HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 20122013 Alle rechten voorbehouden.
Kind
“Je beschermt de Amerikaanse sport als je kindje.” Het was
een opmerking die ik vorige week donderdagavond per sms doorkreeg van een vriendin. Twee dagen daarvoor was ik te gast in het programma 'Top Names' van Fast Moving Targets. Ik werd daar uitgenodigd om het WK voetbal in Brazilië te praten en dan vooral de innovatieve kant ervan. Nadat ik al vanaf het begin van het programma had aangegeven dat het wat dat betreft vrij karig zou blijven, kwam het onderwerp op Amerikaanse sporten terecht.
Na wat voorbeelden over de '360‐graden' camera in het MLB en de 'ref‐cam' in de MLS praatte ik door over hoe de bonden in Amerika, en dan vooral de NFL, elk jaar bezig zijn om het gebeuren op het veld inzichtelijker te maken, en dus ook transparanter.
Het werd een boeiende discussie, waarbij de gespreksleider mij verweet iets te rooskleurig naar de Amerikaanse sportwereld te kijken. Nu ben ik natuurlijk niet helemaal onbevooroordeeld, maar achter die zogenaamde verheerlijking zit ook gewoon een nuchtere analyse van hoe de bonden functioneren.
De NFL is een supercommerciële instelling, maar ontwikkelde zich de laatste jaren ook tot de meest populaire competitie. De fanbase groeit elk jaar hard door, mede dankzij de speciale filosofie rond fan engagement van de directieleden van de National Football League. Geld verdienen en fans blijven aantrekken, het kan dus wel. (En tegelijkertijd de sport zo eerlijk mogelijk maken door reviews en challenges ter beschikking te stellen, ook dat kan.)
De discussie werd vrij venijnig. Daarom trok ik na het lezen van het sms'je de volgende conclusie. Ik sta best open voor een gesprek over Amerikaanse sporten, wees er alleen wel op voorbereid dat ik deze zal beschermen als mijn eigen kind. Veel leesplezier,
Vince Young heeft zijn
carrière beëindigd. De 31 jarige quarterback speelde al sinds 2011 niet meer in de NFL en ook een comebackpoging in Cleveland enkele weken geleden leidde niet tot een contract. In 2006 kwam Vince Young de NFL in vanuit de Texas University en was hij een revelatie voor de Tennessee Titans. Hij won direct de Rookie of the Year Award en kwam op de cover van Madden 2007. Daarna ging het bergafwaarts, en niet alleen sportief gezien: na enkele tumultueuze seizoenen vertrok hij in 2010 uit Nashville en vrij kort daarop vroeg hij een faillissement aan. Young gaat nu als ambassadeur voor de University of Texas aan de slag • Twee bekende cornerbacks werden afgelopen week op straat gezet: Brandon Flowers door Kansas City en Chris Houston door Detroit. Flowers was zes jaar lang een basisspeler bij de Chiefs en ondanks dat hij het vorig jaar lastig had, leek hij op papier de beste optie. Zijn hoge salaris is nu de reden voor het afscheid. Dit laatste geldt ook voor Houston, die vorig jaar een lucratief contract tekende, maar na een seizoen vol blessures een te grote last werd • HBO maakte afgelopen week bekend dat de Atlanta Falcons figureren in de realityserie Hard Knocks. Het team had dit niet hoeven doen (want ze haalden de playoffs twee seizoenen geleden, en dat is reden om te mogen weigeren), maar meldde zich vrijwillig aan. De serie begint op 5 augustus en zal uit vijf afleveringen bestaan •
In zijn jacht op zijn vijfde ring,
\stootte Tim Duncan in de afgelo pen week twee legendes van de troon. Hij passeerde Kareem Abdul Jabbar voor de meeste play offminuten aller tijden en ging Magic Johnson voorbij als het gaat om doubledoubles in de playoffs. Hoe zit het met de toekomst van de veteraan, na zeventien jaar NBA? “Ik blijf doorspelen zolang ik het gevoel heb dat ik iets kan bijdragen op het veld” • Wist je dat Chris Bosh van de Miami Heat op high school bij een club zat genaamd WizKids? Dat hij boeken leest zonder kaft, zodat niemand weet waarin hij zit te bladeren? Nee? Lees dan het geweldige portret over Bosh op ESPN van Tom Haberstroh • In navolging van de Brooklyn Nets gaan de New York Knicks in zee met een eerstejaars coach. Derek Fisher tekende voor vijf jaar en 25 miljoen dollar. Of Fisher zijn werk kan uitvoeren met sterspeler Carmelo Anthony is twijfelachtig. De geruchten over een vertrek van Anthony nemen aan kracht toe. Chicago, Houston of een Big Four in Miami? • Kawhi Leonard reageerde gelaten op de vraag van een journalist: Wie is hij toch? “Ik ben Kawhi Leonard.” Classic • Kobe Bryant is een man van de wereld. De sterspeler van de Los Angeles Lakers zag vrijdag met eigen ogen hoe Nederland Spanje versloeg met 51 en een dag later vierde hij het feestje mee met Italië, dat Engeland met 21 de baas was. Ballooo!!! E adesso la difesa deve mantenere #ForzaAzzurri • (Marco Post)
Los Angeles Kings werd in
Game 5 winnaar van de Stanley Cup en pakte daarmee meteen weer een record. De ploeg speelde liefst 26 playoffwedstrijden om de grote trofee te verdienen. Twee keer eerder speelde een ploeg 26 playoffwedstrijden, maar Philadelphia Flyers (1987) en Calgary Flames (2004) wonnen de trofee niet. Carolina Hurricanes (2006) en Boston Bruins (2011) wonnen de trofee na 25 gespeelde wedstrijden • De beslissende 26 ste wedstrijd was ook de langste playoffwedstrijd ooit voor LA. Het duel duurde vier volledige periodes en 14:43 minuten in 2OT • Alec Martinez maakte in 2OT de beslissende goal. Opvallend, in de Conference Finals wonnen de Kings ook al hun serie dankzij een goal in overtime van Martinez. Martinez is de eerste speler ooit die beide series besliste met een OT winner • Justin Williams kreeg van Gary Bettman de Conn Smythe Trophy voor meest waardevolle speler in de playoffs overhandigd. Williams eindigde met 25 punten derde op de topscorerslijst en was de meest trefzekere speler in de Stanley Cup Finals • Montréal Canadiens verlengde het contract van coach Michel Therrien. De Canadees tekende een vierjarig contract. Therrien en de Canadiens reikten dit seizoen tot in de Conference Finals • Ondrej Palat en Tyler Johnson blijven langer verbonden aan Tampa Bay Lightning •
De MLB werd deze week
opgeschrikt door het ove rlijden van Hall of Famer Tony Gwynn. De oudspeler en clubicoon van de San Diego Padres vocht al sinds 2009 tegen speekselklierkanker. ‘Mr. Padre’, die nog steeds samen met Honus Wagner recordhouder is met acht slagtitels in de National League, mocht niet ouder dan 54 jaar worden • Het was slechts zijn eerste week in de Major Leagues, maar outfielder Gregory Polanco is nu al niet meer weg te denken bij de Pittsburgh Pirates. De rookie beleefde in zijn eerste week al een wedstrijd met vijf hits en mepte op bezoek bij Miami de beslissende homerun over de muur • Van de heuvel naar het linksveld en weer terug. Het gebeurde Astrosreliever Tony Sipp deze week twee keer. Sipp wierp, speelde vervolgens even in het outfield, en ging daarna weer werpen. Sipp, die wat advies over de positie inwon bij collega’s Dexter Fowler en George Springer, kreeg in het veld overigens geen ballen in zijn richting geslagen • De Chicago Cubs, niet geheel onverwacht hekkensluiter in de National League Central, praten met clubs over een trade voor hun werpers Jeff Samardzija en Jason Hammel. De Atlanta Braves, Seattle Mariners en Toronto Blue Jays zouden zich al gemeld hebben • Bij de Los Angeles Dodgers is Hanley Ramírez de leukste thuis. De korte stop nam deze week teamgenoot Juan Uribe te grazen door een slang in zijn schoenen te stoppen. Of het ging om een speelgoedslang of een echte, is niet bekend gemaakt •
Dat was lachen, afgelopen week. Opeens was er het gerucht dat Miami's Big Three deze zomer hun contracten wilden laten ontbinden, om vervolgens tegen een sterk verlaagd tarief een nieuwe verbintenis in South Beach te tekenen. De zeg maar Duncan足optie, om zo de komst van Carmelo Anthony naar Miami mogelijk te maken.
