Editie #06
zaterdag 31 oktober
Kurt Vile omarmt zijn duistere momenten Na het zonnige ‘Wakin On A Pretty Daze’ keert Kurt Vile met ‘b’lieve i’m going down’ weer terug naar een donkerder geluid. Hij vertelt over de night vibe en zijn grote held Nick Cave. Tekst Petra Huijgen Zijn telefoon wil niet met het wifi-netwerk verbinden, vertelt Kurt Vile, wanneer hij opkijkt van de tafel en zijn lange haar uit zijn gezicht veegt. “Jammer. Ik wilde het toch proberen voor je begint. Even een paar berichten versturen.” Hij heeft twee jonge dochters en een vrouw thuis in Philadelphia en het reizen valt hem steeds een beetje zwaarder. “Gelukkig krijgen mijn dochters thuis les. Dat maakt het wel iets makkelijker om ze tussendoor te zien. En gelukkig is er meestal wifi.” Hij zou nog wel wat koffie willen, besluit hij: “Kan dat? Wil jij ook? Dan vraag ik het even.” YouTube Na het ongekend goed ontvangen ‘Wakin On A Pretty Daze’ was de druk voor ‘b’lieve i’m going down’ op z’n minst hoog. Nonchalant als beroepsslacker Vile overkomt, vertelt hij dat hij zich wel degelijk van die druk bewust was: “Ik voelde me soms paranoïde tijdens het opnemen. Zo was ik opeens bang dat ik mijn gitaar niet meer goed gestemd kreeg. En als ik hem wel had gestemd, was ik nog steeds bang dat ‘ie vals was.” Dan is de piano, dit album een prominentere plek heeft gekregen, een fijne bijkomstigheid. “Het voelt net alsof ik een trap aan het beklimmen ben. Iedere keer komen meer mensen naar mijn shows, worden er meer albums verkocht. En krijg ik meer en betere reviews.” Die reviews leest hij allemaal. Dat is weleens
Foto Sophie Hemels
anders geweest, in tijden dat hij minder zelfverzekerd was en overal over twijfelde. “Toen was ik nog jong. Of ja, eigenlijk heb ik het maar over een paar albums geleden.” Inmiddels leest hij zelfs de commentaren op Facebook en YouTube. Vile lacht hardop wanneer hij dat vertelt. “YouTube is het ergst. Daar zitten alle haters die echt niets te doen hebben en de hele dag alleen maar haat uit hun computer laten rollen.” Het is een paar seconden stil en dan is er opnieuw die korte, bulderende schaterlach. “Dat is toch mooi. Stel je voor: dat je hobby is
Social media: #LC15
om te haten op, bijvoorbeeld, Kurt Vile.” Night Vibe ‘b’lieve i’m going down’ grijpt qua sfeer nog het meest terug op ‘Smoke Ring For My Halo’ (2011). Waar de sfeer op ‘Wakin on a Pretty Daze’ (2013) relatief zonnig was, had Vile bij dit album juist een night vibe voor ogen. De wat duistere titel heeft daar volgens Vile niets mee te maken: “Ik ben helemaal geen down persoon. Ik vind mezelf juist positief en ik hou van humor. Maar ik ben wel realistisch, dus moet je ook duistere momenten omarmen.” Viles liedjes ontstaan vrijwel altijd, zoals hij
muziek, maar die wel door zijn inspiratiebronnen werden gebruikt. “Ik heb bijvoorbeeld mijn vrienden tot vervelens toe naar Steely Dan laten luisteren. Daar kan ik ontzettend van genieten”, gniffelt hij. “Zij begrijpen het niet, maar ik vind Steely Dan fantastisch.” Nick Cave Ook luisterde Vile voor zijn pianospel goed naar Randy Newman en naar pianokoning Nick Cave. Vile veert op wanneer de naam van Cave valt. Zijn ogen beginnen te glimmen. “Ach, Nick. Hij is voor mij een soort Black Elvis. Een levende legende: onbereikbaar en
“ Stel je voor: dat je hobby is om te haten op, bijvoorbeeld, Kurt Vile.” dat zelf omschrijft, ‘vanzelf’. Voor dit album was dat bij voorkeur ‘s nachts, wanneer iedereen sliep, met een gitaar op de bank. The magic hour. Het woestijnachtige national park Joshua Tree, een van de locaties waar Vile het album opnam, was zo’n magische plek, waar die night vibe als vanzelf in zijn liedjes sloop. “Ik had in m’n hoofd dat dit een spacey, psychedelisch folkalbum zou worden. Dat past bij Joshua Tree. Ik ben enorm groot liefhebber van traditionele folk, maar we leven inmiddels wel in two thousand… something, whatever. Het zou zonde zijn om al m’n inspiratie maar uit die oude folk te halen. Er is zo veel meer.” Op dit ‘b’lieve i’m going down’ zijn ook de piano en banjo te horen, instrumenten die nooit eerder erg prominent aanwezig waren in Viles
ongrijpbaar.” Een keer was Vile dichtbij een ontmoeting met zijn held. “Ik mocht voor hem openen en zat tijdens zijn soundcheck in de zaal van het theater waar we zouden spelen. Hij liep over het podium en onze blikken leken elkaar heel even te kruisen.” In plaats van te glimlachen, voelde Vile zich zo geïntimideerd dat hij trillend ineen dook in zijn stoel. “Daarna heb ik hem niet meer gezien.” Hij zucht. “Ik vind het moeilijk om over Nick te praten, omdat hem het allerergste is overkomen.” Eind juli overleed de vijftienjarige zoon van Cave na een val van een klif. “Mijn grootste wens was altijd om hem te ontmoeten. Ik denk veel aan hem en zijn verlies. Hij is zeker een ander persoon nu en zal nooit meer de oude worden. Maar misschien, misschien zal ik hem ooit nog ontmoeten. Over een tijdje.”
