Iedereen Leest :: Iedereen Fan by Stichting Lezen Vlaanderen

Stichting Lezen staat voor het intense plezier van lezen en wil haar passie met velen delen.

Iedereen leest IEDEREEN FAN Een bestsellerauteur die je telkens nagelbijtend achterlaat, een obscure cultschrijver die je hardop doet lachen, een dichter die je de dingen op een andere manier laat zien... Van sommige auteurs weten we op voorhand: het boek is ons ding. We lezen ze graag en gretig, onze favorieten. We zijn fan. In Iedereen Leest :: Iedereen Fan lees je kortverhalen over de relatie tussen schrijvers en hun publiek. Enthousiaste fans kunnen hun bewondering voor bepaalde auteurs dan weer niet onder stoelen of banken steken. De makers van â&#x20AC;&#x2DC;Iets met boekenâ&#x20AC;&#x2122; bekenden alvast kleur: al de auteurs in deze minibundel zijn of waren ook te gast in hun boekenprogramma op Canvas en VPRO. Wil je meer lezen of heb je zelf een goeie leestip? Op www.iedereenleest.be vind je duizenden boekentips. Veel leesplezier Iedereen Leest :: Iedereen Fan is een project van Stichting Lezen in samenwerking met NMBS. Met dank aan Metro.

INHOUD

Erik Raeymaekers leest Herman Brusselmans I 04 Lezers – Annelies Verbeke I 06 Jan Leyers leest Stendhal I 08 Drinkend temidden van vliegen - Ilja Leonard Pfeijffer I 10 Anneke Cocriamont leest Cyriel Buysse & Joris van Parys I 12 Handgranaten, als eieren zo groot - Frank Westerman I 14 Leon Verdonschot leest Dimitri Verhulst I 16 De lieve lezer – Annejet van der Zijl I 18 Marcel R. leest Franz Kafka I 20 Dans met mij – Kristien Hemmerechts I 22 Pieter Vervloet leest Kader Abdolah I 24

Erik Raeymaekers leest Herman Brusselmans

“Ik leerde Herman Brusselmans kennen via zijn columns in Humo. Daar moest ik af en toe hard om lachen. Toen ik ontdekte dat hij ook boeken schreef, ging ik op zoek. Ik was meteen verkocht. De stijl, de humor, hoe hij zo makkelijk de spot drijft met alles en iedereen... Wanneer ik in een boek van Brusselmans begin, kan ik het maar moeilijk opzij leggen. Zelfs al zou ik eigenlijk andere dingen moeten doen.” “Ik heb intussen ongeveer al zijn boeken in huis, telkens de eerste druk en gesigneerd. Om die te pakken te krijgen, ga ik naar boekvoorstellingen, boekenbeurzen en signeersessies. Die collectie is me dierbaar. Ik verzamel ook zijn columns, speciale uitgaven en zelfs zijn tv-optredens. Ik beken, ik ben fan. Zo beheer ik een website met een overzicht van wat er allemaal in mijn verzameling zit. Daardoor kom ik ook in contact met andere fans: we houden elkaar op de hoogte en we wisselen materiaal uit.” “Het is moeilijk om mijn favoriete Brusselmans eruit te halen. Ik apprecieer net de variatie in zijn werk. Maar de Guggenheim-reeks lees ik toch altijd met extra plezier. Ik lees of herlees er elk jaar minstens één boek uit.” Meer van Herman Brusselmans lezen? Surf naar www.iedereenleest.be

