Blauwe kaas dromen

Petty Pensions

A youthful analysis of retirement

The cash register dings as I stare through the window of the store; I’m at my prime, or so I’m told. I know that I’ll have to work a lot, while in my prime, to ensure I end up where I want to. What I imagine through that window is a future of margaritas, the sand under my feet and a house in the middle of nowhere. The permanent vacation I’ve craved since the moment I turned 15: retirement. Text Kyriaki Mallioglou Image Masja Willekens

This longing for retirement is, surprisingly, shared by most of my young friends. People who are either sure they are going to get said retirement, and others who aren’t so optimistic. Moving to the Netherlands from Southeastern Europe, opened up a different world-view for me. One that didn’t involve half-joking about the fact that I will most probably never see a pension check, or perhaps, more importantly, have my margarita in the sun. In fact, people I brought this up to here, looked at me in confusion, never having thought of their pensions in their brief 20 year life-span. Before I jump into morally solving the issue, a couple of theoretical notions must be covered. Government pension consists of employees and employers paying the government with the promise that one day, the worker will receive this payment back in pension. This more or less happens as a redistribution of the payments based on your salary when you were working. Private pension is simpler in the way that ‘What You Pay Is What You Get’, or at least a percentage of it. This is great for people with high salaries, but amounts to almost nothing for the lower salaries. Which is why the government plan is more social at its base, if it is implemented correctly. These arrangements may not mean much for countries such as the Netherlands, Sweden or Denmark, all of which have solid pension plans in place for their populations. But in many other European countries, the idea of a reliable retirement is more and more at risk.

The idea of a reliable retirement is more and more at risk

Petty Problems and Petty Solutions

Worldwide the elderly population is not only growing, but also getting older. According to Greek Reporter, Greece is about to pass Italy in ‘highest number of elders’, and become the oldest population in Europe. In addition to this, there are simply less people being born who will, in turn, be raised into the workforce. This workforce is what sustains the retired populace and what brings stability into our economies. Other than the ageing population, there is the matter of who pays the retired folks and who collects the funds for this. Insurance

Petty Illusions and Petty Realities

What I personally take away from these plans is that there is a disconnect between the public and political spheres that continues to plague young people’s dreams. Twenty year olds should not be struggling to choose between making money and following their passions. A career that guarantees a solid pension is often way more appealing than the alternative: the sometimes creative and fulfilling professions. Some of the worst parts about these decisions are that we don’t even realise that we are ignoring our talents and fascinations since they happen so early on.

Governments can’t always pay the pensions

The reality of the situation is that there is no interest for high-ranking people to change these social injustices. Corruption in the government, shady use of taxes, and lack of integration for illegal workers is what keeps all of Europe from pension stability. Until we address the opaqueness of some governments in the EU, and hold them accountable for fluctuating pension funds that hurt both retirees and the active workforce, we will not have a healthy stability in our future. The illegal workforce is not a short term issue. The taxation that is applied to legal workers is not only there to fill in the gaps for what government funds lack, but also to promise a future. There needs to be a restructuring of how we view and integrate illegal employees; the long-term strain that this will place on the already overloaded systems of Southern Europe might be irreparable by the time I get to retirement age.

firms are a private collector of pensions and in European society today, if business isn’t faring too well, they can declare bankruptcy. In this case, the workers are still paid by the government, which hasn’t been receiving the payments form the worker. Here comes the tricky bit though, which is also why so many Southern Europeans suffer: governments can’t always pay the pensions. Pensions that cannot be paid in full are usually lowered massively in countries like Greece, Spain and Italy. Either that, or higher taxes are implemented, which in turn strains the working population. New plans of pension assurance have been talked about and voted on recently in the Greek Senate. However, as quickly as this plan was presented, it came under fire by Greece’s far-left political party. These opposing leaders called the changes a band-aid solution that just puts more money into insurance firm hands. Most strikingly, they point out how unjust and far-removed the Something that is easily realised by the youth of Southeastern European countries quite early, is that structures cannot be trusted in the long-term. This is seen in the way our grandparents budget and rely on savings, while our parents work years past the retirement age in order to make up for increasing expenses. I am not writing out of self-pity for failed systems, or out of admiration for systems that seem to be working. I am simply writing to bridge the gap that I have identified between the respective youths of Central and Southeastern Europe. Perhaps also to shed some light on a different world-view, just like was done for me by friends who have never even thought about their retirement plans. We will not have a healthy stability in our future

plans really are, since the backdrop that Greece was living in at the time was their fourth wave of the coronavirus and had much more pertinent issues to be working through than making shaky plans 40 years in advance.

