theSword Magazine editie 6- 2014 by theSword Magazine

Tweede jaargang | editie 2

MAGAZINE

theSword www.theSword.nl

! ! S I RAT

GELUKKIGSTE HONDEN

OP HET INTERNET

MOEDERDAG

WAT TE DOEN?

INTERVIEWS

SUSAN MOONEN CARIEN TOUWEN JOSE FERNANDA SAMANTHA HAYES

COLUMNS BOEKEN FILMS ETEN FEEST VERHALEN WIN ACTIES

Voorwoord

Lente in Nederland is een feestje, mensen worden blij!

Lente in Nederland is een feestje. Mensen worden blij! Na een meestal lange herfst en winter is er geen volk zo blij met de eerste lentedagen als de Nederlanders. We worden allemaal vrolijk van de lente: de trekvogels die ons land in het najaar verlieten, komen weer terug en gaan nestjes bouwen, de bloemen komen uit de knop en de dagen worden langer. Overal gaan de stoeltjes op het terras... hoe klein het terras ook is. Iedereen lijkt ineens een cabrio te bezitten en de rest van Nederland rijdt fluitend op de fiets of wandelt heerlijk door de bossen. Kortom, de lente wordt meer dan verwelkomd! Ondanks crimineel imago is Amsterdam toch een van de meest bezochte stad tijdens de lente en zomerdagen. Niet alleen bij buitenlandse toeristen is Amsterdam populair. Ook bij Nederlanders is de hoofstad de favoriete bestemming voor een dagje weg. Dat blijkt uit onderzoek van Marktonderzoeksbureau Team Vier. Voor maar liefst 62 procent van de Nederlanders is Amsterdam dé stad om een dagje uit te gaan. Na de hoodstad zijn Utrecht, Maastricht en Rotterdam de populairste bestemmingen. Zij volgen echter op gepaste afstand. De nummer twee, Utrecht, trekt bijvoorbeeld maar 39 procent van de Nederlanders. Enkele van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Nederland zijn in Amsterdam te vinden. Zo stond in 2007 een tocht per rondvaartboot door de Amsterdamse grachtengordel met 3,2 miljoen bezoekers als tweede op de lijst van de vaakst bezochte attracties van Nederland. De Efteling stond op de eerste plaats, met slechts 35.000 bezoekers meer. Het Van Gogh Museum is met 1,55 miljoen vierde op deze lijst en tevens het museum met de meeste bezoekers. Ook het Anne Frank Huis (tiende plaats) en het Rijksmuseum (elfde plaats) behoren tot de drukstbezochte attracties. Onder de toeristen zijn voorts de vele andere musea, de coffeeshops, de restaurants en de raamprostitutie op de Wallen (‘Red Light District’) populair.

Amsterdam is vaak het onderwerp geweest van mooie liedjes. De liedjes gaan over de kenmerken van Amsterdam en zijn vaak vol lof over onze hoofdstad. Natuurlijk is muzieksmaak iets heel persoonlijks, maar ik zing nog altijd mee als ik ‘Geef mij maar Amsterdam’ van Johnny Jordaan op de radio hoor. Dit kwartaal hebben wij rekening gehouden met zonnige dagen en hebben heerlijke zomerse gerechten geselecteerd. Bijvoorbeeld een luchtige pastasalades met kip (pag. 28) of heerlijke sinaasappelrijst (pag. 74). Laat je inspireren door internationale bestseller Samantha Hayes (pag. 24) of lach je rot met de lachende honden op (pag. 52). We houden je weer op de hoogte van de films (pag. 60), boeken (pag. 64) en games (pag. 66) die het tweede kwartaal op de markt komen, zodat je je nooit hoeft te vervelen! Maar dat is nog niet alles... we hebben ook weer hilarische columns (pag. 95), spannende verhalen (pag. 45), tips voor Moederdag (pag. 21) en weer een heleboel geweldige win acties! Ik wens je veel leesplezier!

Oprichter theSword Magazine Volg theSword ook via www.facebook.com/theSword.nl www.twitter.com/theSword_nl

theSword Magazine

COLOFON

2e jaargang, editie 2 2014 OPRICHTER Evelien van Steenis

ADJUNCTREDACTEUR Anoushka Rood Dennis van Elten REDACTIE Diane Kooistra, Hettie Marzak, Ellen de Vriend, Tara De Vriend, Petra de Graaf, Jacques Smeets, Babette Houwen, Linda Everts, Rolanda Wilgenburg, Johan Bordewijk, Wemmie Wolf AAN DIT NUMMER WERKTEN MEE Tom Zijlstra, Susan Moonen, Hella Sammartino, Paul Smithuis, Marieke Frankema, Michelle Vrolijk, Linda Meijer, Carien Touwen, Sascha Oppenberg, Karin Hazendonk, Raymond Zachariasse, Nico Smaling, Jan Kouwenhoven, José Fernanda, Esmeralda Smaragda, Rik Raven, Samantha Hayes, Uitgeverij PAMAC, Crimezone

VORMGEVING Evelien van Steenis COVERFOTO Susan Moonen | Foto © Sabrina Sanders

Interviews Hoewel aan de inhoud van theSword Magazine de grootst mogelijke zorg wordt besteed, zijn fouten nooit helemaal te voorkomen. De uitgever aanvaardt echter geen verantwoordelijkheid voor de gevolgen van foutieve gegevens. © Teksten uit dit digitaal magazine of delen daarvan mogen uitsluitend worden gebruikt met toestemming van de uitgever. Op alle artikelen in dit magazine rust auteursrecht. Gebruik of verspreiding zonder toestemming van de uitgever is verboden. Voor het ongevraagd insturen van teksten en/of beeldmateriaal wordt geen verantwoordelijkheid genomen. Dit gratis digitaal magazine maakt onderdeel uit van het online magazine www.theSword.nl 4

7 Susan Moonen leest altijd! 24 Internationale bestseller Samantha Hayes vertelt 50 Barbara van Dijk heeft geen idolen 90 Carien Touwen over Azra Magazine

Top10

21 Wat je niet mag vergeten op Moederdag 52 Gelukkigste honden op het internet 82 Beste boekverfilmingen

Kort verhaal 14 Nieuw leven op straat 29 Relativeren 40 Alleen maar rood 46 Verloren vrijdag 58 Op zoek

theS the word Sword Magazine Magazine

Inhoud

38 28

Spotlight

13 Een nieuwe auteurskunst 16 JosĂŠ Fernanda over de mishandeling uit haar jeugd 32 Voorlezen verbindt generaties 70 Zeeuws modemeisje 88 Dorothy Parker scherpt haar tong

Recensies

12 Mannenpakken/Vrouwenhakken Heksje Lily: Ridder op hol 31 Tot jij van mij bent - Weerloos 94 De kleur van thee - Halverwege het graf

Verwacht 60 Films 64 Boeken 66 Games

Lekkerrr

28 Pastasalade met kip - Dominobroodjes 74 Rode bessen muffins - Fruitige laagjesroom 86 Sinaasappelrijst - Zalm met heerlijke saus

Columns

11 De maat is VOL! 33 Een nachtje slapen 38 Keuzes maken 72 Snoeien doet bloeien 95 A la Boomsma

Acties

15 Win een thriller-bundel die schokt! 20 De ideale manier om je muur te decoreren 79 Nodig de buurt uit met je Trash Can BBQ! 87 Je lover verassen met een ontbijtje op bed 96 Prijspuzzel

theSword Magazine

Interview Is hun vriendschap sterk genoeg om het verraad te overleven? Eva en Lotte zijn al sinds de kleuterschool onafscheidelijk. Hun vriendschap is de wereld. Lotte is getrouwd en moeder van een tweeling. Eva werkt bij een bank en woont samen met Johan, een makelaar in onroerend goed. Dan worden er in Ravenstein, het stadje waar de vriendinnen wonen, dode vrouwen gevonden. De ontzielde lichamen zijn gemarteld, de lompheid van de verkrachtingen is ongekend. Al snel na de vondst ontdekt Eva iets verschrikkelijks. Het gaat haar voorstellingsvermogen volledig te boven. Ze verzet zich tegen de waarheid, maar de feiten stapelen zich op. Hoe kan ze haar vriendin Lotte beschermen?

Wie is Susan Moonen?

Susan is 37 jaar, getrouwd en moeder van drie kinderen. Ze is nuchter, kent veel discipline, Bourgondisch, houdt van (biologisch) koken, schilderen en hardlopen. In een openhartig gesprek vertelt Susan over haar leven en over het schrijven. Susan is onlangs gedebuteerd met haar thriller Conflict. Een debuut met als thema vriendschap en loyaliteit en als onderliggend thema, het bepalen van je grenzen. Tijd om kennis te maken met een hardwerkende vrouw die van haar passie haar beroep heeft gemaakt.

Conflict is vooralsnog als e-book uitgegeven, hoe is het tot nu toe ontvangen?

“Het e-book is lovend ontvangen! Het boek krijgt tot nu toe gemiddeld vier sterren in de beoordelingen bij bol.com en daarmee ben ik enorm blij. Momenteel (medio maart) staat het e-book op de 31ste plaats van de bestverkochte 1664 thrillertitels. Het e-book is sinds november 2013 op de markt en het was het idee van de uitgever (Crime Compagnie, red.) om er op deze manier bekendheid aan te geven. Het loopt zo goed dat de papieren versie in augustus van dit jaar wordt uitgegeven.”

Wat vind je van de vergelijking met Saskia Noort en Suzanne Vermeer? Susan antwoordt bescheiden:

“Als debutant ben ik niet met deze auteurs te vergelijken, hoewel ik enorm blij ben met de goede recensies. Maar de schrijfstijl daar kan ik wel iets over zeggen, misschien is dat het punt, mensen willen doorlezen, ook al is het ’s nachts.”

Wist je als kind al dat je schrijfster wilde worden?

“Als zesjarig meisje was ik al in de weer met verhaaltjes, gedichten en ik zette boekjes in elkaar. Schrijven is altijd een onderdeel van mijn leven geweest. Vanaf mijn jonge jeugd publiceerde ik al voor Lemniscaat en won ik ook prijzen. Toch koos ik voor de veilige kant en ging ik economie studeren. Uiteindelijk heb ik 18 jaar met veel plezier bij de Rabobank gewerkt.”

Is met het uitkomen van je boek een droom uitgekomen? “Zeker, ik had al een heel leuk beroep en een leuk leven maar nu met schrijven valt alles op zijn plek. Na 18 jaar heb ik mijn baan opgegeven en ben ik mij helemaal gaan

theSword Magazine

Foto © Sabrina Sanders 8

“Ik lees altijd!”

theSword Magazine

toeleggen op het schrijven. Naast het schrijven van mijn thriller schrijf ik ook stukken voor de krant en tijdschriften. Daarnaast beoordeel ik ook manuscripten, ik weet van de uitgever waar ze op letten. Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn veertigste mijn eerste boek in de winkel wilde hebben. Schrijven is mijn passie, dat past bij mij. Dit is mijn pad, het voelt goed, ik kan bijna niet anders. Een andere weg inslaan betekent dat je één deur sluit maar daarvoor gaan er weer tien andere open.”

Dan ligt je debuut in de winkel en volgt er feedback. Hoe ga je daarmee om?

“Voordat ik het boek naar de uitgever heb gestuurd heb ik het manuscript door proeflezers uit mijn eigen omgeving laten lezen. Ik leer van een ongezouten mening waarbij je elkaar recht in de ogen kan aankijken. Ik sta open voor feedback als het respectvol gebeurt. Je kunt er je voordeel mee doen en je werk kan er beter van worden.”

Hoe lang heb je gedaan over het schrijven van Conflict?

Tekst Wemmie Wolf | Omslagfoto The Crime Compagnie

Susan vertelt mij een mooi verhaal hoe de totstandkoming van Conflict is gekomen. Haar destijds zesjarige dochtertje vroeg aan Susan of ze als klein kindje altijd al wilde schrijven. Als volwassene geeft ze haar kinderen mee dat je in principe alles kunt worden wat je wilt. Toch koos Susan voor de veilige kant van een studie en een vaste baan. Het zaadje was geplant en haar schrijverscapaciteiten werden verder uitgebreid. Een jaar later was Conflict klaar.

Lees je werk van andere auteurs als je met een thriller bezig bent?

“Ik lees altijd! Gelukkig heb ik geen problemen met het lezen van verschillende verhalen door elkaar. Het verhaal heb ik al in mijn hoofd en daar broedt het een paar maanden. Volgens een strakke structuur ga ik schrijven. In mijn werkkamer hangen grote vellen papieren, mijn personages schilder ik in olieverf, abstract. Hierbij schrijf ik op wat ze voor kleding aan hebben, welk eten ze lekker vinden, wat ze denken en hoe ze ruiken. Daarnaast kan ik rustig van andere auteurs iets lezen.”

Valt schrijven van een boek te combineren met een gezin met kleine kinderen?

“Het is buffelen, woekeren met je tijd maar het geeft ook weer zoveel energie. Ik houd mijn doel voor ogen. Het gebeurt regelmatig dat ik ’s ochtends om vijf uur opsta of dat ik om elf uur ’s avonds nog aan het schrijven ben. Naast mijn baan heb ik altijd 15 uur per

week geschreven. Het schrijfproces is iets wat continu aanwezig is, het kan gebeuren dat je bij de poort van de peuterspeelzaal staat en dat er een idee door je hoofd flitst, zoiets spreek ik in om later weer te gebruiken. ”

Heb je bepaalde schrijfrituelen? Hier denkt Susan even over na….

”Ja, koffie misschien, net als de meeste schrijvers. Een opgeruimde ruimte, een eigen plek.” Misschien is dit een ritueel vervolgt Susan: “Soms ga ik schrijven in een ruimte bij een vriend, er zijn geen prikkels van buitenaf en op deze manier kom ik in de flow. En ik bezoek altijd de plaatsen die in mijn thriller voorkomen, ik wil aan de lezer het gevoel overbrengen wat zich afspeelt in mijn boek.” Dat is Susan gelukt want tijdens het lezen van Conflict zag ik de straten van het dorp levendig voor mij, één van de laatste spannende passages deed mij zelfs op het puntje van de stoel zitten.

Vind je schrijven een eenzaam beroep?

“Alleen schrijven zou ik niet willen”, vertelt Susan. “Je bent er soms zo’n 10 tot 12 uur mee bezig. Tijdens het schrijven ben ik enorm bezig met de personages, ze gaan helemaal voor mij leven en ik zie soms trekken van hun bij bepaalde mensen die ik tegenkom. Het voelt alsof ik lees en schrijf tegelijk, het voelt als een trance. Naast auteur ben ik als zelfstandige werkzaam. Dan vind ik een interview afnemen een fijne afwisseling, ik ga erop uit en voer gesprekken met mensen over wat ze interesseert, wat hen drijft.”

Gaan we meer van je horen?

“Dat hoop ik, mijn tweede thriller is in wording, ik schrijf voor tijdschriften en kranten, verzorg de (eind)redactie, schrijf voor online & offline media en beoordeel manuscripten.”

Tot slot, heb je nog tips voor mensen die overwegen om een boek te schrijven?

“Maak je zichtbaar, zorg dat ze je kennen. Lees veel boeken over hoe te schrijven, volg workshops en trainingen. Zelf heb ik diverse trainingen gevolgd bij Schrijven Online en bij de Hogeschool Utrecht, het Centrum voor Communicatie en Journalistiek. Voor mij werkt het goed om te sporten, als ik aan het hardlopen ben kan ik goed mijn hoofd leegmaken”, vertelt Susan. “Zorg dat je een goed boekvoorstel doet bij de uitgever en dat je manuscript netjes is. De eerste twee alinea’s zijn cruciaal. En verder, meters maken!” Meer weten over Susan Moonen?

www.susanmoonen.nl

theSword Magazine

De maat is

Column

VOL!

Tekst Linda Everts | Foto www.kimphelan.com

Het leek ons leuk eens een keer heel erg sjiek te doen. Zijn we van nature helemaal niet, dus het vormde een hele uitdaging een outfit te vinden die passend was voor een avondje van het Nationaal Ballet. Zeker wanneer dit in de Stopera in Amsterdam is. Niet verrassend liet mijn kast geen enkele kledingcombinatie zien die ook maar enigszins in aanmerking kwam deel uit te maken van deze gelegenheid. Dat betekende winkelen met een missie. Wat meestal gelijk staat aan miserabel falen.

Wat absoluut niet alleen aan mijn veeleisendheid ligt! Het ligt zeker ook aan het verkeerde marktbeeld dat sommige winkels hebben. En nu zou ik het in het bijzonder willen hebben over de Hennes & Maurits. Leuke winkel, daar wil ik niet al te veel over zeggen, maar volgens mij hebben zij totaal geen idee van de markt en daarmee haar winkelend publiek. Aan de kledingstukken hangen namelijk kaartjes met maten erop, meestal XS tot en met L, of maat 32 tot en met 44. Heel af en toe heeft H&M kledingstukken met een XL of maat 46 in het rek hangen. Tot zover geen woede. Het eerste punt dat ik aan wil stippen is dat wat H&M maat 46 / XL noemt, in geen enkele andere winkel als maat 46 / XL te vinden is. Ze doen alsof vrouwen met deze

maat ook heel goed kunnen slagen bij hun winkel, maar dit is in de praktijk helemaal niet zo, omdat het evenzogoed hele kleine kleertjes zijn. H&M wil gewoon niet geassocieerd worden met vrouwelijke vormen. Het tweede punt dat ik wil noemen is dat H&M dus meent dat haar maten de gangbare maten zijn. Valt het daar nou echt niet op dat de exemplaren met een ‘grotere’ maat als eerste weg zijn? Zou dat niet aangeven dat je kopers juist die maat zoeken? Zou je dan niet moeten zorgen dat je meer exemplaren in die maat hebt? Maar nee, H&M staat voor Half & Mager. Als je niet maatje gratenpakhuis hebt, wordt je verwezen naar afdeling ‘Hobbezak’.

Nederlandse. En ik weet niet wie mejuffrouw Etam is, maar misschien wil ze even het telefoonnummer van haar naaiatelier doorbellen aan Hennes en/of Maurits. Zij krijgt het namelijk wel voor elkaar om patronen uit te vergroten zodat ik er ook leuk gekleed bij kan lopen. Dank Miss Etam, voor de bijdrage aan een fijne avond in de Stopera!

Wat mij brengt bij het derde punt. Als je een leuk patroon hebt ontworpen en je maakt daar een kleertje van… Dan moet het toch niet zo heel moeilijk zijn om datzelfde patroon uit te vergroten en een groter stuk stof te pakken en dat kleertje ook aan te bieden in een grotere maat?! Waarom moet je van Hennes of Maurits rondlopen in een vuilniszak wanneer je niet door een tennisracket past?! Gelukkig zijn daar ook nog altijd winkels als Miss Etam. Die hanteren tenminste een matensysteem dat klopt bij de gemiddelde theSword Magazine

Recensie Mannenpakken/ Vrouwenhakken

Heksje Lilly: Ridder op hol

Jessica Maes & Suzanne Slotboom Palmslag ISBN 9789491773129 190 pagina’s maart 2014

Een aantal maanden geleden interviewde ik twee dames die op het punt stonden een groot avontuur te beleven. Deze dames Jessica Maes en Suzanne Slotboom hadden samen de eerste Nederlandse/Belgische lesbische chicklit geschreven. Dit door een deel van hun manuscript op ten pages te zetten. Aandeelhouders werden enthousiast en het streefdoel werd bereikt. Uitgeverij Palmslag nam de dames onder hun vleugels. Na maanden hard werken is Mannenpakken/vrouwenhakken een realiteit. Op 1 maart 2014 was de boekpresentatie in de muziekgieterij te Maastricht. Het verhaal gaat over Milou, een vrouw die als accountant werkt. Haar leven staat op zijn kop als zij er achter komt dat zij op vrouwen valt. In hoeverre beïnvloed haar omgeving? Haar vriendinnen Soes en Katinka, de collega’s op haar werk en haar familie?. Hoe is het om met vrouwen te daten? Kloppen alle stereotypes? Wie draagt de mannenpakken en wie de vrouwenhakken? Wil je antwoord op deze vragen en meer lees dan dit boek. Dit was een heel leuk boek om te lezen, zelfs voor een man. Ik ben zeker geen chicklit lezer, maar dit boek is een grote uitzondering voor iedereen. Ik kon mij heel erg vinden in de wereld van online daten, die voor mannen ook heel frustrerend kan zijn. Heerlijk om te lezen dat vrouwen elkaar net zo min snappen, net zoals wij mannen vrouwen ook niet begrijpen. De ervaring om de wereld door andere ogen te zien greep mij aan in dit boek. Het las heerlijk weg, met soms een lach en een traan.

Knister Uitgeverij Kluitman ISBN 9789020683684 144 pagina’s februari 2014

Heksje Lilly is hier in huis groot favoriet. In alle boeken beleeft ze leuke, grappige en/of spannende avonturen. Zo ook in Heksje Lilly Ridder op hol. In dit boek blijkt dat Don Quichot (lees het boek ‘Heksje Lilly en de rare ridder’, als je wilt weten wie Don Quichot is) uit het verleden, toch weer terug is. Hoe kan dit?! Heksje Lilly moet ervoor zorgen dat ze Don Quichot vindt en dat ze hem op tijd terug tovert naar het verleden. Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan…zelfs als je kunt toveren. Mijn zoon van 8 jaar vind dit boek van Heksje Lilly – net zoals de andere boeken van Heksje Lilly – erg leuk. Hij moet erg lachen om de gekke Don Quichot die denkt dat een auto een monster is en denkt dat een fiets een paard is. Maar buiten dat valt het voor een ridder uit het verleden niet mee om ineens in de toekomst te zijn. Want bloedprikken bijvoorbeeld kent hij niet. Dat doet hij wel op zijn eigen ridderlijke manier, met alle gevolgen van dien. Hoe legt Heksje Lilly al deze dingen uit aan Don Quichot en hoe krijgt ze hem weer terug getoverd naar zijn eigen tijd? Heksje Lilly Ridder op hol is wederom een geweldig boek van Heksje Lilly. Kinderen vanaf een jaar of 8 kunnen Heksje Lilly Ridder op hol zelf lezen, maar voorlezen blijft natuurlijk ook heel erg leuk!

Dit boek zit vol spanning, emotie, seks en liefde. Alles wat je ooit over lesbische vrouwen wilde weten, maar wat je nooit durfde te vragen. Jessica en Suzanne hebben met dit boek een juweeltje te pakken. Hopelijk komt er nog een vervolg aan hun samenwerking. Ik weet ieder geval wel wie haar eigen schoenen heeft betaald. Tekst Dennis van Elten 12

Tekst Rolanda Wilgenburg theSword Magazine

Spotlight

Een nieuwe auteurskunst

Tekst Hella Sammartino

Elk jaar opent het museum het ‘Louvre’ in Parijs zijn deuren voor een auteur. Daarmee geeft het museum ruimte aan een nieuwe auteurskunst. Het idee is simpel: geef de bezoeker de indruk de held uit een verhaal te worden en laat de bezoekers door het verhaal heenlopen. In de daarvoor bestemde ruime zal een enorm vierkant gemaakt worden waarin de auteur zijn verhaal, in de vorm van gigantische tekeningen met tekst, kan laten zien. Alles wordt in felle kleuren en grote sierlijke letters aangebracht. Voor slechtziende mensen is de tekening en tekst zelfs voelbaar gemaakt! Door deze realistische voorstellingen wordt het verhaal voor iedereen toegankelijk. Na deze wonderlijke ervaring wacht je nog een verrassing. De auteur heeft bij een aantal

bekende kunstwerken een spel van teksten, houdingen en spiegelbeelden mogen ontwerpen. Dit jaar mocht je je voorstellen wat de ‘Mona Lisa’ zag, dacht of schreef. Dan kijk je nog eens anders naar het beroemde schilderij. En op de Egyptische afdeling met zijn gigantische beelden, kust een verliefd Frans stelletje elkaar. Vlak voor het beeld van een Egyptisch echtpaar, dat zo’n drieduizend jaar geleden leefde. De vier mensen versmelten door het spel van spiegels. Oud en nieuw worden één. En zo ontdek je zaal na zaal grappige, originele en onverwachte effecten. De auteur is erin geslaagd in dit paleis van kunsten nieuwe meesterwerken te creëren. Het is echt genieten. Een prachtig idee. Ik, als auteur, zou gelijk ja zeggen.

HELLA SAMMARTINO LAAT MET ‘DE VLUCHT’ DE VIOLEN SPELEN In april verschijnt van Hella Sammartino ‘De vlucht’, het eerste deel van de driedelige serie ‘De violen spelen nog’, een waargebeurd verhaal over een Armeense familie. theSword Magazine

Verhaal

Nieuw leven op straat Politiemensen maken buitengewone dingen mee. Voor een doorsnee werknemer in een bedrijf of kantoor is een scheiding of ontslag van een collega al een heel bijzondere gebeurtenis. Mensen kunnen zich nauwelijks een voorstelling maken van datgene, wat wij meemaken. Elke diender krijgt vroeg of laat te maken krijgt met extreem geweld, lijken, absurde situaties of totaal verwarde mensen. Sommige ervaringen verdwijnen nooit uit de herinnering. Neem de geboorte van een kind op straat. Je hoort wel eens, dat een moeder op weg naar het ziekenhuis in een taxi bevalt. Niets buitengewoons, toch? Maar dat een jonge moeder een kind baart in een portiek en er dan mee aan de wandel gaat, is iets aparts, nietwaar? Op zondag was het meestal rustig, Henk en ik surveilleerden met de dienstauto op ons gemak door Maastricht. In de Sint Maartenslaan passeerden wij een jonge vrouw. Zij liep over het trottoir. Niets aan de hand, er liepen wel meer meisjes in Maastricht en aangezien we nog redelijk jong waren, was het vrij normaal dat jonge meiden onze aandacht trokken. Het was geen opvallende verschijning. Ze was hoogstens een jaar of zeventien. Het was haar manier van lopen die opviel. Onder het lopen hield zij een hand onder haar achterste. Ze liep een beetje krom eigenlijk. Mijn eerste gedachte was, dat ze moest poepen of dat ze het al in de broek had gedaan. Henk, die achter het stuur zat, zei lachend: “Jacques, die heeft zich bescheten.” Ik keek in de rechterbuitenspiegel en ik zag, dat het meisje bij een oudere man en vrouw bleef staan. Henk zei tegen mij: “Hé Jacques, daar is iets aan de hand, er is iets met dat meisje, die oudere mensen staan als een gek naar ons te zwaaien.” Ik zag de oudere vrouw heel paniekerig met haar armen naar ons zwaaien, men had blijkbaar hulp nodig. Henk keerde onmiddellijk de dienstauto en toen we vlakbij waren hoorden wij die oudere vrouw luid roepen over een kind en zij wees daarbij naar het meisje. Wij begrepen er niet veel van, maar stapten onmiddellijk uit. “Vreemd, hoor ik daar nu een baby huilen?” hoorde ik mezelf luidop afvragen. “Ja, die zit nog in de broek van die vrouw,” schreeuwde 14

de oudere dame bijna hysterisch. De jonge vrouw keek vreemd uit haar ogen en leek totaal afwezig, ze mompelde iets over een bevalling in een portiek. Ze bewoog opvallend raar en leek elk moment in elkaar te zakken. Ik keek naar de broek van de jonge vrouw en ik zag tot mijn grote schrik een uitstulping in de linker pijp. “Henk, in die broekspijp zit een kind, dat kan toch niet?” riep ik met overslaande stem. Mijn hersenen draaiden op volle toeren en probeerden deze toestand te rationaliseren, maar ik was een moment uit het veld was geslagen. Het geluid van een huilende baby bereikte mij, het kwam uit de richting van de verdikking in de pantalon. Ik besefte, dat het meisje een kind had gebaard en dat het daar nog zat. Er moest gehandeld worden en snel. Met hulp van die oudere vrouw legden wij het meisje op de achterbank van de politieauto, ik knoopte haar broek los en trok deze langzaam uit. Ongelooflijk, daar kwam een baby tevoorschijn, helemaal paars, de ogen gesloten, huilend en nog verbonden met de navelstreng, die uit het slipje van de jonge vrouw naar buiten kwam. De nageboorte zat nog in haar buik. Ik voelde mijn hart in de keel kloppen. “Wat overkomt ons nu weer, wat is dit voor een wereld, waar een kind zomaar in de broek van een vrouw zit en die daarmee over straat loopt?” vroeg ik aan Henk. Die antwoordde niet, maar stond vol ongeloof toe te kijken. Het was ons bekend dat er vlakbij een opvangtehuis was voor jonge ongehuwde moeders. Waarschijnlijk kwam deze jonge moeder daar vandaan. Zij was nog steeds niet echt aanspreekbaar, maar uit haar verwarde woorden konden we opmaken dat zij plotseling weeën had gekregen en in een portiek van een woning was gaan zitten. Toen kwam het kindje, ze had het niet meer kunnen tegenhouden. Zij wist niet wat te doen en raakte helemaal van de kaart. Ze had zich weer aangekleed en was gaan lopen. Toen zag zij het oudere echtpaar en vroeg om hulp. Het meisje begon zachtjes te huilen en zei dat ze heel veel pijn had. Wij probeerden haar gerust te stellen en maakten duidelijk dat wij met haar en de baby naar het ziekenhuis zouden gaan. Ik pakte de baby vast en legde het op de buik van de moeder. Zij sloeg de handen om haar kind en begon

theSword Magazine

Tekst Jaques Smeets

harder te snikken. De oudere dame stapte op ons verzoek achterin de auto en ging naast de twee zitten, de echtgenoot bleef achter op straat. Zij spraken af waar ze zich zouden treffen en toen ging het met de politieauto in een hoog tempo en met zwaailicht en sirene naar het Sint Annadal ziekenhuis. In de auto vertelde de oudere dame dat de mensen thuis nooit zouden geloven wat zij had meegemaakt. Vertel mij wat! Via de mobilofoon hielden wij de meldkamer op de hoogte en we kregen te horen dat het ziekenhuis gealarmeerd was. Binnen een paar minuten waren wij er. Het meisje en de baby werden direct op een brancard gelegd. Dat was het laatste wat ik ervan zag. Wij moesten verder om uit te zoeken waar het meisje thuis hoorde en dat bleek inderdaad in het opvangtehuis te zijn. Daar noteerden we de nodige gegevens en de begeleiders zeiden voor verdere opvang en afhandeling te zorgen. Het enige wat ons restte was het opmaken van een rapport. Een kind was geboren, in een portiek op straat in Maastricht, niets vermoedend en onwetend, maar ooit

zou het te weten komen hoe en waar het geboren werd. Later die dag vernamen wij vanuit het ziekenhuis dat de baby het transport naar het ziekenhuis goed had doorstaan en dat moeder (inderdaad 17 jaar oud) en kind gezond en wel waren. Daarna heb ik er nooit meer iets van vernomen, ook mijn collega Henk niet. Het politieleven ging verder, er was geen tijd om langer stil te blijven staan bij deze bijzondere gebeurtenis. Nieuwe opdrachten brachten ons bij nieuwe incidenten. Ik weet zelfs niet meer of de baby een jongen of een meisje was. De rapporten uit die tijd zijn niet bewaard, de oude herinneringen zijn uit het archief gewist, ze zullen niet belangrijk genoeg zijn geweest. Ik heb het erbij gelaten, er is nooit een moment geweest dat ik op zoek wilde gaan naar dit kind. Het was een bijzonder incident te midden van talrijke andere bijzondere incidenten. Zij lardeerden mijn politieleven rijkelijk. De geboorte op straat kwam bij mij in 2008 opnieuw tot leven toen ik de kroniek van mijn politieleven ging schrijven. Het werd een hoofdstuk in het boek De Blauwe Diender.