DE LEZERS ANNELIES VERBEKE

Er waren lezers met oprechte bewondering, lezers die goed hadden gelezen, mij complimenteerden, maakten dat ik neuriënd huiswaarts keerde. Er waren enkele boze lezersbrieven, maar ook mevrouwen en meneren die mij mailden dat ze uitkeken naar meer. Er was een heer voor wie ik wat te veel betekende. Die overdreef. Er was een Roemeense die mij een pen doneerde, lezers die wilden dat ik bekeek wat ze hadden gecreëerd, de Spaanse actrice Natalia Verbeke, een zekere Leo die mij alles vertelde over zijn leven en een kerel die niet begreep dat ik niet over katten had geschreven, noch over Korea. En één keer had ik een Eugène. Hij zat vooraan in een kleine zaal in een Cultureel Centrum, vastbesloten de interviewster zo vaak mogelijk te onderbreken en moordlust in zijn lichaamstaal te laten doorschemeren. Het ene verhaal van mijn hand dat hij had gelezen, ging helemáál niet over winnen en verliezen, zo trok hij van leer, het ging verdomme over bindingsangst, dáár ging het over. ‘Ja, dat ook’, beaamden de interviewster en ik in koor, enigszins bevreesd dat hij een wapen bij zich had.

Onze beleefdheid bleek Eugène op te hitsen. Om een of andere reden meende hij dat ik mijn antwoorden op standaardvragen loog. Nee, dat waren níet mijn favoriete auteurs, dat was helemáál niet de manier waarop ik werkte, en mensen zijn wél normaal! Leugens, leugens, leugens! Als afsluiter vroeg hij of ik het erg vond dat ik nooit een groot auteur zou worden. Achteraf – ah, l’esprit d’escalier – wilde ik antwoorden dat ik het vooral erg zou vinden als de werkelijkheid me niet langer tot schrijven aan zou zetten. Op het moment werden mijn gedachten echter nog te veel opgeëist door dat mogelijke wapen. ‘Ja, Eugène doet altijd zo. Hij zit in zeven leesclubs’, zo bracht de organisator vermoeid uit voor hij het op een zuipen zette. Volgens de verwonderde interviewster leek Eugène een vleesgeworden personage, door mij, zijn prooi, bedacht. Ze wilde graag wat over hem lezen. Bij deze.

“Ik vind het moeilijk om één favoriet auteur te noemen. Dat varieert. Zo las ik de laatste jaren veel non-fictie voor mijn televisiewerk. Nu lees ik voor Iets met boeken na lange tijd weer Nederlandse auteurs. Er is een nieuwe generatie schrijvers opgestaan die ik niet kende: Tommy Wieringa, Ilja Leonard Pfeijffer... Daar zitten wel wat ontdekkingen bij.”

“Als student las ik de klassiekers: Flaubert, Balzac, Tolstoj... Ik kijk met enige nostalgie terug op die periode. Wat had ik toen veel tijd om te lezen! Vooral Stendhal kon me boeien. Hij schrijft korte, gebalde zinnen waar een hele wereld achter zit. Dat geeft zijn werk epische allures. Zijn boeken hebben alles: spanning, filosofie, romantiek...” “Mijn lievelingsboeken zijn misschien wel mijn ongelezen boeken. Ze staan in mijn boekenkast, ze liggen op mijn nachtkastje. Het voelt goed te weten dat ze er zijn. Een beetje zoals spaargeld op de bank, voor als er moeilijke tijden aanbreken. Maar ik koester net zo goed mijn gelezen boeken. Ze zijn mijn herinneringen aan bepaalde periodes in mijn leven, mijn dagboek. Daarom alleen al zal ik nooit een boek wegdoen.” Meer van Stendhal lezen? Surf naar www.iedereenleest.be

Jan Leyers leest Stendhal

Drinkend temidden van vliegen Ilja Leonard Pfeijffer 10

Tegen de jonge dichter, die blakend van debuut in het buurthuis stond te nippen aan zijn derde biertje alsof hij nooit anders had gedaan — er was wel degelijk dat ontzag voor zijn reputatie dat hij zocht achter de twinkelende brillenglazen, hoewel het werd verholen, en de opwinding van morgen aan de vriendin van dienst vertellen met wie hij nu weer —, wilde hij zeggen: ‘Jij kunt nog terug. Stop zo snel mogelijk, hoewel alles waar is wat je jezelf belooft. Je zult leren drinken en je zult groots ontburgeren. Vergeet je vriendin van dienst, want je zult rijen vrouwen bezitten die vele malen mooier zijn dan zij. Je zult zien hoe jonge dichters je rillend van respect in de ogen kijken. Het zal in de kranten staan wie je op zijn smoel slaat. Je zult worden uitgenodigd voor quizzen op televisie en zelfs je lul zal ervan groeien. Toch moet je ermee ophouden. Luister naar me. Geloof me. Vertrouw me. Voor jou is het nog niet te laat.’ Maar hij zei het niet. In plaats daarvan bestelde

