Editie #02
zaterdag 25 april 2015
D
e jonge gebroeders Eoin (22) en Rory (21) Loveless uit Sheffield zijn alweer een paar jaartjes bezig met het opnemen en spelen van hun grimmige, macabere, duistere en haast horrorachtige rock. Vol overtuiging rocken ze elk dorp en elke stad plat die op hun pad komt. Onlangs trok de band nog de Grote Zaal van Paradiso uit elkaar tijdens London Calling. The Daily Indie spreekt met drummer Rory over live spelen, het nieuwe album ‘Undertow’ en de nieuwe bassist.
Door Ricardo Jupijn & Mabel Zwaan
Interview
Drenge
Jullie tweede plaat ‘Undertow’ verscheen begin deze maand. Hoe zijn jullie veranderd ten opzichte van jullie naamloze debuut in 2013? “Als personen zijn we heel erg veranderd. Daarnaast hebben we een hoop nieuwe trippy records gehoord en gritty films gezien. We zijn betere muzikanten en songwriters geworden. Op deze plaat wilden dan ook laten zien dat we vooruit zijn gegaan.”
Wat vinden jullie het leukst aan het werken in de studio? “Het is fantastisch om te zien hoe een idee voor je neus wordt gecreëerd en vorm krijgt. Uit het niets ontstaat er dan ineens een album. Alles komt dan samen, dat is geweldig.”
Wat vind je het beste gelukt aan de plaat? “Er is niet één aspect dat we boven de andere plaatsen. Ik ben onwijs trots op het geheel. We zijn verrast door de nummers die in ons opkwamen. Ik had van tevoren nooit gedacht dat we zo’n sterke plaat zouden kunnen schrijven. Daarnaast vind ik de hoes heel erg goed gelukt. We hebben gewerkt met fotograaf Donald Milne om onze ideeën om te zetten in foto’s. Het resultaat heeft een dromerige en griezelige glans over zich heen, die we ook in de nummers hebben geprobeerd te stoppen.” Wat was voor jullie het verschil tussen het maken van dit album en het debuut? “Het debuut is een collectie van ideeën, een soort ‘greatest hits’ van onze tienerjaren. Die waren bedoeld om live te spelen en we limiteerden onszelf tot gitaar en drums. Deze keer wilden we gewoon nummers schrijven zonder beperkingen.” Wat hebben jullie als muzikant geleerd tijdens het maken van ‘Undertow’? “Dat we niet de dimensies en aspecten van onze eerste plaat nodig hadden om een nieuw
In de studio heb je vaak toch een bepaalde tijdsdruk. Beïnvloedt dat de opnames? “In het begin hadden we genoeg tijd en weinig druk, waardoor we flink hebben kunnen experimenteren met geluiden, instrumenten en nummers. Maar de tijd ging uiteindelijk toch sneller voorbij dan we wilden. De laatste twee nummers – Undertow en Side by Side – hebben we hierdoor sneller opgenomen dan we ooit hebben gedaan. Toch ging het allemaal moeiteloos. Hoe dat zo kwam? We kregen een gigantische adrenalinestoot, en in een roes maakten we het album af. Alsof we met onze ogen knipperden en het album klaar was.”
En aan live spelen? “Het beste aan live spelen is het spelen voor mij. Misschien is het egoïstisch, maar ik hou gewoon heel erg van drummen, of er nou een publiek is of niet.” We hebben jullie al een paar keer live gezien. Allemaal zonder jullie nieuwe bassist Rob Graham, wat kunnen we verwachten met hem erbij op het podium? “Nieuwe nummers, meer energie en een basversterker die net zo groot is als een koelkast.” Links Rory Loveless Rechts Eoin Loveless album in dezelfde geest te maken. De eerste was puur instinctief geschreven, deze is veel meer doordacht en experimenteel voor ons doen.” Naar wat voor sound zochten jullie? “Iets wat groter zou klinken dan voorheen, met meer drama en atmosfeer. We wilden het linken aan de bossen waar sommige nummers zich tekstueel afspelen. Net als wat Burials muziek is voor een wandeling door nachtelijk Londen.”
