LYKOS_043 by ΛΥΚOS magazine

ΛΥΚΟS 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

9 ΙΟΥΝ 2013 # 43

Εξώφυλλο απο τη Σταυρούλα Παπαδάκη ◈ Εditorial Οι Γαλάζιοι Τοίχοι του “Μαζί”◈ Αντιθέσεις Μαζί - Χώρια◈ Sideshow Marooned ◈ Κλείστρο Drive από τον George Griefy ◈ Beat Bazaar Ιούνιος γεμάτος Χάρτινες Ανάσες ◈ Mάθε Τέχνη Πρόσωπα Χάρης Αττώνης ◈ Κόκκινη Κλωστή Τα δύο “Β” Ν. Βρεττάκος & Γιάννης Βαρβέρης | Ανυπόμονο Ήμισυ | James Joyce ◈ Ιnk Κωνσταντινούπολη του Αλέξανδρου Μασσαβέτα Ο Παπαλάγκι του Φύλαρχου Τουιάβιι | Η Σιωπηλή Άνοιξη απο Ράκελ Κάρσον ◈ Άνιμα Kotonoha no Niwa ◈ JUMPCAT Famegpa Forfaen ◈ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ Πρώτη Ύλη του Δημήτρη Παπαϊωάννου ◈ Jive Stuart A. Staples ◈ Play Lykos Vinyls # 43 Together - Apart ◈ Ενηχόρια Νίκος Μαμαγκάκης - Η όπερα των Σκιών ◈ Showcase Κήπων Μυστικών Περάσματα ◈ Να Πας Νέα Πανόρμου ◈ Φωνόραση Radio/Tv ON ◈ Comic Καλωσόρισμα από τον Κωστή Τζωρτζακάκη

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή. Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο. www.lykosmagazine.com

Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook. www.facebook.com/lykosmagazine Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email papadaki.stav@gmail.com

ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ | ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ Σταυρούλα Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ Θοδωρής Ρέγκλης www.tedreglis.com ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Κατερίνα Ανδρέου Παύλος Ρέγκλης George Griefy Καλλιρρόη Κατσαφανα Κωστής Ατσαλής Ντίνος Καψάλας Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO

samiamidi@gmail.com www.paulreg.tumblr.com griefy@hotmail.gr rroh77@yahoo.gr http://atsalisart.blogspot.gr/ Dinerror86@gmail.com kurotrash@gmail.com

ΕΦΩΦΥΛΛΟ Σταυρούλα Παπαδάκη http://www.stavroulapapadaki.gr/ ΚΟΜΙΚ Κωστής Τζωρτζακάκης greenhellicopter@gmail.com ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Νίκος Μπελάνε, Μαρία Κυριακίδου (Pantallu), Κωστής Ατσαλής, Ζωή Ν. Νικολοπούλου, Librofilo, EKEBI, Gil Galad,Βασίλης Οικονόµου, Κωνσταντίνος Κοττας, Θόδωρος Εξηντάρης, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εξώφυλλο απο τη Σταυρούλα Παπαδάκη

JUMPCAT Famegpa Forfaen Βραβείο καλύτερου σεναρίου στο Tribeca Festival

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ Πρώτη Ύλη του Δηµήτρη Παπαϊωάννου

Εditorial Οι Γαλάζιοι Τοίχοι του “Μαζί”

Αντιθέσεις Μαζί - Χώρια

Sideshow Marooned

Jive Stuart A. Staples

Κλείστρο Drive από τον George Griefy

Beat Bazaar Ιούνιος γεµάτος Χάρτινες Ανάσες

Play Lykos Vinyls # 43 Together - Apart

Mάθε Τέχνη Πρόσωπα Χάρης Αττώνης ''Είναι σηµαντικό να είµαστε ακέραιοι και αντισυµβατικοί µε τον πιο παρορµητικό και απλό τρόπο.''

Ενηχόρια Νίκος Μαµαγκάκης - Η όπερα των Σκιών Showcase Κήπων Μυστικών Περάσµατα αφήγηση από την Σάσα Βούλγαρη

Κόκκινη Κλωστή Τα δύο “Β” Ν. Βρεττάκος & Γιάννης Βαρβέρης Ανυπόµονο Ήµισυ James Joyce

Να Πας Νέα Πανόρµου

Φωνόραση Radio/Tv ON

Ιnk Κωνσταντινούπολη του Αλέξανδρου Μασσαβέτα Ο Παπαλάγκι του Φύλαρχου Τουιάβιι Η Σιωπηλή Άνοιξη απο Ράκελ Κάρσον

Comic Καλωσόρισµα από τον Κωστή Τζωρτζακάκη

Άνιµα Kotonoha no Niwa όταν ο Makoto Shinkai έρχεται µαζί µε τη βροχή

EDITORIAL

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

EDITORIAL

◈

Οι Γαλάζιοι Τοίχοι του “Μαζί”

Κόντευε να τελειώσει το σχολείο. Τότε ήταν που κόντευε να τελειώσει το σχολείο και µέσα του σιγόκαιγε η ελπίδα να περάσει στη σχολή στα Γιάννενα. Να δώσει µια να φύγει από το εφηβικό δωµάτιο µε τους γαλάζιους τοίχους ,από το σπίτι , από την πόλη. Τότε ήταν που ήθελε να τα κάνει όλα αυτά σπάζοντας έναν κουµπαρά γραφικό, µετρώντας δίφραγκα έφταναν ίσα-ίσα για ένα διήµερο στο Αγκίστρι τρώγοντας ζαρζαβατικά και καρπούζι, κάνοντας µπάνιο στη θάλασσα, στεγνώνοντας µε ήλιο και αλάτι. Τη δική του πόλη δεν είχε προφτάσει να τη µάθει , τα πόδια του έτρεχαν περισσότερο από το µυαλό του και ετοιµαζόταν τραπέζι προς τιµήν του. Γιορτάζοντας την εισαγωγή του σε πανεπιστήµιο της πρωτεύουσας γιόρτασε και τη µερική ελευθερία που του φορέθηκε καινούρια.

Το σπιτικό φαγητό ήταν απλώς η αφορµή να εύχεται υγεία στη µάνα του, τα βράδια έλεγε δυο κουβέντες µε τον πατέρα, συµβούλευε τα αδέρφια σαν µεγαλύτερος και µέχρι το πρωί έψαχνε τόπο να τον χωρέσει ακέραιο, αλύγιστο σε εκατό τετραγωνικά. Θα ορκιζόταν πως θα χωρούσε σε λιγότερα δικά του.

Εκείνα τα τέσσερα χρόνια δεν κατάλαβε πως πέρασαν. Φοιτητής, σερβιτόρος, δισκοπώλης,φυλλαδιάς. Εκείνα τα τέσσερα χρόνια δεν κατάλαβε πως πέρασαν. Φιλίες, φιλιά, τσακωµοί, θυµοί , αγάπες, µνήµη , λήθη , φτου ξελευτερία, φτου και απ'την αρχή. Τα τέσσερα εκείνα χρόνια δεν κατάλαβε πως πέρασαν. Ξενύχτια, ξηµερώµατα, πρωινά , µεσηµέρια, πρωινοµεσήµερα, ''πού είσαι;'', ''θα αργήσεις;'', ''έφαγες;''. Δεν κατάλαβε πως πέρασαν τα τέσσερα εκείνα χρόνια και το µυαλό του άρχισε να προφταίνει τα πόδια του, να επιστρέφει στο σπίτι νωρίτερα, να ξυπνά πρωί και όλο το βράδυ να µην υπάρχει άλλοθι να τον σκεπάσει.

Δεν κατάλαβε πως πέρασαν τα χρόνια. Πέρασαν όµως και δεν πέρασαν αφήνοντάς τον άθικτο. Περιστασιακές δουλειές, ψέµατα και κοροϊδίες , επαφή µε τα όνειρα , συµβιβασµοί, ναι και όχι, από το χέρι µε την αλήθεια. Τα χρόνια πέρασαν και ζούσε µαζί όχι εις βάρος. Σε τοίχους λευκούς , σε µονό κρεβάτι , αναζητώντας την ησυχία , έβρισκε το χάδι, το καθαρό ρούχο και το σπιτικό φαΐ.

Άρχισε να ψάχνει πωλητήρια. Όταν τα βρήκε, θυµήθηκε να ψάξει πρώτα για δουλειά και όταν έψαξε για δουλειά , έδωσε σηµασία στην αλήθεια που είχε απολυθεί λόγω υπερβολικών προσόντων από τις περισσότερες εταιρείες. Διακριτικός φιλοξενούµενος , ένιωθε ξένο και αγαπητό γέννηµα θρέµµα. Ζούσε σε ένα µαζί και ονειρευόταν το χώρια. Ονειρευόταν το χώρια και ήλπιζε σε ένα συνειδητό µαζί. Οι γονείς σιωπηλοί και οι ανησυχίες έσβηναν τις ευχές που αυξάνονταν µε τα χρόνια και στοιβάζονταν πάνω σε τούρτες.

Τίποτα δε χαρίστηκε , όλα κερδήθηκαν ένα προς ένα και κάποτε εκείνος ο εφηβικός γραφικός κουµπαράς έσπασε ,εκείνο το κάποτε ανυπόφορο µαζί του έλειπε έντονα τις Κυριακές , ο δέκατος µισθός πλήρωσε το δικό του σπίτι και άρχισε να προετοιµάζει την επόµενη γενιά '' µαζί'' βάφοντας τους τοίχους γαλάζιους ξέροντας πως η ''στιγµή'' έρχεται όταν ενώ την περιµένεις πλησιάζεις αποφασιστικά προς το µέρος της για να την κερδίσεις.

Οι γαλάζιοι τοίχοι είχαν βαφτεί λευκοί και κάποτε αυτό ήταν νίκη. Η νίκη αυτή τελευταία ήταν απλώς αλλαγή χρώµατος τοίχου. Τα ''δικά του κλειδιά'' ήταν κλειδιά δανεικά. Το πτυχίο, άλλο ένα κάδρο που έστεφε την αµνηµόνευτη νίκη των χρονικών.

Σταυρούλα Παπαδάκη Αρχισυντάκτρια

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Eικονογράφηση Κατερίνα Ανδρέου - samiamidi@gmail.com

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΜΑΖΙ - ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ evi.argyr@gmail.com epitoergon.blogspot.com

Κάτω απ’ την Ακρόπολη «Ένα ουίσκι. Σκέτο». Κάθε φορά το ίδιο παραγγέλνει, µε τον ίδιο ακριβώς τόνο στην φωνή. Την χάζευε όση ώρα κοιτούσε τον κατάλογο και την πονούσε. Καµία διάθεση για αλλαγή, καµία προσοχή στο δικαίωµα της ανατροπής. Σκεφτόταν πως αν κάποια στιγµή παραγγείλει ένα µαρτίνι ή µια τεκίλα θα έχει γίνει η αρχή, έστω και ερήµην της. Για την ώρα, όµως, η αλήθεια ήταν προσχεδιασµένη µέχρι και την τελευταία λεπτοµέρεια. Το βράδυ που περνούσαν στο στέκι τους στην Πλάκα ήταν ακόµη ένα βράδυ σωτηρίας µε ηµεροµηνία λήξης. Εκείνη στα 35 να ξενυχτά τα διλήµµατα της κοιτάζοντας την βέρα της και εκείνος στα 26 να µην του φτάνουν δυο χέρια για να την αγγίζει. Τον τελευταίο χρόνο µοιράζονταν κάποια απογεύµατα σε δωµάτια ξενοδοχείων και ύστερα πίνανε το πότο τους κάτω από τα γιασεµιά της Πλάκας. Χωρίς εξηγήσεις και µε απόλυτη ευθύνη της απουσίας τους. «Ο χρόνος είναι αναγκαίο κακό» είπε ανάβοντας τσιγάρο. Σε δυο µέρες είχε γενέθλια. Εκείνος δεν θα της έλεγε τίποτα. Μιλούσαν για αγαπηµένα τους βιβλία, τραγούδια που δεν έφυγαν ποτέ, κουτσοµπολιά της σαχλαµάρας και αθλιότητες της πολιτικής σκηνής. Όποτε της έλεγε κάτι έξυπνο για την 6

