21 minute read
LINDA KROMHOUT & NICO BLEICHRODT
DOOR:
ARJEN LUTGENDORFF
Op de vraag wie hij zou willen interviewen, kwam Nico Bleichrodt (Vice-President International Sales Holland America Line) al snel op de proppen met Linda Kromhout (Sales Manager Club Med Nederland), die hijzelf nog een baan had aangeboden bij Club Med. Een gesprek vol anekdotes, humor, scherpe vragen en een blik op de actualiteit.
Nico: “Wie is Linda? Vertel eens iets over
jezelf, over je carrière, je privéleven.”
Linda: “Ik ben geboren in Haarlem, getogen in Heemstede en woon nu met man en twee kinderen in Cruquius, een dorpje in de Randstad tussen Hoofddorp en Heemstede in. Ik werk als Sales Manager bij Club Med en ik ben daar ooit, heel lang geleden, door jou aangenomen. Ik zat op de World Travel School in Amsterdam, solliciteerde in 1998 met twee vriendinnen en we werden door jou aangenomen. Jij deed ook onze diploma-uitreiking. Dat vonden wij heel erg gaaf. Een jaar later werd ik door jou ontslagen. Jij liet mij destijds weten: ‘Linda, Club Med gaat met het callcenter naar Parijs, dus je mag verhuizen naar Parijs of ik moet je ontslaan’. Ik liet je weten dat je mij mocht ontslaan, waarop ik met de andere twee meiden op rondreis ben gegaan naar Australië. Op de terugreis hoorde ik dat er een vacature was bij Club Med, waarop ik je mailde en ik kon beginnen op de afdeling ‘Meetings & Events’. In de tussentijd heb ik op bijna alle afdelingen gewerkt, behalve marketing en administratie.”
Nico: “Heb je weleens overwogen een stap elders te maken?
Linda: “Binnen de branche niet, omdat mijn hart echt bij Club Med ligt. Als er iets op mijn pad komt zou ik het wel overwegen, maar het moet wel gelijkwaardig zijn aan Club Med. Mijn vader heeft een eigen (technisch) bedrijf en ik heb gekeken of dat iets voor mij is, maar heb uiteindelijk besloten om dat niet over te nemen. Nu staat het in de verkoop. Het triggert mij om een eigen bedrijf te hebben. Je eigen dingen bepalen lijkt mij een plus, maar er zitten ook heel veel minnen aan. Ik zit heerlijk bij Club Med.”
Nico: “Is de branche of Club Med voor jou hèt virus?”
Linda: “Allebei. Het (verre) reizen is zeker een virus, dat deed ik al voordat ik bij Club Med begon. Nu ook met onze kinderen, want mijn man heeft het ook te pakken. Club Med zit in mijn bloed.”
Linda: “Hoe kwam jij destijds bij Club Med terecht?”
Nico: “Ik kom ook uit een ondernemersnest en was voorbestemd om de kleding in te gaan, want mijn grootvader Nicolaas (ik ben vernoemd naar hem) had een kledingzaak en mijn vader nam de zaak van mijn grootvader over. Door de concurrentie adviseerde mijn vader mij om niet voor de kledingindustrie te kiezen. Hij had een vriend in de reisindustrie met een reisbureau in Den Haag. Die maakte mij warm voor de reisbranche. Zo ben ik uiteindelijk via AVR Leiderdorp bij De Boer & Wendel in Heemstede terechtgekomen. Zij waren de vertegenwoordiger van Club Med in Nederland. Dat was in 1985. Tijdens mijn sollicitatiegesprek met Ton Wendel en Piet de Boer werd er gevraagd of ik Frans sprak, wat ik met ‘nee’ beantwoorde, waarop ik de reactie kreeg dat Club Med niks voor mij zou zijn. Uiteindelijk werd ik toch aangenomen… We hebben de naamsbekendheid langzaam opgebouwd. In 1991 openden we een kantoor in Amsterdam, daar waar jij nu nog steeds zit. In totaal heb ik 24 jaar bij Club Med gezeten, waarvan zeventien jaar in Amsterdam. Met het team hebben we Club Med op de kaart gezet in Nederland.”
