LONDON CALLING #09 TIMES
LC Partners:
zaterdag 12 maart 2016
Interview
Foto Juan Jose Ortiz
ULTIMATE PAINTING Tekst Ricardo Jupijn James Hoare van (Veronica Falls) en Jack Cooper (van Mazes) richtten in 2014 samen een eigen band op: Ultimate Painting. De twee muzikanten vonden elkaar in een gemeenschappelijke liefde voor The Beatles. Samen maken ze melodieuze en onweerstaanbare sixtiespop. Jack en James vinden elkaar in tijdens een Europese tour van hun beide bands. De twee kunnen het goed met elkaar vinden en beginnen bijna direct na de tour met het opnemen van muziek. “Tijdens de tour bleek dat we vrijwel dezelfde muzieksmaak hadden en we allebei op dat moment toe waren om iets anders te doen”, zegt Cooper. “Toen het idee opkwam, besefte ik pas dat ik echt zin had in zoiets als dit”, zegt Hoare enthousiast. Hoare blijkt een held op het gebied van agendabeheer te zijn, in 2014 – het jaar waarin het debuut van Ultimate Painting verschijnt - brengt hij namelijk nóg een debuutplaat uit met zijn andere band: The Proper Ornaments (huiswerk voor tijdens je LC-kater morgen als je dit album nog nooit geluisterd hebt). Opnemen in een Londense flat Voor hun platen duiken de twee de thuisstudio in van Hoare, die hij in zijn Londense flat heeft gebouwd. Maar wacht even: een plaat opnemen in een Londense flat? Hebben de buren dan geen last? “Er was beneden wel een pensionado
die af en toe klaagde over het geluid,” lacht Hoare. “Verder is eigenlijk iedereen overdag aan het werk.” Juist door deze omstandigheden hebben de platen zo’n eigen en relaxte sound gekregen, meent Cooper: “De plaat is gevormd doordat we de versterkers niet zo hard konden zetten en nauwelijks konden drummen. We hebben beiden geen beste ervaringen met opnemen in normale studio’s. Er is altijd zoveel tijdsdruk en ik ben zelden echt tevreden met het resultaat. Maar ik denk dat het daardoor een heel oprechte plaat is geworden. We hadden meer controle over wat we deden en hadden niemand die in onze nek zat te hijgen.” Inderdaad: de muziek van het duo klinkt als die van twee gelijkgestemde zielen die zonder druk of verwachtingen de tijd hebben genomen om elkaars muzikaliteit te ontdekken. Hoare: “Als we onze dag niet hadden, dan hoefde het ook niet. Het gebeurde wel eens dat Jack na een half uur weer weg was, omdat we ‘het niet voelden’ op dat moment.” Trouble In Mind Records De heren nemen hun tijd, maar ‘voelen’ het kennelijk vaak genoeg wel, in 2015 ligt de
tweede plaat - Green Lanes - namelijk alweer gedrukt en wel in de winkels. Beide platen worden uitgebracht door label Trouble In Mind (o.a. Jacco Gardner, Fuzz en Limiñanas). De band geeft zijn eerste album na de opnames aan een vriendin, die het naar het label stuurt in Chicago. “Twee, drie uur later kregen we een mail terug dat ze het wilden doen”, zegt Hoare. “Het voelde als een logische keuze. Het is heerlijk om meteen zo’n mooie partij achter je te hebben.” Wat begon als ontspannen muziek maken naast andere bands, veranderde daarmee toch snel in een steeds serieuzer project. “Zeker, het was in eerste instantie niet eens de bedoeling om live te spelen, maar het ging zo goed dat we al snel de ene na de andere show geboekt hadden staan.” The Beatles Over de grote liefde voor The Beatles die de muzikanten delen, kunnen ze uren praten. De twee worden dan ook helemaal enthousiast als uw dienstdoende interviewer vertelt dat hij ongeveer een meter boeken over The Fab Four in de kast heeft staan en zelfs ooit voor de Hollandse fanclub schreef. “That’s so