Petty Endings & Petty Beginnings

People in Central Europe may laugh at this article and dismiss it as a far-away problem for far-away people. But something that seems small from here, might be inching closer year in, year out. The amount of people moving around Europe for studies and work alike is at an all-time high and will most probably gain even more participants as travel becomes easier once again. The reality for most citizens of the world is that there is no trust in leadership. Once this hurt and shared consciousness starts to seep into other economies, I am interested to see how this may impact things that seem insignificant to the present, like retirement. Some ways to reach that sun-kissed beach, stem from stopping corruption in the political sphere, integrating illegal workers into legal workspace and creating a transparency of funds collected and used by the government. I sure would like to see my grandma get the pension she deserves. A jobless, ‘voiceless’ young person like myself can only do so much but bring awareness to these intangible far-looking problems before it is too late.

De meermin uit het meer

Tekst Tess Zondervan Images Harriet Smith

Heb je ooit gehoord over de zeemeermin die in het Noord-Hollandse Edam tot mens gemaakt werd? Het was in de herfst van het jaar 1390 toen een afschuwelijke storm het water van de Zuiderzee meedogenloos op haar kusten liet inslaan. Tijdens donkere, stormachtige nachten konden de dijken de zee soms niet meer tegenhouden, waardoor stormvloeden de lage landen overstroomden. Angstig en gehaast werden mens en vee dan naar de kerken gedreven, waar de koeien de razende storm weerwoord probeerden te loeien. Ook in Edam gebeurde dit. Het water sloeg een gat in de dijk en klotste in volle vaart het Purmermeer in. Met de woeste watervloed mee, dreef een wonderlijke, wilde zeevrouw het meer in. Ze was bedekt met zeeplanten en zeewier was permanent in haar haren verstrengeld geraakt. Waterviolieren en doorns waren aan haar huid vergroeid. Iedere dag zwom ze heen en weer in het meer, vond ze voedsel op de bodem en zocht ze tevergeefs naar een veilige schuilplaats. Ze jengelde en klaagde haar nood en zocht wanhopig naar een uitweg uit het Purmermeer, maar al snel verdween die hoop. De Edammers hadden direct de handen uit te mouwen gestoken en het gat in de dijk gedicht.

