theSword Magazine editie 13-2015 by theSword Magazine

Derde jaargang | editie 13

MAGAZINE

theSword www.theSwordMagazine.nl

! ! S I RAT

BRAM STOKER DE VADER VAN DE VAMPIERS

INTERVIEWS

EEN NIEUW EXCLUSIEF HOOFDSTUK

JAAP BRESSERS JASPER POLANE

VAN DE KORTE ROMAN ‘THE SARA ROSE HOTEL’

COLUMNS BOEKEN FILMS ETEN FEEST VERHALEN WIN ACTIES

theSword Magazine

Voorwoord

En nu, word ik slank

‘Uit ervaring weet ik dat afvallen met het allerlekkerste eten kan. Ik weet ook hoe goed het voelt om slank te zijn, kleding te dragen die je leuk vindt en vrolijk in de spiegel te kijken. Nog waardevoller vind ik het gevoel van regie hebben op mijn (eet)gedrag. Het idee dat ik zelf bepaal wat en hoeveel ik eet. Ik geniet veel meer van eten dan vroeger en ik blijf slank. Vaak zeg ik: als ik dit op mijn vijftiende had geweten, had me dat een hoop dieetleed bespaard. Dat gun ik jou ook.’ Terwijl ik dit voorwoord lees, uit het boekje Nu word ik slank van Mieke Kosters, denk ik meteen: BULLSHIT. Hoe kun je nou afvallen met het allerlekkerste eten? Iedereen heeft een eigen smaak qua allerlekkerst eten. Voor de één is een wortel het allerlekkerste en voor de ander een reep chocolade. Hoe kun je dan afvallen als bijvoorbeeld chocolade het allerlekkerste is voor je? Vervolgens kijk ik naar de auteursfoto van Mieke Kosters. Een slanke vrouw. Nergens in het boekje zie je een before en after foto van de auteur zelf. Het zou enorm inspirerend zijn geweest als je een coach (of auteur) hebt die dezelfde ervaringen als jij deelt. Nu zie ik alleen een slanke vrouw op de cover die anderen adviseert om haar zes ‘bewezen’ succesfactoren uit te voeren. Dit belooft niets goed, denk ik meteen. Om niet meteen negatief te beginnen, wil ik het boekje toch een kans geven. Hoewel ik toch mijn twijfels heb van slagen, gezien ik een Obesitas eetstoornis heb, zal ik de zes strategieën toepassen in mijn eigen leven. In een ding heeft de auteur (tot nu toe) gelijk in… Als afvallen makkelijk was, was iedereen slank. Ik ga de En nu word ik slank challenge aan. Lees in editie 15 hoe het afgelopen is.

Over challenges gesproken. Je kunt het geweldige boek The Reading Challenge winnen (pag.34). Lees maandelijks over de belevenissen van een schrijfcoach (pag. 25). Maak kennis met de eerste sitdown comedian (pag. 31) en schrijver en regisseur Jasper Polane (pag. 58). Je leest alles over de vader van de vampiers (pag. 76) en een heleboel columns (pag. 10). Daarnaast hebben wij weer smakelijke recepten geplaatst. Een pizza met een ander smaakje (pag. 40) of verwen je vrienden met de heerlijke, mini galette met mango en frambozen (pag. 62). We houden je weer op de hoogte van de nieuwste films (pag. 22), boeken (pag. 26) en games (pag. 30) die deze maand op de markt komen, zodat je je nooit hoeft te vervelen! Je kunt weer verder lezen in de mini-roman The Sara Rose Hotel (pag. 14), heel veel recensies en weer een heleboel geweldige win acties! Namens de gehele redactie wens ik je veel leesplezier.

Publisher | CEO theSword e-Magazine Volg theSword ook via www.facebook.com/theSword.nl www.twitter.com/theSword_nl

theSword Magazine

COLOFON 3e jaargang, editie 13 2015 PUBLISHER | CEO Evelien van Steenis ADJUNCTREDACTEUR Dennis van Elten EINDREDACTEUR Linda Everts REDACTIE Jacques Smeets, Sylvia Peters, Hettie Marzak, Maarten Vanbergen, Francis Oosterhof, Irene Kalsbeek, Wemmie Wolf, Johan Bordewijk, Chantal Von Glahn, Milotte Keesman, Iris Wetzels, Amanda Tuinstra, Gustaf Kreuz, Ellen De Vriend, Lisa Kuiper, Sylvia Bakker, Mariola Dirkzwager, Nathalie Kokke, Mark Medema AAN DIT NUMMER WERKTEN MEE Jaap Bressers, Jasper Polane, Karakter uitgevers, Boekerij, The House of Books, Harmonie, Atlas Contact, Borgerhoff & Lamberights, LuitinghSijthoff, Singel uitgeverij, Deltas Centrale uitgeverij, Scelta Publishing, Uitgeverij De Kring, Hebban, A.W. Bruna, Ellessy, De Wakkere Muis, Droomvallei uitgeverij, Uitgeverij Houtekiet, Lebowski, Ambo/Anthos, Moon, De Crime Compagnie, De Graveinse Abeel VORMGEVING Evelien van Steenis COVERFOTO Auteursfoto © Jaap Bressers UITGEVER Scelta Publishing

Hoewel aan de inhoud van theSword e-Magazine de grootst mogelijke zorg wordt besteed, zijn fouten nooit helemaal te voorkomen. De uitgever aanvaardt echter geen verantwoordelijkheid voor de gevolgen van foutieve gegevens. © Teksten uit dit digitaal magazine of delen daarvan mogen uitsluitend worden gebruikt met toestemming van de uitgever. Op alle artikelen in dit magazine rust auteursrecht. Gebruik of verspreiding zonder toestemming van de uitgever is verboden. Voor het ongevraagd insturen van teksten en/of beeldmateriaal wordt 4geen verantwoordelijkheid genomen.

34 Interviews

31 Jaap Bressers over zijn boek Waar een wiel is, is een weg 58 Schrijver en regisseur Jasper Polane

Columns

10 Hype of rage? 25 Belevenissen van een schrijfcoach: Nou, zo dus. Toch? 29 De ladder 36 Knowing yourself 55 Juni 64 Perspectief 69 Landschap 73 Just marvelous, darling theSthe word Sword Magazine Magazine

Inhoud

37 31

53 Kort verhaal

6 De wereld beschouwd 14 Het tweede hoofdstuk van The Sara Rose Hotel 50 Mijn eerste muis

Spotlight

76 Bram Stoker: De vader van de vampiers

Lekkerrr

28 Italiaans gevulde puntpaprika 40 Mini Nutella pizzaâ&#x20AC;&#x2122;s met fruit 44 Filodeeg driehoekjes met avocado 52 Limoen muffins 62 Mini galette met mango frambozen

Verwacht 22 Films 26 Boeken 30 Games

Acties

12 Balvi Typemachine fotolijstje 34 De rage van dit moment: The Reading Challenge 37 Tablet Car Clip 53 Invotis Papieren zak vaas 70 Balvi Book Crush bladwijzer 79 Fred Wake-up mok 80 Prijspuzzel

theSword Magazine

Verhaal

De we besch Vandaag ‘n paar boodschappen gedaan. Zoals gebruikelijk landen wij daarna ergens in een restaurantje om er gezellig een kopje koffie (of iets anders) te drinken. Het leven van een gepensioneerde politieman gaat soms over rozen.

Tekst Jacques Smeets

We hebben ons goed en wel genesteld, het kopje koffie is gearriveerd, wanneer ik aan een tafeltje vlakbij, twee dames met elkaar hoor converseren over, welbeschouwd, interessante zaken. Het politiebloed kruipt af en toe nog steeds waar het niet gaan kan. Ik voel me een beetje beschaamd, want het lijkt alsof ik ze gewoon zit af te luisteren. Het gespreksvolume van de vrouwen is echter van dien aard, dat ik er niet aan ontkom om te horen hoe zij binnen een half uurtje de wereld én de politie beschouwen.

V2: “Je meent het. Het is toch wat met die geestelijken. Zelfs bij de paus is het niet pluis.” V1: “Ik heb daarover in de krant gelezen.” V2: “Wat wil je? Mannen die hun hele leven lang zonder seks moeten leven. Dat moet wel tot problemen leiden.” V1: Ja, maar wat dacht je van al die extremisten vandaag de dag? Overal zitten ze, maar vooral in de grensstreek tussen Maaseik en hier bij Maastricht. Wat is daartegen te doen? Helemaal niets.” V2: “De politie kan er ook niets tegen ondernemen. Hoe moet je die gekken op straat herkennen?”

Het gesprek gaat in grote lijnen als volgt, waarbij ik de dames zal duiden met V1 en V2. Neem me niet kwalijk als ik van de hak op de tak spring, maar dat deden de dames ook.

V1: “De politie moet zich zelfs nu beter gaan trainen, want iedereen moet hun dienstwapen mee naar huis nemen. Wat moeten ze met een wapen thuis? Op straat moeten ze dat bij zich hebben, nergens anders.” V2: “Waarom moeten ze hun wapen mee naar huis nemen?”

V1: “In het Vaticaan hebben ze een groot probleem. Daar zitten er die met kinderporno zouden zijn betrapt. Kan jij je dat voorstellen? In het Vaticaan?”

V1: “Omdat ze zich beter moeten kunnen beschermen tegen die terroristen. Je weet wel, die van Hebdo in Parijs en zo. Ik vind het maar niks, de

theSword Magazine

ereld houwd politie moet ons beschermen, niet zichzelf.” V2: “Daar heb je wel gelijk in, maar anderzijds moet de politie zich natuurlijk ook zelf beter beschermen, want die gekken vragen niet, die schieten direct.” V1: “Ik vind het maar beangstigend te weten dat ze zo dichtbij zitten. Van Maaseik tot aan Maastricht, vlak over de grens, zouden ze zitten. Heb ik in de krant gelezen.” V2: “De Belgische politie heeft grotere wapens, je weet wel, van die geweren. Die zijn veel beter uitgerust. Die maken pas indruk. De politie hier stelt niet veel voor.” V1: “Ja, de politie hier moet het doen met zo’n revolver of zoiets. Wat wil je daarmee doen? Helemaal niets, toch?” V2: “Nee, niets. Ze moeten ze de paspoorten afnemen, dat moeten ze doen.” V1: “Ik las in de krant dat Poetin ook een gevaar voor ons is. Dat was ook op de televisie.” V2: “O ja, waar dan?” V1: ”Op RTL meen ik, wat die allemaal doet daar in Oekraïne. Daar zit zo’n ouwe man, die ook al niet deugt. Het gaat niet goed met de wereld. Overal is er

iets aan de hand en wij worden erdoor bedreigd.” V2: “ Dat valt wel mee, zo erg is het toch niet.” V1: “Niet erg? Wacht maar af.” V2: “De politie moet hier veel harder optreden.” V1: “Dat vind ik ook, en ze moeten zwaardere wapens krijgen.” V2: “Ja, vind ik ook.” Tot zover een beknopte beschrijving van het gesprek tussen de twee vrouwen. Dat zomaar plaatsvond, op een maandagmiddag, in een restaurantje in Geleen, waar het voor de rest een uitgestorven en dooie boel lijkt. Een gevolg van lokaal gemeentelijk beleid en dat van ondernemers. Maar ja, wie maakt zich daar nog druk over? Er zijn veel grotere problemen in de wereld, zelfs tussen Maaseik en Maastricht. Ik weet niet precies waar de dames vandaan kwamen, maar uit de woorden van dame V1 op te maken, kwam zij uit Maastricht. Dat verklaart het natuurlijk wel ‘n beetje, toch?

theSword Magazine

Recensie Stad van Inkt

Voor je sterft

Geoff Nicholson Karakter Uitgevers ISBN 9789045206202 344 paginaâ&#x20AC;&#x2122;s april 2015

Samantha Hayes Boekerij ISBN 9789022573013 320 paginaâ&#x20AC;&#x2122;s juni 2015

Wanneer er in de stad verschillende verwarde vrouwen opduiken met gigantische, slecht gezette tatoeages op hun rug, mengen winkelmedewerker Zak en zijn bebrilde vriendin zich in een crimineel schaakspel waar ze binnen no time in verwikkeld raken. De tatoeages moeten delen van een kaart voorstellen, maar een kaart waarvan? En wie zit er achter deze daden?

Voor je sterft is weer een super spannende thriller uit de pen van Samantha Hayes. Het tweede deel uit de serie rondom Lorraine Fisher. Voor je sterft is een boek dat blijft boeien tot het einde. Zoals in Tot jij van mij bent blijkt in dit boek ook alles anders te zijn dan de lezer verwacht. Hayes weet hele stevige personen en een boeiend verhaal neer te zetten.

De Stad van Inkt is in 2014 origineel verschenen als The City Under The Skin . De Britse Geoff Nicholson, die eerder boeken schreef als Female Ruins (1999), probeert met dit werk een spannende thriller neer te zetten. Het boek nodigt inderdaad uit bladzijde na bladzijde om te slaan. Dit is ook een van de sterke kanten van het verhaal; pas na een bepaald aantal hoofdstukken komt er enigszins duidelijkheid in de verhaallijn waarna puzzelstukjes langzaam in elkaar beginnen te passen. Jammer genoeg blijven de personages die Nicholson afwisselend beschrijft, ontzettend vlak. Ondanks de poging van de schrijver is er geen enkel persoon in het boek die de mogelijkheid krijgt om een dieper karakter te ontwikkelen; de hoofdstukken lijken hiervoor bijna te kort. Hierdoor lijkt het alsof men het verhaal van een grote afstand meebeleefd, en dat doet zeker af aan de spanning die een goede thriller toch zou moeten veroorzaken. Ondanks het feit dat de personages zo oppervlakkig blijven, is het boek zoals ik al eerder noemde zeker een zogenaamde doorlezer. Het verhaal is vrij origineel, en dat is in zijn geheel toe te schrijven aan het verbeeldingsvermogen van Nicholson. Steeds weer roept het verhaal vragen op: wat gebeurt er op de volgende bladzijde? Een lekker boek voor op vakantie, of in de trein, maar meneer Nicholson bezorgt ons nog geen slapeloze nachten.

Lorraine Fisher wordt tot het uiterste gedreven in dit verhaal aangezien alles persoonlijk is voor Fisher. Deze puzzel is erg spannend en blijft de lezer boeien tot de laatste pagina.

Tekst Lisa Marie Kuiper

Tekst Dennis van Elten

Vorig jaar had ik de eer om Samantha Hayes te interviewen voor the Sword Magazine. De auteur blijft mij sindsdien boeien en haar verhalen ook.

theSword Magazine

Column

Tekst Sylvia Peters

Hype of rage?

We hebben in de loop der jaren al aardig wat hypes voorbij zien komen. Maar wat is eigenlijk een hype of rage en hoe gevaarlijk kan het zijn? Eigenlijk is het niet meer dan een verschijnsel dat tijdelijk een enorme media aandacht krijgt. Hierdoor lijkt het vaak belangrijker of leuker dan dat het in werkelijkheid is. Zeker in de huidige tijd kan die media aandacht snel groeien en immense vormen aannemen, met soms alle gevolgen van dien.

vacuüm op allerlei artikelen totdat ze behoorlijk opgezwollen zijn. Dit levert soms hilarische plaatjes op. Toch is dat de bedoeling niet, het streven is juist om vollere lippen te krijgen zoals Kylie Jenner. Het vacuüm zuigen, kan behoorlijk wat complicaties met zich mee brengen. Van bloedvaten die springen en blauwe plekken tot aan compleet ontplofte lippen. Probeer dan nog maar eens zo’n ‘Duck Face’ te maken.

Het kan positief uitpakken, zoals voor de stichting ALS. De ‘ice bucket challenge’ bleek een mooi middel om geld in te zamelen voor dit doel. Toch zijn er ook hypes die een stuk gevaarlijker zijn als deze worden verspreid. Zeker de onzekere jeugd is gevoelig voor dit soort rages. We kennen inmiddels allemaal de ‘selfie’. Op het eerste gezicht een onschuldige actie. Maak een leuke foto van jezelf en plaats hem op de sociale media. Sinds 2012 is de hoeveelheid gemaakte selfies flink gestegen en natuurlijk wil iedereen dat zijn of haar selfie een echte blikvanger is. Dus wat doe je dan in een dergelijk geval? Jij maakt gewoon die spectaculaire selfie en kiest daarvoor een bijzonder plekje uit. De selfie achter het stuur lijkt saai, maar als je hoort dat in 2011 ruim 3000 dodelijke slachtoffers vielen door dit soort foto’s, valt dat best mee. Maar het kan nog gekker. Zoals de hype in Amerika met de ‘berenselfie’. Of de ‘selfie games’, waarbij je de meest vreemde capriolen uithaalt om een spannende selfie te maken. Dat dit soms levensgevaarlijk kan zijn, bewijst een 18-jarige Roemeense jongedame. Zij ging boven op het dak van een trein liggen voor haar selfie. De hoogspanningskabel die ze raakte, voerde een dodelijke 27.000 volt door haar lichaam. Dan kun je gewoon beter zo’n rare ‘Duck Face’ trekken, dat is tenminste niet dodelijk. Hoewel de mondjes in een dergelijk geval veel overeenkomst vertonen met een anus, is het altijd nog beter dan de nieuwste rage: ‘de #KylieJennerChallenge’. Jongeren zuigen hun lippen

Zie je er echt niet meer uit met ontplofte lippen? Dan kun je er altijd nog voor kiezen om aan een andere hype deel te nemen: ‘een wedgie’. Hierbij wordt door een ander je onderbroek aan de achterkant hard omhoog getrokken, soms zelfs tot over je hoofd. Dan kun je misschien gelijk die verminkte lippen verbergen. In het geval van een Amerikaanse man was het hierdoor ook moeilijk te zien dat zijn lippen erg blauw werden, hij overleed aan de gevolgen van verstikking. Wedgies bij mannen of jongens brengen nog extra gevaren met zich mee, in sommige gevallen moeten ze hun testikels chirurgisch weer terug in het scrotum laten plaatsen. Waarom nemen we zulke risico’s? Is het stoer? Of zoeken we nieuwe uitdagingen? Krijgen we een kick van het lot tarten? Of is het gewoon dom? Net zo stom als meedoen aan de hype ‘choking game’? Hierbij laten jongeren zichzelf stikken waarbij er bepaalde stoffen in je lichaam vrij komen die je een ‘high’ gevoel geven. Dat er tijdens deze handeling ook hersencellen kunnen afsterven, je een hartaanval kunt krijgen of zelfs dood kunt gaan… Daar komen ze pas achter als het te laat is. Misschien kunnen we hier beter media aandacht aan geven en er een hype van maken om mensen te waarschuwen dat dit soort dingen zeer dom en gevaarlijk kunnen zijn.

theSword Magazine

Recensie Het gat

Oyvind Torseter Harmonie ISBN 9789076174556 april 2015

‘Het gat’ is het zevende boek van de Noorse kunstenaar en illustrator Torseter waarin hij traditionele en digitale tekentechnieken heeft gebruikt. Hij heeft al verschillende prijzen gewonnen voor zijn werk, waaronder de Hans Christian Andersen Award, de hoogste onderscheiding die een auteur van kinderboeken kan worden toegekend. Toch heb ik mijn twijfels of dit boek wel inderdaad een kinderboek is: de tekeningen zijn grafisch en zeer gedetailleerd, maar ook heel abstract en experimenteel tegelijk. Ze zijn bijna allemaal in zwart-wit, met af en toe één andere kleur toegevoegd. Er komt nauwelijks tekst in voor. Het is een groot, stevig boek, met dikke kartonnen omslag, waarin precies in het midden een gat gemaakt is dat dwars door het hele boek heen gaat. In het verhaal wordt dat gat een obsessie voor de hoofdpersoon, een vermenselijkt, onbenoembaar dier, dat net verhuisd is en per toeval een gat ziet in de muur van zijn nieuwe woning. Vreemd genoeg is er aan de andere kant van de muur niets te zien... Het gat kan zich verplaatsen en laat de bewoner struikelen. Als hij ziet dat het gat zich beweegt, belt hij om er iemand naar te komen laten kijken, maar die heeft liever dat hij het gat zelf aflevert. Na een wilde jacht vangt hij het gat in een kartonnen doos en brengt het naar wat een laboratorium blijkt te zijn, waar men testjes gaat doen om te kijken hoe het gat reageert. Ondertussen hebben we het dier met de doos kunnen volgen tijdens zijn reis over straat, bij een verkeerslicht, in de trein, waarbij steeds de tekeningen om het gat heen zijn gemaakt: het gat verschijnt zo als verkeerslicht, als ballon, als lamp, als opening van een vuilnisbak en zelfs als het neusgat van een meisje dat staat te kijken.

Nadat alle testen zijn uitgevoerd, mag de hoofdpersoon naar huis met de belofte dat er contact met hem zal worden opgenomen als de uitslag bekend is. Het gat wordt voorlopig in het laboratorium bewaard. Maar op weg naar huis verschijnt het gat als maan aan de hemel! Ook als de hoofdpersoon thuis is en op zijn balkon zit te lezen, staat het gat nog op zijn plaats. Maar als hij zich uitkleedt en naar bed gaat, blijkt het gat zich weer op precies dezelfde plek op de muur te bevinden... Het gat deed me denken aan het boek ‘Rupsje Nooitgenoeg’ van Eric Carle, waar ook een gat door het hele boek ging. Maar hoewel ‘Het gat’ grappig is, vond ik het ook een beetje sinister en bedreigend: het gat achtervolgt de hoofdpersoon zonder reden, duikt overal onverwacht op en keert weer terug als een stalker. Staat het gat soms symbool voor iets anders? Is dit boek wel voor kinderen bedoeld? Of heeft het een dubbele laag waardoor het juist voor kinderen en volwassenen interessant wordt? Iedereen kan dit verhaal lezen zoals hij of zij zelf wil en daardoor wordt het juist zo boeiend. Ik zou zo voor de vuist weg een aantal interpretaties van het gat kunnen bedenken: schuldbesef, noodlot, bezoek uit de ruimte en noem maar op, maar misschien is het niet de bedoeling om zo diep te graven en is het gewoon een vrolijk kijkboek voor kinderen. Het leukste vond ik de achterkant, waar uitgeverij De Harmonie het gat gebruikt heeft als de letter o in haar naam. Een mooie toevalstreffer!

Tekst Hettie Marzak

theSword Magazine

! N I W MAIL&

Balvi Typemachine fotolijstje

Tja. Ook de slechtsten onder ons zullen toch Denk jij als je een typemachine ziet ook direct aan je typelessen vroeger of juist aan het karakter van Colin Firth in Love Actually? Of je nou slechte herinneringen hebt aan de typemachine of juist heel romantische: dit Typemachine fotolijstje van Balvi zorgt ervoor dat je alleen maar mooie dingen herinnert.

theSword e-Magazine geeft 10x een ‘Balvi Typemachine fotolijstje’ weg Kans maken? Mail voor 30 juni 2015 je naam en adres onder vermelding van ‘Balvi Typemachine fotolijstje’ naar: winactie@theSwordMagazine.nl.