hij een vierde en een tel kwijt biertje. Hij streek een lucifer af om al even grootmoedig een vuurtje te geven. Hij rook de geur van zwavel, die hem al te zeer vertrouwd was geworden. ‘Zou ik u mogen vragen,’ zei de jonge dichter terwijl hij het volle vierde glas achter het halflege derde schoof, ‘of u wel eens bang bent dat het niet meer lukt, het schrijven bedoel ik, althans goed?’ Ze werden onderbroken door een dame die zei dat ze al zijn bundels bezat en blozend een handtekening vroeg. Ze had een zwarte poedel. De jonge dichter herkende zij niet. Weer rook hij zwavel. ‘Beste jongen,’ zei hij nadat de dame verguld was afgedropen, ‘daar hoef ik niet bang voor te zijn. Daarvoor heb ik een contract getekend, net als jij. Ik vrees iets heel anders.’ ‘Wat dan?’ vroeg de jonge dichter. Er waren veel vliegen in het buurthuis, maar daaraan was hij gewend geraakt. Hij dronk zijn bier in één teug leeg. ‘De eeuwigheid,’ zei hij. ‘De eeuwigheid.’

Anneke Cocriamont leest Cyriel Buysse en Joris van Parys

“Mijn liefde voor het werk van Buysse dateert al van tijdens mijn lyceumjaren. Buysse was toen nog verplichte literatuur. Zo las ik zijn klassieke naturalistische romans zoals Het recht van de sterkste en genoot van het toneelwerk. Maar het mooie aan een auteur als Buysse is dat je hem kan blijven ontdekken. Nu lees ik bijvoorbeeld graag de reisverhalen waarin hij het heeft over zijn trips naar Frankrijk met de ‘automobiel’.” “Als lid van het Cyriel Buysse Genootschap keek ik uit naar de biografie die Joris van Parys over Buysse aan het schrijven was. Ik had daarvoor al genoten van zijn biografie over de kunstenaar Masereel. Ik lees graag biografieën zoals ze die in de Angelsaksische landen schrijven: goed gedocumenteerd en toch heel leesbaar.” “Het leven, niets dan het leven is dan ook een heerlijk boek. Hoewel ik al het een en ander wist over Buysse, kwam ik minstens evenveel nieuwe informatie te weten over zijn vele vrienden en andere contacten. Met oog voor detail en nuance brengt de auteur Buysse in zijn context tot leven. Het is een boek dat je niet in één ruk uitleest, ik was er een aantal weken zoet mee. Op dat moment zit je daar volledig in; alles stond in die periode in het teken van Buysse.” Meer lezen van Joris van Parys? Surf naar www.iedereenleest.be

Handgranaten, als eieren zo groot Frank Westerman 14

Op de driesprong in het sparrenbos, daar waar het Gorki-laantje uitkomt op het Gogol-pad, wordt het link. We zijn met z’n twintigen, de groep is te groot, te log. Als gids loop ik met een opengeslagen boek in de hand op het wachthokje bij de ommuurde villa af. ‘Wij komen uit de Lage Landen, wij zijn literatuurliefhebbers en wilden graag kijken waar de vroegere datsja van Isaak Babel stond...’ Drie keer eerder was dit mijn openingszin, drie keer waren de Russische bewakers not amused. Met hun handen steunend op hun koppelriem kwamen ze naar buiten. ‘Jongmens, u blokkeert de oprit’, zei de een. ‘Uw aanwezigheid kan nare gevolgen hebben.’ Vakkundig werd ik ingeklemd tussen twee kogelvrije vesten waaraan op borsthoogte handgranaten bungelden, o als eieren zo groot. In mei 2008 leid ik opnieuw een twintigtal lezers (waaronder vier psychiaters) aan de hand van mijn boek Ingenieurs van de Ziel door ‘s werelds eerste van staatswege opgezette schrijverskolonie: het dorp Peredelkino onder Moskou.

