De Magneet

de magneet kwartaaltijdschrift het roze huis - antwerpse regenboogkoepel

verantwoordelijke uitgever s. pichal, draakplaats 1, 2018 antwerpen - www.hetrozehuis.be

afgiftekantoor 2100 deurne 1 erkenning: P2A6126 driemaandelijks jaargang 14

het roze huis antwerpse regenboogkoepel

| zomer 10 | juni juli augustus |

// DE MAGNEET //

roze media homocafé roze groentjes son poppers roze pen shouf shouf white party sander dans trots mathilde roos beslag meldpunt roze pers info / groepen & activiteiten

3 4 5 6 8 12 14 18 20 22 26 28 30 31 32

De Magneet is een uitgave van vzw Het Roze Huis- Antwerpse Regenboogkoepel. Het tijdschrift verschijnt om de drie maanden en richt zich tot de holebi-gemeenschap, de bezoek(st)ers van Café Den Draak en alle sympathisanten.

Hoofdredactie: Timothy Junes & Dennis De Roover magneet@hetrozehuis.be Eindredactie: Frank Gout, frank.gout@hetrozehuis.be Redactiemedewerkers: Denis Bouwen, Dirk Clotman, Marc Daems, Dennis De Roover, Timothy Junes, Maïya Hovenkamp , Ramses Noffels, Sven Pichal, Gerd Raeymaekers, Alex Scheirs, Geert Vanden Abeele, Leen Watzeels Vormgeving: Thanh Beels, info@tandesign.be De Roze Groentjes (strip): Bob Torfs & Ludwig De Vocht Abonnementen: Thuisabonnement De Magneet (7 euro per jaar): Bel ons secretariaat via 03 288 00 84 of e-mail naar secretariaat@hetrozehuis.be.

Je kunt het abonnementsgeld van 7 euro overschrijven naar het rekeningnummer 0013555032-58 van vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, met de vermelding abonnement De Magneet’.

Advertenties: afspraken over adverteren in De Magneet 03 288 00 84 of e-mail naar secretariaat@hetrozehuis.be.

Correspondentieadres: De Magneet - hoofdredactie - Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel - Draakplaats 1 - 2018 Antwerpen E-mail: magneet@hetrozehuis.be Wilt u iemand uit onze redactie e-mailen? voornaam.naam@hetrozehuis.be.

De redactie dankt alle occasionele medewerk(st)ers en leveranciers van beeldmateriaal en iedereen die meewerkt aan de verzending van harte voor hun bijdrage tot De Magneet. Wie een vlotte pen heeft en wil meewerken aan De Magneet, wordt vriendelijk verzocht contact op te nemen met de hoofdredactie.

Schrijf een homo-erotisch verhaal!

Holebi-uitgeverij ’t Verschil wil in 2010 een boek met homo-erotische verhalen uitgeven. In 2006 verscheen bij ’t Verschil Vrijages, een bundel lesbische erotische verhalen van Pia Fraus.

Nu is het de beurt aan de mannen – en aan jullie, want dit boek zal samengesteld worden uit ingezonden verhalen.

Heb je dus een sterke erotische verbeelding én schrijftalent? Stuur je verhaal dan in!

Het wedstrijdreglement kan je terugvinden in onze winkel, op onze website www.verschil.be of opvragen via e-mail info@verschil.be

’t Verschil GAY & LESBIAN BOOKSHOP

Minderbroedersrui 33 • 2000 Antwerpen T/F 0032 - (0)3 226 08 04

Overvloed of stortvloed aan roze media?

Vlaanderen en Nederland hebben een rijkelijk aanbod aan roze media. Tal van holebitijdschriften en websites bestaan al een tijd: De Magneet, ZiZo, Zij aan Zij, Expreszo, Gay Krant, Gay Belgium, GayLive … Er zijn ook veel nieuwe spelers bijgekomen. Denk maar aan het Vlaamse gay magazine LABELS. En alsof dat nog niet genoeg is, lanceert gay.eu ook een Vlaamse site. Iedere kritische holebi stelt zich de vraag: “Is dit niet te veel van het goeie?”

dat nu nog altijd staat te roepen en tieren bij het kleinste incident, maakt een karikatuur van zichzelf en komt niet meer geloofwaardig over. Op een zondvloed aan pamfletten over akkefietjes, zit niemand te wachten. Maar we mogen ook niet indommelen! We leven in een democratie waar niets evident is, ook niet blijvende tolerantie. De Magneet blijft een waakhond die zijn tanden alleen laat zien als het erop aankomt.

Onze redactie durft die vraag ook te stellen. We moeten echter vaststellen dat er heel wat holebitijdschriften al geruime tijd meegaan. De Magneet zelf is al aan haar veertiende jaargang toe. Eigen stoef stinkt maar onlangs kregen we nog een mail waaruit bleek dat de Harvarduniversiteit in Massachusetts al onze nummers die ooit zijn verschenen wou hebben voor hun holebi research centrum.

Vraag blijft: zijn er niet te veel holebibladen in Vlaanderen?

Als we zien dat er de laatste jaren nog nieuwe media verschijnen en enkele verdwijnen, kunnen we alleen maar zeggen: het evenwicht blijft bewaard.

De moderne media zetten ons er ook toe aan elders aanwezig te zijn: cyberspace. We werken sinds kort meer ‘crossmediaal’, om eens een duur woord te gebruiken.

In de nationale media is dat vaak een sluikwoord om het nieuwsaanbod op internet op te waarderen, terwijl het blad er onder lijdt. Bij De Magneet net niet: alle belangrijke interviews en sterke artikels blijven voor het tijdschrift. Via onze pagina op Facebook, www.facebook.com/DeMagneet, brengen we tijdgebonden zacht en hard nieuws. Iedere laatste donderdag van de maand zijn we voortaan ook te horen in Pinkwave, het janettenprogramma van Radio Centraal. We hebben dus een afspraak met de toekomst.

Een zondvloed aan roze media? Wel neen! Pure luxe: een overvloed aan roze media.

Hoe komt dat toch? Kennelijk is er wel degelijk vraag vanuit de holebigemeenschap naar betrouwbaar roos nieuws. De roze vijver is natuurlijk klein, de onderwerpen beperkt. Het is dus hengelen naar primeurs en opvallende invalshoeken. En net daar komt een deel van het antwoord: alle tijdschriften dragen toch een zekere identiteit mee die van elkaar verschilt. ZiZo is duidelijk een landelijk blad van de holebibeweging, De Magneet is een sterk informatief tijdschrift dat in de provincie Antwerpen voor anker ligt, LABELS trekt duidelijk de commerciële kaart, gay.eu legt zich vooral toe op showbizz en lifestyle, …

Dennis De Roover - hoofdredacteur De Magneet

Er is dus een gezonde concurrentie maar ook een sterke verscheidenheid aan media, in tegenstelling tot de algemene nieuwsmedia in Vlaanderen die sterk zijn geconcentreerd.

Toch duikt de populariteit van bepaalde roze media soms de dieperik in. Er zijn projecten die stilletjes leegbloeden.

Waarom houdt De Magneet dan al zo lang stand? Ten eerste zijn al onze redacteurs geëngageerde schrijvers: ze schrijven vrijwillig, zijn betrokken in het verenigingsleven en goed op de hoogte van wat er leeft in de gemeenschap Verder waren er altijd redactieleden met een journalistieke achtergrond die aan de kar trokken. Denis Bouwen, onze vorige hoofdredacteur, is toch de grote bezieler. Hij schreef jaren voor de Financieel Economische Tijd en was stichtend lid van De Magneet. De diversiteit van de holebimedia inspireerde ons om deze zomer samen te werken met ZiZo. Het concept van ons blad is immers helemaal anders: we zijn dus collega’s, eerder dan concurrenten.

En wat biedt het holebiblad van de toekomst? Volgens ons moet een blad aansluiten bij zijn tijd. In België zijn er al veel zaken verwezenlijkt voor holebi’s: homohuwelijk, adoptierecht in theorie, de antidiscriminatiewet, … Een blad

de magneet - 3

Oudste homocafé gaat al meer dan een halve eeuw mee Armand, uitbater van Café Strange, 77 lentes jong Café Strange in de Dambruggestraat 161, 2060 Antwerpen is wellicht het oudste gay café in onze stad. Armand, de uitbater, is momenteel al 77, maar heeft absoluut geen plannen om het café te sluiten. Vorig jaar overleed zijn vriend en compagnon Roger na een lange lijdensweg.

Roger sukkelde door zijn aandoening, diabetes, ook met evenwichtsstoornissen. Hij heeft zelfs een paar maal een gebroken heup gehad. Ook een nieuwe knie heeft hij gekregen: zijn rechterbeen was volledig door diabetes aangetast. Eind maart 2009 zijn ze nog getrouwd en 3 maanden later overleed Roger. Toch is dit interview geen verhaal van kommer en kwel, integendeel.

DM: “In welk jaar werd café Strange hier gevestigd?”

Armand: “Ah, dat was in 1955. Toen het café opende, was er hier wel een andere eigenaar. In ‘80 heeft mijn partner Roger dan het café overgenomen. In ‘55 had ik met mijn vriend nog een confectieatelier. Vanaf ‘57 zijn we gaan samenwonen. Dat confectieatelier hebben we gehad op de Desguinlei, daarna op het SintJansplein en op het laatste hier in de Dambruggestraat. Wat het café betreft: in de jaren ’70 was ene Bruno hier de eigenaar, maar die is gestorven en zijn vriend heeft toen het café van 77 tot 79 uitgebaat. Maar deze zat zo verwikkeld in relaties met diverse minnaars en criminele figuren dat die hierboven op het eerste verdiep met een mes is doodgestoken. Maar dan vanaf ’80 zijn wij naar hier gekomen.”

DM: “Zijn er grote verschillen met de situatie vroeger en die van nu?”

Armand: “Vanaf ’93 is het hier allemaal achteruit beginnen gaan… Vroeger, toen het GOC om één uur ‘s nachts sloot, kwamen de mensen toch voor een deel naar hier en een ander deel ging dan naar de Marcus Antonius in de Van Schoonhovenstraat.

In de jaren ’80 kwam er nog heel veel jeugd vanaf 18 jaar, maar nu zijn de bezoekers wel ouder.”

4 - de magneet

DM: “Wat hoopte men vroeger in de Strange zoal te vinden, want jullie organiseerden toch ook activiteiten?”

Armand: “Ja, ja, wij deden veel activiteiten. Van in ’82 zijn we begonnen met barbecues te doen. Daar kwam toch wel wat volk op af hoor! En wat hebben we nog allemaal niet gedaan…

Carnavalsfeesten! Maar dat was ook gedaan in ’93. In ’93 zijn daar nog welgeteld 2 personen op afgekomen maar alle voorgaande jaren was het hier steeds volle bak. Met carnaval en Nieuwjaar kon je hier bijna niet meer binnen. Er werden met carnaval ook altijd prijzen gegeven voor de best verklede en zo.”

DM: ”Zijn er nog veel klanten van de jaren ’80 die ook nu nog altijd het café bezoeken?”

Armand: “Ja, maar die zijn nu allemaal minstens 50, hé. Vanaf ’93 is het eigenlijk beginnen achteruit te gaan omdat toen al die dancings gekomen zijn… “ DM: “Bedoel je dan de Red&Blue?”

Armand: “Nee, nee, die is pas later gekomen. Maar toen begon dat met La Rocca en daar ergens aan de kanten van Herentals was er nog een hele grote, hoe heette die ook alweer…?

En na twee uur kwamen daar dan ook al groepen van homo’s bijeen. Dat was dan geen speciaal georganiseerde activiteit, maar die homo’s klikten daar wel allemaal bijeen… Toen konden die zich daar ook al wat vrijer voelen. Maar nu komt er hier toch ook nog wel wat volk hoor, dat

valt nog goed mee.

Vorige week zondag zat hier toch heel de toog vol. De zondag is zowat de beste dag omdat ik dan het langste open ben. Ik geloof dat het dan vier uur ‘s morgens is geworden en ik ben dan al van vijf uur ‘s middags open: dat zijn wel lange dagen hoor.

Maar over het algemeen is het steeds onvoorspelbaar. Ik heb goede en slechte zaterdagavonden. Vorige week zaterdag was ’t allemaal biertjes en heeft niemand hier sterke drank gedronken, dus dan is mijn recette niet zo fameus.”

DM: ”Ik zie dan hier nu ook een deur naar een klein binnenplaatsje.”

Armand: ”Dat is het plaatsje waar we nu nog steeds de barbecue doen.

In ’83 hebben we het huis gekocht en dan hebben we dat aangelegd. De deur hebben we er zelf ingezet, samen met klanten.”

DM: “Bent u hier nu volledig alleen de uitbater?”

Armand: “Soms zijn hier nog wel feestjes en dan heb ik hulp. Dan brengen ze hun eigen dj mee en nog andere helpers. Dan is het hier in het algemeen gemixt hé, vrouwen en mannen ondereen. Misschien niet allemaal holebi’s, maar wel ruimdenkend volk. Veel hetero’s komen hier met die fuiven ook.

DM: “Hier in de buurt is de Van Schoonhovenstraat. In de jaren ’70 was dat zowat het mekka om tijdens het weekend uit te gaan. Valt er daar ook nu nog wat te beleven?”

Armand: “Er zijn daar volgens mij nu nog 3 of 4

en de Diepestraat, ja, dat zal het zowat zijn…”

DM: “De buurt is hier wel enorm veranderd, er zijn nogal wat allochtonen komen wonen. Mensen met andere levensbeschouwingen omtrent holebi’s.

Hoe reageren die op een etablissement zoals Café Strange?”

Armand: ”Wij hebben hier eigenlijk niks problemen met vreemdelingen. Er komen er soms ook al eens een paar binnen. Dat zijn dan Turken, een paar Marokkanen, Hongaren, Roemenen…

Maar totaal geen negatieve reacties hoor, de gevel is nooit beklad geworden of zo…”

Armand is met zijn gezegende leeftijd een levend monument in de Antwerpse holebi-wereld

etablissementen overgebleven en er waren daar vroeger 23 …. Dat was dan geteld zonder de Lange Beeldekensstraat, de Dambruggestraat

DM: “Ik zie dat hier in de buurt toch wel terug wordt gebouwd en gerenoveerd.”

Armand: ”Ja, dat wel. Maar daarom is het er niet beter op geworden hé.

Vroeger hadden we schrik als we naar huis gingen, want hier verder stond alleen maar dat klooster. Dat was een klooster voor oude mannen van de zusterkes. Ja, dan hadden we wel schrik, want dat was een blinde muur

hier in de Dambruggestraat. Nu hebben we minder schrik maar er nu gebeurt eigenlijk meer dan vroeger. Alhoewel, het is de laatste 4, 5 jaar toch wel weer wat gekalmeerd hoor.”

DM: “Kunnen we jou altijd bereiken met een mailtje?”

Armand: “Nee, nee, daar doe ik absoluut niet meer aan mee. Ik hoor dat genoeg van vrienden: die krijgen dan allerlei rommel binnen die ze moeten wegklikken. Nee hoor, daar heb ik trouwens toch ook geen tijd voor!”

DM: “Wij wensen dat nog vele bezoekers eens een bezoekje aan dit icoontje van de pioniersjaren komen brengen!”

Marc Daems

GROENETJES

de magneet - 5

Son exposeert in Het Roze Huis De Magneet was op bezoek bij Son Snelders: een chauvinistische Antwerpenaar, transseksueel, bloemcreator, schrijver en kunstenaar Son Snelders is een 64-jarige kunstenaar uit het Antwerpse. Vroeger een vrouw, nu een man. Geen evidente zaak, zeker niet als je zijn leeftijd kent. Zo voerde Son een jarenlange strijd met zichzelf maar vooral met zijn omgeving en de maatschappij. Een strijd die resulteerde in een leven van spiritualiteit en kunst.

In de kunstwerken van Son is heel veel van dat seksuele terug te vinden. De X&Y, de vrouwelijke én de mannelijke kant van eenzelfde persoon, zijn de inspiratie en de drijfkracht geweest voor zowel de oudere als de nieuwere werken die vanaf 12 juni in Het Roze Huis te bewonderen zijn.

De Magneet: Meestal als het over transseksuelen gaat, hoor je het verhaal over een man die een vrouw werd. Bij

DM: Mogen we aannemen dat daar een heuse strijd mee gepaard ging? Hoe verliep dat allemaal?

SS: “Toen ik 16 was, ben ik gewoon naar een gewone dokter gegaan en in al mijn grote naïviteit gevraagd of hij mij niet kon veranderen in een jongen.

Hij had zoiets nog nooit gehoord en kwam bijna niet bij van verwondering.

Maar uiteindelijk dacht hij gewoon dat ik lesbisch was, omdat ik toen ook gewoon een relatie met een vrouw wilde hebben. Hij vroeg me toen of ik geloofde, waarop ik ja antwoordde want ik kwam uit een nogal streng katholiek gezin. En nadat hij me zei dat ik wel steun zou vinden in mijn geloof en betaald had, stond ik gewoon terug buiten. Veel was ik daar dus uiteindelijk niet mee, want ik wist toen zelfs niet wat lesbisch-zijn was.”

dus heel erg onder geleden. Want ik ben een schorpioen en er zit in mij ontzettend veel passie, emotionaliteit en hartstocht. Dat zie je terug in mijn schilderijen en dat temperament zet zich ook voort in mijn leven, mijn relaties en mijn seksualiteit. Daarom kom ik waarschijnlijk over als iemand die niet gemakkelijk in de omgang is, een heel moeilijk mens dus. (lacht) Maar iedereen vond me vroeger ook al een rare. Vooral omdat ik op heel veel dingen heel anders reageerde dan de andere meisjes. En toen ik bijna 17 was, kwam ook die drang om mij meer jongensachtig te kleden. Ik wist wel niet goed hoe ik dat moest aanpakken, ik stond er dan ook totaal alleen voor. Ik droeg toen nog - en ik kan dit nog altijd niet geloven - nylonkousen omdat de maatschappij mij daartoe dwong.”

DM: Maar je had wel degelijk gevoelens voor meisjes op die leeftijd?

DM: Was er dan nooit geen kantelmoment waarop het allemaal snel veranderde?

