The Daily Indie | Issue #07 by The Daily Indie

#07

www.thedailyindie.nl

HOLOGRAMS | THOSE FOREIGN KIDS | JAGWAR MA

foto Julia Hendriks

voorwoord

Issue nummer 7. Het was me er weer eentje. De afgelopen maanden zijn één van de drukste en meest chaotische in mijn leven denk ik. Nieuwe nummers en bandjes blijven maar komen, er is altijd wel ergens een toffe band live te zien en de nieuwe platen blijven op de deurmat vallen. Af en toe zie ik het heel eerlijk gezegd ook wel eens even niet meer zitten. Er is te veel, en er is te weinig tijd. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen en ik kan oneindig twijfelen over de keuzes die (onvermijdelijk) gemaakt moeten worden. Zonder ook maar een dag vakantie te hebben gehad deze zomer, is het met hangen en wurgen gelukt om alles zo goed mogelijk bij te houden. Want er komt deze periode toch weer een partij nieuwe muziek uit, mijn ste-

The Daily Indie

reo is eigenlijk niet uit geweest! Er zitten gewoon te weinig uren in één dag om alles te luisteren en te zien. Je hebt het ene nummer nog niet geluisterd of er is alweer een andere plaat uit die je wilt horen. Je kunt geen recensie schrijven of interview uitwerken of je hebt alweer een te gekke debuutplaat gemist. Kijk, dat is uiteraard een goed teken en geen gebitch, maar je weet op een gegeven moment even niet meer waar je het zoeken moet. Het ding is: ik wil niets missen, ik wil alles horen en het liefst over alles wat me bevalt een artikel schrijven. Maar soms red je het gewoon effe niet. Omdat ik bijvoorbeeld dagelijks moet werken van 9 tot 17 uur, interviews moet opzetten, voorbereiden en uitwerken,

bij een concert sta, de website upto-date moet houden, (steeds meer) avondjes aan het organiseren ben, mijn waterschildpadjes moet verschonen, dit hele blad in elkaar moet zetten, mijn sociale leven een beetje op peil wil houden, de was moet doen, bier wil drinken en et f*cking cetera. Maar ik heb de meeste tijd toch achter mijn spinnende Macbookje gezeten, als een bezeten en geobsedeerde kluizenaar, zoekend naar en schrijvend over nieuwe muziek. Het is bijna een soort tik, een verslaving. Soms moet je je er ook bij neerleggen dat je niet álles kunt luisteren en overal bij kunt zijn, maar ik blijf mijn stinkende best doen om al die bandjes weer voor je te vinden. Hier in het blad, maar ook zeker op de website.

Issue 7

Colofon

Issue #07

Hoofdredacteur Ricardo Jupijn Eindredactie Ricardo Jupijn Redactie Robin van Essel, Cathelijne de Groen, Yoram van Hees, Wessel van Hulssen, Ricardo Jupijn, Maartje Knaap, Jorg Leijten, Jelmer Luimstra, Domenico Mangione, Liske Steenbergen, Mathieu Peulen, Rinze Voorberg & Mabel Zwaan Grafisch Ontwerp Ricardo Jupijn, Kyra Neve, Kevin Smink & Laura Steenge

#07

coverfoto Melissa Houben

Fotografen Julia Hendriks, Maartje van Denderen, Melissa Houben & Raymond van Mil Special Thanks To Ample Play Records, John Coffey, David Jupijn, Jorn Mathijssen, Modereporters & Leonie Wenting Publisher Rising Step www.risingstep.com The Daily Indie Magazine Voor algemene informatie: ricardo@thedailyindie.nl

#06

#05

#04

#03

Bezoek Ons Online www.thedailyindie.nl facebook.com/thedailyindie twitter.com/the_daily_indie Adverteren Adverteren in The Daily Indie? Ontdek de mogelijkheden van interactief adverteren via alex@thedailyindie.nl ÂŠ 2013 The Daily Indie Alle rechten voorhouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, kopie of welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van The Daily Indie.

Klik hier om eerdere edities terug te lezen

Coverstory

interview

Introducing

Rubrieken

King Khan & The Shrines

Temple Songs

Redactie Top 5

Sudden Death of Stars

The Spyrals

New Music

The Sufis

Best of the Blog

The Wands

Wegwerpcamera: John Coffey @ Lowlands

uitgelicht

The Beachy Head Team RAAF

Concertagenda Ample Play Records

Albumrecensies

The Doo Run Run

April Kiest: MGMT

Mixtape: TWIN SHADES

The Daily Video

redactie top vijf

Issue #07

SONG: ty segall - CRAZY Geen enkel nummer is tijdens het maken van deze editie zo blijven hangen als dit gekke, kleine en freaky liedje van Ty Segall. De koning van de psychedelische garage verraste vriend en vijand met het akoestische album ‘Sleeper’. Eigenlijk zijn op dit album pas de daadwerkelijke ‘liedjes’ van Segall te horen. De songwriter in zijn puurste en meest rauwe vorm. Later in het blad lees je een uitgebreide recensie over de plaat, door rechts op het hoesje te klikken kun je een live-sessie op YouTube bekijken, waar hij opent met Crazy.

MAGAZINE: THE DAILY INDIE MINI ZINE De komende tijd kun je ze overal tegenkomen: The Daily Indie Mini Zine. Ultrakleine en exclusieve uitgaves van een paar pagina’s met daarin de laatste muziektips, relevante concertagenda’s, interviews, albumhoes kleurplaten en veel meer. We kunnen het zo gek niet bedenken of we gaan het maken. Met een plaat op de pick-up en een typemachine, schaar, lijm en bier bij de hand, knutselen we ze in elkaar, om het vervolgens overal en nergens door het land te verspreiden. Zijn ze ook te koop? Nee, je kunt ze alleen tegenkomen en voor niks meenemen. The Daily Indie komt (onverwachts) naar je toe dit najaar!

CONCEPT: POPUPCLUB WAGENINGEN Na Berlijn, Amsterdam en Arnhem krijgt ook Wageningen haar eigen PopUpClub! Mede door een stijgend aantal studenten is er een grote vraag ontstaan naar nieuwe locaties om uit te gaan of concerten te bezoeken. Daarnaast kent Wageningen de laatste jaren een groeiend aantal leegstaande panden en braakliggende terreinen die bijdragen aan een verwaarloosd stadsbeeld. PopUpClub ziet de ruwe charme van deze plekken en heeft zich als doel gesteld om met een groep creatieve organisatoren een vernieuwende programmering neer te zetten op wisselende locaties.

CONCERTS: THE DAILY INDIE @ DONDERGRONSE & @DB’S STUDIO Op donderdag 3 oktober is het weer zover: dan gaan we de Kelder van Paradiso omtoveren tot een ondergrondse Daily Indie Bunker. Issue nummer 7 zullen wij daar flink gaan lanceren met Adam & The Relevants, Holy Ghost en het Daily Indie DJ Team achter de draaitafels de laatste kneiters zal draaien. Maarrrr, dat is nog niet alles! Want op 22 oktober presenteren wij samen met dB’s Studio een avond in ons eigen stadsie: Utreg! Met Japanther, Sudden Death Of Stars en Here Come The Wolves. Hou het in de gaten.

FESTIVAL: LONDON CALLING Volgens mij hoeven we grondslag van London Calling niet meer echt uit te leggen, maar we moeten natuurlijk wel zorgen dat je het niet vergeet! Op 1 en 2 november staat het festival voor nieuw, alternatief talent namelijk weer gepland. Met artiesten als The Dodos, Mac DeMarco, Wolf Alice, Porcelain Raft, Wampire, Torres, MS MR, Jagwar Ma, Nadine Shah en Outfit ga je die twee avonden weer vliegend en hutje mutje doorbrengen in Paradiso. Vergeet niet tussendoor even een biertje te halen, je moet goed blijven drinken!

The Daily Indie

Issue 7

New MUSIC

Moodo誰d & Eagulls

Moodo誰d - De Folie Pure Progressieve en psychedelische pop uit Frankrijk, we komen ze steeds vaker tegen op onze radar. Deze keer Moodo誰d uit Parijs, dat wordt geleid door de multi-instrumentalist Pablo Padovani. Hij wist voor zijn nieuwe band band Tame Impala frontman Kevin Parker achter de knoppen te krijgen om hun allemachtig interessante nummers te mixen. Exotische instrumenten, zwoele vocalen, verzopen fuzz, dierengeluiden, opgewekte drums. Naja, eigenlijk alles zit in De Folie Pure! Nieuwsgierig? Druk dan op de Soundcloud-knop!

Eagulls - Nerve Endings De Britse gasten van Eagulls hebben voor de liefhebbers van postpunk een nieuwe favoriet geschreven. Nerve Endings klinkt ruw, angstig, opgejaagd en lijkt wel opgenomen terwijl de band in een donker bos achterna wordt gezeten door bijzonder enge en duistere krachten. Tot je ineens zelf slachtoffer bent: ze verwarren je met een freaky intro vol feedback, beuken op je in tijdens het couplet, laten je heel even ademen terwijl je op je knie谷n door de modder kruipt en je de laatste trap op je nieren geven in de vernietigende brug.

The Daily Indie

Issue 7

New MUSIC

Outfit & Forest Fire

Outfit - House On Fire Lang geleden, toen ik de allereerste uitgave van The Daily Indie aan het maken was, kwam de toenmalige EP van Outfit voorbij en besloot ik de band op te zoeken en ze te interviewen. Vervolgens weinig meer van de gehoord, totdat er ineens aan werd gekondigd dat op 12 augustus hun debuutplaat ‘Performance’ uit zou komen. Met single House On Fire voorop: bedwelmende en duistere synthpop met een piekfijne sound die voortreffelijk in elkaar steekt. Het is spannend, melancholisch, subtiel, hypnotisch en groovy.

Forest Fire - Waiting In The Night Begin september kwam hun nieuwe plaat ‘Screens’ via Fat Cat Records uit. Van wie? Van Forest Fire, een band uit Brooklyn, New York die fijne, rauwe en schurende synthpop maakt. Het nummer Waiting In The Night is een heerlijke opener van de plaat, een album dat vol staat met verschillende invloeden. Van bezwerende psychedelica naar MGMT en Youth Lagoon-achtige invloeden, tot melodieën die The Shins hadden kunnen schrijven. Check eerst maar eens dit nummer, dan volgt de rest waarschijnlijk vanzelf.

The Daily Indie

Issue 7

Elephant Stone

New MUSIC

Elephant Stone - Love The Sinner, Hate The Sin The waves keep on coming! Alweer een lekker west coast-bandje, die ditmaal Elephant Stone heet. Met een bijzondere frontman die eerder sitar speelde bij onder andere The Black Angels, Brian Jonestown Massacre en The Horrors. Op het nummer Love The Sinner, Hate The Sin bewijst Rishi Dhir dat hij zelf ook een aardig liedje kan schrijven. Denkend aan Allah-Las en Woods (en ook een beetje op Bryan Adams’s Baby, When You’re Gone, sorry alvast daarvoor…) voel je de zachte zomerwind al door je haren waaien terwijl je aan het strand lekker een flesje wijn wegtikt. De hele plaat vind je via hun site.

, s k n i c i r s d u , d m o o F d live e d n n X o A r a p W Po ky + s ’ 1 j 1 e i s t b 09 d a im W K 1 t 1 n 5 .nl n w to

w.ro w w ck

Che

foto Jan Bijl

et or h

ige lled

am rogr

u 1 | o M 1 16|1 HN

w pod Binnen erk ** wn.nl p o P ijsk w.roto we d u a e r i N : *Pa ETS: ww E I T CA TICK P LO

New MUSIC

SHINIES & Meat Market

SHINIES - Taste Manchester’s SHINIES is terug met nieuw materiaal nadat we ze vorig jaar leerden kennen met het opwindende gitaarnummer Ennui. Anno 2013 komt de band de nieuwe EP ‘Tangle’, waarop goed te horen is dat de band een flinke stap voorwaarts heeft gezet. Taste heeft een strakkere sound, meer structuur, meer balans en daardoor een stuk meer spanning en diepgang. De sprankelende en kenmerkende leadgitaar van de band is daarentegen nog steeds aanwezig en creëert daardoor een contrast dat het nummer nog meer kracht geeft.

Meat Market - Too Tired Twee minuten en negentien seconden beuken de garage-rockers er op los op hun nieuwe single Too Tired. Het nummer verschijnt op de ‘Too Tired EP’, die als seven-inch uit wordt gebracht via Suicide Squeeze Records. De Californische rockers van Meat Market klinken als een kanonskogel vol good times, het neemt je mee langs furieuze akkoorden, blaffende en gierende gitaarsolo’s en natuurlijk een lekker mee te zingen refreintje. Wat wil je nog meer? Nou ja, het liefst dit nummer meeschreeuwen vanuit een of andere cabrio!

The Daily Indie

Issue 7

Luister The Daily Indie terwijl je â&#x20AC;&#x2DC;m leest Klik hier om Issue #07 op Spotify te beluisteren

The Daily Indie

Issue 7

INTRODUCING

Temple Songs

tekst Ricardo Jupijn

Temple Songs uit Manchester is een band die je zeker wilt leren kennen. Een band met één van de beste nummers van 2013 op haar naam, en in Engeland goed voor een kleine buzz met hun verroeste riffs, verleidelijke melodieën, stuiterende drums en verkreukelde zang. We spreken geestesvader Jolan Lewis. Wat zijn jullie allemaal aan het doen? “We hebben net drumtakes opgenomen voor een EP waarmee we bezig zijn. En ik ga wat exemplaren oppikken van ons net uitgebrachte plaatje.” Kun je ons iets vertellen over de band Temple Songs? “Iedereen speelt al sinds zijn zestiende in allerlei bandjes. Eerst punk, vervolgens noise en toen psychedelische muziek. Ik verveelde me nogal met allemuziek die ik maakte, dus ik ben naar Parijs gegaan en maakte daar veel muziek. Toen ging ik terug naar Manchester om een band te vormen en gingen we van dream-pop naar garage-pop en wat het nu is.” Wat móéten we weten over jullie? “Dat weet ik zelf nog niet eens.” Hebben jullie veel overeenkomsten qua muzieksmaak? “We kwamen er al snel achter dat we exact dezelfde muzieksmaak

The Daily Indie

hadden. We houden van bands als Captain Beefheart, CAN, Ween, Velvet Underground, Robert Wyatt, Pavement, Boredoms etc.” Wat zijn drie non-muzikale inspiraties voor jullie muziek? “Seinfeld, eten en 2001.” Wat kunnen luisteraars verwachten als ze jullie gaan luisteren? “Iets tussen punk en garage, maar met Beatlesque popdingetjes. Ik wil geen popnummers schrijven, het liefst gooi ik ze altijd direct weg als het erop lijkt. Maar soms vind ik pop het mooiste van de hele wereld en soms haat ik het meer dan alles wat er bestaat. Ergens daartussenin.” Hoe moeten we jullie vooral niet omschrijven? “Psychedelisch. Ugh. Er is zoveel muziek dat zo genoemd wordt tegenwoordig, ik vind het gênant.” Heeft de stad effect op je muziek? “Manchester zeker. Niet in termen van weer of architectuur, maar de muziek. En dan niet alleen de bekende muziek uit Manchester, want dat is niet meer boeiend. Wat er nu gebeurt is veel toffer. Het is de eerste keer sinds begin jaren ’70 dat Manchester haar geschiedenis compleet van zich af heeft geworpen en opnieuw is begonnen.

Kun je iets vertellen over de manier waarop jullie je muziek opnemen? “Ik verzamel al sinds mijn vijftiende goedkope apparatuur, dus we hebben geen goede spullen of zo. Maar ik weet hoe ik ze moet gebruiken. Ik heb één duur apparaat, een TEAC A3340S, maar het kabeltje daarvan is kapot en ik heb geen geld voor een nieuwe… Maar ik heb mezelf aangeleerd om goed klinkende lo-fi te maken. Denk ik dan. Het is in ieder geval beter dan slecht klinkende hi-fi. Ach, het is allemaal toch maar subjectief.” Wat zijn de ingrediënten voor een goed Temple Songs nummer? “Million-dollar hooks and loads of phaser effects.” Nog lokale bands die we moeten kennen? “Ja. Aldous, Sex Hands, Fruit Tones, Mistoa Poltsa, Bernard + Edith, Weird Era,The Bell Peppers, MONEY, Dinner Party, Waiters, Former Bullies, Irma Vep, Brown Brogues, GREATWAVES, Grind Outs. En je moet een exemplaar van ‘Manchester Standards LP’ hebben.” Nog iets anders dat je graag wilt delen met onze lezers? “Zeker, als iemand dus zo’n kabeltje over heeft voor een TEAC A3340S, mail me even, dan regelen we wat!”

