LONDON CALLING #10 TIMES zaterdag 28 mei 2016
Het mag dan wel een London Calling van één dag zijn, er staat wel erg veel moois op het programma deze 28ste mei van 2016. Na een hoop schuiven, wikken en wegen, hebben wij een solide Top 5 weten te maken van bandjes die je echt niet hebt willen missen door net even te gaan roken.
1
Canshaker Pi 01:25 in de Grote Zaal
Deze vijf bands wil jij zeker zien!
Canshaker Pi is eigenlijk de muzikale vertaling van de gekke en agressieve professor uit je favoriete kinderserie. Goede in-the-face-muziek met een dikke, vette laag ninetiesgrunge die rijkelijk uit is gesmeerd in alle gaatjes van het bandgeluid. Het ziet ernaar uit dat de Amsterdamse slackerrockers de Grote Zaal af gaan breken vannacht. Want waar hun muziek op plaat al ongelooflijk krankzinnig klinkt, is Canshaker Pi live (weten we uit ervaring) echt compléét insane. Pakkend, onrustig, stuiterend en knetterhard. Exact de juiste formule om vanavond met z’n allen flink hard op te gaan.
2
Dilly Dally
23:35 in de Kleine Zaal
Deze gekke Canadezen gaan al een tijdje mee, maar zijn altijd een beetje onder de radar gebleven. Tijd voor verandering, dus! Zangeres Katie Monks en gitariste Liz Ball kenden elkaar al lang voor het ontstaan van de band en hebben naar eigen zeggen een ‘sister-like bond that requires no words’. Vanuit die sferen is Dilly Dally ontstaan. Heftig en melodisch, gemengd met een zakje wiet. Wat je van deze stoere chicks en heren kunt verwachten, is indierock in de rauwste zin: zelf noemen ze zich grappend ‘#softgrunge’, wat op zich wel een goede beschrijving is. De muziek hint naar Pavement en Pixies, maar wel met een flinke dosis Kurt Cobain in de mix. Wij hopen in ieder geval op hun single Desire van de plaat Sore (door Pitchfork zelfs bestempeld met een dikke 8!).
3
Methyl Ethel 00:10 in de Grote Zaal
Psychedelische pop uit Australië, hoe kan het ook anders? Methyl Ethel (foto boven) is de dreampoppy tegenhanger van Tame Impala’s Kevin Parker. Jake Webb deelt niet alleen Parkers afkomst (Perth, West-Australië), maar ook de liefde voor grootse arrangementen en componeren in zijn eentje op zijn zolderkamer. De band, die deze maand zijn debuutalbum Oh Inhuman Spectacle in Europa uitbracht via 4AD (o.a. Grimes, Deerhunter, Ariel Pink), wordt door de media al rustig the next big thing uit Australië genoemd, ondanks de korte tijd dat de band bezig is. Een grootse titel, kan je wel zeggen. Het talent voor songwriting en chille vibes creeëren is in ieder geval al duidelijk aanwezig op hun debuut, hopelijk maakt het drietal dit ook waar in de poptempel.
Le Bon eindelijk jarig op de juiste dag Jarenlang je verjaardag op de verkeerde dag vieren, het overkwam de 33-jarige Welshe muzikante Cate le Bon. Het idiote verhaal gaat dat haar moeder Le Bons geboortecertificaat een paar jaar geleden in een lade vond. Ze keek ernaar en wat bleek: drie decennia lang zaten ze er bij de Le Bons een dag naast. ‘Hell of a fuckup, eh?’, vatte de muzikante het in 2013 laconiek samen tegen de Britse krant The Guardian. Dat dit alles uiteindelijk toch nog tot iets moois heeft geleid, blijkt dit jaar. Op haar nieuwe album Crab Day staat namelijk het gave nummer I Was Born On The Wrong Day. Zo zie je maar: inspiratie zit soms in een klein hoekje.
