12 minute read
Petty pensions
Saturn (re)turning 30
Confessions of an astrohoe
Advertisement
An individual’s Saturn Return in astrology is a rite of passage. This tumultuous event occurring roughly every 28 or 29 years is believed to inspire a turning point. Personal reflection approaching thirty is natural, and astrology suggests a structure for this moment. Could we really be shaped by the movement of stars and planets surrounding us? Or did our ancestors create a structure to guide us and make us feel less alone? Text and Image Harriet Smith
Let me begin with a confession: I love astrology. I may doubt it is an ultimate truth or as a way to predict the future, but I love the way it prompts deep personal reflection, while reminding us that we are all connected cyclical beings in relation with the world, and even the universe around us. I am drawn to the romantic notion of a ‘guide’ created by our ancestors, based on a snapshot of the sky at our moment of birth. The ‘answers’ it can provide are especially appealing now, during the uncertainty of an unprecedented global pandemic. In short, social media users would absolutely refer to me as an ‘astrohoe’.
Astrology 101
While I hope to convince you of the potential magic of Saturn Return, I won’t assume that you know anything about astrology. So, what are the basics? Astronomy and astrology date back close to 4000 years, to the discovery of fragments of Babylonian stone tablets in Mesopotamia (present-day Syria and Iraq). These depicted a recognition that planets move in
Zodiac sign symbols cyclical ways, returning in a predictable period to the same position in the sky. The knowledge of the stars, planets, and their cyclical movements were then given meanings relevant to the beliefs and philosophies specific to the time and place. This provided a tool for divination, and astrology emerged. Like all knowledge systems of this time, ideas spread along Eurasian trade routes, with astrological systems developing in China, India (Vedic), Egypt, and later, Greece (Hellenistic). Astrology continues to adapt to the beliefs of its practitioners and the needs of their patrons today. Personally, I am familiar with the whole house system derived from the Western Hellenistic astrological tradition. Like most ‘astrohoes’, I was drawn in with the natal chart. This is a map of the sky at the minute you were born, showing where the sun, moon, and planets are at the moment you exited the womb in relation to your geographical location. The natal chart is layered; it allows us to contain multitudes, to feel seen in relation to different aspects of our human experience. While a natal chart will probably never prove a scientifically validated tool for prediction of our future life paths, it can offer a method of reflection that is nuanced and encourages self-awareness by listening to others and considering our own perceptions about ourselves. This for me, is astrology 101, and why I think it holds a particular form of surprisingly accessible magic.
The magic of Saturn Return
Back to the main event, the juicy details of Saturn Return, the promise of greater and deeper knowing, pain, and possibilities. Time feels like it slows down, yet you’re acutely aware of ageing. This year I turn thirty. ‘Saturn Return’ refers to the astrological event where Saturn returns to the same zodiac sign (the same place in the sky) as at your time of birth. This occurs roughly every 28 – 29 years, as the planet spends around two years in each sign. Saturn entered the zodiac sign of Aquarius on the 21st of March 2020, and it will remain here until the 7th of March 2023. This last occurred around Planetary symbols 1991 -1994, meaning myself and other early ‘90s babies are now experiencing their first Saturn Return. The return of Saturn relates to cycles of achievement and maturity. As Saturn enters Aquarius there is great productive and destructive potential in the structure of our lives. Aquarius is associated with rebellion while Saturn symbolises structure and responsibility. Occurring as we near thirty, Saturn Return coincides with a common age for reflection, especially in a society acutely aware and dismissive of ageing. Astrology suggests a way we can more collectively share these experiences of reflection. Saturn Return in particular, encourages painfully self-aware contemplation over several years to ensure your reality is as closely aligned to your dreams as possible. This is a special kind of magic.
beliefs around my own capabilities, have experienced a new blossoming recently. I feel more opportunities are possible than ever before and a deep sense of knowing that art will always be a significant part of my life. My Saturn Return isn’t over yet and taking time to recognise our own unique creative talents is always worthwhile, even if sometimes initially uncomfortable. One of my closest friends, a Capricorn rising, has experienced shifts in their second house, relating to assets, resources, and livelihood. The past two years they have faced redundancy during a pandemic, returning to an old job, and the discomfort that comes from knowing they desire a greater career shift in the long term. There is a unique and previously unfelt kind of pressure accompanying turning thirty, with as much to do with societal expectations of progress and success, as the alignment of the planets. By offering a response to ageing that values emotions and intuition, astrology has allowed me to be sensitive and brave. Some say it has revolutionary potential.
