THE WOODS EXPRESS Editie #03
zondag 30 augustus 2015
Interview
JACCO GARDNER “Ik was altijd al een loner.”
Tekst Giordano Mellin Foto Robin Clemens
U
w interviewer is een uur te vroeg in Amsterdam-Noord beland, waar vertoeven aan het water een goed plan is om op deze zonnige dag de tijd te doden. Op de agenda staat een persdag bij Excelsior met Jacco Gardner. Dit rondom zijn nieuwe album ‘Hypnophobia’. Later, zittend aan een picknicktafel in de tuin van het label, praat The Daily Indie met deze oude bekende over zijn nieuwe plaat - en over synthesizers. Op ‘Hypnophobia’ experimenteert Jacco Gardner met library music: muziek die in films voorkomt en veelal instrumentaal is. Denk bijvoorbeeld aan het werk van de Italiaanse componist Ennio Morricone en de soundtrack van de film Suspiria, gemaakt door Goblin. Deze sound is prominent aanwezig op ‘Hypnophobia’. Hoe kwam dit geluid tot stand? “Op de eerste plaat was ik al bezig met library music zonder dat ik eigenlijk wist wat de term inhield,” begint Gardner. “Maar uiteindelijk kwam ik erachter: ‘dat is een ding’. Ik ben er toen helemaal ingedoken en ik ben meer naar films gaan kijken uit de jaren zeventig en tachtig. Met name Disneyfilms uit de jaren tachtig hebben mij geïnspireerd bij het maken van dit album. Wat ik er zo interessant aan vond? De manier waarop dat soort films het duistere met het kinderlijke
combineren. Neem bijvoorbeeld de kinderflm Return of Oz. Die film is eigenlijk super disturbing en totaal niet geschikt voor kinderen.” Hoorn Gardners fascinatie voor fantasy- en horrorelementen in kinderfilms op ‘Hypnophobia’ stemt je benieuwd naar zijn eigen kindertijd in Hoorn. “Ja, een moeilijke periode was dat,” zegt Gardner. “Niet echt per se leuk. Ik was altijd al een loner, al ik trok wel vaak op met Hugo (van de Poel, van Earth Mk. II – red.), ook al zat hij in een ander jaar. Resultaat was dat ik verplicht werd om ook met andere mensen om te gaan. Je kunt nu eenmaal niet vier jaar lang in je eentje op school rondhangen. Je moet sowieso vaak samenwerken. Dus ook met mensen met wie ik vrijwel niets
gemeen had.” Oftewel: Gardner had het niet makkelijk in Hoorn, iets wat nog altijd wordt weerspiegeld in zijn eigenzinnige muziek. En ook die muziek wordt lang niet door iedereen begrepen. Gardner is half Engels, en zijn muziek klinkt internationaal. Zo internationaal zelfs dat Pitchfork en NME zijn eerste album meteen oppikten. Daarmee rijst de vraag: is er eigenlijk nog wel iets typisch Nederlands aan Jacco Gardner? “Goede vraag,” bekent hij. “Dit is echt een lastige, omdat ik me tijdens het maken van mijn muziek juist niet per sé op Nederland richt. Ik vind het moeilijk om het zelf te zeggen, waarschijnlijk kan iemand anders het heel duidelijk aanwijzen. Misschien is de structuur van hoe ik mijn muziek maak Nederlands, al heeft die heel rigide manier ook wel iets Duits. Maar goed, mijn sound komt ook wel terug in de Nederlandse cultuur.” Analoog of digitaal? Het mag bekend zijn dat het verzamelen en gebruiken van allerlei instrumenten een belangrijk aspect is van Gardners muziek. Zo kreeg hij op zijn debuut ‘Cabinet Of Curiosities’ hulp van muziekkunstenaar Jean Audier. Op ‘Hypnophobia’ gebruikte Gardner verscheidene analoge en digitale instrumenten. Bijvoorbeeld de Korg MS20, een analoge synthesizer uit de jaren zeventig. Deze is typerend voor zijn geluid. Gardner vertelt vol passie dat hij fan is van zowel analoog als digitaal: “Door de combinatie kom je geluiden tegen die je nog nooit eerder hoorde, omdat ze vroeger niet gemaakt konden worden. Dat maakt het zo fascinerend, omdat je die hele synthesizerwereld opnieuw kan verkennen. Ik koop mijn instrumenten voornamelijk op Marktplaats en soms ook via eBay. Ik zit niet tot diep in de nacht op instrumenten te bieden, hoor. Ik gebruik een