LYKOS_016 by ΛΥΚOS magazine

11 NOΕΜΒΡΙΟΥ 2012 - ΤΕΥΧΟΣ 16

lluminator ◈ Παύση ◈ Αργά-Νωρίς ◈ Things Went South ◈ Κλείστρο ◈Αφιέρωμα - Συνέντευξη για τη Μουσική Βιβλιοθήκη ¨Λίλιαν Βουδούρη¨//Beat Bazaar ◈ Οι Μουσικοί της Βρέμης ◈''Ποιηματάκι¨ του Β, Αναστασίου ◈ Ένα Κάποιο Τέλος ◈ Candy Candy ◈ 8 1/2-Federico Fellini ◈ Sauve Qui Peut La Vie- Jean Luc Godard ◈ J.A.C.E ◈ Κινηματογραφικές Συνθέσεις - Θοδωρής Ρέγκλης ◈ Ο ήχος των Easy Stars All Stars ◈ Lykos Vinyls 16 ◈ Songs For Kommeno ◈ Η Δύναμη της Θεατρικής Τρέλας- John Fabre ◈ Chicago- Σταμάτης Φασουλής ◈ H Τέχνη του Ελληνικού Καφέ ◈ Radio/Tv ON ◈ Silence Society (goes on)

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή.

www.lykosmagazine.tumblr.com www.lykosmagazine.tumblr.com Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

www.facebook.com/lykosmagazine Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook. Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email

papadaki.stav@gmail.com papadaki.stav@gmail.com

ΕΚΔΟΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΥΛΙΚΟΥ Σταυρούλα Παπαδάκη ΔΙΑΡΥΘΜΙΣΗ ΤΕΥΧΟΥΣ Θοδωρής Ρέγκλης - www.tedreglis.com

Layout ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Δώρα Μπόζντα - naoumka@hotmail.com Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com Σωτηρία Παγουλάτου sunsotiria@yahoo.gr Σταυρούλα Παπαδάκη - http://www.stavroulapapadaki.gr/ Sebastien Νικολάου - http://www.sebdesign.eu/

Ντίνος Καψάλας - Dinerror86@gmail.com Καλλιρόη Κατσαφανα - rroh77@yahoo.gr

Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO - kurotrash@gmail.com Sugahtank John Roubanis - http://www.flickr.com/photos/sugahtank/ ΕΦΩΦΥΛΛΟ Βασίλη Καρούκ - patkarouk@yahoo.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΚΟΜΙΚ Στέργιος Ρουµελιώτης (Kuro) ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Νίκος Μπελάνε, Βασίλης Αναστασίου, Librofilo, Gil Galad, Βασίλης Οικονόµου, Δηµήτρης Κεχρής, Μαριλένα Ιωάννου, Κωστής Φιλιππόπουλος, Θόδωρος Εξηντάρης, Δώρα Κοροβεση, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη papadaki.stav@gmail.com Αγγελοπούλου

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου. 2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Εξώφυλλο lluminator 4

Εditorial Παύση

Αντιθέσεις Πότε συναντιέται η Ώρα µε το Χρόνο;

Sideshow Things Went South

Κλείστρο Παρίσι 2009

Μάθε Τέχνη Πρόσωπα Αφιέρωµα στη Μουσική Βιβλιοθήκη ¨Λίλιαν Βουδούρη¨. Συζήτηση µε τη διευθύντρια αυτής, Στεφανία Μεράκου.

Beat Bazaar Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη.

Κόκκινη Κλωστή Οι Μουσικοί της Βρέµης ''Ποιηµατάκι¨ για το χρόνο.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 28

Ink Julian Barnes

Άνιµα Η Ξανθιά φακιδοµύτα που ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες που συναντά.

JUMPCAT 8 1/2- Federico Fellini Sauve Qui Peut La Vie- Jean Luc Godard

Μεγάλο Πανί J.A.C.E - Μενέλαος Καραµαγγιώλης

Jive Easy Stars All Stars // Θοδωρής Ρέγκλης | Ted Reglis

Play Lykos Vinyls.

Ενηχόρια Songs For Kommeno

Showcase Η Δύναµη της Θεατρικής Τρέλας στο Μέγαρο Μουσικής Chicago- Σταµάτης Φασουλής | Η Αθήνα στην Εποχή της Ποταπαγόρευσης

Να Πας Ελληνικός Καφές στο Μπρίκι ή στη Χόβολη

Φωνόραση Radio/Tv ON

Comic Silence Society (goes on) 3

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

EDITORIAL Παύση.

Και µπήκε στα σκοτεινά , πατώντας στις µύτες. Είχε χάσει ήδη ένα µικρό µέρος της συναυλίας και πάσχιζε, διαβάζοντας όσο µπορούσε το πρόγραµµα µε ένα µικροσκοπικό φως για να δει ποιού νότες ενσαρκώνονται από τους µουσικούς της Κρατικής Ορχήστρας εκείνο το βράδυ.

Ο κύριος ήταν αγανακτισµένος. ¨Αντιµετώπισα πραγµατική κίνηση. Αφήστε µε να µπω¨.

Οι εντολές ήταν ξεκάθαρες. Ο κόσµος που τυχόν είχε αργήσει , µπορούσε να µπει στην αίθουσα µόνο την κατάλληλη στιγµή. Τη στιγµή της παύσης, ίσως κάποιου χειροκροτήµατος. Πολλά εισιτήρια ενώ είχαν πουληθεί , δεν κατέφθαναν ποτέ. Ίσως το µωρό να είχε αρρωστήσει, η κούραση να σε είχε κρατήσει σπίτι, ο δρόµος να µη σου έφτανε , ο χρόνος να µην ήταν αρκετός για να προλάβεις να φτάσει στην ώρα του. Και ίσως να σκέφτηκες, πως ο κόσµος δε χάθηκε, πως ένα άλλο βράδυ, θα ξεκρεµάσεις τα απαλά υφάσµατα, τα γυαλιστερά παπούτσια σου, θα βρεις τα αγαπηµένα σου σκουλαρίκια ή τη γραβάτα και θα πας σε µια άλλη παράσταση, σε µια άλλη συναυλία, πως σήµερα δεν ήταν η µέρα, πως σήµερα δεν ήταν η στιγµή που εσύ όπως µια νότα θα διαπεράσεις τις βαριές, ερµητικά, κλειστές πόρτες .

¨Με συγχωρείτε κύριε, αλλά θα πρέπει να περιµένετε την πρώτη παύση για να µπείτε στο χώρο¨. Δεν µπορούσε να κάνει αλλιώς, κρατούσε το τσακισµένο από τα πολλά πήγαινε – έλα εισιτήριο του στα χέρια και πηγαινοερχόταν στη σάλα , σα να διένυε µικρές αποστάσεις µια νύχτας κρίσιµης. Τις βαριές , ερµητικά κλειστές πόρτες µε άνεση διαπερνούσαν οι ήχοι πιάνων, βιολιών, τσέλων, κλαρινέτων και εκείνος εκεί, περίµενε να ακουστεί το πρώτο χειροκρότηµα , για να µπορέσει να τρυπώσει , δίχως να ενοχλήσει, όσο πιο απαρατήρητος γινόταν. Το πρώτο χειροκρότηµα ακούστηκε και εκείνος πλησίασε βιαστικός µε το παλτό του στα χέρια. ¨ Τώρα µπορώ;¨

Από τότε που γεννιόµαστε , γινόµαστε µια αίθουσα, ένα δωµάτιο χωρητικότητας µετρηµένης. Συναυλίες δωµατίου, κάποτε συναυλίες,µπαλέτα και οπερέτες, ανεβαίνουν τα σκαλιά της σκηνής µας όσο

¨Ναι, βεβαίως, περάστε από εδώ και θα σας τακτοποιήσουν . Βιαστείτε¨. 4

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Eικονογράφηση: Δώρα Μπόζντα - naoumka@hotmail.com

µεγαλώνουµε. Η ακουστική καλή, οι θέσεις περιµένουν να γεµίσουν στην ώρα τους. Οι µουσικοί µας , προβάρουν τα έργα ξανά και ξανά, προσπαθώντας κάποτε να συγχρονιστούν, να γεννήσουν τη µελωδία. Οι µουσικοί της ψυχής µας εργάζονται για µια αρµονία πολυπόθητη που θα εκφράσει ό,τι έχουµε να πούµε και αυτό θα ακουστεί από όσους έχουν καταφθάσει για να µας ακούσουν, ακόµη και στο απόλυτο σκοτάδι. Όσοι δε θέλουν να χάσουν µε τίποτα την παράστασή µας, θα παρευρίσκονται εκεί , πρόχειρα ή και πιο καλά ντυµένοι, µε πράγµατα ή και όχι στα χέρια , θα µπουν στην αίθουσα την ώρα εκείνη που είµαστε έτοιµοι να την ανοίξουµε. Κάποιοι θα κάτσουν στην πλατεία, κάποιοι στα θεωρία, άλλοι στους εξώστες.Αν φτάσουν νωρίτερα, θα περιµένουν. Αν φτάσουν αργότερα πάλι. Αν αργήσουν πολύ , ίσως προλάβουν µια άλλη παράσταση, µιας άλλης νύχτας ήχους και µουσικούς. Ίσως κάποιοι λίγο αργοπορηµένοι, προλάβουν και τρυπώσουν σε µια παύση της ζωής µας, ίσως σε κάποιο χειροκρότηµα. Μα αυτοί , θα είναι λίγοι και θα ξέρουν πως θα έχουν χάσει ένα µέρος της παράστασης, πως δε θα γνωρίσουν το πρώτο της κοµµάτι, πως δε θα έχουν ακούσει όσα έχουµε πει, πως δε θα έχουν χειροκροτήσει την πρώτη µας κορύφωση.

σπίτι, ίσως ο δρόµος να µην τους φτάνει , ο χρόνος να µην είναι αρκετός για να προλάβουν να φτάσουν στην ώρα τους. Και ίσως να σκέφτηκαν, πως ο κόσµος δε χάθηκε, πως ένα άλλο βράδυ, θα ξεκρεµάσουν τα απαλά υφάσµατα, τα γυαλιστερά παπούτσια τους, θα βρουν τα αγαπηµένα τους σκουλαρίκια ή τη γραβάτα και θα πάνε σε µια άλλη παράσταση, σε µια άλλη συναυλία. Ίσως σκέφτηκαν πως σήµερα δεν είναι η µέρα, πως σήµερα δεν είναι η στιγµή που θα διαπεράσουν σα νότες τις βαριές , ερµητικά κλειστές πόρτες. Και ίσως να έχουν δίκιο. Μα οι ευκαιρίες δίνονται σε αυτούς που ενδιαφέρονται και αξιοποιούνται στο έπακρο όταν βιώνουν τη διάρκεια, όταν βρίσκονται παρόντες στο σύνολο και όταν αρπάζουν τις στιγµές , κάνοντας την Κυρία Ώρα να συναντήσει τον Κύριο Χρόνο χωρίς καθυστέρηση, για να παρακολουθήσουν αυτή τη συγκεκριµένη παράσταση που επέλεξαν ανάµεσα στις τόσες άλλες, µέχρι και τη στιγµή της υπόκλισης.

Σταυρούλα Παπαδάκη

Ο καθένας δίνει εισιτήρια σε αυτούς που ενδιαφέρονται µα πάντα κάποιοι δε θα φτάνουν ποτέ. Ίσως το µωρό έχει αρρωστήσει, ίσως η κούραση τους έχει κρατήσει 5

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΝΩΡΙΣ - ΑΡΓΑ ▧

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ evi.argyr@gmail.com epitoergon.blogspot.com

Αυταπάτες -Θα γεράσουµε µαζί. -Πως το ξέρεις; -Τόσα χρόνια και δεν έχει αλλάξει τίποτα. -Και αυτό είναι αρκετό; -Δεν είναι; -Αυτό είναι µόνο η αρχή. -Και το τέλος ποιο είναι; -Για να φτάσουµε στο τέλος πρέπει να αλλάξουν όλα. -Δηλαδή; -Να καταστραφούµε. Όσες φορές το θέλει η ζωή. Και αν µε κοιτάζεις ακόµη όπως κάθε τι δικό σου τότε ίσως φτάσουµε στο τέλος. Μόνο τότε.

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Ρολόι Χειρός Δε θα του είχαν κλέψει τα χρόνια. Όχι. Θα τα ακουµπούσε τις νύχτες µε τα µάτια κλειστά , δίπλα στα γυαλιά, δίπλα στα ψεύτικα δόντια . Αβοήθητος και αληθινά λειψός , ελαφρόπετρα σε γαλάζιο µε ζάρες. Δε θα του είχαν κλέψει τα χρόνια, όχι. Τα χρόνια εκείνα αντανάκλαση φωτός , λουρί τρύπιων επιλογών, λουρί σφιχτό όταν χανόταν ο σφυγµός. Τώρα άδειος ο καρπός , µετρούν οι ώρες βήµατα, οι εποχές ανάσες . Έφυγε σαν αυτόχειρας. Πίστεψε χωρίς ρολόι χειρός πως χρόνια είχε αργήσει. ◈ 7

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SIDESHOW

▧

TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

Φωτογραφία από Ιωάννα Χρονοπούλου http://www.flickr.com/photos/ionch/ ioannaxron@yahoo.gr

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

Παρίσι 2009

▧ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΩΒΑΙΟΥ c.coveou@gmail.com cristinacoveou.tumblr.com

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ “ΛΙΛΙΑΝ ΒΟΥΔΟΥΡΗ” ▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΕΥΗ ΑΡΓΥΡΙΟΥ

papadaki.stav@gmail.com

evi.argyr@gmail.com

stavpapadaki.com

epitoergon.blogspot.com

Συναντήσαµε την υπεύθυνη , Στεφανία Μεράκου και µας ¨ξενάγησε¨ στο χώρο που η γνώση παρέχεται δωρεάν.

οπτικοακουστικών µέσων και για την παιδική µουσική βιβλιοθήκη που δηµιουργείται.

Την πρώτη φορά που γνωρίσαµε τη Μουσική Βιβλιοθήκη ¨Λίλιαν Βουδούρη¨, δεν ήµαστε µέλη της και αµέσως γίναµε. Ο χώρος της, οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί, το υλικό και οι υπηρεσίες που παρέχει δε µας άφησαν περιθώρια και έτσι, πολύ εύκολα, γρήγορα και δωρεάν γίναµε επίσηµα αναγνώστες της. Κάναµε µια βόλτα στα ράφια της και συναντήσαµε υλικό δυτικής µουσικής αλλά και αρχαίας, βυζαντινής ,παραδοσιακής και έντεχνης ελληνικής µουσικής. Σταθήκαµε επίσης, στη συλλογή περιοδικών παλιότερων και νέων της Τέχνης και του Πολιτισµού ,στα µουσικά αρχεία της τζαζ, αλλά και στις αξιόλογες συλλογές για την αρχαία ελληνική τέχνη, το θέατρο, το χορό , τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία. Δεν πρόκειται για µια βιβλιοθήκη συντηρητική που αρνείται να ακολουθήσει την εξέλιξη και έτσι παρατηρήσαµε µια συλλογή που αυξάνεται καθηµερινά και που εκτός από βιβλία , περιλαµβάνει ηχογραφήσεις, παρτιτούρες, µικροφίλµ, περιοδικά , CD-rom, βάσεις δεδοµένων κ.α.

Λείες ξύλινες επιφάνειες, µοκέτα που σου θυµίζει σπίτι, υπολογιστές, ηρεµία και ένα αίθριο που ενώ βουτάς στη γνώση , σου δίνει την αίσθηση του χώρου και του αέρα αποτελούν µια βιβλιοθήκη, στο κέντρο της Αθήνας, Βασ.Σοφίας & Κόκκαλη που ακολουθεί δυτικά πρότυπα οργάνωσης και αισθητικής. Φεύγοντας, αν είσαι τυχερός, µπορεί να ακούσεις ήχους πιάνου, βιολιού, κλαρινέτου από τις συναυλίες δωµατίου που στεγάζει στο χώρο της. Ίσως κοντοσταθείς, αν έχεις χρόνο να παρακολουθήσεις τη συναυλία, δωρεάν και να οµορφύνεις µια µέρα που σου δόθηκαν ευκαιρίες και τις αξιοποίησες στο έπακρο. Όσο γνωρίζουµε , τόσο αγαπάµε τη Μουσική Βιβλιοθήκη ¨Λίλιαν Βουδούρη¨ και έτσι αποφασίσαµε να µιλήσουµε µε την υπεύθυνη αυτής, Στεφανία Μεράκου , για να κάνουµε µια όµορφη συζήτηση και να µας ¨ξεναγήσει¨ µέσα από τις λέξεις της ,στο χώρο της πληροφόρησης που σου ανοίγει η ύπαρξη και η λειτουργία µιας σύγχρονης βιβλιοθήκης όπως αυτή, της Λίλιαν Βουδούρη.

Έκπληκτοι µείναµε, όταν µάθαµε για την παροχή πιάνου σε αίθουσα µελέτης για να δοκιµάσει κανείς τις παρτιτούρες που παρέχει η βιβλιοθήκη, για τις αίθουσες µε καλή ακουστική και ηχοµόνωση για προβολή 12

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Εικονογράφηφη: Σωτηρία Παγουλάτου sunsotiria@yahoo.gr

• Θα θέλαµε να µας πείτε λίγα λόγια για τη Λίλιαν Βουδούρη και πώς δόθηκε το όνοµά της στη Βιβλιοθήκη.

