LYKOS 048 by ΛΥΚOS magazine

20 Οκτωβρίου 2013 # 48

Ο Λύκος είναι διαδικτυακό περιοδικό Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού. Διανέμεται δωρεάν, κάθε δεύτερη Κυριακή σε ηλεκτρονική μορφή. www.lykosmagazine.com Ενημερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο. Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα μας στο facebook. www.facebook.com/lykosmagazine Eάν θέλετε να συμμετέχετε στα επόμενα τεύχη με εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κομικ, στείλετε δείγματα εργασιών σας στο email lykosmagazine@gmail.com ΕΚΔΟΣΗ / ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ Σταυρούλα Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ Κατερίνα Ρεβύθη katuser9@gmail.com

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Κατερίνα Ανδρέου samiamidi@gmail.com Παύλος Ρέγκλης www.paulreg.tumblr.com Κωστής Ατσαλής http://atsalisart.blogspot.gr/ Καλλιρρόη Κατσαφανα rroh77@yahoo.gr Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO kurotrash@gmail.com ΕΞΩΦΥΛΛΟ

Δάφνη Αλεξιάδου

daf.daphne@gmail.com

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Γρηγόρης Δάλλης Ιωάννα Χρονοπούλου ΚΟΜΙΚ Ντίνος Καψάλας

Dinerror86@gmail.com

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Σταυρούλα Παπαδάκη, Ισμήνη Δασκαρόλη, Jim Ver, Νίκος Μπελάνε, Χλόη Ιορδανίδου, Κωστής Ατσαλής, Ζωή Νικολοπούλου, Δώρα Κοροβεση, Gil Galad, Mυρσίνη Παπακουνάδη, Βασίλης Οικονόμου, Ιάκωβος Βρούτσης, Θόδωρος Εξηντάρης Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχομένου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόμοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

Περιεχόμενα 30 JUMPCAT Θέλω και Εγώ - Alexei Balabanov Thessaloniki Short Film Festival

Εξώφυλλο Δάφνη Αλεξιάδου 4 Εditorial Η Μικρή Ελένη

34 ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ The Prisoners - Denis Villeneuve

6 Αντιθέσεις Oρατός # Αόρατος

40 Jive Οι ‘’Disappears’’ Album: Εra

8 Sideshow Weird House

42 Play Lykos Vinyls # 48 Visible - Invisible Ορατός - Αόρατος

10 Κλείστρο Γρηγόρης Δάλλης 12 Beat Bazaar Αόρατα χλομά στεφάνια πάνω στα σύρματα

46 Ενηχόρια Τάνια Γιαννούλη & Paulo Chagas Forest Stories

14 Mάθε Τέχνη Πρόσωπα Δανάη Παπουτσή

48 Showcase In A Smoky Athens Tomorrow IETM Athens 2013 Το Παρόν των Περιοδικών Κουκούτσι, Ποιείν, ΛΥΚΟS The Age of Error 2 Jnk Artworks - Γιώργος Μυλωνάς

18 Κόκκινη Κλωστή Ορατοί και Αόρατοι Ποιήματα Μετάφραση: Christina Georgina Rosetti Ποιός έχει δει τον Άνεμο; Ινδιάνικο Παραμύθι: Η Ορατή Αγάπη του Ανέμου Μια Πέτρα που ήταν λέει ιερή 26

54 Να Πας Έξοδος: Ξέρω πού πήγες φέτος το καλοκαίρι.

Ιnk Ο Πότης- Ηans Fallada

56 Φωνόραση Radio/Tv ON

28 Άνιμα Pandora HeartsJun Mochizuki

58 Comic Fall Is Here Ντίνος Καψάλας

editorial Η Ελένη είναι σα μικρό παιδί. Σα μικρό παιδί στο σουλούπι και στη συμπεριφορά. Τα χρόνια μόνο την πρόδιδουν γι’αυτό και τα μισεί. Γενέθλια δε γιορτάζει, δώρα δέχεται, πηγαίνει μια από εδώ και μια από’κει, αποφεύγει αυτούς που τη μαλώνουν. Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν στο παιχνίδι τους οι άλλοι. Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει κρυφά, όσο οι άλλοι κάνουν κύκλο γύρω της. Η Ελένη είναι ένα μικρό παιδί. Πιστεύει σε όλες τις υποσχέσεις, δένει πάνω της σφιχτά την κάθε λέξη και άμα μαζευτούν πολλές δυσκολεύεται να κινηθεί. Η Ελένη επίσης, δεν εκφράζεται σωστά. Προσπαθεί αλλά παρεξηγείται. Η Ελένη λέει ό,τι σκέφτεται. Η Ελένη κάνει περισσότερα πράγματα απ’οσα περιγράφει και λιγότερα απ’όσα σκέφτεται. Η Ελένη χάνεται και περιμένει να τη βρουν και ύστερα χάνει και ψάχνει να βρει. Τα παπούτσια της τη στενεύουν και δεν τα πετά, γιατί με αυτά πήγε τότε εκεί και ύστερα αλλού. Η Ελένη ρωτά ξανά και ξανά. Η Ελένη λέει παραμύθια και παραμυθιάζεται. Δεν της αρέσει να την παραμυθιάζουν όμως, παρά μόνο αν τη σκεπάζουν μετά κάθε βράδυ και κοιμούνται δίπλα της. Η Ελένη θεωρεί πως ο κόσμος δεν είναι μικρός, αλλά στενός. Επίσης θεωρεί πως η γη είναι σκληρή για να αντέχει τους

ανθρώπους και πως το χώμα της γίνεται μαλακό μόνο όταν τους συγχωρεί. Η Ελένη συγχωρεί. Η Ελένη είναι μαλακή στο δέρμα και μερικές φορές στο νου. Η Ελένη είναι σα μικρό παιδί και όταν πληγώνεται, ματώνουν τα γόνατά της. Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν. Της είπαν να φύγει, ενώ της υποσχέθηκαν πως θα μείνει αυτή τη φορά. Της έκαναν δώρα μόνο στα γενέθλια. Τα χρόνια τελικά της φέρθηκαν καλά, παρόλο που τα μισούσε. Η Ελένη ζήτησε να μάθει πολλές φορές ‘’γιατί’’ και της είπαν να πάψει. Η Ελένη άκουσε για παραμύθια που αυτοί έζησαν καλά στο τέλος και ύστερα της έσβησαν το φως για να κοιμηθεί χωρίς να της πουν πώς θα ζήσει εκείνη. Η Ελένη έπεσε στη σκληρή γη. Η Ελένη έπαψε να είναι μαλακή. Έγινε σαν τη γη. Συγχωρεί αφού θάψει. Η Ελένη βλέπει όσα υπάρχουν και όσα δεν υπάρχουν. Βλέπει όσα υπήρχαν και δεν υπάρχουν. Βλέπει όσα δεν υπάρχουν, για να υπάρξουν και όσο βλέπει περισσότερα απ’όσα συναντούν τα μάτια της, υπάρχει. Η Ελένη είναι σα μικρό παιδί, μα πια δεν κλείνει τα μάτια σε ό,τι έχει φοβηθεί. Η Ελένη βλέπει και όσο βλέπει περισσότερα απ’όσα συναντούν τα μάτια της, βρίσκει τρόπο να συγχωρεί τον κόσμο που έθαψε, δίνοντας του την ευκαιρία να ανθίσει. Σταυρούλα Παπαδάκη Αρχισυντάκτρια

Εικονογράφηση: Κατερίνα Ανδρέου Samiamidi Spectrum_samiamidi@gmail.com 5

Αντιθέσεις

Της Ισμήνης Δασκαρόλη ismene_16@hotmail.com

ΟΡΑτός - ΑΟΡΑτος

Ο Αόρατος εαυτός

Ξυπνά το πρωί, απλώνει μία κόλα χαρτί και χαράσσει πάνω της μελάνι. Το μελάνι τρέχει πέρα από την κόλα και πέρα από τα όρια του τραπεζιού όπως ο χρόνος που πια δεν έχει σημασία, όσο τουλάχιστον υπάρχει το φως του ήλιου αναμεταξύ στα σύννεφα. Τα σύννεφα που του δημιουργούν ανησυχία και πληγές, τόσες όσες χρειάζονται να για τον κρατούν σκιερό, τόσες όσες χρειάζονται για να τις μεταδώσει. “Αυτόν τον κόσμο, τον υπαρκτό τον μισώ!” Λέω και ο αόρατος εαυτός μου με σιωπά και με αγκαλιάζει. Και μέσα σε αυτό το φως του ήλιου, μεταξύ διαλειμμάτων και στοχασμών, μεταξύ ερωτικών στεναγμών και πολύωρων χαζεμάτων στο παράθυρο που τον καλεί να φύγει, έστω και να χαθεί, ο εαυτός μου αφήνει τα του θανάτου και στρέφεται προς τα κει που τον καλούν με την ηρεμία ότι θα τα καταφέρει. Μεταξύ ικάριας πτώσης και μεταξύ ζέφυρων που τον ανασηκώνουν και πάλι ψηλά, μεταξύ γεύσεων και ονείρων στα σύνορα της φούχτας του, φτάνει επιτέλους στους πολυπόθητους κόσμους

των αέρηδων που τον καλωσορίζουν στην αγκαλιά τους. Κόσμοι οι οποίοι τον αγαπούν, τον αγαπούν πραγματικά και του λένε: “Ναι είσαι τελικά καλός άνθρωπος και δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Δεν χρειάζεται πια να παλέψεις, είσαι στα αλήθεια ελεύθερος να χαρείς”. Ανοίγει τα χέρια του και μπορεί όλους αυτούς τους κόσμους να τους χωρέσει, να τους σφίξει στον κόρφο του, δεχόμενος το πνεύμα τους. Ύστερα οι άνεμοι τον επιστρέφουν πίσω σε εμένα. Στον κόσμο που τον έπλασε, πίσω στον κόσμο που τον θέλει να σπέρνει πληγές. Και εκεί που έχει επιστρέψει τώρα, ελεύθερος και αδέσμευτος, ευτυχισμένος στέκεται να αναπνέει στο αυτί μου και επιτέλους, επιτέλους μου λέει: “Ναι, αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γίνει καλός.” Ανοίγει τα χέρια μου και μπορώ αυτόν τον κόσμο να τον αγγίξω, να δεχτώ το πνεύμα του και όλες τις ψυχές εντός του, να τον αγαπήσω, όπως οι δικοί του κόσμοι αγάπησαν εκείνον. “Αυτόν τον κόσμο, τον υπαρκτό τον αγαπώ” λέω και ο εαυτός μου έχει χαθεί. 6

Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης paulreg.tumblr.com Της Σταυρούλας Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com https://www.facebook.com/stav.papadaki

‘Αλλοθι Με πέταξαν εδώ μέσα. Δεν έδειξα καμιά αντίσταση, παρά μόνο λίγο στην αρχή για να μη με περάσουν εύκολο θήραμα. Είμαι ένα δύσκολο θήραμα. Δεν ξέρω αν κάποτε δυσκόλεψα κάποιον να με πιάσει. Ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα, όταν καταφέρει να πληγώσει την ίδια του τη σάρκα με επιλογές ακονισμένες σα βέλη. Εδώ μέσα έχει κρύο. Μου είπαν να σταθώ και να περιμένω να έρθουν και άλλοι. Μου είπαν να μη φωνάξω γιατί δε θα με ακούσει κανείς. ‘’Εντάξει’’, ψέλλιζα σε κάθε προσταγή. Εδώ είμαι μόνος. Δεν ξέρω πόσος χρόνος έχει περάσει. Δίχως να καταλαβαίνω το πέρασμα του χρόνου, παραμένω ίδιος και γίνομαι άλλος. Όταν θα βγω από εδώ, θα γνωρίσω τους δυο μου εαυτούς και εκείνοι θα αρχίσουν να αποκλείουν το σώμα μου σε κάθε παιχνίδι. Με πέταξαν εδώ μέσα. Το φως ήταν αναμμένο για λίγο και πρόλαβα να δω ένα τραπέζι, μια λάμπα,

δυο καρέκλες αντικριστές, λίγα βιβλία, ένα πιάτο φαΐ. Ύστερα έσβησε. Μου είπαν να σταθώ και να περιμένω να έρθουν και άλλοι. Η πόρτα άνοιξε, βήματα ακούστηκαν. Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω αριθμό ατόμων. Πρέπει να χώρεσε ένας πληθυσμός μέσα σε τέσσερις μόλις τοίχους. Άντρες, γυναίκες, παιδιά στάθηκαν μέσα σε μια βουή , δίχως αντίσταση. Κάποιοι έκαναν να φωνάξουν , αλλά δεν μπορούσα χωρίς να δω ,ποιοι. Οι φωνές έρχονταν από το βάθος. Μας μοίρασαν όπλα και μας είπαν να σκοτώσουμε τους εχθρούς μας. Μας είπαν να φιλήσουμε τους φίλους μας. Πρώτα σύγχυση και ύστερα ‘’εντάξει’’ ψέλλισαν χίλια στόματα. Σε μια τάξη συμφωνημένη από πολλούς , ξάπλωσαν άτακτα τόσα σώματα. Μέσα στο σκοτάδι το άλλοθι των πράξεων είναι ορατό. Μα όταν τα φώτα ανάψουν πάλι, πού θα κρυφτούν τα χέρια, πώς θα μιλήσουν τα στόματα, πώς θα δουν τα μάτια μετά από τόσο αίμα, μετά από τόση σιωπή, μετά από εθελοτυφλία;

