Sport Amerika The Magazine Nummer 9

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing

Scribus Desktop Publishing

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

Het heeft weer veel bloed, zweet en tranen gekost, maar hier is hij

dan: de enige echte NBA playoff special. Maar liefst 76 pagina’s over de teams die ons nog de komende twee maanden zullen vermaken met strijd om de Larry O’Brien Trophy. Hoewel ik nog steeds geen keuze kan maken tussen wat nou echt mijn favoriete sport is, moet ik wel bekennen dat deze NBA­periode mij standaard erg blij maakt.

Ik ben een echte liefhebber, maar een kenner wil ik mijzelf nog absoluut niet noemen. Gelukkig beschikken we bij Sport Amerika over een grote NBA­redactie, waar wel de echte kenners zitten.

Als hoofdredacteur kan ik over dit onderwerp daarom rustig achterover leunen en mijn voorspellingen als fan delen met de lezers. Dat mijn hart sneller gaat kloppen voor de Boston Celtics zal overigens geen verrassing zijn voor de trouwe lezers van dit magazine.

Betekent Celtics­fan zijn dat ik nergens anders enthousiast van

kan worden? Integendeel. Zo ben ik onder de indruk van de opmars van de New York Knicks, die voor mij geen titelkandidaat zijn, maar wel voor een major upset kunnen gaan zorgen.

Als fan zeg ik ook dat ik dit jaar meer vertrouwen heb in de Chicago Bulls in dan de Miami Heat. Dit kan misschien te maken hebben met mijn eigenwijze karakter, aangezien ik dit al het hele seizoen bijna elke nacht loop te verkondigen in Turbulent, het programma op 3FM van NBA­fan Bert van Lent.

Maken mijn Celtics een serieuze kans om te gaan strijden om de titel die ze in 2008 voor het laatst wonnen? Ik denk het wel, maar dan is het belangrijkste dat de oude mannen nog één keer alle pijntjes kunnen verbijten en dat Rajon Rondo de uitmuntende vorm waarin hij verkeert doorzet.

Hoe dan ook, de NBA playoffs worden een feestje en beginnen ook langzamerhand een traditie te vormen in mijn vriendengroep. De afgelopen jaren ontstond het idee om deze playoffs met een aantal vrienden te gaan volgen.

Met veel Amerikaans eten en drinken werd het kijken naar de Finals een echte happening. Dat het standaard dag­nachtritme hiervoor sneuvelde, namen ze voor lief. De aanmeldingen stromen voor dit jaar alweer binnen. Ik heb er zin in!

Enjoy the playoffs,

Toen Wade het gezelschap kreeg van James en

Bosh, werd er meermaals gefluisterd dat de Heat het record van 72 overwinningen in één seizoen van de Bulls (1995­1996) zouden kunnen bedreigen. Dat ze de titels aan elkaar zouden rijgen. Zo’n vaart loopt het tot nu toe echter niet ­ wat bewijst dat een trio supersterren alleen niet genoeg is voor de ultieme bekroning.

Vorig seizoen strandden de Heat op amper twee zeges van de tweede titel in de geschiedenis van de club. Zowel in 2006 als in 2011 waren de Dallas Mavericks de tegenstanders. In 2006 won Miami door een sublieme Dwyane Wade in combinatie met een sterke collectieve prestatie van onder meer Shaquille O’Neal, Alonzo Mourning en Jason Williams. In 2011 was het collectieve blok van de Mavericks echter te sterk.

Een wijsheid in het basketball luidt: A basket­

ball team is like the five fingers on your hand.

If you can get them all together, you have a fist (Mike “Coach K” Krzyzewski). Als de Heat aan de gigantisch hoge verwachtingen willen voldoen, zullen ook de spelers naast de Big Three op een hoog niveau moeten spelen en to­ nen dat ze een ‘championship ring’ waard zijn.

Offensieve ruimte

Een van de belangrijkste role players van de Heat is Mario Chalmers. Als startende point guard voorziet hij de Big Three van bruikbare passes en degelijke defense. Zijn rol is dit jaar gegroeid. Vorig seizoen moest hij minuten delen met Carlos Arroyo en later ook Mike Bibby. Dat was niet bevorderlijk voor Chalmers´ zelfvertrouwen en ervaring.

Dit seizoen krijgt hij echter het volle

vertrouwen van coach Erik Spoelstra.

Chalmers bereikt mede daardoor opnieuw de statistieken van zijn rookiejaar, toen nog zonder James en Bosh, en dat met betere schot­ percentages. Hij straalt zelfvertrouwen uit en weet zijn rol bij het team perfect in te vullen.

Zijn waarde ligt enerzijds in zijn verdedigende kwaliteiten. Chalmers had altijd al een neus voor steals. Hierdoor creëert hij meer dan eens een fast break, welke vaak dodelijk is door de atletische Wade en James. Anderzijds is er zijn schot van buiten. Hierdoor krijgen Wade en James meer ruimte om naar de basket te ‘driven’.

En van een belangrijk schot is Chalmers nooit vies geweest.

Naast Chalmers beschikken de Heat over

een duo scherpschutters met Mike Miller en James Jones. Beide mannen maken een stuk over de 40% van hun driepunters en zijn dus van groot belang in het ruimte bieden voor andere spelers. Jones heeft het dit jaar iets lastiger om een vaste waarde in de rotatie te zijn maar coach Spoelstra weet wat hij heeft aan hem. Jones won niet voor niets de 3­ Point Shooting Contest in 2010. Miller heeft spijtig genoeg weer last van blessures, maar als hij speelt, dan doet hij dat heel wat efficiënter dan vorig seizoen.

Ten slotte is er rookie Norris Cole. Hij verbaasde de NBA door in zijn tweede professionele wedstrijd de Heat naar de overwinning te leiden tegen de Celtics. Er is nog veel werk aan de winkel voor Cole maar hij is energiek en maakt weinig fouten.

Defensieve ervaring

De Heat haalden weinig nieuwe spelers binnen in het voorseizoen. De belangrijkste nieuwkomer was Shane Battier. De 33­jarige forward staat al jaren bekend als een van de beste verdedigers in de NBA, onder andere door zijn constant sterke

prestaties tegen Kobe Bryant. Battier is een speler die zonder één punt te scoren van ontzettend grote waarde kan zijn voor zijn team. Hij is ongelooflijk gedisciplineerd, blijft werken om zich te verbeteren, geeft nooit op, speelt met een bijna onevenaarbare intelligentie en heeft een dodelijk driepuntschot vanuit de hoeken.

Battier geniet van de uitdaging. Hoe

sterker de tegenstander, hoe gemotiveerder hij is. Zo vroeg hij bij de Rockets ooit aan coach Rick Adelman om op de bank te mogen starten zodat hij kon verdedigen op ‘Sixth Man’ Manu Ginobili. Bovendien is hij zeer flexibel want hij kan drie, met wat geluk zelfs vier, posities verdedigen. Als het tot een nieuwe clash komt tussen de Heat en de Bulls, en die kans is groot, is het dus waarschijnlijk dat Derrick Rose verdedigd zal worden door Battier. Zo hoeven Wade of James geen energie te verspillen in het achternahollen van de snelle Rose.

Naast Battier kunnen de Heat nog steeds rekenen op de diensten van

Udonis Haslem. Hij is samen met Wade de enige speler die ook in 2006 lid was van het team. Haslem kan dus beschouwd worden als een ‘Heat­for­life’. Zijn waarde ligt, net als die van Battier, niet in het scoren van punten of in één of andere statistiek. Haslem is de ultieme teamspeler en doet alles wat nodig is om te winnen.

Haslems grootste bijdrage aan het Het spel van de ‘role players’ is belangrijk maar aan het einde van de dag wordt het succes van de Heat grotendeels bepaald door de Big Three. Maar hoe presteren zij ten opzichte van vorig jaar?

De superster onder de supersterren is nog steeds LeBron James. The King is opnieuw aan een MVP­waardig seizoen bezig en doet qua efficiëntie zelfs beter dan vorig jaar. Ook heeft hij een sprong voorwaarts gemaakt met zijn defensieve kwaliteiten. James is de leider van de Heat omdat hij een invloed heeft op elk aspect van het spel: scoring, passing, reboun­ ding, defense, fast break… Het succes van de Heat ligt dus voor een groot stuk in zijn han­ den. Vorig jaar faalde hij vooral op de beslis­ sende momenten van de Finals. Of hij daarvan geleerd heeft, weet enkel LeBron zelf. Maar de bad pass aan het einde van de All­Star Game en de pass naar Haslem in de laatste seconden tegen de Jazz, terwijl James ‘hot’ was, doen nieuwe vragen rijzen over zijn ‘clutch ability’.

Dwyane Wade evenaart zowat de statistieken van vorig jaar. Ook bij hem zijn de defensie­ ve kwaliteiten aangescherpt en hij onder­ neemt minder schoten van buiten, wat zijn efficiëntie ten goede komt. Wade miste een aantal wedstrijden door kleine blessures.

Maar eer volledig gezond is Wade nog altijd de beste shooting guard in de NBA. Boven­ dien liet hij meerdere keren zien dat hij de meest geschikte speler is om het laatste schot te nemen voor de Heat.

Chris Bosh is de enige superster die 'n min­ der seizoen speelt in vergelijking met 't vo rige. Hij scoort minder en ook minder effi­ ciënt, pakt minder rebounds, is minder agressief en lijdt meer balverliezen. Vooral het feit dat James meer rebounds pakt dan Bosh is een zorg voor de Heat. Gelukkig heeft Bosh een dodelijk ‘jump shot’ en biedt hij een offensieve zekerheid aan James en Wade, mochten zij een mindere dag hebben. •

succes van de Heat is zijn rebounding. Hij is, gezien de minuten die hij krijgt, veruit de beste rebounder van het team.

Daarnaast is hij een intelligent verdediger, heeft hij een vrij dodelijke ‘mid­range jumper’ en zorgt hij nauwelijks voor balverliezen. Het voordeel voor Haslem dit seizoen is dat hij volledig fit speelt. Vorig jaar speelde hij amper dertien wedstrijden en zijn terugkeer in de play­offs was, niet erg verrassend, dan ook weinig succesvol.

Toughness

Tot slot zijn er ‘big men’ Ronny Turiaf en Joel Anthony. Turiaf kwam pas laat in het seizoen bij het team, maar lijkt een degelijke aanwinst. Met zijn energieke stijl en verdedigende kwaliteiten brengt hij de Heat een zekere ‘toughness’ bij, iets wat ze kunnen gebruiken tegen mannen als Joakim Noah en Roy Hibbert. Anthony is de startende center voor de Heat. Hij staat enkel en alleen om defensieve doeleinden op het terrein. Zijn waarde ligt vooral in zijn regelmatige blocks en zijn lengte.

Conclusie: de Heat hebben naast de Big

Three geen superteam, maar wel een aantal waardevolle krachten die met hun specifieke talenten de supersterren perfect aanvullen. Iedereen weet wat James, Wade en Bosh kunnen. Het is aan de rest van het team om zijn waarde te bewijzen. Als de bovengenoemde steunpilaren een goed niveau halen, zijn de Heat nagenoeg onverslaanbaar. •

De winnaar van de NBA­titel mag de Larry O’Brien­trofee in de lucht houden. Maar wie was deze Larry O’Brien eigenlijk, en waarom is de trofee naar hem genoemd?

De NBA draait niet alleen om

het basketball. Het is ook een organisatie die alles in goede banen leidt en toekijkt op de winstgevendheid van de sport.

Aan het hoofd ervan staat een ‘commissioner’, die tot 1967 'president’ heette. Tot nu toe had de NBA er vier: Maurice Podoloff (1946­1963), Walter Kennedy (1963­1975), Larry O’Brien (1975­1984) en David Stern (1984­heden). O’Brien was bij zijn ontslag de commissioner met de minste dienstjaren.

Toch werd de kampioenentrofee naar hem vernoemd. De trofee kreeg al in 1977 de huidige vorm, en verving de Walter A. Brown­trofee, maar kreeg pas in 1984 zijn huidige naam.