ζωή εκείνη τον ξεπλήρωνε µε ένα αστείο και ύστερα άναβε τσιγάρο αδιάφορα. «Πάµε µια βόλτα; Είναι όµορφα απόψε». Η άνοιξη ήταν η αγαπηµένη της εποχή. Λάτρευε τα λουλούδια και την κυκλική αίσθηση της ζωής που υπονοούν. Φόρεσε την κόκκινη ζακέτα της, πήρε την τσάντα στον ώµο και ύστερα τον κράτησε απ’ το µπράτσο κατηφορίζοντας τον δρόµο. Του άρεσε να περπατάνε µαζί κάτω απ’ την Ακρόπολη. Δεν είχαν ζήσει ποτέ τα απλά και καθηµερινά. Δεν της µαγείρεψε ποτέ για να φάνε µαζί γυρίζοντας κουρασµένη απ’ την δουλειά ούτε της έκανε καφέ για να την ξυπνήσει το πρωί. Στον δρόµο για το Μοναστηράκι εκείνη σταµάτησε στην µέση του δρόµου κάτω από ένα φανάρι. Εκείνος σάστισε για µια στιγµή. Τον πήρε αγκαλιά και ύστερα τον φίλησε. Πρώτη φορά τον φιλούσε απροκάλυπτα, στη µέση του δρόµου. Κοιταχτήκανε για µια στιγµή και συνέχισαν τον δρόµο τους σαν να µην συνέβη τίποτα. Περπάτησαν µέχρι το αυτοκίνητο της γελώντας µε ιστορίες από τα παιδικά τους χρόνια και διαφωνώντας για την καλύτερη ταινία του Godard. Της είπε καληνύχτα, την φίλησε στο µέτωπο και χάρισαν άλλο ένα βράδυ στην σιωπή χωρίς δεύτερη σκέψη.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Eικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

O Ξενύχτης Όλη µέρα έτρεχε πάνω-κάτω. Ακόµη και όταν ο χρόνος του επέτρεπε να ξαποστάσει, εκείνος τον έβαζε στην τσέπη του ,τον φύλαγε στωικά και συνέχιζε να τρέχει πέραδώθε. Τις ώρες που περνούσαν δεν τις καταλάβαινε. Προσπαθούσε να κουραστεί από το γρήγορο πέρασµά τους και όταν έβλεπε πως δεν κουράζεται από αυτό, ευχόταν να κουραστεί από αυτά που περνούν µέσα σε αυτές. Όλη µέρα γέµιζε και άδειαζε κούπες καφέ. Έχανε το µέτρηµα και σκεφτόταν πως όταν χάνεις το µέτρηµα και δε χρειάζεται να το ξαναπιάσεις από κάπου , τότε µάλλον είναι που κάτι γίνεται είτε µέρος σου και σε ευεργετεί ,είτε παράσιτο σου και σε καταλύει. Πάντα περίµενε να δει αν στο τέλος µετρά το χάσιµο του µετρήµατος για κάθε τι. Κάποτε η µέρα τελειώνει και τότε το µυαλό νηστεύει. Το µυαλό χόρταινε ζωή και έτρωγε εκείνον. Κάποτε η µέρα του τελείωνε και δεν υπήρχε πάνω-κάτω, πέρα-δώθε, υπήρχε µόνο εδώ-εκεί, τώρα-τότε. Τη νύχτα ήθελε να δραπετεύει και να την αφήνει να αποτελειώνει απλώς το σώµα του. Πιο νέος το έλουζε µε αλκόολ, το στέγνωνε µε καπνό, το ξεχνούσε στη δυνατή µουσική. Τώρα το σώµα του δεν ξεγελιέται, µόνο τον ξεγελά.

Τον ξεγελά πως µπορεί να µένει ξύπνιος τις νύχτες , πως µπορεί να ανέβει τις σκάλες, πως µπορεί να αντέξει την απώλεια χωρίς να ζαρώσει. Όλη µέρα έτρεχε πάνω-κάτω σε δρόµους και διαδρόµους. Τη νύχτα στεκόταν ακίνητος πότε στο µπαλκόνι όρθιος να κοιτάζει τα αµάξια που χάνονται στη στροφή της οδού, πότε στην καρέκλα µπροστά από το χαµηλό φως καθιστός να επιλέγει το εκεί φεύγοντας από το εδώ, να ζει στο τότε και να αποστρέφεται το τώρα. Μέχρι το πρωί ήξερε πως τα εισιτήρια για αυτές τις µεταφορές έχουν λήξει. Ξεκινούσε τη µέρα, έχοντας χάσει το µέτρηµα των άγρυπνων βραδιών που χρειάστηκε για να µάθει πως οι δρόµοι δε µας χωρίζουν και πως εµείς παίρνουµε χωριστούς δρόµους.

SIDESHOW

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

SIDESHOW

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

DRIVE ΤΟΥ GEORGE GRIEFY griefy@hotmail.gr http://www.flickr.com/photos/griefy/

BEAT BAZAAR

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΙΟΥΝΙΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΑΝΑΣΕΣ και «φελλούς» που συνεχίζουν να επιπλέουν σε κάθε Θερµαϊκό ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com

Οι γυµνοί ποδηλάτες έχουν κατακλύσει τους δρόµους και αναµένουµε το Thessaloniki Pride, σε λίγο, σε λίγες πολύχρωµες µέρες µαζί µε τις χάρτινες ανάσες που απλώνουν οι λευκές τέντες του Φεστιβάλ Βιβλίου που φέτος άφησε την παραλία και σκαρφάλωσε ως την πλατεία Αριστοτέλους, δίπλα και γύρω από το άγαλµα του Βενιζέλου. Ξεσκόνισα τη φωτογραφική µηχανή και αποθανατίζω τις πρώτες καλοκαιρινές εικόνες που κινούνται ανάµεσα στο φανταστικό και στο παράλογο, ανάµεσα στο τέλειο και στο χρεωκοπηµένο. Με όλο αυτό το παιχνίδισµα να δίνει ζωή και να συντηρεί µια ολόκληρη πόλη που µονίµως αµφιταλαντεύεται, αναθεωρεί κι αποθεώνει. Μια πόλη που κάνει ό,τι εµείς ορίζουµε κι εµείς δεν είµαστε τίποτε άλλο παρά θνητοί που συνήθως δεν ξέρουµε τι µας γίνεται· αλλά κι αυτό δικό µας είναι, ολότελα και προς διόρθωση. Μια πόλη κι ένας ολόκληρος κόσµος που ζει στη σκιά των γεγονότων µιας εξέγερσης και των αιµατηρών επεισοδίων στη γειτονική Τουρκία, ζει µε τις δηλώσεις και τον τραγέλαφο των Ελλήνων βουλευτών και ζει επίσης στη σκιά µιας τροµακτικής δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου, στο Παρίσι, από οπαδούς αντίθετης ιδεολογίας. Ζει. Απλά ζει και δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό, για όλα αυτά. Ζει συνεχίζοντας να πιπιλίζει την καραµέλα της µετατόπισης των ευθυνών, του περιορισµού των αναγκών, την καραµέλα της κρίσης. Και επαναλαµβάνω δεν κάνει, όλος αυτός ο κόσµος, όλοι εµείς, τίποτα γι’ αυτό. Χαρήκαµε µε τις (ψευδείς) δηλώσεις της κυβέρνησης ότι όλα πάνε καλά χωρίς να κουνηθούµε, ούτε να ψάξουµε λίγο καλύτερα, λίγο περισσότερο, λίγο πιο βαθιά. Δεν πίστευα ποτέ

ότι ο λαός µας, εµείς δηλαδή που έτυχε να γεννηθούµε και να υπάρξουµε µέσα στα όρια και σύνορα της Ελλάδας είµαστε τόσο παράλογα εγωιστές, φασίστες, (ψευτο)πουριτανοί, σταρχιδιστές, σαδιστές και ανόητοι. Μία σηµείωση όµως: ο «έλληνας» περιµένει κρυµµένος στη γωνία του µέχρι κάποιος να καθαρίσει για πάρτη του. Μέχρι όλα ως διά µαγείας να γίνουν όπως πριν. Και ξέρουµε πολύ καλά πως ήταν πριν και πόσο µας βόλευε. Τέλος σηµείωσης. Ο χρόνος µου είναι πολύτιµος. Και οι λέξεις µου είναι πολύτιµες. Επίσης, η σκέψη µου είναι πολύτιµη και γι’ αυτό πρέπει να είναι ελεύθερη. Επιβάλλεται να είναι ελεύθερη αν θέλουµε να ξεχωρίζουµε από τα υπόλοιπα συµπαθή ζώα που κρεµιούνται ακόµη στα κλαδιά κάποιας αιωνόβιας σεκόγιας. Ο νους να παίρνει τους δρόµους, να σκαρφαλώνει ανηφόρες και να οργώνει τα άγονα χωράφια της ύπαρξης. Αλλιώς γιατί να υπάρχω; Ποιος ο λόγος να υπάρχουµε ως είδος; Ως ένα αποτυχηµένο είδος. Δεν το ονοµάζω απελπισία, ούτε ανηµποριά, όλο αυτό που κατακλύζει τα εντόσθιά µου. Το ονοµάζω αθέλητη µοναξιά µέσα σ’ ένα άπειρο πλήθος. Το φωνάζω µε το όνοµα της µη αντανάκλασης. Το πασπατεύω πλάι στις αχτίδες του ήλιου κι αυτό µε αποφεύγει. Και υπάρχουν κάποιες µικροστιγµές που δεν µπορώ να το διαχειριστώ µε επιτυχία.

BEAT BAZAAR

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

«Είµαι αδύναµος, απαισιόδοξος και σκορπισµένος. Είµαι η σκιά, το πεσµένο ωχρό φύλλο, η βρωµερή ανάσα. Είµαι το κάθε blues απόγευµα κι όλα τα ρεµπέτικα χαράµατα. Είµαι το αυχενικό σύνδροµο του συγγραφέα και η δισκοπάθεια της νοικοκυράς. Είµαι η απάθεια του άτακτου και η στεγνή µελάνη. Είµαι ο µεταθανάτιος χορός και η βυθισµένη βάρκα. Είµαι το φάλτσο στο χώρο κι ο εγκλωβισµένος πολεµιστής. Είµαι η φωνή απ’ το πουθενά και η γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις. Είµαι µια ολόκληρη έρηµος και η θλίψη του άπιστου. Είµαι ό,τι είµαι και ό,τι είσαι. Δεν είµαι τίποτα σου λέω, µην επιµένεις.»

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΧΑΡΗΣ ΑΤΤΩΝΗΣ “Είναι σηµαντικό να είµαστε ακέραιοι και αντισυµβατικοί µε τον πιο παρορµητικό και απλό τρόπο” ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ aka PANTALLU Pantallu@gmail.com

Ο Χάρης Αττώνης γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε πολλά από τα πράγµατα που θα ήθελε να κάνει στη ζωή του: χορό, τραγούδι, θέατρο, media σε Λονδίνο και Αθήνα κι έχει εργαστεί σε ένα σωρό παραστάσεις χορού, µιούζικαλ και θεάτρου µε δηµιουργούς που πολλοί από αυτούς υπήρξαν και δάσκαλοι. Από το 2010 αποφάσισε να πάρει λίγο περισσότερο την τύχη στα χέρια του, δηµιουργώντας τη δική του οµάδα, Degreezero, και µε συµφοιτητές του, κυρίως, να ανεβάσουν το Rejected σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη. Το I Am My Own Wife του Doug Wright, σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη, που ακολούθησε ήταν ίσως ο σηµαντικότερος σταθµός του µέχρι στιγµής για λόγους που έχουν να κάνουν µε το έργο, την ίδια την παράσταση, τους συνεργάτες µα και την υποδοχή του κόσµου ο οποίος του χάρισε και το βραβείο κοινού καλύτερης ανδρικής ερµηνείας της Athens Voice. Η µουσική και το τραγούδι είναι εξ ίσου σηµαντικά στη ζωή του και έχει συνεργαστεί στιχουργικά και ερµηνευτικά µε καλλιτέχνες όπως ο Tareq, η Νατάσα Μποφίλιου, o Lego Boy, ο Zakk Minimal και ο Δηµήτρης Μαραµής. Αυτόν τον καιρό κάνει πρόβες για την ταινία του Σύλλα Τζουµέρκα “A Blast” και παράλληλα άπειρα σχέδια για το µέλλον.

