JUNUN featuring Shye BeN TzUr, JoNNy GreeNwood & The raJaSThaN expreSS Wilco • SuunS • SavageS • DinoSaur Jr. SWanS • black mountain • beak> • Julia Holter JeSSy lanza • lee ranalDo & el rayo • WHitney PreoccuPationS • ryley Walker • WooDen SHJiPS Steve gunn • DeerHoof • WanD • cate le bon tHe comet iS coming • DrinkS • girl banD & many more
Voorwoord Welkom op de 47ste editie London Calling. Dit weekend kun je veel nieuwe nummers live horen van gevestigde artiesten als Explosions In The Sky, Allah-Las en Wild Beasts. Allen brachten dit jaar een nieuw album uit. Tegelijkertijd ben ik erg blij met het vastleggen van een aantal bands waar ik al een tijd achteraan zat. Flyying Colours en Hoops zijn daar goede voorbeelden van. Die eerste is naar mijn mening de beste shoegazeband van dit moment en die tweede gaat het ver schoppen met zijn zomerse slackerpop. Soms weet je direct dat je een band moet hebben. Dat
Colofon
was met Isaac Gracie zo. Hij hoefde maar ĂŠĂŠn nummer te spelen op The Great Escape in Brighton en ik was overtuigd. Een fantastisch talent met een weergaloos stemgeluid. We gaan het avontuur aan door hem direct in de grote zaal te zetten, maar ik weet zeker dat hij kan overtuigen. De redactie van muziekmagazine The Daily Indie verzorgde de content voor dit magazine, en Studio Anti-Held maakte de cover. Veel plezier!
Ben Kamsma Programmeur London Calling
Partners
Redactie Ricardo Jupijn, Kevin Smink, Jelmer Luimstra, Dirk Baart, Robin van Essel, Jente Lammerts, Roelof Schipper, David van Dartel & Jonathan Bleeker. Cover design Studio Anti-Held
3
The Daily Indie
TIPT
Iedereen kent het: op een festival net dat ene bandje missen dat daarna supergroot wordt. Frustrerend. Maar laat ons, The Daily Indie, je helpen met het strategisch uitkiezen van je barhangmomenten. Dat je grote namen als Allah-Las en Wild Beasts niet mag missen, spreekt voor zich. Maar wat zijn de kleinere namen die dit festival kleuren? Wij tippen zes acts voor je.
4
Porches De synthpop van Porches is interessant: de band rondom New Yorker Aaron Maine en Greta Kline (bekend om haar alter-ego Frankie Cosmos) gooide hoge ogen met zijn tweede album Pool, gevuld met dromerige indietronicanummers. Met een sterke vijfkoppige liveband weet Porches ook te boeien op het podium en neemt de band je mee naar een esthetisch verantwoord avondje uit in New York. Paradiso is dus even New York in het klein met Porches. (JenteL) Zaterdag, Kleine Zaal om 20:10
Isaac Gracie Toen Isaac Gracie een jaar geleden opdook, had de Britse songwriter niet eens een persfoto. Dat zegt wat, anno 2016. Gracie is niet een typische popster in spe, al was radioroutinier Zane Lowe zó enthousiast dat je het haast zou denken. De twintiger schrijft echter vanuit zijn slaapkamer, met muzieksoftware. Muziek met minimale middelen dus, maar met een maximaal aantal inspiratiebronnen: Gracie is fan van Radiohead en Blur en zijn gouden stemgeluid verlengt terloops ook nog Jeff Buckley zijn veel te korte carrière. (DB) Zaterdag, Grote Zaal om 20:45 Flyying Colours Vliegende kleuren, en daar is geen woord aan gelogen. Flyying - dubbel ypsilon -
Colours blaast haar ongemeen vitale shoegaze in een whiteout van stofzuigers, sirenes en sterrenstof. Uit een put van roze mist en ronkende psychpop trekt het Australische kwartet met een paar woeste halen het debuut Mindfulness tevoorschijn: een stoomwals van een plaat die meteen naar het hoofd stijgt. Het gevolg van My Bloody Valentine staat erbij, verbleekt en exploderend in een bal van vuur. (RS) Zaterdag, Kleine Zaal om 21:25
Drowners Drowners uit New York bracht twee jaar geleden zijn titelloze debuutplaat uit. De enorm catchy single Luv, Hold Me Down kreeg een berg mediaaandacht die absoluut terecht was. Binnen een mum van tijd had de band de Verenigde