Langs een visgraat van zandweggetjes hebben de kameraden hier in 1935 vierentwintig buitenhuisjes getimmerd. De door Stalin uitverkoren schrijvers dienden hier het ‘socialistisch-realisme’ gestalte te geven. Zo ook Isaak Babel, schepper van de onsterfelijke Odessa-verhalen. Maar net als een dozijn anderen was Babel van zijn bed gelicht door de geheime dienst en vermoord. Zijn datsja had het communisme overleefd, maar niet het kapitalisme: die was een paar jaar geleden platgewalst om plaats te maken voor een Dallas-achtige villa van een Moskouse horecamagnaat. ‘Kapitalistisch realisme’, zo typeerden de oude bewoners de nieuwe orde van afpersing, intimidatie en afrekeningen. Ik verzamelde moed en stapte andermaal op het wachthokje af. ‘Wij komen uit de Lage Landen en...’ Ik kon mijn zin niet afmaken. De bewaker van dienst, in zijn eentje dit maal, kwam uit zijn hokje gestruikeld. Zette een onvaste stap in mijn richting en viel. Preciezer: hij viel me om de hals. ‘Ik heb in Tsjetsjenië gevochten’, zei hij op huilerige toon, ‘maar waarom denken jullie in het Westen zo beroerd over ons?’ Ik zei dat we heus niet zo beroerd dachten als hij dacht dat we dachten en maakte me los uit zijn omhelzing - vanwege de wodkawalm maar meer nog vanwege de twee eieren die op mijn borstkas drukten. Ik controleerde of de pin nog op zijn plaats zat en keek toen om naar mijn lezers, onder wie dus de vier psychiaters.

“Ik hou van boeken met humor. Bij Dimitri Verhulst is die humor rijk en gelaagd: het is niet alleen lachen, gieren, brullen. Je krijgt een wrange lach geserveerd, waar vaak heel wat verdriet en mededogen achter schuilgaat. De helaasheid der dingen is daar magistraal in. Ik heb het dan ook wel zeven keer cadeau gedaan.”

“Wat ik zo sterk vind in het nog prille oeuvre van Verhulst is hoe hij met verschillende stijlen experimenteert. Zo is Mevrouw Verona daalt de heuvel af veel ingetogener, veel minder kluchtig. Ik hou van auteurs die op zoek gaan naar een eigen stem, auteurs die proberen. Daar zal dan wel eens een minder geslaagd boek bij zijn. Dat is niet erg. Een authentiek kunstenaar kan je zoiets makkelijk vergeven.” “Omdat ik nieuwsgierig ben, wil ik meer weten over mensen die me raken. Dat heb ik bij muzikanten, regisseurs en ook bij schrijvers. Via interviews kwam ik te weten dat Verhulst een selfmade man is die afgerekend heeft met zijn eigen milieu, dat hij niet te beroerd is om zijn kritiek te uiten op allerlei wantoestanden. Dat vind ik interessant om in het achterhoofd te houden als ik zijn boeken lees.” Meer van Dimitri Verhulst lezen? Surf naar www.iedereenleest.be

