HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp WietzeWillem Mulder Marco Post Robert Prins Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 20122015 Alle rechten voorbehouden.
Het was groot nieuws afgelopen week in Nederland. Billy Beane, de general manager van de Oakland A’s, gaat voetbalclub Alkmaar Zaanstreek van advies voorzien. ‘Vooruitstrevend’, ‘innovatief’ en ‘uniek’ zag ik voorbij komen als reacties op dit nieuws.
De eerste twee woorden gaan voor een groot gedeelte op, de laatste zeker niet. In Duitsland (en dan vooral het nationale team) en in Denemarken (bij koploper FC Midtylland) gebeurt het al wat langer. Het is wel een goede ontwikkeling, want simpel meehobbelen met de menigte gaat je op de lange termijn niet verder helpen. Over ontwikkelingen gesproken. Jullie zijn er de laatste jaren al mee dood gegooid in deze columns, mijn ambitie om SportAmerika uit te breiden met een eigen videokanaal. De eerste stappen werden in januari gezet rondom de SuperBowl, met drie afleveringen voorafgaande de NFLeindstrijd en een aflevering na het spektakel. Inmiddels zijn wij wat stappen verder. Elke woensdag gaan twee NBAredacteuren aan de hand van drie stellingen in discussie met elkaar. Op donderdag is de NFLredactie aan de beurt met hetzelfde format.
Hoe zit het dan met de shows voor de andere
competities? Daar wordt druk over nagedacht, maar het moet niet uitgesloten worden dat de MLB en MLSredacties ook met een eigen online programma gaan komen. Wanneer dit magazine bij jullie verschijnt zit de pilot voor een wekelijkse talkshow van de NBA erop. Conclusie: als wij verder willen groeien en de vele lezers en fans van SportAmerika willen blijven boeien, dan is er innovatie nodig. De eerste stappen zijn gezet en daarom ben ik erg benieuwd wat jullie ervan denken. Laat het weten op Twitter, via @SportAmerika of #SportAm! Veel leesplezier,
Wat doe je, als North Carolina State足ster zijnde, nadat je zojuist voor 'n upset van jewelste hebt gezorgd, door #1 seed Villanova uit het toernooi te knikkeren? Dan schreeuw je, live op National TV, The f*** wrong with Barack Obama? Die had 't namelijk bestaan om Villanova in zijn bracket te laten winnen... Kun je net denken. Anyway, Anthony 'Cat' Barber heeft z'n fifteen minutes of fame te pakken. Geniet ervan.
Alsof het bereiken van de Sweet Sixteen door Notre Dame voor het eerst sinds mensenheugnis al niet voor genoeg ophef zorgde... Maar na afloop van de OT足zege van de Fighting Irish op Butler, liet coach Mike Brey tussen neus en lippen door ook nog even weten dat z'n 84足jarige moeder die ochtend aan een hartaanval was overleden. De Tour stopt voor niemand, en March Madness kennelijk evemin. The Show Must Go On.
Chris Borland zette
afgelopen week een punt achter zijn carrière. De 24 jarige linebacker van de San Francisco 49ers besloot dat een loopbaan in de NFL niet ten koste mocht gaan van zijn persoonlijke gezondheid. Zeker als linebacker is de kans op hersenletsel aanzienlijk en Borland vond dat een geldige reden om de cleats niet meer aan te trekken. De oudspeler geeft een deel van het tekengeld dat hij ontving terug aan het team uit San Francisco • Trent Richardson heeft onderdak gevonden bij de Oakland Raiders. De 24jarige running back kwam met grote verwachtingen naar de NFL, maar bakte er tot nu toe niet veel van. Zijn eerste ploeg, de Cleveland Browns, stuurden hem voor een first round pick naar de Indianapolis Colts, maar ook daar werd Richardson voorbijgestreefd door zijn concurrenten. De Raiders konden de diensten van Richardson wel gebruiken, aangezien ze de afgelopen weken twee running backs weg zagen gaan • Running back Bernard Pierce kende een vreemde week. Eerst werd hij opgepakt vanwege rijden onder invloed en mocht daarom direct vertrekken bij de Baltimore Ravens, die tegenwoordig lastige spelers meteen de deur uitzetten. Lang zat Pierce niet zonder club, want de volgende dag legden de Jacksonville Jaguars de 24 jarige running back vast • James Harrison weet niet van ophouden. De 36jarige linebacker tekende afgelopen week een nieuw tweejarig contract bij de Pittsburgh Steelers. Harrison moest kiezen tussen zijn huidige ploeg en de Tennessee Titans, de ploeg van zijn voormalige defensive coordinator Dick LeBeau, en koos voor de eerste •
De kleding van de NBAteams
bevat na het seizoen 20162017 niet meer het Adidaslogo. Het merk gaf afgelopen maandag aan na dat seizoen te stoppen met de sponsoring • Oklahoma City Thunder blijft maar last houden van blessures. Even leek het erop dat Kevin Durant snel terug zou keren, maar op vrijdagochtend gaf General Manager Sam Presti tijdens een persconferentie aan dat het nog wel even kan duren. Het is zelfs mogelijk dat Durant dit seizoen helemaal niet meer in actie komt. Naast de regerend MVP is ook Serge Ibaka lang uitgeschakeld. Hij onderging deze week een knieoperatie en mist vier tot zes weken • Tweevoudig MVP Steve Nash maakte zaterdag bekend dat hij stopt met basketballen. De speler van de Los Angeles Lakers liep aan het begin van het seizoen een blessure op en zou hierdoor de rest van het jaar missen. Nu heeft de Canadees besloten om definitief te stoppen. Nash speelde in totaal negentien jaar in de NBA • Derek Fisher kent een moeilijk jaar. Met zijn team, de New York Knicks, gaat het dramatisch en deze week maakte hij bekend dat hij gaat scheiden van zijn vrouw, Candace. De twee stapten in 2005 in het huwelijksbootje en kregen vier kinderen • James Harden is bezig aan een fantastisch seizoen. Donderdagavond noteerde de shooting guard tegen de Denver Nuggets voor het eerst in zijn loopbaan vijftig punten in een wedstrijd • Russell Westbrook houdt maar niet op. De point guard van de Thunder noteerde zondagavond alweer zijn tiende tripledouble van het seizoen •
