Hello Goodbye

Analogues Resumé

Hoe het allemaal zo gekomen is

Amsterdam, Munchen, Londen, 1966

Onze favoriete tijdreis

Tangerine Trees & Marmelade Skies

De psychedelische vergezichten van The Beatles

Waarom Analoog? Lekker inefficiënt niet aan beginnen. Er verscheen een eerste juichende recensie in Het Parool (nog bedankt, Peter van Brummelen) en dat was wellicht een van de aanleidingen voor een theatertour in het seizoen 2015–2016, inclusief het intimiderende Carré (nog bedankt, George Visser).

Hoe het allemaal zo gekomen is

We hadden een duidelijk plan, toen we begonnen met The Analogues. We zouden een poging wagen om de muziek die The Beatles zelf nooit live gespeeld hebben, de muziek op de albums vanaf Revolver (1966) dus, zo authentiek mogelijk te reproduceren. Eén voor één, integraal, van begin tot eind. Duidelijke spelregels die we inmiddels al honderden keren hebben uitgelegd (sorry daarvoor), maar omdat regels er zijn om te breken gaan we het vanavond allemaal heel anders doen. En omdat Hello Goodbye een afsluiting is van een periode én de aanzet tot nieuwe avonturen, eerst even een klein resumé hoe het allemaal zo gekomen is.

Nog één keer dat beruchte feestje (zo bondig mogelijk, want dat verhaal is óók al vaak genoeg verteld): Fred en Bart ontmoetten elkaar op de verjaardag van een gezamenlijke vriend. Ze raakten aan de praat, over muziek. En Fred liet daarbij vallen dat hij al een tijd lang rondliep met een plan: een Beatlestributeband, volgens de hiervoor beschreven spelregels. Zaadje geplant. Er gingen nog een paar jaar overheen voordat Bart in 2015 bedacht om dan maar meteen aan te vangen met Magical Mystery Tour, want die plaat is enorm complex en orkestraal, dus een prima testcase om eens te onderzoeken of het überhaupt kón, zo’n album in volle glorie live uitvoeren. Bart raadpleegde zijn analoge rolodex en stelde een gezelschap muzikanten samen met liefde voor The Beatles, Fred zorgde dat People’s Place op een doordeweekse avond beschikbaar was en er werden zoveel mogelijk kritische muziekvrienden opgetrommeld. Met het uitdrukkelijke verzoek om een snoeihard oordeel te vellen, mocht dat nodig zijn: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Vooraf – nog geen noot gespeeld dus – kregen we al meermaals het welgemeende advies om te stoppen met deze onderneming, want: een Beatles-tribute, alsof er daarvan al niet genoeg zijn, hoe haal je het in je hoofd?!

Nou … het was toch eigenlijk wel een belevenis, gaven zelfs de zuinigste zuurpruimen na afloop toe, om die nummers live te ervaren met alle benodigde toeters en bellen. Hoewel de toeters en bellen bij die eerste show nog beperkt waren, eerlijk gezegd: we hadden strijkers en blazers, maar de totale gekte wat betreft het antieke instrumentarium had nog niet toegeslagen. Daar hadden we simpelweg de tijd nog niet voor gehad.

Magical Mystery Tour

Maar voordat die theatertour van start ging, hadden we nog wat tijd te doden. Dus deden we in juni 2015 eenmalig het album waar we eigenlijk, logischerwijs, mee hadden moeten beginnen: Revolver. En sinds die ene avond in Amsterdam hebben we honderden, misschien wel duizenden keren de vraag moeten beantwoorden: ‘En wanneer gaan jullie een tour rond Revolver doen?’ Eén keer lukte dat bijna, maar vervolgens werden de shows op het laatste moment afgeblazen. Iets met besmettingsgevaar. Maar het plan Revolver leeft nog steeds. Ooit komt het ervan.

Onze eerste theatershow (in 2015) werd dus niet Revolver, maar Magical Mystery Tour Het eerste optreden was in Steenwijk, waar we alle aanwezigen achteraf persoonlijk konden bedanken (het waren er precies vijftig). Je moet ergens beginnen. Een steuntje in de rug was dat De Wereld Draait Door (in januari 2016) zich over The Analogues ontfermde. We mochten daar aantreden op volledige oorlogssterkte (met orkest, én langer dan één minuut) en konden aan tafel uitgebreid ons verhaal kwijt, over onze missie om The Beatles te laten voortleven, en hoe we dat deden: zonder pakken en pruiken, mét authentieke instrumenten en met mierenneukerige aandacht voor de kleinste details.

‘Het gebeurt wel dat Diederik tijdens een show eerst minutenlang een zeldzaam orgel introduceert,’ vertelde Bart, ‘en dat dat orgel het vervolgens niet doet.’ Blijkbaar wilde het publiek dat weleens met eigen ogen zien, zo’n vijftig jaar oud orgel dat het niet doet, want na de uitzending waren in één klap alle resterende shows uitverkocht. Andere gasten tijdens die uitzending waren Ali B. en Sywert van Lienden – dus dan lijkt 2016 een eeuwigheid geleden. En over Matthijs van Nieuwkerk kan je zeggen wat je wil, maar zijn jongensachtige enthousiasme was aanstekelijk (ondanks dat hij in zijn geestdrift twee songtitels aan elkaar plakte tot Flying Fool On The Hill). Een bedankje aan de redactie van DWDD is een jaar of zeven (en een heleboel volle zalen) later toch op zijn plaats.

Sgt. Pepper documentairemaker Marcel de Vré zich met The Analogues ging bemoeien.

