ανεξάρτητοπεριοδικότωνΘεριστώντουΛόγου έτος δεύτερο * τριμηνιαία έκδοση * τεύχος 8 * Ιούνιος - Αύγουστος 2011
sodeia
περιοδικό
ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Δημήτρης Δικαίος Μαρία Ροδοπούλου Μπατίστας Μαλαματένιος Υπεύθυνη ύλης Μαρία Ροδοπούλου
υμε σιεύο δημο , άρθρα, να κείμε ντεύξεις, συνε ποίηση, ια, δοκίμ γραφία, πεζο καστικά, . α, ει σκίτσ ώματα κ.α ΟΥ Σ αφιερ Ο ΔΙΚ Ε ΤΟ om ΣΤΕΙΛ mail.c
@ sodeia
y
Σύνταξη - Σελιδοποίηση Δημήτρης Δικαίος Γραφιστική επιμέλεια Άννα Στράνη Εξώφυλλο τουρίστας πρωθυπουργός Γλωσσική επιμέλεια - Διόρθωση Μπατίστας Μαλαματένιος Φωτογραφία Δημήτρης Μακαρώνας Σκιτσογραφία elf-h ιστοσελίδα περιοδικού s od ei a .net ηλεκτρονικό ταχυδρομείο s od ei a @ y m a i l .com τηλέφωνο επικοινωνίας 694 717 600 5 Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία ΕΣΚΑΛΙΝΑ ΜΟΝ Ε.Π.Ε. 3ο χλμ. Κορωπίου - Βάρης, Κορωπί. τ.κ. 19400 τηλ. 210 60 222 42
τεύχος 8 συντακτική ομάδα
κατά σειρά θεμάτων
Αλέξανδρος Κλώσσας, Μπατίστας Μαλαματένιος, Ξένια Παπαδημητρίου, Dark Street - Χρήστος Ορφανόπουλος, Δημήτριος Δικαίος, Ζιzάνιο, Γιώργος Ρούσσος, Μαγδαληνή Καφετζοπούλου, Αλέξανδρος Κατσούδας, Νίκος Κονδύλης, Ελένη Μαυρογονάτου, Λάκης Φουρουκλάς, Άννα Γρίβα, Μαρία Ροδοπούλου, Γιάννης Τόλιας, Στάθης Χαμπίμπης, Σιδέρης Ντιούδης, Τάκης Τσαντήλας, Νεφέλη Ανδριανού, Μαρία Θεοφιλάκου, Μπαμπάκ Σαντέκ Χατζάνι.
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή ολόκληρου ή μέρος κειμένου, μόνο όταν αναφέρεται η πηγή του. Τα ενυπόγραφα κείμενα εκφράζουν την άποψη των αρθρογράφων τους και όχι του περιοδικού στο σύνολό του. το επόμενο τεύχος από τις 15/9 στα βιβλιοπωλεία
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
περιεχόμενα
06
04 οικονομία μια ωρολογιακή βόμβα 06 πρόσωπα Θανάσης Βέγγος 08 αφιέρωμα οδοιπορικό στην Περούτζια 12 της σποράς Γιάννης Ρίτσος 13 μουσική Dark Street 15 μικρός θεριστής κοινωνικός θάνατος
Θανάσης Βέγγος πρόσωπα
08
16 zιzάνιο παραμυθάς σε XL διαστάσεις 18 κινηματογράφος Wings of Desire - 1987 21 διήγημα το τίμημα 22 πεζός Λόγος έργα τεσσάρων πεζογράφων 24 ήξερες ότι.. α.Γραφομηχανή β.Κολωνάκι
Περούτζια - Ιταλία αφιέρωμα
18
26 ποιητικός Λόγος συγκομιδή εννέα ποιημάτων 30 μεταφράσεις εννέα ξενόγλωσσα Χάϊκου 31 βιβλίο Καλοκαίρι 2011
Wim Wenders κινηματογράφος
οικονομία
Μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης Μία ωρολογιακή βόμβα είναι έτοιμη να σκάσει στην Ευρώπη και να τραντάξει συθέμελα τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η βόμβα αυτή ονομάζεται ελληνικό χρέος και η ισχύς της είναι τόσο δυνατή, που αν εκραγεί αναμένεται να προκαλέσει απώλειες ανυπολόγιστες στο οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ένωσης. Η λύση είναι μία. Κάποιος να κόψει το καλώδιο που τροφοδοτεί τον μηχανισμό με ρεύμα ώστε να την απενεργοποιήσει έγκαιρα πριν εκραγεί. Ενώ λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν βρει ακόμα ποιος θα αναλάβει αυτή τη δύσκολη δουλειά. Τι συμβαίνει όμως και δεν έχει βρεθεί ακόμα ο τρόπος που θα απενεργοποιηθεί αυτή η βόμβα; Αν και προσπάθειες έχουν γίνει φαίνεται ότι το πρόβλημα του ελληνικού χρέους δεν αντιμετωπίζεται και αυτό οφείλεται, αποδεδειγμένα πλέον, στο λάθος μίγμα πολιτικής που έχει ακολουθηθεί. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι λύσεις που εφαρμόστηκαν με το μνημόνιο δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Όπως είπε στο συνέδριο του Economist, ο γνωστός σε όλους πλέον Πολ Τόμσεν (ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Τρόικα) κόψαμε ήδη τα φρούτα που υπήρχαν χαμηλά στο δέντρο και τώρα δεν έχουμε τον τρόπο να κόψουμε αυτά που βρίσκονται ψηλά.
Οι λύσεις που προτάθηκαν είναι φανερό ότι θα είχαν τα καλύτερα αποτελέσματα σε ένα κράτος που ο μηχανισμός του ήταν σε τέτοια κατάσταση που θα μπορούσε να τα εφαρμόσει άμεσα και να φέρουν αποτελέσματα. Αντίθετα στην χώρα εκτός των εισπρακτικών μέτρων (μειώσεις μισθών και συντάξεων), που έγιναν άμεσα και έφεραν χρήματα στο ταμείο, οι πραγματικά σημαντικές αλλαγές, οι διαρθρωτικές αλλαγές δηλαδή, ακόμα μοιάζουν αδύνατο να εφαρμοστούν και να φέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αιτία όλων αυτών; Η ταχύτητα που ζητήθηκε από ένα κράτος να εφαρμόσει ένα μοντέλο λειτουργίας, το οποίο απείχε έτη φωτός από αυτό που λειτουργούσε μέχρι τώρα. Αυτό που λένε όλοι πλέον είναι ότι το ζήτημα είναι να δοθεί χρόνος στην χώρα ώστε να μπορέσει να αφομοιώσει πρώτα τις αλλαγές ώστε να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αυτή η συζήτηση δηλαδή που έχει ξεκινήσει στην Ευρώπη για αναδιάρθρωση ή αναδιάταξη ή επιμήκυνση του χρέους, στην πραγματικότητα έχει ένα και μόνο σκοπό, να δοθεί ανάσα στη χώρα να προχωρήσει στις αλλαγές που πρέπει να κάνει χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος της χρεοκοπίας που θα σταματήσει πρακτικά κάθε προσπάθεια αλλαγής του κράτους.
4
οικονομία
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
μόνο τρόπο. Δώστε χρόνο ώστε να μπορέσουμε να αλλάξουμε το μοντέλο λειτουργίας, πλησιάζοντας το μοντέλο λειτουργίας των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών. Η βόμβα θα πρέπει να απενεργοποιηθεί γιατί αλλιώς θα σκάσει και οι απώλειες θα είναι σίγουρα μεγαλύτερες από αυτές που περιμένουμε όλοι.
Βέβαια πάντα υπάρχουν και αυτοί που έχουν να κερδίσουν περισσότερα από την καταστροφή σε σχέση με τη διάσωση. Όλοι αυτοί δηλαδή που έχουν ποντάρει στη χρεοκοπία της χώρας. Όπως επίσης και όλοι αυτοί που περιμένουν να αγοράσουν τα «ελληνικά φιλέτα» μισό τιμής και για αυτό καθυστερούν τις λύσεις. Το ζήτημα είναι πλέον να παρθούν οι αποφάσεις που θα σώσουν την παρτίδα και η παρτίδα σώζεται με ένα
του Αλέξανδρου Κλώσσα
5
ένας Αθάνατος, «Σφάλμα του καπετάνιου, δεν έλυσε το παλαμάρι. Τέλος άδοξον» μονολογεί ο Θανάσης Βέγγος διαπιστώνοντας ότι τόσο καιρό «ταξίδευε», χωρίς να ταξιδεύει. Είναι ο ίδιος καπετάνιος που προηγουμένως, πριν φτάσει στην απόλυτη αποτυχία του ταξιδιού, έγραφε στο ημερολόγιο του: «Όλα βαίνουν κακήν – κακώς, τα τρόφιμα ετελείωσαν, έφαγα την κατσίκα (νόστιμη η άμοιρη), τρέφομαι με αφρόψαρα».
πρόσωπα
Η σκηνή αν και προέρχεται από τον κινηματογράφο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μέρος της δικής μας πραγματικότητας. Ένας ανίκανος καπετάνιος, ένα καράβι που κατέληξε σε σχεδία και ένα «ταξίδι» που παρότι μας ταλανίζει και είναι επίμοχθο, όχι μόνο δεν έχει προορισμό αλλά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, διότι ο καπετάνιος μπορεί να πήρε μέχρι και κατσίκα μαζί του για να μας ταΐζει φρέσκο γάλα, αλλά δεν έλυσε ποτέ το παλαμάρι! Πάνω σε μια σχεδία στοιβαχτήκαμε ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά δέκα εκατομμύρια νοματαίοι, μαζί μας και ο Θανάσης. Στοιβάξαμε τις προσωπικότητες μας και τις πεποιθήσεις μας για να χωρέσουμε όλοι. Οι γέροι παρέδωσαν το παρελθόν τους και οι νέοι κατέδωσαν το μέλλον τους στον καπετάνιο για να κουμαντάρει με μαεστρία τη σχεδία και να την κατευθύνει σε καλύτερες θάλασσες.