Κατά διαστήµατα βέβαια, έχουµε κάποιες χορηγίες, όπως τώρα που έχουµε κάποιον που µας χορήγησε ένα πιάνο , το οποίο βρίσκεται σε µια αίθουσα ειδική , στον πάνω όροφο της Βιβλιοθήκης , όπου ο κόσµος µπορεί να έρθει να µελετήσει, να δοκιµάσει κάποιες από τις παρτιτούρες που έχουµε στη Συλλογή µας και να δει αν του ταιριάζουν ανάλογα το επίπεδο, το ρεπερτόριό τους κτλ.

Η Βιβλιοθήκη ήταν ένα ¨όραµα¨, θα λέγαµε ένας από τους στόχους του συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής». Ο σύλλογος αυτός είναι το ίδιο σώµα που µερίµνησε για να χτιστεί το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και να λειτουργήσει µαζί µε µια αίθουσα συναυλιών, µια ορχήστρα δωµατίου η οποία είναι η µετέπειτα Καµεράτα και µια Μουσική Βιβλιοθήκη που είναι αυτή που υπάρχει και βρισκόµαστε σήµερα. Την ονοµασία «Λίλιαν Βουδούρη» την έλαβε από µια δωρεά που πήρε το 1995 από το Ίδρυµα Βουδούρη για να δηµιουργήσει την αρχική της συλλογή και την βασική της υποδοµή. Με το κληροδότηµα του Ιδρύµατος Βουδούρη αγοράστηκαν τα πρώτα βιβλία, οι πρώτοι υπολογιστές και τα πρώτα λογισµικά ώστε να ξεκινήσει η βιβλιοθήκη να λειτουργεί. Από τους 65.000 τίτλους που είχαµε το 1997 που ολοκληρώθηκε το κληροδότηµα του Ιδρύµατος Βουδούρη αυτή την στιγµή έχουµε 135.000. Αυτό σηµαίνει ότι το έργο της βιβλιοθήκης συνεχίστηκε και συνεχίζει µε διάφορους τρόπους. Το Ίδρυµα Βουδούρη δεν έχει ξανά επιχορηγήσει. Εδώ και δέκα πέντε χρόνια από τότε ο σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής» είναι αυτός που αποκλειστικά υποστηρίζει ενισχύοντας τη Βιβλιοθήκη.

• Γνωρίζουµε πως η Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» είναι µια προσφορά των ¨Φίλων της Μουσικής¨. Πρέπει να είναι κανείς πραγµατικά «φίλος» για να µπορεί να προσφέρει σε αυτό που αγαπά; Θεωρείτε πως η εποχή µας ωθεί περισσότερο από ποτέ να στραφούµε και να δώσουµε σε αυτό που αγαπάµε, µιας που το κέρδος έρχεται σε δεύτερη , µπορεί και τρίτη µοίρα; Και τελικά ,είµαστε ¨φίλοι¨ των Τεχνών αυτόν τον καιρό; Κάτι για να το αγαπήσεις πρέπει να το γνωρίσεις. Να το γνωρίσεις, να το εκτιµήσεις και έπειτα να το αγαπήσεις. Κάποια πράγµατα µας αρέσουν από την πρώτη στιγµή αλλά για να τα αγαπήσουµε βαθιά και να γίνουν µέρος της ζωής µας πρέπει να τα γνωρίσουµε. Την τέχνη δε νοµίζω ότι έχουµε όλοι την ευκαιρία να την γνωρίσουµε , είτε είναι η µουσική αυτή , είτε τα εικαστικά. Κάποιοι έχουν την ευκαιρία να εκτεθούνε σε αυτή -σε 13

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Φωτογραφία: Δημήτρης Κεχρής kechrisdim@windtools.gr

οποιοδήποτε είδος της -και να τη γνωρίσουνε, να τη γνωρίσουν, να την εκτιµήσουν και αγαπώντας την ,να την κάνουν µέρος της ζωής τους. Αν έρθει και το κέρδος µαζί µε όλα αυτά, καλώς. Το γεγονός βέβαια ότι κάποιος θα ασχοληθεί µε την Τέχνη δε σηµαίνει ότι δε θα ασχοληθεί και µε κάτι άλλο στην ζωή του. Γνωρίζω ανθρώπους που στο επάγγελµα τους διαπρέπουν ως επιστήµονες ή σαν επιχειρηµατίες όµως έχουν κάνει πολλές σπουδές στην µουσική και έχουν επιδιώξει να πάρουνε διπλώµατα και τίτλους και λειτουργεί το ένα τους κοµµάτι συµπληρωµατικά µε το άλλο.Το ένα δεν εµποδίζει ούτε απορρίπτει το άλλο. Έτσι όπως είναι τα πράγµατα στην χώρα µας, όµως, αυτή την στιγµή πρέπει να είµαστε πολύ τυχεροί για να ανακαλύψουµε την τέχνη. Το κοινό έχει ανάγκη από ευκαιρίες αλλά δυστυχώς δεν τις έχει κατά µέσο όρο. Η Τέχνη µπορεί να βρίσκεται παντού, ακόµη και στους δρόµους αλλά αυτό δεν αρκεί.Το σχολείο νοµίζω ότι είναι ένας πολύ σηµαντικός, απαραίτητος φορέας που µπορεί να αφυπνίσει τις ευαισθησίες µας στις τέχνες και σε πολλά άλλα πράγµατα. Δυστυχώς όµως δεν το κάνει. Τα βασικά ερεθίσµατα πρέπει να δίνονται σε όσο το δυνατόν πιο νεαρή ηλικία.

Η Βιβλιοθήκη έχει αναπτύξει Εκπαιδευτικά Προγράµµατα τα οποία πέρα από τις συναυλίες σε συνεργασία µε τα ωδεία, περιλαµβάνει διαλέξεις µε Έλληνες και ξένους οµιλητές, κύκλους οµιλιών και συνέδρια µε θέµα την µουσική και κυρίως µε την ελληνική µουσική. Η συνεργασία µε τα ωδεία ξεκίνησε για δυο λόγους: Αρχικά θέλαµε να δώσουµε την ευκαιρία στους φοιτητές των ωδείων να γνωρίσουν την βιβλιοθήκη και να αξιοποιήσουν στο µεγαλύτερο βαθµό τις δυνατότητες που τους δίνει . Όταν υπάρχει µια βιβλιοθήκη που µπορεί να έχει οκτώ διαφορετικές εκτελέσεις µιας σονάτας του Μπετόβεν από πολύ µεγάλους καλλιτέχνες οι οποίες προσφέρονται δωρεάν, νοµίζω ότι αυτό πρέπει να το γνωρίζουν, γιατί θα τους προσφέρει κάτι πολύτιµο ,όπως µια πιο ολοκληρωµένη αντίληψη για το αντικείµενό τους. Υπάρχουν βίντεο, ηχογραφήσεις εδώ. Είναι µια πολύ µεγάλη προσφορά σε όποιον θέλει να γίνει καλύτερος µουσικός. Έπειτα θέλαµε να εκµεταλλευτούν το γεγονός της συναυλίας µέσα από τον πολύ ωραίο χώρο του Μεγάρου. Να καλέσουν, δηλαδή, τους φίλους τους, τους συµµαθητές τους, τους συγγενείς τους και να παίξουνε γι’ αυτούς ώστε να αποκτήσουν εµπειρία πάνω στην σκηνή.

• Γνωρίζουµε πως η Βιβλιοθήκη δε λειτουργεί µόνο ως Βιβλιοθήκη πια. Φιλοξενεί εδώ και κάποιον καιρό κάποιες µικρές συναυλίες σε συνεργασία µε Ωδεία. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και γιατί µόνο συνεργατικά µε Ωδεία; Υπάρχουν πολλοί νέοι ταλαντούχοι µουσικοί που θα ήθελαν να παίξουν µουσική στο χώρο σας και να ακουστούν.

Είναι πολύ σηµαντικό αυτό γιατί σκεφτείτε πως όταν ήµουν εγώ µικρή ,σπούδαζα µουσική και ήθελα να µελετήσω π.χ µια Σονάτα του Μπετόβεν και ήθελα να την ακούσω , ήταν δύσκολο , γιατί ναι µεν γίνονταν κάποιες συναυλίες αλλά µέσα σε ένα χρόνο µπορεί να παιζόταν και καµία Σονάτα του Μπετόβεν στην Αθήνα . Τι έκανα; Όπως όλοι, πηγαίναµε σε ένα κατάστηµα δίσκων και 14

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

αγοράζαµε το δίσκο. Αν είχαµε και λίγο παραπάνω χαρτζιλίκι θα αγοράζαµε και δεύτερο δίσκο, αλλά αυτό συνέβαινε σπανίως. Δε γίνεται να καλύψεις όλο το ρεπερτόριο που επιθυµείς. Όταν λοιπόν, υπάρχει µια Βιβλιοθήκη εδώ , η οποία έχει µια ποικιλία εκτελέσεων µιας σονάτας του Μπετόβεν , από διαφορετικούς πολύ µεγάλους καλλιτέχνες , το οποίο προσφέρεται δωρεάν στον οποιονδήποτε , νοµίζω πως αυτό όλοι πρέπει να το ξέρουν, γιατί είναι πολύ σπουδαίο. Η παροχή αυτή είναι µια πολύ µεγάλη προσφορά σε όποιον σπουδάζει και σε όποιον θέλει να γίνει καλύτερος µουσικός. Υπάρχει το youtube και εµείς το προτείνουµε , αλλά το youtube δεν τα έχει όλα και στο youtube δεν υπάρχει η κριτική επιλογή και η ποιότητα που µπορεί να προσφέρει η Βιβλιοθήκη. Από την άλλη στο youtube µπορεί να υπάρχει κάτι που δεν υπάρχει στη Βιβλιοθήκη. Σκεφτείτε πως πριν 5 µε 6 χρόνια δεν υπήρχε το youtube. Χρειάζονται και τα δύο.

Εγώ νοµίζω ότι το Μέγαρο ήταν πάντα ανοιχτό. Ήταν ένας χώρος που πραγµατικά απευθυνόταν σε όλο το κοινό. Δυστυχώς στην χώρα µας δεν ακούνε πολλοί κλασσική µουσική, ούτε παρακολουθούν όπερα και µπαλέτο υψηλής τέχνης. Βέβαια, άρεσε στον κόσµο να έρχεται σε ένα λαµπρό χώρο όπως το Μέγαρο και γίνονταν και συναυλίες και ας πούµε για το ευρύτερο κοινό και ερχόταν ο κόσµος. Πάντα απευθυνόταν και τώρα απευθύνεται σε όλους όσους έχουν ένα κίνητρο για να το επισκεφθούν. Παίζονται πάρα πολλά έργα, όµως, οι αίθουσες δεν είναι ούτε ήταν ποτέ γεµάτες αλλά αντιπροσωπεύει ένα είδος τέχνης αυτό που προσφέρει. Αν πάει κανείς στην Βιέννη δεν υπάρχει περίπτωση να µην είναι γεµάτο το «Musikverein» όλες τις µέρες τις βδοµάδας. Εδώ πέρα είναι αλλιώς τα πράγµατα γιατί δεν έχουµε αυτή την κουλτούρα. Δεν υπήρχε αυτό το κοινό για το συγκεκριµένο είδος τέχνης που προσφέρει το Μέγαρο. Ευτυχώς ,όµως, αυτό το κοινό το δηµιούργησε το Μέγαρο από µόνο του. Μπορεί κάποιοι να ήρθαν από περιέργεια , να τους άρεσε και να θέλησαν να ξαναέρθουν. Είναι όµορφο να θέλουµε να ντυθούµε για να πάµε σε µια συναυλία , αν και φυσικά ανεξάρτητα της όψης ,της τάξης , της ηλικίας κτλ είναι όλοι ευπρόσδεκτοι στο χώρο του Μεγάρου. Μπορεί το κοινό να έχει νιώσει διαφορετικά, αλλά δεν είναι έτσι.

Όσο για τους ανθρώπους που παράγουν µουσική εκτός των Ωδείων ,είναι κάπως δύσκολο να παίξουν µουσική εδώ και δεν το κάνουµε αυτό ακόµα , γιατί εµείς δεν είµαστε υπεύθυνοι της επιλογής των µουσικών-παιδιών των Ωδείων που παίζουν . Είναι επιλογή του εκάστοτε Ωδείου και το ίδιο προτείνει αυτούς που θεωρεί κατάλληλους. Εµείς δεν έχουµε το µηχανισµό να διαλέγουµε και δεν είναι και η δουλειά µας αυτή. Η ευθύνη της ποιότητας της συναυλίας είναι του εκάστοτε Ωδείου. Το µόνο που έχουµε κάνει είναι έκκληση σε έλληνες µουσικούς να µας στέλνουν τα έργα τους ,είτε παρτιτούρες , είτε ηχογραφήσεις για τη συλλογή και για χρήση όλων.

Έχουν γίνει µάλιστα και κάποιες κινήσεις και βοήθησε πολύ και ο καινούργιος χώρος µε τον κήπο ώστε να γίνουν το καλοκαίρι συναυλίες. Παλιότερα δεν υπήρχαν κήποι για να φιλοξενήσουν συναυλίες. Πράγµατι, ο κύκλος διευρύνθηκε. Βέβαια, δεν υπάρχει αµφιβολία πως είναι πιο εύκολο να δοκιµάσει κάτι το οποίο γνωρίζει πως παρέχεται δωρεάν. Είναι σηµαντικό που υπάρχουν αυτές οι δωρεάν παροχές σε όλον τον κόσµο, γιατί ας µην ξεχνάµε πως ο χώρος χρειάζεται να συντηρείται και να λειτουργεί. Και η Βιβλιοθήκη από την µεριά της µε τα προγράµµατα που παρέχει σε όλους, δωρεάν φυσικά, προσπαθεί να προκαλέσει και να δηµιουργήσει ένα κοινό. Υπάρχει ένας κύκλος οµιλιών που λέγεται « Ελεύθερο Εργαστήρι Μουσικής Παιδείας» το οποίο έχει πολύ µεγάλη απήχηση. Είναι µαθήµατα που συστήνουν στο κοινό την κλασσική µουσική, να τους εξοικειώσει µε ονόµατα, µε την ίδια µουσική, την εξέλιξη της µουσικής, µε τις διαφορές ανάµεσα στις εποχές Επίσης υπάρχει και ένα άλλο πρόγραµµα, διαδικτυακό το «Μελοδύσσεια» το οποίο δείχνει την ιστορία της µουσικής ανά αιώνα. Οι Βιβλιοθήκες τώρα πια δεν είναι βιβλιοθήκες , είναι

• Παλιότερα, το Μέγαρο Μουσικής ήταν λιγότερο ευέλικτο ως προς τις σχέσεις του µε το ευρύ κοινό. Τώρα πια, φαίνεται πως µέσω π.χ της Βιβλιοθήκης και του ίντερνετ, την ανοιχτή είσοδο του κήπου, τα φθηνά εισιτήρια , τα προγράµµατα για νέους µουσικούς και όχι µόνο, κάνει βήµατα περισσότερα και πλησιάζει όλον τον κόσµο, ή θα λέγαµε πως κάνει ένα έµπρακτο κάλεσµα στους ανθρώπους κάθε ηλικίας και τάξης µα µόνο σηµείο αναφοράς: την αγάπη για τη µουσική. Ο κόσµος ανταποκρίνεται; Τι εικόνα έχετε σχηµατίσει για τον πολιτισµό της εποχής µας µε αφορµή έναν φορέα πολιτισµού όπως το Μέγαρο Μουσικής, η Βιβλιοθήκη;

Φωτογραφία: Δημήτρης Κεχρής kechrisdim@windtools.gr 15

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Φωτογραφία: Δημήτρης Κεχρής kechrisdim@windtools.gr

ινφορµοθήκες , πληροφοριοθήκες, γιατί η πληροφορία που παλιά ήταν πάντα σε έντυπη µορφή , υπάρχει πια σε άλλες φόρµες και µορφές και εµείς είµαστε υποχρεωµένοι να προσφέρουµε στο κοινό που ενδιαφέρεται το νέο. Θέλουµε να δώσουµε ευκαιρίες σε ένα κοινό ,για να γνωρίσει.

ασχολούνται µε το αντικείµενο. Εδώ δεν υπάρχει τέτοια υποδοµή. Υπάρχουν κάποια ωδεία αλλά δεν υπάρχουν ορχήστρες για να απασχολήσουν µουσικούς ή ερευνητικά κέντρα για να απασχολήσουν µουσικολόγους. Έχει διαφορά το τοπίο από παλιότερα. Σαφώς τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν αλλάξει πολύ τα πράγµατα. Υπάρχουν ένα σωρό µικροί χώροι που παίζουν εξαιρετικοί µουσικοί, µικρότερα σχήµατα µε µικρότερα budgets και κάνουν θαυµάσιες δουλειές. Σε αυτά τα πράγµατα οι νέοι θα έπρεπε να δώσουν ευκαιρίες και να τα ενισχύσουν όσο µπορούν. Πρέπει να ¨ανοίξεις¨ την πόρτα για να εκτεθείς στη µουσική , σε όλα τα είδη της µουσικής: κλασσική,τζαζ. Τα εισιτήρια εδώ είναι φθηνά , ειδικά εσείς οι νέοι άνθρωποι πρέπει να εκτεθείτε σε διαφορετικά είδη µουσικής, να τα γνωρίσετε και αν είναι στη συνέχεια να τα αγαπήσετε. Η Εθνική Λυρική Σκηνή ας πούµε τώρα επισκέπτεται σχολεία. Υπέροχες πρωτοβουλίες υπάρχουν.

