Editie #04
zondag 17 mei 2015
Interview
Door Dion van Leeuwen Foto Sophie Hemels
Tobias Jesso Jr. “I
k zou nog wel een keer met Adele op tour willen, want als ik elke nacht naar Adele zou kunnen luisteren, zou ik vredig kunnen sterven en de hel kunnen betreden.” Het zijn de laatste woorden die Tobias Jesso Jr. spreekt voor hij met nonchalante passen wegloopt. Door zijn enorme lengte komen al zijn fysieke handelingen nogal nonchalant over. Die nonchalance staat in schril contrast met Jesso Jr.’s ware persoonlijkheid. Die persoon-
The Buzz
lijkheid kent overigens nog niemand, want volgens de Canadees trekken de media verkeerde conclusies over hem: “Telkens als ik een interview heb gedaan, word ik afgeschilderd als een hopeless romantic en dat soort dingen. Ik ben dat helemaal niet. Ik ben gewoon een regular guy die muziek maakt. Ik maak geen romantische of intieme muziek voor de massa, ik maak muziek voor mezelf. Dus waar de media toch vandaan halen dat ik een romanticus zou zijn, is mij een raadsel. Het zal wel Amerikaanse sensatiezucht zijn.”
De ‘Regular Guy’ Desondanks heeft de regular guy die gewoon zijn muziek maakt al een behoorlijk hectisch leven achter zich. Jesso Jr. woonde lange tijd in Los Angeles, waar hij een baantje had als achtergrondmuzikant bij een popzangeres. Dat bleek al snel niks te worden, waarna zij terug naar school ging en hij in Los Angeles bleef rondhangen. Jesso Jr. kwam in een neerwaartse spiraal terecht. Zijn vriendin verliet hem en hij werd aangereden door een auto. Toen zijn moeder ook nog eens kanker bleek te hebben, besloot hij terug te gaan naar zijn ouderlijk huis in Vancouver. Zonder instrumenten en met als enige lichtpuntje een vriend die hem een baan aanbood bij een verhuisbedrijf. De droom om een succesvol muzikant te worden, was allang vervaren, toen Jesso Jr. besloot op de oude piano van zijn zusje te gaan spelen: “You know, just as a hobby.” Zijn enige droom was om een album op te nemen met liedjes die hij speelde op de piano van zijn zusje en die over tien jaar aan zijn toekomstige vrouw te geven. Toch besloot hij zijn eerste zelfgeschreven nummer te laten horen aan zijn baas en ondanks dat dit voor Jesso Jr. voelde als een overwinning, bleek het al gauw een verlies. “It’s garbage”, zei zijn baas. Echt veel kon het Jesso Jr. niet meer schelen. Hij bleef liedjes schrijven omdat het hem een goed gevoel gaf. “Ik vond het fijn om te doen, en het is nog steeds mijn bezigheid om te doen”, vertelt hij. Dit doorzettingsvermogen bracht hem waar hij nu is - met de nodige hulp van Chet ‘JR’ White, bassist en producer van de inmiddels uiteengevallen indieband Girls. “Ik luisterde al jaren naar Girls en het was een van mijn favoriete bands. Toen ik hoorde dat ze uit elkaar gingen, was ik er echt kapot van. Ik besloot een e-mail te sturen met mijn medeleven en uit een soort brutaliteit voegde ik mijn demo’s (Just A Dream en True Love – red.) toe. Ik verwachtte eigenlijk geen antwoord, maar binnen een uur mailde JR me terug en met de vraag of ik hem wilde bellen. Ik belde hem en we zijn diezelfde dag begonnen met de opnames van het album.”