Het Typemachine fotolijstje ziet eruit als een typemachine, maar aan de bovenkant stop je in plaats van een vel papier een foto. Daaronder staat de tekst ‘Once upon a time...’. Door de handige standaard aan de achterkant kan je het fotolijstje overal neerzetten. Het fotolijstje heeft ruimte voor een foto van 13,5 x 7,8 cm.

theSword Magazine

Winnaars krijgen schriftelijk bericht

Recensie Sfinx zonder gezicht

Waarom? Daarom!

Bavo Dhooge Borgerhoff & Lamberigts ISBN 9789089314703 oktober 2014

Roue Verveer Atlas Contact ISBN 9789045028866 184 pagina’s april 2015

Sfinx zonder gezicht is het eerste boek uit de nieuwe reeks van Bavo Dhooge. De serie handelt over een undercoveragent die zich steeds in een andere situatie moet proberen in te leven. Het verhaal start midden in de actie, met het aflopen van een voorgaande opdracht, die weliswaar op een sisser uitdraait. Nadien wordt het voor de protagonist inwerken in een nieuwe situatie, met een nieuwe schuilnaam. In dit deel is dat een rol als privé-leerkracht aan de Belgische Ambassade te Parijs.

Na het zien van de shows van Roué weet ik dat hij ontzettend grappig is, ook zijn visie over opvoeden steekt hij niet onder stoelen of banken. In de nacht van 28 op 29 april begon de bevalling van mijn vriendin. Dat is ook de dag dat ik aan dit boek begonnen ben. Zelf ben ik half Surinaams dus ik vind het altijd heel interessant dingen te leren over mijn tweede cultuur, ook om dit aan mijn zoon mee te geven. Als hij oud genoeg is of als hij ooit vader wordt, zou ik dit boek voor hem kopen.

Een 14-jarige jongen, met een nogal eigenaardige manier van doen, moet privéles krijgen nadat zijn vorige professor dood teruggevonden werd. De professor lag dood op de stoep. Was hij van het balkon geduwd? Of toch gewoon gevallen? Wat heeft de hoogbegaafde, doch eigenaardige jongen daarmee te maken?

Waarom? Daarom! past thuis in hetzelfde rijtje als Kluun’s Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Een serieus onderwerp met een comedy sausje. Ik had het boek ook uit toen mijn vriendin weer thuis kwam met onze zoon uit het ziekenhuis. Het is een boek dat je de tijd doet vergeten tijdens de bevalling (voor de vader in ieder geval ;)) en daarbij nog goede tips meegeeft voor de aanstaande vaders. Dus alle aanstaande vaders en moeders lees Waarom? Daarom! en leer wat over een cultuur die jaren op ons vooruit loopt.

Het boek bouwt op naar het hoogtepunt van spanning op een manier waar veel andere schrijvers jaloers op zullen zijn. Het boek is ook opgedeeld in hoofdstukken die telkens met een kleine cliffhanger eindigen. Ook de humor in het boek is van een hoog niveau. Niet enkel het centrale verhaal is ook belangrijk, naast de actie en het undercoverleven heeft de protagonist ook nog altijd een privéleven. De titel van het tweede deel in de reeks is al bekend: De sprint naar de finish. Wanneer dat boek uit zal komen, staat echter nog niet vast. Maar dat het meer dan waarschijnlijk net als dit boek een klepper zal zijn, staat buiten kijf.

Tekst Maarten Vanbergen

Tekst Dennis van Elten theSword Magazine

Verhaal

The Sara Rose Hotel Hoofdstuk 2

Tekst Francis Oosterhof

Helaas was het zwarte gat mij niet gegund. De duisternis waarin ik kon blijven hopen, fantaseren en dromen werd ik niet in gezogen. Nee, ik was veroordeeld tot het felle licht dat niets achterhield en elk pijnlijk detail blootstelde. Mijn ogen konden het niet ontkennen, ze zagen alles. Mijn oren vingen alle geluiden glashelder op, het leek zelfs of mijn neus de zilte tranen kon ruiken. Alleen mijn hersenen en mijn tong functioneerden niet. Ik was er wel en hoorde alles, maar ik kon het niet opslaan.

Nadat haakneus het nieuws had verteld, leek de tijd eindeloos stil te staan. Niemand zei iets. Ik staarde beide politiemannen alleen maar aan met mijn mond half open. Ik kreeg geen woord over mijn lippen. Hadden ze nu echt gezegd dat mijn ouders zijn overleden? Heb ik dat goed gehoord? Waarom zegt niemand iets! Alsof Ferry mijn gedachten kon lezen, begon hij vragen op ze af te vuren. “Wat zeg je? Is dit één of andere zieke grap ofzo?!” “U bent natuurlijk geschrokken, maar ik verzeker u, hier maakt de politie geen grappen over, ‘zei haakneus. “Dit is echt onzin, het kunnen mijn ouders helemaal niet zijn, ‘schreeuwde Ferry door en negeerde wat de politieman zei, ‘Mijn vader is een uitstekende en verantwoorde autorijder. Hij heeft nooit schade of een ongeluk gehad. Hij drinkt ook nooit als hij moet rijden. Hoe kon dit dan gebeuren hé? Hoe!” Het leek wel alsof Ferry hen persoonlijk verantwoordelijk stelde. Alsof hij schreeuwde tegen het schoonmaakpersoneel van het hotel dat net een vloer gedweild had waar een gast was gevallen door de gladheid. Met grote ogen keek ik van Ferry naar de agenten. Wachtend op een ‘Sorry meneer, u heeft gelijk, we hebben het verkeerde huis’. “Laten we naar binnen gaan meneer, dan zullen we al uw vragen beantwoorden.” En met die ene zin boorde dopneus mijn kleine sprankeltje hoop weer

de grond in. Ze liepen beide naar voren en gebaarde naar het huis. Met tegenzin smeet Ferry de autodeur dicht en liep voor ons uit naar de voordeur. Ik voelde een arm om mij heen en ik werd naar binnen geleid naar de lichtgrijze hoekbank in de woonkamer. Ik ging zitten en Sasha kwam naast mij zitten. Was zij er ook nog? Wanneer was zij gekomen dan? dacht ik verward. Ferry kwam aan de andere kant van mij zitten en keek op naar de politieagenten. Ze stonden zij aan zij tegenover ons voor de televisie. “Het was niet de schuld van jullie vader, ‘begon dopneus, ‘een dronken automobilist zwenkte ineens naar de andere weghelft. Het ging te snel, je vader had geen tijd om te reageren. Als het enige troost biedt, het ongeluk ging zo snel en zo hard dat jullie ouders niet lang geleden hebben.” Dopneus keek ons lange tijd aan. Ik ontweek zijn blik en keek naar het tafeltje naast de televisie. Er stond een vaas met tulpen en een paar fotolijstjes op. Vooraan stond een foto van mijn ouders. Ze knuffelden elkaar en keken lachend naar de camera. Waren ze er echt niet meer? Het voelde zo onwaarschijnlijk. “Hoe weet u zo zeker dat het onze ouders zijn?, ‘vroeg Ferry zwakjes. Het nieuws wilde er bij hem blijkbaar ook nog niet in. “Ze hadden hun identiteitsbewijzen bij zich. Aan de hand daarvan hebben we ze kunnen identificeren.” Ferry draaide zich naar mij om, legde zijn arm om mijn schouder en trok me naar zich toe. Hij gaf een kus op mijn haar en ik hoorde een gesmoorde snik tegen mijn oor. Ik bewoog mij niet. Ik voelde zijn verdriet en ik wilde hem wel troosten, maar ik was als versteend. Het enige wat ik kon doen was staren naar die foto. Ik hoorde Ferry vragen aan mij stellen, maar ik reageerde niet. Mijn tong voelde zo dik en nutteloos aan, ik kon geen woorden vormen. “Chiara, het spijt me zo, ‘zei hij gebroken. Waarom? dacht ik. Jij hebt ze toch niet aangereden? “Je armen voelen koud aan. Heb je het koud? Zal

theSword Magazine

ik een deken voor je pakken?” Koud? Misschien, ik voel niks. “Hey, Chiara, gaat het wel? Ik vroeg je iets. Kijk mij eens aan,’ zei Ferry met lichte paniek in zijn stem. “Ik denk dat ze in shock is, meneer. Ze staart al de hele tijd voor zich uit, ‘zei dopneus,’ misschien moeten we uw huisarts bellen.” In shock? Ben ik dat? Ik weet het niet. Wat houdt het eigenlijk in? “Nee dat is niet nodig. Mijn zus is niet gek! Ze is geschrokken dat is alles. Ze draait wel bij. Ja toch, Chiara? Kom op Chiara, kijk me aan. Alsjeblieft.” Ik hoorde de wanhoop in zijn stem. Het sneed door mijn hart. Kom op, dit kan je toch wel voor hem doen? moedigde ik mijzelf aan. Langzaam, heel langzaam scheurde ik mijn blik los van de foto en draaide mijn gezicht naar hem toe. Zijn ogen stonden groot, bang en verdrietig. Er zaten een paar zwarte spikkels in zijn amberkleurige ogen. Dat was me nog nooit opgevallen. Wat mooi eigenlijk. Hij vroeg weer wat, ik zag zijn mond bewegen. “Goed zo, dankje. Kijk, het wordt al beter. Ben je moe? Kom we gaan naar bed. Na een goede nachtrust ben je morgen vast weer de oude, ‘zei hij hoopvol. Ja, dat is een goed idee. Slapen. Morgen is alles weer bij het oude, dit was gewoon een nare nachtmerrie. Je hebt gelijk. “Heren, jullie komen er wel uit denk ik. Ik moet voor mijn zus zorgen. Sasha het is beter als jij ook naar huis gaat.” Hij stond op en trok me aan mijn elleboog mee omhoog. Ik wankelde even, maar Ferry hield me stevig vast. Hoe ik boven ben gekomen en wat er met de agenten en Sasha was gebeurd weet ik niet meer. Het enige wat ik me herinner is dat ik in mijn bed wakker werd met Ferry naast me. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en keek verward naar Ferry. Waarom sliep hij naast me? En waarom hebben we nog steeds de kleding aan waarin we uitgingen? Waren we zo dronken dat we gewoon op een bed zijn neergeploft? Voorzichtig stapte ik het bed uit om hem niet wakker te maken. Het was stil in huis. Ik keek op mijn wekker en zag dat het acht uur ’s morgens was. Mama zal vast nog wel slapen, maar papa was altijd wel al op rond dit uur. Meestal was hij nu ontbijt aan het klaar maken, dat was het enige wat hij deed op het gebied van koken. Het ontbijt van zaterdag- en zondagochtend en barbecueën. Maar de heerlijke geur van vers afgebakken brood kwam me niet tegemoet. Er gingen zachte alarmbellen af in mijn hoofd. Er is iets wat ik me moet herinneren. Ik kreeg het benauwd en warm. Ik liep naar het raam om wat frisse lucht binnen

te laten. Diep in en uit ademend hield ik mijn hoofd boven het geopende raam. Mijn mobiel trilde in mijn broekzak. Ik viste hem eruit en zag dat ik een berichtje had van Sasha. Het spijt me heel erg van je ouders. Ik heb de hele nacht wakker gelegen, ik kon er niet van slapen. Hoe is het nu met je? Zal ik zo nog even langskomen? Bel me. Xxx Sasha. De alarmbellen in mijn hoofd werden iets luider, maar ik snapte er nog weinig van. Mijn ouders? Wat is er dan gebeurd? In paniek smeet ik mijn slaapkamerdeur en die van mijn ouders aan de overkant van de gang open en rende ik naar binnen. Ze lagen niet in bed. Het bed was alweer opgemaakt. Of was het onbeslapen en dus nog steeds opgemaakt? Ik liep door naar het raam, alsof ik wist dat daar het antwoord lag, en zag Ferry’s auto nog op de oprit staan. Als een stortvloed kwamen alle herinneringen van gisteravond terug. De enige boodschap die echt doordrong was: Mijn ouders zijn dood. “Chiara?” hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Ferry in de deuropening staan. Ik wilde schreeuwen, hysterisch huilen en antwoorden op zoveel vragen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Alleen stille tranen baanden zich een weg over mijn wangen. Haastig kwam Ferry op mij af en knuffelde me stevig. “Dit is goed, gooi het er maar uit. Ik ben er.” Zo stonden we minutenlang. Ik voelde me veilig in zijn armen en wilde eigenlijk niet meer loslaten. Totdat mijn maag een duidelijk signaal gaf dat ik honger had. “Je hebt honger, ‘zei Ferry met een kort lachje, ‘kom dan gaan we ontbijten. Waar heb je trek in?” Gewoon wat fruit wilde ik zeggen, maar de woorden kwamen niet. Ik opende mijn mond, maar het leek wel alsof mijn tong te groot was en elk geluid dat uit mijn keel kon komen blokkeerde. De lach van Ferry’s gezicht verdween meteen. “Kan je nog steeds niet praten? Zeg eens wat, probeer het!” Ik probeerde het nog eens. Er kwam alleen een rare, lage klank, meer niet. Geschrokken door dat geluid sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Ik raakte in paniek. Hoe kan dit!? Mijn ademhaling ging steeds gejaagder. “Shh,’zei Ferry en nam me weer in zijn armen, ‘ rustig maar, rustig maar. Het komt allemaal wel weer goed, ik zal de huisarts bellen. Dit is iets tijdelijks, geloof mij maar. Ik zorg ervoor dat alles weer goed komt.” Hij tilde mijn hoofd op zodat ik hem wel aan moest kijken. “Vertrouw je op mij?” Ik knikte. “Mooi, dan gaan we nu wat eten en ga ik een paar mensen bellen.” Hand in hand liepen we de slaapkamer uit van mijn

theSword Magazine

ouders en gingen naar de keuken. Hij zette me neer op de barkruk en legde wat ontbijtspullen op het kookeiland. Brood, kaas, boter, jam en hagelslag. Hij schonk ook wat sap in voor ons beide. “Begin maar alvast met eten, ik ga even bellen. Ben zo terug.” Ik greep zijn arm en wees naar hem. “Wat is er?” Ik wees nogmaals naar hem en naar de ontbijtspullen. “Wat ik wil eten?” Ja, knikte ik. “Ow, ehm, een broodje met kaas is goed. Dankje.” Hij gaf een kus op mijn voorhoofd en verdween naar de achtertuin. Ik maakte zijn broodje klaar en stond op om van de fruitschaal op het aanrecht een appel te pakken. Door het keukenraam kon ik hem zien bellen. Hij bleef maar heen en weer lopen en ging met zijn handen door zijn haren. Af en toe keek hij met een schuine blik naar mij. Ik at mijn appel en dronk mijn sap. Daarna ruimde ik mijn spullen op in de vaatwasser. Ik ging weer zitten en wachtte totdat Ferry klaar was met bellen. Na een kwartier kwam hij binnen. “Ik heb Winston gesproken, hij condoleert ons en neemt de zaken van papa en mij voorlopig even waar in de hotels. Hij komt misschien vanmiddag en anders morgen even langs.” Ik knikte. Winston was mijn vaders rechterhand. Ze hebben samen de hotels opgezet in Duitsland en België, dus hij was zeker geschikt om de zaken waar te nemen. “Ook heb ik de huisarts gesproken, hij is hier met een kwartier. Hij zou sowieso wel komen zei hij. Het is blijkbaar standaard dat een huisarts op huisbezoek komt na een overlijden. Ook komt de begrafenisondernemer over een uur om alles in gang te zetten. Zij neemt alles met ons door wat er moet gebeuren.” Ik knikte weer. Het was nogal veel en snel zo ineens. “Hey, niet bang zijn. Alles komt goed, weet je nog?, ‘zei hij en pakte mijn hand. Er lag zo een vastberadenheid in zijn ogen dat ik niet anders kon dan dat geloven. Ja, met jou kan ik het wel aan dacht ik. En gaf een geruststellend kneepje in zijn hand. Ferry at zijn broodje en zei dat hij even snel een douche nam en schone kleren aan ging doen. Ik ruimde de ontbijtspullen op en maakte het kookeiland weer kruimel vrij. Mama was altijd erg trots op haar keuken. Ze kookte graag, maar zorgde er ook voor dat de keuken er altijd weer stralend schoon uitzag. Zou ze echt nooit meer haar lasagne of haar lekkere rode kool schotel maken? De gedachte was te vreemd. De tranen kwamen weer naar boven. Ik vluchtte de keuken uit naar de achtertuin. De buitenlucht deed me goed. Ik kwam weer wat tot rust. Ik hoorde de deurbel en gedempte stemmen in het huis. Dat zal vast de huisarts zijn dacht ik. Ik hoop dat hij 16

kan uitleggen waarom ik niet kan praten en dat hij snel een oplossing heeft. Ik voelde me zo idioot. Ik veegde de tranen van mijn gezicht en liep naar de woonkamer waar ik Ferry met onze huisarts zag praten. “Goedemorgen, Chiara. Gecondoleerd met het verlies van je ouders, ‘ zei onze huisarts, meneer Gerrits, toen hij mij binnen zag komen lopen. “Het is altijd verschrikkelijk als je een ouder verliest, maar allebei je ouders is gewoonweg onmenselijk.” Nog steeds geschrokken van het geluid dat ik vanmorgen produceerde, probeerde ik niet eens een woord te vormen. Ik knikte alleen maar weer uit dankbaarheid. Het was inderdaad onmenselijk om kinderen in één klap wees te maken dacht ik boos. “Kom ga even zitten, ‘zei meneer Gerrits en wees naar de bank. “Zo, je broer vertelde mij net dat je geen woord meer hebt gesproken sinds jullie het nieuws te horen kregen. Ik wil je graag even onderzoeken.” Ik knikte en hij pakte zijn stethoscoop en luisterde naar mijn hart. Keek in mijn ogen, nam mijn temperatuur op etc. “Er is fysiek gezien niets mis met je Chiara, ‘zei hij terwijl hij zijn spullen weer opborg, ‘ik denk dat je door dit trauma tijdelijk je spraak bent ‘kwijtgeraakt’, om het zo maar even te noemen. Onze hersenen nemen ons vaak in bescherming als we teveel pijn te verduren krijgen. Dit kan daar heel goed mee te maken hebben. Want je begrijpt wel wat we tegen je zeggen toch?” Ja, knikte ik. Ik verstond alles prima. “Probeer eens iets te zeggen. Probeer je eigen naam maar te zeggen. Concentreer je op je naam, alleen dat woord.” Ik herhaalde mijn naam in mijn hoofd. Chiara, Chiara, Chiara en uiteindelijk durfde ik het aan om het hardop te zeggen. “Kiawww.” Verder kwam ik niet. Tranen sprongen in mijn ogen. “Heel goed gedaan,’ zei hij en kneep met zijn hand in mijn schouder. “Niet bang zijn, ik heb er het volste vertrouwen in dat het weer terug komt. Je moet blijven oefenen, maar put jezelf ook niet teveel uit, oké? Neem ook je rust.” “Denkt u dat ze medicijnen nodig heeft? Zou dat helpen om haar weer te laten praten?, ‘vroeg Ferry. Geschrokken keek ik naar meneer Gerrits. Dat hoefde toch niet? Ik wil geen medicijnen. “Nee, dat is op dit moment niet nodig. Ik zou niet weten welke medicijnen zouden helpen. Dit is iets wat Chiara zelf kan en moet doen.” En hij lachte bemoedigend naar me. “Hoe gaat het met jou Ferry? Heb je kunnen slapen en eten?” “Ja ik heb wel kunnen slapen. Het gaat, het is nog niet echt doorgedrongen denk ik.” “Nee, dat is ook wel logisch. Als er iets verandert, bel me dan gerust.” En hij stond op om te vertrekken.