Issue 7

INTRODUCING

The Spyrals

tekst Ricardo Jupijn

The Spyrals is een band uit San Francisco zoals we ze graag hebben. Een goede dosis garage en psych, rockend als een malle, met beresterke nummers, een strak sluitende sound en de krachtige en eigenzinnige stem van zanger/gitarist Jeff Lewis die het helemaal afmaakt. We spreken hem over The Spyrals en die voortreffelijke tweede plaat, genaamd ‘Out Of Sight’. Zo, wat ben je allemaal aan het doen Jeff? “Ik probeer mijn nieuwe te laten stoppen met blaffen en urineren op mijn vloer.” Kun je ons iets vertellen over The Spyrals en haar historie? “De band is ongeveer een jaar of vier bezig. De line-up is wel altijd wisselend geweest, op een gegeven moment hadden we vijf bandleden, waarbij we de laatste twee jaar met ze drieën zijn. De band lijkt altijd in een staat van verandering te zijn, zodra het comfortabel wordt veranderen er weer allerlei dingen.” Was die vermindering in bandleden iets dat nodig was? “De band is wel veel meer bij elkaar gekomen toen we een drietal werden. Het maakt de processen makkelijker om nieuwe nummers te schrijven.”

The Daily Indie

Wat is het beste aan het spelen in The Spyrals? “Muziek maken met goede muzikanten en vrienden.” Wat voor albums staan er zoal in jouw platenkast? “Het is niet de grootste collectie, maar er is een goede variatie aan classic rock, blues, country, garage en reggae. Ik heb vooral een hoop oudere platen die ik goedkoop kon kopen, maar ik koop wel steeds meer hedendaagse releases. Het is gewoon duurder om nieuw vinyl te kopen.” Wat was de grootste motivatie achter het beginnen van The Spyrals? “Uiteraard om veel geld te gaan verdienen, maar dat is nog steeds niet gebeurd, man…” Wat móeten we weten over jullie? “Je hoeft niet zoveel te weten. Luister naar de muziek en kijk of je het tof vindt.”

Wat is het allerbeste aan het wonen aan de westkust? “De oceaan en het weer.” Heeft het rijke muziekklimaat van San Francisco veel invloed op je? “Dat durf ik niet te zeggen. Ik ben in en om San Francisco opgegroeid en ik kan daar niet echt omheen. Mijn familie is verbonden aan dit gebied en mijn ouders hebben echt fantastische bands gezien in de jaren zestig en zeventig. Dus ik denk wel dat de historie van de muziek via hen een effect op mij heeft uiteindelijk.” Wat is de beste manier om naar jullie muziek te luisteren? “Als het maar niet niet op computerspeakers is! Het is best zielig dat veel mensen tegenwoordig zo muziek luisteren.”

Wat vind je het meest leuke aan de muziek die je maakt? “Het is een levend wezen. Het kan veranderen als je dat wil.”

Heb je nog tips voor andere bands uit SF of LA waar we echt naar moeten luisteren? “Burnt Ones en Cool Ghouls uit San Francisco zijn echt te gek. Jesus Sons uit LA komen volgend jaar met een album, daar zit onze vorige bassist in. En Froth uit LA is erg tof.”

Wat inspireert je op dit moment? “Wat me nu inspireert zijn opties en de toekomst. Waar we naartoe gaan en hoe het zal klinken.”

Is er nog iets dat je wilt delen? “Ik ben vandaag door een hond gebeten en ik verander daardoor misschien wel in een weerwolf.”

Issue 7

INTRODUCING

The Sufis

tekst Ricardo Jupijn

Muzikanten die zich in hun jeugd terugtrokken op hun kamer, om daar dagenlang plaatjes te luisteren van de Velvet Underground, Beatles, losse Nuggets, Kinks en Pink Floyd. Vorig jaar brachten Calvin Laporte en Evan Smith uit Nashville hun debuut uit, in augustus is hun nieuwe plaat ‘Inventions‘ uitgekomen. Wat spoken jullie deze zomer uit? Calvin: “We zitten lekker aan het strand een tijdje. We zijn vooral erg stoned geworden en hebben veel in de oceaan gezwommen. Het is fijn om even een niet in Nashville en in de studio te zijn.” Jullie heten The Sufis, kun je me iets vertellen over jullie band? Evan: “Het is voornamelijk Calvin en ik die zo goed mogelijke platen willen schrijven en opnemen.” Calvin: “We hebben nooit echt een band gevormd, we hebben nummers opgenomen en realiseerde ons dat het noodzakelijk was om een bandnaam te hebben. Waarom zijn jullie deze band gestart? Wat was de aanleiding/noodzaak/motivatie. Calvin: “Ik ben niet zo goed in iets anders eigenlijk, ha ha. Ik heb wel wat baantjes gehad, maar daar ging niet echt soepel. Ik ben erg lui en vind het

The Daily Indie

moeilijk om gefocust te blijven.” Evan: “Het is alles wat ik ooit heb willen doen.” Welke artiesten inspireerde je om muziek te maken? Evan: “Michael Jackson was mijn vroegste obsessie. Daarna raakte ik meer in bands als Sonic Youth, Nirvana en The Pixies, wat zeker een effect op mijn muzikaliteit heeft gehad, for better or worse…” Calvin: “Beatles, Beach Boys en Nirvana. Maar pas toen ik The Shaggs hoorde wilde ik pas echt zelf muziek gaan schrijven.” Welke platen liggen er momenteel op je platenspeler? Calvin: “Die van mij is niet helemaal lekker en daardoor hebben alle platen een soort afwijking. Sommige platen klinken echt bizar, eentje van The Beatles klinkt bijna als My Bloody Valentine, echt te gek! Daarnaast draai ik ‘Musik von Harmonia’ en ‘Cluster II’ bijna elke ochtend.” Evan: “Ik heb een kantoorbaan en ik luister niet veel muziek… Maar de eerste van The Everly Brothers draai ik wel veel.” Wat inspireert jullie deze dagen? Calvin: “Op dit moment dus dat strandstadje waar we zijn. Het helpt me ontspannen en om nieuwe ideeën

op te doen voor de toekomst.” Evan: “Ik ben veel bands opnieuw aan het ontdekken die ik vroeger te gek vond, zoals Guided By Voices en MBV. En ik luister graag naar de nieuwe platen van MGMT en Deerhunter.” Wat vinden het tofst aan de muziek die je maakt? Calvin: “Het gevoel dat ik krijg als ik iets opneem wat ik te gek vind.” Evan: “Communicating ideas through lyrics.” Kun je ons iets vertellen over het opnemen van de nieuwe plaat? Evan: “We ruziën vaak echt over alles. Wanneer alles klaar is, is het goed. Maar het werk daarvoor is erg vermoeiend. Er zijn met muziek zoveel verschillende manieren om iets te doen, dat het wel eens deprimerend kan zijn als het niet lukt om iets uit je hoofd te krijgen zoals je het wilt.” Wanneer moet je jullie nieuwe plaat echt luisteren? Calvin: “Ik denk als je graag een moderne visie op jaren zestig-pop wilt horen. Dat doen we niet bewust of zo, dat gebeurt gewoon.” Wanneer komen jullie hierheen? Calvin: “Zo snel mogelijk! We zijn hard bezig om te gaan toeren en onze liveband op de rails te krijgen.

Issue 7

INTRODUCING

The Wands

tekst Ricardo Jupijn

Eind september vertrekken we naar het noorden van Engeland om ons onder te dompelen in de fantastische line-up van het Liverpool Psych Fest. The Wands uit Kopenhagen zagen we ook tussen de line-up, en we vonden dat wel interessant klinken. Tijd voor een interview! Goedendag! Wat ben je aan het doen op ’t moment? “Hey! Ik ben een kopje koffie aan het drinken en een sigaretje aan het roken om eens rustig die vragen op me af te laten komen.” Jullie zijn The Wands, kun je ons iets vertellen over de band? “Dat klopt! Wij zijn The Wands: space invaders, love crusaders etc. We maken psychedelische rock, ook wel glam psych genoemd. We komen uit Kopenhagen en zijn al een paar jaar hiermee bezig. Persoonlijk info: ik hou heel erg van Oost-Europa en Italiaans eten. Mads is vooral heel erg bezig met gitaar spelen ik denk dat zijn favoriete film ‘Easy Rider’ is.” Waar luister je nu veel naar? “Ik luister veel naar ‘Marquee Moon’ van Television op het moment. Echt een te gekke plaat!” Wat zouden we in jouw platenkast allemaal tegen kunnen komen?

The Daily Indie

“Waarschijnlijk zou je ontploffen, want ik heb mijn gehele collectie ‘geboobytrapped’, zodat je niks kunt vinden. Mads zijn collectie bestaat echter uit een hele hoop sixties, een beetje seventies en eighties. Volgens mij heeft hij één plaat uit de jaren negentig: ‘Loveless’. We houden van van alles en nog wat.” Voor een lezer die nog nooit van jullie heeft gehoord, wat kan hij/zij verwachten als die naar jullie muziek luistert? “Veel geluid vooral, ha ha, gemixt met een prettige hoeveelheid van good vibes. Verwacht het onverwachte. Om een beeld te schetsen: ik denk dat we klinken als een adelaar die een olifantentweeling aan het baren is.” Ja, dat gevoel had ik ook altijd al een beetje… Wat is het leukste aan het spelen in The Wands? “Wat is het beste aan het inademen van vuur?” Daar heb je me weer, goede vraag. Iets anders dan: wat zou je nog graag willen doen? “We zouden graag genoeg platen willen verkopen om fulltime muziek te kunnen maken, maar los daarvan willen we vooral graag iets delen met mensen die naar onze muziek luisteren. We willen dat ze hetzelfde voelen

als ze naar de muziek luisteren als dat wij voelen als we naar de muziek luisteren. Ik denk dat we graag willen dat de luisteraars snappen wat we doen. Daarnaast wil ik graag Snoop Dogg nog een keer ontmoeten. Uiteraard.” Hoe klinken jullie zo cool op jullie opnames? ”Bedankt man, goed om te horen dat je onze muziek tof vindt! We doen ons best om de sound interessant te maken. Mads is echt een fantastische gitarist, dat onderscheidt ons wel van andere bands denk ik.” Wat zijn nu jullie plannen? “We doen eerst een tour in Scandinavië met Electric Eye en The Orange Revival, fantastische bands, moet je zeker eens checken. Daarna dus Liverpool Psych Fest waar we heel erg naar uitkijken, dat gaat te gek worden! Daarna komt het Aarhus Pscyh Fest in oktober, dat wordt voorlopig even de laatste show, want dan gaan we hard aan het werk voor onze debuutplaat!” Ken je nog wat toffe, nieuw psych bandjes die we echt moeten checken? “Je zou zeker nog wat andere Deense bandjes moeten luisteren, zoals The Road To Suicide, The Telstar Sounds Drone en Tales of Murder and Dust.”

Issue 7

samenstelling Yoram van Hees

Maandag

FIDLAR Cocaine

Dinsdag

Night Moves Colored Emotions

Woensdag

OK Go I’m Not Through

Donderdag

King Khan & The Shrines Darkness

Vrijdag

Bloc Party Ratchet

Zaterdag

Arctic Monkeys Why’d you only call me...

Zondag

Camera Obscura Break it to you Gently

Bonusdag

The Jungle Giants Skin to Bone

Klik op de preview om de video op YouTube te bekijken

interview

tekst Robin van Essel

“The future of the galaxy depends on the Jagwar Ma record”, zei Noel Gallagher dit voorjaar in een interview met het Engelse NME. Afgezien van zijn lichte overdrijving, kunnen we natuurlijk wel stellen dat de beste man wat weet van muziek en dat we bij The Daily Indie zelf ook erg naar de plaat van de Australiërs hebben uitgekeken. Helaas moest de band London Calling in mei afzeggen vanwege een voor de artsen onverklaarbare ziekte, die Jagwar’s main man Jono Ma aan bed gekluisterd hield.

Gelukkig kregen we een herkansing op Lowlands, waar we de frontman, samen met zanger/gitarist Gab Winterfield en bassist Jack Freeman aantreffen in blakende gezondheid: “Alles is weer prima nu, ja”, vertelt Ma voor het optreden dat de band die avond in de Charlie zal geven. “We zijn er weer klaar voor. We nemen wel bewust minder hooi op ons vork, zodat ik niet opnieuw in hetzelfde gat val. Het is ook wel interessanter om wat selectiever te zijn en niet alleen maar dag na dag shows rammen... Lowlands is natuurlijk wel te gek.” Je zei in een interview dat jullie eigenlijk niet van festivals houden? Jona: “Dat is deels waar, ja. Onze muziek is complex, maar op festivals heb je wat minder tijd om je boodschap over te brengen. In clubs heb je meer controle over hoe lang je speelt en over het visuele gedeelte. Vroeger waren we een beetje moeilijk,

The Daily Indie

maar nu weten we dat je festivals wel moét doen, dus doen we ze. Sterker nog, we houden nu van grote massa’s mensen en festivals!” Klopt het dat jullie van plan waren om Glastonbury met een stand-in voor jou te spelen? Jona: “Ja, onze vriend Gus, dat klopt. Ik was toen nog ziek, maar er was natuurlijk no way dat we f*cking Glastonbury zouden afzeggen. Dus ik heb hem geleerd wat ik doe op het podium en hij heeft twee shows voor me gedaan. Maar een week voor Glastonbury werd ik als een wonder beter en kon ik het zelf doen.” Zijn jullie allemaal zo vervangbaar? Hoe ‘band’ is Jagwar Ma? Jona: “Eerlijk gezegd ben ik de enige die vervangbaar is, ha ha. Wat ik doe is het triggeren van samples en machines.

Issue 7

interview

Jagwar Ma

â&#x20AC;&#x153; Ik krijg inspiratie van veel jonge artiesten. Wat Tyler, The Creator doet, is geweldig.â&#x20AC;?

interview

Jagwar Ma

Ik kan dus iemand leren wat ik doe. We zijn echt een band, maar niet in de traditionele zin van het woord. We hebben geen live-drums.” Gab: “Ik hou van het idee om mensen toe te voegen, niet te vervangen. Vorig jaar hebben we bijvoorbeeld een show gedaan met Stella (Mozgawa, van Warpaint, red.) op drums. Dat willen we vaker doen: percussie en keyboards toevoegen, manipuleren en je zo ontwikkelen als band.” Zijn jullie wel een beetje rock ‘n roll? Jona: “We hadden het daar pas over, maar dat cliché spreekt ons totaal niet aan. Dat is ook een reden waarom we die traditionele setup van een liveband vervangen door iets dat interessanter is, maar als het op levensstijl aankomt zijn we geen ‘70s hairmetal seks-drugs-en-rock ‘n roll band.” Gab: “Je moet jezelf blijven, en in ons vrije tijd zijn wij heel tam. We zijn nerds. We lezen en luisteren muziek.” Jullie worden – tot jullie eigen ir-

The Daily Indie

ritatie – veel geassocieerd met de Madchester scene. Die hielden wel van een feestje. Jona: “O ja, zeker! Maar toch, dat kwam pas nadat de muziek en de creativiteit waren opgebloeid. En om dezelfde reden ging het ook weer kapot. Kijk naar Shaun Rider, die is half hersendood nu.” Is hij wel een muzikale inspiratie voor jullie? Jona: “Absoluut niet. We maakten al muziek met Jagwar Ma voordat we die Madchester-scene kenden. Het is een druppel in een oceaan van inspiratie.” Gab: “Ik krijg inspiratie van veel jonge artiesten. Wat Tyler, The Creator doet, is geweldig. Het is eigenlijk niet zozeer inspiratie... Het is opwinding. Hij doet iets compleet nieuws. Of Grimes! Ik heb Kate Bush nooit leuk gevonden, maar Grimes is net Kate Bush, maar dan beter. En ze heeft niet eens David Gilmour als producer. Zij is te gek.”

Issue 7

interview

Jagwar Ma

“ En omdat onze muziek erg complex is, houden we de tekst expres simpel. ” Vertel eens hoe ‘Howlin’ tot stand kwam. Gab: “Het was geen uitgedacht concept, meer organisch. Jona en ik waren bezig met demo’s van zijprojecten. Ik zong voor hem, hij hielp mij en uiteindelijk begonnen we als één band te klinken. Jona liet me de track Come Save Me horen, ik zong het in, we namen het op en we zeiden: ‘laten we voor deze band gaan’. In Frankrijk hebben we een studio gehuurd en het geheel gefinetuned.” Afgaand op de songtitels lijkt het wel een breakup-plaat. Loneliness, Let Her Go, Uncertainty... Gab: “Zonder goedkoop te willen klinken, denk ik dat liefde en eenzaamheid onderwerpen zijn waar je je makkelijk mee identificeert. En omdat onze muziek erg complex is, houden we de tekst expres simpel. Niet te cryptisch. Oscar-Wildy. Een gebroken hart is een fijn onderwerp om over te schrijven. Oh, en ik ging door een ver-

The Daily Indie

broken relatie. Dus het is wel authentiek, ha ha.” En wat voor effect wil je dat de muziek heeft? Jona: “Dat is lastig, want we denken daar niet over na. Het is heel primair, instinctief. Als iets goed klinkt, voel je die opwinding, en probeer je het beter te maken.” Gab: “We willen dat het puur vermaak is, wat dat dan moge zijn. Dat is grappig, want we dansen veel op het podium. Maar als ik zelf naar een band ga, ben ik die jongen die achterin een beetje staat te knikken. Ik vind het allebei prima bij ons publiek.”

we de andere golf opsurfen, het is als een kruising van succes...” (Jona quote hier tot groot vermaak van zijn mede-bandleden de film ‘24 Hour Party People’, red.) Als je niet geassocieerd wilt worden met de Madchester-scene moet je die film niet quoten. Gab: “Haha, ik dacht net hetzelfde, ha ha. That backfired pretty quickly.”

