Editie #03
zaterdag 16 mei 2015 ten met zich mee. Meer dan ik had verwacht. 3voor12 heeft ons ook een beetje gehypet daarbij. Althans, dat zegt men. Ik denk dat we veel te nuchter zijn om een ‘belofte’ of ‘de sensatie van 2015’ te zijn.” Het zorgt er in ieder geval wel voor dat de band veel kilomters kan maken. “We hebben op de Popronde natuurlijk wel heel veel uren gemaakt. Er waren ook wel van die momenten dat we meerdere optredens op één dag hadden en in meerdere steden speelden tijdens zo’n weekend. Dan stonden we op het podium en riep ik al ‘Goedenavond... jongens, waar zijn we nou weer beland?’ Maar dat is ook mijn chaotische brein. Uiteindelijk ging ik er heel erg op letten en namen we van tevoren alles in de auto door.”
Interview
PAUW
“ Ik denk dat we veel te nuchter zijn om een ‘belofte’ of ‘de sensatie van 2015’ te zijn” Tekst Yoram van Hees
Foto Nerisa Boezen
D
e meest geboekte band van de Popronde’, er zijn slechtere titels. Opeens waren ze daar: de psychrockers van PAUW. Dit drietal uut ’t Oost’n verzorgde eerder al een paar voorprogramma’s voor onder andere Temples en beleefde de afgelopen maanden een bescheiden hype in eigen land. De EP ‘PAUW’ en de single Shambhala brachten de band op de radar van de muziekpers. De Popronde is ondertussen al een tijdje voorbij en zelfs de EP is nu al even uit. We spreken zanger/gitarist Brian Pots in de backstage-
ruimte van poppodium EKKO in Utrecht. Ongeveer een jaar geleden stonden ze nog op hetzelfde podium, alwaar ze een geweldig optreden gaven in het voorprogramma van Temples. Niemand kende de band toen. “We kwamen aan dat optreden via een vriend”, zegt Pots. “Ondertussen hebben we drie keer met Temples gespeeld, maar het lijken er veel meer! We zijn nu zelfs hun vaste support in Nederland. We vissen natuurlijk ook uit dezelfde vijver, zij zijn net als wij zwaar beïnvloed door psychedelische muziek uit de jaren zestig en zeventig.” Naast mooie shows met Temples, speelde de band ook met Elephant Stone en
verzorgde PAUW de aftershow van Kasabian. Al die shows hebben hun vruchten afgeworpen, want de band trekt inmiddels op eigen kracht volle zalen en kreeg al een telefoontje om op Lowlands en het Liverpool Psych Fest te komen spelen. Popronde Het aantal optredens van de band is niet meer bij te houden. De band werd geselecteerd voor de Popronde. Het werd met 38 shows aan het einde van de rit de meest geboekte band ooit van dit grote rondreizende muziekfestival. “De Popronde bracht heel veel promotiemomen-
Deze vijf bands mag je niet missen Tekst Jelmer Luimstra
1
PAUW
Noord Zaal, 15:35
Ze hebben lange manen, ze hebben een single uit met de naam Shambhala en daarop bespelen ze een Indiase sitar. Jazeker, een fucking sitar: hoe jaren zestig wil je het hebben. Toch, voor de vier heren van PAUW, uit het oosten van het land, is dit een logisch instrument. Deze band ademt de sixties. De laatste tijd krijgen groepen te pas en te onpas het label ‘psychedelisch’ opgeplakt, maar wees gerust: bij de muziek van PAUW zit je met dit woord veilig. Een trip naar 1967, dat is PAUW. Wat moet het gek zijn om de bandleden te betrappen met een iPhone.
2
The Mysterons Tuin, 13:35
De Thunderbird 1, dat was dat kekke vliegtuigje uit de serie Thunderbirds. Dat die serie door de jaren veel jongetjes heeft geïnspireerd om piloot te worden, kunnen we ons voorstellen. Maar dat het ook muzikanten inspireerde, is toch op zijn minst verrassend te noemen. Maar het gebeurt: het vijfkoppige The Mysterons doopt zijn eerste single om tot Thunderbird 1. Nu is een link misschien gelegd: Thunderbirds de serie komt uit medio jaren zestig, en The Mysterons klinken ook behoorlijk trippy sixties. Trippy ja, alsof de muziek - met dromerige zang van Josephine van Schaik - je laat opstijgen in een Thunderbird 1 met maar één logisch eindstation: de summer of love.
