LONDON CALLING #10 TIMES zaterdag 28 mei 2016
Het mag dan wel een London Calling van één dag zijn, er staat wel erg veel moois op het programma deze 28ste mei van 2016. Na een hoop schuiven, wikken en wegen, hebben wij een solide Top 5 weten te maken van bandjes die je echt niet hebt willen missen door net even te gaan roken.
1
Canshaker Pi 01:25 in de Grote Zaal
Deze vijf bands wil jij zeker zien!
Canshaker Pi is eigenlijk de muzikale vertaling van de gekke en agressieve professor uit je favoriete kinderserie. Goede in-the-face-muziek met een dikke, vette laag ninetiesgrunge die rijkelijk uit is gesmeerd in alle gaatjes van het bandgeluid. Het ziet ernaar uit dat de Amsterdamse slackerrockers de Grote Zaal af gaan breken vannacht. Want waar hun muziek op plaat al ongelooflijk krankzinnig klinkt, is Canshaker Pi live (weten we uit ervaring) echt compléét insane. Pakkend, onrustig, stuiterend en knetterhard. Exact de juiste formule om vanavond met z’n allen flink hard op te gaan.
2
Dilly Dally
23:35 in de Kleine Zaal
Deze gekke Canadezen gaan al een tijdje mee, maar zijn altijd een beetje onder de radar gebleven. Tijd voor verandering, dus! Zangeres Katie Monks en gitariste Liz Ball kenden elkaar al lang voor het ontstaan van de band en hebben naar eigen zeggen een ‘sister-like bond that requires no words’. Vanuit die sferen is Dilly Dally ontstaan. Heftig en melodisch, gemengd met een zakje wiet. Wat je van deze stoere chicks en heren kunt verwachten, is indierock in de rauwste zin: zelf noemen ze zich grappend ‘#softgrunge’, wat op zich wel een goede beschrijving is. De muziek hint naar Pavement en Pixies, maar wel met een flinke dosis Kurt Cobain in de mix. Wij hopen in ieder geval op hun single Desire van de plaat Sore (door Pitchfork zelfs bestempeld met een dikke 8!).
3
Methyl Ethel 00:10 in de Grote Zaal
Psychedelische pop uit Australië, hoe kan het ook anders? Methyl Ethel (foto boven) is de dreampoppy tegenhanger van Tame Impala’s Kevin Parker. Jake Webb deelt niet alleen Parkers afkomst (Perth, West-Australië), maar ook de liefde voor grootse arrangementen en componeren in zijn eentje op zijn zolderkamer. De band, die deze maand zijn debuutalbum Oh Inhuman Spectacle in Europa uitbracht via 4AD (o.a. Grimes, Deerhunter, Ariel Pink), wordt door de media al rustig the next big thing uit Australië genoemd, ondanks de korte tijd dat de band bezig is. Een grootse titel, kan je wel zeggen. Het talent voor songwriting en chille vibes creeëren is in ieder geval al duidelijk aanwezig op hun debuut, hopelijk maakt het drietal dit ook waar in de poptempel.
Le Bon eindelijk jarig op de juiste dag Jarenlang je verjaardag op de verkeerde dag vieren, het overkwam de 33-jarige Welshe muzikante Cate le Bon. Het idiote verhaal gaat dat haar moeder Le Bons geboortecertificaat een paar jaar geleden in een lade vond. Ze keek ernaar en wat bleek: drie decennia lang zaten ze er bij de Le Bons een dag naast. ‘Hell of a fuckup, eh?’, vatte de muzikante het in 2013 laconiek samen tegen de Britse krant The Guardian. Dat dit alles uiteindelijk toch nog tot iets moois heeft geleid, blijkt dit jaar. Op haar nieuwe album Crab Day staat namelijk het gave nummer I Was Born On The Wrong Day. Zo zie je maar: inspiratie zit soms in een klein hoekje.