Here He Is “Wat als je een jalapeño in kaas stopt en die kaas dan op brood doet? Dat was één van de eerste dingen waarvoor ik mijn iPhone gebruikte: random stemopnames. JR had me aangeraden een iPhone te kopen om dingen op te nemen, maar dat vind ik eigenlijk maar niks. Ik heb veel liever geschreven notities. Ik houd wel van oude dingen.” Als Jesso Jr. meer over de positieve draai aan zijn leven vertelt, lijkt hij ook zekerder van zichzelf en drijft er humor boven in zijn karakter. Als het op optredens aankomt, is zelfverzekerd zijn nog ver weg, vertelt hij: “Ik heb pas zes optredens gedaan. De grootste op Pitchfork Music Festival en de kleinste in een hotellobby voor toevallige voorbijgangers. Ik vind optreden eigenlijk maar niks. Ik vind het leuk om muziek te schrijven en mijn muziek te horen, maar ik ben nog niet goed genoeg om op te treden. Ik ben niet goed in piano spelen, maar here I am.” Zenuwen Als het op liefdesverdriet en hartzeer aankomt, is Jesso Jr. niet alleen onzeker, maar ook kwetsbaar. Bijna alle songs op zijn debuutalbum ‘Goon’ gaan over liefdesverdriet. Op de openingstrack I Can’t Stop Thinking About You zingt hij over Mariel, zijn ex. “Een van de redenen dat ik niet durf op te treden, is denk ik ook omdat alles zo persoonlijk is. Op I Can’t Stop Thinking About You zing ik haar naam zelfs. Ik heb die song pas twee keer live gespeeld en twee keer moest ik tegen mijn tranen vechten. Maar genoeg gejankt. Ik denk gewoon dat het alles is. Alles. Mijn stem, mijn pianoskills, het publiek: alles maakt me zenuwachtig. Ik ben simpelweg nog niet goed genoeg.” Het is paradoxaal: enerzijds is hij de goedlachse twintiger die wel in is voor een geintje en aan alles schijt lijkt te hebben, anderzijds de verlegen, ingetogen muzikant. Toch, de paradox staat zijn muziek niet in de weg. Dat aspect van Jesso Jr.’s muziek maakt het juist sterk. Open en eerlijk, maar daardoor enorm kwetsbaar. Ongrijpbaar voor de luisteraar. En eigenlijk ook voor Jesso zelf.
Social media: #LCLC €3
De Britse indiefolkers van Stornoway - uit Oxford - is inmiddels alweer bijna tien jaar bezig en hebben een mooie reputatie opgebouwd in de tussentijd. Maar de band had nogal moeite om een geschikte naam voor de band te vinden. Zanger Brian Briggs vertelt hierover tegen There Goes the Fear: “We waren al een tijd bezig om iets passends te vinden en we hadden een gigantische lijst van een paar pagina’s samengesteld. De namen hadden allemaal iets maritiems en ze waren gerelateerd aan de kust. We doorzochten allemaal boeken over knopen en, tja weet ik het, boeken over de geschiedenis van de kust. Maar het enige wat bleef hangen was Stornoway, wat dus een kustplaats is op een eiland ten noordwesten van Schotland. Als bonus wordt deze plaats ook altijd getoond bij de prognose van de scheepvaart en bij de weersvoorspellingen van de BBC. Elke keer bij het nieuws hebben we dus een prachtig promotiemoment!” De band speelde overigens zijn eerste show in het plaatsje in 2010, waar het ook meteen tekende bij het legendarische 4AD-label.
issue #19 Interviews: Jacco Gardner, Drenge, East India Youth, Will Butler & Purity Ring. + Eindhoven Psych Lab Special + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! Te koop bij de Concerto Shop in het café!
Editie #04 zondag 17 mei 2015
Live Report Day 1
Gezien: The Griswolds, Klangstof, The Mysterons, The Breaks, PAUW, Palace & Kevin Morby
vooral haar heldere stem. Zij en haar compagnons jagen de regen met hun psychedelische garagerock weg en maken plaats voor een zonnige London Calling.