5
The Daily Indie TIPT Staten in haar kielzog, waar het dan ook veel toerde. Nu is de groep terug met zijn tweede album: On Desire. Ook deze plaat staat vol met catchy indierock, met jaren tachtig-invloeden. Tevens opvallend: de band heeft nog nooit een clubshow gespeeld in Nederland. Een ware primeur, dus! (JLa) Vrijdag, Kleine Zaal om 00:30
DeMarco, Ty Segall, The Men, White Fence en Unknown Mortal Orchestra). Wij lezen ondertussen niets dan goede dingen over hun shows op het eiland, dus dat stemt ons benieuwd. Gold Class is hard, de spanning is om te snijden en de sfeer is ‘elektrisch’. Laat maar komen! (RJ) Zaterdag, Grote Zaal om 19:30
Gold Class Eind oktober en begin november is Gold Class op tour door heel Europa en bij The Daily Indie begrijpen wij wel dat mensen deze Australiërs graag zien. Dit is post-punk zoals post-punk bedoeld is.: zware Ian Curtis-achtige zang, buigende gitaren en strakke drums. Inmiddels is de band getekend op het befaamde label Spunk Records (o.a. Mac
Health&Beauty Naar London Calling kom je natuurlijk om de nieuwe muziek te ontdekken. Nu zijn wij bij The Daily Indie vrij goed ingelezen, maar rockgroep Health&Beauty zei ons vrij weinig. En dát terwijl deze band al meer dan tien jaar blijkt te bestaan. Maar wie er wat dieper induikt ontdekt dat deze bandleden voornamelijk door het leven gaan als sessiemuzikanten. Zo heb je een aantal leden van deze groep misschien al gezien in bij Ryley Walker, Bonnie ‘Prince’ Billy of Angel Olsen. Afgelopen zomer bracht de band het album NO SCARE uit, een plaat die op springen staat en live gaat ontploffen in de grote zaal! (RJ) Vrijdag, Grote Zaal om 19:00
6
Interview
ALLAH-LAS
Tekst Jelmer Luimstra
Foto’s Jonathan Bleeker
Interview
De Californische band Allah-Las werd groot met de surfsound, maar dat moest maar eens over zijn. Op hun derde plaat Calico Review zeggen de bandleden deze sound vaarwel met als resultaat een veelzijdiger, meer psychedelisch album. The Daily Indie praat bij met frontmannen Miles Michaud (29, zang/gitaar) en Pedrum Siadatian (29, zang/gitaar). Zo, dat is even een andere setting: vorige keer toen The Daily Indie met Allah-Las sprak, eind 2012, bevonden we ons in een klein achterkamertje van de Groningse alternatieve popzaal Vera. De titelloze debuutplaat van Allah-Las was net uit. Nu, vier jaar later, mogen we plaatsnemen in een volledig lege concertzaal. Michaud en Siadatian doen vandaag het woord. Ze strijken neer op het podium en kijken uit over de grote zaal. Later deze avond spelen ze in het negen verdiepingen tellende TivoliVredenburg. Het staat symbool voor de groei die de sixtiespop-band de afgelopen jaren doormaakte. Debuutplaat Allah-Las (2012) en opvolger Worship The Sun (2014) sloegen enorm aan, en de band tourde de hele wereld over: van Griekenland tot Israël en zelfs Zuid-Afrika. “In Zuid-Afrika kwamen er wel duizend mensen kijken”, zegt Siadatian met trots. “En dat terwijl we er nooit eerder hadden gespeeld.” Met zijn ietwat nerdy bloesje dat hij bij zijn broek heeft ingestoken, zou hij zo door kunnen gaan voor een personage in sitcom That 70’s Show. Ook dit jaar zijn ze weer zeven maanden op pad, berekent Michaud: “Toch zijn we de band nooit begonnen met het idee internationaal te kunnen touren. We zagen het als een droom, een onbereikbaar iets. Het succes heeft ons dus totaal verrast.” De bandleden, alle vier surfers uit Los Angeles, kennen elkaar van platenzaak Amoeba. Lange tijd werkten ze hier naast hun studies. Platen verkopen, in het magazijn werken, en dus altijd bezig zijn met muziek. Michaud is enige die er nooit heeft gewerkt.
