Transition #18

EEN UIT GAVE VAN

W EISSENSEE

IN TERV IEW

WINTERWONDERLAND

DERK DE KORVER

Op naar Olympia

California dreaming

18 2018

TR A IL RU N N ING

HEL L’S GATE SA BA

DOSSIER ENDURO

CARAÏBISCH NEDERLAND

Uitdaging

Tropische surprise

MEER DAN 20 0 RACEFIETSEN EN MTB OP VOORRAA D!

DÉ SPECIALIST IN

RACEFIETSEN EN MOUNTAINBIKES! Wij zijn dealer van ondermeer: Cannondale, Colnago, Cube, Bianchi, Giant, Fuji en De Rosa.

Voor beginner tot ‘crack’ een passende fiets!

RUIM 750 M2 FIETSKEUZE!

JOU

Haskerutgongen 7 - Oudehaske Tel: 0513 677234 • info@haicobouma.nl

RE

OUDEHASKE

KIJK OOK OP: WWW.HAICOBOUMA.NL

HEE

N

VEE

REN

22 A7/E

3

INHOUD 04 06 12 14 18 20

Voorwoord

Wintertriathlon Weissensee

Versus

I nterview Strijk Brothers

Winterfit

Avontuur Saba

COLOFON TRANSITION is het officiële magazine van de Nederlandse Triathlon Bond (NTB) met daarin aandacht voor triathlon, duathlon en andere combiduursporten. De Nederlandse Triathlon Bond stelt zich ten doel de beoefening en het organiseren van multidisciplinaire duursporten te bevorderen en de belangen van de bij haar aangesloten leden (verenigingen, wedstrijdorganisaties, individuele leden) te behartigen.

De NTB is aangesloten bij NOC*NSF, ETU en ITU. Transition magazine verschijnt zes keer per jaar. Het volgende nummer verschijnt in februari 2019.

Nabestellen van een los exemplaar van deze editie kan via bit.ly/transition_mag (zo lang de voorraad strekt). Kosten incl. verzending in NL: €8,50

28 30 38 40 46 52

Werkplek

Trailrunning

Wisselzone

60 62 66

Voeding

Sneeuwschoenwandelen

Finish

Tokio Calling

Stronger than ever

Interview Derk de Korver

Uitgever Nederlandse Triathlon Bond Hoofdredactie Martijn Keijsers T 06 – 48 93 18 21 E martijn@transition.nl Eindredactie Nederlandse Triathlon Bond Medewerkers Jeroen Boot, Christie Brouwer (eindredactie), Martijn van Egmond (fotografie), Marcia Jansen, Martijn Keijsers, Marc van der Kort (fotografie), Mirko Meerwaldt, Miriam van Reijen, Ilona Rullens Art-direction & vormgeving Totenmetontwerpen.nl Jeroen Boot Mirko Meerwaldt Ilona Rullens Aan dit nummer werkten mee Tekst: Barbara Kerkhof, Jeannet Pennings, Thomas Sijtsma Beeld: Delly Carr, Francis Fontaine, Jantiene Hannesen, Bastiaan Janssens, Sean Jefferson, Barbara

Kerkhof, Allard van Lingen, Ben Mobach, UTMB-Frank Oddoux, Lennaert Ruinen, Christoph Schmich, Janos Schmidt, ErikSimon Strijk (illustraties), Jorik Tilstra, z.E-Photography Ingrid Zagers Cover Jeugdatleten in actie tijdens de Superleague Jersey Advertenties, verspreiding en druk Ying Media bv Zwarteweg 3 / 8603 AA Sneek T 06 – 10042999 E info@yingmedia.nl Abonnementen Leden van de Nederlandse Triathlon Bond krijgen Transition magazine zes keer per jaar gratis toegestuurd. Niet-leden betalen voor een los jaarabonnement € 37,-. Abonnees in het buitenland hebben de keuze tussen een digitale Transition (€ 37,- per jaar) of een gedrukt magazine thuisgestuurd krijgen (€ 70,30, inclusief verzendkosten).

Jaarabonnementen worden tot wederopzegging aangegaan.

Opzegging van een abonnement kan tot uiterlijk 1 december van het lopende abonnementsjaar, daarna wordt het abonnement automatisch met een jaar verlengd.

Adreswijzigingen dienen uiterlijk een maand voor het verschijnen van de eerstvolgende uitgave van Transition magazine te worden doorgegeven. Dit kan door een e-mail te sturen naar: info@triathlonbond.nl Of per post naar: NTB, Papendallaan 49 6816 VD, Arnhem.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen of vermenigvuldigd door middel van druk, digitaal of op welke wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de hoofdredactie.

4

TRANSITION

DAG ZOMER TIJD

Z

elfs de zomer die eeuwig leek te duren, moest toch een keer over zijn. Het lijkt er sterk op dat we de herfst van 2018 overslaan en direct de winter in duiken. Dat is even wennen, na al die ritten in korte broek en loopjes met korte mouwen. De herfstblues ligt bij mij dan altijd direct op de loer. Ik heb veel licht, lucht en warmte nodig om daar aan te ontsnappen. Met onze partner Zilveren Kruis hebben we ook voor jouw off-season een aantal tips samengesteld, zodat we met zijn allen in de lente weer fris en fruitig aan het nieuwe seizoen kunnen beginnen.

Tot het zover is, kun je ook sportief gezien aan de slag met een paar leuke uitdagingen. Om te beginnen met sneeuwschoenwandelen. Klinkt suf? Vergeet het! Prima basistraining in een onwerkelijk mooi landschap. Jantiene en Allard legden het aan Marcia Jansen uit. Voor de winterliefhebbers hebben we ook een paar mooie racelocaties in de aanbieding. Wat te denken van de Weissensee-triathlon? Of als je het echt ver van huis wilt zoeken, dan kun je naar Quebec in Canada. Je fiets hoeft niet eens mee, bij deze wintertriathlons-nieuwe-stijl. En misschien wordt het ooit nog eens een Olympische discipline ook…

Als je in de donkere, koude wintermaanden liever denkt aan zon, zee en warmte, dan kun je met deze editie ook vooruit. Derk de Korver woont, werkt en traint in Californië. Marcia Jansen sprak deze wereldburger over zijn leven, sportambities en plannen voor volgend jaar. Of ga je liever een keer naar Saba? Dit exotisch stukje Nederland kent met de Hell’s Gate Triathlon een bijzonder evenement. Zelda Meeuwsen maakte er afgelopen jaar

op zeer bijzondere wijze kennis met de triathlonsport toen ze er voor haar werk was. Wat een verhaal. Thomas Sijtsma tekende het op. Iets met orkanen, onmogelijk steile wegen, onbegaanbare jungle en afzien op de vierkante meter. Fijne kost!

In ons Dossier Enduro, waar we in TS #17 een begin mee maakten, kijken we deze keer naar trailrunning. Barbara Kerkhof neemt je mee op verkenning in het traillandschap.

Misschien ligt hier wel jouw volgende uitdaging. Miriam van Reijen helpt je om de winterkilo’s in bedwang te houden en Jeannet Pennings zocht de Strijkbrothers op voor een gesprek. Lennaert Ruinen schoot prachtige portretten van deelnemers aan de Strongerthanever Challenge. Veel respect voor deze triatleten, die veel meer te overwinnen hadden dan drie sportonderdelen.

Op de cover -en hiernaast- twee beelden die we je niet wilden onthouden. Superleague Jersey bood ook series voor jeugd en junioren, met Nederlandse deelname.

Hoe gaaf! En wist je dat de races ook via het ITU-platform TriathlonLiveTV aangeboden worden? Interessante ontwikkelingen. Hou je de komende tijd onze eigen site transition.nl ook in de gaten? We delen er niet alleen wat van de content uit dit magazine, maar komen ook met aanvullingen en nieuwe artikelen. Dat helpt mij in elk geval de winter door…

Veel leesplezier!

Martijn Keijsers Hoofdredacteur

5

6

TRANSITION

Wintertriathlon heeft olympische ambities Tekst Marcia Jansen Beeld Ben Mobach/Stichting Weissensee, Francis Fontaine/Pentathlon des neiges

AVONTUUR

Duizenden Nederlanders trekken iedere winter

naar de Weissensee om daar mee te doen aan de Alternatieve Elfstedentocht. Veel minder bekend is de wintertriathlon bij hetzelfde bergmeer. Een Nederlander en een Canadees ijveren voor toevoeging van dit onderdeel aan de Winterspelen.

7

8

TRANSITION

LANGLAUFEN ALS CROSSTRAINING

Als je een beetje sportief bent, heb je het klassiek langlaufen zo onder de knie. Het skaten is wat technischer, maar veel Nederlanders kunnen schaatsen, dus na een paar lessen komen de meeste sporters ook wel aardig uit de voeten.”

Diana Gorter deed bijna een jaar geleden mee aan de ITU Wintertriathlon in Quebec. De 46-jarige Amstelveense maakte acht jaar geleden kennis met langlaufen.

“Mijn coach Frank Heldoorn is een groot fan van langlaufen als crosstraining voor triathlon”, vertelt Gorter. “Hij heeft mij en mijn man Fred acht jaar geleden aangemoedigd om mee te gaan met een langlaufreis van Vasa Sport en sindsdien zijn we echt verslaafd.”

Gorter had vooraf haar bedenkingen, maar ging na een eerste langlaufles overstag. “Ik had echt een totaal verkeerd idee van de sport. Ik dacht dat het een sport voor bejaarden was omdat je op plaatjes vaak ouderen voorbij ziet schuifelen, maar dat imago is zo misleidend. Langlaufen is de mooiste sport die er is en het is

T

oine Doreleijers is al 22 jaar betrokken bij de organisatie van de Alternatieve Elfstedentocht. Meer dan vijfduizend Nederlanders doen ieder jaar in januari mee aan één van de schaatsactiviteiten – toertochten en wedstrijden - op en rond de Weissensee. De wintertriathlon staat in 2019 pas voor de tweede keer op het programma. “In de jaren negentig hebben we ook al eens een paar keer een wintertriathlon hier op de Weissensee georganiseerd, maar dat was toen nog met mountainbiken”, vertelt Doreleijers. “Een jaar geleden hebben we het evenement nieuw leven in geblazen, dit keer in een ander format: hardlopen, schaatsen en langlaufen.”

Doreleijers was namelijk tijdens een schaatstrip aan de oostkust van Canada Francois Caletta tegen het lijf gelopen. De wedstrijdorganisator uit Québec heeft het tot zijn missie gemaakt om van wintertriathlon een olympische sport te maken. “De ITU heeft zich daar tien jaar geleden hard voor gemaakt en hoopte dat wintertriathlon – hardlopen, mountainbiken en langlaufen – in Vancouver in 2012 een demonstratiesport zou zijn”, legt de organisator van de Pentathlon des Neiges in Québec – met meer dan 5000 deelnemers het grootste wintermultisportfestival ter wereld - uit. “Dat is

echt een onwijs goede workout. Je gebruikt je armen, je benen en je core en is dus bij uitstek een sport

helaas niet gelukt. Het IOC was heel stellig: fietsen hoort niet op de winterspelen thuis.

Daarna liep de belangstelling voor wintertriathlon snel terug.”

NIEUW FORMAT

Om de sport én de olympische droom nieuw leven in te blazen werd in 2014 in Canada een nieuw format geïntroduceerd. In Québec wordt er hardgelopen in de sneeuw (de afgelopen keer op sneeuwschoenen), geschaatst en gelanglauft, typische wintersporten dus.

Op deze manier hoopt Calletta dat de sport ooit nog eens olympisch wordt. Maar voordat het zover is, moet er nog wel veel gebeuren, beseft ook hij. “Eén World Cup-wedstrijd in Noord-Amerika is niet genoeg. We hopen dan ook de komende jaren een circuit op te zetten en meer internationale deelnemers te trekken.

We zijn dan ook heel enthousiast dat er een vervolg komt op de try-out in Oostenrijk en we hopen dat de Scandinavische landen ook enthousiast raken.”

Om de sport meer toegankelijk te maken, heeft de ITU inmiddels de regels aangepast en mag er zonder sneeuwschoenen worden hardgelopen. Doreleijers: “Wij hebben vorig jaar al het lopen zonder sneeuwschoenen toegestaan omdat dat toch voor veel mensen een drempel is. Het is naast schaatsen en langlaufski’s toch weer extra materiaal dat je moet aanschaffen of huren.” Ook Calletta is blij met de nieuwe regels. “Dit format zal

voor triatleten die in de winter hun conditie op peil willen houden.

Het is ook niet verwonderlijk dat tweevoudig Ironman Hawaii-winnaar Patrick Lange iedere winter in Sankt Moritz te vinden is om te langlaufen.” Ook Jan van Berkel, die dit jaar de Ironman van Zürich won, is een uitgesproken liefhebber van de loipes in zijn geboorteland Zwitserland.

Het is inmiddels vaste prik voor Gorter, ieder jaar gaan zij en haar man mee met de langlaufreis van Vasa Sport. Net als een aantal van haar clubgenoten overigens, die ook al jaren besmet zijn met het langlaufvirus. En als er maar een vlok sneeuw valt, staat ze ook in Nederland op de langlaufskies.

Met een aantal clubgenoten hebben we een keer ’s avonds op de wielerbaan in Amstelveen – met koplampjes op - de hele avond rondjes gelanglauft. Dolgelukkig waren we.”

Gorter kocht in 2014 zelfs rolskies om ook in Nederland te kunnen trainen. “Ik heb een baan en twee kinderen, dus heel veel tijd om te trainen is er niet”, vervolgt Gorter die het afgelopen seizoen namens het Oceanus Triathlon Team uit-

9

10

TRANSITION

meer landen aanspreken en zorgt ervoor dat de sport kan groeien.”

UITDAGING

Aan de try-out op en rond de Weissensee afgelopen januari deden tachtig deelnemers mee.

Doreleijers: “Vergeleken met de 5000 mensen die meedoen aan onze schaatstochten is de wintertriathlon voor ons een tussendoortje, maar we zijn zeker enthousiast. Het schaatsen is op natuurijs, we hebben schitterende loipes en ook voor het hardlopen hebben we een mooie ronde uit kunnen zetten. We hadden vorig jaar een aantal oud-schaatsers uit het A-peloton, die natuurlijk uitstekend kunnen lopen en schaatsen, aan de start, maar het langlaufen was af en toe een behoorlijke uitdaging. Ieder jaar doen er veel triatleten mee aan onze schaatstochten en het zou mooi zijn als ze ook de wintertriathlon gaan uitproberen.

We hopen echt dat het een succes wordt. Stel dat de sport ooit olympisch wordt, dan is het toch geweldig dat wij daar iets aan bij hebben kunnen dragen.”

Voor wie nog nooit gelanglauft heeft, kan tijdens de week van de alternatieve Elfstedentocht een langlaufclinic volgen en langlaufmateriaal is te huur in Oostenrijk. “Deelnemers kunnen kiezen uit klassiek of vrije stijl (skate) langlaufen. Als je een beetje sportief bent, heb je het klassiek langlaufen zo onder de knie. Het skaten is wat technischer, maar veel Nederlanders kunnen schaatsen, dus na een paar lessen komen de meeste sporters ook wel aardig uit de voeten. We hebben het geluk dat de sneeuwcondities hier aan de Weissensee altijd wel redelijk goed zijn, dus als je valt, val je in ieder geval zacht.”

kwam in de eredivisie. “Langlaufen en rolskiën is een fantastische aanvulling op het lopen en het fietsen. Omdat je zo veel verschillende spieren gebruikt, haal je eenvoudig hartslagen die je met lopen en fietsen niet of nauwelijks haalt. Het is een zware sport, als ik een uurtje weg ben geweest voel ik me hetzelfde als na een vier uur lange fietstraining.”

Langlaufen is de mooiste sport die er is en het is echt een onwijs goede workout. Je gebruikt je armen, je benen en je core en is dus bij uitstek een sport voor triatleten die in de winter hun conditie op peil willen houden.”