issue #21
€2*
Interviews: The Maccabees, Ducktails, FIDLAR, PiL, Silicon & YAK + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! *Te koop bij de merchtafel
Editie #06 zaterdag 31 oktober 2015
Live Report Day 1
Gezien: LA Priest, HOLY HOLY, Circa Waves & SWIM DEEP
Britse acts zijn dit jaar goed vertegenwoordigd op London Calling. Zo ook op de vrijdag, met onder andere SWIM DEEP, LA Priest en Circa Waves. Maar was het goed of, eh, rubbish? Vraag het The Daily Indie. Een misser in het tijdschema: ook London Calling ontkomt er niet aan. Gisteren was de swingende psychpop-act LA Priest namelijk veel te vroeg geprogrammeerd: al om half 8. Eeuwig zonde; deze dansbare act komt juist in de late uurtjes goed tot zijn recht. Afijn, een korte geschiedenisles: enkele jaren terug was LA Priest (echte naam: Samuel Eastgate) nog de frontman van Late of the Pier. Hij bracht begin dit jaar een klein album uit genaamd ‘Inji’. Dit schommelt op de grens van hitjes en obscure, elektronische muziek. De show op London Calling neigt het meest naar het laatste. Samen met slechts tien lampjes, een synthesizer, gitaar en microfoonstandaard (of: danspartner) weet LA Priest de zaal op de grondvesten te laten schudden. De muziek werkt, alleen: niet zo vroeg op de avond. Dat laat ook het enigszins tamme publiek duidelijk merken. (Mabel Zwaan) Het is acht uur en men is al wat biertjes verder. Na wat enerverende rock van de meiden van The Big Moon is het nu de beurt aan de vijf goed bebaarde Australiërs van HOLY HOLY. Deze heren maken zeer folky indierock in het straatje van Death Cab for Cutie, Band of Horses en Grizzly
Foto David van Dartel (Circa Waves) Bear. Helaas maakt HOLY HOLY het in de grote zaal nog niet waar. De nummers zitten goed in elkaar, maar missen flink aan diepgang en originaliteit, waardoor de show vervalt in eentonigheid. Ondanks alles een pluspunt voor het ingenieuze samenspel van de mannen, de zuivere zangstem van Timothy Caroll en voor het feit dat ze voor de release van hun debuutalbum al op headlinetour zijn. Deze jongens komen er wel. (Jente Lammerts)
Foto David van Dartel (HOLY HOLY)
SWIM DEEP op het hoofdpodium: dat is eigenlijk best gedurfd. Met Circa Waves, even ervoor in de Main Hall, weet je zeker dat het een feestje wordt. Niet met de enigszins moeilijke, experimentele elektropop van het Britse SWIM DEEP. Al is het voor het publiek even wennen,
toch weet de band uiteindelijk te overtuigen. Na een handvol songs van de eerste twee platen zet de band Fuehio Boogie in. Het ruim acht minuten durende tripnummer van ‘Mothers’ begint nog met de volledige band, maar eindigt in een volledig elektronische jam. (Jelmer Luimstra) Al de hele avond staan er een stuk of dertig wanhopige tienermeisjes ongeduldig te wachten op hun idolen. One Direction? The Vamps? Nee, het zijn de hotste boys van de UK: Circa Waves. De vier indiekids uit Liverpool waren op London Calling 2013 al te zien in de Kleine Zaal, waar ze een flinke indruk achterlieten. Twee jaar, een prima debuutalbum en flink wat headline spots later staat vanavond de Main Hall van Paradiso stampvol. Wanneer zanger Kieran Shudall en co het podium betreden, barst een oorverdovend gegil los en gaan de handjes in de lucht. En gelijk hebben de meisjes. De band speelt zijn hits ongelooflijk strak. Drummer Colin Jones staat na Fossils op zijn drumstel en kijkt trots de zaal in. Circa Waves is beroemd. En dat is ze zeker gegund. (Jente Lammerts)
Foto David van Dartel (LA Priest)
London Calling Partners
z z u B The Als je je band Chastity Belt noemt, doet dat enig religieus fanatisme vermoeden. Hebben we hier te maken met een mogelijke EOlieveling? Zeker niet. Met nummers die namen dragen als “Giant Vagina” en “Cool Slut” hoef je bij Andries Knevel en consorten natuurlijk niet aan te komen. Het zijproject van leadzangeres Julia Shapiro heet bovendien Childbirth, met als een van de pakkende songtitels “I Only Fucked You As A Joke”. Niet voor tere zieltjes.
Hoewel een album in elkaar zetten met GarageBand op een laptop al behoorlijk DIY lijkt, presteerde Lower Dens het om daar eerst nog een stapje onder te gaan zitten. Toen ze op tour waren, probeerde bandoprichter Jana Hunter namelijk eerst om met een miniversterker in de sigaretaansteker ingeplugd nieuwe nummers te maken. “Een buitengewoon inefficiënte manier om muziek te schrijven”, aldus Hunter. Daar is weinig tegenin te brengen.
Colofon Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Gea Bruinsma, Sophie Hemels, Petra Huijgen, Jente Lammerts, David van Dartel, Mabel Zwaan, Robin van Essel & Kevin Smink.