O’Brien was voor zijn aanstelling tot commissioner actief als campagneleider van John F. Kennedy en hoofd van de Amerikaanse postdiensten, een poli­ tieke benoeming onder democratisch president Lyndon B. Johnson. Hij wist dus hoe een organisatie geleid moest worden. Zijn grootste verdienste was zijn rol in de samensmelting van de NBA met de ABA in 1976, zijn eerste jaar. Hij zorgde voor een oplos­ sing in de ‘Oscar Robertson­zaak’ (die leidde tot de introductie van free agency), bedacht het plan voor de toetreding van vier nieuwe teams uit de ABA (Spurs, Pacers, Nets en Nuggets) en nam de gepaste maatregelen voor de ABA­teams die ermee moesten ophouden. “Zonder Larry zou het nooit gelukt zijn”, zei toenmalig GM van de Bucks William Alverson.

Daarnaast zorgde O’Brien voor het meest

lucratieve televisiecontract tot op de dag van vandaag, door in 1982 de NBA te tonen op kabeltelevisie, onder andere via ESPN. In 1983 zorgde hij bovendien voor de introductie van het salarisplafond waardoor teams niet oneindig geld konden blijven uitgeven aan spelers­ contracten. Ook op zijn palmares staan de introductie van de driepuntlijn in 1979, een streng anti­drugs beleid en de uitbreiding van All­Star Weekend, wat later verder uitgebouwd werd door zijn toenmalige assistent David Stern. (Vincent Van Genechten) •

“Als hij z’n longen uit z’n lijf staat te

schreeuwen, dan kijk ik naar hem en denk ik: ‘Dat is een hongerige dude'.” Deze quote van center Joakim Noah geeft precies aan hoe zijn hoofdcoach in elkaar steekt. De 54­ jarige Thibodeau is voorbij gedreven.

Bezeten is hij. Zijn ploeg gaat niet ten onder aan toeval of geluk. Tot ver achter de komma bestudeert hij plays, spelers en teams.

Verrassingen horen bij Hennie Huisman en op Sinterklaasavond, maar niet bij zijn Bulls.

Beleving

Na zijn ogen tureluurs gestaard te hebben op een televisie­ of computerscherm, passt hij de vergaarde info en kennis door aan z’n spelersgroep. Zij krijgen scoutingreports zo dik als telefoonboeken in handen. Dat was even wennen voor de (jonge) heren. Net zoals het feit dat de shootarounds op een wedstrijddag altijd flink uitliepen. Het verleidde Noah ooit tot de uitspraak: “Thibs, we hebben vandaag een wedstrijd. We moeten rusten.” Waarop hij het simpele en stellige antwoord kreeg: “Wil je winnen?”

Dat is op en top Thibodeau. Hij is altijd bezig met basketball, het team en met z’n

spelers. Zij moeten dezelfde instelling hebben als hij. Dus steeds hard werk leveren, beleving en intensiteit tonen en energiek zijn. Daarom wordt hij weleens een lastpak genoemd. Een keer de handrem erop wordt niet toegestaan. “Ik heb me voor hem verstopt en nog wist hij mij te vinden”, aldus Noah.

En als hij ze niet afbeult op de vloer, dan bestookt hij ze wel met informatie. Vraag dat maar aan Derrick Rose, die met Team USA op pad was in Las Vegas en ineens zijn coach zag. Er moest na de training nog het nodige besproken worden.

Eerste viool

Sinds Thibodeau aan het roer staat, waait er een frisse wind in de Windy City. Voor zijn komst naar de Bulls beschikte de franchise maar over een middelmatig team. De gloriejaren van de jaren negentig vielen inmiddels in de categorie ‘gelukkig hebben we de vergeelde foto’s nog’. In 2009­2010 eindigden ze onder leiding van Vinny del Negro als achtste in de Eastern Conference.

Ternauwernood haalden zij de playoffs, waar de ‘stieren’ er in de eerste ronde met 4­1

roemloos opgingen tegen LeBron en zijn kornuiten van Cleveland Cavaliers.

Hierna kwam Thibodeau. Chicago weekte

KLEINE IRRITATIEFACTOR

Thibodeau verrast vriend en vijand met zijn Bulls. Spelers spreken vol lof over hem. Collega’s, zoals Stan van Gundy, steken geregeld een pauwenveer in zijn achterste en ook in de bestuurskamer van Chicago Bulls zijn ze erg tevreden over hun hoofdcoach, al leidde dat nog niet tot een contractverlenging met bijbehorende salarisverhoging. Dat is een kleine irritatiefactor. In 2010 zette de 54­jarige zijn handtekening onder een bescheiden overeenkomst voor twee jaar met een optie voor 2012­2013. Tot nu toe is het stil gebleven vanaf de zijde van het management. De hoofdrolspeler ontkent dat hij niet blij is met de situa­ tie. In de tussentijd wordt vanuit de Bulls gezegd dat de relatie heel goed is en dat er na het seizoen gesproken gaat worden. Ook hier hard work pays off?!

hem los bij Boston Celtics waar hij drie jaar assistent was van Doc Rivers. De in New Britain, Connecticut geboren basketballfreak had in Beantown de defensie flink op orde gebracht, zoals hij dat eerder al had gedaan bij Houston Rockets, New York Knicks, Philadelphia 76­ers, San Antonio Spurs en Minnesota Timberwolves.

Mede door zijn kunsten kon er in 2008 weer een championship banner omhoog in de Garden in Boston en ging de titel in 2010 net aan hun neus voorbij.

Eigen benen

Na 21 jaar de rechterhand te zijn geweest van – onder andere van Jeff van Gundy – kreeg hij de kans om op eigen benen te staan. Naast Chicago wilde New Jersey Nets hem eveneens contracteren. Toch hielden sommigen hun hart vast. Zijn basketball­ knowhow stond buiten kijf. Thibodeau is een defensief meesterbrein en heeft een hele goede werkethiek. Nee, de vraagtekens hadden vooral te maken met z’n communicatieve vaardigheden. Sceptici meenden dat zijn stijl te abrupt en te hard zou zijn om te slagen als hoofdcoach.

Transformatie

Met de kennis van nu, zoals onze vermaarde voormalige minister­ president van het CDA zou zeg­ gen, is deze stelling natuurlijk de dijenkletser van het jaar. In zijn eerste jaar op eigen benen trans­ formeerde hij de Bulls tot het beste team van de NBA. Geheel onverwacht pakte Chicago de ti­ tel in de conference met een re­ cord van 62­20. D­Rose floreer­ de als nooit tevoren, werd de terechte MVP en Thibodeau zelf mocht zich Coach of the Year noemen.

Hoe gek het ook klinkt; in dit verkorte seizoen presteert hij eigenlijk nog beter. Vorig jaar smeedde hij een vechtmachine.

Binnen dat geheel wist hij de kwaliteiten van Rose zo te benutten dat de jonge pointguard zo goed als iedere wedstrijd kon schitteren.

Maar deze jaargang heeft de jonge spelverdeler een derde van de games moeten laten schieten door blessures. Ook nieuw­ komer en veteraan Rip Hamilton heeft zo’n twintig potjes moeten missen. Blessureleed geldt eveneens voor Luol Deng.

Ondanks alles pakt het team opnieuw de Conference­title.

Dat duidt op eenheid, op vechtlust en op het scherp houden van je bankzitters.

Zaken die rechtstreeks op het conto van een coach zijn toe te schrijven.

Niemand kijkt dan ook

vreemd op dat Thibs op­ nieuw in de race is voor coach van het jaar. Hij is immers degene die als eindverantwoordelijke het snelst honderd zeges op zak heeft. Na 130 wedstrijden had hij deze mijlpaal te pakken.

Dat gebeurde 19 maart tegen Orlando Magic. Daarmee

verdween de naam van Avery Johnson uit de geschiedenis­ boeken.

Nooit loslaten

“Onze verdediging begint bij onze aanval”, klinkt Thibs als een ware voetbaltrainer. Het geheim zit ‘m in het nooit loslaten; de tegenstander niet op adem laten komen en ze continu onder druk houden. Wie onder druk staat, maakt sneller fouten. Letterlijk en figuurlijk de aanval van de opponent smoren. Daar is al menig offensief op stuk gegaan tegen Chicago. Daarbij zijn de kernwoorden voorbereiding, hard en intensief spelen en nooit opgeven.

Je zou zeggen dat deze manier

van spelen zo in het bloed zit dat de huidige Bulls­coach ermee groot geworden is. Ironisch genoeg moest de jonge Thibodeau niets van defense weten. Hij wachtte liever ballen af rond de middenlijn dan dat hij zich bemoeide met het afstoppen van de tegenstander.

Voor hem golden slechts twee dingen: aanvallen en de meeste punten maken.

“Tommy is de slechtste verdedigende speler die ik ooit heb gecoacht”, dist Don Doucette op uit z’n geheugen.

Hij is de man die Thibs in zijn ploeg had op Salem State. “Hij gaf niets om het belang van verdedigen.”

Maar de ommekeer kwam al snel. Toen hij in 1984, op 26­ jarige leeftijd, hoofdcoach werd van Salem State had hij al de zwarte band in verdedigend basketball. “Defense was we­ tenschap voor hem”, herinnert oud­Viking Nate Bryant zich nog uit die tijd. “Verrassingen bestonden niet.” 28 jaar later is het niet anders. •

De legendarische coach Phil Jackson stelde

recentelijk dat hij nooit een echt dominante point guard nodig had vanwege het Triangle­ systeem dat hij altijd speelde. “De gedachte van een allesbepalende point guard is eigenlijk ook iets van de laatste jaren. Voorheen dribbelde de speler op de 1­positie de bal op en zette de lijnen uit, om de bal daarna in te leveren bij de scorer.”

In de huidige aanvalsschema´s van de NBA is

het niet langer voldoende als een guard bovenstaand werk levert. In een groot percentage van de schema´s speelt de pick­ and­roll aan de top van de bucket een grote rol.

Veel meer dan vroeger. “Deze strategie maakt dat de verdediging een keuze moet maken, en de aanval is daarop al voorbereid”, legde een NBA­scout uit, die gevraagd werd naar het onderwerp. “Dit maakt het hebben van een elite point guard bijna tot een must.” Het meest interessante dat hij te melden had kwam echter daarna. Deze schema´s , zo stelde hij, vereisen van guards een betere balbehandeling en hogere intelligentie bij het nemen van beslissingen. Bovendien worden deze schema´s nu ook veel meer in het college basketball gebruikt, wat betekent dat er over de gehele linie veel meer nadruk komt te liggen op het spel van de point guard. Dit bleek bijvoorbeeld heel sterk tijdens de NBA­finale van afgelopen jaar tussen Dallas Mavericks en Miami Heat.

Natuurlijk speelde Dirk Nowitzki fenomenaal, maar de penetraties van J.J. Barea waren minstens zo belangrijk voor de Mavs. Hierdoor was de verdediging van de Heat gedwongen aandacht aan hem te geven waardoor schutters als Nowitzki en Jason Terry vrijkwamen.

Draft

Het is overigens een fabeltje dat een goede guard altijd gedraft wordt in de top van zijn jaar. Slechts negen van de guards in de league behoorden tot de top vier in hun draft. Derrick Rose, John Wall en Kyrie Irving werden als nummer één gekozen. Jason Kidd als tweede,

Top Vijf point guards in de komende playoffs 1. CHRIS PAUL (CLIPPERS) Als eerste gedraft in 2005 is Paul het beste jongetje van de klas. Bijna in zijn eentje heeft hij de Clippers naar de elitegroep in de sterke Western Conference geleid. Hij heeft een ijzersterke crossover en als hij op dreef is, kan elke defensie inpakken.

Vooral in het vierde kwart kan hij een wedstrijd volledig overnemen.

Ondanks dat LeBron James en Kevin Durant sterk spelen, is Paul een legitieme MVP足 kandidaat.