Aan de wintertriathlon in Quebec - 5 kilometer hardlopen, 11 kilometer schaatsen en 9,5 kilometer langlaufen - heeft ze mooie herinneringen. “Het langlaufparcours was niet vreselijk technisch, maar de omstandigheden maakten het ontzettend zwaar. Het was zes graden onder nul, en de wind zorgde ervoor dat de gevoelstemperatuur ver onder de min tien was.

Het langlaufparcours was door de vorst erg ijzig en door de sneeuw-

TIP

storm was het zicht slecht, waar-

De Weissensee Wintertriathlon 2019 vindt

door ik voor mijn gevoel niet alles

plaats op zondag 27 januari en is voor de

heb kunnen geven. Desondanks

liefhebber prima te combineren met een

was het superleuk om te doen en

van de schaatstochten in dezelfde week.

een unieke ervaring. Mijn man en

Meer info:

www.weissensee.nl

ik hebben dan ook plannen om in januari – mits we het met de kinderen geregeld krijgen - mee te doen aan de wintertriathlon op de Weissensee.”

11

12

TRANSITION

w

ie er niet is, die hoef je niet te verslaan. De tijd dat je je een heel jaar suf trainde voor slechts één race, die ligt achter ons. Alleen wie in de luxepositie verkeert automatisch geplaatst te zijn voor het piekmoment naar keuze, kan de focus volledig op die ene dag leggen. En zelfs dan geldt dat je ook andere races uitkiest omdat ze interessant zijn. Om de vorm aan te scherpen. Voor de sponsor. Of de portemonnee. En als het meezit ook daar de winst.

W

ie er niet is, die kun je niet verslaan. Het aanbod van kampioenschappen in onze sport is zo groot, dat je elke week wel ergens om een nationale, Europese of wereldtitel kunt strijden. Hoe moet je dat nou uitleggen aan een journalist of aan de sponsor? Leuk, zo’n mondiale sport met meerdere instanties die kampioenschappen uitschrijven over diverse afstanden en in allerlei disciplines, maar waar gaat het nou echt om? Het was zo simpel. Als je Kona won, was je de man. Won je de Spelen, dan was je een held. En nu? Kies maar een podium en ga er op staan, zo lijkt het devies.

De sport is bedacht voor wie zichzelf wil uitdagen, de elementen wil verslaan en de finish wil halen, maar toen we er klassementen aan gingen koppelen, werd het ook een race tegen de sterksten. En dus wil je ze kunnen kloppen.

Ze in de ogen kijken voor de start, ze onderweg zien lijden en na afloop weten wie de beste was. Hoe belangrijker de race, hoe liever je boss wilt zijn. Geen appel wil de beste peer zijn. Elke appel wil de beste appel zijn. Maar als de appels in teveel mandjes worden gelegd, waar ben je dan de beste van? Als ze er niet zijn, met wie wil je je dan meten?

Wat heeft het voor zin om zonder de besten aan de start van een grote race te staan? Wie er niet is, kun je helaas niet verslaan.

WIE ER NIET IS

Voor de anderen geldt: stippel je traject zorgvuldig uit en strijd de strijd op meerdere fronten. Een titel doet het goed op de erelijst en met slim plannen ligt het eremetaal misschien wel voor het oprapen. Wat maakt het uit als er een paar weekends na elkaar kampioenschappen zijn en het potentiële deelnemersveld gespreid wordt over het aanbod? Of dat de parcoursen te selectief zijn om een groot deelnemersveld te trekken? Is de race te duur, of is de locatie logistiek niet interessant? Is de datum te dicht op een andere interessante race? Aan het eind van de rit tellen de titels en volgend jaar weet niemand meer wie er allemaal wel of niet aan de start stonden. Wel wie de laatste winnaar was. Als dat het speelveld is, zorg dan dat je je knikkers op de juiste plekken terecht laat komen. Het loont om je te verdiepen in de planning van je concurrenten. Wie er niet is, hoef je immers niet te verslaan.

Schaatsen!

agenda Opening schaatsseizoen Zaterdag 1 december Weissensee schaatstoertocht Zaterdag 15 december Weissensee schaatstoertocht Zaterdag 12 januari 2019 Elfstedentocht4kids 2019 Zondag 3 februari 2019 Winter Triathlon Zondag 10 februari 2019

Schaats en... ook als het nie

t vriest!

3 km lange sc haatsbaan in de natuur

De ultieme voorbereiding op de Weissensee

www.flevonice.nl

in ghuizen! d id B in l e n s t o T

14

TRANSITION

SAMEN TRAINEN, SAMEN AFZIEN

Tekst Jeannet Pennings Beeld Martijn van Egmond

Twee broers, één ambitie: als pro-triatleet naar Hawaii. Erik-Simon en Sven Strijk. Op jonge leeftijd streden ze vooral tegen elkaar, tegenwoordig worden de krachten gebundeld in het eigen triathlonteam Strijk Brothers. Over broederschap en rivaliteit.

A

ls we Erik-Simon (33) en Sven (31) half november spreken, hebben ze hun rustperiode net achter de rug.

De trainingen worden hervat, de intensiteit wordt langzaam opgevoerd en aan de wedstrijdkalender wordt gesleuteld. De eerste grote wedstrijd komt al vroeg in het seizoen: de Israman in Eilat, eind januari.

Erik-Simon aast daar op een podiumplek op de Long Distance, een afstand die hem op het lijf geschreven lijkt. “Hoe langer, hoe beter”, lacht hij. Broer Sven, die in Israël zal starten op de halve, hoopt dat op een dag ook te kunnen zeggen. Tot op heden gooide hij vooral hoge ogen bij de kortere afstanden, maar hij wil de focus verleggen naar het lange werk. “Dat is toch waar het om draait in de triathlonwereld”, zegt hij gemotiveerd.

ELK A AR PUSHEN

Het is het begin van een nieuw seizoen, waarin Strijk Brothers Tri Team verder uitgerold zal worden. In september kondigden de mannen de oprichting van hun triathlonteam aan. Dat moment kwam niet uit de lucht vallen. Sven kan met zijn keuze voor de langere afstanden niet meer terecht bij Atriac in Antwerpen en voor Erik-Simon geldt dat zijn contract bij Giant afliep. Een mooi moment om de koppen bij elkaar te steken en samen op te trekken in het werken aan hun hogere doel: een slot bemachtigen voor Kona. “We vullen elkaar daarin goed aan”, legt Erik-Simon uit. “Ik hou van het langere werk. Laat mij zes uur achter elkaar trainen en dan ben ik op mijn best. Sven heeft juist weer veel power. Door meer samen te trainen kunnen we elkaar motiveren en pushen. Dat kan helpen om nét iets dieper te gaan in een race.”

Ruim vijftien jaar geleden deden de mannen niet anders dan samen trainen, waarbij ook hun jongere broer Niels volop meedraaide.

Het gezinsleven, dat zich afspeelde rond geboorteplaats Leiderdorp, werd gedomineerd door sport. Hardlopen, wedstrijdzwemmen, waterpolo, fietsen… niets leek te gek. Al snel volgden de wedstrijdjes, eerst lokaal en daarna steeds verder. “Het kwam wel eens voor dat we in één weekend vier wedstrijden hadden”, vertelt Erik-Simon. “Het kostte onze ouders veel tijd en geld”, vervolgt Sven. “Wij hadden het geluk dat zij dat wilden faciliteren. Dat is wel een voorwaarde om op jonge leeftijd al zo actief te kunnen zijn.”

De broers zwommen bij Oceanus in Aalsmeer. Dat betekende drie keer per week drie kwartier in de auto om daar te kunnen

15

16

TRANSITION

trainen. Eenmaal 18 jaar en in het bezit van een rijbewijs konden ze die ritjes zelf maken en werd het ‘vechten’ wie er op de fiets mocht.

Die fietsritjes gingen er fanatiek aan toe, herinnert Sven zich. “Steeds die sprintjes van plaatsnaambord naar plaatsnaambord.

Geen van drieën wilde als laatste aan komen.”

“Ik denk niet dat wij vaak rustig aan deden”, lacht Erik-Simon. “We wilden natuurlijk wel winnen van elkaar.” Sven: “Ik heb écht wel eens de longen uit mijn lijf gelopen om Niels voor te kunnen blijven.”

MENTA AL STERK

De appel valt niet ver van de boom. Vader Strijk was sportleraar en triatleet, waardoor de stap naar de combinatie van de drie sporten snel was gemaakt. Daardoor kunnen de mannen inmiddels bogen op jarenlange ervaring. Terwijl Niels ervoor gekozen heeft om zich op zijn studie te focussen, maken Sven en Erik-Simon de volgende stap in de sport: samen toewerken naar de langere races.

Sven heeft veel bewondering voor de manier waarop zijn broer dat aanpakt. “Hij kan gewoon zeven uur op een fiets zitten. Lange afstanden volbrengen is zijn kracht, daar moet je mentaal heel sterk voor zijn.” Erik-Simon glimlacht en beaamt: “Na 140 kilometer kan ik nog steeds steady mijn wattages trappen.”

Hij ziet het als uitdaging om zijn broer daarin te helpen. “Als je in je trainingen zware momenten meemaakt, weet je ook hoe je dat in een wedstrijd moet oplossen.” Andersom hoopt Erik-Simon een stukje structuur van zijn jongere broer mee te krijgen. “Sven was vroeger al heel gedisciplineerd. Als hij om negen uur ’s avonds klaar was met studeren ging hij alsnog trainen. Ik sla eerder een training over.”

Erik-Simon bewondert Sven ook in de manier waarop hij werk en sport combineert. Voor beide atleten is dat een grote uitdaging. Ze sporten als prof, maar moeten hun eigen broek ophouden. Sven kiest er bewust voor om als productontwikkelaar zijn eigen bedrijf te runnen. “Daarmee kan ik mijn ritme omdraaien: overdag sporten en ’s avonds en in de weekenden werken. Ik maak visuele en animatieproducties voor uiteenlopende opdrachtgevers.” Ook Erik-Simon zit in de creatieve hoek. De grafisch ontwerper stort zich deze winter op het webdesign van een fietsenzaak.

INTERNATIONALE RACES

Tussen de bedrijven door willen de mannen regelmatig met elkaar trainen. Met de een woonachtig in Roosendaal (Erik-Simon) en de ander in Bodegraven (Sven) zal dat geen dagelijkse routine zijn, maar dat lijkt ook niet nodig. Beide trainen ook bij hun lokale vereniging, mede vanwege het sociale aspect,

IK HOU VAN HET LANGERE WERK. LAAT MIJ ZES UUR ACHTER ELKAAR TRAINEN EN DAN BEN IK OP MIJN BEST. SVEN HEEFT JUIST WEER VEEL POWER. DOOR MEER SAMEN TE TRAINEN KUNNEN WE ELKAAR MOTIVEREN EN PUSHEN. DAT KAN HELPEN OM NÉT IETS DIEPER TE GAAN IN EEN RACE.”

17

Tri Team Samen toewerken naar langeafstandsraces. Met dat doel startten Erik-Simon en Sven Strijk in september van dit jaar hun triathlonteam Strijk Brothers. Ze dromen beide van deelname aan Hawaii als pro-triatleet. Tot die tijd is het doel vooral podiumplekken bemachtigen in halve en hele Ironmans en dat is haalbaar, stellen de mannen die reeds in de top meedraaien. Zo werd Sven afgelopen seizoen vierde op de Ironman 70.3 Luxemburg, vlak achter de nummer drie. Voor hem valt er op de hele afstand nog een wereld te ontdekken. In oktober zette hij zijn eerste stappen op dit gebied en deed mee in Barcelona, bij wijze van experiment, zonder gedegen voorbereiding. Broer Erik-Simon kan hem op dit gebied veel leren. Hij heeft afgelopen jaren al veel hele triathlons in binnen- en buitenland volbracht. Zijn naam zien we niet zelden terug in de top-10. Nu Sven ook interesse heeft in de hele afstand, en daardoor niet meer terecht kon bij zijn Antwerpse triathlonteam Atriac, kunnen de broers samen optrekken. Met Strijk Brothers kunnen ze geheel hun eigen koers varen. De broers trainden vroeger al samen, kennen elkaar goed, hebben veel ervaring en de lijnen zijn kort. Met de oprichting van hun nieuwe team staat de deur ook open voor nieuwe sponsors. De mannen willen graag samenwerken met merken die bij hen passen en hen kunnen ondersteunen hun ambities waar te maken.

Wie Sven en Erik-Simon wil volgen kan dat doen via Facebook en Instagram (@strijkbrothers) of op YouTube waar hun videoblogs een kijkje geven achter de schermen van hun wedstrijden en de weg er naar toe.

en verder worden de trainingsschema’s en wedstrijden zo veel mogelijk op elkaar afgestemd. Daarbij hebben de lokale wedstrijdjes deels plaatsgemaakt voor internationale races, tot Zuid-Afrika en Amerika aan toe.

Maar ook Oud-Gastel staat ongetwijfeld weer op het programma bij Sven. “Dat blijft mijn favoriete race. Een 1/3 triathlon, dat ligt me heel erg, net niet te ver om voluit te kunnen gaan.” Bij Erik-Simon heeft Almere een speciale plek in zijn hart. “Daar deed ik acht jaar geleden mijn eerste hele triathlon en werd ik tweede. Ik droom nog van die ene dag dat alles klopt en ik de gehele race ontzettend sterk ben.” En in die droom finisht hij onder de acht uur. In een nieuw Nederlands record dat op naam staat van zijn oud-trainer Jan van der Marel (7u57). “Ik weet niet of het realistisch is, maar daar zijn dromen voor.”

Om welke wedstrijd het ook gaat, Erik-Simon en Sven willen altijd met de beste triatleten racen en het maximale uit zichzelf halen.

Maar dat de ambities gelijk zijn en de gunfactor groot is, wil niet zeggen dat er geen onderlinge strijd meer is. “We willen niet voor elkaar onder doen”, lachen de mannen.

“Maar”, zegt Sven, “ik vind het minder erg om van jou te verliezen dan van een ander.”

Erik-Simon beaamt: “Afgelopen jaar in Aix en Provence eindigde Sven vijf minuten voor mij. Dan denk je wel ‘shit, dat had ik willen zijn’, maar hij was die dag gewoon sterker.”

De broers besluiten: “Je weet ook hoe hard de ander er voor werkt. Zo’n prestatie gaat niet vanzelf.”

ONLINE SERIE Het artikel met Erik-Simon en Sven Strijk is de opmaat naar een online serie over triathlonnende broers en zussen, de Brownlees, Polyanskiys en Raelerts van Nederland. Hoe zijn zij samen de triathlonsport ingerold? In hoeverre bepaalde dat vroeger het gezinsleven? Racen ze graag tegen elkaar? Wie daagt wie uit? En hoe is het gesteld met de gunfactor? Komende periode lees je erover op www.transition.nl.

18

TRANSITION

MET MATE

FOCUS OP JE WINS TPUNTEN

Hoe kun je je verbeteren als je minder traint dan in de zomer?

Nu er een hele poos geen belangrijke races op stapel staan, kun je mooi aan de slag met je zwakkere onderdelen, of positiever gezegd: de punten waar je nog winst kunt halen. In plaats van alleen maar meters afmalen, focus je bijvoorbeeld op techniek. Vooral bij zwemmen en in wat mindere mate ook bij het hardlopen, zit daar winst. Dat ligt voor de hand bij een beginnende triatleet, maar ook de door de wol geverfde sporter heeft baat bij het opnieuw onder de loep nemen van de ingesleten gewoontes. Wat je meeneemt uit de winter, kun je daarna fijnslijpen als straks eindelijk het seizoen weer gaat beginnen.