cool”, roept Hoare. “Ik ben al mijn hele leven geobsedeerd door The Beatles. Dat begon toen ik vier jaar oud was en mijn vader The White Album opzette.” De twee zijn er wel snel uit wie hun favoriete Beatle is. Hoare: “John.” Cooper: “John.” “Ik heb wel een periode gehad dat George mijn favoriet was, maar ik hield mezelf voor de gek, ik kom altijd toch weer uit op John”, zegt Hoare haast zwijmelend. Naast allerlei gekke verhalen over opnames, gear, verloren gegane solo’s en maffe feitjes, zijn ze er nog niet uit wat hun favoriete plaat is van The Beatles; een onmogelijke opgave. “Ik denk Revolver of The White Album, die zijn allebei zó briljant”, zegt Hoare. Cooper denkt aan Revolver of Rubber Soul. “Alhoewel ik het niet de beste vind, draai ik Abbey Road nog het meest.” Hoare raakt licht geëmotioneerd over dat album: “Dat is inderdaad ook echt een buitengewone plaat: de sound en die medley zijn ongelooflijk. Ik kan er eerlijk gezegd heel moeilijk naar luisteren, ik word daar altijd zó emotioneel van, omdat dat het allerlaatste is dat ze hebben gemaakt. I love them”, grijnst hij. Ultimate Painting / 22:35, Bovenzaal
Social Media
#LC16
€4,50
THE DAILY INDIE ISSUE #22 Interviews Savages, Kurt Vile, Bombay, Animal Collective, Moon Tapes & C. Duncan + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! www.thedailyindie.nl
Editie #09 | zaterdag 12 maart 2016
LONDON CALLING TIMES
Live Reviews VRIJDAG 11 MAART Foto’s Sabrine Baakman
De goed gelaarsde frontvrouw van Black Honey dwingt het publiek tot een sitdown, Otherkin nodigt de gehele zaal op het kleine podium uit en bij AUTOBAHN zit er niets anders op dan onbekommerd te headbangen. London Calling is begonnen en hoe!? Wij doken met papier en pen het vrijdaggedruis in en noteerden het volgende verslag. Amber Arcades Vanavond vertegenwoordigt Amber Arcades samen met last-minute toevoeging Moon Tapes - het vaderland. De internationale allure is bij Amber Arcades wel degelijk aanwezig; nadat de band de bovenzaal van Paradiso heeft ingepakt met zijn onweerstaanbare retropop, vliegt Annelotte de Graaf met haar band naar Austin, Texas. SXSW, jazeker. Terug naar het heden, want de band staat te trappelen en juist die band maakt vanavond het verschil. Zo lieflijk en dromerig als de songs in de New Yorkse studio geklonken moeten hebben, klinken ze live op het podium niet helemaal. Gelukkig is De Graaf gezegend met een kundige band en geeft die extra dimensie enkel meer schwung aan het geheel: het zomerse sixtiespopgeheel krijgt dankzij de levendigere gitaren en percussie soms een onvervalste post-punkvibe mee; songs als Turning Light blijken opeens veel ingenieuzer en spannender in elkaar te zitten. Amber Arcades: een sensatie op plaat én dus ook een sensatie op het podium. (RvD)
Black Honey Izzy B Phillips betovert. Met haar glijdende stem en haar sierlijke armgebaren heeft ze de zaal in haar greep. De vloeiende zanglijnen à la Lana Del Rey wisselt ze af met hartverscheurend geschreeuw. Het publiek eet uit haar hand, dus als ze iedereen vraagt om op de hurken te gaan zitten, doen de bezoekers dat braaf. Black Honey is een band om tegelijkertijd bij weg te dromen en om op te dansen. Het voelt melancholisch, maar ook energiek. De band is te groot om in de kleine zaal te spelen. Er staat een rij op de trap met mensen die wanhopig proberen zichzelf de overvolle zaal binnen te drukken. En terecht. (WvdH)
biedt een laatste ademmogelijkheid voordat de hel losbarst. De band gaat diep, al zijn couplet, refrein en bridge in het heetst van de strijd niet of nauwelijks te ontwaren. Dat geldt, afgezien van de sporadische ‘motherfucker’ ook voor de tekst. Zelden was een bak klereherrie zo imposant en zo interessant. Een man met krullen die van een meter afstand in je gezicht schreeuwt; het heeft, hoe vreemd ook, iets intiems. (RvD)
Kid Wave We bekijken het tijdschema nog maar eens: ja, dit is daadwerkelijk Kid Wave! Maar waar is dat zomerse, speelse, luchtige randje dat we kennen van het vorig jaar verschenen Wonderlust? De band die vanavond de grote zaal mag afsluiten, speelt de smerigste en strakste grungerock denkbaar. Elke nieuwe song begint luid, laait dan op en eindigt drie keer luider. Stuk voor stuk zijn het kolossale vloedgolven van gitaargeweld die zich onderling vooral weten te onderscheiden door de subtiele verschillen, gitaareffecten, publieksinteractie en spontane mini-drumsolo’s. Pas halverwege de set klinkt Kid Wave weer enigszins zoals we ze kennen als de melodie zijn intrede doet en de band in haar optima forma lijkt te zijn. De Londenaren stippen zo onbewust een interessante kwestie aan: moet je live niet ongeveer hetzelfde klinken als op plaat? Hell no, want als je live-sound staat als een villa valt er niets te klagen. (RvD)