6
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Θανάσης.. Πέρασε όμως ο καιρός που είχαμε συμφωνήσει και θάλασσες καλύτερες δεν βλέπαμε. Ο καπετάνιος απαίτησε περισσότερο παρελθόν από τους γεροντότερους και περισσότερο μέλλον από τους νεότερους για να συνεχίσει το ταξίδι. Αρχίσαμε να δυσανασχετούμε, να κουραζόμαστε, να απελπιζόμαστε και ο Θανάσης καταπονημένος αρρώστησε. Κουρεύαμε τα μαλλιά μας γουλί για να μην πιάσουμε ψείρες, και ο Θανάσης ξαπλωμένος γέλαγε και μας έλεγε: «Ωραίο μαλλί έχεις φίλε μου, αλλά η πατρίς χρειάζεται θυσίες».
πρόσωπα
Σχεδόν ένα χρόνο βολοδέρναμε στη θάλασσα, μέχρι που μια μέρα ο καπετάνιος μας κάλεσε όλους για να μας μιλήσει. Κι εκεί που προσμέναμε να ακούσουμε ότι τα βάσανα μας θα ελαττώνονταν, άρχισε να μας λέει για νέα ταξίδια, για νέες θυσία και για νέο κουπί. Μερικοί τον ρώτησαν το λόγο και εκείνος τους έδειξε το δεμένο παλαμάρι στη στεριά. Ο Θανάσης γούρλωσε τα μάτια. «Πώς το πες αυτό αντίχριστε;» φώναξε δυνατά κι όλα έγιναν ασπρόμαυρα όπως τον ελληνικό κινηματογράφο, όπως τη ζωή μας. «Απαράδεκτον» ακούστηκε να βγαίνει μέσα από τη ψυχή του κι έπειτα έκλεισε τα μάτια του για πάντα! Ο Θανάσης Βέγγος «έφυγε» από κοντά μας την Τρίτη 3 Μαΐου του 2011, γιατί «όταν η ζωή εισέρχεται από την πόρτα, ο θάνατος παραμονεύει στο παράθυρο». του Μπατίστα Μαλαματένιου
7
Περούτζια
αφιέρωμα
σκληρή & γλυκιά, σα σοκολάτα Βαδίζω στα λιθόστρωτα σοκάκια, ανάμεσα σε τοίχους υγρούς, βαδίζω στους δρόμους της σιωπής. Μόνο ο ήχος των παπουτσιών μου ακούγεται, καθώς βηματίζω, ρυθμικός σαν παλλόμενη καρδιά κι αντηχεί παντού λόγω του ύψους των κτιρίων, θεριεύει, γίνεται τεράστιος και με ακολουθεί. Βαδίζω εγώ, βαδίζει κι εκείνος. Κι όσο κι αν τον ψάχνω, πουθενά. Άλλοτε κρύβεται πίσω από τις ροδόχρωμες προσόψεις των «παλάτσι», άλλοτε γαντζώνεται από τις σκοτεινές στοές και πότε πότε ξεχύνεται στις πλατείες και χάνεται στο πλήθος. Ενώνεται με άλλους ήχους, με τα γέλια και τις φωνές της «πασετζιάτα», τρυπώνει στα καφέ με τους πέτρινους θόλους, γίνεται ένα με εκείνους που μοιάζουν να εμπιστεύονται αυτούς τους ρυθμούς, που δεν φοβούνται όταν πέφτει η σιωπή, που ζουν μαζί της. Η Περούτζια είναι μια πόλη με δύο όψεις, από τη μία ξεχασμένη στο χρόνο να διατηρεί τη μεσαιωνική καρδιά της, με τους ήσυχους ρυθμούς και τις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα κι από την άλλη μια πόλη πολύχρωμη και φωτεινή, με τα μαγαζάκια κρυμμένα στις στοές γεμάτα φοιτητόκοσμο και με έναν σύγχρονο τρόπο ζωής που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μία μεγαλούπολη. Η Περούτζια είναι η πρωτεύουσα της ευρύτερης περιοχής της Ούμβρια με πληθυσμό 150.000 κατοίκους. Ο αριθμός αυτός αυξάνει απότομα τις μέρες που διεξάγεται στην πόλη το φεστιβάλ της Ούμβρια Τζαζ, κάθε Ιού
λιο τα τελευταία 32 χρόνια, με συμμετοχές από σημαντικά ονόματα της τζαζ από όλον τον κόσμο και για ακόμη μία φορά στα τέλη κάθε Οκτώβρη, όταν γίνεται η γιορτή της σοκολάτας, η «eurochocolate», μία μοναδική φέστα όπου μπορείς να βρεις κάθε είδους σοκολάτα- και φυσικά την τοπική perugina- στον κεντρικό πεζόδρομο της Κόρσο Βανούτσι, στο ιστορικό της κέντρο. Προσελκύει ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών σε μία «γλυκιά» γιορτή, όπου μέχρι και γλυπτά από σοκολάτα μπορείς να δεις να φιλοτεχνούνται επί τόπου, καθημερινά και για δέκα μέρες. Εκεί όχι μόνο χάνεις τη σιωπή, αλλά αρχίζεις να τη νοσταλγείς και να την αναζητάς πάλι και θα τη βρεις, εξερευνώντας την ιστορία της πόλης που χάνεται βαθιά στο χρόνο. Η Περούτζια ιδρύθηκε από τους Ουμβρικούς και αποτέλεσε ένα από τα δώδεκα προπύργια της ετρουσκικής συνομοσπονδίας και περιήλθε στη Ρώμη το 310 π.Χ. Υπήρξε ένα σημαντικό κέντρο κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, αλλά καταστράφηκε από τον Τοτίλα το 548 μΧ. Αργότερα έγινε λομβαρδικό δουκάτο και ενεπλάκη σε συγκρούσεις με γειτονικές πόλεις, συντασσόμενη με τους φιλοπαπικούς.
8
αφιέρωμα
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Το 1416 καταλήφθηκε από τον κοντοτιέρο Μπράτσο Φοντεμπράτσο και το 1540 περιήλθε στο παπικό κράτος. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στους αγώνες για την ένωση της Ιταλίας και τελικά περιελήφθη το 1860 στο ενιαίο ιταλικό κράτος. Μια πόλη που βρίσκεται σε υψόμετρο 493 μέτρων, συνεχίζει να υψώνεται όσο προχωρώ προς την καρδιά της, δηλαδή προς το ιστορικό της κέντρο το οποίο οριοθετείται από το αρχαίο ετρουσκικό τείχος της του 13ου αιώνα. Οι σκάλες με βάζουν σε δοκιμασία, μια και απαγορεύεται η κυκλοφορία των οχημάτων, αλλά κι έτσι να μην ήταν, πάλι θα ήταν ανέφικτη ανάμεσα στα στενά σοκάκια του κέντρου. Ασανσέρ και κυλιόμενες σκάλες συμμαχούν με την επιθυμία μου να σκαρφαλώσω στο κέντρο, δίνοντας μία ξεχωριστή νότα με αυτήν τη μίξη των ιστορικών στοών και νέων κατασκευών που μπλέκονται ομοιόμορφα η μία μέσα στην άλλη, πετυχαίνοντας μία σύγχρονη και απόλυτα εξυπηρετική υποδομή. Ξεκινώντας από την Πιάτσα Παρτιτζάνι όπου βρίσκεται ο σταθμός των λεωφορείων, αρκετά πιο πάνω από τον σιδηροδρομικό σταθμό κι ενώ έχω αφήσει πίσω μου τα καινούρια προάστια και τη βιομηχανική περιοχή, έχω την πρώτη εντύπωση της μεσαιωνικής της όψης χρησιμοποιώντας τις κυλιόμενες σκάλες της μέσα που περνούν μέσα από το φρούριο της Ρόκκα Παολίνα και φτάνω στην Πιάτσα Ιτάλια. Από εκεί θα πάρω μια πρώτη εντύπωση θαυμάζοντας το πανόραμα στα ανατολικά της πόλης. Διακρίνονται τα καμπαναριά της Σάντα Τζουλιάνα, του Σαν Ντομέ-
νικο και της μεγαλύτερης εκκλησίας της Περούτζια, του Σαν Πιέτρο. Από την άλλη πλευρά της Πιάτσα Ιτάλια , κι ενώ βρίσκομαι πια στο ψηλότερο σημείο του κέντρου, μπροστά μου απλώνεται ο κεντρικός πεζόδρομος της Κόρσο Βανούτσι, κατάμεστος από κόσμο. Λέω να κάνω μια στάση στο βιεννέζικο καφέ «Σάντρι» και μπαίνω στον πειρασμό να αγοράσω σοκολάτες! Στη βιτρίνα έχει κάτι γλυκά που μοιάζουν με έργα τέχνης. Τα πραγματικά έργα τέχνης όμως βρίσκονται απέναντι, στην Εθνική Πινακοθήκη της Ούμπρια που στεγάζεται στο Παλάτσο ντει Πριόρι, το οποίο, με τη συμπαγή αρχιτεκτονική μορφή του σε ρυθμό γοτθικό, υπήρξε η πρώτη κατοικία της πολιτικής άρχουσας τάξης. Η Περούτζια ήταν το κέντρο της μεγάλης ουμβρικής σχολής ζωγραφικής, η οποία άκμασε τον 15ο αιώνα. Πυρήνας της ο Πιέτρο ντι Κριστόφορο Βανούτσι, γνωστός ως «Περουτζίνο», μαθητής του Πιέτρο ντελα Φρανσέσκα και δάσκαλος του Ραφαήλ. Το γνωστότερο έργο του «Η παράδοση των κλειδιών στον Άγιο Πέτρο», νωπογραφία που κοσμεί την Κάπελα Σιστίνα στο ανάκτορο του Βατικανού και που φιλοτέχνησε ο Περουτζίνο το 1481-2 για λογαριασμό του πάπα Σίξτου Δ, είναι έργο της πρώιμης περιόδου του και προαναγγέλλει τα ιδανικά της ώριμης αναγέννησης. Μία απλή και σαφής διάταξη στη σύνθεση αποκαλύπτει το κέντρο της αφηγηματικής δράσης. Η δεκαετία 1490-1500 είναι η ώριμη περίοδος του έργου του, όπου και έφτασε στο αποκορύφωμα της τέχνης του. «Το όραμα του Αγίου Βερνάρδου», «η Πα-
9
αφιέρωμα