! N I W & AIL

In Zonden van een minnares nemen zevenentwintig auteurs je mee in het leven van een minnares. Wanhoop en eenzaamheid van het bekrompen wereldje waarin haar bestaan zich afspeelt. Wordt ze radeloos? Verlangt ze naar bitterzoete wraak? Is ze geobsedeerd van haar (ex)minnaar? Wordt de affaire hen fataal? Een thriller-bundel die schokt!

theSword geeft 5x het boek ‘Zonden van een minnares’ weg Kans maken? Mail voor 31 mei 2014 je naam en adres onder vermelding van ‘Zonden van een minnares’ naar: winactie@ theSword.nl.

Winnaars krijgen schriftelijk bericht theSword Magazine

Spotlight

José Fernanda Hoe ik de mishandeling uit mijn jeugd heb verwerkt

Begin 2014 verscheen het boek Weerloos van kunstenares José Fernanda. Daarin vertelt ze het waargebeurde verhaal over hoe ze als kind mishandeld is door haar vader. Over hoe ze hem tot razernij bracht en hij haar genadeloos afranselde. Het zijn scènes die op je netvlies gebrand blijven. Dat ze gekromd op de grond lag, haar handen beschermend voor haar gezicht terwijl haar vader tegen haar rug bleef schoppen.

Tekst Johan Bordewijk | Foto’s José Fernanda

Groot contrast

Er is een groot contrast met het heden. Als ik José Fernanda begin maart op een lenteochtend bezoek in haar woning en galerie in Amsterdam, tref ik een krachtige vrouw die enthousiast over haar boek vertelt. ‘Ik voel geen woede of haat,’ zal ze in het gesprek regelmatig zeggen over haar verleden. En: ‘het boek is ook geen verwerking of afrekening.’ Dat maakt nieuwsgierig naar wat het boek wel is, en hoe ze haar jeugd verwerkt heeft. Een eerste vraag brandt op mijn lippen.

Wat was je vader voor man, dat hij zoiets deed? ‘Mijn ouders waren ijskoude mensen die alleen voor hun eigen plezier leefden. En vooral boven hun stand wilden leven. Veel uitgaan, mooie en dure kleren. Ogenschijnlijk erg keurig. Maar in werkelijkheid allemaal schone

schijn en buitenkant. Met z’n tweeën hadden ze het heel gezellig, maar ze hadden alleen maar last van hun kinderen.

Waarom hadden ze dan kinderen?

Dat had alles te maken met ‘meneer pastoor’, ofwel het benauwde Roomse milieu van vlak na de oorlog. Het was in die tijd ondenkbaar geen kinderen te hebben.’

Alles is echt

Voordat we de diepte in duiken van hoe haar jeugd verwoest is, wil ik eerst meer weten over de totstandkoming van het boek.

Was er een concrete aanleiding om het boek nu te schrijven? ‘Eigenlijk niet. Al heel lang wilde ik het verhaal vertellen, want het is een bizar verhaal. Maar op theSword Magazine

een of andere manier lukte het schrijven niet. Ik merkte ook dat mensen ervoor wegdoken. Als ik in gezelschap ter sprake bracht hoe ik als kind geleden heb onder mishandeling, merkte ik dat men het niet wilde horen, de reacties waren altijd afwerend. Toch wilde ik dat mijn verhaal bekend en erkend werd. Want er zijn per jaar 100.000 meldingen van kindermishandeling, als je daarbij optelt hoeveel er niet gemeld wordt, kun je nagaan hoe groot het probleem is. Daar moet aandacht aan besteed worden.’

Hoe is het boek op stand gekomen?

‘Ik heb er jaren over gedaan om het verleden te verwerken en mijn leven weer een positieve draai te geven. Nog niet zo lang geleden lukte me dat voor het eerst echt goed. Ik kreeg hulp van een therapeut die me met EMDR therapie – een effectieve methode

om traumatisch gebeurtenissen te verwerken – hielp om afstand te nemen van de mishandeling en ellende. Toen kreeg ik het ineens wel voor elkaar het boek te schrijven. Maar dat betekent niet dat het boek onderdeel is van de therapie en van de verwerking. De verwerking moest eerst plaatsvinden, pas daarna kon ik het verhaal opschrijven.’

ik heb niets toegevoegd dat niet heeft plaats gevonden. Weerloos is daarom ook geen roman geworden, maar een egodocument. Ik wilde bewust ook niet een potje literair gaan zitten doen, met mooischrijverij. Met opzet heb ik eenvoudige en simpele taal gebruikt. Ik heb een goed boek geschreven! Goed in de zin dat het volstrekt eerlijk is.’

Hoe heb je het boek geschreven?

Ook zonder zware emoties te benoemen en uit te werken?

‘Laat ik voorop stellen dat ik in de eerste plaats kunstenaar ben en dan schrijver. Ik schrijf net zoals ik schilder, met veel losse schetsen en fragmenten. Daaruit selecteer ik de beste, met als gevolg dat ik veel moet weggooien. De goede stukken ben ik vervolgens gaan inkleuren en uitwerken. En zo lag er na anderhalf jaar fulltime schrijven een manuscript. Ik ben heel blij dat De Kring het aandurfde het boek uit te geven.’

Hoe heb je een uitgever gevonden?

Overigens, voordat ik het boek besloot af te maken, had ik hen al eens veertig pagina’s laten lezen om te weten te komen of het wel wat voorstelde wat ik maakte. Hun enthousiasme over het resultaat heeft me beslist geholpen.

‘Een verslag!’

‘Dat zeg je heel stellig.’

Alles is echt, zeg je. Maar niet de namen. Waarom is dat?

‘Ik wilde niet dat het verhaal herleidbaar zou zijn naar bestaande mensen. Het is geen afrekening. En het gaat ook over mensen van wie ik houd – mijn dochters. Die wil ik er niet bij betrekken. Mijzelf noem ik bijvoorbeeld Nanny. Ik neem haar als schrijver eigenlijk bij de hand en laat haar vertellen wat mij overkomen is. Nanny is de naam van een zusje voor mij dat jong overleden is, zij is als het ware de dans ontsprongen.’

De schrijver Thomas Verbogt en de vormgever Anthon Fasel met wie ik als “Vliegende jongens” elk jaar een boekje maak, hebben me geïntroduceerd bij hun uitgever.

Wat is het voor boek geworden?

‘Ik wilde niet een slachtofferverhaal schrijven, maar de gebeurtenissen voor zichzelf laten spreken. Op geen enkele manier wilde ik benadrukken hoe erg het was, of dat ik zielig was.’

‘Ja. Het is een waarheidsgetrouwe weergave van echte gebeurtenissen. Niets is verzonnen. Alles, echt alles is echt! Natuurlijk heb ik wel veel weggelaten, veel dubbelingen en herhalingen eruit gehaald. Het was een soort bloemschikken. Van al het materiaal heb ik de beste stukken gekozen en die samengevoegd. Maar

Overleven

Weerloos beschrijft niet alleen de periode waarin de mishandeling van Nanny plaats vindt, maar juist ook de periode daarna. Toen ze vijftien was liep ze van huis weg en probeerde ze haar leven vorm te geven. Dat lukte maar zeer ten dele. Haar opleiding aan de Kunstacademie mislukte en relaties strandden. Uiteindelijk vluchtte ze in een liefdeloos huwelijk. Na jaren besloot ze om toch weer naar de Kunstacademie te gaan, toen slaagde ze wel.

Nanny is een opmerkelijk meisje. Ze is slim en leergierig, maar ook een dromer met gevoel voor schoonheid. Later wil ze graag opgenomen worden theSword Magazine

in de artistieke wereld. Ze is opstandig en brutaal en – anders dan haar broers en zussen – verzet ze zich tegen haar ouders, met als gevolg dat zij als enige mishandeld wordt. Tegelijkertijd is ze meegaand en onderworpen, want ze laat zich telkens weer slaan. Wat wilde ze eigenlijk bereiken?

‘Nanny was gewoon een normaal meisje met dromen. Ook wel een solist, maar met die aspecten die je noemt is ze niet bewust bezig geweest. Die vormden wel haar karakter, dat wel. Maar expliciete aandacht had ze daar niet voor. Ik heb me niet afgevraagd vanuit welke verschillende karaktertrekken Nanny deed wat ze deed. Ik heb gewoon weergegeven hoe het was. En dat was simpel: het enige dat ze wilde, was overleven. Al het andere was ondergeschikt.’

Dat lukte. Ze overleefde, maar toen?

‘De impact van jarenlange mishandeling is niet te onderschatten. Het is niet eens zozeer de fysieke pijn die je voelt. De eerste twee klappen doen pijn, daarna raak je verdoofd. Maar ik voelde me wel vernederd en ontwikkelde een grote angst, angst voor alles en iedereen om me heen. Wat ik overgehouden heb aan mijn jeugd is geen pijn, woede of wrok, maar angst. Thuis, op een veilige plek valt het mee, dan ben ik op mijn gemak en heel uitbundig. Maar naar buiten gaan, naar de winkel, theater of een tentoonstelling is een ramp. De therapie die ik volg, helpt me mijn pleinvrees te overwinnen. Dat lukt, maar het kost pijn en moeite. Ik moet mezelf echt dwingen om naar de supermarkt en naar het museum te gaan. Toch moet ik dat van mezelf. Maar dat vroeg je niet, geloof ik.’

“Je kunt altijd weer goed terecht komen”

In ben benieuwd wat voor meisje Nanny was, wat voor vrouw ze geworden is. Hoe ze haar leven met dit verleden, vorm gegeven heeft. ‘Misschien is het vreemd, maar hoe miserabel het verleden ook was, het heeft me veel opgeleverd. Dat beschrijf ik ook in het boek. Aanvankelijk mislukte de studie aan de Kunstacademie in Arnhem, maar later heb ik die weer opgepakt. Niet alleen om het vak te leren, maar ook om iets af te maken.’

Als bewijs aan je ouders dat je wel wat kon, dat je wel wat waard was? ‘Nee. Mijn ouders had ik toen al helemaal buitengesloten en losgelaten. Die hadden geen invloed meer. Het afstuderen aan de Kunstacademie was vooral een bevestiging voor mezelf dat ik wat kon. Echt alleen een bewijs voor mezelf. En ik zei het al, het klinkt vreemd, maar mijn leven heeft me 18

veel opgeleverd. Ik voel me volledig vrij, ik trek me nergens iets van aan. Daarin speelt kunst een grote rol.’

Mishandeling en kunst. Wat hebben die met elkaar te maken?

‘Mishandeling – en geweld in het algemeen – is het absoluut vieze en lelijke in deze wereld. Ik kan het niet aanzien. Het valt niet goed te praten, ik wil het niet begrijpen. Ook voor mijn ouders kan en wil ik op geen enkele manier begrip hebben. Ze waren gewoon fout. Punt! Als er op tv beelden zijn van oorlog, in bijvoorbeeld Syrië, dan loop ik weg. Het ziet er gewoon ontzettend smerig en vies uit. Kunst geeft me troost, kunst laat het schone van de wereld en de mensen zien.’

Schrijven ook?

kindermishandeling. Een erg groot probleem, ik noemde al de 100.000 meldingen per jaar. Veel kinderen leven onzichtbaar in een lastige wereld en komen daar niet mee naar buiten. Er is heel veel onbekende ellende. Dat mag niet genegeerd worden. En wat ik ook wilde laten zien met het boek is dat ongeacht je verleden, wat je ook aan ellende hebt meegemaakt, je goed terecht kan komen. Ik ben nu na al die jaren wel gelukkig. Echt gelukkig. Ik tel mijn zegeningen.’

‘Voor mij vooral beeldende kunst. Ik zei al: ik ben op de eerste plaats kunstenaar en dan schrijver. Maar ik heb dit boek geschreven om aandacht te vragen voor het probleem van theSword Magazine

Altijd prooi

Het huwelijk van Nanny was een grote mislukking. Haar man was dan wel niet gewelddadig, hij was wel een liefdeloze hork die op geen enkele manier oog had voor Nanny. Wat zij wilde en nodig had kon hem niets schelen. Hij was de baas in huis. Ze kregen twee kinderen, twee meisjes.

Je zei dat je wilt laten zien dat je ondanks een ellendig verleden wel iets kan bereiken. Dat zie ik niet echt in het boek terug. Het eindigt met een scheiding, een vechtscheiding waarin je je twee dochters moet achterlaten.

‘Ik werk aan een vervolg van het boek. Dit eerste boek eindigt als ik ongeveer 35 ben. In het tweede boek beschrijf ik de periode na de scheiding, de rechtszaken en hoe mijn kinderen me afgenomen zijn. Want ik wil ook laten zien op welke achterstand ik stond, maar ook hoe ik na de scheiding weer heb kunnen genieten en bijzondere ervaringen heb opgedaan.

Wat bedoel je daarmee?

‘Wat Weerloos en het nog te schrijven boek ook weergeven is hoe hypocriet Nederland in elkaar zat en zit. De omgeving wist van de mishandeling, mensen wisten van de klappen en schoppen die ik kreeg. Maar niemand deed iets. Want ja, ik was een lastig kind en mijn vader was dominant, dan gebeuren dat soort dingen. Er was begrip voor de dader, niet voor het slachtoffer. Daar komt bij dat het speelt in de tijd van vlak na de oorlog. De tijd van de wederopbouw, van hard werken en vooral van flink zijn. Ik werd geholpen door de kinderbescherming, die toen ik het hele verhaal vertelde mij uit huis wilde plaatsen. Maar enige tijd later was met mijn vader gesproken en kreeg ik te horen dat het toch allemaal niet zo erg was en dat ik het toch maar weer thuis moest proberen. De instantie die me moest helpen, liet me vallen.

En wat betekende dat voor later?

Mijn ex was een gestudeerd man, een notaris die zijn zaakjes keurig voor elkaar had. Maar intussen volstrekt niet in mij geïnteresseerd was. En ik was bij de scheiding net afgestudeerd aan de Kunstacademie. Moet je je voorstellen hoe dat eruit zag in het

Nederland van de jaren zeventig. Een losgeslagen kunstenares tegenover een degelijk en fatsoenlijke notaris. Als je niet in het beeld past van de fatsoenlijke burger, sta je op achterstand. De minachtig droop van de blik van rechters als ze me aankeken. Alles wat ik zei werd gewantrouwd, wat hij zei werd geloofd. Hij zorgde voor stabiliteit in het gezin, ik voor puinhoop. Dus natuurlijk vond men dat de kinderen beter af waren bij hem. Ik moest ze achterlaten.

Hoe is dat afgelopen?

‘Op haar twaalfde stond mijn dochter bij me op de stoep met haar beer onder haar arm. Ze wilde bij mij wonen. Tegenwoordig heb ik veel en liefdevol contact met hen allebei. Maar ze gaan het boek niet lezen. Natuurlijk hebben ze als kleine kinderen meegemaakt hoe het ging tussen mij en mijn ex. Ze hebben veel van de pijn en het verdriet meegekregen, dat willen ze niet allemaal opnieuw lezen. Ik kan me dat goed voorstellen. Maar ik heb ze natuurlijk wel het boek gegeven. Dicht, afgesloten met een grote strik eromheen.

Op een gegeven moment in je leven en in het boek, krijg je hulp van verschillende kanten, medische en psychologische. In een van de gesprekken met de psycholoog heb je een mooi beeld opgenomen. Een beeld van hoe het is telkens weer het slachtoffer te zijn, eerst bij je ouders, later in je huwelijk. ‘Dat is het beeld van het waterhoentje. Dat gebeurde toen ik een jonge moeder was. We hadden een kat die een waterhoentje gevangen had. Ik wist het beestje te redden uit de kaken en liet het weer los in het water. Vliegensvlug zwom het naar zijn soortgenoten, die vervolgens genadeloos op het beest inpikten, net zolang tot het naar de bodem zonk. ‘ theSword Magazine

Je schrijft dan: ‘[…] precies zo voel ik me. Door de vijand aangeraakt hoor ik nooit meer ergens bij en blijf ik levenslang prooi.’ ‘Ja. Ik had me dat nooit zo gerealiseerd. Maar zo was het wel.’

Er is nog een veelzeggende zin in het boek. Over het ongeluk.

‘Als jong volwassene had ik veel last van mijn rug, ik had geen idee waarom. Via de huisdokter kwam ik bij een Engelse specialist terecht. Die bekeek foto’s van de schade in mijn onderrug en bleef maar vragen of ik niet ooit eens een ongeluk gehad had. Ik bleef ontkennen. Tot het kwartje viel. Het waren de schoppen van mijn vader.’

Dan schrijf je: ‘[…] ik weet ineens van een ongeluk. Ik had wél een ongeluk, een jarenlang durend verschrikkelijk ongeluk, maar ben niet bij machte het uit te spreken.’ ‘Ik had nooit de link gelegd tussen die rugpijn en mijn vader. Meerdere dokters hadden ernaar gekeken en gevraagd waar het van kwam. Ze vroegen echter nooit door. Deze dokter bleef er maar op hameren dat er iets gebeurd moest zijn. Toen begreep ik het ineens.’

Dat je in Engeland zat had te maken met je zus.

‘Ja. Zij is de enige van het gezin die me geholpen heeft. Ze is getrouwd met een rijke man, woont in Parijs in een groot huis. Zij had daardoor de financiële middelen om ervoor te zorgen dat ik medische en psychische hulp kreeg. Maar meer dan dat kan ze niet geven. Zij heeft alles gezien, maar kon het ook niet voorkomen, ze was net zo machteloos als ik tegenover mijn vader. Het is vreemd. Als we elkaar tegenwoordig spreken gaat het altijd over hoe het vroeger thuis was. En tegelijkertijd zijn we niet bij machte elkaar met het verdriet te helpen. Net als bij de 19

Engelse dokter kan ik er niet over praten.’

Een gelukkig mens! Is het nu afgerond?

Het boek is een verslag van hoe het was. Dat is klaar. Ik ben een gelukkig mens geworden. Langzamerhand loopt het interview ten einde. Het boek Weerloos is aanleiding geweest om te praten over kindermishandeling en over hoe José Fernanda erin geslaagd is zich te ontworstelen aan haar verleden. Hoewel ze dagelijks nog kampt met de gevolgen, vooral door de pleinvrees die ze ervaart, heeft ze nooit een slachtofferrol aangenomen. Ik heb een enerverend gesprek gehad met een energieke en krachtige vrouw die laat zien hoe je een verleden van geweld en pijn kan loslaten. En de mensen die het veroorzaakt hebben uit je leven kan verwijderen. Haar ouders zijn er niet meer, ze spelen geen rol meer, ze doen er niet meer toe.

! N I W & MAIL Ben jij een reislustig persoon en wil je aan iedereen laten zien waar jij geweest bent? Dan is deze World Map een ideale manier om je muur te decoreren.

Wil je je muur of wand opleuken met een leuke wand sticker? Dan hebben wij dé perfecte manier gevonden om je muur of wand op te vullen met deze wereldkaart sticker. De World Map kan je zelf op je muur plakken en met de bijgeleverde krijtjes kun je aangeven waar jij op reis bent geweest of er gewoon op schrijven! Dit maakt je muur decoratief en informatief tegelijkertijd. Jouw visite kan je je muursticker aflezen en zo al je afgereisde plaatsen bekijken. De Chalk World Map kan beschreven worden met krijt en wordt geleverd met 4 gekleurde krijtjes. Gebruik de Chalk World Map als krijtbord, schrijf al je herinneringen op of geef simpelweg aan waar je bent geweest!

theSword geeft 5x een World Map weg Kans maken? Mail voor 31 mei 2014 je naam en adres onder vermelding van ‘Chalk World Map’ naar: winactie@theSword.nl. Winnaars krijgen schriftelijk bericht

Is er nog iets dat ik vergeten ben te vragen. Wil je nog iets toevoegen?

Hoewel het lastig was, heb ik ook leuke en grappige scènes willen opnemen. Ik heb dingen meegemaakt, vooral in de periode tussen dat ik uit huis ging en dat ik trouwde die bijzonder vreemd waren. Zo heb ik ooit een paar weken bij een groep Turkse mannen gewoond. Ik was dakloos geworden en zij hebben me liefdevol opgevangen. Ook dat heeft me gevormd, die ervaring heeft mijn horizon verbreed en ik heb respect gekregen voor andere culturen. Achteraf een grappige ervaring. Ik hoop dat er soms ook wat te lachen valt in mijn boek, ondanks het zwarte decor.

Lees de recensie van Weerloos op pagina 31. 20

theSword Magazine

Top10

Dingen die je moet doen op Moederdag

Bron www.smashinglists.com | Vertaald Dennis van Elten

Doe iets wat zij graag wilt Het is haar dag! Denk er over na waar zij van houdt en wat ze graag zou willen. Maak deze dag speciaal voor je moeder. Doe alles wat ze ooit leuk heeft gevonden. Schrijf een gedicht of een lied voor haar. Bak een taart, of koop een bosje bloemen.

Bied je excuses aan Het zou niet echt moeilijk zijn voor je om je te verontschuldigen op Moederdag. Ook al is er iets naars gebeurt. Het zou helemaal niet moeilijk moeten zijn om je moeder te vergeven op deze speciale dag. Als je haar boos of overstuur hebt gemaakt , vraag om vergeving. Dit maakt je niet klein, maar zal jullie relatie juist versterken.

theSword Magazine

9 21

Verras je moeder Herinner haar aan jullie relatie

Als je te ver weg woont, ga je nu naar haar toe als een verrassing of stuur haar een handgeschreven brief waarin je verteld hoeveel je van haar houdt. Als je bij haar woont, geef haar een verrassing door bijvoorbeeld een familie foto te vergoten en deze op te hangen in haar kamer.

5 22

Praat met haar over jeugdherinneringen van jou. Toon haar dat de relatie tussen jou en haar nog steeds hetzelfde is. In feite laat je haar weten dat het nog sterker is dan voorheen heeft, omdat de tijd het alleen maar kan versterken.

Plezier haar! Doe wat nodig is om haar te plezieren. Waarschijnlijk is dit nooit in je opgekomen, maar zelfs je studieboeken meenemen kan de dag van je moeder al heel speciaal maken. Als ze wil dat je goed studeert, doe dat dan. Als ze zegt dat je kamer vuil is, maak hem schoon!

theSword Magazine

Help haar met het huishouden Help haar met het huishouden. Als ze de vaat doet, kun je de schone vaat afdrogen en in de kast opbergen. Als ze strijkt, kun je de kleding ophangen. Zo brengen jullie de tijd samen door kunnen jullie gezellig praten. Het maakt voor het huishouden prettig en niet vermoeiend.

4 Geef haar jouw tijd

Koop een cadeau voor haar Koop een cadeau voor haar. Parfum of sieraden, een jurk of een paar sandalen, het kan van alles zijn. Koop iets wat ze nodig heeft. Maakt niet uit hoe gewoon het voor je lijkt, voor haar is het het meest bijzondere cadeau. Maar vergeet een ding niet! Een geschenk is maar een gebaar. Je maakt het cadeau speciaal en belangrijk voor haar door jouw liefde. Een boeket kopen of een taart bakken is voor haar gewoon niet genoeg. Het is jouw liefde die ze nodig heeft!

Praat met haar, luister naar haar. Ze heeft haar hele leven zich bezig gehouden met het verzorgen van je. Ze verliet haar vrienden, misschien haar baan en nu heeft ze niemand behalve jou. Vraag haar of het goed gaat met haar medicijnen. Wilt ze een film kijken of winkelen? Neem de tijd Moederdag, speciaal voor haar. Natuurlijk ook op andere dagen. Geef haar de tijd voor alles wat ze nodig heeft.

Ontbijtje op bed Om de dag te beginnen, maak voor haar een lekker ontbijtje met eten dat ze graag eet. Ga zachtjes naar haar kamer en maak haar wakker met een kus. Tijdens het opdienen van haar ontbijt geef je haar een kus en een glimlach om haar geluk en energiek te geven voor de hele dag.

theSword Magazine

Schreeuw nooit tegen haar! Schreeuw nooit tegen je moeder! Maak een belofte aan jezelf dat je je humeur onder controle houdt. Je houd van je moeder tijdens haar ouder worden net als zij van jeugd.

1 23

Interview

Samantha Hayes Internationale bestsellerauteur vertelt

Tekst Dennis van Elten | Foto’s Samantha Hayes en uitgeverij Boekerij

Samantha Hayes is fulltime schrijver en heeft meerdere bestsellers op haar naam staan. Ze woonde in Amerika en Australië voor ze zich vestigde in Engeland, waar ze woont met haar man en drie kinderen. In 2011 verscheen bij Boekerij Onder de oppervlakte, haar eerste boek in Nederlandse vertaling.

Hoe bevalt het hier in Nederland?

Een geweldig land! Dit is mijn eerste keer in Nederland en dus ook in Amsterdam. Lieve en vriendelijke mensen, mooie grachten en heel veel winkels. Wij hebben het hier geweldig (Samantha en haar jongste dochter).

Kun je iets vertellen over de soort verhalen die jij schrijft?

Ik schrijf verhalen van het thema Domestic Noir. Domestic Noir zijn verhalen die zich afspelen in de gezinssituatie waarbij situaties vaak helemaal mis gaan. De term Domestic Noir is niet door mij verzonnen maar door schrijfster Julia Crouch. Psychologische Thriller is de brede term, maar ik richt mij meer op de Domestic noir verhalen. In Tot jij van mij bent speelt

het gezin ook een grote rol. Het agenten duo in het verhaal zijn getrouwd met elkaar en hebben een gezin samen. In de loop van het verhaal volgen wij hun gezin maar ook de gezinnen van het slachtoffer. Tot jij van mij bent is het begin van een serie gebaseerd op deze twee agenten Lorraine Fischer en haar man Adam Scott.

Welke auteurs hebben jou geïnspireerd?

Toen ik dertien was is voor mij de passie voor het schrijven pas echt begonnen. Dit door het boek Johnathan Livingston’s Seagul van Richard Bach. Mijn docent Engels bracht dit boek een keer mee de les in en vertelde ons dat het over een zeemeeuw ging. De opdracht was om een korte opening te schrijven zoals wij dat in onze gedachte hadden. Niemand had nog ooit dit boek gelezen, ik ook niet. Dus ik ging aan het schrijven en toe de docent mijn opening las leek het theSword Magazine

heel erg op de opening van het boek. De docent was zo onder de indruk dat ik door haar reactie meer ben gaan schrijven. De schrijvers waar ik uiteindelijk het meeste door beïnvloed ben zijn niet eens thriller schrijvers. Maar de thriller schrijfsters die ik graag lees zijn o.a. Nicci French. Mijn doel is net zo goed te zijn als de crimeschrijfsters die er nu zijn. Maar uit eindelijk begon het allemaal met dit kleine boekje Jonhatann Livingston’s Seagul heeft zeker mijn schrijvers vlam ontstoken. Het verhaal inspireerde mij vooral omdat het als boodschap had je dromen te volgen.

Wat voor situaties inspireren jou? Ik ben een goede luistervink. Ik luister graag naar gesprekken van mensen, soms maak ik zelf daar aantekeningen van deze gesprekken. Meestal krijg je de

beste gesprekken in treinen, vooral als mensen hard praten met hun mobiel of medereiziger en cafés. Vaak ben ik te vinden in cafés bij mij in de buurt. Ik ga daar vaak mensen observeren en luisteren naar de verhalen die zij te vertellen hebben. Mensen kijken kan mij uren bezighouden. Vroeger vonden mensen om mij heen dat ik altijd veel dagdroomde, dan vertelde ik ze dat ik niet dagdroomde maar gewoon mensen aan het kijken was, ik vind dit zo fascinerend. Vaak schrijf ik op wat ik hoor anders vergeet ik het. Vaak lezen mijn kennissen ook mijn boeken om te kijken of zij er niet in verwerkt staan. Mijn man is erg bang dat ik hem een keer afmaak in een van mijn boeken.

Wat is jouw favoriete omgeving om in te schrijven?

Mijn schrijf omgeving is erg comfortabel. Ik heb een leuk kantoortje op de bovenste verdieping in een luxe woning. Hier heb ik een comfortabele stoel om in te lezen. Mijn naaimachine om te ontspannen. Ik kan daar lekker thee zetten. Een goede omgeving is ook belangrijk omdat je er vaak werkt in tegenstelling tot iemand die buiten de deur werkt. Soms moet je ook wel naar buiten, afspreken met vrienden of gewoon even het café in om onder de mensen te zijn. Schrijven is namelijk best een eenzaam beroep. Soms ga ik ook lekker sporten om mijn hoofd leeg te maken.

Waarom zijn families zo’n groot onderdeel van jouw verhalen?

Familie is heel belangrijk voor mij, vandaar dat ik er veel over schrijf. Toen ik zes was gingen mijn ouders scheiden, mijn moeder is een kunstenaar en mijn vader een zakenman. Bij mijn moeder leefde wij heel arm en in het weekend bij mijn vader waren wij van alle luxe voorzien. Dit waren echt extreme verschillen. In het boek mijn enige zoon heb ik een autobiografisch element aan gebracht door mijn slachtoffer op te laten groeien met

een rijke moeder en arme vader. Ik schrijf dus over familie omdat ik het belangrijk vind. Ondanks dat mijn broer en ik geen normaal familie leven hebben gehad, zijn wij nu wel te vinden in een stabiel gezinsleven. Ondanks dat ik mijn families in mijn boeken een hoop problemen geef. Je schrijft wat je kent natuurlijk, ik ben geen dokter of een geleerde, dus ik schrijf geen medische thrillers. Ik ben met school gestopt toen ik zestien was. Ik had er vroeger veel spijt van dat ik niet naar de universiteit ben gegaan, maar tegenwoordig eigenlijk niet aangezien ik zoveel meer heb geleerd door te leven en daar van te leren in de universiteit van het leven. Als ik naar de universiteit was gegaan had ik nooit meegemaakt wat ik nu heb beleeft.

Vind jij dat een schrijver zich aan een genre moet vasthouden?

Nee absoluut niet!! Schrijf wat je wil schrijven. Ik zou ook wel eens wat anders willen schrijven dan Crime, bijvoorbeeld young adult, ik zou dan wel voor een pseudoniem kiezen. Dit is wel wat fijner voor de lezer, aangezien de lezer vaak toch een schrijver aan een genre koppelt. Als ik nu een roman zou schrijven onder mijn eigen naam en mijn vaste lezers zouden het kopen met mijn andere boeken in hun achterhoofd dan raken ze teleur gesteld. Net zoals JK Rowling gedaan heeft met het Koekoeks jong.

Wat is beter de film of het boek?

Mijn boeken zou ik best wel als films willen zien. Het hangt heel erg van mijn bui af, als ik zin heb in snelle entertainment dan zou ik voor de film gaan. Als ik meer tijd heb dan ga ik toch voor het boek. Bij een film zie je toch de visie van de filmmakers terwijl als je een boek leest creëer je toch je eigen visie. Soms kan dit van persoon tot persoon verschillen. theSword Magazine

Wat is fijner een boek of een E-book?

Met veel moeite heb ik er aan moeten geloven. Als ik reis kan ik veel meer boeken kwijt op mijn Kindle. Maar er gaat niets boven een echt tastbaar boek vooral hardcovers. Ik denk dat we nooit tastbare boeken zouden verliezen.