Wat is nu het plan? Jona: “De Europese festivals, en dan voor het eerst naar de VS. Spannend, want we hebben geen idee of ze ons daar al kennen. Voorlopig zitten we nog op de golf van succes van ‘Howlin’. De golven zijn onregelmatig, we surfen de ene succesgolf af, terwijl

Issue 7

interview

tekst Ricardo Jupijn

De Zweedse postpunkers van Holograms hebben deze winter vastgezeten in de geïsoleerde buitenwijken van Stockholm. Zonder geld en na het verliezen van hun banen hebben ze weinig meer om armen behalve elkaar en hun muziek. Hun zelfgetitelde debuutplaat deed het goed, maar het was tijd voor een grootser en volwassener geluid voor de band. De uitkomst daarvan is het sterke ‘Forever’: een rauwe, duistere en opwindende plaat waarin ambitie, intensiteit en energie dan diep doorgalmen.

We spreken met gitarist Anton Spetze via een gruizige Skype-verbinding om meer te weten te komen over hun nieuwe album. Na een lange en slopende tour heeft de band haar hele hart en zaligheid gestoken in de tweede plaat, zo waren Anton en zijn broer Filip gedwongen om weer thuis te gaan wonen en woont de andere helft in een verre en niet zo sexy buitenwijk van de stad. Tel daar de donkere en koude Zweedse winter bij op en je ziet steeds meer het plaatje van een geïsoleerde band die zich aan elkaar klampt voor overleving. Gelukkig gaat het alweer iets beter met Spetze: “Ondertussen is het weer gelukkig wat beter geworden en schijnt de zon, dus het gaat wel weer. Binnenkort wordt het weer guur en koud...” Maar dan gaan jullie weer lekker op tour? “Klopt! Daar kijk ik ook wel weer naar uit, zeg. Ik vind het wel leuk hier in Stockholm, maar ik heb wel weer zin om te reizen, nieuwe mensen te ontmoeten en even uit de stad te zijn.”

The Daily Indie

Heel lang zijn ze waarschijnlijk ook weer niet in de stad geweest, want het zelfgetitelde debuut kwam pas vorig jaar juli uit, gevolgd door een intensieve tour. Het tempo ligt er dus wel lekker in bij deze jongens. Wat is voor hen veranderd tussen de eerste en de tweede plaat? “We hebben vooral minder geld sindsdien, en Zweden is al zo’n duur land… Maar goed, we proberen wel hier en daar baantjes te krijgen en wat dingen te doen, maar het is moeilijk. Zeker omdat we natuurlijk erg inconsequent beschikbaar zijn met al dat toeren en opnemen. We hebben ook allemaal alleen het gymnasium gedaan, we hebben eigenlijk nog geen tijd gehad voor studies”, vertelt de jonge gitarist. Californië! Altijd blut en op zoek naar werk, klinkt de plaat als een donkere en uitzichtloze Zweedse winter. Maar wel eentje met een laag van heldere en glinsterende

Issue 7

interview

Holograms

interview

sneeuw, zoals de winter ook zijn mooie kanten heeft. Er schijnt dan ook een sprankje licht door de pikzwarte muziek van Holograms. Heeft de stad of de cultuur invloed op de donkere muziek die de band maakt? “Ik weet het niet, lastig. Ik denk wel dat de winter een diepe invloed op ons heeft, of dat dan ook zo in onze muziek naar buiten komt, dat vind ik moeilijk om te zeggen. Het is ook gewoon toeval waar je geboren wordt, dat zijn van die dingen waar je geen grip op hebt en die moeilijk te beoordelen zijn.” Had hun muziek anders geklonken als ze in Californië hadden gewoond? “Ja, dat weet ik dan wel weer zeker. Ik zou toch ook wel liever daar wonen denk ik, ha ha.” Hij is zoals hij is, die plaat: ‘Forever’. Wat voor ideeën had de band van tevoren, wat wilden ze graag doen? “We wilde vooral een grootsere sound creëren in onze nummers. Daar hebben we het voornamelijk over gehad voordat we de studio in zijn gegaan.”

The Daily Indie

Holograms

Zijn ze tevreden met het resultaat? “Ik ben er erg blij mee, vooral met de nummers uiteindelijk, ha ha. Vaak worden we omschreven als post-punk en zo, maar eigenlijk schrijven we popnummers. Donkere popnummers, dat wel. Verder ben ik ook heel erg blij met de sound, die is echt gegroeid en meer gebalanceerd dan op de eerste plaat. We zijn zo’n twee weken bezig geweest in de studio, maar we hebben gevonden waar we naar zochten”, vertelt Spetze.

nummers en de sound zijn ongelooflijk veel gegroeid binnen één jaar. De energie is gelukkig nog hetzelfde gebleven bij deze jonge honden, je hoort nog steeds de woeste en rauwe energie: “Ja, als je in de studio zit en je speelt die nummers met z’n allen, ik weet niet… Dat gaat vanzelf, we leggen alles van onszelf erin altijd, dit is alles voor ons.”

Minder synth Belangrijk verschil met de eerste plaat is ook dat de synthesizer flink terug is geschroefd. “Dat was niet zozeer een directe keuze of iets, dat gebeurde vanzelf in de studio, maar ik denk dat dat wel een goede zet is geweest. Het geeft meer ruimte aan de andere instrumenten.” Neem een nummer als Chasing My Mind of ABC City van het debuut en Flesh & Bone of Meditations van de tweede. Je hoort duidelijk dezelfde band, alleen de

Issue 7

de wegwerpcamera John Coffey @ Lowlands 2013

De beste hardrock â&#x20AC;&#x2DC;n roll-band van Nederland is John Coffey. Deze Utrechtse gang speelde dit jaar terecht op Lowlands om de X-Ray handmatig af te breken. Hoog tijd voor The Daily Indie om bij die jongens een wegwerpcamera in de bus te gooien en te kijken wat daar dan weer uit zou komen. We kregen de camera (bijna) heel weer terug, het resultaat ga je komende bladzijden zien.

The Daily Indie

Issue 7

de wegwerpcamera

The Daily Indie

John Coffey @Lowlands

Issue 7

de wegwerpcamera

The Daily Indie

John Coffey @Lowlands

Issue 7

de wegwerpcamera

The Daily Indie

John Coffey @Lowlands

Issue 7

de wegwerpcamera

The Daily Indie

John Coffey @Lowlands

Issue 7

de wegwerpcamera

The Daily Indie

John Coffey @Lowlands

Issue 7

COVER STORY

tekst Ricardo Jupijn | foto’s Melissa Houben

Bestaand sinds 2009, gevormd in het Californische Orange County en alweer drie albums en een aantal losse EP’s verder, is Cosmonauts geen band die graag stilzit. De groovy en fuzzy psych-rockers hebben dit jaar onder andere alweer twee Europese tours achter de rug en namen in de tussentijd ‘Persona Non Grata’ op, die in augustus uit is gekomen via het smakelijke Burger Records.

Een blauw en niet al te groot Ford-busje komt aanrijden bij dB’s Studio in Utrecht. De deuren schieten open en de bandleden poppen er als verse sardientjes uit. Vervolgens worden er af en toe wat spullen uitgeladen en gaan ze even uitpuffen in de speciaal opgetogen biergarten, om te wachten op de dikke worsten die liggen te baden en te spetteren in een oceaan van vet. Twee uur later dan gepland besluiten ze ook nog eens een showtje te spelen, waarbij we na het optreden een zeldzaam moment hebben dat de kosmonauten aangetast worden door de zwaartekracht en zich neer laten dalen aan een tafeltje in de bar. Derek Cowart en Alex Ebraham zetten we neer om ons wat meer tekst en uitleg te geven. Hoe vergaat het de heren op hun net gestarte tour? “Goed man! We begonnen in Engeland en België en zijn nu een aantal dagen Nederland, we vermaken ons prima.” Zijn wij Nederlanders een beetje goed voor ze? “Zeker. Vorige tour kwamen we alleen langs Amsterdam en Eindhoven, nu spelen we op meer plekken en het be-

The Daily Indie

valt me goed. We verkochten zelfs nog wat platen tijdens een in-store vanmiddag bij Concerto”, vertelt Alex tevreden. Sardientjes Houden ze het nog een beetje met elkaar uit in die, zeker niet arbo-verantwoorde, bandbus: “Ha ha, je moet toch geld besparen als het kan hè. Maar goed, je komt op een gegeven moment in de tour wel op een punt dat je weet hoe iedereen zich voelt en hoeveel ruimte iedereen, ook figuurlijk, nodig heeft.” Wat wordt er zoal gedraaid tijdens die urenlange ritjes in de bus? “Op het moment veel ‘Teenage Snuff Film’ van Rowland S. Howard, die nieuwe van Moon Duo en we hebben onze klassiekers als Jesus And The Mary Chain, Spaceman 3, Velvet Undergroud en de eerste twee platen van The Strokes.” Welke platen hebben ze zelf voor het laatst gekocht? “Laatst in LA hebben we nog platen gekocht bij Origami Vinyl. Elpees uiteraard! Cd’s raken we toch altijd kwijt, of het gaat kapot. Niks voor ons die dingen.... Anyway, ik kocht

Issue 7

COVER STORY

Cosmonauts

“De plaat is een aanval op mediocratie.”

COVER STORY

Cosmonauts

‘Spectrum’ van Silver Apples”, vertelt Derek, waar Alex hem direct overneemt: “Ik heb de eerste van SUUNS meegenomen en ‘Hair’ van Ty Segall en White Fence.” Hoe zit het overigens met hun eigen ‘hair’, want naast een nieuwe plaat hebben de geblondeerde heren ook duidelijk aan hun kapsels gewerkt: “Ja, weet je. Die dingen gebeuren gewoon, ha ha.”

scheelt ook wel dat we door Burger Records uitgebracht worden, dat is een goede partij om mee samen te werken daar.” De platenmaatschappij brengt om en nabij de tweehonderd releases per jaar uit, hoe promoten ze al die bandjes? “Ja, dat is echt bizar, maar ze zijn erg goed met social media en zo, en zo weten ze toch echt veel bandjes out there te krijgen.”

De muzikale ‘Hair’ is wel een goed voorbeeld voor de harde muzikale werklust en geestdrift aan de Amerikaanse westkust. Hoe val je op in een klimaat waar er zo ontzettend veel bandjes zijn die veel toeren en de ene na de andere plaat uitbrengen? “Ik denk vooral door de nummers en hoe we ze live spelen. En dat zou ook de manier moeten zijn, voor ons, om er tussenuit te springen. En het

Respect your songs! Ook de Cosmonauts zijn lekker out there en toeren bijna non-stop, als ze niet aan het opnemen zijn. Maar wat is nou het leukste aan het spelen in Cosmonauts? “Dat we erg blij zijn met de platen die we opgenomen hebben. Toeren is cool, maar het betekent toch wel het meest als mensen je platen tof vinden en kopen. En dat je iets blijvends maakt, iets dat eeuwig zal

The Daily Indie

bestaan. Daarom vind ik het raar dat veel bandjes hun opnames niet zo serieus nemen en denken dat een lo-fi sound het cool maakt en dat de liedjes wel voor zich spreken. Dan verschuil je je achter de opnames. Ik vind het belangrijk dat je je opnames en je nummers respecteert, tenzij het echt niet anders kan, financieel gezien bijvoorbeeld.” Misschien is dat ook wel iets waardoor Cosmonauts er meer uitspringt dan andere bands. Toch zeiden ze in een ander interview dat ze hun eerste plaat in 2,5 uur op hadden genomen. Klinkt ook niet heel erg professioneel, of wel? “Nee, ik denk dat het anderhalf uur was trouwens. Het zou een opname worden die we vlak voor een tour wilde doen. Maar de drummer was al te laat omdat ‘ie pas later van zijn werk weg kon. hij was pizzabezorger toen. Dus toen zijn

Issue 7

COVER STORY

we direct op gaan nemen toen hij binnenkwam en we hebben eigenlijk maar één take van de meeste nummers kunnen doen. Maar we doen de opnames zo goed als we ons kunnen veroorloven.” ‘Persona Non Grata’ Hoe is dat proces, door de albums heen, veranderd? “Deze plaat hebben we in vier dagen opgenomen, dus dat is nog aardig snel. We hebben het in de Spot-On Sound Studio van Patrick Haight opgenomen in Morganville, anderhalf uur onder San Francisco. Hij heeft een paar hectares grond en echt zo’n sixties huis met van dat houten interieur en zo. Het was echt heerlijk om daar te zijn en op te nemen, koffie te drinken en wiet te roken. De hele sfeer is daar perfect, het was echt een bandhoogtepunt voor ons.” Hoeveel invloed heeft Haight op de band tijdens het opnemen? “Hij is fantastisch om mee te werken en is erg professioneel. Het gekke is dat het lijkt alsof hij zich verder nergens mee bemoeit tijdens het opnemen, hij neemt het echt op zoals wij klinken. Hij gaat niet telkens aan onze versterkers zitten pielen of de hele boel dicht compres-

The Daily Indie

Cosmonauts

sen of kapot editen op de computer. En op die manier weet ‘ie juist echt onze sound vast te leggen. Door zich meer op de achtergrond te houden, doet hij juist meer.” En hoe klinkt die nieuwe plaat volgens hen? “Het klinkt heel organisch en meer zoals we live ook klinken. Dat vind ik ook een meer ‘echte’ manier om te klinken en dat wilden we ook graag. Haight heeft daarvoor gezorgd, op een subtiele en comfortabele manier.” Omschreven als ‘The Beach Boys on downers’ staat ‘Persona Non Grata’ minder vol met vette fuzz, smerige garage en is het allemaal wat rustiger. De nummers zijn langer, klinken beheerster, psychedelischer en meer out of space. Waren er van tevoren nog bepaalde ideeën bij de plaat? “Niet echt, we wilden vooral de nummers zo goed mogelijk opnemen. Maar het is goed om te horen van anderen dat het anders klinkt dan de vorige. Als we hetzelfde hadden gemaakt zou het zonde zijn geweest van iedereen zijn tijd.” Nu de plaat helemaal klaar en uit is, waarmee zijn ze het meest tevreden? “Toch de liedjes eigenlijk. Alex en ik schrijven het gros van de num-

mers en ik vind het cool om te zien hoe zich dat aan het ontwikkelen is.“ Middelmatigheid Is er bij de ontwikkeling nog iets opvallend veranderd? Waar denken ze aan, wat zien ze om zich heen, is hun muziek een reactie op iets? “Goede vraag. Ik denk het wel inderdaad. De plaat is een aanval op mediocratie, omdat we het daar echt gehad mee hebben. Met mensen, bands, maar ook met onszelf en onze eigen levens. Het wordt tijd dat iedereen iets gaat doen dat weer nut heeft. Weg met de middelmatigheid!”

Issue 7

interview FOTOSERIE MODEREPORTERS

interview

tekst Ricardo Jupijn | foto’s Maartje van Denderen

Noise-rock zoals je die nergens anders hoort in de tamme landschappen van ons platte landje. Het duo, bestaande uit Marijn Westerlaken en Teun Heijmans, weet de meest rauwe, verwoestende en fascinerende geluiden uit hun instrumenten te halen en die in een muzikale vorm te gieten die zowel opzwepend als haast angstaanjagend kan klinken. We spreken het van origine Brabantse duo om te kijken wat er schuilgaat achter deze bloedstollende muziek.

Those Foreign Kids laat zijn sporen zeker na in de Nederlandse muziekstreken, maar de heren leggen graag nog even uit hoe de band precies is gevormd: “We kennen elkaar uit Rosmalen en we gingen naar dezelfde middelbare school, maar we kennen elkaar eigenlijk via de sportschool”, vertelt Teun. Daar ontstond een vriendschap die niet per se op gemeenschappelijke muzieksmaak is ontstaan weet Marijn ont te vertellen: “Ik luisterde toen eigenlijk niks, ik had totaal geen muzieksmaak.” Hoe is die fascinatie voor genres als noise dan zo gegroeid? “Bij mij was het een vriend die wat indie-pop dingen liet horen, en vanuit daar ben ik al snel bij meer extremere bands terecht gekomen.” Het idee om een band te beginnen kwam pas na een Lowlandsweekend: “We waren allebei een beetje gitaar aan het spelen destijds, maar we konden nog niet zoveel. Maar tijdens een show van Art Brut, bij het nummer Formed A Band, wees de band mensen aan en zei: “ga naar huis en begin een band!” Ze we-

The Daily Indie

zen ook ons aan en toen dachten we het inderdaad maar eens moesten gaan doen. Toen zijn we op zoek gegaan naar andere muzikanten, en uiteindelijk waren we met z’n vijven. Maar goed, die zijn dus allemaal afgevallen. Wij waren ook wel erg fanatiek.” Ontwikkeling Na te zijn begonnen met wat Nirvana en Arctic Monkeys-achtige nummers waren de twee overal alweer snel op uitgekeken: “Eigenlijk alles wat we maakten vonden we na een maand alweer suf. We ontdekten tegelijkertijd steeds meer toffe bands, zoals Test Icicles en Blood Brothers, en ontwikkelde ons steeds sneller”, vertelt Marijn. Die ontwikkeling dreef hun naar een uniek en fascinerend geluid, maar wel eentje die er in Nederland niet zo makkelijk in zal gaan: “Ik denk dat we hier best wel snel onze grens gaan bereiken. Qua mensen die het leuk vinden. Maar ik denk dat we internationaal zeker scenes aan kunnen spreken”, zegt Marijn. Dat is ook wel te

Issue 7

interview

THOSE FOREIGN KIDS

interview

“ Muziek voor een groter publiek is het in ieder geval niet geworden.”

