LONDON CALLING #08 TIMES vrijdag 11 maart 2016
Interview
BLACK HONEY Tekst Ricardo Jupijn Een band die klinkt alsof Lana del Rey de frontvrouw is van een nineties-rockband met sterke surfinvloeden uit de jaren vijftig. Niet alleen op papier, ook uit de speaker klinkt dit als een sublieme mix. Giet er nog een beetje Joe Meek en Tarantino met Mazzy Star overheen en je hebt de gouden formule te pakken van Black Honey. De band uit Brighton gooit hoge ogen met zijn Britse garage en speelt vandaag op London Calling. ‘Rondtoerende bandavond’ Unknown Pleasures host de bovenzaal van Paradiso op de vrijdagnacht van London Calling, waar zij zal waken over bands als Autobahn (1:10 uur) en Black Honey (23:50 uur). Om binnen het thema te blijven: wat zijn de meest unknown pleasures van Black Honey-zangeres Izzy Baxter? “Ik hou van schilderen, tekenen en inkleuren”, vertelt ze. “Op het moment hou ik mij vooral bezig met het maken van inkttekeningen met een toffe kalligrafiepen. Al kan het soms wat lastig zijn om een pot inkt op tour mee te nemen.” Wat voor platen luisteren de bandleden in hun niet-voor-inkt-geschikteen-schuddende-bandbus naar Amsterdam?
“De nieuwe plaat Tell Me I’m Pretty? van Cage The Elephant. Een best of-compilatie van Lou Reed gaat op elke tour mee, onder meer omdat er een paar Velvet Undergroundnummers op staan. Daarnaast zijn we gek op door de nieuwe track Hello Death van Johnny Lloyd. En uiteraard de nieuwe mixtape van Tommy (bassist, red.)! Er gaan geruchten dat het een soort spectaculaire mix is van Robbie Williams, Martha Reeves en Kraftwerk.” Roberto Cavalli Het ziet ernaar uit dat de band op volle oorlogssterkte in Paradiso aan zal treden. “Ik heb het gevoel dat we de laatste maanden na al het toeren zijn veranderd in een onstuitbare machine”, zegt Baxter enthousiast. De band is in ieder geval lekker op dreef na een bizarre show in Milaan. “Onlangs werden we gevraagd om te spelen op de Milan Fashion Week tijdens de show van Roberto Cavalli. We hadden geen idee dat de show en de catwalk om ons heen zouden worden gebouwd. Onze gezichten werden geprojecteerd op de muren en onze bandnaam stond met graffiti op elke muur gespoten. Het leek wel de Factory van Andy Warhol”, vertelt de zangeres. Laatstgenoemde setting en locatie sluiten naadloos aan bij de muziek van het viertal. “We plukken ideeën uit
verschillende decennia en disciplines en proberen deze vervolgens om te zetten in klanken die filmisch, iconisch of ronduit betoverend klinken. Daarbij proberen we met ons artwork het gevoel van de muziek te versterken.” Minimumloonbaantjes Vanaf het moment dat de eerste, gelijknamige EP van de band uitkwam in 2014, werd de band door talloze blogs opgepikt en gelanceerd in de muziekindustrie. De een na de andere show kreeg de band aangeboden en de festivals stonden in de rij. Het harde werk en de vele uren die de muzikanten in de band stoppen, lijken zich dan ook steeds meer uit te gaan betalen. “Het betekent alles voor ons. We hebben onze heel volwassen leven minimumloonbaantjes gehad en elke cent bij elkaar gespaard om plaatjes uit te brengen en op te kunnen nemen in Chris (gitarist red.) zijn slaapkamer. We proberen alles te doen om zo oprecht en zuiver mogelijke muziek te maken.” Strolling down the canals De laatste keer dat de muzikanten in Amsterdam waren, gingen de vier als pasgeboren hertjes met x-beentjes over de schaatsbaan voor het Rijksmuseum. Wat willen ze deze keer doen? “We zouden ditmaal graag het museum
ín willen. Vorige keer hadden we geen geld en zijn we maar gaan schaatsen”, zegt Baxter. “Wandelingetjes langs de grachten en koffiedrinken doen we het liefste in de stad.” Sweaty madness of The Honeys Om volledig voorbereid het Black Honeygedruis in te duiken vannacht, voelde de London Calling Times de zangeres nog even aan de tand door middel van een paar korte en snelle vragen. Welke band wil ze niet missen vanavond? “Absoluut Kid Wave, we kunnen niet wachten om hen eindelijk eens te zien spelen!” Hun grootste droom? “Om ooit de grote zaal van Paradiso uit te verkopen.” Vreemdste omschrijving van hun band? “Voordat we een persfoto hadden, werden we omschreven als een duo met synths. Wij dachten: huh?!” Wat doet de band over een paar jaar? “We nemen de wereld over en spelen daarna de eerste show op de maan!” Wat is het laatste nieuws rondom nieuw materiaal? “Binnen een paar maanden brengen we een nieuwe EP uit. Over ons debuutalbum kunnen we nog weinig vertellen, maar het zal het wachten waard zijn.” Waarom moet iedereen die dit leest vanavond vooraan staan? “The front row is the closest you can get to the chaos and sweaty madness of The Honeys.” Staat genoteerd!
