SportAmerika Magazine #18

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Robert Prins Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2015 ­ Alle rechten voorbehouden.

Man, wat voel ik mij beroerd terwijl ik deze column tik.

De reden is dat ik gisternacht de NFL Draft ben gaan kijken. Aangezien de Amerikanen nog steeds niet meedenken met de Nederlandse liefhebbers, betekende het weer eens nachtwerk.

Dat was op zich niet het probleem, wel dat ik op de ochtend erna flink wat afspraken had staan.

Natuurlijk, het is een eigen keuze en je hoeft ook zeker niet te kijken, maar ik wilde het absoluut niet missen.

Sinds de start van SportAmerika probeer ik elk jaar een stukje van de draft live mee te pakken. Waar ik voorheen vooral keek voor de gehele show, is het voor dit jaar het startpunt van het nieuwe NFL­seizoen.

Het echte seizoen is nog ver weg, maar dankzij deze draft worden de gezichten van de teams wel steeds beter zichtbaar. En wordt mijn NFL­enthousiasme weer enorm aangewakkerd.

Waarom is het dan een zware dag? Ik merk dat ik toch een jaartje ouder aan het worden ben en het doet mij terugverlangen naar een paar jaar geleden.

Tijdens de eerste jaren van SportAmerika keek ik

nachtenlang alle sporten. Ik schakelde gemakkelijk van een NHL­game over naar de zevende inning van een wedstrijd in de MLB.

Tegenwoordig is het minder kwantiteit, maar meer kwaliteit. Met andere woorden: ik kijk niet alles meer, maar slaap graag een paar uurtjes minder voor Sunday Night Football, de World Series of de NBA playoffs.

Moet ik dan vanaf volgend jaar ook de NFL Draft van mijn lijstje schrappen? Dat gaat wat ver. Het scheelt in ieder geval een dagje met een duffe kop rondlopen, maar een brak hoofd wint het nooit van mijn enthousiasme voor Amerikaanse sporten.

Veel leesplezier,

Goed, helemaal verrassend was het natuurlijk niet. Then again: nog maar zelden was de strijd om NBA's MVP's kroon zo spannend geweest, met zoveel kandidaten met een legitieme kans op de titel. James Harden, LeBron James, Russell Westbrook...

Uiteindelijk werd het Steph Curry. En dat was, op de keper beschouwd, niet meer dan terecht natuurlijk.

Zoals zo vaak was de jacht weer mooier dan de prooi, de voorpret vele malen leuker dan het uiteindelijke event. Het Gevecht van de Eeuw, tus足 sen Floyd Money Mayweather en Manny Pac足Man Pacquiao viel tegen, en dat was natuur足 lijk jammer. Uitein足 delijk ging de titel, en het meeste geld, naar Mayweather.

Met 'n lichte kater voor de vele fans.

Tijdens de 2015 NFL Draft,

die van donderdag tot en met zaterdag in Chicago werd gehouden, vielen weinig echte verrassingen te noteren. Zoals algemeen werd verwacht, werd Florida State quarterback Jameis Winston als nummer 1 gekozen door de Tampa Bay Buccaneers. "We zijn ervan overtuigd dat de incidenten in z'n verleden tot jeugdzonden mogen worden gerekend", liet Bucs­coach Lovie Smith weten. Overigens zal in het contract van Winston een sailliante clausule worden opgenomen: hij mag tijdens zijn carreire als Buccaneer geen honkbal (meer) spelen • Het feit dat Oregon spelverdeler Marcus Mariota als tweede werd gekozen door de Tennessee Titans, was wellicht toch een kleine surprise. Temeer daar zowel de Philadelphia Eagles als de Chicago Bears tot op het laatste moment nog poogden een trade tot stand te brengen • LSU offensive tackle La'el Collins, een beoogde eerste ronde pick, werd niet gedraft.

Collins werd (zij het niet als verdachte) in verband gebracht met de moord op een ex­vriendin, en vervolgens bleek er geen enkel NFL­team zijn vinger aan hem te willen branden. Wel had hij onmiddellijk na de draft een ontmoeting met nieuwbakken Buffalo Bills­coach Rex Ryan • De Houston Texans hebben het contract met linebacker Whitney Mercilus met vier jaar verlengd. De verbintenis heeft een waarde van 26 miljoen dollar, waavran 10, 5 miljoen is gegarandeerd •

Stephen Curry is de meest

waardevolle speler van de NBA. De point guard van de Golden State Warriors volgt Kevin Durant op.

Mede dankzij Curry wonnen de Warriors 67 van de 82 duels tijdens het reguliere seizoen, waarin de point guard gemiddeld 23,8 punten en 7,7 assists noteerde. Ook verbrak hij zijn eigen record voor gemaakte driepunters.

Curry raakte er 286 tijdens het reguliere seizoen • Kevin Love mist de rest van de playoffs. De power forward van de Cleveland Cavaliers blesseerde zijn schouder in duel met Kelly Olynyk van de Boston Celtics. Zonder Love moeten de Cavs in de tweede ronde zien af te rekenen met de Chicago Bulls • De Houston Rockets ontsloegen vorige week hun social media­ manager. Chad Shanks plaatste een smakeloze tweet in de richting van de Dallas Mavericks, tegen het einde van de beslissende wedstrijd. Al snel werd het Twitterbericht verwijderd, maar het leed was geleden • Donderdag werd Billy Donovan aangesteld als de nieuwe coach van de Oklahoma City Thunder. De 49­jarige coach leidde Florida naar twee nationale titels • Andrew Wiggins werd verkozen tot KIA Rookie of the Year. De speler speelde alle 82 wedstrijden tijdens het reguliere seizoen en noteerde gemiddeld 16,9 punten en 4,6 rebounds. Het was voor het eerst dat een speler van de Minnesota Timberwolves de prijs won • De San Antonio Spurs verloren zaterdagavond met 111­109 van de Los Angeles Clippers. Het was pas de vijfde keer sinds het seizoen 1983/1984 dat een regerend NBA­kampioen in de eerste ronde werd uitgeschakeld •

Verdediger Mark Giordano

(Calgary Flames) heeft zaterdag weer volledig getraind.

