Κώστας Κυριακίδης
Ο Μενέλαος η Αντριάννα και η Οικογένεια των Δράκων ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Copyright © Kostas Kiriakidis 2013 Published in England by AKAKIA Publications, 2013 Κώστας Κυριακίδης
Ο Μενέλαος, η Αντριάννα και η Οικογένεια των Δράκων Εικονογράφηση: Έφη Ηλιοπούλου ISBN: 978-1-909550-88-9
Cover Images: Source: ShutterStock.com Copyright: Chatchada Thaprik / File No: 137006060
PUBLICATIONS
St Peters Vicarage, Wightman Road, London N8 0LY, UK T. 0044 203 28 66 550 T. 0044 203 28 96 550 F. 0044 203 43 25 030 M. 0044 7411 40 6562 www.akakia.net publications@akakia.net
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, translated, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, microfilming, recording, or otherwise, without the prior permission in writing of the Author and the AKAKIA Publications, at the address above.
2013, London, UK
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΠΛΕ ΔΡΑΚΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΔΡΑΚΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΡΑΚΟΣ Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΙ Η ΑΝΤΡΙΑΝΝΑ
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΠΛΕ ΔΡΑΚΟΣ
Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, στις παρυφές του πιο ψηλού βουνού του κόσμου, ζούσε ο μεγάλος και τρανός, ο φοβερός και τρομερός Μπλε Δράκος. Ήταν γιγάντιος. Το μεγαλύτερο πλάσμα πάνω στην Γη. Περπατούσε περήφανα και το έδαφος ταρακουνιόταν λες και γινόταν σεισμός. Στο πέρασμα του όλα τα υπόλοιπα ζώα, λιοντάρια, τίγρεις, λύκοι, αρκούδες, κροκόδειλοι, έψαχναν με τρόμο ένα μέρος για να κρυφτούν. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορεί να τον φοβίσει. Γι’ αυτό τον λόγο προχωρούσε πάντα καμαρωτός και κοίταζε ψηλά χωρίς να προσέχει που πατάει.
Μια μέρα όμως, καθώς πήγαινε την καθημερινή του βόλτα στο δάσος για να μαζέψει ξύλα για την φωτιά αλλά και φρούτα για να ετοιμάσει η μαμά του το μεσημεριανό φαγητό, δεν πρόσεξε τις φλούδες από μπανάνες στο έδαφος, που είχαν πετάξει δυο πιθηκάκια που είχαν περάσει από εκεί λίγο νωρίτερα. Έτσι περήφανα όπως περπατούσε με το κεφάλι πάντα ψηλά, πάτησε τις φλούδες, γλίστρησε και σωριάστηκε φαρδύς πλατύς πάνω στο χώμα. Ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης δημιουργήθηκε από την πτώση του.
Ο Μπλε Δράκος αισθάνθηκε όλο το σώμα του να πονά. Το κεφάλι του στριφογυρνούσε, λες και το είχε χτυπήσει σε ένα κορμό δέντρου με όλη του την δύναμη. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τα χέρια αλλά ούτε και τα πόδια του. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα απολύτως. Μόνο τα μάτια του μπορούσε να ανοιγοκλείσει κι αυτό με δυσκολία. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που καταλάβαινε αυτό που όλα τα άλλα ζώα γνώριζαν πολύ καλά. Τον Φόβο!
Απέναντι από το σημείο στο οποίο ήταν σωριασμένος ο Μπλε Δράκος βρισκόταν ένα πανύψηλο δέντρο με μεγάλο και χοντρό κορμό. Ξαφνικά ο Μπλε Δράκος άκουσε έναν θόρυβο από εκείνη την πλευρά του δέντρου. Προσπάθησε να καταλάβει τι ήταν αλλά δεν τα κατάφερνε κι ο θόρυβος ολοένα και μεγάλωνε κι ερχόταν όλο και πιο κοντά του. Κι όσο πλησίαζε ο θόρυβος, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος του. Σε λίγο εμφανίστηκε στην βάση του κορμού ένα φίδι. Έβγαζε την γλώσσα του και γελούσε κοιτάζοντας τον γίγαντα που βρισκόταν απέναντι του να μην μπορεί να κουνήσει ούτε τα δάχτυλα του χεριού του.
-Τι λες εσύ μεγάλε Μπλε Δράκε; Ωραία δεν είναι η ζωή; τον ρώτησε το φίδι.