Z Z U B THE Heel leuk, al die bandjes, maar zijn er ook roddels? Als rockfan wil je niet alleen over gitaren praten, ook de smeuïge verhalen zijn belangrijk. Weten wij natuurlijk. Daarom brengen we je hier ons ironische privéhoekje, voor een fatsoenlijke portie achterklap. Tekst Jelmer Luimstra
Dub Scouts, Grub Snouts of Trout Snout De Australische band Cub Sport heette voorheen Cub Scouts. Leuke naam, dachten de bandleden, maar de vereniging Scouts Australia - de Australische scoutingvereniging - dacht daar toch net even anders over. De band kreeg daarom een paar jaar geleden een brief van de advocaat van de scoutingclub, met daarin de dringende vraag zijn naam aan te passen. Cub Sports frontman Tim Nelson voelde zich ‘torn apart’, zo vertelde hij later tijdens een interview met ABC. Al helemaal omdat de band kort daarvoor nog had opgetreden voor de scouts. De band koos zijn nieuwe naam uit een ontzettend grote shortlist, met hierin namen als Dub Scouts, Grub Snouts en Trout Snout Doubt Sprouts. Bottom line: krijg nooit problemen met scouts.
4
Ulrika Spacek 02:05 in de Kleine Zaal
De bandleden van Ulrika Spacek namen debuutplaat The Album Paranoia op in hun eigen huis in Londen, switchend tussen de slaap- en de woonkamer. Klinkt knus, maar zoals de absurde titel van dit album al doet vermoeden, is die veronderstelde gemoedelijkheid muzikaal ver te zoeken. Media vergelijken Ulrika Spacek al met Sonic Youth, en daar zit wat in. The Album Paranoia is doorspekt met repetitieve ritmes, zware jaren negentig-distortion en psychedelisch gitaarwerk. De band is een glansrijk ratjetoe van Tangerine Dream, The 13th Floor Elevators, Neu!, The Beatles... you name it! Live is de band heer en meester in het neerzetten van een voortdurend fascinerend schouwspel, dat zelden kabbelt en zowel in mineur als in extase uitstekend te beluisteren is.
5
Cullen Omori 18:35 in de Kleine Zaal
Smith Westerns (2007 - 2014). De jonge leden van deze groep werden binnengehaald als ‘fast-rising indie stars’ en ja, dat doet wat met je. Het ging de bandleden waarschijnlijk allemaal net iets te snel, want eind 2014 klapte Smith Westerns uit elkaar. Frontman Cullen Omori kan het niet laten en besluit solo te gaan en zijn eigen pad te bewandelen. Begin dit jaar was hij daar ineens weer met Cinnamon en Soul Milk, twee nog even kleurrijke singles zoals Smith Westerns die ooit maakte. Wel tript zijn eigen werk net even wat harder door. Weirde, gemanipuleerde achtergrondzang mengt zich moeiteloos met de lijzige stem van Omori en de synthetische instrumentatie van zijn band. Op 18 maart is zijn debuutplaat New Misery verschenen via Sub Pop.
€4,50 Royal Headache has left the building Een groepje fans dat het podium bestormt: ach, je ziet het weleens. Maar zestig (!) fans op het podium? Dat gebeurt niet zo snel. De eer was afgelopen jaar aan de Australische punkband Royal Headache, dat een concert speelde op het Vivid Festival in Sydney. Al snel kwam de politie het podium op om de fans van het podium te vegen. Nu staan ze bij Royal Headache wel bekend om hun - laten we zeggen - overenthousiaste fans, maar dit ging ook de punkband te ver. Na een cover van Womack & Womack’s Teardrops (ja, echt) besloot de band dat het verstandiger was het podium te verlaten. Zanger Shogun gaf later aan The Guardian tekst en uitleg: ‘I didn’t want to see the police start breaking people’s arms and faces. I could see it could easily go in that direction because drunk rock-’n-roll fans are dumb and police are even dumber.’ Memorabel.