Illustraties Erik-Simon Strijk

A

ls de dagen kort worden, het zonlicht schaars en de avonden lang, koud en nat, dan verdwijnt al snel de motivatie om te trainen. Als je niet oppast lig je tijdens je off-season apathisch op de bank tijdens de zoveelste avond bingewatchen, komen er kilo’s aan die je er moeilijk weer af krijgt en pak je de ene verkoudheid na de andere mee, als je niet door de griep geveld bent. Tijd voor positiviteit! Samen met NTB-partner Zilveren Kruis presenteert Transition vijf gouden tips om de winter gezond en fit door te komen.

Met wat inspanning van jouw kant en een klein beetje geluk, vermijd je de spreekkamer van de huisarts en de pijnbank van de fysiotherapeut en is het weer lente voordat je het weet.

G A NA AR BUITEN!

Kun je in de winter wel gewoon in de open lucht blijven sporten?

Juist in de winter, als je vanwege kou, nattigheid en gebrek aan daglicht toch al geneigd bent veel uren binnenshuis door te brengen, is het belangrijk om ook naar buiten te gaan.

Daglicht en frisse lucht houden je gemoed positief en helpen om somberte, die vaker dan in de zomer op de loer kan liggen, buiten de deur te houden. Als je in de ochtenduren gaat heb je het meeste baat bij het daglicht-effect. Met een beetje mazzel kun je de dag daarna ook weer beter aan. Ben je wat minder fit, of zit je in een rustperiode? Ook zonder te sporten is het heerlijk buiten. Het scheelt je een tripje naar de sportschool als je de beweegnorm die dag al gehaald hebt.

“DAGLICHT EN FRISSE LUCHT HOUDEN JE GEMOED POSITIEF EN HELPEN OM SOMBERTE, DIE VAKER DAN IN DE ZOMER OP DE LOER KAN LIGGEN, BUITEN DE DEUR TE HOUDEN. ALS JE IN DE OCHTENDUREN GAAT HEB JE HET MEESTE BAAT BIJ HET DAGLICHT-EFFECT”

K R ACHT EN S TABILITEIT

Waarom doe je dat in de winter?

Kracht en stabiliteit zijn niet de meest sexy onderwerpen waar je als triatleet punten mee scoort als er opgesneden wordt over afgelegde kilometers, FTP’s, KOM’s en trainingsuren. Ze zorgen er wél voor dat jij straks in het wedstrijdseizoen stabieler in het water ligt, steviger op je fiets zit, rechter op loopt ook onder vermoeidheid en (daarmee) minder kans loopt op blessures en in zijn algemeenheid belastbaarder bent. Als je in de winter je trainingsvolume naar beneden schroeft, is er extra tijd om te werken aan het chassis en de bewegende delen. De motor wordt dan in het voorjaar wel weer opgevoerd. Vergeet niet om tijdens het seizoen je chassis wekelijks te blijven onderhouden, want na een dag of 30 is het effect van krachttraining goeddeels verdwenen. Zou zonde zijn van al die zweetdruppels deze winter!

19

TR AINEN WORDT GAMEN

GE ZONDE VOEDING

oet ik mijn eetpatroon aanpassen M in de wintermaanden?

Elders in deze editie gaat onze voedingsdeskundige Miriam van Reijen uitgebreid in op je eetpatroon in het off-season. Op transition.nl vind je ook een paar recepten die passen bij de periode waarin je trainingslast een stuk lager is. Verder let je natuurlijk op hoeveel je drinkt. Als het koud is, hebben we sneller de neiging om weinig te drinken. Vooral als je ook sport, is dat opletten. In Transition #13 gaf Miriam daar ook tips voor. En wist je dat je met meer laagjes kleding aan ook meer calorieën verbrandt? Omvang, wrijving en gewicht van de kleding zorgen daarvoor.

Dat is dan weer mooi meegenomen als je je hardlooprondje wat inkort omdat het al donker begint te worden…

“MET WAT INSPANNING VAN JOUW KANT EN EEN KLEIN BEETJE GELUK, VERMIJD JE DE SPREEKKAMER VAN DE HUISARTS EN DE PIJNBANK VAN DE FYSIOTHERAPEUT EN IS HET WEER LENTE VOORDAT JE HET WEET.”

Zilveren Kruis is de grootste collectieve verzekeraar van Nederland. In samenwerking met NOC*NSF en de NTB biedt Zilveren Kruis de Nationale Sportpolis aan. Als NTB-lid krijg je 7.5% korting op de basisverzekering, 10% korting op Aanvullende en Tandartsverzekering en kan er gebruik worden gemaakt van een gratis Extra Aanvullend Sportpakket. www.zk.nl/sport

Hoe hou je het vol op de Tacx?

GRIEP

Mag ik sporten als ik griep heb (gehad)?

Intensieve inspanningen zorgen ervoor dat je weerstand tijdelijk vermindert. Je bent dan vatbaarder voor infecties, zoals de griep. Als je dan in contact komt met andere sporters, collega’s, gezinsleden of medereizigers, ligt een ziekbed op de loer.

Een verkoudheid is niet meteen een griep, maar wel een teken dat je op moet passen. Heb je alleen lokale verschijnselen boven de nek, dan hoef je die rustige duurtraining misschien nog niet direct van je programma te schrappen. Heb je koorts, spierpijn en een verhoogde rusthartslag, dan wordt sporten in welke vorm dan ook afgeraden. Tijd om uit te zieken en je rust te pakken. Voor elke dag koorts zou je daaropvolgend nog minstens een dag niet moeten sporten, is het advies. Bekijk voor meer adviezen het artikel van sportarts Guido Vroemen op transition.nl Tip: gebruik de zoekterm “griep.”

De tijd dat je eenzaam in de schuur voor de duizendste keer dezelfde cd uit je grijsgedraaide collectie zat te luisteren terwijl je de weerstand van je indoortrainer nog maar eens een slinger gaf, ligt ver achter ons. Indoor-fietsen is gamen geworden. Of het nou op Zwift is of op een van de andere wereldwijde aanbieders, fietsen doe je met (virtuele) vrienden, annex tegenstanders. Werk samen een trainingsrit af, of ontmoet elkaar in de koers en crosspost je resultaat daarna op Strava om kudos te krijgen van iedereen die er niet bij was. Iets te high tech voor je? Dan kun je ook gewoon je eigen trainingsprogramma afwerken en je favoriete Neflix-serie aanzetten, of toch gewoon je favoriete tunes erbij pakken. De badass biker playlists op Spotify zijn overigens niet per se bedoeld voor fietsers… maar ze rocken wel!

20

TRANSITION

21

HELL’S GATE

OP NEDERLANDS GRONDGEBIED HEB JE TRIATHLONS IN ALLE SOORTEN EN MATEN. VAN DE HELE AFSTAND IN ALMERE TOT SPRINTS IN ALLE HOEKEN VAN DE PROVINCIES. DE MEEST BIJZONDERE IS MISSCHIEN WEL OP HET CARAÏBISCHE EILAND SABA. AVONTUUR

Tekst Thomas Sijtsma Beeld Bastiaan Janssens Photography, Z.ePhotography

22

TRANSITION

Omschrijvingen als ‘uitputtingsslag’, ‘onbegaanbaar’, ‘absurde omstandigheden’ en ‘mensonterend’ gebruikt Zelda Meeuwsen om haar ervaring met de Saba Hell’s Gate Triathlon te benadrukken. Op het oog is het geen triathlon om nachten voor wakker te liggen of een heel trainingsschema op af te stemmen. De afstanden zijn te overzien: 800 meter zwemmen, zeven kilometer fietsen en ook zeven kilometer hardlopen.

Maar vergis je niet, zegt Meeuwsen (30) die een jaar geleden neerstreek op Saba toen ze uitgezonden werd vanwege haar baan bij het ministerie van Binnenlandse Zaken. “Het is heel zwaar.” Hoewel Zelda regelmatig fietste en liep in Nederland, had ze geen ambities op triathlongebied. Bovendien kon ze tijdens het geplande half jaar op het eiland toch niet

wielrennen. Het is simpelweg te klein en er zijn amper begaanbare wegen. Het hele eiland kent slechts veertien kilometer aan geasfalteerd wegdek De bouw van die weg werd in 1938 gestart, op afraden van Nederlandse ingenieurs die het onmogelijk achten om op de steile wanden van de vulkaan auto’s te laten rijden.

De aanleg kostte bijna tien jaar tijd, in 1947 kwam er voor het eerst een auto op Saba. Het is ook nu nog steeds behelpen om überhaupt te kunnen sporten op het Bovenwindse Eiland.

IRMA EN MARIA

De gedachte aan de triathlon was voor Zelda bij aankomst nog heel ver weg. Ze was nog geen 24 uur gearriveerd toen ze haar toevlucht in een soort schuilkelder moest zoeken. De boosdoener was Irma, een orkaan die op het eiland af kwam razen. “Voor ik kon rondkijken

23

op het eiland zat ik een spookdorp. Alle huizen waren dichtgetimmerd met planken. De bewoners waren goed voorbereid op het naderende onheil. Ik kon bij mensen schuilen die een huis hadden van gewapend beton. Zelfs daar begon alles te schuiven. We zetten een piano voor de deur.”

“Het was vooral wachten. Geen stroom. Geen internet. Je wist eigenlijk niets van wat er zich buiten afspeelde. Heel naar.” Na Irma herkende ze weinig van de eerste indrukken die ze van Saba had gekregen. Alles leek gestript.

Van bomen stonden alleen nog de stammen.

Door de aardverschuivingen was het een grote puinhoop. Al het groen had een vieze, dorre bruine kleur gekregen. Een paar weken later herhaalde het scenario zich. Dit keer was het orkaan Maria. Na twee dagen zonder contact met de buitenwereld zag Zelda dat Saba ditmaal vooral was getroffen door de hevige regenval.

Huizen liepen waterschade op en de haven was verwoest. Weken van wederopbouw waren het gevolg. “Mijn prioriteiten waren een paar weken na mijn aankomst volledig veranderd. Tijdens mijn periode op Saba werkte ik aan een plan voor de heropbouw van het eiland. Een andere opdracht dan waarvoor ik was gekomen.”

ONBEGA ANBARE TRAILS

Door het verschrikkelijke noodweer waren alle trails in de tropische bossen van Saba onbegaanbaar geworden. Takken en bladeren bedekten alle paden, ze waren geblokkeerd.

Zelda sjouwde zich een ongeluk om alles op te ruimen. Dat moest snel gebeuren, want de trails zijn een belangrijke toeristische attractie.

“Achteraf gezien was dat mijn eerste workout voor de triathlon die ik in januari daar zou doen. Geen ideale voorbereiding.”

Terug naar de Saba Hell’s Gate Traithlon, want daar wilde Zelda toch heel graag meer over vertellen, mailde ze afgelopen juli naar de redactie van Transition. ‘Wie had gedacht dat een triathlon in Nederland er ook zo uit kan zien?!’, schreef ze in de mail die werd ondersteund met een aantal surrealistische beelden van triatleten in een azuurblauwe zee en in het regenwoud.

MEER DAN DERTIG PROCENT

In tegenstelling tot haar verwachting kreeg Zelda al na een week op het kleine eiland een mountainbike in haar handen gedrukt. De gulle gever was een persoon uit de organisatie van de Hell Gate Triathlon. Het bleek de opmaat

24

TRANSITION

voor haar eerste triathlon. De enige weg die over het eiland loopt, kent stukken met een stijgingspercentage van boven de dertig procent.

Zelda is wel eens in Italië wezen fietsten, maar dat staat in schril contrast met de asfaltweg die door de betere hybridefietser nog niet te beklimmen is. Het eerste ritje vergeet ze dan ook niet snel meer. “Ik had niet goed gekeken hoe de weg liep tussen de dorpen. Dat werd me snel duidelijk. Zelfs op de mountainbike met een heel licht verzet kwam ik amper vooruit.

Ik ging zigzaggend omhoog.”

Zelda merkte dat ze met een ochtend trainen op de fiets ongeveer tien kilometer aflegde.

Maar ze volhardde en leerde beter omgaan met de indrukwekkende stijgingspercentages op de flanken van Mount Scenery, de slapende vulkaan die officieel het hoogste punt (877 meter) van Nederland is. Inschrijven voor de triathlon was het logische gevolg. “Op Saba is over het algemeen heel weinig te beleven.

Sportclubs zijn niet verwikkeld in competities omdat er geen tegenstanders op het eiland zijn. Er is een veldje van Johan Cruijff, een sporthal en er zijn fitnessfaciliteiten. Door het absurde profiel van het eiland kun je ook amper wedstrijden organiseren. De triathlon is een van drie evenementen waar het hele eiland voor uitloopt. De andere twee zijn carnaval en Saba Day, de feestdag van het eiland. Iedereen heeft er direct of indirect iets mee te maken, als vrijwilliger of deelnemer. Ik had daarom ook weinig keus, ik moest wel meedoen.”

KL A AR VOOR DE BEPROEVING

“De Elfpuntentocht op het eiland verdient wel een eervolle vermelding. Een wielrenner uit Nederland fietste jaarlijks de Elfstedentocht in Friesland en zijn hart brak alleen al door dat te moeten missen op Saba. Over een geïmproviseerde route van twintig kilometer, waarbij sommige stukken enkele keren bereden worden, bedacht hij elf stempelposten.

De Elfpuntentocht trekt elk jaar een handvol fanatieke wielrenners.” In de paar maanden tijd na haar aankomst vijzelde Zelda haar conditie op. Tijdens de lunchpauzes van haar werk bij het ministerie dook ze een half uur de oceaan in om beter te zwemmen. Ze fietste de muur van Mount Scenery enkele keren per week op en ze rende over de slingerende paden van het oerwoud. Genoeg kilometers om op 20 januari van dit jaar klaar te zijn om de beproeving te ondergaan.

De Saba Hell’s Gate Triathlon, die als motto ‘where even te swim is uphill’ draagt, begint met 800 meter zwemmen in de opgeknapte haven. Om 7.00 uur moet iedereen vertrokken zijn. Later in de ochtend kan het al snel dertig graden zijn, gecombineerd met de hoge luchtvochtigheid in dit tropische klimaat kan dat tot gevaarlijke situaties leiden.

Zelda herinnert zich van haar debuut op de

Het hele eiland kent slechts veertien kilometer aan geasfalteerd wegdek De bouw van die weg werd in 1938 gestart, op afraden van Nederlandse ingenieurs die het onmogelijk achten om op de steile wanden van de vulkaan auto’s te laten rijden.

Saba vormt met Sint Maarten en Sint Eustatius de Bovenwindse Eilanden. Het Caraïbische eiland, dat officieel hoort bij het Koninkrijk der Nederlanden, kent vier kleine dorpen en telt in totaal nog geen 2000 bewoners. Saba is een Openbaar Lichaam, een soort bijzondere gemeente van Nederland. Van de bewoners is ongeveer tien procent Amerikaans student en de meeste vaste bewoners zijn afstammelingen van kolonisten, of van Afrikaanse slaven.

Het eiland werd in 1493 ontdekt door Columbus, die er overigens niet aan land ging. Het viel in de loop der eeuwen diverse malen in andere handen maar is sinds 1816 definitief onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. De voertaal op het eiland is Engels, maar een groot deel van de bevolking begrijpt het Nederlands goed, ook al omdat het een verplicht vak op school is en het onderwijs tot tien jaar geleden volledig in het Nederlands gegeven werd.

De doorsnee van het eiland is slechts 4,5 kilometer en de totale oppervlakte niet meer dan 13 km2.

Het eiland bestaat uit een slapende vulkaan, met vier lavakoepels, met steil aflopende hellingen en een rotsachtige kust. Omdat Saba per boot eenvoudig te bereiken is vanaf omliggende eilanden trekt het veel toeristen die komen wandelen, meestal voor een dag.

Mount Scenery, de hoogste plek van Nederland, kan met 1064 traptreden beklommen worden.

25

26

TRANSITION

triathlon het ruige water van de oceaan, maar ook het heldere uitzicht onder de zeespiegel.

Ze kan tot de bodem kijken in het diepe, donkerblauwe water. Het koraal bestond uit een schitterend palet van kleuren. Een andere deelnemer vertelt later dat er een schildpad voorbij was gezwommen tijdens het zwemonderdeel.