Toronto Maple Leafs denkt
aan de toekomst en heeft voor volgend seizoen Casey Bailey vastgelegd. De 22jarige aanvaller komt over van Penn State (NCAA) en tekent voor twee seizoenen. Bailey is topscorer in zijn conference in de NCAA met 22 goals en maakte in totaal in 96 wedstrijden tachtig punten • Bailey is niet de enige; ook Nikita Soshnikov tekende een contract. De Rus tekende voor drie seizoenen en is afkomstig van Moscow Oblast Atlant uit de KHL. De 21jarige aanvaller noteerde in 57 wedstrijden 32 punten en 22 strafminuten • Jeff Jakaitis zette een nieuw record in de ECHL neer. De doelman hield vier wedstrijden op rij de nul en dat was goed voor in totaal 319 minuten en 32 seconden speeltijd zonder tegendoelpunt. In de daaropvolgende wedstrijd werd Jakaitis al na 2:14 gepasseerd, waarmee zijn streak na 321:46 werd beëindigd. In de ECHL betekende dat een record, het alltime record in professioneel hockey blijft op naam van Brian Boucher (Phoenix Coyotes). De doelman hield in het seizoen 20032004 332:01 zijn doel schoon • Jaromir Jagr passeerde donderdag met zijn treffer tegen Detroit Red Wings Phil Esposito op de all time topscorerslijst in de NHL. Jagr staat met 718 goals nu op een vijfde plaats. Daar blijft de Tsjech dit seizoen waarschijnlijk wel op steken, Marcel Dionne staat vierde met 731 gescoorde doelpunten. Het is nog onduidelijk of de 43jarige Tsjech van Florida Panthers er nog een seizoen aan vast zal plakken of deze zomer zijn schaatsen aan de wilgen hangt •
Of het nu honkbalnieuws
of voetbalnieuws is, inte ressant is het wel. Oak land Athleticsgeneral manager Billy Beane wordt adviseur op het gebied van topsportbeleid en innovatie bij voetbalclub AZ Alkmaar. Beane liet zich in een reactie lovend uit over de rijke historie van de club en ziet gelijkenissen in de uitdagingen waarmee Oakland en AZ t emaken krijgen • Even schrikken voor fans van de Dodgers deze week. Ace Clayton Kershaw kreeg een bal op zijn kaak geslagen. De schade viel echter mee: Kershaw moest langs de tandarts op een aantal tanden te laten herstellen, maar zal gewoon fit zijn voor Opening Day • Na Yu Darvish viel er opnieuw een belangrijke werper weg met een blessure. Ook Zack Wheeler van de New York Mets zal in 2015 niet in actie komen. Wheeler moet een Tommy Johningreep ondergaan en zal daardoor ongeveer 14 maanden uitgeschakeld zijn. Dillon Gee neemt waarschijnlijk zijn plaats in de rotatie van de Mets in • De Chicago White Sox en center fielder Adam Eaton gaan langer met elkaar door. Eaton zette deze week zijn handtekening onder een contract dat hem tot en met 2019 in Chicago houdt. De White Sox maken in die tijd 23,5 miljoen dollar over aan Eaton • Ook De Marlins strooiden met geld: zij bonden buitenvelder Christian Yelich langer aan zich. Yelich tekende een zevenjarig contract ter waarde van 49,57 miljoen dollar • Red Soxoutfielder Shane Victorino verandert dit seizoen van een ‘S’ in een ‘R’. De vliegende Hawaïaan was altijd een switchhitter, maar kiest er, door de te zwaar wordende trainingen, nu voor om vast rechtshandig te slaan •
Ineens zijn ze er, terug van weggeweest: de New York Islanders. Van onverslaan baar in de jaren tachtig tot het lelijke eendje van de NHL enkele seizoenen geleden. Een imago mede versterkt door hun vervallen stadion, dat deze zomer wordt verruild voor ‘t Barclays Center in Brooklyn. Perfecte timing, want het Nassau Veterans Memorial Coliseum verdiende nog een laatste zegetocht.
Die krijgt The Old Barn dit seizoen zonder twijfel, want ondanks een matige reeks in de laatste week doen de Islanders nog altijd mee in de top van de Eastern Confe rence en dat komt voor de gewone kijker uit de lucht vallen. Fans zien echter ein delijk het resultaat van tien loodzware jaren, waardoor general manager Garth Snow in een paar maanden tijd van schlemiel tot genie is geworden.
Want na een behoorlijk aantal onbegrij
pelijke moves, zoals het 16jarige contract voor goalie Rick DiPietro – die inmiddels uitgekocht en nu tvcommentator is en het verruilen van homegrown favorite Matt Moulson voor de enigmatische Thomas Vanek, was deze zomer alles raak. Waarvoor niets dan hulde.
Defense
Het is een gruwelijke cliché, maar goed verdedigen wint titels. De Islanders stonden er met jonge sterren als John Tavares en Kyle Okposo al een poosje aanvallend goed voor, maar verdedigend schortte er van alles aan en de ruil van Andrew MacDonald naar Philadelphia hielp daar niet bij.
Deze zomer waren de Islanders, die hun
payroll al een poosje bewust laag hielden, echter een graag gehoorde beller voor veel andere teams in moeilijkheden. Teams als Chicago en Boston zaten na recente successen plots krap tegen de salary cap en de Islanders wilden hen, voor de juiste vraagprijs, best een handje helpen. Het leverde hen in een paar dagen tijd Nick Leddy en Johnny Boychuk op voor een lagere prijs dan vooraf gedacht. De
nood aan de man elders maakte de ploeg in een klap een van de sterkste bluelineteams in de Eastern Conference en terwijl Boston worstelt om de playoffs te halen, schitterde Boychuk van begin af aan voor de onverwachte hoogvliegers op Long Island.
Manhattan
King
Fans van de New York Rangers kenden de afgelopen tijd eigenlijk maar een grote angst, het uitblijven van een titel voor Henrik Lundqvist. De Zweedse doelman heeft de franchise tot in de finale weten te krijgen, maar stelde teleur tegen de Kings en was ontroost baar na Game 5. De uitgelezen kans op de Cup was hem door de handschoen geglipt en dat mocht hij zich best aantrekken.