• Πολλοί σπουδαστές Μουσικολογίας, µουσικοί, συνθέτες και άνθρωποι που αγαπούν και δηµιουργούν τη µουσική αποφασίζουν πως µέλλον υπάρχει στην παρούσα κατάσταση µόνο στο εξωτερικό και πως εδώ νιώθουν αβοήθητοι από τους φορείς και τους κοινωνούς του πολιτισµού. Το πιστεύετε αυτό; Η µουσική χρειάζεται βάση για να λειτουργήσει; Εσείς έχετε µια µεγάλη πορεία στο εξωτερικό ,πως προέκυψε να αναλάβετε υπεύθυνη του αρχείου ελληνικής µουσικής στην Ελλάδα; Ήταν κάτι που θέλατε εξ αρχής;

Ωστόσο, θεωρώ πως το σχολείο δε συµβάλει στη µουσική διαπαιδαγώγηση των νέων όσο θα έπρεπε. Εσείς, έχετε ακούσει ποτέ ορχήστρα στο σχολείο σας; Και όχι απαραίτητα ζωντανή αλλά από τον καθηγητή της µουσικής που οφείλει να φέρει ένα Cd, ένα βίντεο. Δεν πρέπει µόνο τα προνοµιούχα παιδιά και άνθρωποι να έχουν πρόσβαση σε αυτές τις ευκαιρίες. Πρέπει οι ευκαιρίες να είναι για όλους.

Ήθελα πάρα πολύ να ασχοληθώ µε το χώρο της εκπαίδευσης και της µουσικής στην Ελλάδα. Ήµουν πολύ τυχερή γιατί τον καιρό που έψαχνα για δουλειά έχοντας γυρίσει από την Αµερική είδα µια αγγελία στην εφηµερίδα που έλεγε ότι δηµιουργείται µια βιβλιοθήκη , έστειλα την αίτησή µου , πέρασα από συνέντευξη και έτσι πήρα αυτή τη δουλειά. Πραγµατικά δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στο χώρο του πολιτισµού στην Ελλάδα αν τη συγκρίνει κανείς µε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή µε την Αµερική. Το κάθε σχολείο ή η κάθε κοινότητα για παράδειγµα έχει την δική της ορχήστρα. Αυτό σηµαίνει ότι υπάρχουν φυτώρια µαθητών, ορχήστρες, υπάρχουν άνθρωποι που

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Εικονογράφηφη: Σταυρούλα Παπαδάκη - http://www.stavroulapapadaki.gr/

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

• Η Μουσική Βιβλιοθήκη φαίνεται να είναι µοναδική στη χώρα µας. Θα λέγαµε πως ακολουθεί ευρωπαϊκά πρότυπα και οι παροχές της ποικίλλουν, µιας που δεν προσφέρει µόνο βιβλία και παρτιτούρες ,αλλά και κάποιον χώρο µε πιάνο, δυνατότητα προβολής µέσων µε καλή ακουστική. Είναι θα λέγαµε µια σύγχρονη βιβλιοθήκη. Αποτελεί η µοναδικότητά της απόδειξη της πολιτισµικής µας παρακµής; Οι άνθρωποι φαίνεται να αξιοποιούν όσα έχει να τους προσφέρει απλόχερα; Η δύναµη της τεχνολογίας, του ίντερνετ διευκολύνει; Και τέλος οι νέοι άνθρωποι, πιστεύετε µπορούν να πλησιάσουν εσάς και να προτείνουν, να δράσουν , να αναµειχθούν παλιότεροι και νέοι στον πολιτισµό για να γεννηθεί το µέλλον;

παραιτηθούν από το επάγγελµα τους ούτε οι συγγραφείς. Άρα η σύγχρονη παραγωγή γνώσης ακόµη κι όταν είναι σε ηλεκτρονική µορφή, προσφέρεται µέσα από ελεγχόµενες βάσεις δεδοµένων. Οι βιβλιοθήκες, λοιπόν, είναι εκείνες που προσφέρουν την πρόσβαση σε αυτές. Στην αρχή η γνώση ήταν προνόµιο των πλουσίων, των αριστοκρατών και των µοναστηριών, γιατί ένα χειρόγραφο βιβλίο που περιείχε τη γνώση, στοίχιζε µπορεί και όσο ένας πύργος. Μετά την εποχή της τυπογραφίας δηµιουργήθηκαν βιβλιοθήκες ώστε να έχει πρόσβαση το κοινό και έτσι να διαδοθεί η γνώση. Λειτούργησαν σαν θεσµοί που εξυπηρετούσαν την κοινωνία. Από τότε λοιπόν µέχρι σήµερα αυτή ήταν η βασική ιδέα, λίγα πράγµατα άλλαξαν στους επόµενους αιώνες. Τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της βιβλιοθήκης έρχεται να τον αλλάξει ο υπολογιστής. Η διοχέτευση της ηλεκτρονικής πληροφορίας αλλάζει τον τρόπο που λειτουργούν οι βιβλιοθήκες. Όµως πάλι η βιβλιοθήκη είναι αυτή που έχει την ικανότητα να αγοράσει τα ακριβά βιβλία και τις ακριβές βάσεις δεδοµένων. Έτσι λοιπόν οι βιβλιοθήκες δε θα πάψουν να υπάρχουν ποτέ, είναι ένας κοινωνικός θεσµός που προσφέρει στην κοινωνία αυτό που κάθε ιδιώτης δεν µπορεί να αποκτήσει από µόνος του, ακόµη και τώρα που η ηλεκτρονική πληροφορία είναι δωρεάν. Στην αρχή του 20ου αιώνα αρχίζουν και οι ηχογραφήσεις εκτός από τα έντυπα, εντάσσονται και αυτές σε µια βιβλιοθήκη. Τη µεγαλύτερη αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας µιας βιβλιοθήκης φέρνει ο υπολογιστής, ωστόσο η βιβλιοθήκη δε θα πάψει να είναι ένας κοινωνικός θεσµός που προσφέρει στην κοινωνία, αυτό που ένας ιδιώτης µόνος του δεν µπορεί να έχει για όλους του αντικειµενικούς λόγους που προαναφέραµε. ◈

Οι βιβλιοθήκες τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Η µορφή τους, οι λειτουργίες τους, οι δραστηριότητες τους, οι παροχές τους έχουν αλλάξει µε την σύγχρονη τεχνολογία. Παλιά η βιβλιοθήκη ήταν ένας χώρος που είχε ράφια, βιβλία, καρτοκατάλογο. Τώρα βρίσκουµε την πληροφορία σε πάρα πολλά µέσα, όχι µόνο στο βιβλίο. Υπάρχουν βάσεις δεδοµένων ή χιλιάδες ιστοσελίδες που έχουν την ίδια πληροφορία. Ο σωστός βιβλιοθηκονόµος πρέπει πλέον να επεξεργάζεται όλο αυτόν τον όγκο πληροφοριών ώστε να κατευθύνει τον χρήστη τους. Αν µπει κανείς στα Google Books, δε βρίσκει ό,τι βιβλίο θέλει. Ο βιβλιοθηκονόµος που εργάζεται σε έναν οργανωµένο χώρο ξέρει πώς θα κινηθεί για να κατευθύνει τον κόσµο. Αυτό όταν δε θέλουµε να επαρκεστούµε στη Wikipedia , τα οποία είναι θαυµάσια αλλά είναι κάτι περιορισµένο. Δεν υπάρχει ερευνητής που να µην αποταθεί στη βιβλιοθήκη του γιατί µόνο εκεί υπάρχει πρόσβαση δεδοµένων σε πλήρη κείµενα τα οποία κοστίζουν βεβαίως. Ούτε οι εκδότες θα

Φωτογραφία: Δημήτρης Κεχρής kechrisdim@windtools.gr

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Εικονογράφηφη: Σωτηρία Παγουλάτου sunsotiria@yahoo.gr

Οδηγίες προς ¨ ναυτιλλόμενους¨

πρέπει να είναι τουλάχιστον 15 ετών, ώστε να έχει αστυνομική

Η Βιβλιοθήκη διαθέτει το υλικό και τις υπηρεσίες της δωρεάν.

ταυτότητα.

Λειτουργεί Δευτέρα,Τρίτη,Πέμπτη και Παρασκευή από 10:00

Ελπίζουμε να ¨ανοίξετε¨ την πόρτα της Μουσικής Βιβλιοθήκης

έως 16:45 και Τετάρτη από 10:00 έως 19:00. Είναι κλειστή

και μαζί να ανοίξετε την πόρτα σε πολύτιμες ευκαιρίες

Σάββατο και Κυριακή, τις επίσημες αργίες και 2 εβδομάδες το

γνώσης και να εκτεθείτε σε διάφορες μορφές της Τέχνης .

καλοκαίρι. Η χρήση του υλικού επιτρέπεται μόνο μέσα στο

Ίσως γνωρίζοντας κάτι καλύτερα , να μπορέσετε να το

χώρο της Βιβλιοθήκης και για να γίνει κανείς τακτικό μέλος

αγαπήσετε σε βάθος και με τη σειρά σας να το πάτε ένα βήμα πιο πέρα.

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

BEAT BAZAAR

111112_ ▧

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com

Νυχτώνει νωρίς. Παντού! Νυχτώνει στο απέναντι µπαλκόνι µε τα ξεχασµένα ασπρόρουχα που σκονίζονται µέρες τώρα. Στο διπλανό παράθυρο σκοτεινιάζει από τις 6 το απόγευµα. Ίσως και νωρίτερα. Νυχτώνει στον µπλε κάδο ανακύκλωσης. Ο κάδος χάνει το χρώµα του, µαυρίζει. Νυχτώνει στις µακριές µπλεγµένες τρίχες των νεανικών προσώπων της αποθέωσης. Της τελευταίας µόδας όπου τα αποφάγια συναντούν την αιωνιότητα και οι µυρωδιές µπλέκονται η µία στα πόδια της άλλης. Νυχτώνει στις ουρές έξω από το Ολύµπιον, στις 3 το µεσηµέρι, για ένα δωρεάν εισιτήριο µε την επίδειξη της κάρτας ανεργίας. Σκοτεινιάζουν τα πάντα στο άγγιγµα του παγωµένου νερού κατά την διάρκεια του προγραµµατισµένου ντους πριν την έξοδο απ’ την υγρασία που κέρασε η περασµένη βδοµάδα. Νυχτώνει στα στεγνά ποτήρια και στα πεινασµένα πιάτα. Νυχτώνει στο πλάι του θανάτου των πτηνών που κρέµονται λιπόσαρκα στα συρµατόσκοινα. Νυχτώνει νωρίς τις ώρες ακριβώς που η πόλη διψά για φως και όχι για τεχνητά υποκατάστατα που τρυπούν την τσέπη του φθαρµένου κοτλέ σακακιού. Ο ήλιος χάνεται σέρνοντας την πύρινη ανάσα του µέσα σε πάνινα παπούτσια, λακκούβες

κινούµενης άµµου, βρώµικες µασχάλες και χνώτα που ζέχνουν. Μέσα σε φραγµένα λαρύγγια και ξέφραγα πόδια. Ο ήλιος ξεψυχά εκεί που ξεγλιστρούν οι ελπίδες και οι ευκαιρίες. Εκεί όπου παίρνει τη σκυτάλη ο µηχανοδηγός εφιάλτης του τρόµου. Ο ήλιος σκοτεινιάζει βασανιστικά στο τελευταίο τσιγάρο πριν την τελική λήθη. Πριν την τελευταία προειδοποίηση. Ο ήλιος σκοτεινιάζει. Η µέρα νυχτώνει. Νυχτώνει νωρίς γεµίζοντας το δοχείο της αδιέξοδης γραφής µε µαύρη µελάνη. Έξω νυχτώνει νωρίς. Βραδιάζει γρήγορα. Πριν ακόµη πιεις την τελευταία γουλιά του πρωινού καφέ. Πριν βράσεις το γάλα του παιδιού που µέσα σε όλη την ατυχία του πρέπει να πάει και στο σχολείο. Νυχτώνει πριν προλάβεις να δηλητηριάσεις τη νύχτα που µόλις έφυγε. Πριν προλάβεις να αποχαιρετήσεις τη νύχτα που δεν θέλεις να ζήσεις ποτέ ξανά στη ζωή σου. Νυχτώνει γρήγορα. Πολύ πριν φορέσεις το παντελόνι σου και τα σκούρα γυαλιά. Ώρες πριν πάρεις την απόφαση ότι θα προσπαθήσεις να είσαι για µια µέρα ηγέτης στη ζωή σου. Ζωές πριν γεννηθείς έχει νυχτώσει τόσο νωρίς που δεν πιστεύεις στα δύστυχα µάτια σου και τα βάζεις µε την ανηµποριά σου να αλλάξεις τον δρόµο κάτω από τα πόδια σου.

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

BEAT BAZAAR

Του Γιάννη Λίτσα

Σήµερα νύχτωσε νωρίς. Με κρύο χέρι άγγιξα τα µέσα του Νοέµβρη. Η τελευταία καυτή εποχή δραπέτευσε πρόωρα. Ώσπου να φάω κάτι πρόχειρα, όρθιος στην κουζίνα, η νύχτα σκέπασε τα βλέφαρά µου. Έπλεξε το πυκνό της δίχτυ ξεκινώντας απ’ το κοντινό δάσος, ίσως και λίγο πιο µακριά. Έπνιξε το κέντρο, τις αποθήκες του λιµανιού και τα αόρατα βαπόρια του αλµυρού παρελθόντος. Νύχτωσε τόσο νωρίς! Ώσπου να στάξει η πρώτη αχτίδα ακούστηκε, δίπλα της σχεδόν, το ρέκβιεµ των τίτλων τέλους µιας ανύπαρκτης κι ασήµαντης µέρας, που όµως στάθηκε τόσο σηµαντική ώστε να αφοµοιώσω την ανυπόφορη βαρύτητα της κάθε προηγούµενης κι επόµενης νύχτας. Σκοτείνιασε από το απόγευµα. Τα νυχτολούλουδα στήσανε το πάρτι τους νωρίς. Η µπελαντόνα έσταξε το φαρµάκι της εκκρίνοντας τις ουσίες της καθολικής παραίσθησης. Αµέσως σκέφτηκα θολωµένα ότι βρέθηκα κοντά σε ό,τι ζούσα µόνο µέσα από τις αράδες των αγαπηµένων βιβλίων που µε µεγάλωσαν. Αµέσως µετά την πρώτη σκέψη ήρθε η δεύτερη. Στην τρίτη απανωτή είδα πως τίποτα δεν µου αρκεί. Περπάτησα µε τα χέρια τεντωµένα ανιχνεύοντας στο ήσυχο σκότος. Άφησα πίσω µου τα πανό της αγωνίας, της πάλης και της

ασώµατης επανάστασης, ίδια σκιάχτρα, να τροµάζουν µονάχα τον εαυτό τους. Όλα σίγησαν. Έπειτα όλα κατεδαφίστηκαν. Τα χέρια παρέµειναν τεντωµένα αναζητώντας το ελάχιστο φως στην ατελείωτη σκοτεινή γραµµή του ορίζοντα. Νύχτωσε απροσδόκητα νωρίς. Νύχτωσε αθέλητα νωρίς. Η πόλη άδειασε από φωνές, παρουσίες και φωτεινές λάµψεις. Μαύρισαν όλα µε την ειρωνεία να ίπταται σε ταχύτητες φωτός. Μένω ξάγρυπνος. Ακουµπώ το κορµί µου πάνω στον ατσαλένιο κάβο. Ανατολικά τρεµοπαίζουν τα φώτα της Καλαµαριάς. Οι τελευταίοι εραστές γυρίζουν στα σπίτια τους µε το µεροκάµατο στην τσέπη. Αδέσποτα ζώα τυλιγµένα µε υγρασία αναζητούν το αδύναµο θύµα τους. Η θάλασσα κλέβει τζούρες απ’ το τσιγάρο µου. Στο τέλος το καταπίνει ολόκληρο τρέφοντας τα λαγόνια της. Η νύχτα ήρθε νωρίς και θα είναι ατελείωτη. Τα µάτια µου κοντεύουν να κλείσουν. Χαµηλώνουν. Βαραίνουν. Τα µάτια. Δίπλα µου ακριβώς ο κάβος, οι εραστές, τα πεινασµένα ζώα. Αργεί να ξηµερώσει. Αργεί πολύ. Ακόµη ένα τσιγάρο και την έκανα. ◈

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΗΣ ΒΡΕΜΗΣ ▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Ένας µυλωνάς είχε έναν γάιδαρο που για πολλά χρόνια κουβαλούσε σακιά στον µύλο. Οι δυνάµεις του γαϊδάρου άρχισαν όµως να τον εγκαταλείπουν και δυσκολευόταν ολοένα και περισσότερο στη δουλειά. Έτσι ο ιδιοκτήτης του γαϊδάρου σκεφτόταν να του σταµατήσει το φαγητό. Ο γάιδαρος καταλάβαινε ότι µέλλον του δεν θα ήταν ευχάριστο στον µύλο και µια µέρα έφυγε και ξεκίνησε να πάει στη Βρέµη. Στη Βρέµη σκέφτηκε ότι θα µπορούσε να γίνει µουσικός.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και συναντήσανε µια γάτα που έδειχνε απελπισµένη. «Τι έπαθες και είσαι άκεφος ρε µουστακοκαθαριστή;» ρωτάει ο γάιδαρος. «Που να τα βρω τα κέφια όταν µόλις γλίτωσα τη ζωή µου” απαντάει ο γάτος. «Τώρα που µεγάλωσα και τα δόντια µου σταµάτησαν να κόβουν, προτιµώ να κάθοµαι πίσω από την σόµπα και να ζεσταίνοµαι παρά να κυνηγάω ποντίκια. Έτσι η κυρά µου θέλησε να µε πνίξει. Κατάφερα βέβαια να ξεφύγω αλλά τώρα δεν ξέρω τι να κάνω». «Έλα µαζί µας στη Βρέµη» απάντησε ο γάιδαρος «εσύ ξέρεις να νιαουρίζεις όλη νύχτα οπότε θα γίνεις µια χαρά µουσικός.» Ο γάτος θεώρησε ότι είναι καλή η πρόταση και έτσι τους ακολούθησε. Μετά από αυτό οι τρεις τους πέρασαν από έξω από ένα αγρόκτηµα. Στην πύλη του αγροκτήµατος καθόταν ένας πετεινός και φώναζε όσο µπορούσε. «Τι φωνάζεις µε τόση ένταση ρε κοκκινολαίµη» ρώτησε ο γάιδαρος «ποιος είναι ο σκοπός σου;» «Αύριο που είναι Κυριακή η κυρά µας περιµένει κόσµο και έτσι άκουσα που είπε στην µαγείρισσα να µου κόψει το κεφάλι και να µε βάλει στη σούπα. Οπότε φωνάζω µε όλες µου τις δυνάµεις όσο µπορώ ακόµη». «Αµάν µη κάνεις έτσι» απαντάει ο γάιδαρος «ακολούθησε µας που πηγαίνουµε στη Βρέµη. Κάτι καλύτερο από τον θάνατο µπορείς να βρεις παντού. Αλλά έχεις ωραία φωνή και αν παίξουµε όλοι µαζί µουσική θα µπορέσουµε να συνδυαστούµε πολύ όµορφα». Η πρόταση άρεσε στον πετεινό και έτσι έφυγαν όλοι µαζί.