Linda: “Waarom ben je bij Club Med weggegaan?
Nico: “Ik werd niet meer uitgedaagd op het gebied van vernieuwing. Ik wist, en ik heb het in mijn afscheidsspeech ook gezegd, hoe het spel gespeeld moest worden. Daarmee bedoel ik niet dat het een spel is, maar ik wist hoe ik in de lijn der verwachtingen van het management moest opereren om uiteindelijk een voldoende te krijgen, en de cijfers waren meer dan goed. Er zat uiteindelijk geen uitdaging meer in. Op het strand van Club Med Cancun werd ik getriggerd door een vacature van
Holland America Line in Elsevier Magazine. Ik las de functieomschrijving en dacht: dit ben ik. Ik liet het aan mijn vrouw zien en die zei: ‘Dit ben jij, maar je gaat niet weg bij Club Med, want kijk eens om ons heen’. Toen ik bij de headhunter langsging, raakte het in een sneltreinvaart. Ik moest naar Seattle om de president van Holland America Line te ontmoeten. Ik liet jou en het team weten dat ik mij moe en niet zo lekker voelde en dat ik wat dagen vrij nam…” Linda: “Wij dachten: hoezo is Nico moe?” Nico: “Ik vloog op zondag naar Seattle waar ik maandagochtend een gesprek had met HR, om 9.00 uur met de sales-bazen, om 10.00 uur met de president en om 11.00 uur stond ik buiten. De volgende ochtend vloog ik terug. Vrij snel daarna werd ik aangenomen. Er werkten destijds vier medewerkers die mij direct bij mijn start vroegen wat ik wilde met de Vakantiebeurs, die een week later plaatsvond. Ik stak de handen uit de mouwen om weer op beurzen te staan, wat veel energie kostte, maar ook opleverde. Ik heb de mogelijkheid gekregen om aan mijn carrière te bouwen. Eerst in Nederland, toen in de Benelux, Duitsland, heel Europa en nu de hele wereld met Noord-Amerika uitgezonderd.”
Ik ben mijzelf daar zó tegengekomen ‘‘ Nico Bleichrodt
Linda: “Wat zijn de verschillen tussen een Frans en Amerikaans bedrijf?”
Nico: “In die eerste week begon ik over de marketing waarop ik te horen kreeg dat dat niet mijn taak was, omdat dat vanuit Amerika werd geregeld. Ik vertelde dat ik de mediawereld in Nederland op mijn duimpje kende en zag dat ze veel te veel betaalden aan vakbladen en kranten. Ik heb gevraagd of ik mijn contacten in Nederland mocht bellen en presenteerde de volgende ochtend de prijzen die ik kon regelen, waarop de Amerikanen verbaasd reageerden. Vervolgens ging het mediabureau van de rederij bellen met de vakbladen en kranten, waarop die mij weer belden met de vraag wat er aan de hand was. Bij Club Med had ik het totaalplaatje en dat werd geaccepteerd, ofwel Europees denken. In Amerika werd er silo gedacht. Ik was immers de Sales Director, terwijl ik mezelf ook onderdeel vond zijn van de marketingafdeling. Dat heb ik echt moeten veroveren bij Holland America Line. Ik heb er wel heilige huisjes voor moeten afbreken. Nederlanders walsen overal overheen en dat verdient niet altijd een medaille. Ik heb altijd getracht de samenwerking met collega’s hoog in het vaandel te houden. Mijn toenmalige baas vertelde dat ik met sommige dingen geduld moest hebben. Het één en ander heeft inderdaad een paar jaar gekost, ik heb geduldig moeten zijn.”
Linda: “Wanneer heb je je laatste promotie gemaakt?”
Nico: “Net voor Covid, in een periode dat ik dacht te gaan accelereren. Ik was verantwoordelijk voor Europa en kreeg toen alles met uitzondering van NoordAmerika erbij. In januari 2020 wilde ik mijn tanden in Azië zetten. Iedere dag hadden we video calls met partners, maar toen kwam Covid in China. Ik dacht dat het iets was dat alleen daar zou blijven en ben mijn focus direct gaan toeleggen op Zuid-Amerika. Ik hoef je verder niets uit te leggen. Ik heb twee jaar lang dingen gedaan waarvoor ik in de basis niet was aangenomen. Dat was wel lastig.”
