‘Rijden zit gewoon in mijn bloed’

aar blauwzwarte nagellak kleurt vandaag perfect bij de inrichting van haar cabine. In de gezellig ingerichte ‘huiskamer’ van Wilma van de Werken voeren zwarte en kobaltblauwe lederen bekleding de boventoon. Pronkstuk van de Scania­cabine is de slaapruimte waarbij de kobaltblauw lederen bekleding tot aan het plafond is afgewerkt. In één oogopslag is te zien dat Wilma van de Werken superzuinig is op haar ‘huisje’, zoals ze haar cabine zelf noemt waarin ze door heel Europa rijdt. Iedereen mag haar truckcabine van binnen bewonderen, onder één voorwaarde: de schoenen gaan uit. Haar eigen roze laarsjes met stalen neuzen (“speciaal voor mij gemaakte veiligheidsschoenen”) staan keurig op de instap als Van de Werken achter het stuur zit. Zoals menig vrachtwagenchauffeur betaamt, rijdt ook de 47­jarige chauffeuse altijd op haar sokken.

Wilma van de Werken is één van de weinige vrouwelijke vrachtwagenchauffeurs die zich heeft gespecialiseerd in uitzonderlijk vervoer.

“Hoe gekker de vracht, hoe spannender”, zegt de vrouw bij wie chauffeursbloed door de aderen stroomt.

tekst: Natasja Weber beeld: Gerlinde Schrijver

Wilma van de Werken uit het Gelderse Zuilichem is een opvallende verschijning in de transportwereld. Niet alleen haar truck ziet er altijd van binnen en buiten spic en span uit, ook vindt ze het zelf belangrijk om er goed ver­ zorgd uit te zien. “Ik ben wie ik ben en ik zal mezelf nooit anders voordoen. Ik houd van make­up, strakke broeken en nagellak. Ik heb er zelf voor gekozen om in een mannenwereld te werken en ja ik krijg weleens dingen naar mijn hoofd geslingerd. Óf mensen vinden het geweldig om een vrouwelijke vrachtwagenchauffeur te zien die een staalkonvooi van 20 meter vervoert, of ik krijg vervelende opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Eerlijk gezegd hoor ik het al niet meer. Bij mij gaat het ’t ene oor in en het andere uit. En soms gooi ik er zelf een opmerking achteraan”, zegt de chauffeur die het hart op de tong heeft.

Uitzonderlijk vervoer

Van de Werken is in Nederland één van de weinige vrouwelijke chauffeurs die zich heeft gespecialiseerd in uitzonderlijk vervoer. Voor het vervoer van dertig meter lange constructies zoals bruggen, kisten en staal draait ze haar hand niet om. “Hoe hoger, hoe breder, hoe gekker, hoe beter”, zegt Van de Werken lachend. “Als ik een paar dagen achter elkaar normaal transport moet vervoeren vraag ik aan de planner wanneer er weer iets spannenders komt. Ik vind het mooi om bijzondere ladingen te vervoeren, het is veel uitdagender rijden. Je moet toch over bepaalde stuurmanskunsten beschikken om bochten te maken en de rotonde op de juiste wijze te nemen.”

Van de Werken zegt geen andere vrouwelijke chauffeurs te kennen die zich gespecialiseerd hebben in exceptioneel transport. “Ik ben nog nooit een vrouw tegengekomen met een ‘convoi exceptionel’. Het is zwaarder werk dan het gewone vervoer. Niet alleen achter het stuur is het met een 30 meter lange lading anders rijden dan met een gewone 13,60 trailer, maar je moet ook met zware kettingen sjouwen om alles goed vast te zetten.”

Tv-avontuur

Dat was ook te zien in het tv­programma ‘Meiden die Rijden’ dat begin dit jaar op de buis te zien was met Wilma van de Werken als één van de deelnemers. Een camerateam volgde haar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Zo was goed te zien wat er allemaal bij komt kijken voordat Van de Werken haar blauwzwarte Scania V8 met 650 pk uiteindelijk de weg op kon. Punctueel als ze is, wil ze altijd zelf de lading vastleggen én controleren. “Het is heel aardig als mensen aanbieden mij te willen helpen, maar ik doe alles het liefst alleen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn vracht en daarom wil ik alles zelf doen.”

Wanneer Van de Werken uren later met haar transport arriveert op een bouwlocatie hijst ze zich in een oranje overall, trekt haar roze laarsjes met veiligheidsneuzen aan en maakt behendig de kettingen los voordat er gelost kan worden. “Het liefst had ik een roze overall aangetrokken, dat is meer mijn kleur”, lacht Van de Werken in de camera. “Maar dat mag helaas niet vanwege veiligheidsvoorschriften.” Terwijl ze druk in de weer is met het lossen van een damwand klinkt de voice­over van het tv­programma: “En zo is Wilma het stralende middelpunt op elke grauwe bouwlocatie.”