Αφού περπάτησε λίγη ώρα βρήκε στο δρόµο ξαπλωµένο ένα κυνηγόσκυλο να βαριανασαίνει. «Τι έπαθες και ξεφυσάς ρε ιχνηλάτη;» τον ρώτησε ο γάιδαρος. «Τι να σου λέω» απαντά ο σκύλος «κάθε µέρα που περνάει γίνοµαι και πιο αδύναµος. Έχω χάσει τις ικανότητες µου και δεν µπορώ πια να κυνηγήσω, έτσι το αφεντικό µου προσπάθησε να µε σκοτώσει! Το έβαλα στα πόδια και την γλίτωσα προς το παρόν, αλλά τώρα µε ποιον τρόπο θα µπορέσω να βγάλω το ψωµί µου;» «Λοιπόν» του απαντάει ο γάιδαρος «πηγαίνω στη Βρέµη για να γίνω µουσικός, αν θέλεις έλα µαζί µου. Εγώ θα παίζω λαούτο και εσύ θα µάθεις να παίζεις τύµπανα.» Ο σκύλος συµφώνησε και έτσι προχωρήσανε µαζί.

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Δεν µπόρεσαν να φτάσουν στη Βρέµη σε µία µόνο µέρα και το βραδάκι φτάσανε σε ένα δάσος όπου ήθελαν να διανυκτερεύσουν. Ο γάιδαρος και ο σκύλος ξάπλωσαν κάτω από ένα µεγάλο δέντρο, ενώ η γάτα και ο πετεινός ανέβηκαν στα κλαδιά. Ο πετεινός πέταξε µέχρι την κορυφή όπου θα ήταν ασφαλέστερα για αυτόν. Πριν κοιµηθεί κοίταξε και στα τέσσερα σηµεία του ορίζοντα και του φάνηκε ότι είδε να ανάβει ένα φως. Αµέσως ενηµέρωσε τους υπόλοιπους και τους είπε ότι κοντά τους θα πρέπει να υπάρχει κάποιο σπίτι αφού βλέπει να ανάβει φως. Ο γάιδαρος απάντησε: «Να ξεκινήσουµε να πάµε γιατί εδώ η διανυκτέρευση είναι επικίνδυνη.» Ο σκύλος είπε ότι µερικά κόκαλα µε λίγο κρεατάκι θα ήταν ότι έπρεπε. Έτσι ξεκίνησαν προς την περιοχή όπου ήταν το φως και σύντοµα είδαν το φως να λάµπει ολοένα και

πιο έντονα µέχρι που έφτασαν σε ένα φωτισµένο ληµέρι λιστών. Ο γάιδαρος που ήταν ο µεγαλύτερος, πλησίασε στο παράθυρο και κοίταξε να δει τι γινόταν µέσα. «Τι βλέπεις Ψαρή;» ρώτησε ο πετεινός. «Τι να βλέπω;» απάντησε ο γάιδαρος «ένα τραπέζι στρωµένο µε κάθε λογής φαγητό και ποτό, και οι ληστές κάθονται και καλοπερνάνε.» «Μια χαρά θα ήτανε για µας» είπε ο πετεινός. «Ναι, ναι, µακάρι να ήµασταν και εµείς εκεί» είπε ο γάιδαρος.» Τότε οι τέσσερις φίλοι συσκέφτηκαν για το πώς θα µπορούσαν να διώξουν τους ληστές. Τελικά βρήκαν τη λύση. Ο γάιδαρος στάθηκε µε τα µπροστινά του πόδια στο περβάζι του παραθύρου, ο σκύλος πήδηξε

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

στην πλάτη του γάιδαρου, η γάτα ανέβηκε στην πλάτη του σκύλου και τέλος ο πετεινός πέταξε και ανέβηκε στο κεφάλι της γάτας.

τα βρήκε όλα ήσυχα και πήγε στην κουζίνα για να ανάψει ένα φως. Τα µάτια της γάτας γυάλιζαν και καθώς ήταν δίπλα από τις στάχτες, ο ληστής νόµισε ότι ήταν κάρβουνα τα οποία ήταν ακόµη µισο-αναµµένα. Έτσι πήρε ένα δαδί και πλησίασε ώστε να ανάψει από τα κάρβουνα. Όµως η γάτα δεν δίστασε καθόλου: πετάχτηκε στο πρόσωπο του ληστή και τον γρατσούνισε. Ο ληστής δεν ήταν προετοιµασµένος για κάτι τέτοιο, τρόµαξε και έτρεξε προς την πίσω πόρτα, αλλά ο σκύλος ο οποίος ήταν ξαπλωµένος πετάχτηκε και του δάγκωσε το πόδι. Μετά από αυτό ο ληστής βγήκε στην αυλή τρέχοντας αλλά µε το που πέρασε από τον στάβλο του έριξε και µια γερή κλοτσιά ο γάιδαρος. Ο πετεινός που ξύπνησε από την φασαρία άρχισε να λαλεί από το δοκάρι «κικερικί!»

Αφού ανέβηκε ο ένας πάω στον άλλον άρχισαν συγχρονισµένα να «παίζουν» την µουσική τους: ο γάιδαρος γκάριζε, ο σκύλος γαύγιζε, η γάτα νιαούριζε και ο πετεινός λαλούσε. Στη συνέχεια όρµισαν µέσα από το κλειστό παράθυρο σπάζοντας το τζάµι δηµιουργώντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο από τα σπασµένα κρύσταλλα. Οι ληστές τρόµαξαν από τους θορύβους και θεώρησαν ότι στο ληµέρι τους µπήκε κάποιο φάντασµα. Έτσι το έσκασαν από τον φόβο τους και πήγαν να κρυφτούν στο δάσος.

Μετά ο ληστής έτρεξε όσο µπορούσε και αφού επέστρεψε στον αρχηγό του, του ανέφερε: «στο σπίτι µένει µια τροµακτική γριά µάγισσα η οποία µε άρπαξε και µου γρατσούνισε το πρόσωπο µε τα µακριά της δάχτυλα. Επίσης µπροστά από την πόρτα φιλάει ένας άντρας µε ένα µαχαίρι που µου µαχαίρωσε το πόδι, ενώ στην αυλή είναι ένα µαύρο τέρας που µε χτύπησε µε ένα ξύλινο ρόπαλο! Τέλος πάνω στη σκεπή είναι ένα δικαστής που φώναζε: τον ληστή φέρτε µου τον ληστή.»

Μετά από αυτό οι τέσσερις σύντροφοι κάθισαν στο τραπέζι και έφαγαν µε τόση λαιµαργία σαν να είχανε µείνει νηστικοί εδώ και ένα µήνα. Όταν τελείωσαν µε το φαγητό, έσβησαν τα φώτα και έψαξαν να βρούνε ένα µέρος για να κοιµηθούν, ανάλογα µε τις ανάγκες και την φύση του καθενός τους. Ο γάιδαρος κοιµήθηκε στον στάβλο, ο σκύλος πίσω από την πόρτα, η γάτα πάνω στη εστία της φωτιάς δίπλα από τις στάχτες και ο πετεινός σε ένα δοκάρι της σκεπής. Καθώς ήταν όλοι τους πολύ κουρασµένοι αποκοιµήθηκαν σχεδόν αµέσως.

Από τότε δεν ξανατόλµησαν οι ληστές να επιστρέψουν στο ληµέρι τους και έτσι οι τέσσερις µουσικοί της Βρέµης συνέχισαν να µένουν εκεί.

Όταν πέρασαν τα µεσάνυχτα και οι ληστές είδαν από µακριά ότι δεν υπήρχε πια κανένα φως και ότι όλα ήταν ήσυχα αποφάσισαν να ξανάπανε στο ληµέρι τους. «Δεν θα έπρεπε να το βάλουµε έτσι στα πόδια» είπε ο αρχηγός τους και έστειλε έναν από τους άνδρες του να πάει και να ερευνήσει την κατάσταση. Ο απεσταλµένος

Οι εικόνες του παραμυθιού πάρθηκαν από το Goethezeitportal.

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Εικονογράφηση: Sebastien Νικολάου - http://www.sebdesign.eu/ 26

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

“ΠOIHMATAKI” ▧

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ http://spitistinkamara.wordpress.com

Σήµερα ξύπνησα και νόµιζα πως ήταν Τρίτη. Περπατούσα σαν να ‘ταν Τρίτη, Μιλούσα σαν να ‘ταν Τρίτη, Δούλευα σαν να ‘ταν Τρίτη, Κοιµόµουνα σαν να ‘ταν Τρίτη, Έγραφα σαν να ‘ταν Τρίτη, έτρωγα σαν να ’ταν Τρίτη, άκουγα µουσική σαν να ‘ταν Τρίτη, και όταν το βράδυ κοίταξα το ηµερολόγιο και είδα πως είναι Τετάρτη, πέθανα απ’ τον φόβο µου. Κέρδισα ή έχασα µια µέρα; ◈

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

THE SENSE OF AN ENDING ▧

ΤΟΥ LIBROFILO http://www.librofilo.blogspot.com

«Αντιλαµβάνοµαι ξαφνικά πως αυτή είναι ίσως µία από τις διαφορές ανάµεσα στη νιότη και την προχωρηµένη ηλικία: όταν είµαστε νέοι, εφευρίσκουµε ένα διαφορετικό µέλλον για τον εαυτό µας· όταν γεράσουµε, εφευρίσκουµε κάποιο διαφορετικό παρελθόν για τους άλλους.» Γύρω από την µνήµη και τον τρόπο που ζούµε και κατασκευάζουµε την ιστορία της ζωής µας, την δικιά µας «παραµυθία», περιστρέφεται το υπέροχο µυθιστόρηµα ωριµότητας «ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΕΛΟΣ» («The sense of an ending»), του µεγάλου Βρετανού συγγραφέα Julian Barnes (Αγγλια, 1946), (Εκδ. Μεταίχµιο, µετάφρ. Θ.Σκάσσης, σελ.210), το οποίο συγκινεί µε το εξαιρετικό του ύφος και την λεπτοδουλεµένη και αριστοτεχνική του πλοκή, η οποία ξεδιπλώνεται ήρεµα και χαλαρά για να κορυφωθεί στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Το µυθιστόρηµα ξεκινάει µε την ιστορία µιας παρέας στις τελευταίες τάξεις του σχολείου στο Λονδίνο. Ο Τόνι (αφηγητής και ήρωας της ιστορίας), ο Άλεξ, ο Κόλιν προσπαθούν να ξεχωρίσουν από τη µάζα, µε το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες. Ένας καινούριος συµµαθητής τους, ο Έιντριαν θα τους τραβήξει τη προσοχή και θα τον εντάξουν στην παρέα τους. Ο νεοφερµένος σύντοµα θα µονοπωλήσει το ενδιαφέρον αυτών αλλά και των καθηγητών τους, µε

την µελαγχολική και ξεχωριστή του προσωπικότητα. Μακρές και ατέρµονες συζητήσεις, ερωτικές ανησυχίες, εφηβικοί προβληµατισµοί απασχολούν την παρέα. Τελειώνουν το σχολείο, οι τρεις από τους τέσσερις θα πάνε στο πανεπιστήµιο, ο Τόνι θα σπουδάσει Ιστορία στο Μπρίστολ, µόνο όµως ο Έιντριαν θα πάρει υποτροφία για το ξακουστό Καίµπριτζ. Ο Τόνι θα γνωρισει την Βερόνικα, και θα συνάψει την πρώτη του ερωτική σχέση, όχι τροµερά πράγµατα βέβαια – «Καλά θα πείτε, και η περίφηµη δεκαετία του ’60; Ναι, αυτή ίσχυε µόνο για µερικούς και µόνο σε ορισµένες περιοχές της χώρας.» µια ιδιόρρυθµη κοπέλα που τον έχει «µια στο κρύο και µια στη ζέστη» µε τη συµπεριφορά της, ενώ ένα Σαββατοκύριακο στους γονείς της θα αποτελέσει µια δραµατική εµπειρία για τον ήρωα µας. Μετά από λίγο καιρό, το ζευγάρι χωρίζει και η Βερόνικα «τα φτιάχνει» µε τον Έιντριαν, που είναι πιο κοντά στις «προδιαγραφές» που θέτει, αφού σπουδάζει στο Καίµπριτζ και το µέλλον του προβλέπεται λαµπρό. Έτσι χάνονται και οι δύο από τη ζωή του Τόνι, αλλά 2-3 χρόνια αργότερα και καθώς εκείνος γυρίζει από ένα µακροχρόνιο ταξίδι στις Η.Π.Α. µαθαίνει ότι πριν λίγο καιρό, ο Έιντριαν αυτοκτόνησε κόβοντας τις φλέβες του µέσα στη µπανιέρα, έχοντας φροντίσει από πριν να ενηµερώσει τους πάντες για την ενέργειά του.

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

Στο δεύτερο µέρος του βιβλίου, πολλά χρόνια αργότερα (στις µέρες µας πλέον), ο Τόνι είναι ένας εξηντάρης συνταξιούχος που απολαµβάνει την ηρεµία και ασφάλεια της πολύ τακτοποιηµένης ζωής του. Διαζευγµένος (για λόγους που κανείς – ούτε καν ο ίδιος δεν κατάλαβε ποτέ) από την Μάργκαρετ, και µε την κόρη του Σούζαν να έχει ήδη την δικιά της οικογένεια, αφήνει τις µέρες να κυλάνε, ώσπου ένα γράµµα από έναν δικηγόρο του αλλάζει τη ζωή. Έχει γίνει κληρονόµος ενός µικρού χρηµατικού ποσού, από την πρόσφατα αποθανούσα µητέρα της Βερόνικα – µε την οποία δεν είχε ειδωθεί ποτέ παρά µόνο εκείνο το βασανιστικό Σ/Κ. Εκτός αυτού όµως, το πιο σηµαντικό που του αφήνει η θανούσα είναι και ένα σηµείωµα που του λέει ότι υπάρχουν και κάποια έγγραφα του Έιντριαν που θα έπρεπε να έρθουν στην κατοχή του Τόνι. Μόνο που τα έγγραφα αυτά λείπουν από τον φάκελο – τα έχει στην κατοχή της η Βερόνικα, η παλιά του ερωµένη (και από χρόνια λησµονηµένη) και µετέπειτα σύντροφος µέχρι τον θάνατο του Έιντριαν, η οποία όµως µόλις εκείνος προσπαθεί να επικοινωνήσει µαζί της, είναι τελείως αρνητική στην επικοινωνία της µαζί του - αρνείται δε την ύπαρξή των εγγράφων αυτών…

φανταστείς τον εαυτό σου να κοιτάει πίσω από εκείνο το σηµείο στο µέλλον. Να µαθαίνει τα νέα συναισθήµατα που φέρνει ο χρόνος. Να ανακαλύπτει, για παράδειγµα, ότι καθώς λιγοστεύουν οι µάρτυρες της ζωής σου, υπάρχει λιγότερη επιβεβαίωση και κατά συνέπεια βεβαιότητα ως προς το τι είσαι και τι ήσουν. Ακόµη κι αν έχεις τηρήσει επιµελώς αρχείο – λόγια, ήχους, εικόνες -, µπορεί να διαπιστώσεις ότι έχεις προβεί σε λάθος αρχειοθέτηση. Πως ήταν εκείνο που συνήθιζε να αναφέρει ο Έιντριαν; «Ιστορία είναι η βεβαιότητα που δηµιουργείται στο σηµείο όπου οι ατέλειες της µνήµης συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκµηρίωσης.» » Σού’ρχεται στο µυαλό η ατµόσφαιρα από το (εξίσου έξοχο) «Αποµεινάρια µιας µέρας» του (εξίσου σπουδαίου) Καζούο Ισιγκούρο. Πράγµατα που θα µπορούσαµε να είχαµε κάνει, να είχαµε πει και χάσαµε (δια µιας και παντός) την ευκαιρία. Κινήσεις που κάναµε λάθος στο παρελθόν από µια παρόρµηση της στιµής, λόγια που είπαµε, εικόνες φαινοµενικά άσχετες που έρχονται στη µνήµη θυµίζοντας µας καταστάσεις. Μια κουβέντα, ένα βλέµµα, µια χειρονοµία, ένα γεγονός που καρφώθηκε στο κεφάλι µας και δεν λέει να φύγει – άνθρωποι που γνωρίσαµε για µια µέρα και επανέρχονται στη ζωή µας λες και δεν είχαν φύγει ποτέ. Ο Μπαρνς εκπληκτικός στυλίστας της γραφής, είναι ιδανικός να αναπαριστά εικόνες, να περιγράφει λεπτοµέρειες µικρές και «ασήµαντες» – ένα τραγούδι που τυχαία ο ήρωας θυµάται, µια συζήτηση στην «τραµπαλιστή» γέφυρα που οδηγεί στην Tate gallery, η απροσδιόριστη φρίκη που νιώθει ο ήρωας όταν ζαλισµένη και «µπαϊλντισµένη» από τις ανασφάλειες και την αφέλειά του, η πρώην σύζυγός του Μάργκαρετ, όταν της εξιστορεί τα γεγονότα και την ρωτάει τι πρέπει να κάνει, γυρίζει και του λέει «Τόνι, αποδώ και πέρα είσαι µόνος σου.»