Vooral Dwyane Wade en Chris Bosh mogen zich de komende weken nog wel even heel goed bedenken of ze hun lopende contracten wel zouden moeten verscheuren. Heat GM Pat Riley heeft de voorbije Finals namelijk ook zitten kijken, en zal zich een hoedje zijn geschrokken. Wade heette fit, maar bleek geen schim meer van de Flash die hij ooit was. En waar Bosh had moeten opstaan en Wade's leemte had moeten vullen, liet deze weer eens verstek gaan.
LeBron James was er maar lekker mee. Hij
probeerde in het eerste kwart van Game 5 nog te redden wat er te redden viel (17 punten, resulterend in een 22足6 start), maar waande zich al spoedig terug in Cleveland. Ook daar was hij bijkans in z'n eentje in staat om de Cavs naar de Finals te sleuren, maar eenmaal daar brak het gebrek aan hulp hem op.
De afgelopen week was het niet anders. Tot drie maal toe werden James en z'n 'helpers' door een geoliede Spurs足machine van het veld geblazen, met een soort van basketball dat nog maar zelden was vertoond. James was daarbij de roepende in de woestijn. Van de bejaarde Wade en apatische Bosh kreeg hij als gezegd geen greintje steun. Shane Battier toonde ook al aan dat ie een jaartje te lang was doorgegaan, Ray Allen hield het bij af en toe een rake driepunter, terwijl Mario Chalmers het basketballen compleet leek verleerd. En een bank, die kennen ze in Miami niet.
Het demasqu辿 van Miami was zo schrijnend,
dat het tijdens de post game na de vijfde en beslissende wedstrijd in San Antonio voornamelijk ging over de toekomst van LeBron James en z'n Heat. Dat getuigde van een schromelijk gebrek aan respect van de fabuleuze Spurs, al maken we er onszelf op deze plek ook schuldig aan. Waarvoor excuses.
Maar waar te beginnen deze historische
prestatie van de San Antonio Spurs in perspectief te plaatsen? Nog nooit was het puntenverschil (70, maar liefst) in een NBA Finals zo groot geweest. Middels supersnelle balcirculatie, ongekend hoge schotpercentages en talloze pick androlls om de vingers bij af te likken, werd de opponent tot op het bot gedemoraliseerd. Dat het zo overweldigend en oppermachtig zou gaan, kon niemand bevroeden. Maar dat de Spurs uiteindelijk met de Larry O'Brien Trofee mochten gaan zwaaien, kon niemand verrassen. Daarvoor waren de woorden van Tim Duncan na afloop van de Thunderseries te gemeend geweest. "We hebben nog vier wedstrijden te winnen. En deze keer gaan we het doen."
Duncan zelf, noch Tony Parker trouwens,
hoefde overigens tot het gaatje te gaan. Aan het begin van de Finals was het vooral Boris Diaw, en tijdens de laatste drie duels was het Kawhi Leonard geweest die het voortouw nam. Manu Ginobili bleek bovendien als herboren, Thiago Splitter was degelijk als altijd, terwijl op de slotdag zelfs Patty Mills van zich liet horen. Het moment van de Finals was misschien wel de dunk van Manu over Chris Bosh. Zoals een block van LeBron op Thiago Splitter de editie van een jaar eerder nog had gekenschetst.
Het gevolg was een pracht van een
emotionele ontlading, waarbij zowel coach Gregg Popovich als Tim Duncan zich in hun ziel lieten kijken als nooit tevoren. Duncan die liefkozend z'n kin legde op het hoofd van Parker. Duncan die z'n kinderen van begin tot einde liet meegenieten van de titel. Popp die z'n tranen de vrije loop liet. En die vervolgens om de hals werd gevlogen door MVP Kawhi Leonard, die hem toevoegde: Thanks for pushing me!
Wat was het mooi. Perfect eigenlijk wel. Precies zoals het spel van de San Antonio Spurs. •
Miami Heat kregen vooral offensief geen voet aan de grond.
Geen enkele keer haalden de defending champions de 100 punten in deze NBA Finals. Dat is niet goed te keuren. Erik Spoelstra bleek een kind in vergelijking met Popovich en is mogelijk zijn baan kwijt.
Over ondermaats gesproken, Mario Chalmers was gewoon
nergens te bespeuren tijdens deze Finals. In 2013 was hij nog belangrijk met enkele knappe games maar dit jaar was het één en al miserie. Het begon met foutenlast in Game 1 en eindigde met bankzitten in Game 5.
Het is niet meer te ontkennen: Dwyane Wade is oud.
Statistisch gezien viel hij terug tot een eerder gewone speler. Maar ook realistisch gezien was Wade gewoon niet meer dezelfde. Offensief is hij niet meer explosief en defensief lijkt hij gewoon niet meer te kunnen volgen.
The King speelde op een eiland in de Finals. Hij moet zich
opnieuw gevoeld hebben zoals in 2007 in Cleveland, toen hij geen hulp kreeg en een pak voor de broek kreeg van de Spurs. LeBron James kreeg zijn Heat niet aan de gang, vooral offensief niet. Laatste jaar in South Beach?
Chris Bosh was enorm efficient als je naar zijn schotpercen
tages kijkt. Daar stopt echter het positieve nieuws voor de derde ster van de Heat. Bosh was wederom veel te passief en koos te weinig voor de drive naar de basket, waar hij eigenlijk echt wel goed in is. En van defense was nauwelijks sprake, ondermaats.
Een lichtpuntje in de duisternis bij Miami was de prestatie van Rashard Lewis. Die deed zijn ding als schutter en was in combinatie met Ray Allen ontzettend gevaarlijk. Lewis toonde dat hij nog steeds zijn rol heeft in de NBA, wat natuurlijk enkel voor hem op dit moment leuk is.
Ray Allen bezorgde vorig jaar de Heat de titel met zijn late
driepunter in Game 6. Dit jaar was Allen alweer dodelijk vanaf de driepuntlijn. Daar stopte zijn meerwaarde echter. Defensief was Allen eerder een blok aan het been bij Miami, logisch gezien Sugar Ray stilaan naar de 40 gaat.
Mario Chalmers speelde een slechte Finals maar ook zijn backup
Norris Cole was niet om aan te zien. Cole kon geen basket maken, niet van diep en niet van dichtbij. Zijn defense was niet slechts maar zijn energie vertaalde zich niet in een ‘spark’ voor de Heat.
De beste coach van het reguliere seizoen was ook de beste coach
van de NBA playoffs en de Finals. Gregg Popvich had zijn team klaar voor de cruciale eerste wedstrijd, hield zijn Spurs kalm toen die een grote voorsprong bijna weggaven in Game 3 en was klaar voor elke verandering die de Heat probeerden.
Tony Parker had het niet makkelijk in de playoffs. Na de
zware strijd tegen Russell Westbrook brak Parker door met 15+ punten in de eerste vier wedstrijden. Zijn defense was niet altijd top en hij pakte nauwelijks rebounds. Parker was mede daarom veruit de minste van de Big Three.
Danny Green was de topschutter in 2013 maar dit jaar was die
eer weggelegd voor Patty Mills. De Australiër die vorig jaar nog met handdoeken zwierde, toonde zijn talent als schutter en backup point guard. In de beslissende Game 6 knalde hij van overal driepunters binnen. Feel good story!
Als er één man is die LeBron James kan neutraliseren, dan is
het Kawhi Leonard. Vorig jaar zagen we zijn defensieve waarden al maar in 2014 kwam ook zijn offense boven drijven. Leonard deed vooral in de laatste drie wedstrijden gewoon alles voor de Spurs: Finals MVP.
Thiago Splitter speelde een uitstekende Finals. Als je iemand nodig hebt die rebounds pakt en defensief zijn werk altijd opknapt, bel dan eens naar deze Braziliaan. Bovendien is Splitter een fantastische passer voor een grote jongen. Dat maakt hem stiekem goed en enorm waardevol voor de Spurs.
Nee, het was niet de beste Finals van The Big Fundamental.
Maar de man is 38 jaar oud en speelt nog steeds als een superster: op z’n best op de grote momenten. Tim Duncan zette de toon met doubledoubles in Game 1 en 2, en ZIJN Spurs keken daarna niet meer achterom.
In 2013 was Manu Ginbobili zowat de schlemiel van de
Finals. Een jaar later was de Argentijn terug op z’n best. Hij scoorde, dolde en schoot weer als het ware hij 25 jaar was. Met Manu als ball handler waren de Spurs onstopbaar, zoals dat altijd geweest is.