theSword Magazine

“Heel veel sterkte, Chiara.” “Ik loop wel even met u mee, ‘zei Ferry. Bij de deur hoorde ik ze nog zachtjes fluisteren. “Dokter, ik maak me wel veel zorgen om Chiara. Is het normaal dat mensen ineens niet meer kunnen praten?” “Nee, dat is niet gebruikelijk. Maar iedereen reageert anders op een traumatische gebeurtenis. Ik denk dat Chiara het hele gebeuren nog ontkent. En doordat ze het ook niet hardop kan zeggen, lijkt het alsof het ook niet is gebeurt. Dat is mijn idee in ieder geval, maar ik ben geen psycholoog uiteraard.” “Denkt u dat ze naar een psycholoog moet?” “Ik zou nu niet te hard van stapel lopen. Wacht het nog een paar dagen af. Als ze volgende week, na de begrafenis nog niet vooruit is gegaan, bel me dan even. Dan kijken we welke stappen we misschien verder moeten ondernemen.” “Dat is goed, dokter. Bedankt.” Ferry kwam weer de woonkamer in en deed net of zijn gesprek met de dokter niet was gebeurd. Ik kon hem er ook niet op aanspreken. Het frustreerde mij enorm en wat ik de huisarts had horen zeggen over de psycholoog beangstigde mij ook. Ik had veel om over na te denken en ik wilde even alleen zijn. Ik pakte mijn mobiel en ik stuurde een bericht naar Ferry. Ik ga even in bad. Zolang ik niet kan praten wil ik niemand zien, ik voel mij een idioot en ik wil niet dat iedereen het weet, goed? Ferry pakte zijn mobiel uit zijn zak. “Weet je zeker dat je niemand wilt zien, zusje? Zelfs Sasha niet?” Niemand. Ik laat Sasha wel weten dat ik even alleen wil zijn. Ik liep snel weg naar mijn slaapkamer, pakte schoon ondergoed, kleding en mijn bad spullen. Ik liet het bad vol lopen en deed er flink wat badschuim in. Ik ging op de wc zitten om Sasha een berichtje te sturen. Ik zag dat Ferry nog een berichtje had gestuurd. Je bent geen idioot. Xx Ik moest lachen. Ik had toch wel een heel lieve broer dacht ik bij mezelf. Ik stuurde een bericht naar Sasha om haar te bedanken en alles uit te leggen wat ik van de huisarts had gehoord. Ik zei ook dat ik voorlopig niemand wilde zien. Zolang ik niet kon praten had het toch niet zoveel zin als ze langskwam. Sasha vond het jammer, ze wilde me graag steunen en iets voor mij en Ferry doen, maar ze begreep het wel en drong niet aan. Ik ging in bad liggen en hoopte dat ik alles even van mij af kon zetten. Even nergens aan denken. Het lukte voor een paar minuten. Daarna kwamen er beelden van mijn ouders omhoog. Mijn moeder werkend in de tuin of zich opmakend voor de kaptafel. Mijn vader achter zijn bureau aan het werk of aan het barbecueën in de

achtertuin. Ik zag ze samen dansen door de woonkamer toen ik nog heel klein was, een jaar of acht. Gelukkige herinneringen. Was dat nu echt allemaal voorbij? De woorden van meneer Gerrits kwamen ook weer naar boven; ontkenning, psycholoog. Ik wilde niet naar de psycholoog! Daarom bleef ik de volgende dagen hard oefenen met mijn spraak, maar ik kreeg er niet meer uit dan een paar nietszeggende klanken. Dus zat er voorlopig niets anders op dan via mijn mobiel te communiceren met Ferry en Sasha. Het frustreerde me steeds meer en ik werd steeds bozer op mijzelf. Op maandagavond werd ik zo nijdig dat ik mijn mobiel door de woonkamer gooide. “Hey, doe eens rustig. Zo meteen kan ik helemaal niet meer met je praten. Wat op zich niet erg is, geen gezeur aan mijn hoofd, ‘zei Ferry lachend terwijl hij mijn mobiel opraapte. Ik gaf hem een stomp op zijn arm en lachte. Ferry probeerde alles zo luchtig mogelijk te houden. En dat was wel fijn ook, want het waren nogal zware en donkere dagen. We moesten samen beslissen of we onze ouders wilde begraven of cremeren, welke kisten we wilden, welke bloemstukken, welke muziek, welk kaartje en wat erop moest staan. Het was zoveel. Onze ouders hadden niets beschreven, dus het was aan ons om te bedenken wat ze fijn hadden gevonden. Dat was niet gemakkelijk, maar samen kwamen we er wel uit. Zonder Ferry had ik de dag niet door gekomen denk ik. Op dinsdagavond lag ik in bed te woelen. Ik kon niet slapen. Morgen was de begrafenis. Na een uur in bed te staren naar het plafond gaf ik het op en stapte uit bed. Ik zag het licht branden in Ferry’s slaapkamer, ik klopte op de deur en stapte naar binnen. Ferry zat op het voeteneinde van zijn zwarte boxspring met zijn hoofd in zijn handen. Zijn schouders schokte. Ik ging naast hem zitten en omhelsde hem. Al snel stond hij op en veegde zijn tranen weg. Hij schraapte zijn keel. “Zo en wat doe jij uit bed? Kan je ook niet slapen?” Nee, schudde ik. Ik wees naar zijn bed. “Wil je hier slapen?” Ja, knikte ik. “Dat is goed. Kruip er maar in, ik kom zo.” Hij liep naar de badkamer en kwam even later terug met een gewassen gezicht en een lange donkergrijze pyjamabroek aan. Op zijn gezicht was geen spoor meer te zien van zijn kleine huilbui. Ik lag al behaaglijk in zijn grote bed, met mijn ene hand onder mijn kussen en de andere ernaast. Hij ging naast mij liggen en pakte mijn hand. “Morgen wordt een zware dag, zusje. Er zullen veel mensen in de kerk zijn, maar ze zullen vast niet

theSword Magazine

verwachten dat je hele verhalen gaat ophangen. Gewoon knikken en een kleine glimlach is voldoende. Ik blijf bij je. Samen kunnen we dit aan Chiara.” Ik kneep in zijn hand om te zeggen dat ik het begreep en het ermee eens was. Een paar minuten later vielen we met onze handen nog in elkaar in slaap. De dag van de begrafenis was aangebroken en ik zou er vandaag dus niet onderuit komen, ik moest de mensen onder ogen komen. Ferry was al eerder wakker geworden dan ik en was al beneden om te ontbijten. Ik had geen trek en ging naar mijn slaapkamer om mij om te kleden. Ik had mijn jurk de avond van tevoren al uitgezocht. Ik trok hem aan en ging voor mijn kaptafel zitten. Langzaam en mechanisch borstelde ik mijn haar, ik deed alleen een klein beetje mascara op en stond op om naar beneden te gaan. Automatisch deed ik de slaapkamerdeur van mijn ouders open om de mening van mijn moeder te vragen over mijn outfit. Ik wilde haar net roepen toen ik weer besefte dat ze er niet was. Ze zou er nooit meer zijn… Hoe lang zou het duren voordat ik dat zou beseffen? Snel sloot ik de deur weer en liep de trap af. Ferry wachtte al op mij in de woonkamer. “Zullen we? De auto wacht al op ons.” Ik pakte zijn hand en samen liepen we naar de zwarte limousine die op ons wachtte. In de limousine voor ons lagen papa en mama. Het was tijd om definitief afscheid te nemen…

The Walking Deceased

Komedie / Horror 88 minuten

Een politieagent ontwaakt in een ziekenhuis en ontdekt dat hij zich te midden van een zombieapocalyps bevindt. Hij is bereid alles te doen om zijn familie te vinden, zelfs als hij daarvoor Twitter moet opgeven. Hij komt terecht in een groep met andere overlevenden. De groep gaat op zoek naar een ranch die naar verluidt veilig is. Van ieder genre, iedere film en iedere franchise is ondertussen wel een spoof gemaakt, ook van de zombie films. Maar deze spoof, gebaseerd op The Walking Dead, Zombie Land en Warm Bodies, is toch wel een uitspatter. Het is een komische film om flink te kunnen lachen. Verwacht dan ook geen super acteer werk of diepgaande dialogen. Het gaat hier om 88 minuten lang de draak steken met het zombie genre. Een heerlijke film om deze zomer even het verstand op nul te zetten en je te laten vermaken door deze film. Dave Sheridan, bekend van films zoals Scary Movie, Haunted House 1&2, speelt de rol van Rick Grimes. Ook is er een rol weggelegd voor karakter Darnell die met zijn speelgoed kruisboog Daryll Dixon probeert te imiteren.

Wordt vervolgd Francis Oosterhof publiceert in iedere editie een stukje van haar mini-roman. Lees in editie 14 hoe het verder gaat.

The Walking Deceased is zeker een aanrader!

Tekst Dennis van Elten 18

theSword Magazine

Het boek dat leest als een tvserie: De deal The Social Network meets The Wolf of Wall Street Uitgeverij Luitingh-Sijthoff lanceerde op donderdag 14 mei een nieuw uitgeefconcept: De deal van Michelle Miller. Een boek dat leest als een tv-serie en dat bestaat uit 12 afleveringen en 12 cliffhangers. Vanaf 21 mei elke 24 uur een nieuwe aflevering, met een leestijd van ongeveer 30 minuten per aflevering. De deal

Michelle Miller Luitingh-Sijthoff ISBN 9789024567683 Prijs EUR 15,00 368 pagina’s E-book ISBN 9789024567690 Prijs EUR € 0,99 per aflevering Prijs EUR € 9,99 gehele e-book

Concept De eerste drie afleveringen van De deal zijn gratis. Deze kunnen in één keer gedownload worden bij Standaard Boekhandel. Vanaf 21 mei, verschijnt er dagelijks een nieuwe aflevering voor € 0,99 per stuk. De leestijd per aflevering is ongeveer 30 minuten. Voor de mensen die hun leestempo liever zelf bepalen, kan De deal vanaf 2 juni ook in zijn geheel gedownload worden. Trailer en e-books Bekijk de trailer, download de gratis hoofdstukken en bestel de andere hoofdstukken via: http://www2. standaardboekhandel.be/de-deal Over de auteur Michelle Miller werkte bij de zakenbank J.P. Morgan en als consultant. Ze heeft gestudeerd aan Stanford University. Zij is De deal begonnen als start-up. Inmiddels zijn de vertaalrechten wereldwijd aan 14 landen verkocht.

theSword Magazine

Recensie Drie vriendinnen op avontuur

Netty van Kaathoven Deltas Centrale uitgeverij ISBN 9789044739992 80 pagina’s oktober 2014

Wanneer kinderen eenmaal kunnen lezen, moeten ze vermaakt worden met een boek. Kinderboeken moeten - nog meer dan volwassen boeken - uitnodigen tot lezen. En omdat veel kinderen niet beginnen aan een boek dat er niet aantrekkelijk uitziet, moet de uitstraling van het boek dan vooral de aandacht trekken. Mijn ervaring is dat kinderen sneller een boek pakken met een leuke voorkant en een inhoud waar meer te zien is dan alleen maar tekst. Illustraties breken de stukken tekst, waardoor kinderen sneller geneigd zijn een boek te gaan lezen. Maar ook een speelse manier van het afdrukken van de tekst kan de leesvreugde verhogen.

Mijn dochter houdt wel van spanning en avontuur dus dit boek is haar op het lijf geschreven. Een hip en modern leesboek waarin het “meiden onder elkaar gevoel” duidelijk aanwezig is, maar waar voldoende verrassing en spanning in is verwerkt. Het duurde dan ook niet lang voordat dit boek uit was! Een echte aanrader voor meiden vanaf acht jaar!

Drie vriendinnen op avontuur heeft in ieder geval de titel mee en mijn dochter van acht is dan ook direct enthousiast. De prent op de cover van drie meiden met hun handen vol leuke spulletjes in het bos trekt ook de aandacht. Na wat bladeren in het boek begint ze meteen met lezen, want er staan zo veel leuke plaatjes in, dat ze nieuwsgierig is geworden. Het verhaal is vlot geschreven en echt wel een meidenverhaal, al is het absoluut geen zoetsappig verhaal. Want de meiden zijn namelijk iets belangrijks op het spoor... De drie vriendinnen Myrthe, Zoë en Laura willen namelijk een geheime meidenclub oprichten en in het bos vinden ze de perfecte locatie voor hun geheime ontmoetingsplek: een verlaten boomhut. Wanneer ze hun clubhuis hebben ingericht en ingewijd, komen ze er al snel achter dat de boomhut toch van iemand blijkt te zijn. Maar waarom verstopt iemand zich in het bos? En waarom is de politie ook opeens in het bos aan het zoeken? De meidenclub besluit op onderzoek uit te gaan om er achter te komen wat zich in het bos afspeelt. Tekst Irene Kalsbeek 20

theSword Magazine

Recensie Drie vroege verhalen J.D. Salinger Singel Uitgeverijen ISBN 9789029538763 72 pagina’s maart 2015

J.D. Salinger is de schrijver van een klein, maar bijzonder oeuvre. Nadat hij in 1951 beroemd was geworden met zijn roman The catcher in the rye, schreef hij nog enkele romans en korte verhalen en trok zich toen als kluizenaar terug in de bossen van New Hampshire, weigerde interviews en fotoreportages en liet niets meer van zich horen. Toch geldt hij als een van de meest gelezen en besproken auteurs van na de oorlog en heeft hij een grote schare liefhebbers van zijn werk. Toen hij in 2010 stierf, zat de hele wereld te wachten op de opening van zijn kluis, waarin zich naar vermoed werd nog diverse manuscripten zouden bevinden. Naar verluid zouden er inderdaad zo’n vijftien romans gevonden zijn, maar Salinger heeft testamentair vastgelegd dat niets daarvan mag worden uitgegeven, althans de eerste vijftig jaar niet. Het zal afhangen van de erfgenamen of dit verbod overtreden wordt of niet: als er miljoenen dollars mee gemoeid zijn, wordt het heel verleidelijk om in te gaan tegen de wil van de schrijver. Intussen is ondanks zijn restricties de vertaling van drie van zijn vroegste verhalen uitgegeven, omdat hij daarop het copyright niet had vastgelegd. Zijn debuutverhaal De jongelui opent deze kleine bundel. Salinger was amper 21 jaar toen hij dit schreef en hij ontving er 25 dollar voor. In het verhaal is de latere stijl van Salinger al te lezen, evenals zijn voorkeur voor het onderwerp: hij observeert een aantal jongelui op een feestje en geeft hun conversaties weer, die volkomen langs elkaar heen gaan. Het gaat nergens over: iedereen houdt een monoloog en luistert niet naar de ander. Scherp en venijnig zet Salinger deze jonge mensen neer met hun roddel en hun insinuaties.

Het tweede verhaal, Ga naar Eddie, gaat over een zus die door haar broer min of meer gedwongen wordt om contact op te nemen met een zekere Eddie, die haar een baantje kan bezorgen. De relatie tussen broer en zus is op zijn minst gezegd onplezierig en hoewel de sympathie in het begin uitgaat naar de zus, omdat de broer zich zo onbehouwen en bruut gedraagt, weet Salinger aan het einde het verhaal zo’n wending te geven, dat ook de zus er heel slecht vanaf komt. Het mooiste verhaal is het laatste van de drie, Aan één keer in de week ga je niet dood. Een jonge man moet als soldaat vertrekken naar de oorlog en neemt afscheid van de mensen van wie hij houdt. Er wordt veel gepraat, maar weinig gezegd, omdat hij niet kan laten zien wat hij werkelijk voelt. Hij draagt zijn vriendin op om één keer in de week een bezoek te brengen aan zijn tante en haar mee te nemen naar de bioscoop. ‘“Eerst een piepklein kusje”, zei ze. “Soldaatje van me.”’ Het afscheid van zijn tante lijkt hem meer moeite te kosten en Salinger geeft aan het einde van zijn verhaal pas prijs waaróm dat zo is. Hoewel de drie verhalen laten zien dat de schrijver ervan nog op zoek is naar een eigen stijl en identiteit, is al duidelijk te lezen dat ze de voorbode vormen van wat later het beroemde werk van Salinger zou worden. De lelijke, nietszeggende illustraties doen afbreuk aan de verhalen: ze voegen helemaal niets toe en degraderen het werk tot een meisjesromannetje uit de Witte Raven-serie. Salinger heeft voldoende zeggingskracht zonder deze overbodige toevoegingen.

Tekst Hettie Marzak theSword Magazine

Verwacht

Films

Spy

Rendez-vous

Man Up

Susan Cooper (Melissa McCarthy) is een pretentieloze analist bij de CIA en de miskende held achter vele gevaarlijke operaties. Maar als haar partner (Jude Law) plotseling verdwijnt en een andere topagent (Jason Statham) in opspraak raakt, verruilt ze haar kantoorbaan voor die van infiltrant. Om de mensheid voor een ramp te behoeden, begeeft ze zich in de wereld van een dodelijke wapenhandelaar.

In Rendez-vous gooit Simone het roer om. Ze erft een bouwvallig landhuis in Frankrijk en vertrekt om samen met haar man Eric en hun twee kinderen, daarvan een chambre d’hôtes te maken. Terwijl de hectiek van de verbouwing steeds groter wordt, vlucht Simone in een spannende affaire met één van de Franse bouwvakkers, de aantrekkelijke Michel. Eric gaat intussen helemaal op in de bouwplannen van aannemer Peter (Peter Paul Muller), maar niet alles in dat prachtige Frankrijk is wat het lijkt…

Nancy is een 34-jarige alleenstaande vrouw die de goedbedoelde maar vruchteloze koppelpogingen van haar vrienden beu is. Ze reist naar Londen af om de zoveelste magische huwelijksverjaardag van haar ouders te vieren wanneer ze de 40-jarige gescheiden Jack tegenkomt, die haar aanziet voor zijn 24-jarige blind date. Nancy heeft niks te verliezen en besluit het spel mee te spelen…

Komedie 4 juni 2015

Thriller 4 juni 2015

Jurassic World

Entourage

De succesvolle acteur Vincent Chase en de Inmiddels zijn er 22 jongens Eric, Turtle jaar verstreken sinds en Johnny zijn terug de gebeurtenissen uit en doen goede zaken Jurassic Park. Het met agent Ari Gold eiland Isla Nublar is eindelijk omgebouwd die inmiddels een eigen filmstudio is tot een volledig functionerend pretpark gaan leiden. Hoewel de ambities van de genaamd Jurassic jongens onderling World. Owen maakt deel uit van een groep wat zijn veranderd, is er nog altijd sprake medewerkers die niet alleen werkt in Jurassic van een hechte band tussen de groepsleden World, maar ook op wanneer ze hun reis het eiland woont. voortzetten in de Samen onderzoeken grillige wereld van zij het gedrag van de Hollywood. dinosaurussen. Een aantal onderzoekers Komedie / Romantiek experimenteert met de Komedie 4 juni 2015 11 juni 2015 genen van bestaande dinosauriërs, hetgeen resulteert in een levensgevaarlijke dreiging. Actie / Avontuur 11 juni 2015

theSword Magazine

Bron www.moviemeter.nl

juni

The Legend Kidnapping Insidious: of Longwood Mr. Heineken Chapter 3

Danny Collins Survivor

Danny Collins (Al Pacino) is een oude Een 12-jarig meisje is In 1983 besluiten vier Het verhaal speelt rockster sinds de jaren zich af voor de voorbestemd een 300- vrienden, wat later gebeurtenissen rondom 70, die zijn roerige jaar oude betovering blijkt, de grootste die rust op een klein misdaad van de eeuw de familie Lambert. Na leven niet op kan enige aarzeling besluit geven. Wanneer zijn Iers dorpje en zijn te plegen. Cor van manager (Christopher bewoners te verbreken. Hout, de raadselachtige helderziende Elise Plummer) een Rainier (Lin Shaye), Zij moet daartoe en leider en strateeg van onbezorgde brief die het vermogen mysterieuze Zwarte de bende van vier, ontdekt die 40 jaar heeft om contact te Ridder helpen soelaas leidt een gedurfd geleden aan hem leggen met de doden, te vinden en een kudde plan om Freddy is geschreven door een tienermeisje te paarden redden van Heineken (Anthony John Lennon, besluit helpen dat doelwit een meedogenloze Hopkins), erfgenaam hij van koers te blijkt te zijn van een vrouw met gemene en de drijvende veranderen. Hij begint bovennatuurlijke plannen. kracht achter het aan een oprechte entiteit. Heineken imperium, reis om zijn familie Avontuur te ontvoeren. Dit te herontdekken, de Horror 11 juni 2015 resulteert in het ware liefde te vinden grootste bedrag dat ooit 25 juni 2015 en een nieuw leven te aan losgeld is betaald beginnen. voor de ontvoering van een enkel persoon. Het Komedie / Drama grootste gedeelte van 25 juni 2015 het geld is tot op de dag van vandaag nooit terug gevonden.

Een medewerkster van het Ministerie van Buitenlandse Zaken is onlangs overgeplaatst naar de Amerikaanse ambassade in Londen. Ze krijgt de taak om te voorkomen dat terroristen de Verenigde Staten binnen komen. Al snel komt ze onder vuur te liggen en wordt ze bedreigd met de dood en beschuldigd van misdaden. Ze slaat op de vlucht en probeert tegelijkertijd haar naam te zuiveren en een grote terroristische aanslag te voorkomen. Actie / Thriller 25 juni 2015

Misdaad / Drama 25 juni 2015

theSword Magazine

Recensie Joodse Buren

Maria Boonzaaijer The House of Books ISBN 9789044346039 304 paginaâ&#x20AC;&#x2122;s maart 2015

Intrigerend boek die een plek in de top tien verdiend! Dit mooie, ontroerende verhaal over vriendschap, een geheime liefde, verraad en de impact van de oorlogsjaren zijn de ingrediĂŤnten voor een prachtig boek. De streng katholieke Josefien Langeveldt neemt in de oorlogsjaren een beslissing die haar, haar hele leven zal achtervolgen. Josefien heeft in de moeilijke oorlogsjaren in Amsterdam acht kinderen. Haar jongste kindje, een dochtertje, is doodziek. Ze gaat met Lise naar de huisarts en stuit onderweg op een razzia. Een Joodse vrouw vraagt haar zich te ontfermen over haar dochtertje maar Josefien kan alleen maar aan haar zieke dochtertje denken en loopt door. Een keuze die zo zijn gevolgen heeft.

Lise kiest op een gegeven moment haar eigen weg. Het is triest om te lezen dat het gezin uit elkaar valt en dat de gezinsleden elkaar niet meer kunnen en willen begrijpen. Het boek heeft een diepe indruk op mij achtergelaten. Maria Boonzaaijer heeft een mooie sfeerimpressie geschreven van de oorlogsjaren en de jaren erna. Ingetogen, prachtige karakters en een goede verhaallijn maken dit boek tot een juweeltje!

Na de oorlog krijgen ze nieuwe benedenburen, een Joodse vrouw met een dochter, Pauli. Ongeveer net zo oud als Lise. Het schuldgevoel laat Josefien niet meer los. Is dit meisje de Joodse baby? De jaren gaan voorbij en Josefien krijgt nog drie dochters. Lise kan het buitengewoon goed vinden met Pauli en ze worden vriendinnen. Iets wat de familie met lede ogen aanziet. Josefien raakt langzamerhand de grip op haar kinderen kwijt. Het strenge katholieke geloof is jaren een houvast voor Josefien geweest, maar haar kinderen houden er een vrijere levensfilosofie op na. Het is de tijd van de wederopbouw, grote gezinnen maar ook het losbreken uit het strakke keurslijf. Maar ook Pauli en haar moeder kennen hun problemen, de oorlog heeft diepe sporen achtergelaten. Gezinnen die ieder op hun eigen manier de problemen proberen op te lossen, maar enkel verder van elkaar komen af te staan. Tekst Wemmie Wolf 24

theSword Magazine

Column

Belevenissen van een schrijfcoach Nou, zo dus. Toch? Wat is er nou toch eigenlijk zo lastig aan het schrijven van een pakkende zin? Of laten we het maar eens even omkeren, hoe schrijf je een heldere zin? Nou, simpel. Schrijf niet zoals je spreekt. Spreektaal is geen schrijftaal. Natuurlijk luistert iedere schrijver naar de innerlijke schrijversstem die een verhaal vertelt. En zeker bij een eerste versie van je verhaal is dat heel nuttig, om materiaal te verzamelen. Maar weersta de neiging dat gepraat allemaal op te schrijven. Dat scheelt veel schrapwerk in herschrijfrondes.

eigen tekst en vraag je af of ze weg kunnen? Ik denk het wel. Om terug te komen op de eerste vraag: Wat is er lastig aan het schrijven van een pakkende zin? Of laten we het omkeren, hoe schrijf je een heldere zin? Nou, zo dus. Toch?