Terugblikkend op haar televisieavontuur zegt Van de Werken dat ze graag mee wilde doen op voorwaarde dat ze wel serieus genomen wilde worden. “Ik wilde niet anders neergezet worden dan wie ik ben. Gelukkig is dat ook niet gebeurd. Ik ben altijd mezelf, ik ben trots op wie ik ben en wat ik doe. Mijn beroep is een heel belangrijk deel van mijn leven en dat wilde ik graag laten zien.”

Vader

De liefde voor vrachtwagens zat er al jong in bij Wilma van de Werken. In haar geboorteplaats Zuilichem in de Bommelerwaard runde haar vader een groothandel in groente, fruit, uien en aardappelen. Dit transport vervoerde hij – in zijn Scania – naar afnemers in met name Rotterdam.

“Ik wist al als klein kind dat ik later ook op de vrachtwagen wilde rijden, sterker nog: ik wilde een eigen vrachtauto hebben. En dat kon natuurlijk alleen een Scania zijn. Maar mijn ouders vonden dat ik eerst een diploma moest halen. Ik kon redelijk goed leren heb netjes de HEAO afgerond met als studierichting assurantiën.”

Een toekomst op een verzekeringskantoor had Van de Werken niet voor ogen. “Ik had mijn ouders beloofd dat ik mijn opleiding zou afmaken maar toen ik eenmaal klaar was heb ik meteen een Scania gekocht en ben ik voor mezelf begonnen.”

Van de Werken koos voor een bestaan als internationaal vrachtwagenchauffeur en reed in haar eerste jaren vooral stukgoed naar Oostenrijk. In de jaren die volgden, heeft ze alles vervoerd wat je maar kunt bedenken, zoals zware ladingen voor kippertransport. Ze ontpopte zich als ondernemer door een Belgisch transportbedrijf over te nemen. Later begon Van de Werken een Slowaakse firma die op het hoogtepunt 15 vrachtwagens in heel Europa had rijden. Zelf bleef ze ook altijd actief als chauffeur. Door uiteenlopende omstandigheden besloot Van de Werken op een gegeven moment de boel te verkopen. “Ik was er eerlijk gezegd klaar mee en riep toen heel hard dat ik nooit meer op de vrachtwagen ging zitten.”

Grote liefde

Dat hield Wilma van de Werken een paar jaar vol. Ze richtte zich op de opvoeding van haar dochter Myrthe (inmiddels 11 jaar) en ze begon op het terrein van haar ouderlijk huis in Zuilichem een handelen dressuurstal met twintig paarden. “Naast trucks zijn paarden mijn grote liefde. Van jongs af aan rijd ik dressuur. Maar goed, ik besefte ook dat de paardenhandel een riskante business is. Daarom besloot ik er een baan bij te zoeken en werd ik planner bij een transportbedrijf.”

Na drieënhalf jaar begon het te kriebelen. “Ik zat binnen en zag de chauffeurs iedere dag lekker de weg op gaan. Dat miste ik heel erg. Gewoon het rijden zelf en de vrijheid die je hebt als chauffeur.” Van de Werken ging als chauffeur aan de slag bij een bouwbedrijf maar ze kwam er snel achter dat bij het rijden met een autolaadkraan niet haar passie was.

Vorige zomer hakte ze de knoop door en besloot ze voor zichzelf te beginnen. Ze kocht een Scania V8 met 650 pk en specialiseerde zich in uitzonderlijk vervoer. Onder haar eigen naam “Wilma van de Werken Internationaal Transport BV” rijdt ze met haar blauwzwarte truck heel Europa door. “Ik vind het heerlijk om op de weg te zitten. Rijden zit gewoon in mijn bloed”, zegt Van de Werken die onderweg kan genieten van ver­ schillende landschappen. “Ik ga heel graag naar Scandinavische landen, prachtige natuur en aardige mensen.”

Ze draait haar hand niet om voor weken van zeventig, tachtig uur. “Het is in deze branche keihard werken maar dat vind ik helemaal niet erg. In schoolvakanties is het helemaal een feest want dan rijdt mijn dochter Myrthe vaak mee. Mijn dochter, mijn ouders, mijn Scania en mijn paarden zijn het belangrijkste in mijn leven”, vertelt ze terwijl alweer een volgende klus op haar wacht.

Voordat Wilma van de Werken het terrein afrijdt, zet ze haar roze laarsjes op de bovenste trede van de instap. Als ze wegrijdt, is op de zijkant van haar truck de leus “It’s a girls dream” te lezen. En zo is het. <