Vorig jaar speelde Boris Diaw nauwelijks in de Finals. Dit jaar was hij de tweede optie vanaf de Spurs’ bank en dat was met reden. Diaw speelde zijn rol als point forward, pakte rebounds en verdedigde enorm goed mee. Zijn veelzijdigheid was heel waardevol voor SA. •
Je zou bijna vergeten dat Diaw twee jaar geleden op het
randje stond om de NBA via de achterdeur te verlaten. Hij was in zijn periode bij de Charlotte Bobcats aan de zware kant, voer voor grappen en grollen op het internet, zoals zijn bijnaam Fat Boris Diaw en het Twitteraccount @BorisDiawsBoops. Mensen die de Fransman persoonlijk kennen, wisten op dat moment wel beter. “Boris verveelde zich”, zegt Raja Bell, oudteamgenoot bij de Phoenix Suns en de Bobcats. “Je kunt hem niet in een hokje plaatsen. Zijn kwaliteiten gaan verloren in een slecht team.” En de Bobcats waren slecht, 759 slecht. Diaw is geen dertien in een dozijn NBAspeler. Voor iemand met zijn lengte (2 meter 3) kan hij op meerdere posities uit de voeten, dankzij zijn balbehandeling, spelinzicht en snelle voeten voor een big. Het is dan ook niet vreemd dat The French Magic Johnson tot zijn recht kwam bij de Phoenix Suns van Nash en de Seven Seconds or Less aanval van coach Mike D’Antoni. Diaw is de ideale grote man in de aanval die mee kan rennen, goed kan passen en het veld breed houdt met zijn driepunter. Het leverde hem in het seizoen 2005/2006 de Most Improved Player Award op, dankzij zijn 13,3 punten, 6,9 rebounds en 6,2 assists per wedstrijd.
Af en
toe liet Diaw de bal in Phoenix te veel rond gaan, volgens een beroemd verhaal van Nash. “Hij viel constant de basket aan en op het moment dat hij bij de ring was passte hij telkens de bal naar de hoeken voor een driepunter”, zegt Nash. “Of hij nou geen fout wilde ontvangen om vrije worpen te schieten of überhaupt niet wilde scoren weet ik niet, maar we konden het niet meer aanzien.” “Iedereen schreeuwde tegen hem: ‘Borrrrris! Just f****** lay it in. Je bent in de buurt van de ring. We hebben je punten nodig deze wedstrijd, begrijp je dat niet?’ En hij zei: ‘Dat is wat jij denkt’. Als ik er nu op terugkijk, dan had hij misschien gelijk. Hij was zo’n slimme speler.”
Je kunt de schuld in de schoenen schuiven van
Elisabeth Rioffod, de moeder van Diaw. Zij leerde hem dat basketbal alleen leuk is wanneer je de overige vier spelers in je team in het spel betrekt. Dat Diaw een bijzonder geval is, blijkt ook wel uit het verhaal van David Griffin, nu de GM van de Cleveland Cavaliers, maar destijds onderdeel van het bestuur van de Suns toen Diaw overkwam van de Atlanta Hawks. “Boris komt op zijn slippers de sporthal binnen lopen met in zijn hand een kop cappuccino”, herinnert Griffin zich. “Het was gedurende een training in voorbereiding op de draft, hij laat zijn oog vallen op The Vertec machine en vraagt zich af wat het is.”
“We leggen aan hem uit dat de
machine je verticale sprong meet door te bepalen hoeveel stokjes je kunt raken met je hand. Hij vraagt wie het hoogst is gekomen, en wij zeggen Amar’e Stoudemire. Boris zet zijn cappuccino op de grond, doet zijn slippers uit en weet alle stokjes te raken met zijn eerste sprong. Hij zoekt rustig zijn slippers bij elkaar, pakt zijn kop cappuccino, loopt weg en zegt: ‘Dat was niet moeilijk.’”
Het spelinzicht van Diaw was een belangrijke factor in de dominantie van de Spurs in de finale tegen de Miami Heat. Zie zijn bal op Splitter, de nolook pass onder het bord naar Tim Duncan voor de eenvoudige score of de manier waarop hij de basket aanvalt. Diaw kun je het wapen van Spurscoach Gregg Popovich noemen tegen de small ball lineups van de Heat. In de Finals stond Diaw bijna tien minuten langer op het veld dan in het reguliere seizoen.
Vriend en teamgenoot Tony Parker is erg blij voor
Diaw. “Het enige wat je nog mist, is een NBAtitel”, zei Parker voorafgaande aan het NBAseizoen, nadat hij en Diaw in de zomer EuroBasket wonnen met het nationale team van Frankrijk. Parker droomde ervan om samen met zijn beste vriend kampioen te worden met Frankrijk én met de Spurs. Een droom die is uitgekomen. •
Nadat de San Antonio Spurs zondagnacht de NBAtitel wisten te winnen in de vijfde wedstrijd tegen de Miami Heat, waren de reacties unaniem. De Spurs hadden volgens iedereen op grootse wijze het vijfde kampioenschap van de club binnengesleept.
Het team logenstrafte daarmee de kritiek die soms over de ploeg wordt uitgegoten. Spurs sterren Tim Duncan (38), Manu Ginobili (36) en Tony Parker (32) zouden te oud zijn. De ploeg was niet spectaculair genoeg. Te ‘fundamenteel’, een verwijzing naar de bijnaam van de oerdegelijke Duncan. • Nike wist wel raad met die verwijten. Op treffende wijze nam de basketbaltak van het sportbedrijf het op voor de Spurs. “Het label ‘kampioen’ is het enige wat onthouden wordt”, luidde de boodschap van Nike Basketball, met een plaatje waarbij alle kritiekpunten rigoureus waren doorgestreept en alleen de woorden ‘too bad’ overeind bleven.
• Coach Gregg Popovich was een van de eersten die zijn team mocht feliciteren. De 65 jarige basketbalgoeroe vertelde zijn mannen na afloop in de kleedkamer dat hij nog nooit zo trots was geweest op zijn ploeg, en dat hij nog nooit zoveel voldoening uit een titel had gehaald. Hij roemde daarbij zijn hele team.
• “We weten dat Kawhi [Leonard] denkt dat hij het in zijn eentje gedaan heeft”, knipoogde ‘Pop’ naar de most valuable player van de finaleserie tegen de Heat, “maar we weten allemaal dat iedereen in het team een essentiële rol heeft gespeeld.” • Spelers uit de NBA en kenners waren het met hem eens. De geoliede machine van de Spurs werd door vriend en vijand geprezen. Jamal Crawford van de LA Clippers noemde het team “een blauwdruk” voor andere NBAploegen, en Jeremy Lin (Houston Rockets) vond de laatste wedstrijd van de NBA Finals een “galavoorstelling van puur basketbal”.
• Ook Phil Jackson, een van de succesvolste coaches uit de NBAhistorie, nam zijn pet af voor de prestatie van de basketballers van San Antonio. Hij refereerde daarbij aan de finale van vorig jaar, ook tussen de Heat en de Spurs, waarbij de Texanen dicht bij de overwinning waren maar uiteindelijk toch moesten capituleren. “Ze zijn heel knap teruggekomen van een verlammend verlies in 2013, op zowel fysiek, mentaal en spirtueel vlak”, twitterde Jackson.
• Ook buiten de basketbalwereld konden de Spurs op positieve reacties rekenen. Acteur Samuel L. Jackson kwam nauwelijks verder dan een vreugdekreet op zijn Twitter account, en zelfs de exvrouw van Spursvedette Tony Parker, actrice Eva Longoria, kon het niet laten om een felicitatiebericht de deur uit te doen. “Net geland in Italië”, schreef de Desperate Housewivesster, “gefeliciteerd Spurs!” • De verliezend finalisten van de Miami Heat konden niet anders dan een buiging maken voor de kampioenen. LeBron James, die met 31 punten in de wedstrijd een van de weinige spelers was die aan kon klampen bij de klasse van de Spurs. Maar het bleek niet genoeg. • “We hebben vier keer achter elkaar in de finale gestaan”, memoreerde James na afloop van de wedstrijd. “We hebben twee keer gewonnen en twee keer verloren. We zouden altijd tekenen voor vijftig procent winst in vier jaar tijd. Maar verlies pijn doet altijd pijn.” •
De potentie van alles is mogelijk
Even een disclaimertje vooraf, mensen. Dit wordt een cliché‐opening voor een
sportcolumn, maar u heeft het er maar mee te doen. Ik ga nu aangeven dat ik deze column schrijf op zondag en dus niet weet wat er gebeurd is tijdens Game 5 en eventueel Game 6. Wat heel sullig is om te lezen, maar hey, ik kan daar ook niks aan doen.