De plotse opkomst van de Islanders moet de National Hockey League als muziek in de oren klinken. De NHL heeft sinds kort haar hoofdkantoor in Manhattan en was een drijvende kracht et succes van de Islanders in de achter de verhuizing van de Islanders afgelopen maanden heeft aan die angst van het grauwe Uniondale naar het bijgedragen. De Rangers doen dit jaar superhippe Brooklyn. mee om de Presidents Trophy en zijn na een slechte seizoenstart bij vlagen u valt die verhuizing en het succes ongenaakbaar en dat zonder Lundqvist. niet alleen perfect samen met het King Henrik, zoals zijn bijnaam luidt afscheidsjaar van de arena waar de sinds zijn Olympische titel in 2006, liep ploeg ooit haar grote successen kende, in een freak accident namelijk een maar ook met het succes van hun vasculaire kneuzing in zijn nek op en aartsrivaal. De New York Rangers hij speelde, door de dreiging van waren vorig jaar tenslotte verliezend een beroerte, de afgelopen zes finalist om de Stanley Cup en hun weken niet. goalie Henrik Lundqvist is een van de absolute sterren in de league in een Artsen hebben hem van hun beste televisiemarkten. gezond verklaard, maar de Rangers hebben geen Als het succes van de Islanders door haast om hem terug op zet, en daar mogen we gerust vanuit het ijs te krijgen. Backup gaan, dan vertelt het verhaal zichzelf. Cam Talbot realiseerde in Twee contenders in het kloppende hart Lundqvists afwezigheid een van een sportgekke wereldstad en bizarre winstreeks en won slechts gescheiden door die ene ico liefst veertien van de nische brug. De steenrijke en pocherige afgelopen achttien duels, met Rangers en de arbeiderslieveling zijn piepjonge backup Mackenzie Islanders knokkend om een finaleplek Skapski goed voor nog twee op slechts een paar metrohaltes van overwinningen. elkaar en met de aankomende playoffs als mogelijk voorproefje van deze n de afgelopen jaren was briljante situatie. Wat een luxe! Lundqvist’s vermoeidheid vaak
H
N
I
onderwerp van gesprek als de Rangers weer eens vroegtijdig werd gewipt. Daar kan hij dit jaar geen last van hebben na zes weken revalideren en vooral cardiowerk. “Hij is straks fitter dan ooit,” speculeerde GM Glen Sather, en als snel wedstrijdritme kan worden opgedaan is zijn late terugkeer na een relaxperiode een ongekende weelde voor de Blueshirts.
THE MSG COMPANY Het gaat slecht met de Knicks. De
komst van Phil Jackson bracht hoop voor basketbalfans in MSG, maar op korte termijn was er weinig te redden. Een belangrijke stap op weg naar een nieuw plan was de dure selectie zo snel mogelijk uit te dunnen en dat betekende het uitkopen van Amar’e Stoudemires contract.
Een prijzige move die werd gefinancierd door… de Rangers?! Ja, de Rangers, want waar de Knicks vooral nog winst maken door hun peperdure tickets en niet het product, stroomt bij de Rangers het geld binnen. Om ‘t in perspectief te stellen; de Rangers verdienden meer aan verkochte tickets in hun eerste tien playoffduels vorig seizoen dan de Islanders verdienden in 41 thuisduels. Het geld van de Rangers komt echter terug bij de Madison Square Garden Company, dat sinds 2010 onafhankelijk opereert van kabelbedrijf Cablevision. Beide hebben dezelfde eigenaar, James Dolan, maar uit financieel oogpunt was het gunstiger om de Rangers, Knicks, het stadion en de tvzenders onder een eigen titel publiek te verhandelen op de beurs (Nasdaq: MSG).
Gezien de salary caps van de NHL en NBA relatief gelijk liggen – al gaat in de NHL dat geld natuurlijk naar meer spelers – kan MSG met geld schuiven en de teruglopen inkomsten van de Knicks compenseren. Zo kan ‘t verkeren dat in basketbalmekka New York een ijshockeyteam een basketbalteam al een poosje uit de brand helpt.
Tavares
Wat Lundqvist voor de Rangers is, is John Tavares voor de Islanders. Soms vergeten door de middelmatige linemates waar hij zo lang mee moest spelen, is hij dit jaar misschien wel de meest complete speler in de NHL. De komst van goalie Jaroslav Halak en zijn uitstekende backup Michal Neuvirth betekent dat Tavares niet meer alles alleen hoeft te doen en zijn focus op aanvallen doet de ploeg goed.
Tavares werd in 2009 als eerste speler gedraft. Hij was als jeugdspeler al zijn leeftijd ver vooruit en kreeg zelfs dispensatie om een jaar eerder dan gebruikelijk aan zijn carrière in de Canadese CHL jeugdleagues te beginnen. Hij was in dit jaar voor NHL teams wat supertalent Connor McDavid dit jaar is en dus kunnen we, als de
Buffalo Sabres McDavid inderdaad binnenhalen, ons op termijn zelfs opmaken voor de opkomst van een derde superteam uit de staat New York.
Dat Tavares mogelijk op koers ligt om
de meeste punten in de NHL te scoren dit jaar ondanks zijn relatief lage aantal punten is een teken van zijn groei. Waar spelers als Crosby en Ovechkin hun puntental zien dalen door meer concurrentie en betere defensies weet Tavares zijn productie op te krikken. Natuurlijk helpt een beter team, maar het is een signaal dat zijn ontwikkeling er ook nog niet op zit.
Brooklyn
Het wordt straks wel even wennen, de New York Islanders in Brooklyn. Op dit moment is Brooklyn, toch een van de vijf boroughs van New York City, niets
eens afgebeeld op de kaart in hun logo. Er is van een nieuwe naam of nieuwe kleuren, zoals het zwartwit van de NBA’s Brooklyn Nets , vooralsnog geen sprake, maar een kleine logoaanpassing zit er wel dik in.
De verhuizing is niet zonder kritiek.
Brooklyn wordt door New Yorkers niet echt gezien als Long Island en het Barclays Center is een gaaf en modern stadion, maar het was niet voorzien op ijshockey en dus zal de configuratie van de tribunes in eerste instantie vreemd aandoen. De zichtlijnen zijn niet perfect in de hoeken en achter een van de doelen zullen de eerste rijen bleachers door plaatsgebrek waarschijnlijk ontbreken.
poosje in erbarmelijke staat, want door een jarenlange dans met Nassau County over publiek geld voor een nieuwe arena vlakbij is er vrijwel niet geïnvesteerd in de huidige faciliteiten.
