De Magneet

de magneet kwartaaltijdschrift het roze huis - antwerpse regenboogkoepel

verantwoordelijke uitgever s. pichal, draakplaats 1, 2018 antwerpen - www.hetrozehuis.be

afgiftekantoor 2100 deurne 1 erkenning: P2A6126 driemaandelijks jaargang 14

Š foto: Yuri Guaiana het roze huis antwerpse regenboogkoepel

| lente 11 | maart april mei |

// DE MAGNEET //

vallende hamers david kato eurovisie kinderwens prentenboek villa lila pride de roze groentjes IHLIA homoheks pinkwave roze kreten holebibib onthaal zaad homo-arts toekomstige huisarts aseksueel john palatinus info / groepen & activiteiten

3 4 6 8 11 12 14 15 16 18 20 23 24 25 26 28 30 32 34 36

De Magneet is een uitgave van vzw Het Roze Huis- Antwerpse Regenboogkoepel. Het tijdschrift verschijnt om de drie maanden en richt zich tot de holebi-gemeenschap, de bezoek(st)ers van Café Den Draak en alle sympathisanten.

Hoofdredactie: Timothy Junes & Dennis De Roover magneet@hetrozehuis.be Eindredactie: Frank Gout, frank.gout@hetrozehuis.be Redactiemedewerkers: Denis Bouwen, Dirk Clotman, Marc Daems, Hendrik De Clerck, Dennis De Roover, Timothy Junes, Chloé Lenaerts, Ramses Noffels, Sven Pichal, Alex Scheirs, Geert Vanden Abeele & Leen Watzeels Vormgeving: Thanh Beels, info@tandesign.be Illustratie (De Roze Groentjes en cartoons): Bob Torfs & Ludwig De Vocht Abonnementen: Thuisabonnement De Magneet (7 euro per jaar): Bel ons secretariaat via 03 288 00 84 of e-mail naar secretariaat@hetrozehuis.be.

Je kunt het abonnementsgeld van 7 euro overschrijven naar het rekeningnummer 0013555032-58 van vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, met de vermelding abonnement De Magneet’.

Advertenties: afspraken over adverteren in De Magneet 03 288 00 84 of e-mail naar secretariaat@hetrozehuis.be.

Correspondentieadres: De Magneet - hoofdredactie - Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel - Draakplaats 1 - 2018 Antwerpen E-mail: magneet@hetrozehuis.be Wilt u iemand uit onze redactie e-mailen? voornaam.naam@hetrozehuis.be.

De redactie dankt alle occasionele medewerk(st)ers en leveranciers van beeldmateriaal en iedereen die meewerkt aan de verzending van harte voor hun bijdrage tot De Magneet. Wie een vlotte pen heeft en wil meewerken aan De Magneet, wordt vriendelijk verzocht contact op te nemen met de hoofdredactie.

j ’t Verschil

rt bij uitgeveri erschijnt 1 maa

v

De voornaamste drijfveer in het leven van Jan, de hoofdpersoon in deze raamvertelling, is het verkennen van de verschillende verschijningsvormen die Eros kan aannemen – en daar vervolgens in de eenzaamheid van zijn appartement verslag van doen.

Aan deze eenzaamheid van hem komt een einde wanneer een Maghrebijnse engel op het toneel verschijnt: Mimoun.

“Voor de liefhebbers van Goesting en in de stijl van Michal Witkowski’s Lubiewo. Grote Poolse Nichtenatlas”

’t Verschil GAY & LESBIAN BOOKSHOP

Minderbroedersrui 33 2000 Antwerpen T/F 0032 - (0)3 226 08 04 Open van woensdag tot zaterdag van 11u tot 18u.

Open op zon- en feestdagen van 13u tot 18u.

Maandag en dinsdag gesloten. www.verschil.be

Vallende hamers in Oeganda Je hebt als goed geïnformeerde lezer het spijtige nieuws allicht al vernomen. Het stond in zowat alle nationale kranten en was te zien in de televisiejournaals. Op woensdag 26 januari is David Kato, een vooraanstaande Oegandese homorechtenactivist, brutaal vermoord in zijn woning in Mukono. Zijn hoofd werd met een hamer ingeslagen. Bij de arrestatie van een verdachte, ontkende de Oegandese politie dat David werd vermoord omwille van zijn seksuele voorkeur. De plaatselijke kranten spreken van een roofoverval. De rioolkrant Red Pepper gaat nog een stuk verder: slechts enkele dagen na Davids overlijden maakte ze een artikel onder titel ‘END OF A BUM ERA’, ondertitel ‘Renowned Pupu Hole Driller Bludgeoned To Death’. In het artikel worden beschuldigingen geuit aan het adres van David: hij zou een man hebben verkracht en mannen uit zijn buurt hebben verleid tot seks met grof geld. Het is maar één voorbeeld uit een hele reeks lasterlijke artikels die in populaire kranten de haat tegen homo’s aanzwengelt.

NEEN! David Kato was niet de eerste de beste. Zijn moord is meer dan verdacht. In oktober 2010 werd zijn foto nog in Rolling Stone gepubliceerd, een ander pulpblad. Onder de kop ‘Hang them!’ werden zijn naam en foto samen met die van 99 andere homoseksuele mannen afgedrukt. In de krant stond dat homo’s van plan waren “een miljoen onschuldige kinderen te rekruteren.” David spande een proces aan tegen Rolling Stone, hij won. De krant moest enkele euro’s schadevergoeding betalen. De activist was zich bewust van het feit dat hij gevaar liep: zijn nieuwe onderkomen was al beveiligd met een camera en alarmsysteem. David liep als activist die regelmatig de internationale pers te woord stond, in het oog van de storm. De homogemeenschap wordt al enkele jaren geviseerd in Oeganda: eind 2009 steunde de regering er nog een ‘Wet tegen Homoseksualiteit’ die de doodstraf moest invoeren voor wie meermaals op homoseksuele handelingen wordt betrapt. Na aanhoudende internationale druk werd de doodstraf en levenslange gevangenisstraf uit het wetsvoorstel geschrapt.

In België zijn holebi’s vaak amper op de hoogte van de situatie in Oeganda. Om een idee te geven wie David Kato was, lieten we Jan Beddeleem van WISH (werkgroep internationale solidariteit met holebi’s) een artikel schrijven over zijn ontmoeting met David in 2010, zie pagina 4. David kreeg in zijn leven de kans om naar het Westen te vluchten maar koos ervoor om in Oeganda te blijven: een moedige maar ook fatale beslissing. In ons land bestaat bij veel holebi’s en hetero’s nog het vooroordeel dat homovluchtelingen gewoon economische vluchtelingen zijn die homoseksualiteit als excuus gebruiken om het land binnen te raken. Door de pijnlijke gebeurtenissen in Oeganda is nog maar eens gebleken dat homo’s op de vlucht voor vervolging onze steun verdienen, zelfs als er soms twijfels bestaan over hun verhaal. Sven Pichal, de voorzitter van Het Roze Huis, voert daarom in een vrije tribune (De Standaard, weekendkrant zaterdag 29 januari) een terecht pleidooi om Oegandese asielzoekers die in België een lopende procedure hebben op grond van homoseksualiteit niet terug te sturen.

Het beeld dat Afrikaanse homovluchtelingen hier zouden komen op zoek naar luxe moet worden gekraakt!

Op vrijdag 4 februari was er daarom een voorstelling in Het Roze Huis van de documentaire ‘Ouganda, au nom de dieu’ van de Franse journalist Dominique Mesmin. Het is een ontluisterende film waarin de banden tussen politiek en fanatieke geloofsgroeperingen in Oeganda worden blootgelegd. In de reportage komt ook Auf Usaam aan het woord, een Afrikaanse leider binnen de homobeweging. Hij ontvluchtte het land en kreeg asiel in Frankrijk nadat zijn naam in de Oegandese rioolpers verscheen. Auf was aanwezig op de sensibiliseringsavond in Antwerpen. Hij had de reportage al verschillende keren gezien maar kreeg toch een emotionele inzinking na afloop. De man weet heel goed wat hij heeft achtergelaten: niet alleen zijn familie maar ook veel vrienden die nu nog steeds gevaar lopen.

NEEN! Deze vluchtelingen zijn hier niet zomaar beland en ze zouden liever een vredig leven lijden in het land waar hun wortels liggen, als ze daartoe enigszins de kans zouden krijgen. Maar hoe weet je zeker of iemand vlucht omdat hij homo is? En hoe kan het Westen druk uitoefenen op Afrikaanse landen om de situatie te verbeteren zonder de ontwikkelingssamenwerking in het gedrang te brengen? Veel vragen, complexe antwoorden en de tijd die dringt…

Dennis De Roover

de magneet - 3

Gedood om zijn liefde voor Oeganda

De moord op David Kato kan de strijd tegen homofobie niet onderdrukken Op 26 januari werd David Kato op brutale wijze vermoord in zijn eigen huis. WISH vzw die David bij zijn bezoeken aan Brussel meermaals begeleidde, had op de avond van de moord een Oegandees als ‘embassador’ te gast, Auf Usaam Mukwaya. Door de tragische gebeurtenissen werd zijn agenda helemaal overhoop gehaald maar het verhaal blijft overeind. Internationale solidariteit blijft belangrijk en wie een strijder doodt, ziet tientallen nieuwe strijders verrijzen.

Ik schrijf wat ik vandaag kan schrijven, de gebeurtenissen volgen elkaar snel op en de gevoelens wisselen elkaar af. Geen enkele ontmoeting met een homoactivist die in levensbedreigende omstandigheden werk doet waarvoor wij zouden bedanken, is vrijblijvend. Wellicht zal ik over deze gebeurtenis nog schrijven en als de emoties zijn weggeëbd, wil ik nog wel een analyse over de impact van deze gebeurtenis op de situatie in Oeganda schrijven, maar vandaag schrijf ik met een pen vol emotie en is het te vroeg om inschattingen te maken.

Eerste date Ik herinner me 22 maart 2010 nog als gisteren. Het was één van die dagen waarop je het onmogelijke probeert te doen.

David Kato kwam naar Brussel, naar de LGBT Intergroep in het Europees parlement, naar ILGA en naar de Brusselse zetel van No Justice without Peace. Via Facebook had hij me enkele dagen eerder ingelicht. Aan zijn agenda had ik ondertussen een gesprek met volksvertegenwoordigers in het federale parlement en twee interviews toegevoegd. Zelf moest ik werken van 12.30 tot 22.00 uur. maar ik zou kost wat kost David ontmoeten voor hij aan zijn korte tournee begon. Om 6.30u vertrok ik vanuit Gent: de files voor zijn en dan samen uitgebreid ontbijten, dat was onze date. Om 10 uur kwam een reporter van MO* magazine voor een interview, zodra het interview goed begonnen was, zou ik vertrekken naar het werk, tegen 11u zou een andere WISH-vrijwilliger naar het hotel komen om David verder te begeleiden. Het was onze eerste ontmoeting.

David kende ik tot op die dag enkel via zijn werkzaamheden, ik kon er amper een gezicht op plakken, we wisselden de eerste mails en documenten uit in de herfst van 2008, hoofdzakelijk over SMUG (Sexual Minorities Uganda) zelf, nauwelijks over

4 - de magneet

de situatie in Oeganda of over strategieën, sporadisch over homofobe predikanten. Ons braaf mailverkeer over hoe het met SMUG gesteld was, veranderde plots drastisch van aard.

Op 14 oktober 2009 diende volksvertegenwoordiger David Bahati zijn wetsvoorstel in, later omgedoopt tot de kill-thegay bill. Oeganda heeft nu een wet die 14 jaar gevangenisstraf zet op elke vorm van homoseksuele activiteiten. David Bahati vond dit ontoereikend en diende een wetsvoorstel in die onder bepaalde omstandigheden de doodstraf voor homoseksuelen invoert en iedereen verplicht om elke homo, lesbienne, bi of transgender te verlinken. Ouders, familieleden, werkgevers, huiseigenaars, allen kunnen ze in het voorstel van Bahati bestraft worden als ze geen aangifte doen van de homoseksuele activiteiten waarvan ze weet hebben.

Samen werkt De ontmoeting met David was voor mij een eer. Ik had zicht op alle inspanningen die hij al had gedaan sedert de indiening van het wetsvoorstel en ik besefte heel goed hoe moedig hij was om deze strijd te voeren. Het gesprek verliep vrij gestructureerd, David kende de wet en alle implicaties door en door, hij kende ook de situatie in Oeganda en hij sprak heel overtuigend en gaf telkenmale treffende voorbeelden en feiten, en toch… We hadden slechts tot 10 uur en dus stopte ik hem midden een mateloos verhaal over de ernst van de situatie ‘op het terrein’. Ik wou weten of David goed voorbereid was op de gesprekken die nog zouden volgen en ik herinner me dat ik de woorden gebruikte: “Een gedetailleerde analyse van het wetsvoorstel interesseert niemand hier in Brussel, wij willen weten hoe we kunnen samenwerken, welke steun je wenst en op welke manier wij jullie acties kunnen versterken. Je analyse is sterk en uitgebreid, dus daar kunnen we al niet meer bij helpen, proficiat man, maar vandaag moet je steun zoeken en allianties aangaan, verhalen zijn voor onze volgende ontmoeting, als ik meer tijd heb, kom ik voor een avond naar Brussel.” Hij had een document van 18 pagina’s op zak waarin uitgebreid op alle implicaties van het wetsvoorstel werd ingegaan, we hebben dat document toen terzijde geschoven. Aan het einde van het gesprek bedankte hij me uitgebreid voor de goede voorbereiding en de adviezen. Ik had hem uit zijn koker gelokt, hij voelde zich klaar voor een dag van activisme in hartje Europa. Hij had begrepen dat zijn perspectief als slachtoffer van

David Kato

homofobie en als activist en mijn perspectief als welstellende Europese burger geëngageerd in een politieke carrière - in die rol was ik even gekropen - totaal verschillend waren.

De onbekende Na zijn overlijden kreeg ik een mailtje van Frank Mugisha (SMUG) waarin hij schrijft dat David vaak over de ontmoetingen met WISH heeft gepraat. Het deed me goed, want bij zijn overlijden dacht ik onmiddellijk aan deze eerste ontmoeting.

Eigenlijk kende ik alleen de hardwerkende David, nooit hebben we tijd gehad of genomen om uitgebreid te vertellen. Lachen deden we wel samen, hij had een zin voor humor die me beviel.

De enige keer dat ik hem uitgebreid hoorde was voor de 58 minuten interview, waarvan er tien op de starttowish account bij youtube staan. De video waarin hij zegt: “It’s going to be a genocide, we all gonna die”, werd 162 keer aangeklikt voor zijn overlijden, 3500 keer erna.

Sedert hij werd vermoord, heb ik veel meer over zijn persoon geleerd dan alles wat ik daarvoor wist. Ik ben dank verschuldigd aan Auf Mukwaya Usaam, die het zwarte gat in mijn kennis van David Kato als mens, met geuren en kleuren heeft opgevuld.

Auf leerde David kennen in Oeganda toen ook hij actief werd bij SMUG. David was de persoon die tot tweemaal toe naar het politiekantoor kwam toen hij gearresteerd was, om hem vrij te krijgen, hij slaagde tweemaal. David was de persoon bij wie Auf meer dan een maand onderdook. David is voor Auf de moedige strijder die zich niet wegstopte en het aandurfde zich op fundamentele mensenrechten te baseren om dingen gedaan te krijgen voor holebi’s en transgenders. David is voor Auf een held, en dat was hij al voor de moord.

van Het Roze Huis dat een nieuwe strijder geboren werd.

Auf zag zijn bezoek aan België, de reeks van afspraken en zijn peterschap van het Belgische holebifestival helemaal zitten. Hij keek er ontspannen en goedlachs naar uit. Hij werd gestreeld door de titel ‘Embassador’. Ontspannen, want hij beschikte over een ijzersterk wapen: alles wat we moeten weten over Oeganda was immers reeds samengebald in de documentaire Ouganda, au nom de dieu van de Franse journalist Dominque Mesmin. Zijn aanwezigheid op die avond was er eentje van het soort toevalligheden die een blijvende indruk nalaten. WISH zal voor Auf altijd de organisatie blijven die hem als activist op de sporen zette na zijn aankomst in Europa. Het Roze Huis zal altijd de plaats blijven waar hij onwetend aanwezig was op het moment van de tragische feiten. Die avond gingen we vol toekomstplannen uiteen.

De volgende dag stond ik met een ingestortte Auf in mijn armen, mijn eigen tranen te bedwingen, mijn rug en schouders recht te houden. Alsof hun gezamelijke gewicht een symbolische waarde had, de verdieping boven ons waren net geen 100 andere holebi-en trans-asielzoekers bijeen gekomen. De eerste werkdag op het programma van Auf was immers een bezoek aan de bijeenkomst van holebi- en transasielzoekers ‘Rainbows United’. Zij kregen de documentaire ‘in primeur’ te zien, zo was het gepland, maar dat verzonk in het niets bij de trieste mededeling dat de belangrijkste homo-activist van het Afrikaanse continent met een hamer was doodgeslagen.

Doodseskaders en paria’s De documentaire, gedraaid in mei 2010, laat weinig ruimte voor twijfel over de ernst van de situatie. Religieuze leiders die oproepen tot het “Niemand is er vrijwillig out, wie out is werd geout. doden van homo’s, Nieuw bloed voor mensenmassa’s die dezelfde strijd Wie out is, is vogelvrij verklaard” opgejut worden, Het was David die pastoors met tassen vol me in juni 2010 een homofobe DVD’s, mannen die holebi- en trans-doodseskarders mailtje stuurde dat één van de SMUG-leden asiel zou krijgen opleiden, alles wordt in beeld gebracht. Ook Auf, de paria. in Parijs omdat hij had meegewerkt aan een documentaire en Het leven voor homo’s is onmogelijk in Kampala. Niemand is zodoende zijn leven in gevaar had gebracht. Het duurde even er vrijwillig out, wie out is werd geout. Wie out is, is vogelvrij voor ik contact met hem had, maar er werd me door SMUG verklaard. Lesbiennes zijn onder de radar verdwenen. Trans verzekerd dat de erkenningsprocedure als vluchteling geen worden vermoord. David Kato is niet het eerste slachtoffer. probleem zou vormen, wat later ook bleek te kloppen. Zodra Vorig jaar in mei werd een man zo zwaar anaal bewerkt met Auf zijn papieren had, zag WISH weer een kans om met weinig stokken en staven door een groep jongeren dat hij in het budget aan sensibilisering te doen binnen onze eigen holebigemeenschap. In de derde week van november, een paar maand ziekenhuis aan de verwondingen overleed. Een trans werd in oktober dood aangetroffen op straat, neergestoken. nadat Auf zijn vluchtelingenstatuut had gekregen, werden de plannen om met WISH samen te werken concreet gemaakt, Auf Liefde zou eind januari 2011naar Antwerpen en Brussel komen om Oeganda is homohaat. Bahati de verpersoonlijking daarvan. te doen waar David zelf geen tijd voor had: sensibiliseren. En David Kato, Auf Mukwaya Usaam, SMUG, Spectrum Uganda, om aan mij en andere WISH-leden de details van het dagelijkse Icebreakers Uganda, Frank & Candy, en andere, zijn stuk voor leven in Kampala te vertellen, zonder tijdsdruk, relaxed, bij een stuk mensen en organisaties die van hun land houden. Oeganda ‘Belgian Beer’ na een infoavond of een vergadering. Het was behoort hen toe. Prachtig land. De dood van David Kato mag gezellig die avond in Parijs, er hing ‘avontuur’ in de lucht. Aufs niemand ervan weerhouden dit land lief te hebben. Zoals humor was zelfs straffer dan die van David, misschien is het wel de holebi’s en trans’ binnen de Anglicaanse kerk volhouden iets typisch Oegandees dat me aanspreekt. dat God van iedereen houdt en dat zij de kerk niet zullen uitwandelen omdat enkele bisschoppen en priesters homofoob Toeval, niet zomaar zijn, zo leven in Oeganda honderden holebi’s en trans’ die vol Op 26 januari, de dag van de moord op David, zat Auf boven liefde dromen over de toekomst en de schoonheid van hun in Het Roze Huis deel te nemen aan een WISH vergadering. land. Ze leven ondergedoken, discreet en hebben nauwelijks Om hem een goed zicht te geven op de werking van WISH mogelijkheden om bij te dragen tot een liefdevoller en mooier gebeurde het overlopen en goedkeuren van het jaarverslag Oeganda, maar ze zijn er en ze willen er niet weg, uit LIEFDE. in het Engels, zo kon hij volgen welke activiteiten we in 2010 allemaal hadden gedaan. Niemand in de ruimte was zich bewust Jan Beddeleem van de tragische gebeurtenis die zich enkele uren eerder in Kampala had afgespeeld. En toch is het daar, in de grote zaal

de magneet - 5

Het Eurovisiesongfestival ontrafeld Dit media-evenement is er nog steeds voor iedereen Het is vijfentwintig jaar geleden dat Sandra Kim voor België het songfestival won. Kwatongen beweren wel eens dat de populariteit van het Songfestival sindsdien sterk achteruit gegaan is, maar eurosong. be lokt zelfs in de zomer enkele duizenden bezoekers per dag. Wij namen samen met Raf Van Bedts, de hoofdredacteur van Eurosong.be, het fenomeen songfestival onder de loep.