Giordano werd in februari geopereerd na een blessure en verwacht werd dat de verdediger vijf maanden nodig zou hebben voor zijn herstel. Coach Bob Hartley blijft voorzichtig en denkt dat Giordano nog niet direct terugkeert in het team. De Flames zouden Giordano goed kunnen gebruiken in de NHL playoffs, met elf goals en 37 assists was Giordano voor zijn operatie een sterkhouder • Philipp Grubauer werd met een 10­4 overwinning in de AHL playoffs met Hershey Bears tegen Worcester Sharks de vijfde doelman in de historie van de NHL die in één seizoen zowel een duel in de playoffs van de AHL als in de NHL wist te winnen. Grubauer won eerder Game 2 in de serie tegen New York Islanders, toen Braden Holtby door ziekte niet kon spelen • Mike Babcock gaf aan volgend seizoen sowieso als coach in de NHL actief te zijn, maar weet nog niet waar. Detroit Red Wings en Babcock zullen een verlenging gaan bespreken.

GM Ken Holland laat er geen twijfel over bestaan: “Ik wil graag dat Mike blijft. Dat zullen we hem vertellen en geld is hierin geen onderwerp van gesprek.” Babcock wordt al het hele seizoen met een overstap naar Toronto Maple Leafs in verband gebracht • Jack Capuano blijft in elk geval aan als coach van New York Islanders. “Onze coaches hebben het geweldig gedaan”, vindt GM Garth Snow. Capuano haalde de afgelopen drie jaar twee keer de playoffs met de Islanders •

Het was een rare gewaar­

wording: door onrust in de binnenstad van Baltimore speelden de Orioles een wedstrijd zonder publiek tegen de Chicago White Sox. Ondanks het gebrek aan steun van de thuissupporters won Baltimore de vreemde wedstrijd met 8­2 • Er kwam dan toch een einde aan de Josh Hamilton­soap bij de Angels. De outfielder keerde deze week terug naar de Texas Rangers, de club waar hij enkele seizoenen geleden nog veel succes had. Voor Texas een gouden deal: de club hoeft volgens bronnen van ESPN slechts 7 miljoen dollar te betalen van de 80 miljoen dollar die Hamilton dit seizoen en de twee seizoenen daarna nog van de Angels moet krijgen. De club uit Anaheim betaalt dus alsnog het grootste deel van Hamiltons salaris, terwijl die nota bene aan de slag gaat bij een van de rivalen • Nieuwe week, nieuwe blessures. Dit keer is het Cincinnati Reds­werper Homer Bailey die zijn seizoen ten einde ziet komen door een zware blessure. De pitcher moet een Tommy John­operatie ondergaan en is daardoor de rest van het jaar uitgeschakeld • Afgelopen week hadden verschillende divisierivalen het met elkaar aan de stok, en dat resulteerde in een aantal duidelijke winnaars. De New York Yankees wonnen voor het eerst sinds 2006 weer eens alle wedstrijden in een serie tegen de Red Sox in Boston, terwijl de St. Louis Cardinals een sweep noteerden tegen de Pittsburgh Pirates. De Cards zijn mede daardoor, samen met de toch verras­ sende Astros, vooralsnog het 'heetste' team in baseball •

Vooraf was analytisch Amerika het

erover eens: de Spurs zouden de Clippers en Chris Paul een zoveelste teleurstelling bezorgen in de playoffs. Van ESPN tot Sports Illustrated, Yahoo, CBS en o ja, ook Sport Amerika: Spurs for the win.

Paul en zijn ploegmaats kregen die voorspellingen in handen en vochten zich als leeuwen voorbij de ervaren titelverdediger.

De held

Slechts één man zal voor altijd gelinkt worden aan deze serie: Chris Paul. De point guard rekende voor eens en altijd af met zijn verleden tegen San Antonio. In 2008 pakten de Spurs Game 7 on the road tegen zijn toenmalige New Orleans Hornets en in 2012 veegden Tim Duncan en de zijnen de vloer aan met Paul en de Clippers (4­0).

CP3 had er gewoon genoeg van en was,

op Game 5 na, de hele serie uitzonderlijk.

Als hij begint te shaken en faken rond de vrije worplijn, is Paul on his game. En dat deed hij veelvuldig. Danny Green en Kawhi Leonard deden hun best, maar deze Paul was niet te stoppen. Zelfs een pijnlijke hamstring in Game 7 hield CP3 niet van zijn doel. Paul toonde zich de briljante passer en mid­range shooter die hij kan zijn, en sleepte voor eens en altijd het etiket van ‘Point God’ van de NBA in de wacht.

De vergeten held

Dankzij de heroïsche prestatie van Paul raakte die van Blake Griffin grotendeels ondergesneeuwd. De forward toonde zich de ganse serie lang een meester in veelzijdigheid. Het grootste bewijs daarvan leverde Griffin in Game 7, toen hij een triple­double noteerde met 24 punten, dertien rebounds en tien assists.

Griffin heeft een lange weg afgelegd

sinds hij in 2009 als eerste zijn naam hoorde in de draft, voorafgaand aan onder meer James Harden (3de) en Stephen Curry (6de). En toch leek hij in

deze serie pas écht door te breken. Pas­ send genoeg tegen zijn grote voor­ beeld: Tim Duncan. Griffin toonde Timmy zijn verbeterde jumper, onge­ kende instinct als passer én defensieve kwaliteiten. Diep van binnen zal Duncan een glimlach hebben opgezet… van trots.

hun meest voor de hand liggende play: Griffin naar Paul voor een freelance move.

Tijdens het reguliere seizoen maakte

CP3 deze play meer niet af dan wel.

Maar in deze game was anders. Het voelde aan als een make­or­break moment van de Clippers in deze formatie en van de legacy van Paul als Hét moment sterspeler. Green verdedigde strak. Paul Een legendarische serie heeft minstens kon wat ruimte creëren. Duncan kwam, zoals zo vaak, zijn teamgenoot helpen. één onvergetelijk moment nodig. Dat kwam er, uiteraard zeer passend, pas in Op één been en naar achter vallend, gooide Paul de bal over de uitgestrekte de laatste tien seconden van de armen van Duncan en via een kusje allesbeslissende Game 7. Duncan had de stand op 109­109 gezet met nog 8,8 tegen het glas door het net. De ‘Kiss of seconden op de klok. De Clippers liepen Life’ was geboren. Dat CP3 er als enige

in de arena stoïcijns onder bleef, was basket interference’. De call was correct tekenend voor het belang van dit enkele en DJ noemde zijn actie zelf “dom”. schot.