Die deal kwam er niet en het is de re
den dat Charles Wang, die de ploeg grotendeels kocht om zijn onderhande lingspositie als vastgoedondernemer in Nassau County te versterken, de Islanders na veelal miserabele jaren weer van de hand doet. Binnen nu en twee jaar staan investeerders Scott Malkin en de ijshockeyveteraan Jon Ledecky aan ‘t roer. Het moge duidelijk zijn: dat het hernieuwde succes van de Islanders samenvalt met Wang’s aftocht is echt geen toeval.
Dat is echter nog altijd een verbetering Managers ten opzichte van hun huidige thuisbasis. De strijd om de bragging rights in New Het Nassau Coliseum verkeert al een
York City tussen de Rangers en Islan ders die op het punt van uitbreken staat is ook de strijd tussen twee veelbesproken general managers. De uitgesproken maar afstandelijke Glen Sather, die ooit Gretzky’s Oilers naar vijf Stanley Cups in vijf seizoenen ‘leidde’, en de vaak verguisde Garth Snow, die inmiddels terecht zijn gram haalt ten koste van zijn luide critici.
Toen Snow vorig jaar werd
bekritiseerd om slechte moves op de deadline en tijdens de draft zei hij zonder enige schroom, “Ach, ze schijten toch al op me.” Daar is een jaartje later geen sprake meer van. Leddy en Boychuck naar Long Island was een meesterzet en de opkomst van jonge sterren als Brock Nelson en Anders Lee verlaagde de aanhoudende druk op Tavares en Kyle Okposo.
Sather dacht de afgelopen twee jaar niet aan de toekomst. Hij heeft in tien lange jaren een team weten te smeden dat vorig jaar, dit jaar en vast ook volgend jaar meedoet om de titel. Daar heeft hij vier draft picks in de eerste ronde op rij voor weggeruild en dit jaar ook het grootste talent dat de ploeg had. Sather weet dat als zijn ploeg op korte termijn een titel wint niemand daar nog over praat, maar de Rangers gaan straks zware jaren tegemoet.
Optimisme
In een stad waar de Yankees en Mets, Giants en Jets, en al helemaal de Knicks en Nets waardeloze seizoenen doormaken is ijshockey plots een bron van sportief optimisme. Duizenden fans vulden vorig jaar stadsparken met videoschermen om de Rangers te kijken en overal in de stad zie je plots weer Islandersshirts. Het is een herleving die de ijshockeysport sinds midden jaren negentig niet meer heeft gezien in de Big Apple.
Op zeer korte termijn kan de eerste slag tussen beide al een feit zijn. De
Islanders maken een paar lastige we ken door, terwijl de Rangers blijven winnen, waardoor de ploeg uit Madison Square Garden plots de Islanders als mogelijke eerste tegenstander in het naseizoen heeft. Een Islandersteam dat niet alleen veel minder te verliezen heeft, maar hen in de eerste drie on derlinge wedstrijden van dit seizoen een serieus pak op de broek gaf. Er volgden uiteindelijk nog twee over winningen voor de Rangers in Long Island, maar de twijfel is zonder meer gezaaid en de Rangers zien de Islan ders veel liever eerst een loodzware strijd voeren met Pittsburgh, Mon treal of Tampa Bay, voordat de twee stadsbroeders elkaar het mes op de keel zetten.
Favoriet
Als de twee teams elkaar treffen, zijn de Rangers wel favoriet. Een betere goalie, een meer ervaren verdediging en meer diepte op de aanvallende lijnen. De Islanders hebben met Tavares echter de beste speler in huis en het Nassau Coliseum zal veranderen in een circus. Dat maakt een mogelijke seriewinst voor de Isles zodoende geenszins onmogelijk.
Grote winnaar van zo’n serie zal
behalve het ijshockey in het algemeen en de twee betrokken clubs ook Cablevision zijn. Het bedrijf van de steenrijke Dolanclan bezit behalve Madison Square Garden, Radio City Music Hall en de Rangers en Knicks namelijk ook het MSG Network, dat al sinds jaar en dag de uitzendrechten heeft voor vrijwel alle Rangers en Islanderswedstrijden en de eerste twee rondes van de playoffs, waarna NBC het stokje (helaas) overneemt in de grote finales. Het klinkt wat vreemd, maar het succes van de Islanders financiert daarmee mede het succes van de Rangers en de miserie van de Knicks en Dolan – die actief juicht voor zijn Rangers – zal toch stiekem moeten duimen dat ook de buren het goed blijven doen. Money makes the world go round, nergens meer dan in New York City. •
1. MIKE BREY COACH, NOTRE DAME FIGHTING IRISH
De Fighting Irish voor het eerst sinds jaren weer eens naar de Sweet Sixteen loodsen is een ding, maar dat dan ook nog 'ns doen via over time, op de dag dat je moeder (84) overlijdt aan een hartaanval? Wow. Respect en gecondo leerd, en Notre Damecoach Mike Brey is onze WINNAAR VAN DE WEEK.
2. ANDREW HAMMOND GOALIE, OTTAWA SENATORS
Undrafted, maar niettemind een record van 1301. In geen van zijn eerste twaalf NHLduels hoefde hij vaker dan twee keer te vissen. Andrew Hammond groeit langzaam uit tot een kleine sensatie, die, wie weet, wordt beloond met playoffdeelname.
3. RUSSELL WESTBROOK PG, OKLAHOMA CITY THUNDER Al zouden we willen, maar we komen er niet onderuit. Russell Westbrook laat ons eenvoudig geen andere keuze. Afgelopen week leverde hij al weer zijn tiende triple double van het seizoen af. We bedoelen maar.
1. VILLANOVA
Goed, laten we eerlijk zijn. De #1 seed die ze voor het toernooi hadden toebedeeld gekregen, hadden ze natuurlijk sowieso niet verdiend. Maar als je 'm dan toch krijgt, doe er dan ook wat mee, en laat je niet zo vernederen door North Carolina State. De Wildcats zijn de LOSER VAN DE WEEK.
Nieuw begin
“Ik houd van het spel. En als je je
realiseert dat het bijna afgelopen is, houd je er nog meer van.” Die uitspraak van Steve Nash, op de avond van zijn laatste succesvolle NBA wedstrijd, is mooi en tragisch tegelijk. Nash heeft ondanks de dramatische LA Lakers waar hij deel van uitmaakte kunnen genieten van het einde van zijn carrière, maar misschien doe je dat altijd net een beetje te laat, echt genieten.