SS: “Toen ik bijna 18 was, ben ik echt andere kledij beginnen te dragen en toen is er veel veranderd. Als ik buiten kwam, bleef iedereen me aanstaren en begonnen ze te lachen. Iedereen vroeg zich af of ik nu een man of een vrouw was en ze riepen me vaak na. Maar dat gebeurde zo vaak, dat ik toen een hele lange tijd niet meer durfde buiten komen. Ik begon toen ook spontaan de mensen te haten, puur door opgekropte frustratie. Ik kon het ook aan niemand kwijt. Ik had dan ook niet bepaald een gezellige thuis. Mijn vader was een hele agressieve alcoholieker die het mijn moeder niet gemakkelijk maakte.”

Mannelijkheid en vrouwelijkheid, de terugkerende thema’s in het werk van Son Snelders

jou was het net omgekeerd, dat hoor je niet zo vaak.

Son Snelders: “Nee, inderdaad. Ik ken er zelf niet zo heel veel. Ik heb ook heel weinig ervaringen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben in die tijd. Ik wist als kind en als tiener niet dat zoiets bestond. Van hulpgroepen en zo was er toen ook al helemaal geen sprake.”

6 - de magneet

SS: “Ja, de eerste keer dat ik verliefd werd op een meisje, was ik 12 jaar. Het was op een leidster uit de Chiro. Dat heeft vier jaar geduurd en dat was pure ellende, vooral omdat die liefde ook niet wederkerig was. Ik wist niet dat liefde zoveel pijn kon doen, ik was ook maar een kind toen. Maar daarna ben ik nog een aantal keren verliefd geweest op een meisje, maar steeds bleef die liefde onbeantwoord en daar heb ik

DM: Hoe ben je die situatie dan ontvlucht?

SS: “Dat is een lang verhaal maar toen ik 21 was heb ik het ouderlijk huis verlaten. Ik ging eerst op een zolderkamertje wonen maar ook daar moeilijk aarden. Ik wou dan ook zo ver mogelijk wegvluchten van hier. De bedoeling was om een wereldreis te maken, maar daar is maar weinig van terechtgekomen. Zo ben ik dan maar op mijn eentje heel Spanje en Frankrijk doorgezworven en leefde ik een tijd tussen de clochards met een zwaar alcoholprobleem tot gevolg. (lacht) Uiteindelijk was ik allerminst gelukkig en ben dan maar teruggekeerd naar Antwerpen.”

DM: Maar dan sta je hier dan?

SS: “Die reis was enkel een vlucht.

Toen ik terug kwam, had ik geen werk, geen geld, geen dak boven mijn hoofd, geen vrienden, niets. Ik was nog slechter af dan ervoor. Stilletjes aan heb ik dan geprobeerd een leven op te bouwen, maar ik was nog steeds een vrouw. Ik kon toen ook geen werk vinden en dan ben ik zelf maar een eigen bloemenzaakje gestart. Maar ondertussen bleef ik wel op zoek naar oplossingen voor mijn seksualiteit. Geen simpele zoektocht.”

DM: Maar uiteindelijk is het toch goed gekomen.

SS: “Na psychologische begeleiding, eerst in België en daarna in Nederland, volgde een hormonenkuur. Wat later kwam er een borstoperatie en pas twee jaar terug heb ik de tweede en definitieve operatie achter de rug. Over die laatste operatie heb ik heel lang getwijfeld, niet omdat ik het niet wou, maar omdat ik niet overtuigd was van de technieken die werden toegepast. Ik vond de vroegere methoden nogal erg verminkend en dat wou ik niet.”

DM: Waar komt de spiritualiteit dan voor in het verhaal?

SS: “Op mijn 30ste ben ik me bewust geworden van mijn spiritualiteit. Toen heb ik heel wat therapiegroepen gevolgd om aan mezelf te werken.

Later werden dat wat meer creatieve groepen, dat heeft mij heel anders doen kijken naar mezelf. Zo heb ik ook een vriendenkring kunnen opbouwen met mensen die ook spiritueel zijn. En door die therapiegroepen heb ik een nieuwe innerlijke kracht gevonden. Daarnaast heb ik ook mijn grote liefde voor dansen ontdenkt. Nog iets later heb ik het schilderen herontdekt want ik deed dat op jongere leeftijd al maar toen was dat heel klassiek.”

DM: Vinden we veel van jouw seksualiteit terug in jouw werken?

SS: “Absoluut, het kadert allemaal in één thema: het mannelijke en het vrouwelijke aspect in de mens. Die zijn aanwezig bij iedereen. Ik heb vroeger als transseksueel mijn vrouwelijke kant onderdrukt. Nu ben ik terug op zoek gegaan naar beide kanten in mezelf en heb ik mijn vrouwelijke kant leren accepteren, zo zijn mijn schilderwerken door de jaren heen enorm geëvolueerd naar de vormen en figuren die nu te zien zullen zijn op de expositie in Het Roze Huis.”

DM: Je bent ook schrijver, spreken we dan over boeken?

SS: “Inderdaad, mijn eerste boek heb ik samen met professor Steven De Batselier geschreven: ‘Dagboek van een transseksueel’. Dat werd uitgegeven in 1975. Het gaat over mijn eerste 27 levensjaren, dus dat is heel beperkt en zegt maar weinig over mijn leven uiteindelijk. Maar ik ben er al lang niet meer tevreden over.”

DM: Niet meer tevreden? Hoe bedoel je?

SS: “Het boek werd geschreven in een tijd waarin men niet alles kon zeggen wat men wilde. Er werd toen ook door de uitgeverij, die redelijk katholiek was, heel veel uitgegooid. Voor hen waren sommige zaken ook wel shockerend: in die tijd kon je gewoonweg niets schrijven over masturberen op jonge leeftijd. En zo waren er nog veel taboes. Ik ben ook niet meer tevreden over de manier waarop ik het allemaal beschreven heb, de stijl, hoe mijn kindertijd er in uitgelegd staat en mijn eerste relaties en zo. Het is nu dus herschreven en het zal heruitgegeven worden.”

meer vrijheid om te schrijven?

SS: “Inderdaad, ik was indertijd één van de pioniers in België op gebied van transseksualiteit. Het woord bestond toen nog maar amper hier en mijn boek was toen ook het eerste dat dat thema behandelde in ons land. Dus het was allemaal nieuw, ook voor mij. Dat was tenslotte mijn grootste probleem en mijn grootste vraag ook: wat ben ik nu eigenlijk? Ik wist dat ik anders was dan de anderen, al vanaf mijn vier jaar, dus dat is heel jong. En ik zag ook hoe mijn omgeving op mij reageerde: op een manier die ik niet kon vatten. Ik kon als kind al aanvoelen dat er iets totaal niet klopte.”

DM: Waarschijnlijk kon je die gevoelens toen ook niet zo gemakkelijk uiten?

Ook omdat je waarschijnlijk zelf niet wist wat er precies aan de hand was.

SS: “Oh nee, ik kon me toen helemaal niet uiten. Mijn ouders dachten gewoon dat ik een kwajongen was in die tijd, meer niet. Nu kan ik mij uitdrukken in mijn schilderkunsten.”

Ramses Noffels

DM: We leven nu in een totaal andere tijd. Dus heb je nu waarschijnlijk ook

Programma van de opening:

Gedicht:

Son Snelders exposeert oude en vooral nieuwe werken, met als thema: ‘Holebi’s gaan naar de hemel’.

Wat maakt het uit

De opening begint om 20u met een inleiding van Sven Pichal (voorzitter van HRH en stem bij Radio 1).

van het hart, de ziel ken?

Daarna draagt Son voor over het leven dat ‘avontuur’ heet.

of ik een vrouw of een

Tevens zingt Marleen Daniëls luisterliedjes over de liefde, met begeleiding van Martinus Wolf op de piano.

Ten slotte vertelt Son over anders zijn in de samenleving en kunt u genieten van de mooie schilderwerken die tentoongesteld zullen worden.

Deze culturele snoepavond gaat door op 12 juni in Het Roze Huis (Antwerpse Regenboogkoepel), Draakplaats 1 te Antwerpen.

als ik onbegrensde vrijheid

Wat maakt het uit

man bemin als de liefde mijn trouwe metgezel is? wat maakt het uit als we voor niets meer hoeven te schuilen?

Son.

de magneet - 7

Populaire poppers gegeerde maar gevaarlijke producten

Popperdepopperdepop Je bent een stevig potje aan het vrijen en stoot er heftig op los. Je orgasme zal niet lang meer uitblijven. Snel dus flink snuiven aan een flesje poppers.

Je hart gaat sneller slaan, je bloed stijgt naar je hoofd. Je hebt een gelukzalig warm gevoel. Dan komt de explosie. Nog nooit had je zo’n overweldigend orgasme. Waauw, dat flesje stopt echt wel een tijger in je… tank. En toch is het rommel voor je lichaam. Welkom in de geurige wereld van popperland.

Wanneer je vandaag op het internet even rondsnort op zoek naar poppers, vind je ze onder de gekste benamingen.

Ze vallen zowel onder de hoofding tegengif voor cyanidevergiftiging als luchtaroma’s als reinigers voor videokoppen en zelfs verwijderaar van polijstmiddelen. En, grappig genoeg, is het allemaal redelijk wáár. Veelzijdige substantie dus. Maar wel érg giftig tot dodelijk wanneer je ze inzwelgt én een product met onverwachte effecten als je het inademt.

Ze zijn eigenlijk al vrij oud, poppers.

Via de stof amylnitriet deden ze hun medische intrede voor de behandeling van angina pectoris, een beklemmend pijngevoel in de borstkas dat met harten vaatproblemen te maken heeft. Het was de Schotse arts Sir Thomas Lauder Brunton (1844-1916) die als eerste het vaatverwijdend effect van poppers voor medische doeleinden benutte.

Tussen 1937 en 1960 dienden ze amylnitriet geregeld als medicijn toe

op voorschrift, tot de Amerikaanse gezondheidswaakhond ‘Food and Drug Administration’ de voorschriftplicht afschafte wegens de “veiligheid” van het middel. In 1969 maakten ze poppers weer voorschriftplichtig, nadat het duidelijk was hoeveel er om recreatieve doeleinden gesnoven werden en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Vandaag worden poppers eigenlijk niet meer als geneesmiddel gebruikt, ook al zouden ze nog in meerdere landen – waaronder Polen en China – volstrekt legaal te verkrijgen zijn.

Het Vlaamse service- en expertisecentrum rond seksualiteit Sensoa meldt in haar blad ‘Positief’ (januari-maart 2010) dat in Duitsland al sinds 1996 de vraag naar druggebruik (alcohol buiten beschouwing gelaten) wordt opgenomen in gedragsstudies over homoseksuele mannen.

Uit onderzoek blijkt immers dat druggebruik en voorzorgsmaatregelen met betrekking tot veilig(er) vrijen met elkaar in verband staan. Poppers zijn bij onze oosterburen de populairste drug onder mannen die seks hebben met mannen, gevolgd door de werkzame bestanddelen in cannabis (cannabinolen) en ‘partydrugs’.

De familie pop Het meervoud “poppers” zegt je al dat het hier om een groep van chemicaliën gaat. Voor de chemie-nerds onder ons: het zijn alkylnitrieten, met als meest bekende vertegenwoordigers

Snuiven van dit kleine flesje kan voor (on)aangename effecten zorgen.

8 - de magneet

amylnitriet, butylnitriet, isopropylnitriet en isobutylnitriet. Ze werden oorspronkelijk door farmaceutische bedrijven gecommercialiseerd in kleine glazen ampullen die je moest stukknijpen, waarbij een ‘pop’-geluid te horen is. Vandaar dus de familienaam ‘poppers’. Binnen de 15 seconden na het opsnuiven van poppers worden de stoffen al in het bloed opgenomen.

Je ervaart een aangename warmte, je voelt je ontspannen, prettig-erotisch en wat slapjes in de benen. Al bij al duurt de werking maar maximaal een paar minuten.

Het effect berust op het verlagen van de bloeddruk door het verwijden van aders en het ontspannen van spieren.

Door de wijdere aders moet het hart echter een tandje bijsteken en gaat de hartslag steil omhoog.

Door de spierontspannende werking werden poppers erg populair bij homo’s. Immers verslappen ze de gladde spieren en de vaatwanden.

De kringspier van de anus neemt effe een rustige minuut of twee, drie en dus wordt anale seks er even wat gemakkelijker op. Je orgasme kan verlengd, versterkt en heerlijker worden. Kán.

Door de uitgezette bloedvaten krijgt de gepopperde een warm gevoel omdat grote hoeveelheden zuurstofrijk bloed naar de hersenen vloeien. Dat geeft een roesgevoel (niet voor niks is er een poppers-merk dat ‘Rush’ heet) met extra positieve emoties, een hoger

lustgevoel tot en met oplichtende vlekken bij gesloten ogen. Waauw dus? Bwa, omdat elk voordeel ook zijn nadeel heeft (’t is maar hoe je ’t bekijkt) zien we ook dat de erectie minder stevig wordt. Tja, zo kan het uiteraard langer duren… Maar er zijn heel wat andere nadelige effecten.

Zweetvoeten en Viagra ‘Verse’ poppers hebben een zoeterige geur. Overrijp fruit. Niet onaangenaam.

De flesjes moet je wel goed afgesloten en koel bewaren. Want eens geopend beginnen ze te reageren met de luchtzuurstof en dan ruiken ze eerder naar ongewassen sportsokken of zelfs pure zweetvoeten.

De biochemische effecten van poppers geven gebruikers vaak hartkloppingen, vermoeidheid en misselijkheid. Af en toe valt er eentje flauw. Niet echt erg als je maar een zachte omgeving om je heen hebt. Flauwvallen op een betonnen vloer kan best tegenvallen.

Poppers verhogen de druk in de oogbol en dus kan je een paar dagen gaan scheelzien. Leuk is anders.

Gebruik nooit poppers samen met Viagra of soortgelijke potentie

verhogende middelen: beide moleculen verlagen de bloeddruk en de combinatie daarvan kan echt gevaarlijke toestanden geven. Wie voor hart- en bloedvatproblemen moet opletten, zal dus écht deze nitrietjes best aan anderen overlaten. Idem voor wie klassieke pillen tegen hoge bloeddruk neemt. Een fatale bloeddrukval kan het gevolg zijn. De combinatie met XTC of speed is al eveneens uit den boze.

Bovendien zijn poppers erg brandbaar.

Amylnitriet en aanverwante snuiven en tegelijk gauw een rokertje opsteken kan dus knaleffecten geven. Raak ook nooit de poppervloeistof aan: ze is behoorlijk irriterend voor de huid en de slijmvliezen. In de roes van alcohol of andere middelen zou je dus door contact met poppers extra vervelende huidreacties kunnen krijgen.

“Tja, ‘t is allemaal wel wat”, ga je nu zeggen. Neen, antwoorden wij, weet waaraan je begint. Temeer dat een regelmatig gebruik van poppers een soort van tolerantie opbouwt: je hebt alsmaar meer nodig. Hoewel dat effect na enkele dagen onthouding weer wegebt. O ja, even terzijde: sommige poppers zijn officieel opgelijst als kankerverwekkend en voor de voortplanting giftig. Het kan wel zijn dat dit laatste voor de doorsnee homo niet erg relevant is, maar ’t is maar dat je het weet.

Let ten slotte op voor verkoop op het internet. Daar vind je wel eens ethylchloride (‘chloorethyl’) onder de soortnaam “poppers”.

NIET gebruiken: dit spul is écht keigiftig. Gebruikers ervan zijn al met ernstige hersenbeschadiging opgenomen.

Tot zover de wetenschappelijke luik van dit lijvige dossier.

Maar er aijn nog andere deskundigen: de ervaringsdeskundigen.

antwoord op al onze vragen, zochten we bij de bron: de gebruikers.

Stomende seks dankzij poppers Als Steven een leeg flesje poppers heeft, vervangt hij het meteen door een nieuw. Je zou hem dus een beetje verslaafd kunnen noemen, al vindt hij dat zelf overdreven.

Steven: “Ik heb soms ook seks zonder dat ik poppers gebruik, hoor.

Toch heb ik vaak het gevoel dat vrijen niet hetzelfde is zonder poppers, er ontbreekt iets. (denkt even na) Het is gewoon een feit dat mijn meest stomende of memorabele vrijpartijen altijd met poppers waren.”

DM: Hoe komt dat? Wat doen die poppers dan precies met je?

Steven: “Ze winden me op. Een stevige snuif van het flesje tegen elk neusgat en je krijgt even een boost om er extra hevig tegen aan te gaan tijdens het vrijen. Ze versterken mijn initiatief.

Ik doe zonder aarzelen dingen waar ik anders even over zou nadenken. Als de poppers dan zijn uitgewerkt, geniet ik nog met volle teugen van de seksuele handeling waar ik op dat moment mee bezig ben. Poppers zijn misschien niet onmisbaar, maar ze maken mijn seksleven onrechtstreeks wel interessanter. Sommige mensen hebben poppers misschien niet nodig om sneller natuurlijke grenzen tijdens het vrijen te verleggen, maar een flesje poppers kan voor iedereen van praktisch nut zijn.”

DM: Uiteraard willen we samen met onze lezers bijleren waar het kan Steven. Waarvoor kunnen we die poppers gebruiken?

Steven: “Als je op het punt staat om klaar te komen en je snuift aan een flesje poppers, dan wordt je orgasme een beetje uitgesteld. Poppers kunnen een leuke vrijpartij dus verlengen.

Bovendien ontspannen ze je spieren.

Dat is geen onbelangrijke detail om fijne, pijnloze anale seks met iemand te hebben. Gepenetreerd worden is dankzij het gebruik van poppers gewoon een stuk aangenamer. Alleen

Want wat is er nu eigenlijk zo leuk aan het snuiven van poppers? Welke meerwaarde geeft het aan onze seksbeleving? Een Deze Engelse affiche wijst erop dat poppers vaak een lagere drempel voor onveilige seks opleveren. Zij kunnen bovendien rectale bloedingen bevorderen en kortstondig je afweer verzwakken. Extra hiv-risico’s dus.

de magneet - 9

maar al daarvoor zou iedereen een flesje poppers in huis moeten hebben.”

poppers, maar hij geniet er wel steeds met volle teugen van.

zou denken, want vrijwel onmiddellijk vonden we Karel.