Gelukkig hadden de basketbalgoden nog meer in petto voor deze serie… ocht Pauls floater geen doel geraakt hebben en de Spurs in extremis Game 7 De beslissende cijfers winnen, dan zou er een heel ander moment de geschiedenis ingegaan zijn Niet enkel de oogtest bewees dat deze als ‘the deciding moment’ van de serie. playoffserie historisch spannend was, De Clippers verloren Game 5 voor eigen ook de naakte cijfers op papier publiek nadat DeAndre Jordan de ondersteunen deze vaststelling. Het potentiële game winner van Griffin verschil na 341 minuten heerlijk ongedaan maakte met een ‘offensive basketball was exact drie punten. De Spurs scoorden 724 punten, de Clippers 721.

Tijdens de hele serie vonden liefst

M

83 lead changes plaats en was de stand 58 keer gelijk. In Game 7 alleen al wisselde de leiding 31 keer van team en waren er zestien ties.

Er werd slechts één verlenging gespeeld, maar dat doet weinig aan de case van deze serie als beste first round serie in de geschiedenis van de NBA. Beide teams streden met bloed, zweet en tranen.

Iedereen was mentaal en fysiek uitgeput.

Er stond zoveel op het spel. Enkel Clippers­eigenaar Steve Ballmer had nog wat energie over om na afloop van Game 7 in het rond te springen.

De (mogelijke) gevolgen

Terwijl Ballmer vierde, kreeg Paul een innige omhelzing van Duncan. Beide Wake Forest­alumni wisselden enkele woorden van respect. Het leverde een prachtige foto op, die misschien ooit wel in de woonkamer van CP3 een mooie plaats krijgt. Duncan wil het niet meteen gezegd hebben, maar misschien was dit wel zijn laatste wedstrijd in de NBA. Idem voor Gregg Popovich en Manu Ginobili.

Afscheid nemen na een titel is mooi,

maar misschien is na een ware oorlog verslaan worden door een stel jonge wolven nog wel een tikkeltje eervoller.

Strijdend ten onder gaan, het heeft iets heroïsch. En dat tegen de Clippers, die met Paul, Griffin, Jamal Crawford en coach Doc Rivers een soortgelijke ‘Big Four’ op het parket kunnen gooien. Kan het nog passender? Dit alles geeft deze serie een nog grotere historische bijklank.

Conclusie: op 2 mei 2015 werden dromen gemaakt en gekraakt. Floyd Mayweather won in Las Vegas op punten van Manny Pacquiao en kroonde zich tot dé bokser van zijn generatie. Excuseer ‘Money’, maar het waren echt wel de Los Angeles Clippers die de ‘Fight of the Century’ wonnen. •

De beslissende lay­up van Chris Paul

Het is hier zondag. Vannacht heeft Chris Paul met een soort van lay­up Game 7

beslist in het voordeel van de LA Clippers. Daarmee mikten ze de regerend kampioenen van de San Antonio Spurs uit de playoffs, rechtstreeks hun pensioen in. Laten we het eens hebben over die beslissende lay­up.

Het schot van CP3 is duidelijk hobbelend. Hij zet ook af met het been waar hij de hele wedstrijd al last van heeft. Hoe krijgt zo’n manke, miniscule guard het voor elkaar om zo'n schot over Danny Green heen te krijgen? Zoals je kunt zien in deze super slo­mo, gebruikt hij de Jordaneske push­off om ruimte te maken.

In normale omstandigheden een aanvallende fout. Maar hey. Game 7. Laatste seconden. Niemand fluit hiervoor.

Het tweede dat opvalt is Blake Griffin, die de bal probeert af te dunken in het geval hij mis gaat. Sympathiek. Maar hij gaat keihard op zijn bek en valt hard op zijn heup. Raar. Zo'n atletische gozer springt wel vaker, hoe kan het dat hij op zijn muil gaat? Simpel. Omdat Manu Ginobili Blake bewust een heupzwaai geeft bij de afzet. Uitermate smerig en gevaarlijk bovendien. Dat heeft zo'n fantastische speler als Manu toch niet nodig, zou je zeggen. Misschien. Maar er is een reden dat Manu om de zoveel jaar kampioen wordt: hij kent geen grenzen als het om winnen gaat.

Op de driepuntlijn, onder in het beeld, staat Matt Barnes. Hij steekt zijn hand omhoog, om CP3 aan te geven dat hij klaar staat voor de driepunter. Game 7.

Beslissende bal. Een seconde of drie op de klok en Matt Barnes denkt serieus dat het nodig is om CP3 te laten weten dat de guard de bal eventueel kwijt kan aan hem. Ha. Maar het is leuk dat je meedenkt, Barnes.

Een slimmere move is die van JJ Redick. Hij begint op de lowpost als CP3 aan

zijn run begint. Redick sprint niet naar de driepuntlijn voor de outlet pass, mocht CP3 zich vastlopen, maar sprint naar de kop van de driepuntlijn. Hij denkt vooruit: mocht CP3 de bal missen of kwijtraken en San Antonio de bal bemachtigen, dan staat JJ er om te verdedigen. Immers, CP3 is bij de basket, net als Blake, en Jamal Crawford en Barnes staan op de driepuntlijn te wachten op de bal. JJ Redick niet. Die denkt aan het verdedigend evenwicht voor noodscenario's.

Tot slot, let op de rol van Kawhi Leonard, de Defensive Player of the Year.

Waarom de f*ck is hij niet in de buurt van Chris Paul? Dat is een vraag die Popovich, Kawhi en de Spurs zich mogen stellen. Kawhi verdedigt Redick en staat dus tijdens de lay­up van CP3 niemandsland te verdedigen. Doodzonde. Had Manu met Redick meegestuurd en Kawhi naar de helpside. Maar goed. Aan wal staan de beste coaches...

Op naar de tweede ronde! •

Ergens is dat ook wel logisch. De

Wizards zijn het team dat afkomstig is uit de hoofdstad van de Verenigde Staten. De stad van het Witte Huis, het Capitool, het Huis van Afgevaardigden.

De stad waar de politieke macht van Amerika gecentreerd is, en waar meer achter dan voor de schermen gebeurt.