KLIMMEN NA AR THE BOT TOM

De zestig deelnemers van 2018 klimmen na het zwemmen met de fiets naar The Bottom, de hoofdstad. Die eerste klim is ondoenlijk en afgrijslijk voor velen. De meesten stappen af om lopend hun wedstrijd voort te zetten.

“Het gros van de triatleten daar fietst op een mountainbike. Een racefiets zie je zelden.

Daarmee val je gewoon achterover.”

Het fietsparcours van in totaal zeven kilometer gaat na The Bottom verder de hoogte in. Kronkelend langs de gehuchten St. John’s en Windwardside komen de sporters op het hoogste punt aan, waar gewisseld kan worden naar het looponderdeel. De snelste fietser heeft dan veertig minuten op zijn fiets gezeten.

Zelda komt na vijftig minuten klimmen met verzuurde benen en opgeblazen longen boven op de flank van Mount Scenery.

De winnende eindtijd van bijna twee uur verraadt ook al het loodzware loopparcours.

De eerste vijf van de zeven kilometer wordt er geglibberd en gegleden over modderige

trails door het door regen geteisterde tropische regenwoud. Geluiden en gezang van exotische vogels en andere dieren verzachten de pijn van het lijden. “Het hardlopen gaat tergend langzaam. Je kan soms maar een paar meter voor je kijken en alle omstandigheden maken paden onbegaanbaar: de hoogteverschillen, de regen, de modder, de verdwenen krachten in de benen. Het zal je verbazen hoeveel je kan afzien in zo weinig kilometers.” Zelda haalt de streep die getrokken is op het pleintje in het bescheiden Windwardside. Eilandbewoners klappen en juichen uitbundig voor hun helden.

De Nederlandse blijkt tweede te zijn geworden

bij haar debuutwedstrijd. De prijs: een gratis overnachting op Saba. “Ik heb meteen een hotelkamer geboekt zodat ik in 2019 weer kan meedoen aan de Hell’s Gate Triathlon.” De organisatie verwelkomt 19 januari ook andere deelnemers die de Hel durven trotseren.

28

TRANSITION

NA AM DANIEL OOS TERWA AL LEEF TIJD 41 BEROEP M ARKE TING MANAGER BINCK NEDERL AND WERKPLEK

Maandag, de werkweek wordt op gang geslagen als de gong gaat op de beursvloer in Amsterdam.

Marketing manager Daniël Oosterwaal zet zich aan het werk om de bekendheid van zijn werkgever Binck verder te vergroten.

Er werd nog betaald met guldens toen de Amsterdammer zich als student meldde bij de bank waar hij nooit meer wegging. Sinds 2008 bekleedt hij zijn droomfunctie. Oosterwaal stond daarin mede aan de wieg van het naamgeverschap van de BinckBank Tour voor profwielrenners. Een week lang deel uitmaken van het reizende wielercircus is een unieke belevenis. Ook na tien jaar blijft de functie trouwens nog steeds mooie uitdagingen bieden voor de afgestudeerde bedrijfseconoom.

Een maand na Ironman Hawaii is het besef nog amper ingedaald dat hij erbij was, tijdens het grootste schouwspel van het jaar. De race was de kers op de taart van een prachtig seizoen. Toewerken naar Ironman Maastricht-Limburg, waarvan het zo zonde is dat die verdwijnt, een nieuwe coach en een gericht plan om te kwalificeren voor Kona. De concurrenten waren zelfs vooraf geanalyseerd. Hij had een superdag en pakte in de afsluitende marathon tijd op het bedachte schema. Kwalificatie en het podium op het NK voor agegroupers! ‘Hawaii’ bracht geen toptijd, maar genoten heeft hij zeker, samen met vriendin en schoonouders. Dat pakken ze hem niet meer af.

Volgend jaar naar Frankfurt, want het hele werk, dat trekt toch het meest. Tijd voor de Teamcompetities met ASU’11 is er daardoor nog niet geweest. Een fulltime baan en een partner betekenen een legpuzzel maken om de trainingsuren goed in te vullen. Dat is een van de mooie uitdagingen van triathlon.

Een werkgever die meedenkt, helpt ook. In de voorbereiding op een ironman extra verlofdagen mogen opnemen om lange trainingen te kunnen plannen? Super handig. Een deel van het verblijf op Hawaii werd zelfs gesponsord door Binck.

Tegenprestatie: collega’s inspireren met een presentatie en blogs over de ervaringen. Volgend jaar gaan ze proberen met een groepje mee te doen aan de Bosbaan Triathlon. Op maandag bij de koffie gaat het tegenwoordig over trainingskilometers en hartslagzones. Kunnen de collega’s volgend jaar ook gaan ervaren wat hij in 2013 meemaakte bij zijn debuut in Doetinchem. Na vijftig meter borstcrawl van schrik overstappen op schoolslag als de wasmachine op volle toeren draait. Hoort erbij. Hij vindt het zelf het gaafste onderdeel. Of dat voor de collega’s ook geldt is maar de vraag.

Beeld Marc van der Kort

029

30

TRANSITION

31

ENDURO

170 EEN UITSTAPJE VAN

KILOMETER TRAILRUNNING IS AL EEN PAAR JAAR HIP & HAPPENING IN NEDERLAND EN DAARBUITEN AL LANGER. EN ZOALS DAT MET DUURSPORTEN TEGENWOORDIG GAAT, KUN JE HET BELEVEN VAN KORT MAAR KRACHTIG TOT ULTRA EN EXTREEM. TRANSITION VERKENT HET TRAILLANDSCHAP VOOR JE.

Tekst Barbara Kerkhof Beeld Barbara Kerkhof, UTMB

32

TRANSITION

L

ang gold de triathlon als iets magisch en de ironman als iets dat larger than life was. Hoewel dat voor heel veel, of waarschijnlijk de meeste mensen, nog steeds zo is, heeft de hemel zich langzaam gedraaid. Kom je op een verjaardag, is je buurman net terug uit Hawaii en traint je tante voor haar eerste olympische afstand. Als je nog wilt opvallen, moet het dan nog verder, nog extremer of nog langer?

Wie lopen leuk vindt en eens een (flink) uitstapje wil maken, kan zich inschrijven voor een trail.

Trailrunning is al een paar jaar hip & happening in Nederland en daarbuiten al langer. Zelfs de vele, op sterven na dode, boslopen leven weer op door er het etiket ‘trail’ op te plakken. Het organiseren van een ‘echte’ trailrun in ons mooie, maar nagenoeg vlakke land is geen eitje. Trail betekent letterlijk pad. En paden hebben we genoeg in Nederland. Maar de definitie van trailrunning is niet ‘rennen over paden’. Niet per se, althans. Vaak voeren de routes juist over plaatsen waar je uiteindelijk zou wíllen dat er een pad was, zodat je heel even niet door de struiken/over scherpe rotsen/door de enkeldiepe zomp hoeft te klauwen. Of dat je gewoon op je voeten kunt afdalen, in plaats van op je achterwerk (dan snap je ook meteen waarom trailrunners vaak iets langere, wat stevigere shorts dragen).

Miriam van Reijen, triatlete en duatlete, gaat in haar off-season de Hollandse paadjes op. “De triathlons vinden vooral in de zomer plaats; dit is een goed moment om eens iets anders te doen dan op de weg te lopen. Ik zie de trails als iets hardere duurlopen op terrein waarin je meer kracht ontwikkelt. Zoiets doe ik net iets makkelijker in een race dan in mijn eentje”, legt ze uit. Ze vindt de sfeer bij de trails relaxt.

“In wegwedstrijden staat iedereen te dringen om vooraan te starten; bij de trails die ik liep wilde juist niemand vooraan staan.”

K ALENDER

In Nederland zijn heel veel boslopen slash trailruns, en een paar echt uitdagende routes die uitgezet zijn door lopers die zelf veel ervaring in het buitenland hebben opgedaan. Het mooie van die verschillen is dat er wat trailrunning betreft, redelijk veel aanbod is. Dus wie een trail wil proberen, hoeft maar op de kalender te kijken en de trailschoenen aan te trekken. Zelfs in Nederland is er een aantal evenementen dat maanden van tevoren al uitverkocht is, maar voor de meeste runs kun je vaak nog wel aan een startbewijs komen.

In het buitenland daarentegen is het een ander verhaal. Daar voeren de routes vaak over en om hoge bergen en heb je te maken met heel andere omstandigheden. In Nederland is het warm, koud, droog of nat. In de bergen kan het weer veel extremer zijn, zeker als het gaat

FKT In plaats van het lopen van een race, kun je natuurlijk ook zelf een mooie route uitzoeken en die op je eigen manier en tempo lopen. Dat kan het Pieterpad zijn, maar ook de Haute Route door de Pyreneeën of de Nolans 14 in de VS. Op de website van FKT vind je pagina’s vol routes en atleten (met het aantal routes waarop zij de snelste zijn); het is een toffe uitdaging in deze scene om FKT-pogingen te doen.

fastestknowntime.com

33

UTMB Wie mee wil doen aan de legendarische UTMB, is niet de enige. Dat betekent dat er een loting is voor deze race van 171 kilometer en 10.000 hoogtemeters (die je in minder dan 46 uur en 30 minuten moet afleggen).

Voordat je aan de loting mee mag doen, moet je eerst 15 punten scoren door andere wedstrijden te lopen. Tijdens dit evenement in het Franse stadje Chamonix kun je ook meedoen aan andere afstanden tussen de 40 en de 120 kilometer en uiteraard de nodige hoogtemeters.

utmbmontblanc.com

stormen of onweren. Een overlevingsdeken en een werkende telefoon zijn daar absoluut verplicht in de rugzak.

Pardon, rugzak? Jazeker. De meeste trails zijn semi-zelfvoorzienend, of althans: er staat niet elke vijf kilometer een drankpost vol bekers water. Vaak is er best veel te krijgen op de verzorgingsposten, maar daar kan soms wel tien kilometer tussen zitten. Of meer. En met een bergtop erin duurt tien kilometer soms

wel even. Dus ja, een rugzak ofwel racevest is een aanrader in het buitenland, of als je in Nederland een langere route loopt. Op de posten gebruik je meestal je eigen opvouwbare drinkbeker en kun je je verder vaak tegoed doen aan winegums, cake, cola, fruit, chips en nog veel meer dingen die je normaal alleen off-season thuis op de bank zou eten. Heerlijk.

Beginnende trailrunners kunnen ook best in de bergen lopen; ook daar zijn afstanden te vinden

34

TRANSITION

35

van bijvoorbeeld 10 tot 20 kilometer. Maar de meeste trails zijn langer, soms 42 kilometer, heel vaak 50 mijl en ook akelig vaak 100 mijl –of langer. Met duizenden hoogtemeters. De lopers zijn vaak dag en nacht onderweg, hun hoofdlampjes blikkerend in het duistere gebergte. Aan de start staan van zo’n avontuur is groots en zeker niet vanzelfsprekend – finishen is dat evenmin. Een bekende 100 mijler is de Ultra Trail du Mont Blanc (UTMB). De route neemt je zo’n 170 kilometer mee door de Alpen.

Soms bij een prachtige zonsopgang, soms bij nacht en ontij. Op de plaatjes ziet alles er gelikt uit, maar vergis je niet: dit is voor die hards. En het toeval wil dat als je hele triathlons doet, je al een die hard bent. En dat een uitstapje naar de ultratrail misschien helemaal niet zo gek is.

GESCHIK T

Backyard Wie het liever nog gekker aanpakt, moet eens meedoen aan een backyard ultra. Iedereen start tegelijkertijd en moet het uitgezette rondje van 6706 meter binnen een uur afleggen. Ben je eerder terug, dan kun je herstellen voordat de volgende ronde begint. Ben je niet op tijd binnen, dan lig je eruit. Dit gaat zo door tot de op een na laatste deelnemer de ronde niet binnen 60 minuten weet af te leggen. The last man standing wint de race.

De afstand van 6706 meter is zo berekend, dat wie 24 rondjes loopt, precies 100 mijl in de pocket heeft. Zeer geschikt voor lopers die denken dat ze best zouden kunnen winnen, als iedereen maar niet steeds veel sneller was dan zij. Hier gaat het niet om tempo, maar om pure volharding. De Big Backyard Ultra is een initiatief van Gary Cantrell, beter bekend als Laz, die ook de Barkley Marathons organiseert. Er zijn maar weinig races zo bizar als de Barkley; er zijn zelfs documentaires over gemaakt (aanrader!) en het evenement is, ondanks de groeiende belangstelling, omgeven door mystiek.

Niemand weet namelijk hoe je je kunt inschrijven voor deze monstertocht van vijf ronden door de wildernis van Tennessee.

Ultra-atleet en fysiotherapeut Thomas Dunkerbeck vindt zelfs dat triatleten bij uitstek heel geschikt zijn voor een ultra in de bergen.

Vanuit het mountainbiken rolde hij in 2009 door naar ultralopen. Inmiddels heeft hij zo’n twaalf keer 100 mijl en verder gelopen, in ‘hoe-extremer-hoe-liever’-terrein. Het liefst loopt hij daar waar anderen het alpinisme noemen. “Op het randje, daar ben ik het liefst”, zegt hij. Maar zo extreem hoeft het niet te zijn, vindt hij. Dit is wat hem past, maar zeker niet wat iedereen zou moeten willen, want niet zonder gevaar. “Wie een goede Ironman kan doen, is een ster in het omgaan met tijd. Om drie sporten goed te kunnen beoefenen, moet je efficiënt kunnen trainen. Het lichaam is ook al gewend aan de klappen opvangen tijdens een marathon op asfalt; met de uitstekende rompstabiliteit van het zwemmen ben je dan per definitie al klaar voor de ultra”, vindt hij.

“Een stadsmarathon is een grotere aanslag op je spieren dan een bergtrail van 50 kilometer.”

De opvatting dat trailrunning per definitie een niet-competitieve sport is, deelt niet iedereen – en Dunkerbeck al helemaal niet. “Natuurlijk kijkt een groot deel van de lopers naar de vogeltjes en dat moeten ze vooral doen. Maar voorin de race gaat het wel degelijk om de winst. Dat is in een Ironman niet anders; de massa is blij dat hij meedoet en ook nog het einde haalt, maar de elite is met iets heel anders bezig: strijd. In tegenstelling tot de ultratrail staan de afstanden in de triathlonsport vast en zijn de tijden vergelijkbaar, maar bij beide sporten gaat het om die interne drive; je houdt continu dat tempo vast omdat je het zelf graag wilt. En ver achter die keiharde strijd lopen mensen die gewoon genieten van de beleving op zich, en dat is prima”, vindt de Nijmeegse atleet.

“Het idee dat dit geen wedstrijdsport is, vind ik zeer ergerlijk. Mensen hebben er soms een vooroordeel over omdat ze de sport niet goed kennen of er zelf niet goed in zijn.” Ook Van Reijen doet niet mee ‘voor de lol’. Of althans niet alleen maar voor de lol. “Ik hoef niet te

36

TRANSITION

Skyrunning Om de naam alleen al zou je dit eens willen doen: skyrunning. In Nederland valt deze sport, rennen door de bergen over gebaande en ongebaande paden, onder de klim- en bergsportbond NKBV. De sport kent drie disciplines: sky, ultra en VK (vertical kilometer). Niet alleen de afstand, maar ook de technische moeilijkheidsgraad en het aantal hoogtemeters bepalen in welke categorie een race valt. De routes kunnen lopen over bergpaden, rotsen, moraines of sneeuw. Er mag maximaal 15 procent asfalt in het parcours zitten. Een skyrace is meestal tussen de 20 en 49 kilometer lang, met minimaal 1300 hoogtemeters. Een ultra kent meer dan 50 kilometer (met meer dan 3200 hoogtemeters); afstanden van 80 kilometer met 6000 hoogtemeters zijn heel gewoon in de ultrawereld hè. De VK is een race waarin je probeert zo snel mogelijk 1000 hoogtemeters te overbruggen, een tamelijk explosieve bezigheid. De NKBV organiseert sinds vier jaar het NK Skyrunning. In 2019 vindt het voor de tweede keer plaats in het Zwitserse Tesserette tijdens de Scenic Trail.

nkbv.nl

© UTMB - Frank Oddoux

winnen, maar ik loop zeker niet op mijn dooie akkertje. Genieten zit voor mij niet in rustig om me heen kijken.”

