Lotta Blokker by uitgeverijdekunst

B E E LDE N SCU LPTU R ES

LOTTA B LOKKE R

LOTTA B LOKKE R B E E LDE N

SCULPTURES

MUSEUM DE FUNDATIE | WAANDERS UITGEVERS

BEELDEN SCULPTURES

VOORWOORD | FOREWORD

Lotta Blokker bezit de gave om haar bronzen bijna te laten ademen. Dat bewees ze in 2014 met de tentoonstelling The Hour of the Wolf in Museum de Fundatie. Scherp geobserveerde beelden van mensen in het schemergebied tussen waken en slaap, met voor mij het absolute hoogtepunt, een oude dame met Alzheimer die me met haar halfziende blik doorboorde. Nog steeds word ik aangesproken door bezoekers van toen, die ook allemaal hun eigen favoriet hadden. Wat doe je als je de tijd kan laten stilstaan, als je de tijd misschien zelfs kan terugdraaien om het naderend onheil af te wenden? Lotta Blokker heeft zich de afgelopen jaren geworpen op afbeeldingen, beelden, die op een exemplarische wijze onrecht en verdriet communiceren. Ze heeft geprobeerd achter het geheim te komen van het iconische motief dat onze waarneming van oorlog, rampen en onrecht in een keer kan veranderen. Dat doet ze intens en persoonlijk met een niet-aflatende wens om dat wat onverdraaglijk is in onze wereld te helen, te repareren, of teniet te doen. De tentoonstelling BEELDEN gaat over de Holocaust, Vietnam, hongersnood, 9/11, vluchtelingen. Zij gaat over mensen, slachtoffers, machteloosheid, maar ook over de helende kracht van de kunst. Ralph Keuning Directeur Museum de Fundatie

Lotta Blokker has the gift of making her bronzes appear almost to breathe. She proved it in 2014 in her solo show The Hour of the Wolf at Museum de Fundatie. Keenly observed images of people in the indeterminate zone between waking and sleeping. For me, the absolute highlight was an image of an old lady with Alzheimer’s, whose half-focused gaze went right through me. Visitors still buttonhole me about it and each of them recalls their own favourite. So what do you do if you can make time stand still, or maybe even turn back the clock, to avert impending disaster? In recent years, Lotta Blokker has devoted herself to producing images, sculptures, that are a lesson in the communication of injustice and grief. She has sought to uncover the secret of the iconic image capable of instantly changing our perception of war, disaster and injustice. She works in an intense and personal way, with an unremitting desire to heal, restore or negate all that is intolerable in our world. Lotta Blokker – SCULPTURES is an exhibition about the Holocaust, Vietnam, famine, 9/11, and refugees. It is concerned with people, victims and powerlessness, but also with the healing power of art. Ralph Keuning Director, Museum de Fundatie

LOTTA BLOKKER

BEELDEN SCULPTURES

LOTTA BLOKKER

BEELDEN SCULPTURES

LOTTA BLOKKER

BEELDEN SCULPTURES

Ralph Keuning in gesprek met Lotta Blokker Ralph Keuning in conversation with Lotta Blokker

