Wie herinnert zich nog Madame Cornu?

Het witte huis gelegen aan de Oude Kuringerbaan draagt de naam “Villa Cornu”. Deze woning werd in de jaren twintig door de Kempische Elektriciteitsmaatschappij (het latere EBES) aangekocht en verbouwd tot directeurswoning met werkruimtes.

Na de Eerste Wereldoorlog namen directeur Fernand Cornu (33) en zijn vrouw er hun intrek. Fernand Cornu zal een belangrijke bijdrage leveren aan de ontwikkeling van de Limburgse elektriciteitsnetten.

Hij was een van de vele inwijkelingen die na de Eerste Wereldoorlog in Hasselt werk vonden. Het gezin kwam uit het verre Lesse in Belgisch-Luxemburg. Als oorlogsinvalide had hij veel aandacht voor de menselijke noden in het naoorlogse Limburg. Hierbij kreeg hij heel wat steun van zijn echtgenote Hélène Ledune. Ze zal haar hart aan Limburg verliezen en hier blijven wonen tot aan haar dood in maart 1970.

Hélène werd op kerstavond 1892 geboren te Cuesmes, nu een deelgemeente van Mons. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was ze verdienstelijk als verpleegster. Het zal wel liefde op het eerste zicht geweest zijn toen ze de zorg voor de zwaar gewonde soldaat Fernand Cornu op zich nam. Het jonge koppel vestigde zich eerst met hun eerste zoontje Pierre in Lesse. Hier werd hun tweede kind Charles geboren. Hun derde kind, eveneens een zoontje, stierf vrij jong.

Zonder de geschiedenis van de woning te kennen, nam het jonge gezin daarna zijn intrek in een huis in Hasselt dat ooit gebouwd werd voor een moeder die eveneens haar kind op jonge leeftijd verloor. De zorg om de woning was voor deze eerste bewoonster de beste afleiding om het verlies van haar zevenjarige Lucie te verdragen. Het gezin Cornu wist zich snel te integreren in onze wijk die zich toen volop ontwikkelde. Vooral Hélène werd door de buren gewaardeerd omwille van haar onbaatzuchtige inzet. Met haar bewogenheid droeg ze ertoe bij dat de Heilig Hartwijk zou uitgroeien tot een zelfstandige parochie. Immers, tot de jaren 30 maakten de bewoners van de ‘Kuringerwijk’ deel uit van de SintQuintinusparochie.

Hélène Cornu was één van de bezielers van de oprichting van het provinciale Heilig-Hart-heiligdom. Om geld in te zamelen, publiceerde ze in haar functie van voorzitster van het erecomité van het Parochiaal Bouwcomité een prijskamp in het parochieblad. Wie deelnam, betaalde daarvoor 5 frank. Maar het was niet zozeer de financiële opbrengst die de grootste bijdrage leverde. Door haar actie motiveerde ze zowat alle wijkbewoners voor het nieuwbouwproject. Tot op de dag van vandaag is dat nog altijd voelbaar in onze wijk. Het is dan ook niet te verwonderen dat ook haar naam genoteerd stond op de oorkonde, opgesteld ter gelegenheid van de eerstesteenlegging in 1959.

Omwille van haar inzet in de parochie ontving ze de Orde Pro Ecclesia et Pontifice, een uitzonderlijke onderscheiding die in 1888 door paus Leo XIII werd ingesteld. Sinds 1908 werd die medaille enkel nog in goud uitgereikt aan katholieke gelovigen, op voorwaarde dat de ontvanger ten minste 45 jaar oud was en zich gedurende 25 jaar verdienstelijk had gemaakt voor het rooms-katholieke geloof, of zich ingezet had voor de Kerk. Het was uitzonderlijk dat deze erkenning aan een vrouw werd uitgereikt.

Hélènes engagement reikte echter verder dan het parochieleven. Zo was ze eveneens een van de initiatiefneemsters om een speeltuin te openen op het

Domein Bokrijk. Van bij de aanvang in 1951 was het Koningin Astrid-speelplein gratis toegankelijk voor kinderen uit alle lagen van de bevolking.

Behalve voor haar sociale engagement werd ze ook bekend door de tuinfeesten die ze regelmatig bij haar thuis organiseerde. Hierbij nodigde ze het Femina-orkest uit dat dan voor aangepaste dansmuziek zorgde. Je zag haar ook regelmatig in de stad. Een bezoekje aan het Hooghuis hield gegarandeerd in dat ze met de dames deelnam aan de bridgebijeenkomsten die daar werden georganiseerd.

Een foto van mevrouw Cornu hebben we helaas niet kunnen vinden. Hélène Cornu is verdwenen tussen de plooien van onze wijkgeschiedenis. Maar zelfs al is ze misschien vergeten, haar sociale bewogenheid effende in elk geval een pad voor anderen na haar.