ναγία με τους Αγίους», η «Πιετά» είναι χαρακτηριστικά έργα της περιόδου. Ανθρώπινες μορφές που θυμίζουν γλυπτά, αρχιτεκτονικά στοιχεία και τοπίο που τοποθετούνται σε μία βαθμιαία διαδοχή επιπέδων. Επίσης, την περίοδο αυτή ζωγραφίζει την γνωστότερη προσωπογραφία του, εκείνη του Φραντζέσκο ντελε Όπερε, όπου είναι φανερό ότι είναι γνώστης της φλαμανδικής προσωπογραφίας και αποδεικνύει την ικανότητά του να διεισδύει στην ατομικότητα του προσώπου. Ο Περουτζίνο πέθανε το 1523 από πανώλη, ενώ ζωγράφιζε το τελευταίο του έργο, τη νωπογραφία της «Γέννησης» στο Φοντιάνο. Έργα του Περουτζίνο στεγάζονται στην Εθνική Πινακοθήκη μεταξύ άλλων καλλιτεχνών της σχολής της Ούμβρια, Ντούκιο ντι Μπονισένα, Μπενεντέτο Μπονφίλι, Πιντουρίκιο, Τζοβάνι ντι Μπονίνο, Αμπρότζιο Μαιτάνι, Αγκοστίνο ντι Ντούκιο κ.α. Μία αυτοπροσωπογραφία του Περουτζίνο βρίσκεται στο Κολλέτζιο ντελ Κάμπιο ένα κτίριο που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως χρηματιστήριο της εποχής, γεγονός που φανερώνει την οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Ο περίπατός μου καταλήγει στην πλατεία της 4ης Νοεμβρίου. Η Φοντάνα Ματζόρε, μία εξαιρετική κρήνη του Φρα Μπεβινιάτε, διακοσμημένη με γλυπτά των Νικόλα και Τζιοβάνι Πιζάνο, αποτελεί σταθερό σημείο συνάντησης. Τόπος ραντεβού και χαλάρωσης στις ζεστές μέρες είναι επίσης τα σκαλιά του καθεδρικού ναού Σαν Λορέντζο, που άρχισε να κατασκευάζεται από το 1300 υπό την εποπτεία του Φρα Μπεβινάντε. Στην πλευρά που αντικρίζει την πλατεία υπάρχει η Λότζια ντι Μπράτσια, πρώιμης αναγεννησιακής αρχι-
τεκτονικής και μία στήλη με το χάλκινο άγαλμα του Ιουλίου Γ, που φιλοτεχνήθηκε από τον Βιτσέντο Ντάντι για να γιορταστεί η ενθρόνιση του Πάπα. Στο εσωτερικό υπάρχει μεγάλη συλλογή από εκκλησιαστικά έγγραφα, χειρόγραφα και έργα τέχνης. Πολύ κοντά βρίσκεται η Ουνιβερσιτά Βέκια, το πανεπιστήμιο της Περούτζια που έχει τη δική του ιστορία στην ιστορία της πόλης. Ιδρύθηκε από μία ομάδα φοιτητών που αποχώρησαν από το πανεπιστήμιο της Μπολόνια στα 1200. Το 1308 αναγνωρίστηκε από τον πάπα Κλήμη Ε ως «stadium generalle» δηλαδή μορφωτικό ίδρυμα που δεχόταν σπουδαστές από όλη την Ευρώπη και παρείχε πτυχίο καθολικά αναγνωρισμένο. Μετά την προσάρτηση των παπικών κτίσεων στο Βασίλειο της Ιταλίας, το πανεπιστήμιο έγινε αυτόνομο. Σήμερα η Περούτζια διατηρεί αυτήν την παράδοση της κι αποτελεί πόλο έλξης φοιτητών από όλο τον κόσμο, στις σχολές φιλολογίας, φιλοσοφίας, πολιτικών και οικονομικών επιστημών, κτηνιατρικής, γεωπονίας, φαρμακολογίας, φυσικής, βιολογίας και καλών τεχνών που η παρουσία τους είναι αισθητή και κρατά ζωηρό και νεανικό το σφυγμό της πόλης.
10
αφιέρωμα
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Κατηφορίζοντας την Βία Άππια, ένα ακόμη κομμάτι της πόλης εμφανίζεται μπροστά μου, όπου ξεχωρίζει η κυκλική εκκλησία του Σαν Άντζελο και η εντυπωσιακή κόκκινη μπαρόκ Μόντε Μορτσίνο Νουόβο. Σε λίγο φτάνω στην Πιάτσα Φοντεμπράτσια, όπου βρίσκεται η επιβλητική ετρουσκική αψίδα Άρκο Ετρούσκο κι απέναντι της το ξεχωριστό Παλάτσο Αντίνορι του 18ου αιώνα, σε σχέδιο του Φραντζέσκο Μπράνκι, που στεγάζει σήμερα το πανεπιστήμιο εκμάθησης της Ιταλικής για ξένους φοιτητές. Από εδώ, μπορώ να επιλέξω δύο κατευθύνσεις, που η μία οδηγεί στον Σαν Αγκοστίνο και η άλλη στην Σάντα Μαρία Νουόβα και στην Πόρτα Πέζα. Στοά μέσα στη στοά είναι σαν να εξερευνείς ξανά και ξανά δρόμους που έχεις ήδη περιπλανηθεί και τούτο είναι που κρατά το ενδιαφέρον σου ζωηρό, ένας παιχνιδιάρης λαβύρινθος που σε μαγεύει και σε οδηγεί άλλοτε μέσα στην αγορά, στα τρυπωμένα μέσα στις στοές ρεστοράν, κι άλλοτε στα υπαίθρια παζάρια των Μαροκινών που η πραμάτεια τους χρωματίζει κατά μήκος τα ατελείωτα σκαλιά. Ο κόσμος είναι ήρεμος και φαίνεται ανθεκτικός, έτσι δηλαδή όπως ταιριάζει στους ανθρώπους μιας πόλης που βρίσκεται περιτριγυρισμένη από βουνά. Ένάς ακόμη περίπατος κατά μήκος της Κόρσο Καβούρ οδηγεί σε εκείνο το κομμάτι της πόλης που ατένιζα πιο πριν από ψηλά, από την Πιάτσα Ιτάλια. Συναντώ τον Σαν Ντομένικο, μία γοτθική εκκλησία που το σχέδιο της χρησιμοποιήθηκε ως βάση για την οικοδόμηση του καθεδρικού Σαν Λορέντζο. Περιλαμβάνει τον μνημειώδη τάφο του πάπα Βενεδίκτου ΙΑ, ενώ η παλιά μονή στεγάζει
κρατικά αρχεία καθώς και την αξιόλογη συλλογή του ετρουσκορωμαικού μουσείου. Συνεχίζοντας περνώ κάτω από την Πόρτα Πιέτρο, ένα κομψοτέχνημα αναγεννησιακής περιόδου όπου ξεχωρίζουν τα κορινθιακού τύπου κιονόκρανα, και φτάνω στην εκκλησία του Σαν Πιέτρο, ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων του 10ου αιώνα με μία πλούσια διακόσμηση από νωπογραφίες κι άλλα έργα των Αντόνιο Βασιλάτσι, Σάσσο Φεράτο, Γκουίντο Ρένι, Περουτζίνο, Ντάντι και Ραφαέλ. Η λίμνη Τρασιμέντο, το βουνό Σουμπάζιο με τα άγρια υψίπεδά του, καθώς και οι γειτονικές πόλεις και τα γραφικά χωριά ολοκληρώνουν το γοητευτικό πάζλ του ταξιδιού. Κάπου κάπου, τις χειμωνιάτικες μέρες, μία αφράτη ομίχλη σκεπάζει ολόκληρη την πόλη, τόσο πυκνή που είναι σαν να περπατάς ανάμεσα στα σύννεφα. Περιπλανιέσαι μέσα της σαν να βρίσκεσαι σε μίαν άλλη διάσταση και τα πάντα ξεπροβάλλουν μπροστά σου σαν μυστικά που σου αποκαλύπτονται ξαφνικά. Μοιάζει με κάτι προσωπικές στιγμές εσωτερικής αναζήτησης που θέτεις στον εαυτό σου τα πιο βασικά ερωτήματα, ανιχνεύοντας τις απαντήσεις σε ένα αιθέριο, μυστηριώδες λευκό. Τα κτίρια κρύβουν τον όγκο τους πίσω από την πυκνή αυτή ομίχλη και οι κοιλάδες της Ούμπρια, που πριν άφηνες το βλέμμα σου να χαθεί στα χρώματά τους από τα ψηλότερα σημεία της πόλης, τώρα θυμίζουν ουρανό που μέσα του ταξιδεύεις. Ίσως η πτήση της επιστροφής, που θα αφήσει πίσω της τους υγρούς τοίχους των παλάτσι να συνεχίζουν να αναπνέουν στο χρόνο, βιώνοντας την αθανασία. Ξένια Παπαδημητρίου
11
της σποράς
πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται
κι ύστερα ένα άλλο
κι ύστερα το δικό σου Γιάννης Ρίτσος 12 12
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Dark Street Οι Dark Street, έχουν άποψη, αγαπούν τη ροκ μουσική αλλά γι' αυτούς είναι το μέσο έκφρασης των προβληματισμών που τους ταλανίζουν. Σχηματίστηκαν στις αρχές του 2010 από τον Χρήστο Ορφανόπουλο (φωνή - πλήκτρα), την Νόρα Δεληγιάννη (φωνή), τον Γιάννη Ρούτση (μπάσο), τον Γρηγόρη Νικητάκη (τύμπανα), τον Ερρίκο Κοέν (κιθάρα) και τον Γιώργο Αργυρόπουλο (κιθάρα).
μους, πού στοχεύουν να αφυπνίσουν την συνείδηση των νέων για την σημερινή κατάσταση. Αυτοδίδακτος μουσικός, ο Χρήστος, ασχολείται με τα πλήκτρα από ηλικία 12 χρονών και ξεκίνησε να συνθέτει σε ηλικία 20 χρονών. Παράλληλα μαθαίνει επιπλέον μουσικά όργανα όπως κιθάρα και τύμπανα. Στο παρελθόν είχε συνεργασία στον έντεχνο χώρο, καθώς επίσης και σαν μέλος μπάντας σε ποπ-ροκ ακούσματα. Οι τελευταίες συνθέσεις που αφορούν το άλμπουμ γράφτηκαν το 2009. Τα βιώματα της σημερινής εποχής, όπου η ανθρωπότητα δέχεται επίθεση από παντού, του δημιουργούν την ανάγκη να μοιραστεί τους προβληματισμούς του με όλο τον κόσμο.
