had een kapperszaak en Jacqueline kwam vaak langs om met de hond te gaan wandelen. Ze is behoorlijk zelfstandig en dat was belangrijk, omdat we toen allebei nog werkten.” De dochters reageerden meteen enthousiast. Zorgzaamheid zit hier in de genen.
Al zes jaar een warm gastgezin Nog steeds zetten meer dan 150 gezinnen in Geel en de buurgemeenten hun hart en hun huis open voor een psychisch kwetsbare medemens die niet zelfstandig kan wonen. Wat door de buitenwereld vaak als iets buitengewoons wordt beschouwd, is voor die gezinnen de normaalste zaak van de wereld. Dat blijkt ook uit het verhaal van Carine en Jos bij wie zes jaar geleden Jacqueline kwam inwonen. “Ik ben nog altijd dezelfde vrouw en ik denk dat Jacqueline ook nog altijd zichzelf is. Hier moeten we ons niet in bochten wringen om het gezellig te houden”, zegt Carine.
Het gesprek maakt al snel duidelijk dat we in Winkelomheide in een warm nest zijn beland. Toen de twee dochters de deur uit waren en aan een eigen gezin begonnen, kwam Carine met het idee om pleegouder te worden. Ze had in het dorp nooit anders geweten dan dat er pleeggasten waren en Jos groeide op in een Geels pleeggezin. Bij hem thuis in Larum waren “onze” Pol en “onze” Pier de kostgangers. Vader ging in de
6
I EXTRA INFO GEEL I Dimpnadagen
fabriek werken en de twee gasten vonden een zinvolle tijdsbesteding in de grote tuin: zaaien, wieden en voor de dieren zorgen. Er is nog een leuke anekdote die Jos lachend meegeeft: toen hij nog een baby was, duwde Pol hem in de kinderwagen door het dorp en hij probeerde iedereen te doen geloven dat het zijn kind was. Dat een kostganger alleen op stap ging met een kleine spruit, was geen punt. In Geel is dat gewoon zo.
Toen Carine zich kandidaat stelde voor het pleegouderschap had ze al de hoop dat Jacqueline in huis zou komen. Maar een pleeggast kies je niet zelf en dus werd de gebruikelijke procedure via het OPZ Geel doorlopen. Uiteindelijk was er de juiste match en kwam Jacqueline inwonen. “We kenden elkaar al lang,” zegt Carine: “Ik
“We hebben allemaal warme contacten en een veilige thuis nodig.”
Natuurlijk was het in het begin wennen, bijvoorbeeld als er afspraken gemaakt moesten worden, herinnert Carine zich. “Jacqueline is tien jaar ouder dan ik en ik vond het moeilijk om huisregels op te leggen zoals ik dat met mijn dochters deed, bijvoorbeeld over een uur van thuiskomen. Ik merkte echter dat het voor haar net goed uitkwam dat er duidelijke afspraken zijn, omdat zij die structuur nodig heeft en erg apprecieert.” Het klikte en het werd ook duidelijk dat ze elkaar goed aanvulden. Carine is nogal nonchalant, “zelfs wat chaotisch” zoals ze het zelf omschrijft en Jacqueline heeft alles graag op orde. En dus zorgt Jacqueline dat alles op zijn juiste plek terecht komt. Met de tijd heeft Jacqueline haar eigen leven uitgebouwd. Ze gaat tijdens de week overdag naar het dagactiviteitencentrum (DAC) in het OPZ Geel en tijdens het weekend spreekt ze af met haar vriend in ontmoetingscentrum ’t Vooruitzicht op de campus. Maar evengoed komt haar vriend aan huis in Winkelomheide. “De dinsdag is eigenlijk mijn zondag,” zegt Jacqueline grappend. “Dan ga ik niet naar het OPZ. Die dag ga ik mee met de buren naar de dansclub. Dansen is het leukste dat er is. Jammer genoeg lag het met corona lange tijd stil, maar nu kunnen we gelukkig opnieuw beginnen.”
INTEGRATIE IS BELANGRIJK Jos en Carine helpen Jacqueline verder op weg naar zelfstandigheid. “We hebben een elektrische fiets gekocht en dat verruimt enorm haar mogelijkheden om ergens te komen,” legt Jos uit. “Ze kan in de zomer naar april 2022 I
7