DM: Er wordt gezegd dat het gebruik van poppers gepaard kan gaan met de nodige bijwerkingen. Heb jij daar soms last van?

Steven: “Goh, soms hou ik er een beetje hoofdpijn aan over en als ik het net iets te gretig gebruikt heb, merk ik dat ik sneller dorst krijg. Alles bij elkaar bieden die poppers dus veel meer voordelen dan nadelen.”

Ben: “Soms gebruik ik het thuis maar meestal behoren poppers tot mijn basisuitrusting als ik ga cruisen in de darkroom. Ze helpen me tijdens het verleidingsspel. Iedereen weet dat poppers worden gebruikt tijdens de seks. Dus als je iemand achterna loopt die je leuk vindt en je staat vlak naast hem, dan kunnen poppers een belangrijk signaal geven. Door er aan te snuiven vertel je dat je seks wel ziet zitten. Vaak begrijpt zo een man je hint en kan het gefriemel beginnen.

Wanneer hij de hint niet begrijpt, of je bent zijn type niet, stapt de man gewoon weer verder. Je voelt je dan niet rechtstreeks afgewezen, wat eigenlijk ook wel positief is voor je ego en zelfvertrouwen.”

Karel: “Ik heb wel wat homovrienden en zij vernoemden het regelmatig. Een heterovriend van mij had al eens een flesje poppers gekocht toen zijn wiet op was en hij een vervangend gelukzalig gevoel zocht. Sinds die avond gebruikt hij het ook af en toe tijdens de seks.

Zijn verhalen verlaagden voor mij de drempel om het zelf ook eens te proberen. Het idee van geil te worden van een simpel flesje sprak me eigenlijk wel aan. Op een dag waren we beiden in een gekke bui en besloot ik samen met mijn vriendin een flesje poppers te kopen.”

Rode neus zonder snuiten Dit geldt duidelijk niet voor iedereen.

Gedreven door nieuwsgierigheid schafte Alexander zich vol enthousiasme een flesje poppers aan. Zijn ervaringen waren echter overwegend negatief.

DM: En wat vonden jullie ervan?

Karel: “In alle eerlijkheid denk ik dat het idee dat we poppers gingen gebruiken ons meer opwinding bezorgde dan het werkelijke effect ervan. Toch viel het wel mee, vond ik.

Die warme gloed die ik er van kreeg nadat ik het gesnoven had, vond ik, net als mijn vriendin, bijzonder aangenaam.

Om die reden gebruiken we die poppers af en toe nog wel eens.”

Alexander: ”Ik vond er echt helemaal niets leuk aan. Toen ik die poppers kocht, liep het eigenlijk heel snel fout.

Na één keer snuiven kreeg ik meteen hoofdpijn. Natuurlijk wilde ik me niet zo snel gewonnen geven. Ik dacht ook nog even dat het moest wennen en dat die vervelende hoofdpijn wel snel ging verdwijnen, dus ik bleef het gewoon gebruiken. Toen ik een tweede keer van die poppers inhaleerde, werd ik vrijwel meteen misselijk. Toen ben ik er mee gestopt maar dat was jammer genoeg te laat. Het misselijke gevoel ging niet over en ik kon maar net op tijd naar de wc rennen omdat ik moest overgeven.

Toen voelde ik me al een stuk beter. De dag nadien bleken de poppers mij nog een ander fijn ongemak geschonken te hebben. Doordat ik wat nerveus was en wellicht ook mijn neus te dicht tegen het flesje hield, was de vloeistof tegen mijn huid gekomen. Toen ik ontwaakte, voelde mijn neus aan de onderkant verbrand aan. Het zag er eigenlijk ook zo uit, want ik had van die rode kringen onderaan mijn neus. Daar heb ik toch nog een paar dagen mee rondgelopen.

Mijn collega’s op het werk heb ik wijsgemaakt dat het kwam omdat ik een zware neusverkoudheid had. Een beetje vreemd dat ik dan niet nasaal praatte, maar ze hebben zich er gelukkig geen vragen bij gesteld. Mijn eerste keer dat ik poppers gebruikte, was wel meteen de laatste, nooit laat ik me er nog toe overhalen.”

Geil worden van een flesje

Paringsdans met een geurtje

Poppers. Deze moleculen zijn geen mietjes. Ze kunnen je doen pendelen tussen intensere orgasmen en ernstige hartproblemen.

Ben is een sporadisch gebruiker van

10 - de magneet

DM: Is je enige motivatie om poppers te gebruiken dan het verleiden van een man?

Ben: “Nee hoor, ze maken seks bij momenten ook gewoon opwindender.

Een soort opwinding die moeilijk te omschrijven is, maar die ik vaak net in een darkroom opzoek. Ik associeer een darkroom vrijwel onmiddellijk met poppers. Uiteraard heb thuis ook zalige seks zonder poppers maar ze kunnen de boel gunstig beïnvloeden.

Vraag me nu vooral niet hoe dat nu juist komt. Een homo zal raar in elkaar zitten zeker?”

Die uitspraak bracht ons op het idee om een hetero te zoeken die wel eens poppers gebruikt. Deze groep is wellicht minder zeldzaam dan je

Dirk Clotman & Geert Vanden Abeele

Informatie: Degelijke informatie (in het Engels) over seksuele gezondheid en (onder andere) drugs vind je op de Britse website www. roam-outreach.com. Het voorjaarsnummer van Sensoa’s nieuwsbrief “Positief” heeft een volledig dossier over HIV-risico’s en drugs, waaronder ook poppers. Kijk op www.sensoa. be/pdf/positief_nwsbr/positief_januari_2010.pdf

de magneet - 11

Met een Roze Pen geschreven…

Op zaterdag 26 juni vindt de derde aflevering plaats van het Literaire Zomerevenement ‘Met een Roze Pen Geschreven…’. Geïnteresseerden zijn welkom die dag vanaf 10.30u op de zolder en in de grote zaal van Het Roze Huis. Maar dit jaar zal alles anders zijn dan de voorbije jaren…

Dit jaar gaat de derde editie door van ‘Met een Roze Pen Geschreven…’, kortweg ‘De Roze Pen III’. Deze jaarlijkse literaire zomeractiviteit van de Holebibib werd uit de grond gestampt in het kader van de Antwerp Pride: naast alle vertier en uitgaansgelegenheden wilde Het Roze Huis een cultureel alternatief bieden en vond in de Holebibib een bereidwillige organisator.

Het concept was van meet af aan duidelijk: Nederlandstalige literatuur voor en/of door holebi’s voor het voetlicht brengen. Grote auteurs als Tom Lanoye komen vlotjes tot bij het grote publiek maar er zijn nog zoveel andere schrijvers en schrijfsters die niet of nauwelijks aan bod komen, terwijl ze niet onverdienstelijk werk leveren. We vonden dat zonde en daarom werd er een vergadering belegd om vorm te geven aan het concept.

Over de naam werd stevig nagedacht: hoe maak je de mensen duidelijk, zonder flauwe woordspelingen of te lange omschrijvingen, dat het om holebi-getinte literatuur gaat? Tot de eenvoud zelve tot ons kwam: dit soort literatuur wordt “Met Een Roze Pen Geschreven”. De naam was ook

De Roze Pen, eerste uitgave – 2008: Robin David leest uit ‘Hou je van blauwe ogen?’

12 - de magneet

meteen een feit.

Zowel voor de eerste als de tweede aflevering van de Roze Pen vonden we acht auteurs bereid om over hun werk te praten en eruit voor te lezen, netjes verdeeld over vier vrouwen, dan pauze en vier mannen. Zonder medewerking van Boekhandel en Uitgeverij ’t Verschil zouden we heel wat meer moeite hebben gehad om deze auteurs in Antwerpen te krijgen maar dankzij hun inzet én de sterke ruggensteun van Het Roze Huis, konden we tot tweemaal toe een zeer gesmaakt namiddagprogramma presenteren. Auteurs als Anja De Crom (met haar geslaagde Pitty-satires), Pia Fraus (lesbische porno, u weet wel…), Rianne Witte, Minke Douwes, Aline Sax (denk aan ‘Wij twee jongens’), Coen Peppelenbos, Paul Mennes, André Sollie en Hugo Kegels… zij passeerden de revue en kregen de zolderzaal netjes gevuld.

De uitgave van 2010 nu gooit het over een andere boeg, zowel inhoudelijk als qua formule. Er werd gekozen voor een centraal thema: jeugdliteratuur.

En in plaats van netjes vier vrouwen/ pauze/vier mannen wordt het nu één panelgesprek, waarbij uiteraard het publiek mee in discussie kan treden.

Niemand minder dan minister Pascal Smet zal de openingstoespraak houden. Als auteurs komen twee grote

namen: Floortje Zwigtman en Dirk Bracke. Floortje Zwigtman is bekend van de trilogie ‘Schijnbewegingen’, ‘Tegenspel’ en ‘Spiegeljongen’ – drie dikke kleppers die alom zeer lovende kritieken gekregen hebben – en Dirk Bracke maakte vooral naam met ‘Zij en haar’ en ‘Het Engelenhuis’. Naast hen zal Lies Offeciers als experte optreden: zij schreef een licentiaatsverhandeling over holebi-jeugdboeken en analyseerde hiervoor tientallen jeugdboeken. Sven Pichal tot slot is de uitgelezen persoon om de gesprekken en discussies in goede banen te leiden.

Met het thema Jeugdliteratuur hopen we een breed publiek aan te spreken: mensen die professioneel met jongeren werken, maar zeker ook ouders en de jongeren zelf. Voor ouders die vrezen niet te kunnen komen omdat ze nog te jonge kinderen hebben: er is kinderopvang en -animatie voorzien voor kinderen tot 12 jaar. En wie wil, kan nadien nog een glaasje drinken en bijpraten tijdens een afsluitingsreceptie.

Kortom: De Roze Pen is zeker niet te versmaden dit jaar!

Uw HolebiBibteam

The Trail of the Pink Pencil Met The Pink Pencil vieren we lesbische kunstenaressen die een belangrijke bijdrage leveren en een positieve invloed hebben op de integratie van homoseksualiteit in de Westerse cultuur en samenleving. Het concept vond zijn oorsprong naar aanleiding van de eerste editie van De Roze Pen, het literaire salon voor holebi's en sympathisanten, georganiseerd door de Holebibib van Antwerpen. De toevallige vondst van een megagroot potlood op een rommelmarktje in Lier betekende het startschot voor The Trail of the Pink Pencil. Op The Pink Pencil, dat zijn eerste verjaardag viert in juni, prijken de handtekeningen van lesbische kunstenaressen uit verscheidene disciplines in literatuur, muziek en plastische kunsten.

Vlaams gay icon Sarah Bettens tekent The Pink Pencil na een optreden in Zaal Roma.

De Britse schrijfster Sarah Waters tekent als eerste The Pink Pencil tijdens een interview met Zizo-magazine.

Tijdens de tweede editie van De Roze Pen wordt The Pink Pencil getekend door Nederlandse schrijfsters, waaronder Anja de Crom en Minke Douwesz.

de magneet - 13

Drie jaar Shouf Shouf Antwerpen.

De noodzaak aan opvang voor holebi-allochtonen.

Vrijdag. Een prille lenteavond in café Den Draak. Aan een tafeltje in een hoek tref ik Ko Chi, Abi en Jamilaaan, de bestuursleden van Shouf Shouf, de Antwerpse vereniging voor holebi-allochtonen. Ze verwelkomen me hartelijk en leiden me naar de zolderverdieping van het statige eind 19e eeuwse pand. Daar hebben ze alles klaargezet voor hun maandelijkse ontmoetingsavond. Chinese, Indische en Marokkaanse versieringen en attributen zorgen voor de gezelligheid.

Maar dat Shouf Shouf niet enkel een gezelligheidsclubje is, zal blijken uit het gesprek dat ik later op de avond zal hebben met Saïd, sinds kort lid van de vereniging.

In afwachting van Saïds komst, vertellen de bestuursleden hoe het allemaal begon.

In 2007 besloten Abi en Jamila, beiden van Marokkaanse afkomst, naar het Brusselse voorbeeld van ‘Merhaba’ ook in Antwerpen iets te organiseren voor mensen zoals zij : holebi’s met een ‘diverse culturele achtergrond’.

“Onze leden hebben vooral behoefte aan een uitwisseling van ervaringen en gevoelens”, zegt Abi, coördinator van de vereniging. “Vandaar ook de naam Shouf shouf. Het Arabische woord shouf betekent ‘kijk’. Kijk naar jezelf.

Open je ogen en kijk naar de anderen.

Iedereen is uniek. Iedereen heeft zijn eigen achtergrond. Verdraagzaamheid is ons sleutelwoord.”

Ondertussen is dit zaaltje een thuisbasis voor een 300-tal leden. Hier voelen ze zich geborgen en durven ze vrijuit spreken. Hier kunnen ze zichzelf zijn en nieuwe vrienden maken. En hier wordt er naar hen geluisterd.

14 - de magneet

“Indien nodig zorgen we voor onthaal”, verduidelijkt Abi. “Dat betekent vooral luisteren naar wie problemen heeft.

Die problemen zelf oplossen, is niet onze taak, maar we verwijzen hen wel door naar bevoegde instanties en gespecialiseerde hulpgroepen.”

In 2010 wil Shouf Shouf via een promotiecampagne nog meer mensen bereiken en vrijwilligers aantrekken. Er zullen flyers worden uitgedeeld in de Antwerpse winkelstraten en de website (www.shouf-shouf.be ) zal via de media gepromoot worden.

Ko Chi, de penningmeester van Chinese afkomst, vult aan: “We willen de dialoog aangaan met diverse andere verenigingen om zo de emancipatie van allochtone holebi’s te bevorderen.

Dat lukt al aardig met autochtone verenigingen en met de media. In de toekomst zouden we ons ook willen richten naar allochtone (hetero) organisaties maar dat vereist een aanpak waar we voorlopig noch de middelen, noch de tijd voor hebben.”

Negen uur. De lounge-avond kan beginnen. Druppelsgewijs komen de leden binnen. De meesten via een zijdeur van het café, kwestie van discretie. De afkomst van de gasten is uiteenlopend: Singapore, Oekraïne, Marokko, Libanon, China.

“En dan is er nog onze maandelijkse activiteit”, zegt Jamila. Zij organiseert het luik ‘vorming en educatie’ bij Shouf Shouf. “Elke laatste vrijdag van de maand hebben we een ontmoetingsavond. Dat kan betekenen gewoon iets drinken en wat babbelen, zoals vanavond, maar we doen ook inhoudelijke activiteiten. De presentatie van een interessant boek, het vertonen van een documentaire, een kwisavond, kennismaken met een aspect uit een andere cultuur… Daar komen vaak ook autochtonen en allochtone heterovrienden op af, wat de diversiteit alleen maar bevordert.”

Wanneer ik hen naar hun persoonlijke motivatie vraag, zijn de drie eensgezind.

In de eerste plaats doen ze dit vrijwilligerswerk omdat ze uit ervaring weten hoeveel het kan betekenen ‘lotgenoten’ te ontmoeten. Te beseffen dat je niet alleen bent. En de waardering en aanmoediging die ze van hun leden krijgen is een leuke bonus.

Als laatste komt Saïd toe. Hij begroet me hartelijk met een glimlach van oor tot oor. Wanneer we even later aan een tafeltje zitten, perst hij zijn gekloven lippen op elkaar en trekt hij diepe groeven in zijn voorhoofd. Hij ritst zijn regenjack open. Een vaal geworden Adidas die hij heeft mogen kiezen uit de wintercollectie van het asielcentrum waar hij verblijft. Hij wrijft met de roze kant van zijn vingers over zijn keurig ringbaardje en kijkt me vastberaden in de ogen.

Hij moet en zal zijn verhaal vertellen: “Ik ben mijn land ontvlucht. Het eiland Zanzibar. Op 10 augustus 2009 kwam ik in België aan. Alles is begonnen toen ik zestien was. Ik ging nog naar school.

Mijn vader had een kruidenkwekerij: De Bahama Spice Farm. Op een dag kwam er een Zwitser op bezoek.

Massimo P. heette hij. Het was Kerstmis en ik had vrijaf. Ik hielp mijn vader in de winkel waar we kruiden verkochten aan toeristen. Plotseling stond Massimo P. voor mijn neus. Hij kocht kruiden en we babbelden wat. Hij nodigde me uit om ’s avonds met hem te gaan dineren.

“Nee,” zei ik, “dat kan ik niet beslissen, ik ben nog te jong. Dat moet u aan mijn vader vragen.”

Mijn vader die af en toe als toeristengids werkte, gaf zijn toelating.

Massimo P. verbleef in hotel Tembo, een heel eind van ons dorp.

“Maar hoe geraak ik straks terug?” vroeg ik, “er is ’s avonds geen bus.”

“Geen probleem”, zei Massimo, “dat regel ik wel met je vader.”

Zo nam ik ’s avonds de bus naar Stonetown. In hotel Tembo vroeg ik naar Massimo P. Die was op zijn kamer, zei de receptionist. Ik mocht er naartoe. Massimo P. had alles al klaar staan. Cola met sterke drank erin en een compleet diner. En dan, na het eten, deed Massimo P. wat hij

strand.”

De dag nadien nam hij me mee naar Lonely Beach, waar hij hetzelfde met me deed als in zijn hotelkamer. Toen hij naar huis vertrok, had hij mij in totaal zo’n 700 dollar gegeven.

Terug op school kon ik mijn draai niet meer vinden. Er was iets veranderd in mij. Als ik sommigen van mijn vrienden zag, was ik tot hen aangetrokken.

Meisjes interesseerden me niet meer.

Vijf maanden na Massimo P. stopte ik met mijn studies. Mijn vader was kwaad.

“Ik spreek niet meer met je,” zei hij, “en verwacht niet dat ik je ga onderhouden. Trek je plan.”

Hij wist natuurlijk niet dat ik nog al die dollars had. Ik besloot toeristengids te worden. Een hele tijd later ontmoette ik opnieuw een gay. Een man uit Mombassa, Kenia. Zijn vader was Keniaan, zijn moeder was afkomstig uit Zanzibar. Ik bezocht hem geregeld.