The Breaks
Rotterdams (oké, Voorschotens) trots The Breaks neemt de balletzaal Scoop voor zijn rekening. De garagerock-boys timmeren de laatste tijd aardig aan de weg en staan in menig café en club. En nu ze de lijst van Popronde 2015 in zijn geknald, zal de rock-’n-rollsneltrein nog wel even door blijven razen. Tot die tijd: de kleine, snoezige zaal van London Calling Loves Concerto. Die ze afbreken. Gitarist Thomas Foster vindt zijn eigen manier van de rock-’n-roll-ballet uit en de rest van het werk laat de band over aan het publiek. Zo! Een beetje bijgekomen van de zaterdag? Kun je je weinig meer over gisteren herinneren dan de bar? Of wil je simpelweg de shows van gisteren herbeleven? The Daily Indie is daar. Redacteuren Mabel Zwaan en Dion van Leeuwen beschrijven hun ervaringen en hoogtepunten, samen met fotograaf Willem Schalekamp. Enjoy your memories. Vergezeld door de regen druppelen de eerste bezoekers voorzichtig richting het hoofdpodium van het festival. Aan de Amsterdamse band The Mysterons de eer om het Tuin-podium in de Tolhuistuin te openen. Het eerste nummer is volledig instrumentaal, totdat frontvrouwe Josephine van Schaik de tuin betreedt. Van Schaik is zeker niet de vertegenwoordiging van de badassrockchickclub, maar weet de harten van de vroege London Callingers met gemak te stelen met haar dansjes, praatjes en
De set van The Griswolds, een Australische formatie onder leiding van Christopher Whitehall, kent een lastig begin. Het publiek is afwachtend en Whitehall en kompanen weten hier in eerste instantie niet op in te spelen. Toch lukt het ze: als Whitehall het publiek vraagt naar voren te stappen en hitje ’16 Years’ wordt ingestart, voelen zowel het publiek en The Griswolds zelf zich thuis. Wat volgt zijn potentiële meezingers die sporadisch ook daadwerkelijk worden meegezongen. The Griswolds is misschien niet uniek, maar wel erg vermakelijk.
The Undertones Tuin, 21:00
Hoeveel klassieke punkbands kun je anno 2015 nog live meemaken? Best veel, eigenlijk. Oké, The Clash en The Ramones gaat je niet meer lukken, maar The Saints? Television? The Buzzcocks? X? All alive and kicking. Zo ook The Undertones - ja, die van Teenage Kicks - zij het met een andere zanger dan Feargal ‘A Good Heart’ Sharkey. Zien dus, nu het nog kan.
2
De zaal loopt per ongeluk vol. Toevallige voorbijgangers die geen enkele intentie hebben om de show van Klangstof te bekijken, worden betoverd door alles wat er op het podium gebeurt. Het project van Moss-bassist Koen van de Wardt weet door middel van magistrale imperfectie en ongemakkelijkheid (“We gaan nu een liedje van Portishead spelen, want dat vind ik een mooi liedje”) het publiek te verwennen. Alles komt goed over: van de ruige riffs tot de melancholische solo’s. En dan hebben we het nog niet eens over de Thom Yorke-achtige dansjes van de frontman gehad. Verlicht door het avondzonnetje speelt
Kevin Morby (jep, van Woods en The Babies) betovert ons samen met het avondgloren in de Tuin Zaal. Deze atmosfeer vormt de perfecte locatie voor de muziek van Morby, die in het Bob Dylan- en Real Estate-straatje valt. De timide, catchy nummers creëren een intieme, sprookjesachtige sfeer. Helaas doet de slechte, te harde akoestiek af aan de performance. Desalniettemin komen de songs op kabbelende wijze zijn wereld binnen, en terwijl de avond valt, vallen wij voor Kevin Morby. Als een blok.