Το µυθιστόρηµα έχει µια ιδιαίτερα µελαγχολική ατµόσφαιρα διανθισµένη όµως µε πολλές πινελιές χιούµορ. Η «ανάλαφρη» αφήγηση του Μπαρνς, µεταφέρει στον αναγνώστη µια αίσθηση ηρεµίας και υποδόριας χαλαρότητας, η οποία όµως διαταράσσεται από σοφά ενσωµατωµένες στο κείµενο, που ρέει σαν ποτάµι, προτάσεις ανυπέρβλητης γοητείας και σοφίας που σε κάνουν να επιστρέψεις σ’αυτό που µόλις διάβασες δυό και τρείς φορές. Εξάλλου κάπου διάβασα ότι το βιβλίο είναι «τεχνητά σύντοµο» διότι σε αναγκάζει να το ξαναδιαβάσεις σχεδόν ολόκληρο µετατρέποντάς το, ένα ουσιαστικά πυκνό και πολυσέλιδο µυθιστόρηµα.

Το «Ένα κάποιο τέλος» δεν είναι κάποιο µεταµοντέρνο µυθιστόρηµα, ούτε εκπλήσσει µε την πρωτοτυπία της γραφής του. Κάποιος θα µπορούσε να προσάψει στον συγγραφέα «ηθικολογία» ή ακόµα και «φλυαρία». Θα µπορούσες να το χαρακτηρίσεις µε µεγαλύτερη ασφάλεια, «φιλοσοφικό µυθιστόρηµα». Πάνω απ’όλα όµως είναι ένα βαθιά ανθρώπινο βιβλίο, µε χαρακτήρες ευάλωτους και συνηθισµένους – που µπορούν να είναι άγιοι και απατεώνες, καλοί και κακοί την ίδια στιγµή, που προσπαθούν ακόµα και στα γεράµατα να καταλάβουν τον εαυτό τους. Είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του µεγάλου συγγραφέα που δίκαια απέσπασε το βραβείο Man Booker το 2011 και που όπως αναφέρω παραπάνω σε «αναγκάζει» τη στιγµή που φτάνεις στην τελευταία του σελίδα, να το ξαναδιαβάσεις από την αρχή. ◈

«Αργότερα στη ζωή περιµένεις να ξεκουραστείς λιγάκι – έτσι δεν είναι; Πιστεύεις ότι σου αξίζει. Εγώ πάντως έτσι πίστευα. Τότε όµως αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι δουλειά της ζωής δεν είναι να επιβραβεύει την αξία. Επίσης, όταν είσαι νέος, νοµίζεις ότι µπορείς να προβλέψεις τις πιθανές οδύνες και τη θλίψη που µπορεί να φέρει η ηλικία. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου µόνο, χωρισµένο, χήρο· τα παιδιά να µεγαλώνουν µακριά σου, τους φίλους να πεθαίνουν. Φαντάζεσαι την απώλεια της κοινωνικής θέσης σου, την απώλεια της επιθυµίας – και του να είσαι επιθυµητός. Μπορεί να πας και πιο πέρα και να αναλογιστείς τον δικό σου θάνατο που πλησιάζει, έναν θάνατο τον οποίο, όποια συντροφιά κι αν έχεις µαζέψει γύρω σου, πρέπει να αντιµετωπίσεις µόνος. Όλα αυτά όµως γίνονται κοιτώντας µπροστά. Εκείνο που δεν µπορείς να κάνεις είναι να κοιτάξεις µπροστά και µετά να

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ANIMA

CANDY CANDY η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα των “κοριτσίστικων” manga

▧

TOY GIL GALAD teotihoacan@msn.com

Ήταν ένα ακόµα από εκείνα τα καλοκαίρια που θα παραθερίζαµε οικογενειακώς στο εξωτικό Κρυονέρι του νοµού Αρκαδίας. Εγώ µερικών λίγων Μαΐων κατενθουσιασµένος που θα πήγαινα στο µέρος που το κρύο νερό, η καταπληκτική µακαρονάδα και η διαµονή στη σκηνή θα µε γέµιζαν όσο τίποτε άλλο. Ήταν ακόµα εκείνη η εποχή που η µια εβδοµάδα σου φαινόταν ότι διαρκούσε µήνες.

καρφωµένα στο γυαλί. Αν αναρωτιέστε πως τα θυµάµαι όλα αυτά, η απάντηση είναι πως το ένα από τα δυο κορίτσια που επέβαλε το τι θα δούµε ήταν η αδερφή µου. Φανατική όσο δεν πήγαινε, µε περιοδικό, αυτοκόλλητα κτλπ. Η Κάντυ Γουάιτ Άρντλεϋ (σκέτο Κάντυ τη λέγανε), ήταν µια ξανθιά φακιδοµύτα που µου έσπαγε τα νεύρα µε το κλάµα της. Πραγµατικά περίµενα χρόνια µέχρι να µου δοθεί η ευκαιρία να κράξω αυτό το µαρτύριο των αγοριών. Αυτή την τηλεοπτική φυλακή στην οποία τα κορίτσια και η µανάδες µας που παρίσταναν ότι δεν το κοιτούσαν, αλλά σα γνήσια σαπουνόπερα ήξεραν απέξω, µας επέβαλαν να βλέπουµε. Πάµε πάλι όµως τώρα γιατί έχω κι ένα χρέος απέναντι στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό.

Ένα λοιπόν µεσηµέρι εκείνης της –επαναλαµβάνω πολύ παλιάς- χρυσής εποχής στη µοναδική τηλεόραση που υπήρχε σε µεγάλη ακτίνα από το µέρος που είχαµε στήσει τη σκηνή µας ένα τσούρµο από παιδιά κάθε ηλικίας µαζευόταν την ίδια πάντα ώρα µετά τη θάλασσα και το φαγητό για να παρακολουθήσουν «παιδικά». Φυσικά τη διαµάχη ανάµεσά µας για το τι θα παρακολουθήσουµε την κέρδιζαν τα κορίτσια γιατί τα δυο µεγαλύτερα παιδιά ήταν κορίτσια άρα, ήταν υποχρέωση να ακολουθήσουµε.

Η Κάντυ ήταν µια ξανθιά όµορφη κοπέλα, ορφανή, που ανατράφηκε στο ορφανοτροφείο «Το Σπίτι του Μικρού Αλόγου» στη λίµνη Μίσιγκαν των Ηνωµένων Πολιτειών. Εξαιρετικά αγαπητή από το σύνολο του περιβάλλοντος της µιας και η καλή της η καρδιά δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο, όπως και η ιστορία της. Βρέθηκε σε ένα καλάθι µέσα, µαζί µε την Άννυ, τη φίλη της, στα σκαλιά του ορφανοτροφείο. Ένα µέρος που θα ήταν πάντα το σπίτι της, η κυρία Πόνυ κι η αδελφή Μαρία η οικογένειά της και τα ιδανικά µε την οποία τη µεγάλωσαν, ο άξονας γύρω από τον οποίο θα γυρνούσε όλη η ζωή της.

Έτσι λοιπόν για πρώτη φορά έρχοµαι σε επαφή µε τα «κοριτσίστικα» manga που αποτελούν ολόκληρη κατηγορία στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Shōjo manga λοιπόν. Ποιο ήταν; Μα φυσικά ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς των Shōjo (σουτζο) ή µάλλον βασίλισσα, το «Candy Candy». Ένα manga γραµµένο το 1975 που µε τα 115 επεισόδια του anime, είχε προκαλέσει πανικό ανάµεσα στο παιδικό (κι όχι µόνο) κοινό παγκοσµίως. Φυσικά έφτασε και στην άκρη της χερσονήσου του Αίµου σε έντυπη µορφή από τις εκδόσεις «Ταταρη» την περίοδο 1986-1989 µετά την τροµερή επιτυχία που είχε το anime που προβλήθηκε από την κρατική τηλεόραση την περίοδο 1984-1987. Ένα επεισόδιο την εβδοµάδα διάρκειας 25 λεπτών και χιλιάδες µικρά µατάκια

Η Κάντυ πάντα θα γύριζε µετά τις περιπέτειές της εκεί, για να βρει τη χαρά της ζωής και να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που αντιµετώπιζε. Η Κάντυ γύρισε πολλά σπίτια και εργάστηκε σε αυτά. Αντιµετώπισε τους πλούσιους µε τις ξιπασµένες (αγαπηµένη λέξη του

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ANIMA

anime)κακοµαθηµένες κόρες και τις ακόµη πιο υστερικές γκουβερνάντες. Αντιµετώπισε την καχυποψία και την υπεροψία των πλουσίων απέναντι στους φτωχούς. Αλλά πάντα τα ιδανικά της, η καλή της ψυχή και το χαµόγελο βοηθούσαν και την ίδια και τους γύρω της να κάνουν την υπέρβαση. Μέσα από τα πολλά δεινά της ζωής της θα αποφασίσει, µεγάλη πια πως θα ζητήσει την ανάκληση της υιοθεσίας της από την οικογένεια Άρντλεϋ, που της έκανε της ζωή δύσκολη, θα εγκαταλείψει το σχολείο και την υψηλή κοινωνία στην οποία προσπαθούσαν µε το ζόρι να εντάξουν και θα ακολουθήσει αυτό που πίστευε ότι είναι το ιδανικό γι’ αυτήν, να βοηθά τους ανθρώπους. Η Σχολή Νοσοκόµων είναι ο επόµενος σταθµός της όπου

κερδίζει τις εντυπώσεις και οι εκεί υπεύθυνοι τη στέλνουν στο Σικάγο σε µια καλύτερη σχολή για να πετύχει το όνειρό της. Ο Πρώτος Παγκόσµιος Πόλεµος ήδη έχει ξεσπάσει στην Ευρώπη και η Αµερικανική κοινωνία θα επηρεαστεί εξίσου (λέµε τώρα). Στην ασφάλεια της θα γυρίσουν κι όλοι οι παλιοί φίλοι και γνωστοί της Κάντυ όπου θα τους συναντήσει και θα εµπλακεί σε νέες περιπέτειες. Το σπίτι της κυρίας Πόνυ όµως θα είναι πάντα µα πάντα εκεί… ◈

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

SAUVE QUI PEUT (LA VIE) η δεύτερη “πρώτη” ταινία του Jean-Luc Godard

▧

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ 24fpsverite@gmail.com http://24fpsverite.wordpress.com

Η καλλιτεχνική πορεία του Jean-Luc Godard στα τέλη της δεκαετίας του 60 και µετά το τυπικό τέλος της Nouvelle Vague είχε πολλές αλλαγές. Έχοντας ως τελευταία κινηµατογραφική του ταινία το Weekend (1967), ο σκηνοθέτης εγκαταλείπει τις εµπορικές ταινίες και συµµετέχει στην Μαρξιστική πειραµατική οµάδα Dziga Vertov. Αργότερα, µαζί µε την σύζυγό του Anne-Marie Miéville, θα στραφεί σε νέα µέσα παραγωγής όπως το video και την τηλεόραση. Το 1979 αποφασίζει να επιστρέψει στον κινηµατογράφο µε το Sauve Qui Peut (La Vie) (Ο Σώζον Εαυτόν Σωθήτω). Η ταινία τελικά βγήκε στις αίθουσες το 1980 ενώ ο τίτλος που της δόθηκε στην Βρετανική έκδοση ήταν Slow Motion λόγω της νέας τεχνικής που χρησιµοποιούσε. Η ταινία συµµετείχε στο Φεστιβάλ Καννών της ίδιας

χρονιάς και ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα. Η ιστορία είναι άκρως ελλειπτική και δεν ακολουθείται κάποια φόρµα στην αφήγησή της παραµένοντας µη γραµµική. Ασχολείται µε τρεις διαφορετικούς ήρωες, οι ζωές των οποίων βρίσκονται σε µία κρίσιµη φάση και ταυτόχρονα εµπλέκονται µεταξύ τους. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Paul Godard (Jacques Dutronc) ένας τηλεοπτικός σκηνοθέτης που βρίσκεται σε πτώση επαγγελµατική και προσωπική. Οι σχέσεις του µε την πρώην γυναικά του αλλά και την έφηβη κόρη του είναι τεταµένες. Τα πράγµατα χειροτερεύουν όταν η συνεργάτης και ερωµένη του Denise (Nathalie Baye) θέλει να εγκαταλείψει το διαµέρισµά τους και τον ίδιο και να µετακοµίσει σε ένα χωριό για να βελτιώσει την ζωή της. Στη θέση της θα

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

πάει η Isabelle Rivière (Isabelle Huppert), που έχει φύγει από την επαρχία για να γίνει πόρνη.

χρόνια επιστρέφει στην Ελβετία για να γυρίσει εκεί µία µεγάλου µήκους ταινία. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δίνει το όνοµα του πατέρα του Paul, στο ήρωα του. Η αλλαγή περιβάλλοντος φαίνεται και στα πλάνα του αφού για πρώτη φορά είναι τόσο έντονη η παρουσία της φύσης. Στο τεχνικό κοµµάτι ο Godard συνεχίζει να θέλει να είναι συµµέτοχος σε ότι νέο υπάρχει. Σε αυτή την ταινία εφαρµόζει σε φιλµ την τεχνική του slow motion που είχε ήδη εξερευνήσει στις video παραγωγές του. Η αρχική ιδέα της χρήσης του ήταν µία αναφορά στον πρωτοπόρο φωτογράφο Eadweard Muybridge. Στις στιγµές που η ένταση και η δράση κορυφώνονται ο JLG προτιµά να τις παγώσει και να αποσυνθέσει την δυναµική των εικόνων του µε αργές κινήσεις. Με αυτόν τον τρόπο τους προσδίδει µία πιο αναλυτική µατιά που καθυστερεί ή και σταµατά την φυσική κίνηση αλλά ταυτόχρονα δίνει χρόνο για µία πιο έντονη και λεπτοµερή εξέταση του πλάνου. Αυτή η νέα τεχνοτροπία του δίνει µία επιπλέον δυνατότητα διαχείρισης των εικόνων του. Έτσι κάθε στιγµή που ενέχεται ο “κίνδυνος” ο θεατής να ταυτιστεί ή να εµπλακεί πιο έντονα συναισθηµατικά µε αυτό που βλέπει, ο σκηνοθέτης φροντίζει να του θυµίσει πως τίποτα δεν συµβαίνει σε αληθινό χρόνο και πως ο ίδιος µπορεί και παρεµβαίνει όποια στιγµή θέλει στη ροή του. Επιτυγχάνει µε αυτό τον τρόπο µια πιο άµεση απόδοση της αγαπηµένης του µπρεχτικής αποστασιοποίησης που θα ενταθεί περισσότερο στα επόµενα έργα της ίδιας δεκαετίας.

Ο Godard µπορεί να απείχε πρακτικά από τον κινηµατογράφο για σχεδόν µία δεκαετία αλλά αυτό δεν τον εµποδίζει να επιστρέψει στη γνωστή σε αυτόν και στους θεατές του θεµατολογία. Το Sauve Qui Peut (La Vie) είναι η φυσική συνέχεια όλων όσων τον απασχολούσαν στα τέλη της δεκαετίας του 60, άλλωστε δεν φαίνεται να υπάρχουν δραµατικές αλλαγές στο πέρασµα του χρόνου. Τότε ήρωες του ήταν τα παιδιά του Μαρξ και της Coca-Cola, τώρα τα “παιδιά” ενηλικιώθηκαν, ο Μαρξ αντικαταστάθηκε από τον Μάο και η όποια πολιτικοποίηση ξεπλύθηκε από τον αναλλοίωτο καπιταλισµό της Coca-Cola. Στο πρωταγωνιστικό του alter ego βάζει έναν pop rock τραγουδιστή της δεκαετίας του 60 τον Jacques Dutronc και έτσι η σύνδεση γίνεται ακόµα πιο συνειδητή. Στην ουσία ο Paul εκφράζει την αποτυχηµένη νέα µπουρζουαζία που προήλθε από τα αποκαΐδια της πολιτικής επαγρύπνησης των προηγούµενων ετών. Ο Paul δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται για κανέναν, φαινοµενικά άψογος, ασχολείται µόνο µε τον εαυτό του και βρίσκει εύκολη διέξοδο στο σεξ. Με την Isabelle ο σκηνοθέτης επιστρέφει στην πορνεία, κεντρικό θέµα στο Vivre Sa Vie (1962) και στο 2 ou 3 Choses Que Je Sais D' Elle (1967). Ισχύουν ακόµα οι ίδιοι απλοί κυνικοί κανόνες που οδηγούν µία γυναίκα στην εκπόρνευση από το να εργαστεί οπουδήποτε άλλου που είναι λιγότερο προσοδοφόρο. Κανένας ιδεαλισµός, ψυχρή επαγγελµατική προσφορά υπηρεσίας, οικονοµικές διαπραγµατεύσεις, εχεµύθεια, ταπείνωση, ανάγκη κάλυψης επιθυµιών και καλύτερου επιπέδου διαβίωσης. Όπως σε κάθε δουλειά άλλωστε. Ακόµα και η θεωρητικά αθώα Denise κρίνεται ένοχη. Η φυγή της δεν αποσκοπεί σε ένα γενικότερο καλό αλλά αποκλειστικά στην προσωπική της ικανοποίηση. Προτιµά να γλυτώσει από τα επαγγελµατικά και προσωπικά της προβλήµατα παρά να τα λύσει και να τα αντιµετωπίσει ουσιαστικά. Η εγκατάλειψη είναι η λύση που δίνει. Είναι και αυτή στον ίδιο βαθµό πνιγµένη στον ατοµισµό της. Όλες οι ιδεολογίες πλέον έχουν εκλείψει και υπάρχει µόνο µία, ο εναλλακτικός τίτλος της ταινίας, Σώσε τον Κώλο σου.