GEWOON LOPEN

Trailrunning kan elke triatleet gewoon gaan doen, volgens Dunkerbeck. “Tot voorbij de Ardennen is het gewoon lopen”, zegt hij laconiek. “Je hebt er niets voor nodig; je moet het gewoon dóen. Techniek is pas nodig op het moment dat het skyrunning wordt over een technisch (lees: met handen en voeten) parcours. Natuurlijk gaat er wel eens iemand door zijn enkel. Maar hoeveel fietsers breken hun sleutelbeen niet?” Het kan dus allemaal tamelijk extreem en ook zelfs heel extreem. De

Tor des Geants is met 330 kilometer en 24.000 hoogtemeters niet eens de langste race ter wereld. De Marathon des Sables, een etappe-race van ruim 250 kilometer door de Sahara, is ook al eens gedaan. Moet het dan nog verder of nog gekker? Het mag. Maar gelukkig hóeft het niet.

De truc is om te kiezen in welke race je goed wilt zijn. Daar zo sterk mogelijk aan de start te staan. En uiteindelijk trots zijn omdat je alles uit jezelf hebt gehaald, vóór jezelf. Of het nou de Schoorlse Duinentrail is of de UTMB: het is absoluut een reden om te proosten op die verjaardag van je sporty tante.

Over de auteur Barbara Kerkhof (1975) is fotograaf en journalist. Ze publiceerde het boek Hardlopen voor Vrouwen (De Arbeiderspers) en is zelf fanatiek hardloopster. Het liefst loopt ze over de Arnhemse bospaadjes en in de zomer in de bergen. Van een ultratrail is het nog niet gekomen, maar hij staat op haar verlanglijst.

37

38

TRANSITION

TIPS, TRICKS EN INFORMATIE WISSELZONE

INSTAGRAM Matthijs Künzel

M

PODCAST Joe Rogan Experience ft Ross Edgly

A

flevering 1200? Komiek Joe Rogan praat altijd!

isschien wel de bekendste en absoluut de opvallendste baard van triathlonland

behoort toe aan de boomlange

Hij heeft al een podcast sinds 2009 en zijn

Noord-Hollander Matthijs

Youtube-kanaal heeft bijna vier miljoen volgers.

Met soms meerdere afleveringen op één dag, een hoop

Künzel. Deze van oorsprong

gevloek en sprongetjes van Wim Hof naar MMA en

baan- en wegatleet is al jarenlang

via roeien en Kipchoge naar weerstandstraining, hij

een bekend gezicht in het

draait er zijn hand niet voor om. Ross Edgly is te gast

triathloncircuit. Künzel komt uit in

in aflevering 1200. De oud-waterpoloprof zwom deze

de 1eDivisie voor Triade uit Zwolle

zomer en herfst rondom Groot Brittannië. Het idee

en is een uitgesproken promotor

alleen al…

van duurzame sportbeleving. In de Run Bike Run Series komt hij dan ook uit voor het team Djopzz

JoeRogan.com

Duurzaamsport. Volg deze man voor epic beard shots en tips voor jouw eigen duurzame sportbeleving.

ÜBERBIKE Specialized S-Works Shiv Disc LimitedEdition

S

lechts 600 stuks waren er te bestellen van het nieuwe paradepaardje van Specialized.

Levering: maart 2019. Speciaal voor triatleten, want niet UCIgoedgekeurd (en daar zijn ze trots op!). Enkele features: super aero, makkelijk in te pakken voor je tritrips naar het buitenland, op veel punten instelbaar, stijf en met ingebouwde dual-sided powermeter in de cranks. Volgend jaar komen er ook andere edities en losse frames op de markt. Ongetwijfeld ook in andere kleuren dan deze Sunset Five-O/Gloss White.

Adviesprijs: €11.999

VERLICHTING Bontrager

Z

ien en gezien worden is niet alleen een modestatement.

Als fietser is het een onderwerp van levensbelang.

Bontrager speelt hierop in met de compacte

dagrijverlichting Flare RT die tot op twee kilometer afstand zichtbaar is en de nachtverlichting Ion Pro RT van 1300 lumen. Zo komen we er wel.

Adviesprijs set voor- en achterlicht: €169.99.

Ook los verkrijgbaar.

@matthijskunzel

40

TRANSITION

OS 2020

Op topniveau sporten kun je niet tot je op je zeventigste met pensioen gaat, dus wat ga je na je topsportcarrière doen?

Om de transitie van de sport naar een maatschappelijke carrière beter te laten verlopen – want dat zwarte gat bestaat wel degelijk - heeft NOC*NSF twee jaar geleden TeamNL@work opgezet. Wanda Schapendonk van NOC*NSF is als Projectleider Duale Carrière verbonden aan TeamNL@work en legt uit wat het programma - dat wordt gesubsidieerd door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport - voor topsporters kan betekenen.

TOKIO CALLING MET WANDA SCHAPENDONK OP DE WEG NA AR TOKIO MOE T ALLES WIJKEN. DE FOCUS LIGT OP DE TRAININGEN EN WEDSTRIJDEN: PRESTATIES, UITSL AGEN, RANGLIJSTEN EN PUNTEN. TOCH IS HE T VOOR EEN SPORTER OOK BEL ANGRIJK OM VERDER TE KIJKEN DAN DE OLYMPISCHE SPELEN. WANT WAT GA JE NA JE SPORTCARRIÈRE DOEN? Tekst Marcia Jansen Beeld Lennaert Ruinen, ITU/Janos Schmidt, Jorik Tilstra

TS Waarom heeft NOC*NSF dit project twee jaar geleden opgezet?

WS “In het verleden is nogal eens gebleken dat een aantal topsporters moeite heeft om na hun sportcarrière hun draai te vinden in het gewone leven. Ze zijn jaren gefocust geweest op hun sport en hebben vaak geen idee wat ze daarna willen doen. NOC*NSF vindt het haar verantwoordelijkheid om die sporters goed op te vangen. Aan de andere kant hopen we dat sporters, doordat we tijdens hun carrière met hen mee denken over de toekomst, met een geruster gevoel langer in de sport kunnen doorgaan. Dat is niet alleen prettig voor de sporter, maar dat levert TeamNL ook weer meer medailles op.”

TS Wat houdt TeamNL@work precies in?

WS “Het meest in het oog springen de praktijkprogramma’s, waarin sporters tijdens en of na hun carrière op verschillende gebieden kennis en werkervaring op kunnen doen, maar het project is veel groter. TeamNL@work omvat alle transities van een sportcarrière naar een maatschappelijke carrière. Sporters die een A-, HP- of Selectiestatus hebben of die dat tot twee jaar geleden hadden, kunnen bij ons een intakegesprek aanvragen en naar aanleiding van dat gesprek gaan we kijken hoe we hen verder kunnen helpen. We hebben dit jaar al meer dan honderd intakegesprekken gehad, dus er is zeker een behoefte.”

TS Wat voor mogelijkheden zijn er voor sporters binnen TeamNL@work?

WS “Er zijn verschillende mogelijkheden, zo bieden we loopbaanbegeleiding, coaching op de werkvloer, groepscoaching, arbeidsmarktoriëntatie, competentieontwikkeling en is er een lifestyle-coach op de Centra voor Topsport en Onderwijs die sporters een goede balans

41

Jetze Plat Paralympisch kampioen Jetze Plat behoorde in 2017 tot de eerste lichting deelnemers aan het praktijkprogramma Sportmarketing en -Media. Hij interesseerde zich al vroeg in zijn sportcarrière voor sportmarketing. “Vooral omdat ik zelf op zoek was

tussen topsport en studie helpt vinden. We zorgen daarnaast ook voor ondersteuning op psychisch en psychosociaal vlak. We hebben in het verleden schrijnende voorbeelden van sporters gezien die na hun carrière – wanneer ze niet meer in de belangstelling staan - in een gat vielen en helaas komen die gevallen nog steeds voor. We willen op deze manier er voor zorgen dat sporters beter op de toekomst zijn voorbereid.”

naar sponsors”, vertelt hij. “Toen ik hoorde over het programma van TeamNL@work, was ik dan ook meteen enthousiast. Ik ben me er terdege van bewust dat mijn sportcarrière een keer ophoudt, maar alles wat ik leer, kan ik nu al voor mijn eigen carrière inzetten. Het meest interessant vond ik de bedrijfsbezoeken. Waarom sponsort Heineken Formule 1 en welke rol speelt social media hierin, het is boeiend om hun drijfveren te horen. Maar ook de contacten met sporters uit andere takken van sport, vond ik een meerwaarde. Elke sport is anders en daar kun je weer van leren. Zelf weet ik nog niet precies wat ik wil doen na mijn sportcarrière. Ik heb een opleiding in de metaaltechniek. Misschien dat ik na wat bijscholingen in die industrie aan de slag kan, daar zoeken ze altijd wel mensen. Maar nog mooier zou een combinatie van sport en techniek zijn, het ontwikkelen van materiaal bijvoorbeeld. Maar voorlopig ligt focus op Tokio, daarna ga ik verder kijken”, aldus de Triatleet van het jaar 2018.

TS Werken jullie met TeamNL@work alleen met sporters die in de nadagen van hun carrière zijn?

WS “Nee, zeker niet. Het begint al met bewustwording in de talentfase. We drukken jonge sporters op het hart om goed onderwijs te volgen en na te denken over wat ze willen doen na hun sportcarrière. Er zit nu eenmaal een houdbaarheidsdatum aan topsport, dus er gaat een moment komen dat het voorbij is. En voor sommigen komt dat moment – bijvoor-

42

TRANSITION

Maaike Caelers

beeld door blessures – nu eenmaal vroeger dan voor anderen. Wees daar op voorbereid.”

Maaike Caelers deed in 2012 mee aan de Olympische Spelen in Londen en maakte in haar carrière naast hoogtepunten ook verschillende dieptepunten mee. De Limburgse weet hoe blessures je zomaar buitenspel kunnen zetten. Dit voorjaar vond ze het dan ook tijd om te onderzoeken wat ze na het sporten wil gaan doen. “Ik doe al sinds mijn negende aan triathlon en weet eigenlijk niet wat het is om een normale baan en een regelmatig leven te hebben. Ik wist ook niet zo goed wat ik wilde gaan doen in de toekomst, dus heb ik via TeamNL@work een loopbaanbegeleidingstraject gedaan en heb ik gesprekken gehad met een sportpsycholoog. Als vervolg daarop heb ik me aangemeld voor het praktijkprogramma Sportmarketing en –Media. Ik was totaal niet kundig op dat gebied en besef nu dat ik daar zelf de afgelopen jaren veel meer mee had kunnen doen. Wat ik leerzaam vond, is dat je ontdekt wie je bent als sporter en welke positie je hebt in de sponsorwereld. Met die wetenschap kun je bedrijven aan je binden en ben je niet afhankelijk van je status en uitkering van NOC*NSF. Ik ben nog steeds aan het aftasten wat ik precies wil gaan doen na mijn sportcarrière, maar dankzij TeamNL@work is het al wel iets duidelijker.”

© ITU/Janos Schmidt

TS Drie (para)triatleten – Maaike Caelers, Margret IJdema en Geert Schipper - volgen op dit moment een praktijkprogramma bij TeamNL@ work. Kun je iets meer vertellen over de verschillende programma’s?

WS “We bieden dit najaar drie praktijkprogramma’s aan: Sportmarketing en –media, Procesbegeleiding en Sprekers. In het eerste programma leer je van alles over sportsponsoring, partnerships en (social) media. De deelnemers krijgen tijdens bezoeken aan onze partners, zoals VWS, Nederlandse Loterij, Rabobank, Persgroep, Toyota en Heineken een uniek kijkje in de keuken. Een mooie bijvangst is dat actieve sporters de kennis die is

43

Meer informatie over TeamNL@work: teamnlatwork.nocnsf.nl/

Geert Schipper Europees kampioen Geert Schipper is alweer zo’n zes jaar triatleet, maar is van origine uitvoerder in de bouw. Of hij ook naar dat beroep terugkeert, weet hij nog niet. “Het zou mooi zijn als ik actief zou kunnen blijven in de sport, misschien als trainer of assistent trainer, maar ik heb geen idee of me dat ook ligt.” Ook voor Schipper ligt de fo-

opgedaan ook al kunnen inzetten tijdens hun carrière. Bijvoorbeeld op social media gebied.

Als iemand veel volgers heeft, is dat niet alleen goed voor de sporter, maar ook goed voor de sport die zo meer bekendheid krijgt. Tijdens het programma Procesbegeleiding leren sporters over processen binnen verenigingen. Ze worden zo opgeleid dat ze bijvoorbeeld kunnen helpen met het vrijwilligersbeleid van een club of met zaken op juridisch gebied. We horen vaak van sporters dat ze graag iets terug willen geven aan de sport en dat kunnen zij op deze manier doen. Tenslotte hebben we nog het programma Sprekers. Sporters worden tijdens hun carrière vaak gevraagd om een lezing te geven voor bijvoorbeeld sponsors of andere bedrijven. In dit programma leren ze hun verhaal goed in te richten op de ontvanger om zo de zaal optimaal aan hun te binden.”

TS Hoe zijn de resultaten tot nu toe?

WS “Deelnemers doen niet alleen kennis en ervaring op via TeamNL@work, maar profiteren ook nog eens van een heel groot netwerk. Soms komen mensen er tijdens een

cus voorlopig op Tokio. “Ik zie mezelf niet direct doorgaan tot Parijs, dus leek het me wel interessant om mijn interesses wat te verbreden en heb ik me ingeschreven voor het praktijkprogramma Sportmarketing- en Media. De cursus heeft zeker mijn ogen geopend. Ik realiseer me nu nog meer hoe belangrijk het is om veel volgers op social media te hebben. Iedere volger, iedere like is geld waard. Ik probeer van die kennis ook nu al te profiteren, maar ik heb er ook moeite mee. Mijn volgers op Facebook en Instagram zijn vooral familie, vrienden en mensen die ik ken via de sport. Maar voor sponsors ben je niet echt interessant als je maar 500 volgers hebt. Je moet constant verfrissend en vernieuwend blijven op social media. Dat zit niet echt in mij en daar heb ik ook geen tijd voor. Het gaat mij om het sporten en niet om alles wat er omheen gebeurt. Ik zou ook meer tijd in mijn stichting, waarmee ik avontuurlijke activiteiten voor mensen met een beperking organiseer, willen stoppen maar iedere keer is er weer die afweging: stop ik mijn tijd daar in, of ga ik trainen? Voorlopig is Tokio het belangrijkste, daar hoop ik mijn sterkste zelf te zijn, dus mijn tijd en energie steek ik nu vooral in mijn trainingen.”

praktijkprogramma achter dat het helemaal niets voor ze is, maar we hebben inmiddels ook een f link aantal sporters geholpen bij het starten van een nieuwe carrière. Mooie voorbeelden zijn dat twee sporters na het praktijkprogramma meteen aan de slag konden op een werkervaringsplek van een van onze TeamNL-partners. Een mooie bijkomstigheid van het praktijkprogramma.”

44

TRANSITION

TIPS, TRICKS EN INFORMATIE WISSELZONE

WINTERSCHOENEN Bontrager

C

omfortabel de winter door met de JFW winterschoenen, zonder schoenovertrek te hoeven gebruiken. Speciaal geschikt bij temperaturen

onder nul, met goed zichtbare kleuren en reflecterende elementen. Ook handig: de ruime pasvorm staat een warme sok toe en het bovendeel is van waterdicht neopreen.