In Nederland is nu een actie bezig “Ik lees legaal”. Wat is jouw mening over acties zoals deze? In het begin merkte ik dat mijn boeken steeds meer illegaal gedownload werden. Ik had een google alert ingesteld op mijn naam en de titels van mijn boeken en iedere keer als ik een torent of download link tegen kwam gaf ik dit door aan mijn uitgevers. Maar ik heb het gevoel dat het tegenwoordig steeds minder wordt. Het lijkt wel of mensen een geweten krijgen. Het downloaden van boeken is niet te vergelijken met het downloaden van films en muziek. Het is zeker een probleem dat aan de man gebracht moet worden, want het is en blijft diefstal.

Is er verschil tussen Nederlandse lezers en Engels lezers?

Ik heb nog geen ervaring met lezers uit Amerika aangezien Tot jij van mij bent daar in april uitkomt. Maar hier in Europa word ik goed ontvangen. Al vind ik het wel jammer dat ik de vertalingen van mijn boeken niet kan lezen, ik heb meer een schrijf knobbel dan een talenknobbel. Maar ik denk dat lezen verder gaat dan taal en land ’s grenzen. Mijn boeken spelen zich bijvoorbeeld af in Engeland maar iedereen kan zich er in vinden. Ik hoop dat mijn boeken in Amerika ook zo aanslaan. Ik vind vooral de meerdere hoezen erg mooi. De Nederlandse hoes is net een spiegel.

“Familie is heel belangrijk voor mij, vandaar dat ik er veel over schrijf.” 26

theSword Magazine

Wat kunnen wij in de toekomst van jou verwachten? In april komt in Engeland mijn nieuwste boek alweer uit Before you die hier in gaat het verhaal van Lorraine en Adam verder terwijl zij weer een spannende zaak moeten oplossen samen. Lorraine en Adam gaan een grote rol spelen in mijn toekomstige boeken. Ondertussen schrijf ik alweer een boek voor 2015. Mijn eerste boeken waren allemaal stand alone verhalen maar nu ben ik echt begonnen met een serie verhalen. Wat plannen betreft plan ik niet alles uit, ik weet wel wat er met de hoofdpersonen gaat gebeuren maar verder verschilt het van boek naar boek. Bij Before you die heb ik heel veel moeten knippen in het verhaal omdat ik te veel pagina’s had. Bij het boek wat ik nu aan het schrijven ben, plan ik echt ieder hoofdstuk, mijn uitgever is hier ook heel blij mee. Nu kan ik mij ook meer richten op het schrijven zelf en hoef ik niet meer zoveel te stressen omdat ik zoveel nog in mijn hoofd heb zitten wat informatie betreft.

Onder de Oppervlakte

Tot jij van mij bent

Lees ook recensie v de jij van mij an Tot paginabe31nt op

Sam Hayes Uitgeverij Boekerij ISBN 9789022559857 399 pagina’s juli 2011

Samantha Hayes Uitgeverij Boekerij ISBN 9789022565735 380 pagina’s februari 2014

Mijn enige zoon

Samantha Hayes Uitgeverij Boekerij ISBN 9789022568972 499 pagina’s januari 2014

Claudia’s leven lijkt perfect. Ze is hoogzwanger, heeft een liefhebbende man en een prachtig huis. En dan komt Zoe in haar leven. Zoe zal Claudia helpen als de baby er is. Maar er is iets met Zoe. Iets wat Claudia onprettig vindt. Iets wat ze niet vertrouwt. En als ze Zoe in haar slaapkamer aantreft, staat Claudia’s onrust om in angst...

“Tot jij van mij bent is een gedegen, verrassende thriller en een aangename introductie tot wat een karakteristieke serie kan worden.” - Crimezone

theSword Magazine

Lekkerrr

Pastasalade met kip Lunch 4 porties 240 g Pasta (volkoren), ongekookt » 1 hele Rode ui, in ringen » 2 stengel(s) Selderij, in stukjes » 1 middelgroot/middelgrote Appel, alle soorten, (groen) in stukjes » 1 stuk(s) Rode paprika, in blokjes » 100 g Maïs, gekookt, (uit blik) uitgelekt » 300 g Kip, filet, bereid, in stukjes » 1 eetlepel(s) Peterselie, gehakt » 1 eetlepel(s) Bieslook, gehakt » 150 g Yoghurt, 0% vet, naturel » 1 hoeveelheid (naar smaak) Peper » 1 hoeveelheid (naar smaak) Zout

Bereiden

Kook de pasta in water volgens de instructies op de verpakking. Laat uitlekken en spoel goed af onder koud water. Meng in een schaal de ui, selderij, appel, paprika, maïs, kip, peterselie en bieslook. Voeg de pasta en yoghurt toe en breng op smaak met peper en zout. Roer goed door. Dek de schaal af en zet hem in de koelkast tot het tijd is om te serveren. Bereidingsijd: 25 minuten

Binnen 10 minuten klaar Dominobroodje Dit is een heerlijk en verzadigend broodje met roomkaas en bieslook.

Lunch 1 portie 1 Verzadigende portie(s) Roggebrood, volkoren, (3 sneetjes) 3 portie(s) Zuivelspread naturel, light 1 handvol Waterkers 1 eetlepel(s) Bieslook 3 klein(e) Wortel 1 middelgroot/middelgrote Appel, alle soorten

Bereiden Bron www.weightwatchers.nl

Bestrijk twee sneetjes brood met verse roomkaas. Maak de waterkers schoon en verdeel over het onderste sneetje. Beleg met het tweede gesmeerde sneetje brood. Bestrooi de verse roomkaas met bieslook. Leg het laatste sneetje brood erop en snij het geheel met een scherp mes in vieren. Verpak het brood stevig in vershoudfolie of in een broodtrommel. Schil de wortelen en serveer ze als rauwkost bij het dominobroodje. Was de appel en eet deze als dessert.

Ideaal als lunch! 28

Bereidingsijd: 10 minuten

theSword Magazine

Verhaal

Tekst en foto Jan Kouwenhoven

Relativeren Nog even, dan zijn onze straten weer oranje versierd. Op tv en verjaardagen komen de discussies al aardig op gang. Ondertussen gaan mijn gedachten terug naar die onvergetelijke zomeravond van 2010. Onder het genot van barbecue en kruiwagens gevuld met ijs en bier keken we de voetbalfinale in de achtertuin van neef Remco. Met een man of twintig. Pierre, Remco’s schoonvader, tikte op mijn schouder. ‘Die kinderen van jullie slaan zich er goed doorheen, geloof ik hè?’ Ik humde waarop hij zijn bewondering uitsprak dat we hen betrokken bij het genezingsproces van hun moeder. Vandaag waren ze mee naar de chemokuur, om te laten zien dat de behandeling an sich niet zo eng was zodat fantasie geen loopje met hen kon nemen. ‘Hoe vaak moet ze nog?’ ‘Nog twee behandelingen te gaan, Pierre. Hopelijk behoort die focking borstkanker dan tot de verleden tijd.’ Lia krabde wat aan haar hoofddoekje en kwam bij ons staan. Ze was blij dat het er bijna op zat. Niet vanwege de vele ritjes, daar was ze wel aan gewend geraakt, de vermoeidheid werd steeds erger en het beroerde gevoel bleef steeds langer hangen. ‘En toch piep je niet,’ zei Pierre. ‘Knap.’ ‘Ach, als zij al niet piept…’ Lia wees met haar ogen naar mijn zus Annie die vanuit de rolstoel naar het scherm keek waar kuit- en hamstringspieren werden gemasseerd voor de verlenging. ‘Het uiteindelijke doel, dát moet ik voor ogen houden. Alle kanker moet volledig vernietigd worden. Hopelijk is dat bij mij nu wel gebeurd en gaat ons leven spoedig weer normaal worden.’ We wendden ons opnieuw tot het scherm waar Nederland en Spanje de strijd weer oppakten. Ik keek om mij heen. Onder oranje pruiken en gekke mutsen waren de ogen wijd opengesperd. Etiketten werden van bierflesjes gepulkt. Dubbelgevouwen flesdopjes belandden tussen de gebruikte satéstokjes. Nagels werden afgekloven. Onze zoon kreeg steeds roder wordende wangen. Zijn hals vurig bevlekt. Nederland moest nu gewoon eens goud winnen. Geen troostgoud zoals in de prehistorie, zoals hij het heilig verklaarde jaar ’88 noemde, écht goud. De allerbeste van de wereld. Nu eens een keer niet in woorden maar echt in

daden. Zijn handen trilden bij het openen van nieuwe bierflesjes die zonder elkaar aan te kijken in de groep doorgegeven werden. Hoofdschuddend keek ik het tafereel aan. Waar ging dit verdomme over? Over een focking beker, meer niet. Een heel land in rep en roer omdat we een beker konden winnen met een gouden bal er bovenop. Goed. Minuten tikten weg. Bier vloeide rijkelijk. ‘Jáhááhááá…’ galmde door de tuin. Gevolgd door een stevige: ‘Kut!’ Arjen Robben miste. Links en rechts vielen er vloeken en voor de herhaling ingezet kon worden was hier al geanalyseerd dat een simpel stiftballetje voldoende was geweest. Ik vond het allemaal prima, dit was een gezellige avond, of we nu zouden winnen of niet. Verlies zou mij niet raken. Volgens de klok waren er al honderdvijftien speelminuten verstreken. Voor penalty’s werd gevreesd. ‘O jee,’ schreeuwde zoonlief nu Fábregas de bal naar Iniesta overspeelde. ‘Kut!’ Stekelenburg werd verrast met een diagonaal schot. Er werd gevloekt, er werd gehuild, hier in de tuin, in andere tuinen om ons heen, vanuit huiskamers. Gevloekt, geschreeuwd, getroost. Omdat het wel eens de laatste kon zijn nam ik nog een biertje want aan de sfeer te merken verging de wereld over enkele minuten. Na het fluitsignaal zakte mijn grote stoere zoon door zijn hoeven. Op zijn hurken zat hij tegen de zandbak. Starend zonder iets te zien. Tranen gleden over zijn wangen. Pleinen op tv waren gevuld met huilende mensen. Volwassen kerels in diepe rouw omdat het beste land gewonnen had. Lia en Annie keken elkaar aan. Jammer, zag ik hun monden uitspreken. Glimlachend haalden ze de schouders op, waarop ik mijn jongen overeind hees. ‘Kijk godverdomme!’ Ietwat hardhandig draaide ik zijn hoofd richting zijn zieke moeder en uitbehandelde tante. ‘Die hebben pas echt een probleem en gaan lachend door het leven.’ De woorden persten zich tussen mijn tanden door. In plaats van te reageren rukte de teleurgestelde zoon zich los om onmiddellijk de tuin uit te lopen. ‘Jantje toch,’ zei Pierre, ‘mag dat jochie even balen.’ ‘Zolang balen geen drama wordt,’ antwoordde ik. ‘Het is een focking beker. Niets meer.’ Na enig hoofdschudden schoot ik in de lach. ‘Morgen komt

theSword Magazine

gewoon het zonnetje weer op. Biertje?’ Zonder te lachen pakte Pierre het zwetende flesje aan, lurkte er een slok uit en zei: ‘Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat jij in deze situatie niet heel erg over dit verlies inzit maar…’ ‘Nee, natuurlijk niet. Ik wil gewoon een gezellige avond,’ onderbrak ik hem. ‘Waarom zou dat nu voorbij moeten zijn.’ In de stilte die viel nam ik kleine slokjes. Heerlijk koud. Goed systeem zo in een kruiwagen ijs. ‘Mag ik jou iets geks vragen, Jan?’ ‘Vraag wat je vragen wilt.’ ‘Vind je het niet jammer dat jouw relativeringsvermogen nu zo extreem hoog is?’ ‘Nee, daar voel ik me prima bij. Als de kanker dan ergens goed voor is…’ ‘Had je nu ook zo relaxed aan je biertje staan lurken als we gewonnen hadden of was je dan met een vlag de straat opgerend?’ ‘Nee,’ grijnsde ik. ‘Dat was niet anders geweest, Pierre.’ ‘Omdat het maar een focking beker is?’ ‘Juist. Niets meer en niets minder. Slechts een focking

beker. We maken het veel te groot met z’n allen, ik doe er niet meer aan mee.’ ‘Jammer Jan, want daarmee ontneem je jezelf ook euforie en dierbare herinneringen voor het leven.’ Hij boog zijn hoofd richting mij. ‘Fijn voor je dat je in 1988 nog lekker onbezorgd was, anders kon je er niet iedere twee jaar zo plezierig over praten.’ Daarna stompte hij vriendschappelijk op mijn schouder, haalde zijn hand door de borrelnootjes om die een voor een tussen de lippen door te laten verdwijnen. Ik wendde mijn blik van hem af, liet een binnensmonds boertje die minder geluidloos was dan bedoeld en pulkte aan het etiket van mijn flesje. Ineens gloeiden mijn wangen op. Potdomme, dat was inderdaad waar. De feestvreugde die ik toen voelde op het dak van die woonboot, op het Museumplein, tijdens het hossen door de Amsterdamse straten en inderdaad rond ieder eindtoernooi weer opgerakeld wordt, die feestvreugde had ik nu zeker niet gevoeld als we eindelijk eens echt goud gewonnen hadden. Relativeren is leuk maar als je er in doorslaat beland je in een vlak leven.

Jarenlang vonden de columns die Jan Kouwenhoven (1967) als hr-professional schreef gretig aftrek en werd hij regelmatig aangemoedigd om een boek te gaan schrijven. Pas toen in 2009 bij zowel zijn zus als bij zijn echtgenote uitgezaaide borstkanker werd gediagnosticeerd en Jan ’s nachts achter de computer kroop om het van zich af te schrijven, begon hij er aan te denken om het ‘boekadvies’ op te volgen. Maar tijdens dat proces kreeg hij al snel een idee over een thriller. Hij schoof de non-fictie direct aan de kant en vanaf dat moment gooide Jan zijn ziel en zaligheid in de fictie. De droom om een boek op zijn naam te hebben had hij nog steeds niet, hij droomde over een goed boek dat waar voor zijn geld biedt. Eén dat de lezer niet gemakkelijk weglegt. Of dat is gelukt, is aan de lezer. 1 juli 2014 debuteert hij met zijn eerste thriller De Worsteling.

Foto © Joost van Rooijen

Op Facebook worden op pagina De Worsteling, naast het laatste nieuws, leesfragmenten gepubliceerd. Onder alle volgers worden drie gesigneerde exemplaren verloot.

theSword Magazine

Recensie Tot jij van mij bent

Weerloos

Samantha Hayes Uitgeverij Boekerij ISBN 9789022565735 380 pagina’s februari 2014

Tot jij van mij bent is een nieuwe thriller aan de hand van Samantha Hayes. Een verhaal dat iedere zwangere vrouw angst aanbrengt. Claudia is hoogzwanger en heeft een Nanny aangenomen om haar te helpen als haar man van huis is. Zoë lijkt een lieve betrouwbare Nanny, maar Claudia blijft haar bedenkingen hebben. Zullen haar angsten uitkomen. Ondertussen zijn de rechercheurs Lorraine Fischer en Adam Scott op zoek naar een moordenaar die het voorzien heeft op zwangere vrouwen. Dit boek leest heerlijk weg, de hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt en blijven tot het einde boeien. Ieder hoofdstuk wordt een van de hoofdpersonen belicht, Claudia, Zoë en J en Adam wisselen elkaar steeds af tot het verhaal tot het hoogtepunt komt. Dit is een boek dat moeilijk weg te leggen is. Net als bij iedere andere goede thriller wordt je constant op het verkeerde been gezet tot het einde. Dit zorgt er voor dat het boek blijft boeien tot het einde. Tot jij van mij bent is de eerste uit een serie verhalen die draaien rondom de man/vrouw team Lorraine Fischer en Adam Scott. Engeland mag eind april al genieten van het volgende boek wij mogen nog even wachten. Tot die tijd is Tot jij van mij bent is een heerlijk boek voor de komende zomer dagen om lekker te verslinden.

José Fernanda Uitgeverij De Kring ISBN 9789491567520 224 pagina’s januari 2014

Weerloos begint in een naïeve stijl, vanuit kinderperspectief vertelt het boek vooral de verbazing over het gevoelloze gezin waarin Nanny, de hoofdpersoon, opgroeit. De setting is het benauwde Roomse leven in de jaren vijftig van de vorig eeuw. Haar ouders hechten vooral aan uiterlijk vertoon en fatsoen, kinderen vinden ze vervelend en die moeten gehoorzamen. De opgroeiende Nanny verzet zich daar steeds meer tegen. Dit leidt ertoe dat haar vader haar regelmatig mishandelt, hij slaat haar bont en blauw als ze iets gedaan heeft wat hem niet aanstaat. Weerloos ondergaat ze zijn slagen en schoppen. Velen weten ervan, maar niemand steunt haar, de omgeving kijkt de andere kant op. Enige lichtpuntje in het huwelijk zijn de twee dochtertjes die na enige tijd geboren worden. De behoefte aan een avontuurlijk en enerverend leven laat zich niet onderdrukken en ook hier verzet Nanny zich tegen haar vijandige omgeving. Met hulp van vrienden zet ze zich af tegen haar man en gaat ze weer naar de kunstacademie. Ze bloeit op en stort zich in buitenechtelijke liefdes. Een vechtscheiding is het gevolg, waarbij Nanny haar kinderen moet achterlaten, maar zich wel ontwikkeld tot succesvol kunstenares. Weerloos is een ego-document, het is een aangrijpend verslag van een werkelijk leven. Voorop staat hoe het echt gebeurd is, van minder belang is of het ook literair geworden is. Veel personages lopen het verhaal in, vervullen een korte rol en verdwijnen weer. Enkele scènes en gebeurtenissen lijken los te staan. Precies zoals dat in het echte leven gaat. Jose Fernanda heeft met Weerloos een navrant verhaal geschreven, een schokkend verslag van mishandeling en mislukking met een hoopvol einde. Een goed boek in de categorie ‘Waargebeurd’.

Tekst Dennis van Elten

Tekst Johan Bordewijk theSword Magazine

Spotlight

voorlezen verbindt generaties

‘Als opa miste ik goede, traditionele en respectvolle voorleesverhalen voor mijn kleinkinderen… (sportieve) voorleesverhalen die goed aflopen en met een positieve insteek. Verhalen die je met een gerust hart, zonder onaangename verrassingen kunt voorlezen en waarover je met je (klein-)kind kan praten. Ik ben ze daarom zelf gaan schrijven.’ Aldus auteur Nico Smaling, die voor Scelta Publishing in Amsterdam een verhalencyclus schrijft over ‘Spike gaat sporten’.

Tekst en foto Nico Smaling

Nico Smaling: ‘Met de Spike-verhalen willen we meer bereiken dan alleen leuke (voor-)leesverhalen op de kinderboekenmarkt brengen. Natuurlijk moeten de verhalen aanspreken, maar wie goed kijkt, ziet dat het óók om vriendschap, relaties en samenwerking gaat. Samengevat is de kernboodschap van de Spikeverhalen ‘sporten is gezond en je wordt er sterk van’. Smaling wijst op een steeds dringender probleem, namelijk de epidemie van overgewicht en obesitas. Als kinderen vanaf jonge leeftijd gewend zijn om te sporten kun je wat doen aan die epidemie. ‘Daarom willen wij van Spike een rolmodel maken,’ aldus Nico Smaling, ‘onze Spike is een jonge sporter van 12 jaar die jongeren en kinderen enthousiast wil maken voor sport. Als je een verhaal uit een Spike-boek voorleest, kom je niet voor onaangename verrassingen te staan. Ik weet uit ervaring - en vele ouders en grootouders delen die ervaring met mij - dat voorlezen voor het slapen gaan voor je (klein)kind een ‘heilig’ moment is. Je zit samen in een virtuele kring vol liefde en aandacht voor elkaar. Daarom is ‘voorlezen verbindt generaties’ mijn persoonlijke mantra.’

Er speelt nog iets… Met de Spike-boeken wil Scelta Publishing de rol van opa’s en oma’s in de opvoeding van kinderen bevorderen. Grootouders hebben over het algemeen meer tijd beschikbaar; ze hebben veel levenservaring en laten zich niet (meer) gek maken door de waan van de dag. Ouders hebben het druk, druk, druk en voorlezen schiet er nog wel eens bij in… Ga maar op de computer spelen. Volgens Nico Smaling is dat soms best begrijpelijk, maar ook jammer: ‘Ik lees zelf veel voor. Heerlijk met die snuiters op de bank en dan samen een avontuur beleven van Spike.’ Smaling wijst op een extra belang van nu goed en veel

voorlezen. ‘Het onderwijs is heel talig, zoals dat heet. Nú de taalontwikkeling bevorderen, levert op school en daarna veel rendement op. Daarom gebruiken we soms met opzet wat moeilijkere woorden. Twee voordelen: je kunt als voorlezer uitleggen wat een moeilijk woord betekent - ik noem dat generatiecommunicatie - en in de Spike-boeken staat ook nog eens ‘Spike’s moeilijke woordenlijst’. Zo leren kinderen spelenderwijs de betekenis van ‘moeilijkere’ begrippen kennen.’

Dat kinderen graag series lezen is algemeen bekend… ‘Hoe gaat het verder opa? Morgen weer een verhaaltje uit Spike… Welterusten!’ Elke dag een verhaal van pak weg 4 minuten, precies goed om de aandacht vast te houden. Achterin een Spike-boek kan het kind zelf nog iets tekenen, kleuren of inplakken, dat met het verhaal te maken heeft. Wil je Nico Smaling of illustrator Raymond Zachariasse verhalen laten voorlezen en signeren in je winkel, op school, tijdens een feest(je), op een braderie of wat dan ook… neem dan contact met Scelta Publishing in Amsterdam op! Stuur een e-mail naar: info@sceltapublishing.com of bezoek de website: www.sceltapublishing.com Wil je direct contact opnemen met Nico Smaling over de achtergronden van Spike? Dat kan altijd: njcsmaling@gmail.com. Of bel 06-53839453.

theSword Magazine

Column

Een nachtje slapen Je neemt ze mee voor een beetje support, maar ze gaan spontaan dingen zeggen die van te voren niet waren afgesproken en schadelijk kunnen zijn. Zo gingen wij ergens in juli bij de reumatoloog langs, er waren weer wat onderzoekjes gedaan en ik had manlief meegevraagd voor emotionele steun. In de behandelkamer betrekt de arts hem bij het gesprek, met vragen als ‘heeft ze vaker last van dat rode oor?’ Ja, zeker luidt zijn antwoord en ik hoor haar ook regelmatig stoppen met ademen tijdens het slapen. Uhhh? Daar werd niet naar gevraagd hoor! Graag gewoon alleen met ja en nee antwoorden. Maar het kwaad was al geschied, ik kreeg ook een verwijsbrief voor de longarts om te kijken of ik last heb van slaapapneu. Dus gisteren was het zover. Tasje gepakt, medicijntjes niet vergeten, boek mee natuurlijk, mobiel voor het illegaal sms’en. Tussen 22.00 en 22.30 moest ik me melden bij de balie van het ziekenhuis. Ik word stipt om 22.00 daar gedropt door hubby, die dacht ook zo snel mogelijk lozen. Ik wou nog voorstellen dat hij gezellig meeging want hij snurkt ook veel en te hard, maar hij was al weg gescheurd, de Matrix afkijken zeker.

Tekst Anoushka Rood

Blijkbaar is het een gezellige gebeurtenis een nachtje slapen want ik word overal lacherig door verwezen naar de eerste verdieping. Zouden ze straks allemaal om de beurt aan de deur komen luisteren om te horen wat deze nou weer voor rare geluiden maakt? Ik voel mij een beetje het entertainment voor de nachtshift. Ik krijg een kamer voor mezelf, normaal is het een kamer voor 4 personen, dus lekker ruim. Ik mag kiezen welk bed ik wil, die bij het raam lijkt me wel wat. Het bed is leuk en modern, veel knopjes die er voor zorgen dat je hoofd- en voeteneinde naar boven of beneden gaan, lijkt een beetje op dat dure Zweedse merk. Daarnaast vind je de entertainmentunit, met telefoon en bediening van tv/radio en de knop voor het nachtlampje. Om 23.00 gaan ze me aansluiten dus ik ga me vast klaar maken voor de nacht, tandjes poetsen, medicijnen innemen, pyjama aan, bed in de leesstand, boek erbij. Ik zit heerlijk zo, hier kan ik best aanwennen. Drie kwartier later komt de verpleegster met een koffertje binnen. Daar komt uit een apparaatje dat wordt bevestigd op mijn borst, dat meet alle waardes voor die nacht. Ik krijg twee elastiekenbanden met

koperdraad om, een voor de borsten de ander voor de buikademhaling. Het geheel wordt goed vast getapt op mijn huid en ik krijg spontaan het gevoel in een James Bond film te zitten, wel een van 20 jaar geleden want het kastje is wat groot. Ik voel me net een infiltrant met opname apparatuur. Maar dan komt er ook nog een tapje met een draadje op mijn linker wijsvinger, volgens de verpleegster zit daar een roodlampje in, ik zie het niet, en meet het de zuurstof in mijn bloed. Zo klaar denk ik, maar nee ik krijg ook nog iets in m’n neus met slangetjes, dat ook wordt vast getapt, op m’n gezicht. Ik knap er echt van op. Het is bedoeld om de hoeveelheid zuurstof te meten die ik uitblaas. Zo pyjama er overheen en het valt bijna niet meer op... Het bedlampje gaat aan, de zaalverlichting uit, ik speel nog eerst wat met de knopjes van het bed en lees dan nog wat. Om 23.30 besluit ik het licht maar uit te doen er moet toch geslapen worden tenslotte anders valt er niks te meten. Klik bedlampje uit. Krijg nou wat, ET phone home. Het rode lampje verlicht het topje van mijn wijsvinger, handig als ik moet plassen vannacht, ik ben mijn eigen nachtlampje. Ik probeer m’n draai te vinden zonder de boel van me huid te scheuren, dat is nog niet eenvoudig, maar het lukt en nu maar slapen....hmm die lichtgevende vinger moet uit het zicht, dus die manoeuvreer ik boven m’n hoofd..... zo nu slapen....misschien gaat het beter als ik op m’n rug lig.....denk aan je buikademhaling...... verplaats jezelf naar een warm eiland.... uiteindelijk val ik in slaap. Ik schrik regelmatig wakker die nacht. Ook word ik een keer gewekt door de verpleging die opeens boven m’n bed verschijnt, hi ik ben Margje.....”Hi, ik ben Anoushka...” Ik kom even de draadjes checken....nou dat ziet er goed uit... slaap maar lekker verder.....”Uhu”...... S morgens om 7.00 uur word ik losgekoppeld. Ik ga me een beetje opfrissen en dan komt het ontbijt langs. Ook al zo leuk, een rijdende kantine zeg maar. Er is keus uit 3 soorten brood, crackers, boter, kaas, worst, jam, honing, pindakaas. Koffie/thee met of zonder suiker, alles is mogelijk. Het wordt netjes bij het bed geserveerd, ik ga er eens lekker voor zitten. Best wel lekker rustig hier. Ik kijk naar de knopjes op het bed, ik kan het natuurlijk nog even in de leesstand zetten.... gordijntje dicht.... boekje erbij..... “Mevrouw, het is tijd om te gaan. “ “Jaha, ik ga al”

theSword Magazine

De missie van Project Unbreakable is om het bewustzijn van de problemen rond seksueel geweld te verhogen en de daad van genezing te stimuleren door middel van kunst. Sinds de start van het project in oktober 2011, opgericht door de toen negentien jaar jonge Grace Brown, zijn er meer dan drieduizend afbeeldingen van overlevers en hun posters met citaten van hun aanvallers ontvangen. Project Unbreakable is featured media zoals Glamour, TIME, Buzzfeed en The Guardian. Als je ge誰nteresseerd bent in deelname door het indienen van je eigen foto met quote, dan kun je een email sturen naar projectunbreakablesubmissions@gmail.com. Alle andere vragen of problemen kunnen worden verzonden naar projectunbreakable@gmail.com.

www.project-unbreakable.org 34

theSword Magazine

Column

KEUZES MAKEN Afgelopen jaar werd ik op een bijzondere manier geconfronteerd met het maken van keuzes. Dit keer met het maken van schoolkeuzes. Als leerling van groep 8 van de basisschool begint het schooljaar met de vraag waar je volgend jaar naartoe gaat. Ik dacht dat het pas later dit jaar aan de orde zou komen maar het werd me al snel duidelijk dat we in oktober al langs scholen moesten gaan zonder kind en in januari met kind. Nou, zo gezegd zo gedaan.

Tekst Diane Kooistra

4 open avonden met veel informatie later hadden wij de keuze gemaakt. Onze zoon zou naar die moderne school gaan met allerlei mogelijkheden voor extra vakken (wie heeft er gehoord van Goethe Duits en Cambridge Engels of Masterclass of sportklas) vooruitstrevend en passend bij de toekomst voor onze zoon. En niet naar die school met Montessori onderwijs waar kinderen zelf plannen en waar de open avond een beetje rommelig was. Niet strak gestructureerd maar… best gezellig…..

De leraar was het met ons eens. Dat zou het worden. Toen kwamen de open avonden met kind. Onze zoon was ook onder de indruk van de school die wij ook voor hem hadden bedacht. Er was nog een open ochtend te gaan…die van de school die onderop ons lijstje stond…..we zouden er voor de vorm naar toe gaan en dan zo snel mogelijk weer naar huis.

Ze wilden met z’n tweeën de school verkennen en dus liep ik alleen en een beetje doelloos door de school. Op een gegeven moment kwam ik aan de praat met een van de leraren. Ik zei plompverloren dat ik ‘alleen maar kwam kijken’. Hij reageerde met dan laat ik je het een en ander zien. Om een lang verhaal kort te maken, zelfs na het sluiten van de open ochtend waren we nog bezig in de school, we kwamen thuis met lichtpuntjes in de ogen, moeder en zoon hadden hun keuze gemaakt…. Ondertussen is hij aangemeld bij de school die we onder op ons lijstje hadden staan en ik ben een beetje wijzer geworden…..keuzes maken doe je echt met je hart en niet met je verstand want als een 11 jarige zegt dat hij voor de school heeft gekozen omdat hij zich beter kan ontwikkelen op een school waar het gevoel goed is dan op een school waar alleen aan cijfers en mogelijkheden wordt gedacht dan weet je dat je goed zit. En dat het met hem wel goed komt.