Op je eenenveertigste afscheid nemen van topsport. Daar kunnen de meeste atleten alleen maar van dromen. Het tekent Nash dat hij liefst nog een jaartje door had gewild. Maar zijn lichaam wilde niet meer. En ach, als dat lichaam pas na twintig jaar topsport serieus gaat protesteren, is het ook het beste om daar maar gewoon naar te luisteren. Nash heeft de afgelopen twintig jaar ook naast het basketbalcourt niet stilgezeten. De meester in de rechten zet zich in voor talloze goede doelen, betaalde ooit ‘zomaar’ voor een afdeling kinder cardiologie in een Paraguayaans ziekenhuis, stond op Time's lijst 100 meest invloedrijke mensen ter wereld en is medeeigenaar van een MLS team. Allemaal zaken waar die verdomde zenuwen in zijn rug geen rol bij spelen.
De meeste topsporters
komen na hun actieve carrière in het beruchte zwarte gat terecht. De mooiste momenten van hun leven zitten er dan wel op. In het geval van Nash kan ik me dat niet voorstellen. Dit is geen einde, maar een nieuw begin. •
Eva Gerritse.
Optimisme
Het is lente en dat is voor iedereen een
periode van optimisme. De zomer komt er weer aan. De bloemen beginnen te bloeien en het zonnetje begint steeds vaker en steeds sterker te schijnen. Voor veel mensen brengt deze periode sowieso al veel goeds met zich mee. De winterdip wordt voorzichtig doorbroken en met het mooie weer komen de zonnebrillen en glimlachen weer volop in zicht. Voor honkbalfans brengt de lente in de vorm van Spring Training nog eens extra hoop met zich mee. Elk team begint met een schone lei aan het nieuwe seizoen en goede prestaties van de grootste talenten zorgen ervoor dat er bij de meeste honkbalfans voorzichtig (of in sommige gevallen iets minder voorzichtig) optimisme ontstaat.
Zo vlak voor Opening Day heeft elk team nog kans op een World Series titel en op z’n minst een plek in de playoffs. Is het team niet goed genoeg dan zijn er altijd nog de prospects die in Spring Training laten zien wat de iets minder nabije toekomst hen te bieden heeft. Het enige wat nu nog roet in het eten kan gooien is een zware blessure voor een van de sterspelers van het team.
Zelfs dan viert echter het optimisme in deze tijden hoogtij. Eigenlijk is Spring Training een heerlijke periode, maar wat mij betreft duurt het allemaal net even een weekje of twee te lang. Laat het echte werk maar beginnen. Ik ben er klaar, maar moet nog anderhalve week wachten. Gelukkig gaan wij volgende week in het SportAm Magazine uitgebreid voorbeschouwen op het seizoen! Dat stemt mij dan weer optimistisch. •
Seb Visser.
18 april 1999. Nummer
99's 'curtain call' op het ijs van Madison Square Garden. Hij groet het publiek, zijn publiek, nog een laatste keer. Het is Wayne Gretzky's afscheid van de NHL als speler.
Het was niet helemaal het gedroomde afscheid. Hij was naar New York gekomen om samen met Mark Messier nog een laatste Stanley Cup te winnen. Die kwam er niet en twee jaar eerder was Messier naar Vancouver vertrokken als free agent. Het dichtst bij waren ze in 1997, vlak voor Messiers vertrek, toen ondanks Gretzky's grandioze playoffspel de conferencefinale tegen Philadelphia al na vijf wedstrijden het eindpunt bleek.
Toch keek Gretzky zelf achteraf terug op een perfecte laatste avond. "Mijn laatste wedstrijd in New York was de mooiste avond van mijn carriere. Alles waar ik van hield als kind in deze sport was er. Naar de wedstrijd rijden met mijn ouders, dat ik hen en ook mijn vrienden op de tribune zag zitten. Het kwam alle maal samen die ene avond in New York."
Gretzky gaf zo, na alle titels in
Edmonton, na alle records die hij vestigde, nieuw perspectief aan de schoonheid van succes. Soms is het herleven van klein geluk op een groot podium perfectie en als 't goed genoeg was voor The Great One, is 't goed genoeg voor ons. •
TEKST JULES ZANE
Cheesehead
Dagenlang was het de afgelopen week voer voor de Nederlandse sportpers. De
aanstelling van Billy Beane als adviseur bij de Alkmaarse voetbalclub AZ. De man die wereldwijd bekend werd door de film Moneyball, is door algemeen directeur Robert Eenhoorn binnengehaald om AZ vanuit Amerika van advies te voorzien. En af en toe zal hij ook naar Alkmaar komen. AZ heeft het eerste succes in ieder geval al binnen: de publiciteit rond de komst van Beane was immers gigantisch. Voor de buitenwereld is dit de eerste zichtbare beslissing van Robert Eenhoorn als opvolger van Toon Gerbrands. Dat wil zeggen: het persbericht en de interviews. De rest moet nu gaan volgen. Want Eenhoorn schept met het groots presenteren van Billy Beane namelijk direct verwachtingen. Waarom zou je anders zo openlijk pronken met de komst van een adviseur? Die zijn er namelijk al in vele soorten en maten, lang niet altijd even succesvol. Kijk maar naar FC Utrecht. Data in de voetballerij is allang niet meer nieuw. Iedere weldenkende trainer en voetbalclub maakt allang gebruik van de mogelijkheden om te meten en te weten. Hetgeen alleen constant veranderd, is de manier waarop je naar cijfers kunt kijken en hoe ze tot stand komen. Dat maakt de komst van Beane interessant. Voetbal is veel meer dan honkbal een sport waar nog altijd allerlei nieuwe inzichten rond data tot stand zouden kunnen komen. En dan heb je mensen nodig die anders denken. Het verleden heeft uitgewezen dat de general manager van de A’s dat als geen ander kan.
De komst van mogelijke vernieuwers in de doorgaans conservatieve voetbalwereld moet standaard worden toegejuicht. Maar aanstellingen als die van Beane bij AZ moeten ook kritisch worden bekeken, op het moment dat de Alkmaarders dit zo trots naar buiten brengen. Want in hoeverre gaat de adviesrol van Beane straks echt resultaten opleveren , zolang deze honkballegende niet ter plekke een enorme vinger in de pap krijgt. Het volledig varen op statistieken zoals Beane in het honkbal deed, zou in de voetbalwereld voor een club als AZ namelijk best risicovol kunnen zijn. En wie neemt dan de verantwoordelijkheid als het mislukt. Niet een adviseur, lijkt mij zo.