Nico: “Ik ga zo ook weer vragen stellen hè.”
Linda: “Nee hoor, dat hoeft niet, het gaat helemaal lekker zo.”
Linda: “Wanneer heb je datgene kunnen oppakken waarvoor je in januari 2020 bent aangesteld?”
Nico: “Ik was net Vice President International Sales en wilde er vol enthousiasme mee aan de slag gaan, maar mijn opdracht werd om 50% van de mensen te ontslaan. Wereldwijd. Uiteindelijk hebben we het kunnen beperken tot 30% - 35%. Ik ben nu bijvoorbeeld bezig om ‘international sales’ efficiënter te maken en aan het kijken hoe we de sales-structuur internationaal kunnen optimaliseren. De wereld is veranderd, we hebben schepen verkocht en hebben momenteel alle elf schepen weer in de vaart. Uiteindelijk is het aantal bedden met 10% gereduceerd. Ik hoop dat ik in mijn rol weer kan gaan bouwen.”
Linda: “Je begint je dag om 6.00 uur en eindigt ’s avonds laat. Veertien jaar geleden werd je al ‘the man who never sleeps’ genoemd en dat is dus niet veranderd.”
Nico: “Onlangs had ik een online meeting met mensen in Seattle, Miami en Sydney. Dat werd 22.00 of 23.00 uur Nederlandse tijd. De volgende ochtend had ik om 7.00 uur Nederlandse tijd een call met mijn managing director in Australië bij wie het 16.00 uur was. Dat is gelukkig niet iedere dag zo, maar rond 17.00 uur is het altijd spitsuur. Dan wordt Seattle wakker en begint alles te lopen. Ik ga sowieso laat naar bed en kom slecht uit mijn bed. Door Covid hebben mensen ook meer verwachtingen. Ik heb echt een pesthekel aan die stomme video-calls waarvan iedereen maar verwacht dat je gewoon op ieder moment van de dag aanwezig bent. Al was het tijdens Covid wel een uitkomst…”
Nico: “Ik vond het niet altijd makkelijk om met de Fransen samen te werken. Hoe ervaar jij dat?
Linda: “We hebben nu meer te maken met de Belgen, want in 2012 is Nederland onder België terechtgekomen. De samenwerking met Belgen vind ik een stuk lastiger dan met Fransen. Met Fransen heb je heel duidelijke hiërarchie en ze accepteren het wanneer je een weerwoord hebt. Als je Belgen vraagt of ze iets willen doen antwoorden ze met ‘ja’ maar doen ze het niet. Dat trek ik zó slecht. Toen ik dat een keer terug deed, werden ze niet eens boos op mij. Ik dacht: Hoe kan dit, waarom zet je mij nu niet op mijn nummer?”
Nico: “Hoe groot is jullie team in Nederland?”
Linda: “Sinds 2016 is Eric Georges algemeen directeur voor de Benelux. Ik rapporteerde tot januari 2021 aan Eric, maar daar is Gilles Meyer, Directeur Nederland, nu tussengekomen. Zowel Eric als Gilles zijn chief of the village geweest. Het wordt ook gestimuleerd dat mensen uit de resorts op kantoor komen werken. Ik ben iets teruggevallen in functie, maar dat is helemaal niet erg. We zitten in Nederland met acht man op kantoor. De verkoop doen we met z’n drieën en ik spring bij waar nodig, evenals klachten en traffic. In de tijd dat jij nog voor Club Med werkte, waren we met 27 medewerkers. We zitten nog wel op dezelfde plek. Sinds juni 2021 is de verkoop bij ons aangetrokken. We zijn keihard op zoek naar personeel en dat is lastig te vinden, zoals voor iedereen. We gaan als een tierelier. De omzet van 2019 hebben we in juni al behaald en daar zijn we écht heel blij mee.”
Nico: “In de héle goede jaren van Club Med had je ook de incentives, ik denk dat daar wel wat is veranderd. We werkten toen voor groepen van IBM, de Franse automerken, enzovoorts.”