8
ALL AH-LAS
Jammer, vindt hij. Siadatian: “Matt (Correira, drummer – red.) probeerde hem tevergeefs aan de baan te helpen, maar de baas dacht: niet een van Matt’s vrienden. Ze wilden niet nóg meer surfers (lacht).” In 2008 begonnen ze Allah-Las, met als doel muziek te maken die ze nog niet veel om zich heen hoorden. Rammelende gitaarrockbandjes à la The Fratellis en The Wombats overheersten in die tijd het muzieklandschap, en surfy sixtiespop was bepaald niet ‘in’. Veel is veranderd, en anno 2016 is de surfsound van Allah-Las niet meer weg te denken. The Growlers, Thee Oh Sees, Night Beats; allemaal tapten ze uit hetzelfde jaren ‘60-vaatje als de Californische rockband. Opvallend: juist Allah-Las, de band die groot werd met surf, is nu klaar met dat genre. De surfy gitaarakkoorden zijn op hun nieuwe plaat Calico Review verbannen naar de achtergrond. Het album klinkt harder, meer psychedelisch en ietwat donkerder.
9
Interview Meer Velvet Underground en de late Beatles, minder bossa nova en niets-aan-de-hand-pop. “We werden een beetje moe van de surfsound”, legt Siadatian uit. “We besloten anders te gaan spelen en hebben ons bij het schrijven minder door de surfsound laten beïnvloeden. Ook in de instrumentatie hoor je dat terug. Zo maken we voor het eerst gebruik van synthesizers, en een digitale mellotron.” Zochten ze ook bewust naar een bredere sound, om van het eeuwige retro-stempel af te komen? “Dat niet”, zegt Siadatian na even na te denken. “Ik denk ook nog steeds dat onze sound oud klinkt. Maar met het stempel ‘retro’ hebben we als band altijd weinig ge-
“ De vergelijking met The Beach Boys? Daar snappen we maar weinig van” had. Het impliceert dat je iets uit het verleden opnieuw wilt creëren, maar dat proberen wij juist niet te doen. Het klopt dat we veel oude invloeden hebben, maar we proberen ze te gebruiken als vehikel om iets nieuws te maken.” De studio waar de band zijn nieuwe plaat opnam, had daarentegen niet meer retro kunnen zijn. De zogeheten Valentine Recording Studio was al sinds 1979 gesloten, en opende weer in 2015. De eigenaar, Jimmy Valentine, had er in de jaren 70 een studio met daarnaast een automuseum. Grootheden als Bing Crosby en Frank Zappa hadden in zijn studio opgenomen. Toch verschoof Valentines interesse steeds meer richting de auto’s, en de studio veranderde langzaamaan in opberghok voor het automuseum. Tot anderhalf jaar geleden. De kleinzoon van de inmiddels overleden Valentine, Justin Barsony, raakte op een feestje aan de praat met de persoon die op dat moment eigenaar was van de oude studio. Barsony ging er eens kijken, en onder al
10
ALL AH-LAS het stof vond hij er een nog altijd goed functionerende studio. Hij nam het pand over en kalefaterde de apparatuur weer op. Een half jaar later was de studio klaar. Producer Nic Jodoin (Black Rebel Motorcycle Club, Jimmy Lovine) werd aangetrokken, en die benaderde vervolgens Allah-Las. “We stonden op het punt om met een andere studio in zee te gaan, maar besloten toch maar eens te kijken”, zegt Siadatian. Eenmaal binnen waren ze meteen enthousiast. “De energie die er hing had een bepaalde uitwerking op ons. Er had al dertig jaar niemand gespeeld, wat we bijzonder vonden. Nic maakte ons wijs dat het er spookte (lacht).” Michaud: “Dit soort studio’s past bij ons geluid. Wij voelen ons niet op ons gemak in een koude, steriele ruimte.” In de studio vonden ze (hoe retro) een mengpaneel uit 1964, de zogeheten Universal Audio 610. Hetzelfde type gebruikten The Beach Boys in 1966 ook op hun bekendste album Pet Sounds. Toch weer die link met surfmuziek? “Het berust volledig op toeval”, lacht Michaud. “Dat mengpaneel lag er nou eenmaal. We hadden zelf geen idee dat The Beach Boys ook met zo’n paneel hadden gewerkt. Pas nadat we het album hadden afgemaakt, vertelde iemand ons dat. Ik dacht toen wel: ‘oh my god’!” Of ze nu ook continu worden vergeleken met de Beach Boys? Michaud lacht opnieuw: “Dat worden we al vanaf het begin, kan ik