Beane heeft er zelf over gesproken in The Guardian, dat hem vorig jaar al sprak
vanwege zijn banden met Arsenal. ‘Het zal moeilijk zijn Moneyball in voetbal in te voeren. Om meerdere redenen. Het spel is zo anders dat het lastiger is om je data te analyseren. Ook is het verschil tussen arm en rijk veel groter. Bovendien is het vertrouwen houden in data voor een manager die het principe toepast risicovoller, omdat hij te maken kan hebben met degradatie. Omdat de tijd kort is moet je wel heel zeker zijn van je inzicht in data.’ Billy Beane, adviseur van AZ, zegt nog iets dat eruit springt in hetzelfde artikel. Dat hij best geïnteresseerd is in een baan als algemeen directeur van een voetbalclub in Engeland. Zijn contract in Oakland loopt in 2019 af. En laten we eerlijk zijn, wat is nou een betere opstap voor de Premier League dan de Eredivisie? In 2019 komt Billy vast pas echt naar Alkmaar! •
Het is de nachtmerrie van elke speler
in de NBA. Tegenover je staat Russell Westbrook, de bal in zijn rechterhand. Dribbelend. De blik spiedend van links naar rechts, zijn neusgaten wijd open gesperd om zuurstof naar binnen te snuiven. En dan, plotseling, geeft hij gas. In een flits is hij je voorbij, zigzagt hij zich een weg door de verdediging, en legt hij de bal in het netje. Op de terugweg naar zijn eigen helft een triomfantelijke, welhaast spottende grijns op zijn gezicht.
Dat is Westbrook ten voeten uit. Zelfverzekerd op het arrogante af. Anders dan zijn maatje Kevin Durant, een wat stille kracht die zijn exceptionele talent niet van de daken schreeuwt, is Westbrook een mannetje. Zijn dunks zijn zo hard dat je je vaak afvraagt of hij zijn hand niet ooit doormidden gaat slaan op het ijzer van de ring. Als hij een driepunter raak schiet doet hij zijn handen als pistolen in zijn onzichtbare zakken en brult hij triomfantelijk naar alles en iedereen. Hij is leeuw, panter en jachtluipaard tegelijkertijd – zowel een flamboyante koning van het dierenrijk, behendige acrobaat als razende snelheidsduivel.
Point guard?
Wat dat betreft is Westbrook de ideale point guard. Veelzijdig, tot alles in staat. Hij kan verdedigen, passen, schieten en de bal subtiel of minder subtiel naar de basket brengen. Het is hoe Westbrook zichzelf ook ziet: als een complete speler. The whole package. Maar tegelijkertijd weet de in Long Beach, Californië geboren NBAster dat hij anders dan de meesten van zijn collegapoint guards de bal minder passt en liever zelf scoort.
Hij hunkert naar
die 45 centimeter stalen ring met dat witte netje eraan. Hoe verder hij daarvandaan staat, hoe ongelukkiger hij zich voelt. De basket heeft een hypnotische aantrekkingskracht op Westbrook, en de lokroep is zodanig dat hij soms vergeet dat hij niet in zijn eentje op het veld staat. Dat is ook de kritiek die op Westbrook wordt losgelaten. Dat hij te weinig oog heeft voor zijn teamgenoten. Dat hij, net als Kobe Bryant dat gewoon is te doen bij de Los Angeles Lakers, (te) vaak voor zichzelf kiest. Dat zijn ego soms een loopje met hem neemt – hoe moeilijk dat ook voor te stellen is bij een razendsnelle basketballspeler als Westbrook.
Als de kritiek hem teveel wordt, kruipt
Westbrook terug in zijn schulp. Dan komt de vechtersbaas in hem boven, is hij weer het mannetje dat onder moeilijke omstandigheden opgroeide in het gewelddadige South Central, Los Angeles. De boosheid, agressie en het haantjesgedrag die passen bij een buurt waar geweld, klein en grote criminaliteit en zelfs de dood op de hoek liggen. Met hese stem fluistert hij dan in de microfoons van het door hem niet bijzonder gewaardeerde journaille dat hij blij was met de ‘execution’ van zijn Oklahoma City Thunder. Niet eenmaal, niet tweemaal, maar keer op keer. Want hij mag dan een mengelmoes van de grootste katten van de savanne zijn, ook die bijten van zich af als in het nauw zitten.
Onbegrepen
Het is een reactie geboren in onbegrip. Zoals zoveel sportsterren die in de Verenigde Staten en ver daarbuiten onder de loep worden gelegd, kan
Westbrook er niet bij dat hij beoordeeld en veroordeeld wordt door mensen die hem niet kennen. Door mensen die op basis van één wedstrijd, één misser, één verkeerde keuze denken de persoon Russell Westbrook te kunnen duiden en hem in een hokje te kunnen plaatsen.
Het zijn mensen die niet de moeite doen om echt naar hem te kijken. Naar de kleine dingetjes die er ook te doen, maar een stuk minder zichtbaar zijn dan de boze, getergde blik in de ogen van de kleine Russ.
Het bandje om zijn polsen, bijvoorbeeld. ‘KB3’ staat er op, net als op zijn schoenen. Het verhaal achter de twee initialen en het nummer is tragisch. ‘KB’ is Westbrooks beste vriend uit zijn jeugd, Khelcey Barrs. Samen zouden ze de wereld gaan veroveren. Het was Barrs die het meeste basketballtalent had van de twee. Maar het was ook Barrs die op een doodgewone middag op een veldje in elkaar zakte toen zijn (vergrote) hart het begaf, waardoor hij niet ouder werd dan zestien jaar.
De op dat moment vijftienjarige Russell
Westbrook was er kapot van. En hij werkte vervolgens keihard om alsnog het doel te bereiken dat Barrs ontzegd was. In zijn jonge jaren had de kleine Russell al uren, dagen, maanden van zijn vrije tijd besteed aan het perfectioneren van zijn schot. Samen met zijn vader op het trainingsveld. Maar het rücksichtlose dat een topsporter nodig heeft ontwikkelde Westbrook pas als tiener, toen zijn boezemvriend viel en niet meer overeind kwam. Het jongetje uit South Central was van de ene op de andere dag een man met een doel. Een man met een missie.