Wat dat betreft moeten we niet verbaasd zijn dat de basketbalploeg die daar zijn thuis heeft ook omgeven wordt met een zweem van mysterie.

Want wie is er eigenlijk verantwoorde­ lijk voor de stille renaissance in Washing­ ton? Is dat coach Randy Wittman, waarop te pas en te onpas kritiek wordt geleverd omdat de aanvalsplannen die hij uitdoktert nergens op lijken?

Of is het Paul Pierce, de veteraan van het stel die met al zijn ervaring in het Amerikaanse basketball beter dan ieder­ een weet hoe het spelletje gespeeld dient te worden? Of moeten we toch kijken naar de jongere generatie – nineties kids John Wall, Otto Porter en Bradley Beal die in een team met veteranen het broodnodige jeugdig enthousiasme hebben gebracht?

Niemand van de bovengenoemde

personen profileert zich als oppermagiër binnen de contreien van de Wizards. Ze wentelen zich, politiek bewust zoals het een inwoner van Washington betaamt, in hun rol als tovenaars­ leerling: de stotterende, struike­ lende jongen in de iets te grote mantel die wat onwennig met zijn staf zwaait waardoor de bezems tot leven komen die de stoffige

kelder schoonvegen die Washington heet. Voor de beker die misschien komen gaat, zonder dat iemand in de NBA het ook verwacht.

Until the fat lady sings

Laten we namelijk eerlijk zijn: de prijzenkast van de Washington Wizards is angstvallig leeg. Slechts één keer wist de ploeg, toen nog luisterend naar de naam Washington Bullets, zich te kronen tot het beste team van de NBA.

We schrijven het jaar 1978,

toen Elvin Hayes en Wes Unseld de grote namen waren in een team dat verder bestond uit mindere goden. Ook in dat seizoen hield niemand rekening met Washington. De ploeg

speelde middelmatig, met 44 overwinningen en 37 verliespartijen. In de halve finale namen de Bullets het op tegen de San Antonio Spurs, die een veel beter jaar kenden dankzij legendarische spelers als Dennis Johnson.

Het is in die serie dat de Washington

Bullets een motto adopteerden dat vandaag de dag welbekend is: it ain’t over ‘til the fat lady sings. Dan Cook, een sportjournalist uit San Antonio, probeerde tijdens een radio­uitzending de fans van de Spurs een hart onder de riem te steken door deze zin te bezigen.

De Spurs stonden weliswaar achter, maar het laatste woord was niet gezegd.

Meesterzet

Dick Motta, hoofdcoach van de Bullets, had de uitzending beluisterd en besloot de tekst voor zijn eigen ploeg te gebrui­ ken toen eenmaal was afgerekend met de Spurs. Zijn team, dat geen overtui­ gend seizoen achter de rug had en door niemand als kanshebber werd gezien, moest geduld hebben en wachten op de fat lady. Pas als zij haar gezang zou la­ ten horen was het laatste woord gezegd.

Het bleek een meesterzet van Motta.

de ploeg erin: de dikke dame had nog niet gezongen, dus het kon nog.

De Bullets wonnen de serie, en staan

nog altijd te boek als de enige ploeg die in een uitwedstrijd de NBA Finals wist te winnen. Het team dat nooit had kunnen zegevieren – beter: dat nooit had mogen zegevieren – kwam als overwinnaar uit de bus. Washington, tegen de verwachtingen in de beste van iedereen.

Van misfit tot perfect fit

De Washington Bullets gingen in de Sinds dat opmerkelijke verhaal uit 1978 langste NBA Finals ooit, om financiële redenen uitgesmeerd over liefst achttien wacht men in D.C. op een herhaling.

Maar de Bullets, die dagen, tot het gaatje. Ook toen de stand 3­3 was in de serie en ze naar Seattle moesten om de SuperSonics in het hol van de leeuw te verslaan, geloofde

Indrukwekkende feitjes

De Wizards zijn de afgelopen twee seizoenen aan een indrukwekkende serie bezig in de playoffs. De volgende cijfers onderstrepen dat:

0 – De Wizards hadden lange tijd weinig met driepunters. Tussen 1986, sinds de statistieken fatsoenlijk worden bijgehouden, en 2013 waren er welgeteld nul wedstrijden waarin de Wizards/Bullets meer dan tien driepunters raak schoten. De afgelopen twee seizoenen is het al vier keer voorgekomen dat de Wizards in de dubbele cijfers terecht kwamen op het gebied van afstandsschoten.

6 – In totaal wonnen de Bullets/Wizards zes uitwedstrijden in de playoffs in

in 1995 tot de Wizards werden omgedoopt, zijn sindsdien vooral een samenraapsel van kolderieke kermisklanten. Soms is het letterlijk een circusact, met de langste (Manute Bol) en de kleinste (Muggsy Bogues) van de NBA in hetzelfde team. Met de versleten vedette (Michael Jordan) die nog één keer zijn trucje wil doen voor het grote publiek. Met een scherpschutter (Gilbert Arenas) die zijn rol iets te letterlijk neemt en in de kleedkamer met pistolen zwaait.

heeft gehad om Washington in het gareel te krijgen en een seizoen lang te laten schitteren. Maar misschien dat 2015 daar verandering in kan brengen.

Want ondanks hun wisselvalligheid na

de jaarwisseling hebben de Wizards dit seizoen met .561 het beste winst­ moyenne sinds 1979 (.659), toen voor de tweede keer achter elkaar de finale werd gehaald. Samen met de Warriors zijn ze de enige ploeg die nog niet verloor in de playoffs, na de sweep tegen de isfits zijn het, stuk voor stuk.

Toronto Raptors en de Jarenlang was het een rariteitenkabinet. klinkende zege in en En niemand die sinds 1978 de magie tegen Atlanta.

M

de periode 1980­2013. In 2014 en 2015 hebben de Wizards in totaal al acht uitwedstrijden gewonnen, waarvan drie dit seizoen.

10 – Tussen 1986 en 2013 wonnen de Wizards in totaal tien wedstrijden in

de playoffs. Hoevaak ze de afgelopen twee jaar hebben gewonnen? Al elf keer.