Social media: #LC15
Jullie trakteren jullie luisteraars altijd op een flinke portie energie. Hoe leg je die rauwe sound en dat grove gevoel vast in de studio? “Het draait allemaal om de eerste paar takes, vooral bij de vocalen. Soms doen we wel vijftig drumtakes, maar zit er geen enkele bij die we kunnen gebruiken omdat de energie mist. Het is klote om dan naar huis te gaan zonder dat je iets hebt opgenomen, maar liever dat dan iets uitbrengen waar we niet helemaal achter staan.”
Naar welke nummers kijk je uit om ze live te spelen vanavond? “De twee nieuwste: Side by Side en Undertow.” Zijn jullie klaar om weer maandenlang te knallen op tour? “O ja man, zeker! Ik zag een video van een vriend van ons en die liep ergens rond op een benzinestation. We werden spontaan jaloers, it’s that bad. We spelen op een aantal fantastische festivals binnenkort, zoals This Is Not A Love Song in Frankrijk en Levitation Vancouver in Canada.”
The Buzz €4
Wie een beetje bekend is met het fenomeen TEDx, weet dat hier altijd sprekers staan die jaloersmakend slimme toespraken houden. Zo niet Cosmo Sheldrake. Hij heeft het voor elkaar gekregen om vijftien minuten te beatboxen op het prestigieuze evenement. Hiernaast zong hij, nam hij vocalen op en maakte hij er een prachtige muzikale fruitmand van. Rock-’n-roll op TEDx. De Drenge-ontmaagding van Amsterdam vond precies twee jaar geleden plaats in deze bovenzaal. En hoe. Al zwetend dook Eoin Loveless het drumstel van zijn broer in, in een poging om lekker cliché op de bassdrum ervoor te balanceren. Het drumstel lag enkele seconden later verspreid over het hele podium, maar stoppen met spelen zat er niet in. Rory krabbelt onder z’n snaredrum vandaan met een brede grijns. “Dit komt op TV, toch? Nice.”
issue #19 Interviews: Jacco Gardner, Drenge, East India Youth, Will Butler & Purity Ring. + Eindhoven Psych Lab Special + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! Volgende week uit! www.thedailyindie.nl
Editie #02 zaterdag 25 april 2015
Live Report Day 1 Zo! Een beetje bijgekomen van de vrijdagavond? Voor diegenen die niet meer precies weten wat er allemaal gebeurt of een aantal memorabele shows nog eens willen herbeleven, beschrijven Mabel Zwaan en Jente Lammerts van The Daily Indie al hun ervaringen en hoogtepunten. Enjoy your memories en heel veel plezier voor vanavond toegewenst alvast! Lusts is al enige tijd een vertrouwde gast op onze radar. De twee Britse broertjes - die zijn er wel meer deze editie - openen dapper (met een bos sleutels om de nek) de kleine zaal, en daarmee het festival. De synthesizers en basgitaar tovert Lusts uit een bandje, maar dit doet niks af aan de, nogal timide, performance van het tweetal. Toch doet het publiek niet z’n best dit timide sfeertje te veranderen. Tot Temptation. Deze track betekende hun bescheiden doorbraak en is waarschijnlijk ook de reden dat de gebroeders Stone dit podium hebben bestegen. Hij zou perfect werken op een festivalweide, maar in de kleine zaal van Paradiso gaan de voetjes ook al voorzichtig van de vloer.
Gezien: Lusts, Spring King, Slaves, The Districts Montreal Rockband Somewhere verhoogt het serieusheidsniveau van de ontzettend vette en onverwacht strakke show.
ondertussen in een hoek, een waterval van zweet sijpelt tussen zijn borstharen door en zijn oorbelletje glimt in de spotlights. Het publiek smult ervan, en uiteraard kan een moshpit niet ontbreken.
