Onder de golven van de Zuiderzee: Onderzee zonden

Week 2

Met mijn pyjama aan, tanden gepoetst en de lichten uit, klim ik maandagavond na een lange dag mijn hoogslaper in. Het moment dat mijn hoofd het kussen raakt, bedenk ik me wat: ik ben vergeten kaas te eten. Op de tast knip ik mijn nachtlampje weer aan, klim naar beneden en snij een stukje van de Blue Stilton af die ik die middag had gekocht. Ik heb deze kaas uitgekozen omdat die het heftigste effect zou hebben. De eerste avond vond ik het nog lekker. Opnieuw poets ik mijn tanden en kruip ik weer onder de lakens. Een vriend zei nog zo dat ik mijn tanden erna niet moest poetsen om de volle ervaring mee te maken, maar bij het idee van ’s ochtends ontbijten met de restjes kaas tussen mijn tanden werd ik niet erg gelukkig. Nu, na een week lang elke avond blauwschimmelkaas te hebben gegeten, hoef ik voorlopig even niet in de buurt te komen van een borrelplank. Het grootste verschil dat ik heb opgemerkt met de eerste week is dat ik in de tweede week geen enkele nacht achtereen heb geslapen. Wellicht is het dan waar dat de vetten in de kaas mij wakker hebben gehouden. Ook deze week kon ik vijf van de zeven ochtenden mijn dromen nog opschrijven voordat ze weer in het zwarte gat van mijn herinnering waren verdwenen. De eerste nacht droomde ik over een school voor econometrie waar ik op bezoek was, de tweede nacht over avonturen in de flat waarin ik woon. Voor de derde nacht besloot ik - gezien ik de dromen niet spannend genoeg vond - de dosis kaas te verdubbelen. Als ik dan toch deze week mijn gewicht zal zien toenemen door het toastje met Blue Stilton dat ik elke avond naar binnen zat te werken, wilde ik wel het mogelijke effect meemaken. Die avond ben ik drie keer wakker geworden, elke keer met een nieuwe droom in mijn geheugen. In de eerste droom ging ik op tour met een band van vrienden, in de tweede pleegde ik een aanslag op een leegstaande flat, in de derde overleed mijn opa die al een aantal jaar geleden is gegaan en in de vierde ging ik op schoolreisje naar een hotel waar de slaapkamer een theater was. Nu, weer een week verder, kan ik de beelden nog oproepen in mijn geheugen.

Wel degelijk heb ik de tweede week onrustige nachten gehad vol met levendige dromen. Toch vraag ik me af of de kaas nou echt zo’n grote invloed hierop heeft gehad. Ik denk dat het eten voor het slapengaan, wat ik normaal nooit doe, eerder effect heeft gehad op mijn rust dan de kaas op mijn dromen. Zoals hierboven te lezen, heb ik deze afgelopen twee weken bijna elke nacht vreemd gedroomd - met of zonder kaas. Toch heeft die derde nacht met de dubbele dosis mij zo zeker van mijn stuk gebracht dat ik me afvraag of er misschien dan toch een stukje waarheid in de verklaring van British Cheese Board verborgen zit. Maar, het gekke is, dat de droom die ik beschreef over versteende krokodillen en rijdende badeendjes plaatsvond in de eerste week. Volgens mij is de magie van kaas op je dromen dan toch eerder een broodje aap verhaal dan een nieuwe ontdekking. Voor nu hou ik het stukje kaas dus liever op de borrelplank dan in mijn bed. At some point, fanfiction and I outgrew each other. When I started to enjoy the real world more, my incredible need to escape gradually went away. Crushes on fictional characters became crushes on real people. Daydreaming about what would happen next in an anime turned into dreaming about things I wanted to do in my own future. Even though we don’t speak anymore, fanfiction and I have a history I would never wish to change. She got me through some really difficult times, and helped me escape to better worlds when I couldn’t find any joy in the one I lived in. She helped me grow into the person I have become, and for that, I am eternally grateful.

A Love Letter to fanfiction

Our adventures escaping the real world

Text Nadine van Rietschoten Image Masja Willekens A recurring struggle in my youth is that I found real life incredibly boring. A lot of us probably remember getting to the age where you realise you’re never getting your Hogwarts letter. Well me, I never really got over that realisation. The tiny Belgian town I grew up in, had incredibly bad public transport connections, as well as a complete absence of a cycling culture. On top of that, our house was surrounded by a small forest and there were no neighbours nearby. It made me feel closed off from the world. I didn’t like my town or the people in it. I felt stuck. But I found a remedy; life was boring, until I met fanfiction. I have always been very susceptible to losing myself in fiction. As a child, I would pull all nighters to finish books and would always dream about the latest movie I’d seen. To escape from the boredom of life, I was heavily reliant on stories. But when I wasn’t able to read a book or watch a show or anime, I still couldn’t escape the grip that fiction had on me. I don’t really remember the first time fanfiction and I met, but it felt like the most natural thing to do. Our love was a slow build; I took my time to get to know her. written by other people like me, who didn’t completely live in the real world. It was through this that fanfiction and I started to get to know eachother better. She taught me how to write and in return I gifted her with endless stories. My character defeated Voldemort together with Harry Potter. My character was the most powerful vampire anyone in the Twilight universe had ever seen. My character was an incredibly skilled ninja. Fanfiction even connected me with other people; my new friends and I would write her stories together. I didn’t want to think about any of the difficulties I had in my own life, so creating and solving fictional problems, with a magical twist, made me feel powerful.

I had found a remedy; life was boring, until I met fanficiton Solving fictional problems with a magical twist made me feel powerful One day after school, I stumbled upon a site called quizlet. It was meant for creating and taking quizzes, but I quickly noticed something else happening. It was here that my first dance with fanfiction took place. I read endless stories