Linda: “De groep JBL komt ieder jaar terug, ze gaan altijd naar Val Thorens. En L'Oréal hebben we weer terug. Het trekt weer aan.”
Nico: “Hoe is de balans winter/zomer op dit moment?”
Linda: “Winter is groter. Ski alleen al is 35% en dan heb je het over een korte periode. De rest is winterzon en zon. We hebben zoveel bestemmingen, je kan alles bij Club Med. Wij hebben tijdens de coronacrisis op de Seychellen een resort geopend en eind mei 2022 één in Marbella, in Spanje. Er zit nog meer aan te komen. Aankomende winter komen er twee nieuwe skiresorts bij.”
Nico: “Begin 2000 besloot Club Med om resorts te sluiten op populaire bestemmingen als Spanje en Italië, maar nu zie ik met veel genoegen dat Marbella terug is. Dat was altijd al een hele populaire bestemming op de Nederlandse markt. Hetzelfde zie je met Club Med Cefalù - Sicilië in Italië. Is het een strategie van Club Med om te kijken naar de populariteit van landen? Tunesië en Marokko zijn bijvoorbeeld een stuk minder geworden.”
Linda: “We hadden zes resorts in Spanje en die werden stuk voor stuk verkocht. Er werd volledig
ingezet op landen als Jemen, Egypte, Marokko, Tunesië en Egypte. Toen heb jij nog gezegd: ‘Club Med moet oppassen, want als we te veel op die bestemmingen gaan focussen dan hebben we straks een tekort aan bestemmingen in Europa’. Die woorden zijn mij altijd bijgebleven en je hebt gelijk gehad. Op een gegeven moment wilden mensen niet meer graag naar Noord-Afrikaanse landen waardoor we nog maar weinig aanbod hadden. De strategie begin 2000 was dat Club Med zich wilde richten op het hogere segment. Vervolgens hoorden we eigenlijk niet meer tot het hoger en niet meer bij het lager segment waardoor je marketingtechnisch helemaal geen positie kon innemen. Na de overname door Fosun is de keuze gemaakt om ons weer op het hogere segment te richten. In Nederland zijn we heel erg blij met die duidelijke keuze. Alle tweetridents-resorts zijn afgestoten. Ook bijna alle drietridents-resorts zijn afgestoten óf hebben een upgrade gekregen.”
Nico: “Krijg je als Nederland voldoende support vanuit België met betrekking tot bestemmingen die op de Nederlandse markt potentie hebben?”
Linda: “Dat is soms lastig. Nederland moet vaak kopiëren wat via Frankrijk vanuit België komt, maar daar gaan wij natuurlijk wel eens tegenin. Het is belangrijk om marktspecifiek te werk te gaan.. Soms wordt er wel en soms wordt er niet naar mijn ideeën geluisterd. Maar ga niet alle Nederlanders neerzetten op een berg in de zomer. Dan kan je je marketingbudget beter op een goede longhaulbestemming inzetten.”
Nico: “Merk je iets van een cultuurverschil nu Club Med in handen is van Fosun?
Linda: “In Nederland niet. De directie heeft contact met China. Bijvoorbeeld Henri Giscard d'Estaing, die heeft zichzelf ook ingekocht in Fosun en is één van de twee Europese aandeelhouders. Hij heeft ook twee secretaresses: een Frans- én een Chineessprekende.”
Nico: “Ik denk overigens dat je wel een verschil krijgt tussen de Aziatische en Europese resorts. Aziaten eten ook op een andere tijd, want ze gaan vroeg naar bed, terwijl het avondprogramma bij Club Med een belangrijk onderdeel is van de beleving. De Fransen zijn frivool en gezellig.”
Linda: “De doelgroepen zijn inderdaad heel verschillend. Je moet je daar echt op aanpassen en de teams krijgen er ook training in.”
Nico: “Kan het een voordeel zijn voor de distributie dat Fosun ook aandeelhouder is van Thomas Cook?”