36 – Het is 36 jaar geleden dat de Washington Wizards (toen Bullets) voor

het laatst twee keer achter elkaar in de Conference Semi­Finals terecht­ kwamen. Toen was Dick Motta de verantwoordelijke coach, anno 2015 bokst Randy Wittman dat voor elkaar. Hij is daarmee dus de succesvolste Wizards­ coach in de playoffs sinds de persoon die Washington kampioen maakte.

Je kan, hoezeer je ook probeert, niet

langer om Washington heen. Op de een of andere manier hebben de hoofdperso­ nen bij de Wizards – coach Randy Witt­ man, vedettes als Paul Pierce en talenten als John Wall – elkaar gevonden en halen ze gezamenlijk het beste in elkaar naar boven op het moment dat het erom gaat.

Individueel zijn het misschien misfits, vreemde snuiters die hun nukken hebben en geen hoge aaibaarheidsfactor genieten, maar samen zijn ze in deze playoffs vooralsnog een perfect fit.

Bij elkaar in de leer

Samen staan de tovenaarsleerlingen sterk.

Wittman, de veelvuldig bekritiseerde coach, mag dan wel niet altijd de beste aanvallen uittekenen, hij is wel degene die een van zijn sterspelers, Paul Pierce, verrassend genoeg op de positie van power forward zet waardoor de ploeg opeens loopt als een trein. Diezelfde Paul Pierce, die het hele seizoen niet genoeg aanwezig was, maar energie put uit de jonge garde om hem heen. Pierce weet dat hij hen nodig heeft om te schitteren, en vandaar dat hij zijn bijnaam The Truth eer aandeed en met een preek in de media de jongere garde de waarheid vertelde, zodat ze zich meer als pitbulls manifesteren.

Dan de jonge honden zelf: Otto Porter,

Bradley Beal en John Wall. Stuk voor stuk jongens met een mooie achtergrond.

Porter, die van onzekere rookie is uitgegroeid tot de aanjager van het team die doet wat nodig is en deze playoffs overal lijkt te staan en overal belangrijk is. Beal, telg uit een American football­ nest die door zijn moeder het

GEEN TOVENAAR MEER In 1997 veranderen de

Washington Bullets hun naam in de Washington Wizards.

Achttien jaar later heeft de ploeg besloten zich opnieuw uit te vinden en een deel van de tovenaarsidentiteit te laten varen. Het logo, dat voorheen bestond uit een gestileerde magiër die met een basketbal in de hand omhoog sprong, is sinds half april aangepast. Het nieuwe logo van de Wizards bestaat uit de zogenaamde ‘monument ball’, een basketbal waar het beroemde Washington Monument in verwerkt is.

Door het verdwijnen van de

tovenaar uit het logo gonst het van de geruchten in de hoofdstad van de Verenigde Staten. Ted Leonsis, de eigenaar van de Wizards, heeft al eens aangegeven dat een rebranding naar de Washington Bullets zijn voorkeur geniet.

In 2011 zette hij al een eerste stap door de oorspronkelijke kleuren (rood, wit, blauw) in ere te herstellen, en nu is de tovenaar dus ook verdwenen.

Is de naam binnenkort ook aan de beurt?

basketbalveld op werd gestuurd, met zijn ijzersterke schot en zijn ijskoude, gefocuste houding.

dynamiek is een groot goed. Die dynamiek bepaalt dat ze soms fouten maken, zoals de vormcrisis die de Wizards hadden in februari van dit jaar, n tot slot John Wall, mis­ maar tegelijkertijd zorgt het ervoor dat schien wel de belangrijkste Washington continu doorgroeit. Waar van de drie. Een watervlugge andere teams hun top voor het seizoen spelverdeler die voor galg en al bereikt hebben, kunnen de Wizards rad opgroeide, als tiener kennelijk nog een tandje bijschakelen. veelvuldig werd geroemd om Dat bewijzen deze playoffs in ieder zowel zijn talent als zijn geval. onhandelbaarheid. Een jongen wiens vader in de Onvoorspelbaar gevangenis zat en al vroeg overleed, maar ook een En dat doorgroeien gaat vanzelfspre­ jongen die tot rust is kend verder dan alleen de grote gekomen in Washington en namen. Ook mindere goden zoals inmiddels volwassen is.

Marcin Gortat, Nene, Kevin Seraphin, DeJuan Blair en Drew Gooden leveren De spelers en staf van de hun bijdrage. Het feit wil dat ze zich in Washington Wizards comple­ Washington realiseren dat niemand het teren elkaar. En ze zijn op antwoord heeft of is, maar dat iedereen een vreemde, maar een antwoord heeft. Dat een ploeg tegelijkertijd construc­ staat en valt bij het vermogen tot tieve manier bij aanpassen en improviseren. elkaar in de leer.

En die at laatste is waarschijnlijk ook de reden dat het niet altijd goed afliep dit seizoen. Wittman coacht vanuit zijn onderbuik. Soms werkt dat, soms ook niet, getuige sommige faliekant misluk­ te plays in het reguliere seizoen. Maar het zorgt er wel voor dat tegenstanders zich niet in de Wizards vast kunnen bijten. Simpelweg omdat het niet altijd logisch is wat er gebeurt. Noem het geluk, noem het toeval, noem het magie: wat het ook is, het maakt de Wizards ongrijpbaar.

E

D

En het is ook niet toevallig dat het juiste de basketbalploeg uit Washington is die van onvoor­ spelbaarheid een pluspunt heeft gemaakt. In Washington, stad van intrige, politiek, van gedraai en gekonkel, is veelzijdigheid een noodzakelijke kwaliteit. Je moet je niet te veel in je kaarten laten kijken. Als je te voorspelbaar bent, dan kunnen tegenstanders daar gebruik van maken – je kaartenhuis

omblazen terwijl je daar zo lang en zorgvuldig aan gebouwd hebt.

De magie is terug

Het onvoorspelbare en het wisselvallige maken Washington tot een leuke ploeg om naar te kijken voor de neutrale toeschouwer. Voor de fans is het peentjes zweten, omdat je nooit zeker weet waar je aan toe bent. Geen wonder dat Wittman vervloekt is dit seizoen, of dat de tribunes zuchten en steunen als het weer eens mis gaat.