LOTTA BLOKKER

Ralph Keuning: In je tentoonstelling The Hour of the Wolf, die in 2014 in Museum de Fundatie te zien was, leken je beelden bijna tot leven te komen. Je focus op je modellen was intens. Met je nieuwe tentoonstelling lijk je juist vanuit een concept te werken dat het individuele overstijgt. Lotta Blokker: Ik heb veel onderzoek gedaan voor deze tentoonstelling. En ik heb ook vaak beelden vanuit mijn hoofd gemaakt. Maar die werkten niet, die waren te bedacht. Mijn beelden komen ergens anders vandaan. RK: Bij deze tentoonstelling wil je wel veel vertellen. Zoals met het beeld van Kevin Carter. LB: Ja, maar dat beeld! Dat kwam echt uit een oergevoel. Ik was me aan het verdiepen in iconische foto’s… RK: Waarom deed je dat? LB: Ik was hoogzwanger van mijn derde kind en toen kwam die foto op het journaal. RK: De foto van het verdronken jongetje? (Alan Kurdi spoelde in september 2015 aan op het strand van Bodrum. De foto hiervan ging de hele wereld over. red.) LB: Ja, het was in de tijd dat die vluchtelingen crisis heel intens was. Die foto... daar waren we helemaal stil van. Ik heb die nacht bijna niet geslapen, doordat het natuurlijk een afschuwelijke, verdrietige foto was, maar ook door het besef hoeveel impact een beeld kan hebben. Deze foto deed het. Na al die dagelijkse berichten in de krant, maakte dit enkele beeld duidelijk wat de vluchtelingencrisis betekende. De ochtend daarop liep ik uit mijn slaapkamer en zag ik mijn dochter, die in haar zeemeerminnenfase was, spelen op het tapijt. Het contrast was zo groot. De foto van het jongetje stond in alle kranten, overal op internet. Ik ging naar mijn atelier en hing de foto op m’n prikbord. Ik was vooral bezig met wat deze foto dan anders maakte dan al die andere nieuwsberichten. Want ineens vlogen de donaties de pan uit, vrijwilligers gingen massaal naar Lesbos. En beeldtaal is mijn taal, het is de taal waarin ik het meest kwijt kan, waarmee ik mensen het beste kan bereiken. Ik wilde begrijpen waarom deze foto dan deed wat al die andere, even afschuwelijke en confronterende foto’s niet deden. Daarom ben ik andere iconische foto’s gaan bekijken. Die heb ik uitgeprint, op de vloer van mijn atelier gelegd. De foto’s die het meest op mijn netvlies bleven hangen, hing ik naast de foto van het jongetje. RK: En die foto door Kevin Carter...? LB: Die zat daarbij, dat was een magneet. Al gauw drong tot me door dat ik van de iconische foto’s op mijn prikbord van geen een wist wie de fotograaf was.

Foto van het lichaam van Alan Kurdi. Nilüfer Demir van DHA Agency, 2015 (Turkije)

Ralph Keuning: In your The Hour of the Wolf exhibition, presented at Museum de Fundatie in 2014, your focus on your models was so intense that your sculptures seemed almost alive. By contrast, in this new exhibition your starting point seems to be a concept transcending the individual. Lotta Blokker: I did a lot of research for this exhibition. And I often produced sculptures from my imagination. But they didn’t work, they were too considered. My sculptures come from somewhere outside myself. RK: In this exhibition you’ve got a lot to say. Like with the sculpture of Kevin Carter. LB: Yes, but that piece! That really came from a gut feeling. I was studying iconic photos… RK: Why were you doing that? LB: I was expecting my third child very soon and then that photo was on the TV news. RK: The picture of the drowned child? (Alan Kurdi, washed up on the beach at Bodrum in September 2015. The photo of his body was seen all over the world. Ed.) LB: Yes, when the migrant crisis was at its height. That photo… we were really shocked. That night I could hardly sleep, not just because it was so terrible, such a sad picture, but also because it made me realise the huge impact an image can have. That photo did it. After all those stories in the paper day after day, it was that one picture that showed what the migrant crisis really meant. The next morning I got up and saw my little daughter sitting on the carpet, playing her favourite game of being a mermaid. The contrast was so sharp. The photo of the little boy was in all the newspapers, all over the internet. I went to my studio and put it up on my board. I was thinking mainly about what made that photo different from all the other news stories. Because, all of a sudden, donations were skyrocketing and volunteers were flocking to Lesbos. And visual images are my language, the language in which I can communicate best and get through to people. I wanted to work out why that particular photo had achieved what all the other, equally horrible and thought-provoking pictures had failed to do. So I began to look at other iconic photos. I printed them out and spread them on my studio floor. Then I took the ones that stuck most in my mind and put them up next to the photo of the little boy. RK: And that photo by Kevin Carter…? LB: That was one of them, it was magnetic. I soon realised I had all these iconic images up on my board and I didn’t know who had made any of them. Ridiculous! Go up to a hundred people in the street and show them that picture of the little ‘napalm girl’ (Nick Ut’s 1972 photo of nineyear-old Phan Thị Kim Phúc following a napalm bomb attack. It was the most famous picture of the Vietnam War and provoked widespread protests. ed.). Almost all of them will recognise the image, but probably almost nobody will be able to name the photographer. But show them a photo of the Night Watch and everyone will immediately say “Rembrandt”! I also noticed that iconic images transcend their subjects, turning people into symbols. Generally, we don’t even know the names of the individuals shown in them.

BEELDEN SCULPTURES

LOTTA BLOKKER

BEELDEN SCULPTURES

LOTTA BLOKKER

BEELDEN SCULPTURES

LOTTA BLOKKER

Girl Brons, 2017 30 x 132 x 36 cm

BEELDEN SCULPTURES

LOTTA BLOKKER

BEELDEN SCULPTURES