μουσική
Ο τίτλος του album είναι ''Darkroom'' και περιέχει δέκα αγγλόφωνα κομμάτια σε στίχους και μουσική του Χρήστου Ορφανόπουλου. Ηχογραφήθηκε στα μέσα του 2010 και κυκλοφόρησε από την Oxygen music τον Απρίλιο του 2011. Τα κομμάτια κινούνται σε ροκ και μέταλ δρό-
13
Ήταν γνωστή στο σχολείο, αφού κυκλοφορούσε με την κιθάρα της στους ώμους και στους διαδρόμους τού γυμνασίου και του λυκείου. Η Νόρα συμμετείχε στις σχολικές εκδηλώσεις και έπαιρνε πάντα μέρος στις εκδρομές κρατώντας συντροφιά με την μουσική στους φίλους και συμμαθητές της. Παρακολουθούσε μαθήματα κλασσικής κιθάρας από τα έξι της χρόνια. Γράφει στίχους και κατά καιρούς δικά της τραγούδια. Ύστερα από μια μικρή αποχή από την μουσική λόγω σπουδών και έπειτα δουλειάς, επιστρέφει στο χώρο δυναμικά με τους Dark Street.
Ο Ερρίκος είναι ο μεταλλάς της παρέας. Δηλώνει πως θα έδινε την ζωή του για την μουσική και για την ηλεκτρική του κιθάρα! Δεν έχει μουσική εκπαίδευση αλλά πιστεύει πως το παν είναι στο να αγαπάς αυτό που κάνεις (και να κάνεις πολύ εξάσκηση). Γνώρισε μουσικά τον Χρήστο στην αυλή ενός Πανεπιστημίου της βόρειας Ελλάδας, όπου άραζαν με μια κιθάρα και περνούσαν τις ώρες τους. Όταν επέστρεψαν στην Αθήνα δέχτηκε πρόταση από τον Χρήστο και μπήκε στους Dark Street. Ο Γιώργος είναι λάτρης του ροκ και ακόμη περισσότερο της metal μουσικής .Έχοντας την μουσική ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του, θεωρεί ότι του προσφέρει τόσο ψυχαγωγία όσο και ένα μέσο απόδρασης σε ονειρικούς μουσικούς κόσμους. Με κάποιες στοιχειώδεις σπουδές πάνω στην κλασσική κιθάρα δεν αργεί να ανακαλύψει το πάθος του για την ηλεκτρική! Η θητεία του στο στρατό συνέπεσε με αυτήν του Χρήστου έχοντας ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας πολύ καλής φιλίας αλλά και τελικώς την πρόσκληση του να συμμετάσχει στους Dark Street, γεγονός που αποδέχτηκε με ενθουσιασμό!
Ο Γιάννης ασχολείται με την μουσική από τότε που θυμάται τον εαυτό του, με ελάχιστες σπουδές στην κλασσική κιθάρα, αλλά ατελείωτες ώρες μελέτης στο κλασσικό ροκ. Το 1999 γίνεται μέλος στους Eternal Void. Η αγάπη του για την μουσική τον ωθεί να δημιουργήσει ένα home-studio όπου εκεί συνθέτει τα δικά του κομμάτια και εκεί έγινε η ηχογράφηση του album “Darkroom” . Κατά καιρούς εμφανίζεται σε συναυλίες και rock bars. Γίνεται και εκείνος μέλος των Dark Street στις αρχές του 2010.
μουσική
Ο Γρηγόρης είναι ο μικρότερος της παρέας ξεκίνησε να παίζει τύμπανα σε ηλικία 13 ετών με τις ασκήσεις που του είχε δείξει ο γείτονας του Χρήστος Ορφανόπουλος μετά συνέχισε να μελετά αδιάκοπα. Αργότερα έγινε μέλος μιας μαθητικής μπάντας τους Black Melody με τους οποίους κάνανε μόλις ένα live. Αργότερα έγινε μέλος
14
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Γράφουν κομμάτια για την απόγνωση των ανθρώπων και τους προσκαλούν να μην παραδώσουν τα όπλα και να διεκδικήσουν το μέλλον πού τους αξίζει. Να αντιστέκονται και να ζήσουν την ζωή τους (4. Live your life) να παλέψουν για τα όνειρα τους (2. I need a dream). Τα ερεθίσματα πού δέχονται έχουν και οικολογικό υπόβαθρο γράφοντας για την καταστροφή όχι μόνο του περιβάλλοντος αλλά και του ολοκαυτώματος κάθε ηθικής,αρετής και κατ επέκταση της ίδιας της ζωής του ανθρώπου (9. A burned tree – 3. Blue night blue city). Κοιτάζουν ψηλά τον ουρανό και ελπίζουν, οραματίζονται. Ο κόσμος αυτός θα γίνει ο ιδανικός, οι άνθρωποι θα αγαπιούνται και οι πολιτικοί θα πάψουν να κοιτούν το ατομικό, θα υπηρετούν σαν φιλόσοφοι, πέρα από κάθε συμφέρον...θα έρθει εκείνη η μέρα που οι άνθρωποι θα υπάρχουν μόνο, ο ένας για τον άλλον.
Γέρασα νέος. Έτσι, απότομα ζευγάρωσα με τη χλαλοή των αγρίων. Βαθμηδόν, απέκτησα κι αψίχολη όψη. Ένα κανάτι κουτσουλιές το πρόσωπό μου. Εν τέλει, ένα γυμνάσιο κοινωνικού θανάτου. Γαμώ το εξατάξιό σας, ποιμένες σιαλωδών εκπαιδευομένων. Μ’ εκείνα τ’ απόβλητα της ποδοσφαιροφιλίας, τις άχρηστες φυλλάδες των ατακτοποίητων φθόγγων και τις δεκάδες οθόνες του espresso. Μ’ εκείνες τις μανάδες – προαγωγούς, υλιστριών κορασίδων. Την «εκδιδόμενη», δεν κάνει η βίζιτα. Ωστόσο, οι διαθέσεις εκπορνεύουν, δρομολογούν λούτρινους υιούς για κόρες – λεκάνες και τανάπαλιν.
Χρήστος Ορφανόπουλος
Με αυτήν τη Δεξιά ασχετοσύνη ανούσιας λατρείας εθνικών πραγμάτων. Αντίβαρο, του εξευτελισμού μου. Δημήτρης Δικαίος
sodeia.net η ιστοσελίδα του περιοδικού σοδειά
15
μικρός θεριστής
μουσική
της φιλαρμονικής ορχήστρας της Αγίας Παρασκευής και τώρα είναι μέλος της φιλαρμονικής του δήμου Παλλήνης όπου είναι και δάσκαλος των κρουστών σε ένα τμήμα του δημοτικού ωδείου. Είναι λάτρης της death metal μουσικής και της εμπνευσμένης μουσικής των Dark Street που είναι και μέλος τους.
διαλέγεις..
Φαντάσου κάποια στιγμή, σε αυτή τη χώρα των παραμυθάδων, οι ήρωες των παραμυθιών και των κινουμένων σχεδίων να ζωντάνευαν και να γίνονταν μέρος της καθημερινότητας μας! Φαντάσου ξαφνικά την Κοκκινοσκουφίτσα να κάνει βόλτες στο Λυκαβηττό, τα τρία γουρουνάκια με τα εφτά κατσικάκια και τον Γκιούλιβερ να είναι παίκτες ποδοσφαιρικής ομάδας και τη Χιονάτη να παρουσιάζει πρωινή εκπομπή. Φαντάσου ακόμα τη Ραπουνζέλ να λούζει την τεράστια κοτσίδας της στο Λουτράκι , τον Πίτερ Παν να πατάει αμέριμνος πάνω από την Ακρόπολη και τους εφτά νάνους να δίνουν παράσταση στο Μπάντμιγκτον. Φαντάσου να ξυπνάς το πρωί και να χαϊδεύεις δίπλα σου τον σκύλο σου τον Ραντανπλάν, να πηγαίνεις στο φούρνο για να πάρεις μία τυρόπιτα και να στην προσφέρει η Νταίζυ Ντακ και έπειτα το ταξί που σταματάς για να σε πάει στη δουλειά σου να το οδηγεί ο Μόγλης. Φαντάσου τα αφεντικά σου να είναι ο Τιμόν και ο Πούμπα και τα παιδιά σου τα Φραουλόπουλα. Φαντάσου ότι η πεθερά σου να είναι η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας και ο καλύτερος σου φίλος ο Οβελίξ.
zιzάνιο XL
Φαντάσου ότι το σπίτι σου είναι φτιαγμένο από σοκολάτα και η τηλεόραση σου είναι πιο έξυπνη από εσένα και διαλέγει μόνη της κανάλια. Φαντάσου ότι στο σχολείο όταν στην «έπεφτε» ο νταής της τάξης «καθάριζε» ο μεγαλύτερος σου αδερφός ο Ποπάυ. Φαντάσου ακόμα ότι στο δρόμο δεν υπάρχουν κλέφτες γιατί αστυνομία είναι ο Σούπερμαν, ο Ζορό, ο Μπάτμαν και ο Λούκυ Λουκ. Φαντάσου ότι ο Πρωθυπουργός σου είναι ο Μπαμπαστρούμφ, ότι έχει λύσεις για όλα τα προβλήματα και ότι μπορεί με την οξυδέρκεια του να ξεπεράσει κάθε δυσκολία. Φαντάσου ότι ο υπουργός Εσωτερικών σου είναι ο Αστερίξ και ότι την οικονομία της χώρα σου την διαχειρίζεται ο Κύρος Γρανάζης. Φαντάσου ότι τους φόρους σου τους δίνει σε στοργή, σε αγκαλιές, σε κατανόηση, σε παιχνίδια και ότι αποφασίζεις εσύ που θα τους δώσεις για να μην πάνε… χαμένοι!