Lieve lezers, op het moment dat ik dit schrijf is het zondagavond en zit ik te kijken naar Zwitserland tegen Ecuador. Als u dit leest, is het woensdag en is Game 5 in de NBA‐finals al gespeeld. En, indien nodig, Game 6 op dinsdagavond ook. Als u dit leest is San Antonio misschien al klaar met de kampioensparade. Of praten we over een geniale LeBron James die de Heat naar een Game 7 loodste. Geen idee. Mijn punt is, u moet zich weer even inleven in zondagavond. Het moment dat alles nog open lag. Dat Game 5 nog moest aanvangen. De dag dat Tim Duncan en Manu Ginobili aangaven zeer waarschijnlijk sowieso nog een jaar door te gaan. Hetgeen betekent dat Kevin Love en Carmelo Anthony er verstandig aan doen om in de East te gaan spelen komend seizoen als ze een kans willen maken op de Finals. Heerlijk. Die potentie van alles is mogelijk. Ik hou van dit moment, de spanning en dromen en gedachten die het met zich meebrengt. Want zodra Game 5 gespeeld is, is slechts één scenario van al de potentie realiteit geworden. Enfin, genoeg filosofisch gelul. In de afgelopen twee columns gaf ik toe de Spurs het meer te gunnen dan de Heat. Maar het probleem met deze serie is dus, blijkt nu, dat ik altijd 'de andere uitkomst' hoop. Nu het 3‐1 staat hoop ik dat de Spurs verliezen. Had de Heat met 3‐1 voorgestaan dan had ik gehoopt dat de Spurs wonnen. Snapt u het nog? Ik ben een beetje in de war geraakt door deze NBA Finals, denk ik.
Fuck it. We zijn hier gewoon allemaal man. Inclusief de vrouwen. We moeten een beslissing nemen en ons daar aan committeren. In plaats van steeds maar van bandwagon naar bandwagon te springen. Dit is mijn beslissing: ik hoop dat de Spurs vanavond winnen. Of dan in ieder geval in Game 6. Of wellicht in Game 7. Ik hoop dat Duncan, Manu en Parker nog minimaal twee jaar meegaan, net als Coach Pop. En dat ze een threepeat winnen. Met als enige mogelijke uitzondering een kampioenschap voor de Golden State Warriors, natuurlijk. Want de San Antonio Spurs hebben de afgelopen twee wedstrijden laten zien dat zij het summum van basketball spelen. En nog willen ze het nog beter doen. Prachtig. Zoiets moet beloond worden, naar mijn mening. Zucht. Okee. Ik heb het gezegd.
Go Spurs Go. Zolang Pop, Duncan, Manu en Tony er spelen, ben ik voor jullie. ∙
De tijd is nooit terug te draaien, maar
Freeman zou het ongetwijfeld willen. Onder druk van zijn AfroAmerikaanse vader deed de talentvolle atleet er tijdens college alles aan om te slagen als quarterback. De coaches zagen echter in hem meer een tight end, maar vader Freeman zag deze degradatie als discrimine rend. Nu jaren later duidelijk is geworden dat Freeman niet om kan gaan met de druk en het niveau die de NFL vraagt van een quarterback, denkt hij wellicht terug aan die tijd. Misschien had hij iets minder naar zijn vader moeten luisteren. Zie naast het uiterlijk ook hier de overeenkomst met Tito Jackson (uiteraard de broer van zanger Michael).
In 2010 maakte Freeman echter nog indruk met een opzienbarend seizoen voor de Tampa Bay Buccaneers, die hem in de eerste ronde van de draft in 2009 nog uitkozen als quarterback van de toekomst. De eerste stappen van Freeman waren hoopvol. De Buccaneers leden elf nederlagen op rij en een debuterende Freeman gooide zijn team dapper naar een thuisoverwinning tegen de Green Bay Packers. Hij werd daarmee de jongste quarterback in de geschiedenis van de Buccaneers die zijn eerste wedstrijd won. Een paar weken later leidde hij zijn team naar een 2017 overwinning in extra tijd tegen de 131 New Orleans Saints en de fans in Tampa kregen hoop.
De positieve sfeer rond Freeman en de
Buccaneers bleek niet geheel ongegrond. Hij viel op door zijn inconsistente spel, maar brak tegelijkertijd ook veel records. Freeman startte alle zestien wedstrijden, iets wat voor het laatste was gepresteerd door Brad Johnson in 2003. Gedurende het jaar ging Freeman steeds beter gooien met als hoogtepunt de kerstwed strijd tegen de Seattle Seahawks waarin hij vijf touchdowns afleverde. Het publiek stond op de banken, ondanks de kater die het missen van het naseizoen met zich meebracht. De Bucca neers eindigden met een 106 record en Freeman viel lof en complimenten ten deel. Er leek niets aan de hand.
Gevallen held
Ongeveer anderhalf jaar later, in oktober 2013, stond Freeman in plaats van op het veld in de kleedkamer zijn kluisje leeg te halen. Een paar
dagen eerder was al duidelijk geworden dat hij in behandeling zou gaan voor een medicijnverslaving. Waar ging het zo snel mis?
Opeens leek het een eeuwigheid geleden
dat Freeman de Buccaneers naar een 106 seizoen gooide en de nieuwe franchise quarterback was. Alles wat in 2010 was opgebouwd werd in 2011 tenietgedaan door een dramatisch seizoen. Freeman speelde vijftien van de zestien wedstrijden, maar de Bucs eindigden met een 412 score. De held van een jaar eerder gooide slechts zestien touchdowns en maar liefst
22 intercepties. Een quarterback rating van 74.6 was een logisch gevolg. Daarmee moest hij 25 (!) quarterbacks voorlaten, waaronder zwaar bekritiseerde collega’s als Mark Sanchez (New York Jets) en Ryan Fitzpatrick (Buffalo Bills).
De held viel van zijn voetstuk. In zestig
wedstrijden voor de Buccaneers gooide Freeman de bal 79 keer naar een tegen stander. Dat zijn cijfers die op geen enkele manier positief uit te leggen zijn. Wat ook opviel was het gebrek aan techniek. Anali tici lieten in nabeschouwingen regelmatig zien dat het voetenwerk van de quarterback
niet zijn sterkste punt was. Sommige quarterbacks, zoals Jay Cutler, hebben de 'arm' om dit probleem te compenseren en ontwikkelen aanpassingsstrategieën om om te gaan met fysieke tekortkomingen.
Slungelig
Joe Bussel, die van 2009 tot 2012 assistentcoach was bij de Buccaneers, werkte veel samen met Freeman en omschrijft de quarterback als ‘groot en lang’. Ideaal voor een tight end, maar minder voor een quarterback. Bij een worp zet hij een te grote stap naar voren
waardoor hij achterover leunt op zijn hak ken. Dit terwijl hij juist de balans zou moe ten zoeken op het voorste deel van zijn voeten en zou moeten proberen een kleinere stap te maken. Hierdoor schiet Freeman op slot en bevinden de elleboog en arm zich te ver achter het lichaam. Het punt waarop de bal gegooid wordt, is daardoor inconsistent. Het slungelige lichaam staat hierdoor ook niet richting zijn doel, een belangrijk onderdeel voor een quarterback.
Qua lengte kun je Freeman goed vergelij ken met Baltimore Ravensquarterback
Joe Flacco. Het teleurstellende vorige seizoen daargelaten, weet deze speler wel goed om te gaan met zijn lange lichaam. Het is vooral een technisch verhaal, maar van Flacco is bekend dat hij talloze uren voor de televisie heeft doorgebracht om zichzelf de evalueren. Bovendien bouwden de coaches aan aanval om hem heen met de juiste mogelijkheden. Hetzelfde deden de Denver Broncos toen Tim Tebow hun quarterback was. Aanvalscoach Mike McCoy was alleen maar bezig met het zoeken naar mogelijkheden voor zijn quarterback en keek niet naar de tekortkomingen van Tebow, maar naar de juiste antwoorden op dat moment. Freeman daarentegen kreeg ruzie met zijn coach.
in de tijd en de scoutingrapporten van voor de draft erbij pakken valt iets op. De quar terback werkt volgens de beoordelingen namelijk niet zo hard als je van een speler op zijn positie wenst. Iets wat snel vergeten werd na de prestaties aan het begin van zijn professionele loopbaan. Zowel tijdens college als bij de Buccaneers vonden veel mensen die met hem werkten dat hij te weinig naar de tapes keek. Iets wat Flacco juist tot in treurnis deed, maar hierdoor
Dan Marino
Net na de draft zeiden de Buccaneers van Freeman dat ze hem groot, sterk en atletisch vonden. Maar ook toen al volgden snel de woorden dat de belofte (nog) niet accuraat genoeg was. Fysiek is hij echter alles wat een team zou wensen. Hij zou beter zijn dat Matthew Stafford en in 2010 kregen de Bucs daarin ook gelijk. Hij gooide dat jaar meer dan 200 passes met minder dan zeven intercepties. Er is in het verleden slechts één andere quarterback van onder de 23 jaar geweest die dat ook presteerde: de legendarische Dan Marino. Freeman was direct kandidaat voor de Pro Bowl. De puzzelstukjes vielen dus net goed, maar te vroegen pieken kan er voor zorgen dat je een val loopt.
wel vat op zijn techniek kreeg. Freeman zou te weinig oog voor detail hebben en meer kennis hebben van het uitgaanscen trum van Tampa dan de verdedigingen van de New Orleans Saints, Atlanta Falcons en Carolina Panthers. Het is dan ook lastig om op tijd te komen bij teambesprekingen als je pas thuiskomt bij zonsopgang.