Sideshow

Fire jugglers, torches spinning around just two steps in front of me, warmth. A trampoline, a little girl jumping to the ceiling and back, a dark painting at the rear of her figure comes and goes. A table lamp in the corner, a tattered lamp shade gracing it, lights flickering and I take a look around from my perch on the dusty couch. Who’s to tell the truth, for we adore the fakes, we hold dear the promiscuous and we marvel the can-can dancers on the far side of my horizon. Stop being the brakes. As for me, I stand up, fix my tie and somewhere in this medicine show, I’m enjoying the ride. We need to concentrate on more than meets the eye. Tου Jim Ver

jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

Κλείστρο

Uncanny Street Γρηγόρης Δαλλής www.dallis.gr_info@dallis.gr

BEAT BAZZAR

Του Νίκου Μπελάνε belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com

Φωτογραφία: Σωτηρία Παγουλάτου sunsotiria@yahoo.gr

Αόρατα Χλομά Στεφάνια Πάνω Στα Σύρματα Τη μεγαλύτερη φόρα μετά το καλοκαίρι την παίρνω από το ίδιο το καλοκαίρι. Όχι από τη νέα εποχή που με κυκλώνει αλλά από την καυτή ουρά μιας εποχής που ξεμακραίνει και τείνει να χαθεί μια για πάντα μέχρι την επόμενη φορά. Αυτή η φόρα, αυτή η ώθηση, κρατά αρκετό καιρό. Παλιότερα μου ζέσταινε το στομάχι ως την καρδιά του χειμώνα όπου εκεί ακριβώς πάγωναν όλα. Έπειτα, όλα έπρεπε να αρχίσουν από την αρχή. Ξανά ο ίδιος κύκλος. Από την αδιόρατη Άνοιξη ως το επερχόμενο Καλοκαίρι.

Τώρα πια, ίσως, διαρκεί λιγότερο αλλά τα κλωνάρια που μ’ αυτά θα πλέξω νέα στεφάνια περιμένουν με υπομονή. Είναι αναγκαίο να συμβαίνει κάτι διαρκώς έστω κι αν συμβαίνει μόνο μέσα μου. Είτε βρίσκομαι έξω στον κόσμο είτε παραμένω κλειδωμένος στον εαυτό μου. Οι δύο αυτές καταστάσεις συνδέονται όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Μπορώ να σου πω ότι είναι και πολύ βολικές όταν αλληλοσυμπληρώνονται. «Πες μου πως

κάνεις αυτό το τρυκ;», με ρώτησε κάποιος, κάποτε. Δεν κάνω κανένα τρυκ. Δεν είμαι ταχυδακτυλουργός αν και πολλές φορές μπερδεύω τις ψευδαισθήσεις με την πραγματικότητα συχνότερα από τους επαγγελματίες. Έτσι επιβιώνω εγκεφαλικά. Φαντασία ενός παραμυθά και λογική κάποιου κουρελιού.

ζωή, αποκτούν λόγο, κίνηση. Δεν φοβούνται μην σπάσουν. Δεν μπορούν να σπάσουν όσο είναι ενωμένα, πλεγμένα, μαζί, όλα μαζί. Δημιουργούν ακαταπόνητα, απροσποίητα, τραγουδούν τους στίχους των εποχών, των Τροπικών, του έρωτα, της μεγαλύτερης απ’ όλες τις μεγάλες ανθρώπινες ανάγκες, ζούνε σε δρόμους ολάνθιστους, σε σπίτια αναστημένα, απορροφούν το σκοτάδι χαρίζοντας ζωή, μπλέκουν σε δάχτυλα ξένα και τα κάνουν δικά τους, μ’ έναν τρόπο μαγικό, μοναδικό, ζωντανό, ευγενικό, σπαρταρούν στη μέση της νύχτας μιλώντας τη γλώσσα μας, τη δική μας γλώσσα, όλων τη γλώσσα, τη γλώσσα που έχει να αναμετρηθεί με το ψαλίδι, με το μαχαίρι, τη γλώσσα που κερδίζει τον φόβο. Πουλιά στα σύρματα είναι, άλλοτε λίγο πονηρά κι αλήτικα, μπερδεμένα από τα χιλιάδες μανιασμένα βολτ, ισορροπούν πάνω από τα κεφάλια μας με τη σιγουριά ώριμου ακροβάτη, έμπειρου, θρασύ, αλλά τα ανθισμένα μάτια τους μαρτυρούν αυτό ακριβώς που σκέφτηκαν πριν το σκεφτούμε εμείς, αυτό που μας χαρίστηκε πριν το ζητήσουμε, αυτό που κατανοήσαμε πριν αναζητήσουμε οποιοδήποτε ορατό νόημα κάτω από τα σεντόνια της θλίψης που κατάφερε να μας σκεπάσει αλλά στο τέλος δεν πέρασε το παιδικό της γινάτι.

Πολλές φορές παρασέρνω κι άλλους μαζί μου. Και τους αρέσει τόσο πολύ να πλέκουμε αόρατα στεφάνια με τη χλομάδα στα νεανικά χέρια που δεν τα κοίταξε ο ήλιος για έναν ολόκληρο χειμώνα. Και τα κλωνάρια μας ψελλίζουν

Τη μεγαλύτερη φόρα μετά το καλοκαίρι μού τη χαρίζει το ίδιο το καλοκαίρι. Με καίει το φλεγόμενο πρόσωπο της μέθης του θέρους κάποια αόριστη χρονική στιγμή που περισσότερο την αντιλαμβάνεται ο εσώτερος εαυτός μου παρά η επιδερμίδα μου, παρά η λογική μου. Την αντιλαμβάνεται ως μια παρατεταμένη ορμή, ως συνέχεια μιας πλεύσης που δεν σταματά, που έχει καταφέρει να βρει και να κόψει τα αόρατα, τα καλά κρυμμένα, δεσμά της από τον κόσμο που δεν θέλει πια να ζει και συνεχίζει μέχρι εκεί που αγαπάει να ερωτεύεται. Τη μεγαλύτερη ώθηση την αποκτώ από την εποχή που με γέννησε, τον μήνα που με έθρεψε, που μου έμαθε το πιο σημαντικό πράγμα στα χρόνια που περπατώ πάνω στο χώμα, που μιλώ στους ανθρώπους, στα ζώα, που χαϊδεύω τους φλοιούς των δέντρων στους λόφους με τις αρχαίες εκκλησίες, που ταξιδεύω δένοντας κόμπο την όμορφη γη, που αγναντεύω το πέλαγος, που αναζητώ την ομορφιά στην ασχήμια, που μετατρέπω την ασχήμια σε ομορφιά, που έστω προσπαθώ να μοιάσω στον καλύτερο και ομορφότερο εαυτό μου: να διατηρώ ζεστό το αίμα μου, τον νου μου, ζεστή την καρδιά μου με μια σπίθα προερχόμενη από το απαύγασμα του καλοκαιρινού κομήτη, μέχρι μέσα στη μέση του πιο παγωμένου χειμώνα κι έπειτα ας ξεκινήσουν όλα από την αρχή.

Μάθε τέχνη

Πρόσωπα ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Λύκος Φωτογραφία: Αγγελική Μπίτσικα

Δανάη Παπουτσή

Δημιουργός με κάθε κόστος ΕΡ: Πάμε και ερχόμαστε κρατώντας και αφήνοντας αποσκευές. Ψάχνουμε να χωρέσουμε σε αυτές τα απαραίτητα. Ποια είναι τα ‘’απαραίτητα’’ για εσένα όταν φεύγεις, ταξιδεύεις, προχωράς και με ποιες ‘’αποσκευές’’ θες να κάνεις το επόμενο νέο σου δημιουργικό ταξίδι; ΑΠ.: Όσο ωριμάζεις, πετάς. Οι αποσκευές μου που είναι ταυτόχρονα και τα απαραίτητά μου, διότι χωρίς αυτά δεν ταξιδεύω, δεν προχωρώ, δε δημιουργώ είναι η αλήθεια. Η όποια αλήθεια με έχει βρει ή την έχω βρει εγώ τη

συγκεκριμένη χρονική στιγμή που γίνεται το όποιο ταξίδι, η ηρεμία, και δυο τρεις άνθρωποι που θέλω να τους νιώθω κοντά μου σε αυτά μου τα βήματα. ΕΡ: Εμείς πιστεύουμε πως όταν κάποιος αγαπά τη ζωή και τους τρόπους που έχει επιλέξει να την εκφράζει και να εκφράζεται μέσα από αυτή, δεν έχει ιδιαίτερη ανάγκη να ‘’διακόψει’’ , να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο, αεροπλάνο, αμάξι και να δραπετεύσει αφήνοντας τα

Κατακερματίζομαι για να “συνθέσω. Συμβαίνει πάντα

όλα πίσω. Ποια η σχέση σου με αυτήν τη διακοπή; Την επιλέγεις; Αν την επιλέξεις, ποιο το κίνητρο και ποιο το μέρος που θα επιλέξεις να σε πάρει από την πόλη; ΑΠ: Αν κοιτάξω πίσω, θα διαπιστώσω πως δεν είχα καθόλου καλή σχέση με αυτή τη ‘διακοπή’. Αντιδρούσα ψυχικά και σωματικά. Ασχολούμαι με κάτι που σε καμία περίπτωση δε μου δημιουργεί την ανάγκη για διακοπή. Πολύ πρόσφατα συνειδητοποίησα πως η όποια διακοπή δεν αφορά τελικά στη δημιουργία αλλά σε μια παύση από σένα και το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι, στην περίπτωσή μου την πόλη, για να σε ξαναβρείς τοποθετώντας σε κάπου στη φύση που επιδρά πάνω σου με έναν άλλο ρυθμό που είναι χρήσιμος πολύ για να δεις εκεί πράγματα. Φέτος λοιπόν, για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, αναζήτησα συνειδητά αυτή τη διακοπή και τη χάρηκα πάρα πολύ. Το μέρος ίσως να μην έχει πολύ σημασία. Αν είσαι έτοιμος και συνειδητός απέναντι σε όποια ‘διακοπή’ ή ‘φευγιό’, θα σε αγκαλιάσει καλά όπου κι αν βρεθείς.

πριν την σύνθεση. Δε ξέρω αν είναι τυχαίο, και σαφώς τελικά με ευεργετεί, είναι η ανάσα μου, με όποιο κόστος

”

Κατακερματίζομαι για να συνθέσω. Συμβαίνει πάντα πριν την σύνθεση. Δε ξέρω αν είναι τυχαίο, και σαφώς τελικά με ευεργετεί, είναι η ανάσα μου, με όποιο κόστος. ΕΡ: Το βιβλίο σου κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις ‘’Κέδρος’’ και φέρει το όνομα ‘’Σε αργή κίνηση’’. Η ταχύτητα είναι σχετική , γιατί και ο καθένας μέσα του έχει μια δική του κλεψύδρα να χρονομετρά. Ποια η σχέση μου με το χρόνο; Πιστεύεις πως πρέπει να πιστεύουμε στο καλό και κακό timing; ΑΠ: Δεν έχω πολύ καλή σχέση με το χρόνο, με τον ρεαλιστικό χρόνο, τον αντιλαμβάνομαι με ένα δικό μου τρόπο. Βασικά νιώθω δεν υπάρχει ο χρόνος, ότι ο χρόνος είμαστε εμείς, δεν μας κινεί, εμείς τον κινούμε. Άρα μπορούμε να επιδράσουμε πάνω του, να τον διαστείλουμε, να τον παγώσουμε, να τον τρέξουμε. Ένα από τα πράγματα που κάνει άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα και η Σάωρη, η ηρωίδα της ‘Αργής Κίνησης’. Αν τον αγνοήσουμε θα μας αγνοήσει κι αυτός με την καλή έννοια. Αν σκύψουμε από πάνω του με άγχος, με αυτό το αίσθημα που συχνά νιώθουν οι άνθρωποι ότι ο χρόνος τους κατατρέχει, τότε σίγουρα ο χρόνος θα τους κατατρέχει μέχρι το τέλος. Κι εκεί χάνονται πάρα πολλά πράγματα. Χάνεται ένα τώρα. Η στιγμή που τρέχει τώρα. Πιστεύω πάρα πολύ στο timing, στις ζωές των ανθρώπων. Πάρα πολύ. Είναι αυτό που καθορίζει ότι έπεται, καλό ή κακό. Το timing όμως στο μυαλό μου είναι μια τόση δα στιγμή που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, προς το καλό ή το κακό, δεν έχει σημασία.

