ISSN 1791-3888 Διμηνιαία Έκδοση, Τεύχος #29 2013 Bi-Monthly Release, issue No 29 2013
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ Μιχάλης Μεϊμάρογλου (info@urbanstylemag.gr) ΒΟΗΘΟΣ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ Παναγιώτης Καρατζάς (p.karatzas@urbanstylemag.gr) ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ Αλέξανδρος Γερασίμου, Γιώργος Μυλωνάς, Δήμητρα Μεϊμάρογλου, Ιωάννα Αναγνωστίδου, Θεόδωρος Μορφίδης, Μαρία Τουμπή, Μάκης Μπενάκης, Μαρί Μουσταϊζή, Νίκος Γραμμάτος, Νίκος Δενάζης, Οδυσσέας Πανιεράκης, Στέλλα Ρουσνίδου, Σωτήρης Βογιατζόγλου, Σοφία Θεοδώρα Γιλτιζή, Σοφία Παυλίδου, Τζέννυ Γκιουγκή, Φώτιος Μπάλας, Χρήστος Δασκαλάκης, Νικόλ Ερίνη, Θεόδωρος Αλεξέλλης MΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ Νικόλ Ερίνη, Θεόδωρος Αλεξέλλης ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μιχάλης Μεϊμάρογλου ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ Δήμητρα Μεϊμάρογλου ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Οδυσσέας Πανιεράκης (od.penierakis@urbanstylemag.gr) WEB www.urbanstylemag.gr ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ THEFIGURE8 (+30) 210-8065842 (add@urbanstylemag.gr) ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ “UrbanStyleMag” Χρυσομαλλούσης 1A, 81100, Μυτιλήνη, Λέσβος info@urbanstylemag.gr | T. +30 6973646193 ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ / MANAGMENT “THEFIGURE8” TEL: (+30) 210-8065842
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική του περιεχόμενου του περιοδικού με οποιονδήποτε τρόπο μόνο με την προηγούμενη αναγραφή της Πηγής. Οι απόψεις που διατυπώνονται στο παρόν έγγραφο αποτελούν αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκην την επίσημη θέση του Εκδότη.
4 URBANSTYLEMAG
founder / chief editor Michael Meimaroglou (info@urbanstylemag.gr)
senior editor Panagiotis Karatzas (p.karatzas@urbanstylemag.gr)
editors
Gerasimos Alexander, George Milonas, Dimitra Meimaroglou, Joanna Anagnostidis, Theodore Morfidis, Maria Toubi, Makis Benakis, Mari Moustaizi, Nick Grammatos, Nikos Denazis, Odysseas Panierakis, Stella Rousnidou, Sotiris Vogiatzoglou, Sophia Pavlidou, Sophia Theodora Giltizi, Jenny Gkiougki, Fotios Balas, Chris Daskalakis, Nicole Erini, Theo Alexellis
translation
Nicole Erini, Theo Alexellis
art director
Michael Meimaroglou
logistics
Dimitra Meimaroglou
media sponsorship Odisseas Panierakis (od.penierakis@urbanstylemag.gr)
web
www.urbanstylemag.gr
advertisement
The Figure 8 +30 210 8065842 (add@urbanstylemag.gr)
mailbox
“UrbanStyleMag” Chrisomallousis 1A street Mytilene, Lesvos, Greece PS. 81100 E. info@urbanstylemag.gr T. +30 6973646193
editorial TEXT. MICHAEL MEIMAROGLOU ( INFO@URBANSTYLEMAG.GR )
Το όλο θέμα ξεκίνησε από τη μανία που είχα να δημιουργώ καθημερινά. Να σπαταλάω το κάθε λεπτό όσο πιο δημιουργικά μπορούσα, κάτι που κάνω μέχρι σήμερα. Ήμουν πάντα πολύ ενθουσιασμένος όταν έμπαινε μία ιδέα στο κεφάλι μου και ήθελα οπωσδήποτε να την υλοποιήσω. Παράλληλα με τις δημιουργικές μου τάσεις, έχω έντονη την ανάγκη για κοινωνική συναναστροφή. Αυτό με οδήγησε να βρω έναν τρόπο να συνδυάσω την δημιουργία με την κοινωνικότητα. Το Urban Style Magazine ήταν το «blender» που χρησιμοποίησα για να φτιάξω αυτό το μίγμα. Είναι ένα λεύκωμα εικόνων, λέξεων & συναισθημάτων. Είναι μια αποτύπωση της καλλιτεχνικής μας ανησυχίας, στο σύγχρονο αστικό τοπίο. Αποτελείται από ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, αξίες, αγάπη και δημιουργικό πνεύμα απαλλαγμένο από υλικές εξαρτήσεις. Είναι πολύ σημαντικό να κοιτάς γύρω σου και να ξέρεις ότι μέσα σε αυτή τη σάπια κοινωνία υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι που ζουν, αναπνέουν, εκφράζονται και ονειρεύονται σαν εσένα. Σε αυτά τα 5 χρόνια της διαδρομής του USM γνώρισα αυτόν τον κόσμο και συνεχίζω να τον ανακαλύπτω. Θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου όλους αυτούς πού τον Οκτώβρη του 2007 στην Καβάλα συγκεντρώθηκαν να ακούσουν την ιδέα και να υποστηρίξουν το εγχείρημά μου, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ευχαριστώ όλους εσάς που με τα καλά σας λόγια και την αγάπη σας, μας δίνετε δύναμη να συνεχίσουμε.Mε τη δική σας συνδρομή η φωνή του USM ταξιδεύει πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Για την ομάδα του UrbanStyleMag που διαβάζει αυτή την στιγμή… «Ο καθένας με την προσωπικότητα του και το ταλέντο του αποτελείτε την ψυχή της ιδέας. Γεμίζετε με χρώμα τις σελίδες και με τροφοδοτείτε με ενέργεια ώστε να συνεχίσω να καίω εγκεφαλικά κύτταρα στην οθόνη του υπολογιστή! Ευχαριστώ τον καθένα σας ξεχωριστά! <3». Για το κλείσιμο, θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους ανθρώπους του οικογενειακού μου περιβάλλοντος που ασπάστηκαν την αγάπη μου για το USM και ανέχτηκαν τις οικονομικές μου σπατάλες και τις ώρες απουσίας μου ( Μ <3 ). Συνεχίζουμε να αφήνουμε χρώματα στο χρόνο. Καλή ανάγνωση και Χρόνια μας Πολλά! USM 5
The whole thing began with my obsession to create something on a daily basis. To spend every minute as creatively as I could, something which I live by to this very day. I was always very excited when an idea popped into my head and I needed to materialize it. Apart from my creative tendencies, I also have an intense need to socialize. This has led me to find a way to combine creativity with socialization. Urban Style Magazine was the blender I used to produce this mixture. It’s a scrapbook made of pictures, words and emotions. It’s an impression of our artistic pursuits, within the modern urban landscape. It comprises of people with common interests and values, love and a creative spirit free of material dependencies. It is very important to be able to look around you and know that in this rotten society there are still some People who live, breathe, express themselves and dream like you do. In these 5 years of USM’s course I’ve got to know this world and I keep exploring it. I want to express my deep gratitude to everyone who gathered in October 2007 at Kavala to listen to my idea and support my project, each one in their own way. I thank all of you, who give us the strength to go on, through your kind words and your love. WithyourcontributionthevoiceofUSMtravelsbeyondthebordersofGreece. As for the UrbanStyleMag team which is reading this right now… “Each of you with your personality and talent make up the soul of this idea. You fill the pages with color and supply me with the necessary energy to keep on killing brain cells in front of my PC screen! I thank every one of you separately! Love”. Finally, I’d like to thank in particular my family who has shared the love for USM and tolerated my squandering of financial resources and the long hours of my absence ( M <3 ). We keep leaving colors in time. Happy reading and Happy Birthday to USM! 6 URBANSTYLEMAG
contents
Self Portrait
So, you think you can...help? 10 BY Jenny Gkiougki
If chins could kill 18 BY THEODOROS ALEXELLIS
Hnqo 28
INTERVIEW ODISSEAS PANIERAKIS
Agoria 30
INTERVIEW ODISSEAS PANIERAKIS
Maayan Nidam b2b Mendo 34 INTERVIEW ODISSEAS PANIERAKIS
UMEK 38
INTERVIEW ODISSEAS PANIERAKIS
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΝΤΙΛΑΣ 46
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
Every generation rewrites the past... 50 DESIGNWARS TEAM
Does LoveLetters Interview 54 DESIGNWARS TEAM
Auntie Jella’s advice... 62 BY Jenny Gkiougki
The crime of giving birth 68 BY Jenny Gkiougki
Ποντικοπαγίδα 70 BY Sophie Giltizi
Rossidou Ioanna SELF PORTRAIT 74
Theo Kondakos SELF PORTRAIT 92 Apostolos Mpenakis 98 Interview Michael Meimaroglou
Χρήστος Καρτέρης 100
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
Alternatrips 102 Project. Apoxenosis 104 Photography. “Louis”
4D graffiti 112 artist. Leon Keer
In the belly of a whale 114 By Andreas Lamoth & Frederic Leitzke
Όλα είναι στη σφαίρα της φαντασίας 118 By Ioanna Anagnostidou
SELF PORTRAIT 124 BY SOFIA PAVLIDOU
Διαιτολόγος και παχύσαρκός; 131
ΒΥ Maria Toumpi ( Clinical Nutritionist - Dietitian )
Kαύσιμο κίνησης και θέρμανση από βιομεθάνιο 132 BY THEODOROS MORFIDIS
Nikos Daskalidis SELF PORTRAIT 82
Time Warp Mannheim 2013 134
Fotini Kiriakopoulou SELF PORTRAIT 88
Ανεξιχνίαστα Εγκλήματα του Hollywood 136
8 URBANSTYLEMAG
BY MARI MOUSTAIZI
mission
TEXT. JENNY GIOUGI ( kikkerjen@gmail.com )
destination: KENYA
So, you think you can...help? Εορταστικό τεύχος πενταετίας με θεματολογία ‘self portrait’ είναι αυτό, οπότε είπα κι εγώ να κάνω μια μικρή αναζήτηση στα βάθη μου και να σας διηγηθώ μια από τις περιπέτειες που επηρέασαν πολύ ουσιαστικά την ζωή μου. Είναι αρχές καλοκαιριού του 2009, βρίσκομαι στην Ελλάδα. Τα πράγματα στη ζωή μου γενικά τελματώνουν και νοιώθω την ανάγκη της απόστασης, για να δω πιο καθαρά. Θέλω επειγόντως αλλαγή περιβάλλοντος. Να βρεθώ πάλι σε μέρος όπου τα πάντα να μου είναι παντελώς άγνωστα. Παράλληλα όμως θέλω και έναν σκοπό -αυτή τη φορά δε με τραβάει η άσκοπη περιπλάνηση. Η λύση δεν αργεί να έρθει αφού πρώτα μου σκάει στο μυαλό η μαγική, μυστηριώδης και μακρινή λέξη : “ΚΕΝΥΑ”! Πάντα είχα μια έμφυτη αποστροφή για τις μεγάλες οργανώσεις (δικαίως ανακάλυψα) κι έτσι αποφασίζω να βρω μόνη μου ένα μέρος όπου θα μπορέσω να προσφέρω κάτι. Μέσα από το Couch Surfing ανακαλύπτω διάφορες επιλογές, και καταλήγω σε ένα μικρό ορφανοτροφείο κοντά στα σύνορα με την Ουγκάντα. Παίρνω τηλέφωνο, και καθώς κατεβάζω το ακουστικό η απόφαση έχει πια παρθεί! Θα πάω στο Teddy’s Centre στο Kisii! This issue of USM celebrates our five years in existence with the apt theme ‘self portrait’, so I thought it quite fitting to dig into my depths and narrate to you a story that has affected my life most profoundly. It is the beginning of summer 2009, and I am in Greece. Things in my life are quickly turning to a complete halt and I feel the need for distance, so I can see more clearly. I am in urgent need of a change of scenery. To find myself again in a place where absolutely everything is unfamiliar. But this time I want a purpose to go along -aimless wondering just won’t do. The solution doesn’t take long to appear. But first this magical, mysterious and ‘far-away’ word forms in my head: “KENYA”! I have always had this innate aversion for big organisations (not unjustifiably so, as I discovered) and so I decide to ‘go solo’. Through Couch Surfing I discover various choices, and I narrow them down to a small orphanage near the border with Uganda. I call them up, and as I’m putting the receiver down, the decision has been made! I’m off to Teddy’s Centre in Kisii! 10 URBANSTYLEMAG
mission Αυτόματα μπαίνει σε λειτουργία ο μηχανισμός ‘what else can I do?’ και αποφασίζω να ενημερώσω γνωστούς και φίλους για το σχέδιο μου. Πολύ γρήγορα αρχίζουν να μαζεύονται ρούχα, παιγνίδια, φάρμακα, ακόμα και κάποια χρήματα ενώ η τύχη τα φέρνει έτσι και πέφτω επάνω στους ιδιοκτήτες της εταιρίας παιδικών ρούχων SAM 0-13 που αποφασίζουν να μου δώσουν καινούρια ρούχα και παπούτσια για όλα τα παιδάκια! Επικοινωνώ και με την Emirates με την οποία έχω κλείσει το αεροπορικό μου και τους εκθέτω την κατάσταση. Σύντομα παίρνω απάντηση πως μου αυξάνουν το όριο για τις αποσκευές στα 60 κιλά και έτσι πραγματικά όλα φαίνεται να ρέουν. Η ανταπόκριση είναι πραγματικά συγκινητική αφού κόσμος δίνει χρήματα σε μια άγνωστη, που θα πάει σε ένα μέρος που δε γνωρίζει, για να βοηθήσει παιδιά που δεν έχει ξαναδεί! Η χαρά μου και η ευγνωμοσύνη στο ανθρώπινο είδος φτάνουν στα ύψη αυτό το διάστημα...