In bed was hij als een echtgenote voor mij. Maar zijn buren verklikten ons bij mijn vader.

“Is dat waar?” vroeg mijn vader.

Ik ontkende alles want ik was bang. In Zanzibar is bijna iedereen moslim en zoiets kán niet. Maar we bleven elkaar zien in het geniep. En dan gebeurde het...”

Voor het eerst valt er een lange stilte in de onafgebroken woordenstroom van Saïd. Hij klakt met zijn tong en zucht diep.

Saïd vluchtte uit Zanzibar na arrestatie en vervolging

met mij van plan was geweest. Hij was gay. Ik liet hem begaan. Ik wou niet ondankbaar lijken. Achteraf drukte hij me op het hart aan niemand iets te vertellen. En hij stopte 100 dollar in mijn hand.

“Wat?” zei ik”, dat is veel te veel!”

“Neem het aan”, zei hij, “maar zeg er niets van aan je vader. Morgen kom ik je oppikken. Dan gaan we naar het

“Het was 10 september 2006. Ik kwam samen met mijn Keniaanse vriend uit een discotheek. Aan de overkant van de straat stonden drie mannen.

Ik kende hen niet maar één van hen droeg een opvallende T-shirt dat me vertrouwd voorkwam. Ik had hem al eerder gezien. Ze vlogen op ons af en begonnen ons te slaan en te stampen.

Ze gingen ons vermoorden, riepen ze. Het was verschrikkelijk. Ik verloor het bewustzijn en ontwaakte pas drie dagen later in het ziekenhuis. Mijn been was gebroken en ik zag bont en blauw.”

Saïd stroopt zijn broek op en toont me een gruwelijk litteken vlak onder zijn knie.

Mijn vader kwam me bezoeken en vroeg wat er was gebeurd. “Ik weet niet”, zei ik. Wat kon ik zeggen?

“Ik wil weten wie dit gedaan heeft!” riep mijn vader.

Ik vertelde hem over de man met het T-shirt. Even later vonden we hem. Hij bleek Sultan te heten. De zoon van een belangrijke moslim. Ik herkende hem duidelijk. We gingen hem aangeven bij de politie. Er volgde een onderzoek, maar de politie zei dat Sultan niets met de zaak te maken had. Ze lieten hem ongemoeid.

Ondertussen was mijn vriend naar Kenia vertrokken.

“Nooit van mijn leven kom ik terug naar Zanzibar”, liet hij me weten.

Ik herstelde langzaam en kon een tijd niet werken. Toen ontmoette ik een nieuwe vriend. We waren heel voorzichtig. Alles gebeurde in het grootste geheim. Maar toch kregen de mensen er lucht van want mijn vriend zag er vrij vrouwelijk uit. Hij was zo stom lippenstift te gebruiken en zijn ogen op te maken. Weer gingen de mensen me verraden bij mijn vader. Ik ontkende alles. Als ik de waarheid had verteld, had hij mij vermoord.

“Ik geef je een vrouw. Je moet zo vlug mogelijk trouwen”, zei hij.

“Daar ben ik niet klaar voor”, zei ik, “ik ben veel te jong.”

“Je moet”, beval hij, “als je weigert, ben ik niet langer je vader.”

Ik was 22 toen en sinds mijn

de magneet - 15

hospitalisatie opnieuw afhankelijk van mijn ouders. Ik had geen keuze.

Mijn vrouw beviel me niet. Seksueel zeker niet. In het geheim bleef ik mijn vriend zien. Tot die dag. 25 juni 2009. “ Opnieuw stokt zijn relaas en staart hij wezenloos naar een verwelkte plant op de vensterbank. Dan krijgt hij weer die vastberadenheid in zijn ogen. Hij schraapt zijn keel en vertelt verder.

Ik was bij mijn vriend thuis. In die periode had ik nog slechts twee andere vrienden, allebei gay. Voordien speelde ik bij een voetbalclub, maar ze gooiden me uit het team. Ik was een duivel, zeiden ze.

Ik was dus in het huis van mijn vriend toen plotseling de politie binnenviel. Ze stampten de deur in en sleurden ons naar buiten. Maar mijn vriend greep een mes en stak een agent neer. Hij slaagde erin te ontsnappen. Mij namen ze mee naar het politiekantoor, waar ze me opsloten. Mijn twee vrienden kwamen me de dag nadien opzoeken.

“Geef niet toe dat je homo bent”, raadden ze me aan. “Als je dat doet, ben je voor je leven gebrandmerkt en zit je tot je dood achter de tralies. Je moet ontkennen en borgtocht vragen.”

16 - de magneet

Dat deed ik dus. De rechter legde een borgtocht van 2 miljoen shilling op, zo’n 2000 dollar. Zoveel had ik ondertussen wel gespaard met mijn werk als gids, maar ik had iemand anders nodig om voor me borg te staan. Ik had twee weken om iemand te vinden.

Ondertussen bleef ik in de gevangenis.

Mijn familie kwam me niet één keer bezoeken maar mijn vrienden wel.

Eén van hen had een souvenirwinkel.

Hij betaalde mijn borgtocht. Ik werd voorlopig vrijgelaten.

Ik ging naar het huis van mijn familie waar ik de afgelopen jaren gewoond had met mijn vrouw en mijn zoontje van ondertussen bijna 2 jaar oud. Mijn vrouw en kind woonden er niet meer.

Mijn vader wilde niet zeggen waar ze waren.

“Pak je spullen en maak dat je wegkomt”, tierde hij, “je bent mijn zoon niet meer.”

Ik nam al mijn bezittingen en trok in bij één van mijn vrienden.

Ik wou opnieuw aan de slag als gids.

Maar de agentschappen weigerden me aan te nemen. “Mensen als jij willen we hier niet”, zeiden ze.

Zanzibar is een klein eiland. Ze wisten alles over mij. Ik sprak dan

maar toeristen op straat aan en af en toe lukte het me een ‘spice tour’ te verkopen. Al moest ik wel onder de prijs werken. Op de koop toe werd ik erg ziek. Maar ik moest geld verdienen om een advocaat te betalen.

Een paar weken voor mijn zaak zou voorkomen, ontmoette ik in een restaurant een man van een jaar of 50.

“Hey man, je ziet er uit als een skelet”, lachte hij. Ik was de laatste weken inderdaad erg vermagerd door mijn ziekte.

“Laat me gerust”, antwoordde ik.

De man excuseerde zich en wou weten wat er gebeurd was. Na lang aarzelen vertelde ik hem mijn verhaal.

Hij schudde zijn hoofd. “Je hebt veel geluk gehad. Mensen zoals jij laat de politie meestal gewoon verdwijnen.

Jouw zaak is hopeloos. Als je naar de rechtbank gaat, krijg je minstens 25 jaar aangesmeerd. Je zal in de cel sterven.”

Ik werd wanhopig en begon te wenen.

“Ik kan je helpen”, zei de man, “je moet zo vlug mogelijk het land uit.”

“Onmogelijk,” zei ik, “ik heb zelfs geen paspoort.” “Voor 5500 dollar smokkel ik je hier buiten. Ik breng je naar een

ver land waar je vrij zal zijn. Daar kan je de rest van je leven doen wat je wil.”

Na lang onderhandelen kon ik de prijs laten zakken tot 3500 dollar, meer spaargeld had ik niet. Ik moest hem een pasfoto bezorgen. “Durf me niet voor de gek houden”, zei de man, “je betaalt me als we ginder aankomen. Er mag geen dollar ontbreken of ik breek je nek. En je zwijgt tegen je vrienden die de borgtocht hebben betaald. Die zouden toch meteen naar de politie stappen.”

Ik was doodsbang. Maar ik had geen keuze. Ik moest die man vertrouwen.

Op 8 augustus was het zover. Met een vals paspoort stapte ik samen met de man op een vliegtuig. John Brown Masanja was mijn nieuwe naam. Een christelijke naam en geloofwaardig gezien ik redelijk goed Engels spreek.

Om hem niet in de problemen te brengen, moest ik een paar rijen achter de man gaan zitten en doen of ik hem niet kende. Ik zat daar als verdoofd.

We landden in Doha. Ik volgde de man van op een afstand en zo stapten we op een groot Europees vliegtuig.

De dag nadien landden we op een Europese luchthaven. Waar, dat weet ik niet. Van daar leidde de man me naar een trein. Na een rit van vijf uur kwamen we in Brussel aan. Ik betaalde de man. Hij zei me in het station te wachten. Hij zou voor logies zorgen en me binnen een uurtje komen halen. Ik wachtte: een uur, twee uur, een dag.

Het werd middernacht en mannen in uniform joegen me het station uit. Ik sliep in een park. Doolde twee dagen door de straten zonder eten. Ik had al mijn geld aan de man gegeven. Ik wilde hulp vragen aan voorbijgangers

maar die liepen van mij weg. Ik stierf van de honger. Uiteindelijk verwees een vriendelijke jongeman me naar een hoog gebouw in de verte: WTC heette het. Toen ik daar aankwam, was alles gesloten. Ik moest de dag nadien terugkomen. Voor de derde nacht sliep ik buiten zonder eten.

De ochtend nadien kon ik in het gebouw binnen en deed ik mijn verhaal aan een verantwoordelijke. Die zei me dat ik niet bang moest zijn. Dat ik niet naar Zanzibar zou teruggestuurd worden. Hij vulde voor mij een document in en verwees me naar een kerk in de buurt waar ik eten kreeg.

En nu zit ik hier in een asielcentrum.

Twee maanden geleden is mijn procedure gestart. In het centrum kan ik aan niemand van de andere vluchtelingen mijn verhaal kwijt. Het zou me nog meer in de problemen brengen. Ik voel me er eenzaam. Ik mis mijn vrienden en mijn zoontje.”

bijeenkomsten. Ze zullen alles in het werk stellen om hem verder te helpen.

“Hier bij Shouf shouf is iedereen heel vriendelijk voor mij. En ik hoef niet te verbergen wie ik ben. Hopelijk is dit voor mij het begin van een nieuw leven.

Maar ik ben nog altijd bang. Ik belde een vriend in Zanzibar. Hij zei me dat ik bij verstek tot 25 jaar cel veroordeeld ben en dat de politie naar me op zoek is.

Ik wil niet terug naar Zanzibar. Nooit.”

Luc De Keersmaecker

Contactgegevens: www.shouf-shouf.be, info@shouf-shouf.be, 0499/70 50 07

Een assistente van het asielcentrum bezorgde Saïd het adres van het Roze Huis. Zo kwam hij in contact met Shouf Shouf en werd hij uitgenodigd op hun

de magneet - 17

Antwerp Pride: levendiger dan ooit, maar dan zonder Navigaytion Het internationaal bekende ‘festival for gay people and their friends’ bekeken door een frisse roze bril.

Het dient gezegd: Navigaytion is altijd al een beetje het paradepaardje geweest van de Antwerp Pride. Maar het zal een teleurstelling worden voor wie er dit jaar naar uitzag. Het main event zoals we het tot nu toe kenden, gaat immers niet door dit jaar. Problemen met de sponsor deden het legendarische evenement letterlijk in het water vallen.

Een beetje spijtig, want als kersverse Antwerpenaar zag ik mijn inwijding tot de matrozenwereld echt wel zitten.

Geen bootjes dus vol mannen op de Schelde deze keer en daar sta ik dan met mijn nieuw aangekochte en übertrendy ES-zwembroekje (jawel, met achterrits). Het zal ooit wel van pas komen en ik hoef tenminste niet meer te vrezen dat mijn ongetraind lichaam niet zou passen in de rijtjes kathedralen en six-packs.

Geen man overboord want laten we niet vergeten dat er tal van andere activiteiten te doen zijn met voor elk wat wils. En ja hoor: zelfs een heus nieuw main event dat nu al legendarisch dreigt te worden, doet zijn intrede: The White Party! Dit wereldwijd gekend openluchtfeest strijkt zaterdag neer op de Kaai in Antwerpen en zou meteen ook de grootste White Party van Europa moeten worden. Ook nieuw dit jaar is het IGLTA-congres waar mensen uit het holebitoerisme hun gading kunnen vinden. Maar er is nog meer nieuws: de ‘Designers against AIDS’ openen hun ‘DAA Education Centre’.

Voor meer informatie omtrent DAA kan je terecht op de website www. designersagainstaids.com.

Mis ook de officiële openingsparty op donderdagavond niet, dit jaar georganiseerd door Het Roze Huis en Café Den Draak. En als je de opener meemaakt, kan je ongetwijfeld ook niet wegblijven van het grote slotfeest dat vanaf zondagnamiddag doorgaat op de Grote Markt. Daarna bieden verschillende cafés in diverse straten

live muziek en entertainment aan.

Daarnaast zijn er nog tal van evenementen te ontdekken. Diverse party’s, cultuur, seminaries, fetisj, design, foor, sing along, dance, musea,… echt álles komt aan bod in een zeer uitgebreid programma met meer dan 50 activiteiten!

Antwerp Pride gaat door van 24 tot en met 27 juni in en rond het centrum van Antwerpen. Voor meer informatie en het volledige aanbod kan je terecht op de officiële website: www.antwerppride.com.

Ramses Noffels

Antwerp Pride

’t stad is van iedereen.

Ik zucht, adem diep, laat het waaien

het zomert weer kleur in de stad een djembe, de klank van de kaaien hier heb ik al zoveel maal lief gehad

het mag, hand in hand hier flaneren met de fierheid van twee kathedralen in ’t stad aan de stroom jou begeren langs volle terrasjes verdwalen toch steken wij af in de ogen men twijfelt, verbazing, een lach twee mannen, het blijft steeds apart maar ik zoen jou tot meer dan gedogen ik ben wie ik ben en trots dat het mag, zo draag ik het stad in mijn hart !

© bert deben http://www.fczw.vkblog.nl/blog/6275/Bert_Deben

18 - de magneet

de magneet - 19

Vlaanderen zendt zijn holebi’s uit Als Vlaams student in Spanje een project opstarten rond integratie van holebi’s en transgenders. Je daarbij focussen op ouders van holebi’s. Het klinkt als een uitdaging. Wie begint zoiets en hoe pakt hij het aan?

Soms komt een boeiend onderwerp zomaar binnenwaaien in je mailbox. Begin maart werden we gecontacteerd door Sander Cornelis, student Sociaal Cultureel Werk aan de Karel De Grote Hogeschool in Antwerpen. Als inspiratie en leidraad voor zijn laatstejaarsstage zocht hij verenigingen in Vlaanderen die rond integratie van holebi’s en transgenders werken, ginder LGTB genoemd (Lesbianas, Gays, Transeksuales y bisexuales). We verwezen hem door naar çavaria, maar niet zonder hem te strikken voor een exclusief interview.

20 - de magneet

De Magneet: Hoe ben je hier terechtgekomen?

Sander: “Toen ik hoorde dat ik op Erasmus mocht, heb ik meteen gekozen voor Spanje. Ik wilde naar het zuiden: voor het klimaat, de zon, het rustige leven. In januari begon ik in een organisatie die werkt met Romakinderen in een vervallen wijk aan het strand van Valencia. Veel mogelijkheden als stagiair had ik er echter niet en ik voelde me niet op mijn plaats. Na vier weken ben ik op zoek gegaan naar een andere stageplaats. Nu werk ik bij Colega (www.colegalevante. es), een holebi-organisatie die streeft naar de normalisatie van holebi’s en transseksuelen.”

DM: In je eerste mail vermeldde je de benadering ‘Normalisering’. Wat houdt dit in?

Sander: “In Spanje zijn er twee concepten in verband met het werken rond LGTB. Een groot deel van de organisaties benadert de holebi’s als lid van de holebi-gemeenschap.

Deze organisaties werken bijvoorbeeld aan holebi-festivals, holebi-ontmoetingen, holebi-sportactiviteiten, enzovoort. Daarnaast werken ze ook aan sociale diensten en opvang. De andere groep van de holebiorganisaties in Spanje werkt aan normalisering.

Zij werken niet aan gemeenschapsvorming want ze vinden het net belangrijk dat holebi’s en transgenders als gelijke in de samenleving kunnen leven en geen eigen gemeenschap nodig hebben. Mijn stageplaats werkt aan normalisering. Dit doen ze onder andere door in dialoog te gaan met andere sociale groepen zoals moslims maar ook door sensibilisering in kleine dorpen waar er nog conservatief gedacht wordt. Ze werken met een Europees

Sander Cornelis zet zich in het warme en zeer katholieke Spanje in voor holebi’s

Vrijwilligers Project waarmee ze veel jongeren vanuit Europa als vrijwilliger kunnen tewerkstellen bij campagnes, vormingen en activiteiten. Het maakt niet uit of deze vrijwilligers hetero of holebi zijn: binnen de organisatie wordt geen onderscheid gemaakt. Het voornaamste is dat iedereen als gelijke kan leven in deze wereld. Niemand mag gediscrimineerd worden.

In Colega doen ze dit door een cultureel centrum open te houden waar iedereen welkom is.

Iedereen kan er internet gebruiken, fototentoonstellingen houden, films komen bekijken, Engelse lessen volgen, gratis condooms halen,… Maar ondertussen houden ze ook campagnes tegen homodiscriminatie, pesten, uitsluiting, enzovoort. om op die manier de bezoekers van het cultureel centrum bekend te maken met de problematiek.”

DM: Is de nood er zo groot? Het holebi-huwelijk is sinds 2005 toch ook in Spanje erkend?

Sander: “Spanje is een land waar de mensen zeer sterk beïnvloed worden door de Kerk. In de kleine dorpen rond Valencia ontkennen de mensen het bestaan van homoseksualiteit.

Dat kennen ze niet eens, ze denken alleszins dat het niet bestaat. Alle holebi-jongeren vluchten naar de stad omdat hier meer vrijheid is. Werken met deze doelgroep is dus niet vanzelfsprekend, rekeninghoudend met de homofobie en de Kerk.

Het klopt dat holebi’s in Spanje dezelfde rechten hebben als hetero’s.

Huwen, erfrecht en adoptie. Alles is gelijkgesteld, nog meer dan in België. Wanneer een lesbisch koppel bijvoorbeeld een kind krijgt via één van de moeders, is de andere moeder hier meteen officieel erkend, adoptie is niet nodig.

