© SASKIA VAN OSNABRUGGE
IK ZIE, IK ZIE, WAT JIJ NIET ZIET: OVER DE MENTALE LAST EN DE ZICHTBAARHEID VAN ZORG Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Sinds we een baby hadden bekroop mij steeds vaker een ongemakkelijk gevoel. Náást de gelukzaligheid die onze dochter aanwakkerde en de liefde die groeide voor mijn partner Samuel in zijn nieuwe rol als vader, groeide ook de lijst van verantwoordelijkheden die komt kijken bij het hebben van een kersvers gezin. Ik had sterk het idee dat Samuel die lijst niet zag of wilde zien. Onvrede, woede en zelfs wrok aan mijn kant waren het gevolg: zo hadden we het niet afgesproken. We waren 3 jaar samen en hadden een kind gewild. Nu was zij er en had ik het gevoel dat ik in de rol van gezinsmanager werd geduwd. Tot haar komst hadden we geen discussies over de verdeling van onze tijd en aandacht voor werk, huishouden, ons sociale leven of elkaar. Samuel is culinair ondernemer en ik was destijds nog in dienst als projectleider emancipatie en participatie bij een bureau voor sociale innovatie. We deden 20
leuke dingen en ik deed iets meer in het huishouden, maar hij kookte fantastisch en dat maakte veel goed. Vanaf de geboorte van Ayla begon de scheefgroei: als vanzelfsprekend nam ik het leeuwendeel van de zorgtaken op me, terwijl hij meer dan voltijds doorwerkte. Maar ik werkte na het zwangerschapsverlof ook weer en bleef toch degene die het fijnmazige web van zorgtaken als fundament van ons familieleven thuis managede. Spitsuur Voordat de baby kwam hadden wij gerekend op een gelijkwaardig partnerschap en ouderschap: we zouden allebei zorgdragen voor het betaalde werk buitenshuis én het onbetaalde werk thuis. Moest ik nu echt een lijstje gaan maken met de punten die ieder van ons opnam? Ook zonder dat lijstje wist ik zeker dat het scheef zat, maar ik kon de woorden niet vinden om dat duidelijk te maken en