καλύτερα”, “µπορώ να τα κάνω όλα”, “δεν µπορώ να κάνω τίποτα”, “είµαι άχρηστος”, “είµαι άσχηµος”, “δε λειτουργώ έτσι”... κι όλα αυτά για 5 παραστάσεις ίσως το χρόνο, για 5 ώρες έκθεσης, για 5 στιγµές πάνω σε µια σκηνή, απόλυτης ηδονής, παράλυσης, παράκρουσης, αγάπης, µοιράσµατος και µετά πάλι τα φώτα σβήνουν και µια φοβερή βουβαµάρα από όλους και όλα. Ερ : Σε ποια παράσταση των ονείρων σου τοποθετείς τον εαυτό σου πρωταγωνιστή ; Απ :Σε αυτήν που πάντα θα υπάρχει και µια πιο των ονείρων µου για να µπορώ να επιµένω και να προσπαθώ να κατακτώ και να επιδιώκω, να παραµένω και να αγωνιώ µε τον ίδιο ζήλο κάθε φορά αυτό το επόµενο που θα έρθει και θα µε εξελίξει ακόµα περισσότερο, θα µε ταξιδέψει και θα µε φτάσει εκεί που δεν έχω καν ονειρευτεί... ή τουλάχιστον αυτή που θα... Ερ : Ποια είναι η τελευταία παράσταση που συµµετείχες; Απ : Tο Γαµ. Το µαγικό βιβλίο της Κατερίνας Έσσλιν που έγινε θεατρική πράξη από τον υπέροχο Δηµήτρη Μπογδάνο και µε τη συµµετοχή 13 αγαπηµένων ηθοποιών έγινε κάτι τόσο γλυκό που νοµίζω θα µείνει στην καρδιά µου για πάντα. Συµπτωµατικά, την Κατερίνα και τον Δηµήτρη τους ήξερα ξεχωριστά τον καθένα, είχα πάει στην παρουσίαση του Γαµ. µε πρόσκληση της Κατερίνας και µετά από καιρό, όταν µου πρότεινε ο Δηµήτρης να συµµετέχω στην παράσταση που ετοίµαζε για το Bob Festival και το Bios πάνω στο Γαµ. έµεινα έκπληκτος. Παίχτηκε µόνο 2 φορές και µια τρίτη, στο φεστιβάλ αναγνώσεων Κυψέλες #1 του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων και ίσως επαναληφθεί κανονικά από τον Οκτώβριο.

Ερ : Ηθοποιός σηµαίνει…; Απ : Φούσκωµα στην κοιλιά, αϋπνίες, πρωινή εργασία, βραδινή εργασία, ατέλειωτες σπουδές, ιδιαίτερα µαθήµατα, σεµινάρια, πτυχία υπουργείου και µη, άγχος, αφραγκίες, διακοπές όλον το χρόνο, αγωνία για το αν θα τα καταφέρεις – χωρίς να είσαι σίγουρος σε τι, παρατήρηση της καριέρας των άλλων – αυτών που απογειώνονται εν µια νυκτί και αυτών που κόπηκαν τα φτερά πριν το πρώτο πέταγµα, γκρίνια µε τους φίλους, µε την οικογένεια, γκρίνια από την οικογένεια, σχέσεις αδιέξοδες, οµάδες, επιδοκιµασίες, αποδοκιµασίες, “εγώ θα το έκανα

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

15 Φωτογραφία από Δημήτρη Ιωσήφ Στάμο

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Ερ : Αν δεν ήσουν ηθοποιός, θα ήσουν….; Απ : Ακροβάτης σε κάποιο τσίρκο, αθλητής ενόργανης, χορευτής της Pina Bausch, αστροναύτης, ήρωας της Οδύσσειας, ο Σαίξπηρ και όλοι οι χαρακτήρες από τα έργα του, τραγουδιστής όπερας ή ένα γαϊδουράκι µε φτερά (κόντρα στην τυραννία του κάθε πήγασου).

Eρ : Ποιο τραγούδι θα διάλεγες ως soundtrack των ηµερών µας ; Απ : Πολλά, σίγουρα αλλά αν πρέπει να διαλέξω τότε θα είναι το “Mysteries” της αγαπηµένης µου Beth Gibbons... που αρχίζει κάπως έτσι: “God knows how I adore life, when the wind turns on the shores lies another day, I cannot ask for more...”

Ερ : Τι σε κάνει να χαµογελάς ; Aπ : Οι φίλοι µου, η οικογένειά µου, οι άνθρωποι που µου χαµογελούν, ένα κλείσιµο µατιού, µια ωραία µυρωδιά, η µουσική, οι σοκολάτες, ο έρωτας που σου χτυπάει την πόρτα όταν δεν το περιµένεις, ένα απλό µήνυµα: “είσαι καλά;”, η γενναιοδωρία, η φύση, τα πουλιά που κάθονται πάνω στα καλώδια και παίζουν και καταλήγουν σε ατέλειωτο κυνηγητό στον αέρα, οι γάτες που γουργουρίζουν στα χάδια σου, τα σκυλιά που γαβγίζουν γιατί διεκδικούν το µερίδιό τους στην άσχηµη πόλη µας, η (όταν είναι) όµορφη πόλη µας, τα αρχαία µας, τα νέα µας και η ροδιά µου στο µπαλκόνι όταν παύει να µαραίνεται πετάει πάλι φύλλα πράσινα.

Ερ : Σηµαντικό είναι…; Απ : Να είµαστε ακέραιοι και αντισυµβατικοί µε τον πιο παρορµητικό και απλό τρόπο. Ερ : Ιδανικός σύντροφος είναι….; Απ : Το χιούµορ, η ευαισθησία, η όρεξη για ζωή, η αγάπη για τη µουσική, το χαµόγελο κι ιδανικά ένας άνθρωπος που τα συνδυάζει όλα αυτά. Eρ : 2 πράγµατα που δεν γνωρίζουµε για τον Χάρη ; Απ : Θες να µου πεις πως όλα τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε; Αν είστε φίλοι µου ή έστω φίλοι στο facebook τα περισσότερα φοβάµαι θα είναι ήδη γνωστά Γενικώς, είµαι ανοιχτό βιβλίο µα αν επιµένεις συχνά µου λείπει µια “οικογένεια” και ακόµα πιο συχνά µια “παρέα”, ένα “ανήκω”.

Ερ : Δεν αντέχεις….; Απ : Τους κακότροπους ανθρώπους, την αγένεια, τον εγωκεντρισµό µέχρι τελικής πτώσης, αυτούς που σου σφίγγουν το χέρι για να σου δείξουν τη δύναµή τους και όχι για να σε παρασύρουν µαζί τους... δεν αντέχω και όσα φτιάξαµε γύρω µας για να µην τα αντέχουµε. Τελικά όµως διαπιστώνω πως αντέχω αρκετά περισσότερα από όσα µπορεί να πίστευα... κι αυτό συχνά µε εκπλήσσει – µπορεί και να µε απογοητεύει.

Eρ : Η καλύτερη παράσταση που παρακολούθησες φέτος…; Απ : (Και) φέτος παρακολούθησα, κυρίως, “ανεξάρτητες” παραστάσεις, νέων δηµιουργών και χαίροµαι γιατί διαπιστώνω πως τα πράγµατα αλλάζουν όλο προς το καλύτερο. Χαίρεσαι να πηγαίνεις θέατρο και να βλέπεις δουλειές γεµάτες ταλαντούχους ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, παρά τις αντιξοότητες. Η τέχνη πια είναι προσωπικό στοίχηµα του καθενός, ιδιωτική υπόθεση µα είναι ευτύχηµα που καταφέρνει να περνάει µε τόση ειλικρίνεια και αµεσότητα στον κόσµο, χωρίς να ακολουθεί κανέναν από τους συµβατικούς τρόπους που µας είχαν επιβληθεί τόσα χρόνια. Για αυτό και δε θα επιλέξω την “καλύτερη” γιατί νοµίζω πως δεν έχει αξία κάτι τέτοιο.

Ερ : Ποιος είναι ο µεγαλύτερος σου φόβος ; Απ : Παραφράζοντας την Κατερίνα Έσσλιν – από το βιβλίο της “Γαµ.”(που προανέφερα παραπάνω) – φοβάµαι για ένα σωρό πράγµατα µα νοµίζω πως ο µεγαλύτερος φόβος είναι πως για όσα φοβάµαι τελικά, µπορεί και να µη δηµιουργηθούν ποτέ οι ίδιες οι συνθήκες που θα µπορούσαν να οδηγήσουν στο φόβο της ανατροπής τους.

Ερ : Ποιο δίσκο θα µου πρότεινες να ακούσω ; Απ : Οπωσδήποτε και τους δυο δίσκους της Μαριέττας Φαφούτη (Try A Little Romance & Homemade Joy) και της Μαρίζας Ρίζου “Γλυκό Πρωί”. Τα τραγούδια τους, οι φωνές τους, η γλύκα και το ταλέντο τους µιλάνε µόνα τους.

Ερ : Αγαπηµένο σηµείο στην Αθήνα…; Απ : Ό,τι έχει αναφορές σε ουρανό και θάλασσα. Οι δρόµοι που οδηγούν στη θέα της Ακρόπολης και οι βόλτες γύρω από αυτήν καθώς και το µουσείο της, η Πλάκα, κι ό,τι σε µεταφέρει αβίαστα σε µνήµες δικές σου ή ξένες. Αγαπώ τις τόσες αναφορές της Αθήνας στην ιστορία της και θλίβοµαι που χώροι όπως του Φιλοπάππου, το νεκροταφείο του Κεραµεικού, η Αρχαία Αγορά, που εκτός από τα µνηµεία, περιστοιχίζονται και από υπέροχη φύση, δεν είναι πρώτη επιλογή για τις βόλτες των Αθηναίων µα µάλλον το αντίθετο. Eρ : Τι σε ενοχλεί στην Ελλάδα του σήµερα; Aπ : Με ενοχλεί που δε µας αφήνει να την χαρούµε, που δε µας αφήνουµε να την χαρούµε, που ζει µονάχη της, αχάριστα κι αχάριστα κάποιοι µόνο την κρατήσαµε για πάρτη µας.

Ερ : Kαι µια τελευταία ερώτηση, αφορµή της οποίας υπήρξε η συµµετοχή σου σε µια φωτογράφιση που έγινε πρόσφατα για λογαριασµό της Lifo ,κατά της οµοφοβίας. Τι έχεις να πεις σε όλους εκείνους που καταδικάζουν την διαφορετικότητα ; Απ : Σχεδόν τους καταλαβαίνω µια και, όπως είπα και στη Lifo, πολλοί ανάµεσά µας είναι αυτοί που δεν µπορούν να δεχτούν ότι ο πλανήτης κατοικείται από εκατοµµύρια όντα που το καθένα έχει τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά κι άρα η µοναδικότητα είναι µια τόσο σχετική έννοια. Ίσως νιώθουν ασφάλεια µε το να πιστεύουν ότι η κοινώς κι ευρέως αποδεκτή δική τους «φυσιολογικότητα» - που ορίζεται από κοινωνία και θρησκεία εδώ και αιώνες κι έχει να κάνει µε την έννοια

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

της οικογένειας και πως το αρσενικό χρειάζεται το θηλυκό για τη διαιώνιση του είδους, είναι η µόνη επιτρεπτή. Όταν ο άνθρωπος ψάχνει για λόγους να µισήσει, όλα είναι ικανά να σταθούν αφορµές. Το να δεχθείς όµως πως όλα είναι φτιαγµένα µε αγάπη, µάλλον ακούγεται πολύ light για τους σκληροπυρηνικούς, για όσους θεωρούν πως είναι ικανοί να αποφασίζουν πώς πρέπει να αισθάνονται, να πράττουν, να ερωτεύονται και να ζουν οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί. Δεν ξέρω τι θα µπορούσα να πω, απλώς σκέφτοµαι και µια θυµώνω, µια γελάω µε το πόσο «µικροί» και συµπλεγµατικοί γινόµαστε µπροστά στο µεγαλείο της ζωής – που έτσι κι αλλιώς είναι τόσο σύντοµη και εύθραυστη. Ερ : Που θα σε συναντήσει κανείς σήµερα; Απ : Κάπου στο κέντρο της Αθήνας, να γυρνοβολάω µε φίλους, να συζητάω για δουλειές που θα έρθουν, να σχεδιάζουµε το µέλλον, µανιφέστα απεγκλωβισµού από την πόλη µα και διαπίστωση της µοιραίας συνύπαρξής µας σε αυτήν που άρα οφείλουµε να την διαµορφώνουµε για να την αγαπάµε, να διαβάζω και να ονειρεύοµαι, σε παραστάσεις αγαπηµένων µου ανθρώπων, στο Athens Pride, χαµένος µέσα σε µουσικές και σκέψεις – κι οπωσδήποτε γεύσεις.