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
και παίρνεις..
Φαντάσου κάποια στιγμή, σε αυτή την χώρα των ψευταράδων, οι ήρωες των παραμυθιών και των κινουμένων σχεδίων να ζωντάνευαν και να γίνονταν μέρος της καθημερινότητας μας! Φαντάσου ξαφνικά τον Γκρινιάρη να κάνει βόλτες στο Λυκαβηττό, τον Πλαγκτόν με τον πύθωνα Κάα να είναι παίκτες ομάδας μπιτς βόλεϊ και τον Γκαστόνε Ντακ να παρουσιάζει πρωινή εκπομπή. Φαντάσου ακόμα τον Εμπενίζερ Σκρουτζ να εμφιαλώνει και να πουλάει το νερό Λουτρακίου, τη Μάτζικα Ντε Σπελ να πετάει πάνω από την Ακρόπολη γελώντας σατανικά και τις ύαινες Σένζι, Μπανζάι και Έντ να κυνηγούν τον μικρό Σίμπα στο Μπάντμιγκτον. Φαντάσου να ξυπνάς το πρωί και να σου δαγκώνει το χέρι ο ζηλιάρης Σκρά, να πηγαίνεις στο φούρνο για να πάρεις μία τυρόπιτα και να στην προσφέρει ο Σιλβέστερ και έπειτα το ταξί που σταματάς για να σε πάει στη δουλειά σου να το οδηγεί ο Σιρχάν. Φαντάσου το αφεντικό σου να είναι ο Κακός ο Λύκος και τα παιδιά σου οι αδερφές της Σταχτοπούτας. Φαντάσου ότι η πεθερά σου να είναι η μητριά της Χιονάτης και ο καλύτερος σου φίλος ο Μαγκούλφ.
zιzάνιο XL
Φαντάσου ότι το σπίτι σου είναι φτιαγμένο από τσιμέντο και η τηλεόραση σου παίζει ότι της λες. Φαντάσου ότι στο σχολείο όταν στην «έπεφτε» ο νταής της τάξης «καθάριζε» ο μεγαλύτερος σου αδερφός το Κογιότ, με τη γνωστή του πάντα αποτελεσματικότητα. Φαντάσου ακόμα ότι στο δρόμο οι κλέφτες αλωνίζουν ανενόχλητοι γιατί αστυνομία είναι ο Τζόε, ο Τζάκ, ο Ουίλλιαμ και ο Άβερελ. Φαντάσου ότι ο Πρωθυπουργός σου είναι τόσο εύστροφος όσο ο Πάτρικ όταν συζητά με τον Μπομπ Σφουγγαράκη και τόσο αποτελεσματικός όσο ο Γκούφυ όταν νουθετεί το γιο του. Φαντάσου ότι ο υπουργός Εσωτερικών σου είναι ο Σπιρτούλης και ότι την οικονομία της χώρα σου την διαχειρίζεται ο Έλμερ Φαντ. Φαντάσου ότι τους φόρους σου τους δίνει σε ιδρώτα, σε πόνο και σε μοναξιά. Ότι φοροεισπράκτορας είναι ο Δρακουμέλ, ο οποίος έχει γεράσει και δεν μπορεί να ανεβαίνει πολλά σκαλιά γι’ αυτό χτυπάει το κουδούνι μόνο στο υπόγειο άντε και στο ισόγειο… στο ρετιρέ δεν ανεβαίνει ποτέ να πάρει το φόρο!
17
Wings of Desire Τα Φτερά του Έρωτα - 1987
Wim Wenders στικό, ένα μοναδικό τεκμήριο της Ιστορίας. Καθώς παρακολουθούμε την αφήγηση, ο καλλιτέχνης αναπαράγει σιγά σιγά, τη μορφή ενός έργου Τέχνης. Βλέπουμε τη νοσταλγία του ποιητή, μέσα από το Βερολίνο και τους ανθρώπους του. Η πόλη μούσα του, τον οδήγησε στα αιώνια υπαρξιακά ζητήματα διότι για τον Wenders, ο κόσμος όλος περιστρέφεται γύρω από την πηγή έμπνευσης του, το Βερολίνο. Για τον δημιουργό, η συγκεκριμένη πόλη, αποτελεί τον ομφαλό της Γης. Στο χωρισμένο από το τείχος Βερολίνο, άγγελοι περιπλανιούνται στους δρόμους, ακούγοντας τις σκέψεις των ανθρώπων. Ένας από αυτούς ερωτεύεται μια ακροβάτισσα του τσίρκου. Τα αισθήματά του γι' αυτήν είναι τόσο έντονα που ζητά να χάσει το προνόμιο της αθανασίας και να γίνει θνητός. Επιλέγει λοιπόν, να αφήσει την αιωνιότητα και να "οξειδωθεί μες στη νοτιά των ανθρώπων", να σταματήσει να παρακολουθεί, με την ασπρόμαυρη ματιά του, τη ζωή και να τη ζήσει σαν άνθρωπος. Έτσι, ο άγγελος Damiel θα "εκπέσει" με τη θέλησή του, στους περιορισμούς του χρόνου, στην αρρώστια, τον πόνο και φυσικά στον θάνατο, καθώς μόνο έτσι θα μπορέσει να αγγίζει, να αισθάνεται, αλλά και να ζήσει σε τελική ανάλυση, τον έρωτά του για τη Marion.
κινηματογράφος
«Για μένα, αυτή η ταινία είναι σαν μουσική ή σαν τοπίο: καθαρίζει ένα μέρος του μυαλού μου και σ’ αυτό το μέρος γεννιούνται ερωτήσεις. Κάποιες από αυτές υπάρχουν και στην ταινία. Γιατί να είμαι εγώ και όχι εσύ; Γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί; Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και που τελειώνει το σύμπαν;» Roger Ebert “Τα Φτερά του Έρωτα”, δεν είναι μια γενική ή τυχαία αναφορά. Είναι συγκεκριμένα, γεωγραφικά και ημερολογιακά προσδιορισμένα. Είναι βασικά, μια ωδή στα Φτερά του αγαπημένου Βερολίνου. Εάν δεν είσαι λίγο παρατηρητικός, δύσκολα θα μπορέσεις να καταλάβεις πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο Γερμανός δημιουργός. Ένα έργο ουσιαστικά πολυεπίπεδο, με "καθαρές" και στιβαρές γραμμές, εξπρεσσιονι-
18
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Θα καταφέρει δηλαδή να νοιώσει, όλα αυτά τα απλά και καθημερινά πράγματα που τα συνοψίζει μέσα στο φιλμ ο ηθοποιός Peter Falk, μπροστά από μία καντίνα, ξημερώματα: "To smoke, and have coffee and if you do it together, it's fantastic. To draw, and when your hands are cold you rub them together...” Ο Wenders, με “Τα Φτερά του Έρωτα”, μας μεταφέρει στη σφαίρα ενός ιδανικού-ουτοπικού περιβάλλοντος, μακριά από τον υλισμό. Σ΄έναν κόσμο πνευματικών συγκρούσεων και ιδεολογικών εκσκαφών. Ο Wim, είναι ένας “παράξενος” σκηνοθέτης, που του αρέσει το λιτό ύφος, η μινιμαλιστική ατμόσφαιρα και το ελλειπτικό παίξιμο των ηθοποιών του. Λάτρης της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, ενώ παράλληλα επιλέγει με προσοχή και την μουσική επένδυση των ταινιών του. Ο ελεγειακός ρυθμός που ακολου-
κινηματογράφος
θεί ο Wenders σ΄αυτήν την ταινία του, βγαίνει με πόνο ψυχής και παράπονο, μα παράλληλα, δίνει ελπίδα ζωής κι αισιοδοξίας. Είναι το πιστεύω ενός ανθρώπου, που χρησιμοποιεί την ποίηση προσχηματικά για να αφυπνίσει τον κρυμμένο μας εαυτό. Ένα εικονοκλαστικό δημιούργημα, που όταν το πρωτόδα, πραγματικά με στοίχειωσε... Μοναδικές στιγμές μπορείς να βιώσεις από αυτό το εμπνευσμένο έργο Τέχνης, που μπορεί να ειδωθεί από πολλές διαφορετικές οπτικές, που όμως συγκλίνουν στον γεγονός ότι οι Άγγελοι υπάρχουν, αλλά απλά, είναι μέσα μας. Έτσι λοιπόν, το φιλμ του Γερμανού σκηνοθέτη, αφηγείται με ιδιαίτερους συμβολισμούς, τη διαδικασία της αυτοβελτίωσης. Μια διαδικασία, που αποτυπώνεται ποικιλοτρόπος και στους διαφορετικούς χαρακτήρες της αφήγησης.