Automatically, the mechanism ‘what else can I do?’ springs into action and I decide to inform friends and relatives about my plan. Very soon clothes, toys and medicine start piling up. And as luck would have it, I bump into the owners of a children’s clothes manufacturer SAM 0-13, who offer me brand new clothes and shoes for all the kids! I communicate with Emirates Airlines with which I’m flying, and explain my situation. Soon I get a response that my baggage allowance has been upgraded to 60kg, and so everything seems to be flowing. The response is quite touching, as people are giving money to someone they don’t know, who’s going to a place she has never been before, to help children she has never seen before! Happiness and gratitude towards the human race reach top levels during this time... Finally, the time comes and I land on Nairobi international airport...As soon as my feet touch the ground and for the first three days, as if out of instinct, all the cells in my body are screaming GO BACK! It was really very shocking, this aggressiveness I felt in the air around me penetrating everything, making my heart twitch. Nairobi -’Nairobbery’ to those in the known, is one of the toughest cities in Africa. The fact that it gets dark after 18:00 (we ‘re in the Equator honey) doesn’t help the high crime rate. From the very first hours there, I learnt that human life has little value and that diseases, hunger and hardships are on the daily menu. Living in Geoffrey’s house (the guy who started the orphanage), in the outskirts of the capital, for a few days before our ascend to Kisii I started discovering that things I though quite simple back home, here comprised of no less than a proper feat -like the acquisition of a red pen for example! In Kenya I stayed for four months at the end. I went to the orphanage -as you ‘re about to find out, but I also went elsewhere, I lived beautiful moments, had experiences strong, nerve-racking, even dangerous (and I don’t say this often). I forged strong friendships and discovered incredible aspects of the human psyche. Triggered by my involvement with the orphanage I had the chance to see from up close many sides of the “poverty business”, the different churches, ‘humanitarian’ organisations, doctors ...with many borders, so much stuff that I ‘d need to write a book instead of a small article.
Και φτάνει επιτέλους η ώρα που κατεβαίνω από το αεροπλάνο στο διεθνές αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι... Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί και για τις πρώτες τρεις ημέρες, λες και από ένστικτο, όλα τα κύτταρα του σώματός μου μου φωνάζανε ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ! Ήταν πραγματικά σοκαριστικό αυτό το αίσθημα επιθετικότητας που ήταν διάχυτο παντού γύρω και το ένιωθα να μου μαγκώνει την καρδιά. Το Ναϊρόμπι -’Nairobbery’ για τους γνώστες, είναι μια από τις πιο σκληρές πόλεις της Αφρικής. Το γεγονός ότι μετά τις 18:00 επικρατεί σκοτάδι (Ισημερινός βλέπεις) δε βοηθάει καθόλου την εγκληματικότητα που είναι στα ύψη. Από τις πρώτες κιόλας ώρες εδώ έμαθα ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια και τόση αξία ενώ οι ασθένειες, η πείνα και οι κακουχίες είναι στην πρώτη γραμμή. Ζώντας στο σπίτι του Geoffrey, του παιδιού που ξεκίνησε το ορφανοτροφείο, στα περίχωρα της πρωτεύουσας για λίγο πριν ανηφορίσουμε για το Kisii άρχισα να ανακαλύπτω ότι πράγματα που δε θα τα σκεφτόμουν καθόλου, εδώ αποτελούν ολόκληρο άθλο -όπως το να βρεις ένα κόκκινο στυλό! Στην Κένυα έμεινα τελικά τέσσερις μήνες. Πήγα στο ορφανοτροφείο -όπως θα μάθετε παρακάτω αλλά πήγα και αλλού, έζησα όμορφες στιγμές, είχα εμπειρίες έντονες, αγχωτικές, ακόμα και επικίνδυνες (δε το λέω συχνά αυτό). Έκανα δυνατές φιλίες και ανακάλυψα απίστευτες πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Με έναυσμα το ορφανοτροφείο είχα την ευκαιρία να δω πολλά σε σχέση με την “μπίζνα της φτώχειας”, τις διάφορες εκκλησίες, ‘ανθρωπιστικές’ οργανώσεις , ιεραποστολές, τους γιατρούς ...με τα πολλά σύνορα, που για να τα εξιστορήσω μάλλον θα έπρεπε να γράψω βιβλίο και όχι ένα μικρό αρθράκι. Όταν επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου αντίκρισα ένα τοπίο μαγευτικό. Καταπράσινη βλάστηση παντού, καθαροί ουρανοί, φρέσκος αέρας. ‘Ζείτε στον παράδεισο!’ αναφωνούσα συνέχεια και οι ντόπιοι γελούσαν γιατί νόμιζαν πως τους κάνω πλάκα. Το ορφανοτροφείο βέβαια καθόλου με παράδεισο δεν έμοιαζε. Τα παιδάκια ήταν στοιβαγμένα σε ένα άχαρο κι ανήλιο δωμάτιο τα βράδια, και σαν να μην έφτανε αυτό, τα οικονομικά ήταν τόσο άθλια που περνούσαν και μέρες που δεν υπήρχε φαγητό στο τραπέζι. Αυτό δε το περίμενα! Ο Geoffrey στην ουσία μάζεψε κάποια ορφανά που προέκυψαν από την μετεκλογική γενοκτονία του 2007 και ...προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα! Άρχισα κατευθείαν να αναρωτιέμαι πως τα ‘πενιχρά’ 500 ευρώ που μαζεύτηκαν από δωρεές γνωστών και μη, θα έμπαιναν σε καλύτερη χρήση, με τη λέξη ‘βιωσιμότητα’ να τριβελίζει συνέχεια στο μυαλό μου, και την (μία από τις) ιδιότητα μου, του επιχειρηματικού συμβούλου να παίρνει τα ινία...