Wie weet hoe lang de meermin al in het meer vertoefde, toen ze op een dag werd opgemerkt door een groepje melkmeisjes die met hun schuitjes onderweg waren naar het weiland om de koeien van hun melk te verlossen. Bij het aanzien van de zeevrouw keerden de meisjes als de wiedeweerga om. Toen ze in de dagen erna opnieuw met de zeevrouw geconfronteerd werden en ze tot de conclusie kwamen dat zij vooral zwalkte in haar eigen gejammer, vermanden de meisjes zich. Behoedzaam roeiden ze op haar af om haar van dichtbij te bekijken, maar de schuwe meermin wilde liever ver bij de meisjes vandaan blijven. De melkmeisjes werden steeds nieuwsgieriger en dreven de meermin met hun schuiten in het nauw, totdat er geen ontsnappen meer aan was. Met haar krachtige vissenstaart probeerde ze zich los te slaan, maar al spartelend en tegenwerkend werd ze toch op de schuit gehesen. Eenmaal uit het water was ze machteloos. Met tranen rollend over haar wangen liet de meermin zich meevoeren naar de kant, waar ze werd ontdaan van zeewier en planten en uitgebreid werd gewassen. Ze werd in een rok en jak gestoken en kreeg mensenvoedsel voorgeschoteld. Smachtend verlangde ze naar een lekker visje, maar dat stond niet op het menu. Erom vragen kon ze ook niet, want ze kon de Edammers niet verstaan. Langzamerhand liet de tijd haar wennen aan haar nieuwe leven op het land, maar haar diepe verlangen naar de zee bleef knagen. Ze wilde niets liever dan het grijsgroene water in springen en duiken in de schuimende golvenkoppen. Dat zat er niet in, vooral niet toen ook de rest van Nederland hoogte kreeg van de merkwaardige verschijning in Edam. Van heinde en verre kwamen mensen naar het stadje afgereisd om de meermin met eigen ogen te zien. Iedereen probeerde met haar te praten, maar de mensentaal is de meermin nooit machtig geworden. Ook in de stad van Heer Lem had men gehoord van de vangst van de Edammer melkmeisjes, en een aantal deftige Haarlemmers vond dat zo’n meermin hun chique stad wel zou sieren. Ze klopten aan bij het huisje waar de meermin verbleef en eisten haar op voor hun aanzienrijke stad. De Edammers durfden zulke deftige mensen niet te weigeren en met pijn in hun hart lieten ze de meermin gaan. In Haarlem leerde de zeevrouw te spinnen en toen ze dat eenmaal onder de knie had draaide het spinnewiel dag en nacht. Haar brandende heimwee naar de zee is nooit gedoofd, maar wel is de meermin zodanig vermenselijkt dat ze aan het einde van haar verhaal op een begraafplaats is berust. question. He has more sympathy for the old tree. But why would the wrinkles, pustules and other deformities of a tree be beautiful while they make a human body ugly? He laughs. That comparison goes too far. The next morning I leave the house to take a picture of the old tree behind my room. As soon as the children see my camera they run towards me. After all, you take pictures of people so they hope I will take some of them. “Not today,” I say. The children follow me and look amazed when I focus on the old tree. Then one of them shouts: “He takes a picture of a tree!” Others repeat the scream. Some adults stick their heads out of the window. They seem as surprised as the children and shake their heads. When I take three steps forward to zoom in on the wrinkles of the bark, the crowd starts to cheer. They have never seen such a strange sight. The tree has a hole and is full of grooves and scars. Beautiful! When I wrote about this field experience some twenty years ago, I stopped here and left the comparison with the aging human body to the reader. It was a cowardly open end. The love for old trees, furniture and houses may be widespread in my own society; however, our wrinkled bodies remain largely excluded from that admiration. Of course, beauty is in the eye of the beholder, but what directs the eye? Is it not our ambivalent feelings towards growing old – a mixture perhaps of fear and disgust?

Anthropologist in the Field: Sjaak van der Geest

Can an old body be beautiful?

Text Sjaak van der Geest Image Leiden Uni?

Memories from my fieldwork in Kwahu-Tafo, a rural town in Ghana where I had many discussions with people of all generations about what it meant to be old. I was already becoming older myself at the time and now, twenty years later, I have aged even further. Looking back at fieldwork of long ago fills me with mixed feelings, sometimes of joy, even contentment, sometimes of uneasiness. “Can an old body be beautiful?” I ask an elderly woman. She shakes her head. Monica, aged about fifty, who is also present at the conversation, agrees with her. “When you get old, you become wrinkled and lose your beauty. Only the rich, who don’t have to work on the land and can buy all kinds of ointments and medicines, sometimes succeed in remaining beautiful, without wrinkles.” “I find an old tree more beautiful than a young one,” I object. The elderly woman partly agrees with me: “Yes, some old trees are beautiful, but others develop all kinds of bumps and grow crooked. You can’t use them anymore for building.” Her ideal of beauty also has a practical side. I’m alone with my idea that an old tree can be beautiful because it is crooked and wrinkled. Appreciating the beauty of an old wrinkled human body is absolutely out of the question for them. In the evening, during dinner with two friends, I lay the topic on the table. Yaw, aged twenty, doesn’t have to think twice. He finds a young tree much more beautiful than an old one. Its branches, he says, are fresh and soft and its trunk is smooth. Patrick, 45, has a more philosophical slant. He hesitates and seems to be wondering why I asked the Professor Emiritus Sjaak van der Geest Program Group Anthropology of Health, Care and the Body University of Amsterdam

Left: an old ash tree behind my house in Oud-Ade (photo: Anneke van Luijken)

Right: Theo Warmenhoven (75) has been chosen by the Leyden Academy on Vitality and Ageing as the figurehead of their website in the year 2022. He has worked in concrete construction for 40 years and (active) boxing is still his favorite sport (photo: Henk Aschman for Leyden Academy on Vitality and Ageing).