The Daily Indie

THOSE FOREIGN KIDS

merken, want je ziet uit allerlei delen van de wereld recensies verschijnen over hun debuut. Afkomstig uit kleinere scenes waarbij band en publiek elkaar goed weten te vinden en die bestaan uit fanatieke liefhebbers die erg actief zijn. En voor die liefhebbers heeft de band nu ook een heel mooie plaat op zak om al ze allemaal te veroveren. ‘Zero Gravity Somersaulting Craze’ heet die plaat en kwam begin september uit. Hoe kwam dit muzikale noise-monster tot leven? Te beginnen bij het begin: hoe wordt een nieuw Those Foreign Kids-nummer geboren? “Het gaat vaak heel erg vanzelf. De nummers beginnen vaak met een sound of bij een combinatie van effecten en daar komt een jam uit. Die rapen we dan bij elkaar, gaan we knippen en plakken en zo hebben we op die manier soms binnen een uur een nummer, maar dat kan ook weken duren”, legt Teun uit. Uiteindelijk waren er acht nummers die resulteerde in een beresterke de-

buutplaat : “We wilden eerst wel een EP opnemen, maar euhm, ja, waarom hebben we eigenlijk een plaat opgenomen? Ik denk omdat we ook nummers hadden die we liever op een plaat wilde zetten. Da’s toch anders dan een EP en het was voor ons ook wel tijd om een hele plaat te maken.” Het verkeerde been Wat wilde de band van tevoren graag doen met dit album, wat hadden ze voor ogen? Teun vertelt: “Het was de insteek dat we een plaat wilden maken die we in onze eigen platenkast wilden zetten en vooral zelf tof zouden vinden.” Muziek voor een groter publiek is het in ieder geval niet geworden. De band weet het de luisteraar nogal eens lastig te maken met plotselinge overgangen en vreemde structuren. Vinden ze dat bewust of onbewust leuk? “Ja, dat vinden we eigenlijk wel tof om te doen, we willen wel dat het uitdagend is. We zijn op een gegeven moment in bands gedoken die veel met tempowisse-

Issue 7

interview

THOSE FOREIGN KIDS

interview

THOSE FOREIGN KIDS

interview

THOSE FOREIGN KIDS

interview

THOSE FOREIGN KIDS

interview

lingen deden en in andere maatsoorten speelden. We willen graag dat de luisteraar zoiets heeft van: er klopt iets niet, maar ik weet niet precies wat. Dat je het vaker moet luisteren om het te begrijpen Op die manier valt er ook elke keer iets nieuws te ontdekken.” De studio in Dan is het nog zoeken naar de juiste producer, studio en mixer: “We kwamen in die tijd ook Pim van de Werken tegen en we vonden tof wat ‘ie allemaal deed en hoe hij te werk ging. Hij had ook echt diezelfde fascinatie en was erg enthousiast. Vervolgens is hij een aantal keer langs geweest en hij had interessante ideeën bij onze muziek. Hij kwam toen ook met de IJland Studio in Amsterdam, waar Pavement ook opgenomen heeft en zo, en daar

The Daily Indie

THOSE FOREIGN KIDS

hadden ze echt allerlei te gekke vintage spullen staan. Uiteindelijk hebben we alles live opgenomen in zo’n anderhalve dag.” Anderhalve dag?! “Ja, we hadden van tevoren alles echt supergoed doorgenomen en tot in de puntjes voorbereid. We hadden ook geen geld om dagenlang een beetje in zo’n studio te gaan hangen.” Toekomstmuziek Zo, de plaat is uit, wat zijn nu de plannen van de heren voor de komende paar maanden? “Spelen! En we hebben al bijna weer een EP aan nieuwe nummers, dus we willen zo snel mogelijk weer op gaan nemen en het liefst begin volgend jaar weer iets uitbrengen en dan nog meer naar het buitenland gaan. Maar we moeten eerst echt even flink wat geld terug gaan verdienen van deze plaat.”

Issue 7

Omdat er dagelijks zoveel nieuwe muziek uitkomt, hebben we een aantal van onze favoriete nummers van de afgelopen tijd op een rijtje gezet in ĂŠĂŠn overzichtelijke Soundcloud Playlist.

Heavenly Beat Complete

Minks Margot

Blouse A Feeling Like This

Jackson Scott Sandy

Man Man Head On

Sun Machine Come Down

Morgan Delt Barbarian Kings

Cosmonauts What Me Worry

The Spyrals Lying

China Rats Deadbeat

The Lucid Dream In Your Eyes

In The Valley Below Peaches

F.U.R.S. Kids

The Underground Youth Morning Sun

Pangea Snakedog

The Love Language Calm Down

TV Girl It Evaporates

Best Friends Nosebleeds

Klik hier om naar de Soundcloud Playlist te gaan

The Daily Indie

Issue 6

SPECIAL

INTERVIEWS

BEACHY HEAD TEAM RAAF The doo run run MIXTAPE

TWIN SHADES The Daily Indie

Issue 7

THE DOO RUN RUN

tekst Robin van Essel foto Tom Roelofs

Roy Santiago (echte naam: Roy Schoonman) doet voor de tweede keer mee met de Popronde. De Nijmegenaar heeft het druk. Met solo spelen, met de band van Pien Feith, en met zijn zijproject, The Doo Run Run. De band bracht dit jaar zijn derde EP uit. Op ‘Doo It Yourself’ staan vier zomerse, melancholieke, vintage lo-fi liedjes, gekenmerkt door Santiago’s observerende teksten. Alsof je kijkt naar vakantiefoto’s van een ietwat disfunctioneel gezin op een Franse camping in de jaren ‘80. “We have nice melody lines, but we have syphilis in the eye, drug taking relatives, lesbians and a lot of bittersweet reflections”, meldt de biografie van The Doo Run Run. Dat wat zelfspot Santiago niet vreemd is, was al te horen op zijn solo-album ‘The Great Pretender’ uit 2011. Met The Doo Run Run lijkt dat antihelden-imago verder te worden geperfectioneerd, maar niet bewust, zo blijkt: “Het is ooit bedacht door iemand die onze EP uitbracht,” zegt Santiago. “Ik beschouw mezelf niet als een loser, of zo. Onze muziek is gewoon niet zo fancy. Het is heel lofi opgenomen allemaal.” The Doo Run Run bracht de eerste, gelijknamige EP uit in 2005. De

The Daily Indie

band ontstond min of meer per ongeluk, vertelt Santiago: “Ik maak vooral platen onder mijn eigen naam. Toen ik bezig was met opnames liepen er een aantal dingen mis, in de productie vooral. Ik hield een paar nummers over die niet op de plaat zouden komen. Dus ik dacht: ik zet ze online en verzin er een andere bandnaam bij.” The Doo Run Run, niet vernoemd naar de song van The Crystals, maar naar Run, Run, Run van Jo Jo Gunne. Ondanks dat Santiago verantwoordelijk is voor alle nummers, is The Doo Run Run wel degelijk een band: “Live en bij repetities zijn we echt een band. Ik vertel ze niet wat ze moeten doen. Iedereen is heel vrij, we verbouwen ook heel veel. Ik heb wel de plaat voor het grootste deel ingespeeld. Ik ben best een controlfreak, ja.”

daar niks aan af: “Subroutine is heel erg do-it-yourself. De samenwerking is gebaseerd op vriendschap en vertrouwen, elkaar helpen.” Naast de Popronde en een handvol shows, zoals eentje op Incubate, heeft The Doo Run Run niet te klagen over toekomstperspectief: “Veel spelen, ja. En we zijn bezig met nieuwe liedjes voor een full length. De richtlijn voor de release is begin volgend jaar. Maar ik heb geen concrete datum, bij mij komt dat er toch nooit van.”

Ook de titel van de laatste EP suggereert dat de band over een gezonde DIY-instelling beschikt: “Zeker, alle dingen die ik doe heb ik steeds zelf opgezet, of met behulp van vrienden”, vertelt Santiago.” Als je muziek maakt, moet je zelf zorgen dat je dingen kunt doen, in plaats van erop te gaan zitten wachten. Je speelt in een bandje omdat je wil spelen op leuke plekken.” Het feit dat de laatste plaat werd uitgebracht op Subroutine Records, doet

Issue 7

RAAF

tekst Mathieu Peulen

Een interview met Marijn Westerlaken, die samen met Yannick Tinbergen de Haarlemse band RAAF vormt. Een heerlijk duistere band die van niet vies is van een stevig potje psychedelica, shoegaze, rock en industrial houdt en dit allemaal weet samen te voegen in een draaikolk van vette geluiden. Dude, waarom RAAF? “Wij zitten allebei in bands waar we heel moeilijk doen, zeg maar en bij RAAF doen we lekker niet moeilijk. Daarom hebben we ook gekozen voor die naam: RAAF! Geen geouwehoer, gewoon spelen. Je kunt het zien als een soort ontnuchterend side-project. Eigenlijk is onze muziek te ingewikkeld om het RAAF te noemen, maar het is in ieder geval wel onze bedoeling ha ha.” Jullie wonen samen? Dat is praktisch getrouwd… “Ik ben hier in Haarlem gaan wonen met Yannick ja (ook RAAF red.). Het was eigenlijk logisch dat we muziek zouden gaan maken, maar gek genoeg heeft het een f*cking jaar geduurd voordat we een keer met z’n tweeën muziek gingen maken. Dat was een keer toen we dronken terug kwamen van een te gekke avond in Paradiso.”

The Daily Indie

Wat is nou het verschil tussen wat je bij RAAF doet en met je andere band Those Foreign Kids? “Bij RAAF maken we alles met de computer erbij en nemen we alles direct op, een soort huiskamersetting, elektronische drums en zo. Met Those Foreign Kids maken we alles in onze repetitieruimte. Bij RAAF zijn we vooral bezig met experimenteren, met gitaargeluiden bijvoorbeeld. Het is zo vet eigenlijk wat je allemaal met een gitaar kan, wat voor gekke sounds je eruit kunt halen.” Wat is het verschil in sound? “Those Foreing Kids is wat maniakaler, RAAF is wat toegankelijker. Maar we hebben beide een voorliefde voor noise. Gitaren over de kop! Voor sommige mensen is het totaal niet om aan te horen en sommigen vinden het helemaal te gek.” Komt daar je liefde voor shoegaze vandaan? “Exact! Shoegaze is zo gelaagd, in de gitaarsound zitten zoveel boventonen met een dikke laag noise. Maar het klopt allemaal en daarom is het zo leuk. De felheid van de muziek in combinatie met de lome zang, dat is heerlijk. Bij shoegaze kun je de gitaren echt voelen. Daarom zijn shoegaze-bands als Skywave en A Place To

Bury Strangers onze grootste invloeden.” Jullie hebben je eigen label, vertel, en die naam! Geertruida? “Ik WOON in Geertruida, ha ha. Een huis in Haarlem-Noord. We besloten een eigen label op te richten, onze eigen bands zitten daarbij, maar nu ook bijvoorbeeld wat Deense bands en zelfs een IJslandse, we zijn nu met meer dan tien in totaal. Het gaat supergoed en iedereen is enthousiast. Het label wordt zo langzamerhand lucratief!” Wat is de filosofie van RAAF? “Het is een ontspanningsoefening, ha ha. Nummers schrijven die niet heel ingewikkeld zijn en het heel leuk om met geluid bezig te zijn.” Jullie nieuwe track heet Our Love Can Never Last. Waar gaat dat over? “O, niet specifiek over mij of zo. Meer over een liefde die niet kan voortbestaan, dat je op het punt staat dat je je realiseert dat de liefde gaat eindigen.” En de EP, ‘KRA’? “Ja, wat ik zei, het is bedoeld als een ongecompliceerde sideproject en dan kun je je EP ook maar beter een simpele naam geven, toch. Het geluid van een RAAF dus!”

Issue 7

The Beachy Head Team

tekst Ricardo Jupijn

Voor de selectie van de Popronde hadden wij bij The Daily Indie de band The Beachy Head Team nog niet voorbij zien komen. Toch waren wij volledig hooked na het horen van hun nummer I Wish I Was Ringo Starr, dat op hun bijna niet te vinden debuutalbum ‘Paul & Kim’ staat. Hoog tijd om zanger/gitarist Joris Postema dus eens wat vragen te stellen, om meer te weten te komen over hun fijne en diverse sound. We spreken de band op de openingsavond van de Popronde in Nijmegen, waar ze vastzitten met de bus: “We staan vast voor van die paaltjes, dus we moeten nog even geduld hebben.” Goede tijd om The Beachy Head Team toe te lichten aan ons: “Ja, wie zijn wij?! Ha ha, lastige vraag gelijk al, zeg. Wij hebben eerder in allemaal andere bandjes gespeeld, en deze band komt voornamelijk voort uit een andere band Starring Lisa. We zijn iets nieuws begonnen met z’n vieren omdat er, euhm ja, eigenlijk niets leuker is dan jezelf op te sluiten in een oefenhok en nieuwe nummers te maken. Dat blijft magisch.” Uit die sessies is al vrij snel een debuutplaat uitgekomen. Wel een plaat die bijzonder moeilijk te vinden is op internet, net als andere informatie over

The Daily Indie

de band: “Die plaat is een soort van uit, maar die hebben we nog niet écht uitgebracht. Daar moeten we eigenlijk nog wel wat aan doen… Maar dat ging verder wel snel, ja. We hebben het album opgenomen in de studio van Henk Koorn, de zanger van Hallo Venray onder andere. Die plaat is een soort van uit, maar die hebben we nog niet écht uitgebracht. Daar moeten we eigenlijk nog wel wat aan doen en het officieel uitbrengen. Maar nu na de zomer gaan we het weer oppikken en gaan we aan de slag.” Indie Schmindie Bij de Popronde staan ze te boek als ‘indie’, wat vindt Postema daar zelf van? “Ik schaar het zelf altijd meer onder noise-pop of rammelrock. En omdat we zelf ook geen twintig meer zijn, worden we al vaak genoemd met Pixies, Sonic Youth en Pavement. Heel erg jaren negentig, en daar wil ik eigenlijk wel van af.”

heb ze ook een paar keer live gezien in Amsterdam, maar dat vond ik echt ongelooflijk goed.” Popronde 2013 En dan mee in de karavan van de Popronde, wat verwachten ze daar van? “Moeilijk, voorlopig vooral lol maken en kijken hoe het gaat. Het is heel erg afwachten en iedere venue en stad kan weer totaal anders zijn begreep ik ook al van andere mensen. We gaan het zien!”

KLIK HIERONDER OP HET LOGO VAN DE POPRONDE OM NAAR DE WEBSITE TE GAAN EN TE KIJKEN WELKE BANDS ER BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT SPELEN!

Wat ligt er zoal op de platenspeler bij de zanger? “We zijn wel allemaal enorme indie-fans, dat luister ik zelf al zo’n bijna twintig jaar. De laatste plaat waar ik echt van ondersteboven was, is die van Unknown Mortal Orchestra. En waar ik ook echt helemaal gek van ben is Women. Pffff wauw, wat een band is, of was, dat! Ik

Issue 7

TWIN SHADES Het veelbelovende TWIN SHADES komt uit Amsterdam en reist dit jaar mee met de Popronde. Hun muziek wortelt stevig in de psychedelische jaren zestig, ergens tussen de flowerpowerpop en hedendaagse psych-rock in. Denk The Brian Jonestown Massacre, Pink Floyd en Night Beats die jammen met Tame Impala. TWIN SHADES bracht eerder dit jaar een titelloze ep uit, de opvolger van het schijfje â&#x20AC;&#x2DC;Golden Ryderâ&#x20AC;&#x2122; uit 2012. Klik hier links op de tape om de gehele mixtape van deze nieuwe psych-helden te luisteren! Met daarin o.a. Bowie, White Fence, Thee Oh Sees, Wolf People en Black Sabbath.