DM: Klopt het dat het songfestival minder populair is dan vroeger?

Raf Van Bedts: “Dat gaat met zijn hoogtes en laagtes. Vroeger zei men dat het songfestival op Europees en wereldgebied een bereik van 0,5 miljard kijkers had. Een bereik is echter nooit hetzelfde gewest als het effectief aantal kijkers. Vandaag is de concurrentie nog een stuk groter geworden.

Kijkers hebben wereldwijd de keuze uit verschillende zenders. Hierdoor bedraagt het aantal kijkers ongeveer 100 miljoen. Vijf jaar geleden keken er ongeveer 80 miljoen mensen, vorig jaar 120 miljoen. De interesse is dus nog steeds massaal te noemen.”

DM: Hoe enthousiast zijn we in België nog voor het songfestival?

Raf Van Bedts: “Ook daar hebben we niet te klagen. Er moet wel een onderscheid gemaakt worden tussen Vlaanderen en Wallonië. In Vlaanderen trekt een halve finale met een Vlaamse inzending nog rond één miljoen kijkers.

Toen Tom Dice vorig jaar in de finale stond, steeg dat cijfer zelfs nog. In Wallonië ligt de interesse veel lager.

Daar moeten ze zich al tevreden stellen met een paar honderdduizend kijkers.”

DM: Waarom leeft het songfestival in Wallonië minder dan bij ons?

Raf Van Bedts: “De voornaamste reden is dat er niet zoiets bestaat als de Waalse showbizz. Alle vedetten verkassen er naar Frankrijk. Voor de komst van VTM keken wij ook nog met z’n allen naar programma’s op de Nederlandse televisie. In Wallonië kijken ze nog steeds voornamelijk naar zenders uit Frankrijk. Dat heeft ook zijn invloed op bijvoorbeeld de preselecties voor een songfestival. Wij hebben nog een eervolle tweede klasse. Artiesten die een doorbraak willen forceren, 6 - de magneet

zij die een comeback plannen… Als je daarbij nog een blik Idool- en Big Brother-kandidaten open trekt, dan heb je al een zeer kleurrijk gezelschap dat op de nodige aandacht kan rekenen.”

DM: Waaraan ligt het dan volgens jou dat België meestal slecht scoort op het songfestival?

Raf Van Bedts: “Omdat die aandacht plaatselijk is. In feite heeft België nog nooit deelgenomen aan het songfestival.

Het zijn steeds de VRT en de RTBF die namens ons land iemand sturen. Met een inzending van de RTBF zijn we in Vlaanderen ook altijd minder begaan.

Het publiek bij de VRT heeft doorgaans de neiging om op zijn eigen gevoel te stemmen en niet na te gaan of zo een kandidaat ook Europees hoge ogen zou kunnen gooien. Om die reden stuurt de VRT vaak verkeerde nummers naar het songfestival. De RTBF weet haar handicap van een onbestaande Waalse showbizz soms in een voordeel om te buigen. Zij kunnen experimenteren met hun inzending, wat al eens succesvol kan uitpakken.”

hij sowiesso een beetje te kort. Dat was het oordeel van alle kijkers in Europa.”

DM: In 2003 was dat verschil toch wel een beetje kleiner. België scoorde slechts 2 punten minder dan winnaar Turkije.

Raf Van Bedts: “Ook al namen toen nog heel wat minder OostEuropese landen deel dan vandaag, is de verleiding groot om van een Balkancomplot te spreken, maar we moeten ons een sportieve verliezer tonen. Als songfestivalwatcher durf ik me hardop afvragen of het wel zo’n slechte zaak was voor het songfestival

De pot op met het Balkancomplot DM: Mooi voorbeeld daarvan is Urban Trad dat in 2003 tweede werd. Zijn we toen niet genekt door het zogenaamde Balkancomplot?

Raf Van Bedts: “Niet noodzakelijk, Oost-Europa geeft niet de doorslag in de puntentelling. Het is wel een feit dat ze die kunnen beïnvloeden. Wanneer landen als Turkije, Armenië, Georgië, enz. punten aan elkaar geven , kan dat ervoor zorgen dat deze landen in de finale geraken. Ze kunnen in de finale ook min of meer de subtop voor een stukje bepalen, maar ze wegen niet zo zwaar door dat ze hiermee de doorslaggevende stemmen zijn voor de winnaar. Oost-Europa heeft Tom Dice vorig jaar misschien wel uit de top 5 gehouden, maar om te winnen schoot

dat een eigentijds, hitparadegevoelig nummer als ‘Everyway that I can’ van Sertab Erener het heeft gehaald van een sfeerstukje als Sanomi van Urban Trad?

Als inwoner van België daarentegen vond ik het vanzelfsprekend doodjammer dat Urban Trad niet won.

In tegenstelling tot de groep zelf, want die was dolblij, zelfs opgelucht met haar tweede plaats.”

Zwanenzang van een eendagsvlieg DM: Lang heeft die promotie van Sertab niet geduurd, na haar ene hitje hoorde je in Europa niets meer van haar.

Raf Van Bedts: “Een mooie weergave

van hoe het er in de hitparade aan toegaat. Het krioelt er immers van de eendagsvliegen, dat is geen fenomeen dat je enkel onder winnende songfestivalnummers ziet. Het is trouwens nooit de bedoeling geweest dat het Eurovisiesongfestival sterren lanceerde. Het is tot begin deze eeuw officieel een liedjeswedstrijd geweest.

Vandaag is het een media-event, maar nog steeds geen talentenjacht.”

DM: En ABBA dan?

Raf Van Bedts: “Abba heeft meer invloed gehad op het songfestival dan andersom. Abba zorgde voor de doorbraak van de popmuziek. Na hun overwinning hebben ze echter nog 15 maanden moeten knokken om door te breken op de toonaangevende Britse markt. Het Songfestival heeft de internationale bekendheid van ABBA zeker versneld, maar die Songfestivalstempel was destijds geen cadeau, hoogstens een katalysator op korte termijn.”

DM: Celine Dion heeft ook ooit nog meegedaan aan het Songfestival.

Raf Van Bedts: “Ja, en toen ze won, verkocht ze wereldwijd slechts 300.000 singles, wat voor een winnend songfestivalnummer weinig is. Toen Celine Dion een jaar later het songfestival mocht openen met haar nieuwe single, was de interesse nog minder. Twee jaar later werd dat nummer plots een hit in Amerika waarna haar doorbraak met ‘Beauty and the Beast’ volgde. Toen pas lag heel de wereld aan haar voeten. Het songfestival heeft hier dus ook geen beslissende invloed gehad.”

DM: Even gedaan met oude koeien uit de gracht halen. Laten we naar het hier en nu gaan. Deelnemers die kans wilden maken om in de nationale finale op de RTBF aan te treden moesten bij hun publiek 20.000 euro zien in te zamelen. Is dit een nieuwe trend?

Raf Van Bedts: “De werkwijze van de RTBF is voorlopig uniek in Europa. Het was ook wel een beetje een kwestie van bittere noodzaak. Zoals weet je zwemt de RTBF niet in het geld. Om die reden hebben ze ook al afstand gedaan van Junior Eurosong, dat de VRT nu jaarlijks organiseert. Zonder dit ingezamelde geld was het voor hen niet evident om af te stappen van hun interne selectie.

Een groots opgezette nationale finale

drong zich dit jaar wel op omdat het 25 jaar geleden is dat de inzending van de RTBF, Sandra Kim, het Songfestival won.”

DM: Ironisch genoeg zou Sandra Kim die toen 13 jaar oud was, nu enkel nog mogen deelnemen aan Junior Eurosong.

Raf Van Bedts: “Volgens het huidige reglement worden deelnemers tot en met 15 jaar inderdaad doorverwezen naar junior eurosong. Toen gold dit echter nog niet. Laten we daar niet te veel over zeuren. Sandra Kim blijft voorlopig de enige die namens België ooit het Songfestival won.”

DM: Oké, laten we er als uitsmijter nog eens een cliché tegenaan gooien. Hoe komt het dat het songfestival nog steeds de reputatie heeft iets voor holebi’s te zijn?

Raf Van Bedts: “Ondanks het feit dat hetero’s veruit de grootste groep

kijkers en stemmers van het songfestival zijn, komen inderdaad toch veelal holebi’s in beeld. Onder meer omdat het kitsch- en campgehalte van het songfestival groot is. Daar houden holebi’s doorgaans van. Zij komen er in grote getalen op af en dus ook in beeld.

Voor hetero’s ligt dat om praktische redenen vaak moeilijker. De prijzen voor een toegangskaartje swingen vaak de pan uit. Het is niet bepaald een evenement waar je als jong gezin naartoe kan gaan, ook al omdat kleine kinderen niet in de zaal toegelaten zijn.

Homo’s hebben die belemmering niet en kopen gewoon een kaartje. Hierdoor zijn zij de grootste zichtbare groep.

Toch ligt de kracht van het songfestival nog steeds in het feit dat het er voor iedereen is!”

Geert Vanden Abeele

VLAANDERENS GROOTSTE MAGAZINE VOOR HOLEBI’S EN TRANSGENDERS

ABONNEER NU EXTRA VOORDELIG!

www.zizo-magazine.be de magneet - 7

Wensvaderborrel voor homo’s met kinderwens

Het Roze Huis en ’t Kwadraat nodigen homovaders en homo’s met kinderwens uit.

4 april zijn homovaders en wensvaders welkom in Het Roze Huis voor een infoavond en een gezellige babbel. ’t Kwadraat, een vereniging voor holebi-gezinnen, wil hiermee homo’s met een kinderwens een hart onder de riem steken. Homovaders kunnen ondertussen hun ervaringen uitwisselen.

Homo-mannen en kinderen. Voor vele homo’s een schrikbeeld, anderen dromen ervan en enkelen zagen hun kinderwens in vervulling gaan. Het is niet gemakkelijk voor homo’s om hun kinderwens te realiseren. Er bestaat niet echt een regelgeving rond draagmoederschap in België en adoptie omvat een omslachtige procedure. We zagen het nog maar net in de ontroerende reportage van ‘Koppen’. Waarbij het biologische kind van een Vlaams homokoppel, al twee jaar vastzit in een Oekraïens weeshuis.

Er bestaan veel misvattingen over homo’s met kinderen. Ze worden door de maatschappij nog niet helemaal aanvaard als een volwaardig gezin. “Als ik samen met mijn man en kinderen rondwandel in het stad, zien ze ons eerder als twee broers, dan een gezin met kinderen”, getuigt Filip van ’t Kwadraat. ’t Kwadraat organiseert met en in Het Roze Huis een infoavond alleen voor mannen. Mannen met een kinderwens zijn welkom op de Wensvaderborrel in de Grote Zaal. Mannen met kinderen kunnen andere vaders ontmoeten voor een leuk gesprek op de zolderruimte.

“In kleine groepjes bespreken we de mogelijkheden die homo-mannen hebben om hun kinderwens in vervulling te zien gaan. Pleegzorg, adoptie, draagmoederschap en gedeeld ouderschap met een vrouw of vrouwenkoppel, zo komen alle mogelijkheden aan bod en bovendien wordt elke mogelijkheid toegelicht door een ‘ervaringsdeskundige’ homo-papa’s”, vertelt Filip. “Daarnaast worden alle homovaders uitgenodigd voor een gezellige babbel.”

Onderwerpen genoeg om over te praten: de kinderen, homo- vaderschap, en nieuw samengestelde gezinnen.

Chloé Lenaerts

Programma 4 april 2010: 19u45

Ontvangst en samenkomst in de Grote zaal

20u00

Inleiding door Filip van het ‘t Kwadraat

20u15

Op zolder bespreking mogelijkheden kinderwens Grote Zaal: praatavond homo-vaders

21u45

Voorzien einde met receptie

Meer info:www.tkwadraat.be Inkom: 5 euro. Korting met çavariapas.

Graag een seintje als je aanwezig wil zijn op info@tkwadraat of op 03/288.00.84

8 - de magneet

Armani Acqua Rossa Aussiebum Bjorn Borg Body Art Calvin Klein Christian Audigier Christian Cane Diesel Ed Hardy ES Hom Hugo Boss Isotoner Jockey Joe Snyder Julipet Kitaro

Op vertoon van deze advertentie

15% korting

Open van maandag tot en met zaterdag: 10:00 tot 18:00 Quellinstraat 17 - 2018 Antwerpen Telefoon: 03 233 67 98

www.towersmen.be

Korting niet cumuleerbaar met andere promoties of sokken

Legend & Soul Look me Moonday Man Store Muchachomalo Olaf Benz Olivier Strelli Replay 2(x)ist XTG de magneet - 9

Ontdek alle voordelen op

www.cavariapas.be

BNP Paribas Fortis, partner van uw projecten Business Centre Antwerpen-Stad Meir 48 - 2000 Antwerpen Tel. 03 204 63 11 - Fax. 03 204 68 85 E-mail: bc.antw.stad@bnpparibasfortis.com Corporate & Public Bank

Specialisten in dienst van uw ambitie

10 - de magneet

De mama’s van Sterre

Het Roze Huis lanceert nieuw prentenboek over holebigezinnen In september 2010 schreef Het Roze Huis een verhalenwedstrijd uit. We gingen op zoek naar een verhaal over twee mama’s en/of twee papa’s. Om het beperkt aanbod kinderboekjes rond holebigezinnen uit te breiden.

Woensdag 30 maart stellen we samen met bevoegd minister Pascal Smet ‘De mama’s van Sterre’ feestelijk voor in Het Roze Huis.

We ontvingen 65 verhalen vanuit Nederland en België. Onze jury, die uit niemand minder dan Nathalie Delporte (radiostem), Johanna Pas (auteur), Jarko De witte van Leeuwen (auteur) en Annemie Boden (’t Kwadraat) bestond, las alle inzendingen en koos samen met ons het beste verhaal. Een verhaal geschikt voor holebimama’s en -papa’s maar ook voor leerkrachten als voorleesboek in hun klas.

De mama’s van Sterre tekst: Gea van Beuningen tekeningen: Tinne Van den Bossche Prentenboek, harde kaft ISBN 9789490952037 / NUR 273 12,50 euro / 40 blz.

Verschijnt op 21 maart 2011 bij uitgeverij ’t Verschil, Antwerpen verdeling: EPO Distributie

“De mama’s van Sterre” kwam tot stand in het kader van het Gelijke Ouders-project dat Het Roze Huis realiseert met de steun van Gelijke Kansen in Vlaanderen.

De ‘mama’s van Sterre’ speelt zich af in de fantasierijke klas van de kleuter Sterre: “Juf vraagt of Sterre wil vertellen wat voor werk haar mama doet. Sterre krijgt een rode kleur. Ze vraagt welke mama de juf bedoelt. Alle kinderen lachen: hoe kun je nu vragen welke mama? Net alsof je er meer dan één hebt.”

De Nederlandse Gea Van Beuningen schreef De mama’s van Sterre. De té gekke illustraties vloeiden uit pen en penseel van Tinne Van den Bossche. Je kan die op ware grootte bekijken van 1 maart tot 30 april in boekhandel ’t Verschil.

Op woensdag 30 maart 2011 toveren we de grote zaal van Het Roze Huis om tot kinderkamer en leest minister Pascal Smet uit het boek voor aan holebigezinnen, bekende holebi’s en de pers.

Chloé Lenaerts

de magneet - 11

Nijmegen verliest monument met sluiting Villa Lila Beweging broedt op nieuwe initiatieven Villa Lila is niet meer in Nijmegen.

Daarmee verliest de Nijmeegse holebi-beweging een heus monument. Helm de Laat en Niels Spierings leggen uit wat er aan de hand is. Ze treuren niet alleen maar zien ook nieuwe toekomstperspectieven.

De Stichting Beheer Homohuis Nijmegen (SBHN) kon het gebouw van Villa Lila in 1984 aankopen. In maart 2011 sluit ‘de Villa’ haar deuren. De pioniers van Het Roze Huis voelden altijd al veel genegenheid voor de Nijmegenaars. Ook zij pinken een traantje weg.

De Magneet: Waarom gaat Villa Lila dicht?

Helm de Laat, directeur van Villa Lila: “De Stichting Beheer Homohuis Nijmegen (SBHN) is in 1980 bedacht om een oplossing te vinden voor onze huisvestingsproblemen. In de jaren tachtig heerste er een economische crisis. Het lukte toen om een betrekkelijk groot gebouw voor niet enorm veel geld te kopen.”

“We zijn nu ruim 25 jaar verder. Al na tien jaar bleek de Villa in een aantal opzichten niet te beantwoorden aan de verwachtingen. In 1994 werd voor het eerst beslist om uit te kijken naar een ander pand. Af en toe werden pogingen ondernomen om een ander gebouw te vinden.”

Niels Spierings, voorzitter van de Stichting Beheer Homohuis Nijmegen (SBHN): “Door het veranderde maatschappelijke klimaat werd het steeds makkelijker om ‘roze activiteiten’

buiten de deur van een veilige haven te organiseren. Een positieve ontwikkeling, maar dan wel één met negatieve effecten op Villa Lila.”

Benauwd

Helm: “De gemeente Nijmegen probeerde in een oud, erg groot filmgebouw een nieuw cultureel centrum, een Regenbooghuis, te stichten. Maar de oh zo progressieve culturele organisaties wilden niet echt met al die homo-organisaties in één gebouw. En onze roze groepen en organisaties waren benauwd dat ze de eigen roze identiteit zouden verliezen.

Bovendien was de crisis uitgeroepen en bleek het initiatief veel te duur.”