Tekst en foto Johan Bordewijk

In een boek kwam ik eens de volgende zin tegen: ‘hij zei eigenlijk vooral altijd alleen maar dat ze zachter moest praten.’ Daar had naast de schrijver, ook de redacteur niet op zitten te letten. Want: ‘eigenlijk vooral altijd alleen maar’. Dat zijn vijfstoplappen achter elkaar. Zo spreken we misschien, maar zo schrijven we toch niet. Ik weet dat die ‘tussenwoordjes’ belangrijke nuances kunnen uitdrukken. ‘Hij moet luisteren’ is wat anders dan ‘Hij moet eens luisteren’ en anders dan ‘Hij moet eens even luisteren’ en anders dan ‘Hij moet eigenlijk eens even luisteren’ en anders dan ‘Hij moet eigenlijk maar eens even luisteren’. De vraag is of zulke nuances nodig zijn, anders gezegd: worden zulke nuances opgemerkt door een lezer? Vast wel, maar niet steeds. Zoek eens even naar zulke tussenwoordjes in een eigen tekst en vraag je af of ze misschien niet weg kunnen? Ik bedoel: zoek naar tussenwoordjes in een

Johan Bordewijk is schrijver en redacteur. Als schrijfcoach begeleidt hij een groep enthousiaste schrijvers, die allemaal bezig zijn met een roman. In deze blog beschrijft hij zijn ervaringen.

theSword Magazine

B Verwacht

Boeken

Mooie meisjes De prinses Karin Kiera Cass Slaughter

Na het enorme succes van De selectie, De Wanneer op het elite en De one schreef nieuws melding bestsellerauteur Kiera wordt gemaakt van Cass dit spannende een vermist meisje, vervolgverhaal. moet Claire Scott ongewild terugdenken Twintig jaar geleden deed America Singer aan haar eigen zusje. mee aan de Selectie en Zij verdween twintig wist ze prins Maxons jaar geleden, en het hart te veroveren. Nu is mysterie is nooit het de beurt aan prinses opgelost. Maar als Eadlyn om haar eigen Claire alsnog de waarheid over haar zus Selectie te houden. ontrafelt, zal haar leven Eadlyn verwacht niet dat het voor haar even nooit meer hetzelfde sprookjesachtig zal zijn zijn. als het liefdesverhaal van haar ouders. Maar Thriller als de strijd om haar Cargo hart losbarst, zou ze er wel eens achter kunnen komen dat haar eigen geluk niet zo ver weg is als ze altijd dacht. Young Adult van Goor

Je bent geweldig Jill Mansell Hallie heeft een geheim: ze is verliefd op de perfecte man. Maar het zal nooit wat kunnen worden, want Hallie heeft niet lang meer te leven.

De eerlijke De ijzeren vinder engel Stephan King Cassandra Clare

John Rothstein, een legendarische schrijver van een serie boeken, heeft al decennia lang niets gepubliceerd. Morris Bellamy is woedend. Niet alleen omdat Rothstein met Flo heeft een dilemma: schrijven is gestopt, ze is stapelgek maar ook omdat diens op Zander. Diens serie niet naar zijn vreselijke zus doet er smaak eindigde. Bij echter alles aan om hun een inbraak in het relatie te dwarsbomen. huis van Rothstein neemt Bellamy alle Tasha heeft een cash uit de kluis mee, probleem: haar en als hoofdprijs een nieuwe vriendje is een stapel aantekenboekjes avontuurlijk type. Zij met ongepubliceerd maakt zich dan ook materiaal. continu zorgen dat er iets fout gaat. Thriller Luitingh-Sijthoff Chicklit Luitingh-Sijthoff

theSword Magazine

Het eerste deel van de Infernal Devicestrilogie - die vooraf gaat aan de Kronieken van de Onderwereld begint wanneer Tessaâ&#x20AC;&#x2122;s gerieflijke leventje van het New York in 1978 abrupt eindigt als haar voogdes sterft. Tessa wordt naar haar broer in Londen gestuurd, maar voordat zij daar aankomt is ze ontvoerd door de Zwarte Zusters, die haar dwingen zich te bekwamen in een vreemde gave, waarvan ze niet eens wist dat ze die had: transformeren. Young Adult Moon

Bron www.bol.com

juni

Lola geeft zich bloot Rachel Gibson

Onvoorwaardelijk Colleen Hoover

De voltooiing David Baldacci

De witte duif Verbroken Santa Linda Jansma Montefiore

Ethisch hacker, Mara De revolutie begint bij Het is bijna Kerstmis de Wolff, krijgt opdracht het netwerk haar. en Daisy en haar Als ex-supermodel Als Tate haar nieuwe van mediabedrijf zesjarige zoontje Lola Carlyle hoort buurman Miles Dutch Broadcast De wereld waarin vertrekken voor een dat een aantal zeer ontmoet weet ze zeker Group te testen op Vega Jane leeft, is heel week naar Daisy’s onthullende foto’s van dat het geen liefde veiligheidsrisico’s. Het duidelijk: iedereen ouderlijk huis op haar rondzwerven op op het eerste gezicht duurt niet lang voordat heeft zijn eigen taak, het platteland van internet, duikt ze onder is. Zelfs ‘vrienden’ iedereen kent zijn plek, Dorset. Ze zou moeten ze informatie onder op het luxe jacht van is een groot woord. ogen krijgt die niet iedereen gehoorzaamt. uitkijken naar het vrienden om in de Het enige wat ze alleen het bedrijf, maar weerzien met haar anonimiteit - en in de gemeen hebben, is een En niemand familie die ze al twee ook haarzelf ernstig zon - te wachten tot ongekende wederzijdse heeft ooit hun wereld verlaten, totdat Quentin jaar niet heeft gezien, in gevaar brengt. Ze het stof neerdaalt. Een aantrekkingskracht. ontdekt dat iemand maar haar gedachten goed plan, totdat op Miles wil geen liefde, Hermes spoorloos op het punt staat een verdwijnt. zijn elders. Haar een dag Max Zamora Tate heeft geen tijd ingenieus opgezet plan man Anthony blijft aan boord klimt en voor liefde, dus blijft ten uitvoer te brengen, in Londen vanwege het jacht claimt, hij over: seks. Miles heeft Thriller dat duizenden mensen zijn drukke baan en werkt immers voor de wel twee voorwaarden A.W. Bruna Daisy vermoedt dat hij het leven kan kosten en overheid. waar Tate zich aan waarvan de gevolgen vreemdgaat. moet houden: geen heel Nederland zullen Roman vragen over het treffen. Roman Karakter Uitgevers verleden en geen Boekerij verwachtingen voor de Thriller toekomst. De Crime Compagnie New Adult Omniboek

theSword Magazine

Lekkerrr

Italiaans gevulde puntpaprika Lekkere gevulde puntpaprika’s met tomaatjes, parmaham, knoflook en een romige pestosaus Ingrediënten (voor 4 personen)

Bron www.leukerecepten.nl

2 puntpaprika’s 150 gr cherrytomaatjes 1 rood uitje 1 teentje knoflook 3 a 4 plakken parmaham ½ eetlepel pesto 2 eetlepels roomkaas of creme fraiche 4 eetlepels geraspte (mozzarella) kaas Eventueel verse basilicum ter garnering

Stap 1

Instructies Verwarm de oven op 200 graden. Snijd de puntpaprika’s over de lengte open en verwijder de zaden en de steeltjes. Snijd de tomaatjes in vieren en snipper het uitje en de knoflook. Meng de tomaten, uitje, knoflook, stukjes parmaham, pesto en roomkaas door elkaar in een kom. Leg de paprika’s op een bakplaat met bakpapier of in een ovenschaal en vul ze met het pesto mengsel. Bestrooi met een beetje kaas en zet ze ongeveer 15 min in de oven. Garneer eventueel met wat verse basilicum.

2 3

4 theSword Magazine

Column

Tekst Chantal von Glahn

De Ladder Ik denkt dat ik tien was, toen ik het principe van oma’s denkbeeldige ladder echt begreep. Ik wist wie er bovenaan stond, wie er onderaan bungelde en wie de kans liep eraf gegooid te worden. Ik had een bepaalde tactiek om bovenaan te kunnen blijven staan, namelijk lief voor oma zijn en haar vooral niet tegen spreken. Helaas voor de anderen, hadden zij het volgens mij niet zo uitgedacht. Het gebeurde regelmatig dat een familielid in no time in aanzien zakte en er dus vanaf donderde. Nou, zie er dan maar weer op te komen. Het was voor bepaalde leden van de familie sowieso lastig om oma’s ladder te beklimmen, die hadden het bij voorbaat al verkeerd gedaan bij oma. Zo onder elkaar hadden we lol om oma’s ladder, oma wist van niets. Tenminste dat hielden wij onszelf voor, maar oma was niet gek.

die niet eens op de onderste sport komen. En dan is er de groep die bungelt en zich uit alle macht probeert vast te klampen aan de onderste sport. Zij doen zo hun best erbij te horen, maar op de een of andere manier worden zij niet geaccepteerd zoals ze zijn en worden zij er keer op keer afgeslingerd. Degene die bovenop zit waant zich veilig, maar één misstap en je dendert naar beneden.

De denkbeeldige ladder van oma is eigenlijk niet zo gek. In principe werkt de maatschappij ook met een of meerdere ladders. Wanneer je aanzien hebt, de juiste dingen doet en zegt, stijg je op de ladder. Maar wanneer de wereld vindt dat jouw uitspraken, jouw daden, jouw zijn, niet goed zijn of niet passen in het geheel van de samenleving, daal je aanzienlijk. En ja, zie dan maar weer eens op te klimmen of überhaupt een positie op die maatschappelijke ladder te krijgen. Want er zijn genoeg groeperingen, mensen,

Eigenlijk kan het principe van de ladder toegepast worden op elke vorm van groepering in de samenleving en per individu. Niet alleen de maatschappij in zijn geheel of een bepaalde groepering heeft een ladder, een ieder heeft ook zijn eigen ladder en zijn visie daarop.

theSword Magazine

Maar wie beheert eigenlijk de ladder? Dat vraag ik mij af, is dat het “gewone” volk? Of zijn het degene, die het meeste invloed hebben op het “gewone” volk? Is er één ladder in de wereld of zijn er meerdere? Neem nou Geert Wilders en de mensen van de Islam, staan zij op een en dezelfde ladder? Zij zien beiden hun positie op de ladder anders.

Oma, bedankt voor dit inzicht in de ladder.

Bron www.bol.com

Verwacht

Batman: Arkham Knight

Games

Heroes of the The Elder Lego Jurassic Ride Storm Scrolls Online World

Bereid je voor om Batman: Arkham je in een storm van Knight is gebaseerd intense, chaotische op de DC Comics teamgebaseerde Batman kernlicentie. knokpartijen te In het explosieve storten. Ontgrendel finalestuk van de machtige, Arkham serie staat legendarische helden Batman oog in oog uit alle hoeken van met de ultieme de epische Blizzard bedreiging voor universa en ga de de stad, die hij eindeloze strijd aan heeft gezworen te voor de eer, om te beschermen. De overleven en gewoon Scarecrow keert puur voor de lol... terug en voegt zich bij een imposante Blizzard lijst superschurken, PC waaronder Penguin, Two-Face en Harley Quinn om The Dark Knight voor altijd te verslaan.

The Elder Scrolls Online speelt zich af ongeveer 1000 jaar voor de gebeurtenissen in The Elder Scrolls V: Skyrim, met de komst van de Dragonborn en net voor de opkomst van Tiber Septim, de eerste keizer van Tamriel. Er zijn drie Allianties ontstaan en terwijl zij vechten om de controle over de keizerlijke stad en de heerschappij over het gehele continent, maken duistere krachten zich klaar om de wereld te vernietigen.

Warner Bros. Xbox One, PS4, PC

Bethesda Xbox One, PS4

juni

theSword Magazine

In LEGO Jurassic World kun je alle vier de Jurassic films herbeleven, inclusief de nieuwe Jurassic World-film. Ga op avontuur in een wereld vol met LEGO Dinosaurussen! Warner Bros Xbox One, Xbox 360, PlayStation 4, PlayStation 3, Wii U, Wii, 3DS, Vita, PC

RIDE bevat ongekende mogelijkheden voor het personaliseren van voertuigen en rijders, waarmee spelers een groot scala aan opties hebben waarmee de gameplay lang fris en spannend blijft. RIDE is een ervaring die zowel spelers als rijders meeneemt op de lange weg van de ware motorrijder. RIDE is een unieke belevenis, voor alle fans van motorsport. Koch Media Xbox One, 360, PS4, PS3, PC

Interview

“Waar een wiel is, is een weg”

Tekst Milotte Keesman Foto’s Jaap Bressers

Jaap Bressers (31) uit Noord-Brabant is door een duikongeluk in een rolstoel terecht gekomen. Dit ongeluk heeft zijn visie op het leven enorm veranderd. Door kleine dingen te doen voor anderen kun jij volgens hem het verschil maken. Daarover geeft hij als sitdown comedian en spreker optredens. Over wat hij in zijn optredens vertelt, heeft hij het boek “Waar een wiel is, is een weg” geschreven. Kun je je even voorstellen aan onze lezers? Mijn naam is Jaap Bressers, ik ben 31 jaar oud en ik woon in de omgeving van Eindhoven. In 2005 ging ik met vrienden op vakantie naar Portugal. Tijdens deze vakantie wilde ik een duik in de zee nemen. Tijdens mijn duik kwam ik een zandbank tegen, waardoor ik mijn nek heb gebroken. Het gevolg hiervan is een hoge dwarslaesie. Dit houdt in dat ik afhankelijk ben van een rolstoel en vanaf mijn borst verlamd ben. Door deze beschadiging kan ik mijn handen niet goed gebruiken. In hoeverre heeft je dwarslaesie je kijk op het leven veranderd? In het begin was het heel moeilijk, maar daarna heb ik er een aantal positieve dingen uit weten te halen. Het is heel ingrijpend om een ongeluk te krijgen met een dwarslaesie als gevolg. Ik heb even de tijd nodig

gehad om weer op te krabbelen, maar daarna heb ik er ook een aantal mooie levenslessen uit weten te halen.

Daarnaast ben ik door mijn dwarslaesie heel afhankelijk van anderen geworden. Aan de ene kant heel lastig, maar het toont ook aan hoeveel we voor elkaar kunnen betekenen en dat vaak kleine dingen al een groot verschil kunnen maken. Hoe kijk je terug op het feit dat je Nederlands eerste sitdown comedian was? Daar kijk ik met ontzettend veel plezier op terug. Humor is belangrijk en heeft een relativerende kracht. Ook vond ik het bijzonder dat ik de eerste sitdown comedian ben. Soms is er maar één nodig om anderen te inspireren, zodat er meerderen zijn die het opvolgen.

Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven, samen kunnen we veel meer dan alleen en neem jezelf ook niet altijd te serieus. Daarom zit er ook veel humor in het boek en mijn presentaties. theSword Magazine

Hoe kwam je op het idee het boek “Waar een wiel is, is een weg” te schrijven? Het leuke aan mijn presentaties voor grote groepen mensen is dat ik hen mag laten zien hoe 31

theSword Magazine

Waar een wiel is, is een weg

belangrijk ze voor elkaar kunnen zijn. Mijn presentaties geef ik op locatie en mijn boek is tastbaar. Mensen kunnen het mee naar huis nemen en thuis nog lekker even nagenieten. Met welk doel heb je het boek geschreven? Als mensen dit boek kopen of cadeau krijgen, kunnen ze zelf de keuze maken het te lezen. Niet iedereen kan bij mijn presentaties aanwezig zijn en op deze manier kan ik nog meer mensen bereiken en nieuwsgierig maken naar hun eigen mogelijkheden. Welke gedachten zitten er achter de titel van je boek? De zin “Waar een wiel is, is een weg” gebruik ik als afsluiting van mijn optredens. Iedereen ziet mij in mijn rolstoel op het podium zitten. Deze woorden vatten samen waar ik tijdens mijn optreden uitgebreid over verteld heb. Veranderingen kun je echt als kansen zien. Wat je op je pad krijgt, heb je niet voor het kiezen. Hoe je met deze veranderingen omgaat, is wèl een keuze. In deze zin herkennen mensen zich. Ik heb er één letter aan toegevoegd, waardoor hij een andere draai krijgt. Volgens mij gaat het erom dat je met iets kleins het verschil kunt maken. Wat vind je zo leuk aan op het podium staan? In het optreden heb ik mijn passie gevonden. Dit talent heb ik na het ongeluk pas ontdekt. Ik vind het geweldig als ik mensen kan laten lachen en mag raken. Ik gun iedereen het ontdekken van hun eigen talent, het is heerlijk als je jouw eigen plek vindt en optimaal gebruik kunt maken van jouw mogelijkheden en talenten. Geniet ervan!

Jaap Bressers Uitgeverij Anderz ISBN 9789462960015 184 pagina’s februari 2015

Dit is het boek van Jaap Bressers, Nederlands eerste sitdown commedian en spreker. In dit boek vertelt hij in 27 korte hoofdstukken hoe veel mensen voor elkaar kunnen betekenen zowel in de privésfeer als het zakenleven. Hiermee wil hij je laten inzien hoe je met weinig moeite je eigen toegevoegde waarde kunt vergroten. Hij begon dit zelf in te zien toen hij in het ziekenhuis lag na het duikongeluk met een dwarslaesie als gevolg. In het ziekenhuis kreeg hij medisch gezien de perfecte zorg. Er was daar één broeder Carlos, die voor hem werkelijk het verschil heeft gemaakt. Dat heeft Carlos gedaan door zijn hand op de schouder van Jaap te leggen en te zeggen dat het oké was. Hier is Jaap Carlos heel dankbaar voor, terwijl het voor Carlos gewoon zijn werk was. Het bovenstaande voorbeeld heb ik beschreven, omdat ik door dit verhaal emotioneel geraakt ben. Hierdoor werd mij duidelijk wat er eigenlijk wordt bedoeld met het vergroten van toegevoegde waarde. Dit verhaal maakte mij emotioneel, wat mij geïnspireerd heeft. Verderop in het boek zijn de verhalen met een vleugje humor geschreven. De humor wordt op een goede manier ingezet, zodat het een relativerende werking heeft. Het boek heeft op nummer 1 staan in de webshop van managementboek, wat ik helemaal niet gek vind. Het is een boek over persoonlijke ontwikkeling, dat op een hele toegankelijke, leuke manier geschreven is.

Tekst Milotte Keesman theSword Magazine

! N I W & MAIL The reading challenge is dé uitdaging voor alle boekliefhebbers! Dit boekje staat boordevol uitdagingen en opdrachten. Laat je verrassen door andermans favorieten boek, lees boeken die je zelf nooit zou oppakken en daag jezelf uit zoveel mogelijk boeken te lezen.

theSword e-Magazine geeft 10x het boek ‘The Reading Challenge’ weg Kans maken? Mail voor 30 juni 2015 je naam en adres onder vermelding van ‘The Reading Challenge’ naar: winactie@theSwordMagazine.nl. Winnaars krijgen schriftelijk bericht

theSword Magazine

Recensie Anna Magdalena Bach

Eleonore Dehnerdt Uitgeverij De Kring ISBN 9789491567919 288 pagina’s april 2015

Als een boek wordt aangekondigd als een ‘biografische roman’, dan weet je al bij voorbaat dat het meer een roman zal zijn dan een biografie en dat de feitelijke gegevens omtrent het onderwerp gebruikt worden als stapstenen in de stroom van de fantasie van de schrijver. Dat geldt zeker voor deze roman over de tweede vrouw van de componist Johann Sebastian Bach, omdat er over haar leven niet veel meer bekend is dan dat ze trouwde met de elf jaar oudere Bach, die vier kinderen had uit zijn eerste huwelijk en dat zijzelf dertien kinderen kreeg van wie er zeven stierven toen ze nog klein waren. Ze kopieerde muziek voor hem en zou hem bijgestaan hebben in zijn werk, vooral toen zijn gezichtsvermogen steeds slechter werd. Ook zou ze een mooie zangstem hebben gehad en waarschijnlijk heeft ze zelf ook wel gecomponeerd, maar in het Duitsland van de 18e eeuw bleef een vrouw onzichtbaar achter haar man en daarom weten we zo weinig over ‘die Bachin’. Het enige tastbare feit dat is overgebleven is het ‘Notenbüchlein für Anna Magdalena Bach’, bestaande uit twee kleine handgeschreven boekjes waarin Bach pianostukken voor zijn vrouw heeft genoteerd. En zelfs de omslag van Dehnerdts boek is een afbeelding van een andere vrouw; van Anna Magdalena zijn geen portretten bewaard gebleven. Niet genoeg materiaal om een boek mee te vullen, zou je denken. Toch werd al in 1930 ‘De kleine kroniek van Anna Magdalena Bach’ geschreven door de Engelse schrijfster Esther Meynell en in 2013 verscheen een fictieboek van Peter Frederiks over de oudste zoon van Bach, Friedemann, die ook ter sprake komt bij Dehnerdt en van wie we net zo min iets weten. Het is het recht van een auteur om zelf verhalen te verzinnen rondom de feitelijke gebeurtenissen, mits de waarheid geen geweld wordt aangedaan. Dat valt Dehnerdt dan ook niet te verwijten. Maar

haar verhaal is zo doortrokken van braafheid en christelijke blijmoedigheid, waarbij nergens menselijke emoties getoond worden, dat het niet alleen heel ongeloofwaardig wordt, maar ook heel saai en zoetsappig. Alsof wat je leest een combinatie is van de Sissi-films en de ‘Pitty op kostschool’-serie van Enid Blyton. Zo is de scène waarin het kersverse echtpaar Bach voor de eerste keer de liefde bedrijft ronduit belachelijk. Dat kan nergens geboekstaafd zijn, dat is aan de fantasie van de auteur ontsproten, maar zo gespeend van werkelijkheidsbesef dat het gênant is om te lezen. En zelfs als zeven jonge kinderen van Anna Magdalena één voor één overlijden, gunt Dehnerdt haar niet de tijd en de diepgang om te rouwen: het is Gods wil en hup, het volgende kind staat op stapel. Anna Magdalena is inderdaad jaar na jaar zwanger geweest, maar de auteur had meer aandacht mogen schenken aan gevoelens en gedachten in plaats van alleen de feiten in de juiste volgorde te benoemen. In haar nawoord ‘Zoals een archeoloog scherven verzamelt’ vertelt Dehnerdt wat er daadwerkelijk bekend is over de tweede vrouw van Bach en de tijd waarin ze leefde. Dan weet ze een aantal interessante zaken op te noemen, van waaruit ze beter had kunnen vertrekken om haar boek te schrijven: de achterstelling van vrouwen, de opoffering van talent, de geest en de moraal van de achttiende eeuw. Dan had ze een boeiender portret kunnen schilderen van de vrouw van Bach dan dit.

Tekst Hettie Marzak

theSword Magazine

Column

“Knowing yourself beginning of all wi Ik hoorde iemand op tv in een nietszeggend interview tijdens een ongetwijfeld net zo suf programma vragen: “Hee en wat is nu echt iets van nu?” Het antwoord heb ik niet gehoord, zal wel een of ander sneu modeverschijnsel zijn geweest, maar ik was in mijn hoofd alweer aan het nadenken.

Tekst Linda Everts Foto www.shutterstock.com

Ik vond het een moeilijke vraag. Ten eerste moet je voor het beantwoorden van die vraag om je heen kijken en niet alleen letten op de zaken die jou aangaan. Vind ik al moeilijk. En ten tweede vind ik het een lastige vraag omdat ik vaak pas op het laatste moment achter een trend of rage kom. Ik heb een nieuwe serie altijd pas door als er al verschillende seizoenen op de buis zijn geweest en het voor iedereen al oud nieuws is. Kom ik er pas achter. Dus het is goed mogelijk dat wanneer ik iets ontdek, het eigenlijk al weer op z’n retour, zo niet compleet ‘uit’, is.

