THE WOODS EXPRESS Editie #02
zaterdag 29 augustus 2015
Tijdens deze vijf bands is het zonde om bier te gaan halen Het Amsterdam Woods Festival richt zich hoofdzakelijk op bands die net aan het doorbreken zijn. Kijk eens aan, dat is precies wat wij bij muziekmagazine The Daily Indie ook doen. Welke ‘net doorbrekende’ bands mag je niet missen? Onze redacteuren gidsen je door de zaterdag in vijf tips.
1
Hannah Lou Clark Onder de Sterren, 17:40
Minimalistische pop, zo zou je de muziek van de Britse zangeres Hannah Lou Clark kunnen omschrijven. Drumcomputertje hier, baslijntje daar, zachte donkere vocalen: veel meer heeft ze niet nodig. Haar debuut-EP heeft dan ook de passende titel Silent Type EP. Of ze zelf ook een silent type is? De show op Amsterdam Woods Festival zal het leren. In thuisland Engeland is het in ieder geval niet stil gebleven rondom haar. Popmedia als NME, The Quietus en Drowned in Sound schreven al over haar muziek. Ook stond ze op festivals als The Great Escape en Green Man. In Nederland zou je haar trouwens al eerder hebben kunnen zien op ons eigen soort van Britse festival London Calling.
2
Klangstof
Onder de Sterren, 20:45
Moss-bassist Koen van de Wardt heeft zijn eigen project: Klangstof. Klinkt als? Vooral niet als rockband Moss, eigenlijk. Bij zijn solo-project maakt Van de Wardt eerder gebruik van donkere elektronica. Kale drumbeat, minimalistisch gitaarwerk, retro-synthesizer: veel meer is het niet, maar het werkt. Zijn single ‘Hostage’ is een gitzwarte song over gevangen zitten in jezelf. Zoals hij het nummer onlangs uitlegde aan 3voor12: je weet uit die slechte toestand te komen, maar voelt je nog steeds niet lekker. Moss blijft trouwens over zijn schouder meekijken: Van de Wardt speelt samen met - onder meer - Moss-leden Finn Kruyning (drums, synthesizer) en Michiel Stam (gitaar).
Hannah Lou Clark
3
Moon Tapes Spruit, 20:45
Morrissey? Alex Turner? Nee, Joep Meyer. Hij is de zeer Brits klinkende zanger van de zeer Amsterdamse band Moon Tapes. Hun eerste wapenfeit is een single met de naam ‘A Little Bit of Paris’. Hierop te horen? Van die Johnny Marr-achtige jangle-gitaren, en melodische en melancholische zanglijnen à la Moz. Daniel James Schlett mixte de nummers van Moon Tapes. En hij heeft op zijn beurt weer samengewerkt met eighties revival-groepen als The Drums en Diiv. Wie eerdere nummers van Moon Tapes als ‘Surf Song’ en ‘When She Sees Me’ beluistert, hoort direct de link met The Drums. Minimale baslijntjes, echo, en veel zomermelancholie. We mogen ons dan momenteel in een nineties-revival begeven, van die jaren ’80 zijn we nog niet af.
4
Palio Superspeed Donkey Grote Eik, 18:20
Voor de early adopters van Arctic Monkeys rond 2005 moet de muziek van Palio Superspeed Donkey bekend voorkomen. In 2012 brachten de vier op 14-jarige leeftijd al hun debuut-EP uit, en eerder dit jaar
werd hun eerste album A Funny Sunrise een feit. Inmiddels heeft zanger Sam Vermeulen een Alex Turner-esk gladgekamd kapsel en leren jack, en nog steeds zijn de vergelijkingen met de Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not-band te maken. Op hun EP stond al het nummer ‘That’s What I’m Not’ – een knipoog naar hun voorbeeld?
5
Nelson Can
Onder de Sterren, 14:30
Denemarken is dan niet zo’n groot popland als het nabijgelegen Zweden, toch komt het land steeds vaker in het nieuws om zijn artiesten. En dan hebben we het nog niet eens over de ABBA-pop van Alphabeat, maar meer over hardcorepunkbands Iceage en Communions uit Kopenhagen. Nieuw uit Denemarken en dan weer totaal níet punk: Nelson Can. Wat zijn ze wel? Drie dames met een vrij korte pony, en meerstemmige, ietwat onheilspellende White Stripes-retrorock. Volgens de band zelf berust hun bestaan op een leugen. Wij citeren: ‘It started out as a lie - there was no band - it was just a dream. The lie grew bigger, so did the dream and here we are. We are Nelson Can.’ En zo is het maar net.