“AMSTERDAAAAAAAM, SO NICE TO BE HERE!” Aldus de kale gasten van Slaves. Wat volgt is hard. Heel hard. Zonder twijfel het meest harde wat London Calling vandaag te bieden heeft. Isaac Holman ramt alsof zijn leven er vanaf hangt op de drums met de blik van een soldaat middenin een slagveld. Deze agressie is perfect in balans met de (hilarische) anekdotes die Holman tussendoor verteld. Iets over onderbroeken, iets over metro’s, iets over suiker dat smaakt naar zout. Maar vooral over Bigfoot, en de eindeloze zoektocht naar een auto in Where’s Your Car Debbie. Zijn shirt ligt
Het eerste wat opvalt bij een optreden van The Districts uit Lititz, Pennsylvania is de moves van de bandleden. De krullenbos van frontman Rob Grote zwiept naar elke hoek van het podium en hij maakt spastisch bewegen cool. De zaal bruist van de jeugdige energie. De jongens creëren niets wat we nooit eerder hebben gehoord, maar de tempoverschillen in Long Distance en 4th and Roebling houden de show waanzinnig spannend en in balans. Bij het laatste nummer gaat er even iets mis. Grote ramt verwoed op zijn pedalen en pakt uiteindelijk maar een andere gitaar. Dat The Districts een ontzettend goed op elkaar zijn ingespeeld, blijkt uit de manier hoe zij dit kleine drama opvangen: gewoon doorspelen.
Foto Remco Brinkhuis (Slaves)
Foto Remco Brinkhuis
De grootste belofte van de poster van de eerste dag van London Calling is misschien wel de jonge band Spring King. De zingende drummer Tarek Musa verbouwde zijn badkamer tot studio, nodigde zijn BFF’s uit en Spring King was geboren. Wie is er tenslotte geen goede muzikant in de badkamer? Het viertal weet zich daarbuiten ook prima te redden. De pittige, korte, catchy nummers komen uit hun tenen en weten, in tegenstelling tot Lusts, onze tenen dit keer echt van de grond te liften. Musa laat ons zuchtend weten hoe uitgeput zij wel niet zijn, maar ook hoe intens gelukkig ze zich voelen met onze Nederlandse koppies voor hun neus. Deze sympathieke dudes uit de UK komen er wel.
Deze vijf bands mag je niet missen! 1
Foto Ruud Sablerolle (Spring King) De band Happyness, die gisteren nog de London Calling Times-cover sierde met een interview, begint na het ongemakkelijke betreden van het podium meteen met de flauwe grap ‘this is how one of our songs goes’. Na hun optreden vorig jaar in de bovenzaal van Paradiso is het nu tijd voor het echte werk: met een veel dikkere en meer geraffineerde sound kan de lo-fi sleazy rockband de grote zaal van de Nederlandse poptempel gemakkelijk aan. De drie jongens staan nog steeds even sarcastisch en nonchalant op het podium: één van hun grootste charmes. De aparte samples en Julian Casablancas-achtige vocals maken maken dit optreden tot een van de beste van de avond. Van een paar ballads is de band ook niet vies. Het maakt de set niet minder saai, wat best een prestatie is voor een festival met zo’n praatgraag publiek als London Calling. Afsluiter ad-paradiso-tdi.pdf 22-4-2015 15:47:11
C
Je kunt je lol niet op met wat er allemaal op London Calling geprogrammeerd staat dit weekend. Alleen al twaalf bands sieren het affiche van de eerste dag. Wat zijn de acts die je niet mag missen? De redactie van The Daily Indie stelde een top vijf samen.
Drenge
Main Hall, 01:00
Muzikaal terugkijken, de postmoderne muzikant is er goed in. Post-punk, folk, psychedelische rock: allen ondervonden de genres recentelijk de nodige herbelevingen onder nieuwe muzikanten. En nu is grunge aan de beurt. Wolf Alice en Menace Beach trapten de grungerevival al begin 2014 op London Calling af, en deze editie is er Drenge. Dit is een duo (live opererend met extra bandlid), bestaande uit twee broers. Ze zijn geboren in middle of nowhere-hotspot Castleton, maar tegenwoordig woonachtig in Sheffield. Dezelfde stad als waar – inderdaad – de Arctic Monkeys vandaan komen. De muziek van hun platen Drenge en Undertow laat zich omschrijven als ruige houthakkersjasjesrock. Een zekere Kurt Cobain mag trots zijn.