Nadine Shah
The Mysterons
Best Coast
Keuzestress. Het begrip lijkt te zijn uitgevonden voor evenementen als London Calling Loves Concerto. Aan goede bands geen gebrek, eerder een overload. Laat The Daily Indie je daarom helpen. We gidsen je ook op dag 2 in de Tolhuistuin door de rock-‘n-roll heen in vijf tips. Tekst Jelmer Luimstra
3
Tuin, 13:45
Meeliftend op het succes van indiegroepen van de Amerikaanse west coast als Dum Dum Girls en Wavves, brak Best Coast in 2010 bescheiden door. Het recept? Indie met veel reverb en mierzoete teksten. ‘I wish he was my boyfrièèèènd’: zelfs als heteroseksuele man schreeuwde je het vijf jaar geleden mee. Best Coast blijkt geen eendagsvlieg en begin deze maand verscheen de derde plaat ‘California Nights’.
Tobias Jesso Jr.
4
Tuin, 13:30
Tobias Jesso Jr. in de Tolhuistuin. Over vijf jaar lachen we erom. Het zal dan vermoedelijk net absurd zo klinken als dat U2 zou komen spelen in een kraakpand. Grote woorden? Singersongwriter Tobias Jesso Jr. gaat groot worden, want hij weet als geen ander hoe je een mooi liedje schrijft. Klassieke pop met piano en een eerlijke stem. Meer heeft hij niet nodig. Eerste wapenfeit: de Canadees sierde al de cover van The Daily Indie.
Feature
Tei Shi
Tei Shi, dat klinkt als een Chinees afhaalgerecht, maar niets is minder waar. Het is een Argentijnse singersongwriter, die het zonnige Buenos Aires heeft ingeruild voor de New Yorkse wijk Brooklyn. Daar schijnt muzikaal dus wat aan de hand te zijn. Joh. Tei Shi heeft een paar EP’tjes uit met elektronische hipsterpop. En als zelfs zeikblog Noisey je muziek omschrijft als een ‘layered masterpiece of melodies’, dan weet je als artiest dat het goed zit. Wij ook, trouwens.
Tekst Jelmer Luimstra
S
hitbaantjes, iedereen heeft ze gehad. Ik ook. Mijn verhalen over de paprikaplukkerij en de spoelkeuken bij Center Parcs zal ik je besparen. Deze niet: toen ik 16 jaar was, zo rond 2005, had ik op zaterdag in mijn toenmalige stad Leeuwarden een krantenwijk. NRC Handelsblad bij de grote huizen naar binnen mikken, lokaaltje Leeuwarder Courant richting de iets minder grote huizen en het Reformatorisch Dagblad voor de kerk. Het resultaat na zo’n ochtend? Vijf euro, jazeker. Die gingen daarna standaard richting de kas van platenwinkel King Kong Records. Een van de cd’s die ik van die vijf euro kocht was het titelloze debuutalbum van de Noord-Ierse poppunkband The Undertones. Het is een plaat uit 1979, twee jaar nadat de punk was losgebarsten in Groot-Brittannië. Punk was eigenlijk al een beetje op zijn retour en de zwartgallige post-punk van Joy Division en Siouxsie & the Banshees gold als de nieuwe standaard. Donker, donkerder, donkerst, maar niet voor The Undertones. Die zongen over Teenage Kicks, Male Models en Mars Bars. Twee minuten, drie akkoorden, klaar. The Undertones begonnen al in 1975, toen de zestien- en zeventienjarige jarige bandleden nog thuis bij hun ouders oefenden. Ze kwamen uit working-class gezinnen in het door The Troubles geteisterde
5
Noord Zaal, 22:30
The Undertones: twee minuten, drie akkoorden, klaar
Colofon
fijn, lichtvoetig poprockbandje Palace in de Tuinzaal met een bladerdekdecor. Leo Wyndham wrijft tired en hungover over z’n pet en vertelt ons dat ze even rustig beginnen. Dat is slechts het begin van alle eenmansgesprekjes die hij het Palace-halfuur houdt. Of we even dichterbij willen komen, omdat ze willen crowdsurfen (not) en dat ze o, zo dol zijn op Amsterdam. Ondertussen worden de appelwangetjes van Wyndham met ieder nieuw nummer roder en roder. Zeker is: de fanclub van Palace is deze avond gegroeid.