auction sniper (een tool die de advertentie in de gaten houdt en automatisch voor je biedt – red.).” We kopen allemaal eens iets op internet waar we later spijt van krijgen. Zo ook Gardner: “Mijn grootste miskoop was mijn Yamaha NP-30, een grote elektronische piano uit de jaren zeventig met gewogen toetsen. Ik had daar meer van verwacht, omdat er een tof elektronisch harpsichords-geluid uit zou moeten komen. Dus als iemand dit leest en denkt: dat wil ik nog graag hebben...” Bieden? Probeer het eens tijdens zijn show vandaag. Te zien Podium Grote Eik zondag 30 augustus 15:50-16:50
THE WOODS EXPRESS
Editie #03 zondag 30 augustus 2015
Live Report Day 2 Gezien: Douglas Firs, Hannah Lou Clark, Santa Fé, Palio Superspeed Donkey, & Moon Tapes
Douglas Firs Het stroomt vol Onder De Sterren, want Douglas Firs komt eventjes zijn gevoelens blootleggen: Zo zegt hij over het nummer Pretty Legs And Things To Do: “Dit nummer spelen we niet altijd, bij gebrek aan bomen, maar hier kan het wel. Het past extreem goed bij de treurwilg.” Maar laat je niet misleiden, mister Firs is geen zoetsappige singer-songwriter. Hij is omringd door een zeer strakke band die regelmatig instrumentale stukken van hoge klasse het bos in slingert. Mabel Zwaan Hannah Lou Clark Het is de laatste show van haar tour, en Hannah Lou Clark heeft weinig zin om terug naar Londen te gaan. In haar woorden: that sucks. Haar bandlid met tamboerijn en de drummer uit een doosje knikken instemmend. Meer bandleden heeft ze niet, maar ach, minimale gitaarpop, daar is toch
De Photo Booth vind je ook vandaag bij de Crosley Spin & Chill.
Palio Superspeed Donkey (foto: Rudy Sablerolle)
weinig mankracht voor nodig? De donkere gitaarlijnen en achtergrondzang ondersteunen haar songs enigszins. Toch weet ze niet de volledige veertig minuten te boeien. Synths en een bas zouden een welkome toevoeging zijn. Jelmer Luimstra Santa Fé We lopen verder naar podium Spruit. Hier hebben zes fijne Groningers zich op de pallets gepropt, waar de snorren, baarden en glanzende lokken niet veel later heen en weer wiegen op de sixties revival-muziek. Voor het podium houden de festivalbezoekers hun biologische hap in de ene hand en hun vrije hand in de lucht. Want garagepop met maar liefst twee tamboerijntjes, dat vraagt om een portie liefde. Mabel Zwaan Palio Superspeed Donkey Een van Palio Superspeed Donkey’s jonge bandleden is vanaf het centrum komen fietsen en is daardoor net op tijd – hoe teenage wil je het hebben? Dan wordt het hitje ‘Obi One’ ingezet, en is de jonge leef-
tijd van de band meteen vergeten. Zanger Sam Vermeulen staat zelfverzekerd achter zijn microfoon, met aan zijn rechterkant de enthousiaste bassist Ruben van Weegberg, die het concert op zijn rug liggend met één been in de lucht eindigt. De band ontgroeit het ‘jongere broertje van Arctic Monkeys’label, als een goede liveband die geen moment verveelt. Gea Bruinsma Moon Tapes Zanger Joep Meyer had een hersenschudding opgelopen afgelopen week. Niet dat daar iets van te merken valt: het optreden van de Amsterdamse band Moon Tapes is het hoogtepunt van de zaterdag. Meyer beweegt als Alex Turner en heeft een fijne melodische manier van zingen. Gitarist Django Duijns haalt daarnaast het beste van The Smiths en The Stone Roses - ze coveren zelfs I Wanna Be Adored - uit zijn gitaar. Zijn Adidas-jasje schreeuwt: Mááánchester! Copycats? Misschien, maar Moon Tapes beschikt wél over een set ijzersterke nummers. We adore them. Jelmer Luimstra
Alle foto’s vind je terug op www.facebook.com/thedailyindie
Grafisch ontwerp Kevin Smink
Door de bomen het bos niet meer kunnen zien? Niet op Amsterdam Woods Festival. Met drie podia binnen een straal van drie meter is het hier best overzichtelijk. Hoe deden de bands op die podia het eigenlijk? The Daily Indie recenseert de zaterdag.