je vertellen.” Siadatian: “Die link, daar snappen we overigens maar weinig van. The Beach Boys was een harmoniegroep, en dat zijn wij totaal niet. We gebruiken hooguit soms wat ‘oohs’ en ‘aahs’. Misschien dat de vergelijking daardoor komt.” Calico Review is uiteindelijk een muzikaal meer diverse plaat geworden dan zijn twee voorgangers. Stilistisch gaat hij van jaren 60-pop tot garagerock. Michaud: “Terwijl onze eerdere albums een vergelijkbare productie hadden voor ieder nummer, deden we het op dit album volledig anders. Iedere song gaven we bewust een totaal andere sound.” Een nummer dat eruit springt, is Could Be You. De song ontaardt in rammelende garagerock en is misschien wel het hardste nummer van Allah-Las tot nu toe. “Could Be You begon als een
11
Interview
simpele jam en werd uiteindelijk dit”, legt Michaud uit, die het zelf schreef. “De gitaren klinken inderdaad wat ruiger. Het gaat over de veranderingen die ik zie in mijn stad Los Angeles. Buurten waar veel kunstenaars en artiesten wonen, worden door toenemende gentrificatie steeds duurder. De creatieven moeten hierdoor naar andere buurten verhuizen. Om me heen zie ik dat veel mensen hier boos over worden. Maar boos worden om veranderingen: is dat altijd nuttig? ‘It could be you’ refereert aan het idee dat wat er fout gaat misschien niet altijd aan anderen ligt, maar ook aan jezelf. Verandering is onvermijdelijk. Je moet leren om het te omarmen, want anders word je er alleen maar moe van.” Wat moeten al die kunstenaars dan doen volgens Michaud? Dan maar naar een uithoek van de stad verhuizen? “Bijvoorbeeld”, zegt hij. “Zolang je maar niet alleen klaagt.” Een ander opvallend nummer dan: Famous Phone Figure, de eerste single van Calico Review. Het gaat over een meisje dat al-
12
ALL AH-LAS leen op haar telefoon kijkt, en alle andere media (in het nummer opgesomd: films, magazines, kranten en televisie) links laat liggen. “Spencer (Dunham, bassist) heeft dit nummer geschreven”, zegt Michaud. “Het gaat over social media, het internet en de daaraan verwante celebritycultuur. Soms draait dit nogal door, zo vinden wij.” Siadatian haakt in: “In Famous Phone Figure komt de zin ‘all comment’s lost in vain’ voor. Die vind ik mooi gevonden. Je hebt Instagram-foto’s die duizenden comments en likes krijgen, met teksten eronder als ‘baby, you look beautiful’. Maar wie leest dat in vredesnaam allemaal? Dat is toch idioot?” En zo schreef Allah-Las een nummer dat de jaren zestig ademt, maar over smartphones gaat. Niet dat ze volledig tegen social media zijn, overigens. Michaud, die voor het interview ook even snel zijn iPhone uit zijn broekzak haalde: “Voor veel mensen helpen social media om relaties te onderhouden, maar bij sommigen gaat het te ver. Je kunt niet de hele dag tientallen WhatsApp-gesprekken voeren. Natuurlijk kun je je telefoon ook nuttig gebruiken, door artikelen te lezen en muziek te ontdekken, maar veel mensen bekijken de hele dag door lame shit.” Siadatian moet erom lachen: “Weet je wat ik achterlijk vind? Al die kattenvideo’s! Wat belachelijk dat mensen daar de hele dag naar kijken, hè?” Maar goed, toch heeft de band zelf ook een Facebook-pagina en een Twitter-account. Is dat niet hypocriet? Nee, denkt Michaud, en hij legt uit dat ze het voornamelijk gebruiken om shows mee aan te kondigen. “Je zult ons niet snel een selfie op Facebook zien posten. En nee, op het podium maken we ook geen filmpjes van het publiek.” Siadatian, licht sarcastisch: “Misschien moeten we dat vanavond maar eens proberen.” Afijn, wie doet de social media bij Allah-Las eigenlijk? ‘Matt’, zeggen ze tegelijk. “Hij houdt het altijd goed bij voor ons”, beaamt Michaud. Maar zeg eens eerlijk: zit er in deze band vol twintigers dan geen enkele smartphoneverslaafde? Het is even stil, en dan zegt Siadatian veelzeggend: “Matt doet de social media.” Ze lachen. En dan nemen we afscheid. Die avond speelt de band in de grote bovenzaal. Op het podium is geen smartphone te zien.