2. TONY PARKER (SPURS) Parker is de oudgediende van dit stel, maar doet zeker niet onder voor de rest. Hij is misschien niet zo atletisch, maar heeft een uitstekend oog voor zijn medespelers. Mede dankzij het sterke spel van Parker oogt Tim Duncan weer als in zijn jonge jaren, zoveel open looks krijgt hij. De Fransman is degene die het tempo bepaalt en van begin tot eind betrokken is bij bijna elke aanval.

3. DERRICK ROSE (BULLS) Rose is de typische point guard nieuwe stijl. Hij scoort, is atletisch enorm

sterk en is veel meer dan alleen maar een spelverdeler.

Nadeel is dat Rose redelijk blesssuregevo elig is, zeker dit seizoen.

Maar niet voor niets won hij de MVP vorig jaar door de Bulls met sterk spel naar het beste resultaat in de league te leiden.

4. RUSSELL WESTBROOK (THUNDER) Voor Westbrook geldt hetzelfde als voor Rose, al is Westbrook iets explosiever, iets fysieker, en wat minder effectief.

Westbrook kent een sterk seizoen aan de zijde van Durant en lijkt dit seizoen steeds meer zijn momenten te kiezen. Dat is ook te zien aan zijn schotper足centage. Door zijn drang om te scoren, is zijn rol als spelverdeler beduidend minder geworden. Zijn assists zijn ten opzichte van vorig seizoen omlaag gegaan van acht naar vijf.

5. RAJON RONDO (CELTICS) Rondo is een guard die een voorkeur heeft voor de pass. Het fysiek is niet echt aanwezig, maar ondanks dat is hij de spelmaker van de Celtics.

Zijn minpunt is dat hij te weinig scoort, maar dit compenseert hij door extreme court足vision waarmee hij zijn Hall of Fame足teamgenoten voorziet van relatief makkelijke schoten. Hij is dan ook de leider in assists in de league.

Eervolle vermelding: DERON WILLIAMS (NETS). Hij staat niet in de lijst, maar dat heeft alles te maken met het feit dat de New Jersey Nets zich niet hebben geplaatst voor de playoffs. Williams hoort zeker thuis in het rijtje van de beste point guards in de league.

Deron Williams op drie en Chris Paul, Tyreke Evans, Mike Conley en Russell Westbrook allemaal als vierde. De overige 21 guards werden allemaal later gedraft. Steve Nash bijvoorbeeld werd als vijftiende gekozen en won twee MVP­awards en is nog altijd één van de topguards in de league. Tony Parker viel nog net binnen de eerste ronde op plaats 28 en heeft drie titels en een Finals MVP en ook Rajon Rondo heeft een ring om zijn vinger als nummer 21 in zijn draft.

Toch zijn de meeste kenners het erover eens

dat de league nog middenin de transformatie zit. Veel van het spel gaat toch nog via de ‘wing­ players’ , de shooting­guards en ­forwards.

Voor de meeste kampioensteams buiten de Mavs van vorig jaar was het point guard­spel niet bepalend voor de uitkomst. De Lakers hadden Bryant, bij de Spurs was het toch vooral Duncan en bij de Celtics eiste Paul Pierce een hoofdrol op. In de laatste elf jaar won een point guard viermaal de MVP­award, maar in de elf jaar daarvoor was dit slechts eenmaal. De tijden veranderen en het spel van de guard wordt steeds bepalender in de NBA. Het is voor een verdediging ten slotte veel gemakkelijker om te voorkomen dat de bal in de handen belandt van een goede center, dan om een extreem balvaardige guard te controle­ren. Om weer even terug te gaan naar de eerder genoemde scout: “Het is voor jonge spelers ook aantrekkelijker om meerdere dingen te doen.

Net als dat het bij voetbal aantrekkelijker is om een spits te zijn die veel goals maakt, dan een verdediger die de bal in de tribunes ramt.”

Fast lane

Het zal naar verwachting een trend zijn die de komende jaren steeds sterker zichtbaar wordt, ook vanwege de regels in de NBA om de ‘ lane’ , het pad naar de basket, vrij te houden. Dit zorgt ervoor dat guards die sterk en atletisch zijn en kunnen penetreren richting de basket, zoals Derrick Rose en Russell Westbrook, van groot belang zijn om een defensie voor lastige keuzes te zetten. Voor de fans is het een mooi fenomeen, want een guard die het spel domineert zorgt vaak voor mooie plays. Alley­ oops, een drive richting de basket, floaters, een pass naar de vrijstaande man voor een driepunter, noem het maar op. Het tijdperk van de guards viert hoogtij en daar is uiteindelijk iedereen bij gebaat. •

De Magic maken een woelig seizoen

door. Hoe je het ook wendt of keert, je komt altijd uit bij één schuldige: Dwight Howard. Het hele seizoen door hoorden we de wildste geruchten over een mogelijk vertrek van ‘Superman’. Hij voelde zich niet meer goed bij de Magic en zocht daarom liefst andere oorden op.

Hij maakte zelfs een lijst met teams voor wie het liefst zou spelen. Maar de drievoudige ‘Defensive Player of the Year’ wist eigenlijk zelf niet wat hij wilde.

Uiteindelijk besloot hij om te blijven en lichtte zelfs zijn optie voor volgend seizoen. Howard zal dus naar alle waarschijnlijkheid ook in 2013 speler zijn van de Orlando Magic, al zal het drama van de afgelopen maanden zich waarschijnlijk herhalen.

Bij die problemen bleef het echter niet.

Howard erkende openlijk af te willen van coach Stan Van Gundy. Beide heren werken al vijf jaar samen, maar na de verloren finale van 2009 ging het bergaf met de Magic. De gevoelstemperatuur in het huwelijk tussen Howard en Van Gundy lijkt daarom onder het vriespunt te zitten. Van Gundy gaf dit ook letterlijk toe. Grappig genoeg kwam enkele seconden later Howard de perszaal binnen om zijn coach te omhelzen en doodserieus alles te ontkennen. Howard stond dan ook perplex toen hem gemeld werd dat Van Gundy net alles had toegegeven.

Zonder Dwight

En nog steeds komt er geen einde aan het drama rond de beste center van de NBA. Er werd bij Howard begin april een rughernia vastgesteld. Een hernia is geen lichte blessure en de Magic beslisten om hun superster te laten rusten tot het begin van de playoffs. Dit mocht niet baten: een operatie bleek onafwendbaar.

Het is nu bang afwachten voor de Magic, wat ze waarschijnlijk al gewoon zijn geraakt.

Zonder Howard is het vanzelfsprekend dat de Orlando's kansen op een lang verblijf in de playoffs dalen. Het offensieve systeem van Stan Van Gundy

draaide bijna volledig rond de inside aanwezigheid van Howard. Doordat die zoveel aandacht vereist van een defensie komt er ontzettend veel ruimte voor open schoten, waaronder driepunters. De Magic hebben een hoop goede schutters en zijn bijgevolg nauwelijks te stoppen als de driepunters vallen. Met het wegvallen van Howard verdwijnen veel van die open schoten en lijken tegenstanders veel minder schrik te moeten hebben van de Magic.

Bovendien missen ze ook de veelzijdige forward Hedo Turkoglu. De Turk liep ook begin april enkele gebroken beenderen op in het gezicht. Hij werd meteen geopereerd en zou eind april terugkeren. Maar al snel werd duidelijk dat het herstel langer zou aanslepen en dus is ook zijn status voor de playoffs erg onzeker. Dit is opnieuw een kaakslag voor de Magic want Turkoglu is belangrijk door zijn mogelijkheden als spelverdeler.

Gemengde impact

Het gat dat Howard defensief achterlaat is enorm. Hij werd drie jaar op een rij verkozen tot beste verdedigende speler van de NBA en dat is niet voor niets. Tot op het moment van zijn blessure was Howard goed voor gemiddeld bijna vijftien rebounds, waarvan bijna vier aanvallend, en meer dan twee blocks. Howard is gewild materiaal op de transfermarkt omwille van zijn defensieve kwaliteiten, die nauwelijks te vatten zijn in

woorden. Iedere tegenstander die naar de basket ‘drived’, let op Howard. Voordat hij het weet, is zijn schot geblockt. Die afleiding is cruciaal en de voornaamste reden waarom de Magic jaar na jaar bij de beste defensieve teams horen. Tegenstanders gaan onvermijdelijk meer zoeken naar het jump shot, wat de efficiëntie omlaag haalt. De Magic hebben buiten Howard geen dominerende rebounder. Ryan Anderson komt aan zeven per wedstrijd, waarvan bijna de helft offensief, en Glen Davis aan vijf, maar daar stopt het. En veel degelijke shotblockers en één­op­één verdedigers hebben de Magic ook niet. Zoals eerder gezegd: alles draaide om Dwight Howard.

Maar toch is er hoop. De Magic hebben

hun aanval enigszins kunnen aanpassen en scoren zelfs meer punten zonder Howard.

“We proberen niet om offensief andere dingen te doen. Het draait erom wat we niet doen. We doen geen ‘post­ups’ meer, helemaal niet. Wel doen we meer de pick­ and­roll, zorgen we voor meer ruimte en passen we meer”, verklaart Van Gundy.

Bovendien zorgt de afwezigheid van Howard voor een pak minder balver­ lies en blijken de Magic dodelijk op de fast break. Het verlies dat ze lei­ den aan de defensieve kant kunnen ze dus mogelijk opvangen door winst aan de offensieve kant.

X­Factors

Als de Magic succesvol willen zijn zonder Howard, dan zullen er een aantal spelers erg sterk uit de hoek moeten komen. De twee belangrijkste zijn point guard Jameer Nelson en forward Ryan Anderson.

Nelson is sinds jaar en dag Howards beste

vriend. Ze spelen al acht seizoenen samen.

Als er één speler is die in de buurt komt van Howard’s invloed op het team dan is het Nelson. Wanneer hij zijn dag heeft, spelen de Magic zoveel beter. Maar wanneer hij zijn dag niet heeft, heeft hij problemen met scoren en het vinden van vrijstaande ploegmaats. Daarbovenop komt dat Nelson niet de beste verdediger is, wat zeker tegen snelle point guards als Derrick Rose leidt tot zware problemen.

Maar hij heeft ook een belangrijk aandeel als rebounder. Anderson plukt gemiddeld bijna acht rebounds, waarvan er bijna vier aanvallend zijn. Hiermee bezorgt hij de Magic extra kansen op een score. Hopelijk kan hij zijn niveau ook in de playoffs aanhouden, iets dat hem de voorbije twee jaren niet lukte. Vorig seizoen bijvoorbeeld maakte hij amper 27 procent van zijn schoten.

Anderson is al bijna even belangrijk voor

het succes van de Magic. Hij is dit jaar een stevige kandidaat voor ‘Most Improved Player’ omdat hij eindelijk de nodige minuten kreeg van Van Gundy. De waarde van Anderson ligt vooral in zijn ‘outside shooting’. Hij schiet momenteel raak op meer dan 40 procent van zijn driepunters, die meer dan de helft van zijn schoten uitmaken.

Voldoende talent

Basketball blijft een teamsport dus het komt erop aan dat ook de overige spelers van de Magic een hoog niveau halen. Aan talent is er nauwelijks gebrek, maar het is de vraag of zich dat zal vertalen in goede prestaties.

Het maken van driepunters is essentieel in het systeem van coach Van Gundy. De Magic zijn dit seizoen opnieuw top in het maken van ‘the long ball’. Ze maken gemiddeld liefst tien driepunters per wedstrijd tegen een schotpercentage van 38 procent. Met schutters als J.J. Reddick, Jason Richardson en Quentin Richardson naast Ryan Anderson en Jameer Nelson is dat ook niet onlogisch.