THE DAILY INDIE ISSUE #23 Interviews S���������������������� uuns, Kevin Morby, In� dian Askin, Whitney, Bewilder, Big Ups & Amber Arcades + Muziektips, Longreads, Albumrecensies en meer! Release: 3 juni
Editie #10 | zaterdag 28 mei 2016
LONDON CALLING TIMES
Tekst Jasper Willems
Achtergrond
CAR SEAT HEADREST Met dertien (!) albums op zijn naam mag je de 23-jarige Will Toledo, boegbeeld van Car Seat Headrest, gerust een fenomeen noemen. Deze ‘nervous young man’ uit het slaperige Leesburg, Virginia, zong het leeuwendeel van dat materiaal in op de achterbank van zijn auto. Dit omdat hij simpelweg té verlegen was om hardop te zingen in zijn iets te gehorige ouderlijk huis. Car Seat Headrest is dus geen willekeurige naam; voor een lange periode waren die stoelleuningen het enige gezelschap waar Will Toledo op kon rekenen. Deze auto dempte een oerschreeuw van teen angst. Met woorden kan Toledo goed overweg. Hij is afgestudeerd in Engels en schuwt niet om vele literaire verwijzingen in zijn songteksten te verwerken, waaronder naar Mary Shelley, James Joyce en Raymond Carver. Dat klinkt misschien nogal pretentieus, maar Toledo weet ze altijd met een humoristische kwinkslag te brengen, en ook zijn emoties te relativeren. Of zoals hij zelf verklaart in een interview met Noisey: ‘…you just sort of become an observer of your own emotional state rather than being entrenched in it.’ Vergelijkingen met indierockvedetten als Pavement, Sebadoh en The New Pornographers zijn inmiddels al vaak gemaakt door muziekcritici, maar onderschat ook niet de invloed van popzwaargewichten als George Harrison (luister eens die gitaarsolo rond 0:40 van America (Never Been)) en Brian Wilson (zo’n beetje alles op Twin Fantasy). Op Kimochi Wariu refereert Toledo op droogkomische wijze naar Wilsons autobiografie: I used to think there was an answer in the music of my youth but I just read Brian Wilson’s biography and now I know the truth because his father never loved him and the band just wanted money and Dennis was an alcoholic who drowned looking for treasure and everyone that Brian turned to just gave him drugs and took his money he was dependent on social acceptance just like every other human Vanaf 2010 haakt een steeds groter wordende groep devoten aan bij Toledo’s obsessief bijgehouden Bandcamp-pagina. Hij licht zijn teksten toe met anekdotes en liner notes, wat de echte die-hard fans steeds verder opstookt. De meeste muzikanten hebben juist liever dat de luisteraar eigen invulling geeft, zonder de achterliggende betekenis zelf te hoeven prijsgeven. Natuurlijk is Toledo zo gewiekst daar zelf om te kunnen lachen. Een veelbesproken zin uit Strangers: ‘When I was a kid I fell in love with Michael Stipe/I took lyrics out of context
and thought ‘he must be speaking to me’. Na elf platen uit eigen beheer en het ‘officiële’ debuut Teens Of Style staat Car Seat Headrest aan de voet van het eerste officiële studioalbum: Teens Of Denial. Dat moet toch een klein beetje wennen zijn geweest voor Toledo. Niet zozeer doordat hij voor het eerst toegang heeft tot een professionele studio, maar meer het feit dat de wereld nu eindelijk luistert naar de jongen die eerst zelfs al zo bang was om voor nota bene zijn eigen ouders liedjes in te zingen. Eerste single Vincent verwijst hier al meteen naar: ‘I find it harder to speak/when someone is listening’, zo luidt een zin. Herkenbare woorden voor mensen die met angststoornissen en depressies kampen. Sociale situaties zoals bijvoorbeeld een feestje waar veel alcohol wordt gedronken, kunnen in het bijzonder confronterend zijn. Het frustrerende aan een angststoornis of depressie: het maakt totaal niet uit in welke situatie je komt, het probleem manifesteert zich steeds weer op nieuwe manieren, en je zit er je hele leven lang mee opgescheept. Toledo weet het wederom met typisch cynisme te relativeren: ‘They got a portrait by Van Gogh on the Wikipedia page for clinical depression. Well it helps describe it’. In het nieuwe Drunk Drivers/Killer Whales gebruikt Toledo het metafoor van een dronken automobilist om menselijke fouten te belichten. Het idee dat onze onsterfelijkheid een illusie is: wij zijn defecte egocentrische wezens die er een compleet zootje van maken. Het komt echter niet preachy over, want hij spaart zichzelf bepaald niet*: We are not a proud race It’s not a race at all We’re just trying *I’m only trying to get home Drunk drivers, drunk drivers Een ontroerende tekst, zeker in vergelijking met nummers die clichématig met het woord