Freeman is de afgelopen jaren nooit
opgestaan als een leider. Natuurlijk heeft iedere goede quarterback goede mensen om zich heen nodig, maar het grootste gedeelte komt toch echt uit de speler zelf. Raheem Morris, zijn eerste coach bij de e hele wereld liep met Freeman weg, Buccaneers, en hoofdcoach Greg Olson maar als we nog even verder terugbladeren wisten hem op de één of ander manier op de juiste manier te benade ren. Maar waren Greg Schiano en Mike Sullivan even later zulke belabberde coaches? Wanneer het in de kleedkamer aan leiders ontbreekt, en je quarter back geeft zich niet voor de volle honderd procent, dan
D
is een team snel stuurloos. Het is belangrijk dat een coach weet hoe hij moet omgaan met zijn quarterback, maar de speler moet op zijn beurt ook incasseringsvermogen hebben. En dan hebben we Freeman toch te vaak en te snel de handdoek zien gooien.
In 2013 was het niet alle Freeman die de
handdoek gooide, maar was coach Schiano er ook klaar mee. De altijd goedlachse Freeman verschrompelde binnen een paar weken in een nukkig en vervelend ventje. De Buccaneers startten met een verrassende 1817 nederlaag tegen de New York Jets nadat ze met rust nog met 145 leidden. Minder dan de helft van de passes van Freeman kwam aan en hij gooide één touchdown en één interceptie. Na een droevige prestatie in speelronde drie tegen de New England Patriots werd Freeman naar de bank verwezen en stelden de coaches rookie Mike Glennon op. Het slechte spel had wel een aanloop. Freeman kwam diverse malen te laat aan op het trainingscomplex, werd veelvuldig ’s nachts in de stad gesignaleerd en hij schitterde in afwezigheid toen de teamfoto werd genomen.
Pillen
Met name dat laatste incident was voor zijn teamgenoten voldoende om Freeman niet tot aanvoerder te verkiezen en met de dag groeide er een afstand tus sen de quarterback en de rest van het
team. Het was ook tijdens deze periode dat Freeman problemen kreeg met de NFL, omdat hij te hoge waarden van verboden medicijnen terugkreeg uit de tests. Volgens de quarterback hing het samen met zijn pillen voor ADHD, maar de league vond het voldoende om het in een controlepro gramma te stoppen. Alles bij elkaar was het te veel voor Freeman, maar ook voor zijn werkgever. Het logische gevolg was het einde van de samenwerking tussen de twee in oktober 2013. Het had zo mooi kunnen zijn.
Tijd om in een gat te vallen werd
Freeman niet gegeven, want drie dagen na zijn vertrek in Tampa kreeg hij een nieuwe kans in het 2500 kilometer noordelijker gelegen Minneapolis. De kans kwam ook daadwerkelijk op 16 oktober 2013, toen de Vikings tegen de New York Giants speelden. Freeman wist zich echter totaal geen raad op het veld. De enige score van de Vikings kwam tot stad na een punt return en de zwalkende Giants gingen met een simpele 723 overwinning aan de haal. Tot overmaat van ramp liep Freeman een lichte hersenschudding op, dus revanche in de volgende wedstrijd tegen de Green Bay Packers zat er niet in. Christian Ponder nam de taken over en de rest van het seizoen restte Freeman niets anders dan toekijken vanaf de bank.
In de maanden die volgden werd de berichtgeving rond Freeman niet positiever. Met name de zogenaamde lichte hersenschudding werd door weinigen geloofd. En wanneer dat soort verhalen de ronde gaan doen, ben je in de NFL snel uitgerangeerd. Trapsgewijs is het triest om te zien hoe de loopbaan van Freeman in het slop is gekomen. Het kan toch bijna niet anders dat de ooit zo energieke belofte van Kansas State
nu depressief ergens op een zolderkamer zit na te denken over hoe het toch zo ver heeft kunnen komen.
Vrije val
Eersterondekeuze van een mooie franchise als de Tampa Bay Buccaneers. Invallen op het moeilijkste moment en direct de wedstrijd van je leven spelen. Vervolgens je team naar een 106 seizoen leiden en overal de gevierde man zijn. Het leven kan niet kapot en geluk en voorspoed lachen je toe. Je zet dezelfde prestaties neer als Florida’s held Dan Marino en dan komt opeens een minder seizoen. En na dat mindere seizoen komt er een nieuwe coach. Die nieuwe coach ligt je niet en een paar maanden later ben je opeens derde keuze bij de Minnesota Vikings, 2500 kilometer verderop in het ijskoude Noorden. Eén wedstrijd mag je spelen, maar je bakt er niets van. Juist de tegenstander van die dag, de New York Giants, proberen het nog even een maandje met je, maar ook daar wordt al snel duidelijk dat je hoogstens derde keuze bent.
Het is bijna ondenkbaar dat Freeman
nog ergens terugkeert en furore zal maken. De conclusie is hard, maar heeft de quarterback grotendeels aan zichzelf te danken. Topsporter worden kunnen heel veel mensen, maar topsporter blijven is voor minder weggelegd. Tito Jackson maakte ooit een soloplaat met de titel ‘I Gotta Play’. Misschien is het moment gekomen voor Freeman om die plaat van zijn alter ego grijs te draaien en zich op te laden voor een laatste gooi naar eeuwige roem in de NFL. Want op deze manier zijn we hem over een paar jaar helaas volledig vergeten. •
De honkballer op de zwartwit foto zit op zijn hurken en pakt een
knuppel uit de rij die voor hem ligt. Hij draagt een wollen vest over zijn uniform en heeft een verweerde kop. Tegen de vijftig schat je hem. Doet hij mee aan een veteranenwedstrijd? Nee, het is Honus Wagner, volgens het onderschrift de beste korte stop aller tijden. Hij speelde tot zijn drieënveertigste.
Waarom zien veel spelers uit het verre verleden er zo doorleefd uit? Komt het door de alcohol, het roken en de pruimtabak? Major Leaguers waren niet ouder dan hun collega's van tegenwoordig. Integendeel, in 1950 bijvoorbeeld waren slechts drie van alle basisspelers in de Big Leagues vijfendertig jaar of ouder.
Op een andere, prachtige actiefoto
zien we Alex Rodriguez. Slank, soepel, jong. Een dertiger, maar je schat hem veel jonger. Forever young is een kenmerk van de huidige generatie. Is het een kwestie van wat prikjes botox? Een baseballspeler is immers niet bang voor een injectienaald.
Beide foto's staan in het boek Baseball's Greatest, een uitgave van Sports Illustrated. Toen dit blad in 1954 op de markt kwam, was het doel van de uitgever dat het ‘the accepted and essential weekly reporter of the Wonderful World of Sport’ zou worden. Dat is goed gelukt. Spraakmakende reportages en prachtige opnames, gemaakt in een tijd toen het woord photoshoppen nog niet bestond, zorgden ervoor dat SI het best gelezen sportmagazine van Amerika werd. Zelfs nu, in het digitale tijdperk, is de papieren oplage nog ruim 3 miljoen.
Sports Illustrated is een onderdeel van het mediaconcern Time
Incorporated. Behalve tijdschriften worden er ook boeken over onder meer football, basketbal en niet te vergeten ‘swimsuits’ uitgegeven. Het
Titel SPORTS ILLUSTRATED BASEBALL'S GREATEST Auteur SPORTS ILLUSTRATED BESTELLEN AMAZON.COM
Het zijn grote, dikke, zware koffietafelboeken van een prachtige kwaliteit.
In 2013 verscheen in deze serie “ Baseball's Greatest”. Een jury van zeven
(ex)redacteuren van SI stelde een lijst op van de tien beste spelers, clubs, stadions, kortom van alle mogelijke categorieën die je op honkbalgebied kunt bedenken. Bij elke keuze werd een korte karakteristiek geschreven en een foto geplaatst. De foto's maken het boek bijzonder, ze geven vaak tegenstellingen weer. Naast de zwartwit opname van de oude werper Grover Alexander, die in de jaren '20 slechts vier ballen nodig had om los te gooien,
is bijvoorbeeld een kleurenfoto van de door dopingperikelen tegenwoordig doodgezwegen Roger Clemens afgedrukt.
