4 minute read
Toegankelijkheid Dordtse Binnenstad
Met Claudia de Vries heb ik een afspraak in mijn atelier. Vanaf mijn werkplek zie ik de mensen in de Nieuwstraat voorbij lopen. De deur staat bijna altijd open, maar vandaag heeft dat een extra reden: is mijn atelier goed toegankelijk voor minder valide mensen in een scootmobiel?
Hopelijk krijg ik niet op mijn kop als dat niet zo is. Als kleine jongen kreeg ik ooit de volle laag van een gehandicapte padvinder die vond dat ik hem niet snel genoeg over de rulle bosgrond vooruit duwde. Mijn blik op de minder-validen-wereld als zielige mensen liep toen een enorme deuk op. Gelukkig slaag ik vandaag voor mijn zelfbedacht examen, want Claudia rijdt zonder problemen naar binnen. We gaan samen kijken of onze binnenstad overal goed toegankelijk is. Claudia wil haar ervaring graag met mij delen.
Zij is vanuit Sterrenburg naar de binnenstad komen rijden met haar scootmobiel, haar vaste transportmiddel. De gemeente heeft verordonneerd dat de maximumsnelheid van deze wagentjes twaalf kilometer per uur moet zijn. Daar heeft Claudia best moeite mee. Zelfs mensen met een fiets zonder ondersteuning halen haar in. En als iemand met een fiets meerijdt, moet die steeds inhouden en zachtjes rijden, of zelfs op haar wachten. Terwijl kinderen als een gek op een fatbike voorbij vliegen, mag Claudia maar twaalf kilometer. Dat is per stad anders geregeld. In Maastricht wordt de scootmobiel tot zestien kilometer begrensd.
Claudia’s leven stond op zijn kop nadat zij 24 jaar geleden een auto-ongeluk kreeg. Voor die dag werkte zij voor diverse media en RTV Dordt. Ze was behalve als eindredacteur en producent van het jongeren programma D-filez, ook werkzaam bij meerdere programma’s en media. Claudia kreeg rug en nekletsel met veel pijn, wat haar beweging sterk beperkte. In de loop der jaren kwamen daar veel gewrichts-, spier- en zenuwaandoeningen en ook diabetes bij. Ik merk op dat zij desondanks nu oprecht positief en opgewekt klinkt. Ze verzekert mij dat dit niet altijd zo is. Ze probeert te doen wat zij kan en is creatief bezig, zet zich in voor ‘Dordt Inclusief’* en wil andere mensen helpen. Haar eigen huishouden wordt wel steeds moeilijker, daarvoor krijgt ze hulp.
Na de kennismaking gaan wij op pad om te ervaren hoe het met de toegankelijkheid van de binnenstad gesteld is. We gaan al pratend de straat op en kijken naar de openbare ruimte en de entrees van winkels en horeca. Als voorbeeld noemt Claudia het postagentschap aan de Achterhakkers. Daar is een ogenschijnlijk laag stoeprandje, maar voor een scootmobiel moeilijk te nemen. Binnen is een mobiel opritje, maar dat moet wel naar buiten worden gebracht. Niet altijd zien de mensen Claudia staan. Ze vindt eigenlijk dat alle gebouwen met openbare functies - dus ook postkantoren - voor mindervaliden toegankelijk moeten zijn.
Bij de ingang van Maasplaza is het lastig rijden vanwege het smalle stoepje, de fietsparkeerbeugels en de geparkeerde scooters op de stoep. Daarentegen zijn Bagijnhof en Voorstraat prettig om te rijden. De stoepen en bestrating zijn breed en er zijn daar geen stoepranden. Die zijn er wel op de Visstraat. De kinderkopjes op de rijbaan zijn daar een kwelling voor een mindervalide. “Ik word keihard door elkaar gerammeld en dat is pijnlijk”. De reclameborden, terrastafels en -stoelen blokkeren regelmatig de doorgang voor scootmobielen, maar ook voor kinderwagens. Bij de oude bioscoop is door de gemeente een gft-container geplaatst op het stoepopritje. Tenslotte zijn parkeerplaatsen voor mindervaliden vaak ingenomen door mobiele vuilcontainers die daar achteloos aan de straat zijn gezet om te worden geleegd. In de horeca zijn toiletten doorgaans slecht bereikbaar. Positieve voorbeelden noemden we in een vorige Poorter**, maar ook Brasserie De Witt aan de Nieuwstraat heeft een goed toegankelijk mindervaliden-toilet. Dat mogen we van de uitbater gaan proberen en inderdaad kan Claudia met scootmobiel en al het toilet in en uit.
Het resultaat van onze zwerftocht door de binnenstad is een lijst met positieve en negatieve punten. Net als in de samenleving gaan er dingen goed en gaan er dingen mis. Dat laatste vaak door onachtzaamheid of achteloosheid. Door de rondgang met Claudia kreeg ik de indruk dat de mensen in de binnenstad van goede wil zijn, maar dat de bewustwording dat mindervaliden deel uitmaken van het leven en de samenleving, nog gering is. Als fotograaf zou ik zeggen: “Kijk goed om je heen. Zie elkaar staan.” Negeren komt volgens mij ook voor, maar dat is kwalijk en er zouden straffen op moeten staan.
Kees Dijkman
* Dordt Inclusief is een werkgroep van cliëntenraad WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning).** Een pluim kreeg Restaurant Post, Johan de Witstraat en Klander Muelen, Statenplein een aanmoedigingsprijs.