Ik zit te denken aan de manbun. Dat lijkt me echt iets van nu. Of het valt me nu pas op, wat zoals gewoonlijk een heel aannemelijk scenario is. Maar dat is dus voor mannen. Wat is dan heel erg ‘nu’ voor vrouwen? Ik heb geen enkel idee. Vrouwen krijgen doorgaans net even wat minder aandacht van me dan mannen. Zeker minder dan mannen met de genoemde manbun. En als ze dan ook nog een beginnend baardje hebben waarom zou ik dan letten op de vrouw die er, uiteraard, naast loopt? Maar ik behoor verdorie zelf tot de doelgroep. Dan moet ik die vraag toch kunnen beantwoorden? Ik ben immers een vrouw. Maar is het wel zo dat, als je behoort tot de betreffende doelgroep, je dùs iedere vraag aangaande die doelgroep kunt beantwoorden? theSword Magazine

MAIL& WIN!

f is the wisdom” — Aristotle

Ik ben Nederlandse. Weet ik dan alles over Nederland? Nee, niet bepaald. Ik ben Europese. Weet ik dan alles over Europa? Nee, dat al helemaal niet. Dus misschien werkt het de andere richting op. Hoe specifieker de doelgroep, hoe meer je erover weet. Ik ben een zusje Everts-Hofland. Daar zijn er maar drie van, dus dat is vrij exclusief. En ja, van die doelgroep weet ik inderdaad een stuk meer dan van de doelgroep Brabander. Maar lang niet alles, want er zijn immers nog twee hoofden (met gedachten en meningen, e.d.) in die doelgroep vertegenwoordigt. Dus ik weet alles over waar ik in mijn eentje de hele doelgroep ben. Ikzelf dus. Ik zou theoretisch gezien alles moeten weten wat mij betreft. En alles daarbuiten hoef ik niet te weten. Hoef ik niet perse een mening over te hebben. Hoef ik me niet perse druk over te maken. Ik hoef niet perse àlles te weten en te snappen en een antwoord op te hebben. Alleen de vragen die mezelf betreffen moet ik kunnen beantwoorden. Want over mezelf wéét ik immers alles. Misschien ligt de kennis wat verholen, maar het is er wel! Een geruststellende gedachte! Moet je het gevonden antwoord alleen nog dùrven geven…

Tablet Car Clip

Wanneer je op vakantie met de auto gaat kan erg lang duren, vooral voor de jongste reizigers. Met de Tablet Car Clip monteer je handig je tablet aan je hoofdsteun waardoor iedereen achterin kan genieten van het entertainment dat jouw tablet biedt!

theSword e-Magazine geeft 5x een ‘Tablet Car Clip weg Kans maken? Mail voor 30 juni 2015 je naam en adres onder vermelding van ‘Tablet Car Clip’ naar: winactie@theSwordMagazine.nl. Winnaars krijgen schriftelijk bericht

theSword Magazine

Recensie In ogenschouw

Julian Barnes Atlas Contact ISBN 9789045028958 320 pagina’s april 2015

In zeventien essays over kunst en kunstenaars geeft Barnes zijn eigen kijk op een aantal schilderijen weer. Hij doet dit niet als een kunstkenner, maar als een liefhebber en wat nog belangrijker is: als schrijver. Hij houdt hier min of meer een chronologische volgorde aan: de oudste schilder, Géricault, is het eerste aan de beurt, en via beroemde namen als Cézanne en Redon eindigt hij ten slotte bij Freud en Hodgkin. Hoewel Barnes in zijn inleiding aangeeft dat zijn ouders nooit geprobeerd hebben om hem cultuur op te dringen, zal het toch geen toeval zijn dat dertien van de zeventien schilders Frans zijn: beide ouders van Barnes waren docent Frans. Barnes vertelt over zijn eerste echte kennismaking met kunst: in het Musée Gustave Moreau bekeek hij voor de eerste keer bewust de schilderijen, ‘in plaats van passief en gehoorzaam in hun aanwezigheid te verkeren.’ Ook zegt hij: ‘Misschien waardeerde ik Moreau vooral, omdat dat van niemand moest.’ Deze instelling van geest is het uitgangspunt geworden voor deze bundel essays: Barnes trekt zich niets aan van gevestigde opinies of geijkte namen: hij kijkt op zijn eigen manier naar een schilderij en probeert de inhoud en de bedoeling te ontrafelen. Omdat hij zelf geen schilder is, besteedt hij nauwelijks aandacht aan compositie, techniek en gebruik van materialen. Wat hij wel naar voren haalt zijn de biografische gegevens van de kunstenaar en de wereld waarin deze leefde: de sociale context waarin het kunstwerk tot stand kwam, is bij Barnes altijd veel belangrijker dan het plaatjes kijken of trachten het schilderij te vangen in een gestandaardiseerde categorie of stroming. Voor mij werkt het: liever dan een technische verhandeling van de kunstkenner lees ik de gepassioneerde verhalen van een beschouwer. Barnes verheft zich niet boven de gemiddelde museumbezoeker, maar gaat naast hem 38

staan en wijst hem op details die eerder nog niet waren opgevallen, als twee vrienden die samen een expositie bezoeken. Het zijn boeiende verhalen, waarin Barnes stelling durft te nemen tegen de gangbare oordelen over een kunstenaar. Bijvoorbeeld als hij schrijft over Degas, van wie men dacht dat hij een hekel aan vrouwen had, gelet op zijn schilderijen. Barnes stelt dat Degas zoveel tijd stak in het kijken naar zijn vrouwelijke modellen, dat hij daarna in staat was ze tot in de kleinste details weer te geven. Barnes vraagt zich daarbij af, of een kunstenaar zoals Degas ‘voortdurend obsessief [zou] lopen te piekeren over de manier waarop je iets moet afbeelden waar je een hekel aan hebt of minachting voor voelt? […] Niet waarschijnlijk.’ Maar ook Barnes’ mening is niet absoluut of afdoende. Hij houdt gelukkig ruimte voor twijfel aan zijn interpretatie en legt de lezer, of de kijker, geen vaststaande mening op. Niet voor niets luidt de oorspronkelijke titel: ‘Keeping an eye open.’ Niet alleen het oog, maar ook de geest moet openstaan voor het kunstwerk. Het is jammer dat lang niet alle kunstwerken waarover Barnes spreekt in het boek zijn afgebeeld. Rechten en kosten maken dat ook vrijwel onmogelijk: het boek zou twee keer zo dik en zeker vijf keer zo duur zijn geworden indien dat wel het geval was. Maar het blijft jammer om niet te kunnen zien waar Barnes op doelt. Gelukkig valt er ondanks dat nog genoeg te zien en te ontdekken in zijn essays.

Tekst Hettie Marzak

theSword Magazine

Recensie Central Park

Guillaume Musso A.W. Bruna Uitgevers ISBN 9789400505926 288 paginaâ&#x20AC;&#x2122;s maart 2015

Central Park is het eerste boek dat ik lees van Guillaume Musso en (na het lezen van het boek) kan ik zeggen dat het zeker niet de laatste zal zijn. Wat een fantastische schrijverâ&#x20AC;Ś Verhaallijn Zodra je begint te lezen in Central Park zit je midden in het verhaal. Alice Schafer ontwaakt op een bankje in het park. Ze is er van overtuigd dat ze in Parijs is, maar heeft geen idee hoe ze hier op het bankje terecht is gekomen. Tot haar schrik merkt ze dat er naast haar een onbekende man ligt. En om het nog vreemder te maken: ze zitten met handboeien aan elkaar vast. Het feit dat haar persoonlijke spullen weg zijn, maar ze bloed op haar shirt heeft en een vreemd wapen in haar zak, stelt haar niet echt gerust. De onbekende man blijkt Gabriel te heten en hij waant zich in Dublin. Als ze erachter komen dat ze in New York wakker zijn geworden, begrijpen ze allebei niet hoe dit kan. Geketend gaan ze samen op onderzoek uit, al blijkt dat nog niet zo makkelijk aangezien ze niet naar de New Yorkse politie willen gaan. Schrijfstijl Guillaume Musso weet je vanaf het begin te boeien. Doordat het verhaal meteen met een groot raadsel begint, blijf je lezen. Het enige wat je wilt is weten hoe die twee daar terecht zijn gekomen. Zonder de spanning te onderbreken, kom je daar pas aan het einde van het boek achter. Het verhaal wordt beschreven vanuit het oogpunt van Alice. Samen met Gabriel probeert ze de waarheid te ontdekken, maar aangezien ze elkaar niet kennen, zorgt dit soms voor lastige confrontaties. De spanningsboog loopt door het hele boek heen, zonder een moment te verzwakken. Absoluut een prestatie, waardoor je het boek nauwelijks weg kan leggen.

Thriller met een hoofdletter T Central Park doet zijn genre eer aan. Alice en Gabriel zijn ontwaakt in een nachtmerrie en deze lijkt alleen maar groter te worden. Je tast als lezer steeds in het duister. Steeds wanneer je denkt te weten hoe het zit, blijkt dat je op een dwaalspoor bent gezet. De ontknoping is zeer verrassend, iets wat je absoluut niet hebt zien aankomen. Absoluut een aanrader voor iedereen die van thrillers houdt!

Tekst Irene Kalsbeek

theSword Magazine

Lekkerrr

Mini Nutella pizza’s met fruit Hmmm lekker als snack of als toetje: kleine pizza’s met chocolade pasta, aardbeien en banaan Ingrediënten (voor 4 stuks) 4 eetlepels Nutella chocolade pasta 1 banaan 2 eetlepels hazelnoten, grof gehakt Stuk of 10 aardbeien Poedersuiker om te bestrooien

Bron www.leukerecepten.nl 40

Meng alle ingrediënten voor het deeg door elkaar in een kom. Kneed met het je handen goed doorelkaar en daarna tot een deegbal, als het deeg nog wat droog is voeg je een beetje water toe en bij nat deeg wat extra bloem. Dek de kom af met een stuk plastic of een doek. Laat het deeg 45 min rijzen op kamertemperatuur (het liefst op een warme plek). Verwarm de oven op 220 graden. Als het deeg gerezen is haal je het uit de kom en verdeel je het in 4 gelijke delen. Maak bolletjes van het deeg en rol deze uit op een werkvlak, bestrooid met een beetje bloem. Maak de bodem best dun, zo’n 3 mm.

Bodem 125 gr bloem ¼ zakje instant gist a 7 gr snufj zout 40 ml melk 40 ml water 1 klein klontje boter + gesmolten boter om te bestrijken Materialen Deegroller Bakplaat met bakpapier Kwastje

Instructies

Leg de 4 pizza bodems op een bakplaat met bakpapier en bestrijk de bovenzijde met een beetje gesmolten boter en prik er met een vork wat gaartjes in. Bak de bodems in ca 10 - 12 minuten luchtjes bruin en krokant. Laat ze iets afkoelen en bestrijk ze daarna met nutella. Snijd het fruit in stukjes en verdeel samen met de noten over de chocolade pizza’s. Bestrooi met een beetje poedersuiker. Tip: serveer je de pizza’s niet direct? Besprenkel het fruit dan met een beetje citroensap zodat deze niet verkeurt.

theSword Magazine

Recensie 100 dagen gelukkig leven

Stem!

Marlen Beek-Visser Ellessy Crime ISBN 9789086602728 327 pagina’s april 2015

Fausto Brizzi Luitingh-Sijthoff ISBN 9789021810317 320 pagina’s april 2015

100 dagen gelukkig leven vertelt het verhaal van Lucio Battistini. Een man die midden in het leven staat. Hij heeft een vrouw, twee kinderen en een baan als sportleraar. Hij leidt een gelukkig leven. Totdat er leverkanker bij hem geconstateerd wordt en hij ook nog uitzaaiingen blijkt te hebben. Genezing is niet meer mogelijk en in het gunstigste geval heeft hij nog honderd dagen te leven. Wat doe je als je weet hoeveel dagen je leven nog telt? Lucio stelt zichzelf een aantal doelen; een daarvan is Paola, zijn vrouw, terug winnen. Nadat hij is vreemdgegaan met een van zijn klanten wil Paola bij hem weg. Maar voordat hij dood gaat wil Lucio dit recht zetten. Dan begint de countdown; van honderd naar nul. Hierin beleef je als lezer zijn laatste dagen. Een mooi boek met een diepere laag. Het boek is op een vrij cynische manier geschreven, dat houdt het luchtig en af en toe lachwekkend. Als lezer wordt je meegevoerd in de Italiaanse wereld van Lucio en zijn gezin. Maar ook de tijdsdruk is te voelen. Hij wil nog van alles doen in de dagen die hem resten, maar de tijd dringt.

Een meeslepend boek over Trudy die een nogal saai leven leidt. Met haar moeder en zuster heeft ze ook weinig. Je kunt dit boek vergelijken met de boeken van Saskia Noort en Judith Visser. Een lekker vlotlezend boek. Een boek dat je in één ruk uit kan lezen, omdat het een spannend en leuk verhaal is, je weet niet wat je kan verwachten. Het begin komt nogal wat stoffig en soms een beetje langdradig over. In het midden wordt de spanning goed opgebouwd en wordt het eindelijk echt een thriller. Het duurt wel te lang voor die spanning echt te voelen is. Dat is best wel jammer. Het duurt te lang voor het echt losbarst. Maar voor een debuut is het een prachtige binnenkomer om ermee te beginnen . Marlen heeft een goed boek afgeleverd. Ik hoop dat er nog veel mensen haar boek gaan lezen. Ik ben al benieuwd naar haar volgende.

Aan het einde wordt het verhaal persoonlijker en gevoeliger. Dit geeft een verassende wending aan het boek. Waar je eerst met een sarcastische blik tegen de situatie aankijkt, komen er naarmate het einde nadert steeds meer gevoelens bij kijken.

Tekst Iris Wetzels 42

Tekst Amanda Tuinstra theSword Magazine

Recensie Zi-Wat Zeerat op jacht naar de schat Geronimo Stilton De Wakkere Muis ISBN 9789085922919 128 pagina’s januari 2015

Als Geronimo, oma Wervelwind en Fanfare Vergezicht een geheimzinnige piraat tegenkomen op het strand van Muizeneiland, begint er een spannend avontuur! Want deze piraat, Zi-Wat Zeerat, weet het zeker: op Muizeneiland ligt een waardevolle schat verborgen! Met zijn allen besluiten ze op zoek te gaan naar deze mysterieuze schat en dit blijkt niet zonder gevaar! Want tijdens hun zoektocht komen ze door de Geheugengrot. Een donkere, vieze plek vol met vleermuizen, schorpioenen en griezelige sabeltandspinnen! En wat als ze verdwalen in die donkere grot? Zi-Wat Zeerat op jacht naar de schat is een boek van Geronimo Stilton uit de serie Oerknagers. Hoofdpersoon in dit boek is dit keer dan ook niet Geronimo Stilton, maar Geronimo Stilstone: een echte naam die past in de oertijd. Andere personages in dit boek ken je ook uit de andere boeken, maar Geronimo’s zus Thea, zijn neefje Benjamin en neef Klem hebben ook een iets ander uiterlijk gekregen. Zo passen ze allemaal – getooid in een leuk velletje – prima in de vroegere oertijd. De hoofdstad Rokford heeft nu plaatsgemaakt voor de stad Rotsfort.

Maak kennis met Zi-Wat Zeerat Zi-Wat Zeerat is een echte piraat, maar dat kan haast niet anders als je een opa hebt die een zeer beruchte piraat was. Zi-Wat Zeerat wordt door Geronimo en zijn vrienden uit het water gevist. Wanneer hij op verhaal is gekomen, vertelt hij over de schat die hij moet zoeken. Zi-Wat Zeerat op jacht naar de schat blijkt om een lang verloren schat te gaan. Aan Zi-Wat Zeerat de taak deze terug te vinden. Geronimo en zijn familie zouden geen Stilstone heten, wanneer ze de arme zeerat niet zouden helpen. Volgens de sjamaan van het Muizeneiland ligt de schat ergens verborgen op het eiland. Al blijkt de weg er naar toe niet bepaald zonder gevaar. Zi-Wat Zeerat en de anderen staan dus voor een gevaarlijk avontuur. Zal het hen lukken de schat te vinden?

De oertijd is ook een feestje Qua vormgeving zijn de boeken uit de serie Oerknagers gelukkig niet veranderd in een rotsachtige brok tekst. Ook in Zi-Wat Zeerat op jacht naar de schat kom je de bekende speelse vormgeving tegen. Verschillende lettertypen en kleuren, vrolijke prenten en er staat zelfs een recept in voor een overheerlijke honingtaart. Zoals je op de foto kunt zien, is het boek - qua vormgeving – erg aantrekkelijk voor kinderen. Het is dan ook niet vreemd dat hier de boeken van De Wakkere Muis verslonden worden!

Tekst Irene Kalsbeek

theSword Magazine

Lekkerrr

Filodeeg driehoekjes met avocado Deze hapjes gevuld met avocado, paprika en feta zijn heel erg lekker en ook leuk om te maken! IngrediĂŤnten (voor 15 stuks) 1 rijpe avocado Â˝ paprika paar takjes verse koriander 50 gr feta paar druppers citroensap Snuf paprikapoeder Peper en zout 5 vellen filodeeg, ontdooid gesmolten boter om in te smeren

Snijd de avocado doormidden en verwijder de schil en de pit. Prak het vruchtvlees fijn met een vork. Snijd de papriks in hele kleine stukjes en meng met wat grofgehakte koriander, feta, citroensap, paprikapoeder, peper en zout door de avocado. Verwarm de oven op 200 graden. Neem 1 vel filodeeg en en snijd deze over de langste zijde in 3 stroken. Bestrijk de stroken voor en achterzijde met wat gesmolten of vloeibare boter. Schep een klein hoopje van de avocadovulling vooraan op de strook deeg en vouw een hoek er schuin over heen zodat er een driehoek ontstaat. Druk de randjes goed vast. Sla het driehoekje om en herhaal dit tot je bij het einde van de strook bent. Op dit filmpje zie je makkelijk hoe je dit kunt doen. Verdeel de filodeegdriehoekjes over de bakplaat en bak ze in 15 tot 20 min mooi bruin en krokant.

Bron www.leukerecepten.nl

Materialen Bakplaat met bakpapier

Instructies

theSword Magazine

Ontroerend. Bizar. Angstaanjagend. Onthutsend. Verbazend. De laars vertrapte. Bewust. Krakend braken neuzen en vingers toen de man over de stapel mensen liep. Het zou pas veel later zijn eer ik me realiseerde wat ik had gehoord. Het Macaronihondje Roos Boum Droomvallei uitgeverij Prijs EUR 17,95 324 pagina’s

Uit het oevre van Roos Boum: 26 tijdloze, ultrakorte of superlange, gepubliceerde en awardwinnende verhalen zoals: De zee heeft geen nooduitgang en De tranen van de wassende maan. Thrillers, intriges, drama’s en fantastische verhalen; Roos brengt moeilijke onderwerpen als oorlogsmisdaden, spelverslaving, depressie, kanker en internetpesten, in levensechte dialogen en met herkenbare emoties bij u. Verhalen met een twist, die nog lang tot nadenken stemmen, zullen u overrompelen in haar tiende boek. Over de auteur Vanaf haar eerste bestseller Valse salie (2007) heeft Boum, (1963, woonachtig in Frankrijk) in vele genres geschreven. Als beelddenker toont ze zich een beganigd verteller en heeft met haar scherpe observaties en geheel eigenzinnige verteltrant vele harten geraakt. Boeken van deze schrijfster betekenen prettig lezen en steeds opnieuw blijken De Margriet en De Elsevier met hun opmerkingen gelijk te hebben: ‘Boum schrijft indringend en met genadeloze precisie’. Roos’ boeken zijn in meerdere talen vertaald. theSword Magazine

theSword Magazine

Recensie De mythe van Methusalem

Jo Claes Uitgeverij Houtekiet ISBN 9789089242730 maart 2014

De schrijver Jo Claes heeft mijn hart gestolen wat thrillers betreft. Tot nu toe had ik nog niets van hem gelezen, maar via de sociale media las ik steeds enthousiastere reacties. En ja, ik hoor nu ook bij die mensen. De mythe van Methusalem is zijn zevende misdaadroman met de politie-inspecteur Thomas Berg in de hoofdrol. We krijgen gelijk in de proloog te maken met een meedogenloze moord die door moet gaan voor zelfmoord. Maar het slachtoffer, de Griek Mamidakis, heeft geen reden om afscheid van het leven te nemen. Hij heeft een nieuwe liefde en wordt binnenkort vader. Hij staat aan het hoofd van een laboratorium voor stamcelonderzoek. Er is juist een doorbraak in een onderzoek waarbij de veroudering drastisch afgeremd kan worden. Zijn verloofde neemt contact op met Thomas Berg en twijfelt aan de doodsoorzaak zelfmoord. De interesse van Thomas is gewekt, maar hij wordt door zijn meerderen tegengewerkt. Eigenwijs als hij is gaat hij zich toch met het onderzoek bezig houden. Tegelijkertijd houdt de freelance journalist en voormalig bioloog Andreas Kurver zich ook met de zaak bezig. Hij is bijzonder ge誰nteresseerd in het stamcelonderzoek en probeert een interview te regelen met de opvolger van professor Mamidakis, professor Eerdekens. Het toeval helpt hem een handje, want op een feestje maakt hij kennis met Haynee Deferm, de rechterhand van de professor. Andreas Kurver stuit op zeer bijzondere zaken. Thomas Berg leert Haynee Deferm kennen via hun gezamenlijke passie, de opera. Het wantrouwen groeit in deze zaak en beide heren gaan er elk op hun manier mee aan de slag. De opera en de Griekse mythologie nemen een prominente plaats in het boek in, maar de uitleg is zeer helder en het is uitermate professioneel door 48

het verhaal heen gevlochten. Jo Claes refereert herhaaldelijk aan personen die iets te vertellen hebben over onsterfelijkheid. Hij bekritiseert de voortschrijding van de wetenschap waarbij het lijkt alsof wij op de stoel van God gaan zitten. Claes houdt het bij begrijpelijk taalgebruik. De personages zijn stuk voor stuk erg goed uitgewerkt, de hoofdpersonen worstelen met persoonlijke problemen en proberen daar elk op hun eigen manier mee om te gaan. De schrijfstijl van Jo Claes is bijzonder vloeiend, het is niet een doorsnee misdaadverhaal. De bewuste keuze van de tragedie van de opera en de mythologie hebben een duidelijke functie in dit verhaal. Het blijft boeiend van het begin tot aan het eind. Een echte pageturner en goed voor vijf sterren.

Tekst Wemmie Wolf

theSword Magazine

Recensie Snottebellenslakkensoep? Heerlijk!