Είναι λογικό πως µετά από 30 χρόνια η τεχνολογική καινοτοµία του slow motion να φαντάζει απαρχαιωµένη αυτό όµως δεν αφαιρεί τίποτα από την ταινία που παραµένει σύγχρονη θεµατικά. Η µεταγιάπικη σύγχρονη κοινωνία δεν δείχνει ακόµα έντονα σηµάδια αλλαγής. Η συλλογικότητα όπως αυτή εκφράστηκε στην εποχή του Godard δείχνει ακόµα ξεχασµένη. Η εκπόρνευση πνευµατική και σωµατική είναι µία φυσική συνέπεια που τυγχάνει χαλαρής αντίστασης. Όπως λέει ο “αυτεπάγγελτος” νταβατζής της Isabelle, “Κανείς δεν είναι ανεξάρτητος, µόνο οι τράπεζες, αλλά αυτές είναι δολοφόνοι.” Ο Jean-Luc Godard είχε δηλώσει πως το Sauve Qui Peut (La Vie) είναι η δεύτερη πρώτη του ταινία, και ισχύει αφού µε αυτή ξεκινά ένας νέος κινηµατογραφικός κύκλος για τον ίδιο.

Ο Godard εκτός από την επιστροφή σε καλλιτεχνικό επίπεδο, κάνει και µία νέα αρχή στη ζωή του. Μετά από 20

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

8½

(EIGHT AND A HALF) TOY FEDERICO FELLINI / 1963, DVD ΠΕΡΙΟΧΗΣ 2, PAL 16:9, B & W, ENGLISH SUBTITLES, NOUVEAUX PICTURES ▧

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΕΧΡΗ kechrisdim@windtools.gr

Μια από τις πιο περιεκτικές και ταυτόχρονα αφηρηµένες ταινίες στην ιστορία του παγκόσµιου κινηµατογράφου, το 8 ½ είναι µια τολµηρή µελέτη της διαλεκτικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάµεσα στα προβλήµατα και τα καλλιτεχνικά αδιέξοδα που αντιµετωπίζει ένας δηµιουργός (εν προκειµένω σκηνοθέτης) και στα προσωπικά του βιώµατα (εν προκειµένω την ερωτική του ζωή και τα παιδικά του χρόνια) µε πανταχού παρόντα ως µπαλαντέρ το υποσυνείδητο και τις αναµνήσεις.

παραγωγό ο οποίος έχει δαπανήσει τεράστια οικονοµικά ποσά για τα γυρίσµατα, δέχεται αρκετά αυστηρή κριτική από τον συγγραφέα Daumier (Jean Rougeul) για το σενάριο, καθώς και πολιορκία από τους δηµοσιογράφους που ζητούν επίµονα πληροφορίες για τη νέα ταινία. Ο Guido βρίσκεται στο µάτι του κυκλώνα, όλοι περιµένουν κάτι από αυτόν, οι αγωνίες του και οι φόβοι του διογκώνονται και η µόνη του ελπίδα είναι η καταβύθιση στον κόσµο των ονείρων.

Ένας διάσηµος σκηνοθέτης, ο Guido( Marcello Mastroianni), ετοιµάζει τη νέα του ταινία και βρίσκεται σε µια ιδιαίτερα κρίσιµη καµπή της σταδιοδροµίας του, καθώς νιώθει ότι ξέµεινε από έµπνευση και βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην απραξία. Οι εφιάλτες του πυκνώνουν και µετά από υπόδειξη των γιατρών αποφασίζει να χαλαρώσει για ένα διάστηµα σε µια κοντινή πόλη µε ιαµατικά λουτρά. Ωστόσο, τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν και εκεί δεν τον αφήνουν να ησυχάσει καθόλου. Στη λουτρόπολη καταφθάνει η σύζυγος του Luisa (Anouk Aimee) αλλά και η ερωµένη του Carla (Sandra Milo), κάτι που τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Ταυτόχρονα δέχεται µεγάλη πίεση από τον

Ο Fellini εδώ καταστρατηγεί όλους τους παραδοσιακούς κανόνες της ρεαλιστικής γραµµικής αφήγησης, συγχωνεύει τη φαντασία µε την πραγµατικότητα, πηγαινοέρχεται ανάµεσα στο παρελθόν και το παρόν, στοχάζεται επάνω στο ζήτηµα της καλλιτεχνικής δηµιουργίας, αναζητά της πηγές αυτής καθώς και τους παράγοντες που την αναστέλλουν ή την εµποδίζουν (οικονοµικοί, ηθικοί, ψυχολογικοί, συναισθηµατικοί κτλ.) , µελετά τη διαδικασία της έµπνευσης και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις από τις οποίες αυτή πυροδοτείται (χαρακτηριστική η φράση : ‘’Μια κρίση έµπνευσης ? Και αν δεν είναι περαστικό? Και αν είναι το τέλος ενός απατεώνα χωρίς ταλέντο? ’’), αναγορεύει σε

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

πρωταγωνιστές τους συνειρµούς και ψηλαφεί την πορεία δηµιουργίας ενός σεναρίου. Μεταµορφώνει απλούς καθηµερινούς χώρους και αντικείµενα σε υλικά από τα οποία φτιάχνονται τα όνειρα και µετατρέπει τους απλούς ανθρώπους σε φιγούρες τραγικές, καταραµένες, κωµικές, γκροτέσκ, άγιες, διαβολικές. Προκρίνει ένα µοντάζ το οποίο φαινοµενικά θα µπορούσε να συµπυκνωθεί στη φράση ‘’τρικυµία εν κρανίω’’, καθώς τα όσα προβάλλονται και η σειρά µε την οποία προβάλλονται αντανακλούν τη διανοητική σύγχυση στην οποία έχει περιέλθει ο Guido. Ωστόσο, και το µοντάζ και η ταινία συνολικά αποτελεί ένα έργο πολύ αυστηρά και λεπτοµερώς δοµηµένο, εµφανώς επηρεασµένο από ψυχαναλυτικές θεωρίες, µε συνειδητή έµφαση στο βασικό όπλο του κινηµατογράφου δηλαδή στην ίδια την εικόνα (παρά στο λόγο που αφορά περισσότερο τη λογοτεχνία και το θέατρο). Ο Fellini έχοντας βαθιά γνώση των κανόνων ενός σεναρίου , του πώς λειτουργεί η παραγωγή µιας ταινίας , καθώς και των µέχρι τότε παγιωµένων αισθητικών ορίων έρχεται µε θράσος και τα αποδοµεί εξωτερικεύοντας το τεράστιο ‘’εγώ’’ του δηµιουργού και τοποθετώντας το µε αλαζονεία πάνω από όλα! Αποµακρύνεται από το νεορεαλιστικό ρεύµα και διακηρύσσει το εντελώς προσωπικό, παροξυσµικό , αναρχικό του µανιφέστο.

µπορεί (ή τουλάχιστον φαντασιώνεται ότι µπορεί) µε το µυαλό του και την ενδιαφέρουσα προσωπικότητά του να σαγηνεύσει και να κατακτήσει όποια γυναίκα θελήσει. Μπροστά µας λοιπόν απλώνεται ένα µωσαϊκό διαφόρων τύπων γυναικών οι οποίες λειτουργούν αντιπαραθετικά και συγχρόνως συµπληρωµατικά µεταξύ τους. Έτσι, έχουµε καταρχήν τη σύζυγό του Luisa µια γυναίκα chic, έξυπνη, σοφιστικέ και σοβαρή την οποία αγαπά αλλά µε την οποία δεν υπάρχει πια ούτε επικοινωνία ούτε ερωτικό πάθος. Η Luisa τον ξέρει καλά, είναι αυστηρή κριτής του (και αυτό τον ξεβολεύει) αλλά είναι αφοσιωµένη σε αυτόν και θα βρίσκεται πάντα δίπλα του όσο και αν τη βασανίζει και την παραµελεί. Ο Guido την εκτιµάει και την έχει ανάγκη ως σύντροφο. Ακολουθεί η ερωµένη του Carla, µια κοπέλα επιφανειακή, φτηνή και αφελής, η οποία όµως από τη µία τον χαλαρώνει (από το διανοητικό Γολγοθά που βιώνει) και από την άλλη του εξάπτει τα σεξουαλικά ένστικτα µε την παιχνιδιάρικη διάθεσή της και την προθυµία της να ικανοποιήσει κάθε ερωτική του επιθυµία-φαντασίωση. Παράλληλα, φλερτάρει και ποθεί κάθε θηλυκό που ξέρει να χρησιµοποιεί στοιχειωδώς τα πλεονεκτήµατα της γυναικείας φύσης, ακόµα και αν πρόκειται για τις φιλενάδες των φίλων του! Ξεχωριστή θέση κατέχει η µούσα του (Claudia Cardinale), µια αέρινη, ονειρική φιγούρα που έρχεται και φεύγει, είναι νηφάλια και χαµογελαστή, άνετη, καθησυχαστικά όµορφη και έχει µόνο απαντήσεις, όχι ερωτήσεις και απαιτήσεις από αυτόν. Ενσαρκώνει για αυτόν την ιδεατή γυναίκα που όµως θα παραµένει πάντα

Κεντρικό στοιχείο στο 8 ½ είναι η σχέση του Guido µε τις γυναίκες. Είναι ένας άντρας- ή καλύτερα ένα αρχέτυπο άντρα- ο οποίος πέρα από τη γοητευτική του εµφάνιση,

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

κάτι άπιαστο και µη πραγµατικό. Χαρακτηριστική του πώς σκέφτεται ο Guido για το άλλο φύλο είναι η σκηνή µε το χαρέµι στην οποία είναι ο απόλυτος αφέντης ενός σπιτιού γεµάτου µε όλες τις γυναίκες της ζωής του, πραγµατικές, φανταστικές, αυτές που υπήρξαν στο παρελθόν και αυτές που ενδεχοµένως να υπάρξουν στο µέλλον. Ο Guido τις θέλει όλες. Να τον υπηρετούν, να είναι εκεί για αυτόν, να πραγµατοποιούν τα θέλω του, να τις µαστιγώνει, να τις εξουσιάζει. Πρόκειται για µια φαντασίωση άκρως εγωιστική, εγωκεντρική, σαδιστική και φαλλοκρατική που όµως εκτός του ότι έχει µια τεράστια δόση αλήθειας πηγάζει από µια αθεράπευτη ανασφάλεια (‘’είναι και απαίσιος εραστής, όλο λόγια είναι και µετά πέφτει για ύπνο’’ ακούγεται κατά τη διάρκεια της ανταρσίας). Συγχρόνως κρύβει µια ιδιότυπη τρυφερότητα εκ µέρους του Guido (η οποία φαίνεται και στη σκηνή µε το περίφηµο ‘’και όµως’’ που ξεστοµίζει και το οποίο ακολουθεί ένας ευχάριστος, φανταστικός περίπατος που κάνουν µαζί, συµφιλιωµένες η γυναίκα του και η ερωµένη του). Ο Guido έστω και µε αυτόν τον ακραίο τρόπο εκφράζει ότι είναι λάτρης και δέσµιος του γυναικείου φύλου, αναζητά τη σωτηρία στη Γυναίκα παρόλο που, όπως του λέει η µούσα του, δεν µπορεί να αγαπήσει. Λαχταρά την ευτυχία που για αυτόν συµπυκνώνεται στο ‘’να λες την αλήθεια χωρίς να πληγώνεις κανέναν’’. Είναι ακόµα ένα παιδί που θέλει φροντίδα.

αναµνήσεις από την παιδική του ηλικία, τις σχέσεις του µε τους γονείς του και ειδικά µε τη µητέρα του, τα ανεξίτηλα σηµάδια του καθολικισµού στην ανατροφή του, κάποιες θολές πολιτικές αναζητήσεις, την αγάπη του για τη µουσική και το χορό καθώς και την επιρροή του από το τσίρκο, τα θεάµατα και τους ανθρώπους του. Μην µπορώντας λοιπόν, να βρει κάποια λογική λύσηαπάντηση στα προβλήµατα του ο Guido-Fellini αναµιγνύει σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ όλα τα παραπάνω και καταλήγει στην σχεδόν οργιαστική-διονυσιακή σκηνή του φινάλε, όπου όλος ο εσωτερικός του κόσµος ενσαρκωµένος από διάφορες φιγούρες παρελαύνει χειµαρρωδώς και στήνει ένα ιδιότυπο γαϊτανάκι που ξορκίζει τους φόβους του. Σαν τους ήρωες του τσίρκου λοιπόν, που ακροβατούν ανάµεσα στη χαρά και στη λύπη, φορώντας πότε το ένα και πότε το άλλο πρόσωπο, ο Fellini και το 8 ½ µας δίνουν ένα υπέροχο παράδειγµα του πώς µπορεί να µετουσιωθεί σε γνήσια δηµιουργία η συνειδητοποίηση της ανυπαρξίας λύσης και του πόσο ανακουφιστική µπορεί να γίνει η διαπίστωση της πανταχού παρούσας µοναξιάς του ανθρώπου που δεν ξεπερνιέται ποτέ επί της ουσίας αλλά µόνο διασκεδάζεται παραπλανητικά. Ή αλλιώς µε τα λόγια του Σταντάλ που απήγγειλε ο αυστηρός συγγραφέας ‘’ το µοναχικό εγώ που γυρίζει γύρω από τον εαυτό του στο τέλος πνίγεται από δάκρυα η γέλια’’. ◈

Ιδιαίτερη αξία έχει το γεγονός ότι ο Guido (και κατ’ επέκταση ο Fellini) εµπλέκει ενεργά στο έργο του τις

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

J.A.C.E

▧

ΤΗΣ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ http://to-see-nema.blogspot.gr

maloulito@gmail.com Πηγή: www.cine.gr

Ο J.A.C.E. (Alban Ukaj), παρουσιάζεται απ' όλα τα µέσα µαζικής ενηµέρωσης ως ένας Βορειοηπειρώτης δολοφόνος, που βρέθηκε νεκρός, και σχετίζεται µε διάφορες υποθέσεις λαθροµετανάστευσης, πορνείας και παράνοµης διακίνησης ανθρωπίνων οργάνων. Από τη στιγµή της γέννησής του, ο νεαρός J.A.C.E., θα βρεθεί αντιµέτωπος µ' έναν σκληρό κόσµο. Στα 7 του χρόνια, µπροστά τα µάτια του, θα χάσει ολόκληρη την οικογένειά του και θα έρθει, χωρίς τη θέλησή του, στην Ελλάδα. Έχοντας ορκιστεί στον πατέρα του πως δεν θα µιλήσει, ο J.A.C.E., θα περάσει τη ζωή του σιωπηλός και κατατρεγµένος από τον υπόκοσµο, περιµένοντας τον πατέρα του να έρθει να τον βρει.

µια ελπίδα, να επιστρέψει κάποια στιγµή ο πατέρας του. Καθώς τα χρόνια περνάνε, ο µικρός θα µεγαλώσει, θα πάρει το ψευδώνυµο J.A.C.E. και θα βρεθεί ακόµα πιο βαθιά µπλεγµένος στον κόσµο που του στέρησε την οικογένειά του και την παιδική του ηλικία. Στις πρώτες στιγµές της ζωής του, η βιολογική µητέρα του µικροσκοπικού νεογνού, αγνώστων λοιπών στοιχείων, θα δολοφονηθεί µπροστά στα µάτια του από τον ίδιο τον αδελφό της. Την προστασία του νεαρού παιδιού, θ' αναλάβει η υπόλοιπη οικογένεια και στα 7 του χρόνια θα υποδεχτεί τον πατέρα του, που επέστρεψε απ' την Ελλάδα, µόνιµα πια. Εκείνη τη στιγµή, είναι που θα δούµε τον J.A.C.E. να παρακολουθεί στην τηλεόραση ένα ντοκιµαντέρ µε ελέφαντες, στοιχείο που δίνει στον θεατή την αίσθηση µιας προδιαγεγραµµένης µοίρας, αφού λίγη ώρα αργότερα, το µικρό αγόρι θ' αναγκαστεί να σκοτώσει τον πατέρα του και θα ξεκινήσει µια πορεία, κατά τη

Ο Μενέλαος Καραµαγγιώλης, 13 χρόνια µετά την πρώτη του ταινία µυθοπλασίας, µεγάλου µήκους, παρουσιάζει το δεύτερο αριστούργηµά του, µε πρωταγωνιστή ένα νεαρό αγόρι που µεγαλώνει µέσα στη σιωπή, έχοντας µονάχα 42

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

διάρκεια της οποίας θα λάβει ένα ψευδώνυµο/όνοµα από τα αρχικά "just another confused elephant (ακόµη ένας µπερδεµένος ελέφαντας)".

