De wijk en de wereld – Kadija

Kadija Alo

Ik ben Kadija Alo, 41 jaar oud en geboren in de kuststreek van Eritrea. Op mijn twaalfde stopte ik met school omwille van de oorlog in mijn land. Als hobby had ik mijn eigen kapsalon en daarvan maakte ik mijn beroep. Wel studeerde ik nog Arabisch. Mijn vader verdween plotseling toen ik een jonge tiener was. Zelfs vandaag is het nog altijd onduidelijk wat er met hem gebeurde. Is hij gewoon gevlucht of werd hij ontvoerd? Zelf ontvluchtte ik mijn land in 2012. De oorlog woedde nog altijd en vrouwen belandden vaak in slavernij. Mijn moeder en ik trokken daarom naar Jemen. Daar werkte ik verder als kapster, maar we vonden het er ook te gevaarlijk. Mijn moeder ging al vlug terug naar Eritrea, terwijl ik verder reisde naar Saoedi-Arabië. Ik vond er werk als huishoudster en probeerde goed te sparen om naar Duitsland te kunnen verhuizen. Ik belandde echter in België maar probeerde meteen naar vrienden in Duitsland te trekken. Ik werd echter teruggestuurd naar een asielcentrum in Namen. Daar ontving ik uiteindelijk mijn erkenning als politiek vluchteling, waardoor ik in Luik kon gaan wonen. Ik probeerde Frans te leren, maar dat was zo moeilijk... Als vrijwilligster gaf ik daar medische zorg aan besneden Afrikaanse vrouwen. Toch kon ik me er niet veilig voelen, en dus verhuisde ik opnieuw. Naar Zottegem deze keer, een rustig dorp in Oost-Vlaanderen. Dat bleek dan weer iets té rustig. Ik had daar wel een Hasseltse buurman die mij zijn stad voorstelde. Daar zou ik me wel thuis kunnen voelen, dacht hij. Een verkenningstocht later besloot ik dat hij gelijk had. Hier in Hasselt leerde ik meteen Nederlands en dat viel al heel wat beter mee dan Frans. Verder volgde ik bij de VDAB een opleiding tot industrieel schoonmaker en kreeg een stageplaats in een hotel. Intussen had ik ook mijn Somalische partner leren kennen. Hij werkt momenteel in Duitsland. Na mijn stage kon ik een paar maanden niet werken omwille van corona. Maar zo lang alleen thuis zitten niksen vond ik niet leuk. Na een korte job als poetshulp startte ik dan bij kringwinkel Okazi. Dat was heel leuk werk omwille van de sociale contacten en mijn collega’s. Jammer genoeg kon ik er niet blijven. Gelukkig kon ik wel terecht bij Klavertje Vier, een sociaal restaurant in Runkst. Daar help ik de kok, doe ik de bediening en de schoonmaak. Maar dat contract van een jaar loopt ook bijna af. In mijn vrije tijd help ik nieuwkomers in Hasselt en ga ik graag een koffietje drinken met vrienden. Verder wil ik graag weer gaan sporten. Onder andere karate trekt me wel aan. Dus als iemand een tip heeft voor een club waar ik terecht kan, dan mag je die altijd met mij delen! Ik ben in elk geval gelukkig hier in Hasselt. Ik voel me veilig, de stad is niet te groot of te klein, maar wel toeristisch. En ik hou ervan om mijn buitenlandse vrienden mijn stad te laten ontdekken.