Geronimo Stilton De Wakkere Muis ISBN 9789085922964 128 pagina’s april 2015

Wat direct opvalt, is dat er op de cover een groene rand te zien is waarop te lezen staat: “Groene reeks: deel 2 van 6.” Vanaf 2015 heeft de uitgever De Wakkere Muis de reeks boeken een kleurcodering meegegeven. Elke reeks bestaat uit zes delen. Door de kleurcodering en de nummering (zowel op de voorzijde als de rug van het boek) is het eenvoudig om de serie bij elkaar te zoeken/sparen. Dit is dus het tweede deel uit de groene reeks, maar het boek is een compleet avontuur. De boeken uit de serie kunnen dus afzonderlijk van elkaar gelezen worden. Snottebellen-Slakkensoep? Heerlijk! Vanaf het moment dat mijn dochter de cover en dus ook de titel van dit boek onder ogen kreeg, was ze razend nieuwsgierig. Ze kon niet wachten, maar helaas voor haar was het boek nog niet verkrijgbaar. Ze sprong dan ook een gat in de lucht toen SnottebellenSlakkensoep? Heerlijk! eindelijk op de deurmat viel. Gierend van het lachen keek ze naar de hilarische prent op de cover (waarbij vooral het gezicht van Geronimo boekdelen spreekt) om vervolgens snel het boek open te slaan. Nieuwsgierig naar het verhaal achter deze bijzondere soep! Hoog bezoek Snottebellen-Slakkensoep? Heerlijk! draait om het Schedelslot en een belangrijke gast die daar op bezoek komt. Culinair recensent Madnav zal het Schedelkasteel bezoeken en natuurlijk moet Mario de kok hem iets spectaculairs voorschotelen. Hij weet al precies wat: Snottebellen-Slakkensoep! Er is alleen wel één probleempje… De dertien ingrediënten die nodig zijn voor de soep moeten nog bij elkaar gezocht worden. En daar kan Geronimo natuurlijk goed bij helpen. Zoals je waarschijnlijk al verwacht zijn de ingrediënten niet bepaald voor de hand liggend. Het wordt dus

een spannend avontuur om op zoek te gaan naar alle benodigdheden en de vraag is of ze alles op tijd vinden. Met man en macht wordt gezocht en gelukkig vinden ze alles wat ze nodig hebben. Maar terug op het Schedelslot blijkt er een heel ander probleem te zijn ontstaan: Mario, de kok, is spoorloos verdwenen. Wie moet dan die Snottebellen-Slakkensoep maken? Schrijfstijl en vormgeving Het boek is weer vlot geschreven en het is geen moment saai. Dat komt niet alleen puur door de tekst, maar ook door de vormgeving van het boek. Verschillende soorten lettertypen, kleuren en kleurrijke prenten maken het boek heel speels. De Wakkere Muis maakt hiermee de boeken zo aantrekkelijk dat het lezen eigenlijk als vanzelf gaat. Nu heb ik zelf een boekenwurm thuis, maar ik heb ook kinderen die helemaal niet van lezen houden een boek van Geronimo Stilton toegeschoven … Maar al snel zaten ze toch te genieten van het boek. Juist dat je ongemerkt eigenlijk bladzijde na bladzijde leest, maakt dat kinderen plezier krijgen in het lezen! De spanning en humor in het boek zorgen dat je niet wilt stoppen voordat je weet hoe het verhaal afloopt. Het is dan ook niet vreemd dat het boek hier zo uit was! Leerzaam In het verhaal worden zo nu en dan spreekwoorden en gezegden gebruikt. Hierbij staat altijd een asteriks die verwijst naar een pagina achterin het boek. Daar staan alle spreekwoorden en gezegden keurig uitgelegd. Bij lastige woorden wordt de uitleg direct op de pagina zelf gegeven. Zo vergroten kinderen hun woordenschat en de kennis van spreekwoorden en gezegden. Tekst Irene Kalsbeek

theSword Magazine

Verhaal

muis Mijn eerste

Tekst Linda Everts Foto www.mikehandsdown.deviantart.com

Je zou verwachten dat met de impact die deze ontmoeting op mij had, ik nog precies zou kunnen herinneren wanneer dit was. Maar de waarheid is dat ik dit schrikmoment als bijna traumatisch heb ervaren en zodoende kan ik alleen vermoeden dat ik de details ervan geblokkeerd heb.

Het was in ieder geval een aantal jaren terug in de zomer. Ik lig in bed en hoor ergens een ritseltje. Op zich helemaal geen interessant of verontrustend ritseltje, maar als je zoiets eenmaal gehoord hebt, blijf je het horen en uiteraard ook veel harder dan het in werkelijkheid is. Dus op het moment dat ik me erbij neer moet leggen nooit in slaap te zullen vallen als ik niet op z’n minst de oorzaak van het ritseltje vaststel, sta ik zuchtend en geïrriteerd op om als een soort Sherlock Holmes door mijn eigen huis te waren op zoek naar de bron van ‘Het Geluid’. Op de gang houd ik mijn pas in om te wachten op de volgende ritsel. Ja! Het komt uit de logeerkamer! Maar wat heb ik daar dan toch te ritselen? Zal wel ergens een plastic tasje slingeren. Ik ben boos op mezelf dat ik nu letterlijk wakker kom te liggen van mijn compulsieve niet-opruimen en open de logeerkamerdeur om geërgerd het tasje op te vissen en linea recta weg te gooien. Daar dit een kleine kamer betreft, zie ik met één oogopslag dat de ritselreden niet te vinden is in een ronddwarrelend tasje. Dan moet het haast wel iets anders zijn, zou je zeggen. Ik luister nogmaals met ingehouden adem en jawel, in mijn gedachten hoor ik aanzwellende spannende muziek, het komt van onder het bureau! Ach ja, hier staat een prullenbakje met daarin een pedaalemmerzak. Dat is het natuurlijk! Wat ik hoor is het ruisen van de wind, omdat ik weer ’s een raam

open heb laten staan. Goede theorie! Ware het niet dat mijn raam niet open staat. Klein wakje in mijn verder waterdichte verklaring. Want ik ben er zeker van dat de stoorzender het pedaalemmerzakje is. Nou zou ieder weldenkend mens waarschijnlijk de prullenbak van onder het bureau vandaan halen en dat zakje eruit vissen om weg te mikken, maar ik niet hè? Het is immers veel logischer dat, wanneer je niet weet wat de aanstichter van iets is, je gewoon domweg je kop half in die prullenbak douwt. Ook al weet ik dat de herinnering waarschijnlijk niet geheel strookt met de werkelijkheid, maar het is mijn stellige overtuiging dat ik ter plekke aangevallen werd! Ik zie nog steeds in slow motion dat beest op me af komen! Ok, het ‘beest’ telde misschien 6 centimeter, maar wanneer je midden in de nacht heel onschuldig met je neus boven de bak hangt, lijkt het toch echt alsof een prehistorische mega rat uit een loopgraaf geschoten komt met als enige doel jouw helemaal te vernietigen. Kort gezegd, ik schrik een beetje. Het diertje slaat zijn kleine pootjes voor zijn opgerichte oortjes om te ontkomen aan mijn oncontroleerbare vloekalfabet dat ik uit eerste reactie op die Ieniemiene los laat. Enigszins hersteld begin ik aan mijn tweede reactie. Een briljante ingeving vind ik zelf. Te danken aan mijn compulsieve niet-opruimen staat er nog een grote doos waar ooit een modem in heeft gezeten vergezeld van 16.000 kabeltjes en 2300 boekjes. Een doos van prima formaat voor dit moment dus. Ik besluit dat die doos op de prullenbak moet en dat ik dan morgen wel ga bedenken wat ik in godesnaam moet aanvangen met dit schepsel. Ik wil geen huisdieren!

theSword Magazine

Deur dicht, slaapkamerdeur dicht, met opgetrokken benen in het midden van mijn bed. De bedoeling was dat ik nu kon slapen, maar ergens is het plan mislukt. Ergens gedurende de nacht ben ik toch wel in slaap gevallen, want ik word weer wakker en het is licht. Het duurt even voor ik mijn slaapkamer uit durf. De logeerkamer laat ik nog maar even dicht. Ik heb immers nog niet bedacht hoe ik deze situatie die ik als een probleem bestempel op ga lossen. Maar na een tijdje dringt tot me door dat de kans heel klein is dat Mickey met een punjezakje zijn vertrek komt aankondigen, dus ik zal toch echt zelf die kamer in moeten. Met een diepe zucht en nog diepere tegenzin zet ik me ertoe de kamer in te gaan. Ik heb het schrikbeeld van gisteravond nog niet verwerkt en verwacht half wederom een offensief tegemoet te lopen. Als een verlegen kleuter op de eerste schooldag wurm ik me om de deurpost. Dadum. Dadum. Dadumdadumdadum, aaaaargh!! Daar is de prullenbak! Met die muis erin, gatverdamme! Of nog erger, zònder die muis erin. Want dat is het enige wat nog erger is. Eerst een muis zien en dan de muis kwijt zijn. Dan kan het beest overal zitten. Je moet er niet aan denken! Ik kan verrassend genoeg mijn staat van pure paniek onderbreken voor een helder moment. Wanneer ik nou op mijn knieën ga zitten, hoef ik me niet zo ver voorover te buigen en kan dat beest niet in mijn gezicht springen. Briljant idee, goed uitvoerbaar, makkelijk om te onthouden. Maar op het moment dat ik op de

grond voor de prullenbak met doos zit, wint de paniek toch weer meer ruimte in mijn hoofd en lijkt het mij een goed idee me even ergens anders op te richten. Zoals…die banaan daar! Wanneer heb ik hier een banaan gegeten? Ik ben gedrild vooral niet te eten en drinken in de buurt van een computer en aangezien mijn computer hier staat, vind ik het vreemd dat ik hier een banaan heb gegeten. Juist een banaan. Die zijn plakkerig. Maar goed, dat ik dat niet meer weet is niet zo raar, want het ziet ernaar uit dat dit enige tijd geleden is. De banaan ziet er niet meer zo fris uit. Beetje slap. En een beetje verkleurd. En …wacht ff… wat daar over de rand van de prullenbak hangt is geen banaan…! Het is Speedy Gonzalez! Ach arm beestje toch! Muis is dood! Er zijn maar twee scenario’s denkbaar en beiden leiden tot een ongemeend medelijden met dit kleine wezentje. Of ik heb met het stevig neerdrukken van de doos het beestje toen het eindelijk boven was geraakt gewoon abrupt doodgedrukt. Of…het beestje heeft alle moeite gedaan via de gladde pedaalemmerzak bij de rand van prullenbak te komen om daar ineens een deksel aan te treffen en is tijdens verwoede pogingen deze op te tillen met zijn minihoofdje halverwege zijn ontsnapping gestorven aan uitputting. Ik wil geen muis. Maar ik voel me hier toch ook wel rot over…

theSword Magazine

Lekkerrr

Limoen muffins

Instructies

Makkelijk muffinrecept met een frisse limoen smaak die binnen 40 minuten klaar zijn IngrediĂŤnten (voor 12 stuks) 50 gr boter, gesmolten 250 gr bloem 75 gr witte basterdsuiker 1/2 zakje bakpoeder 1 zakje vanillesuiker Snufje zout 2 eieren 1,5 dl melk 2 limoenen

Verwarm de oven voor op 200 graden. Rasp de limoenen met een fijne rasp en pers het sap uit. Als je geen papiertjes gebruikt vet je de muffinvorm nog even in met een beetje boter. Zeef de bloem boven een grote kom. Voeg de suiker, bakpoeder, vanillesuiker en een snufje zout toe. Maak in de midden een holletje en giet de melk, boter, limoenrasp, limoensap en eieren er in. Roer alles met een houten lepel goed door elkaar. Verdeel het beslag over de muffinvormpjes en bak ze 20 tot 25 min in de oven mooi goudbruin.

Bron www.leukerecepten.nl

Materialen Muffinbakvorm met papieren muffinvormpjes

theSword Magazine

! N I W & AIL

Invotis Papieren zak vaas

Een originele vaas is niet makkelijk te vinden, maar je kunt je zoektocht beëindigen: wij hebben de perfecte vaas voor je. Hij lijkt op een verkreukelde papieren zak, maar in werkelijkheid is het een keramieken vaas. De vaas is verkrijgbaar in twee verschillende formaten en heeft een witte kleur. De binnenkant is geglazuurd, waardoor de vaas waterdicht is. De kleur van de binnenkant is bruin. Aan de onderkant van de vaas zitten viltjes, zodat de ondergrond niet beschadigd raakt.

theSword e-Magazine geeft 5x een ‘Invotis Papieren zak vaas’ weg Kans maken? Mail voor 30 juni 2015 je naam en adres onder vermelding van ‘Papieren zak vaas’ naar: winactie@theSwordMagazine.nl. Winnaars krijgen schriftelijk bericht

theSword Magazine

Recensie Inferno

Dan Brown Luitingh-Sijthoff ISBN 9789024561858 480 paginaâ&#x20AC;&#x2122;s mei 2013

Robert Langdon wordt deze keer in een race tegen de klok door heel Florence gesleurd. Dan Brown krijgt het weer voor elkaar je de neiging te geven direct na het lezen van het boek een ticket te boeken naar de stad die in dit verhaal centraal heeft gestaan. Hij deed het eerder met Parijs (The Da Vinci Code) en Rome (Angels and Demons/Het Bernini Mysterie) en nu dus met Florence. Zijn boeken zijn naast thrillers met een vraagstuk waar je even over blijft denken ook te zien als reisgidsen, zoveel achtergrondinformatie geeft hij de lezer.

name weten wat zij van het einde vinden. Ik ben zelf namelijk behoorlijk verwonderd en ietwat geschrokken van mijn reactie erop. En dat is interessant. Knap werk van Dan Brown!

Het verhaal (dat ik omwille van hen die nog gaan lezen niet uit de doeken wil doen) is, zoals inmiddels gewend van Dan Brown, complex opgebouwd. Je hebt eigenlijk direct een tweede keer lezen nodig om alles goed op zâ&#x20AC;&#x2122;n plaats te laten vallen. Vreemd genoeg worden bepaalde zaken tegelijkertijd ook wat voorspelbaar. Je weet hoe hij sommige situaties beschrijft. Dit zorgt ervoor dat je gaandeweg de alinea al weet hoe deze afloopt. Gelukkig werkt dit niet teleurstellend. Je ogen flitsen eerder nog sneller over de woorden om te zien of je vermoeden inderdaad juist is. Wat me wel teleurstelde was de vertaling. Naar mijn idee had deze wel beter gekund, maar wellicht focus ik nu op het verkeerde. De volledige aandacht zou uit moeten gaan naar het thema van het boek, waar ik niets over wil verraden. Het beste is blanco aan dit boek te beginnen. Het is een realistisch onderwerp dat aanzet tot denken. Vooral over het intrigerende plan waarmee het verhaal afgerond wordt. Ik denk dat een auteur het hoogst haalbare heeft bereikt wanneer mensen niet alleen langer dan het lezen van het boek blijven nadenken over het geschrevene. Ik heb nog een hele tijd met Inferno in mijn hoofd rondgelopen met de wens het iedereen aan te smeren die ik maar bereid vond het boek te lezen. Ik wil met 54

Tekst Linda Everts

theSword Magazine

Column

Tekst Gustaf Kreuz Foto Shutterstock.com

Het is de maand van actie. We hebben eerst voornemens mogen maken en er daarna aan mogen wennen. Maar de kale bomen zitten nu goed in het blad, de bloemen bloeien, we zijn op gang in 2015. In februari of maart kon een voorgenomen beslissingen nog uitgesteld worden. Met een goed excuus. Maar die maanden, die tijd is nu voorbij. Er zijn inmiddels talloze mensen die een eigen bedrijf beginnen. Vol goede moed starten ze een onderneming en bereiken een keerpunt in hun leven. Andere vertrekken voor een lange reis of emigreren zelfs. Juni is de maand om dit te doen. De zomer is aantocht en daarna klopt de herfst alweer aan. Dan zijn de kansen vervlogen en is de tijd voorbij. Deze overtuiging haal ik uit het ritme van een jaar. Zonder wetenschappelijk onderzoek te bekijken, wil ik u erop wijzen dat het in juni â&#x20AC;&#x2DC;nu of nooitâ&#x20AC;&#x2122; is. Het eerste terrasje pikken was mooi, dromen aan de keukentafel ook. Juni geeft mij het gevoel dat de tijd niet vliegt. Mei is geweest en juli moet nog komen. Er is niets aan de hand, ik sta midden in het leven. Maar door de jaren heen, kun je de maanden leren lezen. Vooruit kijken in het leven is beangstigend, want de tijd vliegt. Maar het beredeneren van de tijd geeft je een voorsprong op jezelf.

Natuurlijk zijn er veel zaken in het leven die gebeuren. Die je overkomen en waar je nauwelijks invloed op hebt. De negentig jaren van een mensenleven spelen historisch gezien geen enkele rol. De afgelopen honderd jaar worden misschien herinnert door de waanzinnig snelle communicatieve ontwikkelingen. Maar wij als individu zijn een druppel in de zee. Waar u nu misschien denkt dat ik afglijd naar pessimisme, put ik hier veel positiefs uit. Ik geniet ervan om het leven bij de kladden te grijpen en naar mijn hand te zetten. De control-freak in mij glundert van oor-tot-oor. Ik ga het doen, de wereld is van mij. Het gebeurt in juni of gaat nog minimaal een jaar duren. Van uitstel komt afstel. Geloof me en beslis! Geloof me en doe!

theSword Magazine

Eind juni verschijnt bij The House of Books:

Ritueel Isa Maron

Het derde deel in de koelbloedige serie De Noordzeemoorden De Noordzeemoorden; een vierdelige thrillerserie die de lezer meevoert van Amsterdam naar Texel, en verder langs de Noordzee. Op overtuigende wijze schiep Maron een wereld waarin de levens van rechercheur Maud Mertens en student Kyra Slagter samenkomen. Massaal raakten lezers in de ban van de verdwijning van Kyra’s zus Sarina. In Ritueel, deel 3 van de serie, komt het onderzoek naar haar vermissing in een stroomversnelling. Kyra en Maud beseffen dat de zaken waar ze aan werken groter zijn dan ze ooit hadden kunnen vermoeden. GOOD TO KNOW:    

Filmrechten Noordzeemoorden verkocht Isa Maron is beschikbaar voor interviews Rechten Noordzeemoorden verkocht aan Duitsland Drukproef beschikbaar

‘Zinderende thriller.’ **** AD ‘Een mooie mix van gruwel en Hollandse “gewoonheid”, onberispelijk en met veel vaart geschreven.’ VN Detective & Thrillergids ‘Nagelbijtend spannende thriller met buitenlandse allure.’ Crimezone / Hebban.nl Isa Maron heeft inmiddels vijf succesvolle thrillers op haar naam staan. Haar debuut Passiespel werd verkozen tot Beste Nederlandse Vrouwenthriller. Met Galgenveld en IJskoud, de eerste twee delen van De Noordzeemoorden, bevestigde ze haar talent en zette ze een nieuwe standaard op thrillergebied. isamaronwelkom @isamaron 56

theSword Magazine

Voor meer informatie, beeldmateriaal, een interview of speciale acties

Recensie Passagier 23 Sebastian Fitzek The House of Books ISBN 9789048825271 352 paginaâ&#x20AC;&#x2122;s april 2015

Jaarlijks verdwijnen er gemiddeld 23 passagiers op cruiseschepen. De vermisten gaan de boeken in als zelfmoordgevallen. Politiepsycholoog Martin Schwarz weet er alles van, want hij verloor vijf jaar geleden zijn vrouw Nadja en zoon Timmy op het cruiseschip Sultan of the Seas. Niemand heeft ooit kunnen ophelderen wat er tijdens die noodlottige reis is gebeurd. Aangenomen werd dat Nadja de bedwelmde Timmy eerst over de reling heeft gegooid en daarna zelf is gesprongen.

Passagier 23 is gewoon een geweldig boek en 5 sterren waard.

Dan krijgt Martin een bericht van de excentrieke gepensioneerde Gerlinde Dobkowitz, die permanent op het cruiseschip woont. Zij heeft nieuws over zijn gezin. Hij boekt een hut voor twaalfduizend euro en gaat aan boord van het gewraakte schip. Van Gerlinde krijgt hij de teddybeer van Timmy die een Anouk, die acht weken daarvoor spoorloos verdween, in een prullenbak heeft gestopt. Martin wordt door scheepsmagnaat Yegor Kalinin gevraagd om dit mysterie op te lossen. De auteur zet een zeer realistisch beeld neer van het leven op een cruiseschip. Al voert hij in het begin zoveel personages op dat het je als lezer even duizelt. Maar al snel wordt je betrokken in alles wat zich op het schip afspeelt. Fitzek verweeft alle verhalen zeer kunstig en vloeiend met elkaar tot een mooie verhaallijn. Humorvol, gruwelijk, realistisch maar ook vol met allerlei onverwachte wendingen. Wanneer je verder leest, komen de personages tot leven en bouwt Fitzek de spanning zenuwslopend op. Vooral Martin wordt op de voet gevolgd en raakt je als lezer. De plot volgt als je hem niet meer verwacht. Door deze huiveringwekkende psychologische thriller kijk je ineens heel anders naar zoâ&#x20AC;&#x2122;n luxe reis op een cruiseschip! Tekst Ellen De Vriend theSword Magazine

Foto ÂŠ Edwin Weers

Interview

theSword Magazine

Schrijver en regisseur Jasper Polane (1973) weet met behulp van crowdfunding eind vorige zomer het eerste deel van zijn boekenserie ‘De Onzichtbare Maalstroom’ uit te geven. Gelukkig voor ons, want ‘Lege Steden’ blijkt een heerlijke doorlezer met veel potentie. Het verhaal volgt onder andere de bloedstollende situaties waarin wetenschapper Werner Boren zich bevindt na een onwaarschijnlijke reis naar een parallelle wereld. Een must read dus voor fans van tv-series als Fringe en Doctor Who. Onlangs kwam het tweede deel van de reeks, Vorstin van de Kou, uit via uitgeverij Quasis. Dit vervolg op ‘Lege Steden’ belooft nog spannender en duisterder te zijn dan zijn voorganger. Voor de gelegenheid spraken wij met de schrijver van deze veelbelovende fantasyreeks.

theSword Magazine

Hoe zou je de boekenserie De Onzichtbare Maalstroom omschrijven? Een serie spannende fantasy thrillers, die hier en daar tegen de horror- en sciencefictiongenres aanschuren. Het verhaal gaat over een spionagefirma, de firma Alix, die een apparaat ontwikkelt waarmee ze naar andere werelden kunnen reizen. Maar dan blijken in die werelden eeuwenoude gevaren te huizen die de mensheid bedreigen.