ΕΡ: Ήσουν από τους τυχερούς που ήξεραν τι κατοικεί στο δέρμα τους από μικρή ηλικία και αποφάσισες να ακολουθήσεις την υποκριτική ή ο δρόμος της ζωής και τα πράγματα σε έφεραν σε αυτή σου την αγάπη; Ασχολείσαι όμως και με τη συγγραφή, καθώς επίσης και με τη δισκογραφία. Τελικά επιλέγεις περισσότερο την έκφραση από την αποσιώπηση; Αυτή η έκφραση σε ευεργετεί ή σε κατακερματίζει; ΑΠ: Μάλλον ναι, ήμουν από τις τυχερές, γνωρίζοντας από πολύ μικρή ότι ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που είχε γέννα, δημιουργία. Έτσι ακολούθησα το δρόμο του θεάτρου και αργότερα της συγγραφής. Η μουσική είναι ένα διάλλειμα, πραγματικά βρέθηκα με ένα cd το ‘’Ταμπλό Βιβάν’’, στις αποσκευές μου, μια δεδομένη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που ένιωσα πως ήθελα να πω κάτι μέσα από τους στίχους και τη φωνή μου. Δεν ξέρω αν θα το νιώσω ξανά και πότε. Η έκφραση προϋποθέτει μεγάλα διαστήματα αποσιώπησης, κατά τη γνώμη μου πάντα, και μέσα σε αυτά τα διαστήματα, ζυμώνεται ένα υλικό, ό,τι θες να πεις, ή δε θες να πεις, ό,τι βλέπεις, ό,τι δυσκολεύεσαι να εκφράσεις, το οποίο σιγά-σιγά γίνεται μια ιστορία, ένας ρόλος, ένα τραγούδι.

ΕΡ: Υποδύεσαι και γράφεις. Γίνεσαι ‘’ηρωίδα’’ και πλάθεις ‘’ήρωες’’.Τι προτιμάς σα διαδικασία; Θα μπορούσες να γίνεις ο ήρωας που έπλασες μπαίνοντας στα χωράφια της θεατρικής συγγραφής;

Τι σημαίνει ‘’χομπίστας’’; Δεν “αντιλαμβάνομαι τον όρο, δεν τον

καταλαβαινω. Η δημιουργία είναι δημιουργία και το κόστος όταν είσαι αφοσιωμένος σε αυτό είναι μεγάλο έναντι σε άλλα πράγματα που μπορεί να έχει να σου προσφέρει η ζωή που μπορεί να μην χωρούν τελικά

”

ΑΠ: Μπήκα στα χωράφια της θεατρικής συγγραφής όταν αποφάσισα να διασκευάσω το μυθιστόρημα. Έτσι ξεκινησαμε πρόβες στο φωταγωγό της ιστορικής μπλε πολυκατοικίας στα Εξάρχεια όπου και παρουσιάστηκε η παράσταση. Το έργο αυτό είχε πολλά πράγματα από μένα, όλα τα πρόσωπα είχαν κάτι από τη Δανάη. Το ανακάλυψα στην πορεία ,όταν ξεκίνησαν οι πρόβες. που σημαινει ότι κατά τη γραφή κάποια πράγματα δεν προέκυπταν συνειδητά. Σωστά λοιπόν, γίνομαι η ηρωίδα κάποιου συγγραφέα όταν βρίσκομαι στη σκηνή και πλάθω τους δικούς μου ήρωες όταν γράφω μια δικιά μου ιστορία. και οι δυο διαδικασίες είναι εξίσου σημαντικές και ζωτικές για ‘μένα. Δεν τις διαχωρίζω. ΕΡ: Πολλοί στη χώρα μας αντιλαμβάνονται τους καλλιτέχνες ως ‘χομπίστες’. Σε μια εποχή κρίσης αυτό αλλάζει ή επιδεινώνεται; Είσαι συνειδητά ακόμη εδώ και με τι εφόδια μάχεσαι; ΑΠ: Τι σημαίνει ‘’χομπίστας’’; Δεν αντιλαμβάνομαι τον όρο, δεν τον καταλαβαινω. Η δημιουργία είναι δημιουργία και το κόστος όταν είσαι αφοσιωμένος σε αυτό είναι μεγάλο έναντι σε άλλα πράγματα που μπορεί να έχει να σου προσφέρει η ζωή που μπορεί να μην χωρούν τελικά. Αυτό γνωρίζω. όσοι το εχουν αυτό είτε δημιουργούν σε εποχή ευημερίας ,είτε σε εποχή κρίσης η ίδια ανάγκη τους κατατρέχει. Είμαι πολύ συνειδητά ακόμα εδώ και σκοπεύω να συνεχίσω να είμαι εκτός αν η ζωή μου φέρει κάτι που θα με εμποδίσει να πραγματώνω αυτή μου την ανάγκη. Ένα είναι το εφόδιο. η αλήθεια σου που σημαίνει η δική σου φωνή, η δική σου ματιά γύρω απ’ τα πράγματα, γύρω απ’ τον κόσμο που ζεις και ανασαίνεις.

ΕΡ: Νιώθουμε πως ο χρόνος ξεκινά Σεπτέμβρη. Αγοράζουμε τετράδια άγραφα και καινούρια μολύβια σαν να θέλουμε να μηδενίσουμε και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Ποια τα σχέδια σου για τη δική σου φετινή σχολική χρονιά; ΑΠ: Να ξαναπεράσω από το σχολείο που έτρεξα, φώναξα, έπαιξα, έπεσα, χτύπησα και ξαναέπαιξα, σαν παιδί, και μου γεννήθηκε τώρα αυτή η επιθυμία με την ερώτηση σας και τη χρήση των δικών σας λέξεων. Μετά, σαν παιδί πάλι, θα ολοκληρώσω το δεύτερο βιβλίο μου που εδώ και μήνες γράφω και το χειμώνα θα τα πούμε στο θέατρο, με έναν πολύ αγαπημένο συγγραφέα και ένα πολύ αγαπημένο έργο.

είναι κλίμακες και τρόποι διαχείρισης. Έχει να κάνει με το τι θα επιλέξεις. να σε σκεπάσει το σκοτάδι η να καταφέρεις εσύ να δώσεις στο σκοτάδι φως.

ΕΡ: Ο ΛΥΚΟS κουβαλά μέσα του ακόμη και ετυμολογικά το ‘’φως’’. Ποιος ο τρόπος σου να ‘’ανάβεις’’ το φως όταν το σκοτάδι σε τρομάζει; Ή δε σε τρομάζει το σκοτάδι; ΑΠ: Υπάρχουν σκοτάδια που με τρομάζουν και τα σκοτάδια που δε με τρομάζουν. Έχω νιώσει και τα δυο. Όταν το σκοτάδι πολύ πρόσφατα κιόλας πραγματικά με τρόμαξε έκανα το έξης. Δεν έκανα τίποτα. Σεβάστηκα το χρόνο του, ήξερα για κάποιο λόγο κατά βάθος πως κάποια στιγμή θα φύγει, πως έχει το λόγο του, κι έτσι κι έγινε. για όλα τα υπόλοιπα σκοτάδια είναι ωραίο μέσα από αυτά να βλέπεις φως, να δημιουργείς το φως, εστίες φωτός, μικρές, μεγάλες. δημιουργία ξανά. Φως χωρίς σκοτάδι δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει

Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου και τη διάθεση να περάσεις από το περιοδικό μας. Ελπίζουμε να γνωριστούμε και από κοντά. Φιλικά, Η συντακτική ομάδα του ΛΥΚΟΥ. Κι εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το μοίρασμα αυτό. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλη την ομάδα. http://danahpapoutsi.blogspot.gr/

Κόκκινη Κλωστή

‘Κατά συνθήκην

Ορατοί και αόρατοι

Γιάννης Ρίτσος Σάρκινος λόγος Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν. Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα. Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα. Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ, τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα. Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο. Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου. Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου. Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη. Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα. Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό. Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο. Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα. Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου. Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει. Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα. Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα, πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση. Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει. Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου. (Ερωτικά)

Κωνσταντίνος Καβάφης Απολειπείν ο Θεός Αντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου• μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Γιώργος Παυλόπουλος

Επιμέλεια: ΛΥΚΟS Eικονογράφηση: Καλλιρρόη Κατσαφάνα rroh77@yahoo.gr

Άσκηση

Νίκος Καρούζος Ἡ εὐγένεια τῆς κωμωδίας μας

Ὅταν ξεραθεῖ τὸ χαμομήλι στὸν καλύτερο ἥλιο τῆς χρονιᾶς ἔρχονται βράδια νὰ γυρέψει ἀπὸ δαῦτο κι ὁ φτωχὸς κι ὁ πλούσιος κι ὅπως κυλάει ζεστὸ μέσα μας καὶ βάλσαμο κ᾿ εὐωδιάζουν τὰ σπλάγχνα κι ἁρμονίζονται φέρνοντας κάποιο αἴσθημα φαγωμένης πεταλούδας μὲ τὰ χνούδια της ἕνα τίποτα ἕνα χορτάρι φέρνοντας ὅλη τὴν εἰρήνη ἔτσι κι ὁ Ἰησοῦς ἕνα τίποτα, μονάχα φτυσμένος μονάχα ἡ μέσα φλόγα ποὺ λιώνει τὴν ἁφὴκι ὁ Θεὸς γυμνοπόδης ἕν᾿ ἀρνὶ στὸν ἀέρα ψηλὰ στὸ δέντρο τῆς βυσσινιᾶς τὸ καιόμενο πέρα στὴ δύση. Ἂ τί φριχτὸ ποὺ εἶναι τὸ νερὸ ἕνα τίποτα κι ὁ ἀόρατος μᾶς ἔτυχε καθὼς τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ τοῦ κόκορα.

Άρχισε τότε να βγάζει προσεχτικά τα φτιασίδια Η μορφή του σαν του πνιγμένου κάτω από το νερό κυμάτιζε περνώντας ολοένα μέσα στον καθρέφτη χωρίς να βουλιάζει Σιγά-σιγά φανερωνόταν πιο καθαρά το πρόσωπό του Ξαφνικά το είδε να πλησιάζει γρήγορα μικραίνοντας και πάλι γρήγορα να μεγαλώνει καθώς χανότανε σβησμένο σε μια καταχνιά Έκλεισε τα μάτια και στα τυφλά πήγε ν’ αγγίξει το κρύσταλλο μα δεν ήταν εκεί κανένας καθρέφτης Τρομαγμένος ψηλάφισε τον αέρα ψάχνοντας για το πρόσωπό του φώναξε δυνατά ν’ ακούσει τη φωνή του και η φωνή δεν έβγαινε από πουθενά. Τότε κατάλαβε πως βρισκότανε πάλι σε μιαν αόρατη σκηνή χωρίς να τους βλέπει και χωρίς να τον βλέπουν έτοιμος ν’ αρχίσει υπολογίζοντας τώρα στην τέλεια παράσταση. (Το σακί)

Κόκκινη Κλωστή

Ποιος Έχει Δει τον Άνεμο; Christina Georgina Rossetti

Ποιος έχει δει τον άνεμο; Ούτε εγώ ούτε εσύ. Αλλά όταν τα φύλλα κρέμονται τρομώδη, Ο άνεμος εισβάλλει. Ποιος έχει δει τον άνεμο; Ούτε εγώ ούτε εσύ. Αλλά όταν τα δέντρα γέρνουν τις κορφές τους, Ο άνεμος διαβαίνει.

Christina (Georgina) Rossetti (5 Δεκεμβρίου 1830-29 Δεκεμβρίου 1893) Το ποίημα αποτελεί μια απλή αλλά δυνατή έκφραση του υπερφυσικού. Η αίσθηση του ανέμου ως πνοή του θεϊκού, σύμβολο που επαναλαμβάνεται στο έργο της ποιήτριας, αποκαλύπτει την αόρατη ενέργεια του αινίγματος. Τι βρίσκεται πίσω από τον άνεμο και τι νιώθουμε; Οπωσδήποτε τη σαρωτική στοργή της ίδιας για τον αναγνώστη.

Μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου www.nikolopoulouzoe.com nikolopoulou.zoe@gmail.com Εικονογράφηση: Δάφνη Αλεξιάδου daf.daphne@gmail.com

Κόκκινη Κλωστή

Εικονογράφηση: Κατερίνα Ανδρέου samiamidi@gmail.com Επιμέλεια: ΛΥΚΟS

Η Ορατή Αγάπη του Ανέμου

Ινδιάνικο παραμύθι

Πριν πάρα πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πόσα ακριβώς, σε μια χώρα μακρινή ζούσε μια φυλή ινδιάνων. Ο ινδιάνος αρχηγός της φυλής είχε μια πανέμορφη και νέα κόρη που όλοι θαύμαζαν αλλά κανένας δεν είχε αγγίξει ακόμα. Μια μέρα όπως καθόταν έξω από τη σκηνή του ο μεγάλος αρχηγός,τον επισκέφτηκε ο Άνεμος και του είπε: ”Μεγάλε αρχηγέ, αγαπάω την κόρη σου και με αγαπά και εκείνη. Θα μου τη δώσεις να γίνει γυναίκα μου; ”Όχι”, του απάντησε απότομα ο αρχηγός χωρίς να δεχτεί δεύτερη κουβέντα. Την επόμενη μέρα η αγνή κοπέλα προσπάθησε να μιλήσει στον πατέρα της,”Πατέρα, αγαπάω τον Άνεμο. Θα μου επιτρέψεις να πάω μαζί του στο κατάλυμα του και να γίνω γυναίκα του; ”Όχι”, της απάντησε αυστηρά ο αρχηγός. “Δε σου το επιτρέπω. Όταν ο Άνεμος ήταν παιδί, συνήθιζε να έρχεται στο αντίσκηνο μου μέσα από μικρές χαραμάδες και έσβηνε πάντοτε τη φωτιά που προσπαθούσα με τόσο κόπο να ανάψω. Δε γνωρίζει ούτε να πολεμάει, ούτε να κυνηγάει και δε σου επιτρέπω να γίνεις γυναίκα του.”Ευθύς αμέσως, ο αρχηγός άρπαξε την κοπέλα από το χέρι και την οδήγησε σε ένα αδιαπέραστο δάσος από μαύρα έλατα για να την κρύψει από τον Άνεμο.”Ο Άνεμος ίσως να την έβλεπε αν την έκρυβα μέσα σε ένα πευκόδασος, όμως δε θα μπορέσει ποτέ να τη διακρίνει μέσα σε ένα τόσο πυκνό δάσος από μαύρα έλατα”, σκέφτηκε δυνατά. Όμως ο Άνεμος είχε ήδη γίνει αόρατος και όλη την ώρα που ο αρχηγός μονολογούσε έστεκε εκεί κοντά και άκουγε προσεκτικά κάθε του λέξη. Έτσι όταν ήρθε η επόμενη νύχτα, ο Άνεμος άρχισε να τρέχει γύρω γύρω από το πυκνό μαύρο δάσος μέχρι που βρήκε ένα μικρό κενό και μπόρεσε να εισχωρήσει ανάμεσα από τα δέντρα. Έψαξε αρκετά παρ’ όλες τις δυσκολίες, μα στο τέλος κατάφερε να βρει τη νεαρή κοπέλα και να τη βγάλει από το πυκνό δάσος. Δε τόλμησε να πλησιάσει τους άλλους Ινδιάνους ξανά γιατί φοβόταν πως ο αρχηγός θα του πάρει την όμορφη κοπέλα κι έτσι έψαξε άλλο τόπο για να ζήσουν μακριά τους. Ταξίδεψαν αρκετά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με κατεύθυνση προς το βορρά. Κάποια στιγμή βρήκαν μια πολύ όμορφη περιοχή για να στήσουν το κατάλυμα που θα στέγαζε τον έρωτα τους. Την ίδια κιόλας νύχτα την πήρε στην αγκαλιά του και την έκανε γυναίκα του. Χαιρόταν τον έρωτα τους ευτυχισμένοι και κανένας από τους δύο δε μπορούσε να σκεφτεί πως ο αρχηγός θα μπορούσε να τους εντοπίσει. Όμως ο πατέρας της κοπέλας τους έψαχνε σα μανιασμένος μέχρι που στο τέλος ανακάλυψε το κατάλυμα τους. Τότε ο Άνεμος έκρυψε τη νεαρή γυναίκα του και έγινε αόρατος, όμως ο μεγάλος Αρχηγός άρχισε

να καταστρέφει τα πάντα γύρω του με τα όπλα που είχε φέρει μαζί του και χωρίς να το γνωρίζει κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του Άνεμου που τον άφησε αναίσθητο. Όταν ο άνεμος ξαναβρήκε τις αισθήσεις του ανακάλυψε πως η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί και άρχισε να την ψάχνει. Περιπλανήθηκε σαν τρελός στα δάση της περιοχής και στο τέλος την είδε μέσα σε ένα κανό που οδηγούσε ο πατέρας της στο ΜεγάλοΝερό.”Έλα μαζί μου,” άρχισε να της φωνάζει με απελπισία. Η κοπέλα κατατρόμαξε και το πρόσωπο της έγινε λευκό σαν το χιόνι, γιατί δεν έβλεπε τίποτα γύρω της, ενώ άκουγε την φωνή του αγαπημένου της να την καλεί απελπισμένα. Ο Άνεμος, μετά το χτύπημα που είχε δεχτεί στο κεφάλι από τον πατέρα της,είχε ξεχάσει πως να μεταμορφώνεται και είχε παραμείνει αόρατος. Ο Άνεμος θύμωσε τόσο πολύ τότε με τον αρχηγό που φύσηξε με όλη του τη δύναμη πάνω στο κανό. “Ας αναποδογυρίσει”, σκέφτηκε. “Μπορώ να μεταφέρω τη γυναίκα μου ασφαλή στην ξηρά.” Έτσι το κανό αναποδογύρισε με το φύσημα του ανέμου και ο αρχηγός με την κόρη του πέσανε μέσα στο νερό. ”Έλα αγαπημένη μου, πιάσε το χέρι μου”, φώναζε ο άνεμος στην κοπέλα. Μα δε θυμόταν πως ήταν αόρατος και ότι η κοπέλα δε θα μπορούσε να δει το χέρι του. Κι έτσι η κοπέλα άρχισε να βουλιάζει, να βουλιάζει, μέχρι που έφτασε στον πάτο της λίμνης. Κι ο αρχηγός φυσικά έχασε τη ζωή του μια και ο Άνεμος δεν προσπάθησε να τον βοηθήσει. Όταν ο Άνεμος κατάλαβε πως η αγαπημένη του έχασε τη ζωή της εξαιτίας του, γέμισε θλίψη και άρχισε να αγριεύει.”Ο άνεμος ποτέ δε φυσούσε τόσο δυνατά και θλιμμένα” έλεγαν οι ινδιάνοι μεταξύ τους ενώ προσπαθούσαν να προφυλαχτούν μέσα στα αντίσκηνα τους. Το Μεγάλο Πνεύμα λυπήθηκε την κοπέλα που έχασε τη ζωή της τόσο άδικα πέφτοντας στο νερό και την επόμενη νύχτα την μετέφερε ψηλά στα αστέρια και της έδωσε ένα σπίτι στο φεγγάρι. Η κοπέλα ζει ακόμα εκεί, όμως το πρόσωπο της έμεινε κατάλευκο, όπως ήταν τη στιγμή που τρομαγμένη έπεσε από το κανό. Έτσι τις νύχτες, στο σεληνόφως, κοιτάζει κάτω στη Γη, προσπαθώντας να βρει τον αγαπημένο της Άνεμο αλλά δεν ξέρει πως είναι αόρατος. Ο Άνεμος πάλι, δε γνωρίζει πως εκεί ψηλά στο φεγγάρι βρίσκεται η αγαπημένη του γυναίκα που χάθηκε και έτσι περιπλανιέται στα δάση και ψάχνει ανάμεσα στα βράχια των βουνών να τη βρει, όμως ποτέ δε σκέφτεται να κοιτάξει ψηλά στο φεγγάρι... βιβλίο της Florence Holbrook “ The Book of Nature Myths”, 1904 23

Κόκκινη Κλωστή

Κείμενο / Εικονογράφηση: Κωστής Ατσαλής atsalisart.blogspot.gr

Μια πέτρα που ήταν λέει ιερή Την ίδια ώρα που οι μεγαλουπόλεις θρηνούν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και χαρχαλεύουν στους κάδους κοιτώντας που και που στα κλεφτά μη τις πάρει κάνα μάτι,για φαγητό, δωρεάν νερό και όνειρα, έννοιες θαμμένες μέχρι πρότινοςκάτω από τόνους μπετό που ξέβρασε μια χρυσή τσέπη, η επαρχία των νοτίων άκρων, σφύζει από χλιδή, φώτα λαίμαργα, που ανακατεύουν μερικές φορές ακόμα και το πιο ανεκτικό στομάχι, κάλπικη και προσωρινή ευτυχία μέσα σε εκθαμβωτικούς και πλουσιοπάροχους γάμους σείεται από φωνές κακομαθημένων νηπίων, αδιάφορων εφήβων εθισμένων στην καφεΐνη και το νοθευμένο αλκοόλ, συνταξιούχων που διαμαρτύρονται μονάχα σε περιπτώσεις όπως όταν για παράδειγμα, το τρίτο τους πάρκινγκ δεν βολεύει στο ξεμπαρκάρισμα, μια κωμόπολη που μοιάζει σαν χρυσό κουφέτο με γέμιση φυτοφαρμάκου, θλίψης και ανίας, να την στροβιλίζει με τη πρώτη ευκαιρία ο αδίστακτος αγέρας, πάνω από μια εύφορη γη, κάτω από ήλιο μόνιμο επιστάτη, μέσα σε διψασμένους ελαιώνες και μερικούς διάσπαρτους αμμουδένιους γολγοθάδες, αγναντεύουν χορτάτοι οι κάτοικοι την αχαριστία που ξετυλίγεται σαν νάυλον υμένας που υφαίνει η κοιλιά τους, αφήνοντας ελεύθερες τις γλώσσες να σέρνονται χιλιόμετρα αναζητώντας την επόμενη ραχοκοκαλιά κάποιου θύματος τους,να τσακίσουν και έπειτα όλοι μαζί κατά τις 11:30 το βραδάκι,κάθε βράδυ καρμπόν, ετούτου του δίκαιου καλοκαιριού, να μαντρωθούν όλοι μαζί ταυτόχρονα και οικιοθελώς, στα πρόστυχα τσαρδιά τους, ανάμεσα από οθόνες ψεύτικων ειδώλων και εκφυλισμένων γραβατοφόρων, που ‘χουν κύστες πύον, αντί για καρδιά, να ξαπλώσουν ύστερα ήσυχοι κάνοντας όνειρα για την επόμενη αγορά τους στη πλατεία το πρωί, συγκρίνοντας στους ώμους τους, τα νεογέννητα μωρά τους, σαν τρόπαια να τα επιδεικνύουν χαμογελαστοί λες και όλοι μάθαν ξαφνικά πως μόνο εκεί είναι η ευτυχία και όλοι τρέξαν ξελιγωμένοι να προλάβουν να κάνουν ότι κάναν και οι γείτονες, μη τους πουν πως μείναν πίσω, λες και δε ξέρουν πως απόψε τα μεσάνυχτα που μόνος τριγυρνώ, μέσα σε μια κωμόπολη ανώμαλη και ψεύτρα, με μια αλήθεια μόνο για να λέω και τη λευτεριά μοναδική μούσα μέσα στο κεφάλι, πως μείνανε όλοι τους αιώνιοι δεσμώτες, έρμαια πλάσματα των ίδιων των παθών τους, των λάγνων υλικών αγαθών τους, πως δεν υπήρξανε ποτέ και πως ακόμα και οι κηδείες των κακόγουστων ζωών τους, είναι καλοστημένα θέατρα, για το θεαθήναι κατασκευασμένα, άνθρωποι οι πιο πολλοί , στεγνοί, μικροί και απατεώνες, που ήρθαν σε τούτη την Εδέμ για μια στιγμή και θαρρούν πως θα μείνουν για αιώνες...

INK Επιμέλεια: Μυρσίνη Παπακουνάδη myrs32@hotmail.com

Ο Πότης Hans Fallada, 2012 (α’εκδοση 1950),

μτφ: Έμυ Βαϊκουση, 378 σελ., εκδόσεις Κίχλη, 17€

Ένας πότης στη ναζιστική Γερμανία Ο Έρβιν Ζόμερ είναι ένας ευκατάστατος μεσοαστός, παντρεμένος που ζει στην βόρεια Γερμανία, στο Μεσοπόλεμο. Όλα ξεκινάνε, όταν αδύναμος απέναντι στα προβλήματα του, κατεβάζει ένα ξεχασμένο, παλιό μπουκάλι κρασί. Προεξέχει ένα βαθύ αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στην ‘’άψογη σε όλα’’ γυναίκα του, που έχει τα ηνία. Αυτή η νέα, εύκολη απόδραση γίνεται γρήγορα συνήθεια που μεταμορφώνει τον ίδιο και την ζωή του. Ένας τσακωμός με τη γυναίκα του, που χαρακτηρίζεται από τις αρχές ως ‘’απόπειρα φόνου’’, τον στέλνει αρχικά στη φυλακή και στη συνέχεια, σε ένα ίδρυμααναμορφωτήριο για ενηλίκους, στο οποίο θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του. Το θέμα δεν είναι ο αλκοολισμός, όπως στον ‘’Παίκτη’’ του Ντοστογιέφσκι δεν είναι η χαρτοπαιξία (έχουν ειπωθεί πολλά για τις ομοιότητες τους. και όχι μόνο λόγω της μονοθεματικότητας των δυο έργων). Το περιλούσιμο όμως της ιστορίας με το οινοπνευματώδες υγρό ‘’λύνει’’ την γλώσσα στον αφηγητή και όλα γλιστράνε πιο φυσικά στην ανηφόρα ή στην κατηφόρα τους. Η ζαλάδα εναλλάσσεται με