De keuzes van de jury zijn uiteraard subjectief. Sandy Koufax is natuurlijk de beste linkshandige pitcher, maar was de beste rechtshandige werper echt Walter Johnson ? Hij is al 68 jaar dood, niemand heeft hem nog zien spelen. Het is leuk om hierover te filosoferen.
Verder maakte sterfotograaf Walter Iooss jr. in 1977 een geweldige foto van
Reggie Jackson (Mr. October), die drie homeruns in een World Series wedstrijd sloeg. Opvallend: je ziet veel mannen met ontbloot bovenlichaam op de tribune. Zijn het Ajax supporters avant la lettre? Tegenwoordig hebben ze in Amerika een dresscode: indecent clothing is prohibited. Footwear is required all the time. Als beste honkbalfilm wordt Field of Dreams gekozen, maar heel opmerkelijk de jury waagt zich niet aan een uitspraak over het beste baseballboek. Baseball's Greatest scoort hoog in de categorie koffietafelboeken en hoort op de leestafel van elke honkbalkantine te liggen. •
TEKST KEES WIJDEKOP
Ondertussen in Azië We richten ons met Sport Amerika uiteraard voornamelijk op sport in Amerika, maar in Azië is een aantal Nederlandse honkballers aan een sterk seizoen bezig en voor sommige van hen zou dat kunnen betekenen dat zij zich terugvechten naar een team in Amerika.
Wladimir Balentien, van wie we natuurlijk zijn historische seizoen in 2013 herinneren, is ook in 2014 weer goed begonnen aan zijn Japanse seizoen. De Antilliaanse slugger met de bijnaam Coco brak vorig seizoen het record voor meeste homeruns in een seizoen dat decennialang op naam stond van de legendarische Sadaharu Oh. Dit jaar moet Balentien voorlopig met achttien homeruns genoegen nemen met de tweede plaats in dat klassement. Amerikaan Brad Eldred sloeg al twintig ballen over de omheiningen en voert daarmee de Japanse professionele competitie aan. Op de vierde plaats, achter Wily Mo Pena, een andere voormalig Major Leaguer, staat Nederlands international Andruw Jones met vijftien hekklappen.
In Japan gaat het dus goed met onze
sluggers. Enkele honderden kilometers verderop heeft werper Rick van den Hurk die van deze drie Nederlanders waarschijnlijk nog het meeste hoop op een terugkeer naar de MLB. In Zuid‐Korea komt de Eindhovenaar uit voor de Samsung Lions. Terwijl hij vorig jaar een moeilijke periode kende en zich aan moest passen, is hij dit seizoen erg sterk begonnen. Na negen starts is hij 6‐1 met een ERA van 2.94 en gooide hij al 56 keer drie slag. De insteek van zijn Koreaanse avontuur is altijd een terugkeer naar de MLB geweest en met een heel sterk seizoen in 2014 zou dat zomaar kunnen gebeuren. ∙
Seb Visser.
Vijftiende
Cleveland Cavaliers, Minnesota
Timberwolves, Utah Jazz, Toronto Raptors, Washington Wizards, Sacramento Kings, Detroit Pistons, Charlotte Bobcats, Milwaukee Bucks, Golden State Warriors, Phoenix Suns en Houston Rockets. Twaalf teams die dit jaar niet de NBA Finals haalden. Twaalf teams ‐ waaronder de nummers laatst in beide conferences ‐ die in 2011 de kans hadden om Kawhi Leonard aan hun spelerslijst toe te voegen. En allemaal lieten ze die kans aan zich voorbijgaan. De jonge held van de San Antonio Spurs werd in 2011 als vijftiende gedraft. En niet eens door de Spurs zelf, maar door de Indiana Pacers, die hem vervolgens ruilden voor George Hill. Minstens twaalf teams bedankten dat jaar voor het talent van Leonard. Wie de 22‐jarige forward ziet schitteren in de finale snapt daar helemaal niks van. Frustrerend is het bovendien, wanneer je toevallig fan bent van één van die eerder genoemde twaalf teams.
Leonard is bescheiden, stil en toegewijd
en past daarmee perfect bij de Spurs. Maar hij werd vooral geselecteerd omdat de Spurs – in tegenstelling tot al die anderen –inzagen dat hij de potentie had om een ster te worden. De Spurs zijn de beste talentenscouts van de league en dat legt ze geen windeieren. Leonard is één van de redenen dat Tim Duncan zijn vijfde ring in ontvangst mag nemen. De zogenaamde kenners die in 2011 hun neus ophaalden voor Kawhi Leonard kunnen weinig anders dan toekijken, zich achter de oren krabben en afvragen waar het mis ging. ∙
Eva Gerritse.
“Dit Rangers team was een verdomd
goede ploeg,� zei LA Kings captain Dustin Brown na afloop van Game 5 in het Staples Center. Zijn team had enkele momenten eerder voor de tweede keer in drie jaar de Stanley Cup in ontvangst genomen en deze finale was nog een wedstrijd korter geweest dan de zes duels die ze speelden tegen de New Jersey Devils in 2012.
Toch vond Brown dat de Rangers geen makkie waren geweest. Vooraf was dat wel voorspeld. De New Yorkers zouden kansloos zijn tegen fysieke spel van de Kings, maar uiteindelijk werden drie van de vier verliespartijen van de Rangers pas in overtime beslist en in twee van de drie sudden deaths raakten de Rangers eerst de paal, voordat de Kings het duel in hun voordeel beslisten.
Lundqvist
Quick
Alles waar in het begin op werd gerekend voor de Kings kwam uit. Ze scoorden dankzij alle lijnen, Drew Doughty scoorde een sensationale gelijkmaker in Game 1 en was de nemesis van de Rick Nash en Brad Richards en Jonathan Quick stond er als hij er moest staan. Zijn percentages en statistieken vielen op papier tegen, maar hij oogde in de finale bijzonder scherp en schitterde in de overtimes.
Q
Hoe anders verliep de serie voor Henrik Lundqvist. Ook de Zweedse doelman stond uitstekend te keepen en deed er in de meeste wedstrijden alles aan om zijn ploeg in de strijd te houden. Dat lukte veelal wonderwel, maar in vrijwel alle duels schoten de Kings twee keer vaker op doel in de derde periode en overtime dan de Rangers. Een onhoudbare barrage van kansen voor welke doelman dan ook.
Na afloop van het vijfde duel was Lund
qvist dan ook ontroostbaar. Terwijl de Kings achter hem feestvierden tegen de boarding, lag hij languit in zijn crease, zijn handen op zijn helm en naar teamgenoten gebarend om hem maar even alleen te laten. Ook een half uur biggelden de tranen over zijn wangen en met moeite stond hij als laatste een paar bevriende journalisten te woord.
Ondanks dat de statistieken aantonen dat uick’s ware huzarenstukje was echter de Lundqvist consequent een van de beste, zo derde wedstrijd, want in die mustwin voor niet de beste, goalies in de league is, blijft die grote prijs hem maar ontglippen. In de Rangers kwam de ploeg furieus uit de 2012 hadden de Rangers hun uitschakeling startblokken, maar Quick hield zijn Kings door de Devils volledig aan zichzelf te in de wedstrijd en ondanks 22 opgelegde wijten en dit jaar deden ze er alles aan, kansen voor de Rangers tegen slechts maar iets minder geluk en iets minder negen voor de Kings werd het 30 in de talent bleken fataal tegen de ijzersterke wedstrijd en 30 in de serie voor Los Kings. Weer niets voor The King. Angeles en daarmee was de race gelopen.
Dynastie
Het is echter opnieuw alles voor de Los Angeles Kings. Spraken we vorig jaar nog van de mogelijke dynastie in Chicago, nu lijken de Kings weer de machtigste ploeg in de loodzware Western Conference en niets wijst er op dat de ploeg op korte termijn hun grootste talent moet laten lopen. Dit team blijft de komende jaren sterk, zelfs als hun beste nieuwe speler niet bij blijkt te tekenen.
Gaborik
Die beste nieuwe speler van de playoffs bleek namelijk Marian Gaborik, die amper een jaar geleden nog in New York speelde. Hij scoorde de cruciale gelijkmaker in het tweede duel, maar was gracieus naar zijn oudteamgenoten en had niets dan complimenten voor hen achteraf. Het wordt voor de Kings echter lastig de Slowaak te behouden, omdat zijn contract afloopt en hij op 1 juli van enkele kleinere teams waarschijnlijk een prachtig aanbod voor meerdere jaren zal krijgen.