USM 11
Μετά από δύο μέρες προβληματισμού, αποφασίσαμε με τον Geoffrey ότι ο μόνος τρόπος θα ήταν να αποταθούμε στο χωριό και να ζητήσουμε τη συνδρομή τους -στο σχολείο του ορφανοτροφείου φοιτούσαν και παιδιά του χωριού χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν δίδακτρα (τίποτα δεν είναι δωρεάν σ’ αυτή την χώρα). Το σχέδιο ήταν να αποκτήσουμε (νοικιάσουμε ίσως) λίγη γη για καλλιέργεια ώστε να υπάρχουν έσοδα για τις ανάγκες των παιδιών. Οι περισσότεροι στην περιοχή ήταν αγρότες με βασική καλλιέργεια την μπανάνα και το τσάι, τα οποία αγόραζαν οι μεγαλέμποροι (για πενταροδεκάρες) και διοχέτευαν στα αστικά κέντρα. Το ίδιο βράδυ συζητώντας γύρω από τη φωτιά, δύο συγγενείς του Geoffrey, από τους πιο ‘ευκατάστατους’ της περιοχής (έτρωγαν δηλαδή κρέας 2 φορές τον μήνα, αν και στο σπίτι δεν υπήρχε αλάτι όπως και σε όλα τα υπόλοιπα της περιοχής, και για να φορτίσουν το κινητό έπρεπε, όπως και οι υπόλοιποι, να περπατήσουν 3-4χλμ μέχρι το επόμενο χωριό που είχε ηλεκτρισμό) μας ανακοίνωσαν ότι μας παραχωρούν ένα (μικρό) κομμάτι γης για τους σκοπούς μας! Η χαρά μου ήταν μεγάλη αλλά μετά από κάποιους γρήγορους υπολογισμούς κατάλαβα ότι τα έσοδα θα έφταναν για να καλύπτουν ή το φαγητό ή τους μισθούς των δασκάλων... Κάτι έπρεπε να κάνω αλλά δεν ήθελα να φανώ και αχάριστη απέναντι στη γενναιοδωρία τους. Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα, και ρώτησα τον μεγαλύτερο αν είχε δικά του παιδιά, και τι έλπιζε για το μέλλον τους. Μου απάντησε ότι ο γιος του τελείωνε όπου να ‘ναι το σχολείο και θα τον έστελνε στο Ναϊρόμπι να βρει την τύχη του. ‘Έχεις πάει στην Kibera;’ τον ρώτησα. ‘Όχι’, μου απάντησε. Χμμ, σκέφτηκα. ‘Εγώ πήγα’ του είπα. ‘Να σου δείξω πως είναι;’ Και τότε μαζεύτηκαν όλοι μέσα στο σκοτάδι, κάτω από τα αστέρια, μικροί μεγάλοι γύρω από την οθόνη για να δουν εικόνες από το μεγαλύτερο slum της Αν. Αφρικής με πληθυσμό περί τα 2εκ. άτομα, και σχεδόν σίγουρα το μέρος που καταλήγουν να μένουν όσοι πάνε στο Ναϊρόμπι για δουλειά... Καθώς τους έδειχνα τις εικόνες, προσπαθούσα να τους μεταφέρω και τις μυρωδιές από το πλαστικό που καίγεται διαρκώς ακόμα και για μαγείρεμα, τη βρωμιά που μετουσιώνει το νερό στα χαντάκι από υγρό σε στερεή μάζα, τα έντομα, το καυσαέριο, τις αρρώστιες, τη σκόνη που σου μπλοκάρει τα ρουθούνια, την παντελή έλλειψη του πράσινου χρώματος... Κοιτούσαν όλοι άφωνοι τις εικόνες που εναλλάσσονταν μπροστά τους χωρίς σχόλια, καταλαβαίνοντας ίσως για πρώτη φορά τι εννοούσα όταν τους έλεγα ότι ζουν σε έναν παράδεισο. Εκείνο το βράδυ πήγαν όλοι για ύπνο αμίλητοι. Δεν διέκρινα στα πρόσωπα τους ούτε λύπη ούτε χαρά. Ίσως προσπαθούσαν κι εκείνοι να αξιολογήσουν αν τελικά ζούσαν καλύτερα ή χειρότερα από τους κατοίκους της μεγαλούπολης. Η επομένη, ήταν η ‘ημέρα του Αη-Βασίλη’ όπου θα διανέμονταν τα καλούδια από την Ελλάδα σε όλα τα παιδάκια, και είχαμε καλέσει όλο το χωριό να παρευρεθεί στη γιορτή μας. Εγώ κλήθηκα να μιλήσω και έβγαλα ένα δακρύβρεχτο λόγο για τη σημασία του εκπαιδευτικού έργου, για το ότι πρέπει όλοι τους να αγκαλιάσουν την προσπάθεια και για το πως η ύπαρξη αυτού του σχολείου ωφελεί όλη την τοπική κοινωνία. Η μέρα αυτή είναι καλά χαραγμένη στο μυαλό μου -ήταν τόσο έντονη η συγκίνηση, τα μάτια των παιδιών, η χαρά πιάνοντας ένα φθαρμένο παιχνίδι, φορώντας ένα ολοκαίνουργο χρωματιστό φουστανάκι! Θυμάμαι να ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσους με στήριξαν, γιατί χωρίς την συνδρομή τους όλο αυτό που βίωνα εκείνη τη στιγμή δε θα ήταν εφικτό, και δε θα μπορούσα ποτέ να τους το μεταφέρω πλήρως μέσα από λόγια και εικόνες ...
12 URBANSTYLEMAG
When I finally arrived at my destination I faced a magical sight. Luscious green nature, clear skies and fresh air. ‘You live in paradise!’ I kept exclaiming to disbelieving locals who thought I was joking with them. The orphanage of course was far from being called a paradise. The children were crammed in a small, dark and uninviting room during the nights, and as if this was not enough there were days that there was no food on the table. I certainly was not expecting this! In fact, Geoffrey had gathered up some of the countless orphans that the post-election genocide of 2007 created in the country, and just tried to get by! I started wondering how the ‘measly’ 500 euros raised by donations, could be put to the best use possible. The word ‘sustainability’ was constantly churning in my brain, and (one of) my profession -that of the business consultant, began taking over the reins... After two days of serious thinking we decided with Geoffrey that our only solution was to involve the local community and ask them to contribute -some of the village kids attend the school at the orphanage without paying tuition (nothing is free in this country). If only we could get some land and start cultivating so there’d be a steady income... Most people in the area are farmers, mainly growing bananas and tea, which big merchants buy (for peanuts) and distribute to the cities. The same night while talking around the fire, two of Geoffrey’s relatives, from the most ‘affluent’ people of the village (i.e. they ate meat twice a month, although they too had no salt in their households, and just like the rest had to walk for 3-4km to the next village in search of electricity to charge up their mobile phones) announced that they were giving us a (small) piece of land for our needs! My joy was immense, but some quick calculations later I realised that this piece of land was so small that it could either provide for the food or for teachers’ wages... I had to do something but didn’t want to seem ungrateful at their generosity either. So, we started talking with the eldest of the two and I asked him if he had children of his own and what were his aspirations for their future. He said his oldest son was about to graduate from high-school and that he’d be sending him on to Nairobi to try his luck there. ‘Have you ever been to Kibera?’ I asked. ‘No’, he answered. Hmm, I thought. ‘I have’ I retorted. ‘Would you like me to show you what it looks like?’ And thus, everyone gathered around the screen, old and young, under the starlight, to watch pictures of the biggest slum in East Africa, housing around 2 million people, the place where almost all unskilled workers going to Nairobi for work end up in...
mission
Εκεί πάνω λοιπόν, και καθώς προσπαθούσα να περιμαζέψω τα δάκρυα που έτρεχαν ποτάμι από το πρόσωπο, σηκώνεται ο ‘συγγενής’ και λέει ότι χτες τους έδειξα κάποιες πολύ δυνατές εικόνες που τον ταλαιπώρησαν όλη νύχτα και δεν τον άφησαν να κλείσει μάτι. Έτσι, ανακοινώνει παρουσία όλων ότι μας χαρίζει άλλο ένα μικρό κομμάτι γης -που θα έκανε όμως όλη τη διαφορά!!! Επιτέλους, θα μπορούσαμε να έχουμε αρκετά χρήματα και για τους δασκάλους και για το φαγητό! Αποφασίσαμε να γίνουν τρίμηνες, κυλιόμενες καλλιέργειες -όπως πατάτα, λάχανο και καρότο, ώστε να υπάρχει διαρκώς ένα εισόδημα. Αγοράσαμε σπόρους, χειροκίνητη αντλία ψεκασμού -είχα πολλά χρόνια να δω τέτοια, λιπάσματα κτλ και στρωθήκαμε στη δουλειά. Φτιάξαμε πρώτα το μικρό φυτώριο όπου τα σποράκια θα γινόταν μικρά φυτάκια μέχρι να μεταφυτευτούν στο νέο τους σπιτικό. Αγόρασα επίσης μερικές κότες και δύο κατσίκες (για αβγά και γάλα) και κάποια σακιά ρύζι και καλαμπόκι. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν ρολόι κι έτσι μετά από λίγο καιρό άφησα πίσω το ορφανοτροφείο για να συνεχίσω ...την επιδρομή μου στις ντόπιες ΜΚΟ πιο νότια! Αγκαλιαστήκαμε όλοι σφιχτά, υποσχεθήκαμε ‘παντοτινή φιλία’ και ανταλλαγή νέων και φωτογραφιών μέσω του υπολογιστή. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, στη Νταραμσάλα -την κατοικία των εξόριστων Θιβετάνων και του Δαλάι Λάμα, γνώρισα έναν Ισπανό που εργαζόταν για έναν οργανισμό που έχτιζε σχολεία, και μου είπε πως το όνειρό του ήταν να πάει στην Αφρική. Αμέσως, επιχείρησα να επικοινωνήσω με τον Geoffrey -από τον οποίο παρεμπιπτόντως είχα πολύ καιρό να λάβω νέα. Καμιά απάντηση... Λίγες μέρες αργότερα ξαναεπιχείρησα και έλαβα ένα εμαιλ πολύ ανησυχητικό. Εν ολίγοις ο Geoffrey μου ανακοίνωνε ότι οι συγγενείς του, όταν είδαν πόσο καλά δούλευε το σχέδιο με τις καλλιέργειες άλλαξαν μυαλά και τα ήθελαν όλα πίσω. Είχαν την εντύπωση ότι είχα αφήσει πολλά χρήματα για τα παιδιά και μάλιστα του ζήταγαν μερίδιο. Αναγκάστηκε να φύγει νύχτα, φυγαδεύοντας τα περισσότερα παιδιά και τρία κατσικάκια ...και ήταν πια στο Ναϊρόμπι. Διαβάζοντας τις τελευταίες γραμμές ένιωσα ναυτία. Δε μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Ένιωσα απογοήτευση, αισθάνθηκα προδομένη από αυτούς τους ανθρώπους που μου είχαν φερθεί τόσο όμορφα όσο ήμουν εκεί. Έγινα τελείως καχύποπτη απέναντι στον Geoffrey και στο αν αληθεύουν αυτά που μου έγραφε. Ανησύχησα για την τύχη αυτών των παιδιών. Θύμωσα! Θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου που δεν το προέβλεψε. Που δεν ζήτησα να γίνουν όλα με νόμιμο τρόπο, με δικηγόρους, χαρτιά και συμβόλαια... Ένιωθα υπεύθυνη απέναντι σε όλους όσους με συνέδραμαν και ντρεπόμουν να τους ενημερώσω για τις νέες εξελίξεις. Δεν ήθελα να γίνει αυτό αιτία να χάσουμε όλοι μας την πίστη στον συνάνθρωπο και την έννοια της αλληλεγγύης. Για πάρα πολύ καιρό, κάθε φορά που το μυαλό μου πήγαινε σε αυτή την ιστορία με έπιανε ένας πόνος και μια μελαγχολία. Έφερνα στο νου μου την εικόνα της κατάμεστης φύσης σε αντίστιξη με τη θλιβερή εικόνα της πρωτεύουσας και αναρωτιόμουν πως μπόρεσα να το κάνω αυτό! Ένιωθα πλήρως υπεύθυνη για την τόσο δραματική αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσης αυτών των παιδιών. Ήταν αλαζονεία εκ μέρους μου να πιστέψω ότι μπορώ να λύσω τα προβλήματα των άλλων! Προσπάθησα να επέμβω στη μοίρα και τα έκανα χειρότερα, δε μπορούσα να μου το συγχωρήσω αυτό! Απογοητεύτηκα τόσο που δεν ξαναεπικοινώνησα μαζί του -δεν ήξερα άλλωστε τι να πω.