Niels: “Het filmgebouw was een unieke kans om een breed gedragen cultureel diversiteitshuis midden in Nijmegen op te richten. Verrassend genoeg waren het uiteindelijk de filmclubs die niet in zee wilden gaan met de holebi’s. Ze dachten dat hun publiek niet wilde worden geassocieerd met homoseksualiteit.”

De Magneet: Wat gebeurt met de opbrengst van de verkoop van jullie pand?

Niels: “Villa Lila werd boven de geschatte waarde verkocht. Een bedrag plak ik daar liever niet op. Ook omdat er nog verkoopkosten en schulden van af moeten. Er zal een aanzienlijk bedrag overblijven dat mee kan dienen voor nieuwe faciliteiten voor de beweging.

SBHN zal op de spaarpot passen tot er een nieuw gedragen initiatief komt.”

Reacties

De Magneet: Hoe reageren holebi’s en Nijmegenaars op de sluiting?

Helm: “De organisaties uit de Villa reageerden meestal heel pragmatisch.

Na wat geweeklaag gingen ze gewoon op zoek naar alternatieven. En ze werden met open armen ontvangen.

Dat geldt niet voor onze belangrijkste partners, de belangenorganisatie COCNijmegen en de jongerenvereniging Dito! Die twee verzuimden de huik naar de wind te hangen. Ze bleven hangen in een steeds legere Villa.”

Niels: “Toen de Villa definitief verkocht werd, gingen COC en Dito! wel actiever zoeken.”

Helm: “Homo’s van mijn generatie zien met enige weemoed wat er verloren gaat. Ze kruipen thuis op de bank met een drankje om een lekker dvd’tje te bekijken. Veel van mijn heteroseksuele vrienden en kennissen uit het middenveld reageren vaak veel geschokter.”

Niels: “Ik kreeg vaak te horen dat we een dapper besluit genomen hadden.

Almaar meer mensen zien in dat we ons opmaken voor een nieuwe start. Om die start te kunnen maken hebben we genoeg draagvlak nodig.”

Helm: “Zelf ben ik vooral opgelucht dat we eindelijk van die Villa af zijn. Het is niet alleen het gebouw maar ook de weinig vernieuwende beweging die ik gaandeweg als een molensteen ben gaan ervaren. Good riddance!”

Niels: “Ik kamp met dubbele gevoelens.

Het hele proces toonde akelig scherp hoe een beweging kan disfunctioneren.

12 - de magneet Niels Spierings (links op de foto): “De Stichting Beheer Homohuis Nijmegen (SBHN) zal op de spaarpot

passen tot er een nieuw gedragen initiatief komt.” (rechts: Helm de Laat)

Voor de verkoop lukte het niet een nieuw plan te hebben. Maar ik ben toch trots op de uiteindelijke daadkracht van SBHN. Nu de kogel door de kerk is, bestaat er weer ruimte om vooruit te gaan.”

Wapenfeiten

De Magneet: Wat waren de opvallendste wapenfeiten van de Villa?

Helm: “Onze grootste prestatie blijft toch het feit dat we dat enorme gebouw konden bemachtigen toen er een economische crisis heerste en er in Nijmegen nog geen progressieve meerderheid was. Er ontstond een aparte organisatie die haar tijd en energie stak in het realiseren van de materiële randvoorwaarden voor een beweging. Heel wat energie kon zo veel nuttiger worden besteed.”

“In die tijd ontstond ook de synergie van het samen in een gebouw zitten. Je kwam elkaar tegen bij het koffiezetten of het stencillen. Een belangrijk wapenfeit uit die eerste jaren was de realisatie van het gemeentelijk homolesbisch beleid.”

“Misschien nog veel belangrijker dan de samenwerking was het feit dat er ook veel meer tijd en energie vrij kwam om zich te richten op de eigen organisatie en de eigen doelstellingen. In 1980 was het COC Nijmegen een kleine afdeling met 100 leden. Tien jaar later was het één van de grootste COC-afdelingen met ruim 500 leden.”

“Villa Lila inspireerde ook het Lesben und Schwulen Zentrum in Düsseldorf (ondertussen opgeheven) en Het Roze Huis in Antwerpen. We reisden naar roze huizen in Gent, Hasselt, Berlijn, Frankfurt, Keulen, Oldenburg, Wenen, Kopenhagen, Stockholm.

De internationale werkkampen bij Het Roze Huis in Antwerpen kregen mythische proporties in onze verhalen.

Die vanzelfsprekende internationale solidariteit is bijna helemaal verdwenen.

Of misschien nam ze een andere vorm aan via een medium als Facebook.”

“Maar ook in het recentere verleden waren er nog belangrijke wapenfeiten. Toen de Villa aan het vergrijzen en versuffen was, konden we de organisatie laten erkennen als ‘leerwerkbedrijf’. Zo kwamen elk jaar enkele tientallen jongeren stage lopen.”

Veel variatie

De Magneet: Hoe ziet de beweging er anno 2011 uit?

Helm: “De Nijmeegse COCafdeling is nog altijd erg belangrijk.

Het onderwijsproject van het COC bereikt vrijwel alle middelbare scholen in de regio en wordt uitgebreid naar het basisonderwijs en het beroepsonderwijs. Het maakt school in heel Nederland. Een belangrijke nieuwe ontwikkeling zijn de ‘Gay Straight Alliances’ op scholen waarbij jongeren van diverse pluimage samenwerken rond seksuele diversiteit.”

“Tot voor kort kon de Nijmeegse beweging rekenen op acht beroepskrachten, van wie vijf bij de Villa. Ondanks alle verkiezingsbeloftes worden bijna al die jobs wegbezuinigd, en dat met een progressief stadsbestuur!”

Niels: “Eigenlijk is de beweging in Nijmegen nog altijd erg rijk. Je hebt theater- en dansgroepen, koren, een boekhandel, SM-verenigingen, het Lesbisch Archief, diverse stichtingen, transorganisaties, roze eetcafés enzovoort. Jammer genoeg zijn veel clubs vooral met hun eigen activiteiten bezig en blijken we niet meer in staat als beweging te werken.”

Vooruitkijken

De Magneet: Wat moet de toekomst brengen?

Helm: “Ik geloof nog altijd in een pluriforme beweging, ook al is ze lang niet meer zo radicaal en progressief als in de jaren zeventig en tachtig. Toen ik nog droomde over individualisering, liepen massa’s homo’s warm voor het ‘homohuwelijk’. De beweging werd ook veel breder dan vroeger.”

“Met het leergeld dat we betaalden in de Villa, zouden we op een andere plek een nieuwe fase kunnen lanceren. Ik denk aan een nieuw ‘bedrijfsverzamelgebouw’, maar dan met ruimte voor nieuwe initiatieven en zonder al die oude ballast. Maar ik hou mijn hart vast als ik ervaren mensen nu hoor roepen om een horecadeel, een repetitieruimte én vergaderzalen. Dat is de Villa-oude-stijl in plaats van Villa 2.0.”

“Zelf loop ik nogal warm voor het idee om een klein projectbureau te hebben.

Als uitvalsbasis om elders in de stad ontmoetingsactiviteiten, manifestaties, culturele evenementen, festivals of

debatten te organiseren. Dat kan in cafés, culturele centra of wijkcentra.”

Niels: “De beweging heeft iets nodig dat van iedereen en van niemand is.

Geen huis waar organisaties wonen.

Wel een – mogelijk digitale – boomhut waar iedereen elkaar kan vinden als het nodig is en waarmee je een ‘statement’ kan maken. Maar ik laat me graag verrassen door de creatieve geesten in onze stad en beweging.”

Helm: “Een deel van de erfenis van de Villa heeft met beeldende kunst te maken. Ik wil me daar erg graag over ontfermen. In ruim een kwart eeuw ging de Villa een belangrijke rol spelen bij de ontwikkeling van wat nu queer art heet.”

Keulen en Krakau

De Magneet: Kijken de Nijmegenaars nog over de landsgrenzen?

Helm: “De Nijmeegse welzijnsorganisatie Tandem organiseert samen met Dito! nog een internationale jongerenuitwisseling met Keulen en Krakau. Maar de belangstelling daarvoor is erg klein. Terwijl Nijmegen met ruim 30.000 studenten één van de jongste steden van Nederland is en er zo’n 6.000 Duitsers in de stad wonen.”

“Mijn interesse voor het buitenland wordt nu vooral bepaald door de beeldende kunst. Daarvoor kijk ik vooral naar Duitsland. Voor de beweging kijk ik, net als lang geleden, weer met interesse naar de VS. Ik lees vol verbazing over groepen als Faggots kill Fascists, Pink Pistols en Furry Faireys. Het blijven rare jongens die Amerikanen.”

“Ik wil ook nog altijd heel graag in contact komen met Vlaamse en Waalse kunstenaars die iets doen op het vlak van ‘gender art’ of ‘queer art’ of er interesse voor hebben. Zulke mensen kunnen zich aanmelden voor GLIMP, een e-mailnieuwsbrief over dat onderwerp. Ik wil vooral contacten leggen met studenten van Belgische kunstacademies. Voor hen wil ik een jaarlijkse stimuleringsprijs voor het interessantste ‘queer art’-project lanceren.”

Niels: “Revolutionaire, toekomstgerichte ideeën zijn altijd welkom. Zeker als ze onze beweging versterken en de maatschappij verbeteren.”

Denis Bouwen de magneet - 13

Proud to be out De data voor de Pride in Brussel zijn gekend. Net als vorig jaar wordt het evenement opnieuw gespreid over 2 dagen: namelijk vrijdag 13 en zaterdag 14 mei. Noteer alvast zaterdag 14 mei in je agenda en trommel iedereen op om af te zakken naar Brussel voor de optocht.

In aanloop naar de Pride roept çavaria trouwens iedereen op om alles in het werk te stellen om het holebi- en transgenderthema zo zichtbaar mogelijk te maken. De verenigingen kunnen aan de buitenwereld hun trots als holebi of transgender tonen door een gratis pridepakket te bestellen. Hierin vind je een regenboogvlag, 6 regenboogbuttons, een set van 12 ballonnen in de regenboogkleuren en 2 A4 regenboogaffiches. Het pakket kunnen de verenigingen bestellen via de website van çavaria (www.cavaria.be) of via de regionaal educatief medewerker, en dit voor 15 april.

Scholen en gemeenten kunnen, ook bij çavaria of WJNH, zichtbaarheidsgadgets of activiteiten bestellen en zo holebiseksualiteit en transgender zijn bespreekbaarder maken bij jongeren en personeel. Tijdens de Pride Week organiseert de stad Antwerpen samen met Het Roze Huis een studiedag voor directeurs en leerkrachten. Het doel van de studiedag is de school holebivriendelijker maken.

Stadsregio Turnhout hangt net zoals vorig jaar de regenboogvlag uit in samenwerking met Klein Detail.

Tijdens de Pride-week hangt de regenboogvlag aan het stadhuis, stadskantoor en bibliotheek van Turnhout. Ook

14 - de magneet

de thematische holebi-boekenstand wordt herhaald in de Turnhoutse bibliotheek in de Warande. De bibliotheek van Mol doet dit jaar voor de eerste keer mee.

Van 7 mei tot 17 mei: regenboogvlaggen actie aan stadhuis, stadskantoor en bibliotheek Turnhout en interactieve holebiboekenstand in Bibliotheek Turnhout. Meer info op www.kleindetail.be/regenboogweek.

Van 7 mei tot 17 mei: : interactieve holebiboekenstad Bibliotheek Mol. Info op www.kleindetail.be/regenboogweek Donderdag 12 mei: studiedag Stad Antwerpen i.s.m. Het Roze Huis van 9u tot 16u voor leerkrachten en directeurs in Den Bell, Francis Wellesplein 1, 2018 Antwerpen Zaterdag 14 mei: ’t Kwadraat doet mee aan de optocht met speciale aandacht voor homovaders. Meer info binnenkort op www.tkwadraat.be Net als vorig jaar zullen er ook stationsacties zijn. De eventuele data of invulling hiervan wordt later meegedeeld.

Danielle Cobbaert

“Zichtbaarheid is zo belangrijk!”

IHLIA: De schatkamers van de Nederlandse holebigeschiedenis In Amsterdam ligt de hoofdvestiging van zowat het grootste homo- en lesbische archief van Europa: het IHLIA. Het Internationaal Homo/Lesbisch Informatiecentrum en Archief ontstond in 2000 uit een fusie van andere homo- en lesbische archieven die al langer bronnen uit het verleden verzamelden. We dachten bij De Magneet: geen toekomst zonder verleden en dus gingen we naar de 6de verdieping van de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Jack van der Wel, archivaris voor het IHLIA, verwelkomt ons daar voor een verhelderende duik in de geschiedenis.

De Magneet: Hoe is het IHLIA ontstaan?

Jack: “IHLIA is een fusieproduct van drie organisaties: het Homodok of Dokumentatiecentrum Homostudies dat in 1978 werd opgericht, het Lesbisch Archief Amsterdam dat ontstond in 1982 en het Anna Blaman Huis in Leeuwarden dat eveneens in 1982 begon. Dat eerste archief was vooral een wetenschappelijk documentatiecentrum dat zich toespitste op materiaal over homoseksualiteit, de andere twee waren lesbische archieven. De organisaties begonnen steeds meer naar elkaar te groeien waardoor de doelstellingen gingen overlappen. Ze klopten ook telkens aan bij dezelfde subsidiegevers. Subsidiegevers hebben liever één loket voor organisaties die op hetzelfde terrein actief zijn. Dat loket werd dus het IHLIA.” De Magneet: Hoe zag de collectie eruit toen de archieven werden samengevoegd?

Jack: “Het homodok was al van 1978 bezig en heeft zich altijd meer gericht op gedrukt materiaal en het Lesbisch Archief was altijd zeer sterk in beeldmateriaal. De collecties pasten dus goed bij elkaar, ze waren aanvullend. Het Lesbisch Archief had alleen weinig beeldmateriaal van de heren, dus dat zijn we daarna actief gaan verzamelen.”

De Magneet: Hoe verwerven jullie de bronnen uit het verleden?

Jack: “We doen uiteraard een beroep op de homogemeenschap. Toen we merkten dat we weinig foto’s hadden over het vroegere leven van homomannen, hebben

16 - de magneet

we oproepen gelanceerd om audiovisueel materiaal te doneren. Dat is goed gelukt. We kopen ook zelf aan, vooral nieuwere publicaties. Wanneer mensen hun kelder of zolder opruimen, komen ze ook veel zaken tegen. Mensen gooien hun tijdschriften en persoonlijke spullen liever niet bij het oud papier. Intussen zijn we wel zo bekend dat ze hun weg naar IHLIA vinden. We gaan ook actief op zoek naar de archieven van organisaties.”

De Magneet: Krijgen jullie ook veel materiaal uit België?

Jack: “Het tijdschrift ZiZo krijgen we systematisch toegestuurd. Andere tijdschriften uit België hebben die reflex niet meer. We hebben wel veel Vlaamse tijdschriften uit het verleden: bladen die niet meer bestaan of die nu een andere naam hebben.”

De Magneet: Waarom wordt er minder materiaal toegestuurd?

Jack: “Er wordt gewoon minder papier geproduceerd.

Veel communicatie verloopt nu via e-mail en internet. De noodzaak om papieren tijdschriften te maken neemt af.

Daardoor dreigt veel informatie verloren te gaan. We zijn niet de enigen die met dat probleem kampen. Overal in Nederland stellen archivarissen zich de vraag hoe ze dat het beste aanpakken. De nationale bibliotheek van Nederland en het Nationaal Archief in Den Haag werken nu samen een standaard uit waarin wordt beschreven hoe je best omgaat met de bewaring van digitale bronnen.”

De Magneet: Hoe vind je sporen van holebi’s uit vroegere tijden: begin 20ste eeuw en eerder?

Jack: “Er werd toen niet openlijk over homoseksualiteit gesproken. Het is dus niet simpel om de aanwezigheid van homo’s aan te tonen. Sinds Napoleon was homoseksualiteit officieel niet meer strafbaar. In Nederland is homoseksualiteit sindsdien nooit strafbaar geweest. In 1911 zijn er in Nederland wel leeftijdsgrenzen ingevoerd. Homoseksuele handelingen tussen meerderjarigen en minderjarigen beneden de 21 jaar werden strafbaar terwijl heteroseksuele handelingen maar beneden de 16 strafbaar waren. Dat

Het IHLIA-plein in de Openbare Bibliotheek Amsterdam

verschil in minimumleeftijd heeft geduurd tot in 1971.

Nederland heeft een aantal zedenschandalen gekend.

Homoseksualiteit zelf was niet strafbaar maar er waren wel allerlei mogelijkheden om homo’s in de gevangenis te krijgen: schending van de openbare eerbaarheid was een mogelijke aanklacht tegen homo’s. Die sporen terugvinden vergt natuurlijk heel wat speurwerk.”

De Magneet: Wanneer is er een grote toename aan materiaal over het homoseksuele en lesbische leven gekomen?

Jack: “In Nederland heeft het wetsartikel met de verschillende leeftijdsgrenzen voor seks (art. 248bis), dat in 1911 in de strafwet werd opgenomen, ertoe geleid dat er een soort homobeweging ontstond. Best opmerkelijk!

Er werd een discriminerend wetsartikel ingevoerd om homoseksualiteit te bestrijden met als gevolg dat er homoorganisaties ontstonden. Het ontstaan van die verenigingen, die weliswaar werden gedwarsboomd, leidde tot het ontstaan van een homopers. In 1932 ontstond in Nederland het eerste homotijdschrift: Wij. Na één nummer werd dat blad door de politie al de nek omgedraaid. In 1940 verscheen voor het eerst het homotijdschrift Levensrecht: uit dat tijdschrift is in 1947 de Shakespeare Club ontstaan die

“De Gay Games van 1998 hebben veel betekend voor de Nederlandse homobeweging” haar naam veranderde in het bekende C.O.C. in 1949. Het tijdschrift is steeds voortgezet, wel onder andere namen. “ De Magneet: In Europa is er geen groot historisch bewustzijn bij homoverenigingen en -jongeren. Merk je dat ook?

Jack: “Ja. Het historisch bewustzijn is nauwelijks aanwezig.

Veel Nederlandse jongeren denken dat het altijd is geweest zoals nu. Het feit dat er een discriminerend wetsartikel bestond dat pas in 1971 is opgeheven: ze hebben er geen idee van! Daarom willen we informatie over hoe het homoleven er in het verleden uitzag bewaren. Het IHLIA neemt ook een educatieve taak op zich: we willen tonen wat er in het verleden is gebeurd. Het is allemaal niet zo lang geleden. De acceptatie die er nu is, is maar een heel dun laagje. Velen zeggen nu wel: “homoseksualiteit moet kunnen, geen probleem” maar als je hen daarover doorvraagt dan blijkt bijvoorbeeld dat nog altijd de meerderheid over de nek gaat bij het zien van twee zoenende mannen. Zo aanvaard is homoseksualiteit in Nederland dus ook weer niet!”

De Magneet: Komt de aanvaarding van homo’s in Nederland opnieuw onder druk te staan?

Jack: “Ik denk het wel. In 1998 vonden de Gay Games plaats in Amsterdam. Het evenement speelde zich af in een zee van vrijheid. De sfeer was gewoon geweldig. Dat moment heeft veel betekend voor de Nederlandse homobeweging.

Als je kijkt hoe het nu is, staan we er weer slechter voor.