το χολώδη έμετο του πότη (‘’το στομάχι έτοιμο να θυμώσει με το παραμικρό’’), οι ενοχές με τη συνειδητή ασυδοσία και οι λιγοστές στιγμές διαύγειας με την αυτοκαταστροφικότητα μέχρις εσχάτων. ‘’Το ποτό μου έγνεφε πάλι από το πίσω μέρος του μυαλού μου’’… Οι ηθικές, συναισθηματικές, κοινωνικές μεταπτώσεις του κεντρικού προσώπου είναι δυνατό να σκιαγραφηθούν μέσω του μαύρου χιούμορ του Fallada, που καθιστά εφικτή τη συνεύρεση του κωμικού με το τραγικό ‘’γιατί η λογοτεχνία ζει από αυτή την αντίθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό’’. Αυτή η περιφορά στην άβυσσο του μαυρόασπρου του Ζόμερ μεταφέρεται και στον αναγνώστη, ο οποίος θα βρεθεί σε ανοίκεια περιβάλλοντα, σε γκροτέσκο προσωπογραφίες, στο βούρκο της φυλακής και του ιδρυματισμού, που διαφορετικά δε θα γνώριζε ποτέ (πιθανότατα). Ο Fallada, από τους λίγους Γερμανούς συγγραφείς που επέλεξε να μην αυτοεξοριστεί και να μείνει στη Γερμανία του Γ΄Ράιχ και υπέστη τις πιέσεις του Γκέμπελς, ήταν ένας άνθρωπος που μπαινοέβγαινε στη ζωή του σε ψυχιατρικά ιδρύματα, σε άσυλα

αποτοξίνωσης από τη μορφίνη και στη φυλακή, όπως μαθαίνουμε από το προσεγμένο Επίμετρο της Έμυς Βαϊκούση, που έκανε και την πολύ αξιόλογη μετάφραση του ‘’Πότη’’. Ο Fallada, για να κρυπτογραφήσει το χειρόγραφο του, χρησιμοποίησε μια ιδιότυπη μέθοδο γραψίματος (έγραφε μια σελίδα, ύστερα τη γύριζε ανάποδα και συνέχιζε να γράφει ανάμεσα στις γραμμές, μετά την αναποδογύριζε πάλι κλπ) που αποτελεί οδηγό για το πώς μπορεί να συμψηφιστεί η ανάγκη για ημερολόγιο φυλακής και προσωπική μαρτυρία - πίσω από τα γράμματα- και για το τι φορτίο ευθύνης φέρουν τέτοια έργα: το σπάσιμο της σιωπής, στη σύλληψη της ιδέας και η διεκπεραίωση της κατασκευής τους, στη συνέχεια. Να σημειωθεί ότι ‘’ο Πότης’’ άρχισε να γράφεται τον Σεπτέμβρη του ’44 σε ναζιστικό ίδρυμα ,με εγκλεισμό του Fallada λόγω καταγγελθείσης απόπειρας δολοφονίας της συζύγου του σε διαπληκτισμό. Είναι πιθανό, δηλαδή, η συγγραφή να λειτούργησε και

‘’Αν είναι έτσι η τελευταία μου ώρα, τότε θα πω πως ήταν ευλογημένη η ζωή μου ολόκληρη, και δεν ήταν μάταιος ο πόνος’’. Το κάλεσμα του τίτλου για ‘’να βγούμε να τα πιούμε’’ ακόμα και για αυτή τη ζωήκόλαση εκπληρώνεται σε μια διαρκή απόλαυση αναγνωστο- ποσίας στις σελίδες του ‘’Πότη’’, για να μας γαργαλήσει το τελευταίο σφηνάκι, αφήνοντας ένα άσβηστο κάτι, ένα άσβηστο πάθος, μια ιστορική εκκρεμότητα καλύτερης ζωής.

I N K

ψυχοθεραπευτικά για αυτόν, αφού αναβίωσε το γεγονός της προσωπικής του ζωής στο χαρτί. Θα επιμείνουμε στην κοινωνιογραφία που συνδυάζεται παράλληλα με την ψυχογραφία ντοστογιεφσκικού τύπου, του έργου. Στη ναζιστική Γερμανία ήταν συνήθης η πρακτική να εγκλείουν ‘’παραφύσιν’’, για το καθεστώς, άτομα σε ιδρύματα. Αυτά τα ιδρύματα δεν αναμόρφωναν κάποια ανθρώπινη ψυχή, αλλά εξοβελίζοντας την έξω από την κοινωνία και τον ίδιο της τον εαυτό, μέσω ενός αργού θανάτου την μεταμόρφωναν σε πολλαπλά ανάπηρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τρόφιμοι στο βιβλίο δεν αντιμετωπίζουν μια αυταρχική διεύθυνση ή ένα προσωποπαγές θεσμό τυρρανίας, αλλά ένα δίκτυο ισχυρού - ανίσχυρου που οργανώνεται προς κάθε κατεύθυνση - στους φύλακες, στους διοικητικούς, στους νοσηλευτές, ακόμα και ανάμεσα στους ίδιους τους τροφίμους. Είναι ακριβώς αυτή η σχέση ατόμου- Κράτους που βρίσκεται στο επίκεντρο της ναζιστικής ιδεολογίας και που όταν ο άτομο είναι, με οποιονδήποτε τρόπο ανίσχυρο, αδύναμο, άχρηστο, εξοντώνεται με φυσικούς ή άλλους τρόπους. Ο συγγραφέας εφαρμόζει πιστά στη μεθοδολογία του μια μέση τιμή αιτιών- αποτελέσματος, απλότητας- ορμέφυτου του δημιουργού να ‘’τα πει όλα’’, για να φτάσει στο επιθυμητό βάθος σκέψης του βιβλίου. Ο ισοσκελισμός αυτός που φτάνει θα λέγαμε, μέχρι σχεδόν την αποστασιοποίηση, την ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας, προκύπτει από το ρεύμα της ‘’Νέας Αντικειμενικότητας’’ που υιοθέτει υφολογικά ο Fallada. Το βιβλίο είναι από τα συγκλονιστικότερα έργα που γράφτηκαν σε συνθήκες φυλακής και μιλάνε το λιγότερο για τη ναζιστική Γερμανία και το περισσότερο για τη ναζιστική ιδεολογία.

Anima

Pandora Hatsu Στη μαύρη νύχτα ζωγραφίζω γιασεμιά να ξημερώσει

Ο Jun Mochizuki μας συστήνει τον Oz, κληρονόμο του Οίκου του Δούκα Vessalius, ο οποίος μόλις έκλεισε τα δεκαπέντε του χρόνια. Ζει μια άνετη ζωή, ανέμελη και σαφώς πλουσιοπάροχα. Όμορφη καθημερινότητα για ένα νεαρό της ηλικίας του που το μόνο που χαλάει την ευτυχία αυτή είναι η διαρκής απουσία του πατέρα του, Zai, ο οποίος παρά τη δολοφονία της γυναίκας του από την οικογένεια Nightray, διατηρεί μια όμορφη και αισιόδοξη στάση ζωής. Την ημέρα της τελετής για τα γενέθλιά του Oz τα πάντα αλλάζουν. Χωρίς να γνωρίζει απολύτως τίποτα αιχμαλωτίζεται και στέλνεται σε μια φυλακή γνωστή ως «Άβυσσος» πληρώνοντας το τίμημα για την αμαρτία που έχει διαπράξει. Ποια είναι αυτή; Η ύπαρξή του. Εκεί μέσα στην απελπισία του θα τον σώσει η Alice, η επονομαζόμενη Αιματοβαμμένος Μαύρος Λαγός. Το μπέρδεμα στο κεφάλι του Oz διαρκώς μεγαλώνει όταν φτάνει από ένας κληρονόμος μιας πλούσιας οικογένειας φτάνει από το πουθενά να εμπλέκεται με την «Άβυσσο» και μια

μυστηριώδη οργάνωση ονόματι «Pandora». Η Alice είναι μια «αλυσίδα», ένα πλάσμα της «Αβύσσου», κάποτε άνθρωπος, που όμως η Θέληση της «Αβύσσου» τη μεταμόρφωσε. Για να μπορέσει να ξεφύγει θα πρέπει να υπογράψει ένα συμβόλαιο με κάποιο άνθρωπο. Οι αλυσίδες, εμπλέκονται συνεχώς σε παράνομα συμβόλαια που έχουν ως αποτέλεσμα την κατανάλωση του ανθρώπου με τον οποίο έχει υπογραφεί το συμβόλαιο. Σκοπός φυσικά, η απόκτηση μεγαλύτερης δύναμης. Τα συμβόλαια αυτά χωρίζονται σε νόμιμα και παράνομα. Στα νόμιμα δίνεται η δυνατότητα στον άνθρωπο να μη γερνάει, ενώ αντίθετα στα παράνομα κάτι σαν ρολόι εμφανίζεται πάνω από την καρδιά του ανθρώπου. Κάθε φορά που αυτός καλεί τις δυνάμεις της αλυσίδας, ο χρόνος της διάρκειας του συμβολαίου μειώνεται. Όταν τελειώσει, ο άνθρωπος αφανίζεται μαζί με την αλυσίδα στην «Άβυσσο». Ο Oz, υπογράφει το συμβόλαιό του με την Alice και έτσι βγαίνει στον έξω κόσμο για να ανακαλύψει πως έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε… Εντάσσεται στη δύναμη της «Pandora» με σκοπό να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά και γιατί η ύπαρξή του είναι η αμαρτία του. Πολλές φορές, όταν κάνεις συμβόλαια με σκοτεινές δυνάμεις έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα που δύσκολα μπορείς να διαχειριστείς. Κανείς δεν ενεργεί είτε με συμβόλαια είτε χωρίς αυτά και δε συνεργάζεται χωρίς να αναζητά και ο ίδιος κάτι σημαντικό. Οι όροι μπορεί να είναι ξεκάθαροι, σε αντίθεση με τα κίνητρα. Το ζήτημα είναι να ανακαλύψεις τι θα κάνεις με αυτά που θα μάθεις όταν ανοίξεις τα μάτια σου… Του Gil Galad teotihoacan@msn.com

JUMCAT Του Βασίλη Οικονόμου 24fpsverite@gmail.com http://24fpsverite.com/

Θέλω και Εγώ

(2012) Το τελευταίο ταξίδι του Balabanov προς την Ευτυχία Ο Ληστής (Aleksandr Mosin), ο Μουσικός (Oleg Garkusha) και ο Αλκοολικός (Juri Matveyev) ξεκινούν ένα road trip για να το πετύχουν. Μαζί τους θα πάρουν τον πατέρα του αλκοολικού και μία πόρνη (Alisa Shitikova) που βρίσκουν στο δρόμο τους. Σύμφωνα με τις ιστορίες ενός ιερέα, λίγο έξω από την Αγία Πετρούπολη υπάρχει ένα μέρος που καλύπτεται πάντα από χιόνι. Η αυξημένη ραδιενέργεια που εκλύθηκε από ένα ατύχημα παρόμοιο με του Τσερνομπίλ, προκάλεσε μόνιμο πυρηνικό χειμώνα στην περιοχή. Στο κέντρο της βρίσκεται το Κωδωνοστάσιο της Ευτυχίας και κόσμος συρρέει εκεί για να βρει την ευτυχία αψηφώντας τους κινδύνους. Υπάρχει η πιθανότητα να πεθάνεις πριν καν φτάσεις στο κωδωνοστάσιο αλλά και αν φτάσεις δεν είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρεις να γίνεις ευτυχισμένος. Μόνο λίγοι θα είναι οι εκλεκτοί. Η ταινία είναι σίγουρα η πιο προσωπική του Balabanov, και ο θεατής θα πρέπει ίσως να γνωρίζει αρκετά καλά τον σκηνοθέτη και το έργο του ώστε να κατανοήσει σε βάθος τους συμβολισμούς. Αυτή η γνώση όμως δεν είναι απαιτούμενη για να απολαύσει κάποιος την ταινία στο σύνολό της. Η βασική αλλαγή, σε σύγκριση με το παρελθόν είναι στην αισθητική, αφού είναι η πιο λυρική από τις τελευταίες του ταινίες. Επίσης δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου βία ή βάναυσες οπτικά σκηνές και είναι ίσως η πιο αισιόδοξη του ταινία, για τα δικά του δεδομένα. Το μόνο που θυμίζει το παρελθόν, είναι η έναρξη, όπου ο Ληστής σκοτώνει τέσσερα άτομα. Κάπου εκεί σταματούν οι εμφανείς ομοιότητες. Η ταινία μετατρέπεται περισσότερο σε ένα ταξίδι εσωτερικό με λιγότερη βάση στην ανάδειξη των χαρακτήρων και των σχέσεων που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Διατηρεί λίγο από το χιούμορ των άλλων του έργων αλλά σίγουρα δεν είναι μία χαρούμενη ταινία. Επίσης δεν είναι μία road movie αν και το πρώτο μισό της εξελίσσεται σε ένα αυτοκίνητο καθώς είναι μια δικαιολογία ώστε να ξετυλίξει τους προβληματισμούς του ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Παρά τις διαφορές της, η ταινία περιλαμβάνει όλα τα περιθωριακά στοιχεία που έχει αναδείξει ο Balabanov. Οι ληστές, οι μουσικοί, οι αλκοολικοί και οι πόρνες είναι βασικοί χαρακτήρες που έχουν πάντα κεντρικό ρόλο στο έργο του. Επίσης χρησιμοποιεί αγαπημένα μέρη κλειδιά, όπως τη σάουνα όπου πάντα οι άντρες παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις. Στους ρόλους επίσης επέλεξε πολύ δικούς του ανθρώπους, που τους γνώριζε και στην καθημερινότητά του.