Deze spelers dienen hun vizier dus vlijmscherp te stellen voor de playoffs, want zonder degelijke schutters is Orlando helemaal nergens. •

“Het is een geweldige kans om met grote

de Big Three leken in de zomer klein, met een lockout die mogelijk het hele seizoen zou spelers als Paul Pierce en Ray Allen te spelen. duren. Maar ineens was daar een De Celtics hebben een geweldige traditie en overeenkomst en ging het spel op de wagen. ik hoop dat we hoofdstuk kunnen toevoegen De Celtics waren duidelijk niet goed aan de historie van deze club.” Was getekend, voorbereid en kwamen op gang als een trage Kevin Garnett. De vedette sprak deze diesel. Voor de All­Star Game werden woorden bij zijn presentatie voor de Celtics. zeventien duels verloren en maar vijftien Niemand zal na de afgelopen vijf jaar in keer liepen de Celtics als winnaars van het twijfel trekken dat deze drie spelers iets veld. Na de galavoorstelling in Orlando hebben toegevoegd aan de historie van de veranderde het spel van de Celtics als dag en Celtics. Al was het alleen maar om de NBA­ nacht. De ploeg van coach Doc Rivers won titel die ze wonnen in hun eerste jaar samen. het ene na het andere duel en behaalde voor het vijfde jaar op rij de titel in de Atlantic Herinnering Division, die lange tijd voorbestemd leek voor de Philadelphia 76ers. Waar de Celtics De vijf jaar die de drie gezamenlijk in de eerste helft van het seizoen nog rijp optrokken, zullen een blijvende herinnering leken voor een vroege uitschakeling in de vormen voor alle NBA­liefhebbers. Want de eerste ronde van de playoffs, of zelfs moesten kans is groot dat er na deze zomer geen Big vrezen of ze het wel zouden halen, zijn ze nu Three meer is in Boston. De contracten van gebombardeerd tot outsider voor de titel. Het Garnett (35) en Allen (36) lopen af en de is echter nog een lange weg.

Celtics lijken na dit seizoen aan een nieuw team te moeten bouwen. Het contract van egen de topfavorieten in het oosten Pierce (34) is gegarandeerd tot volgend jaar, kenden de Celtics wisselend succes. Van de maar de nummer twee op de Celtics all­time vier duels tegen de Bulls werd er slechts één topscorerslijst liet eerder al weten de optie gewonnen. Tegen de Heat, het team dat vorig open te laten om het basketball vaarwel te jaar in de halve finale van de Conference zeggen. “Ik moet de rest van mijn leven Boston versloeg, behaalde de ploeg betere verder met dit lichaam”, reageerde The Truth resultaten. Behaalde resultaten in het eerder deze maand op een vraag over een reguliere seizoen zeggen echter weinig over mogelijk pensioen. “Ik weet het niet. Ik heb de prestaties in de playoffs. Vorig jaar er over nagedacht. Het zal blijken deze wonnen de Celtics drie van de vier zomer, hoe het gaat mijn kinderen en hoe wedstrijden tegen Miami en in het naseizoen mijn lichaam zich houdt.” Met een eventueel waren de Heat eenvoudig met 4­1 te sterk. vertrek van Garnett en Allen, als ook Jermaine O´Neal en misschien zelfs Pierce, Aan de ervaring zal het niet liggen. Fitheid is krijgen de Celtics een enorm budget om free het belangrijkste punt voor Boston. En wat agents aan te trekken en een team te bouwen dat betreft ziet het er goed uit. Pierce, rond guard Rajon Rondo.

Garnett en Allen ogen fysiek klaar voor de playoffs, waarbij Allen zijn startersrol heeft e kansen op een waardige afsluiting voor

T

D

Sinds het ontstaan van de

nieuwe grote drie in Boston, gaat het de club voor de wind. Dit komt vooral door de verdedigen­ de impact van Garnett en de vele driepunters van Allen. De Celtics noteerden in het eerste seizoen de grootste turnaround in de historie van de NBA. In het sei­ zoen 2006/2007 werden slechts 24 wedstrijden gewonnen. Een jaar later met Garnett en Allen behaalden de Celtics maar liefst 66 zeges. Een toename van 42 overwinningen! In de vijf jaar voorafgaand aan de komst van the Big Ticket en Sugar Ray won Boston in het reguliere seizoen 182 duels tegen 228 nederlagen.

Drie keer werden de playoffs gehaald, waarin tweemaal de eerste ronde en een keer de halve finale in de conference het eindstation was. De afgelopen vijf jaar kunnen de Celtics veel betere cijfers overleggen. Maar liefst 272 wedstrijden werden in winst omgezet en slechts 120 duels gingen verloren. In het eerste jaar werd meteen de titel gewonnen (Garnett won dat jaar de prijs voor beste verdediger in de NBA) en het derde seizoen werd in de finale nipt verloren van de Los Angeles Lakers. In 2009 en 2011 werden de Celtics in de halve finale van de Conference uitgeschakeld. •

afgestaan, om de sterk spelende Avery Bradley de ruimte te geven. En als Rondo zijn huidige niveau kan vasthouden zijn er wellicht mogelijkheden voor Boston.

Trade deadline

Even leek het erop dat de Big Three al vorige maand uit elkaar gehaald zouden worden.

Rond de trade deadline was er eerst een aan­ houdende geruchtenstroom dat Rondo ver­ scheept zou worden. Afgelopen week kwam aan het licht dat Ray Allen en zelfs clublegende en publiekslieveling Paul Pierce bijna waren getrade. Coach Doc Rivers hield zijn adem in en was na het verstrijken van de deadline erg blij dat hij het seizoen kon afmaken met dezelfde groep. “Het was een angstig moment.

Ik heb een band met die jongens, je wilt ze niet verliezen”, stelde Rivers. Gelukkig voor hem dacht Danny Ainge, de man met de eindverantwoordelijkheid op het gebied van spelerszaken, er hetzelfde over. Hij gunde dit team nog een laatste kans. Gezien het goede spel in de tweede seizoenshelft heeft Ainge ogenschijnlijk de juiste keuze gemaakt. Rondo speelt sinds de All­Star Game de sterren van de hemel. Hij noteerde vier triple­doubles en gaf al meer dan twintig duels op rij tien assists of meer. Hij zorgt voor extra motivatie en energie bij Pierce, Garnett en Allen. En spelers als Bradley en Brandon Bass trekken zich op aan dat niveau.

Nu is 't aan de Big Three om te laten zien dat

Ainge het daadwerkelijk bij het rechte eind had om iedereen bij elkaar te houden. Om de we­ reld te laten zien dat ze genoeg energie hebben om nog eenmaal te schitteren in de playoffs. •

De Bulls hebben

zich ontegenzeggelijk in de favorietenrol voor de NBA­titel gemanoeu­vreerd. Met Derrick Rose of zonder hem, het maakt de mannen van coach Tom Thibodeau niets uit, ze blijven winnen.

Met het beste record in de league zijn ze in alle rondes zeker van het thuisvoordeel. Dat was vorig jaar ook het geval, maar toen was het geen doorslag­ gevende factor en bleek Miami te sterk.

Ondanks dat de Bulls dit seizoen sterker lijken, is de fitheid van Rose van beslissend belang voor een lang(er) verblijf in de playoffs.

Het mindere spel de Voor het eerst sinds afgelopen weken leidde bij veel volgers tot twijfels over de titelkansen van de Heat. Als we één ding geleerd hebben van de afgelopen playoffs, is dat Miami de knop zomaar om kan zetten naar ‘ play­off modus’.

Een tweede zekerheid is dat de team­ resultaten tegenvielen, maar dat de man die de Heat naar de titel moet leiden alleen maar beter wordt.

LeBron James is weer terug op het niveau waarmee het seizoen begon. Als de reserve­ spelers nu alle schroom van zich af werpen en gewoon die bal in het netje gooien, zijn de Heat de grootste titelkandidaat.

het seizoen 2004/ 2005 eindigt Indiana weer op een winst­ percentage van boven de vijftig procent. Dat zegt alles over de werkwijze van coach Frank Vogel en de manier waarop zijn spelers hierop reageren. De Pacers zijn het beste team in de league na de All­ Star Break. Onder leiding van Danny Granger blinken ze niet extreem uit in offensief of defensief spel, maar is het allemaal wel heel degelijk. Als het reguliere seizoen een indicatie is, dan wordt het echter een moei­ lijke opgave om de Bulls of de Heat te verslaan.

De Celtics eindigen

toch weer in de top­ vier, met dank aan Phialdelphia´s dramatische spel in het tweede deel van het seizoen. Kevin Garnett speelt de laatste weken als in zijn beste jaren, Paul Pierce scoort, passt en gaat voorop in de strijd, Ray Allen heeft zich geschikt in een reserverol en Rajon Rondo is de grote spelverdeler. Na een langzame start zijn de Celtics plots outsider nummer één. Het wordt het laatste nummertje van de Big Three en tegen een Bulls­team met een half fitte Rose zijn er zeker kansen.

De Hawks presteren De Magic waren dit seizoen boven verwachting. Na het verlies van center Al Horford dacht iedereen dat het gedaan was met Atlanta, maar het dynamische duo Joe Johnson en Josh Smith leidde de Hawks naar een uitstekend resultaat.

Verdedigend zit het allemaal wel snor bij Atlanta, maar offensief is het erg wisselvallig.

Het langzamere tempo tijdens de playoffs zal de Hawks helpen, maar om voor eenzelfde verrassing te zorgen in de eerste ronde, zoals afgelopen seizoen tegen de Magic, moet Atlanta boven zichzelf uitstijgen.

lange tijd in de race voor de top足vier in het oosten, de plaats waar ze de laatste jaren een abonnement op hadden. Maar niet dit seizoen: er was te veel rumoer van buitenaf, er waren te veel onduidelijkheden. De randvoorwaarden waren dit seizoen niet goed voor de spelers van de Magic. Nu blijkt ook nog eens dat sterspeler Dwight Howard de playoffs moet missen. De taak om de benodigde punten en rebounds te brengen ligt nu in handen van Glen 'Big Baby' Davis. Dat is toch net een tikkeltje minder dan Dwight 'Superman' Howard.

Ondanks de

verbeterde defensie en de goede reeks in de laatste weken van het seizoen, lijken de Knicks niet in staat om voor een verrassing te zorgen.

Het team is gewoonweg niet goed genoeg om eliteteams als de Bulls en Heat te verslaan. Natuurlijk zal Carmelo Anthony schitteren met enkele weergaloze schoten, zal Tyson Chandler verdedigen alsof zijn leven er vanaf hangt en zal Mike Woodson zijn team optimaal prepareren. New York zal een wedstrijd of twee winnen, maar, met alle respect, het zal niet voldoende zijn voor een Cinderella足 story in mei.

De ploeg van coach

Doug Collins leek aan het begin van het jaar aanspraak te kunnen maken op een plaats bij de top in het oosten. Met een ijzersterke defensie onder leiding van Andre Iguodala werd de ene ploeg na de andere opgerold. Maar van dit team is maar weinig meer over. De laatste weken speelt Philadelphia onsamenhangend en ondanks dat ze verdedigend nog steeds tot de top behoren, is het aanvallend matig wat de Sixers laten zien.

Met een eerste ronde serie tegen Chicago in het vooruitzicht valt er weinig eer te behalen voor dit Philadelphia.

De Thunder zijn het Wie had gedacht dat Het was een beste offensieve team in de league. Niet onverwachts natuur­ lijk met een super­ efficiënte Kevin Durant, een veel­ scorende guard in Russell Westbrook en een sterke derde scorer als James Harden. Het probleem zit hem bij Oklahoma City dan ook niet zozeer in de aanval, alswel in de verdediging. Zoals bekend win je kampioenschappen met een sterke defense. De grootste uitdaging voor de Thunder is om ervaren ploegen als de Spurs en de Lakers op dit vlak de baas te zijn.

de oude Spurs weer tot de top van de league zouden behoren? Het leek onmogelijk. Maar Tim Duncan speelt alsof hij 25 is in plaats van 35 en Tony Parker, met 29 nog niet zo heel oud, is de onbetwiste gangmaker. San Antonio won 19 van de laatste 22 wedstrijden en coach Gregg Popovich heeft het team weer volledig klaargestoomd voor de playoffs. Maar dachten we vorig jaar ook, totdat de Memphis Grizzlies ineens roet in het eten gooiden. Deze Spurs zijn echter zeer ervaren en uiteindelijk stoot een ezel zich niet twee maal aan dezelfde steen.

emotioneel seizoen voor de Hollywood Lakers. Een nieuwe coach in Mike Brown, de afgeketste trade met Chris Paul, het vertrek van publiekslieveling Lamar Odom, de onzekerheid omtrent een langer verblijf van Pau Gasol en het onverwachte vertrek van Lakers­veteraan Derek Fisher. Het rommelde, het schudde, maar Kobe hield zich grotendeels op de vlakte en zowaar hebben de Lakers alles op de rit. Met de komst van Ramon Sessions, het goede spel van de Twin Towers Andrew Bynum en Gasol en de altijd scorende Bryant zijn de Lakers klaar voor missie ‘Nr. 6’.