En niet voor het laatst: hij maakte documentaires over onze reproducties van Sgt. Pepper (dat album bleek een ondoenlijke klus, maar je raadt het al: uiteindelijk lukt het), The White Album (2018, tijdens The Beatles Week in Liverpool), Abbey Road (in de Abbey Road Studios) en registraties van onze shows in de Ziggo Dome.

Sgt. Pepper is de show waarin écht alles op zijn plaats viel. We riepen weliswaar al vanaf onze allereerste show dat het ‘alleen om de sound gaat’ en dat pakken en pruiken een absolute no-go zijn, maar het oog wil ook wat.

Daarom bedacht huisontwerper Robert Muda voor Sgt. Pepper dat projecties de muziek visueel zouden kunnen ondersteunen. Veel mensen zeggen dat je bij een Analogues-concert ‘met je ogen dicht The Beatles hoort spelen’, maar de visuals, gemaakt door Muda in samenwerking met verschillende ontwerpers en animators, zorgen ervoor dat het toch de moeite waard is om je ogen open te houden. De Pepper-periode werd afgesloten met combinatie van Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper in de Ziggo Dome. Eregast was Geoff Emerick, de man die als technicus betrokken was bij al die beroemde Beatles-opnames. Dat hij hier nog bij heeft kunnen zijn en dat we de mogelijkheid hebben gehad om uit de eerste hand te horen hoe het er destijds aan toe ging in de studio, is ongetwijfeld een van de meest dierbare herinneringen uit ons hele Analoguesavontuur.

Na een uitgebreide Nederlandse tour bracht The White Album ons naar het hol van de leeuw, de International Beatleweek in Liverpool. Daar worden de meest doorgewinterde Beatlesconnaisseurs en de beste Beatlestributebands samengebracht, op de plek waar het allemaal ooit begonnen is. Het voelde toch wel als een examen, vooral omdat we als hoofdact van het festival in de Liverpool Philharmonic Hall speelden. We merkten hoe al tijdens de eerste maten van Back in The U.S.S.R. de scepsis in de zaal –een stelletje Nederlanders komt ons eens even laten zien hoe The Beatles moeten klinken – plaats maakte voor een gevoel van saamhorigheid waar we nog steeds kippenvel van krijgen als we eraan terugdenken.

Abbey Road

De conclusie van die eenmalige Magical Mystery Tour was dat het een uitstekend idee was, The Beatles reproduceren. Maar alléén het geluid, zo nauwgezet en authentiek mogelijk. Een poging om ook visuele gelijkenis te bewerkstelligen met die vier 25-jarige knulletjes, daar zouden we om begrijpelijke redenen

In 2017 was Sgt. Pepper aan de beurt, en dat was voor het eerst dat

In de voorbereiding op The White Album kwam er een onverwachte uitdaging op ons pad. Jan van der Meij, founding member, onvervangbaar als ‘harde McCartney’, als inspirerende podiumpersoonlijkheid en als buitengewone gitarist, kreeg te kampen met gehoorproblemen. Verklaarbaar na vele jaren trouwe dienst in de rock-’n’-roll, maar zeker niet eenvoudig te verhelpen. Rust was het devies, voor onbepaalde tijd. Een kleine ramp met een rij uitverkochte White Album-shows op het programma.

Felix Maginn was net even een muurtje aan het behangen – moet ook gebeuren – en stond op een ladder toen Bart hem belde. We hebben je nodig, en wel nú. Tegenstribbelen was kansloos. Felix bleek geen eenop-eenvervanging van Jan, maar met een andere rolverdeling binnen de band, en een aantal wisselende gastzangers, was Felix het ontbrekende puzzelstukje. En uiteindelijk zelfs veel meer dan dat. Gelukkig is Jan (waarschijnlijk) vanavond ook weer van de partij.

Tien maanden later, op 30 juni 2019, volgde het tweede hol van de leeuw. Het idee ontstond nadat er meerdere flessen wijn ontkurkt waren, maar wíe nou als eerste het megalomane idee opperde om Abbey Road ín Abbey Road Studios te gaan spelen (en het ook integraal, live, op te nemen), dat weet niemand meer. Maar het liet ons niet meer los, het was alsof het idee een eigen leven ging leiden, het werd (ondanks een waslijst aan praktische bezwaren) onontkoombaar dat het zou gebeuren. Een van de bezwaren was dat een liveopname publiek behoeft, maar dat de Abbey Road Studios zich niet lenen voor liveoptredens waarvoor kaarten verkocht worden. Onze vraag op social media of er misschien animo was om een opname in de Abbey Road Studios (gratis!!!) bij te wonen, was het begin van een soort militaire operatie. Drie shows achter elkaar op één dag, waarbij steeds een contingent Analoguesfans door de smalle gangetjes naar binnen en naar buiten werd geloodst. Abbey Road, het integrale album, in de grote Studio One, en een toegift in de legendarische Studio Two. Met achteraf de vraag of we dit nou allemaal écht hadden meegemaakt.

Abbey Road eindigde (voorlopig) met een klap op de vuurpijl in de Ziggo Dome, in oktober 2019. Op dat moment speelden we met de gedachte aan een sabbatical: het waren een paar intensieve jaren geweest waarbij we van de ene in de andere verbazing vielen. Het leek ons tijd om al die indrukken eens even rustig te gaan verwerken. Oké, misschien, om dat tijdelijke afscheid te vieren, nog een grootse ‘Best of’-show. Maar daar hoefden we niet langer over na te denken, want dat deed het Outbreak Management Team al voor ons. Tsja. Een ‘sabbatical’ voelt toch héél anders wanneer je er niet zelf voor gekozen hebt.