Homojongens zijn opnieuw bang om met hun vriendje over straat te wandelen. Je kunt jezelf afvragen of die aanvaarding wel zo groot is geweest als we denken. Daarom blijft IHLIA zich inzetten om homoseksualiteit zichtbaar te maken.

Zichtbaarheid is zo belangrijk! Je hebt hier in de openbare bibliotheek onze balie met de expositieruimte op de zesde

verdieping. Er is geen afscheiding van de rest van de bibliotheek. Mensen lopen nietsvermoedend naar de plek waar onze boekenrekken staan en komen op een laagdrempelige manier in aanraking met onze exposities.”

De Magneet: Waarover gaan jullie exposities zoal?

Jack: “Thema’s zijn zeer afwisselend. Toen het homomonument in Amsterdam 25 jaar bestond, hebben we een expo gemaakt over de internationale betekenis van dat monument. We hebben ook een tentoonstelling gehad over voorvechters van de homo-emancipatie in Nederland. Ook de Gay Games van 1998 en de geschiedenis van leermannen in Amsterdam waren dankbare onderwerpen.”

Jack van der Wel bij een expositie over het homomonument

De Magneet: Uiteenlopende thema’s, ook om de diversiteit binnen de holebigemeenschap te benadrukken?

Jack: “Zeker. Er zijn natuurlijk binnen die gemeenschap tal van subculturen. We zijn afhankelijk van mensen uit die subculturen om hun materiaal beschikbaar te stellen. Voor de expositie over de geschiedenis van leermannen konden we bijvoorbeeld rekenen op de volledige medewerking van de motorsportclub Amsterdam. Het organiseren van exposities is ook een manier om de collectie te vergroten.

Mensen herkennen zich in bepaalde tentoonstellingen. Ze zien zo’n expositie en realiseren zich dan dat hun materiaal er ook toe doet. Mensen beseffen vaak niet dat ze een schat aan materiaal hebben en dat ze er best voor zorgen dat niets verloren gaat. We willen die informatiedragers bewaren voor het nageslacht. Zodat volgende generaties kunnen zien hoe het homoleven eruit zag: nu en voorheen.”

De Magneet: Zeker blijven doen!

Wil je eens bij IHLIA langsgaan bij je volgende stadsreis? IHLIA ligt op 5 minuten wandelafstand van station Amsterdam Centraal: IHLIA > 6de verdieping van de Openbare Bibliotheek Amsterdam / Oosterdokskade 143 De IHLIA balie is open tijdens werkdagen van 12.00 tot 17.00 uur, zaterdag en zondag van 13.00 tot 17.00 uur Meer info op www.ihlia.nl Dennis De Roover

de magneet - 17

“Die perfect onmogelijke liefde gaf mij een veilig gevoel” Margriet (72) koestert als lieve homoheks een bijzondere fascinatie voor homomannen Afgelopen jaar verscheen bij Witsand Uitgevers het boek ‘Homoheks, lieve homoheks’. In haar grotendeels autobiografische debuut vertelt Margareta Degras, Margriet in het echte leven, over haar onmogelijke liefde voor een homoman. De verschijning van deze jonge persoon, Mauro, zet Margriet in vuur en vlam. Een bijzondere fascinatie voor homomannen is geboren.

Ik ben in mijn leven vaak alleen geweest en heb niets van de liefde gebakken.

Toen ik Mauro leerde kennen, begon ik mij voor homomannen te interesseren.

Die nieuwsgierigheid ging veel verder dan alleen mijn interesse voor hem.

Mauro is architect. Ik had het plan om aan mijn huis iets te verbouwen. Zo ben ik met hem in contact gekomen. Ik wist op voorhand dat hij homoseksueel was. Een kennis die hem bij mij had aanbevolen, had me dat gezegd. Ik zag

de warmteopwellingen niet opvangen.

Daardoor ben ik dus letterlijk een keer flauwgevallen. Na een jaar ben ik terug begonnen met hormonen te nemen.

Dat heeft me letterlijk lichamelijk in vuur en vlam gezet. Bovendien leerde ik Mauro toen kennen. Het was dus een combinatie van de twee. Ik vraag me af: als ik toen niet in een dergelijke toestand zou hebben verkeerd, zou onze vriendschap zich dan zo hebben ontwikkeld?”

Margriet was bang voor de reacties op haar verhaal maar kwam er toch mee naar buiten

Margriet: “Homomannen fascineren mij nog steeds, zoals ik ook schrijf in mijn boek. Ik kan het niet verklaren.

Voordat ik Mauro leerde kennen, wist ik weinig over homoseksualiteit of de homobeweging. Het interesseerde me ook niet. Ik ben in mijn leven twintig jaar directrice van een school geweest.

In mijn loopbaan heeft nooit iemand zijn coming-out gedaan: bij de leerlingen, noch bij de leerkrachten. Dat was toen ook niet gebruikelijk. We spreken over de 20ste eeuw hé. Ik ben gestopt als directrice in 1995.

18 - de magneet

daar geen graten in. Naarmate ik hem beter leerde kennen, is me dat heel goed meegevallen.”

De Magneet: Je werd verliefd op hem.

Margriet: “Ja. Ik voelde me ook echt aangetrokken tot Mauro. De oorzaak daarvan is een samenloop van omstandigheden. Ik nam al lang wat de pil wordt genoemd om de bijwerkingen van de menopauze weg te werken, al veel te lang. Een tijd ben ik ermee gestopt na overleg met mijn gynaecoloog. Ik nam toen natuurlijke producten maar die konden

De Magneet: Je hebt jouw gevoelens voor hem geuit?

Margriet: “In het begin heb ik niets van die gevoelens laten blijken. Uiteraard zijn die gevoelens niet geëvolueerd op de gebruikelijke manier. Hij was veertig jaar jonger dan ik. Ik ben nog wel voldoende bij mijn verstand om in te zien dat zoiets een onmogelijke relatie is. (lacht) Ik wou zeker geen liefdesrelatie met iemand die zo jong is. Toen ik Mauro al meer dan een jaar kende, heb ik hem in een briefje op zeer bedekte wijze mijn gevoelens

getoond. Ik vond het interessant dat hij homoseksueel is. Het feit dat een relatie met Mauro zo perfect onmogelijk was, heeft me er toe aangezet om er over te schrijven. Ik voelde me ook veilig in die situatie omdat ik bij voorbaat wist dat de ander mijn gevoelens niet kon beantwoorden, toch niet op de manier die ik in gedachte had.”

De Magneet: Was je niet bang voor de reacties op jouw boek?

Margriet: “De band met Mauro had zich toen al op natuurlijke wijze ontwikkeld. Ik had ook zijn vriend leren kennen. Ik was wel bang voor hun reactie op het verhaal. Ze hebben het boek uiteraard in handen gekregen maar leken helemaal niet gechoqueerd. Mijn zus heeft met veel sympathie het ontstaan van het verhaal gevolgd, zij las alles vanaf het begin.

Soms waarschuwde ze me: “zou je dat wel schrijven?” Toch heb ik uiteindelijk die persoonlijke gevoelens erin laten staan. Ik dacht: in dit verhaal moet er toch iets gebeuren! (lacht) Het is een verhaal waarin weinig kan gebeuren dus moest ik wel spreken over mijn gevoelenstroom. Daarna had ik vooral schrik voor reacties van mensen die me hebben gekend als directrice. Toen mijn boek al was uitgegeven, heb ik mijn ex-collega’s bij me thuis uitgenodigd

om het verhaal toe te lichten. Op die manier wou ik vermijden dat ik over de tong zou gaan.”

De Magneet: Kreeg je ook reacties van homomannen?

Margriet: “Zeker. Ik heb ontroerende brieven gekregen van homo’s die hun hart uitstortten. Ook van oudere mannen die een heel andere evolutie hebben meegemaakt dan de jonge homo’s, mannen die vaak toch met een vrouw zijn getrouwd omdat ze niet anders konden.”

veel gevoelens in mij wakker gemaakt.

Kathy Mathys schreef in De Standaard een bespreking over Acimans boek.

Ze zei dat het verhaal verrast en een opdoffer geeft op een moment dat je het niet verwacht. Zo ging het ook bij mij.”

De Magneet: Speelt jouw volgende boek zich ook af in de roze sferen?

“Min of meer wel. Het hoofdpersonage van dat boek, een journalist, houdt zich bezig met de berichtgeving daarover.

Hij schrijft over allochtone holebi’s, homorechten, … Het boek bestaat momenteel alleen nog maar uit vage plannen. Ik moet er mij dringend aan zetten. Veel van mijn vrienden vragen: “je gaat toch verder schrijven hé?” Daar ben ik zeker mee bezig.”

“Mijn favoriete schrijvers zijn per toeval vaak homoseksueel” De Magneet: Wat zijn jouw favoriete schrijvers?

Margriet: “Ja, per toeval zijn die vaak homoseksueel. Sprakeloos, het laatste boek van Tom Lanoye vond ik prachtig.

Ik ben door mijn boezemvriendschap met Mauro ook in aanraking gekomen met het werk van Oscar Van Den Boogaard. Ik vind hem een zeer getalenteerd auteur. Hij komt ook voor in mijn boek. In mei 2011 geeft hij een lezing in Hephaestion in Gent. Dan zie ik hem terug. Ik ben echt benieuwd.

Ik heb ook Call Me By Your Name van André Aciman gelezen. Dat boek heeft

De Magneet: We hebben dus iets om naar uit te kijken. Bedankt voor dit openhartig gesprek.

Dennis De Roover

Wedstrijd Witsand Uitgevers en De Magneet schenken hun lezers drie gesigneerde exemplaren van ‘Homoheks, lieve homoheks’. Wil je een kans maken om dit opmerkelijk oprechte boek van Margareta Degras te winnen, schrijf dan een kaartje naar: Secretariaat – Het Roze Huis Draakplaats 1 2018 Antwerpen Vermeld in het kaartje zeker ‘wedstrijd Homoheks’, jouw naam, voornaam en contactgegevens.* Schrijven kan tot en met 4 mei. Misschien is dit prachtige boek binnenkort van jou! *(Persoongegevens worden beschermd volgens de Belgische privacywet, enkel naam en voornaam van de winnaars zullen worden bekendgemaakt. Het volledige wedstrijdreglement is raadpleegbaar op www.hetrozehuis.be)

de magneet - 19

Tussen drie en 30.000 holebiluisteraars Antwerpse PinkWave brengt al zestien jaar regenboogradio De jongens glijden ‘s avonds even soepel de Antwerpse radio-ether binnen als jij en ik onze pantoffels. Ze brengen actualiteit en interviews, telefonerende luisteraars en welbespraakte studiogasten. Kritische discussies tussen redacteurs ook. En geurige muziek uit alle wereldhoeken en tijden. Kortom, holebiradio grand cru besprenkeld met vinaigrette van het huis.

Die donderdagavond aan de Antwerpse kaaien. Waar is de bewuste Salsa Bar? Ernaast is een deur met een bel getiteld “Radio”. Gevonden. Twee trappen hoog, zegt mijn geprinte Facebook-handleiding. Er biedt zich een ‘living’ aan. Een grote tafel, diverse oude houten stoelen (enkele zowaar met Art-Nouveau leuning), gaskachel, tafeltje met drie omgekeerde verweerde kantoorstoelen erop en een collectie zeeschelpen. Deur die vijftien jaar geen verfman zag, maar wel met klever “Don’t forget to go home”. Ernaast, achter het dikke glas, speelt zich om halfnegen het holebiprogramma PinkWave af.

Paul druppelt als eerste binnen. Meldt dat hij vandaag verjaart. Dat wordt dus cava. Kwart na acht dwarrelt Kurt over de overloop met Roger in zijn kielzogje.

Tweeënhalve minuten voor uitzending nestelt Kurt zich op zijn regie- en presentatieplek. Stapeltje cd’s op onze zeshoekige redactietafel en keurig propere limonadeglazen voor de cava. Dat alles gelardeerd met verdwaalde technofuif-flyers van een vorige uitzending.

Voor de akoestiek zijn delen van de studio geïsoleerd met tientallen eierdoosdeksels. In het plafond hebben zich wel topmoderne ledspotjes genesteld. “Twintig seconden”, steekt Kurt genade- maar stressloos van wal. Hij heeft al muziekjes elektronisch klaargezet. De jongens zijn helemaal klaar voor een nieuw ‘Janettenprogramma van Radio Centraal’.

“Voor de akoestiek zijn delen van de studio geïsoleerd met tientallen eierdoosdeksels. In het plafond hebben zich wel topmoderne ledspotjes genesteld.”

In het begin van de jaren 90 was er in Antwerpen een voedingsbodem voor homoradio, via het bloeiend – en soms zichzelf bestrijdend – homoverenigingsleven. Er was wel al homoradio geweest, zoals ‘Koffie Verkeerd’, waarmee Radio Centraal op 1 november 1980 van start ging. Dat heeft een tiental jaren gelopen. Het was een van de allereerste homoprogramma’s op radio in België en door zijn baanbrekende aanpak vaak controversieel. Na ‘Koffie 20 - de magneet

Verkeerd’ was er nog een ‘opvolger’ (Chocopot), dat na korte tijd werd afgevoerd. In april 1995 startte PinkWave dan op Radio Centraal. Eigenlijk nogal bij toeval. Roger Van Loon was lid van het bestuur van de lokale radio. Hij opperde geregeld dat er toch wel plaats was voor een homoradio in Antwerpen. Zoals zoveel culturele initiatieven in Vlaanderen kwam de radio maar van de grond door het zelf aan te pakken. Het Radio Centraal-bestuur wou van Rogers gezeur vanaf: “Wel, als je een homoradio wil, maak hem dan, hé.”

Roger vond enkele mensen via een oproep in ‘het milieu’.

Paul was daar voor te vinden, nu trouwens nog steeds de muziekpaus van het programma. Korneel heeft alle documentatie daarover nog. Nieuwsbrieven en zo. Feit is dat ze gemotiveerde kerels konden vinden. Het nieuwe programma kon zijn weg zoeken in medialand. Namen noemen is altijd nog meer namen vergeten, maar politicoloog en federalismekenner Dave Sinardet was een van de eersteuur-medewerkers, met gesmaakte interviews met Robert Long en Tom Robinson.

“Radio Centraal PinkWave! Dit is het roze nieuws”, tettert het uit de luidsprekers. Kurt vliegt erin met “Voetbal en homo’s: het is nog steeds een taboe”. De roep naar meer homozichtbaarheid in het Duitse voetbal.

Er staan drie micro’s op voetjes klaar, dus Paul neemt over met “baby Zachary van het koppel Elton John en partner David, te schande geplaatst op de cover van Amerikaanse bladen”. Sommige supermarkten weigeren de verkoop ervan of overkleven de foto. Korneel heeft het over de verdere verspreiding van seksueel overdraagbare aandoeningen onder homo’s, gepubliceerd in officiële Vlaamse cijfers. En Roger meldt dat 143 Duitse theologen oproepen tot meer eigentijds denken in de Duitse kerk.

Huwen van partners met hetzelfde geslacht is een speerpunt. “Tot zover het nieuws”, sluit Kurt af. Volgt een geanimeerde ‘offline’ discussie van de presentatoren over verschillende personages in het Antwerpse homoemancipatie verleden; van deze conversatie gaan stukjes wellicht ook op antenne. Aartsbisschop Léonard gaat ook over de kam.

Feesten is leuk Kurt gooit er een valentijnsfeest van WISH tussen en Paul vindt feesten leuk. Tijdens een homofeest in Bahrein zijn er dan weer dronken mannen in vrouwenkleren aangetroffen. Korneel corrigeert de presentator op antenne dat Bahrein niet in Afrika ligt. Plots zitten we te zingen “Van Afrika tot in Amerika”. Mijn dictafoon brengt Korneel precies een beetje van zijn melk. Zegt hij zelf.

Als goeie moslim (zo ziet hij er ook uit en ik geloof ook dat hij het is) meent de jongeman dat Marie-Rose Morel wel een rechtvaardige rechter zal ontmoeten. Wat een brede discussie over zever-in-pakskes van Sharia4Belgium ontlokt. Plots zit er serieuze storing op de micro van

Roger. Geen paniek, gebeurt hier vaker. Roger stelt dat in dit land de eigen navel het middelpunt van de wereld is. Dit lokt dan weer een taalgrensdiscussie uit. Terwijl zalige vioolmuziek in de ether vibreert.

Roger kreeg van het Radio Centraal bestuur te horen: “Wel, als je een homoradio wil, maak hem dan hé”

“Twintig seconden”, steekt Kurt genade- maar stressloos van wal.

Hij heeft al muziekjes elektronisch klaargezet

Sinds zowat 1996/97 zit ook Korneel in de vaste omroepstaf. In ’98 kwam Kurt erbij en dat zullen ze geweten hebben: het ontwikkelen en managen van de website bleek z’n ding. Kurt is sinds begin 2005 zowat de dragende kracht van het programma. Roger had voordien een sabbatjaar, maar de andere jongens wilden ‘verderdoen’ en Rogers bloed kroop waar het niet gaan kan. Hij werd een paar jaar ‘invaller’ maar is nu weer volbloed PinkWavehengst.

Charlotte belt. Met het heerlijke accent van de Oost-Vlaamse hoofdstad. De Gentse kunstgalerij ‘Down to art’ plant een unieke tentoonstelling rond mannenkunst.

Of eerder ‘de man in de kunst’.

Prachtige spieren – de redacteurs kwijlen al – zijn er op tal van doeken gepenseeld. De redactie zucht dat ze zeker zullen komen kijken. Kurt citeert Katastroof: “een vrouw is een monument en een vent blijft een lelijk ding”.

Groot verzet alom. Toch blijken de jongens rond de tafel kunstkenners te zijn, tenminste wat beroemde galerijen betreft. Ik word geroemd door Korneel als die hoort dat ik wetenschapper van opleiding ben: “exacte mensen zijn in staat om kwatsj uit te filteren”. Het kan niet meer stuk tussen Korneel en mij.

Stripsels De tweede fles cava is nu ontkurkt. Paul heeft ‘nog een stripke bij’. Op de website zien we dat-ie inderdaad geregeld iets doet met ‘stripsels’. Volgt een boeiende radio-interpretatie van een multimedia stripverhaal.

Kurt grijpt meteen de bijhorende cd-rom aan om de luisteraars met vogelgeluiden te vervoeren.

“Lees en luister, luister en lees”, zegt het boek. “Het gebruik van een hoofdtelefoon kan uw lees- en luisterplezier aanzienlijk

Paul heeft op de radio ‘nog een stripke bij’. Volgt een boeiende interpretatie van een multimedia stripverhaal

de magneet - 21

vergroten.” Dat ik dit nog mag meemaken. De strip, die “Over naar jou” noemt (“HEET”, snauwt Roger), bevat zelfs een roze toets. Geurige sigarettenrook vult de studio, ook al staat de deur wijd open, wat je van een studio niet zou verwachten. Kurt schakelt over naar meer ‘metallische’ muziek.

Een tijd lang had de PinkWave ook samenwerkingsverbanden met gelijkgezinde programma’s. Zoals met onder meer “Uit de kast”, “Formule één” (Zolder), “Boystown (Gent).

Het initiatief kwam niet echt van de grond. Het idee was nochtans om over de talloze homo-activiteiten meer dekking (what’s in a name) te krijgen op de Vlaamse radio’s. Na twee jaar verdween het project in de roze coulissen. “Er was ook anderhalf jaar een hetero in de redactie”, vult Paul enthousiast aan. Marc. Hier ging het erom echo’s ‘van de andere kant’ over onze wereld te horen. Het idee ging roemloos ten onder.