€4,50
Z Z U B THE ‘Heel leuk, al die muziek, maar zijn er ook roddels?’ We horen het je denken. Ook deze editie heeft de London Calling Times zijn eigen, ironische Privé-hoekje. Redacteur Jelmer Luimstra deed zijn paparazzibril op en ging op zoek naar sappige uitspraken van LC-rockbands.
Otherkin Britpop? Neen! Ze hebben strakke, gescheurde broeken, ze maken hoekige gitaarmuziek en ze komen uit de buurt van Engeland, maar Britpop, daar willen ze niets van weten bij Otherkin. In een interview met Glide Magazine geven ze daar de best mogelijke reden voor: ‘we’re not even British!’ Jawel, Otherkin komt uit Ierland, dus niet uit Groot-Brittannië. Toch, de tijden lijken veranderd: als we de muziek van een Australische band als DMA’s tegenwoordig ook Britpop mogen noemen, waarom mag dat dan niet bij Otherkin? Check het vandaag zelf, want dan speelt de band om 22:30 in de Bovenzaal.
Finn O’Brien is a soul man Frontman Finn O’Brien van The Jacques heeft warrig, blond haar en speelt in een punkband. Toch luistert hij zelf helemaal niet naar punk. In een interview met popblog Drowned in Sound deed hij afgelopen jaar de volgende opmerkelijke uitspraak: ‘I listen to soul and jazz.’ Vanwaar dan al die rockinvloeden in zijn muziek? Hij legt uit dat hij vroeger veel naar punk luisterde, maar sinds hij het zelf speelt niet meer. Als hij thuiskomt na een optreden, heeft hij geen behoefte meer aan een schreeuwende Kurt Cobain. Oftewel: Otis Redding en consorten zullen goede zaken doen bij O’Brien.
THE DAILY INDIE ISSUE #22 Interviews Savages, Kurt Vile, Bombay, Animal Collective, Moon Tapes & C. Duncan + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! www.thedailyindie.nl
Editie #08 | vrijdag 11 maart 2016
LONDON CALLING TIMES
Deze vijf bands mag je niet missen! We zijn nog maar net bijgekomen van de spectaculaire najaarseditie van London Calling, maar vandaag en morgen staat Paradiso alweer in het teken van het leukste showcasefestival van Nederland. De traditioneel strikt Britse line-up is afgelopen jaren steeds breder getrokken en tegenwoordig hebben we te maken met potentiële indie-darlings uit de hele wereld. Maar waar moet je nou écht heen? Wij lichten vijf acts voor je uit.
1
Autobahn
Vrijdag 01:10, Bovenzaal
Horen wij daar een Joy Division-revival? Yes! Autobahn (foto links) is afkomstig uit Leeds, Engeland en toerde al regelmatig met genregenoten Eagulls. Ondanks dat het vijftal al een tijdje meedraait in het muziekcircuit, steekt de band dit jaar pas voor het eerst de Noordzee over. Een primeur voor London Calling, zoals het festival dat wel vaker heeft. Met de sterk op postpunk geïnspireerde EP’s en het opvallend duistere debuutalbum Dissemble, dat vol staat met donkere en jagende songs, zijn we benieuwd of de band het live waar gaat maken. De vele biertjes die er bij de meeste bezoekers op dit tijdstip al in zijn gegaan, zullen de sfeer alleen maar versterken.
2
The Vryll Society Vrijdag 20:40, Grote Zaal
Ken je die audiovisuals op Windows Media Player nog, die ritmisch en vooral hypnotiserend op de muziek meebewegen? Op die manier laat de muziek van The Vryll Society zich luisteren: kleurrijk, fascinerend, divers en eclectisch. Kraut, funk en psychedelische pop vonden ieder hun plaats in een onberispelijke en kraakheldere mengelmoes die excelleerde op de EP Pangea en live alleen maar beter tot zijn recht komt. Dat mag ook wel, want de vijf langharige Britten sloten zich voor het maakproces ruim een jaar(!) op in een ondergrondse opnamestudio. Het eindresultaat is ingetogen, sfeervol, aangrijpend en groovy. Uit volle borst meezingen wordt allicht een opgave, maar laat je vooral vrijelijk meevoeren en geniet van de ingenieus gerangeerde geluidjes en melodieën.
LC Partners:
3
Ultimate Painting Zaterdag 22:35, Bovenzaal
Op zoek naar een portie prettige sixtiesmuziek? Dan kun je op zaterdagavond de zon op gaan zoeken bij de heren van Ultimate Painting. De band is opgericht door Jack Cooper (ook van Mazes) en James Hoare (ook van Veronica Falls) en wist ons met hun allereerste single al snel te overtuigen van hun kwaliteiten. Sindsdien volgen we de band op de voet en weten we uit ervaring dat zij dit weekend zeker niet teleur gaan stellen op London Calling. De jangly gitaren en melodieuze zangpartijen komen live misschien nóg wel sterker over dan op de twee fenomenale platen die de band tot nu toe heeft afgeleverd. In de London Calling Times lees je morgen een interview met de heren! Luister je in de tussentijd alvast in met hun zalige, zelfgetitelde debuutalbum en het voortreffelijke Green Lanes.