Maar zolang de Wizards de neuzen

dezelfde kant op weten te houden, is het ook goed mogelijk dat ze voor het eerst sinds 1979 in de Conference Finals terecht gaan komen. Sterker nog: dat ze in een match­up met bijvoorbeeld de Chicago Bulls opeens weer van strategie veranderen en hun lange mannen inschakelen om Pau Gasol en Joakim Noah in toom te houden. Of dat ze tegen de Cleveland Cavaliers nog meer dan nu op driepunters inzetten. Dat de NBA Finals opeens binnen bereik komen.

Hoe dan ook is de magie terug in Washington. Voor het eerst in jaren zit de ploeg in een stijgende lijn naar boven. En belangrijker nog dan het voorlopige succes van dit jaar is dat de (nabije) toekomst er rooskleurig uitziet voor de Wizards. Van coach tot oude vedette tot jeugdige sterspeler: het zijn stuk voor stuk tovenaarsleerlingen die nog lang niet uitgeleerd zijn of dat pretenderen te zijn.

In 2016 kan het ook nog, en wie weet zijn de successen zo aanlokkend dat de hartenwens van Washington uitkomt en Kevin Durant terugkeert naar de stad waar hij opgroeide.

Nee, met de toekomst zit het wel goed

bij de Wizards. En ook aan het verhaal van 2015 is ook nog geen einde gekomen. Zolang die dikke dame in de opera nog niet begonnen is met zingen, is alles nog mogelijk. •

1. CHRIS PAUL PG, LOS ANGELES CLIPPERS

Zo. Wie er nog twijfelde aan de kwaliteiten van Chris Paul, doet dat sinds afgelopen zaterdag niet meer. Niet alleen leverde hij een persoonlijke topprestatie; hij knikkerde de kampioen Spurs uit de playoffs, en rekende onderwijl af met z'n persoonlijke Spurs­syndroom. En dat dan ook nog met 'n hamstringblessre, CP3 is de WINNAAR VAN DE WEEK.

2. PATRICK KANE W, CHICAGO BLACKHAWKS

Chicago kreeg een hartverzakkeling toen Kaner een paar maanden geleden uitviel met een gebroken sleutelbeen. Hij kwam echter juist op tijd terug. Of dat scheelde?

De Nashville Predators dachten van wel, en inmiddels komen de Minnesota Wild er ook achter.

3. STEPH CURRY PG, GOLDEN STATE WARRIORS Goed, natuurlijk legde hij het veldwerk voor zijn MVP­verkiezing al in de voorgaande vijf maanden.

Maar door de daadwerkelijke uitverkiezing is zijn naam hier een vermelding waard. Van harte.

1. SAN ANTONIO SPURS

Ze maakten er een geweldige serie van en, toegegeven, de tegenstander Los Angeles Clippers was niet voor een kleintje vervaard. Bovendien droegen ze hun verlies als kerels. Maar als regerend kampioen uitgeschakeld worden in de eerste ronde van de playoffs, dat doe je je gewoon niet. De Spurs zijn de LOSER VAN DE WEEK. •

Verbond

Ik heb een kapotte schouder. Hij is al een jaar of zes kapot en het is een blessure die niet meer overgaat. In het dagelijks leven zit ‘ie me inmiddels weinig meer in de weg, maar het jaarlijkse beachvolleybaltoernooi sla ik over, bovenhands opslaan met tennis gaat niet meer en je moet mij niet vragen om vijftig keer op te drukken.

Nu is het zo dat mensen met schouderblessures een soort geheim verbond hebben. Zij snappen elkaar. Ze hebben geleerd hoe je je trui uit kunt trekken zonder dat je armen daarbij boven je schouders komen, weten hoe angstaanjagend plotseling dichtklappende OV­chipkaart­poortjes zijn en hebben een krukje in de keuken staan om de borden van de bovenste plank te pakken.

Het verbond van mensen met een schouderblessure heeft er vorige week een lid bijgekregen. Kevin Love hoort er helemaal bij sinds Kelly Olynyk z’n linkerschouder uit de kom trok, waarbij het bindweefsel en kraakbeen werden beschadigd. Ik (en ongetwijfeld de rest van het verbond met mij) kreeg kippenvel bij het zien van de beelden. Olynyk deed het ook nog eens allemaal expres volgens Love en ook de fans van de Cavs waren niet te spreken over de actie van de langharige Celtic.

De grote vraag is nu wat de

toekomst Love gaat brengen.

De Cavs moeten het in de playoffs zonder hem stellen en dat is een flink verlies. Maar het betekent ook dat Love straks misschien wel nergens meer bij hoort. Of wacht. Toch wel.

Welcome to the club Kevin! •

Eva Gerritse.

To DH or not to DH

Afgelopen week raakte pitcher Adam

Wainwright geblesseerd aan zijn achilles­ pees tijdens een slagbeurt. Het is niet de eerste keer dat een goede werper een blessure overhoudt aan een slagbeurt. Werpers zijn niet gemaakt om te slaan, want pitchers don’t hit.

Yankees­ace Chien­Ming Wang raakte ooit zwaar geblesseerd aan zijn voet tijdens het honklopen en keerde nooit terug op zijn oude niveau.

Ook Max Scherzer, dit jaar voor het eerst sinds lange tijd weer actief in de National League, raakte (licht) geblesseerd aan zijn duim en besloot dat het tijd was om een lans te breken voor de DH­regel in de National League. De American League­ teams hebben al jaren een aangewezen slagman die de plek van de werper in de slagploeg overneemt. Puristen, waaronder je ook Madison Bumgarner kunt rekenen, vinden het onzin. Pitchers moeten gewoon slaan in de National League en bovendien maakt deze regel het spelletje een stuk strategischer.

Dat is makkelijk gezegd als je, net als

Bumgarner, een van de weinige werpers bent die wel kunnen slaan. Nooit eerder hadden pitchers als een groep zo’n laag slaggemiddelde als in de afgelopen jaren en de fans komen over het algemeen toch liever naar het stadion om David Ortíz te zien slaan dan Max Scherzer (dat bracht overigens Scherzer ook zelf aan als argument). Het strategische element is ook een drogreden, want het wordt een manager eigenlijk alleen maar makkelijker gemaakt zonder DH. Als zijn pitcher aan slag komt, wissel je hem gewoon voor een betere slagman. Tijd dus voor de aangewezen slagman in de NL! •

Seb Visser.