Leon Verdonschot leest Dimitri Verhulst

De lieve lezer Annejet van der Zijl 18

Er was een tijd dat je een boek kon beginnen met: Lieve Lezer. Of desnoods Beste Lezer, of Hooggeachte Lezer. Maar tegenwoordig wordt dat hopeloos ouderwets geacht, en is de lezer dus geheel uit het boek verdwenen. Uit het boek, maar niet uit het hart – althans niet uit dat van de schrijver of in ieder geval dat van mij. Misschien zijn er wel schrijvers die alleen voor zichzelf schrijven - of voor hun vrouw, hun uitgever, het universum desnoods of voor hun collega’s in het café. Maar ik behoor daar niet toe. Sterker nog, met elk boek probeer ik u als lezer even aan uw mouw te trekken: luister, ik heb een verhaal gevonden en ik wil het u zo graag vertellen. En tot dusverre blijken er gelukkig iedere keer weer mensen die bereid zijn om zich aan hun mouw te laten trekken. Ik ontmoet ze geregeld – in de brieven en mails die ze aan me sturen, tijdens lezingen of zelfs gewoon op straat, waar ze me aanspreken. Ze zijn heel verschillend: van jonge meisjes tot oude mannen en alles daar tussen in. Maar wat ze gemeen hebben is dat

ze me allemaal aanspreken – of schrijven- alsof ze me al heel goed kennen. En eigenlijk is dat ook zo. Als je het goed beschouwt is het zelfs een behoorlijk intieme relatie, die de lezer met mij onderhoudt: hij of zij kan in mijn hoofd kijken. Want al gaan mijn boeken altijd over andere mensen en nooit over mezelf – daaronder gaan ze natuurlijk wel over mij. Over hoe ik de wereld en de mensen bekijk, wat mij fascineert, wat ik belangrijk vind, wat mij ontroert. Ik mag mij nu toch al een tijdje schrijver noemen, maar nog altijd vind ik het een klein wonder dat andere mensen, wildvreemden, die verder helemaal geen boodschap aan mij hebben, de moeite nemen om zo’n boek op te pakken en mij in mijn verhalen te willen volgen. En er dan nog blij mee zijn ook. Ooit werd ik een lezer omdat ik besefte: met een boek ben je nooit alleen. Nu ben ik een schrijver – wat naar men zegt een eenzaam bestaan is. Maar ik weet wel beter: ik ben niet alleen. Ik heb u toch.

Marcel leest Franz Kafka

Marcel zit een tienjarige gevangenisstraf uit in de gevangenis van Brugge. “Ik ben een trouwe bezoeker van de gevangenisbibliotheek omdat ik het belangrijk vind om bij te blijven. Boeken zijn daarbij een ideaal hulpmiddel. Het aanbod van onze bibliotheek is gevarieerd en recent. Bovendien kan je makkelijk boeken aanvragen als je iets niet vindt.” “Als je hier pas binnenkomt, ben je teveel onder de indruk van wat er met je gebeurt. Dan is het geen goed idee om meteen je tanden te zetten in de ‘serieuze literatuur’. In het begin las ik hier vooral strips. Langzaamaan kwam daar al eens een thriller bij. Nu heb ik het gevoel dat ik het zwaardere werk aan kan. Ik lees graag de Vlaamse klassiekers. Maar ik kan net zo goed genieten van de poëzie van Rutger Kopland. Ik schrijf zelf ook af en toe iets: dat helpt om de dingen van me af te zetten.” “Met het werk van Franz Kafka heb ik een speciale band, vooral dan met Het proces. Het is een boek over hoe absurd, onbetrouwbaar en meedogenloos het rechtssysteem is. Ik vind het een klassieker in de zuiverste betekenis van het woord. Na al die jaren is het boek nog steeds relevant, actueel en confronterend. Het is levensecht beschreven en dus heel herkenbaar voor mij.” Meer van Franz Kafka lezen? Surf naar www.iedereenleest.be