Tekst Jente Lammerts
EVEN VOORSTELLEN GANG OF YOUTHS
home omspringen. Denk bijvoorbeeld aan Michael Kiwanuka en Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Waarom is de home-verwijzing van Toledo volgens ondergetekende dan wél zo raak? Omdat home in dit verband – vermoedelijk – verwijst naar het fundamentele verdedigingsmechanisme tegen onze sterfelijkheid: overlevingsinstinct. We zetten ons eigen bestaan onbewust op de eerste plaats, vaak ten koste van anderen. En dat valt niet goed te praten: This is not a good thing I don’t mean to rationalize Or try and explain it away It’s not ok Drunk drivers, drunk drivers We lezen immers vaak over fatale aanrijdingen waar bij een dronken automobilist betrokken is. Het verrast ons totaal niet meer dat dit keer op keer blijft gebeuren. I read the news today, oh boy. Juist omdat Toledo’s loopbaan begon in die auto, maakt dat het zo persoonlijk. Het voelt als een muzikale handtekening, een signature moment. Bij Drunk Drivers zie je hoe Toledo is gegroeid als liedjesschrijver de afgelopen paar jaar. De oude nummers waren vaak erg doorweven met super bleak teen angst-sentimenten. Nu hij van succes en goede kritieken heeft kunnen proeven, beseft Toledo misschien opeens ook dat hij te midden van al die persoonlijke strubbelingen gewoon van binnen opgevreten werd. In de wetenschap dat mensen daadwerkelijk naar zijn liedjes luisteren lijkt hij zich op Teens of Denial, in al zijn charmante onbeholpenheid, meer naar buiten te richten. Hij heeft het op Drunk Drivers ook niet slechts over zichzelf, maar over “wij’.
20:15 in de Grote Zaal
Hoppa, nog meer indierock uit Australië! De bandleden van de nieuwste livesensatie Gang of Youths ontmoetten elkaar in de Evangelische kerk in 2012. Misschien niet de eerste ontmoetingsplek waar je aan denkt bij een band. De muziek van Gang of Youths bevat dan ook meerdere religieuze tintjes die je niet kunnen ontgaan (en dat komt niet alleen van de titel van hun single Evangelists). Lees: hemelse zang, echoënde gitaren met een kerkgalm, vrome teksten en weten een meer dan goddelijke sfeer op het podium neer te zetten. Na het iets grovere debuutalbum The Positions, dat uitkwam in 2015, stroomden de lovende recensies binnen (een 4,5/5 van Rolling Stone) en bleek Gang of Youths helemaal klaar voor het grote publiek in het buitenland.
Colofon Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Gea Bruinsma, Mabel Zwaan, Jente Lammerts, Jasper Willems & Kevin Smink.
But if we learn how to live like this Maybe we can learn how to start again Like a child who’s never done wrong Who hasn’t taken that first step Deze gedachte over het onschuldige kind, dat de eerste stap nog niet heeft gezet, sluit mooi aan bij de prille stadium waarin Car Seat Headrest zich momenteel bevindt. Het DIY-verleden van de band is precies dat: het verleden. Nu gaat Toledo aan het ambitieuzere werk beginnen. Hij heeft een hele voorraad geweldige liedjes onder de arm, die al dan niet op een toekomstig album terechtkomt. Here’s that voice in your head Giving you shit again But you know he loves you And he doesn’t mean to cause you pain Please listen to him It’s not too late Turn off the engine Get out of the car And start to walk De songtekst van Drunk Drivers/Killer Whales is een tikkeltje pathetischer dan het oudere werk van Car Seat Headrest. Dat staat Toledo echter merkwaardig goed. Teens Of Denial is uit via Matador/Beggars, de band speelt 21:25 uur in de Grote Zaal.