USM 13
Με αφορμή αυτό το άρθρο προσπάθησα να μάθω κάποια νέα. Επικοινώνησα με την (πρώην) γυναίκα του Geoffrey που με ενημέρωσε ότι εκείνος βρίσκεται πια στο Σουδάν, και την έχει αφήσει πίσω με δύο από τα παιδιά. Όταν ρώτησα για τα υπόλοιπα αντιμετώπισα την άγνοιά της. Εκείνη δε τα είδε ποτέ στο Ναϊρόμπι μου είπε... Κάθε φορά που ο νους μου πάει σε αυτή την ιστορία μου έρχεται στο μυαλό η Natalie, από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα της Γαλλικής Αποστολής, στο σπίτι (ή μάλλον στην πολυτελέστατη βίλα) των οποίων στο Ναϊρόμπι είχα την τύχη να μείνω για μερικές μέρες, και την κουβέντα μας για το κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις πραγματικά βοηθούν τον “Τρίτο Κόσμο” ή απλά δρουν ως ένα καλό αναλγητικό για την συνείδηση των “πολιτισμένων δυτικών”. Θυμάμαι να μου λέει ότι είναι υπόθεση δύσκολη και πολυεπίπεδη η ‘βοήθεια’... Πόσο δίκιο είχε! Αν και ξέρω πια, το αποδέχομαι, ότι μπορεί να μη μάθω ποτέ την αλήθεια, μπορεί να μη μάθω ποτέ τι απόγιναν αυτά τα γλυκά πλασματάκια που στην αρχή με αντιμετώπιζαν σαν εξωγήινο και μετά δε με άφηναν σε ησυχία, θα εύχομαι πάντα, με όλη μου την ψυχή η αγαπημένη μου μικρή Yvonne και η παρέα της να είναι κάπου σώα, ασφαλή, με γεμάτο στομάχι, όνειρα στην καρδιά και χαμόγελο στα μάτια. I really meant well, forgive me... Links: Μετά το Teddy’s Centre ξαναγύρισα στο Ναϊρόμπι και αναμίχθηκα με το εξαιρετικό project του KENGELE Magazine. Είναι ένα περιοδικό γραμμένο αποκλειστικά από παιδιά των slum το οποίο επιβιώνει μέχρι και σήμερα. Ρίξτε μια ματιά και μοιραστείτε το με άλλους, ειδικά με παιδιά του δικού μας ‘πολιτισμένου’ και χορτάτου κόσμου. Φαντάζομαι ότι σε πρώτη ματιά μπορεί να σας σοκάρει λίγο η θεματολογία του αλλά είναι ένα γερό μάθημα για την αξία της ζωής. Προωθήστε το επίσης σε σχολεία, φροντιστήρια, ιδιωτικά και δημόσια, εντός και εκτός συνόρων και προτρέψτε τα παιδιά να γράψουν τις εντυπώσεις τους, να στείλουν δικά τους άρθρα, φωτογραφίες, βιβλία. Να δημιουργήσουν σχέσεις ανταλλαγής και συνεργασίας και αν μπορούν να στηρίξουν οικονομικά ή με κάθε άλλο τρόπο αυτή την προσπάθεια. Πραγματικά αξίζει τον κόπο... Έχω ανεβάσει ενδεικτικά ένα τεύχος του KENGELE στο διαδίκτυο και μπορείτε να το κατεβάσετε από όπου σας βολεύει καλύτερα: στο Dropbox http://dl.dropbox.com/u/51545142/Kengele%20Children%20Magazine%207th%20Edition.pdf στο Scribd http://www.scribd.com/doc/123004444/KENGELE-CHILDREN-S-MAGAZINE 14 URBANSTYLEMAG
As I was showing them images, I tried to convey the constant smell of plastic burning -even for cooking, the filth that transforms the water in the ditches from liquid into solid mass, the bugs, the fumes, the diseases, the dust that sticks to your nostrils, the complete lack of the colour green... Speechless, they all looked at the passing pictures without any comments, realising perhaps for the first time what I meant when I kept telling them that they lived in paradise. That night they all went to sleep without a word. I couldn’t make out signs of happiness or grief on their faces. Maybe they were trying to assess whether they indeed led better lives than the big city dwellers. The next day was ‘Santa Claus Day’ whereby all the goodies from Greece were to be distributed among the kids, and we had invited the whole village to participate in our celebration. I was asked to make a speech and so I did; I gave a heartbreaking talk on the importance of education, on why it is important that they see this project as their own, and on how this small school benefits the whole community. This day is etched very vividly on my mind -it was so moving, the children’s eyes, the joy upon touching a worn toy or wearing a crispy new colourful dress! I remember sending heartfelt thanks to all those that contributed to my effort, for without them it could not have been possible for me to experience those moments, and I would never be able to describe all this through mere words and pictures... Just then, and as I was trying to control the tears that were flowing like small rivers on my face, the ‘relative’ stands up, and tells everyone about the images I showed them the night before, how disturbed he was by them and how he couldn’t sleep a wink all night. So, in front of all present he announces that he is donating another small piece of land to our cause -which will make all the difference!!! Finally, we could have enough money for both food and wages! We decided on three-month alternating crops such as potato, cabbage and carrot so that there would be a constant flow of income. We bought seeds, a manual pump -it was a long time since I last saw one of these, fertilisers etc. and got ourselves busy. We first created a nursery were the little seeds would grow into small plants that we could then move to their more permanent abode. I also bought a few chickens and a couple of goats (for eggs and milk) and some sacks of rice and maize. It all seemed to be working out like clockwork so a little while later, after setting everything up I left the orphanage behind to continue my ...raid on local NGOs further south! We all hugged each other tight, promised ‘bonds of eternal friendship’ and exchange of news and pics though email.
mission
Almost a year later, in Dharamshala, the abode of all exiled Tibetans and His Holiness the Dalai Lama, I met a Spaniard working for an organisation building schools, who told me it was his dream to go to Africa. I immediately tried to communicate with Geoffrey -from whom by the way I hadn’t heard for quite a long time. No reply... A few days later I tried again and received a most alarming email. Geoffrey more or less announced that his relatives, seeing how well the land project was working changed their minds and wanted the land back. They also were under the impression that I left a hefty sum for the kids and demanded a cut. He was forced to leave, sneaking out with most of the kids and three little goat-kids ...and were now in Nairobi! Reading the last few lines I felt nauseous. I could not believe my eyes. I felt let down, betrayed by those people that had treated me so kindly while I was there. I became very suspicious of Geoffrey and whether he was telling me the whole truth. I got worried for the safety of the children. I got angry! Angry with myself for not seeing this coming. For not asking to do everything the proper way, with lawyers, notaries and contracts... I felt responsible towards all those that contributed and felt ashamed to inform them of the new developments. I didn’t want us to lose faith in our fellow humans and the ideal of solidarity. For a very long time, each time my mind wandered to this story I felt pain in my heart and a sense of melancholy. I would bring the image of the green nature and juxtapose it to that of the gloomy capital and wonder how I could have done that! I felt entirely responsible for this so dramatic change in the kids’ circumstances. It was very arrogant of me to believe that I could just step in and solve other people’s problems! I tried to intervene with fate and I messed things up, I could not forgive myself! I was so disappointed that I didn’t bother contacting him again -there was nothing I could say to him in any case. Because of this article I thought of trying to get an update. I contacted Geoffrey’s (ex) wife who informed me that he was now in Sudan, having left her and two of the kids behind. When I asked about the rest of the children I faced her ignorance. She had never seen the children in Nairobi she said...
USM 15
Each time I think of this story, Natalie comes to mind, from the French mission of Doctors Without Borders, whom I met whilst staying at their house, nay villa, in Nairobi for a few days. We had a talk on whether such organisations truly help out the ‘Third World’ or if they simply act as a good painkiller for the conscience of the ‘civilised west’. I remember her saying that it is a very tricky and multilevelled issue that of ‘help’...How right she was! Although I know now, I have accepted the fact that, I may never find out the truth, I may never find out what happened to those sweet little creatures that treated me like an alien at first and wouldn’t leave me at peace after, I will always wish, with all my heart and soul, that my little Yvonne and her gang are somewhere safe, sound, with full stomachs, dreams in their hearts, and smiles in t heir eyes. I really meant well, forgive me... Links: After Teddy’s Centre I went back to Nairobi and got involved with an excellent project: the KENGELE Magazine. It is made entirely by children of the slums and it still survives till today. Read it and share it with others, especially with children of our ‘civilised’ and ‘full-bellied’ world. I imagine that at first glance it may be a tad shocking to see what topics the kids focus on, but I ‘m sure it is a strong lesson in life. Forward it to schools, private and public, at home or abroad, and urge children to write their impressions, send articles of their own, photographs, books. To create exchange schemes and cooperation and to support them financially or in any other way they can think of. It really is a worthy cause... I have uploaded one issue of the KENGELE on the internet so you can get a taste and you can download it in any way you see fit:
from Dropbox http://dl.dropbox.com/u/51545142/Kengele%20Children%20Magazine%207th%20Edition.pdf from Scribd http://www.scribd.com/doc/123004444/KENGELE-CHILDREN-S-MAGAZINE or from KeepandShare http://www.keepandshare.com/doc/view.php?id=5643009&da=y
16 URBANSTYLEMAG
cult.clinic
TEXT. THEODOROS ALEXELLIS (alexellis@aegean.gr)
IF CHINS COULD KILL
BRUCE CAMPBELL
Αν τα σαγόνια μπορούσαν να σκοτώσουν «Αν τα σαγόνια μπορούσαν να σκοτώσουν: Εξομολογήσεις ενός ηθοποιού ταινιών Β διαλογής», αυτός είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του ινδάλματος των B-Movies, Bruce Campbell. Σίγουρα όταν ξεκινούσε την καριέρα του το 1972, ο δεκατετράχρονος Bruce δεν είχε στο μυαλό του ότι μετά από 41 χρόνια και 102 εμφανίσεις σε σειρές και ταινίες θα λογιζόταν από πολλούς δικαιωματικά ως ο Βασιλιάς των Β-Movies. Μετά από σποραδικές εμφανίσεις σε μικρά projects, το σημαντικό βήμα για την επαγγελματική του σταδιοδρομία έγινε με τη μικρού μήκους ταινία του 1978 “Within the Woods”, την οποία έγραψε και σκηνοθέτησε ο κολλητός του φίλος και μετέπειτα σκηνοθέτης της blockbuster τριλογίας “Spiderman”, Sam Raimi. Η ταινία αυτή χρησίμευσε για να προσελκύσει πιθανούς χρηματοδότες προκειμένου να γίνει πραγματικότητα το 1981 το cult αριστούργημα “The Evil Dead”, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με τον άσχετο τίτλο … «Το Καταραμένο Άσμα» (!), στο οποίο ο βασικός πρωταγωνιστής Ashley “Ash” Williams, πολεμάει στρατιές από φαντάσματα, τέρατα, zombies και άλλα αποκυήματα της αρρωστημένης φαντασίας των Raimi και Campbell. Στην αρχή το φιλμ δεν είχε επιτυχία, όμως 4 χρόνια αργότερα και μετά τη δήλωση δημόσιας υποστήριξης από τον μαιτρ του τρόμου Stephen King, η ταινία, στην οποία ο Campbell εκτός από πρωταγωνιστής ήταν και συμπαραγωγός, κατάφερε να φτάσει στο νούμερο 1 του βρετανικού box office και στη συνέχεια να προβληθεί στις αμερικάνικες αίθουσες με αρκετά μεγάλη απήχηση. Ο βασικός λόγος της επιτυχίας του ήταν το πάντρεμα του τρόμου με την κωμωδία (όποιος δει την ταινία δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει τη σκηνή όπου το κομμένο, δαιμονισμένο χέρι του Ash κυνηγάει να τον σκοτώσει!). Το “The Evil Dead” ακολούθησαν δυο συνέχειες, το “Evil Dead II” (στα ελληνικά «Νεκρός την Αυγή») του 1987, που ουσιαστικά αποτελεί remake του “The Evil Dead”, αλλά με μεγαλύτερο budget και το “Army of Darkness” («Ο Στρατός του Σκότους») του 1992. 18 URBANSTYLEMAG
“If chins could kill: Confessions of a B-Movie Actor”. That is the title of B-Movie icon Bruce Campbell’s autobiography. Certainly when he started out back in 1972, 14 – year-old Bruce didn’t have in mind that 41 years and 102 appearances in TV shows and movies later he would be considered by many as the rightful King of B-Movies. After periodic appearances in small projects, the important step for his professional career came with the 1978 short film “Within the Woods”, which was written and directed by his close friend and future director of the “Spiderman” blockbuster trilogy, Sam Raimi. That movie was used to attract possible investors in order to realize the cult masterpiece “The Evil Dead” in 1981, released in Greece under the unrelated title “To Katarameno Asma”, translated as “The Damned Song”(!), in which the hero Ashley “Ash” Williams battles armies of ghosts, monsters, zombies and other figments of Raimi and Campbell’s twisted imagination. At first the movie wasn’t successful, but 4 years later and after horror master Stephen King’s public endorsement, the film, which Campbell also co-produced, managed to reach number 1 in the UK box office and was subsequently released in the USA getting a great response from the audience. The main reason of its success was the effective combination of terror and comedy (whoever watches the movie will never forget the scene where Ash’s amputated, possessed hand is chasing him around the house to murder him!). “The Evil Dead” was followed by two sequels, “The Evil Dead II”, released in Greece as “Nekros tin Avgi” (“Dead at Dawn”) in 1987, which is essentially a bigger budget remake of “The Evil Dead” and “Army of Darkness” in 1992.