Dans met mij Kristien Hemmerechts

‘Uw boek,’ zegt ze, ‘heeft mijn leven veranderd. Wat ben ik blij dat ik u dit eindelijk kan vertellen!’ We staan op de dijk in een of ander Belgisch kustplaatsje. Langzaam maar zeker zakt de zon in de zee. Achter mij staat een podium waar ik net een stukje heb staan voorlezen voor een matig geïnteresseerd publiek. Het enthousiasme van deze verrukte lezeres maakt alles goed. Mijn boek, zegt ze, heeft haar de moed gegeven met oude gewoontes te breken en een nieuwe weg in te slaan. Het heeft haar meer geholpen dan tien jaar therapie. Breed glimlachend staan we elkaar aan te kijken. Helaas verbrodt ze het vervolgens een beetje door over een boek van een andere schrijver te beginnen, maar ik luister beleefd. Fans kun je beter niet tegen de haren in strijken. ‘Hecht u belang aan de reactie van uw lezers?’ In de top vijf van de meest gestelde vragen aan schrijvers staat die op nummer twee. Nummer één is: Hoe begint u aan een boek? En drie is: Weet u vooraf hoe het afloopt? Vier betreft recensenten.

Je vraagt een kok toch ook niet of hij belang hecht aan de reactie van zijn gasten. Natuurlijk wil die horen dat het lekker was! Een boek bestaat bij gratie van zijn lezers. Het schitterendste boek dat ongelezen op de plank blijft staan telt eigenlijk niets dan dode letters. De schrijver ís een kok. Hij lokt de lezer met exquise gerechten. Lees mij, eet mij. Savoureer de liefde waarmee de maaltijd is bereid! De schrijver stopt een boodschap in een fles en hoopt dat zijn woorden zullen worden besnuffeld opgepeuzeld verorberd ingeslikt verzwolgen. Hij nodigt de lezer ten dans in de hoop dat ze samen over de dansvloer zullen wervelen. Soms lukt het. Soms ook niet. Ontwapenend mooi was de vrouw die na afloop van een lezing met vochtige ogen kwam vragen of het goed kwam tussen Paul en Elisabeth, de hoofdpersonages in een roman van me. Ze had het boek in een adem uitgelezen en nu hield die vraag haar uit de slaap. ‘Ik denk van wel,’ antwoordde ik, al besefte ik dat het tussen die twee net zogoed behoorlijk fout kon lopen. ‘Ik ook,’ zei ze. Ze straalde van geluk. Even was het alsof zij en ik een zoet geheim deelden. Iets tussen lezer en schrijver waar niemand anders zaken mee heeft.

“Door een lezing werd ik nieuwsgierig naar Kader Abdolahs werk. De Iraanse auteur vertelde er hoe hij Nederlands leerde met Jip en Janneke. Dat exotische en tegelijkertijd onmiskenbaar Hollandse intrigeerde me. Na de lezing las ik Spijkerschrift, ik was er meteen weg van. Een boek over liefde, dood, verraad en religie. Over de doofstomme Aga Akbar die een boek schrijft in zijn zelfontworpen spijkerschrift. En over zijn zoon Ismaiel die naar Nederland vlucht en daar het boek van zijn vader probeert te ontcijferen.”

“Abdolah mengt mysterieuze elementen uit de Perzische verteltraditie met een hedendaags thema als dat van de immigratie. Hij is een duidelijke bruggenbouwer: tussen twee werelden, twee visies, twee godsdiensten. In zijn boeken verzoent Abdolah wat hij al kende uit Iran met wat hij leerde kennen in Nederland. Het Nederlands in zijn boeken is kort, gebald en ogenschijnlijk eenvoudig. En tegelijkertijd erg poëtisch. Abdolah verstaat de kunst om dingen onverteld te laten.” “Uitgerekend deze Perzische schrijver zorgde ervoor dat ik Multatuli’s Max Havelaar ben gaan lezen. Abdolah kent zijn Nederlandse klassiekers, hij verwijst er regelmatig naar in Spijkerschrift. Hij is erg belezen, maar loopt er niet mee te koop. Volgens mij krijgt hij in 2020 de Nobelprijs.” Meer van Kader Abdolah lezen? Surf naar www.iedereenleest.be