Ik liep met onze zoon en zijn vriendje (die ook voor de vorm meeging) naar binnen en zag het voor mijn ogen gebeuren…. beide jongens werden ter plekke verliefd op de school. theSword Magazine

theSword Magazine

Verhaal

rood

Tekst Rik Raven

Alleen maar

‘Kijk eens aan, als we daar mijn achterlijke broertje niet hebben. Waarom ben jij niet op je werk, Erik? Mam doet je wat.’ Guido loopt over het asfaltpaadje op me toe, breed met zijn armen zwaaiend. Hij kijkt om zich heen. De speelplaats van de Opendeurschool ligt onderaan de helling. Vroeger was daar de LOMschool. Daar zat ik ook nog op, lang geleden. Nu kijk ik ernaar vanaf een bankje bovenop de Paterheuvel, in het PaterWillemplantsoen. Ik zie de spelende kinderen en hun juf. Ik zeg niets tegen mijn broertje, maar ik schuif het lemmet van mijn zakmes met mijn duim uit het handvat en weer terug. Dat kan ik helemaal blind. Ga-tsjek. Open-dicht Een vlieg zoemt rond mijn hoofd. Dan is hij weg, ik hoor hem niet meer. Ik ben Erik de Keyzer, ik heb een zilverkleurig zakmes en ik draag een DonaldDuckhorloge. Ik geef er geen fuck om dat de mensen denken dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Want misschien heeft Guido wel gelijk. Misschien ben ik wel achterlijk. Ga-tsjek. Ik ben een hele grote jongen. En kinderen zijn kleine monsters. Ze schelden me uit voor debiel en onnozele gek. Maar grote mensen doen dat niet. Toch stellen zij altijd vragen waarop ik niet meteen het antwoord weet. Maar echt, later weet ik altijd wat ik had moeten zeggen. Guido staat nu voor me en kijkt met een scheef gezicht naar mijn mes. Guido is jonger dan ik. Hij ziet Yuri van Gelder als hij in de spiegel kijkt, maar ik zie alleen een mager kippenborstje. Hij heeft ook amper een baard. We lijken helemaal niet op elkaar. Hij heeft rode haren – oranje eigenlijk, want ik vind het niet echt rood, rood is heel anders ̶ net als mijn vader. Ik heb bruine haren, net als mamma. Ik heb er ook veel meer. Ze zitten overal, op mijn armen, benen, borst, gezicht, daar beneden bij mijn lul, en zelfs in mijn neus en oren. En daar trekt mamma ze uit met een pincet. Ze vindt het vies. ‘Waarom zit je hier?’ ‘Ik kijk,’ zeg ik. Guido draait zich even naar de school en meteen weer naar mij. ‘Ben jij zo’n vuile pedo?’ ‘Nee.’ ‘Waar kijk je dan naar?’ Hij zet zijn handen in

zijn zij en zijn voeten uit elkaar. ‘Naar de juf.’ Ik kan niet liegen. Waarom hoepelt hij niet op? Ik geniet van de kleuterjuf en da’s mijn zaak. Erg genoeg ben ik al vierentwintig en nog altijd maagd. Ik durf niet. Eigenlijk weet ik niets van vrouwen, maar volgens mij is zij de perfecte vrouw: rond, dikke kont en tieten waar ik lekker mee kan spelen. Het allerliefst wil ik haar in rood schilderen. Want rood doet me alles vergeten. Als ik met rood schilder ben ik gewoon net zo als die knappe, welbespraakte mannen in The bold and the beautiful, dat mamma altijd kijkt. Ga-tsjek. Dit maakt me rustig. Ik schilder alleen maar rood. Dat is de enige kleur die laat zien wat ik wil zeggen. Niemand snapt het. Mamma zegt dat mijn schilderijen op synthetisch kubisme lijken. Ik wil alleen maar schilderen. In rood. Toch heb ik nog steeds niet de goede kleur rood gevonden. Soms maakt het me kwaad. Ik hoor de vlieg zoemen, hij is terug, maar ik zie hem niet. Guido vraagt: ‘Dus jij zit hier alleen maar om naar dat wijf te kijken?’ Hij praat weer op dat speciale toontje, dat ik hardop geen pesten mag noemen omdat anderen niet horen wat ik hoor. Ik kijk naar hem en ik zeg nog even niets. Sinds ik werk heb gevonden bij de Sociale Werkvoorziening, de SoWe, zegt hij te pas en te onpas dat daar alleen de achterlijken werken en dan lacht hij. Maar hij lacht me nooit uit als we alleen zijn. ‘Hm, dit is fijne bank,’ zeg ik naar waarheid want ik zit hier graag. Hij haalt zijn schouders op. ‘Waarvoor heb jij dat mes nodig? Weet je wel dat het gevaarlijk kan zijn?’ vraagt hij. Ik zie de vlieg nu, hij landt juist op zijn voorhoofd. ‘Nou en?’ vraag ik. ‘Ben jij nu bang?’ Guido slaat de vlieg weg. ‘Wat? Voor jou, zeker?’ Hij steekt zijn kin naar voren en trekt rimpels in zijn voorhoofd. Verkeerde vraag. Ik sta op. Ga-tsjek-ga. Open-dicht-open. Ik druk mijn hand op zijn mond. Natuurlijk stribbelt hij even tegen. Hij onderschat me, zoals hij dat altijd heeft gedaan. Ik gooi hem op de grond en houd mijn hand nog op zijn mond. Het lemmet glijdt door het zachte vlees onder zijn keel alsof het verse drilpudding is. Het bloed spuit

theSword Magazine

en is nu net een kleine fontein. Guido heeft geen kik gegeven, ik denk dat hij dit echt niet verwachtte. Zijn ogen staan groot en uit zijn mond komt wat geborrel, net als wanneer je gorgelt met zout water tegen keelpijn. Ik laat hem los en ik sta op. Als ik op adem kom kijk ik nog eens naar het bloed dat al niet meer zo uitbundig spuit. Maar ... Verbaasd. Verrukt. Ik sta paf. Dat... Dit… Het is het rood waar ik naar op zoek ben. Diep, intens donkerrood. Nu kijk ik verschrikt om me heen. Het stroomt nog wat. Ik moet het opvangen. Bewaren. Er gaat veel te veel verloren. Ik laat het mes vallen. O, wat mooi. Oh, wat jammer. Ik maak een kommetje met mijn handen, maar de verrukkelijke kleuren rood sijpelen tussen mijn dikke vingers door. Ik voel dat het warm is, maar ik sta machteloos als het wordt opgenomen door het zand tussen het grind. Ik wil heel hard HELLUP gaan schreeuwen, maar ik prakkiseer even. Niet doen, want wat als er echt hulp komt? De politie? Ik zeg niet dat ik het heb gedaan. Ja zeg, ik ben daar gek. Dan kom ik in de gevangenis en daar zitten allemaal kerels die je in je kont neuken. Ik kijk neer op Guido, die verfrommeld voor het bankje ligt. Het bloed druppelt nog een beetje. Het zit overal, ook op mijn kleren en mijn handen. De kleur verandert, het wordt nog donkerder. Ik kan bijna niet ophouden er naar te kijken. Echt mooi. Vet. Maar nu moet ik wel even goed nadenken. Wat te doen? Ik hoor de vlieg weer zoemen, maar zie hem nergens. Er is ook nog steeds niemand te zien op het grasveld achter de heuvel. Mijn horloge zegt dat het bijna half twaalf is. Ik kijk naar de lucht. Als het droog blijft, zullen er genoeg mensen komen lunchen in het plantsoen. Je weet wel, dan gaan ze op zo’n bankje zitten en doen ze alsof ze van de buitenlucht genieten. Mijn broodtrommel ligt nog in mijn kastje bij de SoWe. Geeft niets, ik heb toch geen honger. Wat moet ik doen met Guido? Wat zal mamma zeggen? Ik denk niet dat ik het haar moet vertellen. Ik veeg het lemmet van mijn zakmes af aan mijn broek en ik klap het dicht. Dan stop ik het terug in mijn broekzak. Ik kijk opnieuw naar al dat bloed. Dat rood. Op mij, mijn handen, mijn broek, zelfs mijn witte shirt is doorweekt aan de voorkant, maar dat is niet erg. Eigenlijk heel erg mooi. Ik kniel weer neer. Mijn broek raakt doorweekt. Ik leg mijn handen plat op het asfalt, midden in de plas bloed. Ik voel het echt. Het bloed. Het beweegt, het is alsof ik het hard kan voelen worden. Je weet wel, stollen. Ik sta op, druk mijn handen tegen elkaar en trek ze weer uit elkaar. Het bloed lijkt wel lijm en geeft een smakkend geluid. Ik ruik in mijn handen. Wat ijzerachtig, zelfs een beetje zoetig. Ik kijk ernaar, naar het rood. Dan hoor ik de kinderen harder roepen daar beneden. De juf is de enige grote mens tussen de rennende monsters. Wat zou zij vinden van dit rood? Ik wil het haar laten zien. Eigenlijk best wel jammer dat het

bloed is. De meeste mensen zijn bang van bloed. Ik vind dat stom. Dit is toch niets om bang voor te zijn? Moet je kijken… Ik steek mijn handen uit, ik zie mijn rode nagels en kijk eroverheen naar het speelplein. Daar staat nog steeds de juf. De kinderen worden opgehaald door hun ouders en de schooljuf zwaait ze uit. Ze blijft achter. Alleen. ‘Ga maar,’ hoor ik iemand zacht mompelen. Geschrokken kijk ik om me heen, maar er is echt niemand. Het leek op een stem die ik vaker heb gehoord. Een beetje als meneer Jorissen, hij is werkvoorbereider op SoWe. Ik zie weer die vlieg. Hij landt op Guido’s oor, in zijn bloed. Ik druk mijn handen nog eens tegen elkaar en geniet van het geluid als ik ze lostrek. Het droogt al op. Ik moet echt heel snel zijn, iets zoeken om het in te bewaren. Kan de vlieg me niet helpen? Dat hangt er maar een beetje rond. Dadelijk lukt het niet meer. Ik blijf zacht in mijn handen klappen terwijl ik zoekend de heuvel afdaal, over het paadje. De juf loopt juist het lege schoolplein af, naar binnen. ‘Hoi juf,’ zeg ik als ik het klaslokaal binnenstap met de lage ronde tafels en een hele hoop stoeltjes, allemaal in groen. Gekleurde matjes verspreid over de hele vloer, een hele hoop plastic dozen met gekleurde houten blokken, veel planten, een veelkleurig, piepklein aanrecht, een miniglijbaan… Het duizelt me. Dat was er allemaal niet toen ik hier op school zat. Of ben ik het gewoon vergeten? Ik blijf staan. Ik vond een mayonaise-emmertje in de berm. Er zit niet veel in – bijna al het bloed was al uit Guido gelopen – en het is ook al bijna hard geworden. De juf zit aan een tafeltje met voor haar een grote rode kater. Zo een met heel erg veel haar. Hij blijft gewoon liggen, bovenop het tafeltje. De juf kijkt me aan. Ik heb haar nog nooit van zo dichtbij gezien. Er ontstaan brede rimpels in haar voorhoofd en ze strijkt haar blonde haren uit haar gezicht. Ze zijn niet zo lang, maar ze vallen wel telkens voor haar ogen. ‘Wat is er met jou gebeurd, kerel?’ ‘Hoezo?’ vraag ik. ‘Heb je een ongeluk gehad?’ Ze blijft gewoon zitten. ‘Nee hoor,’ zeg ik en ik loop het lokaal door, tussen de vele kleuren, schreeuwerig. Ik houd er niet van. Ik houd van rood. ‘Vind je het niet mooi, dan?’ vraag ik en ik zet het emmertje zacht op een andere hoek van de tafel, ver bij de rode kat vandaan. Een vlieg stijgt zoemend op. Ik kijk hem na. Is het dezelfde? Is hij me gevolgd? Ik pak mijn zakmes en kijk weer naar de juf. Van dichtbij is ze nog mooier dan ik dacht. Ze draagt een strakke jurk met een diepe inkijk. Haar borsten zijn groot. Daar moet veel rood uitkomen. Zou ze net zo hard spuiten als Guido? Ik sta stil als de kater zich opricht. Daar is de vlieg weer. Hij landt bovenop de stugge nekharen van de

theSword Magazine

kat. ‘Je wereld is zo klein,’ zegt de kat. Hij praat ook een beetje als meneer Jorissen, een zware stem, soms net het dreunen van een tientonner die voorbij rijdt. Ik weet zeker dat ik hem op de heuvel hoorde toen ik naast Guido stond. Dat was erg vreemd, want er was niemand anders. ‘Hoezo klein?’ vraag ik terug en ik kijk de rode kater aan. ‘Je leven is te beperkt, je begeeft je in een kringetje dat enkel bestaat uit jezelf en je mammie.’ ‘Hoe heet je?’ vraagt de juf. ‘Erik,’ zeg ik, maar ik blijf kijken naar de kater. ‘Waar heeft die kat het over?’ ‘Erik, dat is Falompie. Hij is maar een gewone kat. Hij spreekt niet tegen je, hoor.’ ‘Natuurlijk niet, dat kan toch niet?’ Ik weet me geen houding te geven. Moet ik nu kwaad worden? Wat zou mamma doen? ‘Wie praat er dan?’ vraag ik en ik wijs met mijn zakmes, eerst naar de juf en dan naar de kat. ‘Er is hier toch niemand anders dan jij en ik? Of ben jij zo iemand die zijn hand in een pop steekt en hem dan laat praten?’ ‘Je bedoelt een buikspreker?’ Ze legt haar hand op de tafel en de vlieg, die is opgevlogen, landt op een van haar knokkels. Nu komt de stem uit haar hand. ‘Noem me kapitein Kirk, als je wilt, Erik. Wat ben je nu met dat mes van plan?’ Dezelfde zware stem als net, en hij past helemaal niet bij een vlieg. Ik kijk van de vlieg naar de juf en weer naar de vlieg, maar ook even naar de kat. Hij heeft zijn kop opgetild, en legt hem op zijn gekruiste voorpoten. Even vergeet ik wat ik hier kwam doen, maar niet lang. ‘Kijk juf, het regent,’ zeg ik want even is voorbij. De juf kijkt naar buiten en de vlieg vliegt op. Ik spring naar de juf. Ik steek van boven in haar decolleté. De scherpe punt van het lemmet dringt best diep in haar borst en haar jurk scheurt een beetje. Ik trek het mes eruit en hef mijn armen vol verwachting, maar wat ik verwacht, gebeurt niet. Geen fontein met bloed, niet dat onnavolgbare rood. Er komen een paar druppels bloed uit. Niet meer. Even is het alsof ik niet meer adem, ik val bijna achterover. ‘Wat is dat nou?’ stamel ik en ik hoest. ‘Er is bijna geen bloed. Hoe kan dat?’ Ik kijk naar mijn zakmes, het is glad en het blinkt. De juf kijkt me hoofdschuddend aan. ‘Wat flauw, Erik, het regent helemaal niet,’ zegt ze en loopt de klas uit. Ze drukt wel met haar hand op haar borst, waar ik haar heb gestoken. Ze is weg. Ik weet niet wat ik moet doen. De vlieg vliegt om me heen, maar Falompie de kat blijft onverstoord. Weer de stem van meneer Jorissen. ‘Denk eerst even heel goed na voor je me antwoordt, Erik. Ik wil dat je volkomen eerlijk bent.’ De stem cirkelt om mijn hoofd. Ik weet ook wel dat het dezelfde vlieg is als op de heuvel. Nu vraagt kapitein Kirk: ‘Wat wil je nu eigenlijk?’ 42

‘Hoezo?’ ‘Je valt mijn vrouw aan terwijl je niet eens weet waarom, je hebt toevallig een mes in je hand.’ ‘Je vrouw? Doe niet zo stom, zeg. Jij bent een vlieg.’ De juf komt terug met een grote witte pleister op haar borst. Niets, geen rood te zien. Ze steunt op een laag tafeltje en rekt haar nek om naar buiten te kijken. ‘Er staan mensen op de Paterheuvel,’ zegt ze. ‘Lijkt wel politie.’ Ik kijk naar mijn emmertje met dat bodempje bloed. Hoe zou het eruit zien als ik het over haar heen gooi? ‘Dat ís politie, lieve.’ Kapitein Kirk stijgt op uit het haar van de kat. Hij vliegt naar haar toe waar hij op haar schouder blijft zitten. ‘Jij zult ook wel hebben opgemerkt dat onze bezoeker onder bloed zit dat niet het zijne is. Dat was echt geen ongelukje, hoor. Waarom heb je die jongen de keel doorgesneden, Erik?’ Ik weet niet goed wie ik aan moet kijken, dus kijk ik naar mijn blinkende zakmes en het bloed op mijn witte shirt en mijn spijkerbroek. Er klinkt het tsjek als ik het lemmet inklap. Ook mijn leren schoenen zitten vol spetters. Mamma zal kwaad zijn. Het zijn mijn beste, zegt ze altijd en ik moet er heel zuinig op zijn. Kunst, het is het enige paar dat nog waterdicht is. ‘Waarom, Erik?’ vraagt de juf. Nu ik eindelijk weet wie ik aan moet kijken, zeg ik: ‘Hij is mijn kleine broertje.’ Ze knikt, alsof het haar duidelijk is. Kapitein Kirk zegt: ‘Ze zullen zo weten dat je hier bent.’ Ik kijk naar buiten en zie blauw lichtschijnsel flikkeren onderaan de heuvel. Bovenop bij mijn bankje staat een aantal mensen. Ik kan ze niet tellen – ze lopen door elkaar heen – en drie mannen komen de heuvel af, maar gaan dan weer naar boven. Anderen zwaaien met hun armen. ‘Hoezo?’ vraag ik en laat het lemmet rusten in mijn handpalm. ‘Wakker worden, joh!’ Ik schrik. De stem is helemaal veranderd. Hij lijkt best wel op meneer Kaktus, die – toen ik nog heel klein was – veel op TV kwam. Alleen klinkt deze meneer veel kwader. ‘Kijk eens naar jezelf. Je bent niet bepaald omzichtig te werk gegaan, dacht je wel? Je kleren zijn doordrenkt en de bloedsporen die je hebt achtergelaten zullen hen ongetwijfeld deze kant op leiden.’ Kapitein Kirk vliegt op en cirkelt voor me. Weet je, het blijft een idioot gezicht; een vlieg die praat. Toch denk ik wel dat hij gelijk heeft. ‘Maar ik wilde hem niet doden,’ zeg ik. ‘Je liegt. Ik heb het gezien, je dacht er geen seconde over na.’ Ik zucht. ‘Maar ik wilde hem helemaal niet doden, hij vroeg…’ ‘Waarvoor jij dat mes nodig had. Ja, ik heb het gehoord.’ Het is doodstil in het kleurrijke klaslokaal. Ik denk na. Ik kan toch net zo goed die vlieg platslaan en dan de juf te grazen nemen? Maar dan heb ik nog geen rood. De juf heeft bijna geen bloed. Dat gaat niet werken.

theSword Magazine

Ik wil rood. Kapitein Kirk is intussen weer op de schouder van de juf geland. Ga-tsjek-ga. Het zakmes is open. Ik steek hem voor me uit. ‘Aan de kant,’ zeg ik nu. ‘Ik ga. Ik wil alleen maar rood.’ Toch sta ik stil met mijn ogen gericht op grote witte pleister op haat borst. ‘Hoe kan het dat jij zo weinig bloed hebt? Iedereen heeft veel meer bloed.’ De juf gaat niet voor me opzij en kapitein Kirk vliegt niet op. De juf zegt: ‘We zijn niet iedereen, Erik. We zullen je vraag beantwoorden, maar dan moet je beloven dat je ons niet verraadt.’ Ik houd het mes zo dichtbij dat ik onder in haar borst zou kunnen prikken. Ik kan ook die dunne bandjes van haar jurk kapot snijden en dan glijdt die jurk van haar af en ... Voordat ik iets kan doen, vraagt kapitein Kirk: ‘Dus jij wilt alleen maar rood? Waarom wil je dan mijn vrouw naakt zien?’ Ik zet een stap terug. Hoe weet hij dat? ‘Ik…’ ‘Jij bent een psychopaat. Je kan je niet uiten, bent altijd alleen, je liegt, hebt geen berouw, je kent de gevolgen van je daden niet en zo kan ik nog wel even doorgaan.’ ‘Nee, nee, da’s niet waar. Ik lieg nooit. Ik ben schilder.’ Het is weer stil. Ik wil hier weg en ik steek met mijn mes naar de juf, maar ze duwt mijn pols weg. ‘Jij bent vlug,’ zeg ik, en sterk, maar dat zeg ik niet. De juf glimlacht nauwelijks. ‘Jij wilt rood?’ vraagt kapitein Kirk, ‘aangezien wij er niet voor kunnen zorgen en de politie dadelijk zal binnenvallen, vraag ik me af waarom je je eigen bloed niet gebruikt?’ ‘Wat?’ Ik staar naar kapitein Kirk, de vlieg op de jufs schouder. Ik ben totaal verbijsterd, vooral omdat hij gelijk heeft. Waarom heb ik daar zelf niet aan gedacht? Oh, wat ben ik een idioot. Waar is mijn emmer? ‘Doe het voorzichtig, Erik, dan kun je er heel veel uithalen.’ Kapitein Kirk is echt slim. Hij is immers geen kapitein geworden door domme dingen te doen. Ik ben wel stom, verdomme. Ik pak de emmer van de tafel. Het enige wat aan Falompie beweegt zijn zijn groene kattenogen. ‘Kom hier maar zitten.’ Ik volg kapitein Kirk die naar een stoel vliegt. Een gewone stoel, niet een van die groene peuterkrukjes. Hij staat in de hoek tussen een voorzetscherm en een wasbak met een spiegel vol gekleurde stickers. Ik voel kriebels in mijn buik. Ik kan niet wachten. Eindelijk het echte rood, waarschijnlijk hetzelfde als dat van Guido, want hij was mijn broertje. Ik ga zitten en ik zet de punt van het lemmet op mijn pols. ‘Nee, Erik, doe het zorgvuldig. Volg je ader in de lengte naar beneden. Een centimetertje, dat is wel genoeg. Dat kun je hebben, je bent groot, stoer en stevig, nietwaar? Daarna snijd je in je andere pols en dan hang je ze samen boven de emmer. Ja, goed zo.’ Zo gezegd, zo gedaan. De emmer klem ik tussen

mijn voeten en ik snijd voorzichtig in de lengte mijn beide aders door. Tsjek, zegt mijn zakmes en ik blijf het in mijn vuist klemmen. Ik verbijt de pijn, want dit is geweldig. Ik hoor de kapitein rond mijn hoofd zoemen, maar het stroompje bloed hypnotiseert mij, en ik kijk gebiologeerd hoe het in het emmertje plenst. Eerst komt er een bodempje in te liggen en is het nog licht van kleur, maar het wordt steeds donkerder, steeds intenser. ‘Ik zal je vertellen wie we zijn, Erik. Luister je?’ Ik knik afwezig. Hij spreekt verder: ‘Al gedurende enkele eeuwen zijn wij aanwezig op jullie aardbol. We zijn nog nooit ontdekt, op een paar verdachtmakingen, aannames en vermoedens na. Daar komen wel de belachelijke tekeningen van marsmannetjes vandaan en die pop van het zogenaamde Roswellongeluk in hangar 51. Dat klopt niet, we hebben namelijk geen stoffelijk lichaam. Die nemen we aan, als we onder jullie zijn. We fungeren enkel als waarnemers, toeschouwers. En nu moet ik toegeven dat de voordelen van de existentie van een vlieg niet opwegen tegen de vooral lastige nadelen. Ik ben op zoek en jij bent een extra studie waard. Jouw lichaam is volmaakt ontvankelijk en het wordt mijn volgende onderkomen. Maar, joh, geniet eerst maar.’ Ik heb hem horen spreken, maar zonder te horen wat hij zei. Complete extase. Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Veel beter dan klaarkomen na het rukken. Ik geniet van het bloed dat in het emmertje stroomt, langs de vingers mijn open hand en vanaf de knokkels van mijn gesloten hand. De schitteringen, het zacht, het hard. Het rood. Daar is het lichte ruisen in mijn hoofd dat de volledige stilte vult. Ik houd niet van stilte, dan ben ik alleen. Ruis is goed. Maar ik hoor voetstappen. Een deur klapt open, het klinkt hol. ‘Kijk hem daar nou zitten. Hoe komt hij hier binnen? Alles was afgesloten. Holy shit, hij heeft zijn polsen doorgesneden.’ ‘We moeten vlug zijn, ik denk dat hij al bijna weg is.’ ‘Wat is rechtvaardig, Sam? Als hij zijn broer de keel heeft doorgesneden. Hij zit onder het bloed. Denk je nu echt dat de wereld op een gewetenloze mafkees zit te wachten? Genoeg psychopaten die een aanslag doen op de staatskas. We zijn toch beter af zonder hem?’ ‘Misschien, maar we gaan hem toch proberen te redden.’ ‘Weet ik.’ Twee mannen, twee stemmen. De ene heet Sam. Het wordt nu ineens wel heel zwart. Het rood is weg. Ik heb het koud. Gelukkig is het mes in mijn hand warm. ‘Reanimeer hem, jongens. Hij heeft het heel zwaar gehad.’ Dat is de juf. ‘Heeft u ons gebeld? Weet u wat hij met zijn broer heeft gedaan?’ ‘Dat was hij niet, hij probeerde hem te redden en raakte toen in paniek. We hebben jullie nodig om het lichaam weer op gang te brengen.’

theSword Magazine

‘Het lichaam op gang ...’ begint de man die Sam heet, maar hij maakt zijn zin niet af. ‘Kom, jij beademt,’ zegt de andere. ‘We moeten opschieten. Ik wil hier weg.’ ‘Schiet op dan. Op de grond met de kerel!’ Ik word achterover gedrukt, een arm in mijn nek. Warme adem in mijn mond. Het stinkt. Handen scheuren mijn shirt open. Ze duwen hard op mijn ribben. Dat doet pijn. Weer die stinkadem. Even rust en wat gemompel. ‘Los!’ ‘Los!’ Pijn! Een schok, mijn vel trekt samen. Mijn borst, mijn ribben kraken. Maar ik wilde gewoon rood! Alleen maar rood. Dan hoor ik een zoemen dat ik ken. Ik voel gekriebel op mijn neus en het is alsof er iets helemaal mijn neusgat in kruipt.

Ik open mijn ogen en ik zeg: ‘Gasten, bedankt, jullie hebben me gered. Ik ben weer in orde.’ Ik ga rechtop zitten. Mijn polsen bloeden niet meer. Ga-tsjek-ga.

Rik Ravens schrijfcarrière begon met het volgen van een schrijfcursus in een naastgelegen dorp, waar ze al na de eerste opdracht voor copycat van King werd uitgemaakt. Dit was geen kritiek, maar veeleer verwondering over de intensiteit in zo’n kleine opdracht. Met dit als aanzet kon ze, na heel veel schrijven en lezen, enkele jaren daarna beginnen met het publiceren van korte verhalen in Pure Fantasy. Voor genoemd blad is zij nog enkele jaren redactrice geweest en heeft ze verhalen beoordeeld, geredigeerd, auteurs begeleid en boeken gerecenseerd. Ook is ze als jurylid verbonden geweest aan de Unleash Award, de verhalenwedstrijd georganiseerd door Jack Lance en Alex de Jong. Op de vraag hoe ze begon met schrijven daar kan Rik niet het standaard antwoord ‘Ik heb altijd al willen schrijven’ op geven. Niet helemaal eigenlijk, want het is waar dat ze als kind al verhalen verzon, maar het is ook waar dat ze al die verhalen verloor na een ongeval. Ze leed aan afasie (een taalstoornis), het herstel ging moeizaam en ze heeft bijna twintig jaar geen verhaal in haar pen gehad. Een gevalletje laatbloeier? Wie zal het zeggen.

Romans

Wie is Rik Ravens?

Rik Raven schrijft inmiddels wat ze graag zou willen lezen, verhalen die zich afspelen in onze wereld, maar waarin niets is zoals het eigenlijk zou moeten zijn. Een recensent noemt haar verhalen anders, met een eigen herkenbare stijl en die aan het denken zet. In het dagelijks leven schrijft ze ook artikelen en neemt ze interviews af voor een huis-aan-huisblad.

www.rikraven.com 44

Bron (2011) Zucht (2012)

Verhalen

Verloren dame (Atlas - verhalenbundel - 2012) Nieuw leven, oude wereld (Pure Fantasy 20 – 2010) Ruisen van de wind (Pure Fantasy 17 - 2009) Vergeten (Fantastisch Strijdtoneel 2009 – verhalenbundel van De Grote Brugse Boekhandel Fantasy Award) Adrian Stone en het duivelse complot (Pure Fantasy 15 - 2009) Verloren (Pure Fantasy 13 - 2008) De zwarte kroon (Pure Fantasy 11 - 2008) Geestenschip (Pure Fantasy 6 - 2006)

Gedicht

Een hartklop ten afscheid (Winnaar van Crimezone gedichtenwedstrijd 2009)

theSword Magazine

Verhaal

Verloren vrijdag thriller

Tekst Linda Meijer

Shane kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij had kunnen weten dat je niet televisie moet kijken terwijl je aan het zagen bent. Zonder pardon had hij – behalve een stuk laminaat – ook bijna zijn duim in tweeën gezaagd. Het bloedde als een rund. Na de derde handdoek zag zelfs stoere Shane Stanford in, dat een bezoekje aan de eerste hulp toch wel zinvol zou zijn. Hij sprong in een taxi en liet zich naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis brengen. Dat bleek het Heart Hospital, nabij Regent Park te zijn. Nog geen kwartier later liep Shane de eerste hulp binnen en meldde zich bij de receptie. Na het verplichte papierwerk werd hij door een niet onaantrekkelijke verpleegster met opvallende rode haardos opgehaald en naar één van de behandelkamers gebracht. Ze deed Shane denken aan Nicole Kidman, vóór de facelift dan wel te verstaan. ‘Dat ziet er niet best uit,’ was de eerste diagnose van de net binnengelopen arts. ‘Delany is de naam. Ik ben bang dat ik dit toch even moet hechten. De verpleegster zal u een prikje geven en dan maken we het meteen weer in orde.’ Voordat Shane er erg in had werd er een injectienaald in zijn bovenarm gejast en werd hij gesommeerd te gaan liggen. Hij wilde protesteren, maar werd ineens erg duizelig en liet zich gewillig op het behandelbed achterover zakken.

Verbaasd keek Shane naar zijn duim. Er zat een dik verband omheen. Hij lag niet meer op het bed, maar zat in de stoel ernaast. Zijn mond was droog en hij had een brandend gevoel in zijn hoofd. Net toen hij wilde opstaan, kwam een verpleegster binnenlopen. Het was niet dezelfde als voorheen.‘Meneer Stanford, u bent er weer?’ ‘Ja?’ antwoordde Shane weifelend, zich er niet van bewust dat hij was weggeweest. ‘Heeft u dat wel vaker?’ vroeg de verpleegster, terwijl ze hem zijn jas aanreikte. ‘Wat?’ ‘Dat u flauwvalt.’ ‘Ben ik flauwgevallen?’ reageerde Shane verbaasd. ‘Niets om u voor te schamen hoor, meneer Stanford. Dat hebben mensen wel vaker als ze bloed zien. Hier heeft u nog wat pijnstillers; drie keer per dag een tabletje moet voldoende zijn,’ deelde ze hem mede en overhandigde hem een doosje.