cine building
22 years later and after countless requests by die-hard fans of the series, a new Evil dead is hitting theatres this April. It’s title? Simply “Evil Dead”. Not much else is needed anyway. A substantial difference in relation to the previous films is that the latest addition to Ash William’s saga doesn’t have the slightest comical element. On the contrary, it is an extremely powerful and dark horror movie, as one can easily conclude from the trailer which is available at the movie’s official website http://www.evildead-movie.com/. Since we mentioned websites, do NOT miss the chance to visit Bruce Campbell’s webpage, at http://www.bruce-campbell.com. Because of the numerous low budget and almost amateurish movies that he has been involved with, many believe that he is willing to participate in any crazy or underfinanced project around the world. This has forced him to add this amazing message to his website: “To save everyone oodles of time, Bruce has a few guidelines for considering employment requests. First and foremost, only serious offers will be considered. Anything jokey, clever or insulting will be ignored. If you would like to hire Bruce as an actor, please make sure that your project is fully-funded and that you are a signatory to the Screen Actors Guild. If you don’t know what “signatory” means, you’d better come back when you do. First time directors need not inquire. Similarly, if you are interested in Bruce for a personal appearance, please make sure that you are affiliated with a well-established convention company. And a little FYI, Bruce does not “do” weddings, funerals, store openings (or closings), senior proms, phone messages, happy birthday/Christmas calls, personal meetings, graduations, or car washes”. But even if you can’t find Bruce in all the aforementioned events, his typical large, square jaw bone, which earned him the nickname “The Chin” at a very young age, prominently features not only in movies and TV shows, but also in comic books, video games, cartoons, apps for mobile phones and tablets (we highly recommend the extremely entertaining – and free – “Army of Darkness Defense”, as well as “Evil Dead HD”), action figures, wax figures etc., while he has also published two books: his autobiography, which has already been mentioned and which became a New York Times best-seller and “Make Love! The Bruce Campbell Way”, which is a comical chronicle of Bruce’s efforts to succeed in the world of A-list movies.
22 χρόνια αργότερα και μετά από αναρίθμητες παρακλήσεις των φανατικών φίλων της σειράς, ένα καινούριο Evil Dead βγαίνει στις αίθουσες τον ερχόμενο Απρίλιο. Ο τίτλος του; Απλά «Evil Dead». Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω άλλωστε. Σημαντική διαφορά με τις προηγούμενες ταινίες, ότι η καινούρια προσθήκη στο έπος του Ash Williams δεν έχει την παραμικρή κωμική διάθεση. Αντίθετα, φαίνεται να είναι μια εξαιρετικά υποβλητική και σκοτεινή ταινία τρόμου, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς από το trailer που είναι διαθέσιμο στην επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας, http://www. evildead-movie.com/. Μια που μιλήσαμε για ιστοσελίδες, μην παραλείψετε να επισκεφτείτε τη σελίδα του Bruce Campbell, στη διεύθυνση http://www.bruce-campbell. com. Εξαιτίας του πλήθους ταινιών χαμηλού προϋπολογισμού και σχεδόν ερασιτεχνικού χαρακτήρα στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει ή συνεργαστεί, πολλοί έχουν πιστέψει ότι είναι πρόθυμος να συμμετάσχει σε οποιοδήποτε τρελό ή φτωχό project ανά τον κόσμο. Το γεγονός αυτό τον έχει αναγκάσει να προσθέσει στην ιστοσελίδα του το εξής καταπληκτικό μήνυμα: «Για να γλυτώσει πολύτιμο χρόνο σε όλους, ο Bruce έχει ορισμένους κανόνες όσον αφορά στις προτάσεις για εργασία. Πρώτο και κυριότερο, μόνο σοβαρές προτάσεις θα ληφθούν υπόψη. Οτιδήποτε αστείου, έξυπνου ή προσβλητικού χαρακτήρα θα αγνοηθεί. Εάν επιθυμείτε να προσλάβετε τον Bruce σαν ηθοποιό, φροντίστε το project σας να είναι πλήρως χρηματοδοτημένο και να είστε συμβαλλόμενος στο Σωματείο Ηθοποιών. Εάν δεν ξέρετε τι σημαίνει «συμβαλλόμενος», καλά θα κάνετε να επιστρέψετε όταν μάθετε. Πρωτομεφανιζόμενοι σκηνοθέτες, μην μπείτε καν στον κόπο. Παρομοίως, εάν ενδιαφέρεστε για μια προσωπική εμφάνιση του Bruce […] σας ενημερώνουμε ότι δεν κάνει εμφανίσεις σε γάμους, κηδείες, εγκαίνια μαγαζιών ή χοροεσπερίδες, μηνύματα τηλεφωνητών, τηλεφωνήματα για ευχές γενεθλίων ή Χριστουγέννων, προσωπικές συναντήσεις, αποφοιτήσεις και πλυσίματα αυτοκινήτων». Ακόμη, όμως, και αν δεν μπορείτε να βρείτε τον Bruce Campbell σε όλα τα προαναφερόμενα, το χαρακτηριστικό του μεγάλο, τετράγωνο πηγούνι, που από πολύ μικρού του κέρδισε το παρατσούκλι «Το Σαγόνι», φιγουράρει εκτός από ταινίες και σειρές, σε comics, video games, cartoons, εφαρμογές για κινητά και tablets (συστήνουμε ανεπιφύλακτα το εξαιρετικά διασκεδαστικό – και δωρεάν – Army of Darkness Defense, αλλά και το Evil Dead HD), κούκλες, κέρινα ομοιώματα κ.ά., ενώ έχει εκδώσει και 2 βιβλία: την αυτοβιογραφία του, που έχουμε ήδη αναφέρει και η οποία έγινε best seller των New York Times και το “Make Love! The Bruce Campbell Way”, που αναφέρεται στη μάχη του Bruce να καθιερωθεί στον κόσμο των ταινιών πρώτης διαλογής. USM 19
Η αλήθεια είναι πως την τελευταία αυτή μάχη, μάλλον την έχει χάσει, καθώς όπως ανέφερε και ο ίδιος «Φαίνεται πως η μοίρα μου σε αυτή τη ζωή είναι είτε να έχω μεγάλους ρόλους σε μικρές ταινίες ή μικρούς ρόλους σε μεγάλες». Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες στις οποίες έχει κάνει μικρές εμφανίσεις είναι τα τρία “Spiderman” του Sam Raimi, αλλά και το πολύ καλό “Darkman” πάλι του ίδιου, το “Escape from L.A.” του cult σκηνοθέτη John Carpenter και το “Fargo” των αδερφών Cohen. Εμείς όμως θα τον θυμόμαστε πολύ περισσότερο από ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε, όπως το “Man with the Screaming Brain” (πράγματι, το σενάριο είναι τόσο παλαβό όσο φαίνεται από τον τίτλο), το “Bubba Ho-tep” (ξεκαρδιστικός στο ρόλο του υπερήλικα Elvis Presley – ΝΑΙ, Ο ΕΛΒΙΣ ΖΕΙ! – που πολεμάει μια αρχαία αιγυπτιακή μούμια), το πρόσφατο “My Name is Bruce” και φυσικά τα τρία “Evil Dead”.
The sad truth is that his efforts have probably been at vain, since as he has stated “It seemed that my lot in life was to either have big parts in small films or small parts in big films”. Some of the most well-known movies in which he has participated are Sam Raimi’s “Spiderman” trilogy, but also the highly acclaimed “Darkman” by the same director, “Escape from L.A.” by legendary cult director John Carpenter and the Cohen brothers’ “Fargo”. However we will mostly remember him from movies in which he played the leading role, such as “Man with the Screaming Brain” (indeed, the plot is as crazy as the title denotes), “Bubba Ho-tep” (hilarious in the role of an elderly Elvis Presley – YES, ELVIS LIVES! – who goes head to head with an ancient Egyptian mummy), the recent “My Name is Bruce” and of course the three “Evil Dead” films.
Εκτός από την καριέρα του στις ταινίες, όμως, ο Bruce είχε επιτυχία και στην τηλεόραση, όπου πρωταγωνίστησε στις σειρές “The Adventures of Brisco County Jr” και “Jack of All Trades”, ενώ είχε σημαντικούς ρόλους στις γνωστές στην Ελλάδα σειρές “Hercules: The Legendary Journeys” και “Xena: Warrior Princess”, όπου έκανε τον Αυτόλυκο, τον Βασιλιά των Κλεφτών και ήταν ίσως ο μοναδικός λόγος για να τις δει κανείς, ενώ από το 2007 μέχρι σήμερα παίζει στην επιτυχημένη αμερικάνικη σειρά “Burn Notice”, η οποία έβγαλε και μια spin-off ταινία με πρωταγωνιστή τον Bruce, με τίτλο “Burn Notice: The Fall of Sam Axe”. Οι επόμενες ταινίες στις οποίες περιμένουμε με ανυπομονησία να τον δούμε, είναι το blockbuster του Sam Raimi “Oz: The Great and Powerful”, με πρωταγωνιστή τον James Franco, που θα βγει στις αίθουσες το Μάρτιο του 2013 και το “Bruce Vs Frankenstein”, το οποίο έχει μεν ανακοινωθεί αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα γυριστεί τελικά. Εμείς πάντως ευχόμαστε να γίνει πραγματικότητα. Άλλωστε, δε χορταίνουμε να βλέπουμε τον Bruce Campbell, τον βασιλιά των B-Movies. Και όπως θα έλεγε και ο Ash… “Hail to the King, baby!”