Και αυτός, αγαπηµένοι-ες, είναι ο Χάρης Αττώνης. Ένα όµορφο πλάσµα που κουβαλά στην ψυχή του χιλιάδες καλούδια. Άλλοτε τα µετατρέπει σε νότες µε την φωνή του, άλλοτε πάλι τα κάνει εικόνα στο σανίδι κάποιας σκηνής, άλλοτε χαµόγελα στους γύρω του. Όπως και να ‘χει, είναι ένας άνθρωπος που αξίζει να γνωρίζει κανείς –είτε µεσα από την υποκριτική του τέχνη, είτε µέσα από την καθηµερινότητά του. Σε όποια παράσταση, δείτε και µάθετε πως συµµετέχει, σπεύσατε και θα ανταµειφτείτε πλήρως. 17 Φωτογραφία από Δημήτρη Ιωσήφ Στάμο

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Οἱ µικροὶ γαλαξίες Ν.Βρεττάκος

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Σταµατᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, µιλοῦν µεταξύ τους. Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, µοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Ὅµως, ἐσύ, δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες µὲς ἀπὸ µένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα µου, ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, µὲς ἀπὸ σένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαµε ὁ ἕνας µας µέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαµε φτάσει. Βλέποντας πάνω µας δυὸ κόσµους σὲ πλήρη λάµψη καὶ κίνηση, σαστίσαµε ἀκίνητοι κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους Ἤσουν νερό, κατάκλυσες µέσα µου ὅλες τὶς στέρνες. Ἤσουνα φῶς, διαµοιράστηκες. Ὅλες οἱ φλέβες µου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα δίχτυ ποὺ λάµπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια, στὸ στῆθος, στὸ µέτωπο. Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι: δυὸ δισεκατοµµύρια µικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον κατοικοῦµε τὴ γῆ.

Δίχως πανί Δίχως πανί, δίχως κουπί, ἂν µᾶς σέρνει ὁ γιαλός µας, δίχως ἄστρο ἂν µᾶς θέλει ἡ νύχτα, δίχως ἥλιο ἂν µᾶς καλεῖ ἡ ηµέρα, ποῦ εἶναι ο κόσµος;

ΤΑ ΔΥΟ “Β”

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Το σώµα σου κι εγώ Γιάννης Βαρβέρης Εχουµε πολύ ταξιδέψει το σώµα σου κι εγώ έχουµε φανταστεί όσα ένα σώµα κι ένα εγώ µπορούν να φανταστούν. Το σώµα µου κι εγώ έχουµε ονειρευτεί το σώµα σου σε στάσεις που ποτέ σου δε φαντάστηκες. Δεν έχεις θέση τώρα τι ζητάς ανάµεσα σ' εµένα και το σώµα σου.

Ο κύρις Φογκ ενώπιον ναυαγού Γιάννης Βαρβέρης

19 της Καλλιρρόης Κατσαφανα - rroh77@yahoo.gr

Μία µέρα από την πολυθρόνα του είδε ο κύριος Φογκ έναν άνθρωπο να πνίγεται. -Αφού δε γνωριζόµαστε τι νόηµα έχει να τον σώσω, σκέφτηκε. Με τον καιρό θα µε ξεχνούσε ενώ εγώ για πάντα θα θυµόµουν την αγνωµοσύνη του. Ή θα 'τανε δια βίου ευγνώµων κι έτσι µοιραία θα τον ξεχνούσα. Θέµατα τόσο σοβαρά καλύτερα να τα ρυθµίζει η θάλασσα.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΑΝΥΠΟΜΟΝΟ ΗΜΙΣΥ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΑΤΣΑΛΗ http://atsalisart.blogspot.gr/

Οι µελωδίες που ξεχάστηκαν µέσα µας επανέρχονται όταν ο καιρός το επιβάλει Ξεκινάει τότε να γιορτάζει η ψυχή χαρούµενη χορεύει µε τα άστρα ταξιδεύει ξεχνιέται λυτρωµένη στο ουράνιο ποτάµι πλανιέται ριγεί και αγκοµαχά, ιδρώνει, σπαρταρά… και ποτέ πια ποτέ πια, δε µας απαρνιέται.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

JAMES JOYCE

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ZΩΗ Ν. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ www.nikolopoulouzoe.com nikolopoulou.zoe@gmail.com

Στον σκοτεινό πευκώνα James Joyce Στον σκοτεινό πευκώνα Θα ήθελα να ξαπλώναµε, Σε βαθιά ολόδροση σκιά Στο µεσουράνηµα του ήλιου. Τι γλυκό να ξαπλώναµε εκεί, Γλυκά να φιλιόµασταν, Εκεί που ο µεγάλος πευκώνας Απόµερος είναι! Το φιλί σου έκπτωτο Πιο γλυκό θα ήταν Με το αλαφροσάλεµα Των µαλλιών σου.

James (Αugustine Aloysius) Joyce (2 Φεβρουαρίου 1882- 13 Ιανουαρίου 1941) Ιρλανδός λογοτέχνης που εισήγαγε νέες αφηγηµατικές τεχνικές και επηρέασε όλους τους µεταγενέστερους συγγραφείς. Ο Οδυσσέας αποτελεί ίσως το σηµαντικότερο µυθιστόρηµά του.

Ω µέσα στον πευκώνα Στο µεσουράνηµα του ήλιου. Έλα µαζί µου τώρα, Γλυκιά αγάπη, µακριά.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Eικονογράφηση: Καλλιρρόη Κατσαφανα - rroh77@yahoo.gr

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΙΝΚ

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΙΝΚ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ του Αλέξανδρου Μασσαβέτα

ΤΟΥ LIBROFILO http://www.librofilo.blogspot.com

«Η µαγικότερη όµως, από όλες τις ιδιοµορφίες της Πόλης είναι πως δεν πρόκειται για µία πόλη. Τόσο την Κωνσταντινούπολη που χάθηκε, όσο και την Ιστάνµπουλ του σήµερα, απαρτίζουν περισσότερες πόλεις, περισσότερα επίπεδα, περισσότερες πραγµατικότητες που συνυπάρχουν σε ένα αντιφατικό και παράταιρο όλο. Στο παρελθόν, τις ήσυχες, νεκρωµένες σχεδόν συνοικίες των Μουσουλµάνων της Επταλόφου διαδέχονταν οι πολύβουες γειτονιές των παζαριών και οι συνοικίες των µη Μουσουλµάνων µε εντελώς διαφορετική αρχιτεκτονική, ήθη και καθηµερινότητα. Αν χθες τη διαφορά έκανε η εθνότητα και το θρήσκευµα, σήµερα στη βάση της βρίσκονται το εισόδηµα και η ιδεολογία. Χάσµα αβυσσαλέο χωρίζει τις γειτονιές των µεγαλοαστών από εκείνες των φτωχών εποίκων της επαρχίας, αν και πολύ συχνά δεν απέχουν παρά λίγες εκατοντάδες µέτρα. Αντίστοιχο χάσµα, αγεφύρωτο, ανάµεσα στις «κοσµικές» περιφέρειες και στις ιστορικές συνοικίες των Ισλαµιστών. Εντελώς διαφορετικός ο χαρακτήρας των ιστορικών συνοικιών µε τα µέγαρα της Μπελ Επόκ, τα ξύλινα οθωµανικά κονάκια και τις εκκλησίες και συναγωγές, από τις µοντέρνες τσιµεντουπόλεις που τις ζώνουν από κάθε πλευρά.»

Πόλη µαγική, Πόλη πλανεύτρα, Πόλη πανέµορφη και αποκρουστική, µε τα πολλά πρόσωπα, µε τις συνεχείς αντιφάσεις, Πόλη που δεν µπορείς να της αντισταθείς. Μπορεί κανείς να συνεχίσει, γεµίζοντας σελίδες επί σελίδων, µε χαρακτηρισµούς για την Κωνσταντινούπολη των Ελλήνων, την Ιστάνµπουλ των Τούρκων, µια πόλη γεµάτη ιστορία που την αισθάνεσαι σε κάθε σου βήµα στους δρόµους και τα σοκάκια της, µια παγκοσµιοποιηµένη Μητρόπολη του µέλλοντος όπως τουλάχιστον την ονειρεύονται οι πολιτικοί της ηγέτες. Ιστορίες επιστηµονικές και µη για την Πόλη υπάρχουν εκατοντάδες, ογκώδεις ή όχι, απόλυτα τεκµηριωµένες ή µυθιστορηµατικές, καλές ή λιγότερο καλές. Ο δηµοσιογράφος Αλέξανδρος Μασσαβέτας, στο έξοχο «οδοιπορικό» του «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, Η Πόλη των Απόντων», (Εκδ. Πατάκη, σελ.668) δεν αποπειράται να γράψει ένα βιβλίο Ιστορίας, ούτε διεκδικεί δάφνες λογοτεχνικής ποιότητας προσπαθώντας να ανταγωνιστεί το (υπέροχο και τόσο τρυφερό) «Ιστάνµπουλ» του Ο.Παµούκ. Αντίθετα έρχεται να συµπληρώσει οτιδήποτε έχει γραφτεί για την Πόλη µε ένα παθιασµένο βιβλίο που µιλάει για το «τώρα» µιας γιγαντιαίας πόλης που πλησιάζει τα 20 εκατοµµύρια πληθυσµό, εξετάζοντάς το σε σχέση µε το παρελθόν αλλά και το µέλλον.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΙΝΚ

Χωρισµένο σε τέσσερις ενότητες το ογκώδες αυτό έργο, είναι δοµηµένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να «καθοδηγήσει» τον αναγνώστη µε γεωγραφικό τρόπο.

το πρόσωπο τους από αυτή τη πλευρά της πόλης τους. Ο Μασσαβέτας ασχολείται επί µακρόν µε το Πέραν, την συνοικία που έχει επιλέξει να ζεί πλέον, το πιο ζωντανό κοµµάτι αυτής της πόλης. Μιλάει για το παρελθόν, την ανάπτυξη του µετά την Άλωση, πρώτα του Γαλατά από Ενετούς και λοιπούς Φράγκους και µετά του Πέραν (ή «Σταυροδρόµι») που οι Ρωµιοί (κυρίως) το «απογείωσαν» και το έκαναν ξακουστό σε όλη την οικουµένη, µιλάει για τα Ταταύλα (Κουρτουλούς πλέον) που µε φιρµάνι του Σουλτάνου απαγορευόταν στους Μουσουλµάνους να κατοικήσουν και τα οποία ήταν µια καθαρά ελληνική περιοχή, για το Ταρλάµπασι του παρελθόντος και την τωρινή του κατάσταση µε τις πόρνες, τους τσιγγάνους και τους Αφρικανούς µετανάστες.

Η πρώτη ενότητα («Επτάλοφος, η τειχισµένη ιστορική χερσόνησος», σελ. 29-259), ασχολείται µε την χερσόνησο της Επταλόφου, την «Παλιά Πόλη», την Πόλη των Βυζαντινών και την σηµερινή της κατάσταση όπου στα µνηµεία του παρελθόντος, χαλάσµατα τα περισσότερα, ζουν οικογένειες εξαθλιωµένων µουσουλµάνων, εποίκων από την Ανατολία και στις ορδές των τουριστών που κατακλύζουν τους ιστορικούς χώρους. Στην δεύτερη ενότητα («Περαία: Το Πέραν των Βυζαντινών, η «Νέα Πόλη» των Οθωµανών», σελ. 297-437), ο συγγραφέας περιδιαβαίνει τους δρόµους και τα σοκάκια του κοσµοπολίτικου Πέραν (Μπέγιογλου), της καρδιάς της σύγχρονης Πόλης, το κάποτε γεµάτο από Έλληνες (Ρωµιούς) µέρος και τις γειτονικές του συνοικίες Ταταύλα (Κουρτουλούς) και Ταρλάµπασι που απηχούν Ρωµέϊκες µνήµες του παρελθόντος.

Κυρίως όµως ο συγγραφέας επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σ’αυτό που αποτελεί τον άξονα και την βάση της θεµατικής του, στους «απόντες» - σ’αυτές τις πληθυσµιακές οµάδες, τους «ξένους», τις µειονοτητες εκείνες που καθόρισαν το µωσαϊκό των εθνοτήτων που έδωσαν ζωή στην Πόλη µετά την Άλωση. Στους Ρωµιούς, τους Λεβαντίνους, τους Αρµένιους, τους Ρώσους, τους Εβραίους που άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο σφράγισαν µε την ανά τους αιώνες παρουσία τους, την φυσιογνωµία του αστικού τοπίου, έδωσαν τον κοσµοπολίτικο αέρα που συνεχίζει να διατηρεί και που σήµερα «λείπουν» από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη και τον νεοπλουτισµό που χαρακτηρίζει την πολιτική των δηµάρχων και λοιπών κυβερνώντων.