Er werden nog meer ideeën getest. Met ‘den Dominiek’ bijvoorbeeld en ‘de zotten Dominiek’. Veel meer over deze laatste wordt niet meegedeeld. De Nederlandse Dominiek heeft met ene Piet drie schitterende specials verzorgd. Die waren er onder meer rond aids en rond Roze Zaterdag (telkens tien uur uitzending op zaterdag). Eén Roze Zaterdag viel vlak voor de verkiezingen en barstte van interviews met bekende politici. Ex-premier Martens incluis, die zijn mening over homo’s duidelijk bijgesteld had. Hetgeen in de nationale pers faam maakte. Memorabele uitzendingen.

Zoals ook hun Queen-specials. Omdat Piet er niet was toen Dominiek er was - en omgekeerd - kwamen er dan maar drie uitzendingen, die intensief beluisterd werden.

Kurt vraagt iemand om “op het decor te letten” (dat zijn de schuifknopjes op het mengpaneel) want Sandra van Sensoa zou aan de telefoon hangen. Over de onrustwekkende toename van seksueel overdraagbare aandoeningen in Vlaanderen. Sandra komt er niet door.

Haar lampje brandt niet. “Hij pakt blijkbaar geen lijn”.

De jongens leggen nieuwe kabels, stellen ingewikkelde technische diagnoses en geven elkaar ervaringsgebaseerde adviezen. Sandra van Sensoa blijft weg. Mijn suggestie om een interview te doen over GSM met de luidspreker aan wordt weggehoond. Kwaliteit is wat de jongens willen.

Ei in de broek Korneel benut de impassetijd om technische hoogstandjes van de studio toe te lichten. Zoals de multifunctionele ‘door-phone’ lamp boven onze hoofden. De deurbel gaat, of de telefoon rinkelt en deze lamp laat dat weten.

Bij “door” kwamen soms ongewenste figuren binnen, en via “phone” kregen onze jongens op Roze Zaterdag melding van het Vlaams Blok “We komen af”. Een ei in de broek dus. De lamp laat tegenwoordig alles zien wat ze zelf wil. De redacteurs besluiten dat Allah de lijn met Sensoa geblokkeerd heeft. Kurt informeert de luisteraar over onze technische onmacht. Leerboy Albert is binnengekomen, uiteraard strak gevat in lederen pantalon en dito sjaaltje. Hij bespreekt de geslaagde sessies in het Roze Huis over ‘SM en Fetish voor dummies’. Het wordt spannend. We horen dat homo’s meer speeltjes

22 - de magneet

gebruiken en creatiever zijn. De redactie besluit unaniem dat we béter zijn dan hetero’s en er véél meer plezier aan beleven. Roger stelt zich vragen bij deze ‘verschillen’. De jongens menen dat De Magneet beter een speciale editie over deze avond zou uitgeven, wegens zoveel te vertellen.

De website bleek een grote stap vooruit in de communicatie.

Kurt knipt na uitzending de opname in stukken en plaatst ze op de site. Geïnteresseerden kunnen nu luisteren naar precies wát ze willen en wanneer ze dat willen. Past dus perfect in de tijdsgeest. Zo ook het stramien van het programma: waren de babbelsessies vroeger te lang en bleef er dus maar ruimte voor drie platen, dan zitten ze nu al aan acht tot tién platen per uitzending! De platen kiest Paul, maar iedereen brengt al eens cd’s mee.

Geen drie tegelijk De meest catastrofale uitzending was toen Kurt in een cruciale kabel geschopt had, wat meer dan een uur absolute stilte in de ether creëerde. Ze hebben ook eens een hele uitzending gemaakt die niet uitgezonden was. Het werken op Radio Centraal blijft altijd avontuurlijk. Kurt verduidelijkt: “Je komt die dag in de studio en ontdekt dan wat werkt en niet werkt. Maar binnen een kwartier moet je wél op antenne”.

Niet abnormaal natuurlijk wanneer 150 mensen per week de studio benutten.

Nog memorabele uitzendingen? Eensluidend JA: de caravan.

Op het Eilandje, naar aanleiding van een of andere feestweek begin februari, stond een week lang een klein caravannetje, vol met apparatuur. Redacteurs zagen elkaar met moeite zitten, het was er ijskoud en de stroom viel wel eens uit.

Met dames in de studio hebben onze jongens deze ervaring: nodig nooit drie dames tegelijk uit. Die worden het namelijk nooit eens. “Zo zat dat in elkaar”, zegt de ene. “Néé”, gilt de andere,”ZO” zat dat in elkaar. (hilariteit) Kurt leest een stukje poëzie voor uit het Tijdschrift Voor Hedendaagse Nederlandse Poëzie. Dat doe hij straks nog een keer. Ingetogen, intonerend, imponerend. De voltallige redactie zit er muisstil bij. We merken dat de programmamakers van na ons, Schorremorrie met het programma “Magic Mushroom”, later zullen zijn. Tof. De drive zit er toch in, er zijn platen en er is inspiratie.

Kurt waarschuwt de luisteraar dat hij een overdosis Jeanettenradio zal krijgen. En vult dat nog vlug aan met een paar aankondigingen zoals een initiatief voor wensvaders op 4 april in Het Roze Huis. De redactieleden overleggen welke tram daar passeert. Kurt meldt dat de PC het opgegeven heeft. De uitzending gaat dapper verder. Roger bevestigt dat in het mengpaneel cava, wijn, koekjeskruimels en ander organisch materiaal verdwijnt waar je wel leert mee leven.

De radio kan blijven bestaan dankzij het café beneden.

Dit is eigendom van de VZW Radio Centraal, dus van alle medewerkers en brengt inkomsten door verhuring. De bestuursleden en medewerkers leveren zelf ook een bijdrage.

Een onderscheiding of plaket hebben de radiojongens nog nooit gekregen. Wél ooit een bos bloemen van Yves Aerts, de toenmalige voorzitter van Het Roze Huis.

Toekomstplannen zat, dat wel. Een reeks over hiv en aids, over de geschiedenis van de holebibeweging, portretten van de pioniers, de maatschappelijke context van onze ontvoogdingsstrijd, het zijn maar een paar ideetjes. Die zelfs tot een boek kunnen leiden.

De volgende plaat zal negen minuten duren, waarschuwt Paul. We zijn al twintig minuten langer in de ether dan voorzien. Paul deelt iets mee over de eerste safe sex campagne in Rusland via YouTube. Kurt meldt een onderzoek naar het verband tussen homo’s die te maken hebben met hevige homo-haat en een verstoorde hormonenproductie, maar ik verdwijn. Kurt start een klassieke plaat om mijn afscheid passend te begeleiden.

Hij laat later weten dat ze nog een tijdje nagekaart hebben over de Duitse theologen met hun progressieve visie. Nadien zijn ze het café ingedoken om Paul’s verjaardag te vieren met Griekse Raki.

Pinkwave, elke donderdag 20h30 op 106.7 FM of online op www.pinkwave.be. Redactie: tel. +32 479 99 34 39 en redactie@pinkwave.be.

Dirk Clotman / foto’s: Peter Nijs

Roze Kreten Op 16 maart verschijnt “Noordzee, Texas” in de Belgische bioscoopzalen: de eerste langspeelfilm van Bavo Defurne.

Het verhaal speelt zich af in de jaren ‘70. Pim groeit op in een marginaal gezin aan de Belgische kust. De puber sluit zich op in een droomwereld waarin Gino, zijn stoere buurjongen, een centrale plaats inneemt. Al toen ze jong waren, was er een zekere spanning tussen hen. Pim trekt in bij de buren wanneer zijn moeder hem koudweg alleen achter laat. Zullen de eenzame jongens erin slagen hun liefde te tonen? De film is gebaseerd op de novelle “Nooit gaat dit over” van André Sollie. Jelle Florizoone, een 15-jarige student aan de Koninklijke Balletschool in Antwerpen, neemt de hoofdrol op zich. Debutant Nathan Naenen (14) en Mathias Vergels (18) geven samen vorm aan het personage Gino. De eerste Belgische langspeelfilm met een homothema die een breed publiek weet te boeien? We zullen het snel weten! (DDR) TrAnT is een nieuwe transgendergroep in Antwerpen. Ze ontplooiden in 2010 hun werking. De groep focust bewust niet op gesloten bijeenkomsten maar wil vooral zichtbaarheid geven aan transgenders. Ieder derde weekend van de maand gaan ze samen op stap. Vaak is café Den Draak het vertrekpunt. Vragen? trant@skynet.be (DDR) Falko De Bolster is nu al de sensatie van Idool 2011.

De 16-jarige jongen uit Merelbeke sprong er tijdens de eerste aflevering meteen uit met zijn androgyne uiterlijk: hakjes, handtas, eyeliner, ... Sylvia Van Driessche, jurylid en hoofdredactrice van jongerenblad Joepie, kon er ook niet om heen. “Ik mis mannelijkheid in jouw performance. Ik zie geen meisjes opkijken naar jou, ik denk dat ze vooral je beste vriendinnetje gaan willen zijn”, merkte ze op. Het weerhield

de jongen er niet van door te stoten naar de tweede ronde.

De opmerking werd meteen betreurd door Wel Jong Niet Hetero die in Falko een voorbeeld zien. Later verklaarde Sylvia wel een fan te zijn. Ze verzekerde dat ze niets tegen vrouwelijke jongens heeft. Falko mocht in februari dan ook meteen op de cover van haar tijdschrift. (DDR) De Showqueen Awards gaan opnieuw door in 2011 na een jaar onderbreking! Deelnemers dingen mee naar prijzen in verschillende categorieën: die voor beste vrije act, nieuwkomer, look-a-like en komische act. Het initiatief wil optredens van drag & showqueens als vorm van entertainment in België promoten. Kandidaten kunnen extra informatie vragen en inschrijven via awards@showqueens.be.

De uitreikingen vinden plaats in september. (DDR) De groep ‘Witloof Bay’ zal België vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival in Düsseldorf. Ze wonnen op 12 februari de preselecties op La Une. Witloof Bay kreeg het maximum van de punten van de vakjury. Ze wonnen eveneens de televoting. Hun swingend lied ‘With Love Baby’ wordt a capella gezongen gemengd met beatbox. Kijkers en vakjury mochten elk de helft van de punten uitdelen. De groep bestaat uit zes personen: twee mannelijke zangers, twee vrouwelijke zangers en twee beatboxers. Witloof Bay werd door de Franstaligen als een uitermate ‘Belgisch’ project ervaren omdat één van de beatboxers, RoxorLoops, een Vlaming is en omdat de groepsnaam vrij Nederlands klinkt.

Ons land neemt deel aan de tweede halve finale op 12 mei.

(DDR)

de magneet - 23

Tweemaal anders: zich inleven in asielzoekers en mensen met hiv….

Ludwig Apers (1962) schreef na zijn debuut ‘Ituri’ (2008) een tweede boek ‘Melk en Honing’. Het gaat over twee Zimbabwanen die in België politiek asiel zoeken. Zimbabwe staat nog immer onder de dictatuur van de oude notoire idioot, president Mugabe, die homo’s nog viezer vindt dan varkens.

De auteur kent Afrika en de Afrikaanse ziel. Hij werkte trouwens tot 2002 in Zimbabwe en is nu als arts verbonden aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen (hiv-polikliniek). Hij reist geregeld naar Afrika als consulent.

Ludwig Apers, Melk en Honing , Houtekiet, A’pen/A’dam 2009, 19,90 euro ISBN 978 90 89240736.

Alex Scheirs

Literaire voorjaarsoogst Op de themaplank van de bibliotheek staan een dertigtal nieuwe boeken te blinken: recent aangekocht en gekregen.

Het is een bont gezelschap van mannen- en vrouwenboeken fictie, enkele biografieën, gedichten, boeken over transgenders, recente studies en/of eindwerken en nonfiction.

Een greep uit het aanbod: - Vaslav van Arthur Japin - De Uilenberg van Nancy Van den Branden - Een hofke van geheimenis (geliefde gedichten) van Alice Nahon - Goesting, opwindende verhalen van diverse auteurs, uitgegeven door ‘t Verschil - Sprakeloos van Tom Lanoye - Twee pappa’s voor Tango van Edith Schreiber-Wicke

- Bij het vallen van de avond van Michael Cunningham - Onafwendbaar van Anja de Crom - Homoheks, lieve homoheks van Margareta Degras - De wetten van mijn lichaam van Siba al-Harez - Fun Home (een familiedrama) van Alison Bechdel - Achter het riet van Vinco David - Verdoofd, verkracht en besmet van Mick van Wely - Leven met een pestverleden van Gie Deboutte, Els Schuerman en Monique Neuts - Adam en Evert van Ruard Ganzevoort, Mark van der Laan en Erik Olsman U kunt al deze boeken nu al uitlenen. Kom eens kijken, bevoelen, doorbladeren, ruiken, meenemen en genieten met een boekje in een hoekje.

Uw boekenbeheerder, Bert

De holebiBib stuurt regelmatig een nieuwsbrief naar haar leden en geïnteresseerden met nieuwtjes over nieuwe publicaties en aanwinsten, literaire evenementen, enz. Nog geen lid en toch geinteresseerd? Stuur je mailadres naar nieuwsbrief.holebibib@hetrozehuis.be en blijf geïnformeerd.

De holebiBib is tevens op zoek naar nieuwe medewerkers voor de dinsdagavond-dienst van 18 tot 20 uur. Eens per week houd je dan de bib open en word je betrokken bij de werking van de grootste holebibibliotheek van Vlaanderen. DOEN!!! Meld je aan op hetzelfde mailadres of contacteer de Werkgroep Vrijwilligers: vrijwilligers@hetrozehuis.be of via het secretariaat tijdens de kantooruren: 03/288 00 84.

Blijf je liever in je luie zetel zitten en wil je toch je zegje geven over boeken en onze bib, Surf dan naar: http://holebibib.blogspot.com 24 - de magneet

10 jaar onthaal in Het Roze Huis Vrijwilligers van Het Roze Huis verzorgen al 10 jaar lang een wekelijks onthaalmoment, waar mensen terecht kunnen voor een goed gesprek over een holebigerelateerd onderwerp, zoals hun coming-out. Naar aanleiding van hun lustrumjaar, sprak De Magneet met werkgroepcoördinator Ludo Knaepkens.

De Magneet: Ludo, ‘Onthaal’ is een begrip in het verenigingsleven van holebi’s- en transgenders. Maar wat bedoelen we eigenlijk met die term?

Ludo Knaepkens: “De term ‘Onthaal’ geeft inderdaad misschien niet dadelijk een duidelijk beeld wat deze werking inhoudt. Enkele jaren na de start in 2001, werd de werking overigens gevat onder de noemer ‘ Gespreksen Onthaalteam’. Een gesprek houdt in dat er ook wordt geluisterd. Dat brengt ons tot de essentie. Elke holebi en transgender die omwille van haar of zijn seksuele geaardheid vragen of problemen heeft, kan hierover komen spreken met het onthaalteam.”

DM: Als werkgroepcoördinator leid je het onthaalteam. Kan je een woordje uitleg geven over hoe jullie te werk gaan?

LK:“Elke donderdagavond vanaf 19u tot 21u kan men terecht voor een gesprek . Er zijn steeds twee leden van het onthaalteam (een vrouw en een man) aanwezig voor een gesprek met de onthaalde in Café Den Draak of - afhankelijk van de wens van de onthaalde - in een vergaderzaal van Het Roze Huis. Sommige personen nemen eerst contact met het secretariaat van Het Roze Huis en indien nodig kan via het onthaalteam een afspraak gemaakt worden voor een gesprek op een ander moment dan de donderdagavond. Zo hebben in de loop van de voorbije tien jaren 306 personen contact genomen met een vraag voor informatie of voor een gesprek . Hiervan 6 % transgender, 33% vrouwen en 61% mannen. Misschien ook interessant om even te kijken naar de leeftijd van deze personen : 40,4% was tussen 18 en 30 jaar; 20,8% tussen 30 en 40 jaar; 25% tussen 40-50 jaar en 13,8% ouder dan 50 jaar. Bij de vraag naar informatie en bij de onthaalgesprekken komen diverse thema’s aan bod. De thema’s die het meest aan de orde komen zijn: - vragen en problemen met betrekking tot coming-out; - men is op zoek naar sociale contacten; - men is op zoek naar relevante verenigingen en organisaties; - vragen en problemen met betrekking tot asiel/ verblijfsvergunning; - op zoek naar juridische bijstand Bij een aantal vragen kan het onthaalteam op een directe en correcte manier de gevraagde informatie verschaffen. Uiteraard zijn er ook tal van vragen en problemen waar het team niet direct kan helpen. De teamleden zijn immers geen therapeuten (en willen dit ook niet zijn). Het is evenwel zeer belangrijk

dat het team bij deze vragen en problemen de onthaalde op een correcte en efficiënte wijze kan doorverwijzen naar een instantie, organisatie of dienst die de juiste hulp/informatie kan bieden waar de onthaalde nood aan heeft.

Het onthaalteam streeft voortdurend naar een efficiënte en professionele werking. Hiervoor zijn enkele activiteiten van het team zeer noodzakelijk en nuttig: - elke maand heeft het team een werkvergadering; - elk jaar organiseren we een vormingsweekend waarbij beroep wordt gedaan op externe deskundigheid omtrent bepaalde thema’s; - om de twee maanden is er met het team een intervisie.

Hierbij is het de bedoeling om met het teamn) dieper in te gaan op inhoudelijke en organisatorische aspecten van onze werking.”

DM: Het onthaal viert dit jaar zijn 10-jarig bestaan. Wat is jullie meest opmerkelijke realisatie?

LK: “Het is erg belangrijk om het onthalen van holebi’s en transgenders in de belangstelling te houden zowel binnen de werking van Het Roze Huis als is een bredere context. In dit verband heeft het onthaalteam in de voorbije enkele initiatieven genomen: - de artistieke wedstrijd ‘ Coming-out’; - ‘The Wall of Fame’ : een tentoonstelling met tal van foto’s van bekende Vlamingen die zijn uitgekomen voor hun seksuele geaardheid.”

DM: Wat zijn jullie wensen voor de komende 10 jaar?

LK: “De voorbije tien jaren is duidelijk gebleken dat er bij holebi’s en transgenders behoefte blijft aan onthaal. Onze werking beantwoordt aan deze behoefte. Wij hopen dan ook deze werking in de toekomst te kunnen voortzetten en waar nodig en mogelijk te optimaliseren. Wij hopen ook in de toekomst te kunnen rekenen op gemotiveerde vrijwilligers die hieraan willen meewerken. De feedback naar aanleiding van een doorverwijzing van een onthaalde, zowel van de kant van de onthaalde als van de kant van de organisatie naar dewelke werd doorverwezen, ervaren we als een zwak punt in onze werking. Hieraan willen we in de toekomst meer aandacht besteden en naar middelen en mogelijkheden zoeken om dit te verbeteren. Wij weten dat onze werkgroep niet de enige is waar onthaal wordt georganiseerd. Er zijn tal van verenigingen met een onthaalwerking. Wij zouden het zeer tof vinden indien er in de komende jaren initiatieven kunnen genomen worden om regelmatig met deze verenigingen ervaringen te kunnen uitwisselen.”