Tekst Lisa Marie Kuiper Foto’s Jasper Polane

Wat heeft je beïnvloed bij het schrijven van de verhalen? Amber van Roger Zelazny en Stephen King’s Donkere Toren zijn series die gaan over parallelle werelden, boeken die ik als tiener heb gelezen en me zijn bijgebleven. Toen ik aan de serie begon las ik veel over kwantummechanica en dat heeft zeker zijn weerslag gehad. Verder heb ik me voor Lege Steden laten inspireren door het Amerikaanse McCarthyisme in de jaren 50 en Jane Austen’s Pride and Prejudice.

Hoe lang werk je al aan De Onzichtbare Maalstroom? Ik begon aan Lege Steden in 2008, dus dat is nu bijna zeven jaar. Maar Vorstin van de Kou bevat fragmenten van een boek dat ik vóór Lege Steden schreef. Als je die meetelt werk ik er nu bijna acht jaar aan. Fantasy is een genre waarin bijna alles al eens is beschreven. Hoe zorg je ervoor dat een verhaal origineel blijft? Ik probeer vooral bij mezelf te blijven, te schrijven wat ikzelf gaaf vind. Zoals ik al eerder vertelde bevatten deze boeken elementen uit de sciencefictionen horrorgenres. Door die te combineren met fantasy ontstaat gelijk al iets anders. Zo zijn mijn hoofdpersonen geheimagenten

en gedachtelezers, die zich bezighouden met spionage en zoeken naar geheimen. Daardoor krijg je een heel ander verhaal dan wanneer het zou gaan over ridders en boerenzonen op een queeste.

nog spannender en duisterder dan Lege Steden. We ontmoeten nieuwe personages, maken kennis met nieuwe werelden en we komen meer te weten over de dubbelaars en hun gaven.

Wie is je favoriete personage uit de boekenserie? Heike, omdat ze vol tegenstrijdigheden zit. Aan de ene kant gedraagt ze zich naar haar victoriaanse opvoeding en is ze een beetje stijfjes en preuts, aan de andere kant is ze ambitieus en een tikje arrogant. Momenten dat de verschillende kanten van haar karakter botsen zijn leuk om te schrijven. Heike’s jongere zusje Lise is ook leuk. We maken in Vorstin van de Kou kennis met haar en ze speelt een grote rol in deel 3.

Hoe ziet de toekomst eruit voor De Onzichtbare Maalstroom? De serie gaat in het totaal uit vier delen bestaan. Ik heb begin dit jaar een overzicht geschreven van de hele reeks, dus ik weet ongeveer hoe het afloopt, maar ik ontdek eigenlijk de precieze verhaallijn van elk boek tijdens het schrijven. Ik ben nu ongeveer op de helft van deel 3 met schrijven.

Het verhaal in Lege steden wordt op een gegeven moment vrij duister. Waarom heb je hiervoor gekozen? Ik wilde een keerpunt in het verhaal hebben op het moment dat Werner zijn uitvinding doet, om te laten zien dat het reizen naar andere werelden helemaal niet zo’n goed idee is. Toen ik Lege Steden schreef had ik last van nachtmerries. Die heb ik gebruikt voor de tweede helft van het boek, soms letterlijk: wanneer een vrouw haar nachtmerrie aan Heike vertelt is dit een droom die ik zelf heb gehad. Daarom was het ook niet moeilijk om te schrijven, ik kende het tenslotte al. Het tweede deel van de serie, Vorstin van de Kou, is net uit. Wat kunnen lezers verwachten? In een wereld waar het nooit licht wordt is Edison op zoek naar Werner Boren. Als ze hem vindt blijkt deze versie van Werner echter heel anders – en veel gevaarlijker – dan de Werner die ze kent. Dit deel is theSword Magazine

Je hebt op de Elf Fantasy Fair de serie gepromoot. Heb je al fans van de boeken ontmoet? Elfia was heel leuk. Maar wel koud! Het was leuk om te merken dat lezers van Lege Steden me opzochten omdat ze het tweede deel wilden. Iemand kwam bij de stand vragen wanneer Vorstin van de Kou uitkwam. Nou, die lag er al! Wat kunnen we nog van je verwachten? Allereerst natuurlijk deel 3 en 4 van De Onzichtbare Maalstroom. Daarnaast ben ik een kort verhaal aan het schrijven met Edison in de hoofdrol dat zich in dezelfde wereld(en) afspeelt. Zowel Lege Steden als Vorstin van de Kou zijn nu te bestellen via Quasis en bol.com

theSword Magazine

Lekkerrr

Mini galette met mango frambozen

Instructies

Zoete Franse gebakjes met vers fruit en een knapperige korst geserveerd met slagroom IngrediĂŤnten (voor 4 stuks)

Bron www.leukerecepten.nl

190 gr bloem + om te bestuiven 50 gr suiker snufje zout 115 gr koude boter 60 ml ijskoud water 1 ei 2 eetlepels paneermeel 1 kleine mango 125 gr frambozen 1 theelepel citroensap 2 eetlepels suiker + om te bestrooien Slagroom om er bij te serveren

Materialen Plastic folie Bakplaat met bakpapier deegroller

Meng in een kom de 190 gr bloem, 50 gr suiker en een snufje zout. Snijd de boter in blokjes en kneed vluchtig met koude handen of met een mixer door elkaar door het meel. Voeg het ijskoude water toe en kneed tot een bal. Als het deeg goed koud blijft krijg je een knapperig resultaat. Wikkel de bal in plastic folie en leg een uurtje in de koelkast. Schil de mango en snijd het vruchtvlees in blokjes en meng deze de frambozen, citroensap en 2 eetlepels suiker. Verwarm de oven op 200 graden. Neem het deeg uit de koelkast en verdeel in 4 stukken en rol tot ballen. Bestrooi een oppervlakte met een beetje bloem en rol een bal uit tot ongeveer 18 tot 20 cm doorsnede en leg op de bakplaat met bakpapier. Bestrooi het middelste gedeelte met een beetje paneermeel (hierdoor trekt het vocht van het fruit minder snel in het deeg). Verdeel wat mango en frambozen er over. Vouw een randje naar binnen, een stukje over het fruit. Vouw het volgende stukje naar binnen en ga zo het hele rondje rond. Klop het ei los en bestrijk het deeg hiermee. Bestrooi de galettes met een beetje suiker en bak ze in ongeveer 25 minuten mooi bruin en gaar in de oven. Klop ondertussen de slagroom (eventueel met een beetje suiker) stijf en serveer bij de galettes. Ze zijn zowel warm als koud lekker. Tip: vervang de mango en frambozen ook eens door aardbeien, perziken, of blauwe bessen

theSword Magazine

Recensie Dood in december Jo Claes Uitgeverij Houtekiet ISBN 9789089240767 414 paginaâ&#x20AC;&#x2122;s juni 2010

Jo Claes is een Vlaamse auteur en zoals het geval is in zijn eerdere misdaadromans verweeft hij historische en mythische elementen in zijn verhaal. De rode draad in dit boek is de legende van fiere Margriet. Haar verhaal is opgetekend in een zogenaamde zeldzame wiegendruk. Dit boek is in het bezit van een medewerkster van de faculteitsbibliotheek van Godgeleerdheid. Vanwege het 35-jarig bestaan van de bibliotheek wordt er een tentoonstelling georganiseerd met diverse incunabelen. Wat dit precies is, wordt uitvoerig uit de doeken gedaan. De manier van leven van deze medewerkster, Joke Bielen, wordt uitvoerig beschreven. Wellicht nodig om de verhaallijn goed te kunnen begrijpen, maar het intro vond ik op deze manier te lang.

ingenieus uitgewerkt waarbij er meerdere verhaallijnen door elkaar lopen. Als je van speurwerk houdt met een geschiedkundig vleugje dan is dit boek de perfecte mix.

Thomas Berg, de Leuvense rechercheur bezoekt deze tentoonstelling op invitatie van zijn oude jaargenoot. Ze hebben elkaar twintig jaar niet gezien! Alex de Keijzer, hoofd van de bibliotheek, heeft net als Thomas godsdienst gestudeerd. Echter, Thomas ging na een jaar criminologie studeren. Na de tentoonstelling ontmoeten ze elkaar sneller dan verwacht, maar onder minder gunstige omstandigheden. De volgende ochtend wordt het lijk van Joke Bielen in de rivier aangetroffen. Het verhaal draait om de incunabel, er zijn namelijk veel kapers op de kust. Is dit een motief of moet het motief in de relatiesfeer gezocht worden? Een crime passionel wellicht. Als enkele dagen later een mogelijke verdachte vermoord wordt aangetroffen bij het beeld van fiere Margriet geeft dat weer nieuwe perspectieven in deze moeilijk oplosbare moordzaak. In een rustig tempo vertelt Claes zijn verhaal, aan de hand van historische ingrediĂŤnten. Voor de lezer is het gissen naar de dader of de daders en het plot wordt

Tekst Wemmie Wolf

theSword Magazine

Column

Perspectief

Tekst Sylvia Bakker

Wanneer ik vroeger mijn bord niet wilde leeg eten, zei mijn moeder tegen mij dat de kindertjes in Afrika dolblij zouden zijn met zo’n heerlijk bord eten. Ik maak deze opmerking ook regelmatig gekscherend tegen bijvoorbeeld mijn collega’s die van alles onnodig weggooien en ook wanneer ik zelf dingen weggooi uit de koelkast, omdat ik die week blijkbaar dingen heb ingeslagen die ik niet nodig had. Nu is dit natuurlijk allemaal met een grote knipoog, maar een beetje perspectief houden vind ik wel belangrijk. Dus dat je alles wat je hebt niet allemaal voor lief neemt en normaal gaat vinden. Ik en velen met mij zijn eigenlijk gewoon enorme bofkonten dat we blijkbaar zoveel eten kunnen kopen dat we het niet allemaal op kunnen en dat we het geld hebben om spullen te kunnen kopen die we niet echt nodig hebben. En dan wonen we ook nog in een land waar geen oorlog is en waar we over het algemeen mogen zeggen en denken wat we willen. Dit is iets waar ik het toevallig de laatste weken met meerdere mensen om mij heen over gehad heb.

Misschien komt dat omdat we al weken lang de discussie over bed, bad en brood krijgen voorgeschoteld in de media, en de aardbeving in Tibet en de bootvluchtelingen die verdrinken voor de kust van Italië. Er lijkt meer dan genoeg ellende te zijn in de wereld om een beetje perspectief te bieden voor onze eigen problemen.

en we hebben dit al zo vaak langs zien komen dat het op een of andere manier aan betekenis verliest. Hoe meer slecht nieuws we langs krijgen, hoe meer dit ons lijkt te verharden voor alles dat niet in onze eigen achtertuin gebeurt. En we lijken het bijna normaal te vinden dat wij bepaalde dingen wel hebben en andere mensen op de wereld niet. En dan is het soms best goed om te beseffen dat het eigenlijk best mazzel hebben is dat je wiegje hier stond. Ik wil hiermee helemaal niet zeggen dat dit betekent dat je een maandsalaris zou moeten storten op giro 555 of zou moeten vinden dat wij de grenzen zouden moeten open zetten voor asielzoekers. Meningen en politieke overtuigingen verschillen en ik heb hier uiteraard zelf een mening over, maar het doel van deze column is niet om hier een discussie over te starten. Ik noem deze voorbeelden alleen omdat ze mij persoonlijk aan het denken zetten over perspectief. Dat het soms best wel goed is om de bigger picture te bekijken en daar je eigen situatie mee te vergelijken. En dat betekent niet dat je nooit mag balen of verdrietig mag zijn omdat anderen het minder hebben, maar dat het je wel soms een klein beetje kan helpen om de zwaarte daar uit te halen. Een beetje kindertjes in Afrika denken voor je eigen bestwil dus.

Hoewel ik ook aan mezelf merk dat ik een beetje murw wordt van de ellende die allemaal over ons heen wordt gestort in de media. Ik praat dat niet goed, maar dat lijkt wel het effect te zijn van al dat negatieve nieuws. Er is zoveel mis met de wereld theSword Magazine

theSword Magazine

Recensie Toen ik jouw zag

Isa Hoes Ambo/Anthos Uitgevers ISBN 9789047203148 278 pagina’s januari 2015

Het boek vertelt het verhaal van iemand die haar grote liefde ontmoet en daarna verliest aan de donkerte van een depressie. Ik herkende een aantal van de omschrijvingen die iemand die aan depressies lijdt zou gebruiken om zijn of haar omstandigheden te omschrijven, maar ik heb voor het lezen van dit boek nooit nagedacht over de andere kant van het verhaal. De mensen die moeten leven met een depressie in hun buurt. Ik begrijp nu dat niet alleen de patiënt het moeilijk heeft, maar dat het een ondraaglijke last voor de omgeving kan zijn wanneer je iemand ziet verdrinken en niets voor die persoon kan betekenen. Daarnaast heb ik, ook al klinkt dat wellicht raar voor vele oren, een begrip gekregen voor het komen tot een besluit tot zelfdoding. Wanneer zoiets gebeurt, wenden mensen zich vaak tot uitspraken als ‘Hoe ver moet je heen zijn om zoiets te doen?’, ‘Er is toch altijd nog wel iets om voor te leven?’, ‘Wat een laffe actie!’. Ik kan me best voorstellen dat het zo donker is in je hoofd, in je ziel, dat zelfs de grootste lichtpunten in je leven niets meer dan een vaag schijnsel brengen, tot ook dat weg is en je gewoonweg niet verder kunt en uitkijkt naar het moment waarop het allemaal voorbij is. ‘Ja maar zijn vrouw en de kinderen dan?!’. Ik snap zo’n reactie heus wel, maar het is niet mogelijk om te leven voor anderen. Zeker niet wanneer je eigen vuur vermindert tot waakvlam, en die bij het minste zuchtje nauwelijks overeind kan blijven. Leven is niet makkelijk, je kunt er geen studie voor volgen, je moet het maar leren terwijl je ermee bezig bent. Dat lukt simpelweg niet iedereen. Een aantal stukjes uit het boek die me raakten:

Blz 73: ‘Antonie was er niet goed in aandacht te geven aan de mensen van wie hij het meest hield.’ Misschien geldt dit in zekere mate wel voor iedereen. Zijn je naasten niet de eersten waar je je peilen op richt? Aandacht geven is aandacht krijgen. En wanneer deze van te persoonlijke aard is, kan dat andere mensen eng dichtbij laten komen. Wanneer je alleen donkerte te bieden hebt, wil je dat niet laten zien. Blz 83: ‘Nou het lijkt mij heel raar als ik niets door kan geven, dat ik hier helemaal voor niets ben.’ Blz 102: ‘Ik denk nu dat Antonie eigenlijk erg op zoek was naar iemand die zei hoe hij moest leven.’ Blz 115: ‘Zorgen voor Merlijn is een taak. Ik heb dus een functie!’ Hij is zoekend geweest naar de reden van zijn aanwezigheid op aarde. Wat is mijn doel, reden, meerwaarde? Ik herken die vragen wel en vermoed zodoende dat veel mensen die lijden aan depressiviteit een gebrek aan doelen, nut, motivatie hebben. Voor mij persoonlijk ligt daar ook een gedeelte van de remedie. Al vraag ik me nu weer af of het wel gedeeltelijke remedie is, of dat het gewoon wegstoppen en afleiden is. Blz 143: ‘Ik kon er lang in meegaan, maar stapje voor stapje worstelde ik me er uit. Soms kon ik je meetrekken, weg uit die sombere buien. De ene keer lukte dat snel, de andere keer met veel geduld en veel gesprekken. Maar soms kwam je niet meer achter me aan.’ Blz 169: ‘Ik vertel over mijn poging hem eruit te krijgen. Hij stemt toe, maar doet niets. Mijn frustratie en onmacht daarover, het niets kunnen doen, hoe graag ik het ook wil, maken me murw.’

theSword Magazine

Blz 186: ‘Hoe vaak heb ik dat niet tegen je gezegd? Zet die knop eens om. Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Zoiets kun je niet zeggen tegen iemand die depressief is.’ Deze stukjes geven me een beeld van de ander die de depressie aan de buitenkant mee maakt. Hoe moeilijk het is om iemand steeds verder in het drijfzand te zien wegzakken. Je zwaait met takken om vast te grijpen, je sleept hele boomstammen, maar de ander ziet het gewoonweg niet of is niet bij machte de armen op te heffen om vast te pakken. Dat moet onnoemelijk frustrerend en pijnlijk zijn. Blz 183: ‘Ik wil zo graag begrijpen wat het nou is, waar hij allemaal aan ligt te denken. Ik weet het niet, Isa.’ In een zin precies beschreven hoe het is om te leven met een depressie. Zowel voor een naaste als voor een patiënt. De naaste wil zo graag helpen en de patiënt wéét oprecht de simpelste vragen niet (meer) te beantwoorden. Mijn eigen ervaring is dat het krijgen van vragen juist stilte in de hand werkt. Dat wil zeggen, open vragen. Er zijn te veel antwoorden mogelijk. Ja/ Nee vragen of multiple choice werken beter. Maar dat was wellicht alleen in mijn geval zo.

er niemand schuld, hoeft niemand iets te doen, maar houdt de ellende wel op. Ik heb het boek nu twee keer gelezen en weer zit ik op het eind in tranen. Ik weet niet wat erger is. Je leven leven zonder zo’n liefde te kennen. Of het wel te kennen, maar te moeten loslaten. Wat we in het leven uiteindelijk toch allemaal zullen moeten doen. Ik voel vaak pijn omdat ik alleen ben en dat maar op geen enkele manier veranderd kan krijgen. Maar misschien bespaart het lot me op deze manier wel een veel ergere pijn. Misschien draaf ik in deze gedachtegang veel te ver door, maar alles wat maar een klein beetje helpt qua verlichting is iets positiefs.

Blz 184: ‘Dat er een vliegtuig op ons huis valt als ik lig te slapen.’ Blz 235-236: ‘Eerst is hij naar het strand gereden t/m Nu kijkt hij mij aan.’ (beschrijving van zijn pogingen te komen tot een zelfdoding, maar het uiteindelijk niet kunnen doorzetten.) Iemand die depressief is wil vaak niet dood, maar vind het ondraaglijk om te leven. Helaas is op een bepaald punt het leven wegnemen nog het enige dat het ondraaglijke wegneemt. Vandaar de opmerking over het vliegtuig. Overkwam me maar iets. Dan heeft

Tekst Linda Everts

theSword Magazine

Column

Landschap

Tekst Mariola Dirkzwager Foto www.animaatjes.nl

Vandaag ben ik een landschap. Verstild, verstomd. In het schemer onttrokken van bijna alle kleur. Ik waai het stof langs de zolen van de schoenen die mijn grond betreden. Blaas een verloren blad voorzichtig langs de grond. Een korrel zand danst in slow motion voor me uit. Surrealistisch in beweging gaat alles net niet vooruit. Ik adem in, en langzaam uit. Mijn lucht die zindert van belofte. Alsof er iets, of niets gebeuren gaat. Duizend hoeven rennend door het zachte, dorre, gras schudden mijn zandgrond langzaam los. Zwart krijgt kleur. Wit verblindt, verrast. De windmolens draaien, de bomen waaien en de zon schijnt op volle kracht. Donkere wolken pak ik langzaam samen. Dynamiek in vol contrast. Ik vul mij met het water dat de wolken laten gaan. Verander trage modderstromen in kolkend, bruisend water. Ik adem in, en langzaam uit. Mijn lucht die zindert van belofte in het grijsblauw van de schemernacht. Een rivier landt in mijn bedding van een vergane dag. Ik blaas het laatste stof voorzichtig door het water. Vandaag ben ik een landschap. Verstild, verstomd.

theSword Magazine

! N I W & L I A M Balvi Book Crush bladwijzer

theSword e-Magazine geeft 10x ‘Balvi Book Crush bladwijzer’ weg Kans maken? Mail voor 30 juni 2015 je naam en adres onder vermelding van ‘Balvi Book Crush bladwijzer’ naar: winactie@theSwordMagazine.nl. Winnaars krijgen schriftelijk bericht

Wat gebruik jij als je wilt onthouden waar je bent gebleven in je boek: een bonnetje van de winkel, een papieren snipper of een heuse bladwijzer? De Book Crush bladwijzer van Balvi heeft het uiterlijk van een geplette man, die ook druk aan het lezen is. Zijn voeten steken uit het boek, zodat je altijd eenvoudig de goede pagina kan terugvinden. De Book Crush bladwijzer is een handig hulpje voor de echte boekenworm. Het is ook een ontzettend leuk cadeau voor iedereen die dol is op lezen.

theSword Magazine

Recensie De ontsnapping

Heleen van Royen Lebowski Publishers ISBN 9789048825226 296 pagina’s april 2015

Julia de Groot is zesendertig. Op het eerste gezicht ontbreekt het haar aan niets, maar de werkelijkheid is anders. Haar passieloze huwelijk, het gezinsleven en het juk van het huishouden benauwen haar zo dat ze een radicaal besluit neemt. Van de ene op de andere dag verlaat ze man en kinderen en vertrekt naar de zon. Julia wordt vergezeld door de geest van haar jonggestorven broer Jimmy, met wie ze vlak voor zijn dood een geheim verbond heeft gesloten. Jimmy helpt zus ‘Jules’ op weg en moedigt haar aan, terwijl Julia, afgesneden van man en kinderen, alles probeert waar te maken wat ze hem ooit heeft beloofd. Wanneer Julia de onweerstaanbare Romeo ontmoet, ontdekt ze wat ze haar leven lang heeft gemist, zowel in haar hart als in haar bed. Romeo dwingt Julia af te rekenen met het verleden en stelt haar de hamvraag: durft ze nog terug naar huis? Recensie Er zijn veel mannen en vrouwen die op een bepaald moment in hun leven denken: “Is dit het nu?” De ontsnapping gaat over Julia: 36 jaar, getrouwd en moeder van twee kinderen. Een huwelijk zonder passie, het gezinsleven dat haar benauwt en de sleur van het reilen en zeilen thuis… Julia worstelt duidelijk met haar rol in het leven. Zo had ze het zich niet voorgesteld. Julia neemt een rigoureus besluit: ze pakt haar spullen en verlaat haar gezin. Ze gaat op reis, al weet ze nog niet precis waarheen en voor hoe lang… De ontsnapping Heleen van Royen weet de twijfels van Julia duidelijk bloot te leggen. Het plotselinge vertrek van Julia is onbegrijpelijk voor haar gezin, maar ook voor de lezer. Er is toch wel een andere uitweg dan gewoon maar je boeltje te pakken en het leven van je kinderen compleet overhoop te gooien? Julia komt in Portugal terecht en

gaat op zoek naar de Julia van vroeger. Langzaam kom je als lezer steeds meer te weten over Julia en begin je haar beter te begrijpen. De beslissingen die Julia neemt tijdens haar reis, zorgen er voor dat je blijft lezen. Zal ze in Portugal de rust vinden die ze zoekt? Romeo en Julia Het klinkt zo romantisch wanneer Julia een aantrekkelijke man ontmoet met de naam Romeo. Het heeft zo moeten zijn… Julia is er van overtuigd! Maar het zorgt er ook voor dat ze bepaalde grenzen zal overschrijden. Kan ze haar man Paul dan nog wel recht in de ogen aankijken als ze terug gaat naar huis? Julia wil van Romeo maar één ding, maar hij laat zich ook van een heel andere kant zien. Hij wil dat ze de schimmen uit haar verleden eindelijk eens onder ogen komt. Eerlijk zijn over het verleden… De ontsnapping van Heleen van Royen is een heerlijk boek waarin je blijft lezen!