Alexei Balabanov ήταν ένας από τους πιο προκλητικούς Ρώσους σκηνοθέτες των τελεταίων ετών. Δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα ριζοσπαστικό ύφος κατάφερε να αποτυπώσει με τον πιο σκοτεινό τρόπο τα περίεργα πρώτα χρόνια της νέας Ρωσίας. Οι ταινίες του έχουν κερδίσει διεθνή αναγνωρισιμότητα με πιο γνωστές το Brat και το Gruz 200. Η τελευταία του ταινία με τίτλο Ja Tozhe Hochu (Θέλω και Εγώ) συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα Ορίζοντες του 69ου Φεστιβάλ Βενετίας. Η ιστορία επικεντρώνεται σε τρεις φίλους που έχουν στόχο να βρούνε την ευτυχία.

Ο βασικός πρωταγωνιστής είναι για πέμπτη συνεχόμενη φορά ο ερασιτέχνης Aleksandr Mosin. Ο Oleg Garkusha, μέλος του avant-garde rock συγκροτήματος AuktYon, παίζει τον Μουσικό. Επίσης σε βασικό ρόλο παιδιού προφήτη εμφανίζεται ο γιος του σκηνοθέτη, Peter. Η πιο σημαντική συμμετοχή βέβαια είναι αυτή του ίδιου του Balabanov. Για πρώτη φορά κάνει μία cameo εμφάνιση, παίζοντας τον εαυτό του και όπως όλοι οι άλλοι προσπαθεί και ο ίδιος να βρει την ευτυχία. Ο Balabanov ως σεναριογράφος της ταινίας δεν κρύβει πως η κεντρική ιδέα πίσω από την ταινία του είναι το Stalker του Andrei Tarkovsky. Υπάρχουν κάποιες ξεκάθαρες ομοιότητες, η χιονισμένη περιοχή είναι η αντίστοιχη Ζώνη και το Κωδωνοστάσιο της Ευτυχίας είναι το αντίστοιχο δωμάτιο. Αλλά εκεί τελειώνουν και οι επιρροές του. Ο σκηνοθέτης δεν προσπαθεί να διασκευάσει ούτε να αποτίσει φόρο τιμής στον Tarkovsky. Θέλει απλά να πει τη δικιά του ιστορία χρησιμοποιώντας ως έμπνευση αυτή του Stalker και δανειζόμενος λίγο από τον μυστικισμό του. Σε αυτό βοηθάει και η εντονότατη παρουσία του θρησκευτικού στοιχείου, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η ιστορία βασίζεται σε διηγήσεις του Πατέρα Ραφαήλ, υπάρχει μία εκκλησία και το κωδωνοστάσιο και η περιοχή ελέγχεται από το ίδιο το πατριαρχείο. Αυτά τα στοιχεία είναι τόσο βασικά και εσωτερικά στην ρίζα της Ρωσικής Ιδέας και Πατρίδας και είναι τα μόνα που τολμούν να ξεφύγουν από το εγωκεντρικό σενάριο. Γενικά διακρίνεται η έκδηλη αγωνία του Balabanov να ολοκληρώσει τα πάντα τώρα. Ο φόβος του τέλους και του θανάτου είναι κυρίαρχος και αυτός ξεπερνά όλες τις άλλες σκέψεις του. Όλα τα άλλα μοιάζουν περιττά και ασήμαντα μπροστά σε αυτό το φινάλε. Ο τίτλος που επιλέγει “Θέλω και Εγώ” είναι η μόνιμη απάντηση όλων των ηρώων του, όταν κάποιος άλλος δηλώνει πως θέλει να βρει την ευτυχία. Η ευτυχία είναι ο αυτοσκοπός της ύπαρξής τους, δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό που να μπορεί να τον υπερνικήσει. Για την ταινία του ο ίδιος ο Balabanov δήλωσε πως εφηύρε ένα νέο είδος, την φανταστική πραγματικότητα: “Δεν υπάρχουν σκηνικά, τα πάντα είναι πραγματικά, οι χαρακτήρες παίζουν τους εαυτούς τους, και όλες οι ιστορίες που λένε είναι σε δικά τους λόγια, εγώ απλά τις έγραψα.”

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=YoALZAiQDxU&list=PLFfBNL0_WVlQfbzGUnNlJ4sJWZvo2B0jz&index=2

Επιμέλεια: Βασίλης Οικονόμου 24fpsverite@gmail.com http://24fpsverite.com/

Το φθινόπωρο είναι πάντα άκρως κινηματογραφικό για την Θεσσαλονίκη έτσι και αυτή τη χρονιά διοργανώνεται το Thessaloniki International Short Film Festival (TiSFF) το μοναδικό φεστιβάλ της πόλης για τις ταινίες μικρού μήκους. Η φετινή 7η διοργάνωση θα διαρκέσει από τις 20 μέχρι τις 26 Οκτωβρίου και θα δώσει την ευκαιρία στο κοινό να ανακαλύψει νέους αλλά και πιο γνωστούς δημιουργούς, από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, μέσω των πολυβραβευμένων τους ταινιών. Για ακόμα μία χρονιά οι προβολές θα φιλοξενηθούν στον κινηματογράφο - πολιτιστικό κέντρο «Αλέξανδρο» και το Thessaloniki International Short Film Festival εντάσσεται στο πλαίσιο των 48ων Δημητρίων. Ο βασικός στόχος του φεστιβάλ από το ξεκίνημά του ήταν να καλλιεργηθεί στη Θεσσαλονίκη η αγάπη προς τις ταινίες μικρού μήκους και φαίνεται πως αυτό έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό. Σύμφωνα με τους διοργανωτές οι ατομικές συμμετοχές για το 7ο TiSFF είχαν ξεπεράσει τις 600, από τις οποίες θα προβληθούν περίπου 85 ταινίες μετά από αυστηρή επιλογή. Μέσα σε μία εβδομάδα οι θεατές του TiSFF θα έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν συνολικά 128 ταινίες μικρού μήκους, ορισμένες εκ των οποίων εντάσσονται και στα 8 παράλληλα αφιερώματα ιδιαίτερου κινηματογραφικού ενδιαφέροντος. Αναλυτικά τα αφιερώματα που θα παρουσιάζονται σε καθημερινή βάση είναι: • • • • • • • •

Oscars 2013 – Οι 5 υποψήφιες ταινίες και η νικήτρια (Χορηγός Καρέντα) Amazing Belgian Cinema – Δίωρο Πρόγραμμα New Russian Cinema 2013 – Δίωρο Πρόγραμμα La Fémis – Επιλογές από την φημισμένη Γαλλική κινηματογραφική σχολή 3 Γυναίκες Σκηνοθέτιδες από τη Σερβία Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος – Ο Μανάβης & δύο ταινίες μικρού μήκους Martin de Thurah και Alex Lora – Αφιερώματα στα έργα τους Τα καλύτερα του Athens Short Film Festival / Psarokokalo

Οι επιλογές των διεθνών ταινιών έχουν γίνει με γνώμονα να καλυφθούν τα σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ (Κάννες, Βερολίνο, Βενετία, Λοκάρνο) αλλά και φυσικά το διεθνώς κορυφαίο φεστιβάλ στις ταινίες μικρού μήκους του Clermont-Ferrand. Μπορείτε να ενημερωθείτε για το αναλυτικό καθημερινό πρόγραμμα του Thessaloniki International Short Film Festival στην επίσημη σελίδα του www.tisff.eu Το φεστιβάλ είναι μια συνδιοργάνωση της μή κερδοσκοπικής πολιτιστικής αστικής εταιρίας THESS FEST και του AZA Cinema Club, με την υποστήριξη της Διεύθυνσης Πολιτισμού και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης. Υπεύθυνη Επικοινωνίας Κατερίνα Βουγιούκα τηλ. επικοινωνίας : 6946787325 Υπεύθυνος Φεστιβάλ Γιάννης Ζαχόπουλος τηλ. επικοινωνίας : 6944207007 www.tisff.eu thessfest@gmail.com azacinema@gmail.com “τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια, οι βαθιές συγκινήσεις στα καρέ των ταινιών μικρού μήκους… θα το ζήσετε στο 7ο TISFF….”

Link: http://www.youtube.com/watch?v=LldHnv-sy-s 33

Μεγάλο Πανί

Επιμέλεια: Ιάκωβος Βρούτσης

Prisoners

του Denis Villeneuve 34

Ο λαβύρινθος της βίας Στο πρώτο πλάνο της ταινίας του Denis Villeneuve, ο Hugh Jackman καθοδηγεί το γιο του να σκοτώσει ένα ελάφι, το οποίο μετέπειτα θα αποτελέσει μέρος του δείπνου των δυο οικογενειών. Θα είναι το πρώτο από μια σειρά περιστατικών βίας, τα οποία δικαιολογούνται στο σύμπαν της ταινίας, έστω κι αν η νομιμοποίηση συντελείται μόνο στο μυαλό των ηρώων. Η βία υπάρχει στην ταινία είτε σαν εμμονή για τον Keller (προετοιμάζει προμήθειες για μια υποθετική κατάσταση έκτακτης ανάγκης), είτε σαν φόβος στο μυαλό της γυναίκας του (κατηγορεί τον άντρα της πως είχε υποσχεθεί να προστατέψει την ίδια και την οικογένειά τους), είτε σαν ανάμνηση από το παρελθόν (ο ντετέκτιβ Loki έχει κάνει χρόνια στο

Ο Keller Dover (Hugh Jackman), μαζί με την οικογένειά του, φιλοξενείται για το γεύμα των Ευχαριστιών στο φιλικό σπίτι της αφροαμερικάνικης οικογένειας Birch. Τα δύο μικρά κορίτσια των οικογενειών εξαφανίζονται κοντά στο σπίτι. Σύντομα σημαίνει συναγερμός. Ο ντετέκτιβ Loki, που αναλαμβάνει την υπόθεση (Jake Gyllenhaal), κινείται προσεκτικά και βάση του νόμου, κάτι που θα τον φέρει σύντομα σε σύγκρουση με τον Keller. Οι μαρτυρίες οδηγούν στη σύλληψη του Alex (Paul Dano), ο οποίος όμως σύντομα μένει ελεύθερος καθώς δεν προκύπτουν επαρκή στοιχεία εναντίον του. Ο Keller αποφασίζει να αιχμαλωτίσει τον Alex προκειμένου να μάθει που βρίσκεται η κόρη του.

Το πυκνό σενάριο είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από την ταινία. Ίσως και κάτι παραπάνω. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μυστήριο και ανατροπές στο σωστό βαθμό και στα σωστά σημεία. Αναμενόμενα, η ταινία δεν ασχολείται πολύ με τη σύγκρουση των χαρακτήρων του Hugh Jackman με τον -υψηλότερης μορφωτικής και κοινωνικής στάθμηςφίλο του, σχετικά με το θέμα της απαγωγής του Paul Dano. Ίσως η εύκολη λύση, καθώς το εγκαταλελειμμένο σπίτι, που γίνεται τόπος φυλακής και βασανιστηρίων για τον Άλεξ, φέρνει στο μυαλό των περισσότερων ενοχλητικά Guantanamo και Abu Ghraib. Ίσως όμως και απαραίτητη σύμβαση, καθώς στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η σύγκρουση του Keller με τον ντετέκτιβ Loki και το σενάριο είναι προσανατολισμένο στην τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων, μένοντας πιστό στην παράδοση του είδους. Μοιραία λοιπόν, πολλά υποσχόμενοι στην αρχή της ταινίας χαρακτήρες μένουν σε δεύτερο πλάνο. Ο Villeneuve πάντως καταφέρνει να αποσπάσει από ένα μεγάλο και ταλαντούχο καστ πάρα πολύ καλές ερμηνείες. Το Prisoners αδυνατεί να γίνει κάτι που ουδέποτε όμως φαίνεται να επιθυμεί. Δε γίνεται η σπουδή πάνω στο ζήτημα της αιτιολογημένης ή μη βίας για κάποιο ανώτερο σκοπό. Είναι όμως σίγουρα ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα θρίλερ των τελευταίων ετών, φέρνει ως ένα βαθμό καινούριο -ευρωπαϊκόαέρα στο είδος και θέτει στο θεατή ερωτήματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις.