Wat je wel merkt, is dat wet en realiteit ver uit elkaar liggen. Discriminatie en homofobie zijn er wel degelijk.

Opvallend is het grote verschil tussen de uitgaans- en woonbuurten. In de eerste is de tolerantie groot; hier komen veel holebi-jongeren die hun dorp ontvluchten. Maar in de woonbuurten is dat veel minder. Ik woon boven een organisatie van strikt

christelijke mensen en soms voel je toch wel een soort angst, agressie.”

DM: Hoe kwam je ertoe je te richten tot ouders van holebi’s en hoe wil je het concretiseren?

Sander: “In Colega ben ik met mijn begeleider op zoek gegaan naar taken en mogelijkheden voor mijn stage. Er waren verschillende pistes mogelijk: werken met jongeren, Europese vrijwilligers, sensibilisering, het cultureel centrum,… Hiervoor was al veel uitgewerkt. Maar er was een doelgroep die nog ontbrak: de families van holebi’s. Omdat Spanje zoveel homofobie heeft en zo beïnvloed wordt door de Kerk, gebeurt het veel dan jongeren zich niet durven outen omwille van de negatieve reactie van hun ouders: de kans is reëel dat ze dan uit de familie worden gezet. Jongeren vinden geen goedkeuring en aansluiting meer bij hun ouders en vluchten naar de grote steden. Dit probleem verdient aandacht en daar wou ik me voor inzetten.

Het doel van het project is een groep

op te richten voor en door ouders.

Waar ouders terecht kunnen met vragen, andere ouders kunnen leren kennen, informatie kunnen krijgen over homoseksualiteit. Dit wilde ik bereiken door te starten met een blog op internet, waarop informatie over het project gepost wordt en waar ouders vragen kunnen stellen. Hierna zou een campagne worden georganiseerd om de aandacht van ouders en jongeren te trekken. Daarna willen we een debat openen in verschillende universiteiten

om uiteindelijk een groep op te richten.

Op dit moment is de blog (familiadiversidad.wordpress.com) al een maand online en zijn de voorbereidingen voor de campagne af.

Op 7 mei starten we de campagne op in de grote gaydiscotheek van Valencia, Deseo54. We gaan er condooms en flyers uitdelen en ook tijdens de fiësta zelf zal af en toe aandacht getrokken worden voor het thema. Daarna trekken we een maand de baan op om promotie te maken: in de universiteiten van Allicante, Castellon en Valencia gaan we een informatiestand maken en posters hangen. Ook daar zullen vrijwilligers van Colega condooms en flyers uitdelen.”

DM: Zoiets in het buitenland opstarten zal wel een hele uitdaging zijn?

Sander: “Wat ik zo leuk vind aan deze stage is vooral het feit dat ik van niets mag beginnen en zelf iets concreets uitwerken, vanuit ideeën die ik had en die ik in samenspraak met mijn collega’s heb geconcretiseerd. Het is leuk om te zien dat wat je doet ook iets oplevert. Hoewel ik realistisch genoeg ben om te beseffen dat een volledig georganiseerde groep voor ouders niet haalbaar is tegen juni, wil ik er graag de start van meemaken.

Ik heb sinds de opstart van mijn project al veel geleerd over de relatie tussen ouders en hun holebi-kinderen, over holebi’s in Vlaanderen en Spanje. Vanuit çavaria krijg ik veel hulp en informatie.

Deze steun vanuit België helpt om de zaken in een groter geheel te plaatsen.

Stage in Spanje betekent dat je om te beginnen al Spaans moet spreken: mijn collega’s zijn echte Spanjaarden, die enkel Spaans spreken. Dit maakt het zoeken van informatie soms moeilijk.

Ik spreek zelf ook wel Spaans maar hulp vanuit België is handig zodat ik ook informatie heb waarvan ik meteen begrijp waar het over gaat. Ook de Spaanse cultuur is soms even wennen.

De Spaanse siësta bijvoorbeeld: ik werk dagelijks van 10 tot 15 uur om na een pauze tot 17u30 door te werken tot 20.00u. Uiteindelijk kan ik van die pauze wel genieten. Dan leg ik me boven op mijn dakterras of ga ik naar het strand.”

al gepraat en ik zie dat er echt nood aan is. De verhalen zijn soms schrijnend. Ik ben hier als sociaal cultureel werker maar als ik verhalen over coming-out en familiedrama’s omwille van homoseksualiteit hoor, dan ben ik even functie áf en voel ik het sterk persoonlijk aan. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn ouders die meteen enthousiast waren over mijn eerste vriend, ouders die me hoe dan ook steunen. Als ik mijn coming-out vergelijk met hoe jongeren hier in Valencia vol angst zijn en niet durven vertellen aan hun ouders dat ze homo of lesbienne zijn, dan krijg ik de drang om dat te veranderen. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn, en als ik daar een beetje bij kan helpen dan doe ik dat graag.

Op stage heb ik heel leuke collega’s.

Vooral met mijn baas kan ik het goed vinden. Hij vindt dat ik naast werken ook Spanje beter moet leren kennen en moet genieten van de streek. Zo ben ik met hem en zijn vriend al naar Cordoba, Jaen en Barcelona geweest.

Waarschijnlijk maken we nog een trip naar Granada, Castellon en Allicante.

Ik probeer hier zoveel mogelijk te genieten van de cultuur, het klimaat en de mensen. Valencia is een echte Erasmusstad, met mensen uit veel andere culturen. De Belgen heb ik in het begin wat gemeden, zodat ik intussen een interessante vriendengroep van Zweden, Noren, Duitsers, Zwitsers en Mexicanen heb. Daarnaast is het in Valencia, zo lijkt het, altijd feest. Deze week het Festival Andalucia: een groot eet- en drink-festival. Vorige week was er een wijnfestival in de stad en natuurlijk heb ik ook de Fallas meegemaakt: een lawaaierig volksfeest met vuurwerk en masclettaeen soort bommetjes waarmee de lente wordt verwelkomd.”

Thierry Stockmans

DM: Wat motiveert en boeit je zo?

Sander: “Ik heb met verschillende jongeren en ouders hier in Valencia de magneet - 21

Dans Trots

Dansen discrimineert niet maar brengt samen Begin dit jaar mochten twee lesbische vrouwen niet samen dansles volgen in dansinstituut Walkiers in Lier. Het koppel wou zich inschrijven voor een swingcursus maar dat stootte op verzet: niet van de cursisten, maar van de uitbaters. Een duidelijke vorm van discriminatie. Dansen is een universele taal die mensen net samenbrengt. Veel holebi’s houden van dansen: gewoon als hobby of op professioneel niveau als een echte passie. De Magneet laat een professioneel balletdanser, een ervaren salsa-instructeur en heel wat ballroomliefhebbers aan het woord.

Wat betekent dansen voor hen?

Tom: “Dansen is een spirituele uitvoering” Tom De Jager is van Zuid-Amerikaanse afkomst en werd geadopteerd door Nederlandse ouders. Hij woont al een tijd in Antwerpen en danst al zeven jaar bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen.

Daarvoor studeerde hij zeven jaar bij de Nationale Balletacademie van Amsterdam. Voor zijn examenjaar ging Tom naar het Verenigd Koninkrijk. Hij studeerde er af aan The Royal Ballet School in Londen. Hij reisde een groot deel van de wereld af voor het dansen.

Hoewel een professionele danscarrière veel opofferingen vraagt, doet hij niets

liever…

Tom De Jager: “Ik kan niets vergelijken met dansen. Niets geeft zo veel voldoening als het dansen.

Je staat zo dicht bij jezelf wanneer je danst. Het is een soort meditatie, een spirituele uitvoering. Ik ben begonnen toen ik vier jaar oud was. Ik ging met mijn ouders iedere zondag naar de kerk in Amstelveen (vlakbij Amsterdam).

Er hing een poster voor danslessen op woensdagmiddag. Mijn ouders waren niet echt zo cultureel aangelegd, ze beoefenden zelf geen artistieke discipline. Het was dus puur toeval dat we in de kerk die poster tegenkwamen.

Ik kon thuis nooit stilzitten: ik zat altijd op de stoelen, de tafel, de kast, … Mijn ouders vonden het kennelijk een goed idee om me op dansles te sturen. De kerk waar de lessen plaatsvonden had een houten vloer die uitermate geschikt was voor klassieke balletlessen.”

De Magneet: Is ballet niet slopend voor het lichaam?

Tom: “Neen. Dat is precies de reden waarom je vroeg aan ballet moet beginnen. Als je begint wanneer je elf of twaalf bent, is het eigenlijk al te laat.

Het lichaam zit dan al in de groei. De aanpassingen van het lichaam verlopen dan veel moeilijker. Mijn vroege start is zeker een reden waarom ik er later succesvol in ben geworden. Het is een

misvatting dat ballet het lichaam sloopt.

Wanneer je later begint met ballet en een professioneel niveau tracht te bereiken, dan is het uiteraard slecht voor het lichaam.”

DM: Waar werkte je voor je begon bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen?

Tom: “Na Londen heb ik eerst nog een jaar met een stagecontract gewerkt bij het Leipziger Ballett in Duitsland.

Het was het eerste ‘echte’ gezelschap waar ik bij danste en in die zin een enorm leerrijke ervaring. Je leert er bij van heel ervaren personen, balletmeesters zoals ze dan worden genoemd. Duitsland heeft ook een heel lange danstraditie. Na een jaar moest ik audities gaan doen toen mijn contract er niet werd verlengd. Ik heb daarvoor heel Europa afgereisd. Begin 2000 kwam ik Robert Denvers tegen en die bood me een contract aan bij het Ballet van Vlaanderen.”

DM: Wat is er moeilijk aan een groot balletstuk opvoeren?

Tom: “Het is een combinatie van verschillende factoren. De voorbereiding. Je moet ook letten op het dieet. Sommigen rollen vereisen ook een bepaalde lichaamsbouw of –grootte. Het is zoals een rol spelen in een film, dat vergt ook bepaalde fysieke eigenschappen. Voor bepaalde rollen moet je werken aan specifieke

Tom De Jager 22 - de magneet

lichaamshoudingen. De voorbereiding vraagt maanden werk.”

DM: Waar heeft het ballet je al allemaal naartoe gevoerd?

Tom: “Tokio, Sjanghai, New York, Moskou, Spanje, Portugal, Zwitserland, Oostenrijk, Duitsland, … We zijn echt een reisgezelschap. Het Ballet van Vlaanderen is niet gebonden aan een vaste opera of toneelhuis. We doen constant tournees. Antwerpen is wel altijd de plek van waaruit we vertrekken en waar we weer aankomen. We zijn uiteraard vaak te gast in de Antwerpse Opera en de Gentse Opera. We hebben onze stek op het Eilandje.”

DM: Is het feit dat je altijd rondreist niet hinderend voor je sociale leven?

Tom: “Het reisen komt niet als een verassing: je hebt er naartoe gewerkt. Je moet veel inleveren om professioneel balletdanser te worden.

Die keuze maak je al op jonge leeftijd.

Mijn ouders wonen in Amsterdam dus dat is niet zo ver weg, zeker als je ziet dat we ook dansers uit China en Australië hebben. Afspreken is alleszins moeilijk aangezien we ons trainingschema slechts een dag op voorhand krijgen. Het plaatst zeker een rem op je sociaal leven.”

DM: Is dat geen heel emotioneel gegeven: al die mensen, constant samen onderweg?

Tom: “Ja, tuurlijk! Je hebt helemaal geen geheimen voor elkaar. Privacy heb je niet echt. Het wordt een soort familie. Je raakt nauw emotioneel betrokken bij de anderen. Als er iets misgaat, voel je dat enorm in de groep.

Bij het overlijden van een familielid bijvoorbeeld. Het is een heel hecht gezelschap.”

DM: Het lijkt me aannemelijk dat je wel meer holebi’s tegenkomt in de balletwereld…

Tom: “Klopt. Toch wil ik niet het vooroordeel bevestigen dat alle mannelijke balletdansers homo zijn.

Bij ballet komt wel een zekere vrijheid kijken die vrijdenkende personen aanspreekt. Je kan het wat met schilderkunst vergelijken: daar zijn ze ook niet allemaal gay maar wel een aanzienlijk deel. Het ligt ook veel meer bloot bij het ballet. Er zijn misschien andere beroepscategorieën waarbij het minder zichtbaar is, ook omdat de nadruk er niet op ligt. In de danswereld

kan je er niet naast kijken.”

DM: Wat zijn goede herinneringen die je hebt aan het ballet?

Tom: “Ik heb gekozen voor dansen om de wereld te zien. De tournees naar Tokio, Sjanghai en New York waren onvergetelijke momenten. De ontvangst in buitenlandse steden is altijd fantastisch. Mensen zijn zo vriendelijk en enthousiast. De shows van het Ballet van Vlaanderen worden bijna altijd goed ontvangen. Op die momenten valt alles samen: het optreden, het applaus, de handtekeningen. Dan besef je dat alle opofferingen niet voor niets zijn geweest.”

Meer informatie: www. koninklijkballetvanvlaanderen.be

Geert: “Bij ons danst iedereen met iedereen” Geert Audenaert is al een tijd bezig met salsa. Hij was één van de eersten die in Antwerpen les gaf in salsa. Geert was Belgisch kampioen Latin voor profs en nam deel aan verschillende Europese –en Wereldkampioenschappen. Hij richtte zijn eigen salsaclub op: Bailando.

Geert Audenaert: “Ik begon een hele tijd terug met dansen, ik vermoed in 1983, eigenlijk omdat ik dat van thuis uit moest. Mijn ouders beschouwden dat als een onderdeel van de opvoeding dus moesten mijn broer en ik naar de dansschool. Het was uiteindelijk

best fijn: ik had een vriendin van school meegenomen en er heerste een leuke ambiance. Dus ben ik blijven gaan. Ik deed eerst stijldansen in een doorsnee dansschool, daarna begon ik in wedstrijden te dansen en vervolgens begon ik in een club les te geven. Ik heb na verloop van tijd een eigen dansschool opgericht waarin ik een aantal jaren les heb gegeven. Toen liep het op relationeel vlak met mijn partner wat scheef en stapte ik uit die dansschool. Op dat moment heb ik een eigen salsaclub opgericht.”

De Magneet: Vertel eens wat meer over je salsaclub.

Geert: “De salsaclub heet Bailando.

We geven les in verschillende culturele centra in Antwerpen. Ik geef al salsales van 1993. Er was destijds iemand uit de

Antillen die in de stad les kwam geven, de eerste zeg maar. Dansen was op dat moment niet echt meer een plezier: ik zat ofwel keihard te werken in de dansschool en ook het wedstrijddansen was hard trainen. Die trainingen gingen gepaard met ruzie en werken aan de techniek. Daar kropen uren en dagen in. Een vriendin van mij beoefende Afrikaanse dans en tipte me dat er bij haar in de club iemand salsa kwam geven. Ik ben toen gaan zien en vond het ongelofelijk tof omdat alle leuke elementen van het dansen erin zaten en alle lastige zaken, zoals het strekken van de benen, niet zo nodig waren bij salsa. Op die manier kreeg ik terug de magneet - 23

plezier in het dansen. Het was veel relaxter, een verademing! Salsamuziek is zeer leuk en sensueel, dus dat sprak me allemaal wel aan. Het was voor mij recht fiesta, party time!”

DM: Een hele ommezwaai met wat daarvoor deed?

Geert: “Daarvoor beoefende ik LatijnsAmerikaanse dansen. De technieken in de dansen waren wel verwant aan salsa. Chachacha en (Europese) rumba leunen nauw aan bij salsa. Bij de manier waarop die dansen nu worden gegeven, ligt de nadruk erg op lijnen maken, strekken, enzovoort. Dat is de invloed van de discostijl die er is in gekomen.

Die principes gaan echter ten koste van de zachtheid en de ontspannen sfeer tijdens het dansen. Latino’s zijn net heel sensueel: die levendigheid moet in de dans naar boven kunnen komen. Een half jaar nadat ik de salsa heb ontdekt, ben ik er zelf les in beginnen geven.

Op dat moment gaf ik immers al les in andere dansen. Doordat ik er zo vroeg mee ben begonnen, ben ik nu één van de instructeurs die al het langste salsales geeft in Antwerpen.”

DM: Wanneer is salsa bij ons doorgebroken?

Geert: “Het is allemaal langzaam begonnen: in 1998-1999 begon het echt populair te worden. In het begin van de jaren ‘90 waren er amper salsacafés. We gingen dan op het De Coninckplein dansen in een Afrikaans cafeetje waar ze één avond in de week wat salsa speelden. Het was de avantgarde die daar kwam. De mensen van toen waren toch de voorlopers. Het publiek was toen heel nieuwsgierig en open van geest. Ze wisten alle leuke adressen waar je eventueel terecht kon voor salsa. We spraken dan vooral over mensen van in de twintig en jonge dertigers. Ons publiek is nog altijd plezant maar het is allemaal meer mainstream geworden. Iedereen komt nu dansen. Onze studenten zijn 16 tot 75 jaar oud, een goede mix dus. We zitten soms met groepen van 20 tot 30 personen. De voorlopers zijn er een beetje uit en dat mis je soms wel, omdat je van die personen uiteraard veel kunt opsteken.”

DM: Kan je salsa alleen dansen?

Geert: “Salsa dans je met twee. Het leuke aan salsa is net dat je samen danst. Je speelt sensueel op elkaar in, het leiden en het volgen. Er komen ook mensen alleen naar de les maar het

aantal cursisten komt meestal goed uit om koppels te vormen. Er wordt ook veel gewisseld van danspartner. Meer dan de helft van de studenten komen toch alleen naar de les en de rest zijn dus koppels.”

DM: Als ik het goed begrijp, is er zoals bij tango een ‘leidinggevend’ persoon?

Geert: “Als je met twee danst, moet er altijd iemand leiden. Dat is gewoon onvermijdelijk! Het gaat op geen andere manier. Ik zal het vergelijken met achter het stuur zitten van een wagen: als beide personen aan het stuurwiel zitten, zouden er ongelofelijk veel accidenten gebeuren. (lacht) Er moet iemand het initiatief nemen en de andere moet daar op inpikken.

Anders dans je niet echt samen. Bij disco bijvoorbeeld kan je een beetje los dansen. Maar écht samen dansen, jongen, dat is leiden en volgen.”