13
18:30 19:00 19:30 20:00 20:30 21:00 21:30 22:00 22
KLEINE ZAAL
SØREN JUUL
HOOPS
VAULTS
18:30 19:00
19:30 20:10
21:00 21:35
HEALTH AND BEAUTY
GROTE ZAAL
19:00 19:30
SILVERSUN PICKUPS
ALLAH-LAS
20:00 - 21:00
21:30 - 22:30
18:30 19:00 19:30 20:00 20:30 21:00 21:30 22:00 22
KLEINE ZAAL
GROTE ZAAL
NILÜFER YANYA
18:30 18:55
COMMUNIONS 19:00 19:30
PORCHES
FLYYING COLOURS
20:10 20:45
21:25 22:10
GOLD CLASS
ISAAC GRACIE
19:30 20:10
20:45 21:25
2:30 23:00 23:30 24:00 00:30 01:00 01:30 02:00 02:30
03:00-05:00
ADIA VICTORIA
DROWNERS
ALEX CAMERON
ALLAH-LAS DJ TEAM
22:30 23:15
00:30 01:15
01:30 02:15
02:25 05:00
WILD BEASTS
KISS ALL HIPSTERS
23:15 - 00:30
00:35 - 05:00
2:30 23:00 23:30 24:00 00:30 01:00 01:30 02:00 02:30
THE DUKE SPIRIT
SCOTT AND CHARLENE 01:05 01:35
23:20 00:05
03:00-05:00
T.B.A. 02:00 02:40
EXPLOSIONS IN THE SKY
TWIN PEAKS
KISS ALL MONSTERS
22:10 - 23:25
00:10 - 01:05
01:10 - 05:00
Interview
WILD BEASTS
Tekst Robin van Essel
Foto’s David van Dartel
Met zijn vijfde plaat Boy King keert Wild Beasts terug naar zijn jeugd. De minimalistische sound van voorganger Present Tense is vervangen door liters testosteron en harde gitaren. The Daily Indie praat erover met Hayden Thorpe en Tom Fleming. Stel je even voor: vier delicate Engelse jongens, allen met metroseksuele trekjes, die in het geval van Hayden Thorpe zelfs naar het androgyne neigen, in een verpauperde wijk vol gun-wielding, meth-dealende rednecks in Zuid-Dallas, Texas. Wild Beasts is daar voor de opnames van Boy King, op uitnodiging van producer John Congleton (ooit frontman van The Paper Chase). “We waren daar zo misplaatst”, lacht Thorpe. “John is erg Texaans. Hij zei: ‘Je begint hier niet alleen aan met een Amerikaan, maar met een Texaan’. Texanen zijn erg naar buiten gekeerde, open mensen. Ik denk dat het in de hand hebben van je emoties iets heel Amerikaans is. Zo van: dit is hoe ik me voel, en dat komt er ook uit.” Fleming: “Johns methode was heel slim. Want artistiek gezien was het goed dat we wat van ons babyvet verloren, als het ware. We durfden daar directer te zijn, lelijker, minder beschaafd. Boy King is daardoor een heel eerlijke plaat.” Schandalig, walgelijk en beledigend Uitzonderlijke persoonlijke situaties lagen in elk geval niet aan ten grondslag aan de behoefte een directe, agressieve plaat te maken. Thorpe: “Sommigen van ons zijn getrouwd, er zijn nog geen kinderen, liefdes erbij en liefdes verloren… Geen exceptionele trauma’s verder. Maar de wereld om ons heen is veranderd. We kunnen daar neerslachtig over doen en het gewicht op onze schouders nemen, of erop reageren met een zekere lichtvoetigheid. We hebben Boy King gemaakt alsof we niks te verliezen hadden, als reactie.” Waar Present Tense ging over volwassen worden, omvat lichtvoetig-
17
Interview heid bij Wild Beasts de ‘fuck dat’-attitude jegens de verantwoordelijkheid die daarmee komt. “We hebben onze teenage fuck you to adulthood omarmd voor Boy King”, zegt Thorpe. “De gitaar zie ik als het ultieme wapen tegen verantwoordelijkheid. Zo gebruiken we hem op het album: schandalig, walgelijk, beledigend.” Alleen het non-muzikale deel van Boy King illustreert al hoe een schandalig, walgelijk en beledigend Wild Beasts klinkt. De apocalyptische robot en font op de cover doen denken aan een eighties hairmetalband, of een Franse retro-elektroplaat zoals de oude van Daft Punk, die, in essentie, ook gore rockplaten waren. Fleming: “Veel artiesten die ons inspireren, zoals Hudson Mohawke of Anohni, vangen de angst, emoties en woede van onze generatie in een soort heavy-metal-anno-2016-esthetiek. Het was ook de bedoeling om Boy King een beetje lelijk te maken, door