Joke Weckesser en Ludo Knaepkens

Op zondag 17 april viert de Werkgroep Onthaal haar 10-jarig bestaan met een overzichtstentoonstelling. Iedereen is welkom om 15u voor de feestelijke receptie. De overzichtstentoonstelling kan je het hele weekend bekijken in Het Roze Huis.

In 2006 lanceerde de werkgroep haar ‘Wall of Fame’. De portretten van bekende holebi’s betekenen een hart onder de riem voor zij die worstelen met hun coming-out.

Meer info op het secretariaat van Het Roze Huis: 03 288 00 84. de magneet - 25

Help! Ons zaad schiet tekort!

Velen hebben een kinderwens en laten die graag door de natuur in vervulling brengen, maar bij totale afwezigheid van zaadcellen of wanneer de man drager is van een erfelijke aandoening, kunnen koppels een beroep doen op donorsperma. Echter: er is in Vlaanderen een steeds groter tekort aan donorsperma. Onvruchtbare mannen, lesbische koppels of alleenstaande vrouwen met een kinderwens moeten steeds langer wachten op een donor als ze op die manier een kind willen verwekken. Daarom probeert men steeds vaker zaad in te voeren vanuit het buitenland. Een trend die we op langere termijn best vermijden.

Vraag en aanbod Er is vooral een tekort aan autochtoon ofwel binnenlands zaad. Daardoor moet men steeds meer zaad invoeren vanuit het buitenland. Dat zaad komt meestal van Spanje of Denemarken. Leuk voor de diversiteit van onze bevolking zou je kunnen denken, maar daar schuilt ook een risicovolle en vertragende factor in. In België mag één donor slechts zes vrouwen bedienen maar ze mogen wel meerdere kinderen verwekken met het zaad van dezelfde donor. In Denemarken ligt dat aantal op 25 vrouwen per donor. Omdat er geen echte internationale databank is, bestaat het risico dat Deens zaad van dezelfde donor in verschillende Belgische fertiliteitscentra terecht komt en dat zo onze binnenlandse norm wordt overschreden. Om dat tegen te gaan moet daar dus controle op uitgevoerd worden en net dat is nu zo goed als onbegonnen werk, waardoor de wachttijden steeds langer dreigen te worden. Met meer en dus voldoende binnenlands zaad zou deze vertraging er niet zijn en zou het structureel onevenwicht vanzelf verdwijnen. De wet voorziet wel degelijk een uitgebreid controlemechanisme voor internationaal sperma, maar in de praktijk komt daar niet zo veel van terecht.

Spanje voert campagne De reden waarom we ons sperma uit landen zoals Spanje en Denemarken importeren is omdat er daar een zaadoverschot is. Dat komt omdat dergelijke landen bewust campagne voeren en de bevolking sensibiliseren en informeren omtrent zaaddonatie. In eigen land is het controlerende beleid door de overheid naast degelijk nogal typisch Belgisch te noemen.

Fertiliteitscentra mogen echter zelf geen reclame voeren (lees: oproep doen) om zaaddonoren aan te trekken. De wet verbiedt immers de handel in biologische materialen, waaronder ook zaadcellen. Maar dan zou er geen gebrek mogen zijn aan stimuli om niet-donoren aan te sporen

26 - de magneet

om donor te worden. Een bijkomend voordeel van een uitgebreide sensibilisering is het toegankelijker maken van donatie en zo de grijze zone zoveel mogelijk te beperken. In deze grijze zones zijn wel eens mensen te vinden die liever een gewone bank zien dan een spermabank, zeker als ze hun zaad aanbieden op internet tegen geldelijke vergoedingen.

Op die manier worden de wettelijke beperkingen en de officiële wegen omzeild en bestaat er een groter risico op het overdragen van SOA’s en erfelijke aandoeningen. Wederom een trend die we beter kwijt dan rijk zijn.

Lokzaad Wie graag zijn zaad zou willen doneren moet dit niet doen om rijk te worden maar eerder uit de ideologie dat je er mensen mee helpt die helaas zelf geen kinderen kunnen krijgen of omdat ze de kinderwens van een alleenstaande vrouw of lesbisch koppel kunnen vervullen. Maar dat neemt niet weg dat je als schepper van levende wezens niet in de watten mag gelegd worden. Je krijgt immers een onkostenvergoeding voor bijvoorbeeld de afstanden die je moet overbruggen. Een vergoeding voor de geleverde fysieke arbeid bij het doneren behoort niet tot de vergoedingen, maar zoals de dokter zegt: bewegen is gezond!

Ding-dong: Ben jij mijn papa?

In tegenstelling tot enkele andere landen is zaaddonatie in België volledig anoniem en dit in twee richtingen. In Nederland heb je namelijk de keuze om al dan niet anoniem of ‘gekend’ te doneren. In ons land ligt dat anders: net als bloeddonoren blijf je als spermadonor anoniem. Wie een beroep doet op donorsperma weet niet wie de donor is en de donor weet niet wie gebruikmaakt van zijn stalen. Zo hoeft niemand schrik te hebben dat er plots een bus met moeders voor de deur staat die allemaal alimentatie komen vragen of hordes kinderen die hopeloos op zoek zijn naar hun zaad van oorsprong. Bij het doneren maak je jezelf daar best bewust van, zodat je ook zelf niet op zoek gaat naar hoe jouw creaties eruitzien.

Zaadkameraad Niet alleen de mannen staan soms weigerachtig tegenover doneren. Het is vaak de vrouw die vanuit een bezitterig instinctief gedrag zichzelf ongemakkelijk voelt bij het feit dat het zaad van haar man wijd verspreid wordt. Zo wil ze haar eigen zaadkameraad voor zich alleen houden en de exclusiviteit op haar partners zwemmers en de relatie behouden. De donoren leggen zich dan vaak neer bij de argumentatie van deze zaadremmers.

Homozaad?

Jawel! In tegenstelling tot bloed mogen homo’s wel degelijk zaad doneren, mits ze in goede gezondheid verkeren uiteraard. Het maakt dus niet uit of je blank of zwart bent, klein of groot, blond of bruin, hetero of homo. Als je gezond bent en tussen de 18 en 45 jaar oud, kom je in aanmerking als spermadonor. Wie zich als kandidaat-donor wil aanmelden moet wel enkele stappen doorstaan. Eerst gaan ze na of het zaad invriesbaar is, daarna onderga je een uitgebreid klinisch onderzoek en volgt een gesprek met een androloog.

Tot slot nemen ze bloed af om het ondermeer te testen op HIV en andere SOA’s. Als blijkt dat alles in orde is, kan je op frequente basis beginnen doneren. Dit gaat zelfs best op wekelijkse basis. Dat is nog eens een andere hobby dan het wekelijkse bloemschikken bij de KAV.

Ga en vermenigvuldig u!

Het Centrum voor Reproductieve Geneeskunde (CRG) van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen (UZA) verricht alle infertiliteitbehandelingen, inclusief kunstmatige inseminatie en in-vitro fertilisatie. Hiervoor is het CRG voortdurend op zoek naar kandidaat-spermadonoren. Kandidaat-spermadonors die bij het UZA willen donneren, kunnen terecht op 03/821.33.65 of een e-mailtje sturen naar anniek. leeraert@uza.be (discretie verzekerd). Meer info op http://www.uza.be.

Ramses Noffels

de magneet - 27

Homo-arts gelukkig in provinciestad Vriendenkring van de kinderen is grootste drukkingsgroep

In een volkse wijk van Sint-Niklaas vinden we Serge, een dynamische Oost-Vlaming van 43, en 18 jaar huisarts.

Al een decennium uit de kast, sinds vijf jaar gescheiden.

Toen hij zijn aard ontdekte via het homo-uitgangsleven en daarbovenop zijn leder fetisj in praktijk omzette, gaf dat een totaal nieuwe en onomkeerbare wending aan Serges leven.

DM: Serge, was je je bewust van je homo-zijn toen je huwde?

Serge: “Ja en neen. De maatschappelijke druk was uiteraard erg groot om het heteropatroon te volgen. Men verwacht dat je op een bepaald moment met ‘een lief’ naar huis komt en dat doé je dan ook. Ik had lange tijd geen antwoord op de vraag waarom ik geen lief had, waarom ik niet op vrouwen viel. Diep in mij was er wel een stemmetje dat zei hoe leuk jongens wel waren, maar ik verdrong het. En kreeg twee kinderen met mijn vrouw.

Ik kom uit een Oost-Vlaams boerendorp, waar ze nog nooit een homo gezien hadden. Had ik een homo ontmoet, ik had hem niet herkend (lacht). Bovendien vonden ze bij mij thuis ‘jeannetten’ maar vieze vuile venten. Een homo, of ‘ene die voor de mannen is’ zoals ze dat noemden, was een te mijden randverschijnsel.”

DM: En toen begon je aan je coming out?

Serge: “Ja. Na vijf jaar getrouwd te zijn geweest, liet ik me allerlei aspecten van het homomilieu volop smaken. Ik voelde mij daarin geborgen, kreeg liefde en leefde nu pas echt.

Uiteraard deed dat de spanning thuis stijgen en een scheiding kon niet uitblijven. De echte trigger om die stap te zetten, gaf mij een programma op Canvas over gehuwde homoseksuele mannen die hun probleem ‘fair’ wilden oplossen, met een grote aandacht voor het welzijn van de kinderen. Ik heb dan mijn praktijk verplaatst, maar ben in dezelfde straat gebleven.

Dat is eerder een voordeel dan een nadeel, vanwege de kinderen. Zo konden we maximaal samen zijn.”

DM: Je kinderen konden er mee leven?

Serge: “Alles bij elkaar genomen wel. Maar het was heel erg moeilijk op school: blijkbaar is het absoluut not done om openlijk te bekennen dat je een homopapa hebt. Voor de vorige generatie waren de ouders en familie de grootste drukkingsgroep tegen je homo-zijn. Nu is dat de vriendenkring van je kinderen. Mijn puberende kinderen vragen mij om niet openlijk uit te gaan met mijn partner, want dan zouden hun vrienden de link kunnen leggen. Ik heb dat nog maar onlangs vernomen van mijn exvrouw, en vooral mijn zoon ervaart die confrontatie als heel belastend.”

“Er is zoiets als een foertmentaliteit ontstaan: twee hivpositieve homoseksuele mannen die dan toch maar onveilig vrijen, ze hebben het toch al. Intriest”

Hoe hij zich dan toch bewust werd van zijn natuur? Serge: “Het internet! Ik zocht naar de combinatie van gehuwd en homo zijn. Zo belandde ik in september 2000 bij iemand die mij het homowereldje heeft leren ontdekken, via een tripje naar Gent. Ik beleefde er mijn eerste homofuif. Mijn vrouw wist dat ik daarnaartoe ging en hoopte dat ik het maar niks zou vinden. Maar ik voelde en wist het meteen: dit is mijn wereld.”

28 - de magneet

DM: Je uitkomst heeft je leven dus erg veranderd?

Serge: “Ja, maar niet altijd zoals je kan verwachten. Bij mijn collega’s bijvoorbeeld viel alles bijzonder goed mee.

Hun reactie was onverwacht leuk, sommigen die vroeger nauwelijks met mij praatten zijn nu joviale confraters geworden. Enkelen hebben mij zelfs proficiat gewenst dat ik daarvoor durfde uitkomen.

Ik heb een nieuw pand gekocht dat nu zowel mijn woning als mijn praktijk is. In de stad waren er een tijdje roddels over “den doktoor die het met mannen doet” maar dat liet ik over mij heen gaan. In de crisissituatie voor mijn scheiding heb ik me volop in mijn werk gestort en dat heeft mij sterk gehouden.”

DM: Heeft je nieuwe situatie je huisartsenpraktijk beïnvloed?

Serge: “O ja. Er zijn maar enkele patiënten weggebleven. En ik heb er heel wat bijgekregen, ook holebi’s. Blijkbaar is er een soort van mond-tot-mondreclame in ons wereldje. Er zijn Antwerpenaars die helemaal tot in Sint-Niklaas bij mij op raadpleging komen. Maar ook meer hetero’s vonden mijn praktijk: enkelen onder hen gewoon uit sympathie voor mijn situatie en vrouwen voelen zich wellicht bij mij nu ‘veiliger’ omdat ik op mannen val. Ik heb dus mijn beeld van de maatschappij en mijn verwachtingen van de reacties serieus moeten bijstellen.

De meeste holebi’s die op consultatie komen kennen mij wel van het homomilieu. En enkele anderen hebben ‘het’ wellicht vlug door. Ik merk dat het voor mijn holebipatiënten makkelijker praten is, ze zijn opener en draaien minder rond de pot. Omdat ze beseffen dat ik in hun kamp sta.”

DM: Krijg je dan met andere ziektebeelden te maken dan de doorsnee huisarts?

Serge: “Ik heb de meeste syfillispatiënten van heel SintNiklaas! (lacht hartelijk) Om maar één voorbeeld te geven.

Andere artsen krijgen die ziekte nauwelijks over de vloer.

Een aantal patiënten kan het moeilijk uitbrengen dat ze een seksueel overdraagbare ziekte opgelopen hebben.

Bij een homo-arts lukt dat blijkbaar beter. Maar het is dus wel duidelijk dat er in het homowereldje opmerkelijk veel wisselende seksuele contacten zijn en lang niet altijd van het veiligste soort.”

DM: En hoe zit dat met aids?

Serge: “Daar kwam ik al tijdens mijn opleiding intens mee in contact: ik heb zes maand stage gelopen in de aids-afdeling van een Brussels ziekenhuis. Ik benader ook die patiënten professioneel: de ziekte op zich is al erg genoeg en als dan nog een aartsbisschop je een extra negatief etiket opplakt, kan een correcte medische begeleiding voor hen verlichtend

werken.”

DM: Hoe past het beeld van de lederfetisjist bij het klinisch witte van de geneesheer?

Serge: “Och, dat loopt wel vlot. Het is een pure lederfetisj. Ik kick gewoon op het zwarte, natuurlijke materiaal en voel me lekker tussen gelijkgestemden. Nogal wat van mijn patiënten weten daarvan – zeker mijn homopatiënten. Ons kent ons, hé? In de Antwerpse leerbar The Boots weten ze dat ik arts ben. Dat levert soms professionele contacten op: het valt voor dat een Bootsbezoeker mij later als dokter opzoekt.

Algemeen gesproken houdt iedereen toch wel uitgangsleven van beroepsleven gescheiden. Maar ik heb bijvoorbeeld meegewerkt aan een hepatitis-B vaccinatieproject voor het homo-uitgangsleven, wat nu door de organisatie Sensoa voortgezet wordt.”

DM: Wil je het feit dat je homo bent op één of andere manier meerwaarde laten geven aan je beroep?

(Lange stilte) Serge: “Da’s heel moeilijk te beantwoorden. Ik doe wel mee met sensibiliseringscampagnes van Sensoa. Maar sommige posters zijn voor dit katholieke provinciestadje een beetje te expliciet (glimlacht veelbetekenend). De poster met Francesca Van Thielen over “Mocht ik seropositief zijn, zou je nog met me dansen?” heb ik uiteraard opgehangen. Maar als je vraagt of ik erg actief meedraai in een soort van ‘roze pastoraal werk’, is het antwoord: neen.

De toegevoegde waarde ligt vooral in het feit dat mijn homopatiënten er geen doekjes om moeten winden. Ze kunnen alles eerlijk en vrij vertellen: ik weet wat er in het homomilieu gebeurt, ik ken de internationale leerscène van binnenuit en je moet mij over het homoseksuele panorama geen verhaaltjes vertellen. Ik moet er geen tekening bij maken: er is véél risicovolle seks in onze wereld.

Daar wil ik wel iets mee doen, maar is er ook iets mee te bereiken? Sinds de geneeskunde voor seropositieve patiënten steeds bredere perspectieven biedt, is de dreiging van de ziekte weg. Er is een vals gevoel van veiligheid gekomen. Het logische maar trieste gevolg is dat het aantal besmettingen toeneemt. En hoe meer seropositieven er zijn, hoe groter de kans op nieuwe besmettingen. Er is bovendien zoiets als een foert-mentaliteit ontstaan: twee hiv-positieve homoseksuele mannen die dan toch maar onveilig vrijen, ze hebben het toch al. Intriest, want er zijn al zoveel varianten van het virus dat je nieuwe, bijkomende besmettingen riskeert. Als ik dan op reuze homofuiven in Berlijn zie hoe onveilige seks troef is, word ik moedeloos.

Dirk Clotman

de magneet - 29

Getuigenis van een toekomstige huisarts

Dat holebi’s die actief zijn binnen de geneeskundige sector zich outen, is niet altijd zo vanzelfsprekend.

Zeker niet als het om huisartsen gaat. Als je dan nog eens student bent en nog aan een professionele carrière moet beginnen, is het al helemaal niet evident om aan een coming-out te beginnen. We nemen u mee in de leefwereld van Dieter (26): een door zijn vak gepassioneerde, West-Vlaamse student geneeskunde aan de Universiteit Gent. Hij zit in het zevende en laatste jaar en zijn ultieme droom is om een goeddraaiende zelfstandige huisartsenpraktijk uit te bouwen. Alleen is het voor hem allesbehalve gemakkelijk om zich te outen als homo.

De Magneet: Door je studies kom je heel vaak in contact met al dan niet praktiserende geneeskundigen en verpleegkundigen. Ken je iemand binnen jouw sector die (openlijk) holebi is?

Dieter: “Ik ken iemand die studeert voor verpleegkundige.

Hij is homo, maar in mijn studiegebied geneeskunde is er voor zover ik weet - niemand die homo is. Huisartsen die holebi zijn, dat is voor mij totaal onbekend. Ik heb wel enkele vermoedens van vrouwelijke collega’s die holebi zijn, maar absoluut geen zekerheden. Ik vraag daar ook niet naar. Ik vermijd het onderwerp liever.“ DM: Is die student openlijk homo?

Dieter: “Ja, hij is geout, maar ik weet niet zeker of dat ook het geval is bij zijn medestudenten. Zijn ouders en enkele van zijn vrienden zijn wel op de hoogte maar hij doet verpleegkunde, geen geneeskunde. Ik ken hem persoonlijk we hebben enkele gemeenschappelijke vrienden – en ik weet dat hij homo is. Hij weet echter niets van mijn geaardheid af.

Tenminste, dat hoop ik toch.“ DM: Je bent enorm bang om je te outen. Hoe komt dat?

Dieter: “Ik zie het niet zitten om me te outen. Geneeskunde is mensen behandelen, mensen aanraken. Stel, bij een practicum, als je een medestudent moet aanraken en ze weten dat je homo bent, dan kunnen ze daar weigerachtig tegenover staan of het kan ongemakkelijke situaties creëren.

Op stage zouden mensen mijn hulp kunnen weigeren. Mijn grote schrik is ook dat medestudenten en vrienden mij daardoor zouden laten vallen. Het zou al helemaal een ramp zijn mocht men mij daardoor een minder goede arts vinden.

Daar vrees ik wel het meeste voor, dat men mij daarom zou mijden op professioneel vlak.“

30 - de magneet

DM: Denk je dat een comming-out nefast zou zijn voor jouw toekomstige huisartsenpraktijk?

Dieter: “Ik ben niet van plan om mij te outen en dan een zelfstandige praktijk te starten. Als het geweten zou zijn dat ik homo ben, is dat een risico om patiënten te vinden, denk ik.

Mijn droom is nog altijd een eigen goeddraaiende huispraktijk te hebben en als patiënten liever naar een andere huisarts gaan omdat die hetero is, dan zie ik het somber in.“ DM: Je vreest echt patiënten te verliezen, mocht je uit de kast komen?