April kiest

tekst Jorn & Julia

APRIL kiest: ‘MGMT’ van MGMT Waarom? Omdat wij geen fan zijn van de 60’s psychpop revival die als een wervelwind de hele wereld met zich mee sleurt. Waarschijnlijk omdat ik vanaf mijn veertiende tot mijn achttiende alleen maar sixties heb geluisterd en je mij er niet meer mee verrast, behalve MGMT dus! OK, ook Jagwar Ma, en Jacco. Eerlijk is eerlijk. Waar de vorige plaat al behoorlijk bizarre stukjes barokke pop bevatte lijkt het er nu op dat MGMT, nadat de LSD is uitgewerkt, er achter is gekomen dat ze er een psychose aan over hebben gehouden en het nieuws langzaam binnen sijpelt dat de wereld verwacht dat er een nieuwe plaat komt. Naast de ‘normale’ singles Alien days en Your Life Is A Lie bevat de plaat een geweldig experiment aan drumcomputers, synthesizers en f*cked up songstructuren die je meenemen in de wereld van Andrew VanWyngarden en

The Daily Indie

Ben Goldwasser, een wereld waarvan je je afkunt vragen hoe je er moet komen en hoe je er vervolgens zo snel mogelijk vandaan kunt raken. Hier begint ook de keuze voor de plaat en de fascinatie voor ons, we werken zelf hard aan nieuw materiaal, een nieuwe band en een nieuwe plaat. We proberen van alles uit dat totaal niet refereert aan MGMT, in de verste verte niet zelfs. Maar het is zo heerlijk om nu naar een plaat te luisteren die POP met hoofdletters draagt en tegelijkertijd compleet geschift is. Alien Days is het ‘hitje’ en het nummer waarmee ze de plaat aankondigde. Je voelt al wel een beetje wat er gaat komen, maar het klinkt nog wel een beetje als de overgang van plaat twee naar deze. Er bestaan nog akoestische drums en de freaks moeten zich op dit naderende feestje melden. Cool Song No. 2 refereert gelijk aan de psychotische baroque-pop

van Pink Floyd’s ‘A Sourcer Full Of Secrets’ maar dan elektronischer en veertig jaar later. Het is dreigend, de apocalyps nadert, en die LCD kicked er hard in. O, ik ben in de supermarkt, waar is de uitgang en waarom zie ik mijn gezicht in een watermeloen?! Mystery Diseases zet in met een wederom aan Pink Floyd refererende synth. De vocalen vertellen een verhaal maar het eerste wat je verstaat is: “You Can’t Shake Of The Mystery Disease” en iets over een “past life”. Langzaam komt de gitaar doorsijpelen en besef je je een beetje waar je bent. Toch wel een mooi kleurrijk landschap dat zich voor je uitstrekt met van die belletjes in de lucht. Introspection vind ik een heerlijk liedje, simpel, mooie ronde synthbass, marcherende snares. Een mars naar het einde van de nacht terwijl de posters van je sixties-helden op de passerende muren zijn geplakt. Niet in zwart-wit maar door je nichtje van

Issue 7

APRIL KIEST

vier ingekleurd met fluor wascokrijtjes. Your Life Is A Lie is het meest gangbare nummer van de plaat, waarin het MGMT-publiek nog even een levenslesje wordt meegeven te midden van alle chaos waar ze zich in bevinden. A Good Sadness begint wederom met een overstuurde orgel/synth die zou kunnen refereren aan de hoogtijdagen van de psychpop. Gelukkig wordt het cliché snel doorbroken door een bijna Boards Of Canada-ish textuur in het geluid, Andrew prikt er voorzichtig doorheen met zijn stem terwijl de horizon zich voor je uitstrekt en Ben nog maar eens een synth aanzwengeld. Om hiermee naar Kraftwerk te verwijzen en je te vertellen dat sixties psychpop niet de enige muziek in de wereld is op dit moment. Astro-Mancey is een nummer dat opgebouwd is uit eindeloze loops, drumsamples, reversed vocals, gefluit, gezoef en gezoem die je meenemen naar iets wat toch op een song begint te lijken. De song zou je kunnen laten dansen als je de juiste dosis vodka of iets dergelijks tot je neemt, maar in

The Daily Indie

MGMT

nuchtere status vooral bewondering opwekt. De uitgekiende assemblage van geluiden, de doordachte arrangementen en het palet aan kleuren en sferen. Prachtig! I Love You Too, Death is in het begin een bellen- en fluitcompositie, maar transformeert zich van een zaterdagmiddag naar een dronken zaterdagnacht waarop je je fiets terug zoekt na net ruzie te hebben gehad met je beste vriend. Plenty Of Girls In The Sea kende ik al door hun performance in duikkleding waar ik erg om moest lachen. Het is alsof ze er mee willen zeggen, we zijn niet echt gek hoor. Toch? Hallo? “Ben your phone, o no wait, it’s a shark”

Dit is een psychedelische jam van 6.15 minuten die je door verschillende kamers neemt, waar soms ineens mensen voorbij komen lopen die de ruimte doen veranderen. Om na een passage weer te verdwijnen. Mijn favoriete plaat van 2013 was die van Jagwar Ma, MGMT – ‘MGMT’ zou hem zomaar in kunnen halen. Niet in likeability, maar Jezus wat een geschifte plaat, wat een inspiratie en wat een lef om dit uit te brengen als je derde plaat. Het is sowieso de drugsplaat van 2013. Nu APRIL nog, we ga maar weer eens aan het werk.

An Orphan Of Fortune is de laatste track op de plaat. Ik heb een speciale band met laatste tracks, het is vaak het nummer waarin de band kan laten zien wat de intentie van een album is. Veel indie/shoegazer bands gebruiken het vaak voor een geluidsexperiment/ jam/freeweelin’ achtig nummer en voor mij geeft dat een kijkje in de keuken. Het laat zien hoe goed een band nou eigenlijk echt is!

Issue 7

illustratie Laura Steenge

Albumrecensies Hunx And His Punx Sudden Death Of Stars Holograms MGMT Arctic Monkeys Cosmonauts Night Beats Ty Segall Crocodiles Drenge Golden Suits Julia Holter CHVRCHES Chelsea Wolfe Cloud Control Jacuzzi Boys NL Recensies + The Daily Indie Radar

albumrecensies

Hunx And His Punx Street Punk (Hardly Art/Konkurrent)

Issue #07

Hunx And His Punx is al een paar jaar een huishoudnaam in rammelende punk. Niet vies van wat controversie links en rechts, frontman Seth Bogart die gay weer een hele nieuwe dimensie heeft gegeven en twee voluptueuze punkchicks aan de flanken. Punk volgens het boekje: songs die de twee minuten vaak niet halen, refreinen die je ongecontroleerd je vuisten in de lucht laten zwieren, en een onbetwiste must voor een band uit die scene: niet onderschatten hoe belangrijk het esthetisch aspect is. ‘Street Punk’ is… street punk. Op het slotnummer na variëren de nummers tussen de halve en twee minuten, rammelt het aan alle kanten en de power-chords vliegen je om de oren. Een ouderwetse klap voor je bek. Nummers als Everybody’s A Pussy (Fuck You Dude) of Don’t Call Me Fabulous zijn recht-toe-recht-aan op de manier dat je ze sowieso binnenkort met volle borst moet lallen, dronken naar huis waggelend van dat ene feestje want je fiets is gestolen. Achteloos ejaculeert Bogart “I don’t mind, I have a blonde attitude” met zijn gepatenteerde stemgeluid over de staccato drums op albumhoogtepunt Born Blonde. Elegant, achteloos en door en door vies. Nee, het is niets revolutionairs. Maar kolere, stof je leren broek of visnetten af, schiet uit met je oogpotlood, klap deze dit in vredesnaam op standje 11 op je hasses. Hunx not dead. Rinze Voorberg

Misschien moeten we vaker in Frankrijk gaan sporen, want deze band uit Rennes weet wel van wanten. Hun debuutplaat ‘Getting Up, Going Down’ is een fonkelend pareltje dat alles om je heen instant meer glans geeft. Verdomd geraffineerde sixties-psych die in 2013 werkelijk iets toevoegt. Er zijn natuurlijk genoeg bands die tegenwoordig vooral lenen van het verleden, maar verder eigenlijk op een veredelde coverband lijken. SDoS infecteert je met sonische grooves, besmettelijke ritmes, wervelende instrumenten, een sitar die zich helemaal vermengt en glinsterende gitaarlijnen. RIjk en betoverend.

Sudden Death Of Stars Getting Up, Going Down (Ample Play Records/Burger Records)

De sixties alleen maar losjes overdoen is dus iets wat deze Fransen gelukkig niet doen, deze plaat gaat dieper en is er eentje die je wilt blijven beluisteren omdat je nieuwe dingen blijft ontdekken. ‘Getting Up, Going Down’ is een uitgekiende plaat waar een hele hoop tijd, aandacht en liefde in is gestopt, dat hoor je. Van de prachtige melodieën op Goodbye, betoverende tweede stemmen in I’ll Be There, catchy sitar-partijen op Supernovae, tot de lange, hypnotiserende instrumentale stukken en kleurrijke harmonieën bij Deeds Beyond The Hints. Naast sterke nummers is de sound van de band buitengewoon rijk en is deze schitterend opgenomen. Tik dat albumhoesje hiernaast aan om de plaat op Spotify te beluisteren, het zou eeuwig zonde zijn als je het niet deed. Ricardo Jupijn

The Daily Indie

Issue 7

albumrecensies

Arctic Monkeys AM (Domino Recordings)

Issue #07

‘You better start swimming or you’ll sink like a stone’, zong Bobbie Dylan in 1963. Als er een moderne band is die Bob goed begrepen heeft zijn het wel deze Noordpool-aapjes. Zonder koudwatervrees rijzen de mannen uit Sheffield ieder jaar naar nog hogere hoogten. Hun vijfde studioplaat ‘AM’ is een klasse apart: innovatief, nieuw, spannend en zeer gewaagd. Het album opent met Do I Wanna Know?, een duistere riff die ondersteund wordt met een bijna techno-achtige beat en doorbeukt als een stoomlocomotief. Vanaf seconde één is het duidelijk dat de Arctics weer voor een revolutie gaan zorgen. De band experimenteert er op los: One For The Road en Why’d You Only Call Me When You’re High worden gedreven door hiphop-achtige beats. Poëet Alex laat zich in het nummer Arabella van zijn beste kant zien als hij zingt over zijn hunkering naar een meisje. In het nummer Mad Sounds transformeert Alex tot een ware Lou Reed van deze eeuw, met een dromerig hese stem gezongen op een Velvet Underground riedeltje. Daarnaast bevat het album twee ‘Black Keysiaanse’ nummers: Snap Out of It en Knee Socks, die doen denken aan catchy nummers op ‘El Camino’. Waar bands als Kaiser Chiefs en The Kooks bleven hangen in oude patronen en niet meer mee telden, dreunden deze eigenzinnige, onverschrokken band onverstoord door als een hoge snelheidstrein. Maar ondanks het lenen van andere stijlen en experimenteren klinken de Arctic Monkeys gewoon vooral als de Arctic Monkeys, wat ze ook doen. Mathieu Peulen

Voor het derde MGMT album was er geen inspiratie meer over voor een originele albumtitel. De groep rondom Benjamin Goldwasser en Andrew VanWyngarden werd in 2008 wereldberoemd met de hit Kids. Na opvolger van het debuutsucces ‘Oracular Spectacular’ volgde het commercieel geflopte album ‘Congratulations’, en nu is er, bijna zes jaar na het debuut, het album ‘MGMT’.

MGMT MGMT (Columbia)

Eerder gaven VanWyngarden en Goldwasser al aan dat het geen album is dat iedereen na één keer luisteren zou begrijpen. Misschien is het een excuus, maar de ervaring leerde ons dat het album inderdaad ‘even wennen’ is. Instant hit materiaal zoals Kids en Electric Feel zijn verleden tijd. Daarvoor is in de plaats een donkerder geluid gekomen. Soms vrij monotone zang als leidraad door het album. Wel wordt er gretig gebruik gemaakt van distortion, wat na enkele luisterbeurten zo bij de muziek hoort dat het niet (meer) ‘storend’ is. Debuutalbum ‘Oracular Spectacular’ was een enorm succes, waardoor MGMT lange tijd aan het toeren was en hun tweede album ‘Congratulations’ nooit de volle aandacht heeft gekregen. Het derde MGMT album klinkt volwassener dan eerder materiaal. Meer psychedelische rock en minder synthpop dat zich minder op de voorgrond bevindt. Ondanks dat het derde album ook al veel kritiek krijgt, moet je het album gewoon nog eens een tweede en derde keer opzetten. Cathelijne de Groen

The Daily Indie

Issue 7

albumrecensies

Issue #07

Holograms Forever (Captured Tracks)

Terugkerend van lange en slopende tournees, komen de Zweedse postpunkers van Holograms thuis in hun geïsoleerde buitenwijken van Stockholm. Zonder geld en na het verliezen van hun banen zijn twee bandleden gedwongen om weer thuis te gaan wonen en resideert de andere helft in een verre en slechte buitenwijk van de stad. Tel daar de donkere en koude Zweedse winter bij op en je ziet steeds meer het plaatje van een geïsoleerde band die zich aan elkaar klampt voor overleving. Na een goed aangeslagen eerste plaat, werken ze keihard aan een opvolger. Dit móet ‘m worden. Wat heeft het opgeleverd? Een album dat ‘Forever’ heet en klinkt als een hechte, pure, energieke en groots klinkende plaat waarop de ambitie beduidend goed terug te horen is. Voor-

The Daily Indie

naamste single Flesh And Bone laat alle kenmerken van deze nieuwe richting horen. De dramatiek in de stem van zanger Andreas Lagerström, de Joy Division-achtige baspartijen, voortduwende drums en vorstelijke klanken van de synth. Gelijk gevolgd door hoogtepunt Meditations, een ongelooflijk opzwepend, hard, vies, vuist-in-de-lucht-pompend nummer. De messcherpe gitaren in combinatie met de snelle en strakke rechttoerechtaan drums zijn simpelweg niet te weerstaan. Het toffe aan de plaat is het pikzwarte kleurenpalet dat de band gebruikt, maar dat op een of andere manier toch erg helder is en het onbewust voor veel luistaars meer toegankelijk maakt. Een ander nummer dat snijdt en zaagt is Rush, waar de mix tussen de oude

en nieuwe Holograms goed te horen is. Opgefokt, snel en beklemmend, alleen nu een stuk evenwichtiger en meer uitgedacht. De sound doet al snel denken aan de grotere Scandinavische broertjes van Iceage en de Londense dames van Savages. De zang doet zeker aan de Denen denken, alleen wil Lagerström zichzelf nog wel eens te groot voordoen. De lijn tussen een vocale punk attitude en een voetbalhooligan is daardoor wel eens wat dun, waarmee de zanger zichzelf op momenten wel eens tekort doen. Op A Blaze On The Hillside is dit niet het geval, het nummer dreigt, gromt en bijt heerlijk van zich af. ‘Forever’ is een plaat vol mystiek en energie en het is tof om te horen hoe de Zweedse rebellen zich één jaar na hun debuut hebben ontwikkeld. Ricardo Jupijn

Issue 7

albumrecensies

Cosmonauts Persona Non Grata (Burger Records)

Issue #07

Volgens Wikipedia betekent ‘Persona Non Grata’ een persoon die niet welkom of gewenst is. Dit derde album van Cosmonauts verwelkomen wij van The Daily Indie echter van harte. Op 20 augustus kwam het album uit via Burger Records, niet erg verbazend voor een Californische garageband, Cosmonauts ligt dan ook in het straatje van The Growlers, Ty Segall en King Tuff. Eind augustus waren ze nog in Nederland voor een aantal shows, maar als je ze gemist hebt niet getreurd: door de sfeer die dit album teweegbrengt zullen ze zeker nog wel terugkeren. Opener van de plaat Shaker is direct één van de betere songs van het album. Het zorgt dan ook meteen voor een heerlijk, rustige psychedelische vibe die je door het hele album sleept. Bij het vierde nummer My Alba kan dit zelfs overlopen in een soort trance, zo fijn is de voortkabbelende gitaar in combinatie met de rustgevende stem van frontman Derek Cowart. What Me Worry zorgt er dan wel even voor dat je wakker wordt geschud uit die hypnose, door het opgevoerde tempo en de fuzz die het lied met zich meebrengt. Gelukkig valt het daarna weer terug in die gebruikelijke lome vibe. Garagebands als Cosmonauts doen het tegenwoordig goed en blijven verbazen. Vandaar dat Cosmonauts ook zeker niet mag ontbreken in een lijstje ‘must-listen-to’s’. Check dan ook meteen even het side-project van de drummer en zijn tweelingbroer: The Garden. Heel wat anders, wel erg fijn. Maartje Knaap

Vielen afgelopen jaar bands als Tame Impala en The Allah-Las nog op vanwege hun opmerkelijke sixties-sound, is in 2013 de jaren sixtiespsychedelica geheel de nieuwe standaard geworden. Op deze nieuwe plaat van de psychedelische rockers kunnen liefhebbers van deze stroming hun lol op, want deze full length duurt maar liefst meer dan vijftig minuten. En daarnaast, de band uit Seattle flikt het ‘m ook nog eens met ‘Sonic Bloom’. Het album klinkt een stuk minder rammelend dan de zelfgetitelde debuutplaat, terwijl de band zijn veelzijdigheid en enthousiasme weet te behouden.