THE WOODS EXPRESS
Editie #02 zaterdag 29 augustus 2015
Live Report Day 1 Gezien: Lion’s Den, Kovacs & Weval De redactie van The Daily Indie is back in business! Na vier hete edities - jawel van The London Calling Times stonden wij te trappelen voor ons nieuwste project: het spiksplinternieuwe Amsterdam Woods Festival. De vrijdagavond brachten wij door bij Lion’s Den, Kovacs en Weval. Lion’s Den begon zijn avontuur als duo, maar voegde gedurende de rit twee extra leeuwtjes aan de club toe. Deze vier knappe, gestylde knapen met hun veelzijdige gear zijn de derde act die de Spruit-stage mogen aandoen. Dit podium staat aan de bosrand naast een kabbelend beekje geparkeerd, en deze groene locatie past perfect bij de folk-sound van Lion’s Den. De magische wenkbrauwen van Matthieu Huijser trekken charmant omhoog, terwijl compagnon Sjaak Thissen de stempauzes vult met al evenzo charmante grapjes. Ondertussen zoemen de poëtische teksten (Rocket In My Sky, Passions In My Soul) het publiek om de oren. Zelfs de geluidsmankementjes doen niet af aan de sfeervolle sound. Ze klinken alsof een familie muggen uit de sloot nog even zijn laatste zomervakantieweek doorbrengt in een microfoon. Door deze Louisiana-vibe krijg je spontaan zin in Jambalaya, maar bovenal nóg meer Lion’s Den. Mabel Zwaan
pilletje in de auto slikken met manager Oscar Hollemans (Krezip, Within temptation)? Prima. Hoe ze elkaar hebben leren kennen, is een ‘bijzonder’ verhaal, vertelt Hollemans dan tijdens een Q&A-sessie. Via Facebook. Rock-‘n-roll gaat immers ook met zijn tijd mee. Het publiek zit op strobalen en mag vragen stellen aan de manager, die zelf nog kaler is dan Kovacs. Wat hun plannen zijn?, vraagt een vrouw. Het antwoord komt neer op ‘heel veel spelen’ - ach, geef ze eens ongelijk. Dan begint ze. De bontkraag gaat af, al vanaf het eerste nummer. Naar de documentaire kijken kan ze niet meer, vertelt ze. Zingen wel, trouwens. Foutloos maakt ze de ene na de andere uithaal. En dat dus gecombineerd met een leefstijl van hamburgers en jonko’s. Doe het maar eens na. Jelmer Luimstra
Hamburgers eten en jointjes roken, dat kan ze, die Sharon Kovacs. Als de documentaire Wolflady - die draaide voor Kovacs’ optreden - je iets leerde, is het wel dat Kovacs rock-‘n-roll leeft. Stiekem een half
Als Weval aan het begin van de vrijdagavond het podium betreedt, staat er in tent Grote Eik nog maar een handjevol mensen. Het Amsterdamse elektronica-duo begonnen afzonderlijk van elkaar in de filmindus-
Kocavs (foto: Rudy Sablerolle)
Zoek Rutger! (de man van de photobooth) Heb jij Rutger al gezien? Je spot hem op de foto links vier keer. Zo, nu vergeet je zijn gezicht niet meer. Wat deze man met vele gezichten hier komt doen? Rutger staat vandaag de hele dag bij de photobooth in de Crosley-area. Je weet wel, daar naast de Grote Eik. Zijn doel: jou op de foto zetten. Die foto’s plaatsen we op onze Facebook-pagina The Daily Indie. Dus zoek Rutger, ga op de foto en tag jezelf! Omdat je het waard bent.
trie. Hier kruisten hun paden. Toch werd het de muziek. Waar films je soms in een andere mindset kunnen brengen, kunnen de nummers van Weval dat ook zeker. Ze veranderen de steeds voller wordende tent deze avond langzaamaan in een duistere nachtclub. Als ze halverwege een korte pauze laten vallen, protesteert het publiek dan ook meteen. Gelukkig is er nóg een helft, waarmee Weval het festival de eerste nacht in helpt. Gea Bruinsma