Vergelijkbaar zitten ook de Rangers met
capproblemen en mede daarom doet de uitgebleven titel zo’n zeer in de Big Apple. Ze waren er van overtuigd dat deze groep hun uitgelezen kans op de Stanley Cup was, maar nu Brad Richards en Anton Stralman volgend jaar waarschijnlijk geen Rangers meer zullen zijn wordt het vervangen van hun diepte en ervaring een zware klus voor de ploeg.
Groots
Nu de titel definitief is uitgereikt mogen we terugkijken op een fantastisch jaar, waarin de National Hockey League recordwinsten heeft geboekt en dankzij vele memorabele wedstrijden – waaronder de wedstrijden in Yankee Stadium en Dodger Stadium en natuurlijk de Winter Classic voor meer dan honderdduizend fans – en een ongekend niveau in de playoffs.
Het wordt daarom een lange zomer zonder
ijshockey, maar verwacht op korte termijn nieuws over een nieuwe opzet voor het wereldkampioenschap met medewerking van de NHL en hun spelers en natuurlijk over twee weken alweer de draft, free agency en de langzame aanloop naar preseason in september, want dertig graden in Los Angeles of min twintig Edmonton, de NHL staat nooit stil. •
Zijn gortdroge karakter maakt hem een geliefd onderwerp voor
journalisten. Hij geeft niets prijs en ook dit jaar werkte dat uitstekend. Daryl Sutter was slimmer dan iedereen, vroeg om de juiste versterkingen en mag vanaf de boerderij van zijn moeder tevree terugkijken.
Jonathan Quick was zichzelf niet en toch was dat voldoende voor de titel. In de serie tegen Chicago waren zijn statistieken abominabel, maar in rechtstreekse duels met Crawford en later Lundqvist was hij alsnog de betere. Knap, maar onverwacht ietwat weinig indrukwekkend.
Zijn wondergoal uit Game 1 tegen de Rangers moet door
iedereen gezien worden, maar hij deed ook in de schaduw van zijn tegenstanders geniaal werk. Drew Doughty profileerde zichzelf als de ster van de Kings en misschien wel de verdedigende ster van de league.
Alec Martinez is de eerste speler die in overtime zowel de
winnende in de Conference Final als de Stanley Cup Final en dat als verdediger die pas halverwege de twintig zijn plek in de NHL heeft gevonden. Martinez is een laatbloeier, maar een blijvertje voor de Kings en hartstikke clutch.
Marian Gaborik: een jaar geleden geslachtofferd bij de
Rangers vanwege zijn ruzies met John Tortorella en een jaar later een doelpuntenmachine in Los Angeles. Blessures leken zijn succes lang in de weg te staan, maar de sympathieke Slowaak was dit voorjaar fit en bij vlagen echt geniaal.
De verrassende winnaar van de Conn Smythe Trophy als playoff
MVP werd Justin Williams, die de bijnaam Mr. Game 7 verdiende door zijn vele goals en punten als die het hardste nodig zijn. Hij speelde weergaloos en geloofde soms zijn eigen succes niet. Zijn tranen bij het ophalen van de trofee waren de allermooiste.
Aanvoerder van de Kings en vooral tegen de San Jose Sharks
bron van inspiratie. Dustin Brown gaf nooit op, bleef geloven en leidde zijn ploeg voor de tweede keer in drie jaar naar het beloofde land. Hij is pas de tweede Amerikaanse aanvoerder die de Cup wint en de eerste die ’t twee keer doet.
Vaak is Jeff Carter shifts lang onzichtbaar, om vervolgens uit het niets iets schitterends te laten zien en geregeld te scoren. Dit waren zijn beste playoffs tot nu toe en hij lijkt, in tegenstelling tot zijn maatje Mike Richards, zijn plek definitief te hebben gevonden.
Alain Vigneault’s komst naar de Rangers was een meesterzet
van Glen Sather, die in de goedlachse en vriendelijke Vigneault op het juiste moment de perfecte vervanger van de keiharde John Tor torella zag. AV bleef na een rampzalige seizoensstart geloven in zijn plan en in zijn team en het betaalde zich uit in een schitterende run.
Henrik Lundqvist was deze playoffs absoluut The King, zelfs
zonder die zo vurig gewenste Stanley Cup. Zijn keeperswerk in de laatste drie duels tegen de Pittsburgh Penguins verdienen hun eigen DVD, want het was een clinic. Zijn tijd komt nog wel, dit worden zijn piekjaren.
Drew Doughty was dan wel the talk of town, in stilte was Ryan
McDonagh fantastisch en tegen de Canadiens vestigde hij definitief zijn naam. Nooit eerder scoorde een verdediger voor de Rangers zo veel punten (10) in één serie. Zelfs Brian Leetch niet. MacTruck werd deze week pas 25 en wordt op korte termijn een legende in NYC.
Oef, maar hoe anders was ’t voor Dan Girardi. Zijn zesjarige
deal van ruim dertig miljoen dollar begint deze zomer en in New York hebben ze nu al spijt. Hij was een turnovermachine en blunderde opzichtig in Game 1. Het was niet best voor Danny G. en hij zal zich rap moeten herpakken.
Anton Stralman werd in Toronto weggestuurd, in Columbus ook en faalde als tryout in New Jersey. Hij kreeg van de Rangers een laatste kans en groeide onverwacht uit tot een sensatie. De Zweed is free agent en blijft voor de Blueshirts waarschijnlijk niet behouden. Zelden piekte een speler op zo’n gunstig moment. Casht deze zomer.
Marty St. Louis werd gehaald als superster, maar vooral
zijn leiderschap en doorzettingsvermogen inspireerden. Hij rouwde en public toen zijn moeder onverwacht overleed, maar zette door en scoorde tegen de Canadiens een van de meest memorabele Rangers goals van de afgelopen twintig jaar.
Net als St. Louis werd Rick Nash ooit gehaald als superster, maar in de playoffs lijkt Big Rick al jaren helemaal de weg kwijt. Vier goals in meer dan veertig playoffwedstrijden met de Rangers is bescha mend en zeker met dat salaris. Hij is de best betaalde en misschien wel beste checking forward in de league, maar dat is niet genoeg.
Wie houdt niet van kleine Mats Zuccarello? Hij is een van de
kleinste spelers, maar heeft ongekend talent en een gigantisch hart. De Rangers moeten er alles aan doen om hem langdurig te behouden, want hij was dè revelatie van dit seizoen in New York. •
Nadat de Detroit Red Wings in 2008 de
Cup op hun naam hadden geschreven was er wekenlang nog maar één discussie in de NHL. Zou de eerste pick van de draft worden gebruikt voor een verdediger of een aanvaller? Die buitengewoon hoog aangeschreven verdediger was Drew Doughty en de aanvaller met wie hij streed om die begeerde eer was Steven Stamkos.
Het werd uiteindelijk Stamkos, die naar de Tampa Bay Lightning ging, maar door blessureleed en financieel beperkte middelen bij zijn club nog geen grote titel op zijn naam wist te schrijven. Doughty kwam als tweede pick terecht in Los Angeles, waar hij niet meteen de hoofdrol voor zich op hoefde te eisen, maar samen met de selectie om hem heen snel wist uit te groeien tot een sensationele groep van jonge spelers met veel ervaring.
ploeg, die hun aanvallers zag worstelen met de snelheid van de Rangers.
Niets van dat alles gold voor Doughty, die al vanaf zijn tienerjaren wordt geroemd om zijn mobiliteit in alle aspecten van het spelletje. De meeste verdedigers vinden het vertrouwen om daar gebruik van te maken echter niet in hun eerste profjaren. Doughty vond dat vertrouwen wel, onder meer door de systematische coaching van Darryl Sutter in de afgelopen jaren, waardoor de vraag niet vooral is òf Doughty nog beter wordt, maar vooral hoe en in welk aspect, want hij is al zo goed.
