Τακτική και Στρατηγική στο σύγχρονο Ποδόσφαιρο Βαλερί Λομπανόφσκι Περίληψη από την ανάλυση του προπονητή της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου της ΕΣΣΔ μετά το Μουντιάλ του 1986, στο Μεξικό. Δημοσιεύτηκε στον «ΟΔΗΓΗΤΗ» (1990)
Από την τελική φάση κάθε παγκοσμίου πρωταθλήματος βγαίνουν σίγουρα κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον του ποδοσφαίρου. Όχι σπάνια, μετά από κάθε Μουντιάλ, οι προπονητές – τεχνικοί αναλύουν την τακτική διαφόρων ομάδων, τη μέθοδο προετοιμασίας τους κλπ. Κατά τη γνώμη μου το Μουντιάλ ’86 του Μεξικού δεν έφερε κάτι το επαναστατικό στο ποδόσφαιρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπήρχε κάποια στασιμότητα στην προπονητική σκέψη ή ότι χειροτέρεψε το επίπεδο των ίδιων των ποδοσφαιριστών. Αντίθετα, η όλο και αυξανόμενη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου αύξησε τις απαιτήσεις στο τακτικό – στρατηγικό περιεχόμενο του παιχνιδιού, στην τεχνική ολοκλήρωση των ποδοσφαιριστών. Στο Μουντιάλ του Μεξικού δεν παρατηρήσαμε σημαντικές αλλαγές στον τρόπο ανάπτυξης του παιχνιδιού, όπως για παράδειγμα είχε συμβεί στα παγκόσμια πρωταθλήματα 1958, 1966, 1974. Όμως το ποδόσφαιρο δεν σταμάτησε. Χωρίς αντίρρηση το ποδόσφαιρο συνεχίζει να εξελίσσεται, αλλά κατά τη γνώμη μου με πολύ αργούς ρυθμούς. Και χωρίς αμφιβολία, μετά από κάποιο διάστημα το άθλημα θα ξαναμπεί σε εντατικό δρόμο ανάπτυξης και θα εμφανιστούν νέες προπονητικές μέθοδοι τακτικής, που θα έχουν σαν επακόλουθο περισσότερες απαιτήσεις από τους ποδοσφαιριστές. Το λεγόμενο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που για πρώτη φορά παρουσίασε η εθνική Ολλανδίας στο Μουντιάλ του 1974, τα επόμενα χρόνια με τη συμπλήρωση και άλλων στοιχείων έδωσε πολλά νέα πράγματα. Και ο τελικός τους Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό έδειξε ότι υπάρχει αρκετό έδαφος για έρευνα σε ζητήματα τακτικής και στρατηγικής στο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Ας θυμηθούμε μόνο πόσο εύκολα άλλαζε αγωνιστικό πρόσωπο ακόμα και στο ίδιο ματς η Γαλλία. Πώς ήταν η αμυντική διάταξη της Βραζιλίας, σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη σε σύγκριση με το παιχνίδι των Βραζιλιάνων στα προηγούμενα Μουντιάλ. Τις επιτυχίες της εθνικής Βελγίου, που χωρίς να διαθέτει αξιόλογη ομάδα, εκμεταλλεύτηκε κατά τον καλύτερο τρόπο την ικανότητα των ποδοσφαιριστών της να σκέπτονται σωστά μέσα στο γήπεδο. Δηλαδή, οι ομάδες που είχαν αρκετές επιλογές στην τακτική τερμάτισαν στις πρώτες θέσεις. Αντίθετα, ομάδες όπως η Ουγγαρία, η Βουλγαρία, η Ισπανία, η Δανία, παρότι διέθεταν αξιόλογες μονάδες έπαιξαν μονότονο ποδόσφαιρο και δεν είχαν πολλές επιλογές στην τακτική τους.
[1]