Z Z U B THE Heel leuk, al die bandjes, maar zijn er ook roddels? Als rockfan wil je niet alleen over gitaren praten, ook de smeuïge verhalen zijn belangrijk. Weten wij natuurlijk. Daarom brengen we je hier ons ironische privéhoekje, voor een fatsoenlijke portie achterklap. Tekst Jelmer Luimstra
Dub Scouts, Grub Snouts of Trout Snout De Australische band Cub Sport heette voorheen Cub Scouts. Leuke naam, dachten de bandleden, maar de vereniging Scouts Australia - de Australische scoutingvereniging - dacht daar toch net even anders over. De band kreeg daarom een paar jaar geleden een brief van de advocaat van de scoutingclub, met daarin de dringende vraag zijn naam aan te passen. Cub Sports frontman Tim Nelson voelde zich ‘torn apart’, zo vertelde hij later tijdens een interview met ABC. Al helemaal omdat de band kort daarvoor nog had opgetreden voor de scouts. De band koos zijn nieuwe naam uit een ontzettend grote shortlist, met hierin namen als Dub Scouts, Grub Snouts en Trout Snout Doubt Sprouts. Bottom line: krijg nooit problemen met scouts.
4
Ulrika Spacek 02:05 in de Kleine Zaal
De bandleden van Ulrika Spacek namen debuutplaat The Album Paranoia op in hun eigen huis in Londen, switchend tussen de slaap- en de woonkamer. Klinkt knus, maar zoals de absurde titel van dit album al doet vermoeden, is die veronderstelde gemoedelijkheid muzikaal ver te zoeken. Media vergelijken Ulrika Spacek al met Sonic Youth, en daar zit wat in. The Album Paranoia is doorspekt met repetitieve ritmes, zware jaren negentig-distortion en psychedelisch gitaarwerk. De band is een glansrijk ratjetoe van Tangerine Dream, The 13th Floor Elevators, Neu!, The Beatles... you name it! Live is de band heer en meester in het neerzetten van een voortdurend fascinerend schouwspel, dat zelden kabbelt en zowel in mineur als in extase uitstekend te beluisteren is.
5
Cullen Omori 18:35 in de Kleine Zaal
Smith Westerns (2007 - 2014). De jonge leden van deze groep werden binnengehaald als ‘fast-rising indie stars’ en ja, dat doet wat met je. Het ging de bandleden waarschijnlijk allemaal net iets te snel, want eind 2014 klapte Smith Westerns uit elkaar. Frontman Cullen Omori kan het niet laten en besluit solo te gaan en zijn eigen pad te bewandelen. Begin dit jaar was hij daar ineens weer met Cinnamon en Soul Milk, twee nog even kleurrijke singles zoals Smith Westerns die ooit maakte. Wel tript zijn eigen werk net even wat harder door. Weirde, gemanipuleerde achtergrondzang mengt zich moeiteloos met de lijzige stem van Omori en de synthetische instrumentatie van zijn band. Op 18 maart is zijn debuutplaat New Misery verschenen via Sub Pop.
€4,50 Royal Headache has left the building Een groepje fans dat het podium bestormt: ach, je ziet het weleens. Maar zestig (!) fans op het podium? Dat gebeurt niet zo snel. De eer was afgelopen jaar aan de Australische punkband Royal Headache, dat een concert speelde op het Vivid Festival in Sydney. Al snel kwam de politie het podium op om de fans van het podium te vegen. Nu staan ze bij Royal Headache wel bekend om hun - laten we zeggen - overenthousiaste fans, maar dit ging ook de punkband te ver. Na een cover van Womack & Womack’s Teardrops (ja, echt) besloot de band dat het verstandiger was het podium te verlaten. Zanger Shogun gaf later aan The Guardian tekst en uitleg: ‘I didn’t want to see the police start breaking people’s arms and faces. I could see it could easily go in that direction because drunk rock-’n-roll fans are dumb and police are even dumber.’ Memorabel.
THE DAILY INDIE ISSUE #23 Interviews S���������������������� uuns, Kevin Morby, In� dian Askin, Whitney, Bewilder, Big Ups & Amber Arcades + Muziektips, Longreads, Albumrecensies en meer! Release: 3 juni