Dieter: “Ik denk van wel. Mocht ik een huisarts kennen die homo is, dan zou het gemakkelijker zijn om de stap te zetten. Als ik ook voor mezelf zou weten hoe ik het moet aanpakken, dan zou dat ook al heel wat zijn. Het probleem is echter dat ik daar met niemand durf over te praten. Ik kan me op dit moment echt niet voorstellen dat ik uit de kast zou komen, hoe ik dat zou doen en tegevover wie eerst.“ DM: Lig je wakker van thema’s als het homohuwelijk en holebi-adoptie? Of ben je daar nog totaal niet mee bezig?

Dieter: “Ik zou graag een kind hebben, trouwen zegt me minder. Ik kan het me moeilijk voorstellen, want ik heb nog nooit een jongen gehad als partner. Ik zou niets liever willen dan dat kinderen kunnen opgroeien bij twee pappa’s. Twee mannen kunnen evenveel liefde geven als een man en een vrouw.“ DM: Zou je jezelf outen bij de patiënten als je een partner zou hebben?

Dieter: “Stel dat ik een partner zou vinden en we beslissen samen om ons te outen, dan mogen de patiënten dat weten, maar ik ga bijvoorbeeld geen fotokader op mijn bureau plaatsen met zijn foto of daar zelf openlijk over beginnen te praten. Een outing en voor je seksuele geaardheid uitkomen, beslis je in zo’n situatie met twee. Als mijn vriend dat niet zou willen, dan hou ik praktijk en privé strikt gescheiden.“ DM: Stel dat je een partner hebt die niet (gezamenlijk) uit de kast wil komen en het zou ontdenkt worden dat jullie een koppel zijn. Hoe zou je dan reageren als iemand rechtstreeks komt vragen of je homo bent?

Dieter: “Ik zou er niet op ingaan. Vrienden kunnen bijvoorbeeld ook een huis delen. Ik ben nog jong en ik zal er wel een gepaste uitvlucht voor verzinnen, mocht dat nodig zijn. Ik heb er ook al aan gedacht om partnerloos door het leven te gaan, maar of dat de weg naar het geluk is, betwijfel ik.“

DM: Denk je dan niet dat zulke vragen ontwijken de vermoedens alleen maar zal stimuleren?

Dieter: “Dat kan inderdaad zo zijn, maar ik weet totaal niet hoe ik het zou moeten aanpakken. Ik zou graag eens het verhaal horen van iemand die dit al heeft meegemaakt, liefst iemand in mijn vakgebied die ook een eigen praktijk heeft.“ DM: Deze manier van leven moet toch enorm op je gemoedstoestand werken? Hoe ga je daar mee om?

Dieter: “Ik ben heel vaak heel depressief! Gelukkig kan ik mijn gedachten verzetten door te sporten. Ik ga dagelijks lopen, zwemmen en ik ga ook vaak squashen. Als ik echt een zware dag heb, dan kan ik makkelijk 20km lopen, 8km zwemmen en nog een paar uurtjes met mijn racket gaan slaan. Dan is mijn geest leeg en kan ik er weer eventjes tegenaan, ... tot de volgende dag of zo.“ DM: Als ik het zo hoor zit je in een redelijk uitzichtloze situatie. Hoe zie je jezelf ooit uit deze impasse komen?

Dieter: “Geen flauw idee! Mijn gedachten gaan daardoor soms nogal wild te keer. Ik heb er al aan gedacht om te vluchten naar het buitenland en daar met een volledige nieuwe en schone lei te beginnen. Ik heb er ook al aan gedacht om voor Artsen Zonder Grenzen te gaan werken en op die manier mijn problemen te ontvluchten.“ DM: Is vluchten op lange termijn wel een oplossing?

Dieter: “Ik heb gewoon soms een enorme drang om mijn situatie te ontvluchten. Het is een bevrijdende gedachte maar het is in de praktijk alleen niet zo eenvoudig, vrees ik. Ik worstel dagelijks met die miserie en die sombere gedachten dat op de lange duur elke mogelijke oplossing op korte termijn aantrekkelijk begint te lijken. Maar ik weet echt niet hoe ik hier ooit uit geraak en hoe ik ooit gelukkig zal kunnen worden.“ Ramses Noffels Noot van de redactie: Uit schrik voor mogelijke herkenning en eventuele negatieve reacties is deze getuigenis anoniem. De gebruikte naam is fictief. Dat het ook anders kan, lees je in het artikel op pagina 28.

Na het afnemen van de interviews bracht De Magneet beide heren met elkaar in contact om ervaringen uit te wisselen.

de magneet - 31

Anonieme getuigenis van iemand uit onze omgeving die aseksueel is

“Niet homo, niet lesbisch, niet bi, niet transgender, niet hetero” ‘Sinds 2008 ben ik actief in Het Roze Huis. Ik ben niet ho, le, bi, transgender en ook niet hetero. Ik ben aseksueel.

Slechts een paar mensen in Het Roze Huis weten dit.

Mijn naam, geslacht en leeftijd wens ik echter niet prijs te geven, maar mijn verhaal wel.’

Zelf heeft het verhaal me aan het denken gezet. Over hoe we er vanzelfsprekend vanuit gaan dat iedereen er na verloop van tijd wel uit is. Of je op mannen of vrouwen valt. Of mannen én vrouwen. Of dat hij of zij, respectievelijk liever een zij of hij is. Maar de samenleving is toch altijd net iets gevarieerder dan wat je laatst nog voor waarheid had aangenomen. De Magneet hoopt dat deze getuigenis ook jouw wereldbeeld weer een beetje mag veranderen.

“Ik weet eigenlijk nog maar sinds een paar jaar dat ik aseksueel ben”, vertelt onze getuige. “Tot voor een paar jaar had ik mij nooit echt vragen gesteld bij mijn geaardheid. Tot ik op internet iets las over seksualiteit. Plots vielen er een aantal puzzelstukjes op hun plaats. Ik aanvaardde het niet meteen, nam er weer wat afstand van, maar betrapte mezelf erop telkens terug naar de website van AVEN (internationale website die aseksuelen verenigt, n.v.d.r.) te surfen. Ik las er op de duur alles wat er maar te lezen was. De aanvaarding vorderde, maar moeilijk. Met wat extra hulp van vrienden kwam ik erdoor. Gaandeweg leerde ik via Facebook ook andere aseksuelen kennen. Ik besef nu dat ik het al heel mijn leven ben en me altijd zo heb gedragen.”

DM: Wat is dat, ‘aseksueel zijn’?

“Als aseksueel ervaar je geen seksuele aantrekkingskracht, noch tot mannen noch tot vrouwen. Meestal gaat dit samen met weinig of geen zin in seks. Sommige aseksuelen hebben wel seks, of hebben ermee geëxperimenteerd. Anderen zouden dat wel kunnen, maar hebben het nooit. Er zijn er ook die geen seks willen en ook nooit hadden. Aseksuelen verschillen daarin dus. Feit is echter dat aseksuelen in tegenstelling tot anderen niets of weinig hebben met seksualiteit en dit al gewaar worden in hun puberteit. We passen door die gevoelens vaak ook niet in het relationele verwachtingspatroon. Het wordt soms ook wel eens de vierde oriëntatie genoemd.”

32 - de magneet

DM: Zijn er schattingen van hoeveel mensen aseksueel zijn?

“Ongeveer 1% van de bevolking, wordt gezegd. Ik behoor dus tot een kleine seksuele minderheid. Bovendien ben ik niet enkel aseksueel maar ook aromantisch. Als aromantische aseksueel heb ik geen interesse en behoefte aan een relatie en ervaar ik weinig tot geen romantische aantrekkingskracht.

Dit maakt mij tot een minderheid binnen de minderheid, want de meeste aseksuelen ervaren wel een romantische aantrekkingskracht en zijn op zoek naar een partner. Die romantische aantrekkingskracht kan hetero, homo, bi of pan zijn. Ook transgenders kunnen overigens aseksueel zijn.

Ikzelf echter heb nooit behoefte gehad aan daten en kan niet begrijpen dat mensen depressief kunnen worden omdat zij geen relatie hebben of geen lief kunnen vinden.”

DM: Zie je aseksualiteit als een geaardheid?

“Goh, dit is voor mij niet zo een gemakkelijke vraag. Soms heb ik het gevoel dat ik eigenlijk geen geaardheid heb, anderzijds vind ik het toch belangrijk dat aseksualiteit wordt gezien als een geaardheid. Ik vind overigens dat men geaardheid moet definiëren als naar wie je je seksueel aangetrokken voelt en niet met wie je seksueel actief bent. Een homo kan b.v. seksueel actief zijn met een vrouw, maar zal zich seksueel, romantisch en emotioneel aangetrokken voelen tot mannen.

Onze samenleving legt te veel de nadruk op het seksueel actief zijn.”

DM: Mag ik je vragen of je ooit seksueel actief bent geweest?

“Dat mag, ja. Ik heb nog nooit seks gehad en mis dit absoluut niet. Ik zou eventueel wel seks kunnen hebben om iemand die ik graag zie te plezieren en omdat seks nu eenmaal deel uitmaakt van een relatie. Al heb ik dus niet die behoefte aan een relatie en is de kans dus heel klein. Bovendien word ik niet makkelijk verliefd, nog maar één keer echt serieus.

Zelfbevrediging deed ik vroeger wel – heel sporadisch. Nog geen 5 keer per jaar. Maar sinds ik weet dat ik aseksueel ben, doe ik het niet meer. Ik heb er nooit echt plezier aan beleefd en vroeg me dikwijls af waarom ik het wel deed. Pas toen ik ontdekte dat ik aseksueel ben, heb ik er even aan gedacht om dan maar eens betaalde seks te hebben. Zo ver kwam het niet. Porno heb ik wel geprobeerd, maar had daar al heel gauw genoeg van.”

DM: Is er zoiets als een aseksuele gemeenschap?

“Ja, dat is er zeker. Die gemeenschap bestaat vooral online.

AVEN is de grootste online-gemeenschap voor aseksuelen, maar er zijn er nog en bovendien nog behoorlijk wat blogs.

Al is de gemeenschap heel divers met nog meer specifieke labels. Labels die zeggen hoe je staat ten opzichte van relaties, of je al dan niet romantische of een vorm van emotionele aantrekking voelt, hoe je staat tegenover intimiteit en sensualiteit. Mensen kunnen zich identificeren als zijnde autoseksueel, antiseksueel, demiseksueel, gray, holebi of panromantisch.

Voor romantische aseksuelen bestaan er ook speciale datingsites zoals b.v. acebook. Indrukwekkend allemaal hé (lacht).

Maar naar de buitenwereld toe zijn wij allemaal gewoon aseksueel, als ze dat begrip al kennen.”

DM: Begrijp je al die twijfels?

“Tja, eigenlijk wel. Seks is een taboe in de wereld, meer dan iedereen beseft. En als er dan mensen zijn die vertellen dat ze daar niets mee hebben, dan is dat verwarrend. Heel eerlijk, ik zou niet graag seksueel zijn, want volgens mij ligt er dan een enorme druk op je. ‘Presteer ik wel voldoende, houdt mijn partner wel genoeg van mij, ben ik nog wel attractief voor mijn partner’… Leven in een wereld die draait rond seks, seksualiteit en relatievorming kan enorm moeilijk zijn voor aseksuelen. Velen voelen zich eenzaam of proberen hopeloos om toch binnen de norm te passen, doen zich voor als seksueel, geraken depressief of getraumatiseerd. De juiste en goede informatie rond aseksualiteit is dan ook noodzakelijk, vandaar dat ik ook dit interview wou doen.”

DM: Hoe staat de samenleving tegenover iemand die zich aseksueel noemt?

“Velen geloven gewoon niet dat er mensen zijn die geen seksuele aantrekkingskracht ervaren. Aseksuelen krijgen te horen dat ze ziek of abnormaal zijn, dat zij de ware nog moeten tegenkomen, dat zij preuts zijn, dat ze seksueel misbruikt zijn geweest in het verleden, bang zijn voor relaties, hun seksualiteit onderdrukken of dat zij eigenlijk eens goed geneukt moeten worden…. Er zijn ook seksuologen die beweren dat aseksuelen met de nodige therapie wel kunnen genezen.

Anderen beweren dan weer dat aseksualiteit enkel bij vrouwen voorkomt. En dat terwijl de belangrijkste activist voor de aseksuele gemeenschap een man is. Nogal wat aseksuelen hebben hun hormoongehalte laten controleren, om zeker te zijn dat zij geen tekort hebben. Wat niet zo blijkt te zijn.

En nog een misverstand; dat het gelinkt wordt aan gelovig zijn. Aseksualiteit heeft echter niets te maken met celibaat.

Het celibaat is immers een keuze. Aseksualiteit is dit niet. Je kiest er niet voor om zonder seksuele aantrekkingskracht te worden geboren.”

DM: Heel erg bedankt voor dit open gesprek.

Sven Pichal Meer info over aseksualteit vind je op http://www.asexuality.org/.

In contact komen met onze getuige, spreek Sven aan of mail hem via sven.pichal@hetrozehuis.be.

de magneet - 33

Amerikaanse pionier homo-erotische fotografie in Antwerpen Werk John Palatinus na halve eeuw herontdekt via cyberspace Het homo-erotische werk van de 82-jarige Amerikaanse fotograaf John Palatinus straalt de naïeve charme uit van de jaren vijftig. Dat is niet verwonderlijk, want zijn werk dateert uit die periode. Het ging bijna totaal verloren en werd pas een tiental jaren geleden herontdekt. Palatinus reist momenteel door Europa met een retrospectieve. In mei houdt hij halt in Antwerpen.

John Palatinus is een van de pioniers van wat ietwat eufemistisch de physique photography wordt genoemd.

Zijn eerste foto’s verschenen in Tomorrow’s Man, een bodybuildingmagazine dat in de bekrompen jaren vijftig zeker gretig werd geconsulteerd door mannen die op zoek waren naar homo-erotische prikkels. Palatinus fotografeerde zijn gladgeschoren modellen meestal tegen een lichte achtergrond en stond bekend voor het gebruik van licht en schaduw om de mannelijke vormen zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen. De foto’s komen nu erg braaf over maar waren destijds beslist gewaagd. Meer dan een halve eeuw later kan men zijn werk in zekere zin bestempelen als ‘retroklassiek’. Het is stijlvol, onschuldig en sympathiek.

De reacties op zijn retrospectieve van februari 2010 in Hollywood en van januari dit jaar in Parijs waren volgens John alvast enthousiast. Na Parijs trekt hij met zijn werk naar Antwerpen, Keulen, Warschau, Londen en Berlijn. “Ik heb me altijd al meer een Europeaan gevoeld dan een Amerikaan”, vertrouwde hij De Magneet toe tijdens Model Tom De Carlo als stierenvechter © een video-interview. Dat John Palatinus/servicewerk-berlin.de is niet verwonderlijk, want zijn grootouders van moederskant kwamen uit Brussel, terwijl zijn grootouders van vaderskant afkomstig waren uit Boedapest. Zijn naam is dus Hongaars. In de Hongaarse hoofdstad bestaat volgens hem nog steeds een Palatinushotel evenals een openluchtzwembad met dezelfde Romeins aandoende naam.

Prille begin Parijs was niet alleen de eerste stad op zijn Europese tournee.

Het was ook de eerste stad die hij in Europa bezocht toen hij als Amerikaans soldaat gelegerd was in Bordeaux. We schrijven dan 1952, het jaar dat de toen 23-jarige John zijn eerste fototoestel kocht. Twee jaar later, na zijn terugkeer naar de VS, begon hij in zijn geboortedorp South Bend (Indiana) bodybuilders te fotograferen. Zijn werk werd volgens John niet beïnvloed door andere fotografen maar

34 - de magneet

wel door tekenaars. John Palatinus bestempelt zelf Tom of Finland (1920-1991), Paul Cadmus (1904-1999) en George Quaintance (1902-1957) als zijn grote inspiratiebronnen.

Wanneer je vooral de laatste twee namen even googlet, wordt meteen duidelijk in welke mate John Palatinus hen inderdaad schatplichtig is.

In 1956 verhuisde de fotograaf uit South Bend naar New York waar hij in Greenwich Village een studio in het leven riep. Hij verkocht zijn foto’s van mannelijk schoon inmiddels over het hele land. John ontkent dat het bezoek van aantrekkelijke jonge mannen aan zijn fotostudio voor hem zo veel betekende als de kat bij de melk zetten. Hij beweert hoogstens eenmaal te hebben gevrijd met een van zijn modellen. John prefereerde een professionele aanpak en wou zich liever niet inlaten met het privé-leven van die mannen, van wie er sommigen trouwens hetero waren.

Keerpunt Het ging de fotograaf intussen voor de wind. In 1958 begon hij via de post ook foto’s van volledig naakte mannen te verkopen. En toen liep het mis. De Verenigde Staten waren nog steeds in de greep van het McCarthyisme dat gelijk stond met een heksenjacht tegen al wat vreemd was. Tijdens een raid eind januari 1959 door ambtenaren van de post en door de politie werd al zijn materiaal in beslag genomen: foto’s, negatieven, fototoestellen en alle andere apparatuur. Hij werd beschuldigd van de verkoop van pornografie en vloog de cel in. Zijn advocaat wist hem echter na één dag weer vrij te krijgen. Intussen was hij in de pers wel met naam en toenaam aan het kruis genageld. Volgens een krantenartikel uit die tijd zou hij 100.000 klanten hebben gehad zowel in NoordAmerika als in Europa.

De weken en maanden die op de raid volgden waren niet gemakkelijk. John moest een nieuw leven opbouwen en hij werd creative director bij een fotostudio voor modemagazines.

Op de vraag of hij nooit geprobeerd heeft zijn homo-erotisch werk terug in handen te krijgen, antwoordt hij simpelweg: “Ik heb de deur tot dat deel van mijn leven dichtgeslagen. Voor mij was alles definitief verloren.”

Het is misschien om die reden dat hij tien jaar later niet betrokken raakte bij de ontluikende beweging voor homorechten. Die kwam op gang na een raid tegen de Stonewall Inn eind juni 1969 in Greenwich Village. John kende naar eigen zeggen uiteraard tal van de founding fathers van de homobeweging, onder wie Larry Kramer, en hij steunde de beweging wel maar echt betrokken is hij er nooit bij geweest.

Comeback Pas op latere leeftijd komt John Palatinus weer in beeld.

Neem dat gerust letterlijk. In 1989, op zestigjarige leeftijd, was hij de centerfold van het eerste exemplaar van het magazine ‘Daddy’, gericht op een publiek dat op oudere heren valt. En dan nog liefst oudere heren in leather outfit.

Leder is voor John synoniem met ultieme mannelijkheid. En als kaalgeschoren tachtiger met een enorme rosse snor ziet hij er in een leather outfit ontegenzeggelijk nog erg mannelijk uit.

Antwerpen

Na zijn optreden als rijper fotomodel zou het nog eens tien jaar duren vooraleer het verhaal begint dat uiteindelijk zou leiden tot zijn herontdekking als fotograaf. De bal ging aan het rollen met Alan Harmon die via het internet op zoek was naar naaktfoto’s uit de oude doos. Nadat hij drie foto’s die ooit door John Palatinus waren gemaakt op zijn blog had gezet, kwam hij in contact met John zelf. In de jaren die hierop volgden kon bijna het hele oeuvre van John Palatinus via Harmons internetcontacten weer worden bijeengebracht.