3
Hooton Tennis Club Upstairs Hall, 21:30
Op 23 februari zag Hooton Tennis Clubs eerste single Jasper het fysieke levenslicht. De Liverpoolse band bracht de single uit onder de vlag van Heavenly Recordings (o.a. Temples, The Wytches, King Gizzard And The Lizard Wizard en TOY) en kwam met B-kant Standing Knees. Heerlijke catchy lo-fi slackrock die door de Engelse media op zijn beurt al is vergeleken met Teenage Fanclub, Sebadoh en Sonic Youth. Nu kunnen wij hier een rits van vergelijkbare bands bij verzinnen om je verder te overtuigen van deze geweldig band, maar liever geven we je het advies om deze band live te gaan zien tijdens het festival.
4
2
Of Montreal Main Hall, 23:35
Met Of Montreal haalt London Calling een ware dinosaurus binnen. De band uit Georgia bestaat al sinds 1996. Ze maken artrock met funky invloeden, afgewisseld met glam, elektronica en ach ja, wat eigenlijk niet? Of Montreal klinkt eigenlijk altijd weer anders, en geef ze eens ongelijk: ze hebben al dertien albums uitgebracht. Dertien keer aan dezelfde muzikale bel trekken is ook een beetje eentonig, innit? Singleklassiekers Gronlantic Edit (2007) en Wraith Pinned to the Mist and Other Games (2005) zijn erg elektronisch, maar op het nieuwe album ‘Aureate Gloom’ zet de band de rockknop weer aan.
Cosmo Sheldrake Upstairs Hall, 01:40
5
Hannah Lou Clark Upstairs Hall, 19:05
De 24-jarige Brit Cosmo Sheldrake is van alle markten thuis. Hij heeft filmmuziek gemaakt, schijnt beatboxworkshops te geven, geeft leiding aan een community choir en geeft zogeheten jeugdempowerment- en wilderniskampen. Wat dat zijn? We nodigen je uit het zelf te gaan onderzoeken en de redactie van The Daily Indie een brief te sturen met daarin je spirituele ervaringen. Gemak dient de mens en eenvoudiger is het dan ook om gewoon de show van Sheldrake op London Calling te gaan kijken. Live doet hij namelijk iets met veel loops, ingewikkelde vocalen en wie weet geeft hij je er nog een gratis beatboxworkshop bij ook.
Hannah Lou Clark is een Britse zangeres die zich bedient van minimalistische pop. Drumcomputertje hier, baslijntje daar, zachte vocalen: veel meer heeft ze niet nodig. Haar debuutEP heeft dan ook de passende titel ‘Silent Type EP’. Voor The Daily Indie deed ze vanmiddag een sessie in het Rijksmuseum. Binnenkort kun je die op YouTube terugkijken, maar dankzij London Calling is ze ook op een nietdigitale manier te bewonderen. Of ze zelf ook een silent type is? De show in Paradiso zal het leren. Later dit jaar staat ze op menig prestigieus Brits festival, waaronder The Great Escape en Live at Glasgow.
Op London Calling kom je me hier tegen: “The Slow Show, Soak, Lusts, As Elephants Are en Cosmo Sheldrake.”
het stucwerk van het plafond in de entreehal naar beneden.”
M
Y
Interview
CM
MY
Jurjen Haspels
CY
CMY
(London Calling-vrijwilliger)
K
Je allereerste keer London Calling? “De editie van 2008.” Je mooiste London Callingmoment? “Het ontdekken van Two Door Cinema Club, die in 2009 London Calling mochten openen in de grote zaal voor twintig man.” Je vreemdste London Callingmoment? “Bij het optreden van Grimes in 2012 in de kleine zaal kwam door het harde geluid en het gespring van het publiek
Colofon
Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Mabel Zwaan, Jente Lammerts, Lisa de Jongh, Ruud Sablerolle, Remco Brinkhuis & Kevin Smink.
Welke band mogen we dit weekend niet missen? “Charlie Cunningham” Welke band mis jij eigenlijk op het affiche? “Halls.” Hoe laat ga je meestal naar huis op London Calling? “1:24.” Op een schaal van 1 tot 10, hoe groot is jouw gemiddelde London Calling kater? “Hangt af of ik bandjes heb kunnen zien, waarvan ik geen kotsneigingen heb gekregen.”