19
κινηματογράφος
ηση. Διότι, “Τα Φτερά του Ερωτα”, δεν είναι απλά μια ταινία. Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα τραγούδι, μια ωδή στη ζωή, την ειρήνη, και φυσικά την αισιοδοξία. Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι η ταινία είναι βασικά, μια ιστορία αγάπης που δίνεται μ' έναν ποιητικό τρόπο καθώς ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια επιστροφή στην αθωότητα και την προσέγγιση του έρωτα, από αυτήν την σκοπιά. Xωρίς όμως να περιορίζεται εκεί. Ο έρωτας, είναι το όχημα για τη σωτηρία της ψυχής.. Γιώργος Ρούσσος Baphomet
photo Wim Wenders
Για την ιστορία να πούμε, ότι το φιλμ, κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβαλ Καννών το 1987, ενώ η ταινία είναι εμπνευσμένη από τις “Eλεγείες” του Nτουίνο Pίλκε, απ' όπου προέκυψε και η ιδέα των Aγγέλων. Όλα αυτά, σε μια ταινία, που κατορθώνει να επανενώσει πειστικά, χωρίς ειδικά εφέ και αναχρονιστικές αφέλειες, τον κόσμο του αισθητού και του υπεραισθητού, προσδίδοντάς του κάτι από την παλιά, χαμένη του μαγεία. Οι άγγελοι ζουν σ' έναν ασπρόμαυρο και παράλληλο κόσμο με το δικό μας, όπου δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα χρώματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, ούτε να ζήσουν τον έρωτα. Eκτός κι αν αποφασίσουν να απαρνηθούν την αθανασία τους και την απανταχού παρουσία τους, προνόμια που βιώνει σαν ψευδαίσθηση και ο θεατής. Αυτό που κρατάμε εν τέλει από “Τα Φτερά του Έρωτα” είναι η πρόκληση να βιώσουμε μέσα από τις αισθήσεις μας και να ανατρέψουμε τη λογική που απαιτεί την καθυπόταξη του σώματος έναντι του πνεύματος. Ο Άγγελος, απαρνιέται την τελειότητα και επιλέγει, την ενεργό συμμετοχή και τη δημιουργία της ζωής του. Ερωτεύεται μια ακροβάτισσα, που σχοινοβατεί κάπου μεταξύ ουρανού και γης, μετέωρη ανάμεσα στα σύννεφα και στο χώμα. Πλέον, τα όποια φτερά τυχόν αποκτήσει, θα τα αποκτήσει μόνος του, μέσα από την επαφή του με τους ανθρώπους, τον υλικό κόσμο και μέσα από μια, πολλές φορές ίσως επίπονη, αλλά συνεχή προσπάθεια αυτοβελτίωσης. Αυτό λοιπόν είναι το ουράνιο αφιέρωμα του Wenders στη ζωή, τον έρωτα, το Βερολίνο, τη σκηνοθεσία, τους Αγγέλους και φυσικά, την ποί-
20
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
διήγημα
το τίμημα Πέρασε βουνά και λαγκάδια. Χάθηκε μέσα σε πολύβουες πόλεις. Περιπλανήθηκε σε θάλασσες και στεριές Μα κανείς ποτέ δεν τον πρόσεξε. Κάνεις δεν αντιλήφθηκε την παρουσία του. Δεν είναι ούτε αόρατος, ούτε άυλος. Ένας κοινός άνθρωπος είναι, που κάποτε πίστεψε πως μπορούσε να κατορθώσει πολλά. Χρήματα, δόξα και σεβασμό να κερδίσει με τις ικανότητες του. Και έτσι να νιώσει ισχυρός. Ήθελε να στρέψει τα βλέμματα πάνω του. Έκανε διάφορα για να τα καταφέρει όλα αυτά. Πούλησε φίλους, γνωστούς, οικογένεια, μέχρι και τον εαυτό του τον ίδιο. Στην πορεία βρέθηκε μια κοπέλα να τον ερωτευτεί. Η αγάπη της ήταν αγνή και άδολη. Αυτός όμως δεν αγάπησε ποτέ τίποτε πέρα από την ιδέα να διακριθεί. Δεν ήξερε καν τι είναι αυτή η αγάπη. Ακόμα κι αυτή της κοπέλας του φαινόταν ένα κακόγουστο αστείο. Ήρθε μια ώρα που έχασε ότι είχε και δεν είχε, εκτός από την κοπέλα. Ήταν η μόνη που του έμεινε. Τα βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τον στοίχειωνε η ιδέα της δόξας. Δεν μπορούσε πλέον να παλέψει γι αυτήν. Ένιωθε ανίσχυρος. Πώς θα έστρεφε τα βλέμματα του κόσμου πάνω του, τώρα που δεν είχε σχεδόν τίποτε; Σχεδόν...α!! ναι!! Είχε την κοπέλα ακόμα. Την κοπέλα; Αυτό ήταν!! Θα την σκότωνε! Έτσι και θα απαλλασσόταν απ' αυτήν και θα γινόταν αμέσως γνωστός. "Αυτός που σκότωσε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο την κοπέλα του." θα έλεγε ο κόσμος. Δεν άργησε να το αποφασίσει. Η ιδέα του ήταν μεγαλοφυής!! Τι κι αν τον εκλιπαρούσε να μην την σκοτώσει η κοπέλα, τι κι αν δυσκολεύτηκε στο να το κάνει...η ανάγκη του να ξεχωρίσει έστω κι έτσι, ήταν αβυσσαλέα. Την σκότωσε. Άφησε και το πτώμα της σε πολυσύχναστο μέρος για να την βρούνε εύκολα. Περίμενε όλο αγωνία και έξαψη την πολυπόθητη δόξα του. Και τότε έγινε το απίστευτο. Κάνεις δεν τον κατάλαβε, κανείς δεν τον υποψιάστηκε για τον φόνο. Κι όταν από αγανάκτηση βγήκε στους δρόμους να το φωνάξει ότι αυτός την σκότωσε, κανείς δεν μπορούσε να τον δει ή να τον ακούσει!! Ο κόσμος τον προσπερνάει σαν να μην υπάρχει. Κι είναι πολλά χρόνια τώρα που δεν μπορεί να βρει ηρεμία. Γυρνάει από τόπο σε τόπο μήπως μπορέσει κάποιος να τον δει, μα τίποτε. Κι έτσι στοιχειωμένος από την ίδια του επιθυμία πληρώνει το τίμημα της αλαζονείας του. Μαγδαληνή Καφετζοπούλου
21
Γκραβούρα Εποχής πεζός Λόγος
«Όταν κάναμε αυτά που τώρα σού διηγούμαι παιδί μου, δεν σκεφτόμασταν και πολύ. Δεν υποψιαζόμασταν ποιες συνέπειες θα είχε αυτή μας η δράση. Σαν κάτι άλλο, έξω από εμάς, να μάς οδηγούσε. Γι’ αυτό γράψαμε ιστορία την στιγμή που εκείνη απουσίαζε». Ακριβώς μ’ αυτά τα λόγια, με αποχαιρέτησε για κόσμους άλλους, ο άνθρωπος που λάτρεψα περισσότερο απ’ οτιδήποτε. Ο παππούς μου, ατίθασο λευκό άλογο μέχρι τον θάνατό του και μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι που ο καπνός του μύριζε πιο βαριά κι από πούρο, μ ’έμαθε πολλά πράγματα. Να μην λησμονώ όσους έφυγαν, να σέβομαι τον εαυτό μου και να μην αφήνω κανέναν να μιλήσει με καταφρόνια για τα χέρια μου. Σ’ αυτά στηριζόμαστε. Ν’ αγαπώ τις μανάδες όλου τού κόσμου, να καρτερώ τον αυριανό ήλιο και μόνο και να φέρομαι στις γυναίκες, όπως φέρεται ο κηπουρός στα λουλούδια. Ακόμη κι όταν τα ξεγυμνώνει κλαδεύοντάς τα, σκοπός του είναι να ξανανθίσουν δυνατά και πιο όμορφα. Δεν μ’ έμαθε όμως ν’ αποχωρίζομαι. Κάθε ανάμνηση και μια στοιχειωμένη εικόνα. Η μνήμη γλυκός εφιάλτης. Πώς ν’ αποχωριστώ το ποδήλατο που με δασκάλεψε ν’ αντέχω στον πόνο κάθε φορά που πέφτω; Το εισιτήριο που μού θυμίζει εκείνα τα μέρη στα οποία ταξίδεψα μ’ ένα μολύβι στο χέρι; Κι αν δεν πήγε σχολείο ο παππούς μου ο Παύλος, ήξερε την αλφάβητο απ’ την καλή και την ανάποδη. Όσες στιγμές έχανα το δρόμο μου, φανέρωνε μπροστά μου μυστικά μονοπάτια με καμέλιες και αιμάτινα αγκάθια. Θυμάμαι μια φορά που καθώς καθάριζα ένα ρόδι, λε-
ρώθηκα και το πουκάμισό μου με τα κοντά μανίκια το οποίο μού είχε κάνει δώρο, από λευκό έγινε κατακόκκινο! Δυστυχώς δεν ξέφυγα από το γρήγορο βλέμμα του και μ’ ένα έντονο μειδίαμα στο πρόσωπο, είπε: Τώρα πρέπει να κατάλαβες πως με ό, τι καταπιάνεσαι, χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Το ρόδι δύσκολα φεύγει. Το ίδιο και η ρετσινιά. Δεν σε σώζει κανείς. Πάντοτε αναρωτιόμουν, γιατί σε κάθε μου κίνηση είχε να μού εξηγήσει χίλιες δυο άλλες. Με προετοίμαζε θαρρώ για τα λάθη που θα έκανα αργότερα. Εγώ, για να γεφυρώσω το χάσμα αυτό τής ηλικίας, φερόμουν σαν μεγάλος, άλλοτε σαν μικρός, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα «ν’ αρπάξω» τους αναστεναγμούς του απ’ τα μαλλιά, όπως ακριβώς την τύχη. Συνέχεια, πρωί και βράδυ, με ταλαιπωρούσαν τα λόγια του. Είτε θα έπρεπε να βιώσω αυτά που βίωσε, πράγμα αδύνατον, είτε να έκανα τα τόσα αχ! που έβγαιναν απ’ το πλατύ του στέρνο, φυλαχτό στο μαξιλάρι. Μακάρι να μ’ αξιώσει ο Θεός, να κοιταχθώ στον καθρέφτη γυμνός από ιδέες και ενοχές και να δεχθώ τον εαυτό μου ως έχει. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σήμερα, λίγα χρόνια μετά τον χαμό του με ταλαιπωρούν ακόμη τα λόγια του και ο ίδιος επιζητώ αυτήν τη δοκιμασία. Θα’ ναι επειδή ήξερε πώς γράφεται η λέξη ζωή και η λέξη θάνατος. Ίσως, διότι ευτύχησε να χορέψει ξυπόλυτος στη βροχή ενώ οι άλλοι χάνονταν στα αμέτρητα ζευγάρια παπούτσια αφού γνώριζε πως οι βροχές και τα χιόνια, σίγουρα, θα φέρουν την άνοιξη. Αλέξανδρος Κατσούδας