Not everyone’s Saturn Return feels the same
Even in collective experiences there is nuance. Despite many of my friends turning thirty, Saturn was in a different area in each of our natal charts. As a Libra-rising, Saturn Return resonates in my fifth house and I recognise a shift in my creative projects. My own growth as an artist, as well as my
Natal chart
Astro-sceptics and many ways of knowing
Now you may still not believe in magic, or astrology, and that’s ok. But we want to live in a world which allows for many ways of knowing, and I think making space for ‘astrohoes’ is important too. Rejection of alternative beliefs has historically had catastrophic and violent consequences. The idea of moralfree objective science has led to degradation of the planet we live on, where extraction can always be justified by a dollar amount. My partner is convinced that astrology is largely a placebo effect; we find meaning because we search for it. However, does that lessen the significance that being truly present and reflective can bring?
A rite of passage is an event or experience signifying a major change or milestone and Saturn Return certainly qualifies. While I will never know if we are influenced by planetary transits, I think the rite of passage of reflecting on one’s life as we turn thirty is widely experienced. You may not use astrological symbolism to structure a reflection, but it is likely we reflect on where we thought we would be in our lives, and hopefully feel grateful for where we currently are. In its most useful form, astrology acts as remnants of wisdom, a structure from our human ancestors that reminds us we are not alone. Anything is possible, but not always at any time.
Gesloopt, maar verrijkt
Een dagje mee in de wereld van Dungeons and Dragons
Ze komen in ondergrondse tempels terecht, waar een half-mens, half-slang in een ijzeren stellage aan kettingen hangt. In zijn nek zit een diepe snee waar alsmaar bloed uitstroomt. Om diezelfde nek hangt een kristal die ze moeten zien te bemachtigen. Ik vind het maar een gek spel: Dungeons and Dragons. Toch duikt mijn huisgenoot met veel plezier in de wereld vol draken in bergen en kwaadaardige tovenaars.
Text Anouk Euser Image Rozan Snoek
Mijn huisgenoot speelt samen met haar zussen en hun partners het rollenspel Dungeons and Dragons, ook wel ‘DnD’. Eén keer per maand komen ze samen om te ‘D en D-en’. Ze zegt het alsof het iets doodnormaals is, om met elkaar mosterlijke vijanden te verslaan en opdrachten uit te voeren in fictieve werelden. Het klinkt vermakelijk en tegelijkertijd voor mij enigszins apart in de oren. Waarom zou je je willen verliezen in een niet werkelijk bestaand personage? Wanneer ik mijn huisgenoot vraag of het lijkt op LARP (Live Action RolePlay), waarin de spelers zich verkleden als hun personage, vertelt ze: ‘Nee, dat is het niet. Het is eerder een videogame die je speelt als bordspel’. Haar verhalen intrigeren me en ik mocht een keer mee. Enige voorwaarde: ik moest en zou meespelen.
Een team, meerdere avonturen
In 1974 bedachten Gary Gygax en Dave Arneson het spel Dungeons and Dragons. De twee Amerikaanse game-designers hadden een groot hart voor middeleeuwse fantasy en sciencefiction, wat dan ook terug te zien is in de spelelementen. Kijk alleen al naar de naam: kerkers en draken. Tijdens het spel bevind je je in een omgeving van herbergen, kastelen en hertogen en kan je trollen en magische wezens tegenkomen. Bovendien kiezen de spelers een personage die kan variëren van gnomen, dwergen en halflingen tot heksen. Gyax en Arneson wilden een spel creëren waarin er samen een verhaal kon worden verzonnen en gespeeld. Dat is precies wat Dungeons and Dragons is geworden: storytelling. Met elkaar verzin je een wereld waarin je avonturen beleeft. Het spel speel je altijd als team, je vecht nooit tegen elkaar. Daardoor is er nooit één winnaar. Om enige structuur aan te brengen is er een spelleider die deze verhalen voor een groot deel voorbereidt. Deze spelleider, oftewel Dungeon Master (afgekort DM) omschrijft de omgeving, legt een situatie uit en vraagt vervolgens wat de spelers willen gaan doen. Of en hoe hun actie slaagt, wordt bepaald door het rollen van dobbelstenen. Vaak krijg je als team (campaign) een gezamenlijke opdracht om uit te voeren, zoals het zoeken naar een magisch kristal. Zo nu en dan bepaalt de DM dat er een monsterlijke vijand verschijnt die de campaign zal proberen te verslaan in een combat (gevecht). Ondertussen kon ik Berend vragen stellen over het spel zelf en zijn beleving ervan. Zo kwam ik erachter dat je volgens Berend juist een goede Dungeon Master bent als je ervoor zorgt dat het spel vrij en open wordt gehouden. Hij vindt het belangrijk dat spelers zoveel mogelijk invloed hebben op het verhaal dat ze spelen: ‘juist als iemand een actie doet die totaal onverwachts is, en ik daarop moet improviseren, maakt het voor mij het spel het allerleukst’.