Bucs kiezen Winston en al z'n red flags

Daar zit je dan, als team met de #1 pick in de NFL draft. Op het eerste gezicht is het natuurlijk kaassie. Je hebt zelf een quarterback nodig, en de best beschik­ bare speler is ook nog eens een quarter­ back ook. Een en een is twee, toch? Wat valt er dan nog te debatteren, beraadslagen en te overdenken?

Nou, die enorme waslijst aan buitenveld­ se activiteiten van die ubergetalenteerde quarterback, natuurlijk. Van winkeldief­ stal (kreeft), via gecensureerde YouTube­ filmpjes tot aan een beschuldiging van verkrachting aan toe. Red Flags, heten die in draft jargon. Voor iedereen zichtbaar, en moeilijk te negeren.

Tenzij... Tenzij die quarterback binnen

de lijnen toch wel erg goed is in het gooien van een football, en ­ ijs en weder diendende ­ een gouden toekomst tegemoet lijkt te gaan. Dan moet die gok maar toch gewoon gewaagd worden. Of gok... Tampa Bay Buccaneers­coach Lovie Smith beweerde dat er geen sprake was van een gok. Hij had uitgebreid met z'n nieuwe spelverdeler gesproken, en was tot de overtuiging en conclusie gekomen dat er sprake was geweest van jeugdzonden. Met andere woorden: voltooid verleden tijd.

En Jameis Winston zelf? Die had besloten om maar niet naar Chicago af te reizen, maar om thuis in Florida, temidden van vrienden en familie, de schermutselingen af te wachten. Een green room­avontuur, zoals Brady Quinn en Aaron Rodgers ooit ten deel viel, en recentelijk zelfs nog Geno Smith, kon hem gestolen worden.

Humor: Winston zette later op de avond de feestvreugde nog een tandje hoger door z'n draft te vieren middels het eten van kreeft. Kon je net denken: Twitter op z'n achterste benen natuurlijk.

Eagles en Bears krij­ gen nul op request

Ook Marcus Mariota had de bui al zien

hangen. Aan zijn lijf evenmin een Brady Quinn­polonaise, en dus was hij ook maar gewoon bij z'n familie in Hawaii gebleven. Op tv was het immers allemaal ook prima te volgen.

Mariota hoefde zich echter geen zorgen te maken. Hij was gewild ­ en hoe. In de uren vooraf waren de Bears en Eagles nog over elkaar heengebuiteld om de Titans te vermurwen om de #2 pick aan hun af te staan. De Bears gooien Jay Cutler en Martellus Bennett in de uitverkoop, terwijl Chip Kelly namens de Iggles bijkans het gehele huisraad in de aanbieding deed: een paar #1 picks, een #3 pick, Sam Bradford, Fletcher Cox, Brandon Boykin, Myckel Kendricks, en wat al niet meer.

Tennessee bleek echter niet te

vermurwen. En waar ze eerder nog het vertrouwen hadden uitgesproken in Zach Metten­ berger, en daarom vrijwel zeker voor defensive tackle Leonard Williams te zullen gaan, besloten te Titans toch om zelf Mariota te pakken. Wellicht om hem in een later stadium, met minder druk, alsnog te traden?

Nee, liet de draft room gedeci­ deerd weten: "We houden hem."

New York Jets prettig verrast

We noemden hem al even:

Leonard Williams. DT afkomstig van USC ­ door menigeen gezien als de beste non­ quaterback in de draft. De zeg maar beste footballer pur sang. Door de beslissing van de Titians tuimelde zijn draft stock een beetje. De Jax kozen

Dante Fowler, de Raiders bleven gefocused op Amari Cooper, terwijl de Redskins verrassend Brandon Scherff namen. Daardoor kregen de New York Jets plotseling een knoeperd van een speler in hun schoot geworpen.

Eentje van de buitencategorie, waar je met een zesde pick in de draft doorgaans niet voor in aanmerking komt. De Bears mochten zelfs heel even hopen dat Williams in hun grijpgrage handen zou vallen, maar zo gek waren ze in New York nou ook weer niet. En uiteindelijk waren ze in Chicago ook best blij met wide receiver Kevin White.

Revival van de running back

Vroeger waren ze nog donders populair,

maar de laatste jaren werden ze gemeden als de pest. In de eerste ronde van de draft, dat is. Running backs krijgen te veel te verduren, heet het, met als gevolg maar een uiterst beperkte houdbaars­ heidsdatum. Drie, vier topjaren schijnen ze tegenwoordig nog maar te kunnen brengen, en dat is de investering van een hoge draft pick allemaal niet meer waard.

Voeg daarbij dat onder anderen Bill Beli­ chick keer op keer bewijst dat huis­, tuin­ en keukenrenners prima zijn in te passen als bruikbare RB's, en de toon was gezet.

Zo niet bij de St. Louis Rams. Die doen niet aan moderne trends. De indrukwek­ kende O­line belooft straks een running game om de vingers bij af te likken, en daarbij past een navenante running back, moeten ze in Missouri gedacht hebben. En dus werd supertalent Todd Gurley, afkom­ stig van Georgia, met de tiende pick naar St. Louis gehaald.

Zelf leek 't joch evenwel allerminst onder de indruk. Of hij het verwacht had dat hij in de top 10 zou worden gekozen? "Oh ja,

zonder twijfel." Of ie verwacht had als eerste running back te worden gekozen? "Ja, absoluut, absoluut."

Maar zo vanzelfsprekend was dat nou ook weer niet. Er stond namelijk nog een running back op de nominatie om hoog te worden gedraft: Wisconsin's Melvin Gordon III. Sterker nog: de San

Diego Chargers wilden geen enkel risico lopen, en wisselden van pick met de 49ers, om Gordon toch maar vooral met de vijftiende pick te kunnen binnenhalen.

Soft drugs perikelen part I

Als het afgelopen seizoen (Josh

Gordon) in de NFL toch een ding geleerd heeft, dan is het dat je je als speler toch maar het beste ver kunt houden van (recreatieve) drugs. Maar

aan sommigen blijken dit soort waar足 schuwingen niet besteed. Aan Missouri defensive end Shane Ray, bijvoorbeeld.

Ray werd in de week voorafgaande aan de draft gepakt met marijuana op zak.

Over slechte timing gesproken.

Los van de vraag of straffen voor

(soft) drugsbezit nog van deze tijd is 足

't zegt natuurlijk wel veel over het gog­ me van een speler. Over zijn vermo­ gen om de juiste keuzes te maken, zowel binnen als buiten het veld.