Other than his movie career, Bruce has had considerable success in television, where he starred in the shows “The Adventures of Brisco County Jr” and “Jack of All Trades”, while he also had important parts in the wellknown in Greece “Hercules: The Legendary Journeys” and “Xena: Warrior Princess”, where he played the role of Autolycus, King of Thieves and he was probably the only reason to watch those shows. From 2007 up to this day he stars in the popular USA Network series “Burn Notice” , which has also produced a spin-off movie with Bruce as the main lead, titled “Burn Notice: The Fall of Sam Axe”. Future projects in which we impatiently await to see him are Sam Raimi’s blockbuster “Oz: The Great and Powerful”, starring James Franco as the Great Wizard of Oz, due to be released in March 2013 and “Bruce Vs. Frankenstein”, which was announced a couple of years ago, but isn’t sure to be filmed after all. We, for one, keep our fingers crossed. Besides, we just can’t get enough of Bruce Campbell, King of B-Movies. And as Ash would say… “Hail to the King, baby!”
20 URBANSTYLEMAG
pause EN
HIDDEN ORCHESTRA - ARCHIPELAGO (TRU THOUGHTS)
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΝΤΙΛΑΣ - ΣΚΙΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ)
Ένα διαφορετικό δρόμο, αυτόν της μοναχικής και εσωστρεφούς τραγουδοποιίας αποφάσισε να διασχίσει στο δισκογραφικό του ντεμπούτο ο Μιχάλης Τσαντίλας ο οποίος συστήθηκε ως μουσικός δημοσιογράφος πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. Ερχόμενος εδώ με μια άλλη ιδιότητα, αυτή του μουσικού, μοιραία βρίσκεται στην «άλλη πλευρά»: όχι του κριτή αλλά του κρινόμενου. Μας παρουσιάζει 11 συνθέσεις οι οποίες κινούνται σε ακουστικά μονοπάτια αλλά φλερτάρουν και με ποπ/ροκ ήχους που δένονται σε ένα σφιχτό και ενιαίο άκουσμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Πράγματι αν βάλει κάποιος το δίσκο και αφήσει να κυλήσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα αντιλαμβάνεται την κατεύθυνση που θέλει να δώσει ο νεαρός τραγουδοποιός. Ιστορίες που γράφτηκαν κάποτε και που έρχονται τώρα να «δέσουν» και να αναπτύξουν τη σκέψη του Μιχάλη Τσαντίλα ο οποίος καταθέτει τις δικές του σκόρπιες σκέψεις, συνοδευόμενες από όμορφες μελωδίες. Αυτές, λιτές στο μεγαλύτερο τους μέρος αλλά αρκετές για να μπει ο ακροατής στο «μυαλό» του δημιουργού και να ανακαλύψει αυτή τη «σκιά» που κρύβουν οι συνθέσεις του. Μέσα από έναν ακουστικό αντίλαλο που γεννήθηκε στο πέρασμα του χρόνου (σε μια δεκαετία, 1998-2007, τόσο είναι το διάστημα στο οποίο γράφτηκαν τα θέματα του δίσκου) δίνοντας το στίγμα για το ύφος του τραγουδοποιού. Ίσως ακούγεται κάπως «μη άρτια» δουλεμένη η φωνή του, όμως ισορροπεί μέσα στην ανάγκη του να εκφραστεί όπως εκείνος θέλει. Και αυτό το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό, καθώς πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μια ειλικρινή κατάθεση, φτιαγμένη με αγάπη και ζεστασιά, καθόλου δήθεν, πείθοντάς μας πως υπερτερεί κατά πολύ έναντι άλλων ελληνικών κυκλοφοριών. Μια καλοδουλεμένη δισκογραφική δουλειά, προσεγμένη από όλες τις απόψεις και που έχει ακόμα ένα συν, κόντρα στην εποχή που εξαφανίζει τις …απτές κυκλοφορίες: κυκλοφορεί σε CD από το Μετρονόμο, σε μία έκδοση που περιλαμβάνει 16σέλιδο ένθετο με τους στίχους και τις συγχορδίες των τραγουδιών, φωτογραφίες και πληροφορίες για την ηχογράφηση και με εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο αδελφός του τραγουδοποιού, Στυλιανός Τσαντίλας. Μουσικές και λόγια που βγαίνουν απρόσμενα, δυναμώνοντας έτσι τις σκέψεις, τον ήχο της κιθάρας, τα λόγια της καθημερινότητας που είναι απλά μεν αλλά ταυτόχρονα και τόσο δύσκολα. Δυναμώνοντας έτσι και τον ήχο της ησυχίας που χρειαζόμαστε όλοι για να ακούσουμε πολλές φορές την ίδια τη μουσική (ώστε να της δώσουμε έτσι τη σημασία που πρέπει) αλλά και τη βροχή που έρχεται και κυλάει απ’έξω και στάζει σε κάποιο παλιό παράθυρο. Άλλωστε “μετά τη βροχή όλα είναι πιο ωραία…”. Αλέξανδρος Γερασίμου 22 URBANSTYLEMAG
Ένα κράμα θαυμάσιας μουσικής σύνθεσης προσφέρουν εδώ οι Hidden Orchestra, μια εκπληκτική μπάντα από το Εδιμβούργο της Σκωτίας. Μουσική βγαλμένη μέσα από δεκάδες επιρροές και ενώσεις ήχων, φιλτραρισμένες από την ευφυία και τη μουσική οξυδέρκεια των μελών της μπάντας. Το τελευταίο, μαζί με ένα σύμπλεγμα ήχων και ρευμάτων που ξεκινούν από την electronica, περνούν σε drum-n-bass, hip-hop, ψυχεδέλεια και φτάνουν μέχρι την κινηματογραφική και κλασική μουσική, είναι καθοριστικά. Οι Hidden Orchestra έχουν δημιουργήσει αδιαμφισβήτητα το δικό τους προσωπικό ήχο που τους έχει καθιερώσει στην ευρωπαϊκή μουσική σκηνή. Η καινούργια τους δισκογραφική δουλειά με τον -πολύ οικείο στα αυτιά των Ελλήνων- τίτλο, “Archipelago”, κυκλοφόρησε από τη Tru Thoughts και απέσπασε πολύ καλές κριτικές σε παγκόσμιο επίπεδο. Μάλιστα με αφορμή αυτή την κυκλοφορία και στα πλαίσια της ευρωπαικής περιοδείας της, η κολεκτίβα από το Εδιμβούργο -γιατί περί κολεκτίβας πρόκειται- εμφανίστηκε το φθινόπωρο του 2012 για πρώτη φορά στη χώρα μας, καθηλώνοντας κοινό και κριτικούς σε μία sold out συναυλία στο Six d.o.g.s. Εκεί μετέφεραν το κλίμα του “Archipelago” παίζοντας μάλιστα με δυο ντράμερ και με ξεχωριστά, άκρως ενδιαφέροντα φωνητικά, σαν αυτά που θα ακούσει κανείς στο δίσκο τους που «τρέχει» σαν ένα ενιαίο θέμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Οσο για τις συνθέσεις, κρατήστε τις όλες αλλά αν θέλετε οπωσδήποτε να ξεχωρίσετε κάποια από τα 10 θέματα του άλμπουμ προσέξτε για αρχή το «Overture», συνεχίστε με το «Hushed» και καταλήξτε στο αριστουργηματικό «Vorka». Αλέξανδρος Γερασίμου A blend of refined musical synthesis is offered by the Hidden Orchestra, a magnificent Scottish band from Edimburgh. Music derived from various influences and mixed sounds, filtered through the band’s intelligence and musical insight. This insight is determinant, along with the complex of sounds (electronica, drum-n-bass, hip-hop, classical music just to name a few). The outstanding music style that Hidden Orchestra have created has established them amongst the most significant contemporary bands of the European music scene. Their latest work, titled “Archipelago”, was released by Tru Thoughts and got exceptional reviews on a global level. We got to hear them playing during their 2012 European tour, in Athens, where the sold out concert they gave at the venue Six d.o.g.s. stunned the audience and critics. We experienced the atmoshpere of ‘Archipelagos’ brought by the band, whose performance included two drummers and unique, exciting vocals. As for the album, it sounds like a “unified”, flowing composition, constructed carefully with pieces that blend smoothly with eachother. If you need to distinguish certain pieces though, we ‘d draw your attention to “Overture”, “Hushed” and the preeminent “Vorka”.