Tekst and image Lieke van den Belt

Welkom in het hotel Welkom in het hotel

Een overnachting zoals een droom

Er is iets magisch en avontuurlijks aan een chique hotel, je veroorlooft jezelf welvaart van tijdelijke duur. Een koelkast met minibar, een mega ontbijtbuffet met roerei, een zachte badjas en sloffen bij de deur. Toch is er ook iets sinisters als je denkt aan de lange verlaten gangen en verborgen kamers of aan het hardwerkende personeel die mysterieuze en welvarende gasten op hun wenken moet bedienen… Klaar om in te checken?

De wieltjes van mijn koffer glijden soepel over het pad van keien, maar voor het laatste stukje omhoog, de trap op, zal ik mijn koffer toch moeten tillen. Het roze hotel torent boven mij uit, als een enorme taart. De deur is zwaar en weerklinkt luid in de hal als die achter mij op slot valt. Aan de balie word ik hartelijk welkom geheten en ontvang ik mijn gouden sleutel. Mijn kamer wacht op me op de vierde verdieping. Het bezoeken van een hotel is een vakantie op zich, een kijkje door het sleutelgat van de luxe. Een dakterras, een penthouse suite met regendouche en jacuzzi. Het hotel is muze en metafoor voor menig schrijver en kunstenaar. In de bestseller Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer staat het hotel symbool voor de ondergang van Europa als succesvol en groots continent. In horrorfilm The Shining draait een alcoholistische schrijver door in een verlaten hotel, waar hij spoken begint te zien. The Eagles beschrijven in het lied Hotel California roem, drugsverslaving en de corruptie van de muziekindustrie. Verschillende interpretaties, maar dezelfde fascinatie. Wat maakt een hotel? Zijn het de sierlijke gevels van het gebouw zelf, of de gasten die in- en uitgaan? Eenmaal aangekomen bij mijn kamer, nummer twintig, open ik de deur met grote nieuwsgierigheid. Vanuit mijn hotelraam bekijk ik de straat beneden, een decor voor mijn gedachten.

Kamers & Klassen

Als volwassene hoor ik zelf mijn bed op te maken, maar niet in het hotel. Er wordt voor mij gezorgd: frisse witte lakens, mini shampoo en roomservice. Het interieur van mijn kamer is art-deco waardoor het me doet denken aan de pracht en praal van een ver verleden. Bruisende bars in elegante balzalen, waar de mannen de vrouwen met rinkelende juwelen rondjes laten draaien. Het lijkt alsof ik

Een kijkje door het sleutelgat van de luxe

een alternatief universum ben binnengewandeld, waar de jaren twintig nog swingend zijn. Een orkest overstemt het geschraap van vorken en gepraat van mensen aan de tafels in het hotel restaurant. Een ober haalt de deksel van de maaltijd af. De gasten moeten worden vermaakt; een mooi gebouw alleen is niet genoeg. Waar het interieur en de gasten weelde in overvloed uitstralen, werkt het personeel zich te pletter, altijd dienstbaar. De kelner kijkt naar de rijke gasten en denkt: ‘Ooit zal ik net zoals zij zijn’, niet weerhouden door het feit dat de meeste rijke gasten zelf nooit kelners zijn geweest. De duurste kamer kost misschien wel evenveel als het jaarsalaris van een kelner. Het contrast is groot, maar toch bevinden het personeel en de gasten zich in dezelfde glimmende ruimte, onderdeel van dezelfde fantasie. Het feest is voorbij, het is tijd om te gaan slapen. Ik beklim de royale trap naar mijn verdieping, maar waar moest ik de hoek ook alweer omslaan? De kamers en gangen zijn identiek, ik raak verdwaald.

