‘Man, die Alpe d’Huez op fietsen geeft zo’n goed gevoel’

Op 1 juni beklimt Toine van Bladel de Alpe d’Huez. Dat doet de Resource Manager

Benelux van Nedcargo om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Gesprek met een bevlogen Brabander. “Echt, ik kan het iedereen aanraden, een fiets kopen en naar buiten gaan.” tekst: Dennis van Bergen beeld: Glenn Wassenbergh / Toine van Bladel

Toine van Bladel

DEvan... PASSIE

Toine van Bladel (50) ziet de beelden zo weer voor zich. Het jaar 2012 is het. Zonnestralen geven de rotsen van Alpe d’Huez een gouden gloed als hij uitkijkt over de nog deels besneeuwde Franse bergtoppen. Zojuist heeft hij, Resource Manager Benelux van Nedcargo, voor het eerst meegedaan aan Alpe d'HuZes. En nu is hier, in dat zo schilderachtige skidomein aan de westflank van de Pic Blanc, het moment om die indrukken op zich in te laten werken. “Een pittige uitdaging aangaan en iets voor een ander doen”, zegt de inwoner van Dongen nu, elf jaar later. “Die combinatie, dat gevoel; het is zo fascinerend.” zijn als er in de toekomst niet zoveel mannen, vrouwen en ook kinderen meer aan sterven? Daar is onderzoek en dus geld voor nodig. En daar draag ik graag mijn steentje aan bij.”

Toine is aangeschoven op kantoor in de fraaie vestiging van Nedcargo in het Gelderse Haaften. Het is nog vroeg deze ochtend, maar gebrek aan enthousiasme valt hem niet toe te schrijven. In juni doet hij voor de vijfde maal mee aan Alpe d'HuZes, waar hij opnieuw zoveel mogelijk geld hoopt in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. En vandaag neemt hij alle tijd om vast vooruit te blikken op zijn deelname, juist omdat hij het zo belangrijk vindt dat er zoveel mogelijk aandacht voor is. Niet zo zeer voor hem, als wel voor het jaarlijkse evenement. “Weet je”, zegt hij, “iedereen kent in zijn of haar omgeving wel mensen die te maken hebben met die vreselijke ziekte. Hoe mooi zou het

Het is een mooi gezicht vandaag in Haaften. Buiten, op de parkeerplaats, staat een enorme oplegger van Nedcargo met daarop een slogan waarmee het bedrijf mensen oproept mee te strijden tegen de ziekte. Precies die oplegger zal straks, in juni, nabij de finishstreep staan in Frankrijk. Het zegt alles over de maatschappelijke betrokkenheid van de firma, die het steevast toejuicht dat Toine de 21 bochten van de Alpe d'Huez zes keer op fietst fietst. Dat doet hij komende editie samen met onder meer zijn vrouw Jacqueline, die de uitdaging tot dusver alleen tweemaal te voet is aangegaan. “We zijn al flink in training”, vertelt de Brabander. “De ene keer fietsen we in de buurt van onze woonplaats Dongen, de andere keer gaan we Gelderland in en reken maar dat we in een van komende weken het heuvellandschap van Limburg nog zullen verkennen. Als je zo door Nederland fietst, besef je pas hoe mooi ons landje is.”

Fietspassie

Toine lacht, zoals hij bijna voortdurend lacht wanneer het over zijn fietspassie gaat. In 2011 begon hij er goed beschouwd bij toeval mee. En inmiddels kan hij zich geen leven zonder zijn stalen ros meer voorstellen, zo ‘fantastisch’ vindt hij het om eens of tweemaal per week de benen los en het hoofd vrij te maken. “Ik ben altijd wel redelijk sportief geweest”, zegt hij.

“Atletiek, zwemmen, de sportschool; ik ben voor alles te porren. Maar fietsen geeft me toch de meeste voldoening. Echt, het voelt zo heerlijk om na een week hard werken even stoom af te blazen in de natuur. Als je maandag dan weer op de zaak komt, voel je je dubbel zo fit. Geloof me: Ik kan niet wachten om over een poosje weer aan de start van de Alpe d'HuZes te staan, vervolgens zes keer die berg te bestijgen. Ook al weet ik dat ik tegen die tijd, bij het zien van die kolos, geregeld tegen mezelf ga zeggen: ‘Oeps, dit gaat pijn doen’. Alleen: die pijn is alleen maar prettig. Man, die berg op fietsen geeft zo’n goed gevoel.”

