180° JONG EN DEPRESSIEF
“DEPRESSIE KAN IN IEDER VAN ONS ZITTEN” Evelien (30) is een levendige madam. Niets aan haar sprankelende verschijning doet vermoeden dat ze een tijd geleden kampte met een zware depressie. Of dat ze vandaag soms nog vecht tegen angsten en donkere gevoelens. “Ik ‘zie’ er niet depressief uit en voel me vandaag ook goed. Maar dat is het nu net: je ziet het niet altijd aan mensen.”
E
Evelien was als tiener al kwetsbaar. “Maar ik groeide op in een milieu waarin psychische problemen niet bestonden. Dat was voor ‘mensen die aandacht zochten of niet wilden werken’”, vertelt ze.
5 JAAR ELKE OCHTEND EN AVOND EEN PILLETJE “Rond mijn 17de schreef mijn huisarts me voor het eerst Xanax voor. Ik voelde hoe het was om rustiger te zijn, om niet constant met angst te leven. Dat ene doosje evolueerde uiteindelijk naar elke ochtend én avond een pilletje en een extra doosje voor paniekaanvallen. Ik vroeg aan mijn huisarts of dat wel oké was, maar die zag er geen graten in.” “Als je weet dat je zulke medicatie maximaal 12 weken lang mag nemen … ik nam ze 5 jaar door. Op het einde slikte ik ook antidepressiva, die de foute bleken te zijn. Allemaal tussen mijn 17 en 23 jaar, wanneer je hersenen volop ontwikkelen”, zucht Evelien.
opbouwde in plaats van me af te breken: dat was me totaal onbekend. Ik werkte keihard, ik wou dat ook. Maar ik merkte dat ik het zwaar kreeg. Ik probeerde me lang sterk te houden, tot het niet meer ging.” “Gelukkig kwam ik de juiste psychiater tegen. Die liet me meteen stoppen met de medicatie. Kort nadien pleegde een van mijn beste vrienden zelfdoding. De week erna ondernam een andere vriendin een poging, die niet lukte. Dat was mijn breekpunt. Maar tegelijk een klik: ik besefte dat ik misschien de volgende was, als ik me niet liet helpen. De dood van mijn vriend David zorgde er in zekere zin voor dat ik er vandaag nog ben.”
INTENSE TIJD TIJDENS OPNAME “Ik werd opgenomen in het ziekenhuis met ‘psychische decompensatie’. Ik kon niet meer. Zo simpel was het. Ik kreeg toen voor het eerst de diagnose: borderline persoonlijkheidsstoornis, obsessief compulsieve stoornis (OCD) en paniekstoornis. Ik kreeg de juiste antidepressiva en die neem ik vandaag nog. Depressie is bij mij de uiting van een dieperliggend probleem.” "Maar wat nadien? Mijn psychiater begon plots over een psychiatrisch ziekenhuis. Ook al maakte dat me bang, terugkeren naar het 'gewone' leven leek me nog angstaanjagender. Ik belde uiteindelijk naar mijn bazin en vroeg of ze het erg zou vinden mocht ik me een half jaar laten opnemen. Ze reageerde zeer begripvol – ik weet dat niet iedereen op zoveel begrip kan rekenen."
HET BREEKPUNT “Rond mijn 20ste ging ik alleen wonen. En ik zocht hulp bij een psycholoog. Ik werkte als kinderbegeleidster, maar werd op een bepaald moment opgemerkt door een politica. Zij vroeg om voor haar te werken. Ze gaf me vertrouwen en geloofde in mij. Iemand die me
32
“Het was intensief: de hele dag therapie. Je zit er dieper dan ooit. Pas dan kan je weer opbouwen. Sommige zaken zijn een waas of kan ik me nu niet voorstellen. Maar die opname was de beste beslissing van mijn leven.”