AUTOBAHN Weken aan opgekropte woede lijkt zanger Craig Johnson van AUTOBAHN kwijt te moeten. Als een bezetene schreeuwt hij zich de onverdeelde aandacht van de bovenzaal toe, terwijl de rest van de band snoeihard staat te raggen. De enige rustmomenten zijn de onheilspellende intro’s. Zo is daar Missing In Action met zijn langzaam aanzwellende snaredrum, die zowel dit optreden als debuutplaat Dissemble inluidt. Het
Otherkin Is er brand? Worden we aangevallen? Otherkin kondigt zichzelf aan met een luchtalarm. Dat zet de toon voor het optreden: schakel de hulpdiensten maar vast in, hier kunnen gewonden gaan vallen. Op de Facebook-pagina van de band staat dat de mannen popgrunge maken. Dat klinkt als een tegenstrijdige combinatie. Maar eigenlijk is het heel slim: ze combineren poppy melodieën met een hard randje. Dat maakt de band geschikt voor de radio, maar kunnen ze ook de kleine zaal van Paradiso veranderen in één grote moshpit. Nadat er bij het nummer Ay Ay flink gecrowdsurft wordt, nodigt de band het publiek uit om bij ze op het podium te komen. Dat doet het met liefde. En als zanger Luke Reilly nog even het publiek in duikt, is het helemaal los. Deze band heeft het. (WvdH)
The Vryll Society The Vryll Society trapt af met het nummer Beautiful Faces, maar alleen het mooie gezicht van zanger Michael Ellis is te zien. De rest van de band zit verstopt achter zijn lange lokken. De energie op het podium is net zo. Ellis staat energiek en beweeglijk op het podium, hij trekt de kar. De rest van de band staat er nogal doods bij. Terwijl ze wel heel strak spelen. De psychedelische rock doet soms aan Pink Floyd, soms aan The Stone Roses denken. Toch verliest de band naarmate het optreden vordert de aandacht. Het recept van de constante baslijn met daaroverheen vloeiende gitaarriffs kent niet genoeg variatie. Wanneer Ellis halverwege het laatste nummer het podium al verlaat, proberen de andere mannen met extra veel headbangen de aandacht er nog bij te houden, maar zonder de frontman is er niet zo veel te zien. (WvdH)
Lees het live-verslag van zaterdag morgen op www.thedailyindie.nl
Z Z U B THE Dat je in deze editie van de London Calling Times nog zou lezen over REO Speedwagon, die zag ook jij niet aankomen. Toch gebeurt het; redacteur Jelmer Luimstra liet zich inspireren door het literaire werk van bladen als Story en Privé en komt met verse muzikale roddel en achterklap. Cigarettes After Sex <3 REO Speedwagon Als je een documentaire gaat maken over zestig jaar popmuziek is de kans klein dat je de band REO Speedwagon in je verhaal opneemt. Tenzij je het in opdracht doet voor Sky Radio, allicht. De classic rockband uit Illinois maakt dan ook al decennialang – laten we zeggen – goed foute muziek. Je zou niet zeggen dat hun oeuvre nog steeds jonge muzikanten beïnvloedt, maar niets is minder waar. Frontman Greg Gonzales van Cigarettes After Sex - prachtige bandnaam hield zelfs zoveel van REO-classic Keep On Loving You dat hij het coverde. In een interview met popblog Third Outing vertelt hij dat hij opgroeide met het nummer, maar het recentelijk weer opnieuw hoorde: “It just really hit the spot at the moment.” Toegegeven: de cover van Cigarettes After Sex is wel érg mooi.
Coves Coves & the Bunnymen Hoe regel je als beginnende band snel een supportshow? Door je social skills in te zetten, leert het verhaal van Coves. De Britse rockband bestond nog maar drie maanden, toen het aanklopte bij de promotor van Echo & the Bunnymen. Of Coves een keer in hun voorprogramma mochten spelen? Na enig gesmeek lukte het ze; de band mocht een show spelen en het ging goed. Of de konijnenmannen Coves nog steeds volgen? Zangeres Beck Wood bevestigde dat in 2014 met een ‘ja’ tegen popmagazine Under the Radar: “They bought our album on vinyl!”
Colofon Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Sabrine Baakman, Wies van der Heyden, Ruben van Dijk & Kevin Smink.