Plaatsvinden

Hotelkamers ontvangen gasten, en iedere gast komt met een ander verhaal. Een schrijver trekt zich terug om te werken aan diens roman, twee geliefden boeken een romantische overnachting, een gezin gaat op citytrip. Een hotelkamer is onpersoonlijk en anoniem, een plek waar je je kan terugtrekken om de wereld te overdenken, maar ook een plek van exclusiviteit. Het gemak is binnen handbereik. De kamer is speciaal voor jou en de roomservice is speciaal voor jou. Tenminste, totdat de volgende dag de nieuwe gasten komen.

Antropoloog Marc Auge beschouwt hotelkamers als een non-space. Een ‘non-plaats’ is het tegenovergestelde van een ‘antropologische plaats’ waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en hun identiteit uitoefenen. Voorbeelden van andere non-plaatsen zijn parkeerplaatsen, vliegvelden of winkelcentra. Bezoekers van deze non-plaatsen hebben weinig persoonlijke connectie tot de plek, omdat ze er maar kort verblijven. Deze plekken hebben weinig karakteristieke eigenschappen, waardoor iemand zich zowel in Parijs als Barcelona in een soortgelijk winkelcentrum kan bevinden. Echter kan een non-plaats transformeren in een antropologische plaats voor het personeel dat er dagelijks werkt. Het plaatsen van een speciaal object zoals de stationspiano in de treinstations van de Nederlandse Spoorwegen kan van een non-plaats een antropologische plaats maken of een historische gebeurtenis, zoals na

Het art-deco doet denken aan pracht en praal van een ver verleden

een terreuraanslag op een vliegveld of metrostation. Een voorbeeld van historische gebeurtenis die een hotel transformeerde is de eerste Bed-In van John Lennon en Yoko Ono. In 1969 verbleven zij zeven dagen lang in suite 702 van in het Hilton Hotel in Amsterdam om aandacht te vragen voor wereldvrede in verband met de Vietnamoorlog. Het hotel adverteert nog steeds met deze historische gebeurtenis. Een non-plaats is anoniem, maar een hotel probeert toch een persoonlijke, unieke ervaring aan te bieden. Het is van belang dat ik me op gemak voel, me speciaal voel, ik kom naar het hotel om uit te rusten. Als gast maak ik de kamer. Er zijn ook minder goede kanten aan de anonimiteit van hotelkamers: affaires, uit de hand gelopen feesten en (zelf)moord, wie weet wat er allemaal plaatsgevonden heeft in de ruimtes om mij heen. Waarschijnlijk is het beter om het niet te weten. Het mysterie spreekt tot mijn fantasie. Als het kon, zou ik elk hoekje van elke hotelkamer verkennen en niet stoppen totdat ik de laatste trap naar de bovenste verdieping heb beklommen.

You can check out any time you like, but you can never leave

Mini-maatschappij

You can check out any time you like, but you can never leave. Het anonieme en sociale mengen zich in een hotel. De fantasie die het hotel verkoopt is een gevoel van thuis én een gevoel van ver, ver weg van je alledaagse bestaan vandaan. Een hotel is niet de enige non-plaats die zich kan transformeren naar antropologische plaats. Een non-plaats zoals een winkelcentrum kan zich bijvoorbeeld transformeren naar een sociale plek waar tieners elkaar ontmoeten. Maar wat een hotel speciaal maakt in haar transformatie, is dat je er ook blijft slapen: een intieme ervaring. Uitersten ontmoeten elkaar. Het hotel spreekt tot onze verbeelding omdat het als ware een soort mini-maatschappij is. Een complex radarsysteem van kamermeisjes, lobby-jongens, obers en serveersters, schoonmakers en wereldse gasten. Andersom kan ook: we zouden de maatschappij als hotel kunnen zien. Een hotel waar je incheckt met je identiteitskaart zodra je wordt geboren, maar één die je nooit kan verlaten. Tja, je kan uitchecken van de maatschappij door jezelf anarchist te noemen en niet te conformeren aan standaarden, maar je bent nog steeds in het ‘hotel’. Ik verlaat het hotel, maar het hotel verlaat mij niet. In mijn hoofd is een kamer, waar ik me neer laat vallen op een kingsize bed en uren tv kijk. Het is een luchtkasteel, maar hemels.