Adviesprijs: €199.99

PRIJSVRAAG

Circular Cycling

I

n Transition #17 stond een prijsvraag bij het artikel over Circular Cycling. De

Upcycle fiets, met custom paint job, is gewonnen door Ida

DRINKSYSTEMEN

Sanders. Zij gaat komend jaar

All4running

als duurzame ambassadeur namens de NTB het land in. Wil jij geholpen worden met jouw duurzame sportbeoefening, het organiseren van je evenement verduurzamen of je vereniging bewuster maken op dit thema, mail ons dan! info@transition.nl

BOEK To Make Riders Faster

E

V

oor wie de paden op gaat om te dwalen, of deelneemt aan een trail, is het zelf

meedragen van water en sportdrank een must. Geen

en zakelijk sprookje, over twee student-

aidstations elke tien tot vijftien

ingenieurs die de fietsindustrie ontwrichtten met

minuten en inspanningen die

hun zelf ontwikkelde fietsenmerk, hun hang naar

pas bij langer dan een uur mee

aerodynamica en de omhelzing van wetenschap bij

gaan tellen vragen om wat

het aantonen van hun gelijk. Op hun fietsen werden

meer voorbereidend denkwerk

de Tour de France, de Olympische Spelen en Ironman

en planning. All4running

Hawaii gewonnen. Tot op de dag van vandaag is hun

biedt drinkoplossingen van

merk de favoriet bij deelnemers aan het WK Ironman,

diverse bekende merken,

zo blijkt elk jaar uit de tellijstjes in Kona. Phil White

variërend van flesjesgordels, tot

en Gerard Vroomen zetten met Cervélo een nieuwe

drinkrugzakken en complete

standaard neer. Dit is hun verhaal.

running vesten tot simpele flipbelts.

ToMakeRidersFaster.com all4running.nl

DOCU De Striid

F

ilmmaker Murk-Jaep van der Schaaf volgde triatleet Jacob Veenstra in aanloop naar en tijdens de Frysman en legde diens mentale en fysieke strijd vast in de Fryslân DOK ‘De Striid’.

De film werd getoond op het Noordelijk Filmfestival. Op YouTube vind je hem terug op het kanaal van Omrop Fryslân. Zonder ondertiteling. Comment van een kijker: “Ik verstond er geen zak van, maar ik heb ademloos gekeken. Heel mooi.”

Beeld Christoph Schmich

46

TRANSITION

Als je op een dag de diagnose kanker krijgt, je lichaam je in de steek laat en een zwaar traject van chemo’s en bestralingen volgt, dan lijkt een triathlon verre van haalbaar. En juist daarom is de Strongerthanever Challenge opgezet. Triathlon als manier om te re-integreren en je fysiek en mentaal sterker te voelen. Sterker dan ooit.

STRONGER THAN EVER Tekst Jeannet Pennings Beeld Lennaert Ruinen

Triathlon heeft voor veel mensen iets mythisch, het summum van sport, alleen weggelegd voor een handvol topatleten. Ex-kankerpatiënt Alexander Strijbos zag triathlon dan ook als dé manier om een statement te maken: ‘Fuck it, ik doe dat gewoon’. In 2014, nog geen half jaar na zijn laatste bestraling, volbracht hij de sprintafstand bij De Mirandabad-triathlon. Het was de opmaat naar de Strongerthanever Challenge die afgelopen jaar voor de derde keer werd gehouden bij De Bosbaan in Amsterdam.

Alexander is de initiatiefnemer en wil (ex-) kankerpatiënten inspireren en motiveren om sport onderdeel te laten zijn van hun herstel. “Voor mij was triathlon de ultieme uitdaging om te bewijzen dat ik sterker zou terugkomen dan ooit, een aanvalsmodus en een manier om een positieve mindset te creëren. Die mindset geneest je niet, maar helpt je wel in het ziekteproces dat je doormaakt. Het helpt de moed erin te houden.

Dat krachtige gevoel wil ik graag met anderen delen.”

In die missie slaagt hij tot nu toe goed. Samen met vriendin Nina Barchukova en Lars Vreugdenhil, organisator van de Amsterdamse Triathlons, zette hij de Strongerthanever Challenge op. 750 meter zwemmen, 20 kilometer fietsen en 5 kilometer lopen, individueel of in estafettevorm. De eerste editie in 2016 telde een kleine dertig deelnemers en dit jaar (29 september 2018) waren dat er al drie keer zoveel. “Dat zijn niet alleen (ex-)kankerpatiënten, maar ook vrienden en familieleden”, vertelt Alexander. “Je bent niet alleen ziek, je omgeving wordt net zo hard getroffen.

De Strongerthanever Challenge is een manier om dat gezamenlijk aan te pakken.”

Een van de partners van de triathlon is het Cancer Care Center dat kankerpatiënten ondersteunt in het hervinden van geestelijke en lichamelijke vitaliteit. Een triathlon is dan een mooi doel. Het traject er naar toe is voor iedereen anders en uiteindelijk gaat het – net als bij iedere andere triatleet – om de persoonlijke uitdaging. Voor de deelnemers aan de Strongerthanever Challenge is de finish halen al een enorme prestatie, wetende dat kort daarvoor een kilo tillen, fietsen zonder buiten adem te raken of twee baantjes borstcrawlen al een hele opgave was. “En dat merk je tijdens het evenement ook bij de mensen langs de kant”, vertelt Alexander. “Het enthousiasme en de bewondering is enorm. Die positieve vibe met dat wat we nu neergezet hebben, daar ben ik wel trots op. Ik hoop dat alle deelnemers weer een inspiratie zijn voor andere mensen die met kanker te maken krijgen. In 2019 is er weer een Strongerthanever Challenge en hopen we nog meer deelnemers te bereiken.”

47

JOERI BORST (31) NON-HODGEKIN

FINISH ALS NIEUWE START In mei 2017 kreeg Joeri Borst

Een racefiets had Joeri al, het zwemmen was de grootste

de diagnose Non-Hodgekin, lymfeklierkanker. “Dan zakt de

uitdaging. “Ook op de dag van de wedstrijd”, vertelt

grond echt onder je voeten weg. Een keiharde confrontatie met

hij. “De spanning was er met name vanwege de lage

hoe snel je lichaam je in de steek kan laten.” Op 29 september

watertemperatuur. Door een verstopt bloedvat werkt mijn

van dit jaar sloot hij een ellendige periode af.

bloedcirculatie vertraagd. Zo’n temperatuurwisseling heeft daardoor nogal lichamelijke impact. Mijn vriendin, voormalig

Samen met zijn vader, zwager en vrienden stond Joeri aan de

wedstrijdzwemster, heeft me tijdens het zwemmen begeleid.

start van de Strongerthanever Challenge. “Een ultiem doel om

Toen ik dat onderdeel had gehad, wist ik dat ik het ging halen.”

me naar mezelf toe te bewijzen”, vertelt hij. “Ik wilde een punt

Samen met zijn vrienden die al eerder binnen waren, vader en

zetten achter dat wat ik heb meegemaakt. En mijn omgeving

zwager liep Joeri de laatste ronde richting de finish. “Die stond

met mij.”

symbool voor een nieuwe start.”

Toen Joeri met de eerste klachten bij de huisarts aanklopte,

Hoe geweldig dat moment ook was, de hele aanloop was voor

werd gedacht aan een longontsteking. Die ging echter niet

Joeri belangrijker dan de wedstrijd zelf. “Het is fijn om ergens

over. Na zes weken onderzoek in het ziekenhuis was hij plots

naar toe te trainen. Het sporten zorgde voor positieve afleiding

kankerpatiënt. Een zware periode volgde met zes chemokuren,

en fysiek herstel. Ik ben me echt sterker gaan voelen dan

een stamceltransplantatie, diagnoses die bijgesteld werden,

voordat ik ziek werd. Hier en daar speelt vermoeidheid een

angst en onzekerheid. Goed nieuws volgde in november 2017

rol, maar ik kan weer normaal functioneren. Daarbij heeft de

toen bleek dat hij schoon was. Via het Cancer Care Center kon

periode van ziekte en genezing mij ook veel gebracht. Je staat

hij praten met lotgenoten, angsten delen en uiteindelijk samen

veel bewuster in het leven, maakt andere keuzes en geniet van

aan de conditie werken. “Mijn doel in eerste instantie was weer

kleine dingen.” Joeri heeft een van zijn drie bedrijven verkocht,

te kunnen fietsen zonder buiten adem te raken. Tot dat de

is verhuisd en inmiddels ook verloofd met zijn vriendin Josine.

triathlon in beeld kwam…”

“Deze periode heeft ons dichter bij elkaar gebracht.”

48

TRANSITION

YVONNE VAL (63) BORSTKANKER

WEER DE BAAS OVER MIJN LIJF Voor Yvonne Val was de

heel geëmotioneerd over de finish. Ik was weer de baas over

Strongerthanever Challenge niet haar eerste en zeker ook

mijn lijf.”

niet haar laatste triathlon. Als ex-kankerpatiënt weet ze als geen ander wat het is als het lichaam niet meewerkt. Maar

En zo volgde het idee om een sprinttriathlon te doen. “Ik heb

inmiddels ook wat het is om fitter te zijn dan ooit.

een stevig doel nodig”, vertelt Yvonne. “Ik ben begonnen met efficiënt leren zwemmen en hardlopen met Evy. Bij de finish

In mei 2010 kreeg Yvonne de diagnose. Een bult bij haar oksel

van mijn eerste triathlon, in juli 2017, voelde ik mij letterlijk

bleek een uitzaaiing van borstkanker. De schrik maakte snel

sterker dan ooit. Het is een manier om mijn grenzen te

plaats voor nuchterheid. “Ik heb zes chemokuren gehad, maar

verleggen.” En dat heeft ze afgelopen jaar met verschillende

probeerde zo veel mogelijk naar mijn werk te gaan. Daar was ik

races in Nederland en Amerika gedaan. Als kers op de taart

geen patiënt, maar gewoon Yvonne. Toen ik mijn haar verloor,

finishte ze de Strongerthanever Challenge in 1u44. “De sfeer en

heb ik één dag een pruik gedragen, maar daar werd ik gek

uitstraling daar waren heel gaaf. Niemand verwacht dat zo’n

van. Ik dacht ‘je kunt kaal zijn en nog steeds mooi’. Dat is mijn

triathlon mogelijk is als je kanker hebt gehad.”

manier om er mee om te gaan.”

Inmiddels is Yvonne lid van triathlonvereniging De Dolfijn en De operatie die in oktober 2010 volgde was borstbesparend,

heeft ze een nieuw doel: zich kwalificeren voor het EK in 2020.

een meevaller. Daarna een maand lang bestraling waarvan op

“Daar moet ik wel flink voor trainen, maar er zit nog rek in en

14 januari 2011 de laatste. Precies vijf jaar later was Yvonne

ik ben benieuwd waar dat toe kan leiden. Gregor Stam coacht

kankervrij en meldde zich aan bij de sportschool. “Ik woog toen

mij om dit doel op een verantwoorde manier te bereiken.”

115 kilo. Mijn dochter in Amerika had inmiddels twee kinderen;

Terugkijkend op haar ziekteperiode, wordt Yvonne blij. “Dat

ik wilde een fitte oma zijn.” Het afvallen lukte en ging snel.

klinkt gek, en het was ook zeker niet makkelijk, maar het heeft

Een extra motivatie om in oktober 2016 mee te doen aan een

me ook ontzettend veel gebracht.”

fietstocht van 60 kilometer nabij Las Vegas. “Daar kwam ik

49

BIJDRAGE AAN HERSTEL Wat begon met een

Na zijn laatste chemo in januari 2015, volgde een

In amper vijf maanden tijd werkte Alexander

vreemde aanhoudende kuch resulteerde voor

maand lang bestraling. “In die periode ben ik mij

toe naar zijn eerste triathlon. Het volbrengen

Alexander Strijbos eind 2013 in de diagnose

al gaan oriënteren. Wat moet ik doen om mijn

daarvan was vooral een opluchting. De emoties

Lymfeklierkanker. Hij werd ziek, heel ziek, maar

triathlondoel te behalen?” Alexander kwam uit

kwamen pas daarna. En die duiken nog

nog voordat zijn behandeling begon, zei hij dat

bij de Stichting Tegenkracht en zette samen met

steeds met vlagen op. “Er zijn nog regelmatig

hij sterker zou terugkeren dan ooit. Een triathlon

zijn fysio de eerste stappen. Trainer Aad Stouten

momenten dat ik besef waar ik vandaan kwam

werd het bewijs.

begeleide hem uiteindelijk naar zijn eerste

en wat ik heb bereikt. Ik weet hoe moeilijk het is

triathlon in mei van dat jaar, De Mirandabad

om balans te vinden tussen lichaam en geest.

“Ik wilde vooral niet bij de pakken neer zitten”,

Sprinttriathlon. ’s Ochtends vroeg lopen, ’s avonds

Je kunt mentaal sterk zijn, terwijl je lichaam je

vertelt Alexander die in triathlon een manier zag

zwemmen, dat was best intensief geeft hij toe.

in de steek laat. Uiteindelijk gaat het erom wat

om dat wat hij meemaakte in iets positiefs om

“Maar tegelijkertijd was het trainen voor mij heel

je daarmee doet. Sporten is voor mij een boost

te zetten. “Niet alleen voor mezelf, maar ook voor

belangrijk. Op een gegeven moment ben je onder

om met mijn lijf bezig te zijn. Bij mijn tweede

mijn omgeving.” Triathlon is volgens hem een

de hoede van het ziekenhuis vandaan. Je bent

triathlon in september 2015 wist ik: ‘dit ga ik met

manier om niet in een vicieuze cirkel te blijven

op jezelf aangewezen, terwijl ik mentaal nog heel

anderen delen’.”

hangen. “Het ziekteproces is al moeilijk genoeg.

erg bezig was met het genezingsproces. Sporten

In het ziekenhuis word je continu geconfronteerd

is dan een manier om bewust en actief met je

met wat deze ziekte met je doet. Sport haalt je

lichaam bezig te zijn. Het draagt bij aan je herstel.”

even uit die realiteit.”

ALEXANDER STRIJBOS (43) LYMFEKLIERKANKER

Als lid van de Nederlandse Triathlon Bond ontvang je zes keer per jaar gratis Transition magazine in de brievenbus.

Geen lid? Geen nood. Ook dan k un je Transition ontvangen.

Je k unt je abonneren via de website van de Nederlandse Triathlon Bond, triathlonbond.nl. Bezoek ook meteen onze website transition.nl voor het laatste nieuws, kalenders en achtergrondartikelen over jouw favoriete sporten.

Korting op uw zorgverzekering via de Nederlandse Triathlon Bond

We hebben afspraken gemaakt over een collectieve zorgverzekering. En daar profiteert u van.

Via de Nederlandse Triathlon Bond krijgt u een aantrekkelijke korting en extra voordeel.

7,5% korting

op uw basisverzekering

10% korting op uw aanvullende verzekering

10% korting

op uw tandartsverzekering

Meer voordeel: • Gratis het pakket Extra Aanvullend Sport bij een aanvullende verzekering • De beste zorgverzekering voor sporters volgens sportzorg.nl • U krijgt beter inzicht in uw zorg met de Zorgverkenner • Uw vergoeding binnen 3 werkdagen uitbetaald als u uw zorgkosten declareert via Mijn Zilveren Kruis of de app

Bereken uw premie.

Ga naar zk.nl/ntb

52

TRANSITION

Triatleet in Tinseltown Tekst Marcia Jansen Beeld Sean Jefferson/TOWER 26

53

DERK DE KORVER IS AL DRIE JA AR OP RIJ DE SNELSTE NEDERL ANDER OP HAWAII, MA AR EEN TRIATHLON IN NEDERL AND HEEF T HIJ NOG NOOIT GEDA AN. DE UIT WEERT AFKOMSTIGE TRIATLEET WERK T BIJ GOOGLE, WOONT IN CALIFORNIË EN VINDT ZICHZELF TEGENWOORDIG EEN ECHTE ‘POWDER PUFF’.