Η Τρίτη ενότητα («Το µωσαϊκό: Οι µη Μουσουλµάνοι, τότε και τώρα», σελ. 441-557), αποτελεί ουσιαστικά την καρδιά της θεµατικής του βιβλίου του, διότι σ’αυτήν ο Μασσαβέτας γράφει για τους «απόντες», τους πληθυσµούς αυτούς που καθόρισαν την µορφή της Πόλης, Ρωµιοί, Λεβαντίνοι, Εβραίοι, Ρώσοι, Αρµένιοι. Στην τέταρτη και τελευταία ενότητα («Η Ασία και η περιφέρεια», σελ. 561-641), περνάει στην Ασιατική όχθη και µιλάει για τις πόλεις που αναπτύχθηκαν εκεί (σηµερινά παραθαλάσσια προάστεια) και για τα Πριγκιπόννησα µε το ιστορικό παρελθόν και τουριστικό µέλλον.

Ο Μασσαβέτας περπατάει στους δρόµους, βλέπει τα κάποτε Ρωµέικα αρχοντικά να παρακµάζουν, τα µέγαρα να µετατρέπονται σε κάτι ασαφές, τις εκκλησίες να αργοσβήνουν. Στοχάζεται για το παρόν και το µέλλον χωρίς νοσταλγική διάθεση, σεβόµενος την ιστορική µνήµη. Ενθουσιάζεται µε κάποια πράγµατα, µε διηγήσεις του παρελθόντος, µε κάποιους από τους σύγχρονους Τούρκους που σκύβουν µε σεβασµό και ενδιαφέρον στο παρελθόν του τόπου που κατοικούν, εκνευρίζεται (και τα χώνει χοντρά) στην ελληνική κοινότητα που διχασµένη και µίζερη αφήνεται να παρακµάσει και να σβύσει αγνοώντας µε τον τρόπο της τους πολλούς έλληνες που είτε επιστρέφουν να ζήσουν στη γη των προγόνων τους, είτε αποφασίζουν χωρίς κανένα δεσµό να ζήσουν και να δουλέψουν στην πόλη που τους µάγεψε. Τσαντίζεται µε τα σχέδια της δηµοτικής αρχής για αναπλάσεις και κιτς µοντερνισµούς που προσπαθούν να µετατρέψουν το κέντρο της πόλης σε Ντουµπάι.

Ο συγγραφέας επί επτά-οχτώ χρόνια περιπλανιέται στους δρόµους της Πόλης προσπαθώντας να εµβαθύνει στα µυστικά της, να µπει στην ψυχή της διότι αυτή η αχανής µητρόπολις δεν είναι µία πόλη, είναι πολλές, διότι αυτή η πόλη κατάφερε να επιβληθεί των κατακτητών, των εκάστοτε κατοίκων της, των επισκεπτών της. Κάτοικός της πλέον από επιλογή («νέο-Πολίτης» όπως λέει), µιλάει για το παρελθόν της παλιάς πόλης, αυτής των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, της υπέρτατης χλιδής, µέσα από τα τείχη που έκλεινε απέξω τους Δυτικούς εµπόρους και τους µέτοικους υποχρεώνοντάς τους να ζούν απέναντι στον Γαλατά και στο Πέραν και η οποία έχει µετατραπεί από τη µια σε κάτι απόλυτα τουριστικοποιηµένο µε εκατοµµύρια επισκεπτών στα Βυζαντινά και Οθωµανικά µνηµεία και οι οποίοι µε το που δύει ο ήλιος εξαφανίζονται και από την άλλη σε τόπο κατοικίας (είτε µόνιµης, είτε προσωρινής) των πιο φανατικών Ισλαµικών στοιχείων ενώ οι συνοικίες που κάποτε στέγαζαν παλάτια και ναούς είναι τώρα οι πιο υποβαθµισµένες σε σηµείο οι Τούρκοι αστοί («Οι Λευκοί Τούρκοι») να αποστρέφουν

«Από τη στιγµή που µου µπήκε στο µυαλό η ιδέα της συγγραφής οδοιπορικού στον χώρο και στον χρόνο των µειονοτήτων της Πόλης, αποφάσισα να κάνω την καταγραφή µου χωρίς συναισθηµατισµούς – ορθότερα: ξεπερνώντας τους όποιους συναισθηµατισµούς µου. Γνωρίζοντας πως θα κακορδίσω πολλούς, προτιµώ να είµαι ειλικρινής προς τον εαυτό µου και προς όσα κατέγραψα και να σου 26

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΙΝΚ

εκµυστηρευτώ πως, µε εξαίρεση µια δυναµική οµάδα νέων και κάποιων στενών φίλων, οι εναποµείναντες Πολίτες ως «συλλογικότητα» µου προκαλούν ασφυξία. Η πρώτη µου αντίδραση όταν τους γνώρισα ήταν σοκ. Η αίσθηση του θανάτου της Ρωµιοσύνης, η αίσθηση του αφανισµού, σε τριγυρίζει σχεδόν παντού στην Πόλη και βαραίνει – δυσβάσταχτο, συνεχές πένθος – πάνω στην κοινότητα. Θυµάµαι πως, όταν ρώτησα έναν νεαρό Ελλαδίτη µέτοικο που εργάζεται γι’αυτήν, «Πως τα περνάς;» µου απάντησε «Τι τα θές; Με τους Ρωµιούς, κάθε µέρα είναι Μεγάλη Παρασκευή».

Αυτή η αµεσότητα στη γραφή του νεαρού συγγραφέα και ερευνητή, και η όρεξη και αγάπη που έβαλε στο έργο είναι που κερδίζει ακόµα και τον πλέον σκεπτικό και στριφνό αναγνώστη. Χωρίς να λείπουν τα συντακτικά ολισθήµατα, οι επαναλήψεις φράσεων, η αποσπασµατικότητα των κειµένων, και το σχεδόν χαοτικό υλικό, είναι η ψυχή και το πάθος του Μασσαβέτα που βγαίνει στο χαρτί, µετατρέποντας ακόµα και τις σελίδες που µπορεί να σου φανούν αδιάφορες σε συναρπαστικές. Είναι ένα βιβλίο καρδιάς, ιδιαίτερα χρήσιµο στον καθένα που αγαπάει και επισκέπτεται τακτικά την σαγηνευτική αυτή πόλη, που νιώθει όταν πατάει το έδαφός της σαν να βρίσκεται σε οικείο µέρος, είναι µια προσπάθεια αξιέπαινη, η οποία θεωρώ ότι θα είναι σηµείο αναφοράς όσο περνάνε τα χρόνια.

Ο Μασσαβέτας, ένας σύγχρονος «Flaneur», ακολουθώντας την παράδοση των µεγάλων περιηγητών του παρελθόντος του Θεόφ. Γκωτιέ, του Γκ.Φλωµπέρ, του Πιέρ Λοτί, του Ζεράρ ντε Νερβάλ πραγµατοποιεί το δικό του οδοιπορικό παραθέτοντας εξαντλητικές λεπτοµέρειες της σύγχρονης ζωής της Πόλης σε συνδιασµό µε το βαρύ, ιστορικό της παρελθόν ουσιαστικά συνδέοντας τα µε τρόπο ευρηµατικό και ιδιαίτερα φρέσκο και ζωντανό.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΙΝΚ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΒΙΒΛΙΟΥ www.elbi.gr

Από τον Παναγιώτη Ροζάκη, Πρόεδρο ΕΛΒΙ Β 6Ο501“Ο Παπαλάγκι” Φύλαρχος Τουϊάβιι Εκδ. “Ύψιλον” Οικολογικού, Πολιτιστικού προβληµατισµού – σ. 127 - σχ. 14Χ21 - 8€

Ο φύλαρχος Τουϊάβιι από τα νησιά Τιαβέα του Νότιου Ειρηνικού πείθει µια οµάδα αρχαιολόγων και λαογράφων που επισκέφθηκαν το νησί του, να τον πάρουν µαζί τους στην περιοδεία τους στην Ευρώπη του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Θέλει να γνωρίσει από κοντά τη ζωή και τα έθιµα του λευκού ανθρώπου, του “Παπαλάγκι” και να εκτιµήσει τον πολιτισµό του, που κατ’ αυτόν φαίνεται ήδη αφύσικος, καταστροφικός κι απάνθρωπος. Γράφει τις εντυπώσεις του το 1915 σε µορφή λόγων, για να τους µεταδώσει στους ιθαγενείς νησιών Τιαβέα ώστε να φυλαχτούν από τον διεστραµµένο πολιτισµό των λευκών. Ο ιεραπόστολος Έριχ Σόερµαν των νησιών αυτών συνδέεται µε τον νοήµονα φύλαρχο και τον πείθει τελικά να µεταφράσει στα γερµανικά τις οµιλίες του. Πολύ αργότερα, µε την ανακάλυψη της καταστροφής του περιβάλλοντος, θα αποκαλυφθεί και η αξία των οµιλιών του Τουϊάβιι. Πράγµατι, µε γλαφυρό τρόπο και χιούµορ, µας αποκαλύπτουν όλα όσα από συνήθεια δεν βλέπουµε. Η αποξένωση από τη φύση και τον άλλο άνθρωπο, το κυνήγι του χρήµατος, οι προλήψεις, ο φόβος και το άγχος, η εχθρότητα ανάµεσα σε χριστιανικά έθνη και σε χριστιανούς αποδίδονται παραστατικά, όπως τα αποτύπωσε αυτός ο άνθρωπος της φύσης. Κι αναρωτιέται κανείς, πόσα δεινά δεν θ’ αποφεύγαµε αν είχαµε τη σοφία – και την ταπείνωση – ν’ ακούσουµε την προειδοποιητική αυτή φωνή του “άγριου” φύλαρχου. Το βιβλίο, µε την πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή του ιεραπόστολου Έριχ Σόερµαν, εκδόθηκε στη Γερµανία και γρήγορα µεταφράστηκε κι έγινε διεθνής, µόνιµη επιτυχία, στις διψασµένες γι’ αλήθεια, τεχνοκρατούµενες, δυτικές κοινωνίες.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΙΝΚ

Από την Σερίνα Καψοριτάκη, Περιβαλλοντολόγο Β 6Ο504“Η σιωπηλή άνοιξη” Ράκελ Κάρσον Εκδ. “Κάκτος” Μελέτη οικολογική – σ. 332 – 14Χ21 - €12,00

Οι µύθοι είναι δηµιουργήµατα της φαντασίας µας, που πηγάζουν όµως από υπαρκτά οργανικά και µη οργανικά χαρακτηριστικά του περιβάλλοντός µας. Τι είναι αυτό που θα µπορούσε να εξαφανίσει τους ποικίλους ήχους της φύσης σε κάποιο περιβάλλον; Το βιβλίο αυτό εστιάζει την προσοχή µας στα εντοµοκτόνα και στα ζιζανιοκτόνα που χρησιµοποιούµε, λόγω της ανάγκης µας να ζούµε σε ένα αποστειρωµένο περιβάλλον. Αναφέρει επίσης την αντίδραση της φύσης σε πιθανούς χηµικούς και πυρηνικούς πολέµους, οι οποίοι προκαλούνται από τον ανταγωνισµό του ανθρώπου, που αποτελεί µέρος της φυσιολογικής συµπεριφοράς που παρατηρείται στη φύση µας. Η συγγραφέας χρησιµοποιεί πλούσια παραδείγµατα για να µας αποδείξει πώς οι αλόγιστες πράξεις µας θα οδηγήσουν σε έναν βιολογικά “απλό” κόσµο, καταστρέφοντας την φυσική άµυνα και ισορροπία των οικοσυστηµάτων. Όλα τα οικοσυστήµατα της γης, αν και δεν το αντιλαµβανόµαστε εµείς, είναι συνδεδεµένα µεταξύ τους. Το ίδιο βέβαια ισχύει και σε µικρότερες κλίµακες. Για κάθε δράση µας που είναι σε βάρος της φύσης, υπάρχει µια αντίδραση της φύσης που είναι σε δικό µας βάρος.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΑΝΙΜΑ

KOTONOHA NO NIWA Πώς να πεις όχι στον Makoto Shinkai; Ειδικά όταν έρχεται µαζί µε τη βροχή…

TOY GIL GALAD teotihoacan@msn.com

Ο δεκαπεντάχρονος Τakao Akizuki δε θέλει να γίνει δικηγόρος, γιατρός, µηχανικός, οικονοµολόγος, γυµναστής, µπάρµαν σε χίπστερ µπαράκι, αραχτός µουσάτος σε κάποια καφετέρια, ούτε και πέφτουλας µε µουστάκι και τατουάζ. Θέλει στα πλαίσια της ιδιαίτερης Ιαπωνικής κουλτούρας, στην οποία να γίνει σχεδιαστής παπουτσιών. Τι λέω µε όλο αυτό; Στην Ιαπωνία, παρά την απίστευτη βιοµηχανική και κάθε άλλου είδους ανάπτυξη, υπάρχει ένα τεράστιο τµήµα του πληθυσµού που συνεχίζει να παραµένει πιστό στις παραδόσεις, εν αντιθέσει το δυτικό µας κόσµο. Αυτός είναι και ο λόγος που στη χώρα αυτή ανακαλύπτουµε ροµαντικές πτυχές µιας σκληρής και αγχώδους καθηµερινότητας.