22
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Αυτή η μέρα, η μέρα αυτή της νιότης μας που ταξιδεύαμε στην φαντασία μας κατακτώντας κόσμους που δημιουργούσαμε εμείς. Ήταν εκείνη που πιο πολύ επιθυμούσαμε καθώς ήμασταν σε ένα μεσημεριανό τραπέζι καθισμένοι όλοι μαζί οικογενειακώς να τρώμε με κυρίως πιάτο την ιστορία του 20ου αιώνα, αυτήν την ίδια που σιχαθήκαμε το ίδιο παρελθοντικό φαγητό της καθώς συνοδευόταν με προσδοκίες για μάς που δεν μας αφορούσαν. Αλλά πάλι οποιαδήποτε μέρα και αν ήταν, αυτή του πρώτου ηλιόλουστου έρωτα δεν είχε άλλο όνομα από αυτής της ίδιας που νύχτα χωρίς φεγγάρι και άστρα στον ουρανό έσπασε η καρδιά μας αποκτώντας και εμείς το πρώτο μικρό παρελθόν μας. Ξημέρωσε Δευτέρα και ανακαλύψαμε το μέλλον με τέτοιο τρόπο που νιώθαμε πρωτόπλαστοι. Κατασκευάσαμε τις ελπίδες μας δίνοντας τους ονόματα όπως Santa Maria και Αργώ, για να ταξιδέψουμε μέσα στην εβδομάδα και να χάσουμε το παρόν. Μέχρις ότου αγκυροβολήσουμε στο άχρονο πέλαγος της Κυριακής, με βροχή φθινοπώρου και να μυρίζει χώμα η κρεβατοκάμαρα που εκεί αγκαλιασμένοι κάτω από τα παπλώματα με την εμπειρία των συναισθημάτων μας μετά από μια Μαρία, έναν Χρήστο, Δημήτρη, Γεωργία, Σοφία, Βασιλική, να καπνίζουμε πίνοντας ζεστό καφέ, με αναμμένο το τζάκι το χειμώνα με φίλους ερχόμενους από άλλες πραγματικότητες από τις δικές μας που αποδεχθήκαμε, να πίνουμε και να τρώμε ο ένας από το πιάτο του άλλου, σε λιβάδια, αγρούς, βουνά θάλασσες, της άνοιξης να ανακαλύ-
πτουμε την ομορφιά της γέννας της φύσης αλλά και της γέννησης μας, με πυρωμένα σώματα στο κάμα του καλοκαιριού να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στον πυρήνα της Γης και ότι δεν ξεχωρίζουμε, είμαστε ένα. Ναι, δεν αναγνωρίζουμε άλλη μέρα από αυτή όταν τα παιδιά μας παίζουν στις δικές μας αγνώριστες αλάνες καθώς εμείς καθισμένοι στο σαλόνι, επιτέλους μπορούμε να ξεφυλλίσουμε ένα περιοδικό ή εφημερίδα, δεν είναι άλλη από αυτή την μέρα όταν σηκωνόμαστε από την κουνιστή καρέκλα δίπλα από το παράθυρο ξεκρεμώντας από το μυαλό μας το παρελθόν για να φτιάξουμε φαγητό για τα παιδιά και τα εγγόνια μας που περιμένουμε να έρθουν. Όταν τα βλέφαρα θα μείνουν για πάντα ανοιχτά, αυτά που θα βλέπουμε από την ζωή μας όποια άλλη μέρα και αν ήταν, εμείς θα τις βλέπουμε σαν Κυριακές. Νίκος Κονδύλης
s odeia.net Πολιορκίες μια εκπομπή αφιέρωμα στις Τέχνες του Λόγου
κάθε Δευτέρα 9 με 10 το βράδυ μόνο στο Smut
23
radio-smut.com radio-smut.com radio-smut.com radio-smut.com radio-smut.com radio-smut.com
art webRadio
πεζός Λόγος
Στιγμές με το όνομα Κυριακή
sodeia.net
πεζός Λόγος
η έμπνευση που κατοίκησα Όλη την έμπνευση την κατοίκησα σε μια στιγμή, δέχτηκα την πιο θεμιτή προσφορά και παρέδωσα τα υπάρχοντά μου στη μεταφορική αισθημάτων. Το λίγο που κόστισε, ήταν ένα μισοτελειωμένο τετράδιο αναγνώσεων, σαν αυτά που βρίσκονται θαμμένα στο ανήλιο υπόγειο του παιδικού χειμώνα και που τα βρίσκεις, όταν νομίζεις ότι έχεις πληρώσει όλους τους λογαριασμούς με το υποσυνείδητο. Βρέθηκα λοιπόν σε καινούριο σπίτι, να μυρίζω τις βαμμένες επιφάνειες και το φρέσκο ξύλο, τοποθετώντας δυο-δυο στα ράφια με αυτιστική ακρίβεια τις λέξεις μου. Έπειτα έσκυψα κι αφουγκράστηκα πίσω από τους τοίχους τη βαριά ανάσα των νεκρών μου, παρελθόντων και μελλούμενων, άναψα τη λάμπα θυέλλης και φώτισα όλα τα μισοτελειωμένα πράγματα που άφησαν πίσω τους, γιατί δεν θα χωρούσε τόση ελπίδα το χώμα. Τώρα με καλούν να φέρω εις πέρας τις μικρές θλιμμένες ιστορίες τους, πληρώνοντας γραμμάτια ανεξόφλητα στο μαυσωλείο των ψυχών τους. Κι εγώ που είχα κληρονομήσει τόση έμπνευση, φόρεσα το παλιό πανωφόρι τους και βγήκα στη βροχή, ξεπλένοντάς τους από το βάρος τόσων ενοχών κι ανοχών. Όλη την έμπνευση την κατοίκησα σε μια στιγμή, καπνίζοντας τ’ αποτσίγαρα παλιών φίλων κι ακούγοντας Piaf από το δίσκο των 78 στροφών, που μου χάρισε κάποτε μισότρελη και μεθυσμένη, σε προχωρημένη σήψη, η Ματαιότητα.. Ελένη Μαυρογονάτου
ήξερες ότι..
Τα στοιχεία του πληκτρολογίου της γραφομηχανής τοποθετήθηκαν μπερδεμένα από τον Christopher Latham το 1868 για να μπερδεύει τις γραμματείς, με σκοπό να μην μπλοκάρουν από την ταχύτητά τους τις γραφομηχανές. Ακόμα και σήμερα τα πληκτρολόγια των ηλεκτρονικών μας υπολογιστών ακολουθούν την έμπνευση του Latham! Η γνωστή συνοικία των Αθηνών ονομάστηκε «Κολωνάκι» από ένα κολωνάκι που είχαν τοποθετήσει στην περιοχή οι Οθωμανοί κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και το οποίο χρησίμευε για τον βασανισμό (ανασκολοπισμός ή διοβελισμός) των "απίστων".
24
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
πεζός Λόγος
δύο φωνές και μια σιωπή Μάθε να βλέπεις, θα έπρεπε να ήταν τα πρώτα λόγια που θ’ ακούγαμε πηγαίνοντας στο σχολείο. Μάθε ν’ ακούς, τα δεύτερα. Εκείνος που μαθαίνει από παιδί να βλέπει και ν’ ακούει πραγματικά, αποκλείεται να χάσει ποτέ το δρόμο του, αφού θα τον έχει καλά σημαδεμένο, χαραγμένο μέσα του με δυο αισθήσεις. Άλλοι λένε πώς ένα ταξίδι είναι η ζωή και άλλοι πώς είναι κύκλος. Έχουν όλοι δίκιο, μα και άδικο. Μια αλήθεια είναι απλά η ζωή και έτσι πρέπει να την παίρνουμε, για να μη βουλιάζουμε στις εναλλακτικές της ψευδαισθήσεις. Αλλά, την ίδια ώρα, είναι και βεγγαλικό, και σαν τέτοιο πρέπει να φτάνουμε να το χαιρόμαστε σε όλα τα χρώματά του, προτού σβήσει στον ουρανό, να το αφήνουμε να χαράζει την ομορφιά του μέσα μας και να τη μεταμορφώνει σ’ αγάπη. Κι αυτή την αγάπη να τη μοιραζόμαστε σα νέκταρ που ποτέ δεν τελειώνει, με τους γύρω μας. Η κάθε εποχή έχει το τέλος της, κι η κάθε εποχή την αρχή της. Στο χέρι μας είναι να βάψουμε την καθεμιά με όποια χρώματα της ταιριάζουν. Να τη ζωγραφίσουμε σαν τον κόσμο των ονείρων μας ή να τη χαράξουμε σαν τους εφιάλτες που μας κατατρέχουν. Λάκης Φουρουκλάς
25
Νέες κυ κλ οφορί ες
Αγγελίνα Ρωμανού
Ποιητικός
Λ όγος
Μνήμη των σαρκοφάγων Μου γνέφει Απλώνεται
Οδύνη της επιθυμίας
ρευστό πάντα στο ύψος μας
Η απαγορευμένη επιθυμία είναι ύπουλο πράγμα
ανοίγει της μέρας το περίγραμμα
Σε βρίσκει ανύποπτο ανέτοιμο να αντισταθείς
χάσκει μια θέρμη στα σκαλιά
Περιπλανώμενος σπόρος διωγμένος από τους άλλους πέφτει απρόσμενα στο μυαλό σου απλώνοντας με ταχύτητα υποδόριες ρίζες
ο λύκος λιάζεται στα ξάγναντα κάθε πληγή μου τον χορταίνει. Άννα Γρίβα
Αφήνεις το επιτήδειο φυτό να ευδοκιμήσει έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αν μεγαλώσει αν απειλήσει τότε εσύ θα μπορέσεις να το ξεριζώσεις
Θλίψης Ναυαγός Καταλαβαίνω ότι ναυάγησες στη θλίψη σου, μη κάνεις όμως φασαρία. Ξέρεις πόσοι πνίγηκαν σε θάλασσα κεριά; Λύσε κόμπους στη σιωπή, οι τύψεις πάντα επιπλέουν και σταμάτα μοναξιά να αναγγέλλεις. Κανείς εδώ δεν θα σ' ακούσει. Όλοι σε κατάρτια λύπης είμαστε κρεμασμένοι.