Quest to be the Best
Die missie is eenduidig: Westbrook wil de beste zijn in het spelletje dat basketball heet. Hij wil alle facetten beheersen, zowel verdedigend als aanvallend. Zijn toewijding maakt hem soms onuitstaanbaar: als zijn directe tegenstander scoort is hij niet te
genieten. Als iets op het veld hem niet bevalt – een verkeerde pass, een teamgenoot die een uitgestoken hand negeert – is hij pislink. Voor anderen, maar vooral voor zichzelf.
Green en Kevin Durant vormde hij de ruggengraat van de nieuw franchise.
Maar echt succesvol was het eerste
seizoen in Oklahoma City nog niet. Hoe hartstochtelijk het publiek in het Ford uss’ is bij lange na niet de enige Center ook schreeuwde naar de mannen NBAspeler die een dergelijke drive in het blauw, de ploeg eindigde onder heeft. Maar het verschil is dat hij aan in de Northwest Division. De Thun gezegend is met een ongelooflijke der eindigde zelfs achter dat andere hoeveelheid talent die in eerste instantie lelijke eendje, de Minnesota Timber niet direct herkend werd. In 2008 werd wolves, waar Westbrooks oude teamge hij door de Seattle SuperSonics als nootje Kevin Love heen verkast was. vierde uitgekozen in de NBA Draft. Achter Derrick Rose, Michael Beasley en In de schaduw O.J. Mayo, en voor zijn ploeggenoot bij UCLA, Kevin Love. Nee, over de hele genomen was dat eerste jaar niet heel succesvol. Maar De Seattle SuperSonics verhuisden in de Westbrook was van alle spelers van zomer van Westbrooks gang naar de Oklahoma City wel degene die de NBA naar Oklahoma City. In het geogra meeste wedstrijden startte: 82 stuks. fische centrum van de Verenigde Staten Meer nog dan zijn groeide de 19jarige Russell al ploeggenoot Kevin Durant, snel uit tot een die bij de Thunder in korte dragende speler. tijd was uitgegroeid tot Samen met Nenad publiekslieveling. Krstic, Nick Collison, Jeff
‘R
Wat Russell ook deed: Durant deed
het beter. Of kreeg er meer credits voor. Hoewel Westbrook en Durant voor de buitenwereld twee handen op één buik waren en ze dat ook altijd zo hebben uitgedragen, zal het hem toch gestoken hebben. Want in de kern van zijn ziel blijft Russell Westbrook die jongen – nee, man – van vijftien jaar oud met een missie om de beste te zijn. Het is niks voor hem om zonder slag of stoot te accepteren dat iemand anders beter is dan hij.
Opmars
Dus werkte Westbrook hard. Als een machine stampte hij tijdens
de krachttrainingen de gewichten weg, en schoot hij duizenden ballen in de trainin足 gen. Om beter te worden, om te winnen. En samen met Durant en de inmiddels aangehaakte James Harden gebeurde dat ook. In het tweede seizoen van de Okla足 homa City Thunder plaatste de franchise zich voor het eerst voor de playoffs.
Hoewel de ploeg daarin ten onder ging
tegen de Los Angeles Lakers was de glimp van de latere ster Russell Westbrook te zien. In wedstrijd nummer drie tegen het team van Kobe Bryant verspeelde de koning zelf de bal. Een slechte pass van Bryant kwam in de grijpgrage vingers van Westbrook terecht die vervolgens in drie en een halve stap bij de basket van de Lakers was en de bal ongenadig hard dunkte. Dat was de hemelbestormer Westbrook. Voor niets en niemand bang. Zeker niet voor Kobe Bryant, de viervoudig kampioen van de NBA. Met een boze blik staarde hij in het rond, woest snuivend. Terecht? Niet helemaal. Oklahoma City won de wedstrijd, maar verloor de serie. Maar Westbrook had wel zijn visitekaartje afgegeven. Eindelijk even uit die vermaledijde schaduw van Kevin Durant.
In de jaren die volgden werd de driewieler
Durant/Westbrook/Harden steeds succesvoller. De eerste divisietitel in 2010/2011. Een tweede plek in de Western Conference een jaar later. En in seizoen 2012/2013 kroonden de spelers van Oklahoma City zich tot de beste ploeg in de Western Conference. Durant mocht dan wel nog steeds de kopman zijn, maar Westbrook had het westen, zoals zijn naam impliceerde, eindelijk in zijn broekzak zitten. Als ware het een feilloze driepunter.
Miskend
Elk jaar ging het een stapje beter. Maar Westbrook was bij tijd en wijle nog altijd een ongeleid projectiel. Vol geestdrift, vol
In de geschiedenis van de NBA
gebeurt het zelden dat een speler tien of meer tripledoubles in één seizoen noteert . Vanaf 1986, het jaar dat de statistieken openlijk te controleren zijn, hebben naast Russell Westbrook slechts zes spelers dat voor elkaar gekregen. Hun namen? Earvin ‘Magic’ Johnson, Larry Bird, Fat Lever, Jason Kidd en Michael Jordan.
Magic Johnson is de onbetwiste leider van het gezelschap. Hij kreeg het liefst vijf keer voor elkaar om tien of meer tripledoubles to behalen in een jaar tijd. Daarbij verbleekt zelfs Michael Jordan, volgens velen de beste basketballer aller tijden. Hem lukte het slechts eenmaal. Het ultieme record qua aantallen tripledoubles per seizoen staat overigens op naam van Oscar Robertson. Hij scoorde in 1961/1962 liefst 41 tripledoubles. Hoewel Westbrook met nummer 0 speelt, is zijn favoriete nummer 4. Toen hij bij Oklahoma City Thunder aankwam was rugnummer echter 4 al vergeven, aan power forward Nick Collison. Westbrook koos er vervolgens voor om met nummer 0 te spelen, om aan te geven dat de NBA een nieuw begin voor hem was. Een schone lei.
Dat is evenwel niet de enige reden
dat Westbrook met een grote nul op zijn rug speelt. Als middelbare scholier kreeg hij namelijk nauwelijks aanbiedingen van grote universiteiten om voor hen te komen spelen. Westbrook vond dat van weinig respect getuigen, dus toen hij voor UCLA koos, de enige grote vis die naar hem hengelde, koos hij voor nummer nul. Omdat hij het idee had dat hij zo werd gezien door alles en iedereen, als een nobody.
sportieve agressie en wil om te winnen, maar niet altijd op de juiste manier. Westbrook grossierde in technische fouten, samen met enfant terrible DeMarcus Cousins.