DM: Salsa is vooral met de kont schudden, hoor ik sommigen dan zeggen…

Geert: “De sensuele heupbeweging is bij salsa toch wel een heel belangrijke beweging, dus ja… (lacht) Ik vind dat ook enorm grappig. Belgen gaan al snel denken dat ze overdrijven maar als Cubanen of Latijns-Amerikanen voor het eerst naar Europa komen, dan hebben ze de indruk dat wij motorisch gestoord zijn. We bewegen natuurlijk te weinig. Wanneer wij het idee hebben dat we echt aan het overdrijven zijn, denken die zuiderse personen: Yes! Er begint eindelijk iets!

Mijn collage bij Bailando, Javier, is van Cuba. Via hem ken ik veel Cubanen.

Ik ben al een keer of tien naar Cuba op reis gegaan om daar de sfeer op te snuiven. Het land telt maar 11 miljoen inwoners, vergelijkbaar met België, maar is ongelofelijk rijk aan traditie in dans en muziek. Cuba is een grootmacht in dansen: de dansen die wij allemaal kennen – chachacha, mambo, salsa en rumba – zijn allemaal rechtstreeks afkomstig uit Cuba. De cultuur is een mix van Afrikaanse, Europese en Latijns-Amerikaanse invloeden. Het is een vruchtbare smeltkroes gebleken. Veel fenomenale jazzmuziek komt ook uit Cuba.”

DM: Is het niet moeilijk voor sommige studenten om die sensualiteit te tonen?

Geert: “We hebben daar allemaal wel wat problemen mee. Een Belg zal nooit dansen zoals een Cubaan dat

doet. De meesten van ons is dat niet gegeven. Zelfs mensen waar je het aanvankelijk niet in zag, beginnen toch wel na een tijd gevoel te krijgen voor het ritme. Het voornaamste is dan ook dat mensen het leuk vinden en ervan genieten.”

DM: Je bent open over je homoseksualiteit bij de studenten?

Geert: “Mijn partner volgt één avond mee les. Daarvoor ben ik meerdere jaren samen geweest met Javier.

Iedereen weet dat bij ons op de dansschool. Ik denk dat de aanvaarding op dat vlak wel goed zit. Tegenwoordig overal, hoop ik dan. Er zijn bepaalde beroepen waarvan mensen net verwachten dat ze met een homo te maken krijgen, wil het ne goeie zijn: kappers, dansers, noem maar op. Ik dans op school met iedereen, want ik moet natuurlijk iedereen helpen: man of vrouw. In het begin zie je dat sommige mannen het daar wat moeilijk mee hebben: niet omdat ze het onuitstaanbaar vinden maar het is hen toch wat fysiek en close. Na een tijd raken ze daaraan gewend en vinden ze het niet erg. Daarna komen ze zelf voor begeleiding vragen als de dans hen even niet afgaat.

We geven ook workshops met alleen maar leiders of alleen maar volgers.

We laten hen dan ook eens de andere rol ervaren om te laten zien hoe je dat moet aangeven. Je kunt pas goed leiden als je weet wat het is om te volgen en omgekeerd, dat is mijn overtuiging. Je ziet dan dat bijvoorbeeld twee heteromannen het wel eens leuk vinden om voor de lol met elkaar te dansen. Op dat moment zijn ze echt ontspannen.

Bij ons danst iedereen met iedereen.

We wisselen ook veel van danspartner: niet iedereen vindt dat in eerste instantie leuk. Salsa is wel een beetje oppervlakkig en sensueel natuurlijk. Ik vind tango bijvoorbeeld veel intiemer.

Dat neemt niet weg dat salsa close is maar mensen merken wel na een tijd dat de dans vlotter gaat als je eens regelmatig van danspartner wisselt.”

DM: De studenten gaan elkaar na verloop van tijd goed kennen?

Geert: “Ja. Het worden vrienden, hé.

We organiseren ook weekends en een zomerstage. Op die momenten hebben ze meer tijd om elkaar te leren kennen en wat dingen samen te

doen. Bij een les kom je aan en praat je wel een beetje maar niet zo veel. Op een weekend ontstaan er echt leuke kliekjes die ook buiten de lessen gaan afspreken.”

DM: Hoe lang ga je er mee door?

Geert: “Een van mijn collega’s is zestig.

Ik weet het dus niet. Zolang het lichaam en de studenten meewillen, graag. Het is mijn job en ik doe het graag, want ik heb het geluk te werken in een heel leuke sfeer.”

Meer informatie: www.bailando.be

Gerd: “Dansen maakt je hoofd écht leeg van alle beslommeringen!”

Active Company, de holebi-vereniging voor actieve sport en ontspanning, heeft sinds twee jaar ook ballroomdansen als activiteit. De Magneet sprak met AC ballroom activiteitsverantwoordelijke Anne Vercauteren en enkele enthousiaste ‘ballroomers’.

een ruimere context: “Als we nu hier bij AC dansen, worden we uiteraard al zeker niet aangekeken op onze geaardheid! Maar dansen is ook een sociaal gebeuren. Er kunnen altijd wrijvingen zijn om wie je bent of hoe je bent. Dat heb je trouwens bij elk menselijk contact. Bij groepsactiviteiten zijn er altijd mensen die je beter liggen dan andere.’

Gerd : “Dansen is trouwens niet alleen een prima fysieke inspanning maar ook een heel goede manier om mentaal tot rust te komen. Dansen maakt je hoofd écht leeg van alle beslommeringen! Je kán nu eenmaal niet in je hoofd óók nog met iets anders bezig zijn terwijl je danst, want dan lukt het niet. De muziek, de danspassen, je danspartner en al de rest glijdt gewoon van je af.”

Gerd: “Ja, en ook niet iedereen voelt zich goed in een groep, of is even sociaal vaardig.”

DM: En waarom dansen bij Active Company?

Anne: “Wel, je wordt hier al zeker niet aangekeken op je geaardheid.

Bovendien geeft het ook wel een speciaal gevoel, zo dansen met een groep van alleen maar same-sex koppels. Een extra ‘boost’ toch?”

De Magneet: Zeg, waarom net dansen?

Anne: “Wel ik heb de danskriebels ontdekt door het zien van de danswedstrijd op de Euro Games in 2007. Het was zó mooi om te zien, zó sierlijk dat ik het zelf ook wel wou proberen! In 2007 ben ik begonnen bij AC en dans hier nu nog altijd. Dansen is gewoon genieten en achteraf ben je bekaf.”

De discriminatie bij Walkiers te Lier wekt algemene verontwaardiging.

Volgens Anne is het álweer een spijtige zaak waarin nóg maar eens duidelijk wordt dat holebi’s maatschappelijk nog steeds niet overal en door iedereen aanvaard worden: “Heel goed dat het lesbisch koppel zo heeft gereageerd, want dit is écht discriminatie!”

Chris: “Dansen heeft me altijd aangesproken! Op een fuif zo wat ‘improviserend’ dansen, het ‘gecontroleerde’ eens weggooien, meegaan in emotie, muziek. Begonnen met Argentijnse tango, maar helaas wou m’n danspartner toen stoppen. Daarna gestart met ballroom dansen bij AC. Wel recreatief, geen wedstrijden voor mij hoor, gewoon ‘genieten’ van het dansen. En als alle opgelegde pasjes dan nog lukken, is dat heel leuk.”

Blijkt dat een van de geïnterviewden, zo’n 15 jaar geleden, er ook al nét hetzelfde heeft meegemaakt. Gerda: “Ja, en niet omdat medecursisten er een probleem van maakten, maar wel de dansschool zelf.”

Pat denkt dat er afro- of indianenbloed door haar aderen stroomt! (grinnikt) Ze kan namelijk urenlang dansen bewegen op muziek - zonder moe te worden. Ook dansen en improviseren op fuiven en ‘T-dansants’. Zalig, zegt ze.

Maar het kan ook anders: Pat volgde reeds in 1994 met een groepje lesbische vrouwen ballroomdansen bij dansschool Hendrickx. Geen probleem!

Ook in Aartselaar, bij dansschool StepIn, werden Pat en Vera, als koppel, door iedereen hartelijk ontvangen.

Pat en Vera: “Enkele jaren geleden volgden we een winterseizoen les in Argentijnse tango. Toen die dansles elke vrijdagavond meer een plicht werd dan plezier zijn wij er mee gestopt. Toch terug zin gekregen en nu dansen wij bij AC. Dansen doen we graag sámen.

En als de pasjes in elkaar vloeien op het ritme van de muziek, dan is dit weer echt een moment waarop we ons verbonden voelen en ons samen amuseren en ontspannen. Tof!”

Gerda en Kathleen: “Wij hebben vroeger les gevolgd bij dansschool De Vos. Nooit problemen gehad.

Op oefenavonden waren we ook heel welkom. In onze groep was er overigens een heterokoppel, waarvan de man altijd een Schotse rok droeg!“ (gniffelt) Vera is pragmatisch, en bekijkt het in

Gerd: “Grappig, maar het is wel net iets lastiger voor de lesgevers. Als ze iemand willen corrigeren of tonen hoe het juist moet, dan moeten ze altijd vragen: ’Dans jij als man of als vrouw?’

Bij hetero danskoppels is dat uiteraard evident, maar bij een same-sex koppel niet.”

Vera: “Mieke en Tony – onze dansleraren – zijn wel echt heel toffe mensen, en d’r wordt soms wat afgelachen tijdens de les.”

Meer informatie over ballroom dansen bij Active Company: www. activecompany.be

Dennis De Roover & Gerd Raeymaeker

Gerd en Anne: “Gerd was altijd al gebeten door de dansmicrobe, maar ondertussen is het een hobby van ons allebei. Dansen is gewoon ontzettend leuk en we doen het heel graag.” de magneet - 25

Anne Vercauteren (rechts): “Dansen is gewoon genieten!”

Mathilde: “Ik wilde vooral geen bittere vrouw worden” (Ex-) partners van holebi’s en transgenders verenigen zich in ‘Oekandana?’

Wat doet het met een vrouw wanneer ze te horen krijgt dat haar vriend of echtgenoot eigenlijk op mannen valt? Mathilde weet wat dit betekent.

Haar man Willy vertelde haar na 27 jaar dat hij ‘biseksueel’ was en zich speciaal aangetrokken voelde tot mannen. Mathilde besefte dat het woord biseksueel de lading niet dekte.

En dat haar man gewoon het woord ‘homoseksueel’ wilde ontwijken.

Voor Mathilde doemde een huizenhoog vraagteken op en ze stortte in. Zij en haar man spraken af om hierover met niemand een woord te reppen.

Willy en Mathilde dansten allebei graag. Op een danscursus liepen ze elkaar letterlijk tegen het lijf. Door met elkaar op te trekken ontdekten ze dat ze buiten de dans nog andere passies deelden. Zoals naar films en toneel gaan of tentoonstellingen bezoeken. Ze voelden zich tot elkaar aangetrokken en werden een stel. Hoewel het destijds niet ‘bon ton’ was, besloten ze om te gaan samenwonen.

De twee hadden het goed samen.

Ze bouwden hun hobby’s verder uit.

Leerden salsa en tango dansen en gaven voor de rest elkaar de mogelijkheid zichzelf te zijn. “Ons leven samen was plezieriger dan dat van vele paren die we kenden”, bedenkt Mathilde.

Huis Willy en Mathilde kochten samen een huis met de bedoeling het op te knappen en er eigenhandig stilaan hun eigen cachet aan te geven. De tuin van het huis veranderde van een weide in een plek waar het goed toeven was.

Om puur praktische redenen stapten ze in het huwelijksbootje. Kinderen kwamen er niet.

Na 20 jaar begon Mathilde met haar gezondheid te sukkelen. Willy begon erop aan te dringen dat ze ieder meer hun eigen weg moesten gaan. Hij wilde emotioneel afstand kunnen nemen van een ziekte waar hij machteloos tegenover stond.

Stilaan sloop de twijfel in Mathildes hart: “Had hij iets met een andere vrouw?”. Zij vroeg het hem meermaals.

Willy kon makkelijk zeggen dat er geen andere vrouw was zonder dat hij moest liegen.

Bom Op zeker ogenblik, rond Pasen, kwam Mathilde na een toneelvoorstelling thuis. Willy zat in de zetel en wilde eens ernstig praten. Voor Mathilde ontplofte een bom. Willy vertelde dat hij biseksueel was en al langer in het geheim mannen ontmoette. Hij kon het dubbelleven niet meer aan.

Mathilde zag haar wereld in elkaar storten, de toekomstplannen die ze samen hadden in het water vallen. Ze dronk zich een flink stuk in haar kraag.

“Ik zag mijn man erg graag, bijna liever dan mijzelf. Uiterlijk en in zijn gedrag wees niets erop dat hij homoseksueel was”.

Hoe verder?

Willy vroeg Mathilde om hierover met niemand te praten. Zij stemde daarmee in. Willy zag nog altijd positieve aspecten aan de relatie en stelde voor om samen te blijven op voorwaarde dat hij beide kanten van zijn seksualiteit kon beleven. De twee besloten om het te proberen.

Mathilde kon haar belofte niet houden en vroeg toestemming om haar hart te luchten bij twee zeer goede vrienden.

Die hielden haar toen min of meer overeind en vertelden het ook niet verder.

Homoseksualiteit op zich is géén probleem voor Mathilde. “Zo lang ik mij kan herinneren ken ik homoseksuele mensen. Iedereen is nu eenmaal verschillend, daar heb ik geen moeite mee, Na de coming-out van Willy ging ik zeker niet anders denken over homo’s. Ik stelde mij wel de vraag waarom dit uitgerekend mij moest overkomen.”

Een modus vivendi vinden bleek geen gemakkelijke klus. Willy kreeg een vaste vriend. “We deelden alle drie dezelfde interesses en een tijdlang deden we een aantal dingen met zijn drietjes. Ondertussen bleef ik vragen stellen aan Willy. De antwoorden kwamen moeizaam of niet. De spanningen tussen ons werden groter.”

Echtscheiding De toekomst bleef een even groot vraagteken. Voor Mathilde werd het duidelijk: samen aan een toekomst werken en de vrijheid die Willy wilde waren niet te verzoenen. Zij zag nog alleen een echtscheiding als uitweg.

Mathilde was vroeger griffier bij een rechtbank van eerste aanleg. Jarenlang werd ze geconfronteerd met mensen die in een echtscheidingsprocedure zaten. Scheiden doet altijd lijden.

Ze was op haar hoede. Een vechtscheiding veroorzaakt veel nodeloos leed en dat wou ze Willy niet aandoen. Ze wou hem zijn vrijheid teruggeven.

Goede bedoelingen Mathilde heeft op wat nichten en neven na geen familie meer. Willy en Mathilde scheidden met onderlinge toestemming en kochten bewust elk een appartement in hetzelfde gebouw met de bedoeling onderling contact te behouden.

Wegens ziekte kon Mathilde met vervroegd pensioen gaan. Nu woont ze helemaal alleen.

Het blijkt een zware opgave om het nieuwe vrijgezellenleven gewoon te worden. “Eigenlijk sta ik er helemaal alleen voor. Als homo kan je op een aantal plekken terecht. Voor hetero’s ligt het een beetje anders.”

Willy ging samenwonen met zijn vriend, op loopafstand van Mathilde. Hij is nog altijd bereid af en toe een handje toe te steken. Mathilde heeft geen contact meer met Willy’s vriend.

Bij de oprichting van Nuance bracht Willy Mathilde in contact met deze

26 - de magneet

groep. De vereniging uit Brussel richt zich zowel tot holebi’s die vroeger een heterorelatie hadden als tot (ex-) partners van holebi’s. Mathilde maakt deel uit van het bestuur.

Binnen Nuance tracht Mathilde op sommige vragen een antwoord en steun te vinden. Ze vindt dat er niet veel mensen zijn die goed kunnen aanvoelen wat zij meemaakt en dat zelfs psychologen daar niet altijd in slagen.

Het bleek dat zij niet alleen met dit gevoel zat. Uit verschillende hoeken kwam de vraag om een keertje samen met lotgenoten van gedachten te wisselen.

Het Roze Huis Mangho, de Antwerpse vereniging voor homo’s die een heterorelatie achter de rug hebben, zette zich in om zo’n bijeenkomst mogelijk te maken in Het Roze Huis. Eind januari kwam Mathilde op de Draakplaats samen met een stuk of tien andere andere vrouwen in dezelfde situatie. Vrouwen van uiteenlopende leeftijden praatten in een vertrouwelijke sfeer over hun ervaringen.

De deelneemsters besloten een eigen praatgroep te creëren die ondertussen de naam ‘Oekandana?’ opgeplakt kreeg.

De bedoeling is om elke drie maanden een bijeenkomst te houden. Mogelijk worden de bijeenkomsten afwisselend in Antwerpen, Leuven, Brussel en Gent georganiseerd.

De initiatiefnemers willen niemand uitsluiten; (ex-) mannen van lesbiennes of (ex-) partners van transseksuelen zijn ook welkom.

Denis Bouwen

Wil je contact opnemen met de nieuwe praatgroep? Dat kan via een e-mailtje naar mangho-a@hotmail. com. Schrijven kan via het adres van de groep: Mangho, p/a Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen.

Website: www.mangho.be.

Topkoks met roos (be)slag Vraag aan 100 Vlamingen welke arbeidssectoren populair zijn bij holebi’s en je zal als antwoord krijgen: mode, acteren, de VRT en horeca. Er zijn misschien veel homoseksuele obers, maar in de keuken? Ingrid Neven van Pazzo en Gert Jan Raven van Raven zijn uitzonderingen die de regel bevestigen.

Ingrid Neven: “Vrouwen gebruiken sneller hun ellebogen” Ingrid Neven is niet zomaar chef van restaurant Pazzo, ze is ook Lady Chef of the Year. Bovendien denken Ingrid en haar vriendin Inge Laurijssen aan kinderen.

De Magneet: Jij bent keukenchef, Inge eindredactrice bij Gazet van Antwerpen. Vallen die twee drukke jobs wel te combineren?