Shane was nog nooit van zijn stokje gegaan, maar hij was te vermoeid om er nog met de verpleegster over in discussie te gaan. Hij deed zijn jas aan, stopte de tabletten in zijn zak en ging naar huis. Daar aangekomen liet hij zich met een luide kreun op de bank vallen. Wat een waardeloze avond. Gefrustreerd keek hij naar zijn ingepakte duim. Er moest nog zoveel in zijn huis gedaan worden. Hoe moest hij in godsnaam verder klussen met een dergelijke hand? Shane keek op de klok; het was inmiddels na elven. Veel te laat om je nog over dergelijke vraagstukken te buigen. Hij moest morgen weer vroeg naar kantoor en daarom besloot Shane het die avond voor gezien te houden en ging naar bed. Om kwart voor vier werd Shane met barstende koppijn wakker. Hij strompelde naar de badkamer op zoek naar aspirine. Hij probeerde een glas water naar zijn mond te brengen, maar zijn trillende handen maakten dit vrijwel onmogelijk. De pijn in zijn hoofd ging langzaam over in een schel geluid; alsof een scheidsrechter in zijn oor stond te fluiten. Shane wist niet wat hem overkwam en paniek maakte zich van hem meester. Met een natte doek probeerde hij zichzelf te kalmeren, maar zijn hart sloeg volledig op hol. De badkamer begon te draaien. Op handen en voeten wist hij nog net zijn bed te bereiken; daarna werd het hem zwart voor de ogen. De wekker ging en Shane werd met een schok wakker. Hij voelde zich verrassend goed, dus hij besloot om gewoon naar zijn werk te gaan. Shane Stanford was voor zijn werk net vanuit Schotland naar Londen verhuisd. Hij was aangenomen bij het prestigieuze reclamebureau Albion en daar net vorige maand begonnen. Zijn appartement had hij afgelopen week betrokken, maar daar moest nog veel aan gebeuren. De vorige bewoners moesten een stel blinde hippies zijn geweest, want alles was in de kleuren bruin, groen en oranje geschilderd. Shane had die schade inmiddels hersteld; alles was weer strak wit. Een nieuwe vloer was het project van deze week. Zijn familie en vrienden woonden allemaal in Schotland, dus hij had geen andere keus dan alles zelf te doen. Shane wikkelde een plastic zak om zijn hand en sprong onder de douche. Tijdens het haren wassen

theSword Magazine

ontdekte hij echter een vreemd korstje in zijn nek, gevoelig was het ook. Shane kon het niet laten om er even aan te krabben. Ineens was het weg. Terwijl hij zich even later een ontbijtje maakte, luisterde hij met een half oor naar het nieuws. Goedemorgen, Ik ben BillTurnbull en dit is het BBC ontbijtnieuws van zaterdag 23 juni. Het Britse parlement heeft gisteren…. Shane kwam met een kop koffie in zijn hand verontwaardigd de keuken uitlopen. ‘Wat?’ Hij griste de afstandsbediening van de salontafel en checkte de teletekst; ook die gaf aan dat het zaterdag was. Shane was er echter van overtuigd dat het een technisch mankement moest zijn en liep naar zijn brievenbus. Ook de krant gaf echter aan dat het vandaag toch echt zaterdag 23 juni was. ‘Krijg nou wat!’ mompelde hij. Met de krant in zijn hand struikelde hij bijna over zijn sporttas, die hij daar gisteravond na het squashen had neergegooid. Met collega Jack klikte het vanaf dag één en ze hadden dan ook meteen de afspraak gemaakt elke donderdagavond een potje met elkaar te squashen. Dat was toch gisteravond? Shane begon nu echt aan zichzelf te twijfelen en hij probeerde de afgelopen avond in zijn hoofd te reconstrueren. Hij was thuisgekomen van zijn werk, had zijn ouders gebeld en een pizza besteld. Vervolgens was hij met Jack gaan sporten en na afloop hadden ze aan de bar nog een biertje gedronken. Shane was daarna naar huis gegaan en had toen besloten om nog een uurtje te gaan klussen. Toen volgde het duimincident, het ziekenhuis, thuis en naar bed. Waar was de vrijdag dan gebleven? Shane had later in de ochtend zijn ouders gebeld. Zij hadden hun zoons vragen wat raar gevonden, maar uiteindelijk toch bevestigd dat het echt donderdagavond was geweest dat hij hen had gebeld. Hij had geen andere keus dan te accepteren dat het weekend was aangebroken en besloot dit dan maar zo zinvol mogelijk te besteden. Zo goed en kwaad als het kon, ging hij verder met het leggen van het laminaat, toen plots de telefoon ging. Het was zijn collega, Jack Fonseca. ‘Hé, Jack! Hoe is het?’ ‘Met mij wel goed, maar hoe gaat het met jou? Waar was je gisteren?’ vroeg zijn collega bezorgd. ‘Vrijdag?’ checkte Shane voor de zekerheid. ‘Ja. Je was niet op je werk, dus ze gingen ervan uit dat je ziek was. Ik heb maar gezegd dat je bij het squashen iets had gekwetst. Ze hoefden niet te weten dat het je ego betrof, toen ik je met 9-3 had ingemaakt!’ ‘Ik voelde me vrijdag niet zo lekker,’ loog Shane. ‘Ik moet finaal door de wekker heen zijn geslapen. Het zal niet meer gebeuren.’ ‘Dat ik je met squashen afdroog?’ grapte Jack. ‘Ook dat,’ grinnikte Shane. ‘Nogmaals dank en ik zie je maandag!’

Met de telefoon in zijn hand staarde hij minutenlang voor zich uit. Het bleef raar. Hij kon maar niet bevatten dat hij 24 uur lang had geslapen. Dat is toch niet normaal? Ineens moest hij denken aan die verschrikkelijke hoofdpijn van afgelopen nacht. Of was dat nu de nacht ervoor? Hij zou toch geen TIA hebben gehad? Shane liep naar de badkamer en checkte zijn gelaat. Geen scheve mond. Even moest hij lachen om zijn eigen paranoia. Shane besloot het mysterie te laten rusten en ging verder met zijn vloer. Het was zondagavond en Shane lag moe maar voldaan op de bank. Het laminaat lag erin. Tevreden keek hij naar zijn nieuwe vloer. De plinten moesten nog wel worden gedaan, maar een nieuwe hoofdpijnaanval eerder die middag had hem doen besluiten om die klus maar tot morgen te bewaren. De aanval was hetzelfde geweest als de eerste keer; een stekende pijn aan de achterkant van zijn schedel, gevolgd door trillende handen en een bijna ondraaglijke pieptoon in beide oren. Shane had besloten om de volgende dag toch maar even langs de huisarts te gaan. Opeens viel zijn oog op een papiertje op de grond. Het bleek de kwitantie van zijn taxirit van het ziekenhuis naar huis te zijn. Het moest uit zijn broekzak zijn gevallen. Shane las vol verbazing de gegevens: Date: Friday 22/06/2012 Time: 10.45 PM Amount:£ 8.10 TST Car services Paymentnumber 004236118 De datum klopte niet. Hij was donderdagavond toch weer thuisgekomen? Shane had even tijd nodig om deze nieuwe informatie te verwerken. Hij ijsbeerde door de kamer en dacht na. Ze hadden hem in het ziekenhuis wel gezegd dat hij was flauwgevallen, maar toch geen hele dag? Dat is geen flauwvallen, dat heet een coma. Zoiets zouden ze hem toch hebben verteld? Ineens kreeg Shane een ingeving. Hij liep naar de keuken en checkte de datum op het doosje pijnstillers, dat hij van het ziekenhuis had meegekregen. Maar ook het etiket gaf 22 juni aan. Shane dacht dat hij gek werd. Zo moe als hij was, hij kon met deze vragen in zijn hoofd onmogelijk gaan slapen. Hij schoot zijn jas aan en rende de deur uit. ‘Wat bedoelt u, dat is niet bekend?’ brieste Shane. De mensen in de wachtkamer keken allemaal op door het verheffen van zijn stem. ‘Meneer, u bent hier in een ziekenhuis! Blijft u alstublieft rustig,’ sommeerde de receptioniste van de eerste hulp hem. ‘Ik wil alleen maar weten wanneer ik hier behandeld ben. Dat is toch niet zo moeilijk?’ vervolgde Shane met gedempte stem. Demonstratief legde hij zijn verbonden hand op de balie. ‘Donderdagavond heb ik mijzelf in mijn duim gezaagd. Jullie hebben het gehecht en verbonden. Ik wil weten wanneer ik me hier precies heb

theSword Magazine

aangemeld en wanneer ik het ziekenhuis weer heb verlaten. Als patiënt heb ik toch het recht mijn eigen dossier in te zien?’ ‘Dat heeft u, meneer Stanford. Het staat er alleen niet in,’ sprak de receptioniste verontschuldigd. Ze draaide het scherm coöperatief naar Shane toe. ‘U heeft inderdaad een verdoving gehad, zes hechtingen en nog een doosje pijnstillers. Op vrijdag 22 juni heeft u zich ’s avonds om 10.35 PM uitgecheckt. De inchecktijd staat er niet bij, maar dat gebeurt wel vaker bij extreme drukte,’ legde ze uit. ‘En wat is dit?’ vroeg Shane, daarbij wijzend naar het scherm. ‘Dat is de naam van de arts die u behandeld heeft: Dr. Sawalha.’ Shane’s hoofd duizelde. ‘Nee, dat klopt niet. Delany was zijn naam. Dokter Delany heeft mijn duim gehecht.’ De receptioniste keek Shane medelijdend aan. ‘Meneer Stanford, er werkt hier geen dokter Delany. Misschien bent u nog een beetje verward door de pijnstillers?’ ‘Er is niets mis met mijn geheugen. Zijn naam was Delany! Er was een verpleegster bij die dit kan bevestigen. Haar naam weet ik niet, maar ze had een grote bos lang rood haar.’ ‘Meneer Stanford, heeft u enig idee hoeveel mensen hier werken?’ vroeg de receptioniste terwijl er een zucht van ergernis aan haar lippen ontsnapte. ‘Maar u heeft toch wel een personeelsbestand? Werkroosters?’ probeerde Shane nog een laatste maal. ‘Ja, maar daarop staan haarkleuren helaas niet vermeld. Als u nu zo vriendelijk zou willen zijn om opzij te gaan? Er staan nog meer mensen te wachten.’ Shane zag in dat hij bij deze “ijzeren dame” niet verder kwam. Hij nam in de wachtkamer plaats en dacht na. Geërgerd wreef Shane door zijn haren; een nieuwe hoofdpijnaanval leek op te komen. Zijn vinger gleed daarbij langs een vreemd knobbeltje in zijn nek, net boven zijn haargrens. Ineens herinnerde hij zich ook weer het korstje onder de douche. Shane wist vrij zeker dat dat knobbeltje er voor donderdag nooit had gezeten. ‘Volgende patiënt!’ riep een man in witte jas vanaf de gang. Voordat de overige wachtenden konden reageren schoot Shane overeind en gaf de arts een hand. ‘Shane Stanford, ik kom voor de wondcontrole.’ Shane werd meegenomen naar een behandelkamer en het verband rond zijn duim werd verwijderd. ‘Dat ziet er goed uit, meneer Stanford. Heeft u nog veel pijn?’ ‘Is dokter Delany er niet?’ vroeg Shane, terwijl hij achterdochtig om zich heen keek. ‘Ik ken geen dokter Delany,’ antwoordde de man in witte jas kalm. ‘En dokter Sawalha?’ probeerde Shane nogmaals. ‘Dat ben ik,’ zei de arts, terwijl hij een grote pleister op Shane’s duim plakte. ‘Heeft u mijn duim enkele dagen geleden gehecht?’ De vele vragen bevreemdden dokter Sawalha enigszins. 48

‘Meneer Stanford, gaat het wel goed met u? U ziet een beetje bleek.’ Shane’s handen begonnen te trillen. ‘Ik heb van die rare aanvallen, in mijn hoofd. En daarna begint het te piepen, heel hard. En er zit ook iets vreemds in mijn nek. Het lijkt wel een….’ ‘Meneer Stanford, blijft u alstublieft rustig! Haalt u diep adem door uw neus en ademt u weer heel rustig uit via uw mond.’ Met een subtiel hoofdgebaar vroeg hij een passerende verpleegster om assistentie. ‘We gaan u iets kalmerends geven en dan voelt u zich snel weer wat beter.’ ‘Nee!’ schreeuwde Shane en sprong overeind. Hij duwde zowel dokter als verpleegster bruut aan de kant. ‘Ik wil niets kalmerends, ik wil antwoord op mijn vragen!’ Net op dat moment kwam er een tweede verpleegster binnen. Ze had een dossier in haar hand die ze dokter Sawalha overhandigde. Ook fluisterde ze hem iets in zijn oor. ‘Meneer Stanford, ik heb hier uw patiëntendossier. Waarom gaan we niet even naar mijn kantoor en nemen het samen even door?’ stelde Sawalha vriendelijk voor. ‘Ik wil niets kalmerends,’ verklaarde Shane nogmaals. ‘We doen niets wat u niet wilt. Loopt u even mee?’ Schoorvoetend liep Shane achter de dokter aan en volgde hem met de nodige achterdocht naar zijn kantoor. De deur ging dicht en Sawalha nam achter zijn bureau plaats. ‘Gaat u zitten, meneer Stanford.’ ‘Ik sta liever,’ antwoordde Shane, nog steeds op zijn hoede. Het bonkte in zijn hoofd. ‘Wat u wilt. Ik heb hier uw dossier voor me liggen en u heeft gelijk; er is iets vreemds met u aan de hand. U bent de laatste maand vijf keer bij ons geweest, steeds weer met dezelfde klachten.’ ‘Vijf keer?’ reageerde Shane verontwaardigd. ‘Ik ben vóór afgelopen donderdag nog nooit in dit ziekenhuis geweest! Echt niet! Ik woon hier nog maar een paar weken. Ik kom uit Schotland, dat hoort u toch wel?’ schreeuwde Shane met een onvervalst Schots accent. ‘Of verbeeld ik me dat soms ook?’ ‘Ik snap dat dit moeilijk voor u is, maar het staat hier toch echt. U klaagt steeds over hevige hoofdpijnen, die soms gepaard gaan met waanbeelden en hallucinaties.’ Sawalha las verder voor. ‘Vaak bent u fragmenten uit uw dagelijks leven kwijt. Soms uren, soms dagen. Komt dit u bekend voor, meneer Stanford?’ Shane schudde zijn hoofd, maar een verbale ontkenning bleef uit. Was hij dan echt gek geworden? ‘Ik weet het niet meer,’ fluisterde hij timide. ‘Is zoiets u recentelijk overkomen?’ vroeg Sawalha hem. ‘Ja, vrijdag. Afgelopen vrijdag,’ stamelde Shane. De arts knikte begripvol. ‘Bij uw derde bezoek hebben we een scan van uw hersenen gemaakt. Daar is uitgekomen dat u een papilloom - een goedaardige tumor - nabij uw hypofyse heeft. Verdere behandeling heeft u

theSword Magazine

echter geweigerd.’ ‘Een hersentumor?’ mompelde Shane.‘Maar ik voel me goed. Behalve die hoofdpijn dan af en toe.’ ‘Voor die hoofdpijn kunnen we u wat geven,’ bood Sawalha aan. Shane dacht na over de zojuist verkregen informatie. Hij kon het nog steeds niet geloven. ‘Maar waar was ik vrijdag dan?’ ‘Waarschijnlijk was vrijdag een gewone dag voor u. U bent hem alleen vergeten.’ Shane dacht aan de taxibon en het etiket op de pillendoos. Ook het telefoongesprek met Jack flitste door zijn hoofd. ‘Ik ben vrijdag niet op mijn werk verschenen. Een collega belde me hier gisteren over.’ Sawalha’s reactie hierop beperkte zich tot een begripvol ‘aha.’ ‘En mijn duim?’ vroeg Shane. ‘Wat is daarmee?’ ‘Ik zie een pleister zitten, dus ik heb me toch echt wel in mijn duim gezaagd? Of is dat ook een hallucinatie?’ ‘Geen reden om sarcastisch te worden, meneer Stanford. Uw duim is inderdaad op vrijdagavond gehecht,’ bevestigde de arts. Shane was echter niet overtuigd en hij schudde eigenwijs met zijn hoofd. ‘Ik ben donderdagavond hier gekomen en jullie hebben me toen iets gegeven. De hele vrijdag hebben jullie mij hier gehouden en ik wil nu weten waarom!’ ‘Meneer Stanford, waarom zouden wij u voorliegen? Wij hebben echt het beste met u voor, dat moet u van mij aannemen. U bent in de war. Uw aanvallen worden duidelijk heviger en frequenter. Met de juiste medicatie kunnen wij die echter onderdrukken. Ik garandeer dat u zich daarna stukken beter zult voelen,’ beloofde Sawalha op serene toon. Het hevige bonken in Shane’s hoofd vertroebelde zijn logisch denken. Met een zuinig knikje stemde hij uiteindelijk toe. ‘Heel goed, meneer Stanford! Dan schrijf ik zo een receptje voor u uit en dan maken we een vervolgafspraak voor over twee weken.’ Shane schudde de arts de hand en nam daarna - op diens verzoek - weer in de wachtkamer plaats. Hij keek op de klok en slaakte een zucht. Het was inmiddels na middernacht. De hoofdpijn was gelukkig iets afgenomen, maar nog niet helemaal weg. Net toen hij een kop koffie uit de automaat wilde halen, viel zijn oog op een vrouw aan het eind van de gang. Ze kwam uit één van de kantoren en verdween daarna vrij snel weer uit Shane’s zicht. Maar Shane had genoeg gezien. Hij sprong overeind en zette de achtervolging in. Verscholen achter een hoek zag hij hoe de roodharige dame de lift naar boven nam. Shane had geen andere keus dan haar via het trappenhuis proberen bij te houden. Op de vierde stapte de vrouw uit en liep een schijnbaar verlaten vleugel in. Het klikken van haar hakken echode door de kale gang. Licht buiten adem bleef Shane haar op gepaste afstand 49

volgen. In de verte klonken stemmen die langzaam dichterbij leken te komen. De roodharige liep uiteindelijk een grote, open ruimte binnen en begroette de vier aanwezige heren uitbundig. Eén droeg een pak, de anderen blauwe operatiekleding. ‘Proefpersoon negen geeft problemen. Hij reageert niet goed op de toegediende hoeveelheid. We zullen het met orale medicatie moeten verhogen,’ sprak de vrouw zakelijk. ‘Wat zijn de symptomen?’ vroeg de man in pak. ‘Hij begint zich dingen te herinneren. Hij begint zich te realiseren dat er iets raars aan de hand is,’ antwoordde de “Kidman look-alike”. ‘En als verhoogde medicatie niet helpt?’ vroeg één van de mannen in blauw. ‘Dan is de heer Stanford niet langer geschikt en zullen we hem moeten termineren.’ Shane schrok zo van het horen van zijn naam, dat hij zich aan de muur moest vasthouden om niet achterover te vallen. Zijn duim schampte daarbij de deurpost en een vloek van pijn ontsnapte aan zijn lippen. Shane hield zijn hand voor zijn mond, maar het was te laat; ze hadden hem gehoord. Hij probeerde zich uit de voeten te maken, maar aan het eind van de gang hadden twee van de mannen in blauw hem al ingehaald. Shane werd hardhandig gevloerd en overmeesterd. Hij probeerde zich los te worstelen, maar een ferme kaakslag deed hem duizelen. Hij hoorde een tand kraken. Een tweede vuistslag raakte hem vol in het gezicht en maakte aan alles een eind. Zijn benen werden slap en het licht ging uit. Shane opende zijn ogen, maar werd verblind door een felle lamp, die vlak boven hem hing. Hij lag op een bed; zijn handen en hoofd waren vastgebonden. Een bekend gezicht keek op hem neer. Het was dokter Delany. In zijn hand hield hij een infuus, dat aan een vreemde machine, vol piepjes en lampjes gekoppeld was. ‘Dit gaat even zeer doen, Shane!’ waarschuwde de arts. Hij stak de infuusnaald zonder pardon in Shane’s nek. De pijn was ondraaglijk. Shane schreeuwde het uit, maar er was niemand die hem hoorde. De lamp boven hem begon te draaien en Shane verloor opnieuw het bewustzijn. Verbaasd keek Shane naar zijn duim. Er zat een dik verband omheen. Hij lag niet meer op het bed, maar zat in de stoel ernaast. Zijn mond was droog en hij had een brandend gevoel in zijn hoofd. Net toen hij wilde opstaan, kwam een verpleegster binnenlopen. Ze had kort blond haar. ‘Meneer Stanford, u bent er weer?’ ‘Ja?’ antwoordde Shane weifelend, zich er niet van bewust dat hij was weggeweest. ‘Heeft u dat wel vaker?’ vroeg de verpleegster, terwijl ze hem zijn jas aanreikte. ‘Wat?’ ‘Dat u flauwvalt.’ ‘Ben ik flauwgevallen?’ reageerde Shane verbaasd. ‘Niets om u voor te schamen hoor, meneer Stanford.

theSword Magazine

Dat hebben mensen wel vaker als ze bloed zien. Hier heeft u nog wat pijnstillers; drie keer per dag een tabletje moet voldoende zijn,’ deelde ze hem mede en overhandigde hem een doosje. Shane was nog nooit van zijn stokje gegaan, maar hij was te vermoeid om er nog met de verpleegster over in discussie te gaan. Hij deed zijn jas aan, stopte de tabletten in zijn zak en liep richting uitgang. Opeens bleef hij staan, draaide zich om en liep terug naar de balie. ‘Wat voor dag is het vandaag?’ ‘Donderdag, meneer,’ antwoordde de receptioniste met vriendelijke stem. Shane knikte tevreden, al wist hij zelf niet precies waarom. Hij liep naar buiten en hield een taxi aan. ‘Met zo’n duim kun je beter gaan liften,’ grapte de taxichauffeur. Shane glimlachte vermakelijk. Een hoektand ontbrak.

Meer lezen van

Linda Meijer

De Paperclip

Linda Meijer Surrender BV ISBN 9789081260411 202 pagina’s

Holland Park

Linda Meijer Surrender BV ISBN 9789081260428 272 pagina’s

De Paperclip 2

Linda Meijer Surrender BV ISBN Verwacht in 2014 250 pagina’s

WWW.LINDAMEIJER.NL 50

theSword Magazine

Top10

Gelukkigste

honden

op het internet

10 52

theSword Magazine

6 54

theSword Magazine

4 theSword Magazine

3 56

theSword Magazine

1 theSword Magazine

Dieren Hond en hitte

HOND&ZOMER

ballen uit het water halen krijgt een hond het vaak extra De zomer brengt behalve een zonnetje ook risico’s met warm. Als de hond daarna weer moet lopen of de hete zich mee. Ieder jaar lezen we berichten over honden die auto in moet dan doet de goedbedoelde zwempartij vaak oververhit raken in een auto, tijdens een wandeling of op meer kwaad dan goed. De hond gaat dan nat, (te) druk en het strand met als gevolg dat de hond in coma raakt en oververhit de auto in. overlijdt. Oververhitting bij honden vindt veel sneller plaats dan menigeen verwacht. Honden kunnen niet transpireren Bij honden met een lange of dikke (onder)vacht duurt het zoals mensen; ze hebben vrijwel geen zweetklieren. Ze lang voordat ze volledig (tot op de huid) zijn opgedroogd. kunnen alleen zweten via hun voetzooltjes en door middel Bovenop lijken ze droog maar dieper in de vacht is het nog van hijgen. Daardoor kunnen ze hun warmte slecht kwijt. nat wat kan broeien en resulteren in vervelende wonden (hot spots).

Wanneer is het voor een hond ‘zomer’?

Een temperatuur van 20 graden Celsius of warmer is voor Hulpmiddelen • Er zijn diverse artikelen te koop om honden verkoeling mij de richtlijn. te brengen zoals koelmatten, -halsbanden en -tuigen. Als je deze wilt aanschaffen dan zou ik kiezen voor een Wat niet te doen? koelmat omdat je dan de keuze bij de hond legt: hij/zij kan Met warm weer kan een hond door activiteiten in zon, er (deels) op gaan liggen of niet. Bij een koelband en -tuig schaduw of water snel oververhit raken. Je kunt hierbij is de hond afhankelijk van de eigenaar waardoor de hond denken aan bijvoorbeeld spelen, achter ballen aan rennen, geen keuze heeft wat ik een groot nadeel vind. Daarnaast joggen, fietsen en trainen. Ook rustige ‘activiteiten’ zoals vind ik ze vaak (in natte staat) te zwaar. wandelen, onder een parasol op het strand, mee in het • Een natte handdoek of een handdoek uit de vriezer om op fietsmandje of mee in de auto kunnen grote risico’s met te liggen is voor sommige honden fijn. Geef je hond echter zich meebrengen. de keus, dwing hem/haar niet. • Een kinderbadje gevuld met wat water in de tuin of op Wat dan wel? balkon zodat je hond kan pootje baden als hij/zij dat wil. Je kunt het beste op warme dagen jullie leven wat Wel op tijd verversen in verband met bacteriën. aanpassen: • Loop vroeg in de ochtend en laat in de avond. ‘Even’ in de auto • Houd rustige korte wandelingen in de schaduw. Het achterlaten van een hond in de auto bij warm of zonnig • Wandel op koele ondergronden zoals gras, aarde, weiland weer kan afschuwelijke gevolgen hebben. Een auto in de en beschutte bospaden. schaduw kan snel in de zon komen te staan omdat de zon • Blijf op hete dagen overdag thuis en laat je hond de draait en zelfs een auto in de schaduw met de ramen open behoefte doen in de tuin (als jullie daar beide geen wordt snel te heet voor een hond. problemen mee hebben) of loop een mini-rondje. De temperatuur in een auto kan binnen een paar minuten • Zorg voor koele schaduwrijke plekken en de mogelijkheid oplopen tot 50 à 60 graden Celsius. De hond zal buiten om van plek te veranderen. bewustzijn raken en stikken. Ik zal de details niet • Drinkwater moet altijd ruim voldoende aanwezig en beschrijven maar het is een gruwelijke dood. Als tijdig bereikbaar zijn. wordt ingegrepen kan de hond het overleven maar het • Controleer de temperatuur van de ruimte waarin je hond gevaar bestaat dat hij/zij bljvende schade oploopt. Hond verblijft. Er kunnen enorme verschillen optreden in de ‘even’ in de auto laten met warm weer? Niet doen! loop van de dag. • Laat je hond nooit in de auto achter maar ook niet in de tent of caravan of andere ruimtes die snel opwarmen zoals Op blote voeten bijvoorbeeld een schuur met plat dak. Dergelijke ruimtes In de zomer kan de grond letterlijk te heet onder je voeten worden, denk bijvoorbeeld aan het zand op het strand. Dit veranderen extreem snel in een oven. • Wees voorzichting met stilstaand water in verband met geldt bijvoorbeeld ook voor asfalt en steen: dat krijgt een blauwalg en botulisme (zie onder voor meer informatie). veel hogere temperatuur dan je wellicht zou verwachten • Let goed op je hond en vraag advies aan een deskundige omdat ze warmte vasthouden. Bovendien loopt je hond dichterbij de warmtebron omdat hij/zij dichter bij de grond bij twijfel, vragen of problemen. loopt waardoor het extra warm is. Warme oppervlaktes kunnen blaren en brandwonden aan de voetzooltjes van je Zwemmen hond veroorzaken wat ontzettend pijnlijk is. Als je met je Zwemmen is niet per definitie de oplossing bij warm blote voeten de ondergrond test dan voel hoe warm het is. weer. Het hangt af van de hond, de locatie, het tijdstip (de Is het te heet onder jouw voeten? Dan is het zeker te heet vroege ochtend of de late avond is de beste optie) en de voor de voetzooltjes van je hond. Een hond draagt geen omstandigheden. Door zwemmen, spelen in het water of schoenen, hij/zij loopt altijd op ‘blote voeten’. 58 theSword Magazine

Tekst Michelle Vrolijk | Hondengedragsdeskundige

Gezond verstand

De temperatuur van een hond is rond de 38 graden, zorg Voordat je met je hond naar buiten gaat stel jezelf de dat hij daar niet onder komt. • Breng de hond zo snel mogelijk naar de dierenarts volgende vragen: voor verdere behandeling. • Is het nodig dat we nú gaan? • Is het verstandig dat we nú gaan? • Kan ik het anders regelen zodat we niet de warmte in Extra kwetsbare honden hoeven? Sommige honden zijn extra kwetsbaar. Je kunt hierbij denken aan puppies, oude, dikke en zieke honden en bepaalde rassen zoals honden met een korte snuit of Hond op ‘reis’ Gaat de hond mee op ‘reis’ in de auto dan is het verstandig extra huidplooien. Wees dan extra alert. om voorbereid op pad te gaan ookal gaat het misschien om een ritje van slechts een half uur. Ik vertrek nooit Blauwalg zonder een aantal flessen water, een drinkbak, diverse Tijdens warm weer kan een plotselinge groei van grote badlakens (ik heb een grote hond), een koeldeken blauwalg ontstaan. Blauwalgen leven in zowel zoet en om de auto koel te houden en mijn mobiele telefoon. zout water en floreren vooral goed in stilstaand water Dan kan ik hond en auto zo koel mogelijk houden. of langzaam stromend water. Er zijn verschillende Daarnaast heb ik standaard een EHBO set in de auto soorten, enkele zijn niet giftig, maar de meeste soorten voor mens én dier. Het is een goed idee om met je zijn erg giftig en kunnen fataal zijn voor mens en dier, (holistische) dierenarts of natuurgeneeskundig therapeut vooral voor kleine kinderen en huisdieren vanwege hun te bespreken wat je het beste voor jouw hond in de auto lichaamsgewicht. Honden zijn erg gevoelig omdat zij kunt hebben. tijdens het zwemmen water kunnen binnen krijgen maar ook wanneer zij na het zwemmen in besmet water hun vacht aflikken kan het fataal worden. Hoewel er geen Verbranden Ook honden kunnen verbranden in de zon: huid waar tegengif is, kan ondersteunende zorg eventueel wel het geen, weinig of heel kort haar op groeit, huid met weinig leven van je hond redden. Het is echter noodzakelijk pigment, de lichtroze neus, de (randen van de) oren van onmiddellijk met je hond naar de dierenarts te gaan en sommige honden, de buik etc Tevens zijn bepaalde te voorkomen dat je hond onderweg aan zijn/haar vacht rassen zoals bijvoorbeeld de naakthond extra kwetsbaar. likt. Besmet water kan meestal herkend worden aan de Zonnebrandcrèmes voor mensen kunnen verschillende blauw/groene waas die over het water ligt, het heeft ingrediënten bevatten die gevaarlijk zijn voor een hond. vaak een muffe/aardachtige geur. Blauwalgen kunen Als je hond likt aan de ingesmeerde delen dan krijgt hij/ het water ook bruin of roodachtig kleuren. Sommige zij de crème binnen. Daarnaast kunnen kleurstoffen, soorten veroorzaken schuim op het water. conserveringsmiddelen en parfums tot allergieën leiden. Om deze reden heb ik voorkeur voor een ‘eigen’ Botulisme zonnebrandcrème voor de hond, bij voorkeur een niet- Botulisme is een voedselvergiftig die verlamming en chemisch product met een beschermingsfactor van tenslotte de dood tot gevolg kan hebben. Wanneer een minimaal 20. Als je hond het water ingaat dan moet de hond van een besmet kadaver eet, besmet water drinkt crème ook waterproof zijn. Gebruik je een spray let er of in besmet water zwemt dan kan de hond botulisme dan op dat je hond tijdens het insprayen het product niet oplopen. Met intensieve zorg kunnen honden de in ogen, oren of neus krijgt. besmetting overleven. Het is verstandig om honden niet te laten zwemmen in ondiep, stilstaand water in de zomer en om op kadavers van vissen en vogels te letten. Hoe herken je oververhitting? Ook hier is het advies om zo spoedig mogelijk naar Oververhitting kent verschillende fases: 1. Hijgen, koele plekjes blijven zoeken, geen rust meer de dierenarts te gaan indien je botulisme besmetting vermoedt. hebben op één plek. 2. Snel hijgen, kwijlen, braken, diaree. 3. Slijmvliezen worden bleek. Zwemwater 4. Niet meer reageren op prikkels, apathisch, www.zwemwater.nl informeert over de hygiëne en bewusteloos. veiligheid van buitenzwemplekken. Zwemplekken die zijn aangewezen en onderzocht door de provincies, de omgevingsdiensten, de waterschappen en Als het fout gaat Wanneer een hond door de hitte apathisch, versuft of Rijkswaterstaat. Handige site voor mens én dier. bewusteloos is dan kun je het volgende doen: • Verplaats de hond zo snel mogelijk naar een koele en Voor vragen kun je me bereiken op 020 640 17 12 schaduwrijke plek. • Laat lauw water (geen koud water!) over de hond lopen / 06 108 00 918. Mailen mag natuurlijk ook: info@ of gebruik natte lappen. Koel de hond niet abrupt en michellevrolijk.nl. Meer informatie is te vinden op extreem sterk af. Onderkoeling kent ook grote risico’s. www.michellevrolijk.nl. theSword Magazine

Bron www.moviemeter.nl

Verwacht

Films

Divergent

Rio 2

Pompeii

Oculus

Beatrice (Shailene Woodley) is een van de vele tieners die op haar 16e uit ĂŠĂŠn van de 5 groeperingen moet kiezen waarin de stad verdeeld is: oprechtheid, onverschrokkenheid, eruditie, vriendschap en zelfverloochening. Uit een test moet blijken welke het beste bij haar past. Beatrice maakt aan de hand van de test haar keuze en krijgt in haar gekozen factie te maken met een heftige inwijding, die het uiterste van haar vraagt. Maar niet alleen van haar.