καθηγήτρια στο σχολείο του. Τα νέα όµως δεν περιορίζονται εκεί µιας και µαζί µε αυτό µαθαίνει πως η Yukino πρόκειται να παραιτηθεί εξαιτίας µιας άσχηµης φήµης που είχε διαδοθεί γι’ αυτή από µερικούς µαθητές. Ο Takao, βρίσκει και χαστουκίζει την κοπέλα που το ξεκίνησε όλο αυτό, µπλέκοντας σε µεγάλο καυγά µε τους φίλους της. Όταν αργότερα τη συναντήσει στο πάρκο θα της αποκαλύψει τον έρωτά του γι’ αυτήν για να λάβει την αποστοµωτική απάντηση της Yukino πως είναι καθηγήτριά του. Όµως, ο χρόνος που περνάς µε κάποιον, σε ιδιαίτερα σηµεία και για τους δυο, και µάλιστα χωρίς καν να το προγραµµατίζεις δηµιουργεί άρρηκτους δεσµούς που σπάνια θα διαλυθούν, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο δρόµος που ο καθένας ακολουθεί στη ζωή του, όταν επιλεγεί σωστά δε γίνεται να χαθεί, όσα παραστρατήµατα κι αν κάνει. Πάντα θα είναι εκεί η άλλη άκρη του δεσµού, χωρίς προγραµµατισµούς, χωρίς συµβάσεις, να θυµίζει όποτε είναι αναγκαίο, το δρόµο προς τη ζωή.

Πάµε από την αρχή; Ο δεκαπεντάχρονος Takao Akizuki, θέλει να γίνει υποδηµατοποιός και πολλές φορές κάνει κοπάνα από το σχολείο για να σχεδιάσει παπούτσια. Αγαπηµένο του µέρος ένας κήπος. Εκεί συναντά µια µυστηριώδη γυναίκα, τη Yukari Yukino, που περνά το χρόνο της τρώγοντας σοκολάτα και πίνοντας µπύρα. Ετών 27 παρακαλώ. Όµως αυτό που πολλές φορές το είπαµε τύχη, και άλλες το βαφτίσαµε µοίρα, τους φέρνει - χωρίς οι ίδιοι να το σχεδιάσουνκοντά µιας και συναντιούνται πάλι και πάλι στον κήπο αυτό. Το παράξενο είναι πως συναντιούνται εκεί µόνο τις βροχερές µέρες. Όσο ο καιρός περνάει η σχέση που αναπτύσσουν γιγαντώνεται. Ανοίγονται ο ένας στον άλλο χωρίς παρ’ όλα αυτά να ανταλλάξουν ποτέ ονόµατα! Κατά τους καλοκαιρινούς µήνες και χωρίς τις βροχές, οι συναντήσεις τους έπαψαν. Ο Takao εντελώς τυχαία κάποιο απόγευµα την προσπερνά στο δρόµο για να ανακαλύψει από τους φίλους του πως η Yukino είναι

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΑΝΙΜΑ

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

FÅMEGPÅ, FORFAEN ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ 24fpsverite@gmail.com http://24fpsverite.wordpress.com

Στο φεστιβάλ της Tribeca το 2011, η πρωτοεµφανιζόµενη Νορβηγίδα σκηνοθέτις Jannicke Systad Jacobsen έφυγε µε το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου για το Få Meg På, For Faen (Turn Me On, Goddammit / Άναψέ Με). Η ταινία που σκηνοθέτησε και έγραψε, ασχολείται µε την κρίσιµη περίοδο της εφηβείας, και πως αντιµετωπίζεται από την µεριά των κοριτσιών. Η Jacobsen, επέλεξε να παρουσιάσει αυτή την περίοδο µέσω µιας καθαρά νεανικής κωµωδίας.

στην περιοχή της είναι ένα κέντρο νεότητας. Η Alma µαζί µε τις φίλες της Sara (Malin Bjørhovde) και Ingrid (Beate Støfring) µισούν την πόλη τους και το όνειρο τους είναι να φύγουν από εκεί. Τα προβλήµατα για την Alma εντείνονται όταν ανακαλύπτει µε πολύ έντονο τρόπο τις σεξουαλικές τις ορµές και ψάχνει κάθε τρόπο να τις ικανοποιήσει. Χρησιµοποιεί κάθε είδους υποκατάστατα, από τηλεφωνικό σεξ και φαντασιώσεις µέχρι και ένα ρολό κερµάτων, αλλά τίποτα δεν την βοηθάει. Το απωθηµένο της και κρυφός έρωτας της είναι ο συµµαθητής της Artur (Matias Myren) αν και ποτέ δεν του το έχει εκφράσει. Με αφορµή ένα πάρτυ, βρίσκονται µόνοι τους και ο Artur εκφράζει την προτίµηση του σε εκείνη µε έναν πολύ άγαρµπο και

Η Alma (Helene Bergsholm) είναι µια 15χρονη που ζει στο Skoddeheimen, µία αποµονωµένη κωµόπολη της Νορβηγίας. Η πόλη της δεν έχει καµία διέξοδο για τα παιδιά της ηλικίας της, µιας και το µόνο που υπάρχει

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ανώριµο τρόπο. Η Alma εκλαµβάνει αυτή την κίνηση ως θετική και το ανακοινώνει στις φίλες τις. Όµως κανείς δεν την πιστεύει και καταλήγει να γίνει περίγελος της κοινωνίας της.

Ασχολείται µε όλα τα θέµατα που θα µπορούσαν να περνούν από το µυαλό µιας 15χρονης και το κάνει µε αφοπλιστική ειλικρίνεια και χωρίς ταµπού. Για να επιτευχθεί αυτό, σαφώς και χρησιµοποιούνται έντονες σκηνές χωρίς λογοκρισία και περιορισµούς. Η ταινία λέει και δείχνει τα πάντα ανοιχτά και αυτό βγάζει µία φρεσκάδα και φαίνεται ρεαλιστική. Σε αντίθεση µε το αποστειρωµένα δήθεν πονηρό αλλά πάντα πουριτανικό και πολιτικά ορθό περιβάλλον του Hollywood, οι Νορβηγοί δείχνουν απελευθερωµένοι και φυσικοί. Άλλωστε είναι µία ταινία για εφήβους που έχει σκηνές «ακατάλληλες» για αυτούς. Όπως είναι αναµενόµενο, τα cliché δεν λείπουν, αφού είναι ένα θέµα που έχει αναπαραχθεί πολλάκις. Ακόµα και όταν

Στην σκέψη µιας νεανικής κωµωδίας για σεξουαλικά πεινασµένους µαθητές, σαφώς και υπάρχει µια αρνητική προδιάθεση, ιδιαίτερα όταν ακόµα και ο τίτλος στην συγκεκριµένη δεν βοηθάει για το αντίθετο. Αν ξεπεραστεί όµως ο αρχικός «φόβος», η ταινία καταφέρνει να ανατρέψει την προκατάληψη και να σε κερδίσει σχεδόν από την αρχή. Σε γενικές γραµµές είναι µία διασκεδαστική ταινία, αρκετά έξυπνη και µε καλό χιούµορ χωρίς να κουράζει και να µένει στάσιµη.

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

γνωρίζεις τι πρόκειται να συµβεί, η σκηνοθεσία καταφέρνει να σε κρατήσει. Το Få Meg På, For Faen είναι και η πρώτη δουλεία της Jacobsen γενικότερα στο κοµµάτι του fiction κινηµατογράφου, µιας και όλες οι προηγούµενες της ήταν documentaries. H ίδια συνεργάστηκε στο σενάριο µε τον Olaug Nilssen, συγγραφέα του οµώνυµου βιβλίου, που αποτελείται από τρεις ιστορίες για τρεις διαφορετικές γυναίκες. Η ιστορία της Alma είναι η δεύτερη στο βιβλίο, και θέµα της είναι η ανάγκη για αναγνώριση στη σύγχρονη κοινωνία που υπάρχει υπερβολική πληροφόρηση. Έτσι στην ταινία, πέρα από την προφανή πρώτη ανάγνωση της, παρατηρούµε και την ανάγκη της Alma να γίνει γνωστή στο αγόρι της αλλά και να ξεφύγει από τα στενά όρια της επαρχίας της, να γίνει ένα µε την Πόλη, το Όσλο. Στην προσπάθεια της αυτή, εµπλέκονται τα θέλω της µε τις ορµές της, και η ίδια δείχνει πως δεν ξέρει να τα διαχειριστεί µε νηφαλιότητα. Όπως είναι απόλυτα λογικό, η Alma παρασύρεται από τα πάθη της, κάνει σπασµωδικά λάθη και φτάνει στο σηµείο να ξεφτιλιστεί σε όλους, αντί να γίνει αποδεκτή από τον Artur. Το αποτέλεσµα αυτό βέβαια, προκύπτει καθαρά από αθώες προθέσεις και αυτό είναι το στοιχείο που κάνει την Alma ακόµα πιο συµπαθητική. Όλη αυτή η εικόνα εµποτίζεται και από το ελαφρά ψυχρό κωµικό στοιχείο, που σε καµία στιγµή δεν θυµίζει το κακοποιηµένο χιούµορ που κατακλύζει αντίστοιχες ταινίες. Ταυτόχρονα η Jacobsen δεν κρύβει σε καµία στιγµή πως είναι µια αποκλειστικά κοριτσίστικη ταινία. Αξίζει να αναφερθεί, πως όλα τα παιδιά που παίζουν, είναι για πρώτη φορά ηθοποιοί, ενώ κάποια από αυτά όπως και η πρωταγωνίστρια Helene Bergsholm, ήταν ανήλικα στα γυρίσµατα. Αν ως tag line, µένει το «Νορβηγική Νεανική Κωµωδία» σίγουρα για διαφορετικούς λόγους ακούγεται αρκετά αποτρεπτικός συνδυασµός. Αν όµως σκεφτείς πως σε µία βόρεια χώρα µε δάση, φιόρδ και ωραία τοπία ζούνε απλοί έφηβοι µε τις ίδιες ανάγκες όπως παντού, τότε σίγουρα έχει ενδιαφέρον. Αναµφίβολα το Få Meg På, For Faen δεν είναι ό,τι πιο καινοτόµο έχει υπάρξει σεναριακά ή σκηνοθετικά. Η τόλµη της ταινίας και η εύκολη, όχι απλοϊκή, ανάγνωση της µαζί µε τη φρεσκάδα και την διασκεδαστική ατµόσφαιρά της, είναι όµως καλοί λόγοι για να την δεις.

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ Ο δηµιουργός έκανε το έργο ή το έργο τον δηµιουργό;

ΤOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ konkottas1@hotmail.com

Ο Δηµήτρης Παπαϊωάννου, ο µεγάλος σκηνοθέτης που διεκδικεί τα πρωτεία του καλύτερου Έλληνα σκηνοθέτη/performer των καιρών µας, επιστρέφει ο ίδιος στο σανίδι, µετά από µια απουσία σχεδόν 10 χρόνων και µε σύµµαχό του το γυµνό σώµα του Μιχάλη Θεοφάνους και µια ξύλινη τάβλα (εξ)ερευνά και προβληµατίζεται επί της έννοιας της Δηµιουργίας, της ύλης, της επαφής, της αλληλεπίδρασης.