Linda: “We zijn wel met Thomas Cook aan het kijken hoe we kunnen samenwerken. In Engeland wordt Club Med al via Thomas Cook verkocht en dat zal in de toekomst ook in Nederland gebeuren, maar hier staat Thomas Cook nog in de kinderschoenen. Verkopen
via de Thomas Cook-website zou heel mooi zijn, ook omdat we dan een feed krijgen zodat we ook via andere sites kunnen verkopen. Dat hebben we nu nog niet. In Engeland zijn er nu overigens ‘maar’ drie of vier Club Med’s boekbaar via Thomas Cook.”
Nico: “Bestaat jullie shop-in-shop bij Relik & van Hooft nog?”
Linda: “Bij Relik & van Hooft nog wel, bij andere reisbureaus niet meer. In Frankrijk en België zie je dat veel meer. Retailers investeren er daar zelf in, ondanks dat Club Med geen (marketing)bijdrage levert. Met Relik & van Hooft zijn daar goede afspraken over. We willen heel graag dat reisagenten ons blijven boeken, maar shop-in-shops gaan we niet meer doen in Nederland. Het levert te weinig op. Er zijn een paar ZRA’s die het onwijs goed doen en Club Med vol passie verkopen. In een aantal Nederlandse regio’s worden we nauwelijks verkocht, omdat we er onbekend zijn. Maar dat is prima. Overigens ben ik er ook ontzettend blij mee dat een aantal ZRA’s en reisbureaus van TUI ons weer verkopen. Dat is opgepakt nadat D-reizen wegviel.”
Linda Kromhout
Nico: “Zijn er ook reisbureaus in de resorts waar mensen kunnen boeken?
Linda: “Nee, maar je kan wel bij de receptie je verblijf verlengen. We kunnen door klantnummers precies zien wanneer en waar iemand boekt.” Nico: “Wij hebben een systeem dat ik Club Med zeker zou aanraden, de future cruise consultant. Terwijl iemand een cruise maakt bestaat de mogelijkheid om presentaties te volgen over andere cruises. Wanneer een klant aan boord boekt, vloeit de boeking naar de partij waar men origineel heeft geboekt. Bijvoorbeeld een touroperator of reisagent. Boekt een reisagent bij een touroperator en die klant boekt aan boord, dan gaan wij ervan uit dat de touroperator dit doorgeeft aan de reisagent.”
Linda: “Hoe zitten jullie met jullie distributie?”
Nico: “Wij verkopen via onze eigen kanalen, reisbureaus, ZRA’s, cruisespecialisten en touroperators. Ik ben ontzettend blij dat bijvoorbeeld sinds kort ook Sunweb onze cruises verkoopt. Ik heb al vaker gezegd dat we als rederijen de samenwerking in de markt moeten vergroten en via touroperators als TUI, Stip en Sunweb ook vakantiegangers het schip op krijgen.” Linda: “Wij hebben voornamelijk met ZRA’s en reisagenten te maken en weinig met touroperators. We hebben wel contact gehad over ons cruiseschip de Club Med 2, maar er worden andere commissies gevraagd. Zoveel commissies betalen wij niet. De Club Med 2 is overigens een fantastisch product.”
Nico: “Wat is het percentage Fransen bij jullie in verhouding met andere nationaliteiten?”
Linda: “Wereldwijd is 30% Frans, maar het zal met 100% zijn begonnen. Een Belgische Olympiër uit Antwerpen (zijn opa was een Nederlander die in Amsterdam woonde) heeft Club Med in de jaren ’50 opgezet op de Balearen. Een concept met de Olympische gedachtegang: met elkaar zijn en sporten. Hij had centen nodig om te beginnen en daarvoor vroeg hij de Franse familie Trigano, tentenhandelaren. Vandaar de populariteit van Club Med in Frankrijk.”
Nico: “Stel dat ik het nog eens in mijn hoofd haal om naar Club Med te gaan, welke zou je mij dan aanraden?”