54

TRANSITION

H

et interview met Derk vindt plaats tussen de Ironman Hawaii, waar hij meer van had verwacht, en de Ironman Arizona waar hij zijn seizoen op een mooie manier hoopt af te sluiten. “Na Hawaii heb ik me meteen ingeschreven voor Arizona”, vertelt de 35-jarige inwoner van LA die dit jaar de agegroup-only Santa Rosa Ironman op zijn naam schreef. “De overall titel bij de agegroupers was het doel op Hawaii. Ik had zo hard getraind en als het er dan niet uitkomt, is dat heel teleurstellend. Dus hopelijk kan ik iets rechtzetten in Arizona en plaats ik me meteen voor Hawaii volgend jaar. In januari verwachten mijn vrouw en ik ons eerste kind, dus kan ik het in die periode iets rustiger aan doen en me in de tweede helft van het seizoen voorbereiden op het WK Ironman.”

“TJA, EEN MARATHON LOPEN KAN IEDEREEN WEL, ZEI EEN COLLEGA, MET DAAROPVOLGEND ‘IK DOE IRONMANS’.

DAT VIEL NIET ZO HEEL GOED BIJ MIJ. COMPETITIEF ALS IK BEN, SCHREEF IK ME IN EEN OPWELLING, ZONDER ENIG IDEE WAT HET NOU PRECIES INHIELD, IN VOOR DE IRONMAN ZÜRICH.”

BIER EN SIGARET TEN

De Korver bracht een deel van zijn jeugd door in Brazilië, België en Duitsland en woonde tussen zijn veertiende en achttiende in het Noord-Limburgse Weert. Na de middelbare school studeerde hij zes jaar in Tilburg, waar hij (bestuurs)lid was van studentencorps Sint Olof.

Medestudenten van toen, zullen de triatleet van nu bijna niet meer herkennen. Derk hield wel van een biertje en uitgaan, hij rookte en woog met zijn 83 kilo bijna zestien kilo meer dan nu. “Ik heb geen echte sportachtergrond. Ik heb nog een aantal jaar golf gespeeld, maar toen ik ging studeren viel dat uit de smaak en bier in de smaak”, lacht hij.

Toen hij na zijn studie naar Antwerpen verhuisde om daar te wonen en te werken, leek het hem wel een goed idee om wat gewicht te verliezen.

Hij werd lid van de sportschool en begon een beetje hard te lopen. “Mijn vader en mijn oudere broer waren ondertussen aan het trainen voor de Utrechtse Singelloop, maar mijn vader werd verkouden en zodoende ben ik meegegaan. Ik was totaal niet voorbereid en had nog nooit tien kilometer gelopen, maar ik was sneller dan mijn broer en had met die weinige training toch een aardige tijd gelopen.

55

MARATHON MA AK T GEEN INDRUK

Het smaakte naar meer. Meer hardloopwedstrijdjes volgden, maar Derk bleef veel uitgaan, roken en drinken. “Ik heb van mijn 16e tot en met mijn 29e gerookt”, bekent hij. “Ik wist wel dat het niet gezond was, maar ik was er van overtuigd dat het op mij geen effect had. Andere mensen hebben daar misschien last van, maar mij doet het niks, zo dacht ik. Ik liep als roker in 2012 de marathon van Rotterdam in 3.15, maar dook datzelfde jaar in Dublin, toen ik inmiddels was gestopt met roken, in 2.59 onder de drie uur. Dat was wel een eyeopener.”

De Korver was inmiddels verhuisd naar Dublin om daar voor Google te werken en toen hij op kantoor trots vertelde over zijn ‘sub3-marathon’ kreeg hij niet de reactie die hij verwachtte. “Tja, een marathon lopen kan iedereen wel, zei een collega, met daaropvolgend ‘ik doe Ironmans’.

Dat viel niet zo heel goed bij mij. Competitief als ik ben, schreef ik me in een opwelling, zonder enig idee wat het nou precies inhield, in voor de Ironman Zürich. Ik had geen racefiets, kon niet zwemmen en had tien maanden om me voor te bereiden.”

56

TRANSITION

Een andere collega, die zelf op hoog niveau had gefietst, raadde hem aan een coach in de arm te nemen. “Mijn coach was ook in training voor een Ironman, ik heb veel met hem getraind en zo zeg maar de kneepjes van het vak geleerd. Ik deed een sprinttriathlon, een olympische afstand en een halve op Mallorca en kwam zo redelijk voorbereid aan de start van mijn eerste Ironman. Het was een heel bijzondere race: mijn familie en studievrienden waren naar Zwitserland gekomen om me aan te moedigen, er heerste een hittegolf en er werd gezwommen zonder wetsuit, wat natuurlijk niet in mijn voordeel was.”

ROAD TO KONA

Tot overmaat van ramp kwam hij ook nog eens ten val bij een aid station.

“Een kerel voor me kneep plotseling in de remmen. Ik moest verder met een geschaafd gezicht, maar het ergste was dat mijn achterderailleur haperde en ik met nog twee beklimmingen te gaan, niet meer mijn lichte versnellingen kon gebruiken. De marathon liep ik in 3.30 uur en ik finishte in 10.23 uur. Geen slecht begin, vond ik zelf en ook mijn coach was enthousiast. Als je met tien maanden voorbereiding zo’n tijd neer kan zetten, maak je kans op Kona, vertelde hij me. Ik wist

57

niet wat Kona was, maar besloot het te onderzoeken en zo belandde ik op de Road to Kona en werd ik een van de velen atleten die er alles aan doen om zich te kwalificeren.”

Trainen voor een Ironman werd ineens een stuk eenvoudiger toen Derk in 2014 een baan aangeboden kreeg op het hoofdkantoor van Google in Amerika. Van het druilerige Dublin verhuisde hij met zijn vriendin – tegenwoordig zijn vrouw - naar Mountain View in the San Francisco Bay Area. “Wat opviel was dat sport hier veel meer leeft. Het wemelt er van de triathlonverenigingen en mensen die een actieve lifestyle hebben.

Het weer helpt natuurlijk ook ontzettend mee. In Dublin trainde ik in weer en wind, maar als ik nu weer eens terugben in Nederland stap ik echt niet op de fiets als het koud is en regent. Ik ben tegenwoordig een echte powder puff – een watje – zoals ze dat hier noemen.”

In 2014 miste hij op een haar na het Hawaii-slot in de Ironman-races in Louisville en Arizona. Dus besloot hij het in 2015 tactisch aan te pakken en schreef zich in voor de Ironman in Los Cabos, die tegenwoordig niet meer wordt georganiseerd, maar die destijds tegelijk

“IK HEB VAN MATT GELEERD OM NIET MEER IEDERE TRAINING ALS EEN RACE TE BESCHOUWEN. MATT HAMERT OP HET FEIT DAT IK ALLEEN IN DE KEY WORKOUTS ECHT HARD KAN GAAN, DIE MOETEN PERFECT UITGEVOERD WORDEN. DE OVERIGE TRAININGEN ZIJN ACTIEF HERSTEL OF SIMPELWEG EEN MANIER OM IN VORM TE BLIJVEN.”

58

TRANSITION

“ZIJN HARDLOOPTRAININGEN DOET HIJ LANGS HET STRAND, VAN DE SANTA MONICA PIER RICHTING VENICE BEACH, WAAR HIJ UREN KAN HARDLOPEN EN ZIJN LANGE FIETSTRAININGEN VOEREN HEM OVER DE OLD PACIFIC HIGHWAY, TIEN MINUTEN VAN ZIJN HUIS, LANGS DE KUST NAAR MALIBU, OF LANDINWAARTS DE BERGEN IN.”

plaatsvond met het wereldkampioenschap op Hawaii. Hij finishte als zesde overall en als eerste agegroup-atleet en het felbegeerde ticket voor Hawaii was binnen.

BESTE NEDERL ANDER

De Korver werd ingelijfd door Team Timex, veranderde van coach en focuste zich in 2016 op Kona. “Het was een heel bijzondere ervaring, de kers op de taart”, blikt hij terug op zijn debuut. “Mijn familie was er om te supporteren en ik had geen tijd in gedachten, ik wilde gewoon finishen. Ik had zo hard gewerkt om me te kwalificeren, was zoveel uur van huis weggeweest om te trainen en realiseerde me dat dat niet was gelukt zonder de steun van een lieve, begrijpende vriendin. Tijdens de marathon had ik een ring bij me en direct na de finish – ik finishte in 9.30 uur – heb ik haar ten huwelijk gevraagd.”

De Korver was in 2016 de beste Nederlander op Hawaii en herhaalde dat kunststukje in 2017 toen hij in 8.51 uur als 59e overall eindigde.

Ook dit jaar was de 35-jarige triatleet weer de beste Nederlander op Hawaii. “Ik woon dan niet in Nederland, maar ik ben er best trots op dat ik voor het derde jaar op rij de snelste Nederlander ben. Maar tevreden was ik dus niet. Ik had zelf gehoopt dat ik de stijgende lijn van de afgelopen twee jaar vast had kunnen houden. Ik had gewoon geen superdag, zoals ik dat wel had in Santa Rosa eerder dit jaar. Ik trapte tijdens het fietsen zo’n 50 watt minder. Verder had ik een beetje pech tijdens het zwemmen toen na 100 meter mijn zwembril van mijn hoofd werd geslagen en ik die niet meer terug kon vinden. Alleen met mijn marathon van 3.02 was ik tevreden. Ik kwam als honderdste van de fiets en wist nog op te rukken naar de 19e plek overall bij de agegroupers.”

Sinds 2016 wordt De Korver begeleid door Matt Dixon, die ook Sarah Piampiano, Sam Appelton, Laura Siddal en Kevin Collington onder zijn hoede heeft en die in het verleden met Meredith Kessler en Tim Reid heeft gewerkt. Onder zijn begeleiding maakte hij weer een stap in zijn ontwikkeling. “Ik had het gevoel dat ik nog ruimte had om te verbeteren en tot dan toe werd ik online gecoacht, maar voor mij werkt het beter als mijn coach me ook echt ziet tijdens trainingen. Matt kan me afremmen als dat nodig is, maar ziet ook wanneer ik me aanstel en kan me dan een extra zetje geven. Op die manier ontdek je nieuwe limieten en dat brengt mijn trainingen naar een nieuw niveau.”

LOS ANGELES

Als een van de weinige agegroupers maakt hij deel uit van de elite squad van Dixon en traint hij samen met professionals. “Alleen al door met hen samen te trainen, leer ik al zo veel. Verder ben ik niet zo heel anders of meer gaan trainen, het is meer dat ik trainingen nu anders benader. Ik heb van Matt geleerd om niet meer iedere training als een race te beschouwen. Matt hamert op het feit dat ik alleen in de key workouts echt hard kan gaan, die moeten perfect uitgevoerd worden.

De overige trainingen zijn actief herstel of simpelweg een manier om in vorm te blijven. Verder past hij de trainingen aan op mijn leven, met mijn baan die best veeleisend is. Hij zorgt voor een goede balans.”

Sinds augustus van dit jaar werkt de salesmanager voor Google in Los Angeles. Het kantoor is op loopafstand van Venice Beach, heeft een eigen klimmuur, basketbal- en volleybalveld, yogastudio en een gym die 24 uur per dag geopend is. En Google-medewerkers kunnen in de middagpauze en na werktijd gratis gebruik maken van surfboards en beachcruisers van het bedrijf. “Ik werk vijf dagen in de week, acht uur per dag. Maar het mooie aan sales is, dat het gaat om resultaten. Als je je targets maar haalt, en die haal ik normaal gezien wel, dan laten ze je redelijk vrij. Zo kan ik thuis werken, of in de pauze gaan hardlopen of zwemmen, en in Mountain View was er zelfs een zwembad op de campus.”

59

Maar net als iedereen die een fulltime baan met het trainen voor de lange afstand combineert, ontkomt ook hij niet aan vroege ochtendsessies op de trainer. “Maar in principe is het redelijk goed te combineren.

Al denk ik er ook wel eens stiekem aan om professional te worden. Ik ben 35, maar doe pas vijf jaar aan triathlon en weet dat ik nog ruimte heb om te groeien. Alleen nu, met een baby op komst, is niet het meest geschikte moment. Ik zie het om me heen dat veel professionals moeite hebben om rond te komen. Wel heb ik de mogelijkheid bij Google om parttime te gaan werken, dat zou misschien wel een optie kunnen zijn.”

EK IN WEERT

Tot die tijd probeert hij zo efficiënt mogelijk met zijn tijd om te gaan.

Naast een fulltime werkweek, traint hij gemiddeld zo’n zeventien uur. De Korver zwemt vier keer per week bij TOWER 26 in Santa Monica – in het openlucht zwembad of de oceaan – onder leiding van zwemtrainer Gerry Rodriques. Zijn hardlooptrainingen doet hij langs het strand, van de Santa Monica Pier richting Venice Beach, waar hij

uren kan hardlopen en zijn lange fietstrainingen voeren hem over de Old Pacific Highway, tien minuten van zijn huis, langs de kust naar Malibu, of landinwaarts de bergen in.

Een triathlon in Nederland heeft hij in de afgelopen vijf jaar nog nooit gedaan. “Het is er nog niet van gekomen. Ik had eigenlijk de Ironman Maastricht in 2019 willen doen, maar helaas gaat die volgend jaar niet door.” Dat het Europees kampioenschap over de olympische afstand volgend jaar in Weert is, wist hij niet. Wanneer is dat? We zijn namelijk in het voorjaar een maand in Nederland. De kortere afstanden liggen me niet zo heel goed, ik ben meer een locomotief, maar ik ken niet zo heel veel Nederlandse atleten, dus het lijkt me heel leuk om een keer een wedstrijd in Nederland te doen. Ik ga eens kijken of het in de planning past, maar pin me er nog niet op vast.”

60

TRANSITION

Heb jij afgelopen zomer nauwgezet naar je wedstrijd(en) toegewerkt? Grote kans dat je de wintermaanden je trainingsarbeid op een iets lager pitje zet.

Maar hoe voorkom je dat je in deze periode veel zwaarder wordt? Transition helpt je om fit de winter door te komen en zet een aantal tips op een rijtje.

VOEDING

Tekst Miriam van Reijen

E

erst even dit: de boog kan niet altijd gespannen staan. Heb jij je maandenlang alle zoetigheid, vette snacks en elk glaasje wijn ontzegd? Dan kan het fijn zijn om off-season de teugels iets te laten vieren. Je geeft je zelfdiscipline hiermee ook de welverdiende rust. Door een periode wat minder de focus op sport te leggen sta je straks weer vol goede moed en gemotiveerd aan het begin van een nieuw seizoen.

GENIET, MET MATE

Maar een paar weken tot maanden jezelf geen trainings- en eetregels opleggen wil niet zeggen dat je jezelf mateloos te buiten moet gaan aan al wat lekker is. Een wijntje, een stuk taart of een zak chips doen niemand kwaad.

Maar voorkom dat je in deze periode à la Jan Ullrich ineens 15 kilo zwaarder wordt. Hoe meer gewicht erbij komt, hoe meer fratsen je in het voorjaar uit moet halen om weer op je wedstrijdgewicht te raken. Een goede vuistregel: kom niet meer dan 10% van je gewicht bij.

EEN KLEIN REKENSOMMETJE A AN DE HAND VAN EEN VOORBEELD:

“HOE MEER GEWICHT ERBIJ KOMT, HOE MEER FRATSEN JE IN HET VOORJAAR UIT MOET HALEN OM WEER OP JE WEDSTRIJDGEWICHT TE RAKEN. EEN GOEDE VUISTREGEL: KOM NIET MEER DAN 10% VAN JE GEWICHT BIJ.”