τα µόρια και µια πρώτη ύλη στην πιο κεκαθαρµένη µορφή της· γιατί αυτή είναι η βάση της όποιας δηµιουργίας : χάος, απόκοσµοι, σκόρπιοι κι ασύνδετοι ήχοι κι ένα εµπνευσµένο χέρι που καθοδηγεί και πλάθει το χώµα. Μέσα από αυτή τη διαδραστική, εν τέλει, διαδικασία, ο κουστουµαρισµένος, µαυροφορεµένος δηµιουργός (ο ίδιος ο Παπαϊωάννου) αρχίζει και σµιλεύει το άγαλµά του. Ως ένας σύγχρονος (αλλά και πρωτόγονος την ίδια στιγµή) Πυγµαλίωνας, ο γλύπτης κάνει κοφτές, δυνατές κι αδρές κινήσεις, κόβει το «µάρµαρό» του γρήγορα και χοντροκοµµένα ώσπου να σχηµατιστεί η πρώτη, άγρια µορφή του αγάλµατος. Με συνεχείς περιστροφές γύρω από το έργο του και κινήσεις που δανείζονται κάτι από την θεαµατικότητα των ακροβατών και κάτι από την εσωτερικότητα του σύγχρονου χορού, ο γλύπτης εγκαθιστά την πρώτη «συνοµιλία» µεταξύ του εαυτού του, της Έµπνευσής του και του δηµιουργήµατός του. Όσο η πρώτη ύλη υφίσταται την επεξεργασία από το καλέµι και τη γλυφίδα, τα δύο σώµατα (Παπαϊωάννου και

Πατώντας πάνω σε όρους-αξιώµατα της φυσικής (όπως του τι είναι ύλη) ξεδιπλώνει τις σκέψεις του µέσα από έναν αλγόριθµο κινησιολογίας, χοροθεάτρου και δραµατουργίας. Με εναλλαγή φωτισµών και το απλούστερο των σκηνικών, έχοντας ως «πρώτη ύλη» της σκηνογραφίας του το ξύλο, το µέταλλο, το νερό και το ανθρώπινο σώµα, ο Παπαϊωάννου δηµιουργεί πάνω στο σανίδι τον µικρόκοσµο της Δηµιουργίας, αναπαράγοντας ουσιαστικά την ατµόσφαιρα και το κλίµα που επικρατού(σα)ν τη στιγµή της Δηµιουργίας, ενώ παράλληλα ρουφά σαν συµπαντική µαύρη τρύπα τους θεατές και τους µεταφέρει σε ένα παράλληλο περιβάλλον όπου επικρατούν µόνο η Νόηση, η Ιδέα,

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

Θεοφάνους) περνούν το ένα µέσα από το άλλο, ανακαλύπτοντας ολοένα και περισσότερα κοινά ανάµεσά τους, δηµιουργώντας ολοένα και περισσότερους δεσµούς εξάρτησης.

Το έργο αποκτά πνοή, η ύπαρξή του αποκτά βαρύτητα. Ο δηµιουργός είναι περήφανος και πάνω στους απολλώνιους µυς αντανακλά το µεγαλείο του και την εξουσία του ως παντοδύναµος θεός. Τα όρια των ρόλων όµως έχουν πλέον διασαλευθεί και τα πλαίσια δράσης, κίνησης και σκέψης δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Η συνθήκη των δυνάµεων µετατρέπεται από µια στατική, σε µια ενεργητική ισορροπία όπου η αλληλεπίδραση µεταξύ των δύο κορµιών ξεπερνάει τους περιορισµούς της φυσικής και του σκαρπέλου και ανάγεται σε µάχη για επιβίωση, σε αγώνα για τα ηνία του νοητού άρµατος του «πράττειν».

Σε δεύτερο χρόνο, το δηµιούργηµα φαίνεται πως πλησιάζει πια στην τελική µορφή του : τα άκρα αποσαφηνίζονται και η όλη διάπλαση του σώµατος φτάνει να ανταποκρίνεται στην κλασσική εικόνα του Κάλλους των αρχαιοελληνικών αγαλµάτων. Οι κινήσεις πλέον γίνονται πιο πλαστικές, πιο λεπτοµερείς, πιο σοφές, πιο καλλιτεχνικές, ενώ το άγαλµα αρχίζει να αποκτά χαρακτήρα, βλέµµα, «άποψη». Ο δηµιουργός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, ο βασιλιάς επί της µοίρας του άψυχου έργου. Φαίνεται όµως πως µέσω της διαδικασίας της καλλιτεχνικής έκφρασης, ένα ψυχικό κοµµάτι του δηµιουργού ενσωµατώνεται στο αγαλµατένιο κορµί, περνώντας, συµπερασµατικά, τη σχέση των δύο όντων σε ένα δεύτερο επίπεδο αλληλεξάρτησης κι αλληλοκατανόησης.

Ο Θεός κι ο Αδάµ εγκαθιστούν µια καινούργια πραγµατικότητα, φτιάχνοντας µια νέα περιβάλλουσα ατµόσφαιρα όπου η ύλη εµφανίζεται ως δευτεραγωνιστής στο έργο-µονόλογο του πνεύµατος. Μέσα σε αυτό το ντελίριο, ο δηµιουργός απεκδύεται του ρόλου του, βγάζει τα παπούτσια του, σταµατά να πατά επί γης και µέσα στις κινήσεις του ζωντανού αγάλµατός του αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Η

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

σχέση εξουσιαστή-υποτακτικού ανήχθη στο δίπολο «άτοµο-είδωλο/αντανάκλαση». Τα δύο σώµατα αναµειγνύονται προς ένα τελικό προϊόν που ακροβατεί επικίνδυνα µεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, ύπαρξης και άυλης σύλληψης, µοιράζεται το θεϊκό ιχώρ, ενώ φαίνεται πως έρχεται ξανά στο προσκήνιο το ερώτηµα του Ευριπίδη «τι θεός, τι µη θεός και τι τ’ ανάµεσό τους;».

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος τον Θεό, συνεπώς;

Στην µιάµιση ώρα της βωβής παράστασης, της ζωντανής κινησιολογίας και της εσχατολογικής πρώτης ύλης, ο Δηµήτρης Παπαϊωάννου επαναπροσδιορίζει τη σχέση του δηµιουργού µε το δηµιούργηµά του, προβληµατίζεται για το εάν και κατά πόσον υπάρχει δυνατότητα ωσµωτικής αλληλεπίδρασης µεταξύ τους και καταχειροκροτείται, εν τέλει, από το κατενθουσιασµένο κοινό του που µέσα στο βιοµηχανικό περιβάλλον της Πειραιώς 260 ήρθε αντιµέτωπο µε τις δικές του προσωπικές αναζητήσεις, διλλήµατα και προβληµατισµούς.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

JIVE

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

STUART A. STAPLES TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

Υπάρχουν αρκετοί δρόµοι που µπορείς ν’ ακολουθήσεις όταν γράφεις µουσική. Και γενικά δεν υπάρχει κάποιος κώδικας οδικής κυκλοφορίας που πρέπει να ακολουθείς όταν τους περιηγείσαι. Μπορείς να γράψεις πρώτα τους στίχους, πρώτα τη µουσική, µπορείς να βασίσεις ολόκληρη την ιδέα πάνω στη χροιά ενός οργάνου, µπορείς να κλειστείς σ’ ένα δωµάτιο και το πιέσεις και να το βρίσεις µέχρι να “φοβηθεί” και να γίνει τραγούδι. Για τον Stuart A. Staples αρκούσε ο εκνευρισµός της γυναίκας του όταν η τελευταία βαρέθηκε τη φασαρία που έκανε µε το καθάρισµα και του είπε να κλειστεί στο δωµάτιο και να φτιάξει κάτι.

βοήθησε µε την ενορχήστρωση των πνευστών και έπαιξε το σαξόφωνο στα κοµµάτια που χρειάστηκε. O Thomas Belhom, πρώην Tindersticks πρόσθεσε τα κρουστά του album και ο Yann Tiersen το πιάνο στο “She don’t have to be good to me”. O Andrian Huge και ο Andrian Stout, το ρυθµικό µέρος των Tiger Lillies εκείνη την περίοδο, έγιναν και το ρυθµικό µέρος του “People fall down” και τέλος η Gina Foster έβαλε τα γυναικεία φωνητικά στα “Somerset House”, “Say something now” και “Dark days”. To artwork του album είναι γεµάτο από φωτογραφίες φυτών. Η εξήγηση που έδωσε σε αυτό ο Staples είναι ότι αυτά τα φυτά µεγάλωναν στις γλάστρες τους καθ’ όλη τη διάρκεια δηµιουργίας της µουσικής. Είναι ίσως η σύνδεση που έχει το album στο background. Ο Staples έχει κυκλοφορήσει δυο ακόµη προσωπικά album, το “Leaving Songs” το 2006 και το “Songs for the young at heart” την επόµενη χρονιά. Το “Lucky Dog recordings 03-04” όµως φαίνεται ότι έχει χαρακτήρα που το έχει κερδίσει από την περίεργη διαδικασία παραγωγής του. Θα έλεγα ότι χαρακτηρίζεται από ένα µουσική σύνδροµο της Στοκχόλµης.

Χωρίς να έχει κάποιο πρόγραµµα η κάποιο συγκεκριµένο ερέθισµα, κόλλησε µαζί τυχαίες loops στο πιάνο, θορύβους, παλιές ιδέες που είχε για πνευστά, ρυθµούς και ένα organ που µόλις είχε αγοράσει και έβγαλε το πρώτο αποτέλεσµα, το οποίο πήρε αργότερα, αφού κυκλοφόρησε το 2005, το όνοµα “Lucky Dog recordings 03-04” για προφανείς λόγους. Το αποτέλεσµα είναι συνεπές µε τις βάσεις που είχε από τους Tindersticks µε µια ιδέα να µπαίνει από κάθε τρίτο στον οποίο άπλωσε το χέρι για να πάει τα κοµµάτια παρακάτω. Έτσι ο David Boulter των Tindersticks έπαιξε το organ στα κοµµάτια και ο Neil Fraser βοήθησε στις βάσεις των κοµµατιών µε την κιθάρα του στα “Say something now” και “Shame on you”. Ο Terry Edwards (Nick Cave, Tindersticks, P.J. Harvey, Tom Waits κ.α.)

JIVE

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

Η ΟΠΕΡΑ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ Νίκος Μαµαγκάκης

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗ http://thodorosexintaris.blogspot.gr/ t_exintaris@yahoo.com

Αν θελήσει κανείς να κάνει µια αναφορά σε κάποιο δίσκο του Νίκου Μαµαγκάκη και έχοντας έστω δεδοµένο ότι έχει αποφασίσει να αναφερθεί σε κάποια από τις καινούργιες του δουλειές, στο δικού του label, απλά πρέπει να διαλέξει έναν από τις πενήντα και πλέον τίτλους! Πρόκειται για έναν από τους πλέον ακούραστους και παραγωγικούς έλληνες µουσικούς. Βεβαίως πρόκειται και για έναν από τους καλύτερους, τους πιο ταλαντούχους, που µε χαρακτηριστική ευκολία γράφει για όλα σχεδόν τα είδη µουσικής.

Οι φωνές που συµµετέχουν στην όπερα είναι πολύ γνωστές: Από τη Σαβίνα Γιαννάτου στον Κώστα Κληρονόµο, από την Ηρώ Σαΐα στον Χάρη Ανδριανό και από τον Γιάννη Ιδοµενέως στον Τάση Χριστογιαννόπουλο, ανάµεσα στους άλλους. Ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος µάλιστα, σύµφωνα µε το εισαγωγικό σηµείωµα του συνθέτη «ανέλαβε τη συγκέντρωση, τη διδασκαλία και τον ενθουσιασµό των είκοσι περίπου ερµηνευτών της όπερας και τον ευχαριστώ θερµά». Συνεργάτης πολύτιµος του Νίκου Μαµαγκάκη, έχει δισκογραφική παρουσία σε µεγάλο αριθµό από έργα του µε εξαιρετικές ερµηνείες (όπως στα τόσο αγαπηµένα «Πέντε θεατρικά τραγούδια»). Συνεργάτες και σε άλλες δουλειές του συνθέτη είναι και άλλοι τραγουδιστές που συµµετέχουν στην όπερα, το αηδόνι µε το όνοµα Σαβίνα και – ευτυχώς – και ο Νάσος Θεοφίλου ο οποίος δυστυχώς δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή.

Λόγω της πολύ µεγάλης εκτίµησης που τρέφω για τον συνθέτη συνεπώς θέλησα να παρουσιάσω µια δουλειά του που αγαπώ ιδιαίτερα. Μέσα στον τεράστιο όγκο της συνολικής δουλειάς του υπάρχουν διαµάντια κρυµµένα και διαµάντια στο φως. Η «Όπερα Των Σκιών» ανήκει στην πρώτη περίπτωση αν δεν αναφερόµαστε σε ένα πιο εξειδικευµένο κοινό αλλά στο ευρύτερο φιλόµουσο κοινό.