Linda: “Wat zouden jouw jongens leuk vinden?” Nico: “Leuke meiden ontmoeten, want ze zijn 24 en 26 jaar. Ik denk dat de mogelijkheid om te sporten geweldig is én een onderbelicht verhaal is.” Linda: “Wanneer wil je weg?” Nico: “In de schoolvakantie, want mijn vrouw is
directrice op een school.” Linda: “Juli, augustus of december?” Nico: “In december ga ik al een cruise maken.” Linda: “Oké, anders had ik je naar Brazilië geboekt. Eerst naar de Amazone, paar nachten Rio en dan Club Med.” Nico: “Dat is ook wel leuk. Maar ik heb al tickets naar Miami geboekt en Club Med is trouwens schreeuwend duur in het hoogseizoen.” Linda: “Nee, nee, nee. Je weet zelf wat je er allemaal voor terugkrijgt.” Nico: “Ik ben Nederlander hè.” Linda: “Ja, maar je hoeft ter plaatse niets meer te betalen, dat is superchill.” Nico: “Ik heb vorig jaar nog een cruise gecombineerd met een verblijf in Club Med. Ik zat toen negen dagen in Club Med Gregolimano en ben daarna zeven dagen met Seabourn gaan cruisen. De doelgroepen van Holland America Line/Seabourn en Club Med matchen misschien niet helemaal, maar voor een gedeelte wel.” Linda: “Hoe gaaf is het als opa en oma (die vroeger misschien wel naar Club Med gingen) gaan cruisen en daarna een van de kinderen met kleinkinderen ontmoeten in een Club Med. Ik zou je naar Club Med Michès Playa Esmeralda sturen. Dat is in de Dominicaanse Republiek. Jij bent in het verleden altijd naar Punta Cana gegaan, dus het is supergaaf om een keer terug te gaan en Miches is een exclusieve plek. De Seychellen is overigens ook leuk. Die hebben we vorig jaar geopend, midden in de coronacrisis. Israëliërs en Russen hebben dat goed geboekt.”
Nico: “Hebben jullie geen blok voor Russen op dit moment, een beleid dat is afgestemd op de wereldwijde politiek?”
Linda: “Nee, want als een Rus in Nederland woont, dan kan die gewoon met ons op vakantie. Dat is bijna niet te sturen. Als zij naar clubmed.nl gaan, kunnen ze gewoon boeken. De bankenblok is een feit en geen discussie. We hebben op dit moment ook nog geen klachten ontvangen over Russen die bij Club Med op vakantie waren. We zijn daar wel op voorbereid.”
Linda: “Laten jullie Russen toe op jullie schepen?”
Nico: “Wij hebben alles geblokkeerd. Er zal ongetwijfeld een weg zijn om te boeken, maar bij de check-in kom je er altijd achter. Voor onze partners in Rusland en Oekraïne geldt op dit moment een stop sale.”
Linda: “Je voelt nog veel voor Club Med. Sluit je een terugkeer naar Club Med uit?
Nico: “Mijn hart ligt bij allebei de merken. Zolang ik
werk, sluit ik niks uit. Zou ik terug kunnen naar Club Med? Ja, vanwege het product en vanwege de mensen, maar het is niet aan de orde. Ik weet niet hoe de komende tien jaar eruitzien en op dit moment heb ik nog voldoende uitdagingen. Laatst was ik bij Club Med op vakantie en ik had niet bekendgemaakt dat ik bij Club Med had gewerkt. Toen de club-manager erachter kwam, zei hij dat ik dat had moeten vertellen. Hij zei: ‘Eenmaal Club Med-familie altijd Club Med-familie’. Dat is Club Med en HAL heeft dat ook. Ik zou ook bij Travelpro aan de slag willen. Ik vind zo’n interview doen wel erg leuk.”
Ik heb echt een pesthekel aan die stomme video-calls ‘‘
Nico Bleichrodt
Linda: “Zou je president van Holland America Line willen worden?”
Nico: “Die ambitie heb ik niet. Voor de coronacrisis, in 2019, is mij de vraag gesteld of ik verantwoordelijk wilde worden voor de wereldwijde sales waarvoor ik naar Amerika zou moeten verhuizen. Ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan, want dan was ik er misschien wel als eerste uitgebonjourd. Ik denk dat er nog heel veel uitdagingen zitten in de functie die ik nu heb. Tijdens de crisis heb ik nauwelijks iets kunnen laten zien en nu kan dat wel. Dat gebeurt ook, want de vertrekken vanuit Nederland doen het heel goed, net als de Middellandse Zee.”