Na The Mysterons en The Breaks is hier de derde sixties revival-band van de dag. De Nederlandse koning van de pysch: PAUW. Het oplettend oog zal vast en zeker niet zijn ontgaan dat dit niet het eerste optreden van
Deze vijf bands mag je niet missen 1
frontman Brian Pots van vandaag is. Hij verkaste van de Tuin - met The Mysterons - naar de Noordzaal, die al snel overspoeld wordt door fantastisch, psychedelisch, instrumentaal geweld dat het publiek in trance achterlaat. Het enige ingrediënt dat de show nog mist is dat van vloeistofdia’s, maar dit maken de felle, mystieke lichten ruimschoots goed.
Derry. Deze band was dus hun ticket naar een andere wereld dan die van de shitbaantjes. In 1978 stuurden ze een demo naar radio-DJ en legende John Peel, met de vraag of hij ze eens zou willen draaien. Peel was meteen overtuigd, en bood ze een opnamesessie aan. Hij begon Teenage Kicks te draaien op BBC Radio 1 en de band kreeg al snel een platencontract. Het debuut werd goed ontvangen, singles Teenage Kicks (1978) en Jimmy Jimmy (1979) haalden de Britse top 40 en The Undertones kregen een sterrenstatus. Niet dat ze zich hier direct naar gingen gedragen. In de begindagen liet hun manager ze
Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Mabel Zwaan, Dion van Leeuwen, Sophie Hemels, Lisa de Jongh, Barend Brieffies, Willem Schalekamp & Kevin Smink.
LoneLady
Tuin Zaal, 15:30
No future nu. De titel van Leonor Jonkers boek uit 2012 vormt misschien wel de beste omschrijving voor de donkere, kille new wave van LoneLady. Achter deze artiestnaam schuilt de in Manchester woonachtige Julie Ann Campbell. Manchester. Als ze begin jaren tachtig had geleefd, was ze ongetwijfeld gestrikt voor Manchesterparadepaardje Factory Records. Haar debuutplaat ‘Nerve Up’ uit 2010 geldt als de beste plaat die niemand ooit gehoord heeft. Vijf jaar later is ze terug met ‘Hinterland’.
in Londen eens een restaurant uitzoeken om te gaan eten. Ze kozen voor de McDonalds. Na die debuutplaat volgden nog vier albums, waarop de groep muzikaal steeds meer richting de new wave verschoof. Wednesday Week (1980), My Perfect Cousin (1980) en It’s Going to Happen (1981) - die met die blazers - haalden opnieuw de Britse top 40. Na het album ‘Son of Pride’ uit 1983 was de rek eruit voor de bandleden. Of beter gezegd: voor zanger Feargal Sharkey. Die ging solo en scoorde in 1985 met A Good Heart een internationale bubblegumhit, waarvan nog bij vele generaties het glazuur van de tanden zou springen. Sinds 1999 zijn The Undertones weer bij elkaar, maar niet met Feargal Sharkey. Hij werd een pakkendragende carrièretijger in de muziekindustrie. Met succes, hij mocht zich in 2008 zelfs CEO noemen van de British Music Rights. Het is hem gegund. De nieuwe ‘CEO’ van The Undertones is Paul McLoone en die zingt beduidend ruiger dan vibratokoning Sharkey. Met The Undertones bracht hij al weer twee nieuwe platen uit. Sharkey of geen Sharkey, het is bijzonder om The Undertones anno 2015 in AmsterdamNoord - of all places - te kunnen zien. Is punk eigenlijk niet gewoon hartstikke dood? Welnee. Een tijdje geleden interviewde ik de bandleden van Neerlands rock-‘n-rolltrots Afterpartees. Vertelde die gitarist en twentysomething me dat The Undertones voor hem een grote inspiratie zijn geweest. Gelijk heeft hij, Teenage Kicks is tijdloos. Dat nog maar veel generaties goede cd’s van hun shitbaantjes mogen kopen.