gladde elektronische baslijnen te combineren met smerige gitaren in de stijl van Prince en Van Halen. Dat moest de stem van de plaat worden. Er zitten ook een hoop bedoelde foutjes en slecht gespeelde stukken in. Iedere band moet zo’n plaat een keer maken. We voelden dat we het maken van mooie muziek op Present Tense wel onder de knie hadden. Nu was het tijd voor iets anders. We zijn niet bepaald plezierige mensen in de teksten die we zingen, dat is heel belangrijk om te beseffen.” De inspiratie voor de cover en stijl van Boy King haalde Wild Beasts uit Metropolis, een stille Duitse sciencefictionklassieker uit 1927. De film gaat over een utopische samenleving, bevolkt door superieure ‘denkers’. Een geheime ondergrondse wereld herbergt de ‘werkers’, die onder erbarmelijke omstandigheden de bovenwereld functionerend houden. Het liefdesverhaal draait om een driehoeksverhouding tussen denker, werker en een robot tegen een achtergrond van een opstand van de werkers, die het einde van de utopie inluidt. Thorpe: “Er zit iets brutaals in dat apocalyptische liefdesverhaal in een crisis van sterfelijkheid versus technologie. Het inspireerde ons om onze jeugdige, onbezonnen boosheid niet meer verbergen. Ik geloofde altijd dat de kracht van muziek iets positiefs was, iets dat me weghield bij de rand van het ravijn. Maar mens zijn
18
WILD BEASTS
betekent dat je liefde en haat tegelijk kunt voelen. Ik ben begonnen in te zien dat muziek ook kan helpen de haat en depressies te omarmen die horen bij je menselijkheid. Die gevoelens kunnen je grootste drijfveer zijn.” Macho De gevoelens die Thorpe omschrijft, komen niet uit het niets. Wie naar de oudere platen van Wild Beasts luistert, hoort al bakken agressie, gif en sarcasme – weliswaar in zo’n minimalistische schoonheid verpakt, dat het bijna schizofreen aandoet. Op Boy King drijft die frustratie alleen maar meer aan de oppervlakte. Naast de cover getuigt ook de tracklist (Though Guy, Alpha Female, He The Colossus, Eat Your Heart Out Adonis) al een terugkerend thema in de discografie van de band: Freudiaanse seksualiteit als kritiek op de geforceerde machocultuur waar de bandleden in de NoordEngelse arbeidersstad Kendal in opgroeiden. Reageerde de band op voorgaande platen nog met een feminiene, bijna campy sound, op Boy King bestrijdt Wild Beasts macho met macho. “Het is absoluut een masculiene plaat, zowel in muziek als
19
Interview
“ Mannen zouden ook emotionele, openhartige wezens moeten kunnen zijn”
zang”, zegt Fleming. “Maar op een sarcastische manier. De gitaren, met stupide Dimebag Squals (het gillende signature gitaarriff van de vermoorde Pantera-gitarist Dimebag Darell – red.) en Hayden die over zijn libido zingt, zijn een masker om angst en onzekerheid te verhullen. Ik denk dat de meeste macho’s van binnen doodsbange kinderen zijn. Vandaar ook de titel Boy King. We hebben op onze platen altijd met genderrollen gespeeld. Maar dit is veruit de minst genderfluïde plaat die we ooit hebben gemaakt. Agressie leek op dit moment gewoon artistiek het eerlijkste wat we konden doen. We had to just face it.” Thorpe: “In een rockband zitten is op zichzelf ook nogal macho. Mensen verwachten iets van je op het gebied van seks, drugs en rock-’n-roll. Dat we onze levens en muziek baseren op die dubbelzinnigheid is een product van de ruige machowereld waarin we opgroeiden.” Genderprobleem Vier zeer intelligente jongens, die in staat zijn op hun omgeving te reflecteren, en die opgroeien in een macho samenleving: dat zijn in een notendop de geestelijke littekens die Wild Beasts thema-
20