music echoe
Νεκτάριος Θεοδώρου & Μόνο Γυμνό – Ανοίξτε τις πόρτες
Σπύρος Γραμμένος – Σι-ντι Τον Σπύρο τον γνώρισα διαδικτυακά αλλά και προσωπικά, πριν από αρκετά χρόνια, όταν ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα. Λίγα τραγούδια και ένα demo ήταν αρκετά για να διακρίνω ότι ο τύπος είναι μουρλός και έχει πολλά να δώσει. Τα τραγούδια του άρχισαν να παίζουν στην ραδιοφωνική τότε εκπομπή μου, μέχρι που τον κάλεσαν για συναυλία στην πόλη μας (Καβάλα)… όπου έγινε το αναμενόμενο, τέντωσαν μάγουλα! Λίγα χρόνια μετά τον βλέπω να μετακομίζει με ρίσκο στην Αθήνα, κυνηγώντας το όνειρο του, και απ’ ότι αποδείχτηκε έπραξε σωστά, αφού πλέον εν έτη 2013 έχει ήδη κυκλοφορήσει την 2η δισκογραφική του δουλειά και έχει γίνει αγαπητός και αρεστός στο κοινό της ελληνικής σκηνής. Ο νέος δίσκος λοιπόν έχει τον τίτλο «Σι-ντί» και κυκλοφόρησε αποκλειστικά διαδικτυακά από την σελίδα του ίδιου. Περιέχει 11 τραγούδια στο γνωστό χαβαλετζίδικο ύφος του Σπύρου, όπου μέσα από αυτόν τον χαβαλέ και το χιούμορ περνάει εύστοχα όλες του τις ανησυχίες και τα μηνύματα. Τα τραγούδια δεν έχουν τίτλο και αυτό επίτηδες όπως είπε, αναφέροντας στην συνέχεια ότι θα υπάρχουν οι τίτλοι στο βιβλίο με τα ποιήματα. Λέτε να δούμε και βιβλίο; Το εύχομαι! Μουσικά η βάση του είναι το rock, κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα … τρομπέτα και τρομπόνι περικαλώ! Η παραγωγή του δίσκου είναι άψογη, όπως και ο ίδιος ο Σπύρος σε όλη την διάρκεια του σι-ντι (σχεδόν συνεπίθετοι είμαστε, να μην τον παινέψω;). Τώρα για το αν θα σας αρέσει το στιχουργικό και ερμηνευτικό αποτέλεσμα, είναι με λίγα λόγια, περί ορέξεως παστουρμαδόπιτα… αν δεν σας αρέσει απλά δεν έχετε χιούμορ και είστε ανέραστοι! Μπράβο Σπύρε, χαίρομαι για σένα και σε καμαρώνω από τα βόρεια, συνέχισε δυναμικά! Νίκος Γραμμάτος
Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την προηγούμενη κυκλοφορία του Νεκτάριου Θεοδώρου με τους Μόνο Γυμνό και έχω ήδη στα χέρια μου την τρίτη δισκογραφική δουλειά τους (+ένα single) η οποία έχει τίτλο «Ανοίξτε τις πόρτες». Αν στην προηγούμενη δουλειά υπήρχαν όλα όπως είχα αναφέρει, σε αυτήν θα πρέπει να δηλώσω ότι υπάρχουν τα πάντα, και αρχίζω να έχω αμφιβολίες για το αν υπάρχει πάντα περισσότερο… μάλλον υπάρχει, και αυτός ο δίσκος είναι η απάντηση στην ερώτηση μου. Αυτή η δουλειά αποσπά την προσοχή μου αρχικά με το διάβασμα των στίχων και με το πρώτο κι όλας τραγούδι που έβαλα να ακούσω… το οποίο ήταν επίτηδες το νούμερο 6 του δίσκου, γιατί είναι μια διασκευή του τραγουδιού «Απογοήτευση» του Παντελή Δεληγιαννίδη, το οποίο είχε ερμηνεύσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος μέσα από την μπάντα τους «Δάμων & Φιντίας». Δεν θα μπω στο τριπάκι να σχολιάσω το κάθε τραγούδι ξεχωριστά, αν και κανονικά έτσι θα έπρεπε, γιατί όλα τα τραγούδια είναι ένα κι ένα και άξια μεγάλης αναφοράς. Οι στίχοι του Νεκτάριου Θεοδώρου με έχουν μαγέψει από την πρώτη φορά που έτυχε να τους διαβάσω, πριν καν ακούσω μουσική του, και όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ, συνεχίζει να με μαγεύει και να με εκπλήσσει συνέχεια. Άξιοι αναφοράς όλοι οι στίχοι του δίσκου ο οποίοι σου προκαλούν ανατριχίλα σε πολλά σημεία και λένε μεγάλες αλήθειες. Η μουσική του δίσκου; Έχει τα ΠΑΝΤΑ! Ναι τα πάντα, και αυτό είναι ροκ φίλε μου. Έχει ροκιές, έχει μπλουζ, έχει στιγμές που ακούς παραδοσιακή μουσική, μπλεγμένη τόσο όμορφα με την ροκιά και τον στίχο… έχει ταξίδι, αρμονία, είναι όλα καλοδουλεμένα και μελετημένα… και το καλύτερο; Φτιαγμένα από τον ίδιο… χειροποίητο δηλαδή με πολύ μεράκι και αγάπη. Από την ενορχήστρωση, την ηχογράφηση, την ηχοληψία, την ψηφιακή επεξεργασία (μαζί με τον Δημήτρη Ντελή), το computer editing, μέχρι και την τελική μίξη όπου έγινε επίσης με τον Δ.Ν. καθώς και το master. Φωτογραφία εξωφύλλου Νεκτάριος Θεοδώρου, Art Design ο ίδιος, ψηφιακή επεξεργασία εικόνας ο ίδιος, οργάνωση, επιμέλεια, παραγωγή… πανταχού παρόν ο ίδιος. Να υπογραμμίσω ότι πέρα από τα κλασικά, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα, μέσα σε αυτό το μουσικό κολάζ, παρελάζουν επίσης τα εξής όργανα: Λαούτο, Πιάνο, Φυσαρμόνικα, Κρητική λύρα και κλαρίνο… ναι κλαρίνο φίλε μου, γιατί κλαρίνα δεν παίζουν μόνο τα σκυλάδικα και οι σκυλούδες. Επίσης, εδώ μέσα υπάρχουν και γυναικεία φωνητικά, όπως και αφηγήσεις. Δεν θα αναφερθώ στους μουσικούς γιατί είναι πολλοί. Όλοι και όλα αναφέρονται μέσα στις φωτογραφίες και τα αρχεία που συνοδεύουν αυτή την δουλειά η οποία για την ώρα κυκλοφορεί ΔΩΡΕΑΝ στο διαδίκτυο και πολύ πιθανόν να τυπωθεί και σε cd σύντομα. Θα πρότεινα και σε βινύλιο γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε σίγουρα με έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και επιφυλάσσομαι για την επόμενη δουλειά η οποία επίσης δεν θα αργήσει να δει το φως. Νεκτάριε και Μόνο Γυμνό σας βγάζω το καπέλο και ευχαριστώ για την μεγάλη αυτή προσφορά σας στο ελληνόφωνο ροκ και γενικά στην ελληνική μουσική. Νίκος Γραμμάτος
USM 23
music echoe
EN
Soul Button – Play Again Ep
EN
Segue - Pacifica Ο Segue –aka Jordan Sauer- κυκλοφορεί το νέο του, DubTechno και Ambient album με τίτλο ‘Pacifica’ στην Καναδική Silent Season. Ο Segue -αν και σχετικά λιγότερο διάσημος- είναι ένας πάρα πολύ ταλαντούχος παραγωγός της Dub και Ambient σκηνής. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η συνήθειά του να ηχογραφεί και να χρησιμοποιεί στη μουσική του ήχους από το αστικό αλλά και το φυσικό περιβάλλον. Χαρακτηριστικό του είναι επίσης η εντυπωσιακή ποικιλία στα όργανα που χρησιμοποιεί, καθώς και ο τρόπος που συνδέει τους ήχους τους. Τα εννέα κομμάτια που απαρτίζουν το album ‘Pacifica’ είναι απόλυτα ατμοσφαιρικά . Σε ταξιδεύουν στις τέσσερις εποχές, με το ‘SnowDub’ και το ‘Ocean’ να σου δημιουργούν εικόνες από μαγευτικά τοπία, και με τις μελωδίες να σου δίνουν μια αίσθηση γαλήνης αλλά ταυτόχρονα και γλυκιάς θλίψης. Το ‘Pacifica’ είναι χωρίς αμφιβολία μία από τις καλύτερες DubTechno-Ambient κυκλοφορίες των τελευταίων μηνών. Κυκλοφόρησε στις 2 Φεβρουαρίου μόνο σε CD και σε περιορισμένο αριθμό. John Papastilianos Segue –aka Jordan Sauer- released his new DubTechno and Ambient album ‘Pacifica’ with the Canadian label Silent Season on the 2nd of February. Segue -although comparatively less famous- is an exceptionally talented producer of the Dub and Ambient scene. His distinguishing feature is the use of sounds (which he records himself) from the urban as well as the natural environment. Another remarkable characteristic is the impressive variety of musical instruments he uses and the way he blends their sounds together. ‘Pacifica’, which consists of nine ambient tracks, is a journey through seasons and landscapes. ‘SnowDub’ and ‘Ocean’ excite our imagination creating images of dreamy places, whereas the melodies transmit feelings of serenity and sweet melancholy at the same time ‘Pacifica’ is undoubtedly one of the best DubTechno-Ambient albums of the past months. It’s a limited edition available only in CD.
24 URBANSTYLEMAG
Μετά τη μεγάλη επιτυχία που είχε το EP ‘Shadows’, ο μυστήριος (καθώς αποφεύγει να αποκαλύψει την ταυτότητά του) Soul Button επιστρέφει με ένα νέο EP στη Steyoyoke, το ‘PlayAgain’. Ομολογουμένως ο Soul Button έχει ενθουσιάσει την Βερολινέζικη –και όχι μόνοHouse σκηνή από την πρώτη του κιόλας παράγωγη και αυτό γιατί έχει συνδυάσει επιτυχημένα τους ήχους της κλασσικής House με τους νέους της –κυρίαρχης πλέον- DeepHouse. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του συνδυασμού είναι το ‘PlayAgain’, το δεύτερο κομμάτι του EP . Περιέχει γυναικεία φωνητικά που δίνουν στο κομμάτι ένα σκοτεινό και παράλληλα παιχνιδιάρικο χαρακτήρα, piano sample που δίνει μια ξεχωριστή ταυτότητα ανάμεσα στα υπόλοιπα κομμάτια του EP, αλλά και ένα πολύ δυναμικό bassline. Το ‘The Keepers’ είναι το κομμάτι που σε καλωσορίζει σε αυτό το release, επίσης πολύ καλή παράγωγη, με synth που παραπέμπει στην δεκαετία του ‘90 και κερδίζει το ενδιαφέρον. Τέλος, το ‘Come To Me’ κλείνει το release με τον καλύτερο τρόπο. Ένα DeepHouse κομμάτι με αινιγματικά φωνητικά και αφρικανικό ρυθμό που σε κάνουν να θέλεις περισσότερο. Κυκλοφορεί ήδη σε βινύλιο και σε digital μορφή.
John Papastilianos Following the great success of his previous EP ‘Shadows’, the talented and mysterious –as his identity is kept a secret- Soul Button makes a much anticipated comeback with Steyoyoke and his new EP ‘Play Again’. Unquestionably, Berlin-based Soul Button has amazed the House scene. From his very early steps he proved his talent in combing the sounds and virtues of classic House with those of - now predominant- DeepHouse. ‘Play Again’, the second track of the EP, is an excellent example of this talent. It features female vocals and piano samples over a very dynamic bassline, which give this fine piece of music a distinctive, dark yet playful style. ‘The Keepers’, the first track of this release, is also a great production. Featuring skillfully created synth sounds, its vibe takes us back to the ‘90s yet in a very fresh and exciting manner. Finally, ‘Come To Me’ completes this EP in the best way possible. An intruiging DeepHouse track with enigmatic vocals and afro beats that make you want more. Soul Button’s ‘Play Again’ is available on vinyl and digital.
artist
Interview. Odisseas Panierakis (od.panierakis@urbanstylemag.gr)
interview with | συνεντευξη
hnqo Δεν ξέρω αν μπορώ να αναφέρω τον HNQO ως ανερχόμενο καλλιτέχνη μετά από τόσες επιτυχίες μέσα σε μια χρονιά. Υποψήφιος για IDMA award, μέλος του φαινομένου που όλοι γνωρίζουμε ως Hot Creations αλλά πάνω από όλα πρότυπο για κάθε νέο καλλιτέχνη που προσπαθεί να βγάλει τη μουσική του στην επιφάνεια του ωκεανού της ηλεκτρονικής μουσικής. Μιλήσαμε για τις δημόσιες σχέσεις, το μυστικό για να καταφέρεις να ξεχωρίσεις, το φαινόμενο Hot Creations και τα μελλοντικά του σχέδια. Given the number of his succesful releases during the past year, I doubt that the term ‘upcoming’ artist is appropriate for HNQO. Nominated for an IDMA award, member of the much celebrated phenomenon we all know as ‘Hot Creations’, but above all a true exemplar for every new artist who tries to come to the surface. We talked about PR, the secret of success, Hot Creations and his future plans.