De Clippers keren

voor het eerst sinds het seizoen 2005/2006 terug in de playoffs, ook meteen het laatste jaar dat het team een winstpercentage had van meer dan vijftig procent. Met dank aan Chris Paul. Natuurlijk is de guard de grote aanjager bij het tweede team in LA, maar daarmee zou je Blake Griffin, Mo Williams, Caron Butler, Kenyon Martin, Nick Young en DeAndre Jordan tekortdoen. De Clippers vormen een uitgebalanceerde ploeg met een hoop potentie.

Of ze dat al waar kunnen maken in hun eerste seizoen samen zal moeten blijken, maar the sky is the limit voor de Clippers.

In Memphis houden

de fans gespannen de adem in. De Grizzlies zijn namelijk op volle oorlogssterkte en klaar om de wereld te laten zien hoe goed ze zijn.

Zach Randolph is terug van een blessure, Marc Gasol is de kracht onder de basket en Rudy Gay vervult zijn rol van veel­ scorende shooting forward met verve. De mannen van Lionel Hollins behoren verbazingwekkend genoeg aanvallend niet tot de top tien in de league. Toch hebben de Grizzlies genoeg opties om tot scoren te komen en bij winst in de eerste ronde kan er zomaar een ‘ wonder van Memphis’ ontstaan.

Vorig jaar verwachtte Dankzij een sterke niemand dat de Mavericks serieus een rol zouden gaan spelen in de playoffs. Een extreem goed pres­ terende Dirk Nowitzki en een sterke Tyson Chandler leidden het team echter naar de titel. Dat het huidige team minder kwaliteit heeft dan afgelopen seizoen is duidelijk.

Maar met de ervaring van vorig jaar zullen de Mavs een geduchte tegenstander zijn voor de topfavorieten.

Nowitzki heeft zijn draai weer gevonden en dan is alles moge­ lijk. Maar zowel offen­ sief als defensief, waar Chandler node wordt gemist, zal het bij Dallas een niveautje hoger moeten.

tweede seizoenshelft hebben de Nuggets zich bij de beste acht in het westen gespeeld. Denver heeft een leuk team dat zich in het eerste ‘volledige’ seizoen zonder Carmelo Anthony knap staande heeft gehouden in het sterke westen. Toch lijkt een lang verblijf in de play­offs een illusie voor de mannen van George Karl. De meeste overwinningen kwamen tegen teams uit het oosten. Tegen de ploegen uit de eigen conference deden de Nuggets het beduidend minder.

Offensief loopt het wel bij Denver, maar verdedigend komt de ploeg tekort om de elite­teams echt ongerust te maken.

In een rechtstreeks

gevecht om de laatste play­offplaats waren de Jazz een maatje te groot voor Steve Nash en de Suns. Met Paul Millsap als belangrijkste speler wacht de Jazz de zware taak om het in de eerste ronde op te nemen tegen de Spurs.

In het reguliere seizoen verloor Utah drie van de vier ontmoetingen. Millsap zal een tandje bij moeten zetten om zijn team een kans te geven tegen de Spurs, die defensief 'kwetsbaar' zijn. Het probleem is echter dat verdedigen ook niet de specialiteit is van Utah en dat de aanval van de Spurs de beste is in de league.

Een prijs voor de beste zesde man in een team

heeft iets lulligs in zich, alsof de eeuwige reserve de rotzooi moet opruimen als de sterren even pauze hebben. Maar vergis je niet. The Sixth Man of the Year Award is een eervolle prijs in de NBA. De zesde man is voor een coach de eerste optie van de bank, een pure scorer die een voorsprong kan uitbreiden of het team juist terug in de wedstrijd brengt, terwijl de starters zich aan de kant te goed doen aan liters Gatorade.

Neem nou Bill Walton. Hij was een Hall of Fame center die met zijn rossige haardos in de jaren zeventig een kampioenschap veroverde met de Portland Trail Blazers, maar vanwege blessures nooit zijn plafond als speler haalde. Walton won in 1986 als speler van de Boston Celtics de prijs voor de beste zesde man. Starter Robert Parish dacht dat met de komst van Walton zijn dagen in Beantown waren geteld, maar Walton haalde in de eerste training van het seizoen de kou uit de lucht.

“Ik kom hier niet om je plek in te nemen. Ik kom hier om een titel te winnen.” Klinkt als de ideale teamgenoot, toch? De Celtics wonnen de titel, volgens vele kenners het beste team ooit, dankzij Walton’s bijdrage vanaf de bank.

James Harden: de basketballer

James Harden van de Oklahoma City Thunder is ook zo’n ideale teamgenoot. De atletische guard scoort gemiddeld zeventien punten per wedstrijd in 30 minuten speeltijd vanaf de bank.

Indrukwekkender zijn Harden’s schotpercentages: 48 procent van het veld, 39 procent van down town en 84 procent van de vrije worplijn. Harden heeft een goede balbehandeling, kan scoren, kan goed passen en weet altijd zijn eigen schot te creëren, en dat zonder de hulp van sterspelers Durant en Westbrook. Blake Griffin noemde Harden tijdens the lockout dan ook niet voor niets de beste pick­up game speler in de NBA.

Harden’s spel heeft veel weg van de jonge

Richard Hamilton, die schitterde voor de Detroit Pistons. Harden is ook veel in beweging, bezit dezelfde cutting moves richting de basket en bezorgt spelers die hem moeten verdedigen een lastige avond. Daar­ naast is zijn links­ handigheid een voor­ deel, want verdedigers hebben vooral te maken met rechtshandige

Heibel in Oklahoma na de

uitschakeling afgelopen seizoen in de Western Conference Finals. Niet zij, maar de Dallas Mavericks plaatsten zich voor de NBA Finals. Al snel werd de schuld in de schoenen geschoven van Russell Westbrook die in de clutch te veel zijn eigen schot zocht.

Critici noemden Durant een franchisespeler en adviseerden het bestuur om Westbrook te traden als ze ooit nog een titel willen winnen.

Dit seizoen is alles anders. West­

brook begon moeizaam, maar zijn teamgenoten hielden vertrouwen en na zijn contractverlenging (80 miljoen dollar over vijf jaar) speelt de 23­jarige guard fenomenaal, net zoals Durant. Dat kwam het beste tot uitdrukking toen het duo goed was voor 91 punten in de 124­118 zege na verlenging op de Denver Nuggets in februari. “De mensen kunnen praten over mijn 50 punten, maar Russell Westbrook bracht ons in overtime”, meende Durant. “Als het klikt, dan komen zijn punten vanzelf. Hij is een natuurtalent,” zegt Westbrook over Durant.

Zijn de twee heren weer best

buddies? Het lijkt er dit seizoen wel op, getuige ook de alley­oop passes op elkaar met een hoog Dwyane Wade en LeBron James gehalte. De echte test volgt uiteraard in de playoffs. Blijft Durant passen op Westbrook of gaat hij toch meer voor zijn eigen schot kiezen?

spelers. Kijk alleen maar hoeveel succes lefty Manu Ginobili had in zijn eerste jaren voor de San Antonio Spurs.

James Harden: de baard

Stel: je weet niets van basketbal en besluit op een druilerige avond een wedstrijd van de De Thunder hebben met Harden in de gele­ Oklahoma City Thunder te bekijken. Na een deren meer opties in de aanval en de man is aantal minuten wijs je naar James Harden zeker geen zwakke schakel in de omschake­ en denk je: hij is iemand! Dat heeft meestal ling. Harden is een uitstekende verdediger te maken met zijn opvallende baard. Harden die de confrontatie met grote namen, zoals loopt er nu ruim een jaar mee en zijn Kobe Bryant, niet schuwt. De twee raakten gezichtshaar is onderdeel geworden van wie op 23 februari zelfs verwikkeld in een ouder­ hij is, de baard van Harden heeft zelfs een wets robbertje trash talking. The Black eigen twitter account @HardenBeard. Mama Mamba moest hard werken voor zijn 24 Harden ziet het allemaal met lede ogen aan punten met Harden dicht op zijn huid. Nadat en zet er liever vandaag nog de schaar in. hij Bryant laat in het vierde kwart weer een "Iedereen herkent mij nu vanwege mijn geforceerd schot liet nemen, botste beide baard", meent Harden. "Het is lastig om nee heren tegen elkaar op en zou, volgens de tegen haar te zeggen, maar mijn moeder geruchten, Harden gezegd hebben 'you guys moet weten dat ik ben zoals ik ben." are over'. och kun je de baard van Harden niet ver­ errassend genoeg ontving Harden tijdens gelijken met de baard van Brian Wilson, de de All­Star break geen uitnodiging voor de closer van de San Francisco Giants. Wilson reserves van het westen. Thunder coach zoekt de publiciteit op en gaf zelfs toe dat hij Scott Brooks kon er enigszins in meekomen. eigenlijk alles kan zeggen, omdat het een "Hij speelt op een All­Star niveau, maar er stuk grappiger klinkt vanwege zijn baard. zijn zoveel goede spelers in het westen. It's Sterker nog, Wilson verft zijn baard zelfs such a select group." Feit is dat Harden de x­ pikzwart met schoensmeer. Harden zie je dat factor is voor Oklahoma in de komende niet doen, want als zijn baard ter sprake playoffs en dat hij de prijs voor de beste komt in de media, dan komt het van andere zesde man niet meer kan ontgaan. Is Harden mensen. Hij voelt zich niet geroepen om er eigenlijk tevreden met zijn rol en wil hij niet nadrukkelijk mee te showen. De baard is één liever als starter in de spotlights staan, net van zijn opmerkelijkste karaktereigen­ zoals voor Arizona State op college? "Ik ben schappen, maar mensen herkennen hem net blij met mijn rol vanaf de bank en geef het zo goed aan zijn vloeiende linkerschotje en team de nodige energie", aldus Harden zijn kwaliteit om te scoren. James Harden. onlangs tegenover ESPN Radio. "Iedereen Zesde man. Sterke persoonlijkheid en klaar kent zijn plek, daarom doen we het zo goed." om te schitteren in de playoffs. •

V

T

Parity

NEW YORK ­­ Het Amerikaanse concept van “parity” of “competitive

balance”, het nastreven van een evenwicht tussen alle clubs in de competitie waarbij iedereen in de top mee kan draaien, is in principe een nobel idee.

Maar dat is het communisme ook. En net als het communisme is parity in de praktijk onuitvoerbaar. Want de mens, alsook de club, is ambitieus en egoïstisch.

Leander Schaerlaeckens woont in New York en schrijft onder meer voor de New York Times, ESPN The Magazine en ESPN.com. Van zijn hand verscheen het boek De Amerikaanse Sportdroom.

Wat mij zo dwars zit aan dit idee – waarbij de zwakkere teams geholpen worden met extra geld en aanwas van talenten en de succesvolle juist weer gestraft door dat niet te krijgen – is dat het zowel über­Amerikaans als totaal on­Amerikaans is.

“Alle mensen zijn gelijk geschapen.” Dat schreef Thomas Jefferson in de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring. Amerika is het land van de gelijke kansen voor iedereen, en dus ook elke sportclub. Maar tegelijkertijd is het het epicentrum van het kapitalisme, waarin alles te koop is, winstgevend mag worden en een universitaire studie en zelfs goede medische zorg voor de middenklasse regelmatig onbereikbaar zijn geworden.