3
Klangstof Noord Zaal, 18:15
Moss-bassist Koen van de Wardt heeft zijn eigen project: Klangstof. Klinkt als? Vooral niet als rockband Moss, eigenlijk. Bij zijn solo-project maakt Van de Wardt eerder gebruik van donkere elektronica. Kale drumbeat, minimalistisch gitaarwerk, retro-synthesizer: veel meer is het niet, maar het werkt. Zijn single Hostage is een gitzwarte song over gevangen zitten in jezelf. Zoals hij het nummer onlangs uitlegde aan 3voor12: “Je weet uit die slechte toestand te komen, maar voelt je nog steeds niet lekker.” Moss blijft trouwens over zijn schouder meekijken: Van de Wardt speelt samen met - onder meer - Moss-leden Finn Kruyning (drums, synthesizer) en Michiel Stam (gitaar).
The Buzz In Weval zit dus Merijn Scholte Albers, en dat is een internetlegende. Hoe dat zo? Hij is een van de jongens achter de website Mastermovies. Val je niet in de leeftijdscategorie 25 tot 30 jaar, dan heb je geen idee wat dat is. Mastermovies in het kort: twee pubers uit Uitgeest - naast Scholte Albers ook Paul Huig - van zestien jaar deden gekke stemmetjes op bekende kindertelevisiefragmenten. Bassie en Adriaan werden Arie en Bastiaan, Nightrider
Dat is niet het enige wat de band de afgelopen tijd in de auto doornam. “We waren uitgenodigd om te spelen bij De Wereld Draait Door, maar we hadden telkens geen tijd om te repeteren. ‘De Minuut’ hebben we dan ook met de stopwatch in de hand in de auto berekend.” Best knap voor Shambhala, het openingsnummer van de EP dat bijna zeven minuten duurt. Shambhala, de naam van de single, is ook de naam van een mythisch koninkrijk in Tibetaanse vertellingen. “Ik ben een hele zweverige gast”, geeft Brian toe. “Ik vind onverklaarbare, mythische dingen interessant, maar ik zie de naam meer als een metafoor: doe wat je zelf het liefst wil doen en dan kom je in de shambhala van jezelf.” Chaos Deze EP - die de band vlak voor alle Poprondedrukte nog in zijn schema wist te proppen - nam het op met producer Roel Blommers (o.a. Afterpartees). Brian herinnert zich het chaotische proces nog als de dag van gister: “Eén dag van tevoren was het nog zo van ‘jongens, gaan we nou nog de studio in, of niet?’” Het typeert de werkwijze van de band, het gaat soms allemaal wat ongeregeld, maar het valt uiteindelijk allemaal op zijn plek. En ach, whatever works, want PAUW is namelijk een van de meest veelbelovende bands die er op dit moment rondloopt in Nederland. PAUW speelt vandaag op London Calling om 15:35 tot 16:15 in de Noord Zaal
London Calling in Paradiso is overzichtelijk: twee zalen, boven en onder. In de Tolhuistuin moet je daarentegen kiezen tussen vijf podia: het lijkt verdomme Lowlands wel. Maar geen nood, de redactie van The Daily Indie gidst je door de rock-‘n-roll heen in vijf tips.
4
Weval
Noord Zaal, 23:35
Harm Coolen en Merijn Scholte Albers - die gast van Mastermovies - hadden een carrière in het vooruitzicht in de filmwereld. Dat liep even anders. In 2010 leerden ze elkaar kennen op de filmacademie in Amsterdam, waar ze een gemeenschappelijke passie voor elektronische muziek ontdekten. Hoofdingrediënten? Triphop en house. Ze besloten samen onder de naam Weval songs te produceren en gooiden een EP’tje op Soundcloud. Het is niet onopgemerkt gebleven: het Keulse dancelabel Kompakt strikte ze vervolgens, en sindsdien staat Wevals Facebook-wall vol met showaankondigingen. De ene dag in Alkmaar, de andere in Parijs. Wordt dit het Disclosure van de underground?
5
Interviews Jacco Gardner, Will Butler, East India Youth, Drenge & Purity Ring. Plus Reviews, Eindhoven Psych Lab Special, Features, New Music, Agenda and more! Te koop bij de Concerto Shop bij de ingang! www.thedailyindie.nl
Noord Zaal, 22:20
Kate Boy is een Stockholmse electropopgroep, bestaande uit een Kate (Akhurst) en twee boys: Markus Dextegen en Hampus Nordgren Hemlin. De oplettende kijker heeft ze afgelopen jaar al op London Calling zien spelen, maar nu is het tijd voor de Tolhuistuin. Vergeet bij deze groep vooral niet je o, zo ironisch reflecterende trainingspak van zolder te halen. Kate Boy haalt behoorlijk wat elementen uit de jaren negentig: Akhurst zingt op een uitbundige, drukke manier die terug doet denken aan de zang bij menig nineties housecollectief. Dexteger opent hier een blik aan elektronische geluiden bij waar zelfs DJ Jean ‘u’ tegen zegt. Kortom: feestmuziek voor in de avond.