αναμορφωτήριο), είτε σαν διαρκής παρουσία στη ζωή άλλων ηρώων. Σε κάθε περίπτωση, ο Keller, του οποίου η φιλοσοφία ζωής συνοψίζεται στη φράση «να προσεύχεσαι για το καλύτερο, αλλά να προετοιμάζεσαι για το χειρότερο», αποδεικνύεται απροετοίμαστος για μια απειλή που ελλοχεύει μέσα στην ίδια την κοινωνία. Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που βρίσκεται εγκλωβισμένος στην επιλογή της χρήσης βίας, για να βγει από το αδιέξοδο και συμπαρασύρει στο παραλήρημά του και τον γείτονα και πατέρα του άλλου κοριτσιού Franklin Birch (Terrence Howard). Ο υποψήφιος για το όσκαρ ξενόγλωσσης το 2011 για το Incendies, Denis Villeneuve, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικός στη διαχείριση της ιστορίας. Κρατώντας τη λογική των αντίστοιχων αμερικάνικων ταινιών του είδους («Zodiac», «Mystic River», «Η σιωπή των αμνών» κ.α.), προσθέτει μετρημένα ατμόσφαιρα «σκανδιναβικού θρίλερ», κάτι που ταιριάζει πολύ στην ταινία. Αυτό το πετυχαίνει και με τους τόνους της φωτογραφίας του εξαιρετικού Roger Deakins (ο οποίος εδώ κάνει το ψηφιακό να είναι τόσο κοντά στο φιλμ, που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις), αλλά και με την επιλογή κάποιων πλάνων, που δε συνηθίζονται στις αντίστοιχες αμερικάνικες ταινίες, καθώς και με ένα μοντάζ πολύ προσεγμένο, που δίνει την κλειστοφοβική αίσθηση που χρειάζεται, χωρίς εύκολους εντυπωσιασμούς. 36

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=KWhS0xN3C0g

JIVE Tου Jim Ver jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

Disappears- Era Λ

ίγο καιρό πριν έπεσε στα χέρια μου ένα documentary με θέμα το “krautrock”, την καταγωγή του, τα βασικά του στοιχεία και την επιρροή που άσκησε στο μουσικό κόσμο η μεταπολεμική Γερμανία και το τοίχος του Βερολίνου. Τα ίχνη αυτού του κινήματος μπορούν να ανιχνευθούν σήμερα είτε στους δίσκους κλασικών δημιουργών του είδους (Can, Neu!, Dangerine Dream κ.α.), είτε αποδομώντας τη μουσική σύγχρονων καλλιτεχνών με βάσεις σε όλο τον κόσμο. Κάποια από αυτά τα στοιχεία με τράβηξαν στους “Disappears”, ένα project των Brian Case και Graeme Gibson, με βάση τη μεγαλούπολη του Σικάγο στις ΗΠΑ. Στον μικρό αυτό οργανισμό, ο οποίος δεν περιορίζεται στο είδος του “krautrock”, δίνουν σάρκα και οστά επίσης ο Jonathan Van Herik στην κιθάρα και στο μπάσο ο Damon Carruesco. Ο Brian Case μετά από μια διαδρομή που ξεκινησε με τους “90 day men” και τους “The Ponys” και από το St. Louis στο Σικάγο, εγκαταστάθηκε τελικά στην πόλη των ανέμων και το 2008 ίδρυσε τους “Disappears”. Το συγκρότημα έτυχε μεγάλης αποδοχής ένα χρόνο αργότερα όταν έπαιξε στο “Pitchfork Music festival”. Το 2010 τους βρήκε με συμβόλαιο στην Kranky Records και το πρώτο τους album “Lux”. Ακολούθησαν τρία album στην ίδια εταιρία, το “Guider” το 2011, “Pre Language” το 2012 και η καλύτερη και πιο ώριμη δισκογραφική τους κίνηση το “Era”, τον Αύγουστο του 2013. Ανάμεσα στα album ξεχωρίζει και το EP που κυκλοφόρησαν το 2013 με τίτλο “Kone”, σε 12” βινύλιο. Μετά την κυκλοφορία του “Kone” τον Απρίλιο του 2013, το οποίο περιείχε 30 λεπτά καινούριας μουσικής, οι “Disappears” ανακοινώνουν το νέο τους album, “Era”. To “Era” θα περιείχε 7 νέες συνθέσεις και θα κυκλοφορούσε τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Όπως φαίνεται και στον τίτλο το “Era” θέλει να μας εισάγει σε μια νέα ηχητική εποχή για το συγκρότημα. Η αλήθεια είναι πως ακούγοντάς το, το νιώθεις και ο ίδιος, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις να βρίσκεσαι στο πάρτι εορτασμού αυτής της νέας

“You feel the same but no- one knows you now. A new house in a new town”

gaze” σκηνή ή ότι θα μπορούσες καλύτερα να τους χαρακτηρίσεις δανειζόμενος τη φήμη των “Birthday Party” και την αλλαγή που έφερε στον ήχο τους η μετάβασή τους από την Αυστραλία στο Λονδίνο.

εποχής, ακούγοντας κομμάτια από το παρελθόν τους. Όλα φαίνονται να κινούνται ή να θέλουν να κινηθούν γύρω από το “Ultra”, ένα κομμάτι που θέτει τον ήχο και το ρυθμό ολόκληρου του album, αλλά και να καταλήξουν στο “New House”, το κομμάτι που θέτει τη θεματολογία του “Era” όταν πίσω από αυτή τη σχεδόν υπνωτιστική ατμόσφαιρα του, ο Brian Case ψελλίζει την λύτρωση που φέρνει αυτή η νέα εποχή “You feel the same but no-one knows you now. A new house in a new town”. Σε όλη του τη διάρκεια σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι ένα group βγαλμένο από μια Αγγλική “shoe-

Το “Era” δεν είναι ένα εύκολο album και είναι ένα album που ακούγεται σε μια συνέχεια. Τα δυνατά του χαρτιά φαίνονται να είναι το ομώνυμο κομμάτι “Era”, το “Ultra” καθώς και το “New House”, το οποίο με την σειρά του όμως είναι το πιο παραπλανητικό ως προς τον ήχο και το ύφος των “Disappears”. Ίσως όμως είναι και η υποθήκη που θέτουν για το μέλλον.

Lukos 48

[Ορατός-Αόρατος]

1. I‘m Looking Through You The Beatles

6. Brilliant Disguise Bruce Springsteen

2. Since I don’t see you anymore Chris Rea

7. How to Be Invisible - Kate Bush

http://www.youtube.com/watch?v=KulSQjjQVPE

http://www.youtube.com/watch?v=idnJnjV_8rg

http://www.youtube.com/watch?v=zAUOd5OjYC8

8. My eyes have seen you The Doors

http://www.youtube.com/watch?v=ghN0dss90V0

3. True Colors - Cindy Lauper

http://www.youtube.com/watch?v=TTgzWcLB00w

4. Sound and Vision - David Bowie

9. Mr Cellophane - Music from the motion picture “Chicago”

5. Like A Rolling Stone The Rolling Stones

10. Elle ne me voit pas Jean-Jacques Goldman

http://www.youtube.com/watch?v=3wqO4KcJAVE http://www.youtube.com/watch?v=6IJsAuUgSgc

http://www.youtube.com/watch?v=WKHzTtr_lNk

http://www.youtube.com/watch?v=ziRR5h3b4YU

http://youtu.be/qr4fY0Ck3KU

Side 1

Lukos 48

[Ορατός-Αόρατος]

1.1000 mirrors - Asian Dub Foundation feat. Sinead O Connor

6. How to disappear completely Radiohead

2. Blind - Korn

7. Ο αόρατος άνθρωπος Stereo Nova

https://www.youtube.com/watch?v=lAF8D0ugyVk

https://www.youtube.com/watch?v=PAMWHzNdorw https://www.youtube.com/watch?v=5_hIojjA3A4

https://www.youtube.com/watch?v=qBKUI8f8hZk

3. Now we can see - The Thermals

8. Don’t Look Back- Telepopmusik

https://www.youtube.com/watch?v=jM3R91G9rsA

http://www.youtube.com/watch?v=U_YJR9-BRyM

4. When I Hear My Name The White Stripes

9. Όλα αυτά που δεν θα δω Διάφανα κρίνα

https://www.youtube.com/watch?v=k1pRw25_JLg

https://www.youtube.com/watch?v=1ag1-GpYH9I

5. Looking at the Invisible Man The Dead Weather

10. Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον Αθ.Σίμογλου/Σ. Θεοδωρίδου

https://www.youtube.com/watch?v=mW-TpX5mXbE

https://www.youtube.com/watch?v=euDmVhvS3uk

Side 2

Ενηχόρια Του Θοδωρή Εξηντάρη t_exintaris@yahoo.com

Τάνια Γιαννούλη & Paulo Chagas

Forest Stories (Αυτοσχεδιασμοί από/μέσα στο δάσος) Πριν ξεκινήσουμε με τις πολύ πρόσφατες κυκλοφορίες του μήνα θέλω να αναφερθώ σε έναν δίσκο που άκουσα αρκετά την άνοιξη και το καλοκαίρι που μας πέρασε. Έχοντας ακούσει τις προηγούμενες ηχογραφήσεις της ήμουν ήδη θετικά προδιατεθειμένος. Ένα χαρακτηριστικό που έχουν πολλοί πιανίστες είναι η αδυναμία τους να σηκώνουν πότε-πότε τα χέρια τους από τα πλήκτρα: τα κρατούν πάντα κάτω, με την τάση να παίζουν συνέχεια, γεμίζοντας –θεωρούν – τα κομμάτια, στην πραγματικότητα όμως υπερβάλλουν στα στολίδια και τα γεμίσματα και το αποτέλεσμα είναι πιο… μπαρόκ απ’ ότι θα έπρεπε. Η Τάνια Γιαννούλη δεν ανήκει σε αυτήν την ομάδα. Οι νότες της, πέρα από ακριβείς στο χρόνο και πολύ ταιριαστές στην αρμονία, είναι και πολύ προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να αφήνουν τα κομμάτια να “αναπνέουν”. Οι συνεργασίες της με τον Spyweirdos , έναν πολύ αξιόλογο μουσικό (και όχι μόνο), και οι μουσικές των 4+1 αποδεικνύουν τις ικανότητές της. Ο συγκεκριμένος δίσκος επίσης. Στο «Forest Stories» συνεργάζεται με τον γεννημένο στην Πορτογαλία Paulo Chagas. Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως πειραματιστή ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εύρεση νέων συνδέσμων (ή στην ανανέωσή τους) μεταξύ των ήχων που εξερευνά. Παίζει μεγάλο αριθμό οργάνων και στον συγκεκριμένο δίσκο παίζει πνευστά. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε και να ακούσετε στο http://paulochagas.weebly.com/ Το «Forest Stories» είναι ένας δίσκος

στον οποίο κυριαρχεί ο αυτοσχεδιασμός. Το πιάνο της Τάνιας Γιαννούλη δίνει το κατάλληλο υπόβαθρο για την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας ηρεμίας και στοχασμού και τα πνευστά του Paulo Chagas δημιουργούν, στην χαλαρότητα του συνόλου, μια συγκροτημένη σύζευξη εικόνων. Οι νότες του Paulo Chagas και ο τρόπος που τις ερμηνεύει θυμίζουν πουλιά που πετούν από κλαρί σε κλαρί επάνω στα δέντρα τη μορφή των οποίων ορίζει άριστα το πιάνο. Κομμάτια πολύ ελεύθερα, άλλα πιο μελωδικά και συγκεκριμένα ενώ σε άλλα ο αυτοσχεδιασμός και οι φράσεις συνυπάρχουν. Η αυτοσχεδιαστική ποιότητα και το δέσιμο των μελωδιών που προκύπτουν είναι έκδηλα. Το βασικό, ωστόσο, χαρακτηριστικό του δίσκου είναι μια εντυπωσιακή εικονοπλασία από την αρχή ως το τέλος η οποία δικαιολογεί απολύτως τον τίτλο του δίσκου. Η Τάνια Γιαννούλη έζησε, όπως λέει η ίδια, δίπλα σε δάση σε διάφορες περιόδους και μέρος της μουσικής του δίσκου υπήρξε αποτέλεσμα έμπνευσης από την αίσθηση και τα αισθήματα της αλληλεπίδρασης με αυτά και τις μνήμες που αφήνουν. Η μουσική του δίσκου είχε την τύχη να συνοδεύεται από αντίστοιχης αισθητικής φωτογραφίες και σχεδιασμό ώστε το σύνολο να είναι μια ολικά άρτια δουλειά από την Rattle, με έδρα τη Νέα Ζηλανδία . Περισσότερα για την Τάνια Γιαννούλη στο www.tania-giannouli.com

SHOWCASE Της Δώρας Κοροβέση thkorovesi@gmail.com

In a Smoky Athens έγραψα δε συγκινούν ούτε εμένα Θυμάμαι τις κινήσεις μου σαν ήρωας που λιώνει σε καρέκλα παρέλασης Η Αθήνα δική μας έγραφαν Είναι πράγματι μια ανώμαλη βρωμόπολη που ζεσταίνει όλες τις ψυχές στο εξώτερο πυρ κι εγώ βράζω στο έβδομο καζάνι της και δεν ουρλιάζω πια ούτε σκότωσαν ένα σκουλήκι στη θέση μου Αποποιούμαι τα ποιήματά μου καταδικάζω τις πράξεις μου Ήταν όλες τόσο αδύναμες και σωστές Κάθε φορά που θα βλέπω την εικόνα σου θα πετάω βέλη στην οθόνη θα πατάω τα πλήκτρα τόσο γρήγορα που θα καίνε τα δάχτυλά μου άραγε σου θυμίζουν τίποτα τα δάχτυλα που καίνε; Βυθίσου βυθίσου Η Αθήνα είναι πράγματι δική μας και δική μου είναι η θάλασσα ξεπλυμένη στα σκουπίδια Κάθε τεράστιο κύμα κι ένα χαστούκι στην πλάτη μου Μου ‘λεγες η μέση μου είναι δυνατή κι εγώ λύγισα σαν αγκάθι που κόβουν με το χέρι Το προσφέρω το όμορφο λουλούδι αιχμηρή στο πάτωμα στο χώμα Δε θα αναγεννηθώ αγκάθι ούτε θα μετενσαρκωθώ Θα πεθάνω στο τίποτα Ευτυχώς δεν υπάρχει θεός.

