België

Linkse hobby

Door: Karel Michiels

“Je kunt tegenwoordig beter in België wonen als je wil blowen,” zei de hoofdredacteur van dit onvolprezen magazine, en ik zag dat hij het meende. Hij heeft het wel zo’n beetje gehad met telkens weer nieuwe wetten en aankondigingen die het gebruik van cannabis moeten terugdringen. Een linkse hobby natuurlijk, dat blowen, dus waarom zou het dan aan de grote besparingsdans moeten ontspringen? Of nee: er kàn helemaal niet bespaard worden in die sector. Maar wel een linkse hobby, en al jaren een doorn in het oog van het bourgeois establishment, dus weg ermee.

Precies die laatste vaststelling doet me vermoeden dat ons in België een gelijkaardige evolutie staat te wachten. In Vlaanderen, moet ik zeggen, maar daar kom ik zo op terug. Ja, de vervolging van softdruggebruik heeft sinds 2003 de laagste prioriteit, en we mogen een paar planten kweken. En het thema ligt niet op de onderhandelingstafel van de nieuwe regering die nu al meer dan een

jaar under construction is. Als de Walen en de Vlamingen ook nog eens tot een akkoord zouden moeten komen over een nieuwe drugwetgeving, kunnen we de boel beter de nitief sluiten. Ik heb het op deze plaats al vaker gehad over de plannen van de Waalse socialistische leider en kandidaat-premier Elio Di Rupo om wiet te verkopen via apothekers en/ of drogisterijen. Zijn Vlaamse tegenpool Bart De Wever is voorstander van een absolute nultolerantie. En zo openbaart zich nu ook bij ons een echt rechts, conservatief blok, zoals dat in Nederland gedirigeerd wordt door de PVV, in Finland door de Ware Finnen en in Frankrijk door het verjongde Front National. Ik heb daar op zich geen pro-

blemen mee. Volgens mij zijn er toch maar twee dominante politieke stromingen, progressief en conservatief, met eventueel een likje groen. Zoals in de Verenigde Staten. Daar had je eerst Bush, en nu Obama. Eerst de domheid, nu de hoop.

Gidsland

Tel die ‘goede’ Vlamingen van de NV-A bij de ‘brave’ Vlamingen van de CD&V, de ‘rijke’ Vlamingen van de Open VLD (hoewel de liberale partij het gedoog-

beleid mee heeft goedgekeurd) en de ‘besmette’ Vlamingen van het Vlaams Belang, en dat rechtse blok dreigt wel heel dominant te worden in het Vlaanderen van de toekomst. Gelukkig is justitie een van de laatste domeinen die ooit gefederaliseerd zullen worden (waarbij de bevoegdheden worden overgedragen aan de regio’s), maar dan nog zal de Vlaamse regering het leven van de blowers behoorlijk lastig kunnen maken. Gezondheid, onderwijs, cultuur: genoeg mogelijkheden om wiet in het verdomhoekje te duwen en de Vlaamse goegemeente nog meer te hersenspoelen.

Dus of het hier echt zoveel beter is, zoals de baas beweert? In België misschien nog wel, maar in Vlaanderen wordt het nieuwe Nederland stilaan weer een gidsland. Dit keer voor de rechter ank van de samenleving.

Bart De Wever is voorstander van een absolute nultolerantie.

Populariteit

En die De Wever, baas van de Vlaamsgezinde partij NV-A (Nieuw-Vlaamse Alliantie) heeft nu al bijna 35% van de Vlamingen achter zich, zo leren we uit de peilingen. Zijn populariteit is sinds de verkiezingen van 2010 alleen maar groter geworden. Niet dat al die mensen willen dat Vlaanderen meteen onafhankelijk zou worden (wat toch de einddoelstelling is van de NV-A), maar ze voelen zich wel thuis bij het rechtse sociale en economische beleid dat Bart De Wever voorstaat. Vooral de liberale Open VLD en de christendemocratische CD&V verliezen nu stemmen aan de NV-A, die eerder al het kiespubliek van het Vlaams Belang halveerde.

Slechte Vlaming

Het probleem is dat rechts bij ons, in Vlaanderen, ook nog eens een nationalistisch programma wil uitvoeren, wat de toon van het maatschappelijke debat per de nitie besmeurt en verhardt. We zijn nu al zo ver dat er openlijk wordt gesproken over ‘goede’ en ‘slechte’ Vlamingen. In de ogen van de doorsnee NV-A kiezer ben ik natuurlijk een slechte Vlaming. Ik draai niet mee in de rat race van 4x4 diesels, fermettes en restaurants. De onafhankelijkheid van Vlaanderen interesseert me geen zier (net zomin als het voortbestaan van België), en ik voel geen enkele emotionele verbondenheid met de cultuur en de geschiedenis van een volk dat nooit bestaan heeft (dus ook niet met ‘de Belgen’.) En ik gebruik soft drugs, het enige woord dat ‘goede’ Vlamingen serieus nemen als het over wiet of blowen gaat. Ze gruwen ervan. Ze hebben net als Opstelten en zijn geestesgenoten nooit kunnen verkroppen dat wiet zomaar ‘gedoogd’ werd. Ze liggen op de loer om die vermaledijde wet zo niet af te schaffen, dan toch sterk aan te passen. Voor hen is de War on Drugs niet mislukt, zoals verstandige beleidsvoerders inmiddels wereldwijd erkennen, maar tijdelijk onderbroken.