WILD BEASTS tiek bepalen. De Byroniaanse held, de door seks en wraak gedreven zelfdestructieve figuur (gebaseerd op de 18e-eeuwse Engelse dichter Lord Bryon) die tot inzien komt dat die levensstijl eigenlijk heel leeg is, komt dan ook vaak langs op Boy King. Desondanks is Wild Beasts sarcastische reactie op de machocultuur ook één van oprechte maatschappelijke zorg. Op onze vraag of het niet een beetje achterhaald is om steeds maar weer het verschil tussen de rol van man en vrouw te benadrukken, reageert Thorpe fel: “Jij vindt dat er geen genderprobleem is? De grootste doodsoorzaak in Groot-Brittannië onder mannen onder de 50 is zelfmoord. Dat betekent dat we nog wel degelijk een probleem hebben met wat er verwacht wordt van de mannelijke bekwaamheid om te dealen met emoties. We blijven hangen in traditionele waardes over hoe mannen stoïcijns en zelfreddend moeten zijn en in hun eentje met hun problemen moeten om gaan. Dat keurslijf bestaat nog altijd. Ik vind dat vooraanstaande mannen in de maatschappij zich er sterker voor zouden moeten maken dat mannen ook emotionele, openhartige wezens zouden mogen zijn.” “Een mening of genderrol is nooit een feit, maar een leugen die we onszelf vertellen om een beetje comfortabel te kunnen leven”, gaat Thorpe verder. “Maar bestaande opvattingen zijn niet per sé waar. Als we iets prediken, is het: wees moedig en openhartig genoeg om jezelf te zijn. Dat doen we ook met onze muziek, we hebben altijd geprobeerd dingen een beetje anders te zien en te doen, als een soort rebellie. We wilden op Boy King expres onbezonnen te werk gaan, terwijl dat niet in ons zit. Een van de beste manieren om niet in herhaling te vallen, is door te doen waarvan je zei dat je ze nooit zou doen: naar Amerika, een brutale attitude, lelijke gitaren. Mensen kunnen provoceren, is een privilege voor je als artiest. Maar het is nog steeds goudeerlijk. Als iemand zegt dat hij Boy King lelijk vindt, voelt dat als een overwinning. Of we niet bang zijn fans te verliezen? Er is een quote (uit een stuk van Ierse dichter Samuel Beckett – red.): ‘Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better’. Als mensen Boy King niet trekken, falen we tenminste wel in a fucking spectacular fashion!”
21
Interview
Tekst Jeroen Sturing
COMMUNIONS
Communions komt uit Denemarken, maar als we hier hadden geschreven dat de band uit Manchester komt, had je het ook geloofd. Op de twee EP’s die de band uit heeft gebracht, horen we veel terug uit een prachtig tijdperk voor de Britse popmuziek: de jaren tachtig. Zanger Martin Rehof is niet te beroerd om daar een aantal vragen over te beantwoorden. The Daily Indie stelt aan u voor: Communions. Hoe is de band ontstaan? “Een paar jaar geleden benaderde ik Frederik en Jacob of ze een bandje wilde starten, dat werd Communions. Die twee waren al vrienden met een heleboel gasten van Mayhem, (een undergroundpodium in Kopenhagen met oefenruimtes red.) hierdoor hadden we direct een plek om te oefenen. Toen de band begon, had ik al een paar liedjes op de plank liggen, dat was een geweldig startpunt. We hadden alleen nog een bassist nodig, dat werd mijn broer Mads.” Welke bands zijn belangrijk voor de sound van Communions? “Er is niet echt een rode draad te ontdekken in onze persoonlijke
22