Nergens is het idee van parity zo ver doorgevoerd als in de NBA.

Commissioner David Stern had zelfs het lef de trade waardoor Chris Paul zou overstappen van de New Orleans Hornets naar de Los Angeles Lakers te blokkeren. Zou de balans verstoren.

Maar Stern, die de belangen van de minder kapitaalkrachtige clubs probeert te behartigen, zit fout.

Nooit is het basketbal zo populair geweest als toen het door dynastieën geregeerd werd, toen de balans zoek was. De Boston Celtics van Larry Bird, Robert Parish en Kevin McHale tegen de Lakers van Magic Johnson, Kareem Abdul­Jabbar en James Worthy maakten de NBA ongekend populair. Toen kwamen de Bulls van Michael Jordan en Scottie Pippen. De Lakers van Kobe Bryant en Shaquille O’Neal. Ga zo maar door. Dat zijn de teams die je je nog herinnert. De tijdperken die diep in het sportbewustzijn gegraveerd werden.

Ik kan je vertellen, NBA basketbal zonder supersterren is doodsaai. Zelfs

live. Dus voor de Washington Wizards tegen de Charlotte Bobcats zet ik de televisie niet aan. U wel? De Miami Heat van LeBron James, Dwyane Wade en Chris Bosh tegen de New York Knicks van Carmelo Anthony en Amar’e Stoudemire is een heel ander verhaal.

Het basketbal heeft haar sterren nodig, en liefst een sterke concentratie daarvan. Met Paul hadden Bryant en de Lakers nog jaren kunnen domineren en concurreren met de Heat. Gemiste kans, David. Dus laat voortaan de markt rustig haar gang gaan. Zo hoort dat in Amerika. Denk ik.

Na het behalen van het eerste

kampioenschap in de historie van de franchise ging het eigenlijk rap erna al niet meer over Dallas en hun NBA­Finals MVP Dirk Nowitzki. De lockout legde daar heel lang een dikke deken over. Vanaf de zomer tot aan medio november ging het over geld en de lengte van contracten en basketballers die zich vermaakten met flag football et cetera.

En eigenlijk sinds het seizoen begonnen is, is de focus op de Mavs nooit echt meer teruggekomen. Goed, Tyson Chandler gaf bij het openen van de NBA­markt aan snel weg te willen en in zijn kielzog vertrok ook de rappe en handige pointguard J.J. Barea. De trotse titelhouder reageerde door Lamar Odom, Delonte West en Vince Carter te halen.

Op Eerste Kerstdag, tijdens de

seizoenouverture, gingen Rick Carlisle en zijn mannen hard onderuit in de rematch tegen Miami Heat (104­95). Van de volgende vier partijen werd er maar één gewonnen. De kampioen oogde als een vermoeid paard. Of zoals de toen niet­spelende, want niet fit, Dirk­Meister het zelf zei: “We lijken oud, langzaam en uit conditie.”

Gerommel

Zo bleef ook op basketballgebied in 2011/2012. Het ging in Dallas vooral om randzaken. Nou gaat dat dat nogal snel met een loud mouth­eigenaar als Mark Cuban.

Hij was kwaad op de NBA die geen goede officials afvaardigt; het niveau is te wisselvallig. Hij verfoeide Stern en co, omdat hij persoonlijk een tripje naar president Obama moest regelen. Zaterdag 7 april foeterde hij Lamar Odom uit in de rust tegen Memphis Grizzlies. Hij snauwde hem toe te weinig inzet te tonen. Een paar dagen later stuurde de rijkaard de speler naar huis voor de rest van het seizoen.

Verder muist Dallas een beetje door het

seizoen heen. Alle aandacht gaat uit naar Miami Heat, Chicago Bulls, Oklahoma City Thunder en het aanhoudende Dwight Howard­circus. Maar in de tussentijd zijn de Mavs wel opnieuw verzekerd van een plek in de playoffs. Voor de twaalfde keer op rij zijn zij van de partij. Iedereen weet inmiddels

Nu Lamar Odom vroeg op vakantie is gestuurd, ligt er een nieuwe rol voor Vince Carter in het verschiet, eentje die ‘m beter lijkt te liggen en die het team meer aanvallende mogelijkhe­ den biedt. De een z’n dood, is de ander z’n brood.

Sinds het vertrek van de beste zesde man van 2011 en alle verschuivingen als gevolg daarvan, rendeert Carter beter als small forward. Zijn punten­ totaal steeg aanzienlijk. Met dik der­ tien punten vanaf de bank en een schotpercentage van bijna 47 sinds Odom van het Mavs­podium ver­ dween, zit de eeuwige belofte aardig in de lift. Dat heeft ook te maken met de fitheid van de speler zelf.

Met zijn snelheid, zeker tegen bigs, en zijn schot kan hij de druk wegne­men bij Nowitzki en Terry als zij sa­men op de vloer staan. “Het geeft ons de mogelijkheid een andere aanvaller op die positie te laten spelen. Dat is absoluut een plus”, aldus Rick Carlisle, die de goede prestaties van Carter met tevredenheid gadeslaat.

Ook ploegmakker Brendan Haywood is vol lof over de ‘nieuwe’ Carter. “Hij is een van onze meest veelzijdige spelers. Voor ons is het belangrijk dat hij de ring aanvalt, omdat we niet veel mensen in de paint hebben. De timing van Vince is perfect, want in deze fase van het jaar wil je dat de jongens pieken. Dat is precies wat hij lijkt te doen.”

Zelf doet de 35­jarige er niet zo gewichtig over. Hij speelt op de positie waar zijn hoofdcoach hem posteert. Punt uit. Het zou mooi zijn als dat een eerste kampioensring oplevert voor de achtvoudige All­Star.

waar Nowitzki, Jason Kidd, Shawn Marion en Jason Terry toe in staat zijn. Met de zesde plek in het westen en het matige spel in de afgelopen 66 wedstrijden kunnen zij niet gezien worden als favoriet, maar schrijf de Mavs niet af. Niet in de ‘post’!

heeft z’n zinnen gezet op Deron Williams en Dwight Howard.

Weer even terug naar oud en langzaam.

George Karl gebruikte woorden van gelijke strekking vorig jaar aan het einde van het reguliere seizoen, toen Dallas en Oklahoma City Thunder om plek drie streden in de Conference. De hoofdcoach van Denver Nuggets gaf aan liever tegen de trage Kidd en Nowitzki te spelen, die op dat moment in een slump zaten, dan tegen de jonge honden van de voormalige franchise uit Seattle.

Tja, en dan de wispelturige D12. Hij lijkt

Oud? Langzaam?

Boy, wat zat Karl er toen naast! In de

Van Williams is bekend dat hij er in de zomer kiest voor een opt­out. Hierdoor wordt hij free agent. Vraag is alleen of hij blijft bij New Jersey Nets (in 2012­2013 Brooklyn Nets) waar hij meer dollars kan vangen of dat hij zijn geluk toch elders gaat beproeven.

nog een jaar te blijven in Orlando, al is daar de vraag wie er vertrekt in de zomer: hij of Stan Van Gundy. Hoewel Howard ontkent, zijn er hardnekkige geruchten dat hij het niet meer ziet zitten in de driftige coach.

Cuban ontvangt ‘m in ieder geval met open armen en een vette cheque.

playoffs vertoonde Dallas een staaltje doorzettingsvermogen, onverzettelijkheid en ware vechtlust. Zowel tegen Oklahoma als Miami wisten zij meerdere comeback wins uit het vuur te slepen, aangevoerd door hun Duitse topschutter, die op het einde altijd het verschil maakt.

Toch is de uitspraak van Karl te billijken.

Aan het hart van de selectie is weinig veranderd. Eerlijk is eerlijk, de heren naderen de leeftijd van hun basketball­ pensioen. Met name Kidd loopt echt op z’n laatste benen. Dat bewijzen zijn dalende cijfers en zijn fysieke gesteldheid. Niet voor niets spaarde Carlisle zijn 39­jarige spelverdeler, die dit seizoen al meerdere kwetsuren opliep, ook in de laatste competitiewedstrijden. Van strategisch bankzitten wilde Nowitzki niets weten. Hij wilde gewoon spelen, al hoefden dat geen veertig minuten per wedstrijd te zijn.

Rebuilding

Achter de schermen werkt Cuban aan een doorselecteerplan. Dat is al in gang gezet door Chandler naar New York te laten verkassen. Er moet immers ruimte komen in de salarishuishouding als je straks ook in Dallas een Big Three wilt hebben. Cuban

De Mavericks wachten straks een nieuwe ontmoeting met de Los Angeles Lakers.

Kobe Bryant heeft nog een rekening te vereffenen met Dallas na de sweep in de tweede ronde van de postseason in 2011.

Carlisle is echter alleen bezig met z’n eigen ploeg. Die moet weer in de ouderwetse playoff­modus komen. Dat lijkt wel snor te zitten. Laat nou ene D. Nowitzki bijvoor­ beeld woensdag 18 april tegen Houston Rockets weer eens 35 punten maken, waarvan 21 in het vierde kwart en jawel hoor: een nieuwe comeback win. Oh oh… •

1970 Finals Game 7: Lakers at Knicks

De eerste finaleserie sinds het pensioen van Bill Russell was er één om in te lijsten. Na zes wedstrijden tussen de Lakers van Jerry West en Wilt Chamberlain en de Knicks van Walt Frazier en Willis Reed was de stand 3­3.

De Knicks speelden dan wel thuis, het mentale voordeel lag bij de Lakers. Willis Reed liep namelijk een spierscheuring op in Game 5 en miste Game 6, waarin de Lakers nauwelijks moeite hadden met de tegenstanders uit New York.

Niet wetende of hun center zou meedoen, maakten de Knicks zich klaar voor de warming­up. Toen gebeurde het ondenkbare: Reed kwam hinkend uit de kleedkamers en zette Madison Square Garden in vuur en vlam. Hij won vervolgens op onverklaarbare wijze de ‘opening tip’ van Chamberlain en maakte de eerste twee scores voor zijn team. Meer punten scoorde hij niet, maar zijn legendarische intrede besliste de wed­ strijd al op voorhand. De Knicks wonnen uiteindelijk gemakkelijk met 99­113.

Tot op de dag van vandaag zijn er mensen die dit de beste wedstrijd aller tijden noemen, of minstens de beste Finals­wedstrijd aller tijden. De Celtics en de Suns zorgden dan ook voor één van de meest dramatische wedstrijden ooit. De serie stond 2­2, aangezien het thuisteam tot dan toe altijd won. De Celtics leken van plan om deze traditie te behouden en verrasten de Suns door een fantastisch eerst kwart, dat eindigde op 36­18 in het voordeel van Boston.

Maar de Suns gaven zich niet gewonnen en kwamen, onder andere door een sterke Paul Westphal, kwart voor kwart terug.

1 9 7 6 F i n a l s Ga m e 5: Celtics at Suns

Wat er vanaf de laatste seconden van de reguliere speeltijd tot het einde van de wedstrijd gebeurde, is nauwelijks te beschrijven. Het meest dramatische moment vond plaats aan het einde van de tweede verlenging. John Havlicek maakte, zo leek, de beslissende ‘jumper’ en de fans van de Celtics bestormden het terrein. Maar de officials vergaten de klok te stoppen en moesten de spelers uit de kleedkamers halen. Met nog twee seconden op de klok zorgde Gar Heard voor het onwaarschijnlijke door gelijk te maken. Uiteindelijk wonnen de Celtics pas na een derde verlenging met 128­126.

1985 Finals Game 1: Lakers at Celtics

Voor het tweede jaar op een rij beleefde de NBA zijn droomfinale: de Lakers van Magic Johnson tegen de Celtics van Larry Bird.