THE DAILY INDIE issue #19 werd Nicht Rijder (“klootviool!”) en Harry Potter werd Barry Pooter. Arie en Bastiaan waren op zoek naar de verloren dildo, die ze vinden in de vorm van de Eiffeltoren. De echte Bassie en Adriaan - Bassie Produkties BV gaven het indertijd een smaakvolle recensie. Ze vonden het ‘humorloos, smakeloos en niet geschikt is voor jonge kinderen’. Smakeloos of niet, Mastermovies trok miljoenen kijkers. En terecht.
Kate Boy
Editie #03 zaterdag 16 mei 2015
Feature Tekst Ricardo Jupijn
De Geschiedenis van Concerto
Oprichter Gijs Molenaar in Concerto
H
ou je van muziek, dan ken je ongetwijfeld Concerto in Amsterdam. De winkel bestaat alweer zestig jaar, waarvan geruime tijd in een unieke constructie van vijf aaneengeschakelde panden. Bakken vol tweedehands- en nieuwe muziek, in alle genres die onze wereld rijk is. Concerto staat garant voor urenlang struinen op je zondagmiddag. Maar hoe begon Nederlands breedste muziekspeciaalzaak eigenlijk precies? Als Concerto in 1955 op nummer 60 van de Utrechtsestraat begint, is het een winkel die alleen muziekinstrumenten verkoopt. Toch was het altijd al de bedoeling dat er grammofoonplaten werden verkocht. Oprichter Gijs Molenaar krijgt voor Concerto in eerste instantie echter geen vergunning van de Nederlandse Vereniging van Grammofoonplaten Detailhandelaren (NVGD), omdat er verderop in de straat al een platenzaak is gevestigd. Toch verandert Concerto langzaamaan in een platenwinkel. Tweedehands platen verkopen mag namelijk wel, hoewel dat door gebrek
aan aanbod indertijd nog aardig moeilijk is. Desondanks gaat Molenaar op zoek, en krijgt de kans om duizend 78-toerenplaten op de kop tikken via het advertentieblad De Echo. Door de bijkomende verkoop van afgeschreven jukeboxsingles van cafés, leveren de instrumenten steeds meer aan ruimte in voor de groeiende platencollectie. Tweedehands aanbod blijft een belangrijk onderdeel van de winkel, ook als Concerto na bijna tien jaar eindelijk nieuw uitgebrachte elpees mag gaan verkopen. Roken en luisteren Voor nieuw aanbod wordt de afdeling Disc Box in het leven geroepen, maar Concerto gaat pas echt een ander tijdperk in als op 2 april 1970 zoon Wouter Molenaar een winkel voor nieuwe popmuziek begint in het naastgelegen pand, nummer 58. In deze zaak, die eerst Original Record Operator (ORO) heet, is ook ruimte voor het lezen van dagbladen en tijdschriften en kan frisdrank en koffie worden gedronken. Concerto wordt hiermee een ontmoetingsplek voor jongeren waar je, tussen steeds voller wordende asbakken, rustig naar alle nieuw verschenen muziek kunt luisteren. De twee zaken zijn eerst van elkaar gescheiden, hoewel vader en zoon achter de schermen al nauw samenwerken. Begin jaren tachtig worden de twee zaken dan toch aan elkaar verbonden. Concerto wordt op een gegeven moment zelfs zo populair dat Gijs Molenaar een EHBO-cursus moet volgen voor het geval er weer eens iemand flauwvalt. De uitbreiding naar meer in de jaren daarna panden kan dan ook niet snel genoeg komen. Nadat Concerto de drie aangrenzende gebouwen overneemt en deze ook aan elkaar verbindt, noemt de winkel zichzelf passend ‘de breedste platenzaak van Nederland’. De succesformule Elk pand huist een ander genre en heeft zijn eigen specialisten. Voor de Molenaars is het altijd belangrijk geweest om alle muziekliefhebbers te bedienen; van populaire genres zoals rock en klassiek tot de meer uitzonderlijke genres als wereldmuziek en jazz. Het gaat erom dat in Concerto iedereen kan vinden wat haar of hem raakt. Zoals Wouter Molenaar in een interview uit 2006 met Ons Amsterdam zegt: “De emotie die muziek teweegbrengt interesseert me. Dat is voor mij altijd het uitgangs-
punt geweest”. Dat brede assortiment is ook in 2015 nog steeds het streven, ook al verkopen de oorspronkelijke eigenaars in 1991 de winkel aan Erwin Kroon en Gert Mazurel van Plato. Het kan gezien worden als de erfenis van de Molenaars. Het is een formule die er vast voor zorgt dat wij over zestig jaar nog steeds met een glimlach binnenlopen bij Concerto aan de Utrechtsestraat.