Blu, Jewel en hun drie kinderen hebben een perfect leven in de magische stad Rio de Janeiro. Wanneer Jewel besluit dat de kinderen moeten leren leven als echte vogels staat ze erop dat de familie naar het Amazonegebied gaat. Terwijl Blu zich probeert in te passen bij zijn nieuwe buren vreest hij dat hij Jewel en zijn kinderen verliest aan de wilde dieren.

De film volgt het verhaal van een Keltische gladiator die in slavernij leeft. Aan de vooravond van een enorme vulkaanuitbarsting die Pompeii verwoest, wordt hij verliefd op een edelvrouw. Dit zorgt er tevens voor dat hij oog in oog komt te staan met de man die zijn familie jaren eerder afslachtte.

Jaren na de mysterieuze dood van hun ouders vinden een getraumatiseerde broer en zus de oorzaak van hun gezinstragedie: een vervloekte spiegel die een 300-jarige geschiedenis van bloedvergieten en vernieling met zich meedraagt.

Animatie 9 april 2014

Actie / Avontuur 17 april 2014

Actie / Sciencefiction 3 april 2014 60

Horror 17 april 2014

april

The Other Woman Nadat een vrouw ontdekt dat haar vriendje getrouwd is, probeert ze haar leven opnieuw op de rails te krijgen. Maar wanneer ze per toeval de echtgenote die hij bedriegt ontmoet, beseft ze dat ze veel gemeen hebben, en haar gezworen vijand wordt haar beste vriendin. Wanneer nog een andere affaire aan het licht komt, besluiten de drie vrouwen samen te spannen om wraak te nemen op de leugenachtige overspelige echtgenoot. Komedie 24 april 2014

theSword Magazine

mei

De Poel Twee gezinnen gaan wildkamperen aan de oevers van een idyllisch bosmeertje, ver weg van de alledaagse drukte. Al snel blijkt dat een mysterieuze kracht, die in het meertje huist, het gezelschap niet meer wil laten gaan. Rotting en bederf slaan toe, en vervolgens ook waanzin en moord. Horor 1 mei 2014

Muppets Most Wanted De Muppets gaan op wereldtournee. Ze treden op in uitverkochte theaters in enkele van Europa’s meest spannende bestemmingen, waaronder Berlijn, Madrid en Londen. Maar de chaos volgt de Muppets als ze ongewild betrokken raken bij internationale misdaad en de criminelen Constantijn en zijn handlanger Dominic.

Godzilla

Gallows Hill

Maleficent

Wanneer boosaardige wezens, versterkt door de wetenschappelijke arrogantie van de mens, de mensheid en haar voortbestaan bedreigen slaat Moeder Natuur terug met haar eigen ultieme wapen, Godzilla, een verwoestende natuurkracht, die het in een heftige strijd zal opnemen tegen deze creaturen. Temidden van alle geweld en chaos volgen we drie leden van een gezin.

Weduwnaar David (Peter Facinelli) vliegt met zijn nieuwe verloofde Lauren (Sophia Myles) naar Columbia om zijn tienerdochter Jill (Nathalia Ramos), die weg liep van huis, te halen. Daar raken ze vervolgens betrokken bij een auto-ongeluk en belanden in een afgelegen herberg. Al snel komen ze er achter dat de oude waard van de herberg een jong meisje in de kelder heeft opgesloten. Het besluit om dit meisje te bevrijden heeft echter onvoorziene gevolgen..

De Disney-klassieker ‘Sleeping Beauty’ vanuit het perspectief van de boze heks Maleficent (Angelina Jolie), de heks die op de geboortedag van ‘Doornroosje’ een vloek uitspreekt dat het meisje zich op haar zestiende zal prikken aan een spinnewiel en zal sterven. Hoe komt het dat ze zo hard en meedogenloos is geworden en waarom heeft ze het jonge babyprinsesje eigenlijk vervloekt?

Avontuur / Komedie Actie / 8 mei 2014 Sciencefiction 15 mei 2014

Fantasy / Avontuur 29 mei 2014

Horror / Mystery 29 mei 2014 theSword Magazine

Bron www.moviemeter.nl

Verwacht

Devil’s Knot In 1993 worden drie kinderen op beestachtige wijze vermoord. Weken later kondigt de politie aan dat ze drie tieners hebben gearresteerd die de moorden hebben gepleegd als onderdeel van een satanisch ritueel. Tussen de bewijsstukken zitten posters van de rockband Metallica en boeken van Anne Rice en Stephen King. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een beruchte moordzaak in Arkansas. Misdaad / Drama 5 juni 2014

Films

22 Jump Street

Transcendence

Nadat ze hun weg door de middelbare school hebben gevonden, vinden er grote veranderingen plaats voor officieren Schmidt (Jonah Hill) en Jenko (Channing Tatum) als ze dit keer undercover gaan op een plaatselijk college. Maar wanneer Jenko zijn verwante ziel tegenkomt in het footballteam en Schmidt infiltreert bij de kunstclub, beginnen ze hun partnerschap in twijfel te trekken.

Dr. Will Caster (Depp) is de belangrijkste onderzoeker op het gebied van kunstmatige intelligentie. Hij werkt aan een bewuste machine die de collectieve informatie van alles wat tot nu toe gekend is combineert met het volledige spectrum aan menselijke gevoelens. Zijn controversiële experimenten maken van hem het doelwit bij uitstek van anti-technologie extremisten.

Actie / Komedie 5 juni 2014

Actie / Sciencefiction 19 juni 2014 theSword Magazine

Love Punch In zijn laatste dagen voor zijn pensionering ontdekt Richard Jones (Pierce Brosnan) een corruptieschandaal in zijn bedrijf. Het geld voor de pensioenen, waaronder dat van hem, blijkt gestolen te zijn. Met de hulp van zijn exvrouw Kate (Emma Thompson) gaat hij op zoek naar Vincent Kruger, de man die verantwoordelijk is voor deze misstanden. Komedie 19 juni 2014

juni

A Thousand Times Good Night Rebecca (Juliette Binoche) behoort tot ‘s werelds beste oorlogfotografen. Wanneer haar echtgenoot erop staat dat ze stopt met haar gevaarlijke leven ontstaat er een emotionele situatie. Hij en hun jonge dochters hebben Rebecca nodig, die echter op haar beurt zowel van haar familie als van haar werk houdt. Drama 26 juni 2014

theSword Magazine

B Verwacht

Boeken

De CorrLinks Vreemden in Affaire de nacht Elena Judith Visser Machetti

Een In vrije val Siciliaanse Nicola lekkernij Moriarty Rascha Peper

Liefde vind je op de vreemdste plaatsen. Maar wat doe je als je de liefde vindt in een gevangenis?

In Een Siciliaanse lekkernij zijn de beste verhalen opgenomen uit haar debuut De waterdame en de latere bundels Oefeningen in manhaftigheid en Zwartwaterkoorts. Daarnaast bevat het enkele lange verhalen die in haar nalatenschap werden gevonden en die Rascha Peper niet eerder in boekvorm liet verschijnen.

De CorrLinks Affaire is niet alleen een inkijk in de wereld van een gevangenis, maar ook een portret van een bewogen vriendschap die zich snel omtovert in een aanbiddelijke liefdesaffaire. Non-Fictie Scelta Publishing

Vreemden in de nacht is de nieuwe literaire thriller van Judith Visser. In een afgelegen woonhuis is een jong echtpaar op brute wijze van het leven beroofd. Veertig jaar later neemt Cassandra Wolf haar intrek in het huis. Ze wil een nieuwe start maken en een praktijk aan huis beginnen, maar haar plannen komen al snel op een zijspoor te staan vanwege angstaanjagende gebeurtenissen. Thriller Anthos

Roman Querido’s Uitgeverij BV

Belinda sluit zich op in haar flat, ervan overtuigd dat zijn dood háár schuld is. Het helpt ook niet dat Andy’s moeder dat luidkeels verkondigde op de begrafenis. Een serie onverklaarbare gebeurtenissen overtuigt haar ervan dat als Andy er zelf niet meer is, zijn geest in elk geval nog wel rondwaart. Maar is zijn laatste geschenk aan haar genoeg om haar weer vaste grond onder de voeten te geven? Roman De Fontein

april

Onsterfelijke liefde / 3: Voor altijd de jouwe Cate Tiernan Na 450 jaar geleefd te hebben zou Natasya nu toch moeten weten hoe ze met onsterfelijk zijn om moet gaan... Na de dodelijke confrontatie waarmee De duisternis valt (het tweede deel van de Onsterfelijke liefdetrilogie) eindigde, is Nastasya helemaal klaar met het drama in haar leven. Ze wil echt veranderen en keert haar vrienden de rug toe. Maar kan ze net zo makkelijk afscheid nemen van de liefde? Young Adult Unieboek

theSword Magazine

mei

Veroordeeld Karin Slaughter

Goudkust Suzanne Vermeer

Op haar eerste dag bij het politiekorps van Atlanta wordt Kate Murphy direct geconfronteerd met de pesterijen en vooroordelen van haar mannelijke collega’s. Daarbij is het de slechtst mogelijke dag om te beginnen, want een seriemoordenaar die het heeft voorzien op agenten heeft zojuist een nieuw slachtoffer gemaakt en de stad lijkt een broeinest van geweld. Maar Kate is niet de enige vrouw die het moeilijk heeft.

Ruim twee jaar geleden is Fleur voor de liefde naar Kroatië verhuisd. Nu Tibor haar ten huwelijk heeft gevraagd, is het sprookje compleet. Ze heeft haar drie beste vriendinnen Noa, Milou en Sanne uitgenodigd om alvast een paar dagen voor de bruiloft te komen en te genieten van het luxe leven aan de `goudkust van Kroatië. Thriller A.W. Bruna Uitgevers

Sanne - Het leven is leuk Marjan van den Berg Sanne heeft een nieuwe liefde. Maar terwijl ze op haar trouwdag naar voren loopt, klaar om ja te zeggen, slaat de twijfel hard toe. Thijs is acteur. Speelt hij nu ook toneel? Juffrouw Schaap, die altijd klaarstaat voor Sanne, heeft nu zelf steun nodig. Haar Rokus wordt zo ziek dat hij waarschijnlijk niet meer beter zal worden. Roman The House of Books

Thriller Cargo

theSword Magazine

Afgesneden Sebastian Fitzek Forensisch patholoog Paul Herzfeld vindt in het hoofd van een gruwelijk verminkt lichaam een capsule met daarin het telefoonnummer van zijn dochter. Hannah is ontvoerd en Herzfeld begint een speurtocht naar zijn dochter. De psychopathische ontvoerder heeft in een ander lichaam de volgende aanwijzing aangebracht en het lijk gedumpt op het strand van Helgoland.

De jacht Patricia Snel Journaliste Eva gaat voor een reportage voor Global Travel Magazine naar Congo. Ze logeert nabij Kinshasa, op het landgoed van de rijke familie Du Bonnet. Op het jaarlijkse jachtfeest, georganiseerd voor de high society, krijgt Eva schokkende informatie doorgespeeld van een man met de boodschap dat niets is wat het lijkt. Thriller Mistral

Thriller Mistral

B Verwacht

Boeken

Terug naar Rome Nicky Pellegrino ‘Terug naar Rome’ is een heerlijke nieuwe roman van Nicky Pellegrino, de auteur van ‘Villa Rosa’ en ‘Olijven met oregano’. Nicky Pellegrino’s roman ‘Terug naar Rome’ neemt je mee naar het Rome van de jaren vijftig, de tijd van La Dolce Vita, met een heerlijk verhaal vol muziek, liefde en de Italiaanse keuken. Roman De Fontein

BLUN Karin Hazendonk

Rozengeur en Laura zonneschijn J.K. Jill Mansell Johansson

Koelcel Linda Samplonius

John Linders is een man zonder zelfbeheersing. Dat brengt hem regelmatig in de problemen, zowel zakelijk als privé. Nadat hij in de zoveelste vlaag van woede zijn vrouw slaat, besluit ze bij hem weg te gaan. Hij rolt in een wereld vol afpersing en duistere geheimen en start zijn carrière als koerier van de onderwereld.

Sophie Wells werkt als fotografe in de populaire badplaats St Carys. Ze heeft besloten dat ze niet meer aan een relatie gaat beginnen. Dat is in het verleden al bijna fataal afgelopen en dat wil ze niemand meer aandoen. Wanneer ze Josh Strachan ontmoet, de nieuwe eigenaar van het gezellige chique hotel Mariscombe House, voelt ze – tegen haar zin – een onmiskenbare aantrekkingskracht.

Startend fotograaf, Sara Beekveld, wordt na een personeelsfeest wakker in het bed van haar collega Marcel Grotenbroek. Ze herinnert zich niet hoe ze daar is gekomen, maar voelt aan alles dat ze seks hebben gehad en dat dit niet vrijwillig was. Ze vermoedt dat ze is gedrogeerd en verkracht. Al snel raakt ze geobsedeerd door Marcel en zijn gedragingen. Ze is vastbesloten uit te vinden welk vuil spelletje hij speelt.

Thriller Scelta Publishing

Roman Sijthoff

De eerste schooldag op een Finse middelbare school. De leraren drommen samen in de lerarenkamer voor het slechte nieuws: Laura Anderson wordt vermist. Na een feest de avond daarvoor is ze niet thuisgekomen. Mia, ex-agent online criminaliteit en net begonnen op de school als begeleidster van moeilijke leerlingen, ontdekt dat haar broer en schoolpsycholoog Nikke Laura beter kende dan goed voor hem was. Thriller The House of Crime

juni

theSword Magazine

Thriller De Crime Compagnie

VERSCHIJNT OP 1 JULI 2014

WWW.SCELTAPUBLISHING.COM theSword Magazine

Verwacht

Games

Nascar: The Game 2014

LEGO Hobbit

In deze game kan je een carrière beginnen als coureur in de Nascar-races. Hier moet je niet alleen racen, maar is het ook mogelijk je eigen auto samen te stellen en sponsors te regelen voor meer financiële mogelijkheden. Door te racen stijg je in rang, verbeteren je statistiek, je status en zal je steeds meer uitdagingen kunnen aangaan.

De interactieve game LEGO The Hobbit geeft spelers de kans om mee te spelen in hun favoriete scènes uit de films en volgt de Hobbit Bilbo Baggins, die door tovenaar Gandalf is opgeroepen, om Thorin Oakenshield en zijn dwergengezelschap te helpen. Bilbo laat het vertrouwde Gouw achter zich voor een reis door Midden-Aarde om de dwergen te helpen hun verloren koninkrijk Erebor in de Lonely Mountain op te eisen.

Circuit april 2014

Warner Bros april 2014 68

Wolfenstein: The New Order Waar gamers in 1992 nog tegen Adolf Hitler in een robotpak moesten opnemen, is de wereld in Wolfenstein: The New Order overheerst door de nazi’s. Zij hebben de Tweede Wereldoorlog gewonnen. Het hoofdpersonage, William BJ Blazkowics, heeft veertien jaar in een coma gelegen wanneer hij ontwaakt en het opnieuw opneemt tegen het Nazi-gespuis! First Person mei 2014 theSword Magazine

apr - mei - juni

Child Of Light

Sniper Elite III

Het koninkrijk Lemuria is de wanhoop nabij. De Black Queen heeft de zon, de maan en de sterren gestolen. Je speelt als Aurora, een jonge prinses met een puur hart, wiens ziel naar het koninkrijk Lemuria is gebracht. Ga op een missie om de drie lichtbronnen te heroveren, de Black Queen te verslaan en het koninkrijk Lemuria te redden.

Fans kunnen uitkijken naar dezelfde bloedstollende actie die ze gewend zijn van de Sniper Elite games, met verassende, verfijnde en nieuwe kenmerken.

Ubisoft mei 2014

De nieuwste incarnatie van Sniper elite richt zich meer op een sandbox game maar borduurt ook verder op de ongelooflijke X-ray Kill Cam en de sfeervolle 2e wereldoorlog setting. First Person juni 2014

De CorrLinks Affaire is niet alleen een inkijk in de wereld van een gevangenis, maar ook een portret van een bewogen vriendschap die zich snel omtovert in een aanbiddelijke liefdesaffaire.

Vanaf 14-04-â&#x20AC;&#x2122;14 bij elke (online) boekhandel verkrijgbaar!

WWW.SCELTAPUBLISHING.COM theSword Magazine

Spotlight

Wil je jezelf even voorstellen?

“Ik ben Tara, 22 jaar en woon in Vlissingen. Ik zit in mijn laatste jaar van Hbo Communicatie en ik hoop in juli af te studeren. Daarnaast werk ik freelance voor een weekkrant en ik blog dus op Zeeuwsmodemeisje. blogspot.nl.”

Vertel eens wat meer over je blog…

“Mijn blog is mijn persoonlijk portfolio. Het is de perfecte mogelijkheid om mijn eigen stijl tot uitdrukking te laten komen en andere meiden te laten zien waardoor ik me laat inspireren. Ik blog nu anderhalf jaar en ik doe het met veel plezier. Ik ben dol op schrijven en mode, dus met mijn blog combineer ik mijn twee passies. Ik schrijf dus voornamelijk over mode, maar ook af en toe over beauty en lifestyle.”

Hoe omschrijf je jouw kledingstijl?

“Classy en vrouwelijk, met af en toe een kleurrijke uitspatting. Ik hou er van om te investeren in mooie basics die lang meegaan. En dan per seizoen een aantal items te kopen die in de mode zijn.”

Wat zijn jouw favoriete winkels?

“Mijn favorieten zijn H&M, Mango, Primark en Zara. Maar ik heb nog meer winkels waar ik graag een kijkje neem, zoals Dorothy Perkins, River Island, New Look, Vila, Accessorize, Bershka en Forever 21.”

Tekst en Foto Tara De Vriend

Wat is het favoriete kledingstuk in je kast?

“Ik heb meerdere favorieten, zoals mijn knalroze top van River Island, zwarte sandalen van Zara en beige blazer met witte bies van Mango.”

Heb je een stijlicoon?

“Ik ben dol op de kledingstijl van Miranda Kerr, Lauren Conrad en van Olivia Palermo. Zij zien er iedere keer weer geweldig uit! Miranda Kerr staat nu ook model voor H&M en dat is ook een prachtige collectie.”

Welke items staan nog op je wishlist?

“Ik wil nog graag de cognac kleurige Michael Kors

multifunction tote aanschaffen. Deze is vrij prijzig, maar ik ben ervoor aan het sparen. Misschien doe ik mezelf dit cadeau als ik mijn diploma gehaald heb.”

Waar doe je inspiratie op voor je outfits?

“Ik haal mijn inspiratie uit andere modeblogs, Pinterest, tijdschriften en lookbooks van verschillende designers. Maar mensen op straat kunnen mij ook inspireren.”

Welke trend ga je zeker dragen dit voorjaar?

“Er zijn erg veel leuke trends voor dit voorjaar. Een aantal favorieten van mij zijn: pastelkleuren, kant, polkadots, crop tops, bloemenprint en all-white. Ook komen de Birkenstocks weer helemaal in de mode, dus die kan ik ook weer aan haha.”

Je schrijft ook over beauty, wat zijn jouw favoriete producten?

“Vorige maand heb ik de Clarisonic Mia 2 aangeschaft en die vind ik geweldig. Mijn huid voelt schoon, fris en zacht na gebruik. Dit gebruik ik in combinatie met producten van de Aloe-lijn van The Body Shop. Qua make-up zijn de producten van Bobbi Brown favoriet. Maar ik koop ook graag producten van Catrice en Essence, die zijn lekker budgetvriendelijk.”

Heb je nog tips voor meiden die ook een mode blog willen beginnen of net zijn begonnen?

“Er is geen vaste richtlijn over hoe en waarover je moet bloggen. Het is belangrijk dat je een eigen stijl ontwikkelt en schrijft over dingen die je aanspreken. Als je enthousiast over dingen vertelt vinden anderen dat vanzelf leuk om te lezen. Verder is het belangrijk dat je altijd eerlijk bent over producten, dat waarderen je lezers. Krijg je bijvoorbeeld een gratis product om te reviewen, maar vind je het niks? Schrijf dit dan ook gewoon. Daarnaast is het belangrijk dat je dankbaar bent naar je bezoekers toe. Geef altijd antwoord op de vragen die gesteld worden in de comments en regel bijvoorbeeld leuke winacties.”

theSword Magazine

“Classy en vrouwelijk, met af en toe een kleurrijke uitspatting.” 71

Column

Snoeien doet bloeien

Op 34-jarige leeftijd werd Esmeralda, als een bliksem, door burn-out getroffen.Haar lichaam en geest zeiden letterlijk STOP en legden haar gehele leven lam.

We werken té veel met ons hoofd en hebben het veel te druk met ons rijk sociaal leventje te onderhouden, waardoor we vergeten om de inspanningen met hoofd en lichaam af te wisselen. Als secretaresse was ik altijd maar bezig met het oplossen van problemen, ik was te veel in mijn hoofd bezig. Tuinieren helpt me om mijn gedachtes tot rust te brengen en laat me in het hier-en-nu zijn.

Tekst en Foto Esmeralda Smaragda

Nu het voorjaar voorzichtig aanbreekt en de eerste zonnestralen tevoorschijn komen, krijg ik weer zin om in mijn tuin aan de slag te gaan. Tuinieren is gezond voor lichaam en geest en het helpt me om de dagelijkse stress los te laten.

Terwijl ik in de tuin aan het knippen ben, zegt de buurvrouw over de schutting: “Zo, lekker de planten aan het snoeien? Knappen mens en plant van op hé, beiden stralen en gaan weer groeien en bloeien.” En daar heeft ze helemaal gelijk in.

Tuinieren doet iets met je Zien hoe de plantjes de boel opfleuren, laat me intens genieten van mijn tuin, bewuster in het leven staan en voelen dat ik leef. Hier kan ik in mijn eigen tempo bezig zijn met iets dat energie geeft en dat voelt goed. Schone lucht stroomt door mijn longen en ik voel hoe

de zon mijn lichaam verwarmt, het groen in de tuin straalt rust uit en de gele forsythia vrolijkt me op. Door in de buitenlucht te werken, ligt de nadruk niet meer op het denken. De wind waait, soms letterlijk, alle hersenspinsels uit mijn hoofd. De volkswijsheid: ‘snoeien doet bloeien’, geldt niet alleen voor de planten en struiken in onze tuinen, dit geldt voor het hele leven.

“Als je dingen waar je tegenop ziet laat liggen, stapelt het zich op. Het wordt alsmaar groter en vervelender om nog aan te pakken, maar wanneer je regelmatig de tijd neemt om ‘het onkruid te wieden’, dan blijven de dingen behapbaar en je creëert ook nog rust en meer ruimte in je hoofd.” Het is goed om elke dag een half uur de tijd te nemen voor dit soort vervelende zaken, want: ‘snoeien doet bloeien’ Door mijn burn-out moest ik heel veel loslaten, letterlijk snoeien om zelf weer tot bloei te kunnen komen. Ik moest leren om mijn identiteit, werk en toekomst los te laten. Mijn identiteit als secretaresse loslaten, mijn betrokkenheid, plichtsgetrouw en over verantwoordelijkheidsgevoel naar het werk loslaten en die zelfstandige, overal voor in & altijd klaarstaan voor de ander - meid van vroeger loslaten.

Snoeien om zelf tot bloei te komen theSword Magazine

Met volle aandacht bezig zijn in de tuin geeft me de rust om tot mezelf te komen, om er achter te komen wat ik nu eigenlijk echt wil in mijn leven. Gelukkig kunnen wij mensen zelf kiezen waar we energie in stoppen en waar we willen snoeien. Wat is het fijn, dat ik nu in mijn eigen tijd en tempo de tuin kan aanpakken. Dag in dag uit trek ik het onkruid uit de grond, snoei de te groot geworden struiken en verplant zelfs een gemeente-struik om meer ruimte in mijn tuin te krijgen. Door de rust in mijn hoofd ontstaat er weer ruimte voor creativiteit en zo ontstaat het volgende idee: Het creëren van een tuinkamer… Achterin de tuin staat de hele ochtend de zon, als ik daar een halve schutting plaats, ontstaat er een afgescheiden ruimte. In mijn hoofd heb ik daar al járen een picknicktafel staan en nu heb ik er eindelijk de ruimte voor gecreëerd. Zaterdagochtend rijden mijn vriend en ik naar de bekende bouwmarkt en zetten samen de picknicktafel in elkaar en in de tuinkamer. De volgende ochtend zitten we aan de nieuwe picknicktafel in het zonnetje te genieten van een lekker ontbijtje. Drie jaar later schrijf ik, aan diezelfde picknicktafel, mijn burnout letterlijk van me af. In IK BEN JIJ - wie ben ik, neem ik de lezer mee op mijn zoektocht door burn-out en geef handvatten en inzicht om te herstellen van burnout. ISBN 9789048422098 | € 18,95

“Spike gaat sporten is een erg leuk boek voor alle sportieve lezertjes.” - Mattys Leukste Kinderboek

“Een goed boekje om kinderen actiever te laten worden.” - IJsbeer & Boeken

WWW.SCELTAPUBLISHING.COM theSword Magazine

Lekkerrr

Rode bessenyoghurtmuffins Dessert 12 porties 165 g Witte suiker » 1 middelgroot/ middelgrote Ei » 250 g Yoghurt, 0% vet, naturel » 1 druppel(s) Essence (amandel, rum, vanille...), (vanille) » 3 koffielepel(s) Bakpoede » 280 g Bloem, alle soorten » 150 g Rode bessen » 1 koffielepel(s) Poedersuiker

Bereiden

Meng de suiker, het ei, de yoghurt en de vanille-essence. Roer vervolgens het bakpoeder en de bloem erdoor. Voeg daarna ook voorzichtig de rode bessen toe. Doe 12 papieren muffinvormpjes in de vakjes van een muffinbakvorm. Doe met een ijslepel het beslag in de muffinvormpjes en bak ongeveer 25 minuten in voorverwarmde oven op 180°C op het middelste rek. Laat de muffins afkoelen en bestuif ze met poedersuiker. Garneer desgewenst met rode bessen en serveer.

Fruitige laagjesroom Dessert 6 porties 250 g Kwark, naturel (0% vet) 2 eetlepel(s) Kristalsuiker 1 stuk(s) Vanillestokje 125 ml Room, meer dan 20% vet 600 g Rode bessen, (gemengde rode vruchten zoals framboos en aardbei) 1 koffielepel(s) Citroenmelisse, (gehakt (of munt)) 12 stuk(s) Pistachenoten, (gehakt)

Bron www.weightwatchers.nl

Bereidingsijd: 35 minuten

Bereiden

Roer de kwark met suiker tot een glad mengsel. Halveer het vanillestokje in de lengte en haal het merg eruit.

Yoghurt bevat weinig lactose! 74

Klop de room stijf en schep het vanillemerg erdoor. Was de vruchten, dep droog en hou er een paar apart. Pureer de vruchten met citroenmelisse. Doe de kwarkroom en vruchtenpuree afwisselend in 6 afsluitbare potten. Garneer met de rest van de vruchten en pistachenootjes. Bereidingstijd: 20 minuten theSword Magazine

Verhaal

Balans

Tekst en foto Marieke Frankema

De houten balletvloer kraakte onder de sprongenseries van de dansers. De pianist vulde de ruimte met noten die de dansers hielpen zweven. De docent stond tegen de barre geleund en keek naar zijn leerlingen als een kat die op jacht is. De directeur van de opleiding stapte binnen en de docent schoot in de houding. Ook de dansers voelden de aanwezigheid en sprongen nog hoger, hun voeten nog meer gestrekt, hun gezichten nog trotser. De directeur stak zijn hand op, de muziek verstomde. De docent maande de dansers dichterbij te komen en iedereen haastte zich om aan de voeten van de directeur plaats te nemen. Deze keek de studenten met een minzaam glimlachje aan. ‘Mensen, ik ben hier vanwege de afstudeerproductie. Jullie weten dat we daar meteen na de tentamens mee starten. We beginnen met ‘The dance of the Goblets’ uit het Zwanenmeer, zoals bekend een ensemblestuk. Daarna een kwartet voor een vrouw en drie mannen uit Strong Voices, naar de choreografie van Hans van Manen. De gelukkige vier zullen gaan werken met de vaste repetitor van het Nationaal Ballet…’ De directeur sprak verder, maar de meeste dansers hoorden het amper meer. Ieder van hen zou er een lief ding voor over hebben om in dat stuk te mogen dansen, helemaal als het een kans bij het Nationaal Ballet zou opleveren. Andrea van den Berg voelde haar hart een slag overslaan bij de gedachte en bijna onbewust kruiste ze haar vingers.