Shane Ray putte zich op donderdag

uit in verontschuldigingen en beter­ schap beloftes. "Ik zal er echt alles aan doen dat dit nooit meer gebeurt.

Daar kan iedereen vanuit gaan." Het klonk oprecht en bijzonder overtui­ gend, op een toon die ook de Broncos moet hebben overgehaald. Want Denvers John Elway had voldoende vertrouwen om Ray al met de 23ste pick naar Mile High te halen. Drugs­ gerelateerde red flags of niet. Boom or bust, moet Elway hebben gedacht.

Soft drugs perikelen part II

Over niet al te nozel gesproken.

Enter Randy Gregory.

(misschien even voor zij die het niet weten: als je nog nooit gepakt bent op drugs, hoef je je in de NFL maar een maandje per jaar koest te houden. Alleen tijdens dat ene maandje wordt er gecontroleerd. Pas als je een keer tegen de lamp bent gelopen, komt je in het systeem terecht, en sta je bloot aan tal van onaangekondigde testen)

Voor spelers die zich beschikbaar

stellen voor de NFL, geldt dat ze ook tijdens de Scouting Combine 'schoon' moeten zijn. Het belang­ rijkste van de Combine is immers de medische keuring. En daar ging het fout bij Randy Gregory, outside linebacker van Nebraska.

Uitgerekend op de Combine in Indianapolis werden er bij Gregory sporen van marijuana in het bloed gevonden. Ai, denk je dan. Op de Combine?

Hoe dom kun je zijn?

Gregory is echter niet zo maar een speler. Gregory is een elite pass rusher. 'n Top 3­talent, meenden enkele GM's.

Top 10 op z'n minst, dacht de rest. Maar de Combine drugtest zouden hem wel eens buiten de eerste tien kunnen laten belanden, verwachtte men.

Het zou nog erger worden. Gregory

bleef maar vallen. Zeker toen naar buiten kwam dat de OLB op diezelfde Combine ook nog eens verschillende interviews met mogelijk geinteresseerde teams had gemist. Serious character issues, heet dat.

Randy Gregory zat uiteindelijk ook op de zaterdag tot halverwege in de green room. "Ik weet zeker dat ik elite ben, maar ik heb ook problemen, waar ik aan moet werken." Uiteindelijk verlosten de Cowboys hem uit zijn lijden, door hem met de zestigste pick naar Dallas te halen.

Gregory zou wel 'ns de steal van de

2015 NFL Draft kunnen worden. Boom.

Maar een tweede misstap ligt natuurlijk even dicht op de loer. Bust. Maar, moeten ze in Jerry World hebben gedacht: met een zestigste pick kunnen we wat lijen. Coach Jason Garrett: "We zijn ervan overtuigd dat we hem, met het juiste support system, weer op het goede spoor kunnen krijgen."

Wordt vervolgd. •

Draft

Afgelopen donderdag was dan eindelijk

de NFL Draft daar. Na maanden wachten zou er eindelijk een antwoord komen op vragen als "Gaat Tampa Bay voor Winston?", "Wat heeft Chip Kelly over voor Marcus Mariota?" en uiteraard "Hoe gaan de Browns zich dit jaar weer belachelijk maken?"

Uiteindelijk viel het allemaal wat tegen. Na een uitgebreide preview show op NFL Network (die ik na één uur al had uitgezet nadat het voor de derde keer over Tampa Bay en Winston ging) ging ik even slapen zodat ik er daarna helemaal klaar voor zou zijn. Maar alles liep eigenlijk zoals verwacht. Winston ging als eerste, Mariota als tweede naar Tennessee, en met uitzondering van Brandon Scherff die als vijfde naar Washington ging, bleven de echt grote verrassingen uit. Zo waren er bijvoorbeeld geen trades, met uitzondering van de twee kleine moves waardoor Denver en San Diego eerder konden kiezen.

Het hoogtepunt bestond zodoende uit

triviale zaken, zoals de gigantische Danny Shelton die Roger Goodell even flink om­ hoog wierp als een kinderpop, of Goodell zelf die in de fout ging door Marcus Mariota "Marcus Marioto" te noemen. En gelukkig hadden de toekomstige sterren zelf soms zulke uitzonderlijke haardossen of kledingstukken aan dat je daar maar eens goed op ging letten. Nee, verder was het allemaal vrij voorspelbaar, wat overigens niet wil zeggen dat mijn eigen mock draft ontzettend goed was, want nadat de top 6 was geweest zat ik redelijk vaak mis. Dat is helaas iets wat ieder jaar weer het geval is... •

Justin Kevenaar.

32 Keer

Roger Goodell is de commissioner van de NFL en daarmee de baas van de grootste sport in Amerika. Hij is degene die de lijnen uitzet, de straffen uitdeelt en namens de competitie spreekt.

Vaak zijn het vervelende momenten als Goodell het podium op komt. Zo moest hij bijvoorbeeld door het stof na het fiasco rond Ray Rice, waarbij de league (lees: Goodell) verzuimde de vrouwenmishandelaar voor langer dan twee wedstrijden te schorsen.

Dat camerabeelden uitwezen dat Rice over een rechterarm beschikt waar Mayweather en Pacquiao en jaloers van worden, deed er niet toe. Vrijwel iedereen walgde ervan en Goodell moest rechtpraten wat niet recht te praten was.

Spelersstakingen, scheidsrechters­ stakingen, bountygate, deflategate.

Vrijwel nooit komt Goodell er positief uit.

Dat is ook niet altijd zijn taak. Hij is de baas van de NFL, maar is in feite een pop van de teameigenaren. Een gezicht die voor een redelijk riant salaris de harde klappen op moet vangen.

Vorige week donderdag was de dag dat

‘MC Roger’ één voor één de draftkeuzes in de eerste ronde aan mocht kondigen. En dat deed hij met verve. “With the first pick of the 2015 NFL Draft, the Tampa Bay Buccaneers select: Jameis Winston.”

De tragiek ligt hem in het moment even daarvoor. Het moment dat Goodell van achter de coulissen het podium oploopt, onder luid boegeroep. Dat moet hij vervolgens nog 31 keer.

En het boegeroep neemt niet af. •

Lennart Beishuizen.