Pieter Vervloet leest Kader Abdolah

Elke zondag om 21u op Canvas

Geboeid lezen

Wie opgesloten is in een gevangenis heeft behoefte aan lectuur: ter ontspanning, om de tijd zinvol door te brengen én om een geslaagde terugkeer in de samenleving voor te bereiden. Het portret van Marcel in dit boekje getuigt van het belang van lezen in detentie. Gevangenisbibliotheken spelen daarbij een belangrijke rol. Speciaal voor die gevangenisbibliotheken is er nu de actie ‘Geboeid lezen’. Met eindejaar krijgen alle gedetineerden de vraag om hun 3 favoriete boeken door te geven en te vertellen waarom ze net van die boeken houden. De tien meest genoemde boeken krijgen via een affichecampagne een plek in alle Vlaamse bibliotheken en de gevangenissen. Als kers op de taart krijgen de gevangenisbibliotheken de tien winnende titels cadeau. “Geboeid lezen” is een campagne in samenwerking met Bond zonder Naam, De Rode Antraciet, Stichting Morele Bijstand aan Gevangenen, Steunpunt Algemeen Welzijnswerk, De Letterbak (Gevangenisbibliotheek Brugge), Stichting Lezen, Locus en uiteraard ook: alle Vlaamse en Brusselse gevangenissen.

Je beleeft meer met de trein

Op vakantie in eigen land? Er is altijd wel een goede reden om op uitstap te gaan: pretparken, dierenparken, tentoonstellingen of musea. Of verkies je een stadsbezoek of een meer sportieve activiteit? Een B-Dagtrip combineert trein, bus, tram of metro én het toegangsticket. Praktisch en voordelig! Trek je er een heel weekend op uit? Het Weekendbiljet is een heen-en-terugbiljet dat een korting biedt van 50%. Je bepaalt zelf de dag van de heenreis (op vrijdag vanaf 19.01 u, op zaterdag of zondag) en je kiest de terugreis op vrijdag na 19.01 u of op zaterdag of zondag van hetzelfde weekend. Plan je meer uitstapjes of wil je met je vrienden op stap? Met een Rail Pass maak je tien enkele reizen tussen twee Belgische stations naar keuze. Een Rail Pass is 1 jaar geldig en staat niet op naam: je mag hem dus uitlenen aan vrienden of je kan hen laten meereizen. Een Rail Pass kost € 71 in 2de klas of € 109 in 1ste klas. Tarieven geldig tot 31.01.2009.

Op zoek naar absurde, passionele of hartverwarmende boeken? Zin in poĂŤzie, strips of kookboeken? Op www.iedereenleest.be vind je duizenden boekentips. Heb je zelf een favoriet boek? Laat het ons weten op www.iedereenleest.be en win een boekencheque.

Op donderdag 29 januari 2009 vieren Vlaanderen en Nederland voor de tiende keer Gedichtendag. Alle info en een overzicht van de activiteiten vind je op www.gedichtendag.org.

Stichting Lezen staat voor het intense plezier van lezen en wil haar passie met velen delen. Daarom organiseert Stichting Lezen in samenwerking met professionele partners zoals het boekenvak, bibliotheken, media en onderwijs de Jeugdboekenweek, de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen, de Voorleesweek en andere grote en kleine acties voor kinderen, jongeren en volwassenen.

Stichting Lezen lanceert nieuwe campagnes als Boekbabyâ&#x20AC;&#x2122;s en Iedereen Leest, coĂśrdineert de auteurslezingen, stimuleert wetenschappelijk onderzoek naar lezen en leesbevordering en onderhoudt internationale contacten. Als kennis- en expertisecentrum voor leesbevordering is Stichting Lezen het eerste aanspreekpunt van de Vlaamse overheid. www.stichtinglezen.be www.iedereenleest.be

Wettelijk depot: D/2008/9654/6 Vormgeving: Jo Adriaens – Foto’s: Koen Broos

Iedereen Leest is een project van Stichting Lezen i.s.m. NMBS. Stichting Lezen wordt gesubsidieerd door de Vlaamse overheid.

v.u. Majo de Saedeleer - Stichting Lezen - Frankrijklei 130/4 - 2000 Antwerpen