Als het krantenartikel uit 1959 correct was en John inderdaad 100.000 klanten had, dan is het niet verwonderlijk dat zijn werk niet definitief verloren kon zijn ook al lag het ergens te vergelen op een zolder. Via scans konden zijn homoerotische foto’s uit de periode 1954-1959 in cyberspace aan een tweede leven beginnen. Er worden trouwens nog steeds foto’s van de Amerikaanse pionier ontdekt. Het is zelfs mogelijk gebleken de namen van de toenmalige modellen te achterhalen.

Finissage - Ontvangst

op donderdag 02. Juni 2011

18.00 uur - 22.00 uur

LE UE IQ

YS PH

PH TO O

G

www.hetrozehuis.be

Wedstrijd De Magneet geeft 10 luxeposters weg van deze vrolijke cowboy, een oude foto genomen door John Palatinus. Wil je de poster binnenkort boven je bed hangen, schrijf dan een kaartje naar: Secretariaat – Het Roze Huis Draakplaats 1 2018 Antwerpen Vermeld in het kaartje zeker ‘wedstrijd Palatinus’, jouw naam, voornaam en contactgegevens.* Schrijven kan tot en met 30 april. Misschien is dit begeerde verzamelitem binnenkort van jou! In juni krijgen winnaars de kans om hun prijs door John te laten signeren. *(Persoonsgegevens worden beschermd volgens de Belgische privacywet, enkel naam en voornaam van de winnaars zullen worden bekendgemaakt.

Het volledige wedstrijdreglement is raadpleegbaar op www.hetrozehuis.be)

t

e

N 959 MA4-1

de magneet

n a e

r u o

p

o r u

'S 195 OW I E RR H MO AP TO R

Ludwig De Vocht / foto’s: John Palatinus/servicewerk-berlin.de

John zal persoonlijk aanwezig zijn op de

MA

Retrospectieve De intensieve zoektocht naar het verloren werk van John kon niet zonder gevolgen blijven en vorig jaar kreeg John Palatinus zijn eerste tentoonstelling ooit. Het was meteen ook een retrospectieve. Ze werd georganiseerd in de Antebellum Gallery in Hollywood en kreeg de titel mee: John Palatinus: Tomorrow’s Man. Zijn werk werd er enthousiast onthaald maar veel foto’s heeft hij er niet verkocht, dit in tegenstelling tot gay Paris waar zijn foto’s wel gretig aftrek vonden. Het hoeft alvast geen betoog dat John zeer in zijn nopjes is met de retrospectieve in Europa. “Het is een enorme beloning voor mij dat mijn werk nu naar waarde wordt geschat”, aldus de kranige tachtiger die tegenwoordig in Palm Springs in Californië woont. Fotograferen doet de man met de rosse snor enkel nog als toerist. Zo was hij onlangs in Cuba waar hij een ‘fotografische studie’ heeft gemaakt niet alleen van de vervallende gebouwen maar ook van de balletschool.

En natuurlijk van de studenten van die school... Klopt het dan toch dat een vos zijn haren wel verliest maar niet zijn streken?

Vintage - Tentoonstelling MEI 2011

OPENING / M EDIARECEPTIE GEPLAND OP 12. MEI 2011

de receptie is GRATIS: schrijf je in op de gastenlijst via onze website

ONTVANGST

MET JOHN 02.06.2011

WO R KS H O P 03.06.2011 IN HET ROZE HUIS - 20.30 uur

DINER MET JOHN 04.06.2011 Reservatie via de website is nodig

VINTAGE-PARTY 04.06.2011 Voor meer Informatie ga naar onze Website

www.john-palatinus.com

de magneet - 35

Maak kennis met Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel Met een dertigtal aangesloten holebi- en transgenderverenigingen vervult Het Roze Huis één van de belangrijkste rollen binnen de Vlaamse holebi- en transgendergemeenschap. Gedragen door een hele hoop vrijwilligers werkt de organisatie naar een aanvaarding van holebi-seksualiteit en genderexpressie in de ruimste zin. Ook bij minderheden binnen onze samenleving, zoals allochtonen en ouderen, maakt Het Roze Huis ‘holebi en transgender zijn’ bespreekbaar.

HolebiBib Zin in een goed boek? Of wil je gewoon meer informatie over holebiseksualiteit in de ruimste zin van het woord? Nood aan literatuur over het transgenderthema? Vrijwilligers van de HolebiBib staan voor je klaar!

Elke dinsdagavond van 18u tot 20u.

Elke zaterdagmiddag van 15u tot 17u.

Meer info: holebibib@hetrozehuis.be of 03 288 00 84

Naast een eigen werking met een aantal werkgroepen, richt Het Roze Huis Antwerpen zich naar de hele provincie Antwerpen. Door plaatselijke initiatieven financieel en logistiek te steunen, draagt de organisatie bij tot emancipatie en empowerment van holebi’s en transgenders in alle uithoeken van de provincie.

Aangesloten verenigingen Een recent overzicht van onze aangesloten verenigingen vind je op www.hetrozehuis.be of elders in deze Magneet. Neem ook eens een kijkje op de infotoog en het infobord in Café Den Draak!

Het Roze Huis Antwerpen wil er dan ook zijn voor elke holebi en transgender die met vragen zit. Daarnaast wil ze ook een plaats bieden aan zij die zich gewoon, onder gelijkgezinden, eens flink willen amuseren. Het Activiteitenteam staat daar garant voor!

Het Roze Huis wil vooral ook wegen op diegenen die vandaag het holebi – en transbeleid in ons land bepalen. Door politiek lobbywerk slaagt de organisatie erin zich door het politieke kluwen te wringen.

Zaalverhuur: Plan je privé of met je organisatie of bedrijf een vergadering, receptie of activiteit? Reserveer dan één van onze zalen. De prijzen zijn democratisch en onze medewerkers leggen je in de watten.

Meer info en reservaties via secretariaat@hetrozehuis.be of 03 288 00 84.

Kortom, Het Roze Huis Antwerpen is er voor iedereen!

Zin om mee te werken aan deze droom? Het Roze Huis Antwerpen is steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers.

Onthaal Nood aan een babbel? Zit je met vragen of ben je bezig met jouw coming-out. Blijf er niet mee zitten… Vrijwilligers van de Werkgroep Onthaal staan voor je klaar!

Elke donderdagavond van 19u tot 21u.

Meer info: onthaal@hetrozehuis.be of 03 288 00 84

STEUN ONS PROJECT Het Roze Huis kan niet bestaan zonder extra financiële ondersteuning. We rekenen dan ook op jou om ons het broodnodige duwtje in de rug te geven. Wist je dat je voor elke gift vanaf 40 euro op jaarbasis een fiscaal attest ontvangt? Dit doe je door te storten op onze projectrekening bij de Koning Boudewijnstichting met als mededeling ‘L78039-Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel’.

Je kan ons ook op tal van andere manieren steunen, bv. door ons te (laten) sponsoren door je bedrijf, geldelijk of in natura.

Je kan ook ‘Krekelsparen’. Of informeer bij je notaris over een legaat t.v.v. Het Roze Huis.

Algemeen contactadres: Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats 1 2018 Antwerpen www.hetrozehuis.be info@hetrozehuis.be 03 288 00 84

Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel vzw Café Den Draak Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, 03 288 00 84 info@hetrozehuis.be; www.hetrozehuis.be Elke dinsdag (18u – 20u) en zaterdag (15u-17u): Holebibib Elke donderdag (19u – 21u) Onthaal in café Den Draak. Ook op afspraak op een ander moment of andere plaats; bellen of mailen. Bellen kan enkel op donderdag tussen 19u-21u op 03/288.00.84 of mail naar onthaal@hetrozehuis.be Elke laatste vrijdag van de maand: De Roze Draak, Spellenclub van Het Roze Huis (vanaf 20u). Gezellige avond waarop allerlei gezelschapspelen worden gespeeld, gratis en iedereen welkom. Niet tijdens de zomermaanden. Meer info op spellenclub@ hetrozehuis.be Het Roze Huis is lid van lid van çavaria (www.cavaria. be), de wereldkoepelorganisatie ILGA (www.ilga.org) en de Europese koepelvereniging ILGA Europe (www. ilga-europe.org).

Onze aangesloten verenigingen : AA-holebigroep ‘De Eerste’ Holebi’s met verslavingsproblemen p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Gauke.poppema@kreatos.be Elke dinsdag:bijeenkomst AA De Eerste (holebi’s met verslavingsproblemen) in Het Roze Huis (20-22u30) Active Company Actieve sport en ontspanning voor holebi’s p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Tel. 0477 51 03 05 , Fax. 03 248 37 85 info@activecompany.be; http://www.activecompany.be Elke maandag :badminton, ballroomdansen en zwemmen Elke dinsdag:conditiegym en volleybal.

Elke woensdag: koor, worstelen en zwemmen Elke donderdag: yoga en zwemmen Elke zondag: tennis, fietsen (Laatste zondag van de maand), hiking (Zondag van eerste volledig weekend van de maand) en nordic walking (Elke derde zondag van de maand).

Voor gedetailleerde informatie rond de sporten, zie www.activecompany.be of Time Out, het magazine van Active Company. Bij Active Company vinden sommige van de activiteiten niet plaats op feestdagen en tijdens schoolvakanties.

Antar Een regenboog aan cultuur en vrije tijd p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0486 66 67 01 antar.vzw@gmail.com; www.antar.tk Elke derde donderdag:(behalve in augustus) ledenvergadering Antar in Het Roze Huis, vanaf 20u.

Meer info op antar.vzw@gmail.com

Antwerp Pride vzw p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen bart@antwerppride.com; www.antwerppride.eu.

Atthis Voor vrouwen die van vrouwen houden Geuzenstraat 27, 2000 Antwerpen 03 216 37 37 atthis@atthis.be; http://www.atthis.be Elke vrijdag en zaterdag:praatcafé voor lesbiennes van in het lokaal van Atthis (20.30u) Elke eerste vrijdag: danscafé voor lesbiennes vanaf 20.30u bij Atthis Elke vierde vrijdag: 40-pluspraatavond voor lesbiennes vanaf 20.30u Bonus Social club voor holebi’s die jong van hart en open van geest zijn p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen bonusplusminus@hotmail.com Elke eerste en derde donderdag: praatcafé Bonus, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (21u) Boysproject – CAW De Terp Sociale organisatie voor jongens en mannen die geld verdienen met sekswerk.

Ook gratis SOA check-up Quellinstraat 56, 2018 Antwerpen 03 293 95 90 Boysproject@cawdeterp.be; www.boysproject.be Elke woensdag: Drop-Inn van Boysproject van 14u tot 20u Elke donderdag: Drop-Inn van Boysproject van 14u tot 17u. Voor meer informatie rond de Drop-Inns zie www. boysproject.be De Flamingo’s Antwerpse holebi-studentenclub p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen deflamingos@hotmail.com; http://www.clubflamingo.be

Enig Verschil Holebi-jongerengroep Voor jongeren tot 30 jaar. p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@enigverschil.be; http://www.enigverschil.be Elke woensdag: van 20u tot 23u (tot 24u als volgende dag vakantiedag is) EV-café in Kavka, Oudaan 14, Antwerpen Elke eerste woensdag van de maand: activiteit van 19u tot 21u in Kavka, Oudaan 14, Antwerpen.

Maken van onthaalafspraken: via www.enigverschil.be.

FalconFair vzw Platform voor de fetisj community Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@falconfair.be, http://www.falconfair.be Gay Business Antwerp Belangengroep voor roze ondernemers Draakplaats 1, 2018 Antwerpen gaybusinessantwerp@telenet.be G2O (Gays Going Out) Activiteitengroep voor homo’s p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0486 97 46 35 info@G2O.be; http://www.G2O.be HijZijZo! Holebi-vriendenkring Molenstraat 76, 2300 Turnhout info@hijzijzo.be; www.hijzijzo.be onthaal@hijzijzo.be : 0494/85 04 77 HijZijZo! Ouders van Holebi’s p/a Molenstraat 76, 2300 Turnhout ouders@hijzijzo.be; www.ouders.hijzijzo.be onthaal@hijzijzo.be ; 0494/85 04 77

Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) Holebi-vereniging voor alle leeftijden De Klaproos Praatgroep voor holebi’s Hanswijkstraat 74, 2800 Mechelen 0486 14 17 87 Goudvinkstraat 32, 2260 Westerlo 016 69 60 46 info@hlwm.be; http://www.hlwm.be klaprooskempen@msn.com Elke donderdag: voetbaltraining mannen HLWM, Vrijbroekpark Mechelen (19-20u), info via 0486/14 17 Dubbelzinnig Praatgroep voor bi’s 87 of info@hlwm.be p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen En volleybal niveau c van HLWM, Mechelen (20u15 – info@dubbel-zinnig.be; http://www.dubbel-zinnig.be 22u30). Info via 0486/14 17 87 of Elke eerste donderdag van de maand: bijeenkomst bi- info@hlwm.be praatgroep Dubbelzinnig in Het Roze Huis, Draakplaats Elke vrijdag:babbelkroeg HLWM (21.00u-01.00u), 1, 2018 Antwerpen (20u). Alle inlichtingen: info@ Hanswijkstraat 74, Mechelen (21u). De babbelkroeg is dubbel-zinnig.be rookvrij.

Maandelijks: mountainbiketochten met HLWM El Mismo holebi-vereniging voor 26+ 0472/51.81.43 of info@hlwm.be Voor het Binnenkort opening nieuwe holebigroep in Lier. Hou de mountainbikeprogramma kan je surfen naar site www.elmismo.be in de gaten voor de startdatum en www.hlwm.be. exacte locatie. Meer info? Mail naar holebilier@live.be

Homomannen 40+ (werknaam van een nieuw initiatief voor homomannen) p/a Draakplaats 1; 2018 Antwerpen leon.c@skynet.be Elke maand bijeenkomst. Deze bijeenkomsten kunnen in Het Roze Huis zijn of men gaat op stap. Meer info via leon.c@skynet.be of via 03 288 00 84 Klein Detail Holebi-jongerengroep Kwakkelstraat 71, 2300 Turnhout 2 info@kleindetail.be; http://www.kleindetail.be Elke derde zaterdag van de maand: praatcafé Klein Detail, Kwakkelstraat 71, Turnhout (vanaf 20u) ’t Kwadraat Vereniging voor holebi-ouders p/a Draakplaats 1; 2018 Antwerpen info@tkwadraat.be, www.tkwadraat.be LINQT vzw Online community voor holebi’s Salvi Jansen, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0494 16 56 53 info@linqt.be, www.linqt.be Mangho Opvang en begeleiding van (ex–)getrouwde homo’s François Verhaert, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0496 16 63 66 (François) 0476 36 62 26 (René) mangho-a@hotmail.com, http://www.mangho.be Elke derde woensdag van de maand:praatavond Mangho in de Grote Zaal van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, van 20 tot 22u.

Bijeenkomst vanaf 19u30 in Café Den Draak, zelfde adres. Info en aanmelden via mangho-a@hotmail.com. Meer informatie www. mangho.be Oekandana? vereniging voor (ex-)partners van holebi’s en transgenders p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0476/73 28 45 (Hilde) oekandana.praatgroep@gmail.com.

Pimpernel vereniging voor lesbiennes 40+ p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 03/218 97 56 (Leentje) www.pimpernel40plus.be; pimpernel40plus@telenet.be Elke eerste zondag van de maand: vanaf 14u bijeenkomst in café Den Draak Pinkwave Holebi-radioprogramma in Antwerpen, 106.7 FM Noordlaan 7a, 2040 Zandvliet redactie@pinkwave.be, http://www.pinkwave.be Elke donderdag: uitzending holebi-programma Pink Wave op Antwerpse Radio Centraal, 106.7 FM (van 20.30u tot 22.00u)

Shouf Shouf vzw Multiculturele holebi-organisatie p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0499 70 50 07 info@shouf-shouf..be, www.shouf-shouf.be Elke laatste vrijdag van de maand: bijeenkomst op de zolder(19u) van Het Roze Huis. Info: info@ShoufShouf.com SWATT Groep voor en door holebi’s en hetero’s tot 30 jaar Mechelen p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@swatt.be, http://www.swatt.be Vlaamse Gender Kring Gendervereniging p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@vlaamsegenderkring.be, brittspelters@skynet.be http://www.vlaamsegenderkring.be Elke derde vrijdag van de maand: Vaste bijeenkomst Vlaamse GenderKring, HRH, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u30) info: info@vlaamsegenderkring.be of brittspelters@skynet.be VREAK Holebitheater Holebitheatergroep p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0498 53 33 44 wim.morbee@gmail.com; http://www.vreak.be Werkgroep Homofilie Kempen (WHK) Holebivereniging voor alle leeftijden p/a de Merodelei 40/1, 2300 Turnhout 0486 88 22 37 of 0486 40 86 79 whk@skynet.be; http://www.whk.be Werkgroep Internationale Solidariteit met Holebi’s (WISH) Engagement rond holebi’s en mensenrechten p/a Draakplaats 1,2018 Antwerpen 03 288 00 84 wish@hetrozehuis.be; http://www.starttowish.be Onze partnerorganisaties: çavaria Vlaamse koepelvereniging Kammerstraat 22, 9000 Gent 09 223 69 29 info@cavaria.be; www.cavaria.be Wel Jong Niet Hetero (WJNH) Holebi-jongeren in Vlaanderen en Brussel Kammerstraat 22, 9000 Gent tel 09/355 41 87 info@weljongniethetero.be; www.weljongniethetero.be

De andere Roze Huizen: Casa Rosa Kammerstraat 22, 9000 Gent 09 269 28 12 info@casarosa.be; www.casarosa.be Het Nieuwe Huis Kuringersteenweg 179, 3500 Hasselt 011 74 06 01 (LACH vzw) 011 25 22 94 (De Madam vzw) info@holebilimburg.be ; www.holebilimburg.be Het Holebihuis Diestsesteenweg 24, 3010 Kessel-Lo admin@holebihuis.be Maison Arc-en-Ciel (Alliàge asbl) 7, Hors-Château, 4000 Liège (Luik) courrier@alliage.be; www.alliage.be Regenbooghuis Polaris Groentemarkt 19a, 8400 Oostende 059 43 96 17 info@polaris-wvl.be, www.polaris-wvl.be Regenbooghuis (vzw Rainbowhouse) Kolenmarkt 42, 1000 Brussel 02 503 59 90 info@rainbowhouse.be ; www.rainbowhouse.be Holebi-diensten Holebifoon (info over holebi-seksualiteit) 0800-99 533 gratis nummer www.holebifoon.be Holebitext: Teletekstpagina’s op Eén en Canvas pagina’s 738 en 739 op VT4 en VijfTV vanaf pagina 280.

Zizo Magazine voor holebi’s www.zizo-magazine.be Sensoa Centrum voor seksuele gezondheid en hiv 03 238 68 68 info@sensoa.be www.sensoa.be Elke tweede zondag:HIV-café van 15u tot 22u, De stroming(ACV), Almoezenierstraat 12, 2000 Antwerpen.

Meer info positief@sensoa.be Holebi-sites: Gaybelgium, portaalsite voor holebi’s www.gaybelgium.be Gaylive, portaalsite voor holebi’s www.gaylive.be Gayworld, portaalsite voor holebi’s www.gayworld.be Gayportal, actuele verzamelsite voor holebinieuws www.gayportal.be Holebi Info, informatiesite voor holebi’s http://holebi.info/

40 - de magneet