Het jaar voordien waren de Celtics de beste van de twee en dus waren de Lakers uit op wraak. Dat zouden ze uiteindelijk ook krijgen door de titel te pakken maar in Game 1 kregen ze een serieuze pandoering van de Celtics.

Deze wedstrijd staat bekend als de 'Memorial Day Massacre'. De Celtics wilden bewijzen dat zij nog steeds het beste team in de NBA waren en ze slaagden daar wonderwel in. In het eerste kwart bouwden ze al een voorsprong van veertien punten

op, voornamelijk dankzij vijftien punten van Danny Ainge. Bij de rust hadden ze deze voorsprong vergroot tot liefst dertig punten. De 79 punten die de Celtics bij de rust hadden, is nog steeds een record.

Bij de Celtics lukte gewoonweg alles. Kevin McHale maakte dertien punten in het derde kwart waardoor de voorsprong behouden bleef. Ondertussen miste Jerry Sichting geen enkele van zijn elf schoten en zorgde Dennis Johnson voor geweldige defense tegen Magic Johnson. Die laatste pakte zo slechts één rebound in de hele partij. Die andere ster, Kareem Abdul­ Jabbar, moest snel met drie fouten naar de kant en vond nooit zijn ritme. Eindstand: 114­148 Celtics.

1997 Finals Game 5: Bulls at Jazz

Dit is misschien wel Michael Jordan’s grootste moment als basketbalspeler en staat bekend als de ‘Flu Game'. Er is geen ander moment waarop de Bulls hun leider zo hard nodig hadden. De Jazz hadden zowel Game 3 als Game 4 gewonnen en met een geblesseerde Scottie Pippen (hij speelde wel) bevonden de Bulls zich plots in een erg moeilijke situatie.

Aanvankelijk leek Utah op weg om een derde opeenvolgende overwinning te boeken en dus amper één zege verwijderd te zijn van een eerste titel. Halverwege het tweede kwart leidden ze met 36­20. Dat was op het eerste zicht een comfortabele voorsprong, zeker omdat Jordan duidelijk

last had van ziektekiemen. De dag voordien had men tegen hem nog gezegd dat spelen volledig uitgesloten was. Maar Jordan zou Jordan niet zijn als hij zich zou laten doen door griep.

Hij bracht de Bulls dan ook helemaal terug in de wedstrijd door zeventien punten te maken in het tweede kwart. De Jazz liepen in het derde kwart, met Jordan uitpuffend op de bank, opnieuw uit. Maar naarmate de wedstrijd zijn einde naderde zagen we de oude Jordan terug. Hij scoorde vijftien punten in het vierde kwart en zorgde met een driepunter voor de beslissende voorsprong: 90­88 Bulls. Jordan tekende voor 38 punten, zeven rebounds, vijf assists, drie steals en een block. Bij het horen van de ‘buzzer’ viel hij moegespeeld in de armen van Scottie Pippen.

2002 WCF Game 4: Kings at Lakers

De rivaliteit tussen de Lakers en de Kings bereikte aan het begin van de eeuwwisseling een immens hoogtepunt. De Lakers waren de verdedigende kampioenen, mede doordat ze de Kings in de tweede ronde na zeven wedstrijden hadden uitgeschakeld. De Kings werden elk jaar sterker en waren dus uit op wraak.

De serie stond 2­1 in het voordeel van de bezoekers uit Sacramento. Voor de Lakers was dit dus een ‘must­win game’ want een verlies zou zo goed als de uitschakeling betekend hebben. Maar de Kings waren veel gretiger en startten met een fantastisch eerste kwart, dat ze wonnen met 40­20.

Halverwege het tweede kwart namen ze

zelfs een voorsprong van liefst 24 punten.

Toen schoten de Lakers plots wakker en bij de rust lagen ze nog maar veertien punten achter, geholpen door een driepunter op de buzzer van Samaki Walker die niet had mogen tellen.

Via Kobe, Shaq en goede defense kwamen de Lakers in de tweede helft terug, maar niet helemaal. Met iets meer dan tien seconden op de klok stonden ze twee punten in het krijt. Bryant dacht de stand gelijk te zetten maar miste een lay­up en Shaq kon de tip­in niet maken. Vlade Divac tipte de bal vervolgens weg, recht in de handen van de vrijstaande Robert Horry.

Die maakte zijn legendarische driepunter over de uitgestrekte armen van Chris Webber. Score: 99­100 Lakers.

2006 Finals Game 3: Mavericks at Heat

De Heat en de Mavericks bereikten beiden voor het eerst in hun bestaan de NBA Finals. Ze beschikten allebei over één superster, Wade voor de Heat en Nowitzki voor de Mavericks, en een oerdegelijke ‘supporting cast’. Bij de Heat speelden onder andere Shaquille O’Neal, Alonzo Mourning, Jason Williams en Gary Payton.

Bij de Mavericks waren spelers aanwezig als Jason Terry, Josh Howard, Jerry Stackhouse en Devin Harris.

De Mavericks waren het beste gestart en hadden beide thuiswedstrijden makkelijk gewonnen. Deze wedstrijd moest dus

gewonnen worden door de Heat. Zo niet, mochten ze de droom op een eerste titel bijna zeker opbergen. De Heat speelden dan ook een goede eerste helft en leidden bij de rust met 43­52. Maar dan was het aan de Mavericks. Zij raasden als gekken door het derde kwart en bouwden met nog zes minuten op de klok een voorsprong op van dertien punten.

Toen vond Dwyane Wade het welletjes. Hij zorgde er in zijn eentje voor dat de Heat helemaal terugkwamen. Een jumper van oude getrouwe Gary Payton gaf de Heat zelfs opnieuw de leiding. Nowitzki kreeg de kans om de score opnieuw gelijk te zetten maar miste verrassend één van zijn twee vrije worpen. Eindstand: 96­98 Heat.

2009 1st Round Game 6: Celtics at Bulls

De serie tussen de Celtics en de Bulls werd verkozen tot beste van het voorgaande decennium. En terecht. Het is moeilijk om een nog spannendere serie te vinden dan deze. De Celtics leidden met 3­2 nadat ze nipt Game 5 hadden gewonnen door een game­winner van Paul Pierce.

De Bulls waren uit op wraak en startten dan ook furieus. De Celtics stonden erbij en keken ernaar hoe de Bulls het eerste kwart pakten met 26­37. Maar de Celtics waren de verdedigende kampioenen, ook al

speelden ze zonder Kevin Garnett, en kwamen op ervaring helemaal terug. Nadat ze in het derde kwart weer tien punten achterop raakten, zorgden ze onder impuls van Allen en Pierce voor een ‘run’ van 18­0 en dus een voorsprong van acht punten.

Maar via de onwaarschijnlijke Brad Miller zorgden de Bulls voor verlengingen.

Beide teams gaven alles wat ze nog hadden.

De Bulls leken een paar keer op weg naar winst maar vooral Ray Allen (51 punten) liet dat niet gebeuren. In de derde verlenging zorgde een steal en dunk van Joakim Noah uiteindelijk toch voor het verschil. Score: 127­128 Bulls. •

Wacht even. De San Antonio Spurs zijn één

van de topploegen in de Western Conference? Dat was toch niet mogelijk met een selectie vol oudjes? De opvatting na het einde van de lockout was dat ploegen met een oudere selectie grote problemen zouden ondervinden met de nieuwe opzet van het reguliere seizoen. Veel wedstrijden, veel reizen, amper de mogelijkheid om te trainen en back­to­back­to­back’s waar een paard de hik van krijgt. De Spurs bewijzen het tegendeel en behaalden dit seizoen tot twee keer toe een 11­ game winning streak. Reden: de ploeg heeft een duidelijk plan voor ogen.

Het gebeurde twee keer dit seizoen dat een winning streak werd afgesloten met een nederlaag, omdat coach Gregg Popovich besloot om Tony Parker, Tim Duncan en Manu Ginobili een avond vrijaf te geven. De heren spelen gemiddeld dan ook minder minuten dan gebruikelijk. Coach Pop heeft er maling aan. “Het is simpel”, meent Parker. “Hij geeft ons rust, roteert veel en zorgt daarmee dat wij als team fris aan de playoffs beginnen. Ik vertrouw hem.”

De Spurs zijn dit seizoen leuk om naar te kijken.

Hoewel Parker, Duncan en Ginobili de steunpilaren zijn, zorgt het team er juist voor dat ze moeilijk te verslaan zijn, zeker in eigen huis.

Popovich geeft de role players het vertrouwen en de Spurs’ fans omarmen de inzet van de zogenaamde nobody’s. Hoogste tijd om de mannen die belangrijke minuten maken voor te stellen om goed voorbereid aan de playoffs te beginnen.

GARY NEAL (27)

10 punten, 2 rebounds, 2 assists in 22 minuten

De spelverdeler begon het seizoen in de D­League, maar werd teruggeroepen naar de hoofdmacht toen Ginobili geblesseerd raakte. Sindsdien is Neal een belangrijk onderdeel van Popovich’ rotatie. Hij beschikt over een driepunter en kan eigenlijk vanuit alle hoeken en standen tot scoren komen.

KAWHI LEONARD (20)

8 pt, 5 reb, 1 ass, 50% FG in 24 minuten

Leonard werd gedraft door de Indiana Pacers en direct verhandeld naar de Spurs in ruil voor guard George Hill. Deze trade pakte voor beide ploegen goed uit. De rookie pakt veel rebounds, gaat voor de steal, werkt hard in de verdediging, schiet

Gregg Popovich kun je gerust een levend standbeeld noemen. Sinds 1996 zwaait hij de scepter in San Antonio, en nadat ze in 1997 Tim Duncan kozen in de draft, veroverden de Spurs vier titels en misten ze nul keer de playoffs. Popovich geldt als één van de beste coaches in de geschiedenis van de NBA.

Hij haalt het beste uit zijn spelers die gemiddeld presteerden bij andere ploegen, of na het vertrek bij de Spurs verdwenen in de anonimiteit. Popovich en GM Buford weten elk jaar weer een groep spelers te verzamelen rondom Tim Duncan.

Belangrijk detail is dat de spelers met Popovich weg lopen en je zult dan ook nooit een slecht woord over hem horen in de media. Hij komt misschien wat nukkig over en zoekt vaak de confrontatie op met journalisten, maar is de eerste om zijn team te verdedigen. De Amerikaanse Gertjan Verbeek. Zou Popovich in zijn vrije tijd ook bouwen aan een eigen huis?

Popovich kun je nog het beste omschrij­ ven aan de hand van zijn gedrag na de wedstrijd tegen de Dallas Mavericks van 29 januari. De Spurs gaan het vierde kwart in met een achterstand van elf punten en spelen inspiratieloos basketball. Popovich besluit om een boodschap af te geven aan zijn starters, de bank en de Mavericks.

Splitter, Bonner, Neal, Green en James Anderson krijgen de kans en uiteraard, alsof Pop het wist, maken zij de achterstand goed en forceren een verlenging.

“We waren on fire in het schieten van driepunters en dat bracht ons terug in de wedstrijd”, analyseerde Popovich. “Die gasten speelden geweldig en dan is er absoluut geen reden om ze eruit te halen.”

De bank kwam net te kort in OT, maar de boodschap was duidelijk. Ploegen moeten nu rekening houden met de gehele roster van de Spurs.

steeds beter en ziet zijn minuten niet achteruit gaan met de komst van Stephen Jackson.

DEJUAN BLAIR (22) 9 pt, 5 reb in 21 minuten

De startende center, eigenlijk power forward, naast Tim Duncan. Een ster in college voor Pittsburgh, die ondanks zijn small forward lengte zich knap staande weet te houden onder het bord in gevecht met grotere tegenstanders. Blair is een echte energy guy en zal vaak roteren met Boris Diaw en Tiago Splitter.

MATT BONNER (32) 7 pt, 3 reb in 20 minuten

De veteraan is bezig aan zijn zesde seizoen voor de Spurs. The Red Rocket is dodelijk vanachter de driepuntslijn, schiet bijna twee uit vier dit seizoen, en je kunt er de klok op gelijk zetten dat hij in de playoffs nog enkele belangrijke driepunters gaat maken à la Big Shot Rob.