δραµατική περιπέτεια δράσης, διάρκειας κοντά δυόµιση ωρών, θα µας παρουσιάσει τον κόσµο της παιδικής εκµετάλλευσης, της λαθροµετανάστευσης, των τραβεστί, της πορνείας, των ναρκωτικών, των πουληµένων γιατρών κι αστυνοµικών, τις φυλακές ανηλίκων, αλλά και τον κόσµο της showbiz.

Όπως αναφέρει στον νεαρό άλαλο έφηβο, ο εκπαιδευτής ζώων ενός τσίρκου, "J.A.C.E." ονοµάζουν οι άνθρωποι του τσίρκου, τα µικρά ορφανά ελεφαντάκια, τα οποία µεγαλώνοντας χωρίς οικογένεια γίνονται αρκετά απρόβλεπτα κι αναπτύσσουν σιγά-σιγά µια επιθετική συµπεριφορά. Γι' αυτό το λόγο µαρκάρονται και κάποια στιγµή, όταν ενηλικιωθούν κι εµφανίσουν σηµάδια βίας, θανατώνονται. Όταν ζητά να µάθει τ' όνοµά του, ο µικρός θα δείξει τα αρχικά J.A.C.E. και µ' αυτόν τον τρόπο θα επιλέξει τ' όνοµά του. Ο Καραµαγγιώλης, αναπτύσσοντας σταδιακά ένα χαρακτήρα σύγχρονου ήρωα σ' ένα περιβάλλον καθαρά αντιηρωικό, θα προσπαθήσει να προβάλει πολλά προβλήµατα της σηµερινής κοινωνίας. Μέσα σε µια

Μ' ένα ύφος ντοκιµαντερίστικο και µε µια όµορφη τηλεοπτική χροιά, ο δηµιουργός θα σχηµατίσει εικόνες, µέσα από τις οποίες µιλά µ' έναν ιδιαίτερα ποιητικό τρόπο στον θεατή του, για µια άσχηµη πλευρά της κοινωνίας κι αποπειράται να θίξει κάποια λεπτά, υπαρκτά ζητήµατα που την απασχολούν. Ο υπόκοσµος αποτελείται από ανθρώπους κι αυτούς τους ανθρώπους, καλούς και κακούς, προσπαθεί να εµφανίσει ο Καραµαγγιώλης.

Το στοιχείο που µπορεί να θεωρηθεί από πολλούς ως το ύψιστο ελάττωµα του έργου, είναι η µεγάλη του διάρκεια, σε συνδυασµό µε την ποσότητα των προβληµατικών που

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

αγγίζει αυτό. Κι όντως το "J.A.C.E." είναι µια ταινία που µπορεί να κουράσει ένα µέρος του κοινού που θα πάει απροετοίµαστο. Προσωπικά, όµως, δεν µπορώ να θεωρήσω αδυναµία του έργου µια καθαρή σκηνοθετική επιλογή, η οποία µε άγγιξε.

ξεδιπλώνει το ταλέντο του σ' έναν υπέροχο ρόλο. Η διαρκής παρουσία, επίσης, ενός χριστουγεννιάτικου κλίµατος που φέρνει στο µυαλό οικογενειακές στιγµές ευτυχίας, λειτουργεί µ' έναν άκρως τραγικό κι ειρωνικό τρόπο.

Ο σκηνοθέτης, παρουσιάζοντας έναν χαοτικό κόσµο και εµφανίζοντας στον θεατή τις άπειρες προσλαµβάνουσες, γλιστρώντας από την µια κατάσταση στην άλλη µ' έναν υπέροχο τρόπο, και µε την παράλληλη σιωπή του πρωταγωνιστή, αφήνει τον θεατή να πάρει µαζί του όσα κοµµάτια της ταινίας αντιστοιχούν στην δική του αντίληψη των πραγµάτων.

Για όλους τους κυνηγούς των ελληνικών παραγωγών, είναι µια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε. Για τους σινεφίλ, είναι µια ταινία που θα σας την πρότεινα, τονίζοντάς σας όµως την µεγάλη της διάρκεια, αλλά και την υπερβολή της στη µυθοπλασία. ◈

Μια εξαιρετική ελληνική παραγωγή, στην οποία το κοινό µπορεί να διακρίνει την λεπτοµέρεια και την προσοχή µε την οποία έχει γίνει η σύνθεση κι η ολοκλήρωσή της. Η φωτογραφία κι η µουσική της είναι πανέµορφες κι οι ερµηνείες απίστευτες, µε τον Ιερώνυµο Καλετσάνο να

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JIVE

EASY STARS ALL STARS ▧

TOY ΚΩΣΤΗ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΥ bluemoonprojects2006@gmail.com http://soundcloud.com/bluemoonprojects2006

Οι διασκευές είναι ένα πολύ λεπτό θέµα.Πολλοί όταν αποφασίζουν να το τολµήσουν δεν καταλάβαινουν την ούσια του πράγµατος η οποία είναι να παρουσιάσεις το έργο κάποιου άλλου καλλιτέχνη µέσα απο το δίκο σου πρίσµα.Οι Easy Stars All Stars όµως το έχουν καταλάβει πολύ καλά.Και ειδικά όταν τολµούν να διασκευάσουν αριστουργήµατα όπως το Dark side of the moon, το ΟΚ Computer και το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band τότε κερδίζουν γρήγορα την προσοχή µας.

Με σεβασµό στο αυθεντικό αριστούργηµα των Pink Floyd αλλά µε τον δικό τους πολύ ιδιαίτερο τρόπο.Στη συνέχεια κυκλοφορούν το 2006 το "Radiodread", διασκευή στο "OK Computer" των Radiohead.Και εδώ µας αφήνουν πάρα πολύ ικανοποιηµένους. Ακολουθεί το Until that Day (2008) όπου για πρώτη φόρα περιέχει αυθεντικό δικό τους υλικό και στη συνέχεια το "Easy Star's Lonely Hearts Dub Band" διασκευή του αριστουργήµατος των Beatles. Το να κάνεις µια επιτυχηµένη διασκευή είναι κάτι δύσκολο απο µόνο του.Όταν όµως το καταφέρνεις πάνω σε κλασσικά αριστουργήµατα της rock τότε σίγουρα αξίζεις να βρίσκεσαι στην ελίτ των σηµερινών group. ◈

Οι Easy Stars All Stars είναι µια reggae/dub µπάντα που γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη το 1997.Το line up τους αλλάζει συνεχώς χώρις όµως αυτό να τους επηρεάζει αρνητικά.Πρώτη τους κυκλοφορία το "Dub side of the moon". Ένας rock δίσκος που τον µεταφράζουν σε reggae! Το αποτέλεσµα εκπλήσει.

papadaki.stav@gmail.com

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

papadaki.stav@gmail.com

Members Michael Goldwasser Victor Axelrod aka Ticklah Patrick Dougher Victor Rice

Picks "Money" "Electioneering" "Lucy in the Sky with Diamonds"

ayout

Layout

ww.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JIVE

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΕΓΚΛΗΣ ή Ted Reglis

Λογότυπο από Σταύρο Κυπραίο - http://faze.gr/

▧

Fictional Music Themes Project Συνθέσεις Μουσικής Κινηµατογράφου Αν και στα χρόνια είναι νέος, στη µουσική γραφή του εντοπίζει κανείς µια εµπειρία. Την εµπειρία όχι µόνο στο χειρισµό της νότας , αλλά στο πώς θα µεταφράσει την αγωνία, το φόβο, την εξερεύνηση, την απώλεια, τον έρωτα , ένα βροχερό πρωινό, ακόµη και το τίποτα σε µελωδία.Μήπως αυτό δεν ορίζεται ταλέντο; Να µπορείς να µεταφράσεις τις στιγµές και τα συναισθήµατα µέσω της τέχνης σου; Ξεκίνησε από πολύ µικρός, µε σπουδές κλασσικού πιάνου, µιας που µια βάση είναι απαραίτητη για να µπορέσει κάτι να εξελιχθεί. Η αντίληψη της µουσικής , τον οδήγησε µε ευκολία να πραγµατοποιεί ενορχηστρώσεις , τόσο ως προσωπικά projects, όσο και για συλλογικά. Έχει ήδη συµµετάσχει στην

OTICONS Ensembe παίζοντας, διασκευάζοντας και ενορχηστρώνοντας µουσική κινηµατογράφου, στους ¨Εν Μία Νυκτί¨ και στο σχήµα της Φιντέ Κοκσάλ συµµετέχοντας ενεργά στη διαµόρφωση του µεσογειακού τους ρεπερτορίου. Ο Θοδωρής Ρέγκλης έχει συνθέσει µουσική για ταινίες µικρού µήκους, για παιχνίδια (games),για ραδιοφωνικά σπότ,για διαφηµίσεις και καµπάνιες εγχώριου και διεθνούς προσανατολισµού. Σε αυτό όµως που το αυτί στάθηκε και οδηγηθήκαµε στο να παρουσιάσουµε τη µουσική παραγωγή του είναι ένα από τα προσωπικά του εγχειρήµατα: το Fictional Music Theme Project. Διαβάζοντας το σενάριο µιας 48

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JIVE

Εικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας - Dinerror86@gmail.com

προσεχούς ταινίας και λαµβάνοντας υπ όψιν το σκηνοθέτη και το casting ,δίχως να έχει δει ένα κινηµατογραφικό καρέ , αναλαµβάνει να ντύσει µουσικά την εκάστοτε ταινία. Εµείς ακούσαµε πρώτα τη συλλογή του µε τίτλο ¨Fictional Music Themes Vol 1¨ που διατίθεται στο διαδίκτυο και ύστερα µάθαµε και για ‘’Fictional Music Themes Vol2¨. Κρίνοντας όσο αυστηρά κρίνει ένας σινεφίλ , ο Ted Reglis, κατορθώνει µε µεγάλη επιτυχία τις περισσότερες φορές να διαµορφώσει το κλίµα που πράγµατι θα ταίριαζε στην ταινία από την οποία εµπνέεται. Μερικά από αυτά που ξεχωρίσαµε είναι: Abraham Lincoln-Vampire Hunter,Wettest Country, Prometheus, Silence, Lincoln.

Δε θα πούµε περισσότερα, δε µας αρκεί ένα κείµενο, µιας που δραστηριοποιείται συνεχώς. Μπορείτε να µάθετε για αυτόν ακούγοντας τις µουσικές του και όχι από τα δικά µας λεγόµενα(www.tedreglis.com) . Τα Albums µε τα Fictional Music Themes βρίσκονται εδώ: http://www.youtube.com/playlist? list=PL7E10625EE935C248

Πότε σκοτεινός, πότε πιο φωτεινός, άλλοτε πιο ηλεκτρονικός ,άλλες φορές πιο ορχηστρικός , η µελωδία είναι αυτή που υπογραµµίζει τα έργα του είτε πρόκειται για soundtrack , είτε για µουσικό θέµα διαφήµισης.

Αναµένουµε τις διασκευές κινηµατογραφικών θεµάτων σπουδαίων ταινιών για κιθάρα και πιάνο που ετοιµάζει. ◈ 49

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

SONGS FOR KOMMENO ▧

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗ http://thodorosexintaris.blogspot.gr/ t_exintaris@yahoo.com

Με ξενόγλωσσο τίτλο λόγω διεθνούς κυκλοφορίας αλλά και λόγω µη ελληνικής εταιρείας, της intact, αυτή η µουσική συνάντηση εξαιρετικών µουσικών έχει µουσικό, προφανώς, αλλά και πολιτικό και ιστορικό ενδιαφέρον.

Έµεινε πολλές περισσότερες µέρες από όσες είχε σχεδιάσει, βλέποντας, µαθαίνοντας, συζητώντας, ακούγοντας. Την επόµενη χρονιά ήρθε µε το συγκρότηµά του. Το 2010, στις 16 Αυγούστου, έγινε επίτιµος δηµότης Κοµµένου «για την ευαισθησία και το ενδιαφέρον που έδειξε… και για τον αγώνα στον οποίο τάχθηκε στο πλευρό µας».

Το Κοµµένο είναι ένα µικρό χωριό κοντά στον Αµβρακικό κόλπο. Στις 16 Αυγούστου του 1943, τις πρώτες πρωινές ώρες, 120 γερµανοί στρατιώτες µπήκαν στο χωριό ενώ όλοι οι κάτοικοι βρισκόταν στα κρεβάτια τους µετά από έναν γάµο και το γλέντι που ακολούθησε. Η απάνθρωπη τιµωρία για αντάρτες που εθεάθησαν στο χωριό και όχι για αντίποινα νεκρών γερµανών στρατιωτών: δολοφονήθηκαν 317 άνθρωποι µεταξύ των οποίων 13 βρέφη, 29 παιδιά κάτω των 4 ετών, 42 παιδιά κάτω των 10 ετών, 97 έφηβοι κάτω των 15 ετών, 14 ηλικιωµένοι άνω των 65. Μεταξύ των νεκρών βρισκόταν και το νέο ζευγάρι, η νύφη ακόµα µε το νυφικό της. Στη συνέχεια οι στρατιώτες περίµεναν, µέσα στο γεµάτο πτώµατα χωριό, την επιστροφή των γερµανικών φορτηγών τα οποία είχαν πάρει το δρόµο προς το στρατόπεδο γεµάτα από λάφυρα, ύστερα από το πλιάτσικοσκύλευση που ακολούθησε τη σφαγή. Η διαταγή ήταν να µη ζήσει κανείς αλλά ευτυχώς η πλευρά του χωριού προς τον ποταµό Άραχθο έµεινε ακάλυπτη θεωρήθηκε φυσικό εµπόδιο διαφυγής το ποτάµι– και διασώθηκαν οι µισοί κάτοικοι του χωριού.

Μεταξύ του Μάρτη του2011 και του Απρίλη του 2012 ηχογραφήθηκε ο δίσκος “Songs for Kommeno”. Για πολλά χρόνια συνεργάτης µε τον Φλώρο Φλωρίδη (σαξόφωνα-κλαρινέτα) ο Sommer, συνεπώς η παρουσία του Φλωρίδη είναι µάλλον προβλέψιµη. Το trio µε τον Peter Kowald το θαυµάσαµε στους «Αφορισµούς» δεκαπέντε χρόνια πριν αλλά και στις εξαιρετικές συναυλίες τους εκείνη την περίοδο. Τη θέση του εκλιπόντος Peter Kowald πήρε από το 2007 ο Σπήλιος Καστάνης (µπάσο). Η αγαπητή Σαβίνα Γιαννάτου που κινείται µε ιδιαίτερα γοητευτικό τρόπο σε κάθε µουσικό είδος συµµετέχει µε τα φωνητικά της στο δίσκο δίνοντας µια πιο ιδιαίτερη απόχρωση, κάτι στο οποίο συµβάλλει µέγιστα και ο Ευγένιος Βούλγαρης. Το yayli tambur του Ευγένιου Βούλγαρη (παίζει και ούτι στο δίσκο) δένει θαυµάσια όχι µόνο µε τα υπόλοιπα όργανα αλλά και µε το γενικότερο πνεύµα του δίσκου δίνοντας ένα θρηνητικό αποτέλεσµα πολύ οικείο, τουλάχιστον στα ελληνικά αυτιά. Κεντρική θέση στο ηχητικό υλικό κατέχει ένα µοιρολόι µιας επιζώσας της σφαγής, της Μαρίας Λάµπρη και αποτελείται από έξι µέρη: στο πρώτο, (Tears), ο Ευγένιος Βούλγαρης µε ένα ξεχωριστής συναισθηµατικότητας παίξιµο εισαγάγει τον ακροατή σε µια ψυχολογική κατάσταση ανάλογη µε αυτό που θέλει να περιγράψει και στη συνέχεια µπαίνουν τα πνευστά και τα υπόλοιπα όργανα στο ίδιο πάντα κλίµα. Στο δεύτερο, (Lost ring), παρουσιάζεται η φωνή ως όργανο, για να οδηγήσει αργότερα στο µοιρολόι.. Το τρίτο όπως περιγράφεται και από το όνοµά του, «Andartes», είναι µια περιγραφή διαλόγου µεταξύ

Περισσότερα µπορείτε (και πρέπει) να διαβάσετε στον ιστότοπο του Κοµµένου: http://martiriko-kommeno.gr/ Σε ανάµνηση της θηριωδίας διοργανώνονται κάθε χρόνο εκδηλώσεις. Το 2008 ο Νίκος Τουλιάτος, ένας από τους καλύτερους έλληνες κρουστούς διοργάνωσε ένα φεστιβάλ κρουστών τζαζ και, θέλοντας να δώσει µια διεθνή διάσταση, κάλεσε τον Günter Baby Sommer για µια σόλο εµφάνιση. Ο παγκοσµίως γνωστός µουσικός από τη Δρέσδη έµαθε τότε για τα γεγονότα που είχαν συµβεί 65 χρόνια πριν και συγκλονίστηκε. 52