Όμως γρήγορα τυλίγεται πάνω σου και σε πνίγει η αφανιστική ανθοφορία του Τρομαγμένος εγκαταλείπεις τα αισθήματα σου Μόνο για να επιζήσεις. Γιάννης Τόλιας
Μαρία Ροδοπούλου
26
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Στοά απολεσθέντων οίκων Πόση αλήθεια κρύβει ένα παραμιλητό όταν πια τα πεθαμένα σου φροντίζουνε το σπίτι; και οι μεσίτες στο σαλόνι το μπορντό, κλωστές χρυσές ή Φαραώ; Ποιος δανείζει στους νεκρούς, μέρες φωτός; Ποιος πουλί νεκρό, ακόμη μαστιγώνει; Είν’ η πρώτη αναπνοή που δεν αντέχω όταν ξυπνώ κι ας χορεύω την ανάσα μου το βράδυ, μη μυρίσει. Ποιος διέκοψε τις μέρες των νεκρών; Ποιος τολμά μέσα στη νύχτα να διψάσει; Ποια πλευρά σου, απολύει πονηρό; Μισές μέρες συνεχίζουμε, Στοά μου. Δημήτρης Δικαίος
ποίηση
Άτιτλο Είναι ο τρελός ένας αιχμάλωτος στον κόσμο των σκέψεων, κι εγώ παραμιλώ με τα φαντάσματα που εμφανίστηκαν το χλιαρό ξημέρωμα του λιονταριού, κι άνοιξα τα βλέφαρά μου προτού ανθίσουν οι ρίζες των πεινασμένων κληματαριών, κι ήπια απ’ την κούπα της ραθυμίας δυο αστέρια που δεν γνώρισαν ποτέ τους τη γαλήνη της ηλιαχτίδας, κι η ζωή μου τότε μεταμορφώθηκε σ’ ένα σενάριο με χίλιες εναλλασσόμενες τυφλές μορφές, κι απέμεινα δίχως πρόσωπο γιατί δεν είχα απαντήσεις, μα δίχως ερωτήσεις θα είχα χάσει την ψυχή μου. Στάθης Χαμπίμπης
27
Το σπίτι θάλασσα Ευωδίαζε θάλασσα το σπίτι. Ο ήλιος βάπτιζε τα μάρμαρα, με το φως του απομεσήμερου. Λιτή και σεμνή τελετή. Ένας καθαγιασμός υδάτων λυτρωτικός για την σκέψη και το κορμί. Μια παράδοση άνευ όρων του σώματος στο υγρό στοιχείο που πλέον κατοικεί στο σπίτι. Σιδέρης Ντιούδης
Κατά συρροήν αδράνεια Αιμορραγείς, το αντιλαμβάνομαι μα κάνε κάτι για ν' ανυψωθείς έστω ελάχιστα προσπάθησε τουλάχιστον Πάψε να προσκαλείς ως καλεσμένους τους θανάτους στο κατώφλι σου ή να θεωρείς ως αυτονόητα τα κατά συρροήν ξενύχτια που διάγεις μες στα μνήματα παρέα με σκιές και με σεσημασμένες θύμησες Όσο ο ουρανός θα προφασίζεται τον άμαθο και θα εμμένει πως δεν ξέρει τι για τ' άστρα που πενθούν κι αυτομολούνε για το άγνωστο τόσο τα νέφη θα πυκνώνουν μέσα στις εντομές του νου και θ' αναβάλλουν διαρκώς το συναπάντημά μας με το ποίημα Όσο σιωπάς μια παγωνιά δρασκελίζει το άπειρο μια σκοτεινιά αποκρύπτει το φως Τάκης Τσαντήλας
28
sodeia.net
Ιούνιος - Αύγουστος 2011
Ελπίδα Βλέπω το απέραντο, να με κυνηγά, νιώθω μια λύπη απέραντη, που δεν σταματά. Βλέπω την άνοιξη, με χίλια χρώματα, και έναν χειμώνα, από δικά μου αρώματα. Βλέπω το μαύρο, να με ακολουθεί, μα για το αίσιο η ψυχή μου, καρτερεί.. Νιώθω από το πρωί μου, άσχημα να ελπιδοφορώ, στις γκρίζες σελίδες μου, την ομορφιά να βρω. Νεφέλη Ανδριανού Βουβό Κι ύστερα δε μιλάμε πια για όσα μας πονάνε χέρια αδειανά, τα μουδιασμένα χέρια, κι οι ζωές μας που μακραίνουν ολοένα σα μια κουβέντα μισακή πια να 'ναι
ποίηση
Κι ύστερα δε γροικά το λυπημένο φέγγος μιας πανσελήνου που δε μπόρεσε να γένει όσο η καρδιά της πόθησε στο φως λουσμένη μήτε σε άγριους καιρούς μήτε σε θέρος Ένα φεγγάρι λυπημένο η στασιά μας Ένα μαχαίρι σκουριασμένο τα δεσμά μας Δυο τριαντάφυλλα βρήκα νεκρά στη λιόστρωτη αυλή μας κι είχαν νερό είχαν καιρό Δυο τριαντάφυλλα πεθάναν στην αυλή μας Μαρία Θεοφιλάκου
29
Αφιέρωμα σε ξενόγλωσσα Χάϊκου Ντομινίκ Σιπώ Dominique Chipot μετάφραση Μπαμπάκ Σαντέκ Χατζάνι
σιωπή του φθινοπώρου η ιτιά κλαίει τα φύλλα της κι εγώ τα μαλλιά μου
Ναν Κουζιέ Nane Couzier
Μπλάνκα Μπακέρο Blanca Baquero
Την πρώτη μέρα του σχολείου παιδάκια στη σειρά κρατούν τα δάκρυά τους
μπότες στο χιόνι χιόνι στις μπότες έτσι πάει ο χειμώνας
μεταφράσεις
Ρομπέρ Βαν Μυιλντέρ Robert Van Muylder
μπροστά στο σπίτι ένα βουνό χιόνι και το μικρό μου φτυάρι
τέλος του καλοκαιριού ένας ήλιος χλομός πάνω στις φωτογραφίες
Ελέν Μποϊσέ Hélène Boissé
Η σκιά ενός πουλιού ένας ήλιος χλομός πάνω στις φωτογραφίες
σχεδιάζει Το παιδί δύο χαμόγελα στο χιόνι εμείς είμαστε
Ροζίτσα Υακιμόβα Rositsa yakimova
Ελέν Ρουσσύ Hélène Roussy
το μικρό φύλλο φεύγει απ’το κλαδί. Πρωί της έναρξης του σχολείου.
κάτω απ ’τα βήματά μου τρίζει το χιόνι μουσική των πόλων
30
sodeia.net
Νεφέλη Ανδριανού Στα άδυτα του πόνου εκδόσεις Παρασκήνιο
Τάκης Τσαντήλας Αλκυονίδες μνήμες εκδόσεις Οιωνός
Μαρία Θεοφιλάκου Ανώνυμα εκδόσεις Δωδώνη
ποιητική συλλογή
ποιητική συλλογή
Λάκης Φουρουκλάς Δυο φωνές και μια σιωπή εκδόσεις e-book
ποιητική συλλογή
Δημήτρης Νίκου Βόλτα στο Φεγγάρι εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ
ποιητική συλλογή
ποιητική συλλογή
μυθιστόρημα
Σιδέρης Ντιούδης Βραδυπορία της στιγμής εκδόσεις Αιώρα
Γιάννης Τόλιας Ό,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι εκδόσεις Γαβριηλίδης
μυθιστόρημα
καλοκαίρι 2011 ποιητική συλλογή
ποιητική συλλογή
β
Νόπη Χατζηιγνατιάδου Ιέρεια ουρανού & θάλασσας εκδόσεις Βεργίνα
31
Στάθης Χαμπίμπης Ο χορός των πεθαμένων εκδόσεις Προτάσεις
διανέμεται χωρίς αντίτιμο
40 σημεία διανομής
φωτ. σπίτι στη Νάξο
ΑΘΗΝΑ Επίκαιρα Αγ. Ιωάννου 41, Αγ. Παρασκευή - IΑΝΟS Σταδίου 24, Αθήνα - Κλεψύδρα Πασσώβ & Ταϋγέτου,Γκράβα - Λεμόνι Ηρακλειδών 22, Θησείο - Λέξικον Θεσσαλίας 77, Πετρούπολη - Πολιτεία Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας - Πρωτοπορία Γραβιάς 3-5, Πλ. Κάνιγγος - Βιβλιοχαρτοπωλείον Αγ. Δημητρίου 49, Αγ. Δημήτριος. Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας Καπλανών 8, Κολωνάκι - Χάρτες Ζωοδόχου Πηγής & Βαλτετσίου, Εξάρχεια. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Βιβλιοβάρδια Ναυαρίνο - ΙΑΝΟS Αριστοτέλους 7 - ΙΑΝΟS 25ης Μαρτίου 45 - Μπαρμπουνάκης Αριστοτέλους 4 - Σαιξπηρικόν Εθνικής Αμύνης 14. ΠΕΙΡΑΙΑΣ Τσαμαντάκης Καραολή & Δημητρίου 43. ΑΡΓΟΣ Αναγέννηση Ινάχου 127-129 ΒΟΛΟΣ Subway (bookstore) ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ Σταματελάτου Χρ. Λιθόστρωτο 1, Αργοστόλι. ΚΡΗΤΗ Σχήμα Α. Παπανδρέου 38, Χανιά. Φωτόδεντρο Κοραή 21, Ηράκλειο - Κλαψινάκης Πανεπιστημιούπολη Ρεθύμνου - Πολυχώρος “Περίπου” 28ης Οκτωβρίου 25, Αγ.Νικόλαος ΛΑΜΙΑ Οιωνός Κολοκοτρώνη 11 - Κεντρί Θεμιστοκλέους 10 ΛΑΡΙΣΑ 9 Ρίχτερ Άνθιμου Γαζή 37α. - Παιδεία Κανάρη 11 ΜΥΤΙΛΗΝΗ Παπασωτηρίου Ερμού 211. Χατζηδανιήλ Ερμού 19 - Ειρμός Καβέτσου 24 ΠΑΡΟΣ Δημοτική Βιβλιοθήκη Παροικία Πάρου ΠΑΤΡΑ Πρωτοπορία Γεροκωστοπούλου 31-33 - Πολύεδρο Κανακάρη 147 - Παπασωτηρίου Πατρέως 30 ΣΕΡΡΕΣ Φωτίου Μεραρχίας 41 - Σχολαρχείον Παναγή Τσαλδάρη 20. ΣΠΕΤΣΕΣ Κέντρο Τύπου, Ντάπια ΤΡΙΚΑΛΑ Λαμπρίδης Ερμού 19 - Ιλιάς (φιλολογικό φροντιστήριο) Απόλλωνος 12,Τρίκαλα.