Ik voel verlangen. Ik kom wanneer mensen bidden of wensen, geleid door hun hoop. De te volgen procedure ontvouwde zich als vanzelf in mijn brein. De normale gang van zaken eigenlijk. Observeren, kansen signaleren, confronteren en het contract sluiten. Als de mensen eens wisten hoezeer ze hun eigen lot kunnen sturen, hoeveel een gebed werkelijk teweeg kan brengen. In mijn gedachten zocht ik contact met Efrata, mijn bazin, en voelde al snel haar energie. Nog voor ik haar bewust het hele concept had laten ervaren, voelde ik haar toestemming al. Na al die eeuwen vertrouwde ze me zo goed als blind, en terecht. Ik had hard aan mijn uitstekende reputatie gewerkt. Ik kon beginnen. ‘Ik word gek!’ Andrea banjerde door de kleedkamer en smeet de handdoek in haar tas. Haar vriendin Tessa schudde haar hoofd. ‘Het gaat je wel lukken. Je moet je balans vinden.’ ‘Jaja, tandenpoetsen op je spitzen.’ Andrea zuchtte. ‘Het is gewoon frustrerend. Ik werk zo hard.’ ‘Lieverd, je bent zo goed. Waarom snap je dat zelf nou niet?’ ‘Maar mijn pirouettes...’ ‘Dat Christina Ballerina vierdubbel draait, wil niet zeggen dat ze beter danst dan jij.’ ‘Zij valt niet om.’ ‘Je kunt dit, An. Gewoon volhouden.’

theSword Magazine

Andrea keek haar vriendin dankbaar aan. Tessa was in het eerste jaar al overgestapt naar de richting docent dans, maar trainde nog zo veel mogelijk met de uitvoerende klas mee. ‘Ik voel gewoon zo’n druk op me liggen. De tentamens zijn volgende maand al. En dan ook nog dat gemoeilijk over de rollen in de afstudeerproductie.’ ‘Ja! Waarom kunnen ze niet gewoon meteen zeggen wie een rol mag dansen? Ze weten het vast allang.’ ‘Ze willen dat we nog harder gaan werken, dat is het.’ Andrea haalde geïrriteerd haar vingers door haar haar. ‘Ik zweer je, nog een paar weken en die knot zit er voor eeuwig in. Yugh. Hoe zie ik er uit?’ ‘Prima. Hoezo? Heb je weer een date?’ Andrea glimlachte breed. ‘De enige vrije avond van de week.’ ‘Denk je dat jullie voor de rest van je leven bij elkaar blijven?’ vroeg Tessa. ‘Ik weet het niet. Misschien wel.’ Andrea’s ogen glansden. ‘Heb je wel tijd voor een relatie?’ ‘Hij is leuk. En hij begrijpt het leven van een danseres.’ ‘Inderdaad, als iemand het begrijpen kan. Je moet links nog wat meer mascara op doen.’ Hij stond bij het waterkraantje op de gang en kwam meteen naar haar toe toen ze de kleedkamer uitstapte. ‘Schatje van me.’ ‘Je bent vroeg!’ ‘Ook fijn dat je blij bent me te zien,’ mompelde hij verontwaardigd. ‘Dat zeg ik toch niet?’ plaagde ze. Zijn kus deed vlinders in haar buik opvliegen. ‘Ga je mee?’ vroeg hij. ‘Eerst even wat spullen in m’n kluisje stoppen, ik blijf spitzen sjouwen.’ Hij liet zijn hand langs haar billen glijden toen ze hem voorbij liep. Ze lachte en greep zijn hand. ‘Kom je weer eens klassiek meedoen?’ ‘Ik was van plan dinsdag te komen,’ zei hij. ‘Leuk. Ik hoop dat we dan weer samen mogen partneren.’ ‘Ik hoopte dat vanavond al te doen.’ ‘Lysander! We zijn nog op school, hoor.’ ‘Nou en?’ ‘Wat had je in gedachten?’ ‘Eten bij mij, Matthew Bourne’s Zwanenmeer kijken, enneh… nou ja…’ Hij grinnikte. ‘Het mag ook in een andere volgorde.’ ‘Denk je wel eens aan iets anders?’ ‘Ik kan er niks aan doen. Het is zwaar hoor, als heteroman tussen al die mooie en lenige ballerina’s.’ ‘Concentreer je liever op jezelf. Je kunt meer aan dan alleen het corps de ballet.’ ‘Waarom zou ik nu al solist willen zijn als mijn prima ballerina pas volgend jaar bij het gezelschap komt?’ Andrea moest slikken om zowel de tranen als de 76

vlinders te bedwingen. Hij geloofde in haar! Ik begreep het niet. Nu wel, maar toen ik hen samen zag, snapte ik het niet. Hoe mensen zo veel om elkaar kunnen geven en zich onvoorwaardelijk aan elkaar kunnen geven zonder duidelijkere reden dan ‘liefde’, ging totaal aan mij voorbij. Liefde was voor mij vooral handig. Onderhandelingsonderwerp nummer één, meer niet. Nog niet. Het duurde nog ongeveer een week voordat het perfecte moment kwam. Ik keek toe terwijl ze repeteerde of kletste met vriendinnen, hoe ze sliep met Lysander. Hoe ze echt sliep, in haar eigen bed. Ik vond haar mooi. Als ze liep, was het alsof de vloer haar met liefde droeg en haar een extra zetje gaf als ze zich weer afzette. Haar lichaam was sierlijk als een waterbloem die deint in de stroming. Ik genoot van haar nabijheid, van de energie die zij uitstraalde. De spanning rondom de rollen voor hun eindvoorstelling groeide en eindelijk kwam het moment dat haar hart ervan overliep. Het was midden in de nacht. Ze lag al uren in bed zonder de slaap te hebben gevat. Ze vouwde haar handen niet eens, ze zond het gebed eenvoudigweg het universum in. ‘Geef me alsjeblieft die rol. Ik zal alles doen, ik zal alles geven om die rol te mogen dansen.’ Als ik ervoor kies zichtbaar te zijn, dan bepalen de mensen zelf hoe ze mij zien, afhankelijk van wat ze zich voorstellen bij een wezen als ik. Voor Andrea verscheen ik als een engel, gebeeldhouwd door een Italiaanse meester. De slaapkamer vulde zich met licht. Andrea schrok even, maar de engel straalde een rust uit die haar dadelijk kalmeerde. ‘Droom ik?’ ‘Nee, Andrea. Je bent wakker.’ Ze wilde zichzelf knijpen, maar bewoog in plaats daarvan haar voet. De spierpijn was echt genoeg. ‘U kent mijn naam. Bent u een engel?’ ‘Wij hebben vele namen. Engel voldoet voor nu. Ik heb een voorstel voor je.’ Er verscheen een weegschaal in de hand van de engel. De schalen rustten in elkaars verlengde. ‘Ieder leven bestaat uit gebeurtenissen. Al die gebeurtenissen leggen gezamenlijk gewicht in deze schalen en ze zijn altijd in balans. Dat is zo bij iedereen. Let wel, ik heb het niet over geluk. Ieder mens gaat op zijn eigen manier om met elke gebeurtenis, en dat bepaalt of een mens geluk vindt of niet. Ik heb het slechts over wat er op je pad komt. Dat ligt niet vast. Je hebt af en toe de mogelijkheid om iets aan de gebeurtenissen te veranderen. Een van die momenten is nu. Jij kunt er nu voor kiezen die rol te mogen dansen.’ Andrea voelde haar hart een sprong maken. ‘Is het mijn eigen keuze?’

theSword Magazine

De engel knikte. ‘Maar dan gebeurt er dit.’ De rechterkant van de weegschaal zakte een stuk naar beneden. ‘Het evenwicht raakt verstoord. Er moet iets anders gebeuren om alles weer in balans te krijgen.’ ‘Zoals?’ ‘Een tegenstelling. Iets dat totaal anders is dan het dansen van de solo.’ ‘Iets ergs... Zoals een blessure?’ ‘Bijvoorbeeld. Maar met een blessure is het vrijwel onmogelijk om die solo te dansen. Dat heeft geen zin.’ De engel speelde met de schalen. ‘Hoe groot zou het geluk zijn wanneer je de solo mag dansen?’ ‘Zet de geluksschaal maar zo diep mogelijk,’ glimlachte Andrea. ‘Om de balans te herstellen...’ zei de engel traag, terwijl hij de andere schaal ook helemaal naar beneden drukte. ‘Dus het moet iets zijn dat… Verschrikkelijk is...’ ‘Wat zou je meer pijn doen dan wat dan ook?’ vroeg de engel. Onwillekeurig voelde Andrea haar ogen prikken bij de gedachte. ‘Lysander...’

verdwenen we in het niets. Ze sliep. Haar gezicht verraadde prettige dromen. Ik zat naast haar op het bed en kon mijn ogen niet van haar af houden. Ergens wist ik dat dit niet gepast was, laat staan normaal, maar het kon me niets schelen. Ze was gewoon mooi. Interessant. Haar passie ging diep, en daar wilde ik meer van weten. Ik zag haar als een studieobject, een kans om mijn werk nog grondiger te kunnen doen. Precies. Een project.

‘Ik word gek!’ Andrea banjerde door de kleedkamer en smeet de handdoek in haar tas. Haar vriendin Tessa schudde haar hoofd. ‘Het gaat je wel lukken. Je moet je balans vinden.’ ‘Jaja, tandenpoetsen op je spitzen.’ Andrea zuchtte. ‘Het is gewoon frustrerend.’ ‘Lieverd, je bent zo goed. Waarom snap je dat zelf nou niet?’ ‘Wow! Enorme déjà-vu!’ ‘Huh?’ Tessa keek Andrea vragend aan. ‘Ja, echt! Oh, het is alweer weg. Laat maar.’ ‘Nou, ik ga.’ ‘Is goed, ik zie je morgen.’ Ik merkte dat ik het een uitstekend idee vond om ‘Je moet links nog wat meer mascara op doen.’ Lysander uit haar leven te schrappen. Vreemd, ik had nog ‘Dank je, doe ik zo.’ Andrea haalde geïrriteerd haar nooit een persoonlijke mening gehad over zoiets. Vanuit vingers door haar haar. ‘Ik zweer het, nog een paar zakelijk oogpunt was een relatiebreuk vrijwel altijd een goede deal, maar nu was er een deel van mij dat zich erop weken en die knot zit er voor eeuwig in.’ verheugde die twee uit elkaar te drijven. Ik gaf haar de De school leek totaal verlaten, alle lokalen waren gehuld tijd haar opties te wegen, maar stuurde wel aan op een in duisternis. Alleen in de kleedkamer van de mannen oplossing die me beviel. brandde nog licht. De conciërge zou vast nog wel een ‘In hoeverre staat hij jouw carrière in de weg? Zal hij rondje doen, maar Andrea klopte toch bescheiden op de jouw ambitie begrijpen en bereid zijn jou die ruimte te deur. geven?’ ‘Hallo? Is daar nog iemand?’ ‘Ik denk het...’ Maar de twijfel had al toegeslagen, Ze duwde de deur open en reikte al naar het gevoed door Lysander zelf, die allang tevreden leek met lichtknopje, toen ze ze zag. Twee mensen lagen naakt op zijn plaats in het corps de ballet en zelfs zijn dagelijkse een bankje, innig verstrengeld met elkaar. Ze gromden training regelmatig verzaakte. Ze wist het. Lysander was van genot en merkten Andrea niet eens op. uit ander hout gesneden dan zij. ‘Oh, Lysander, je weet precies hoe je me gek moet ‘Maar… Doe ik hem dan geen pijn?’ vroeg ze zacht. maken,’ kermde een blond meisje. Andrea werd koud en ‘Ik kan zorgen dat het hem geen pijn doet.’ misselijk. ‘Nou, als je daarvoor kunt zorgen...’ Ze keek me aan. ‘Je bent zo lekker,’ fluisterde een stem die Andrea Voor het eerst ving ik haar blik. Het was alsof de tijd maar al te goed kende. Ze draaide zich om en vluchtte. even stil stond. Efrata en haar gevoel voor drama. Ik vervloekte de De engel had prachtige ogen. Helder blauw, als de zee manier waarop het universum zich aan haar deel van het bij een tropisch eiland. Andrea had het gevoel dat ze hem contract had gehouden. Andrea was gereduceerd tot een uren aan kon kijken zonder zich een moment te vervelen. lappenpop, slap en zielloos. Ze had al meer dan een week ‘Goed,’ zei ze, ‘ik doe het.’ geen kleur meer op haar wangen en de vloer absorbeerde De weegschaal verdween en er kwam een rol haar stappen alsof ze danste op natte klei. Als het zo perkament te voorschijn. doorging, zou ze haar kans op de solo vergooien. ‘Je moet hier tekenen,’ zei de engel. ‘Dan gaan we een Wij scheppen slechts de gelegenheid, een mens dient paar dagen terug in de tijd en zal de toekomst voor jou het zelf af te maken. Maar in dit geval was dat niet zijn nieuwe loop nemen. Je zult je niets herinneren van genoeg. Ik miste haar passie alsof ik een deel van mezelf dit gesprek.’ was verloren. Het idee dat ze nu haar grote droom aan ‘Goed dan.’ zich voorbij zou laten gaan, deed me meer dan ik wilde Andrea pakte een gouden pen van de engel aan en zette toegeven. Ik moest ervoor zorgen dat het contract tot zijn haar naam onder het contract. Het nu loste op en samen theSword Magazine

volle strekking ten uitvoer werd gebracht.

slechts een verre, vlakke herinnering was.

Andrea slofte door het park. Plotseling reed er een skateboarder rakelings langs haar heen. Hij week uit, verloor de controle en viel hard op de grond. ‘Jeetje, gaat het?’ vroeg ze bezorgd. De jongen krabbelde overeind, sloeg wat stof van zijn broek en bromde dat het wel ging. ‘Weet je het zeker?’ Hij keek haar aan en het leek of de tijd even stil stond. Hij had helder blauwe ogen, als de zee bij een tropisch eiland. ‘Ja, ik… Gaat het wel met jou?’ vroeg hij. ‘Ja hoor. Sorry, ik lette niet goed op.’ ‘Ik ook niet. Het is nog vroeg. Ik ben Maarten.’ ‘Andrea.’ Maarten grijnde schaapachtig. ‘Ehm… Mag ik je een koffie aanbieden?’ Andrea glimlachte nu ook. ‘Al is het maar om te voorkomen dat je nog iemand bijna van de sokken rijdt.’ ‘Als je het zo stelt, is het wellicht koffie in het belang van de samenleving.’ ‘Ik weet een leuk tentje hier om de hoek.’

‘Maarten!’ Andrea kwam aanrennen en vloog hem om de nek. De rok van haar gloednieuwe galajurk zwierde om haar heen. Verschillende mensen stapte verbaasd opzij. ‘Moet je horen! Het Nationaal Ballet wil me engageren! Kun je het geloven? Ze vonden Strong Voices zo goed, dat ze me meteen willen hebben! Vind je het niet geweldig?’ Ze kuste Maarten vol op de mond. ‘Ik mag volgende week al komen voor de contractbespreking. Wauw, ik ben gewoon helemaal… En ze vonden mijn sprongen zo goed, en de spitzentechniek en... Wauw!’

In de koffiebar raakte ze mijn hand aan. Heel even. Haar aanraking was warm en op een of andere manier goudeerlijk. En zo mooi. Het gevoel trok als een golf door mijn lichaam en ik verlangde naar meer. Zij moet het ook hebben gevoeld. Ik zag het in haar ogen. We spraken af elkaar die avond weer te zien, om boodschappen te doen, want meer tijd had ze niet. Zij wist uiteraard niet dat ik in mijn eigen vorm naar haar keek tijdens de repetitie. Ze zweefde, de vloer was weer haar danspartner geworden. Die dag draaide ze perfecte vierdubbele pirouettes. ‘Het spijt me als ik een beetje afwezig ben vanavond. We krijgen morgen te horen wie de solo mag dansen.’ In mijn menselijke vorm kon ik haar gevoelens en gedachten niet zo makkelijk voelen als normaal, maar nu gleed er ook door mijn buik een lading vlinders. Ergens vond ik het vertederend, die zenuwen. Fijn dat ze niet voor niets zouden blijken. ‘Weet je, zonder jou had ik mijn tentamens echt nooit gehaald.’ Ze pakte mijn hand. Ik voelde haar aanraking door mijn hele lichaam zinderen, als altijd. Waarom was ik niet veel eerder mens geworden? Als het kon, zou ik deze afgelopen vier weken met haar tot in de eeuwigheid herhalen. ‘En ik heb nu weer… tijd…’ zei ze zacht. Ze rook licht naar bloemen. Ik heb me nooit eerder gerealiseerd hoeveel toegevoegde waarde zintuigen hebben. Weten is zo iets anders dan ervaren. Haar hand gleed over mijn rug naar beneden. Voor het eerst raakte ze bewust mijn billen aan en bewoog haar hand nu naar de voorkant. Ik wist zeker dat zoveel gevoel niet in een mensenlichaam paste, dat ik zou scheuren van intensiteit. Ze kuste me en ik gaf me volledig over, tot elke gedachte aan mijn ware wezen 78

Er zijn duidelijke regels over hoe wij ons gedragen ten opzichte van mensen. Wat ik deed stond in een van de eerste verboden. Er was ongetwijfeld een prijs te betalen, een straf, maar dat deed me weinig. Ik lééfde, ik wàs. De rest kon me niets schelen. Maar Efrata wel. In minder dan een bliksemschicht was ze bij me, ze manifesteerde zich zelfs. Ze verpulverde me bijna met haar woede, ik had haar nog nooit zo meegemaakt. Ik kon nog net een briefje voor Andrea creëren voordat ze me meeplukte naar onze eigen sfeer. ‘Problemen aan het thuisfront, moet helaas weg. Spreek je gauw. Ik hou van je. Maarten.’ Andrea drukte het briefje tegen haar hart. ‘Amateur.’ Efrata’s woede was doorkliefd met medelijden. ‘Wie wordt er dan ook verliefd op een mens! Ik ga nu de balans herstellen. Zorg maar dat je over haar heen bent als ik terug kom.’ ‘De balans herstellen’ klonk onheilspellend. Ik moest Andrea bereiken. Nog voor ik de gedachte goed en wel had geformuleerd, trok er een brandende pijn door heel mijn wezen. Efrata had me vastgelegd met banden van energie. Ze was er goed in, deze banden waren niet eenvoudig weg te denken. Ik vloekte. Ik zat vast zolang Efrata dat wilde en ondertussen had zij vrij spel met Andrea. De gedachte aan haar zond een nieuwe golf van pijn door me heen. Toch zocht ik haar energie, ik zocht naar alles wat ik van haar kon vinden, zelfs in onze eigen archieven. Ik vond het contract. Het zien van haar naam, in haar eigen handschrift, gaf me hoop. Haar weegschaal zag er echter schrikbarend uit; volledig uit het lood. De wetenschap dat ik haar balans zover in de richting van geluk had laten uitslaan, was even prachtig als verschrikkelijk. Efrata zou zich genoodzaakt zien tot drastische maatregelen. De pijn was verlammend, maar ik vond Andrea’s energie. Ze zat in een auto, op weg naar de bespreking met het Nationaal Ballet. Ik wist wat Efrata zou doen. Ik voelde zo veel emoties tegelijk, ik kon niet helder meer denken. Het zal meer geluk dan wijsheid zijn geweest dat ik veranderde in Maarten. Efrata’s banden hadden

theSword Magazine

zo geen grip meer op me en met een enkele gedachte bevond ik me op het kruispunt. Een oorverdovende klap, het gerinkel van glas, een autoalarm dat begon te loeien. Ik beschermde haar tegen het metaal dat zich om haar heen vouwde. Ze was nog maar half bij bewustzijn. ‘Maarten? Wat…’ ‘Stil maar. Het is goed.’ ‘Wat doe je? Ik dacht dat…’ ‘Ik haal je hieruit. Geloof in jezelf. Zonder mij... Zonder mij had je de solo ook mogen dansen.’ Ik haalde het contract te voorschijn en versnipperde het. Mijn menselijke trommelvliezen scheurden, Andrea gilde. Ik werd bij haar vandaan gezogen en we verdwenen in het niets. Nu ben ik hier. Niet in het niets, niet in het nergens, maar in het nooit. Ik sta buiten de tijd. Dit is mijn straf voor het verbreken van het contract, permanente verbanning. Hoewel permanent in de eeuwigheid altijd weer vergankelijk blijkt. Efrata heeft me in de danszaal opgesloten. Ik denk dat ze me daarmee extra heeft willen kwellen, maar ik geniet. Af en toe voel ik Andrea’s energie en probeer ik mijn liefde naar haar toe te sturen, al weet ze niet wie ik ben. Het geeft niet. Ik heb echt geleefd. Geen enkele kwelling, hoe zwaar ook, zal mij ooit meer in balans brengen. De liefde zal altijd zwaarder wegen. De houten balletvloer kraakte onder de sprongenseries van de dansers. De pianist vulde de ruimte met noten die de dansers hielpen zweven. De docent stond tegen de barre geleund en keek naar zijn leerlingen als een kat die op jacht is. Andrea stond klaar in de hoek en werd zich opeens gewaar van een mooi gevoel. Een warmte, als van tastbare liefde. Haar hart stond heel even stil en ze zag in gedachten helder blauwe ogen, als de zee bij een tropisch eiland. Ze glimlachte en begon aan haar eerste jeté. Ze sprong nog nooit zo hoog.

! N I W & L MAI Grill je hamburgers en worstjes deze zomer op de stijvolle en unieke trash can barbeque en nodig meteen de hele straat uit! Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Je kan deze iconische Amerikaanse vuilnisbak namelijk ook als barbecue gebruiken! Daarnaast heeft het zo’n formaat dat je het op andere momenten handig als opbergruimte kan gebruiken. Bijvoorbeeld de kolen wanneer de winter is aangebroken.

theSword geeft 4x een Trash Can BBQ weg Kans maken? Mail voor 31 mei 2014 je naam en adres onder vermelding van ‘Trash Can BBQ’ naar: winactie@theSword.nl.

Winnaars krijgen schriftelijk bericht theSword Magazine

theSword Magazine

Top10

BOEK verfilmingen 10. Bridget Jones’s Diary Bridget Jones’s Diary is een romantische komedie uit 2001, gebaseerd op het gelijknamige boek van Helen Fielding uit 1996. Helen Fielding schreef nog twee Bridget Jones boeken als vervolg, de film kreeg één vervolg. Bridget Jones is tweeëndertig, rookt als een ketter, drinkt in hoog tempo, haar liefdesleven lijkt een permanente crisissituatie en ze is nog steeds vrijgezel en wordt daar - alsof ze het zelf nog niet erg genoeg vindt - voortdurend aan herinnerd door haar familie en vrienden. Haar goede voornemens voor het nieuwe jaar zijn onder andere: drastisch afvallen en op zoek gaan naar een aardige, verstandige man. Wanneer ze zich aan haar voornemens wil houden lijkt de keuze niet zo moeilijk, maar toch...

9. Ben X

Tekst Dennis van Elten

Ben X is een Belgische film uit 2007 gebaseerd op het gelijknamige boek van Nic Balthazar uit 2003.

Ben is anders. Zijn leven zit vol vreemde rituelen. Hij lijkt te leven in zijn eigen universum, dat zich voor meer dan de helft afspeelt in de wereld van online computergames. In de echte, harde wereld van een technische school is het leven voor hem een dagelijkse hel, met twee kerels die hem het leven bijna letterlijk onmogelijk maken. Ben heeft een plan. Een plan van één woord: moord!

theSword Magazine

8. Carrie Carrie is de verfilming uit 1976 van het gelijknamige boek van Stephen King uit 1974. Carrie is het debuut van King. Carrie White is een verlegen meisje dat niet snel vrienden maakt. Iedereen uit haar klas haat haar en pest haar altijd. Na een vernederend incident in de doucheruimte, straft de gymlerares al haar klasgenoten. Eén meisje vindt haar zielig en overtuigt haar vriend Tommy om met haar naar het schoolbal te gaan. Carrie is blij, maar mag niet van haar bezitterige moeder. Uiteindelijk gaat ze toch en wanneer het blijkt dat haar klasgenoten wraak willen nemen op het bal, ontwikkelt ze voor haar onbekende telekinetische krachten die ze tegen haar klasgenoten gebruikt.

7. Enders Game Enders Game is een verfilming uit 2013 naar het gelijknamige boek van Orson Scott Card uit 1985. Zeventig jaar is er inmiddels verstreken sinds de laatste alieninvasie, die een immense strijd tussen de mens en een alien-ras genaamd ‘de Formics’ als gevolg had. De jonge Ender Wiggin (Asa Butterfield), een uiterst ontwikkeld kind, wordt naar een militaire school gestuurd die zich in de ruimte bevindt. Hier wordt hij samen met andere getalenteerde leeftijdsgenoten getraind en opgeleid om voorbereid te zijn op toekomstige invasies.

6. The Amityville Horror The Amityville Horror is een film uit 1979 gebaseerd op het gelijknamige boek van Jay Anderson uit 1977. Het boek is op zijn beurt gebaseerd op een waar gebeurt verhaal. In 2005 is er een remake geweest. Een duivelse, onzichtbare macht heeft het droomhuis van een pas getrouwd stel in zijn greep. Het gezin roept de hulp in van Father Delaney (Rod Steiger) om de boze geesten te verdrijven. De geestelijke komt er echter al snel achter dat zijn kerk hem niet steunt en dat hij ook zelf weinig kan doen. Het echtpaar lijkt overgeleverd te zijn aan het verschrikkelijke verleden van de vorige bewoners.

theSword Magazine

5. World War Z De bioscoop kraker uit 2012 is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 2006 geschreven door Max Brooks. Gerry Lane (Brad Pitt) is een toegewijde vader en echtgenoot die werkt voor het leger en de overheid. Wanneer een zombieapocalyps uitbreekt, wordt Gerry door de regering gevraagd om de invasie tegen te gaan. Tegelijkertijd moet hij zijn vrouw en kinderen beschermen tegen de verbazingwekkend snelle, vleesetende zombies.

4. The Perks of Being a Wallflower Deze film uit 2012 is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1999 geschreven door Stephen Chbosky.

Charlie (Logan Lerman) is een teruggetrokken, impopulaire tiener en zijn sociaal onaangepaste karakter zorgt ervoor dat hij een muurbloempje blijft. Hij probeert op zijn eigen manier vat te krijgen op de wereld van dates, familiedramaâ&#x20AC;&#x2122;s, seks en drugs. Gelukkig heeft hij vrienden die hem hier af en toe bij helpen.

3. One Flew Over the Cuckooâ&#x20AC;&#x2122;s Nest

Deze film uit 1976 met Jack Nicholson in de hoofdrol is gebaseerd op het gelijknamige boek van Ken Kessey uit 1962. McMurphy denkt dat hij onder het werken in de gevangenis uit kan komen door te doen alsof hij gek is. Zijn plan keert zich echter tegen hem wanneer hij naar een inrichting wordt gestuurd. Hij probeert de plek wat levendiger te maken door het spelen van kaarten en basketbal, maar de hoofdzuster zit hem telkens op de huid.

theSword Magazine

2. Fight Club Deze film uit 1999 met Brad Pitt en Edward Norton in de hoofdrol is gebaseerd op het gelijknamige boek geschreven door Chuck Palahnuik in 1996. Een man die voor een verzekeringsmaatschappij stad en land afreist als schade-expert, lijdt aan chronische slapeloosheid. Hij bezoekt praatgroepen en vindt er een uitlaatklep en bezoekt vervolgens ook andere praatgroepen. Bij één van die bezoeken treft hij de mysterieuze Marla Singer. Als hij op een dag thuis komt van een vlucht, blijkt er een explosie in zijn appartement te zijn geweest. Hij belt Tyler Durden, een extravagante man die hij net daarvoor in het vliegtuig ontmoet heeft. Tyler neemt op, en ze gaan samen een biertje drinken. Tyler blijkt er nogal eigenzinnige ideeën op na te houden.

1. The Hunger Games The Hungers games is een kaskraker uit 2012. Deze film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Suzanne Collins Uitgebracht in 2008. In de nabije toekomst wordt Noord-Amerika geteisterd door droogte, brand en oorlog. Het wordt nu Panem genoemd, een land verdeeld in de ‘Hoofdstad’ en twaalf regio’s. Elk jaar worden twee jonge deelnemers van elk district uitgeloot met het doel om in een competitie de andere deelnemers uit te schakelen. Het volk wordt gedwongen om deze ‘wedstrijden’ te kijken. Voor vermaak, maar ook ter intimidatie van de onderworpen districten. Katniss neemt vrijwillig de plaats in van haar zusje, die geselecteerd was om deel te nemen. Peeta, een man zonder enige gevechtsvaardigheden, zal haar vergezellen. Samen moeten ze het opnemen tegen veel sterkere en beter getrainde deelnemers...

Meer bekende boekverfilmingen - The Boy in the Striped Pyjamas - Babylon A.D. - Twilight serie - Harry Potter serie - Big Fish - Doctor Dolittle - Doctor Zhivago - The Godfather - The Exorcist - Dorian Gray - Frankenstein

- Hostage - The Ghost Writer - Dracula - De Kronieken van Narnia - In Her Shoes - Just Like Heaven - Little Women - The NeverEnding Story - The Perfect Storm - The Nanny Diaries - The Ruins theSword Magazine

- The Ninth Gate - The Pledge - Schindler’s List - The Princess Diaries - Psycho - The Time Traveler’s Wife - Yes Man - Warm Bodies - Water for Elephants - White Fang - Watership Down 85

Lekkerrr

Zoete sinaasappelrijst Dessert 2 porties 30 g Rijst, alle soorten, ongekookt, (dessertrijst) » 100 ml Mineraalwater » 2 hele Sinaasappel » 2 koffielepel(s) Honing » 1 snufje Kaneel

Zalm in honingmosterdsaus

Bereiden

Kook de dessertrijst in water regelmatig roerend in ca. 10-15 minuten gaar. Pers 1 sinaasappel uit. Schil en fileer de andere sinaasappel. Meng de yoghurt met het sinaasappelsap en verfijn met honing en kaneel. Meng de rijst met de yoghurt. Schep de sinaasappelpartjes erdoor en serveer. Tip: Als je de sinaasappelrijst liever wat zoeter wilt, kun je een paar druppels vloeibare zoetstof toevoegen.