Night Beats Sonic Bloom (Austin Psych Fest)

Begint het album nog met sterk aan The Allah-Las refererende songs (Playing Dead, Love Ain’t Strange (Everything Else Is)), pas echt spannend wordt het voorbij de helft van de plaat, wanneer zowel blazers als The Doors-orgeltjes van zolder worden getrokken. The Doors inderdaad, want dat is een duidelijk referentiepunt. En dan met Jack White op zang. En Jah Wobble op bas. Juist, ja: origineel wordt het nergens, maar een spannende plaat is ‘Sonic Bloom’ absoluut. Jelmer Luimstra

The Daily Indie

Issue 7

Pond Hobo Rocket

Twin Peaks Sunken

Jackson Scott Melbourne

Factory Floor Factory Floor

Flaamingos Flaamingos

Froth Patterns

Nadine Shah Love Your Dum And Mad

King Khan And The Shrines Idle No More

The 1975 The 1975

Las Kellies Total Exposure

Disappears Era

No Age An Object

albumrecensies

Porcelain Raft Permanent Signal (Secretly Canadian/Konkurrent)

Issue #07

Porcelain Raft is een solo-project van de Italiaanse singer-songwriter Mauro Remiddi. Van jongs af aan maakt hij muziek en probeert hij er zijn brood mee te verdienen. Op zijn 27e verhuisde Remiddi van Rome naar Londen en inmiddels woont de 41-jarige Remiddi in Brooklyn met zijn vrouw. ‘Permanent Signal’ is het tweede studio-album onder de naam Porcelain Raft, hij debuteerde in 2012 met ‘Strange Weekend’. Naast deze albums bracht Porcelain Raft ook nog verschillende EP’s uit. Voor deze plaat werkte Remiddi samen met leden van Yuck en The Antlers om opnieuw een dromerig album met veel instrumentale stukken op te nemen. De stem van Remiddi golft over de muziek, maar niet alle elf nummers zijn zo soft dat ze wegsmelten. Zo houdt hij ook van de nodige elektronica, wat soms doet denken aan Radiohead en Beach House. En heel soms zelfs neigt richting Sigur Rós, daar waar Remiddi de hogere noten weet te raken. Met ‘Permanent Signal’ ben je in ieder geval klaar voor het najaar. Buiten is het donker en koud, maar binnen kun je met een kop warme thee weg heerlijk wegdromen op de zweverige klanken van ‘Permanent Signal’. Cathelijne de Groen

Het garage-virus dat begon in Californië heeft inmiddels elke uithoek van het Noord-Amerikaanse continent bereikt, en ook Florida is inmiddels besmet. Maar zoals met wel meer genres in de Sunshine State (luister bijvoorbeeld eens de sludgy stoner van Torche), maakt het uit Miami afkomstige Jacuzzi Boys garagerock met een tropisch klimaat. Een zeebriesje, af en toe ook een zompige moeraslucht en een onmiskenbaar zonnig, branie-achtig humeur. Check bijvoorbeeld eens de video van Glazin’, van het vorige album.

Jacuzzi Boys Jacuzzi Boys (Hardly Art)

Op Jacuzzi Boys’ gelijknamige, derde langspeler klinkt in niks de gebruikelijke lo-fi productie door die we inmiddels al zo vaak gehoord hebben. Meezingkoortjes en synths overstemmen de fuzzy gitaren in luchtige en catchy songs, met als hoogtepunten opener Be My Prism, Guillotine en de geweldige track Double Vision. Soms neemt de band dit wat te ver: Dust klinkt gewoon als slicke indiepop. Anderzijds, Rubble zorgt halverwege de plaat voor een heerlijke Ty-like garagestamper. Op ‘Jacuzzi Boys’ raakt de band uit Miami nog verder verwijderd van de relatieve samenhang die de band op debuutplaat ‘No Seasons’ uit 2009 wel creëerde. Deze plaat zou je inderdaad ‘een minder coherent geheel’ kunnen noemen, of gewoon ‘een lekker zomers en veelzijdig plaatje’. Wij doen het laatste. Robin van Essel

The Daily Indie

Issue 7

albumrecensies

Issue #07

Ty Segall Sleeper (Drag City)

Continu heb je het idee dat er elk moment een dikke en groovende Led Zeppelin drumpartij in kan komen vallen op Ty Segall’s nieuwe plaat ‘Sleeper’. Maar niets is minder waar, want zijn nieuwe plaat is 98 procent akoestisch (maar niet zeikerig singer-songwriterig). Het zijn gestripte liedjes waarbij je eigenlijk pas goed hoort wat er allemaal schuil gaat achter de fuzz-kanonnen die normaal af worden geschoten door de 26-jarige blonde psych-god. De schreeuwende, woeste en vernietigende Segall is niet meer te bekennen, maar de voortreffelijke liedjesschrijver stijgt op uit de rook. Toch wel even wennen in het begin, maar dondersgoed voor de afwisseling. Want het blijkt ook nog eens dat deze stijl ‘m verduiveld goed ligt. ‘Sleeper’ is

The Daily Indie

buitengewoon puur, losjes, intiem en vooral bloedmooi. Het overlijden van zijn adoptievader in december en de ruzie met zijn moeder die daarop volgde, speelden een grote rol bij het tot stand komen van deze plaat. Eén van Segall’s beste nummers (die hij überhaupt tot nu toe schreef) is het charmante, magnifieke en vurige Crazy, dat hij in één keer spontaan opnam, iets wat hij naar eigen zeggen nooit eerder deed. Die freewheelende stijl kenmerkt deze geestdriftige plaat.

mee naar zijn schimmige kelder vol nieuwe psych-folk, waarbij The Keepers je onderdompelt in volle akoestische en melodische pracht. Via het groovy (en enige elektrische gitaarsolo van het album tellende) The Man Man en de zweverige country op 6th Street glij je heerlijk door de plaat heen. Met de akoestische garage op Sweet C.C. en langs het woelige en ‘kampvuurfolky’ The West kom je aan het eind van een prachtige reis door een benevelende, schemerige en zwoele zomernacht.

Iets weghebbende van de nummers en de vocale stijl van Bowie’s ‘Hunky Dory’ is deze plaat een absoluut genot in het snel uitbreidende oeuvre van Segall (alleen al drie uitgebrachte platen in 2012!). Met een nummer als Sleeper neemt de zanger je direct

Mocht je het toch wat harder willen, dan komt Segall later dit jaar met een plaat vol moddervette psychedelische seventies rock/proto-metal onder de bandnaam FUZZ. Ook lekker. Ricardo Jupijn

Issue 7

albumrecensies

Julia Holter Loud City Song (Domino Records)

Issue #07

Los Angeles’ eigen droompop madame Julia Holter staat bekend om haar etherische liederen en laat zichzelf prijzen met haar derde plaat ‘Loud City Song’. Waar haar vorige albums geïnspireerd waren op Griekse tragedies en modernistische poëzie, kanaliseert ze voor dit album het voyeurisme van Los Angeles en diens fascinatie voor beroemdheden. Deze interesse voor de stad der filmsterren vlamde op door ‘Gigi’, een romantische musical en novelle uit 1944 over de dochter van een courtisane die verliefd wordt op een welgestelde Parijzenaar. Julia Holter versmelt gedetailleerde laag na laag, zonder dat het duidelijk wordt over welke stad ze zingt en wie ze vertolkt. Als een droom volg je in Maxim’s I haar stem die vluchtig fluistert dat de ‘vogels’ haar aan het bekijken zijn. Met Horns Surrounding Me voert ze deze bedrukking op door een kippenvel opwekkende en letterlijke achtervolging. Het daaropvolgende met glijdende contrabas gevulde In the Green Wild zorgt voor een zekere bedaring. Maar het werkelijk hoogtepunt is het melancholische He’s Running Through My Eyes waar Holter haar kraakheldere stem laat verdrinken in een galm. Naast de thematiek van dit album versmelt Holter John Cage-achtige gelaagdheid door haar fervente gebruik van ‘field recordings’. Waarbij Holter deze avantgardistische technieken overmatig in vorige platen gebruikte is het op deze plaat buitengewoon onopvallend toegepast. Ondanks dat de plaat geheel bestaat uit enigszins trage abstracte ballads, houdt madame Holter je aangenaam verrast. Domenico Mangione

Fred Nicolaus, bekend als boezemvriend van Daniel Rossen, gitarist van Grizzly Bear en als samenzweerder met Rossen in Department of Eagles, staat voor het eerst op eigen benen. Ondanks de lovende kritiek van onder andere Pitchfork en The New York Times over Department of Eagles, verdrinkt Nicolaus bijna geheel in de schaduw van Daniel Rossen. Met Golden Suits, vernoemd naar de laatste zin van John Cheever’s ‘The Country Husband’, wordt het echter duidelijk dat niet alleen Rossen de muzikaliteit in het departement vertegenwoordigt.

Golden Suits Golden Suits (Yep Roc)

Nicolaus begint het door nostalgie doordrenkte album met het sterke popnummer Swimming in ’99. Echter gelijk na deze opener lijkt Nicolaus er moeite mee te hebben om het album tot een dynamisch geheel te krijgen, door een schijnbaar gebrek aan intensiteit zoals collegemaatje Rossen vaak inbrengt. Met Ben Gibbard-achtige vocalen sjokt Nicolaus op een nostalgische draf door het album met uitschieters als I Think You Would Have Been Mine en Wash It Away. Gelukkig smoort afsluiter Dearly Beloved al de kritiek over het gemis aan dynamiek in de kiem door fikse gitaarlijntjes en een prachtige, door het nummer verwoven, arrangement. Deze arrangementen zijn dan ook waar Nicolaus in uitblinkt: er is nooit een instrument te veel of te weinig. Domenico Mangione

The Daily Indie

Issue 7

albumrecensies

CHVRCHES The Bones Of What You Believe (Universal)

Issue #07

Schots trio in de categorie ‘opeens heeft iedereen het over ze’. Begin dit jaar speelden ze op Eurosonic hun eerste show buiten eigen land. Dat daar meteen alle belangrijke Nederlandse muziekmedia aanwezig waren was natuurlijk al een teken aan de wand. Voor wie nog nooit een nummer van CHVRCHES (spreek uit: “churches”, met een hippe V in plaats van de U) heeft gehoord: de basis van stevige elektronische beats aangevuld met spacy synthesizers klinkt eenvoudig, maar is minstens zo effectief. De songs op ‘The Bones Of What You Believe’ is in twee kampen te verdelen: de radiosingles en niet-radiosingles. In het ene kamp zitten zeven songs (waaronder alle eerder uitgebrachte singles) en in het andere kamp zitten er vijf. Het zijn vooral de catchy singles die bij de eerste luisterbeurten de aandacht opeisen. Wat niet meer dan logisch is, op één inwisselbare track na zijn al deze songs electro-pop zoals het hoort, met The Mother We Share voorop. Het wat ‘diepere’ songmateriaal heeft meer dan één luisterbeurt nodig om zich volledig te openbaren. Iets waar je door al het radiosingle-geweld wel eerst een knop voor om moet zetten. Wanneer je dit doet, blijkt het dat CHVRCHES wel degelijk ook songs kan maken die radiozenders niet meteen de ether in zou knallen. Minder toegankelijk, maar wel minder snel inwisselbaar. Een mooie balans. Het zou zomaar kunnen dat we hier de (electro)popplaat van het jaar hebben. Wessel van Hulssen

Onbenoembare muziek? Chelsea Wolfe maakt het. Deze Amerikaanse singer-songwriter is opgevoed door een country-muzikant en was een R&B-chick in haar tienerjaren, maar hier is zo goed als niks van terug te vinden in haar huidige muziek. Een heel mooie vrouw met heel mooie muziek, daar houdt men het al snel op. Mooie muziek die nog het meest een mix is tussen doom, drone, metal, gothick rock en art-folk. Voeg daar nog wat elektronische klanken, zware baslijnen en een dromerige stem aan toe en je hebt ‘Pain Is Beauty’.

Chelsea Wolfe Pain Is Beauty (Sargent House)

Ja, het is lastig. Maar het is verdomd mooi. De emotie die ze in haar stem legt, zoals in het nummer Sick, komt binnen. En dan ook écht binnen. Alsof ze de deur naar kippenvel met een gelakt schoentje intrapt. Je droomt weg in haar heldere muziek met een aszwarte ondertoon. Naarmate de plaat vordert neemt de kracht in de muziek toe. De drums worden agressiever, de zang luider en er komen steeds meer geluiden om de hoek kijken. Laat je inwijden door deze duistere, mysterieuze, mooie dame in haar genreloze wereld. Waar folk metal ontmoet en naadloos aansluit bij de elektronische klanken. Nick Cave en Portishead zijn al fan, dat snappen wij wel. Mabel Zwaan

The Daily Indie

Issue 7

albumrecensies

Issue #07

Cloud Control Dream Cave (PIAS)

Na het succes van debuutalbum ‘Bliss Release’ in zowel thuisland Australië als Europa, besloot Cloud Control zich te vestigen in Londen. Goede keuze als het ons Nederlanders betreft, ze traden hier vaak op met een uitverkocht Bitterzoet en Doornroosje als hoogtepunt. Opvolger ‘Dream Cave’ is hier, en de naam geeft de essentie van de plaat perfect weer.

waarin ook samenzang in een grot centraal staat, maar dan dromeriger dan tijdens de opening.

Track nummer één, Scream Cave, bestaat uit de samenzang van de hele band die in een grot staat, wat later aangevuld wordt met in echo ondergedompelde instrumenten. Het album wordt afgesloten met Dream Cave,

De andere sfeer op de plaat is hoe dan ook meteen duidelijk. Ter vergelijking: ‘Bliss Release’ is als een zwoele Australische zomerdag, waar ‘Dream Cave’ meer een druilerige Engelse dag met wat motregen is.

The Daily Indie

De ingrediënten van ‘Bliss Release’ zijn nog steeds aanwezig, de manier waarop Cloud Control deze toepast is wel veranderd. Of de verhuizing naar Engeland een indirect resultaat hiervan is… who knows.

Singles Dojo Rising en Scar gaven een goed idee waar ‘Dream Cave’ staat ten opzichte van zijn voorganger. Subtieler, lager tempo, minder zomers, meer gelaagdheid en meer emotie. Of dit een goede of slechte ontwikkeling is valt over te discussiëren. In wezen is het album precies als een grot. Alles ziet er hetzelfde uit, en waarom het geheel nou zo mooi is weet je niet precies. Maar dat je hier met iets moois te maken hebt, dat staat vast. Wessel van Hulssen

Issue 7

albumrecensies

Crocodiles Crimes Of Passion (Zoo Music)

Issue #07

Crocodiles werd in 2008 opgericht in San Diego door zanger Brandon Welchez en gitarist Charles Rowell. ‘Crimes Of Passion’ is het vierde album van de noise-pop band. Met een kleine 34 minuten is het een kort maar krachtig album. Psychedelische invloeden, maar minder rauw dan voorgaande platen. Crocodiles laat zien nog steeds te focussen op donkere teksten. Op eerdere albums uitten ze zich met Electric Death Song, I Wanna Kill en All My Hate And My Hexes Are For You. Zulke pareltjes staan ook op het nieuwe ‘Crimes Of Passion’ zoals Gimme Some Annihilation. Dat terwijl het album opent met een vrolijke gospel I Like It In The Dark, maar dan als een soort atheïsme predikend gospelnummer. Een aanstekelijk vrolijk nummer, als je niet te veel op de tekst let. Het grootste deel van het album bevat harmonieuze zanglijnen en aanstekelijke melodieën. Dromerig meeneuriënd besef je opeens dat Welchez zingt over “me and my machine gun, we don’t take no shit from anyone, me and my machine gun”. Ook Heavy Metal Clouds heeft zo’n aanstekelijk meezingbaar refrein “Here they come, crashing down, here they come, heavy metal clouds, all around me”. Na 34 minuten moet je ‘Crimes Of Passion’ minstens nog één keer luisteren om vat te krijgen op de harmonieuze somberheid van Crocodiles. Cathelijne de Groen

Op zoek naar een lekkere festivalband voor op een zonnig grasveld? Zoek verder. Dit is the real deal. Twee Britse broertjes van amper 20, Eoin en Rory Loveless met het bekende recept, een drummer en een gitarist à la Blood Red Shoes, The Black Keys en The White Stripes. Twee Rebelse jongens die zingen over meisjes die ze niet willen, meisjes die ze in tweeën willen breken, lelijke meisjes en hondenvlees. Romantiek zul je bepaald niet vinden op ‘Drenge’, nee. Maar voor korte rauwe nummers, krachtige gitaarriffen en tempowisselingen zit je goed.

Drenge Drenge (PIAS)

Ronduit gestoorde titels trekken je aandacht (People In Love Make Me Feel Yuck, Dogmeat, I Want To Break You In Half, Fuckabaout) en ook de grafstenen op de cover laten je eerst even voorzichtig slikken voor je de plaat aanzet. Maar shit, het is vet. Vingertap, voettikkende , hoofdknikmuziek in de trein en headbang, moshpit-muziek in een donkere kelder. Dit laatste bewezen ze in de kleine zaal van Paradiso tijdens de afgelopen London Calling, waar Eoin niet bepaald elegant in het drumstel van zijn broer donderde. Het pleziergehalte is hoog bij deze plaat maar ‘De nieuwe White Stripes’ kunnen we de broertjes nog niet noemen. De plaat is tamelijk eentonig en je moet wel erg dol op rauwe gitaarrifjes zijn om alle nummers in één adem te luisteren. Maar hé The Black Keys deden er zeven platen over om door te breken, van deze jongens zijn we nog niet af. Mabel Zwaan

The Daily Indie

Issue 7

NL albumrecensies

Issue #07

Those Foreign Kids Zero Gravity Somersaulting Craze

Earth Mk. II Music For Mammals

Eefje de Visser Het Is

(Geertruida)

(Excelsior Recordings)

(Eefje’s Platenmaatschappijtje)

Kanonnen, alsof er een bom inslaat! Want nee, een makkelijke plaat is het niet, maar een intrigerende en superieure plaat des te meer. Na 35 en 74 seconden ben je al twee keer compleet op het verkeerde been gezet en ben je beland in een wildwaterbaan vol noise, fuzz en reverb waar je voorlopig niet meer uitkomt. ‘Zero Gravity Somersaulting Craze’ is ongelooflijk dreigend, beklemmend, hard, wild, duister en rotzooit met je algehele bewustzijn. Maar het toffe aan deze horror-noise is het feit dat deze versterkt wordt door een scherpe, diepe, zuivere en unieke sound en een songwriting die een klasse apart is. Zoals het bedwelmende Soviet Modular Space Station, de garage/post-punk kneiter Bear Blood en het grote noise-monster van Get Eaten dat de luisteraar vergruist tussen zijn grote kaken.