Kid Wave
Vrijdag 00:25, Grote Zaal
Je debuutplaat opnemen in een bitterkoude winter en dan nog zó intens zorgeloos zomers klinken – het Britse viertal Kid Wave kampt met een chronische zonnesteek, maar niemand die zal klagen als een album als Wonderlust het gevolg is. Shoegaze komt het dichtst in de buurt van de muziek die de band maakt, maar dan met een gevoel voor aanstekelijke meezwierrefreintjes, maar dan allerminst zonder scherp randje. Een snufje 80s-extravaganza hier en een scheutje 00s-nostalgie daar en - voilà - daar is de geestvervoerende soundtrack voor de ultieme tienerzomer in hipsterverpakking. Kid Wave is voor de zorgeloze middagen, de zwoele avonden en de euforische nachten. Laat die laatste mogelijkheid zich precies voordoen als de band de grote zaal betreedt vanavond.
van haar vrienden van de band Quilt, leden van de band van Kevin Morby en ook Jackson Pollis, de drummer van Real Estate, sloot aan.
HET LEF EN GELUK VAN AMBER ARCADES Tekst Robin van Essel
4
Het eindresultaat verschijnt op 3 juni en heet Fading Lines. De Graaf liet zich voor de plaat inspireren door de voortkruipende tijd, utopie, magie en het etherische gevoel dat haar New Yorkse jetlag veroorzaakte. De plaat laveert tussen in de wijdse ruimte zwevende dreampop en repetitieve krautrock en wordt ook niet door het minste label uitgebracht. In 2013 ontmoette De Graaf tijdens het Le Guess Who?-festival in Utrecht een Pools meisje, die in de jaren erna trouw op haar bank kon crashen. Inmiddels werkte hetzelfde meisje voor het prestigieuze Britse Heavenly Recordings (ook de thuis van onder andere Temples, King Gizzard, Hooton Tennis Club en TOY). De Graaf stuurde een demo in en de rest is geschiedenis. Vrijdag 20:05, Bovenzaal
Artistiek kwam de Utrechtse band Amber Arcades de afgelopen jaren nog niet uit de verf zoals zangeres en gitarist Annelotte de Graaf dat voor ogen zag. Daarom besloot ze in het voorjaar van 2015 rigoureus de refresh-knop in te drukken: ze dumpte haar bandleden, nam andere muzikanten aan en schaafde ondertussen door aan haar nummers. Ze keerde haar spaarpot om en vertrok een paar weken naar New York. Hier dook De Graaf de Strange Weather Studio van producer Ben Greenberg in, met wie ze via-via online in contact was gekomen. De man heeft wat je noemt een rijk indie-cv: zo speelde hij in The Men en Uniform en werkte hij samen met bands als Beach Fossils. Ook qua begeleidingsband had De Graaf niets te klagen in New York. Hulp was er in de vorm
De signing door Heavenly zorgde afgelopen maanden voor niet aflatende internationale aandacht voor Amber Arcades. Het laat zien wat gelijke delen lef, geluk en een open, internationaal gericht vizier (en, laten we dat vooral niet vergeten: steengoede liedjes) kunnen betekenen voor Nederlandse artiesten. En ook voor een bescheiden meisje uit Utrecht. Dus geniet deze London Calling nog maar even van Amber Arcades. De Graaf heeft inmiddels een gezelschap van muzikanten om zich heen verzameld, dat volgende week met haar mee vliegt naar het prestigieuze SXSW showcasefestival in Austin, Texas. Het internationale sprookje van Amber Arcades gaat nog wel even door.
Colofon Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Mabel Zwaan, Jente Lammerts, Ruben van Dijk, Robin van Essel & Kevin Smink.
5
Cigarettes After Sex Zaterdag 19:00, Bovenzaal
Hoe rock-’n-roll de bandnaam ook klinkt, we hebben hier te maken met ambient pop uit El Paso, Texas. Een snelle analyse: de voorzichtige zangstijl à la Slowdive, de ‘tunnelsound’ van The xx, gecombineerd met de kwaadaardige tweelingzus van een Pixies-baslijn. Een langzamere analyse: Cigarettes After Sex valt lastig te analyseren. Het is dreigende, onheilspellende en prachtige muziek, die als een rookgordijn je hoofd binnenkruipt met zinsnedes als ‘nothing’s gonna hurt you, baby’. De melancholie spat ervan af. Het is bijzonder ijle muziek, die zomaar vervliegt in alle kleine hoekjes en gaatjes van het Amsterdamse poppodium. Goed opletten dus vanavond. De laatste EP van de band is in een trapgat opgenomen. Wat zal een donkere popzaal met de muziek doen?