Tekst Irene Kalsbeek

theSword Magazine

In mei 2015 verschijnt bij Moon:

De Wildlingen – De kraaienfluisteraar Jacob Grey Eerste deel van veelbelovende fantasytrilogie over een jongen die opgroeit met kraaien Een duistere dreiging. Een stad in gevaar. Een jongen met macht over kraaien. Blackstone was ooit een bloeiende metropool. Maar dat was vóór de Duistere Zomer – een golf van misdaad en geweld onder leiding van de beruchte Spinnende Man, die de stad had overspoeld. Nu, acht jaar later, laat de Spinnende Man opnieuw van zich horen, en een jongen genaamd Kra staat op het punt in zijn web te worden gevangen. Kra heeft zich nooit verwonderd over zijn vermogen om met kraaien te communiceren. Maar wanneer er een nieuwe Duistere Zomer dreigt, ontdekt Kra de verborgen wereld van de wildlingen van Blackstone – mensen die met dieren kunnen praten en ze kunnen beheersen. Kra blijkt een van hen te zijn en om zijn stad te redden, moet hij snel leren omgaan met gaven waarvan hij nooit had vermoed dat hij ze had en moet hij zich voorbereiden op zijn strijd tegen een onvoorstelbare duisternis.   

Rechten binnen drie maanden tijd verkocht aan 28 landen Grote bioscoopfilm in de maak door Fox 2000 Door magische sfeer, unieke setting en spannende actiescènes een must read voor kinderen vanaf 10 jaar

Er is weinig bekend over de mysterieuze Jacob Grey. Men zegt dat hij in een grote stad in de Verenigde Staten woont, waar hij ’s nachts over straat zwerft terwijl hij zijn wonderbaarlijke verhalen verzint. Hij heeft een grote liefde voor dieren en praat ook tegen kraaien maar niemand weet of hij hen echt kan verstaan. Voor meer informatie, beeldmateriaal, of speciale acties

kunt u contact opnemen met Ruth Visser: E: ruth.visser@overamstel.com, 020-52 39 155, M: 06-22 66 76 07 theST:word Magazine

Column

Just Marvelous, darling Terwijl de gemoederen in de wereld van non-binaire, homoseksuele tekenfilmfiguren weer bedaard leken te zijn, liepen ze in de wereld van Marvel Comics juist op. De gay community vierde feest, want Bobby “Iceman” Drake – een lid van de X-Men – is uit de kast gekomen. Nou ja, eigenlijk is hij eruit getrokken door de telepathisch begaafde Jean Grey.

Toch is Marvel geen zwart-wit denker. Gooi er een klodder rood bij en je krijgt Deadpool: de anti-held van wie volgend jaar een film in de bioscoop zal verschijnen. Schrijvers Hastings en Simone hebben reeds in 2013 verklaard dat Deadpool panseksueel is. En nee, dat heeft niets met seksuele aantrekkingskracht tot keukengerei te maken. Het houdt in dat men niet alleen op binaire, maar ook op non-binaire genders valt (zie voor meer informatie hierover mijn column in de vorige editie van theSword). Een ietwat meer uitgebreide variant van biseksualiteit, dus.

Maar waarom wordt panseksualiteit wel vertegenwoordigd en biseksualiteit niet? Het antwoord op deze vraag kwam uit een hoek van mijn telefoon. Vanuit WhatsApp, om precies te zijn. Een vriendin en collega-illustratrice zei namelijk het volgende: En dat was voor een aantal fans nogal een afknapper. Hiermee werd namelijk een regel gebroken, die erg belangrijk is voor de niet-heteroseksuele medemens: “Gij zult niemand uit de kast dwingen”. En al helemaal niet wanneer de persoon in kwestie nog altijd onzeker over zijn geaardheid is en er niet over wil praten. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg de biseksuele community nog een trap na. Hoogstwaarschijnlijk had de schrijver het niet zo bedoeld, maar het voelde wel zo: Bobby gaf aan dat hij misschien wel bi zou kunnen zijn. Dit werd direct door Jean naar het rijk der fabelen gewezen, want – zo stelde zij – iedereen is stiekem een beetje bi, maar Bobby zou 100% homo zijn. Iets waar hij vervolgens schoorvoetend mee akkoord ging. Au, Marvel, stomme zet! Een groot deel van de bicommunity voelt zich sowieso het zwarte schaap in de maatschappij, en dan wordt dit schaap óók nog in de fictieve wereld op zijn rug gegooid en achtergelaten.

“Een personage is een gedachtekind van een tekenaar of schrijver. Dat een ander daar wat over eist, vind ik persoonlijk een lastig punt, juist omdat ik zo veel waarde hecht aan mijn geesteskinderen.” Tja, daar heeft ze wel gelijk in. Ik heb zelf ook een aantal geesteskinderen aan wie ik een geaardheid (en geslacht) heb toegekend, en ik zou het ook niet fijn vinden wanneer iemand eist dat personage X aan zijn/haar wensen voldoet. Dus naar alle waarschijnlijkheid is Bobby Drake homoseksueel en probeerde de schrijver het op een enigszins lastige manier in een verhaal te verwerken. Of misschien verandert het personage in de loop der jaren nog een aantal keer van geaardheid. In de Marvel Comics gebeuren immers wel vaker onmogelijke dingen. Zo gaat vrijwel iedereen dood, maar komt men toch altijd op een of andere manier weer tot leven. Nou ja, behalve Uncle Ben uit de Spiderman comics.

theSword Magazine

Recensie Vergeten grond

Anne Nicolai De Crime Compagnie ISBN 9789491567971 320 pagina’s februari 2015

In ‘Vergeten grond’ verhuizen Rob en Karine met hun dochter Sophie (2) voor zijn werk van Haarlem naar Venlo. Ze wonen daar in een prachtige, maar een beetje afgelegen boerderij. Karine vindt snel werk als docente Engels en gaat parttime werken. Omdat zij niet direct kinderopvang voor Sophie kunnen vinden, besluiten ze een nanny in huis te nemen. Zo trekt Heleen, met haar verpleegkundige achtergrond, in bij het gezin. Maar Karine heeft het moeilijk in haar nieuwe omgeving. Ze verstaat het Limburgse dialect niet, heeft geen leuk contact met collega’s en ook haar leerlingen zijn moeilijk. Omdat Rob meer dan zestig uur per week werkt en soms wekenlang in het buitenland is, heeft ze Heleen hard nodig. Als Sophie regelmatig valt en ook nog in het ziekenhuis belandt, wordt het Karine allemaal teveel. Ze ziet beelden die er niet zijn en raakt verward. Omdat Heleen steeds meer in haar element lijkt en meer en meer gaat overheersen, krijgt Karine haar bedenkingen en gaat ze eindelijk de referenties van haar nanny na. Vergeten grond bestaat uit achttien hoofdstukken met Karine in de ik-vorm. Extreem is de keuze om direct een nanny in huis te nemen als er even geen kinderopvangplaatsen zijn. Een oppas of gastouder had ook gekund. Maar de nanny was voor het verhaal nodig. Anne Nicolai heeft gekozen voor een klein aantal personages. Daardoor speelt veel in het boek zich af in het huis, met Karine, Sophie en Heleen. Het verhaal is soms wat langdradig: weer eten, weer opruimen, weer op de tablet kijken. Maar leuk is de afwisseling met het werk van Karine als docente en collega Myrthe die haar continu dwars zit. Ik vond het jammer dat met die verhaallijn verderop in het boek niets meer is gedaan. En ik vond het ook jammer niet te ontdekken of collega Kathy overspannen raakte door Myrthe’s pesterijen. 74

Het boek leest lekker, maar was niet spannend. Wel is er een soort trigger, waardoor ik toch door wilde lezen. Al had ik al snel in het verhaal door wat er mis was met Heleen. Door de titel ‘Vergeten grond’ had ik andere wendingen in het verhaal verwacht. De titel past niet echt bij het boek, alleen op de laatste bladzijde is er een verwijzing en een uitleg van de schrijfster dat ze de titel al voor het schrijven had. Toch is het een fijne Nederlandse thriller en heb ik het boek graag en met plezier gelezen.

Tekst Ellen De Vriend

theSword Magazine

Recensie Zielsverbond

Eva le Noire De Graveinse Abeel ISBN 9789462600775 845 pagina’s december 2014

Lily wordt wakker in het ziekenhuis. Het enige wat ze zich nog herinnert, is dat ze net verhuisd is en in een bar werkt. Nadat ze ontslagen is uit het ziekenhuis, blijkt echter dat ze al drie maanden op haar nieuwe adres woont. Het is een merkwaardig huis waar vreemde dingen gebeuren. De televisie en de lampen gaan vanzelf aan en uit en ze heeft vreemde dromen over een aantrekkelijke man. Ze ontmoet Sam, die vervolgens verdwijnt. Dan ontmoet ze Vince, die ook verdwijnt. En dan wordt Kevin, een vriend van haar, vermoord. Wanneer ze vervolgens Vayo ontmoet, is het liefde op het eerste gezicht. Maar Vayo’s familie is nogal merkwaardig en Lily’s familie wil niet dat ze met Vayo omgaat. Wat voor geheimen houden ze verborgen voor Lily? En zal Vayo bij haar blijven of overkomt hem ook iets ergs? Zielsverbond maakt met de omslag al direct duidelijk dat er twee belangrijke hoofdpersonen zijn. Je ziet twee halve gezichten op de cover prijken, een helft van een mooie, blonde vrouw en een helft van een knappe man. Samen met de titel prikkelen ze direct de aandacht: wie zijn zij? Snel begin ik dus te lezen in dit boek. Verhaallijn Het verhaal van Zielsverbond begint in het ziekenhuis. We maken kennis met Lily die net ontwaakt. Tot haar verbazing ligt ze in ziekenhuis, al weet ze niet waarom ze hier ligt. Het laatste wat ze zich kan herinneren is dat ze net verhuisd is en in een bar werkt. Het wordt duidelijk dat ze een groot gedeelte van de gebeurtenissen niet meer weet, want de verhuizing is al drie maanden geleden. Terwijl Lily hoopt haar geheugen terug te krijgen, gebeuren er om haar heen vreemde dingen. Op onverklaarbare wijze springen lampen aan en uit en ook de televisie heeft vreemde kuren. En dan heb je nog die steeds terugkerende droom…

Maar dan verdwijnen er op mysterieuze wijze vrienden van Lily. Niemand weet waar ze zijn gebleven, het lijkt alsof ze in het niets zijn opgelost. Wanneer Lily een knappe man ontmoet met de naam Vayo is ze op slag verliefd, maar het lijkt of niemand haar de liefde gunt. Haar familie probeert haar angstvallig bij hem vandaan te houden. Wat is hier aan de hand? Schrijfwijze Het boek is onderhoudend geschreven. Je duikt direct in het verhaal en vanaf dat moment had het boek mij ook in zijn greep. Wegleggen was lastig, want ik brandde van nieuwsgierigheid. Hoe zou dit aflopen? Vaak dacht ik: “nog één hoofdstuk dan,” en vervolgens was ik zo weer een paar hoofdstukken verder. Tja, en toen was het boek uit. Een fantastisch boek, met maar één nadeel… Het heeft een open eind. Nou ja, het verhaal gaat wel verder, maar in het tweede deel en laat die nou nog niet gepubliceerd zijn. En daar baal ik stiekem toch wel een beetje van!

Tekst Irene Kalsbeek

theSword Magazine

D Spotlight

De vader van de vampier Bram Stoker (8 november 1847 – 20 april 1912)

Bram Stoker was niet de eerste die het verhaal van Dracula vertelde, maar zijn schepping is onsterfelijk geworden, terwijl John Polidori’s verhaal ‘The Vampyre’ uit 1819, dat de inspiratiebron vormde, vrijwel niet meer gelezen wordt. Hoewel de naam anders doet vermoeden, heeft Stoker’s boek ‘Dracula’ niets te maken met de legendes over de wrede middeleeuwse Walachijse heerser Vlad Tepes, die ‘Dracul’ (duivel) als bijnaam had: hij had de nare gewoonte om vijanden en soms ook vrienden aan houten palen te rijgen en is daarom de geschiedenis ingegaan als Vlad de Spietser; Stoker’s Dracula is een vreselijke vampier, die leeft van menselijk bloed dat hij uit de hals van zijn slachtoffers zuigt, nadat hij hen gebeten heeft met zijn ijzingwekkend scherpe hoektanden. Hij kan verschillende vormen aannemen om zijn doel te bereiken: een vleermuis, een storm, en hij kan alleen gedood worden door een staak in zijn hart te steken en zijn hoofd af te hakken. Wie had gedacht dat de ziekelijke jongen die Bram Stoker vroeger was, de geestelijk vader zou worden van zo’n gruwelijke romanfiguur? Hij werd in Dublin geboren als derde van zeven kinderen. De eerste zeven jaren van zijn jeugd moest hij door een ziekte, waarvan de oorzaak niet bekend is, in bed doorbrengen, omdat hij nauwelijks in staat was om te lopen. Toch herstelde hij volledig en ging geschiedenis, letter-, wis- en natuurkunde studeren; na eerst als ambtenaar te hebben gewerkt, omdat zijn vader dat ook was, ging hij de journalistiek in en werd theatercriticus. Hij was bevriend met de acteur Henry Irving en begeleidde hem op tournees; ook was hij manager van Irving’s theater in Londen. Hier maakte hij kennis met diverse 76

artiesten en aristocraten, zoals Whistler, Sir Arthur Conan Doyle (van wie hij verre familie was) en Oscar Wilde. De laatste was zijn rivaal in de liefde: beiden maakten Florence Balcombe het hof, maar ze trouwde met Stoker. Ze kregen één zoon, Noel. Stoker begon verhalen te schrijven en publiceerde verschillende boeken voordat hij begon aan zijn meesterwerk ‘Dracula’, dat in 1897 zou worden uitgegeven. Hij had hiervoor een aantal jaren onderzoek gedaan naar Europese folklore en mythologische verhalen over vampiers. Hij was zeer geïnteresseerd in het occulte, maar had een hekel aan bedrog en gaf de voorkeur aan de wetenschap boven bijgeloof. Zijn boek is geschreven in de vorm van een brievenroman, alsof het gebaseerd zou zijn op een bestaande correspondentie, met dagboekfragmenten, telegrammen en krantenknipsels om door middel van details aan het verhaal meer echtheid te verlenen. Zijn journalistieke kwaliteiten kwamen hierbij goed van pas. ‘Dracula’ heeft zijn roem terecht verworven: niet alleen de kwaliteit van deze ‘gothic novel’ over de aristocratische vampier graaf Dracula met de couleur locale van huilende wolven, kastelen en doodskisten maakt dit boek zo spannend, maar zeker ook de erotische lading die Stoker weet mee te geven aan scènes zoals die waarin Jonathan Harker door drie vrouwelijke vampiers belaagd wordt en in de jacht op jonge vrouwen door de graaf zelf. Waarom de grote vampierjager Van Helsing, die uiteindelijk de graaf weet te verslaan, een Nederlander moest zijn, blijft onverklaarbaar, – want waarom zou een Brit het klusje niet kunnen klaren? – , maar het voegt voor de Nederlandse lezers een vleugje nationale trots toe.

theSword Magazine

Toch is Dracula niet door het boek bekend geworden bij het grote publiek. Van het boek werd een toneelstuk gemaakt, maar niet door Stoker zelf, en op dat toneelstuk zijn de talloze films gebaseerd die wij kennen. De films zijn dus aftreksels van aftreksels en lopen in kwaliteit ook sterk uiteen. De eerste verfilming vond plaats in 1922 onder de titel ‘Nosferatu’, maar werd door de weduwe van Stoker

boek van Stoker te maken heeft. Dracula blijft de meest verfilmde vampier aller tijden en ook nu nog spreekt hij een nieuw publiek aan: in 2015 maakte Gary Shore de film ‘Dracula untold’ over een jonge edelman, Dracula genaamd (gespeeld door Luke Evans), die ervoor kiest om een vampier te worden om zijn familie te kunnen beschermen.

Tekst Hettie Marzak Foto www.bramstoker.org

In 1912 stierf Stoker aan ofwel een aantal beroertes, of tertiaire syfilis, daarover zijn de biografen het niet eens. Toen hij stierf, werd in zijn overlijdensbericht nergens melding gemaakt van het feit dat hij de schrijver was van ‘Dracula’. Zeker is dat aan zijn dood niet de aandacht werd geschonken die hij verdiende, omdat in dezelfde week de ‘Titanic’ zonk en dit drama de dood van Stoker in de schaduw stelde.

aangevochten in verband met schending van de rechten, omdat er voor het maken van de film geen toestemming was gevraagd. Ze won het pleit en de film moest worden teruggetrokken; toch zijn er nog enkele exemplaren van over. Klassiekers zijn die met Bela Lugosi in de hoofdrol en later met Christopher Lee, die nog enigszins op het boek gebaseerd zijn. De film uit 1992 van Francis Ford Coppola stond er verder vanaf door het leven van Vlad Tepes erin te verwerken, die niets met het

Stoker heeft naast ‘Dracula’ meer boeken geschreven die nog steeds de moeite waard zijn, zoals ‘The jewel of the seven stars’ en ‘The lair of the white worm’ en vooral zijn korte verhalen benaderen het griezelige niveau van zijn bekendste geesteskind. Zijn weduwe gaf na zijn dood in 1914 een bundel met korte verhalen uit: ‘Dracula’s guest and other weird stories’, werk van Stoker dat hij nog niet gepubliceerd had. In 1980 werd in een schuur in Pennsylvania het originele manuscript van ‘Dracula’ gevonden: het was met de hand geschreven en stond vol met correcties. De oorspronkelijke titel was: ‘The un-dead’. Onder deze titel heeft een verre nazaat van Stoker, Dacre Stoker, in 2009 een boek geschreven dat zich 25 jaar na ‘Dracula’ afspeelt en dat gebaseerd is op de handgeschreven notities voor karakters en plots uit het originele manuscript. De stad Dublin eert de nagedachtenis van Stoker door elk jaar eind oktober een ‘Bram Stoker muzieken literatuurfestival’ te organiseren, dat vier dagen duurt, onder een motto dat rechtstreeks aan ‘Dracula’ ontleend is, waar de graaf Jonathan Harker attent maakt op het gehuil van wolven: “Listen to the children of the night. What music they make!”

theSword Magazine

Tekst Mark Medema

De Man Buiten staat een man die nergens naartoe kan kansen heeft hij zeker gehad en toch staat hij nu in de regen de maatschappij is hard... en soms erg onrechtvaardig wie helpt deze man? opkrabbelen gaat niet vanzelf en zeker niet alleen niemand ziet hem staan iedereen gaat zijn eigen weg kansen moet je pakken maar je heb niet alles in eigen hand vrienden heeft hij niet meer en dat maakt het extra zuur vroeger ging hij voor ze door het vuur al bijna weg is zijn heilige vuur de passie die hij had komt nooit meer terug maar een leven zoals nu heeft hij zeker niet verdient

THESWORD e-magazine theSword e-Magazine is GRATIS! Zowel voor de schrijvers, adverteerders en voor de lezers is het blad GRATIS! Het enige wat wij vragen is het digitale magazine te delen op je eigen website, weblog, social media etc. Wij zijn overtuigd van de kracht van samenwerking en als je kunt delen, kun je vermenigvuldigen.

GRATIS

WWW.THESWORDMAGAZINE.NL

theSword Magazine

! N I W & L I A M

Fred Wake-up mok

Het duurt altijd even: wakker worden. Met de Wake-up mok van Fred laat je iedereen op je werk zien dat je nog half slaapt. Net als je mok trouwens. Deze mok heeft de ogen half dicht hangen en zit vol wallen en rimpels, maar klaart helemaal op als er een hete drank in wordt gegoten. Zo gauw hij de warme drank voelt springen de ogen open. Net als bij jou dus eigenlijk.

theSword e-Magazine geeft 10x een ‘Fred Wakeup mok’ weg Kans maken? Mail voor 30 juni 2015 je naam en adres onder vermelding van ‘Fred Wake-up mok’ naar: winactie@theSwordMagazine.nl.

Winnaars krijgen schriftelijk bericht

De Wake-up mok is gemaakt van porselein. Je moet hem wel een beetje voorzichtig behandelen, want hij is niet geschikt voor de magnetron en wordt graag afgewassen met de hand.

theSword Magazine

Draadloze Touchspeaker

Puzzel&Win!

Dankzij deze touch speaker kun jij overal lekker hard genieten van jou muziek!

theSword Magazine verloot onder de goede inzendingen van de puzzel 10x een Draadloze Touchspeaker. Kans maken? Stuur de oplossing van de puzzel voor 30 juni 2015 naar: winactie @ theSwordMagazine.nl o.v.v. Draadloze Touchspeaker

OPLOSSING

De oplossong bestaat uit vijf woorden. Hussel de letters in de gekleurde vakjes en vul de uitkomst hieronder in:

De winnaars krijgen schriftelijk bericht. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd.

Oplossing puzzel nr. 12: Messenblok cadeau De prijzen van theSword Magazine nr. 12 zijn inmiddels verstuurd aan de winnaars. 80

Van links naar rechts 4. Welke auteur won dit jaar de Gouden Strop? 8. Hoe heet de nieuwe thriller van Karin Slaughter? 9. Wie is de vader van alle vampiers? 10. Hoe heet de Nederlandse vertaling van het boek The City Under The Skin? 11. Welk boek van Heleen van Royen werd dit jaar verfilmd? 12. Hoe heet het boek dat je leest al seen tv-serie?

theSword Magazine

Van boven naar beneden 1. Van welk spookverhaal komt er eind juni deel 3 van in de bioscoop? 2. Welke spoof is gebaseerd op o.a. The Walking Dead, Zombie Land en Warm Bodies? 3. Hoe heet de eerste sitdown comedian? 5. Welk dier staat centraal in een van Linda Everts gepububliceerde columns? 6. Welke chocolade paste heb je nodig voor het recept: Mini pizza’s met fruit? 7. Door welke hulp weet Jasper Polane het eerste deel van zijn boekenserie ‘De Onzichtbare Maalstroom’ uit te geven?

theSword Magazine

r e s i i l 6 ju r een wee r dik lekkeword theS azine Mag ine! onl

theSword Magazine