Op avontuur in de woonkamer
Eenmaal binnen is het eerste dat ik zie de eettafel. Normaal is die donkerbruin met een fruitschaal, wat kaarsen en een plant erop. Nu is die bezaaid met spullen zoals notitieboekjes, pennen, tablets, dobbelstenen, doosjes en in het midden een groot lichtgroen speelbord. De dobbelstenen hebben verschillende kleuren en ongewone vormen; de zijden van de dobbelstenen lopen van drie tot maar liefst twintig zijden. Aan het hoofd van de tafel zit Berend. Zijn laptop, dobbelstenen en boekje zijn afgeschermd door een speciaal scherm voor DM’ers. De opstelling ziet er spannend uit. Klaarblijkelijk bevinden er achter dat scherm mysterieuze verhalen die we vandaag gaan beleven. Ik krijg een kopje thee, anderen nemen cola, iemand drinkt wat biertjes en een foccacia-broodje wordt op het speelbord gezet. Buiten regent het: een perfecte dag om een spelletje te spelen. Op de achtergrond lichten vuur en oude kastelen op van het televisiescherm. Gedurende het spel verandert achtergrondmuziek al naar gelang wat we doen. Wanneer we als onze alter-ego’s door de stad Juno lopen op zoek naar een plaatselijke herberg, horen we een vrolijke tamboerijn, blokfluit, viool, en rumoerig pratende mensen. Tijdens combat verandert Berend de muziek naar een heftiger geluid. De harde trommels, violen, en vooral snellere, spannende opbouwende muziek helpt om me in het spel te verdiepen. Ik voel meer adrenaline door mijn lichaam sijpelen, terwijl we proberen een grote magische spin en een onzichtbaar wezen uit de weg te ruimen.
De dag dat Elisestra mag
Op een zondag in januari is het tijd voor mijn debuut als ‘Elisestra’ in het spel Dungeons and Dragons. Ik fiets met mijn huisgenoot naar haar zus, waar we het spel gaan spelen. Ik voel me toch wat zenuwachtig. Het blijft maar door mijn hoofd spoken of ik het wel goed genoeg zal doen, of ik me wel zou kunnen inleven. Of is dat juist niet de bedoeling? De dag ervoor heeft Berend, de Dungeon Master van het spelgenootschap, mij een stoomcursus DnD gegeven. Samen met hem heb ik mijn personage verzonnen, een gnoom opgegroeid in de bossen. We hebben mijn levensgeschiedenis uitgedacht en besloten welke krachten en zwaktes ik heb.
Individuele verrijking, collectieve ervaring
Vier uur later sluit de Dungeon Master het spel af. Het is het ons gelukt om een enorme octopus te verslaan en we rennen naar de poort die ons terug zal brengen in de stad. Eenmaal door de poort vertelt de DM dat we alleen maar wit licht om ons heen zien en het begint ons te dagen: de stad is opgetild, we zweven in de lucht: als dat geen goede cliffhanger is! Na de hele middag DnD gespeeld te hebben voel ik me gesloopt, maar verrijkt. Het spel is eigenlijk precies zoals een fantasie-gezelschapsspel zou moeten zijn: het spelen van een bordspel waarin je vrij je fantasie mag gebruiken. Het wordt me meer en meer duidelijk dat wat Berend mij vertelde ook waar is. Het gaat erom dat je met een leuke groep mensen een spel speelt. Individueel gezien verrijkt het fantasiespel je verbeeldingskracht, wat een individuele ervaring geeft. Maar omdat je het met meerdere mensen speelt, die diezelfde ervaring doormaken, wordt het plezier van het spel verheven naar een hoger niveau. Hoe je Dungeons and Dragons speelt valt eigenlijk niet uit te leggen, het gaat er juist om dat die ‘hoe’ vrij is. Degene die het spel spelen, maken het spel. Enige fantasie is er wel voor nodig, maar vooral een leuke groep mensen. ‘DnD is een videogame die je speelt als een bordspel’
Adrenaline sijpelt door mijn lichaam, terwijl we een magische spin uit de weg ruimen.