Toekomst
De toekomst van Drew Doughty wordt daarom buitengewoon interessant om te volgen. Hij is de posterboy van de nieuwe generatie verdedigers in de NHL, waartoe we bijvoorbeeld ook Ryan McDonagh en leven tijdens zijn jeugdjaren als P.K. Subban mogen rekenen, maar in sterspeler van de OHL’s Guelph Storm de prijzen nog uit, als speler van de LA Kings tegenstelling tot die twee heeft hij in zijn had hij als twintigjarige al Olympisch goud jonge jaren alles al gewonnen en is de vraag of hij de uitdaging blijft zoeken bij de op zak en vier jaar later ook twee keer de Stanley Cup boven zijn hoofd getild. Zelden Kings, of op enige termijn besluit om zijn maakte een jonge verdediger zo’n furore en geluk bij een andere ploeg te wagen. was zijn rol in die titels zo dusdanig groot. ij heeft overigens geenszins te kennen gegeven een nieuwe uitdaging te zoeken. Veelzijdig Op de vraag wat hij het liefste wil antwoordde hij vrijdagavond “volgend Doughty’s grote kracht is zijn veelzijdige jaar weer de Stanley Cup winnen.” Het talent. Hij is razendsnel en heel erg goed met zijn stick, waardoor aanvallers zelden zou geen verrassing zijn als dat bij hem ontsnappen en al helemaal met de gebeurde, want deze Kings hebben een geweldige kern van jonge spelers en de puck in hun bezit. Aanvallend valt vooral groei van Jake Muzzin, Alec Martinez en zijn overzicht op. Hij heeft de visie om Slava Voynov geeft hen de ruimte om de acties te voorspellen en speculeert daarop oudere verdedigers eventueel te vervangen door naar open delen van het ijs met vers bloed. manoeuvreren en daarbij zelf de actie te maken of te wachten op een pass van een Het is ook niet bepaald aannemelijk dat de andere spelmaker. Los Angeles Kings op korte termijn n de Stanley Cup Final van dit jaar waren afscheid van Doughty zullen nemen. Hij is misschien wel de beste speler in alle talenten van Drew Doughty meer dan eens zichtbaar. Zijn fantastische goal in de hun ploeg, samen met aanvaller Anze Kopitar, en heeft een heel fair contract openingswedstrijd van de serie was beschamend voor Derek Dorsett, die door van zeven miljoen dollar per jaar. Die deal heeft hij in 2011 getekend en loopt Doughty voorafgaand aan zijn doeltreffende schot ’t bos werd ingestuurd, tot de zomer van 2019, dus teams die dromen van Doughty in hun en onvoorstelbaar belangrijk voor zijn verdediging zullen een absurde prijs
B
H
I
moeten bieden of nog een paar jaar moeten wachten met dromen.
Prijzen
De kans dat Doughty voordat zijn deal afloopt nog zeker één grote prijs pakt lijkt groot. De komst van een nieuwe opzet voor het WK geeft hem een kans om na zijn goud op het Junioren WK ook wereld kampioen met de senioren ploeg te worden en de huidige Kingsselectie zal ook de komende jaren, samen met Chicago en St. Louis, de dienst uit maken in de Western Conference, met Drew Doughty als hun grote ster. •
• “Ik ben zo trots op iedereen in de kleedkamer. We hebben er zo had voor geknokt. Deze wond moet de komende weken even helen. Ik geloofde in onze kansen, we raakten de paal twee keer in OT. Het is en blijft sport van centimeters.” – Marty St. Louis (NYR) • “Het was zo vermoeiend om daar zo lang te staan. Het was enerverend, maar ik ben zo moe. We zijn als groep door zoveel emoties gegaan. Het was inclusief de Spelen een ontzettend lang jaar. Het was een uitdaging, maar we hadden zoveel plezier. De Kings speelden op de valreep alleen net wat beter. Ik heb er alles aan proberen te doen, maar het was niet genoeg.” – Henrik Lundqvist (NYR) • “It’s over! Can you believe it? The #LAKings are your 2014 Stanley Cup Champions!” @LAKings, luttele momenten na de winnende treffer
• “Oh, Stanley Cup. Je bent nog mooier dan we ons herinnerden.” – diezelfde @LAKings
• “Ik zeg ’t nog maar een keer. De NHL playoffs zijn beter dan alle anderen. Ieder jaar weer.” ESPN’s Jim Rome
• “Ik kan niet geloven dat ik de Conn Smythe heb gewonnen. Ik denk echt niet dat dat besef ooit, echt nooit, zal bezinken.” – Justin Williams (LAK)
• “We hebben hele goede spelers in onze groep, goede mensen, die het spel op dezelfde manier willen spelen. Er is niet één egoïst in onze kliek. Iedereen begrijpt dat als je wel egoïstisch bent, we je eruit schoppen of je speelt gewoon niet. Zo gaat deze groep te werk.” –Jarred Stoll (LAK)
• “Ik probeerde hier gewoon in de groep te passen, zowel op het ijs als ernaast. De groep was echt fantastisch voor me. Je kunt niet winner zonder goede groep en ze waren ongelofelijk. Ik ben blij en trots dat ik hier deel van uit mocht maken.” – Marian Gaborik (LAK)
• “Yeah, het was een lang jaar. Heel veel wedstrijden vooral. Ik ben kapot. Maar het voelt fantastisch. Ik had nooit gedacht ze beiden [Olympisch goud en de Stanley Cup, red.] in hetzelfde jaar te winnen, laat staan een van de twee eigenlijk. Ik ben dus verdomd blij en opgewonden.” – Drew Doughty (LAK) • “Ik denk dat niemand objectief de Rangers als beste ploeg in de Eastern Conference zag, maar ze vonden een weg. En misschien nog wel belangrijker, als je als Vigneault zijnde twee verschillende teams [Rangers in 2014, Vancouver in 2011, red.] met twee totaal verschillende rosters en twee verschillende stijlen naar de Final coacht in zo’n korte tijd, dan is dat geen toeval.” Barry Melrose •
Gerechtigheid
Het heeft bijna zeven jaar geduurd, maar
het recht zegevierde vorige week alsnog. Jason Mitchell en Eric Rivera werden veroordeeld voor de moord op Sean Taylor, voormalig superster safety van de Washington Redskins. Mitchell, het brein van de overval, mag de rest van zijn leven in de cel doorbrengen, Rivera een kleine 50 jaar. Het is een schrale troost voor de nabestaanden van Taylor en voor de Washington Redskins. Zij krijgen er een onmisbaar mens niet mee terug. Taylor verloor zijn leven op een doorsnee Florida nacht in november 2007, nadat hij een groep jonge inbrekers in zijn huis betrapte. De heren overvallers dachten een lading cash buit te kunnen maken in huize Taylor terwijl de heer des huizes een wedstrijd speelde in Tampa Bay. In plaats daarvan was Taylor geblesseerd en dus thuis bij zijn vrouw en achttien maanden oude dochter. Taylor confronteerde de inbrekers met een machete waarna de toen 17‐jarige Rivera in blinde paniek Taylor neerschoot. Taylor werd geraakt op de slagader in zijn rechterbovenbeen en verloor zoveel bloed dat de hulpdiensten bij aankomst weinig meer konden betekenen voor de man die football speelde met ware doodsverachting.
Taylor was een spijkerharde safety met een enorm bereik die volgens zijn teamgenoten zelfs op de training als een raket in de tackles dook. Als een van de laatste van Miami University’s gouden generatie maakte Taylor in 2004 als vijfde draftkeuze de overstap naar de NFL en de Redskins. Twee Pro Bowl‐deelnames in drie jaar hadden de voorbode moeten zijn voor een Hall of Fame‐waardige carrière. Het mocht niet zo zijn. ∙
Paul Klomp.
Mr. Padre
Afgelopen maandag overleed Tony Gwynn aan de gevolgen van kanker. De outfielder speelde zijn gehele loopbaan voor de San Diego Padres en werd daarom ook liefkozend 'Mr. Padre' genoemd. Gwynn's carrière eindigde voordat ik actief de MLB ging volgen en ik kan daarom ook niet zeggen dat ik hem heb zien spelen. Wel heb ik veel over deze Hall of Famer gelezen en heb ik in de afgelopen jaren ontzettend veel respect voor hem gekregen. Niet alleen zijn trouw aan de Padres sprak mij aan, maar ook zijn zachtaardige persoonlijkheid.
Ik weet nog goed dat hij in 2007 het belletje kreeg dat hij toegelaten was tot de Hall of Fame. Daar zat hij dan in z'n huiskamer. Camera's om hem heen. En de telefoon ging over. Bijna gelijk tranen bij Gwynn. Hij had het gered. 98 procent van de stemmers had hem op het ballot gezet. Het op zes na hoogste in de historie. Zo goed was hij. Meer dan drieduizend honkslagen, een slaggemiddelde van .338, vijftien All‐Star Games en zijn rugnummer negentien 'retired'.
Een groot sportman en persoon werd 54
jaar en liet naast ontelbaar veel herinneringen ook een baseballzoon na. Tony Gwynn Jr. is een schim van zijn vader. Deze 'journeyman' heeft moeite om in de Major Leagues te blijven en heeft inmiddels al vier teams versleten. Deze in vele opzichten tegenpool van senior verloor zijn vader en de honkbalwereld verloor één van haar grootste ambassadeurs van de sport. Mr. Padre is niet meer. ∙
Lennart Beishuizen.