Bron www.weightwatchers.nl

Bereidingsijd: 40 minuten

Een heerlijk recept 86

Zoete honing en pittige mosterd vormen samen een heerlijke uitgebalanceerde saus. Hoofdgerecht 4 personen 1 koffielepel(s) Olijfolie 500 g Zalm, rauw, (4 filets à 125 gram) 1 hoeveelheid (naar smaak) Zout 1 hoeveelheid (naar smaak) Peper 60 g Mosterd 15 ml Water, alle soorten, (1 el) 1 eetlepel(s) Witte wijnazijn 1 teentje(s) Knoflook, geperst 3 koffielepel(s) Honing 1 hoeveelheid (naar smaak) Dille, vers, gehakt

Bereiden

Verwarm de oven voor op 200°C. Vet een bakplaat in met olijfolie. Bestrooi beide zijdes van de zalmfilet met peper en zout en leg de filets op de bakplaat. Meng in een kom de mosterd, honing, water, azijn en het teentje knoflook. Doe 2 eetlepels van dit mengsel in een apart bakje en bestrijk hiermee de zalmfilets. Roer de dille door de overige saus en zet apart. Gaar de zalm ongeveer 15 minuten in de oven. Serveer de zalm met de overige honing-mosterdsaus. Bereidingstijd: 25 minuten theSword Magazine

Gelukkig hebben we Skype Ellen De Vriend uit Vlissingen heeft een nieuw boek geschreven met de titel ‘Gelukkig hebben we Skype’. In het boek staan twintig verhalen van emigranten en twintig verhalen van de familie en kennissen die zij achterlieten in Nederland. Deze broers, zussen, vaders, moeders, dochters, zonen en vriendinnen staan centraal in dit boek. De emigranten vertrokken naar Noorwegen, Zweden, Lapland, Oeganda, Tanzania, Frankrijk, Duitsland, ZuidAfrika, Turkije, Roemenie, Amerika, Japan, Ecuador, Griekenland, Australië, Sint Maarten, Canada, Spanje en Bolivia. Afscheid Hoewel de televisieprogramma’s over emigranten enorm populair zijn, hebben juist de achterblijvers ook een verhaal. Zij hebben wel begrip voor de emigratie, maar hebben er zelf niet voor gekozen. De mensen die vertrekken en de achterblijvers nemen niet op dezelfde manier afscheid van elkaar. Hoe ervaren achterblijvers het vertrek van hun familielid? Wat betekent het praktisch maar ook emotioneel? Blijft het contact goed? De computer of andere moderne communicatiemiddelen kunnen de afstand verkleinen, maar dat is niet hetzelfde als een ‘bakkie’ doen wanneer het maar uitkomt. Zeeuwen “Mijn zus Carolien, die ook in het boek staat, woont al zeven jaar in Oeganda, waardoor ik op het idee kwam om een boek te schrijven over de ervaringen van de achterblijvers van emigranten. Eerst zocht ik in mijn eigen omgeving. De rest van de mensen heb ik via Google gevonden en dat was flink wat werk,” vertelt De Vriend. “Bovendien wilde ik ook van alles wat, dus twee zussen, twee broers, een zus en broer, ouder en kind, et cetera. Anders krijg je steeds dezelfde verhalen. En ook zocht ik naar andere landen dan het ‘gewone’ Frankrijk en Spanje.” De Vlissingse schrijfster schreef eerder de verhalenbundels ‘Ons bin de leste’ en ‘Kwiek en Wies’. Vorig jaar verscheen haar thriller ‘Bitterzoet’. Gelukkig hebben we Skype 234 pagina’s | € 16,95 | ISBN 978 94 61850 621

! N I W & L I A M Wil jij je lover verassen met een ontbijtje op bed of heb juist wat goed te maken? Doe het in stijl met een gebakken eitje (of pannenkoek) in de vorm van een hartje…. Ahhhhhh.

theSword geeft 10x een Hartjes koekenpan weg

Kans maken? Mail voor 31 mei 2014 je naam en adres onder vermelding van ‘Hartjes koekenpan’ naar: winactie@theSword.nl.

theSword Magazine

Winnaars krijgen schriftelijk bericht

Spotlight

Dorothy Parker (22 augustus 1893 – 7 juni 1967)

De schrijfster die altijd zo spotte en flirtte met de dood is toch nog 73 jaar geworden. Ze zal er zelf wel de ironie van hebben ingezien, want ironie was een element waarin Dorothy Parker zich thuis voelde als een vis in het water. Hoewel ze criticus was voor een krant, schrijfster van korte verhalen en gedichten en later ook meewerkte aan scenario’s voor Hollywoodfilms, zijn haar uitspraken en citaten het best bekend gebleven. Ze zijn dan ook geestig, gevat en staan bol van het venijn. En toch doen ze haar complexe persoonlijkheid te kort als ze aangehaald worden om een beeld te geven van wie Dorothy Parker was. Ze werd geboren als Dorothy Rothschild (geen familie van de rijke Rothschilds, zoals ze zelf benadrukte) en ze groeide op in New York onder moeilijke en armelijke omstandigheden: ze haatte haar vader en vooral haar stiefmoeder, die ze altijd “de huishoudster” bleef noemen. In 1917 trouwde ze met Edwin Parker, wiens achternaam ze ook na de scheiding in 1928 behield, omdat ze zich ongemakkelijk voelde met haar eigen joodse naam in een tijd waarin het antisemitisme de kop opstak. In 1918 verbond ze zich aan het tijdschrift Vanity Fair om kritieken te schrijven over boeken en theater. Twee jaar later werd ze echter al ontslagen, omdat ze met haar bijtend scherpe kritieken veel belangrijke producenten beledigde. (“This is not a novel to be tossed aside lightly. It should be thrown with great force.”). Later schreef ze columns voor The New Yorker en leerde daar collega’s kennen met wie ze vrijwel elke dag ging lunchen in het Algonquin Hotel. Daar ontstond de roemruchte Algonquin Round Table, een groep van schrijvers waar ze deel van uitmaakte en van waaruit haar faam zich verspreidde; ze verwierf vooral bekendheid doordat haar collega’s haar geestige en sarcastische uitspraken opnamen in hun columns. (“I am too fucking busy, and vice versa”) Het waren de wilde jaren twintig, waarin alles mogelijk leek: de drank vloeide rijkelijk, Dorothy had talloze affaires (waarvan er een in een abortus 88

eindigde), ze raakte politiek betrokken en actief en haar schrijverscarrière leek een hoge vlucht te nemen. In 1934 trouwde ze met de biseksuele acteur Alan Campbell, maar het was geen gelukkig huwelijk, omdat Dorothy zich steeds vaker overgaf aan de alcohol, een miskraam kreeg en omdat Campbell een langdurige verhouding met een getrouwde maîtresse had. Dorothy leed onder depressies en ondernam meer dan eens een zelfmoordpoging. Ze scheidden in 1947, maar hertrouwden in 1950. Deze keer duurde het huwelijk tot 1963, toen Campbell met een overdosis drugs een einde maakte aan zijn leven. Daarna nam Dorothy haar intrek in een hotel, waar ze bleef wonen tot aan haar dood door een hartaanval in 1967. Vanaf 1925 tot 1940 schreef Dorothy zo’n 300 gedichten en in totaal 32 korte verhalen. De verhalen zijn ook in het Nederlands verschenen: in 1969 in de Salamanderreeks “Je was geweldig”, en in 2004 “De kleine uurtjes” bij uitgeverij Contact, waar voor het eerst ook enkele van haar gedichten vertaald zijn door Ivo de Wijs, met een prachtig voorwoord door Pieter Steinz. Wat opvalt bij de oorspronkelijke uitgaven is de doodsdrift, die al tot uiting komt in de titels: “Laments for the living”, “Enough Rope”, “Not so deep as a well”, “Sunset gun” en “Death and taxes.” De thema’s zijn de onmacht om relaties te laten slagen, de misverstanden tussen man en vrouw en de aantrekkingskracht van de dood. Haar verhalen zijn spottend en verbitterd over de liefde; hoewel ze soms heel grappig zijn, is de aanleiding ertoe meestal schrijnend. Haar gedichten zijn metrisch en klassiek van vorm: bijna altijd kort en eindigend met een clou in de laatste regel. Het lijken epigrammen in hun beknoptheid, grappig en ironisch, soms gewaagd, maar het is geen denderende poëzie. Er spreekt een zekere bravoure uit, die paste bij de jaren twintig, maar die nu gedateerd lijkt. Altijd goed om te citeren, maar het dringt niet door tot het hart. Anders dan haar korte verhalen zijn haar gedichten te gering van inhoud.

theSword Magazine

Unfortunate Coincidence By the time you swear you’re his, Shivering and sighing, And he vows his passion is Infinite, undying – Lady, make a note of this: One of you is lying. Dorothy was de eerste om toe te geven dat haar literaire roem niet zo heel veel voorstelde. Niet geheel ten onrechte schreef ze dat toe aan de Algonquin Round Table, waar ze haar talent had laten verkommeren in drank en conversaties: “The Round Table was just a lot of people telling jokes and telling each other how good they were. Just a bunch of loudmouths showing off, saving their gags for days, waiting for a chance to spring them... There was no truth in anything they said. It was the terrible day of the wisecrack, so there didn’t have to be any truth..” Of zoals Pieter Steinz het vertaalt: “De Round Table was een tafel met halftalenten die elkaar van het werk hielden.” Als ze zich echt had toegelegd op het schrijven van korte verhalen, was ze misschien een groot auteur geworden. Het is een staaltje van de ironie die haar zo eigen was, dat ze dat pas inzag toen het te laat was. The Flaw In Paganism Drink and dance and laugh and lie, Love, the reeling midnight through, For tomorrow we shall die! (But, alas, we never do.) Dorothy Parker links met hoed.

“The first thing I do in the morning is brush my teeth and sharpen my tongue”

Tekst Hettie Marzak Foto’s Google.com

theSword Magazine

Interview

AZRA MAGAZINE

Azra Magazine, waar staat dat voor?

Tekst Anoushka Rood Foto’s Carien Touwen

realiseerden we ons al snel dat het een gemiste kans zou zijn als we Azra Magazine is een kwaliteitsblad niet wat ander leesmateriaal mee zouden bundelen: artikelen over dat wordt uitgegeven in boekvorm. schrijven, literatuur, achtergrond Het is gericht op mensen die van lezen houden. Azra verschijnt ieder bij de verhalen, interviews en ga zo maar door. Al snel kregen we meer kwartaal en elk nummer heeft een ander thema. Er staan minimaal vier en meer ideeën om zo’n periodiek korte verhalen per keer in, daarnaast boek te vullen en besloten we er een magazine in boekvorm van te columns, artikelen, recensies, maken. Het initiële doel staat nog interviews, het dagboek van een steeds, we willen dat meer mensen schrijver en nog veel meer. Het is het korte verhaal ontdekken en te zien dat de makers van het blad genieten van de mooie pareltjes zelf ook liefhebbers van lezen zijn, die in het Nederlands geschreven want leesplezier en kwaliteit staan worden. voorop. Azra Magazine heeft een handig, Op de website staat dat Azra stevig formaat en is daardoor magazine eigenwijs is. Hoe gemakkelijk mee te nemen, maar staat ook prachtig in de boekenkast moet ik dat lezen, net zoals Veronica zich eigenwijs vindt als het uitgelezen is.

Je bent hoofdredacteur, betekent dat ook dat je het hebt opgezet? Wat was je drijfveer hiervoor?

Als uitgever bij Parelz zocht ik naar nieuwe mogelijkheden om het korte verhaal onder de aandacht te brengen en mensen op een toegankelijke manier van nieuwe verhalen laten genieten. We kwamen op het idee om een soort abonnementenstructuur op te zetten waarbij mensen periodiek enkele nieuwe verhalen uit onze collectie thuisgestuurd zouden krijgen in boekvorm. Terwijl we daarmee bezig waren,

of zoals de VPRO zich wil onderscheiden? Of is het totaal iets anders!

Ja, we willen ons zeker onderscheiden met Azra Magazine. We wilden juist in een tijd waarin er zoveel negatieve geluiden over de boekenwereld zijn, iets positiefs brengen. Tegen de stroom in van faillissementen, bezuinigingen en krimpende fondsen richtten wij een nieuw literair magazine op. En dan niet digitaal, maar ook nog eens in boekvorm. Dat vind ik eigenwijs. Daarnaast blijven wij ook trouw aan onze eigen wijsheid en die is dat we echt geloven in het korte verhaal. Ik weet zeker theSword Magazine

dat er, ondanks de huidige crisis, altijd behoefte zal blijven bestaan aan mooie en inhoudelijke goede verhalen en dat is ook wat we met Azra neerzetten: ieder nummer is verrassend, origineel en vol variëteit en kwaliteit. We zijn inmiddels twee jaar verder en Azra Magazine is met iedere editie beter en mooier geworden.

Azra Magazine, voor de lezer met weinig tijd die wel kwaliteit wil, is het motto begrijp ik. Wat verstaan jullie onder kwaliteit? Hoe bereik je en waarborg je die kwaliteit?

Alles wat we uitgeven bij Parelz moet voldoen aan ons kwaliteitskenmerk. Menig schrijver weet dat we niet zomaar elk kort verhaal accepteren. We zijn streng en dat geldt ook voor wat we in Azra publiceren. Het korte verhaal is een ondergewaardeerd onderdeel van de hedendaagse literatuur, zeker in het Nederlandse taalgebied. Wij proberen hier al ruim vijf jaar een kentering in aan te brengen door ons uitsluitend te richten op het korte verhaal en op novelles. We hebben er vertrouwen in dat ook het grote publiek het korte verhaal gaat vinden, als is het maar dankzij de internationale aandacht hiervoor dankzij Nobelprijswinnares Alice Munro en Man Bookerprizewinnaar Lydia Davis.

Het lezen van een goed verhaal zou hetzelfde gevoel moeten opleveren als het lezen van een goede roman, alleen in veel minder tijd. Alle verhalen die wij publiceren moeten daaraan voldoen. Natuurlijk houdt niet iedereen van hetzelfde genre, maar dat geldt ook voor romans. Echter, korte verhalen geven je als lezer de mogelijkheid om eens over te stappen naar andere genres. Veel verhalen en romans zijn sowieso moeilijk in een genre te stoppen, waardoor uitgevers een keuze (moeten) maken op wie zij zich met de marketing gaan richten. Hierdoor zullen veel lezers die niet in een bepaald genre zoeken, menig boek nooit ontdekken. Juist het lezen van een goed kort verhaal kan ervoor zorgen dat een lezer openstaat om eens iets anders te proberen. Daarnaast is het tijdsaspect voor veel mensen belangrijk. We lezen niet minder, maar wel gefragmenteerd. Tien minuten in de bus, een halfuurtje in de trein, in de wachtkamer. Dankzij smartphones, tablets en e-readers hebben veel mensen altijd wat te lezen bij zich. Het korte verhaal is ideaal voor zulke momenten. Waarom zou je altijd maar surfen, chatten of spelletjes spelen als je ook een goed verhaal kunt lezen? We runnen de uitgeverij met z’n tweeën. LeoArie Elsenaar en ik bepalen samen welke verhalen bij uitgeverij Parelz en Azra Magazine gepubliceerd worden. Onze smaken lopen flink uiteen waardoor we een zeer breed aanbod hebben voor liefhebbers van alle genres. Maar we hebben allebei vetorecht. Als een van ons een verhaal niet ziet zitten, komt het niet door de ballotage. Komt een verhaal wel door de eerste ronde, dan gaan we met de auteur en het verhaal aan de slag. We doen een of twee intensieve redactierondes en gaan dan pas over tot publicatie. Zo houden we de kwaliteit hoog.

Azra Magazine is te koop via websites en ook in sommige boekwinkels ligt het op voorraad. Hoe belangrijk is dat voor een magazine

tegenwoordig? Of haal je meer uit de verkoop via websites? Bereik je zo een groter publiek? Is het lastig om in het winkelassortiment opgenomen te worden? Hoe onderscheid je je in de schappen waar je als lezer vaak door de bomen het bos niet meer ziet door de verscheidenheid aan bladen?

Azra wordt voornamelijk verkocht via abonnementen en op onze website. We hebben wel contact met een aantal boekhandels en ze nemen Azra graag op in hun assortiment als we het aan ze vragen. Maar we hebben geen vertegenwoordiger in dienst, dus dit gaat vaak op basis van persoonlijke relaties. Ik heb gemerkt dat mensen verbaasd reageren als ze Azra Magazine zien. ‘Dat is geen magazine, dat is een boek,’ hoor ik vaak. En vervolgens zijn ze zeer aangenaam verrast over het uiterlijk en de inhoud. We zouden er dus meer aan moeten doen dat mensen het zien liggen in winkels, want we onderscheiden ons wel degelijk door zowel vorm als inhoud. Maar voor de boekhandelaar is het magazine lastig te plaatsen. Legt hij het bij de bladen, bij de literaire tijdschriften of bij de literaire romans? Ik denk dat Azra het beste op zijn plaats is tussen de romans en verhalenbundels, zodat mensen die graag lezen het magazine kunnen ontdekken.

Is Azra ook meer een interactief blad dat input krijgt van lezers? Is het ook digitaal te lezen?

Nee, Azra is niet digitaal te lezen. We hebben er bij het lanceren zeer bewust voor gekozen om ons op deze manier te onderscheiden. Of dit ook zo blijft, zal de toekomst leren. We zijn een kleine uitgeverij waardoor we erg gemakkelijk kunnen inspringen op actuele ontwikkelingen. Op dit moment blijven we bij het magazine zoals het nu is, in boekvorm. Op de website van Azra worden regelmatig artikelen, columns, theSword Magazine

interviews en recensies geplaatst uit de oudere nummers. Hier kan iedereen op reageren. Daarnaast krijgen we regelmatig suggesties en feedback in onze mailbox, maar vooral ook complimenten voor specifieke artikelen of verhalen. Toen we in 2012 van start gingen hadden we ook een forum gekoppeld aan het magazine, maar daar bleek geen behoefte aan. Mensen hebben al genoeg plaatsen op internet waar ze hun mening kwijt kunnen. Sinds kort staan de magazines ook op Goodreads, waar mensen inhoudelijk op de magazines kunnen reageren. Daar lezen we natuurlijk mee. Alle input en reacties zijn van harte welkom!

Naast dat je hoofdredacteur bent van het blad Azra doe je nog veel meer, zou je daar wat meer over kunnen vertellen en wat is voor jou het belangrijkste op het moment?

Ik heb de laatste twee jaar voornamelijk voor de uitgeverij gewerkt en om Azra Magazine op poten te zetten. Dat loopt nu op rolletjes en dat betekent dat er vanaf nu meer tijd is om aan mijn eigen schrijfwerk te werken. Ik heb nog een roman liggen die ik wil afmaken en daarnaast een filmscenario dat ik aan het schrijven ben. Ook schrijf ik zelf regelmatig een nieuw kort verhaal. Ik vind het erg fijn dat ik het komende jaar hier weer flink mee aan de slag kan. Naast het werk in de uitgeverij doe ik redactiewerk voor andere schrijvers en bedrijven en ga ik regelmatig op pad voor interviews met andere schrijvers voor bijvoorbeeld vrouwenthrillers.nl. Dat doe ik echt graag. Het is heerlijk om met een collega-auteur om tafel te zitten en hem of haar het hemd van het lijf te vragen over het schrijvers vak.

theSword Magazine

“Het lezen van een goed verhaal zou hetzelfde gevoel moeten opleveren als het lezen van een goede roman.”

Ik las ook dat je voorvechtster bent van het korte verhaal. Waarom is dat korte verhaal voor jou zo belangrijk? En heeft het steun nodig want je ziet de laatste tijd toch best veel bundels met korte verhalen op de markt gebracht worden. Of wordt het toch nog ondergesneeuwd door de roman?

Ik heb het hierboven al geschreven: het korte verhaal is eigenlijk een compacte roman. En ja, het heeft altijd steun en aandacht nodig. Veel mensen hebben er geen goed beeld van wat een kort verhaal is. Die denken vaak aan een fragment uit een roman of een anekdote. Dat er meer aandacht komt voor het korte verhaal is alleen maar goed, maar het mag nog veel meer zijn. Ik denk dat het korte verhaal een uitkomst is voor mensen die weinig tijd hebben en hun beperkte leestijd toch goed willen vullen. Daarnaast kan het er naar mijn idee voor zorgen dat mensen die weinig lezen, weer het plezier in lezen zullen ontdekken omdat ze zich niet zo lang hoeven te concentreren en niet als een berg hoeven opzien tegen honderden pagina’s.

Je hebt al op verschillende plekken op de wereldbol gewoond. Waar en in hoeverre heeft dat jou gevormd en heeft het invloed op je werk? Waar zou je nog meer willen wonen en werken? Ik heb een tijd in Zuid-Afrika gewoond en woon nu in Brussel. Wat mij betreft kunnen daar de komende jaren nog wel wat mooie steden/ landen bij. Een directe voorkeur heb ik niet, het lijkt me wel wat om in Groot-Brittannië te wonen, maar een land waar altijd de zon schijnt zou ik ook graag willen. Het heeft vooral invloed op wie ik ben en daarmee op mijn kijk op de wereld. Ik identificeer mij niet met een enkele cultuur, maar met meerdere. Ik heb niet alleen Nederland als referentiekader, maar weet ook hoe basisvoorzieningen

aan de andere kant van de wereld geregeld zijn (of niet). Ik houd van verandering en avontuur; dat zorgt ervoor dat ik scherp blijf en opensta voor nieuwe dingen. Ik denk dat dit zeker is terug te vinden in mijn schrijfwerk. Voor het werken in de uitgeverij heeft het als gevolg dat ik vrijwel altijd werk via internet. Vergaderingen gaan via Skype. Maar omdat Brussel dicht bij Nederland is kan ik wel aanwezig zijn bij evenementen voor Parelz en kunnen de auteurs-interviews meestal wel gewoon op locatie.

Hoe belangrijk zijn de social media voor jou? En het blad? Ik gebruik Facebook en Twitter graag voor mezelf. Facebook is een fijne manier om contact te houden met vrienden en familie over de hele wereld. Uitgeverij Parelz is aanwezig op Twitter en Facebook en dit is een van de belangrijkste manieren om mensen op de hoogte te stellen van onze nieuwe uitgaven. Azra Magazine heeft wel een eigen website, maar geen eigen stem op de sociale media. Ik denk niet dat het nodig is, Parelz en Azra zijn onlosmakelijk verbonden en staan in elkaars verlengde.

Volgens sommige is Twitter een beetje zijn doel aan het voorbijschieten omdat het te vluchtig zou zijn met de berichtgeving. Hoe ervaar jij dat?

Twitter is inderdaad wat kort en bondig en je moet wel heel veel tijd hebben, wil je op iedereen kunnen reageren. Dat lukt mij vaak niet, ik plaats meer dan ik reageer, er moet tenslotte ook gewerkt worden. Het korte van Twitter kan heel handig zijn, zeker als het gaat om interessante nieuwsberichten, die worden op deze manier snel gedeeld. Maar ik ben me de laatste tijd wel aan het afvragen wat je wel en niet moet laten weten op sociale media. Ik denk dat de meeste mensen wat sociale-media-moe zijn. Alles moet maar gedeeld worden, waardoor je uiteindelijk nog maar weinig te theSword Magazine

vertellen hebt als je mensen ‘in het echt’ ontmoet. Er komt ook steeds meer reclame, waardoor ik me regelmatig zit te ergeren. Ik verwacht dus eigenlijk wel een verandering in het gebruik hierin. Hyves ging ook razendsnel op zijn retour, zoiets kan Facebook ook overkomen. Op een gegeven moment is de grens bereikt waarop mensen alle veranderingen, en dan met name op gebied van privacy en reclame, nog pikken. Twitter is wat dat betreft transparanter. Mensen die twitteren weten van tevoren dat hun tweets publiek zijn en alles altijd terug te vinden is. Dat zorgt (hopelijk) voor meer bewust gebruik hiervan. Daarnaast weet iedere gebruiker dat het om korte berichtjes gaat, wat er ook voor zorgt dat mensen er bewuster van zijn hoe ze formuleren. Helaas geldt dat niet voor alles. Als ik zie hoe gemakkelijk het is voor mensen om via Twitter bedreigingen en ongenuanceerde pulp vol schrijffouten de wereld in te sturen, dan vraag ik me af waarom zoiets toch moet. Veilig achter je computer schelden op mensen die je niet kent … vreselijk vind ik dit soort gedrag. Op zulke momenten twijfel ik of het nog lang zal blijven bestaan. Hoe vaker zoiets gebeurt, hoe meer mensen ervan zullen wegblijven.

www.azra-magazine.nl 93

Recensie De kleur van thee

Halverwege het graf

Hannah Tunnicliffe The House of Books ISBN 9789044341409 335 pagina’s oktober 2013

De kleur van thee is een mooie roman over vriendschap, loslaten en de groei die we allemaal door maken in het leven. Grace en haar man Pete gaan deze keer naar Macau voor het werk van Pete. Hun kinderwens is definitief de grond in geboord en dat maakt Grace depressief en ze weet geen invulling te geven aan haar dagen in een vreemd land waar ze de taal niet spreekt en geen vrienden heeft om op terug te vallen. Als ze het dieptepunt heeft bereikt ziet zij bij toeval in achteraf straatje een winkel te koop. Met alle energie die haar nog rest gaat ze een cafe openen waar we de macarons de hoofdrol zullen spelen. Het verhaal wordt doorspekt met brieven die Grace aan haar moeder schrijft. Soms doen ze wat kinderlijk aan maar door de tijd heen verandert de toon en lijkt Grace langzaam te groeien, zich emotioneel los te maken van haar moeder. De vriendschappen die ontstaan in het cafe met klanten en haar personeel geven haar weer langzaam een drive om te leven, ergens voor te vechten. Het verhaal is kleurrijk beschreven, je waant je in de vochtige warmte van Macau, je proeft de macarons en de karakters zijn inleefbaar en allen hebben het nodige meegemaakt. Hoewel ze allemaal een verschillende achtergrond hebben lijken de vrouwen elkaar alleen maar te versterken. De schrijfstijl is vloeiend en is niet te breedsprakig maar geeft toch voldoende couleur locale om je mee te nemen in het verhaal. De vriendschappen, Cafe Lillian en de macarons zijn de belangrijkste hoofdrolspelers in dit boek. Je zou er bijna van in de keuken gaan staan en aan het bakken slaan, maar degene die de kookprogramma’s volgen die weten hoe moeilijk het is om een mooie macaron te bakken. Een boek voor de liefhebbers van Eten, beminnen en bidden.

Tekst Anoushka Rood 94

Jeaniene Frost Xander Uitgevers B.V. ISBN 9789401601603 306 pagina’s december 2013

Dit boek leest als een trein, een 22 jarig meisje blijkt half vampier, half mens te zijn. Haar moeder getraumatiseerd door haar “toestand” en haar grootouders die haar opvoeden en veroordelen om wat ze is. Best triest eigenlijk, want in plaats van genieten van haar jeugd jaagt ze ’s nachts op vampieren. Die zijn allemaal slecht. Dan ontmoet ze Bones, een vampier waar ze, best wel verwacht, hopeloos verliefd op wordt. Romantiek, erotiek en spannende jachtpartijen wisselen elkaar af. Het boek is heel spannend, echt voor fantasy lezers en niet echt geschikt voor jongere lezers. Ze wil alleen maar doen wat goed is en vergeet daarbij zichzelf is de pijnlijke conclusie die ik trek en ik ben benieuwd hoe dit zich verder gaat ontwikkelen in het volgende deel. Moorden op ‘vrouwen die toch niet gemist worden’ probeert ze op te lossen en dan komt ze in een complot terecht die echt bijna boven haar pet gaat. Het plot is ontroerend en maakt alvast de weg vrij voor het volgende deel. Jeaniene Frost schrijft vlot en het boek leest prettig, soms komt het een beetje onwerkelijk over maar dat hoort wel een beetje in een fantasy boek vind ik. Het is gewoon net als een spannende film, pas nadat je weet hoe het afloopt kun je zeggen of alle puzzelstukjes goed in elkaar zijn gezet en volgens mij is dat hier wel gebeurd.

Meer recensies op onze website www.theSword.nl

Tekst Diane Kooistra theSword Magazine

A la

Column

Tekst Alexander Sascha Oppenberg Foto’s Men’s Health- Alek

Boomsma Heb je dat weleens? Dat je als 40 jarige man, bij voorkeur tijdens het tandenpoetsen, denkt: ‘Hé, dat kan eigenlijk nog best!’ Ik heb tenslotte jaren getraind, gefitnessed en zelfs gebokst, al kwam het er de laatste jaren om diverse redenen wat minder van. En natuurlijk hou ik mijn buik in, want het gaat maar om hooguit 20 seconden spiegeltijd, ook wel kortstondige zelfreflectie genoemd, en dan kan ik best even mijn adem inhouden. Dat ik dat laatste onbewaakte moment als een zwangere vrouw van de koude tegels stap, neem ik uiteraard voor lief. Mijn hersens registreren weliswaar haarfijn de bolle uitstulping - nee, het is niet wat je denkt, die zit een cm of 10 lager, en zo vreselijk bol is hij niet (meer) - maar verdringen het beeld verstandelijker wijs. Ja, mijn hersens maak je niets wijs, die gaan al jaren mee. En daarmee leg ik meteen mijn vinger op de zere plek. Beter gezegd: daarmee leg ik meteen de vinger (om het even welke) op míjn zere plek. Want het doet pijn, ouder worden. Er is niemand die je er op voorbereidt, niemand die tegen je zegt: ‘Luister eens vriend, niet schrikken hoor...maar morgen word je wakker. Ja, je wordt in ieder geval wakker, dat is een pluspunt. Maar schrik niet als je merkt dat er grijze haren, jawel ik heb het gezegd, grijze haren, uit je oren groeien, alsook op je kruin en je scr...., eigenlijk uit elke denkbare lichaamsopening die je kunt

bedenken.’ En daar sta je dan weer, toch weer even naar die badkamer. Een gewaarschuwd man telt immers voor twee. En dan wordt het beeld opeens maar al te duidelijk: de Fata Morgana van die afgetrainde Six pack is feitelijk niet meer dan een Two pack, van twee tegen elkaar aan hangende vetrollen. Je kunt ze het beste vergelijken met die twee rollen waar je jezelf doorheen moet wurmen in de ‘Kids Playground’ op een verlaten Zondagmorgen. Soms wurm je je er doorheen, en soms blijf je steken. Het is precies dat gevoel dat ik weinig subtiel probeer te omschrijven: blijven steken in the roadmap naar lichamelijk ontwikkeling, in positieve BIT zin - Buiten Interval Training-zin. Want dat is de enige, overgebleven conclusie die je als man in z’n ‘prime’ kunt trekken: trainen, zo gezond mogelijk eten, en nog meer trainen tot je erbij neervalt. A la Boomsma dus.

Lukt het hem niet om ‘s ochtends te trainen, dan gaat hij toch lekker ‘s avonds. Waarom niet? Het klinkt niet meer dan logisch, als er je er goed en wel over nadenkt. In plaats van op de bank te ploffen met een zak chips of een restant bitterballen van de avond ervoor, loopt hij naar de sportzaal een paar straten verder, en traint zich 24/7 een rib uit zijn lijf. Minimaal 1,5 uur per sessie. En het mag gezegd worden: wat een lijf. Een lijf waar honderden werkuren inzitten, dat letterlijk glimt van de zelfdiscipline, het toverwoord van 2014, zo neem ik me onmiddellijk voor. Want ja, ook een man als Arie zal ongetwijfeld last hebben van die stem die hem bij het ‘s ochtends ontwaken, waarschuwt voor het ouder worden, en ook hij zal beginnende grijze haren hebben die uit elke denkbare lichaamsopening komen, maar over de nadelige effecten daarvan zal je niemand,

Sla de laatste editie van ‘Men’s Health’ er maar op na. Arie vertelt daarin ronduit over zijn onuitputtelijke energie die hij krijgt door zijn bijna dagelijkse work-out.

of beter gezegd, geen vrouw horen. En geef nou toe, welke man wil dat nou niet.

theSword Magazine

Retro iPod Alarm Clock

Puzzel&Win!

Hij ondersteunt alle iPod versies die zijn voorzien van een Dock Connector, de iF200 heeft 2 speakers die een rijk en dynamisch geluid geven.

theSword Magazine verloot onder de goede inzendingen van de puzzel 3x een Retro iPod Alarm Clock. Kans maken? Stuur de oplossing van de puzzel voor 31 mei 2014 naar: winactie@theSword.nl o.v.v. SuitSuit Koffer

OPLOSSING De oplossong bestaat uit twee woorden. Hussel de letters in de gekleurde vakjes en vul de uitkomst hieronder in:

Van links naar rechts

Van boven naar beneden

4. Wie zit er aan The Algonquin Round Table 7. Naar welk eiland werd Napoleon Bonaparte in 1814 verbannen? 8. Bij welke uitgever wordt het boek De CorrLinks affaire uitgegeven? 9. Hoe heet de clown uit de horrorserie It? 10. Met wie wordt Susan Moonen vergeleken? 14. Hoe heet de auteur van het boek Rozengeur en zonneschijn?

1. Van wie is Sasha Fierce het alter ego? 2. Hoe heet het magazine waar Carien Touwen hoofdredacteur van is? 3. Hoe heet de Nederlandse horror film die in mei in de bioscopen draait? 5. Hoe heet het Zeeuwse modemeisje? 6. Wat is voor auteur Samantha Hayes heel erg belangrijk? 11. Welk hondenras zie je op nummer 1 van onze top10 Gelukkigste honden? 12. In welke stad staat het Louvre? 13. Welk woord ontbreekt er in deze boektitel: De â&#x20AC;Ś. van thee?

15. Uit welk materiaal bestaat een Oscar Award voor 92.5%? 16. Hoe heet de eerste thriller van Karin Hazendonk?

De winnaars krijgen schriftelijk bericht. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd.

Oplossing puzzel nr. 1: Goede voornemens De prijs van theSword Magazine nr. 4 is inmiddels verstuurd aan de winnaars. 96

Geschikt voor iPod Mini, iPod Nano 3G & iPod Classic Niet geschikt voor iPod shuffle, iPod Touch, iPhone & iPod Nano 4G Verkrijgbaar in de kleuren roze, zwart en wit. theSword Magazine

theSword Magazine

r e s i i l 7 ju r een wee r dik lekkeword theS azine Mag ine! onl

Kijk voor dagelijkse nieuwtjes en leuke win acties op