invloeden. Mijn favoriete zanger is waarschijnlijk Roy Orbison, al vanaf dat ik klein was. Hij heeft mijn benadering van songwriting enorm beïnvloed. Voor de muziek die de band maakt: simpele gitaarrockmuziek met popmelodieën, zijn we zeker beïnvloed door Britse gitaarbands. The Cure, The Smiths en Oasis om er een paar te noemen.” In een eerder artikel noemden we Kopenhagen al eens het indiemekka van Scandinavië. Hoe komt het dat er zoveel toffe bands uit jullie stad komen? Heb je daar een theorie over? ‘Hmm, lastig. Ik denk dat een speciaal ding op het moment is dat er niet één typerende Kopenhagen-sound is. Mensen doen wat ze leuk vinden, of het nou pop, rock, punk of elektronische muziek is, dat maakt niet uit: ze doen hun eigen ding. Dit maakt dat de muziek ontzettend verschillend is, ook al is het maar een kleine stad. De scene rond Mayhem is heel hecht en kleinschalig. Fijn omdat iedereen elkaar kent, maar het voelt ook weleens claustrofobisch.” London Calling heeft een rijke historie van bands die hier gestaan hebben voor de Grote Doorbraak. Om er een paar te noemen: Florence and the Machine, Blur, The Libertines… ‘’Klinkt goed! Ik kende het festival nog niet om eerlijk te zijn, maar ik heb inmiddels wel heel goede dingen gehoord. We voelen ons vereerd om er te mogen spelen.’’ Zin om weer naar Amsterdam te komen? Wat staat er behalve optreden nog op het programma? “De indruk die ik altijd van Amsterdam gehad heb, is dat het een hele vrije stad is met een rijk aanbod aan cultuur. We hebben een paar keer eerder in Amsterdam gespeeld en het was elke keer een geweldige ervaring. Ik weet niet hoeveel tijd we hebben om de stad te verkennen deze keer, maar hopelijk laat iemand ons na de show zien hoe gezellig het kan zijn in Amsterdam.” Debuutalbum Blue komt 3 februari uit, via Fat Possum Records
23
THE BUZZ
Twin Peaks
Het is niet-verkend terrein in de popjournalistiek: roddel en achterklap. Daarom doen wij hier een gooi naar, met ons eigen Privé-katern: The Buzz. TDI-redacteur Jelmer Luimstra geeft je verhalen om het over te hebben in de rij voor de bar. Toen de vijf Amerikanen van Twin Peaks zich naar de duistere jaren negentig-serie vernoemden, had niemand van hen deze serie ooit gekeken. De broer van zanger Cadien James keek er op een dag naar, en ‘Twin Peaks’ vonden de muzikanten simpelweg een mooie naam. Zo eenvoudig kan het zijn. Ze hebben het geweten: journalisten vroegen de leden
24
van Twin Peaks, de band, continu naar hun mening over de serie. Inmiddels heeft de groep de serie dan ook wijzelijk bekeken. Voorspelling: over twintig jaar is Breaking Bad een indiebandje. Alex Cameron uit Canada maakt synthesizermuziek voor de ‘table-for-one-guy’. Niet erg vrolijk, dus. In 2014
Flyying Colours
maakte hij ook nog eens een korte film vanuit het perspectief van een ‘fucking nobody’, met als idee: voor iedere band die doorbreekt zijn er honderden die voor niemand spelen. Maar noem hem zelf absoluut geen ‘fucking nobody’. Dan krijg je reacties als deze in The Guardian: “Noem je mij een nobody? Ik speel shows op “recreationally sized” vissersboten, heb drie e-mailadressen die allemaal functioneel zijn. Ik heb een onbetaalde stagiair die mij uitlegt hoe ik Snapchat moet gebruiken.”
Eén ding weet zanger Brodie J Brümmer van psychrockband Flyying Colours zeker: nooit meer zal hij een sandwich eten in Praag. Toen hij dat deed bleek er namelijk glas in het brood (ja, écht) te zitten, liet hij weten aan muziekmagazine Rolling Stone. Zijn tong bloedde zes uur lang en hij stond die dag met een mond vol bloed op te treden. Tussen de songs door spuugde hij het bloed op de grond. Topoptreden. Afijn, whisky hielp hem er uiteindelijk bovenop, zoals dat gaat bij rock-’n-rollbands.
25
WORD LID VAN THE DAILY INDIE
ONTVANG 4X PER JAAR HET MAGAZINE EN KRIJG TOEGANG TOT TDI-EVENTS Wil je lid worden of meer informatie? Ga naar www.thedailyindie.nl
mel k w e g
ma 31 OKT
SLAVES di 01 NOV
JAMIE T do 10 NOV
KATE TEMPEST
zo 04 DEC
REAL FRIENDS
JAGWAR MA
do 02 FEB
KAKMADDAFAKKA wo 07 FEB
VANT THE FRONT BOTTOMS wo 30 NOV
za 11 MRT
tickets: melkweg.nl