Een labyrintische detectiveroman

Georges Perec ‘53 dagen’

Gedurende de laatste maanden van zijn leven werkte Georges Perec aan een soort detectiveroman. Het moest een spel vol intertekstuele verwijzingen worden waarvan Stendhal de spil vormde. De titel verwijst naar de 52 dagen waarin Stendhal zijn Kartuize van Parma schreef, een huzarenstukje dat Perec in 52 + 1 dagen wilde evenaren. Maar bij zijn dood op 3 maart 1982 was het boek nog niet af. In 1989 bezorgden Perecs Oulipo-vrienden Jacques Roubaud en Harry Mathews de uitgave van dit onvoltooide werk, waarin de lezer naar believen kan zoeken naar geheime sleutels en verborgen structuren. De onvoltooidheid van ‘53 dagen’ maakt het puzzelen des te dwingender.

Perecs Unvollendete . Een detectiveroman vol in elkaar geschoven intriges, verdwijningen, complotten en droste-effecten. Een unieke blik in de werkplaats van de schrijver.

Georges Perec (1936-1982) geldt als een van de grote schrijvers uit de moderne Franse literatuur. Tot zijn belangrijkste werken horen W of de jeugdherinnering , Het leven een gebruiksaanwijzing en De dingen . Hij maakte deel uit van de Oulipobeweging en legde zich bij het schrijven vaak bewust formele restricties op.

PROMOTIE

• Aandacht in de literaire pers

• Onlinecampagne

• Affiches voor de boekhandel op aanvraag

‘53 dagen’ is een niet eerder vertaalde belangrijke tekst uit het werk van Georges Perec. De komende jaren volgen vertalingen van meer niet eerder in vertaling verschenen titels als Récits d’Ellis Island en Je me souviens , de tekst die een soort poëticaal fundament vormde voor De jaren van Annie Ernaux. Dit ‘nieuwe werk’ wordt afgewisseld met herziene uitgaven van titels die lang niet leverbaar waren zoals Ruimten rondom en De dingen

Als reeks in een nieuwe vormgeving.

Louis Spohr (1784-1859) was een Duitse compo- violist en dirigent. Spohr stond tijdens zijn leven hoog aangeschreven en componeerde tal van symfonieën, opera’s en vioolconcerten. Zijn werk markeert de overgang tussen klassieke en romantische muziek. Aan het einde van de 20e eeuw herleefde de belangstelling voor zijn oeuvre.

Promotie

• Aandacht in de literaire pers

• Interviews met vertalers

• Onlinecampagne

• Samenwerkingen met muzikale organisaties

• Affiches voor de boekhandel op aanvraag

Reizen in de tijd aan de hand van een baanbrekend musicus

Levensherinneringen

Met een voorwoord van Maarten ’t Hart

Vertalers Casper Bleumers (1969) en Frits Wagenvoorde (1955) zijn violist bij het Radio Filharmonisch Orkest. Hun verbazing dat de memoires van Louis Spohr nog niet in het Nederlands waren vertaald bracht hen tot deze onderneming.

Op sobere en aangrijpende wijze evoceert Spohr het muzikale leven in de vroeg negentiende eeuw.

‘Zijn autobiografie is het onopgesmukte verslag van zijn streven om muziek van vrolijk divertissement te verheffen tot een echte kunstvorm.’ – Maarten ’t Hart

Louis Spohr is een van de weinige grote musici van wie we een autobiografie bezitten. Deze boomlange ‘Duitse Paganini’ was in heel Europa beroemd als violist, pedagoog, componist en dirigent. Hij was bijvoorbeeld een van de eersten die een orkest leidde als dirigent met een stokje, en niet meer vanaf de concertmeesterstoel. In zijn memoires leren we een zelfbewuste, maar beminnelijke virtuoos kennen. Beeldend beschrijft hij tournees per koets en boot door Europa, van Londen tot Sint-Petersburg; ontmoetingen met Beethoven, Goethe en Napoleon, evenals enkele dramatische gebeurtenissen uit zijn persoonlijk leven.

‘Geen andere autobiografie doet je zozeer beseffen hoe jammer het is dat componisten zich doorgaans niet geroepen voelen om hun memoires te schrijven.’ – Maarten ’t Hart