En niet alleen een fysiek goed gevoel. Toine benadrukt het steeds weer in Haaften, een dorp gelegen aan de noordoever van De Waal op fietsafstand van Utrecht, Tiel, Den Bosch en Gorinchem. Zijn eerste deelname, dit jaar elf jaar geleden, kon niet los worden gezien van twee ziektegevallen in zijn directe omgeving. Zowel de boezemvriend van zijn vader als diens zoon stierven aan de gevolgen van de ziekte. Mensen, kortom, met wie Toine in zekere zin was opgegroeid. Het gaf zijn eerste deelname ondubbelzinnig een extra lading. “Je zet ze als het ware nog eens in het zonnetje, laat zien dat ze niet vergeten zijn en ook nooit vergeten zullen worden”, legt Toine uit.

“Nog los van het geld dat je ophaalt voor onderzoek naar de ziekte, is dat misschien wel het allermooiste. Je staat stil bij de mensen die er niet meer zijn. Ook bij de mensen die je zelf niet persoonlijk kent, maar die je in Frankrijk wel een beetje leert kennen.”

Emoties

Uren kan Toine vertellen over de beklimming in die zo vredige Franse omgeving, waar in elke haarspeldbocht en aan elke bergwand foto’s pronken van kinderen, jonge moeders, veertigers en ouderen die aan de zieke zijn overleden. Confronterend is het, wrang, maar ergens ook heel mooi. Ze dóen ertoe, nog steeds; vooral die gedachte bekruipt hem steeds wanneer hij en zijn team voorbij hun afbeeldingen naar boven klauteren. “Het klinkt gek misschien, gezien de aanleiding van het evenement”, zegt de Brabander. “Het is zeker geen verdrietige bedoeling. Natuurlijk, er zijn emoties. Heel veel emoties. En reken maar dat ik komende editie ook weer de nodige traantjes zal laten. Maar boven alles is Alpe d'HuZes een ode aan het leven. Je viert het leven met elkaar.”

Het leven vieren, de dag plukken; het is een eigenschap die Toine meer dan ooit eigen is geworden nu ook hij de afgelopen jaren herhaaldelijk van dichtbij is geconfronteerd is met de ziekte. Onder anderen zijn moeder kreeg drie jaar geleden de diagnose. Hoewel zij inmiddels weer helemaal hersteld is, onderstreept dat voor hem dat elke cent die kan worden opgehaald voor onderzoek er een is. “Met mijn moeder is het gelukkig goed afgelopen, maar met mijn schoonmoeder helaas niet”, stelt hij. “En zo ken ik op dit moment nóg een aantal mensen, onder wie een dierbare collega, die aan de ziekte lijdt. Alleen daarom al hoop ik dat mijn komende Alpe d'HuZes weer net zo’n succes wordt als de vorige keren. Ja, ik wil zoveel mogelijk geld inzamelen, juist om daarmee te zorgen dat anderen hopelijk niet meer zíek worden. Maar ik fiets tenminste zo om stil te staan bij de mensen in mijn directe kring. Zo van: Ik denk aan jullie.”

Het leven vieren

Wat vaststaat: Zijn beide ouders zullen op 1 juni een appje ontvangen, wanneer hij zich om vijf uur ’s ochtends aan de voet van Frankrijk’s meest gevreesde berg meldt in het gezelschap van onder anderen zijn vrouw.

Simpelweg omdat zijn ouders, zoals altijd voorafgaand aan de loodzware beklimmingen tijdens Alpe d'HuZes, volop meeleven met hun zoon. Die betrokkenheid is iets, vindt Toine, om te koesteren. Vooral omdat het allesbehalve vanzelfsprekend is. Daarvoor is het leven, weet hij, te weerbarstig.

“In aanloop naar het evenement drink ik geen druppel alcohol”, bekent de Brabander, kort voordat hem weer een productieve dag wacht op de burelen van Nedcargo. “Maar één ding weet ik wel: Als we die berg zes keer beklommen hebben, gaan de doppen van de flessen bier af. Dan is het tijd voor een feestje. Dan is het moment rijp om te genieten. Van hen die ons verlaten hebben én van hen die er gelukkig nog zijn.”

Precies, het leven vieren. Meer nog dan fietsen is bij uitstek dát de passie van Toine. <