Hoewel Westbrook het misschien nooit
zal toegeven, maar Durant heeft er ongetwijfeld mee te maken. Als er iets aan Westbrook geknaagd zal hebben, is het wel dat er in het zicht van de bergtop altijd iemand voor hem uit rende. Dat hij ondanks zijn groei, ondanks het feit dat hij net zo hard, zo niet harder sleurde om Oklahoma City Thunder vooruit te krijgen, nog altijd die nummer nul bleef. Een miskend talent dat niet de waardering krijgt die hij verdient. Want daarin schuilt de crux bij Westbrook. Hij komt over als basketballbeest, als een soms op hol geslagen machine, maar er schuilt een mens in hem. Westbrook is een man van vlees en bloed die, in het zicht van de haven, in het zicht van het doel dat hij samen met overleden boezemvriend Khelcey Barrs had gesteld, hunkert naar waardering. Waar maatje ĂŠn concurrent Durant als zachtmoedig mens wordt gezien, is Westbrook die andere kant van de menselijke medaille. Want ook opgekropte, ongebreidelde, onstuitbare positieve en negatieve emotie is menselijk.
Driedubbel en dwars
Daarom is het ook zo goed dat Westbrook na de opmars en de successen van de afgelopen jaren uit de schaduw kan kruipen dit jaar. De blessure van Durant, hoe vervelend ook, is zijn zegen. De fans van Oklahoma City Thunder zien opeens dat hij meer is dan die flamboyante Tasmaanse duivel die over het veld raast. Dat hij nooit dezelfde ideale schoonzoon zal zijn als Durant.
En Westbrook, op zijn beurt, laat zien
dat hij een fantastische speler is. Door zijn ploeg na een dramatisch begin van het seizoen op zijn schouders mee te nemen, en ondanks zijn kleine statuur
richting grote hoogten de duwen. Door op fenomenale wijze de ene na de andere tripledouble te produceren. Soms door een ongelooflijke hoeveelheid punten en een magere handvol assists en rebounds, en soms juist door zijn teamgenoten te faciliteren.
Want dat is Russell Westbrook: een
complete speler. Iemand die zomaar voor elkaar zou kunnen krijgen wat de afgelopen jaren niet lukte in Oklahoma City. Kampioen worden is namelijk nog steeds mogelijk. Als ploeg staat de Thunder er niet briljant voor, en er zijn andere teams die meer aanspraak hebben op de titel. Maar wie van hen zou in volle verstand kiezen voor een confrontatie met Westbrook? Met die watervlugge, 1 meter 91 lange point guard die je met een arrogante grimas aan kan kijken als hij je net weer in de luren heeft gelegd? Het antwoord? Niemand. Westbrook is te gevaarlijk. Een hoge aaibaarheidsfactor zal hij daarom nooit krijgen. Daarvoor is hij te veel leeuw, panter en jachtluipaard. Daarvoor is hij te veel die woest pompen de en kloppende basketbalmachin e die door niets en niemand te grijpen is. Maar wie goed kijkt ziet dat hij zijn plek bij Oklahoma City, in de NBA en in het rijtje der groten van de basketballwereld dubbel en dwars verdient. Of nee: driedubbel en dwars. •
Veteran combine
In de NFL is er altijd veel aandacht voor
de Scouting Combine. Het evenement waar studenten kunnen laten zien hoe atletisch ze wel niet zijn om zodoende hun waarde voor de NFL Draft te verhogen. Sinds dit jaar is er ook een Veteran Combine, een evenement waar spelers letterlijk voor hun laatste kans vechten. Op de combine waren, zoals de naam al zegt, veel veteranen aanwezig. Jongens met NFLervaring, zoals runningbacks Felix Jones, Mikel Leshoure en Michael Bush evenals quarterback Brady Quinn. Allemaal spelers die misschien niet zo snel meer een kans krijgen, maar die door middel van dit evenement de aandacht van teams hopen te pakken. In sommige gevallen lijkt het te werken. Mikel Leshoure toonde in alle oefeningen hoe atletisch hij nog steeds is, ondanks al zijn blessures uit het verleden. Daarnaast toonde de veelbesproken Michael Sam zich van zijn beste kant, ook richting de media, die hij netjes te woord stond.
Maar er was ook verdriet, met name
van runningback Michael Bush. Zijn carrière begon veelbelovend bij de Oakland Raiders, waar hij een goede combo vormde met Darren McFadden. Daarna liep het echter wat minder in Chicago, en ook hij zag de Veteran Combine nu als zijn laatste kans. Bush voelde zich goed over alles, behalve één ding. Hij liep 4,91 op de 40yard dash en daarmee is zijn carrière, zo zegt hij zelf, zo goed als voorbij: "4,91? Dit doet pijn. Het moet een zieke grap zijn, want scouts kijken naar mijn idee alleen maar naar zo'n 40yard dash. Dit hakt er echt in." Sterkte, Michael. •
Justin Kevenaar.
Komen en gaan
Het was een week van komen en gaan in de NFL. Eerst was er het nieuws dat Chris Borland, linebacker van de San Francisco 49ers, ervoor koos om de NFL op z’n 24ste te verlaten, omdat hij het risico op hoofdletsel niet wilde nemen.
Die keuze is te prijzen. Borland had duidelijk goed nagedacht over zijn keuze en nam weloverwogen een besluit dat niet veel spelers durven nemen. Met een veelbelovende carrière voor zich, kiest Borland voor de lange termijn. Geen vette dollars op zijn bank rekening, maar rust in het hoofd en een voorbeeld zijn voor veel (jonge) spelers die met hetzelfde dilemma worstelen. Het is een teken aan de wand. Ik denk niet dat veel spelers het voorbeeld van Borland zullen volgen. Sterker nog, ik denk dat dit een incident is en dat 99,9 procent van de jonge spelers die keuze niet zal maken.
Wel start het opnieuw de discussie over hoofdletsel in de NFL.
Roger Goodell zei voor de Super Bowl
nog vol trots dat het aantal hersenschud dingen was teruggelopen in 2015. Dat daar hersenschuddingen op trainingen en niet gediagnosticeerde hersenschuddingen niet werden meegeteld, vergat Goodell erbij te vertellen. Het andere opvallende nieuws kwam uit Philadelphia: Tim Tebow probeert zijn NFLcarrière te herstarten. De man die de Denver Broncos in 2011 naar de playoffs bracht, heeft zijn droom nog niet opgegeven. Ook dat is te prijzen, wat je ook van hem vindt. •
Lennart Beishuizen.