Linda: “Komt dat ook door de Schiphol-chaos?”
Nico: “Ik denk het niet, maar het is wel een argument om mensen vanuit Nederland te laten cruisen. Het is afwachten wat Covid gaat doen, maar sinds de protocollen zijn opgeheven gaan de boekingen los. Op ons nieuwste schip komt 60% van de boekingen uit Nederland en Europa.”
Nico: “Zou jij bij Holland America aan de slag willen?”
Linda: “Ja hoor, wanneer kan ik beginnen? Je bent een ontzettend fijne baas, gaat voor je collega’s door het vuur, bent een people manager, weet wat je wil en je weet je collega’s te enthousiasmeren op een manier dat het je helpt om te groeien. Ik vind dat heel fijn. Natuurlijk heb ik ook wel eens van je gehoord dat ik iets niet goed heb gedaan. Holland America Line vind ik een prachtig product. Het bestaat 150 jaar in 2023, maar je hebt mij nog niet officieel gevraagd. Rotterdam - Haarlem is wel een behoorlijke afstand.” Nico: “Succes is niet aan één persoon te danken. Intern, extern, collega’s; je moet met iedereen een goede partnership hebben. Ik wil zelf ook nog steeds groeien als persoon en dat kan alleen als anderen meegroeien, dus je moet elkaar steeds naar een hoger niveau tillen. Aan mijn functie zitten ook negatieve dingen. Tijdens Covid heb ik tijdens een teamactiviteit uitgevonden dat ik bepaalde dingen niet kan. Er was geen ruimte voor mijn kleur-type werknemers. Covid was meer voor blauw-rood, gestructureerd en georganiseerd, en dat ben ik ook wel, maar ik ben vooral geel-oranje. Er was geen ruimte voor ontwikkeling en ik ben mijzelf daar zó tegengekomen. Gelukkig heb ik ook ontdekt, dat er heel veel mensen in mijn teams zitten die wél heel goed zijn in al die andere dingen. Dan merk je dat je elkaar aanvult. Ik heb de mensen die een aanvulling zijn op mij dat ook laten weten. Tijdens Covid heb ik geleerd wat ik wel en niet leuk vind en wat ik wel en niet kan.” Linda: “Teamwork is belangrijk. Als je individuen goed voedt, dan heb je een goed team. Je moet soms dingen loslaten, dat anderen het gaan doen. In ons team zitten mensen al ontzettend lang, mensen die enorm veel loyaliteit geven. Dat geeft blijdschap om naar je werk te gaan.”
Linda: “Welke activiteiten staan er op de planning rondom het 150-jarig bestaan?”
Nico: “We hebben hele leuke ideeën, maar daar kan ik nog niet zoveel over vertellen. Op 15 oktober varen we met de Rotterdam van Rotterdam naar New York, want dan is het 150 jaar geleden dat we voor het eerst van Rotterdam naar New York zijn gevaren met de Rotterdam 1. De Nieuwe Waterweg bestaat ook 150 jaar en zonder de Nieuwe Waterweg was Holland America Line waarschijnlijk nooit in Rotterdam terechtgekomen. Het worden activiteiten die twaalf tot achttien maanden gaan duren. We komen het hele jaar door met acties. Het wordt een druk, maar bijzonder jaar.”
Linda: “Alle schepen varen weer?”
Nico: “Een schip niet, de Volendam heeft tot half september een hele speciale missie met het opvangen van honderden vluchtelingen uit Oekraïne die geen huisvesting hebben. Ik heb nog nooit zoveel kinderen aan boord gezien van een Holland America Lineschip. Het Lido Deck is een playground geworden. Heel veel Oekraïners hebben een baan gevonden, kinderen gaan naar school en we geven Nederlandse lessen aan boord. Met de Volendam hopen we straks weer te gaan cruisen. Het is opvallend dat er iedere dag Oekraïners besluiten om terug te gaan naar Oekraïne. Laten we hopen dat de oorlog zo snel mogelijk voorbij is.”