Καπνίζω για να σε νιώθω στο στόμα μου περιττή νικοτίνη με μαυρίζεις η ψυχή μου αλλάζει χρώμα και γίνεται ο εφιάλτης σου και το τέρας κρυμμένο στην ντουλάπα Φύγε πιο μακριά πιο μακριά να σιγουρευτείς πως υπάρχω κι απέχεις Βραδιάζει ξημερώνει εσύ πάντα σκιά πάντα σκιά και τα χέρια μου ξερά να ξεπλένω τις αμαρτίες μας Μυρίζει άγιος καφές και με ζεσταίνει ούτε καν το άγγιγμά σου δε συναγωνίζεται Θα πεθάνω και δε θα μ’έχεις μάθει Θα ζω και δε θα μ’έχεις μάθει Διάλεξε το καλύτερο το πιο βολικό βάλε το καλύτερό σου βλέμμα για φόρεμα και σφίξε τη ζώνη σου πιο βαθιά στο λαιμό να το νιώσεις πώς είναι να σε μισώ να σε χαρακώνω μέσα μου Τα δάκρυά μου λίγα και εκλεκτά και το υγρό πυρ ακόμα μέσα μου να στροβιλίζει την απώλειά σου Σβήνω τα τσιγάρα μου πάντα σε νερό να σ’ακούω να καις Διαβάζω τις λέξεις σου στη σιωπή, δε με αφορούν Δεν ωφελεί το καλοκαίρι κι ο χειμώνας δεν συγχωρεί καμία ανώφελη προσπάθεια να μάθεις να ζεις Διαλέγω πάντα το μετά πάντα το μετά το διορθώνω μετά και τα άθλια ποιήματα που σου

INFO:: Από τις 17 έως τις 20 Οκτωβρίου, η Αθήνα φιλοξενεί μία από τις σημαντικότερες διοργανώσεις του χώρου των παραστατικών τεχνών, το ΙΕΤΜ Athens. Πρόκειται για την τακτική συνάντηση του Διεθνούς Δικτύου για τις Σύγχρονες Παραστατικές Τέχνες ΙΕΤΜ, μιας ένωσης καλλιτεχνικών φορέων από το χώρο των παραστατικών τεχνών. Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο http://www.busart.org/2013/07/12/register-nowfor-ietm-athens-2013/

Sugahtank John Roubanis sugahtankdesign@yahoo.com

“Το Παρόν των Περιοδικών” Όσο το παρελθόν μας ζυγίζει, το παρόν μας μετρά και το μέλλον μας διορθώνει, εμείς δεν έχουμε παρά να κάνουμε πράξεις. ΛΥΚΟS

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που διοργανώνονται στην μπουάτ Απανεμιά, με τον τίτλο «το Παρόν των Περιοδικών», τρεις νέοι εκδότες, ο Σπύρος Αραβανής (Ποιείν), ο Βασίλης Ζηλάκος (Κουκούτσι) και η Σταυρούλα Παπαδάκη (ΛΥΚΟS) συζητούν για το ρόλο των σύγχρονων έντυπων και ηλεκτρονικών περιοδικών λόγου. Συμμετέχουν συνεργάτες των περιοδικών και διαβάζουν κείμενά τους λογοτέχνες που έχουν φιλοξενηθεί στα περιοδικά. Η βραδιά θα έχει και μουσικό μέρος. Σας περιμένουμε! ΠΟΥ: Απανεμιά, Θόλου 4, Πλάκα ΠΟΤΕ: 3.11.13 , 7 μ.μ. ΠΟΣΟ: Ελεύθερη Είσοδος

ΛΥΚΟS και Jnk Artworks Γιώργος Μυλωνάς

The Age of Error 2 Γιατί από το λάθος γεννιέται το σωστό Και ύστερα το σωστό γίνεται λάθος και όταν έχεις δικαίωμα στην επιλογή είσαι μέρος της εποχής και η εποχή σου.

ΛΥΚΟS O Γιώργος Μυλωνάς (Jnk Artworks) μετά την επιτυχία της ατομικής του έκθεσης “The Age of Error” στο Μαρούσι, παρουσιάζει το “The Age of Error 2” στο κέντρο της Αθήνας. Η ψηφιακή “εποχή του λάθους” επιστρέφει στις 18 έως 31 Οκτώβρη με καμβάδες και αφίσες στο bar “The Drugstore”, Αραχώβης 10 & Ιπποκράτους 69. Όπου λάθος βλ. Progressive Slavery in the State of Fear, Democrisis, Dead Revolution, Emptiness + Confusion, Corruption + Despair. Keep Carrying your Hopes... cause Time is Up...

Communication sponsors: CR radio (www.creatures.gr) Exit News (www.exitnews.gr) CReatures (www.creatures.gr) ΠΟΥ The Drugstore, Αραχώβης 10 & Ιπποκράτους ΠΟΤΕ 18-31 Οκτωβρίου ΠΟΣΟ Ελεύθερη Είσοδος

Να Πας Της Χλόης Ιορδανίδου metal-heart@hotmail.com

Ξέρω πού πήγες φέτος το καλοκαίρι 54

Πέρασα ένα καλοκαίρι κυρίως στην Αθήνα, από επιλογή μάλιστα. Ευτυχώς, δεν έπηξα στη ζέστη και είχα καλή παρέα για να με συντροφεύει στις αναζητήσεις μου μέσα στην πόλη. Δεν έζησα ως τουρίστας, απέφυγα τη μυρωδιά του γιασεμιού στην Πλάκα και δεν κατέβηκα παραλιακά. Και, εν τέλει, η πόλη – ή μήπως η δική μου προδιάθεση;- με εξέπληξε. Το τοπ μπαρ του καλοκαιριού και βάλε, το μέρος για να βρίσκεσαι, το μαγαζί που γεμίζει ακόμα και την πιο άσχετη καθημερινή βρίσκεται στα προάστια. Εδώ και ενάμιση χρόνο, το Χαλάνδρι αναπτύσσεται ιλιγγιωδώς, προσφέροντας μια εναλλακτική στο τσιμέντο και το καυσαέριο. Εκεί, σε μια στοά της Πλάτωνος (κάθετος του πεζοδρόμου της Χαϊμαντά), βρίσκεται το πολυσυζητημένο Theory bar & more. Μισό μπαρ – μισό αυλή, μικτός φωτισμός, αίσθηση μπιστρό (εμένα ακόμα μου θυμίζει το Ζάχαρη κι Αλάτι των Εξαρχείων), μουσική των ημερών και κοκτέηλ που αξίζουν μια δοκιμή. Το ουσιώδες του μαγαζιού, ωστόσο, είναι ο κόσμος. Νεολαία έως σαραντάρηδες, για ένα ποτό μετά τη δουλειά ή ακόμα και για ένα ελαφρύ πιάτο, μαζεύονται στο μπαρ που προσφέρει μια ατμόσφαιρα μεγαλείου, χωρίς κάτι τέτοιο να αντανακλάται στις τιμές του. Όσο κρατάει ο καιρός, επισκεφτείτε το. Περπατώντας από το Drunk Sinatra προς την Κοραή, βρήκα τυχαία στο νο. 13 της Κολοκοτρώνη το Bank job. Ήταν καθημερινή του Αυγούστου, οπότε το, έτσι κι αλλιώς μικρό, μαγαζί ήταν κατειλημμένο από δυο ζευγάρια μόνο. Το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε τη δυνατή του αύρα, θες η μουσική, θες ο barman που είχε τα κέφια του, θες τα ποτά – κοκτέηλ που ξεπερνούν το μέσο όρο. Μηδενική σνομπαρία (σε αντίθεση με αντίστοιχα μαγαζιά του κέντρου), ωραίο σκληρό ντεκόρ, ό,τι πρέπει για ένα ποτό downtown. Έχοντας ζήσει 3 βδομάδες στην Ολλανδία, γύρισα στην Αθήνα αναζητώντας μια μπυραρία, ένα μπαρ, ένα μαγαζί έστω σαν αυτά που συνάντησα στις Κάτω Χώρες. Χωρίς να ελπίζω πολύ, μ’ έβγαλε ο δρόμος μου στο Chelsea κοντά στην Πλατεία Βαρνάβα (Αρχιμήδους και Πρόκλου). Κι αμέσως έκατσα μέσα, αγνοώντας τα

τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, κι αμέσως παρήγγειλα μια μοναστηριακή Weisse μπύρα, αμέσως απόλαυσα τη σωστή μπλουζ μουσική που παίζει λίγο πιο δυνατά απ’ ό,τι αντέχει ο μέσος όρος. Κόσμος γύρω που μιλάει πραγματικά μεταξύ του, σε ένα μαγαζί ξύλινο, με αφιερώματα στους τοίχους σε Tom Waits, Iggy Pop και ένα σωρό άλλους, σε ένα μέρος που είναι αλήθεια ζωντανό. Πιο ζωντανό από κάθε τι άλλο στην πόλη. Εξ ου και μαζεύει κόσμο κάθε ηλικίας, κυρίως καλλιτεχνικού υπόβαθρου. Πήγα, ξαναπήγα και θα ξαναπάω, και θα απολαμβάνω τους γραφικούς τύπους της μπάρας, που απολαμβάνουν την μπύρα τους σαν να είναι η τελευταία που θα πιουν. Κι αν βγαίνετε έξω απ’ το σπίτι σας με λίγη μόνο διάθεση, θυμηθείτε τη δύναμη της ποιήτριας και βάλτε τα καλά σας…

ΓΛΕΝΤΙ Μαρία Πολυδούρη Σ’ ένα γλέντι με κάλεσαν οι σύντροφοι. Δε θ᾿ αρνηθώ. Θα πάω να λησμονήσω! Θα φορέσω το κόκκινό μου φόρεμα και την ίδια ομορφιά μου θα φθονήσω. Το νεκρό πώχω μέσα μου περήφανα και στοργικά μαζί μου θα τον πάρω. Θα ‘μαι σα χαρωπή, σα μυστικόπαθη Θα ‘μαι μία αποσταλμένη από το Χάρο. Οἱ μελλοθάνατοι σύντροφοι στο γλέντι τους κι᾿ αν πίνουνε κρασὶ δε θα μεθούνε. Μία κατάρα θα στέκεται στο πλάι τους μα θα ‘μαι ωραία και δε θα υποψιασθούνε. Έπειτα ένα τραγούδι θα ζητήσουνε μήπως σε μία χλωμή χαράν ελπίσουν, μα τόσο αληθινό θα ‘ν’ το τραγούδι μου που σαστισμένοι θα σωπήσουν.

Φωνόραση Comic

Φωνόραση ΔΕΥΤΕΡΑ 21/8

Επιμέλεια: Ελένη Αγγελοπούλου elenqmdt@gmail.com.

ΤΡΙΤΗ 22/8

ΤΕΤΑΡΤΗ 23/8

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

08:00 // En Lefko 87.7 Εκπομπή Λόγου & Μουσικής: Laternative

23:00 // offradio.gr Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Απόστολος Βαρνάς

08:00 // En Lefko 87.7 Εκπομπή Λόγου & Μουσικής: Laternative

ΠΕΜΠΤΗ 24/8

22:10 // ANT1 Κωμωδία: Little Fockers

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/8

ΣΑΒΒΑΤΟ 26/8

ΚΥΡΙΑΚΗ 27/8

22:00 // STAR Φαντασίας: Harry Potter and the Prisoner of Azkaban 03:00 // MEGA Κωμωδία Φαντασίας: The Mouse That Roared

08:00 // En Lefko 87.7 Εκπομπή Λόγου & Μουσικής: Laternative

14:00 // crradio.gr Ενημερωτική - Μουσική Εκπομπή: Pints 15:00 // Στο Κόκκινο 105.5 Μουσική Εκπομπή: Παίξε Κανα Χαρούμενο

15:00 // Στο Κόκκινο 105.5 Μουσική Εκπομπή: Παίξε Κανα Χαρούμενο

Του Ντίνου Καψάλα Dinerror86@gmail.com