Hugo van de Poel is het oude bandmaatje van Jacco Gardner en de grote sluier die over heel Earth Mk. II heen hangt. Het gaat elke keer over die oude band van ze: The Skywalkers, die onuitputtelijke liefde voor Syd Barrett, het feit dat de band zeer regelmatig het voorprogramma van Gardner verzorgt, de hang naar psychedelisch sixtiespop en dat Gardner alles opnam in zijn studio en ook de producer van het album is. Dat hele Jacco-gehalte drukt nogal een stempel op ‘Music For Mammals’. Stel: je hoort openingsnummer The Warden (prachtig nummer, dat wel) voor de eerste keer gehoord in een platenzaak, niet wetende wat er opstaat, dan had je zonder twijfel gedacht dat het een nieuw nummertje van Jacco had geweest. De sound, de stem, de liedjes, het lijkt nogal een beetje eng veel op elkaar. Alleen is het alleen net iets minder goed dan ‘Cabinet Of Curiosities’.

Met ‘Het Is’ komt de Utrechtse Eefje de Visser terug na haar succesvolle debuutalbum ‘De Koek’ uit 2011. De dromerige en poëtische kenmerken zijn nog volop aanwezig, maar het is direct te horen dat De Visser muzikaal een andere afslag heeft genomen. Zo opent Ongeveer de plaat met een kabbelende en ingetogen akoestische gitaar, tedere drums, Eefje’s open en kalme zang en neemt ze je mee naar een sprookjesachtig mooie wereld. De mix van de muziek is schitterend uitgewerkt, want De Visser’s stem ligt niet zozeer op de instrumenten, maar valt er subtiel tussenin, waardoor je de muziek telkens iets harder zet om haar beter te kunnen verstaan.

De eerste keer heb je het gevoel dat je verdronken wordt en een paar stompen op je nier krijgt, maar na de vierde keer heb je schreeuwen allebei je vuisten in de lucht. Wat een plaat, zeg. Eén van de beste releases van dit jaar. Erg indrukwekkend. Ricardo Jupijn

The Daily Indie

Wel staan er een aantal steengoede nummers op de plaat zoals Forever Yesterday, Friends en Together, maar dertien nummers is toch net even te lang. Onder andere door de monotone zang, gebrek aan echte hoogtepunten en een stukje overtuigingskracht. Wel heerlijk op een lome zondagmiddag of voor het slapengaan. Ricardo Jupijn

Door het album heen heeft de muziek een gevoel dat (ook qua sound) lichtjes aan Agnes Obel en Fleet Foxes doet denken, onder andere op het fabuleuze Lise, het illustere Er Is en het karakteristieke In Het Echt. Eefje haar teksten en muziek zijn een klasse apart en maakt met ‘Het Is’ een helende en bijzonder oprechte plaat vol liefde. Ricardo Jupijn

Issue 7

NL albumrecensies

The Doo Run Run Doo It Yourself

Issue #07

Afgaand op de hoeskeuze heeft Roy Santiago een voorliefde voor zomer. Sierde eerder al een zwembad de cover, ditmaal maakt een camper in een verlaten Amerikaanse dessert de opwachting. De zelfbenoemde ‘very unloser like loser’ rekent op de derde plaat met zijn project The Doo Run Run af met het label singer-songwriter en toont een meer opwindende en vrolijke kant. Anders dan de titel doet vermoeden, hoor je op de nieuwe EP ‘Doo It Yourself’ een echte band spelen inclu-

sief achtergrondkoortjes en elektrische trukendoos. De zang en muziek klinken minder shoegaze-achtig en meer dan voorheen richting inspiratiebronnen als The Pixies and Breeders. Waren voorgangers nog zwaarmoedig, dit keer is Santiago op de vier nummers tellende plaat optimistischer. Zoals op In My Corner of the World: “It’s not a fact, it’s scientific true, in the end I’d rather go with you”. Alsof het inderdaad even heel zonnig was in hun Nijmeegse kelder. Jorg Leijten

Op Nederlandse bodem valt gelukkig nog genoeg muzikaal talent te vinden. Zo komt op 17 september het album ‘The Gateway Drug’ van The Cut/Up uit via Amsterdam Recording Company. En dat ook nog eens op wit vinyl! Qua uiterlijk is er dus niks mis met de plaat, maar ook qua sound is er weinig verkeerds op aan te merken. De heren maken indierock met een jaren ’90 vibe, toen de zanger voor de kenners onder ons nog speelde in de band Oil. Daarnaast doet deze band sterk denken aan

Shellac. Eerste nummer Lost ligt meteen al lekker in het gehoor, en is daarmee een goede toonzetter. Daarnaast steekt het vierde nummer Shoot To Kill Your Fears ook net een tikkeltje boven de rest uit, met een catchy gitaarlijn en de heerlijke ietwat zware stem van de zanger. Toch klinkt de band live misschien nog wel beter dan op de plaat, zorg dan ook zeker dat je The Cut/Up in de gaten houdt voor een datum bij jou in de buurt! Maartje Knaap

The Maureens The Maureens

AC Berkheimer Equation Of State

(Dying Giraffe Recordings)

(Subroutine Records)

Tududuh Storm Murale

White Slice Antartica

Bart van der Lee Ballads For The Heathens Or Dying

(Eigen Beheer)

(Suburban)

(Snowstar Records)

(Subroutine Records)

The Cut/Up The Gateway Drug (Amsterdam Recording Company)

The Daily Indie

Issue 7

UITGELICHT

interview Ricardo Jupijn

Omdat we niet alleen de makers van muziek interessant vinden, maar ook de mensen die helpen om goede muziek bij ons op het scherm/op de platenspeler te krijgen, interviewen we graag de mensen achter independent labels. Ditmaal Ample Play Records uit Londen, die bands als Bed Rugs, Sudden Death Of Stars, The Sufis, Beat Mark, The Paperhead, Cornershop en The Smoking Trees uitbrengt.

The Daily Indie

Issue 7

Uitgelicht

Ample Play Records

Kun je ons iets vertellen over de mensen achter label? “Ample Play is een independent label uit Londen, dat wordt gerund door Tjinder Singh, Ben Ayres en Marie Remy. Marie schreef oorspronkelijk als Londens correspondent voor Franse fanzines en zo ontmoette ze Tjinder. Ben en Tjinder hebben op hun beurt elkaar ontmoet toen ze studeerde in Preston Lancashire en daar de band Cornershop oprichtte. Ben ging vervolgens werken in een platendrukkerij en is uiteindelijk perschef bij Rough Trade Records geworden. Terwijl Tjinder bij Union is gaan werken als Entertainment Officer en ook productie en management is gaan doen. Hetgeen dat die twee heel erg bindt is het feit dat ze allebei enorme platenverzamelaars zijn.” Wat is de geschiedenis van het label? “Het album ‘Judy Sucks A Lemon For Breakfast’ van Cornershop was het eerste album op Ample Play en de reden om het label op te zetten. Door independent te zijn en zonder invloeden van buitenaf te kunnen werken hebben zij altijd hun eigen pad kunnen kiezen en connecties kunnen maken met wie zij wilde. Zo hebben we samen met Burger Records uit L.A. en Waste My Records uit Antwerpen gezamenlijke releases kunnen doen. Vanwaar de naam ‘Ample Play’? “Tjinder heeft deze verzonnen, met achterliggende gedachtes als het ‘versterken’ (amplify) van muziek, of ‘amp le play’.” Wat doen jullie nog meer naast het werken in de muziekindustrie? “Onze eigen muziek maken!” Hoe is jullie interesse voor muziek in het algemeen gegroeid? “Door het verzamelen van platen en live-concerten te bezoeken. We komen allemaal uit totaal verschillende hoeken wat betreft muziek. Marie kwam meer in de muziek door Britse bands als de Stones, wat ook goed voor haar Engelse taalkennis was. Tjinder luisterde veel naar muziek uit India en Black Country/Heavy Metal,

The Daily Indie

“ We leven en ademen het label compleet.” terwijl Ben meer naar Canadese rock luisterde. Maar we vullen elkaar goed aan op deze manier en houden ook wel van veel dezelfde muziek.”

Hoe begin je een label? Waar start je? “First you get your toes tapping and then day by day you learn to dance.”

Waarom zijn jullie een label gestart? “Als band hadden we al met kleine en grotere indie-labels gewerkt en met majors. Op een gegeven moment kregen we het gevoel dat we zelf ook muziek uit konden gaan brengen. Toen we eenmaal een structuur hadden en zelf wat uitgebracht hadden, ging het vanzelf om ook andere releases te gaan doen.”

Hoe is het label gegroeid? “Vooral door hard te werken. Binnen het label, maar ook door de bands zelf.” Als een lezer van dit artikel een willekeurige band van Ample Play aan zou zetten, wat zou hij/zij kunnen verwachten? “Gevarieerde muziek die probeert

Issue 7

Uitgelicht

Ample Play Records

om iets anders te doen, en toch goed bij elkaar past.” Waar vind je nieuwe bands voor het label? “Wij houden ons buiten de ratrace van allerlei labels voor hete, hippe bands en daarom kunnen we overal en nergens nieuwe potentiële bands tegenkomen. Van optredens in kleine platenzaken tot vrienden die iets opgepikt hebben. En natuurlijk benaderen bands ons zelf ook.” Als je, welke plaat dan ook, uit zou kunnen brengen op Ample Play, welke zou je dan kiezen? “Dat vind ik erg moeilijk om te zeggen, want er is een reden dat een bepaalde plaat op een specifiek label is uitgebracht.” Psychedelische muziek doet het erg goed de laatste tijd, en dat is ook een genre waar jullie veel mee doen. Merk je die populariteit en waar denk je dat het vandaan komt? “Geen idee waar dat vandaan komt, maar misschien omdat het kwalitatief goede bands zijn die iets interessants doen. Wij merken wel dat het populair is op zich en dat mensen geïnteresseerd zijn in wat specifieke labels uitbrengen. Klanten kopen bijvoorbeeld een plaat van The Sufis en dan zie je dat ze vaak ook een plaat Bed Rugs of The Smoking Trees kopen.” Wat is het leukste aan het werken bij een independent label? “De vrijheid waarmee je je werkzaamheden in kan vullen. En weten dat je ontzettend veel verantwoordelijkheid hebt en dat het label voor het grootste gedeelte op je eigen schouders neerkomt.” Wat waren hoogtepunten in de geschiedenis van het label? “Vanaf het punt dat we merkten het label ging lopen is alles eigenlijk een hoogtepunt geweest. Van het moment dat je een bandje gaat benaderen tot het punt dat mensen als David Fricke (bekende journalist Rolling Stone red.) zijn waardering over je uitspreekt.” Zijn jullie altijd aan het werk met het

The Daily Indie

label? Zowel fysiek als mentaal. Kan je nog een avondje er niet aan denken/mee bezig zijn? “We leven en ademen het label compleet.” Hoe zie je de toekomst voor independent labels? “Op dit moment zien we de omslag van de illegale downloadrevolutie naar het weer willen betalen voor muziek, om zo ook de bands en de labels te supporten en aan te moedigen. Als dat blijft gebeuren, dan zullen de onafhankelijke en niche-labels overleven. Zonder te doen alsof ze onafhankelijk zijn, maar wel omhoog worden gehouden door grote bedrijven en majors.”

en Matsuki Ayumu, en waarschijnlijk nog wel meer. Misschien dat we ook wel een kerstsingle met twee of meer bands uit gaan brengen daarvoor.” Laatste vraag: hoe sta je tegenover het stickeren van platen? Soms wordt de sticker namelijk op de hoes zelf geplakt en zit je altijd te kloten om die er af te krijgen zonder de hoes te beschadigen. “Ik weet precies wat je bedoelt, och man!” Daarom wrappen wij onze platen altijd en doen vervolgens daar de stickers op.”

Hoe gaan jullie met het internet om? Dat moet een voordeel zijn voor kleine labels, toch? “We steken erg veel energie in onze nieuwe online store en in onze nieuwsbrief, en we modderen onze weg een door de sociale media heen.” Wat kunnen we in de toekomst verwachten van jullie label? “In 2014 gaan we nieuwe albums uitbrengen van The Young Sinclairs, Sudden Death Of Stars, Cornershop

Issue 7

interview

tekst Maartje Knaap | foto’s Raymond van Mil

King Khan is terug. Na in 2008 zijn laatste album met zijn Sensational Shrines uit te hebben gebracht en in 2010 aan te hebben gegeven zich terug te trekken, is er nu dan eindelijk een langverwacht nieuw album: ‘Idle No More’. Op 3 September komt deze uit via Merge Records.

Hoewel King Khan niet bepaald een brave status heeft (Google hem eens en je vindt een afbeelding hoe hij tijdens een optreden bij de EMA zijn blote kont in het gezicht van Lindsay Lohan duwde), komt hij vlak voor zijn optreden in Patronaat uiterst relaxed en welgemanierd over. Al is hij inmiddels ook ouder (alweer 36), en naar eigen zeggen dus vast wijzer. Terwijl zijn acht metgezellen, genaamd the Shrines, in alle krochten van de backstage luid liggen te snurken, begint hij vrolijk met praten: “Onze comeback voelt goed. Al vind ik zelf dat het niet echt een comeback te noemen valt, aangezien we altijd door zijn gegaan met het maken van muziek. Dat zit gewoon in je en kun je niet stoppen,” vertelt hij lachend. “Ik, me volledig terugtrekken uit de muziek? Nee!” Zware periode De meeste liedjes op het nieuwe album klinken vrolijk en opgewekt, wat haaks lijkt te staan op het feit dat het album een weerspiegeling is van een slechte periode in Khan’s leven. Drie van zijn beste vrienden overleden respectievelijk aan kanker, zelfmoord en drugs (Jay Reatard o.a.): “Muziek

The Daily Indie

is in mijn leven altijd al een oplossing geweest voor problemen. Daarom is gospelmuziek voor mij ook heel inspirerend, mensen die het moeilijk hebben komen bij elkaar en maken samen de mooiste muziek. Deze benadering wil ik ook zoeken.” Het catchy nummer Bite My Tongue is een zo’n nummer op het album dat zo vrolijk en opgewekt klinkt, maar als je beter luistert toch een donkere draai en dieperliggende betekenis heeft: “Dit nummer gaat dan ook over het vechten voor het goede, maar tegelijkertijd samenwerken met het kwaad. Dit soort tegenstellingen vind ik interessant. Ik zou dan ook willen dat mijn muziek wordt beschouwd als licht in het donker.” ‘Idle No More’ De beschouwing van licht in het donker komt ook terug in de naam van het album ‘Idle No More’. Dit is namelijk een protestbeweging in Montreal, waar Khan oorspronkelijk vandaan komt: “Het is een beweging van buitenlandse Amerikanen. De meeste mensen, waaronder vrienden van me, wonen in reservaten onder barre omstandigheden. Nu verenigen ze zich ein-

Issue 7

interview

King Khan And The Shrines

foto Megan Cullen

interview

delijk en vechten ze terug tegen de overheid.” Het leek Khan dan ook goed het album hiernaar te noemen, om aandacht te vestigen op hun protesten en idealen: “Op een manier kan ik mij ook met ze identificeren, omdat ik nu na mijn korte pensioen ook weer aan het terugvechten ben om mijn plek op de troon als King weer te mogen bemachtigen.” We worden even onderbroken door een luide snurk van een van The Shrines, maar dit weerhoudt Khan er niet van serieus verder te gaan: “Popmuziek bestaat tegenwoordig ook veel uit domme nietszeggende gedachten van mensen, terwijl muziek van vroeger veel meer te maken had met het revolutionaire. Dit wilde ik vangen in mijn album, om mensen aan te zetten en te laten nadenken over actie.” Revolutionair ‘Idle No More’ is niet de enige beweging waar Khan mee te maken heeft: “Ik ben kort geleden gevraagd een soundtrack te schrijven voor een

The Daily Indie

King Khan And The Shrines

documentaire over de black power movement, genaamd The Invaders. Ik voelde me vereerd dat ik hiervoor ben gevraagd, aangezien dit ook mijn visie weer ondersteunt op het feit dat muziek iets revolutionairs bij zich zou moeten dragen.” Heling Naast het revolutionaire aspect in zijn muziek, benoemt hij ook het helende aspect van muziek: “Ik sta bekend als over de top tijdens mijn optredens, maar verbazingwekkend genoeg merk ik nog steeds niet dat ik ouder ben geworden. Voor mij werkt muziek dan ook helend. Ik kan alle krankzinnigheid die binnen in mij zit op het podium naar buiten laten, in plaats van het op te kroppen. Alsof ik een demoon van me loslaat!” Hieruit blijkt ook meteen zijn spirituele kant, wat ook altijd inspirerend voor hem heeft gewerkt. Tot slot verklapt Khan nog dat er meer albums gaan komen. En niet alleen met King Khan & The Shrines, ook King Khan & The BBQ Show komt te-

rug. Daarnaast gaat Khan zich ook nog bezig houden met het producentenbestaan. In zijn huidige woonplaats Berlijn produceert hij onder andere de muziek van Mary Ocher en The Anna Thompsons, waar hij ook al zo enthousiast over klinkt. Het is dan ook maar goed dat hij volledig terug is, want wat een energie straalt van hem af en wat een inspirerende man is King Khan!