Ingrid Neven: “Ik werk meestal van 9 tot 15 uur, en van 18 tot een uur of 23. Inge start om 15 uur. We zien elkaar pas in de late avond. Maar onze weekends zijn heilig. Ik heb het geluk dat Inge de druk snapt. Ze heeft feeling met horeca. We gaan dan ook vaak in onze vrije tijd uit eten.”

28 - de magneet

Sliptong is met een p DM: Als eindredactrice moet Inge toch ook ‘s weekends werken?

IN: “Eén zondag op de drie is ze van dienst, ja. Dat hoort erbij. Maar een vriendin met een talenknobbel heeft voordelen. (lacht) Zo had ik een discussie met een klant over de spelling van het woord sliptong. Inge zocht het voor me op: het is met een ‘p’, want de sliptongen slippen letterlijk door de mazen van het net. Het heeft dus niets met slib (modder) te maken.”

DM: Waar eten jullie zelf dan graag?

IN: “We proberen graag topzaken uit, maar ik hou ook van authentiek eten.

Een goede prijs-kwaliteitverhouding is voor ons erg belangrijk. Ik denk aan De Zeespreeuw, de Maritime op de Suikerrui, De Godevaert (Sint-Katelijnevest), Clandestino in Haasdonk, …”

DM: Hoe ziet een geslaagd restaurantbezoek er voor jou uit?

IN: “Uit eten gaan mag best wel wat kosten. Maar duur is niet altijd gelijk aan goed. Ik geniet van sterrenzaken, maar degelijk en betaalbaar is even belangrijk. In Nederland kan je tegenwoordig ongelooflijk goed dineren. Alleen bestaat er bij onze noorderburen amper een middenmoot.

Je hebt de top en meteen ook de onderste laag waar je bij wijze van

spreken een broodje kroket krijgt.

België is goed in subtoppers. Natuurlijk is uit eten gaan deels werk maar het is voor ons evengoed ontspanning.”

DM: Elke weekdag in de weer bij Pazzo, uit eten in het weekend. Kook je nog als hobby?

IN: “Koken voor vier thuis is heel anders dan koken voor honderd klanten. Dan probeer ik andere dingen uit.”

Prettig gestoord DM: Heeft Pazzo nu andere klanten sinds je titel van Lady Chef?

IN: “We krijgen wel mensen die speciaal daarvoor komen eten, maar we hebben toch ook tal van vaste klanten. Jong en oud, zakenlui, mensen die gezelligheid zoeken. Het is niet omdat ik Lady Chef of the Year ben, dat we het concept gaan omgooien. Pazzo blijft het à la Pazzo doen. Het is Italiaans voor prettig gestoord. We serveren piekfijne kwaliteit maar er is plaats voor een lach en een zwans.”

DM: Geven klanten dan veel commentaar?

IN: “Er is wel een ‘Mijn Restauranteffect’. Sommige klanten zien zichzelf plots als specialist. Er zijn er die dezelfde bediening verwachten in een zaak waar je 60 euro per persoon betaalt als in een sterrenrestaurant waar je op 2 à 300 euro mag rekenen.

Ingrid en Inge

Dat bestaat niet. Als je werkt met topproducten bijvoorbeeld, kan je geen filet pur opdienen voor 19 euro. De verwachtingen zijn hooggespannen.

Maar we luisteren wel naar wat de klant vertelt. Feedback is belangrijk.”

DM: Wat vragen de klanten dan?

IN: “Ik merk toch dat veel bezoekers weer een ‘eerlijk’ bord willen, met een mooi stuk vlees of vis. Van de moleculaire keuken zal het beste overblijven maar een maaltijd daarmee, is soms te veel of te weinig van het goede.”

Lady chefs DM: Waarom zijn er zo weinig vrouwelijke chefs?

IN: “Er zijn weinig vrouwen in het vak en zeker weinig lesbiennes. Ik denk dat ik de eerste ben die haar coming-out deed. Het is natuurlijk een mannenwereld, waar er veel ego’s zijn.

De vrouwen die wel in het vak zitten, zullen daarom sneller hun ellebogen gebruiken. (lacht) Het valt natuurlijk niet altijd makkelijk te combineren met een gezinsleven.”

DM: Willen Inge en jij kinderen?

IN: “Dat is toekomstmuziek maar we willen wel kinderen, ja. We hebben drukke jobs maar ik werk op schoolvriendelijke uren. Pas vanaf 9 of 10 ‘s morgens en tussen 15 en 18 uur kan ik thuis zijn. Waar een wil is, is een weg.”

Pazzo Oudeleeuwenrui 12 2000 Antwerpen Tel. 03 232 86 82

www.pazzo.be

Open op weekdagen, gesloten op zaterdag en zondag.

Pazzo heeft ook een wijnbar.

Gert Jan Raven: “Mijn inspiratie haal ik uit 40 jaar ervaring” Gert Jan Raven maakte verleden jaar de overstap van hotelrestaurants naar een eigen zaak. Een wereld van verschil. Hij nam de Gulden Beer op de Antwerpse Grote Markt over en herdoopte die tot Raven. Gert Jan kreeg in 1983 de prijs van Eerste Kok van België en won in 1991 brons op de Bocuse d’Or.

appeltjes, de café glacé en de crêpe Suzette erg populaire gerechten. Het klinkt als een detail, maar we pellen onze garnalen zelf. We dragen veel zorg voor wat we maken en dat vertaalt zich in kwaliteit.”

De Magneet: Hoe ben je ertoe gekomen om Raven te starten?

Gert Jan Raven: “Ik was jaren de chef in de Hilton.

Toen die samenwerking plots stopte, dacht ik eraan een sabbatjaar te nemen.

Maar de Gulden Beer stond leeg en dat leverde een mooie kans op. We hebben de zaak opgefrist en een nieuw concept gegeven.

Ondertussen zijn we een dik jaar open.”

DM: Wat houdt Raven nu in?

GJR: “Het concept is ‘back to basics’. Geen fusion, wereldkeuken of moleculaire technieken.

Gert Jan Raven Wel topingrediënten, perfect klaargemaakte DM: Er zijn weinig koks die openlijk gerechten en klassiekers. Mijn inspiratie homo zijn. Hoe zou dat kunnen komen? haal ik uit mijn 40 jaar ervaring. Zo zijn GJR: “Het is een erg zwaar en fysiek de kreeftenbisque, de ganzenlever met beroep. Er zijn ook weinig vrouwen in

het vak. Je moet precies zijn, het moet kloppen, er moet een lijn in zitten. Het zijn ook lange dagen. Niet iedereen is daarvoor gemaakt. Anderzijds, in de Hilton-ploeg waren 14 van de 18 koks homo. Al had dat niets te maken met het feit dat ik er chef was.”

DM: Wat is het grootste verschil tussen werken in een hotel en een eigen zaak runnen?

GJR: “In hotels is een kok veel meer manager. Er moet ook worden gedacht aan ontbijt en roomservice. Budget is er vaak ook erg belangrijk. In een eigen zaak ook, maar met Raven sta ik weer zelf meer achter het fornuis.”

DM: Krijg je veel habitués over de vloer?

GJR: “We ontvangen zowel vroegere Gulden Beerklanten als nieuwe mensen.

Jong en oud. We zijn geen toeristenrestaurant en de meeste klanten komen dus bewust naar Raven.”

Timothy Junes

Restaurant Raven Grote Markt 14 2000 Antwerpen Tel. 03 233 28 33 Fax. 03 233 29 33 www.restaurant-raven.be

Meldpunt Discriminatie bemiddelt voor een goede afloop Het Meldpunt Discriminatie Antwerpen behandelde in 2009 130 meldingen. Vijf daarvan hadden te maken met homofobie. Dat lijkt weinig, maar meldpuntverantwoordelijke Nele Van de Kerkhof plaatst deze cijfers in hun context.

Voel je je gediscrimineerd, dan kan je hiervan melding maken bij het Meldpunt Discriminatie Antwerpen (MDA).

“Discriminatie is een ongelijke behandeling op basis van een persoonlijk kenmerk”, legt Nele Van de Kerkhof uit.

De belangrijkste zijn afkomst, geslacht, leeftijd, seksuele geaardheid, lichamelijk kunnen (handicap) en financieel vermogen.

“Sommige discriminaties zijn oneerlijk maar zijn verantwoord”, vertelt Nele. “Zo mag een callcenter iemand met een spraakgebrek wel weigeren aan te nemen.” De meeste meldingen situeren zich trouwens in de arbeidssfeer.

Een ander voorbeeld waar discriminatie door de vinger wordt gezien, zijn specifieke zwemuren voor vrouwen.

Discriminatie is zelden zwart-wit en staat tegenover de vrije keuze van de werkgever, de verkoper, de uitbater en de woningeigenaar. “Maar je mag geen dienst, werk of woning weigeren op basis van een van de eigenschappen die de antidiscriminatiewet opsomt.”

Het Meldpunt is een bemiddelingsinstelling zoals een ombudsdienst. Wil je dat de discriminatie gestraft wordt, moet je naar de politie en/of de vrederechter stappen.

Stel dat een woningeigenaar weigert te verhuren aan jou als holebi. Als je een vermoeden van discriminatie hebt, kan je dat melden aan het MDA. Nele Van de Kerkhof kan een bemiddeling voorstellen. Vaak is een beetje duiding bij een beslissing al voldoende. “Woningeigenaars verhuren niet graag aan mensen met een laag inkomen. Naast het loonbriefje zijn uitkeringen en andere vormen van steun echter ook een bron van inkomsten.”

Samenlevingsproblemen De vijf homofobiemeldingen in 2009 hadden te maken met zogenaamde samenlevingsproblemen. Daaronder valt pesterijen, scheldpartijen, dreigementen, discriminerende graffiti… Zo werd de bewoner van een sociale woning gepest door de buren omdat hij homo is. Hij kreeg homofobe opmerkingen. Het Meldpunt stelde voor te bemiddelen maar de klager wilde eerst afwachten.

Een Meldpunt Discriminatie bemiddelt nooit zonder dat de klager akkoord gaat. Nele Van de Kerkhof: “Sommigen willen een incident enkel melden. Anderen vrezen dat het publiek maken van het probleem de situatie alleen maar verergert.

Meer dan bemiddelen kunnen we niet. Een slachtoffer kan ook steeds klacht indienen bij de politie of naar de vrederechter stappen.”

Vijf op de 130, dat is niet bijzonder veel. Voor holebi’s is er natuurlijk de Holebifoon. Zowel de Holebifoon als de meldpunten werken samen met het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Komt het tot een rechtszaak, dan kan het Centrum zich burgerlijke partij stellen. Die kan dan extra onderzoek vragen om te kunnen 30 - de magneet

oordelen of het incident geen discriminatie inhoudt. Als dat zo is, kan de rechter een zwaardere strafmaat opleggen.

Preventie Omdat de meeste meldingen zich situeren op de arbeidsmarkt, gaat het MDA zich qua preventie vooral daarop toeleggen. Maar ook aan holebi’s is er gedacht. Zo klaagden homo-horecauitbaters dat het soms moeilijk is een taxi te bestellen voor een klant. “Hoewel er hier geen meldingen over zijn binnengekomen, kregen we tijdens overleg rond de Antwerp Pride toch signalen dat dit wel eens een probleem vormt”, vertelt Nele Van de Kerkhof. Daarom werkten het MDA, de politie en de taxisector samen aan een brochure voor taxichauffeurs. Hierin is ook een luik over holebi’s opgenomen.

Timothy Junes

Soorten discriminatie De wet onderscheidt verschillende soorten discriminatie: - Directe discriminatie: bv. “Ik wil geen holebi’s in mijn eigendom”.

- Indirecte discriminatie: bv. “Ik aanvaard alleen traditionele koppels”.

- Het weigeren van ‘redelijke aanpassingen’ aan de infrastructuur voor een mindervalide.

- Opdracht geven te discrimineren. Zo kan bv. niet alleen de buitenwipper maar ook de uitbater worden aangeklaagd.

-Intimidatie: beledigen, pesten.

Urbi et orbi Het MDA is er niet alleen voor de stad Antwerpen, maar wel voor het grootste deel van de provincie. Het MDA is bevoegd voor 48 steden en gemeenten: Aartselaar, Antwerpen, Balen, Berlaar, Beveren, Boechout, Boom, Bornem, Borsbeek, Brasschaat, Brecht, Duffel, Edegem, Essen, Grobbendonk, Heist-op-den-Berg, Hemiksem, Herentals, Herenthout, Hove, Kalmthout, Kapellen, Kontich, Kruibeke, Laakdal, Lier, Lint, Malle, Meerhout, Mortsel, Niel, Nijlen, Puurs, Ranst, Rumst, Schelle, Schilde, Schoten, Sint-Amands, Stabroek, Vorselaar, Westerlo, Wijnegem, Wommelgem, Wuustwezel, Zandhoven, Zoersel, Zwijndrecht.

Er zijn 11 meldpunten in heel Vlaanderen.

Enkele cijfers Het Antwerpse Meldpunt Discriminatie heeft in 2009 130 meldingen ontvangen. 31,5% hiervan situeert zich binnen het domein werkgelegenheid.

Het gaat hier zowel om feiten die aan bod komen bij de sollicitatie, tijdens de tewerkstelling als bij de beëindiging van de tewerkstelling. Meldingen uit het onderwijs en meldingen uit de samenlevingssfeer staan respectievelijk op de tweede en de derde plaats.

Bij 59 meldingen of 45% gaat het om mogelijke discriminatie op basis van nationale afstamming of huidskleur. In 2008 ging dit nog om 65% van de meldingen. In 2009 nam het absolute aantal meldingen op basis van andere discriminatiegronden toe ten opzichte van 2008, het absolute aantal meldingen op basis van nationale afstamming en huidskleur is ongeveer hetzelfde gebleven. Zo handelen zestien meldingen over de discriminatiegrond handicap, de overige meldingen houden voornamelijk verband met leeftijd, geloofsovertuiging, geslacht, gezondheidstoestand en seksuele geaardheid.

Van de 130 meldingen werden er 41 gekwalificeerd als een terechte opmerking of een gegronde klacht. Achttien meldingen werden als ongegrond bestempeld. In elf gevallen werd de melding gekwalificeerd als ‘betwist’. Bij de overige meldingen was het Meldpunt Discriminatie onbevoegd of heeft het de melding doorverwezen naar meer gespecialiseerde instanties.

Roze Persagentschap ‘t Is de schuld van de Nederlanders (1)

Eerste homotijdschrift in Marokko

Nederlandse aardappelen en kip maken eters ervan holebi en kaal. Dat beweerde de Boliviaanse president Evo Morales. “Er zit zoveel gif in dat je hem moet schillen.”

Nederlandse aardappelen zijn volgens Morales weliswaar ‘groot en mooi’, maar onderdeel van een ‘kapitalistisch dieet’ dat homoseksualiteit en haaruitval veroorzaakt.

Ondertussen heeft Morales zich verontschuldigd als iemand zich hierdoor beledigd voelde. (TJ)

In Marokko is een eerste Arabischtalig homoblad uitgegeven, Mithly. De makers werken vanuit Madrid en willen Marokkaanse homo’s een stem geven. Je kan het eerste nummer downloaden op http://www.mithly.net/01/ mithly01.pdf. (TJ)

‘t Is de schuld van de Nederlanders (2) De Amerikaanse oud-generaal John Sheenan legde de schuld van de het debacle in Srebrenica in de schoenen van Nederlandse homomilitairen. In 1995 werden de Nederlandse blauwhelmen er ontwapend en doodden Servische troepen naar schatting 7000 moslimmannen en -jongens. Sheenan moest zich verontschuldigen voor zijn uitspraak (TJ)

Homo in supermarktstripreeks

Homohuwelijk in Nepal Nepal is het negende land ter wereld dat toelaat dat twee mensen van hetzelfde geslacht met elkaar trouwen. Het Hooggerechtshof oordeelde dat het om een mensenrecht ging. Holebi’s hebben het niet makkelijk in Nepal. (TJ)

Karolien Debecker holebifoont MNM-presentatrice Karolien Debecker is gekozen als meter van de Holebifoon. Ze zoekt een leuke slogan en maakte er een wedstrijd van. Inzendingen zijn welkom tot 1 juli via www.holebifoon.be. Een peter had de hulplijn al: Lieven Debrauwer. (TJ)

De in de VS populaire warenhuiscomic Archie introduceert voor het eerst een homopersonage. De strip gaat over de tieners Archie, Betty, Veronica, Reggie en Jughead.

Die krijgen een homoseksuele klasgenoot: Kevin Keller.

“Riverdale, de stad waarin het verhaal zich afspeelt, is altijd een veilige omgeving voor iedereen geweest”, zegt de uitgever. “Dus is het logisch dat een openlijk homoseksueel personage erbij komt.” (TJ)

Holebinetwerk voor Vlaamse ambtenaren De Vlaamse overheid is gestart met Overuit, een ‘regenboognetwerk’ voor de ruim 40.000 Vlaamse ambtenaren.De grootste werkgever in Vlaanderen wil zo een voorbeeldrol opnemen als werkgever met oog voor al zijn personeelsleden. Vlaamse ambtenaren die holebi of transgender zijn, zullen op de activiteiten van Overuit ervaringen kunnen uitwisselen om zich als groep te empoweren. Holebi’s en hetero’s kunnen elkaar er in een losse sfeer ontmoeten. (TJ)

de magneet - 31

Maak kennis met Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel Met een dertigtal aangesloten holebi-verenigingen vervult Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel één van de belangrijkste rollen binnen het Vlaamse holebi-landschap. Gedragen door een hele hoop vrijwilligers werkt de organisatie naar een aanvaarding van holebi-seksualiteit in de ruimste zin. Ook bij minderheden binnen onze samenleving, zoals allochtonen en ouderen, maakt Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel holebi-seksualiteit bespreekbaar.

Naast een eigen werking met een aantal werkgroepen, richt Het Roze Huis Antwerpen zich naar de hele provincie Antwerpen. Door plaatselijke initiatieven financieel en logistiek te steunen, draagt de organisatie bij tot holebi-emancipatie in alle uithoeken van de provincie.

Het Roze Huis Antwerpen wil er dan ook zijn voor elke holebi die vandaag de dag met vragen zit rond zijn geaardheid. Daarnaast wil ze ook een plaats bieden aan zij die zich gewoon, onder gelijkgezinden, eens flink willen amuseren. Het Activiteitenteam staat daar garant voor!

Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel wil vooral ook wegen op diegenen die vandaag het holebi – beleid in ons land bepalen.

Door politiek lobbywerk slaagt de organisatie erin zich door het politieke kluwen te wringen.

Kortom, Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel is er voor iedereen!

Zin om mee te werken aan deze droom? Het Roze Huis Antwerpen is steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers

Onthaal Nood aan een babbel? Zit je met vragen of ben je bezig met jouw coming-out. Blijf er niet mee zitten… Vrijwiwilligers van de Werkgroep Onthaal staan voor je klaar!

Elke donderdagavond van 19u tot 21u.

Meer info: onthaal@hetrozehuis.be of 03 288 00 84 HolebiBib Zin in een goed boek of film?Of wil je gewoon meer informatie over holebi-seksualiteit in de ruimste zin van het woord?Vrijwilligers van de HolebiBib staan voor je klaar!

Elke dinsdagavond van 18u tot 20u.

Elke zaterdagmiddag van 15u tot 17u.

Meer info: holebibib@hetrozehuis.be of 03 288 00 84 Aangesloten verenigingen Een recent overzicht van onze aangesloten verenigingen vind je op www.hetrozehuis.be of elders in deze Magneet. Neem ook eens een kijkje op de infotoog en het infobord in Café Den Draak!

Zaalverhuur: Plan je privé of met je organisatie of bedrijf een vergadering, receptie of activiteit? Reserveer dan één van onze zalen. De prijzen zijn democratisch en onze vrijwilligers leggen je in de watten. Meer info en reservaties via secretariaat@hetrozehuis.be of 03 288 00 84.

Algemeen contactadres: Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats 1 2018 Antwerpen www.hetrozehuis.be info@hetrozehuis.be 03 288 00 84

STEUN ONS PROJECT Het Roze Huis kan niet bestaan zonder extra financiële ondersteuning. We rekenen dan ook op jou om ons het broodnodige duwtje in de rug te geven. Wist je dat je voor elke gift vanaf 30 euro op jaarbasis een fiscaal attest ontvangt? Dit doe je door te storten op onze projectrekening bij de Koning Boudewijnstichting met als mededeling ‘L78039-Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel’.

Je kan ons ook op tal van andere manieren steunen, bv. door ons te (laten) sponsoren door je bedrijf, geldelijk of in natura. Je kan ook ‘Krekelsparen’. Of informeer bij je notaris over een legaat t.v.v. Het Roze Huis.

Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel vzw + Café Den Draak Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, 03 288 00 84 info@hetrozehuis.be; www.hetrozehuis.be Elke dinsdag (18u – 20u) en zaterdag (15u-17u): Holebibib Elke donderdag (19u – 21u) Onthaal in café Den Draak. Ook op afspraak op een ander moment of andere plaats; bellen of mailen. Bellen kan enkel op donderdag tussen 19u-21u op 03/288.00.84 of mail naar onthaal@hetrozehuis.be Elke laatste vrijdag van de maand: Spellenclub (vanaf 20u). Gezellige avond waarop allerlei gezelschapspelen worden gespeeld, gratis en iedereen welkom. Niet tijdens de zomermaanden.

Het Roze Huis is lid van lid van çavaria (www. cavaria.be), de wereldkoepelorganisatie ILGA (www.ilga.org) en de Europese koepelvereniging ILGA Europe (www.ilga-europe.org).

Onze aangesloten verenigingen : AA-holebigroep ‘De Eerste’ Holebi’s met verslavingsproblemen p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Gauke.poppema@kreatos.be Elke dinsdag:bijeenkomst AA De Eerste (holebi’s met verslavingsproblemen) in Het Roze Huis (2022u30) Active Company Actieve sport en ontspanning voor holebi’s p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Tel. 0477 51 03 05 , Fax. 03 248 37 85 info@activecompany.be; http://www. activecompany.be Elke maandag:badminton, ballroomdansen en zwemmen Elke dinsdag:conditiegym en volleybal.

Elke woensdag:koor, voetbal, worstelen en zwemmen Elke donderdag: yoga en zwemmen Elke zaterdag: badminton en tennis Elke zondag: badminton, ballroomdansen, tennis, fietsen en hiking.

Voor gedetailleerde informatie rond de sporten, zie www.activecompany.be of Time Out, het magazine van Active Company.

Bij Active Company vinden sommige van de activiteiten niet plaats op feestdagen en tijdens schoolvakanties.

Antar Een regenboog aan cultuur en vrije tijd p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0486 66 67 01 antar.vzw@gmail.com; www.antar.tk Elke derde donderdag:(behalve in augustus) ledenvergadering Antar in Het Roze Huis, vanaf 20u. Meer info op antar.vzw@gmail.com

Antwerp Pride vzw p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen bart@antwerppride.com; www.antwerppride.eu.

Atthis Voor vrouwen die van vrouwen houden Geuzenstraat 27, 2000 Antwerpen 03 216 37 37 atthis@atthis.be; http://www.atthis.be Elke vrijdag en zaterdag:praatcafé voor lesbiennes van in het lokaal van Atthis (20.30u) Elke eerste vrijdag: danscafé voor lesbiennes vanaf 20.30u bij Atthis Elke vierde vrijdag: 40-pluspraatavond voor lesbiennes vanaf 20.30u Bonus Social club voor holebi’s die jong van hart en open van geest zijn p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen bonusplusminus@hotmail.com Elke eerste en derde donderdag: praatcafé Bonus, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (21u) Boysproject – CAW De Terp Sociale organisatie voor jongens en mannen die geld verdienen met sekswerk.

Ook gratis SOA check-up Quellinstraat 56, 2018 Antwerpen 03 293 95 90 Boysproject@cawdeterp.be; www.boysproject.be Elke woensdag: Drop-Inn van Boysproject van 14u tot 20u Elke donderdag en vrijdag: Drop-Inn van Boysproject van 14u tot 17u. Voor meer informatie rond de Drop-Inns zie www. boysproject.be De Flamingo’s Antwerpse holebistudentenclub p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen deflamingos@hotmail.com; http://www. clubflamingo.be De Klaproos Praatgroep voor holebi’s Goudvinkstraat 32, 2260 Westerlo 016 69 60 46 klaprooskempen@msn.com Dubbelzinnig Praatgroep voor bi’s p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@dubbel-zinnig.be; http://www.dubbel-zinnig. be Elke eerste donderdag van de maand: bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u).

Alle inlichtingen: info@dubbel-zinnig.be El Mismo Kempische holebi-vereniging voor 26+ Markt 2, 2270 Herenthout info@elmismo.be; www.elmismo.be

Enig Verschil Holebi-jongerengroep p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@enigverschil.be; http://www.enigverschil.be Elke woensdag: praatcafé (vanaf 20u) Elke eerste woensdag van de maand: een activiteit; voor meer info zie website.

Praatcafés gaan door in jongerencentrum Kavka, Oudaan 14, Antwerpen. Ook de meeste activiteiten gaan door op hetzelfde adres.

Maken van onthaalafspraken: via www. enigverschil.be.

Falconfair vzw platform voor de fetisj community De Reep 4, 2110 Wijnegem info@falconfair.be, http://www.falconfair.be G2O (Gays Going Out) Activiteitengroep voor homo’s p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0486 97 46 35 - info@G2O.be; http://www.G2O.be HijZijZo! Molenstraat 76, 2300 Turnhout info@hijzijzo.be; www.hijzijzo.be onthaal@hijzijzo.be : 0494/85 04 77 HijZijZo! Ouders van Holebi’s p/a Molenstraat 76, 2300 Turnhout ouders@hijzijzo.be; www.ouders.hijzijzo.be Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) Holebi-vereniging voor alle leeftijden Hanswijkstraat 74, 2800 Mechelen 0486 14 17 87 info@hlwm.be; http://www.hlwm.be Elke donderdag: voetbaltraining mannen HLWM, Vrijbroekpark Mechelen (19-20u), info via 0486/14 17 87 of info@hlwm.be En volleybal niveau c van HLWM, Mechelen (20u15 – 22u30). Info via 0486/14 17 87 of info@hlwm.be Elke vrijdag:babbelkroeg HLWM (21.00u-01.00u), Hanswijkstraat 74, Mechelen (21u). De babbelkroeg is rookvrij.

Maandelijks: mountainbiketochten met HLWM 0472/51.81.43 of info@hlwm.be Voor het mountainbikeprogramma kan je surfen naar www. hlwm.be.

Klein Detail Holebi-jongerengroep Kwakkelstraat 71, 2300 Turnhout 2 info@kleindetail.be; http://www.kleindetail.be Elke derde zaterdag van de maand: praatcafé Klein Detail, Kwakkelstraat 71, Turnhout (vanaf 20u)

’t Kwadraat Vereniging voor holebi-ouders p/a Draakplaats 1; 2018 Antwerpen info@tkwadraat.be, www.tkwadraat.be LINQT vzw Online community voor holebi’s Salvi Jansen, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0494 16 56 53 info@linqt.be, www.linqt.be Mangho Opvang en begeleiding van (ex–) getrouwde homo’s François Verhaert, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0496 16 63 66 (François) 0476 36 62 26 (René) mangho-a@hotmail.com, http://www.mangho.be Elke derde woensdag van de maand:praatavond Mangho in de Grote Zaal van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, van 20 tot 22u.

Bijeenkomst vanaf 19u30 in Café Den Draak, zelfde adres. Info en aanmelden via mangho-a@ hotmail.com. Meer informatie www.mangho.be Oekandana? vereniging voor (ex-)partners van holebi’s en transgenders p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0479/73 28 45 (Hilde) tillevds@skynet.be Pimpernel vereniging voor lesbiennes 40+ p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 03/218 97 56 (Leentje) pimpernel40plus@telenet.be Elke eerste zondag van de maand: vanaf 14u bijeenkomst in café Den Draak Pinkwave Holebi-radioprogramma in Antwerpen, 106.7 FM Noordlaan 7a, 2040 Zandvliet redactie@pinkwave.be, http://www.pinkwave.be Elke donderdag: uitzending holebi-programma Pink Wave op Antwerpse Radio Centraal, 106.7 FM (van 20.30u tot 22.00u)

Shouf Shouf vzw Multiculturele holebiorganisatie p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0499 70 50 07 -info@shouf-shouf..be, www.shouf-shouf.be Elke laatste vrijdag van de maand: bijeenkomst op de zolder(19u) van Het Roze Huis. Info: info@ Shouf-Shouf.com

SWATT Groep voor en door holebi’s en hetero’s tot 30 jaar Mechelen p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@swatt.be, http://www.swatt.be

De andere Roze Huizen: Casa Rosa Kammerstraat 22, 9000 Gent 09 269 28 12 info@casarosa.be; www.casarosa.be

Vlaamse Gender Kring Gendervereniging p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@vlaamsegenderkring.be, brittspelters@ skynet.be http://www.vlaamsegenderkring.be Elke derde vrijdag van de maand: Vaste bijeenkomst Vlaamse GenderKring, HRH, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u30) info: info@vlaamsegenderkring.be of brittspelters@ skynet.be

Het Nieuwe Huis Kuringersteenweg 179, 3500 Hasselt 011 74 06 01 (LACH vzw) 011 25 22 94 (De Madam vzw) info@holebilimburg.be ; www.holebilimburg.be

VREAK Holebitheater Holebitheatergroep p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0498 53 33 44 - wim.morbee@gmail.com; http://www.vreak.be

Maison Arc-en-Ciel (Alliàge asbl) 7, Hors-Château, 4000 Liège (Luik) courrier@alliage.be; www.alliage.be

Werkgroep Homofilie Kempen (WHK) Holebivereniging voor alle leeftijden p/a de Merodelei 40/1, 2300 Turnhout 0486 88 22 37 of 0486 40 86 79 whk@skynet.be; http://www.whk.be Werkgroep Internationale Solidariteit met Holebi’s (WISH) Engagement rond holebi’s en mensenrechten p/a Draakplaats 1,2018 Antwerpen 03 288 00 84 wish@hetrozehuis.be; http://www.hetrozehuis.be/ wish/ Onze partnerorganisaties: çavaria Vlaamse koepelvereniging Kammerstraat 22, 9000 Gent 09 223 69 29 info@cavaria.be; www.cavaria.be Wel Jong Niet Hetero (WJNH) Holebi-jongeren in Vlaanderen en Brussel Kammerstraat 22, 9000 Gent tel 09/355 41 87 info@weljongniethetero.be; www. weljongniethetero.be

Het Holebihuis Diestsesteenweg 24, 3010 Kessel-Lo admin@holebihuis.be

Regenbooghuis Polaris Groentemarkt 19a, 8400 Oostende 059 43 96 17 info@polaris-wvl.be, www.polaris-wvl.be Regenbooghuis (vzw Rainbowhouse) Kolenmarkt 42, 1000 Brussel 02 503 59 90 info@rainbowhouse.be ; www.rainbowhouse.be Holebi-diensten: Holebifoon (info over holebi-seksualiteit) 0800-99 533 gratis nummer www.holebifoon.be Holebitext: Teletekstpagina’s op Eén en Canvas pagina’s 738 en 739 op VT4 en VijfTV vanaf pagina 280.

Zizo Magazine voor holebi’s www.zizo-magazine.be Sensoa Centrum voor seksuele gezondheid en hiv 03 238 68 68 info@sensoa.be www.sensoa.be Elke tweede zondag:HIV-café van 15u tot 19u, De stroming(ACV), Almoezenierstraat 12, 2000 Antwerpen. Meer info positief@sensoa.be Elke vierde zondag: HIV-café van 19u tot 23u, De stroming(ACV), Almoezenierstraat 12, 2000 Antwerpen. Meer info positief@sensoa.be Holebi-sites: Gaybelgium, portaalsite voor holebi’s (www. gaybelgium.be) Gayid.eu, holebi-profielensite met nieuwssectie (gayid.eu) Gaylive, portaalsite voor holebi’s (www.gaylive. be) Gayworld, portaalsite voor holebi’s (www. gayworld.be) Talk of the town, blog over holebi-Antwerpen (towntalk.wordpress.com)

Kouros

RECONNECTIVE HEALING Dit is een totaal nieuwe, krachtige

UW INNERLIJK WELZIJN IS EVEN BELANGRIJK VOOR ONS ALS UW UITERLIJK.

healing voor lichaam en geest. Totaal

Beleko is Esperanto en betekent schoonheid. Uiterlijke én innerlijke schoonheid,

niet vergelijkbaar met Reiki, Johrei, Jin

want het ene kan niet zonder het andere. Vandaar dat het Beleko-team zich niet

Shin, Qi Gong of Pranic Healing.

enkel beperkt tot symptoombestrijding. Het “waarom” en de oorzaak van een

De meridianen of acupunctuurlijnen

bestaand probleem, fysiek of psychisch zal steeds onderzocht worden.

vormen een onderdeel van ons lichamelijk circulatiesysteem dat de basisenergie aantrekt zodat herstel van de functies van het menselijke lichaam tot in de

REMEDIE VOOR COUPEROSE In het winterseizoen hebben meer mensen last van couperose of gesprongen haarvaatjes in het gelaat.

HERTEKEN JE LICHAAM MET CAVITATIE

DNA mogelijk wordt. De effectiviteit

De temperatuurverschillen tussen binnen en buiten

Zeker nu we binnenkort weer allemaal goed voor

kunnen dit ontsierende euvel in de hand werken.

de dag willen komen, zijn vaak voorkomende prob-

van Reconnective Healing is duidelijk

Beleko behandelt het probleem met de L900 square

lemen als overtollig vet en cellulitis een doorn in

pulse light machine van Yperion.

het oog. Het antwoord van Beleko heet cavitatie.

aangetoond door de praktijkervaringen,

Als eerste in Antwerpen haalde de health & beauty-

maar ook in wetenschappelijke labora-

Een drietal behandelingen zijn doorgaans nodig om

WETENSCHAPPELIJKE toria. Bij Beleko kun je terecht om deze DOELTREFFENDHEID

clinic de MediCav in huis, het enige toestel dat een

een uitstekend resultaat te boeken. Vaak zijn bepaal-

efficiënte en pijnloze oplossing biedt. Doel van deze

de vaatjes reeds na één sessie verdwenen.

behandeling is het verminderen van het aantal vetcellen, de overtollige vetmassa en cellulitis. De MediCav

zalige en unieke ervaring te beleven op lichamelijk, geestelijk, emotioneel en spiritueel niveau.

Een aanrader is om de behandeling te combineren met een excellente lotion of werkstoffen van het

werd oorspronkelijk voor medische doeleinden ontworpen en werkt via het principe van vetcelreductie

Dr. Baumanngamma, zodat vaatwandjes verstevigen

of implosie van vetcellen via ultrasone geluidsgolven.

en daardoor minder kans hebben om opnieuw te

“Deze nieuwe technologie verwezenlijkt je droomlichaam zonder snijden.”

springen. Tussen iedere behandeling dient minimum twee weken te zitten.

WEG MET DIE ONGEWENSTE HAARGROEI Timing is alles in het leven, dus denk alvast

Beleko slaagt erin uitzonderlijke resultaten neer te zetten die al zichtbaar zijn na één behandeling. Het benodigde aantal behandelingen is afhankelijk van de te verliezen vetmassa, die tot 300 gr per behan-

na over permanente ontharing nu de lente

deling kan oplopen. Per behandeling kan een opper-

nog niet begonnen is. Start je nu met een

vlakte van 40 vierkante centimeter worden aangepakt.

behandeling, dan kan je rustig om de twee à drie maanden komen en beschik je tegen de zomer reeds over heerlijk gladde benen, oksels, bikinilijn

Welke zones kunnen behandeld worden bij mannen & vrouwen?

of wat dan ook.

De methode is snel, veilig en geeft straffe resultaten.

Alle zones zijn behandelbaar met dit toestel.

BELEKO

Amerikalei 90 Antwerpen w w w.beleko.be info @ beleko.be

ALLE INFO OP WWW.BELEKO.BE Schrijf je nu in op de Beleko Nieuwsbrief en geniet van exclusieve voordelen.

Tel 03/257 72 27

Openingsuren :

Enkel op afspraak

alle dagen van 9u tot 21u, zaterdag 10u tot 16u, zondag gesloten.

36 - de magneet