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ανταρτών µε έντονο ρυθµικό χαρακτήρα, µόνο από κρουστά στην αρχή. Το µέρος που ακολουθεί είναι εκείνο µε το αυθεντικό µοιρολόι της Μαρίας Λάµπρη, (Marias miroloi – 18.11’’), έτσι όπως το ηχογράφησε µε ένα µικρό µαγνητόφωνο o Günter Baby Sommer. Η αρχή γίνεται µε το yayli tambur του Βούλγαρη, ύστερα µε το κλαρινέτο του Φλωρίδη σε ελληνικά ηχοχρώµατα και ακολουθεί η εισαγωγή στο µοιρολόι µε τον χαρακτηριστικό τρόπο της Γιαννάτου και µε τη συνοδεία όλων των µουσικών. Το µοιρολόι ξεκινάει µε την παύση των οργάνων και τον Sommer να δηµιουργεί την ηχητική εικόνα της καµπάνας του χωριού και να κρατάει το υπόβαθρο µε τα κρουστά όσο διαρκεί το σχεδόν πεντάλεπτο µοιρολόι. Αµέσως µετά µια όλα τα όργανα πετάγονται σε έναν δυναµικό, ελεύθερο αυτοσχεδιασµό για να ακολουθήσει και πάλι ένα µικρό µέρος µε τη φωνή της Μαρίας Λάµπρη να αφηγείται τη σφαγή του ιερέα του Κοµµένου, όπως την είχε δει η ίδια. Ο Άραχθος, (Αrachthos), το ποτάµι που έσωσε, ουσιαστικά, το µισό χωριό από τη σφαγή είναι ένα ντουέτο του Sommer µε τη Γιαννάτου, ένα κοµµάτι που συνδυάζει την ησυχία µετά από τη διάσωση και τη συνειδητοποίηση του τι έχει συµβεί µε έναν τραγικά γλυκό τρόπο. Το νανούρισµα, (Lullaby), έχει µια αβάσταχτη παιδικότητα, ύστερα από όσα περιγράφηκαν, από τη φωνή της Γιαννάτου και το yayli tambur του Βολύλγαρη. Το «Children song» είναι αφιερωµένο από τον Sommer στα σκοτωµένα παιδιά του χωριού. Ο δίσκος κλείνει µε το «Kommeno today», µια περιγραφή του χωριού σήµερα, της νέας γενιάς που κουβαλάει αυτή την τραγική ιστορία µέσα του. Διαφορετικό σαφώς από τα υπόλοιπα κοµµάτια, πιο groovy, δείχνοντας πώς η ιστορία πρέπει να ξεπερνιέται αλλά όχι να ξεχνιέται. Πρέπει να αναφερθεί το πολύ φροντισµένο έντυπο µέρος του cd. Με 150(!) σελίδες υλικό, περιέχει µια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Sommer σχετικά µε το δίσκο και για τη σχέση του µε το Κοµµένο, γράµµα του Δηµάρχου, περιγραφή των γεγονότων και ιστορίες ελλήνων µεταναστών στη Γερµανία. Η τραγική ιστορία ενός τόπου αποτυπώνεται για πάντα σε έναν δίσκο. Αυτό έχει σαφή ιστορική αξία σε περιόδους που η αλήθεια και η πραγµατική ιστορία, όπως έχει καταγραφεί στις ψυχές και τους εφιάλτες, σχετικοποιούνται, διασαλεύονται, αλλοτριώνονται. Για να µη χαθεί το άλφα από την αλήθεια και γίνει λήθη. Πέρα από αυτό όµως, η µουσική αξία δεν πρέπει να παραβλεφθεί. Πέντε µουσικοί, σε πολύ υψηλό επίπεδο ο καθένας στο όργανό του, έδωσαν µια πραγµατική κατάθεση ψυχής. Ειλικρινά, σταµάτησα αρκετές φορές το cd λόγω συναισθηµατικής φόρτισης και το µοιρολόι δεν έχω καταφέρει να το ακούσω ακόµα ολόκληρο. ;Oπως χαρακτηριστικά λέει και η Μαρία Λάµπrου όταν τελειώνει το µοιρολόι: “δεν µπορώ άλλο”. Αµφιβάλλω αν κάποιος µπορεί να ακούσει έστω και µέρος του δίσκου χωρίς να συγκινηθεί. Αυτό θέλει να κάνει εξ’ άλλου η τέχνη. ◈ 53

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SHOWCASE

ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΠΟΙΗΤΩΝ ▧

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ thkorovesi@gmail.com

Ενόργανη αποµάκρυνση

να µην αλλάζω

από τις απαρχές

έτσι γεννήθηκα

τα πρωτόλειά µου

έτσι γεννήθηκαν

άγρια ζώα που δε

ας αναζητηθεί τώρα

θα ξαναπιάσω

το νόηµά τους

το φεγγάρι

τί βρήκε για να πιει

εύσχηµο φως

ο ποιητής

να φωτίζει ανάλογα µε

και αναλύστε

τις µέρες

την απόγνωση

τόσα αστέρια κάθε βράδυ

σε χηµικές ενώσεις.

όσα κι ο αριθµός των στίχων «Η Δύναμη της θεατρικής τρέλας».

κι η κίνηση του ήλιου

Δύο από τις πιο πολυσυζητημένες και βεβαίως

ο ρυθµός

ακατάλληλες παραστάσεις του Jan Fabre θα ανέβουν στο Μέγαρο Μουσικής στις 14-15 και 18 Νοεμβρίου.

πάντα ο ρυθµός

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SHOWCASE

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SHOWCASE

CHICAGO H Aθήνα στην Εποχή της Ποταπαγόρευσης

▧

Από 27 Οκτωβρίου στο Παλλάς!

Επιβλήθηκε το 1920 από ένα αµερικάνικο σύστηµα ως αντίδραση φόβου απέναντι στη διαφθορά και τη βία. Και το µόνο που κατάφερε µέχρι το 1933 που έληξε η ισχύς της, ήταν να γεννήσει πολύ περισσότερη διαφθορά και βία.

Απόδοση - Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς - Γιάννης Μουρίκης

Η ποτοαπαγόρευση, εποχή µυθική πια για τα κρυφά της καταγώγια και τους µαφιόζους που έγιναν Κροίσοι χάρη στην παράνοµη διακίνηση αλκοόλ, έχει τιµηθεί στη µεγάλη οθόνη, στη λογοτεχνία και στο θέατρο όπως της αξίζει.

Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη Ενορχήστρωση - Μουσική Διδασκαλία: Αλέξης Πρίφτης Χορογρφίες: Φωκάς Ευαγγελινός Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Στην εποχή που τα κόκκινα φώτα ανάβουν, που το µυστήριο στήνει γιορτή και οι άνθρωποι χορεύουν µε µαύρες swing µουσικές ενώ το ρυθµό κρατά ο πόλεµος, γεννιέται ένα πραγµατικά Chicago που αργότερα γίνεται και µιούζικαλ που σπάει τα ταµεία στο Hollywood.

Παραγωγή: Ελληνική Θεαμάτων

Θεωρείται η Rolls Royce των musicals κατά την προσφιλή έκφραση του West End! Έσπασε ταµεία στο Hollywood και στη διάρκεια της θεατρικής πορείας του στο Broadway κέρδισε 6 βραβεία Tony, 2 βραβεία Olivier, 5 βραβεία Κριτικών (Drama Desk Awards) αλλά και το βραβείο Grammy για το καλύτερο Musical Album το 1998, πραγµατοποιώντας συνολικά 6.472 παραστάσεις!

Τιμές εισιτηρίων: 50€, 40€, 35€, 30€, 25€, 20€, 15€. Φοιτητικό 20€, ανέργων 15€ μόνο από το ταμείο.

Πρόκειται για µία αυθεντική τζαζ ιστορία που εκτυλίσσεται την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και συνδυάζει τον έρωτα, την κωµωδία, τη µοιχεία, το δράµα, σατιρίζοντας τον κρατικό φαρισαϊσµό, την απονοµή της δικαιοσύνης, αλλά και τη «µίζα» κάθε µορφής. Σε σκηνοθεσία Σταµάτη Φασουλή και µε ένα κάστινγκ γνωστών ηθοποιών , το Chicago αναβιώνει επί της σκηνής του Παλλάς. Μια παράσταση πιο επίκαιρη από ποτέ. ◈

Εικονογράφηση: Sugahtank Γιάννης Ρουμπάνης j_toxic@otenet.gr http://www.flickr.com/photos/sugahtank/

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΝΑ ΠΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΦΕΣ

σε Μπρίκι ή στη Χόβολη

▧

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ cloelikos@gmail.com

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Οι επιλογές για ελληνικό καφέ είναι κατά βάση δύο: είτε που θα στον φτιάξουν µε τη φυσούνα του αφρόγαλου του καπουτσίνο, είτε που θα στον µελετήσουν ώρες πάνω από το µπρίκι, µε στοχευµένο ανακάτεµα και χαµηλή φωτιά. Για την πρώτη επιλογή δεν έχω προτάσεις – για την δεύτερη, αντίθετα, πάµπολλες… Πανόρµου, δίπλα στο µετρό, βρίσκεται το άντρο των αισθήσεων και των παραισθήσεων, το βιολογικό καφέ-τεϊοποτείον, η Βανίλια Κανέλλα. Σέβεται τον ελληνικό της, τον προσφέρει µε συνοδεία λουκουµακίου και γενικά αρµόζει για συζήτηση, χάζι, Κυριακή απόγευµα.

Αντίθετης οπτικής εντελώς, ο καφές ο βαρύς στο Χασάν ή στη Μουριά. Ο πρώτος, στη Μεσολογγίου, η δεύτερη, στην Καλλιδροµίου, και τα δύο παραδοσιακά βαρβάτα καφενεία των Εξαρχείων, που σηκώνουν εφηµερίδα, τσιγάρο και αµπελοφιλοσόφηση. Όχι µόνο για φοιτητές και πολιτικοποιηµένα όντα, αλλά για κάθε έναν που αγαπά τον ελληνικό του µε πολύ καϊµάκι. Αν είσαι µάλιστα πιο χαµηλά στα Εξάρχεια, στη Σόλωνος 124, δεν έχεις παρά να παραγγείλεις έναν ελληνικό καφέ στη χόβολη παρακαλώ.

Εικονογράφηση Καλλιρόη Κατσαφανα - rroh77@yahoo.gr

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΝΑ ΠΑΣ

Βέβαια, για µένα ο ελληνικός έχει µια ιδέα χωριού, φύσης, αποµόνωσης και διαλογισµού. Για τα δικά µου περίεργα γούστα, κατάλληλο µέρος για ελληνικό είναι η καφετέρια στο Άλσος Γουδή, απέναντι από την είσοδο Κοκκινοπούλου. Συνοδεία του καφέ, ένα καλό βιβλίο, ή ένας ευήκοος συνοµιλητής. Υπάρχουν φορές βέβαια που ο ελληνικός πάει παρέα µε την απλωσιά µιας γραφικής πλατείας. Αν έχει και λίγο πράσινο (πολύ δεν υπάρχει , είµαστε σε πόλη) τότε ακόµη καλύτερα. Σε αυτήν την περίπτωση θα πάµε στην πλατεία Δεξαµενής γιατί άνοιξε το ιστορικό καφενεδάκι της όπου συνοµιλούσαν και µάλλον κατέγραφαν στίχους και σκέψεις σε χαρτοπετσέτα και σε πακέτο από τσιγάρα, σπουδαίοι λογοτέχνες και όχι µόνο όπως ο Σουρής , ο Παπαδιαµάντης , ο Κονδυλάκης , ο Καζαντζάκης κτλ. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαµάντης, ίσως ο πιο χαρακτηριστικός θαµώνας του, είχε καταλήξει στον τρίπτυχο ορισµό του. Το καφενείο της Δεξαµενής: «Νηπιαγωγείο - Μπαρ - Γηροκοµείο». Όχι απαραίτητα µε αυτή τη σειρά Αν και τα βαρβάτα ενοίκια που του χρέωναν , το κράτησε κλειστό για κάποιο καιρό, τα κατάφερε ξανάνοιξε και έφερε ένα κλίµα οικείο, σα µια αυλή που δεν µπορεί να έχει ο κάθε Αθηναίος , ανοιχτή από τις 10 το πρωί µέχρι τις 2 µετά τα µεσάνυχτα. Πιείτε αυθεντικό ελληνικό καφέ µε τη συνταγή των παλιών και αν πεινάσετε να παραγγείλετε αυγά µε πατάτες. Θα µας θυµηθείτε.

Κάποιοι τύποι πάλι πίνουν τον καφέ τον παραδοσιακό, αλλά θέλουν και ένα περιβάλλον πιο παραδοσιακό. Σύµφωνοι. Σου έχουµε λύση και για αυτό. Κατηφόρισε Μοναστηράκι στην οδό Μητροπόλεως και µην ξεµυαλιστείς και πας για σουβλάκι. Πήγαινε στην Ωραία Ελλάς στον αριθµό 59 και ανάµεσα σε παλιές φωτογραφίες, λαογραφικά αποτυπώµατα και βλέποντας την Ακρόπολη , πιες τον ελληνικό σου , φάε καρυδόπιτα ή σπιτικό γλυκό του κουταλιού. Αν δεν έχει ρεµπέτικη µουσική και έχει φθηνό ραδιόφωνο, απαίτησε να αλλάξει. Το έχουµε κάνει.

Δε θα σε τραβολογήσουµε πολύ ακόµη. Θα σε πάµε ως την Πλάκα σε ένα κτίριο του 1836,Επιχάρµου 1. Τα τραπέζια µε τα µαρµάρινα ψηφιδωτά , τα βάζα µε τα γιασεµιά ή τα γεράνια, το τζάκι του χειµώνα ή τα τραπεζάκια έξω του καλοκαιριού θα σε ωθήσουν να το βαφτίσεις από ¨ Καφενείον¨, σε ¨Στέκι¨. Η φήµη του , η εξυπηρέτησή του, το χύµα κρασί του έχουν φτάσει ως την άκρη της γης και σας το προτείνουµε ανεπιφύλακτα για έναν ελληνικό που σέβεται τον εαυτό του. Μπορείτε να παραγγείλετε και βανίλια υποβρύχιο για πιο ολοκληρωµένο σκηνικό. Λίγο πιο κάτω υπάρχει κλασσικά τα καφέ ¨Γιασεµί ¨ και ¨Αναφιώτικα¨ που έχουµε ξαναναφέρει δυο τρία τεύχη πριν.

Όπως και να έχει, ο καφές είναι καφές και οφείλει να είναι µερακλίδικος, µε λουκούµι ή γλυκό του κουταλιού, µε βανίλια υποβρύχιο ή ένα ποτήρι κρύο νερό, το αφιέρωµα µύρισε Ελλάδα. Στην υγειά µας! ◈

Εικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας Dinerror86@gmail.com

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗ www.lykosmagazine.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ elenqmdt@gmail.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΔΕΥΤΕΡΑ 12/11

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΤΡΙΤΗ 13/11

ΤΕΤΑΡΤΗ 14/11

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

17:00 // SKAI Εκποµπή Μαγειρικής: Μαγειρεύω Οικονομικά www.lykosmagazine.tumblr.com

01:00 // NET Θρίλερ: Το Διάφανο Δέρμα www.lykosmagazine.tumblr.com 17:00 // SKAI Εκποµπή Μαγειρικής: Μαγειρεύω Οικονομικά

17:00 // SKAI Εκποµπή Μαγειρικής: Μαγειρεύω Οικονομικά www.lykosmagazine.tumblr.com 23:40 // ET1 Δραµατική: Ανάμεσα Στους Τοίχους

Layout

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

18:00 // Love Radio 97.5 Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Κωστής Λυμπερόπουλος

20:00 // En Lefko 87.7 Ξένο Ποικίλο Layout Ρεπερτόριο: Κλαούντια Ματόλα

Εικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - kurotrash@gmail.com 60

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΠΕΜΠΤΗ 15/11

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/11

ΣΑΒΒΑΤΟ 17/11

ΚΥΡΙΑΚΗ 18/11

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

17:00 // SKAI Εκποµπή Μαγειρικής: Μαγειρεύω Οικονομικά www.lykosmagazine.tumblr.com 23:00 // ALPHA Ενηµερωτική Εκπομπή: Αυτοψία

17:00 // SKAI Εκποµπή Μαγειρικής: Μαγειρεύω Οικονομικά www.lykosmagazine.tumblr.com

21:00 // STAR Κοµεντί: Η Δε Γυνή Να Φοβήται Τον Άνδρα

Layout

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

18:00 // Love Radio 97.5 Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Κωστής Λυμπερόπουλος

19:00 // Innersound Radio.com Layout New Wave-Electro-Post Rock: Music Saves My Soul

20:00 // En Lefko 87.7 Ξένο Ποικίλο Layout Ρεπερτόριο: Κλαούντια Ματόλα

20:00 // En Lefko 87.7 Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Κλαούντια Ματόλα

22:00 // Flippinradio.gr Post Punk- Industrial: Underground Touches

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

▧

ΤΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ - KURO kurotrash@gmail.com 63

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

·Ú¿ÛÙ·ÛË Û‡Á¯ÚÔÓÔ˘ ¯ÔÚÔ‡

∞¯ÈÏÏ¤·˜ Ã·Ú›ÛÎÔ˜ - ∞ÛÙ¿ÚÙË ∞ı·Ó·ÛÈ¿‰Ô˘ ¢Ú·Ì·ÙÔ˘ÚÁ›·: ∫˘ÚÈ¿ÎÔ˜ ∞ı·Ó·ÛÈ¿‰Ë˜ ºˆÙÔÁÚ·Ê›·: ª¿ÓÔ˜ °ÂˆÚÁ›Ô˘

Booze Upstairs Cooperativa, ∫ÔÏÔÎÔÙÚÒÓË 57, 1Ô˜ fiÚÔÊÔ˜, ∞ı‹Ó·, ∆ËÏ.: 210-3240944 14, 15, 21, 22, 28, 29 ¡ÔÂÌ‚Ú›Ô˘ 2012, ÒÚ· 21.00 ∂ÈÛÈÙ‹ÚÈ· 10 R (8 R ÊÔÈÙËÙÈÎfi) 64

ΛΥΚΟS 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

66 lykosmagazine.tumblr.com