Issue 7

samengesteld door Ricardo Jupijn & Liske Steenbergen

concertagenda

London Calling Vrijdag 01 + Zaterdag 02 november 2013 Paradiso, Amsterdam

concertagenda

Issue #07

Cloud Control

Julia Holter

In 2011 was daar ineens Cloud Control, een indiefolk-band met de ultieme indiesong There’s Nothing In The Water We Can’t Fight. In hun tour bewezen ze live feller te werk te gaan met grootse slotstukken en het publiek goed te kunnen opzwepen. Nu is daar dan eindelijk het vervolg: het album ‘Dream Cave’ ligt in de schappen. Ze zijn overigens ook support van Local Natives in Paradiso!

Na al dat gitaargeweld zou je denken dat elke vorm van subtiliteit mist op onze redactie. Maar niks is minder waar, wij zullen ook met open mond vooraan staan bij Julia Holter. Deze multi-instrumentaliste maakt prachtige, breekbare liedjes die rechtstreeks uit een sprookje lijken te komen. Beheerst en bedachtzaam, maar o zo mooi.

Woensdag 02 oktober Bitterzoet, Amsterdam

Vrijdag

08 november De Duif, Amsterdam

Deerhunter Dinsdag

22 oktober Paradiso, Amsterdam

‘Monomania’ is alweer het zesde album van Deerhunter en staat vol met goede liedjes die ondergedompeld zijn in dikke effecten, psychedelische kleuren en een heerlijke, dikke laag gruis. Need we say more? Waarschijnlijk niet, want je wilde ze sowieso al een keertje live gaan zien als je dat nog niet gedaan hebt. Paradiso geeft je eind oktober opnieuw de kans! Gaan, gaan, gaan!

Popronde

The Daily Indie @ Dondergrondse

De Popronde is een jaarlijks terugkerend festival dat elk najaar in zo’n dertig steden de nieuwste van de nieuwste Nederlandse bandjes een podium geeft. Voor helemaal niks zie je de toekomst van de Nederlandse muziek! Nijmegen trapte op 13 september het spits af met onder meer Herrek en Kleinindustrie. Maar ook Utrecht, Eindhoven, Den Haag, Breda en Tilburg doen mee met o.a. de bands Girl Beard, Suit And Tie Johns en TWIN SHADES.

Eén donderdag per maand bouwen wij hoogstpersoonlijk de Kelder van Paradiso om tot een Daily Indie Grot. En we gaan Editie 7 eens even goed lanceren tijdens onze Issue Launch op 03 oktober. Met daarbij live-muziek, DJ-sets en een hoop bier en vertier. Ook zullen er zines te koop zijn en het publiek mag de avond zelf vastleggen door middel van doorgeef-wegwerpcamera’s. Tot dan! (En iedereen kan op de gastenlijst! Check het Facebook-event voor meer info.)

Festival

Temples Zaterdag

september t/m november Nederland

Donderdag 03 okt. & 14 nov.

Paradiso, Amsterdam

02 november EKKO, Utrecht

Vorig jaar speelden Temples op London Calling pas hun dertiende show. Inmiddels zijn ze niet meer weg te denken van het podium en speelden ze met hun psychedelische muziek op Best Kept Secret en Where The Wild Things Are. Hun Youtube-kanaal kent nog maar drie nummers, maar wat klinken die fijn! Hun debuut komt uit in oktober, hou dat in de gaten. Ultieme jaren zestig experience.

The Daily Indie

Issue 7

concertagenda

september & oktober

FUZZ

James Blake

Maston + The Resonars + Paperhead

The Psychic Ills

Phèdre

The Holydrug Couple

Donderdag 26 september Bitterzoet, Amsterdam

Donderdag 26 september EKKO, Utrecht

Vrijdag

27 september De Nieuwe Anita, Amsterdam

Crocodiles Zondag

Zaterdag

12 oktober Melkweg, Amsterdam

12 oktober De Nieuwe Anita, Amsterdam

12 oktober 013, Tilburg

Washed Out

29 september 013, Tilburg

Zondag

13 oktober Melkweg, Amsterdam

Mozes And The Firstborn

Klik links op de foto om alle tour-data te bekijken 2013 is het jaar van Mozes And The Firstborn. Hun meeblèrhit I Got Skills heeft ongeveer elke festivalweide aangedaan en het Nederlandse garagerockbandje toert momenteel in Amerika. Gelukkig komen ze dit najaar weer terug voor een clubtour in ons eigen kikkerlandje. Gaat dat zien, voordat we ze voorgoed verliezen aan het land aan de andere kant van de oceaan!

Elephant Stone

No Age

Amen Dunes

Parquet Courts

Acid Mothers Temple

Majical Cloudz

In Fashion Festival

Destruction Unit

Lightning Dust

The T.S. Eliot Appreciation Society

Las Kellies

CHVRCHES

Donderdag 03 oktober EKKO, Utrecht

Vrijdag

Zondag

Dinsdag

04 oktober WORM, Rotterdam

04 oktober Occii, Amsterdam

04 oktober Kapitaal, Utrecht

Woensdag 16 oktober Vera, Groningen

Donderdag 17 oktober Bitterzoet, Amsterdam

Donderdag 17 oktober dB’s Studio, Utrecht

06 oktober EKKO, Utrecht

06 oktober

15 oktober Doka, Amsterdam

Vrijdag

Roodkapje, Rotterdam

Dinsdag

18 oktober Tivoli Spiegelbar, Utrecht

22 oktober Melkweg, Amsterdam

Factory Floor + East India Youth

Japanther + Sudden Death Of Stars

COPPERSKY

SPLASHH

Donderdag 10 oktober Rotown, Rotterdam

Donderdag 10 oktober EKKO, Utrecht

The Daily Indie

Dinsdag

22 oktober dB’s Studio, Utrecht

Donderdag 24 oktober Rotown, Rotterdam

Issue 7

concertagenda

The Daily Indie

Issue 7

concertagenda

oktober & november

Local Natives

Austra

Dent May

REWIRE Festival

Pharmakon

Crystal Stilts

London Calling

Savages

Woensdag 30 oktober Paradiso, Amsterdam

Woensdag 30 oktober OT301, Amsterdam

Weekend 01 + 02 nov. Paradiso, Amsterdam

Dinsdag

05 november Tivoli Oudegracht, Utrecht

Weekend 08 + 09 nov. Binnenstad Den Haag

Woensdag 13 november Vera, Groningen

Maandag 18 november Doornroosje, Nijmegen

Holograms

Donderdag 24 oktober OT301, Amsterdam Punk uit Zweden die ergens wat doet denken aan Iceage en The Cure maar bovenal heel erg zijn eigen geluid heeft: wij zijn fan van Holograms. Laat je opzwepen door scherpe gitaren, gooi je vuist in de lucht en laat je volledig gaan. Dat doen wij ook. Can’t get enough.

Chelsea Wolfe

Raketkanon

Palma Violets

Youth Lagoon

Daughter

Autre Ne Veut

Föllakzoid

Kakkmaddafakka

Vrijdag

Zaterdag

01 november Tivoli De Helling, Utrecht

02 november Melkweg, Amsterdam

Maandag 04 november Doornroosje, Nijmegen

Maandag 04 november Occii, Amsterdam

Donderdag 21 november EKKO, Utrecht

Zaterdag

23 november Tivoli De Helling, Utrecht

Woensdag 27 november Trouw, Amsterdam

Zondag

01 december Paradiso, Amsterdam

Hit The City Zondag

03 november Meerdere locaties, Eindhoven

Een dagje beneden de rivieren besteden is helemaal geen straf als je het programma van Hit The City in Eindhoven ziet. Op de tweede editie van dit festival zie je de jaren zestig psychedelica van Temples, de noisepunk van Metz, de singer-songwriter Nadine Shah, Föllakzoid, Glass Animals en nog veel, en ja, veel meer! En €19,50 is geen geld natuurlijk.

The Daily Indie

Issue 7

concertagenda

november & december

Le Guess Who?

Festival 28 nov. t/m 01 dec. Meerdere locaties, Utrecht Een jaarlijks terugkerende redactiefavoriet: het driedaagse festival Le Guess Who? in Utrecht gaat alweer haar zevende editie beleven! Met een line-up om je vingers bij af te likken is het natuurlijk uit den boze om niet te gaan. So far zijn o.a. bevestigd: The Dodos, Ă&#x201C;lafur Arnalds, Ty Segall, Metz, White Fence, Night Beats, Disappears, Cheap Time, Destroyer, Neko Case, Scout Niblett en The Fall.

The Growlers Zondag

24 november EKKO, Utrecht

Weer een trip down memorylane, ditmaal met de jaren zestig en zeventig surfen garagerock van The Growlers. Een psychedelische trip die wat ons betreft niet lang genoeg kan duren. Live is dit zooitje ongeregeld een hele verschijning dus niet stiekem alleen die plaat opzetten, maar lekker meeraggen in de Ekko.

JOUW ADVERTENTIE HIER. Adverteren in The Daily Indie? Ontdek de mogelijkheden van interactief adverteren via alex@thedailyindie.nl

interview

tekst Ricardo Jupijn

Sudden Death Of Stars is één van de fijnste ontdekkingen van de laatste tijd. Deze Franse band uit Rennes maakt geraffineerde sixties-psych die niet alleen maar leent uit verleden, maar ook iets toevoegt. Debuutalbum ‘Getting Up, Going Down’ is inmiddels uit, de band komt in oktober naar Nederland, wij waren nieuwsgierig en vroegen aan zanger/ gitarist Goulwen Ory naar het reilen en zeilen van de band.

Goulwen, waar ben je allemaal mee bezig op het moment? “Ik lig op bed. Ik hou van mijn bed en ik ben werkloos. Ik weet niet of dat je vraag beantwoordt.” Daar kan ik wel wat mee ja, dank je. Kun je ons iets vertellen over de band? “We spelen nu zo’n vier jaar samen en zijn begonnen met z’n vijven, daarna kwam er nog een sitarspeler bij in 2010. We hebben inmiddels twee releases uitgebracht op Close Up Records, een label uit Parijs, één EP in 2010 en de elpee ‘Getting Up, Going Down’ in 2011, die via Ample Play Records en Burger Records opnieuw uitgebracht is. Onze naam komt van een fout die de drummer maakte terwijl hij over Death Valley Sleepers aan het praten was. Het werd de titel van ons eerste nummer en daarna ook voor de band.” Waar hebben jullie die fantastische sitar-

The Daily Indie

speler vandaan gehaald? “Bedankt, ik zal de complimenten doorgeven. We hebben hem ontmoet in 2010 toen we het nummer Supernovae schreven, waarbij ik een arrangement voor sitar had geschreven. Dus we vroegen wat om ons heen en het bleek dat een collega van onze drummer een vriend had die sitar speelde. Dus we hebben hem wat demo’s gestuurd, hij kwam opnemen en is eigenlijk nooit meer weggegaan.” Wat moeten we echt weten over Sudden Death Of Stars? “Nou, onze drummer speelt soms zonder onderbroek. Maar ik kan hier de redenen daarvoor niet vertellen.” Hoe kun je het beste naar jullie muziek luisteren? “Volgens mij kun je het beste naar muziek luisteren in een volledig stille en rustige ruimte en als je verder helemaal niks

Issue 7

interview

Sudden Death Of Stars

“ ...maar ik zou zeggen dat het ‘niet-muziekmakende’ gedeelte van de band erg belangrijk is.”

interview

aan het doen bent. Maar goed, je kunt het in verschillende omstandigheden luisteren, het is net wat de lezer zijn normale gebruiken zijn. Ik ga dat hier niet proberen te veranderen.” Hoe is het met de Franse psych-scene? “She’s alive and well. Ik denk dat het hele fenomeen hetzelfde was als in andere Europese landen. De scene hier is gegroeid door bands als Black Rebel Motorcycle Club en The Warlock, die de nakomelingen waren van The Brian Jonestown Massacre, die veel mensen ontdekte na de documentaire ‘DIG!’. Daardoor kwamen er bands als Wall Of Death, The Dalaï Lama Rama Fa Fa Fa en The Blondi’s Salvation. En er zijn wat verenigingen

The Daily Indie

Sudden Death Of Stars

die zich specialiseren in psych-rock/ garage en concerten organiseren.” Kun je ons drie niet-muzikale inspiraties geven voor jullie muziek? “We schrijven de muziek met z’n vieren, maar ik kan je die van de rest niet vertellen. Maar ikzelf heb nog nooit een nummer geschreven nadat ik iets gezien of meegemaakt heb, en anders was het onbewust. Ik speel meestal gitaar op bed en dan zie ik vanzelf wel of er iets interessant uitkomt. Misschien word ik wel geïnspireerd door mijn bed. Wat betreft de teksten, toen we de band hadden gestart spraken we de ‘Soul-Fire-Lord’ afspraak af, die zegt dat we tenminste één woord daarvan moeten gebruiken in elke tekst die we schrijven. Dat

hebben we bepaald nadat we te veel Spaceman 3 hebben geluisterd... Dus ik denk dan toch die drie: Soul, Fire, Lord.” Wat voor platen komen we tegen als we platenkast zouden bekijken? “Veel verschillende muziek, van Pink Floyd tot Dan Deacon, waarbij je ook langs Bob Log III, LCD Soundsystem, zZz en Tall Dwarfs komt. Ik koop platen die ik tof vind, dat is mijn enige regel. Ik ben geen verzamelaar of iets.” Wat is het leukste aan het spelen in Sudden Death Of Stars? “Dat weet ik niet zeker, maar ik zou zeggen dat het ‘niet-muziekmakende’ gedeelte van de band erg belangrijk is. We zijn goede vrienden, deze

Issue 7

interview

band geeft ons de mogelijkheid om samen te zijn en plezier te hebben. Op tour, in de bandbus, in cafés, op het podium en met mensen die we ontmoeten.” Wat is het ergste aan het spelen in jullie band? “Euhm, poe... Toch wel het feit dat onze drummer soms zonder ondergoed speelt.” Kun je ons iets vertellen over het opnemen van jullie plaat? “Er staan op het album nummers van drie verschillende opnamesessies, maar we hebben alles wel in dezelfde studio en met dezelfde technieken, personeel en materiaal opgenomen. Het is daarom meer een ‘best of’ van 2009 tot en met 2011.” Is er iets dat jullie graag willen bereiken of blijven doen als band? “Ik denk dat we lekker moeten blijven toeren en platen op moeten nemen. We hoeven niet per se pro’s te wor-

The Daily Indie

Sudden Death Of Stars

den. Ik hoop dat we over twintig jaar terugkijken op de band en dat we nog met trots terug kunnen kijken. En niet denken: ‘Oe, dat was crap’.” Wat zijn de plannen voor de rest van het jaar? “We zijn aan het werk met onze tweede plaat, als alles volgens plan gaat, dan zou die in januari 2014 uit moeten komen. We hebben nog wat optredens gepland staan, in Frankrijk, maar ook in de UK waar we in oktober op een psych-rockfestival spelen. Later die maand gaan we toeren in de UK, Holland, België en Frankrijk. Mits we genoeg gigs kunnen regelen om de blanko data op te vullen voor de olie in onze tank. We releasen daarnaast ook een seven-inch split met Beat Mark, onze collega’s op Ample Play Records, to celebrate the spirit of Christmas.”

Orval Carlos Sibelius. Maar ook de bands die Kevin Parker (Tame Impala red.) heeft geproduceerd toen ‘ie zich verveelde in Parijs: Melody’s Echo Chamber en Moodoïd. Erg de moeite waard om te luisteren. Je moet ook zeker de bands van Born Rad Records luisteren, een fantastisch label!” Wil je nog iets anders vertellen? “Ik hou van mijn bed.”

Kun je ons nog wat toffe Franse bands aanraden? “Ik hou echt van die laatste elpee van

Issue 7

Album art

Those Foreign Kids - Zero Gravity Somersaulting Craze “Bij Geertruida (een Haarlems label/gitaarwinkel/platenzaak/oefenruimte/podia/studio/nog veel meer) doen we vaak huiskamer-shows en daar kwamen in het begin altijd vrienden of vrienden van vrienden langs. Maar Kim David Bots, de maker van de cover, was een van de eerste personen die wij geen van allen kende. Hij had het ergens via via gehoord en stond daar ineens voor de deur. Op een gegeven moment had hij wat werk van zichzelf meegenomen en dat vonden we echt te gek, dus toen hebben we

The Daily Indie

‘m uiteindelijk gevraagd om onze hoes te ontwerpen. We hebben ‘m de plaat opgestuurd en gevraagd of hij iets wilde maken wat hij bij de muziek vond passen. Vervolgens hebben we 350 hoezen gezeefdrukt in Amsterdam bij AGA (Amsterdams Grafisch Atelier) en dat was allemaal vrij last-minute, dus we hebben echt twee dagen keihard door staan werken om alles af te krijgen”, vertellen Teun en Marijn van Those Foreign Kids. Maar dat was het waard!

Issue 7