Concerto Weetjes Rental Pick-ups In de beginperiode verhuurde Gijs Molenaar ook pick-ups voor feesten en partijen, inclusief een pakketje met plaatjes om alvast de stemming erin te brengen. EHBO-cursus Concerto werd op een gegeven moment zelfs zo bekend dat Gijs Molenaar een EHBO-cursus moest volgen voor het geval er weer eens iemand flauwviel. De uitbreiding naar naastgelegen panden kon dan ook niet snel genoeg komen. Little Steven Little Steven, gitarist van Bruce Springsteens E Street Band, noemde de winkel in het verleden de beste platenzaak ter wereld. Toen hij een jaar later dezelfde vraag kreeg, noemde hij Concerto niet meer de beste. Maar de allerbeste.
Wouter Molenaar in Original Record Operator
Interview
Dick van Dijk (Eigenaar Concerto)
D
ick van Dijk is al sinds 1999 The Godfather van Concerto. Hij is dan ook eregast op het sweet sixty-verjaardagsfeestje van de toonaangevende platenzaak. The Daily Indie belt met de muziekveteraan. Blakend van enthousiasme over dit weekend vertelt hij over de samenwerking met London Calling, over de artiesten en de platenbeurs. Vanwaar de samenwerking met London Calling dit weekend? “We werken al jaren nauw samen met Paradiso. London Calling is natuurlijk van hen. Dit festival sluit al vanaf het begin nauwgezet aan bij waar Concerto ook voor staat; het opzoeken en promoten van nieuwe bandjes. Dus toen wij ons zestigjarig jubileum aankondigden, viel het meteen samen. London Calling is natuurlijk een vet concept, maar wij wilden het graag verbreden. Het ging heel vloeiend.” Wat was belangrijk bij het kiezen voor de artiesten? “We wilden een internationale cast hebben van de leukste en de beste artiesten van de afgelopen edities van London Calling. Deze acts vonden we live zo goed, dat we ze nog wel een keer wilden horen. Daarnaast hebben wij iets dieper in de buidel getast voor de nieuwste, aankomende talenten, zoals Tobias Jesso Jr. en Jake Isaac. Tot slot wilden we in de line-up ook iets terug laten zien van waar Concerto vandaan komt. In de jaren zeventig en tachtig waren we erg actief met vinylplaten. Hier zijn ook nog bands uit de line-up vandaan te halen zoals The Undertones en Colofon
Tekst Mabel Zwaan Bettie Serveert. Tot slot leek het ons tof om ook wat oudgedienden op de poster te hebben. Hetzelfde geldt voor de klassieke muziek. We hebben zelf bedacht dat er één zaal is waar rustige singer-songwriters en klassieke ensembles elkaar afwisselen. Dat past natuurlijk ook goed, we zijn heel breed.” Naar welke artiest kijk jij het meeste uit? “Dat zijn er een beetje teveel, denk ik. We wilden een paar goede, Nederlandse bands en daaromheen internationale toppers. Dat was wel een beetje met pijn in het hart, want er zijn veel bands die wij sympathie toedragen. De groepen die we wilden, hebben we ook op de poster staan: The Indien, The Mysterons, Weval en PAUW. En op buitenlands gebied... erg veel. Tobias Jesso Jr. natuurlijk en Steve Smyth, die mij doet denken aan Tom Waits, zijn zo wat namen.” Hoe hebben jullie de platen in de Concerto-platenbeurs geselecteerd? “Het is eigenlijk een dwarsdoorsnede van de
Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Mabel Zwaan, Lisa de Jongh, Barend Brieffies, Gea Bruinsma & Kevin Smink.
vinylafdeling van Concerto. We verkopen uiteraard vooral platen van bandjes die hier spelen. Veel artiesten komen ook signeren. Daarnaast hebben we de presentatie van de eerste plaat op ons Concerto-label: het debuut van Bettie Serveert, ‘Palomine’. Ik zal hier zelf een van de eerste nummertjes van kopen. Hoe dat zo? Mijn oude plaat is grijsgedraaid.”