Stel je bereidde je dit jaar voor op een halve triatlon in het najaar. Daar trainde je zo’n 12 uur per week voor, bestaande uit 2 uur zwemmen, 6 uur fietsen en 4 uur lopen. Grof geschat (uitgaande van een man van 80 kg) heb je voor deze trainingen zo’n 8.000 tot 10.000 kcal per week extra nodig boven op je normale energieverbruik van ±2500 kcal per dag. Train je off-season nog maar de helft van deze uren dan zal je dus ook zo’n 5.000 kcal per week minder moeten eten om op gewicht te blijven. Je kunt dit oplossen door 1) kleine aanpassingen in je voeding te maken of 2) alternatieve manieren te vinden om wat meer te bewegen. Wij geven je 3 tips voor meer beweging en 3 tips voor andere voeding.

61

LUISTEREN NA AR JE LICHA AM – HONGER, TREK EN VERZ ADIGING

BEWEEG

EET IETS

EEN BEETJE

MINDER

MEER Het off-season is ideaal om wat meer aan krachttraining te doen. Krachttraining levert je winst op alle vlakken: het kan blessures voorkomen, het maakt je sterker voor het komende seizoen, het kan helpen tegen winterblues en – voor je gewicht niet onbelangrijk – het verhoogt je spiermassa. Spieren verbruiken meer energie, ook in rust, dan vetmassa. Het is namelijk actief weefsel dat zichzelf steeds aan het repareren en vervangen is. Voor elke kilogram spiermassa die jij wint verbruik je per dag zo’n 15 kcal meer. Dat lijkt niet veel. Maar stel dat je deze winter 2 kg extra spiermassa wint. Dan kun je over drie maanden zo’n 10.000 extra kcal verbranden. Nog wel even opletten: het kan zijn dat je van krachttraining iets zwaarder wordt. Meet je lichaam liever als je progressie wilt zien. Je zult merken dat je wel slanker wordt.

Om je hoofd en lijf weer fris te krijgen kan het geen kwaad in de winter wat andere sporten op te pakken. Ideaal voor de winter zijn alle vormen van yoga, schaatsen, langlaufen of traillopen. Extra voordeel als newbie in deze sporten: je lijf is nog niet zo efficiënt in het uitvoeren van al deze nieuwe bewegingen wat je extra energieverbruik oplevert.

Bewegen hoeft niet altijd te gaan om bloed, zweet en tranen. Ook minder intensieve vormen van bewegen zorgen dat jij fit blijft. Het verwaarloosde huishouden bijwerken (want: je moest trainen), de overwoekerde tuin aanpakken of eindelijk de slaapkamer verven zijn activiteiten waarbij je heel wat boterhammen verbrandt.

In het off-season lijken we als triatleten bijna op gewone mensen. We hebben ineens geen drie borden pasta of huizenhoge stapels boterhammen meer nodig. Als je wat minder sport heeft je lichaam baat bij iets minder koolhydraten en iets meer eiwitten en vetten. Grote voordeel van deze kleine verschuiving: vet en eiwit vult. Dus heb je niet zo snel in de gaten dat je wat minder eet. Vervang je jouw vier boterhammen met kaas ’s middags voor een kom (250 ml) magere kwark met 4 eetlepels muesli dan verdubbel je jouw inname van eiwit maar halveer je het aantal koolhydraten én kilocalorieën.

Ook tussendoortjes kunnen tijdens het off season een facelift gebruiken.

Vervang mueslirepen, vruchtensap of gedroogd fruit deze maanden voor Griekse yoghurt, een handje nootjes of een appel met een eetlepel amandelboter. Deze tussendoortjes leveren je gezonde vetten, meer eiwit en minder koolhydraten.

Probeer eens bonenpasta. Pasta blijft sportersvoer nummer één: makkelijk verteerbaar, vetarm en veel koolhydraten. In de winterperiode kan het lastig zijn om je vertrouwde bord pasta te halveren of te laten staan. Met nieuwe voedingsinnovaties is dat niet nodig.

In de supermarkt heb je tegenwoordig gedroogde en verse pasta’s op basis van peulvruchten. Zo bestaat er kikkererwtenpasta, pasta van rode linzen en doperwtenpasta. Een portie kikkererwtenpasta van 100 gram levert je 1.5 keer zoveel eiwit en energie als eenzelfde portie witte pasta, drie keer zoveel vezels en maar de helft van het aantal koolhydraten.

Op gewicht blijven is in theorie heel eenvoudig.

Je moet simpelweg luisteren naar je lichaam.

Train je de helft van wat je een paar weken geleden deed: dan neemt ook je energieverbruik, en daarmee je trek af. Maar dan is het wel zaak dat je de signalen van je lijf oppikt én ernaar luistert. De voedingskeuzes die we

TIP Kijk op

www.transition.nl voor twee recepten

die prima passen bij jouw aangepaste eetpatroon in het off-season.

maken, het tijdstip waarop we eten en de hoeveelheid die we opscheppen is vaker gebaseerd op gewoontes dan op onze daadwerkelijke behoefte. Het vraagt wat aanpassingsvermogen om op andere tijdstippen te gaan eten of je porties iets te verkleinen. Probeer het als experiment maar eens een dag: laat je vaste patroon los en eet pas wanneer je trek krijgt.

Neem niet van tevoren voor hoeveel je opeet maar probeer te ‘voelen’ wanneer het genoeg is: ook als je brood nog niet op is of je bord nog niet leeg. Let op: vermoeidheid, dorst en verveling worden nog wel eens ervaren als ‘trek’. Wil je checken of het daadwerkelijk om een gebrek aan energie gaat? Drink een glas water en maak een ommetje van 15 minuten (of houd je met iets anders bezig gedurende 15 minuten). Nog steeds trek? Dan kun je ervan uitgaan dat het daadwerkelijk goed is om iets te eten.

Over de auteur Miriam van Reijen (1983) studeerde Ontwikkelingseconomie in Wageningen en bewegingswetenschappen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Na haar studie verlegde ze haar focus naar de atletiek (marathon, PR 2h41) en duathlon met als beste prestaties een gouden medaille bij het NK duathlon (2017) en een zilveren plak op het WK duathlon (2017). Naast het trainen heeft van Reijen haar eigen bedrijf, waarmee ze presentaties verzorgt over voeding, hardlopen en training en schreef ze het Hardloperskookboek (deel 1 2013, deel 2 2016).

Echter, het doen van onderzoek bleef aan haar trekken en in 2013 keerde ze terug naar de VU om te promoveren. Miriam woont, traint en werkt in Amsterdam.

62

TRANSITION

Tekst Marcia Jansen Beeld Allard van Lingen en Jantiene Hannesen

WINTERTRAINING

SNEEUW WANDELEN IN DE ALPEN HEB JE DEZE WINTER ZIN OM EENS IETS ANDERS TE DOEN DAN ZWEMMEN, FIETSEN EN HARDLOPEN? KIES DAN IN PL A ATS VAN HET GEIJK TE TRAININGSK AMP OP MALLORCA VOOR EEN WEEKJE SNEEUWWANDELEN IN DE ALPEN. DAT IS NIET ALLEEN GOED VOOR JE CONDITIE, MA AR OOK NOG EENS EEN ONVERGETELIJKE BELEVENIS. Klinkt sneeuwwandelen je een beetje suf in de oren? Jantiene Hanessen had precies hetzelfde. Totdat ze vier jaar geleden voor het eerst de sneeuwschoenen aantrok en op pad ging. Jantiene, een avontuurlijke duursporter die ook geregeld aan triathlons meedoet, was meteen enthousiast. “In de zomer ben ik hier altijd in mijn element.” Met hier bedoelt ze: in de bergen en specifieker, in de Alpen. “Ik hou van wielrennen, mountainbiken, wandelen en trailrunnen in de bergen, maar skiën in de winter vond ik minder leuk en ik was ook altijd bang voor blessures”, vertelt Jantiene, die in november 2016 naar een klein dorpje op 1400 meter hoogte in de Franse Alpen verhuisde. “Inmiddels heb ik ook andere wintersporten ontdekt, maar sneeuwwandelen vind ik helemaal geweldig. Mijn eerste rondje op mijn sneeuwschoenen liep ik hier rond de skipiste en dat vond ik al helemaal gaaf. Het was absoluut niet suf, maar een serieuze workout in een prachtige omgeving.”

150 WEKEN IN DE SNEEUW

In haar euforie schreef ze een blog over haar eerste sneeuwwandelervaringen, dat werd gelezen door International Mountain Leader Allard van Lingen. Allard zocht contact met Jantiene en sindsdien delen ze niet alleen een passie voor sneeuwwandelen, maar organiseren ze ook samen reizen en wonen ze sinds kort zelfs parttime samen in de bossen van het Gelderse Groesbeek.

Allard is al langer enthousiast over het sneeuwwandelen. Hij volgde sinds 2003 verschillende sneeuwcursussen waarin hij alles leerde over navigeren in de bergen, lawines en EHBO in de sneeuw. “Alles wat met sneeuw te maken heeft, vind ik fascinerend. Ik heb voor mijn werk al zo’n 150 weken in de sneeuw doorgebracht en geen dag is hetzelfde. Als je geluk hebt zie je sneeuwhazen en gemzen wegschieten en steenarenden overvliegen. En dan is er nog de stilte op de berg, want sneeuw dempt al het geluid. Dat moet je echt ervaren.” Anders dan de skiënde Nederlander op de drukke sneeuwpistes gewend is, zoekt de sneeuwwandelaar de rust op. En de stilte.

Wat Allard – die een eigen reisorganisatie heeft - opviel als hij na een paar weken sneeuwwandelen in de bergen terugkwam in Nederland, was zijn conditie. “Ik ging zo allemachtig fit het voorjaar in en vertelde een vriend van me, een triatleet die lid is van Cerberus in Nijmegen, dat sneeuwwandelen een perfecte basis is voor je sportseizoen. Dat moest alleen nog meer bekend worden bij duursporters”, vervolgt Allard, die inmiddels door Jantiene is aangestoken met het triathlonvirus en afgelopen zomer samen haar over de finish kwam bij de Embrunman in de Franse Alpen.

Jantiene en Allard legden de basis voor deze loodzware triathlon in de sneeuw. Jantiene: “Sneeuwwandelen is een totale body workout, je loopt met wandelstokken dus naast je beenspieren, train je ook je armen en je core.” “Sneeuwwandelen is bovendien minder belastend voor je pezen, spieren en gewrichten dan hardlopen omdat de sneeuw voor minder schokbelasting zorgt”, vult Allard aan. “De impact is veel minder groot. Ik zelf heb twee nieuwe kruisbanden in mijn knieën, maar in de sneeuw heb ik nergens last van.”

63

64

TRANSITION

lezersaanbod Lezers van Transition kunnen op twee reizen van Bergwandelen. com korting krijgen. Je profiteert van een vroegboekactie als je boekt tot 5 december 2018. Je betaalt geen huur voor de sneeuwschoenen en stokken (normaal ₏40). De korting geldt voor de achtdaagse sneeuwwandeltrekking in de Beaufortain (een vergeten stukje Franse Alpen aan de zuidwestkant van de Mont Blanc) op 16 februari en de achtdaagse sneeuwwandeltrektocht in het Rätikonmassief in de Centraal-Oostelijke Alpen van Zwitserland op 9 maart. Het gebruik van een ABS-Airbag-rugzak van 55 liter is bij de prijs inbegrepen.

Gebruik bij het boeken de code BW2019TRI. Kijk voor alle informatie over deze reizen op Bergwandelen.com

65

PERFECTE RUSTIGE DUURTRAINING

Sneeuwwandelen kan behoorlijk zwaar zijn. “Hoe zwaar het is, hangt helemaal van de sneeuwconditie af”, vervolgt Allard. “Als de sneeuw diep is of nat, moet je harder werken. Als er flink wat sneeuw is, moet je toch je knieën iedere keer 40 tot 45 centimeter optillen. Met een rugzak van tien kilo op je rug, is dat meteen een soort krachttraining. Bovendien maak je veel hoogtemeters en loop je soms boven de boomgrens, dus kost het meer moeite om voldoende zuurstof binnen te krijgen en wordt je hart- en longsysteem extra getraind. Meestal lopen we zo’n zes tot acht uur per dag in hartslagzones één en twee, een perfecte rustige duurtraining dus. Je kunt echt een fundament leggen voor de rest van het seizoen. Ook leer je je energie te verdelen tijdens zo’n dag wandelen. Vaak beginnen mensen heel enthousiast aan een tocht, maar zakken ze later op de dag in. Langzaam beginnen is verstandig.

Het is mooi om te zien hoe mensen daar mee aan het stoeien zijn.”

Als het een beetje meezit, hoeven sporters niet meteen een compleet nieuwe uitrusting aan te schaffen als ze gaan sneeuwwandelen; de basisuitrusting hebben ze vaak al in huis. Wat je nodig hebt zijn stevige bergwandelschoenen, een wind- en waterproof jack, een broek die waterbestendig is – geen skibroek want dat is te warm – verschillende base layers, goede sokken, een zonnebril en een muts.

WA ANZINNIG AVONTUUR

In de meeste wintersportplaatsen kun je tegenwoordig sneeuwschoenen – traditioneel gemaakt van loofhout, maar tegenwoordig van aluminium of kunststof – en stokken huren en op de bewegwijzerde langlauftrials lopen. Maar als je een ultieme sneeuwwandelervaring wilt hebben, ga je met een gids op pad. Allard en Jantiene organiseren sneeuwwandelreizen in Frankrijk, Oostenrijk, Italië, Zwitserland, Noorwegen en zelfs Marokko. “Het is een waanzinnig avontuur”, vertelt Jantiene hierover. “We trekken van hut naar hut – meestal zijn we zo’n zes tot acht uur onderweg - en alles wat je nodig hebt, zit in je rugzak. Op een enkele toerskiër na, kom je vrijwel niemand anders tegen - glij je op je billen van berghellingen af en zie je de mooiste vergezichten. ’s Avonds slaap je in onbemande berghutten, maak je een vuurtje, smelt je wat sneeuw en kook je je eigen eten. Het is niet luxe, maar een ongelooflijke ervaring. De winter was nooit mijn lievelingsseizoen, maar nu kijk ik er altijd weer naar uit.”

TRANSITION

Stein, EK 1992 Beeld: Foto Foak (uit historisch archief NTB)

66

UIT IS DE PRET, KL A AR IS HET JA AR. WINTERSL A AP, WINTERPRET, WINTERVET. UITBUIKEN EN OPNIEUW BEGINNEN. TOT DE VOLGENDE!

SEBASTIAN KIENLE Professioneel triatleet Wereldkampioen Ironman

POLAR VANTAGE V PRO MULTISPORTHORLOGE

WINNERS ARE MADE OF BLOOD, SWEAT & DATA POLAR VANTAGE M MULTISPORTHORLOGE

Train slimmer en ontdek de winnaar in jezelf met Polar Vantage V, een premium multisporthorloge met de nieuwste geavanceerde Polar Precision Prime optische hartslagmetingtechnologie en Training Load & Recovery Pro. Polar Vantage M, een allround GPS multisporthorloge, is een unieke combinatie van een compact en lichtgewicht design, Polar Precision Prime hartslagmeting en uitgebreide trainingsfuncties. polar.com/vantage

@PolarBenelux

youtube.com/polar

# B L O O D S W E ATA N D D ATA

WINTERTRIATLON WEISSENSEE 2019 Ook dit jaar zal de AEW, de organisatie achter de Alternatieve Elfstedentocht, weer een winter triatlon organiseren op de Weissensee. Op zondag 27 januari mogen de atleten om 10.30 uur van start om 5 kilometer hard te lopen op sneeuw, 12 kilometer te schaatsen op natuurijs om vervolgens 8 kilometer over de loipes (skating of klassiek) af te leggen.

De wedstrijd is open voor iedereen die zich wil meten met anderen tijdens een winter triatlon. De categorieĂŤn zijn solo dames, solo heren en teams van drie.

De prijzen worden verdeeld over de beste drie dames, heren en mixed teams.

Inschrijven kan op

www.wintertriathlon-weissensee.com waar ook meer informatie te vinden is.

:LQWHUWULDWKORQ

:HLVVHQVHH