Ο Μπλε Δράκος είχε τρομοκρατηθεί. Δεν μπορούσε να βγάλει ούτε μια λέξη απ’ το στόμα του. Το φίδι συνέχισε να του μιλάει.
-Είσαι τεράστιος. Τόσο μεγάλος που δεν φοβάσαι κανέναν. Τόσο περήφανος που νόμιζες ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε νικήσει. Τώρα όμως ήρθε η στιγμή που θα καταλάβεις ότι δεν είσαι τόσο τρομερός και φοβερός. Και ποιος θα το περίμενε αλήθεια; Εγώ, ένα μικρό κι ασήμαντο φίδι θα σε καταβροχθίσω! είπε το φίδι πανηγυρίζοντας.
Ο Μπλε Δράκος δεν μπορούσε ούτε βοήθεια να φωνάξει. Αλλά και να μπορούσε, ποιος θα τον άκουγε άλλωστε μέσα στην ερημιά; Ή ποιος θα ήθελε να τον βοηθήσει;
Έκλεισε τα μάτια του μην αντέχοντας άλλο να βλέπει την απαίσια όψη του φιδιού που θριαμβολογούσε με περίσσεια κακία.
Το φίδι πλησίασε πολύ κοντά τον Μπλε Δράκο και την ώρα που ετοιμαζόταν να ανοίξει το στόμα του και να τον δαγκώσει, ρίχνοντας του το δηλητήριο για να τον σκοτώσει……., σαν από θαύμα εμφανίστηκε ένας αετός, ο οποίος μονομιάς άρπαξε το φίδι, το σήκωσε στον αέρα, το στριφογύρισε κανά δυο φορές και το πέταξε με δύναμη πάνω στον κορμό του δέντρου. Το φίδι έμεινε εκεί, ασάλευτο. Ο αετός είχε σώσει τον μεγάλο Μπλε Δράκο.
Λίγο αργότερα περνούσε με την μαμά της μια Ροζ δράκαινα από το σημείο που ξάπλωνε ο Μπλε Δράκος. Τον είδε από μακριά κι έτρεξε αμέσως να τον βοηθήσει.
-Τι έπαθες; Είσαι καλά; τον ρώτησε αλλά δεν πήρε απάντηση. Η Ροζ Δράκαινα κατάλαβε ότι ο Μπλε Δράκος είχε χτυπήσει πολύ σοβαρά. Παρακάλεσε την μαμά της να τρέξει να ζητήσει βοήθεια κι αυτή έμεινε εκεί να τον προσέχει.
Ο Μπλε Δράκος παρέμενε ξαπλωμένος με τα μάτια του γεμάτα ευγνωμοσύνη για τους δυο σωτήρες του: τον αετό και την Ροζ Δράκαινα. Και μετά τον φόβο αισθάνθηκε για πρώτη φορά και κάτι άλλο μέσα στην καρδιά του. Την Αγάπη! Όχι αυτήν που
αισθανόταν για τους γονείς του, αλλά μια άλλη, λίγο διαφορετική, λίγο περίεργη που τον έκανε να θέλει να κοκκινίσει ολόκληρος, μιαν δεύτερη Αγάπη! Αργότερα θα καταλάβαινε καλύτερα γιατί χτυπούσε τόσο δυνατά η καρδιά του, όλη την ώρα που κοίταζε ξαπλωμένος τα μάτια της Ροζ Δράκαινας.
Σε λίγη ώρα έφτασαν οι γονείς του και με δυσκολία κατάφεραν να τον σηκώσουν. Τον πήγαν στο σπίτι τους, τον περιποιήθηκαν, του δώσανε δυναμωτικό φαγητό και πολλά φρούτα και μετά από δεκαπέντε μέρες ο Μπλε Δράκος μπορούσε και πάλι να κουνά τα χέρια και τα πόδια του. Είχε γίνει καλά.
Το μάθημα του βέβαια το είχε μάθει πολύ καλά. Ποτέ ξανά δεν θα κοιτούσε τον ουρανό όταν περπατούσε, αλλά κυρίως ποτέ ξανά δεν θα θεωρούσε τον εαυτό του ανίκητο. Είχε μάθει πλέον καλά τι σήμαινε ο Φόβος κι ότι ακόμα κι αυτός, ο μεγάλος και τρομερός Δράκος έπρεπε να είναι πολύ προσεχτικός σε οτιδήποτε κι αν έκανε.