TIAGO SPLITTER (27) 9 pt, 5 reb in 19 minuten

Typisch weer zo’n internationale speler die een jaar geleden laat in de draft werd opgepikt door de Spurs. Splitter heeft zich sterk verbeterd ten opzichte van zijn rookiejaar en maakt belangrijke minuten als Duncan en Blair even rust krijgen.

BORIS DIAW (30) 6 pt, 5 reb in 25 minuten

De veteraan raakte op een zijspoor bij de Charlotte Bobcats, nadat hij het seizoen begon met overgewicht (wat hem de bijnaam ‘Fat Boris Diaw’opleverde). Eind maart opgepikt door de Spurs en Diaw liet zich meteen gelden tegen de Dallas Mavericks. “Hij maakte het Dirk Nowitzki erg lastig”, prees Tim Duncan.

STEPHEN JACKSON (34) 10 pt, 3.5 reb, 2.5 ass in 26 minuten

Een rotte appel bij veel ploegen, zo ook dit seizoen bij de Milwaukee Bucks. De Spurs pikten hem op, omdat Popovich de enige coach is die door kan dringen tot Jackson (net zoals in 2003). Jackson houdt ervan om voor Pop en de Spurs te spelen. Als Captain Jack in twintig minuten vanaf de bank een paar drietjes kan maken, zijn de Spurs spekkoper.

DANIEL GREEN (24)

9 pt, 1.4 ass, 3.6 reb in 23 minuten

Een jaar geleden kwam de voormalig North Carolina Tar Heel slechts acht keer in actie voor de Spurs. Wat een verschil met dit seizoen. Popovich ziet in Green een Bruce Bowen­achtige perimeter verdediger die hard werkt en een paar spot­up driepunters kan maken. Green speelt alleen nog te wisselvallig.

“We zijn er erg blij mee, maar dat betekent niet

dat ons doel bereikt is”, beweert Blake Griffin. “Een geweldig gevoel”, beschrijft Chris Paul. “We vieren het, maar morgen moet de knop om en gaan we weer aan het werk.” Het is laat op de avond, maandag 16 april. De Clippers hebben zich zojuist geplaatst voor de playoffs dankzij een 92­77 overwinning op de Oklahoma City Thunder, de favoriet in de Western Conference. Springveer en center DeAndre Jordan heeft de mooiste quote van de avond. “Ik ben blij dat we Blake op televisie kunnen zien in mei.” Mei is de maand van playoffbasketball en daarmee tot voor kort de maand waarin de spelers van de Clippers vervroegd op de vakantie konden. Nu behoren zij tot de zestien teams die op de beeldbuis verschijnen.

Elton Brand, Cuttino Mobley, Sam Cassel, Chris Kaman, Corey Maggette, Shaun Livingston en, jawel, good old Vin Baker vormden het laatste Clippers­ team dat in postseason mee mocht doen. Een rijtje prachtige namen, die in de eerste ronde van de playoffs 2005/2006 de Denver Nuggets uitschakelden. In ronde twee waren de Phoenix Suns van Steve Nash in zeven wedstrijden te sterk.

De wederopstanding van de Clippers kun je op het

conto schrijven van Chris Paul. De ploeg verkeerde in februari en maart even in een mindere fase en direct kwam de vraag of Lob City wel iets te zoeken had in de postseason. De 26­jarige spelverdeler nam vervolgens zijn ploeg op sleeptouw, vooral in het vierde kwart, en speelde als een MVP. De ploeg heeft de vorm te pakken, Randy Foy (gemiddeld 15 punten per wedstrijd in de laatste maand van het seizoen) is een verademing op de guardpositie na het wegvallen van Chauncey Billups. Nick Young is een aardige versterking op de vleugel en Eric Bledsoe ontpopt zich als een spectaculaire point guard. De toekomst ziet er zonnig uit voor de Clippers, met of zonder coach Vinny Del Negro.

Here come the Lakers

Terwijl de Clippersfans zich opmaken voor de playoffs, is dit voor de Lakersfans gesneden koek, al is het een kleine verrassing dat de ploeg van coach Mike Brown zich zo eenvoudig wist te plaatsen voor het naseizoen. Na de vernedering afgelopen seizoen tegen de Dallas Mavericks, het einde van het tijdperk Phil Jackson en de blessurelijst van Andrew Bynum, werden de Lakers aan de start van het seizoen afgeschreven. Het vertrek van publiekslieveling Lamar Odom en de afgeketste Chris Paul­trade, maakte het alleen nog maar erger.

CLIPPERS VS. LAKERS

Wat zou het geweldig zijn als de

Lakers en de Clippers elkaar ont­ moeten in de playoffs! Zeven wed­ strijden in hetzelfde gebouw, LA dat voor even het mekka is van de basketballwereld, Kobe Bryant en Andrew Bynum versus Chris Paul en Blake Griffin. Strijd, dunks, clutch plays en fysiek spel, wie wil dat nou niet zien? We kijken terug naar twee wedstrijden uit het reguliere seizoen, al­ vast een voorproefje van wat misschien komen gaat.

CLIPPERS @ LAKERS

19­12­'11 (preseason)

Na de lockout domineren de

beide ploegen twee weken lang de headlines. De Clippers versterken zich met Chris Paul van de New Orleans Hornets, nadat een 3­team trade werd geblokkeerd die CP3 naar de Lakers zou brengen. Amper 24 uur later spelen de ploegen een onder­ ling oefenduel. Paul scoort 17 punten, deelt negen assists uit en pakt zeven rebounds in de 114­95 overwinning. De sfeer heeft veel weg van een Game 7 in de NBA Finals. Hoezo vriendschappelijk?

LAKERS @ CLIPPERS

4­4­'12

De laatste confrontatie tussen de

beide ploegen in het reguliere seizoen. Andrew Bynum scoort 36 punten en Kobe Bryant (31) maakt enkele belangrijke scores in de slotfase van de door de Lakers gewonnen wedstrijd. Aan de andere kant dunkt Blake Grif­ fin tweemaal keihard over Pau Gasol. The Black Mamba had daarover wel iets te zeggen. "Je weet dat ze spectaculaire acties gaan maken, ze hebben zoveel wapens. Wij bleven geconcen­ tReerd en maakten enkele big plays." Chris Paul geloofde niet in morele zeges. "Zij wonnen de wedstrijd, klaar." •

De Lakers bleken echter al gauw een team om

rekening mee te houden, dankzij een fitte Bynum.

Eindelijk zien we het potentieel van de 24­jarige center, want hij miste nogal wat wedstrijden, 124 in de laatste vier seizoenen om precies te zijn. Bynum is goed voor 18 punten en 12 rebounds per wedstrijd. In de verdediging is hij niet zo dominant als Dwight Howard, maar aanvallend is er niemand die hem af kan stoppen. Niet onbelangrijk voor het succes, Kobe Bryant heeft zijn tweede jeugd gevonden. The Black Mamba is de topscorer van de NBA en speelt de meeste minuten. Bizar. De man is 34 jaar!

“We kijken uit naar de playoffs, maar hebben nog altijd een bittere smaak in de mond na de uit­ schakeling tegen de Mavericks.” De woorden van Matt Barnes op 15 april na een overtime overwinning tegen diezelfde Mavericks. En dat zonder Bryant. Het kwam de ploeg niet eens heel slecht uit dat hun sterspeler een aantal wedstrijden miste vanwege een scheenbeenblessure, want in Bryant’s afwezigheid speelde Ron Artest, eh, Metta World Peace, zijn beste basketball van het seizoen en kreeg Ramon Sessions de mogelijkheid om voor zijn eigen schot te gaan, evenals Barnes. Andere spelers moeten naar voren komen als de Lakers een kans willen maken tegen brede ploegen zoals de Spurs en de Thunder. De Lakers hebben bewezen te kunnen winnen zonder Bryant en wakkerden het vertrouwen aan dat ze iedereen kunnen verslaan met Bryant.

Populariteit

Lakersfans, wees gerust. De kleuren paars en goud domineren nog altijd LA. Maar die andere ploeg in Staples Center is wel bezig met een forse inhaalslag. Tijdens acht wedstrijden die live op de nationale televisie kwamen, keken er gemiddeld 2.3 miljoen kijkers, 53 procent meer dan een jaar geleden.

Clippers games worden gemiddeld in 102.000 huishoudens in Southern California bekeken op Prime Ticket, veel meer dan de 44.000 afgelopen seizoen.

“We zijn uitermate tevreden met de groei”, meent

Steve Simpson, vice president van Fox Sports West en Prime Ticket. “En ik denk dat onze ratings alleen maar omhoog gaan in de playoffs.” Voor sponsoren zijn de Clippers ook een interessante partner: grote merken zoals Dodge, Jeep, KFC en Lexus gingen al in zee met blauw en rood. Toch is LA nog altijd geen Clippers’ stad, daarvoor zullen er eerst een aantal titels gewonnen moeten worden. •

Rose' bekentenis

De play­offs in de NBA staan voor de

deur. En eigenlijk is er maar één team dat de titel kan verliezen. De Miami Heat.

LeBron James en de Heat, zijn sinds afgelo­ pen zomer overladen met aandacht in de meest extreme vorm. James, Bosh en Wade bundelden de krachten en James riep om het hardst dat er meerdere kampioen­ schappen zouden volgen. Zover is het nog niet, maar aandacht kregen ze genoeg.

In dat kader deed Derrick Rose deze week zomaar een opvallende uitspraak. Hij staat niet bekend om zijn openhartigheid, maar opeens was daar die enigszins vreemde bekentenis. “Dit leven past niet bij mijn persoonlijkheid”, liet de MVP van afgelopen seizoen zich ontvallen.

De man verdient jaarlijks miljoenen, is de sterspeler bij de beste ploeg in de league en steekt dan een klaagzang af over zijn leven als een Bekende Basketballer. Oh ja, winnen voelt paradoxaal voor Derrick omdat zijn bekendheid daardoor alleen maar toeneemt. Dat vindt­ie lastig. Mooi die eerlijkheid, maar als club en league zit je er niet op te wachten dat je supersterren ineens beginnen te emmeren over teveel aandacht.

Dus, Rose, alsjeblieft, schok de wereld met een vervroegd pensioen, zoals een andere Bulls­speler dat ooit deed, of niet meer zeiken en maak de Bulls kampioen, zoals diezelfde Bulls­speler dat een aantal maal deed. Dat levert níet de gewenste mindere aandacht op. Wél die door zovelen ­ LeBron James om maar een naam te noemen ­ gewenste ring.

Addicted to NBA

Ik ben een baseball guy. In de talloze uren in de afgelopen jaren dat ik MLB wedstrijden heb gekeken en stats heb bestudeerd had ik hele mooie, nuttige dingen kunnen doen.

Echter betrap ik mij er zeker in deze tijd van het jaar op dat ik steeds meer 'zap' naar de NBA. Niet omdat ik de MLB wel gezien heb (hell no!), maar omdat de NBA ook zo verschrikkelijk verslavend is.

Als Boston­fan root ik natuurlijk voor de

Celtics, met Rondo, Pierce en mijn held Greg Stiemsma. Maar dat weerhoudt mij er niet van ook een klein beetje fan te zijn van de New York Knicks. Eerst met Linsanity en nu met Carmelo Anthony, die helemaal bananas gaat. Natuurlijk heb ik niet de illusie dat deze teams het ver gaan schoppen in de play­offs, daar zijn de Miami Heat en de Chicago Bulls te goed voor.

Of toch niet? De laatste weken zijn zowel de Celtics als de Knicks in vorm en kunnen ze van iedereen winnen. En ook al zijn best­of­seven series in het voordeel van de betere teams zie ik toch een kans voor deze twee. LeBron James is immers een faalhaas eerste klas en wat kunnen we van Derrick Rose verwachten?

Tijd zal het leren, maar ik weet dat ik er in ieder geval klaar voor ben. De NBA­ playoffs komen eraan. Let's play basketball!