Το τρίτο τµήµα της όπερας είναι προφανώς το µουσικό. Και εδώ οι γνώσεις, η εµπειρία και το ταλέντο του Νίκου Μαµαγκάκη καταγράφονται σε χαρτιά ενορχήστρωσης δίνοντας ένα συνολικό αποτέλεσµα που ενώνει τον λόγο, τις φωνές και τη µουσική µε τρόπο θαυµαστό. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, η µουσική και η ενορχήστρωση την υποστηρίζουν αρµονικά. Ο Νίκος Μαµαγκάκης πρόσεξε τις στιγµές των λεπτών λόγων, των υπονοούµενων, τη ειρωνεία και τους έδωσε το πρέπων ηχόχρωµα.

Το έργο, συνοπτικά, διαθέτει τα πάντα: Το λιµπρέτο του Νάσου Θεοφίλου είναι πέραν περιγραφής. Ο Καραγκιόζης, ο Χατζηαβάτης και ο Βεζύρης δίνουν το παρών µε ανατρεπτικό (κυριολεκτικά!), σκωπτικό και διαχρονικό λόγο, δουλεµένο σε κάθε λέξη του. Η ραχοκοκαλιά της όπερας, το λιµπρέτο, στη συγκεκριµένη περίπτωση αποτελεί µια λογοτεχνική κατάθεση υψηλού επιπέδου και τοποθετεί την όπερα ήδη από την κείµενό της στην οµάδα των ξεχωριστών έργων. Επιπλέον, ο Νίκος Μαµαγκάκης αναγνωρίζοντας την αξία του λόγου του Νάσου Θεοφίλου περιέλαβε όλο το λιµπρέτο στη έκδοση του διπλού ψηφιακού δίσκου, συνεπώς αναφερόµαστε και σε ένα χορταστικό ένθετο.

Βρίσκω την «Όπερα Των Σκιών» ως ένα από τα πιο σηµαντικά έργα, χωρίς να πω των τελευταίων ετών, και ένα από τα πιο σηµαντικά του συνθέτη. Ευτύχηµα είναι πως το καταπληκτικό λιµπρέτο του Νάσου Θεοφίλου (σε µια ιδέα του Νίκου Μαµαγκάκη) βρέθηκε

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

στα χέρια ενός µουσικού µε πολλές γνώσεις και µάλιστα στην ύστερη ωριµότητά του, που συµπίπτει όσο κι αν ακούγεται περίεργο- µε την εντονότερη συνθετική του περίοδο.

Ανακαλύψτε τον δίσκο και αναζητείστε τον σε πολύ καλή τιµή. Περισσότερα για το έργο του Νίκου Μαµαγκάκη στο http://mamangakis.weebly.com/

Ακούτε: και 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00 47

SHOWCASE

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΚΗΠΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Λουλούδια που ναρκώνουν και παραπλανούν τις αισθήσεις προκαλώντας οράµατα. Λίµνες που λούζουν κόρες απροσπέλαστες και µαρµαρένια συντριβάνια που συνθλίβουν καρδιές ζηλόφθονων συζύγων. Στοιχειωµένες Ιτιές και πουλιά από τον κόσµο των νεκρών. Αλαφρωπάτητα πλάσµατα, ερωτευµένοι πρίγκιπες, ρόδα, γιασεµιά, έρωτες µυστικοί και βρυκολακιασµένα όνειρα. Οι κήποι του κόσµου κρύβουν µυστικά και η αφηγήτρια Σάσα Βούλγαρη τα ξεδιπλώνει µέσα από τις ιστορίες της που ταξιδεύουν, για µια και µοναδική βραδιά αφήγησης, από την Ανατολή, την Ιαπωνία, τη Σερβία, κι όπου αλλού µας οδηγήσουν τα µαγικά περάσµατα Τετάρτη 12 Ιουνίου στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων ώρα 21.00 Είσοδος: 5 Ευρώ e-mail για κρατήσεις θέσεων: archaeol@otenet.gr Τηλ. Επικοινωνίας: 2103252214, 6942719974, Δευτέρα- Παρασκευή: 14.00-16.00 Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερµού 134-136, σταθµός ΗΣΑΠ-Θησείο, www.sea.org.gr Η παραµυθού Σάσα Βούλγαρη Αφηγειται επαγγελµατικά από το 1993, ανήκει στους πρωτοπόρους της νεο – αφήγηγησης στην Ελλάδα µε έντονη επιρροή στις νεότερες γενιές αφηγητών, µε πλούσιο έργο και µε σταθερές εµφανίσεις σε µεγάλα Μουσεία και Πολιτιστικά Ιδρύµατα. Στην Αθήνα έχει αποκτήσει σταθερό κοινό που την ακολουθεί στις εµφανίσεις της, ενώ συχνά ταξιδεύει µε τα παραµύθια της. Έχει γίνει γνωστή από προγράµµατα που σχεδίασε σε µεγάλα Μουσεία της χώρας, όπως: Κυκλαδικής Τέχνης, Μπενάκη – Ισλαµικής Τέχνης, Λαϊκής Τέχνης, Φυσικής Ιστορίας – κέντρο Γαία, ενώ τα τελευταία τρία χρόνια φιλοξενείται σταθερά στο Ίδρυµα Μιχάλης Κακογιάννης Διδάσκει µε τη δική της µέθοδο για την τέχνη της αφήγησης, καλεσµένη συχνά σε Πανεπιστηµιακούς και Παιδαγωγικούς χώρους. Έχει αφηγηθεί κείµενα τόσο από την ελληνική και παγκόσµια προφορική παράδοση όσο και επώνυµα λογοτεχνικά. Το ρεπερτόριό της ξεπερνά πλέον τα 400 παραµύθια. Δεν αποστηθίζει ποτέ το προφορικό υλικό ενώ «τραγουδά» τα παραµύθια στοχεύοντας να αναδείξει την ιδιαίτερη µουσικότητα – την «παρτιτούρα» - του κάθε αφηγήµατος ψάχνοντας τον συν-τονισµό µε το κάθε ακροατήριο και τη µετα-µόρφωση του χρόνου σε α-χρονο. Το 1998 αφηγήθηκε 13 παραδοσιακά ελληνικά παραµύθια στην ΕΤ1 και η σειρά που παραµένει µοναδική στο είδος της, επαναλαµβάνεται κάθε χρόνο

SHOWCASE

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΝΑ ΠΑΣ

ΝΕΑ ΠΑΝΟΡΜΟΥ ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ cloelikos@gmail.com

Εν µέσω λογισµών και παραλογισµών, που λέει και η Δηµουλά, εν µέσω εξεταστικής και παλαβού καλοκαιρινού καιρού, βρέθηκα µεσοβδόµαδα στη Νέα Πανόρµου. Όπως και τα Εξάρχεια, η Πανόρµου αλλάζει, βλέπεις. Δεν είναι πια µόνο η κάθετος στην Κηφισίας µε τα µαγαζιά της σειράς που παίζουν ρεµίξ Αντέλ (αίσχος), δεν είναι µόνο οι όµορφες ταράτσες. Υπάρχουν, προς τα πάνω, όµορφα χωµένα µαγαζιά, όπως το Wee Drum µε τον όµορφο κήπο του, για το οποίο πολλάκις έχω γράψει. Δεν περίµενα, όµως, να αναπτυχθεί κι άλλο η περιοχή αυτή – για να είµαι ειλικρινής, νόµιζα πως τα ‘φαγε τα ψωµιά της. Μέχρι που πήγα στο LAB.

Το LAB βρίσκεται στην οδό Τριφυλλίας 71, δίπλα στο «Καπάκι», ένα ενδιαφέρον ρακάδικο – µεζεδοπωλείο µε χαρωπή διακόσµηση. Καµιά σχέση όµως το µαγαζί δίπλα του. Στη γωνία ενός µικρού πάρκου, από κείνα που µυρίζουν Αθήνα, κάτω από µπαλκόνια πολυκατοικιών, βρίσκεται χωµένο ένα µπαρ που αξίζει. Μέσα, όσο πρόλαβα να δω, είναι ψηλοτάβανο, µε δυνατή µπάρα, καλές προδιαγραφές για το χειµώνα και µουσική που δεν κουράζει. Η αλήθεια είναι πως ταίριαζε καλύτερα κάτι σε Moby [ένεκα και η καλοκαιρινή βραδιά…], αλλά οι ήχοι του µαγαζιού έδεσαν µε το χώρο. Εγώ κάθισα έξω, σε σιδερένια καρέκλα, τσίγκινο τραπεζάκι µε λουλούδια, δίπλα σε µια παρέα µε σκύλο ο οποίος χαριτωµένα τριγύριζε στα πόδια µας. Το σήκωνε το πάρκο δίπλα, το σήκωνε το µαγαζί, άνετα ερχόµασταν πιο κοντά όλοι – ή µήπως η γλυκιά βραδιά µου έδωσε περισσότερο κέφι; Άγνωστο.

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΝΑ ΠΑΣ

Ερευνώντας τον κατάλογο, εξεπλάγην θετικά: τέσσερις-πέντε σελίδες γεµάτες κοκτέηλ, σε τιµή 7 ευρώ ανεξαρτήτως περιεχοµένου, ονόµατα που ποτέ δεν είχα ξανασυναντήσει, αλλά και αγαπηµένα (βλ. breakfast martini) που βρίσκω µόνο στο Speakeasy στο Χαλάνδρι. Δοκίµασα το Kill Bill, παραλλαγή του αγαπηµένου Pornstar martini µε ρούµι, αλλά ήταν λίγο πιο γλυκό από τα γούστα µου. Την επόµενη φορά θα τιµήσω την µπύρα του µαγαζιού. Η έκπληξη της βραδιάς, ωστόσο, ήταν το ντου της εφορίας: τρεις υπάλληλοι άρχισαν κατά τα µεσάνυχτα να ελέγχουν βιβλία και αποδείξεις, πράγµα που προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει ποτέ σε αθηναϊκό µπαρ. Ωστόσο, µάλλον η καταγγελία που ίσως τους έγινε ήταν από ανταγωνιστή, διότι ο ιδιοκτήτης ήταν τίµιος και δεν βρέθηκε καµία παράβαση. Αφού βαρέθηκα να τους χαζεύω, γύρισα στο σκύλο, που ευτυχείς συνέχισε να εξερευνεί το χώρο, παίζοντας στο πάρκο δίπλα, κυνηγώντας άλλα σκυλιά, αποτελώντας αντικείµενο χαδιού από όλους τους θαµώνες. Αν ήταν κάπου να κάνω check – in αυτό το καλοκαίρι, θα έκανα στο LAB. Φέρτε και τους σινγκλ φίλους σας, έµαθα ότι Παρασκευές και Σάββατα µαζεύει ωραίο κόσµο… Μέχρι να φύγουµε για άλλα µέρη, διαβάζουµε Ελύτη στους καναπέδες του LAB Σῶµα τοῦ καλοκαιριοῦ Ὢ σῶµα τοῦ καλοκαιριοῦ γυµνὸ καµένο Φαγωµένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι Σῶµα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς Μεγάλο ἀνέµισµα τῆς κόµης λυγαριᾶς Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ ἐφηβαῖο Γεµᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες Σῶµα βαθὺ πλεούµενο τῆς µέρας!

Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας Dinerror86@gmail.com

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ elenqmdt@gmail.com

ΔΕΥΤΕΡΑ 10/06

ΤΡΙΤΗ 11/06

ΤΕΤΑΡΤΗ 12/06

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

22:00 Αστυνομικό Θρίλερ: The Town (STAR)

01:30 Βιογραφική: The Notorious Bettie Page (MEGA)

23:30 Δραματική: Fried Green Tomatoes (NET)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

14:00 Ροκ:Rock Upόπειρες (rockharadio.com)

15:00 Jukebox Radio by Lykos με την Ελένη Αγγελοπούλου (CRwebradio)

22:00 Σατιρική Εκπομπή: Ό,τι Να 'ναι (ΣΚΑΪ 100,3)

Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - kurotrash@gmail.com

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΠΕΜΠΤΗ 13/06 ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/06

ΣΑΒΒΑΤΟ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

22:00 Σατιρική Εκπομπή: Ό,τι Να 'ναι (ΣΚΑΪ 100,3)

ΚΥΡΙΑΚΗ 16/06

13:30 Κωμωδία: The School Of Rock (ANT1)

COMIC

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

COMIC

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΤΖΩΡΤΖΑΚΑΚΗ greenhellicopter@gmail.com http://kostis-tz.blogspot.gr/

ΛΥΚΟS 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

58 WWW.LYKOSMAGAZINE.COM