28 URBANSTYLEMAG
music echoe The style you represent has contributed a great deal to the establishment of EDM in the radio playlists and made a lot of people look deeper into the culture of electronica in general, resulting to its definition as ‘mainstream’. Do you believe in the mysticism of the scene you represent? In Brazil this isn’t true, as Deep House – even though it grew suddenly– is still living on the underground. Actually I don’t believe in labelling art and for this reason I don’t think that much about all this. I believe in the mysticism of the whole EDM experience and what it brings for us in terms of expressing cultural values. Music and Image. Presumably speaking, is it possible for a proficient, talented and potent producer to make it in the scene without PR? The artist and his music need exposure. Good exposure results in a well known artist. For that, a good PR makes the whole difference and I believe that there is no other way to reach the spot. Given the superabundance of new producers and tracks in the internet, what do you consider as crucial in order to stand out from the crowd? It’s not a big secret, I can see that everyone has the formula, but only some out there can bring originality as a special tool in order to make that formula become a stand out work. I believe that only following tendencies or trying to create a new one is not enough, you have to put what you really feel and sometimes forget about the rest - just be. According to your opinion, which are the elements that boosted the setting and development of a great imprint such as Hot Creations? I believe that they were doing something different at the right time and place. Good press. Good administration. Good label casting and the owners pushing the label with their strengths. This is a nice and well filled pack which i believe can make an imprint stand out. What made you create Playperview? The idea popped up from three heads: Me, Soundman Pako and Fabø. At first the goal was to release our own tracks. After that we started searching for new artists with the same need, creating a small and consistent casting. Do you suggest any new, much promising artists who‘ve drawn your attention and whom we should keep track of? 19 years old, young and talented Brazilian producer named Dake, Fabø- also Brazilian-, Erik Christiansen from the US, to name a few that i’m enjoying at the moment. Would you like to tell us about some of your future plans? About new productions, I’m in stand by, setting up a new studio, working on Playperview as much as it’s needed and also setting new goals for the imprint. We have important forthcoming releases, such as the “We Do It” remixes EP including remixes by H.O.S.H, Karmon, Kolombo, Atapy and Rolldabeetz. Really looking forward to that one.
Το στυλ που εκπροσωπείς έχει συνεισφέρει πάρα πολύ στην εδραίωση της ηλεκτρονικής dance μουσικής στο ραδιόφωνο και παρακίνησε πολλούς να κοιτάξουν βαθύτερα στην κουλτούρα της electronica γενικά, με αποτέλεσμα αυτή να αναπροσδιοριστεί ως “mainstream”. Πιστεύεις στο μυστικισμό της σκηνής αυτής που εκπροσωπείς; Στη Βραζιλία αυτό δεν ισχύει, αφού η Deep House -παρόλο που διαδόθηκε ξαφνικάθεωρείται ακόμα ‘underground’. Βασικά δεν πιστεύω στις ταμπέλες όσον αφορά στην Τέχνη και γι’ αυτό δεν τα σκέφτομαι πολύ όλ’ αυτά. Πιστεύω στο μυστικισμό γενικά της EDM εμπειρίας και αυτού που μας δίνει όσον αφορά στην έκφραση κουλτούρας και πολιτισμικών αξιών. Μουσική και Image. Υποθετικά μιλώντας, μπορεί ένας καλλιεργημένος, ταλαντούχος και ικανός παραγωγός να τα καταφέρει να εδραιωθεί στη σκηνή δίχως δημόσιες σχέσεις; Ο καλλιτέχνης κι η μουσική του χρειάζονται έκθεση, προώθηση. Η καλή έκθεση έχει ως αποτέλεσμα ένα γνωστό καλλιτέχνη. Γι’αυτό οι καλές δημόσιες σχέσεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά και νομίζω πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο. Δεδομένης της πληθώρας των νέων παραγωγων και μουσικής στο διαδίκτυο, τι θεωρείς κρίσιμο ώστε να ξεχωρίσει κανείς από το πλήθος; Δεν είναι μυστικό, νομίζω πως όλοι έχουν τη «συνταγή», τη «φόρμουλα», αλλά μόνο ορισμένοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την αυθεντικότητά τους και την πρωτοτυπία ως εργαλείο για να μετατρέψουν τη φόρμουλα αυτή σε δουλειά που να ξεχωρίζει. Πιστεύω πως το να ακολουθείς τάσεις ή να προσπαθείς να λανσάρεις καινούριες δεν αρκεί, πρέπει να βγάλεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι και μερικές φορές να ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα. Just be. Σύμφωνα με τη γνώμη σου, ποια είναι τα στοιχεία που ενίσχυσαν τη δημιουργία και την ανάπτυξη κάτι τόσο σπουδαίου, όπως η Hot Creations; Πιστεύω πως έγινε κάτι διαφορετικό στο σωστό τόπο και χρόνο. Καλή προώθηση. Καλή διαχείριση. Καλό casting στο label και η χρήση των δυνατών σημείων του από τους ιδιοκτήτες. Όλο αυτό αποτελεί ένα όμορφο και «καλογεμισμένο» πακέτο που νομίζω μπορεί να κάνει τη διαφορά και να ξεχωρίσει. Τι σε έκανε να δημιουργήσεις την Playperview; Η ιδέα προέκυψε από τρία μυαλά, εμένα, το Soundman Pako και το Fabø. Ο στόχος αρχικά ήταν το release δικών μας κομματιών. Μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε για νέους καλλιτέχνες με τις ίδιες ανάγκες, για να δημιουργήσουμε ένα μικρό αλλά σταθερό casting. Έχεις να προτείνεις κάποιους νέους, πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες που έχουν τραβήξει την προσοχή σου και τους οποίους θα έπρεπε να παρακολουθούμε; Το 19χρονο, νέο και ταλαντούχο Βραζιλιάνο παραγωγό Dake. Το Fabø, επίσης Βραζιλιάνο. Επίσης τον Erik Christiansen από τις ΗΠΑ. Αυτοί είναι κάποιοι από αυτούς που μ’αρέσουν πολύ αυτόν τον καιρό. Θέλεις να μας πεις ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Όσον αφορά σε νέες παραγωγές, είμαι σε stand by, στήνω ένα καινούριο studio, δουλεύω στην Playperview όσο χρειάζεται και παράλληλα θέτω νέους στόχους γι’ αυτή. Έχουμε σημαντικές κυκλοφορίες στο άμεσο μέλλον, όπως το EP ‘We Do It’, για το οποίο ανυπομονώ. Θα περιλαμβάνει remix από H.O.S.H, Karmon, Kolombo, Atapy και Rolldabeetz.
USM 29
artist
Interview. Odisseas Panierakis (od.panierakis@urbanstylemag.gr)
interview with | συνεντευξη
Agoria Με την ευκαιρία της επετειακής μας έκδοσης, κατάφερα να κάνω ακόμα ένα όνειρό μου πραγματικότητα. Ήρθα σε επαφή με έναν από τους πιο διάσημους Djs και παραγωγούς της γενιάς του, τον Agoria. Ύστερα από πολύ προετοιμασία, πολλή μουσική αλλά και τρελό άγχος η μέρα έφτασε. Έντεκα το πρωί, ακουμπάω τον καφέ στο γραφείο μου και ανοίγω το skype ενώ τα χέρια μου είναι παγωμένα από την αγωνία. Βλέπετε ήταν η πρώτη μου live συνέντευξη. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το άγχος χάθηκε στα πρώτα δύο λεπτά της κουβέντας μας, κι αυτό γιατί ο Sebastien -αν και αγουροξυπνημένος- ήταν πολύ άνετος, χαρούμενος και με έκανε να νιώσω πολύ καλά. Αγαπάει την Ελλάδα και τους Έλληνες. Είναι βαθιά πολιτικοποιημένος και γνωρίζει ακριβώς την κατάσταση που περνά η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Δηλώνει υποστηρικτής μας και θαυμαστής του Ελληνικού τρόπου ζωής.
On the occasion of our anniversary issue, I got the chance to make one more dream of mine come true. I interviewed Agoria, one of the most popular DJs and producers of his generation. The time came after a lot of preparation, music, but also a lot of stress. You see, it was my first live interview. Eleven o’ clock in the morning, with hands frozen from suspense and a cup of coffee on my desk. I open Skype. I have to admit stress was vanished during the first two minutes of our conversation. Sebastien was relaxed, cheerful and made me feel cosy even though he had just woken up. He loves Greece and its people. He is politically conscious and well-aware of the situation Greece is in during these trying times. He declares himself supporter of our country and admirer of the Greek lifestyle. 30 URBANSTYLEMAG
music echoe
I read your bio and I found out that your artist moniker comes from the ancient greek term “agora”. Tell me the story behind that. We used to organise illegal parties named “agora”. You know, all French are really into politics. Well, let’s say they ‘re into politics more than other citizens. So we wanted to manifest and “agora” was a good beginning. Then came ‘Agoria’. I didn’t choose it. My friends did it for me. They put the name ‘Agoria’ on a flyer once. They didn’t tell me who it was, and just two hours before the set of this supposed Agoria they told me: “Hey Seb, got to your house and looked for some records. You’re on in two hours!”. That’s how it started. Well, in a way your moniker connects you with Greece. You’ve visited our country many times, both Athens and Thessaloniki. Hou would you describe your experience here? Oh, I ‘ve been in Greece many times! I ‘ve always loved it! Everybody is pretty, well dressed. It seems to be important to go out and have fun. I played a few times for Reworks festival in Thessaloniki. Great festival! I know you’re very fond of good wine. Have you had the chance to taste any Greek ones? Yes! My friends there took me to some very nice restaurants. I have to say, I love the way of life in Greece. Food and wine are both of exceptional taste. I like going to taverns and share food. And I enjoy late dinners as you do.
Διάβασα στο bio σου ότι το καλλιτεχνικό σου ψευδώνυμο βγαίνει από την αρχαιοελληνική λέξη «αγορά». Πες μου την ιστορία... Διοργανώναμε παράνομα parties με την ονομασία “agora”. Ξέρεις, οι Γάλλοι ασχολούνται πολύ με την πολιτική, ή έστω, ας πούμε πως ασχολούνται παραπάνω σε σχέση με πολίτες άλλων χωρών. Οπότε θέλαμε το όνομα να δηλώνει κάτι σχετικό και το “agora” μας φάνηκε καλό. Μετά ήρθε το “Agoria”. Δεν το διάλεξα, οι φίλοι μου το έκαναν για μένα. Το έβαλαν σε ένα flyer χωρίς να μου πουν ποιος ήταν, και μόλις δύο ώρες πριν το set του ονομαζόμενου Agoria ήρθαν και μου είπαν «Hey, Seb, πήγαμε στο σπίτι σου και ψάξαμε μερικούς δίσκους. Βγαίνεις σε δύο ώρες!». Έτσι άρχισαν όλα. Οπότε, το ψευδώνυμό σου σε συνδέει με την Ελλάδα. Έχεις επισκεφθεί τη χώρα μας πολλές φορές, έχεις παίξει και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Πώς θα περιέγραφες την εμπειρία σου εδώ; Α, έχω έρθει στην Ελλάδα πολλές φορές! Πάντα μου άρεσε! Όλοι είναι τόσο όμορφοι, τόσο καλοντυμένοι. Το να βγεις και να διασκεδάσεις φαίνεται να έχει μεγάλη σημασία. Έχω παίξει μερικές φορές και στο Reworks στη Θεσσαλονίκη, καταπληκτικό φεστιβάλ! Γνωρίζω πως σου αρέσει πολύ το καλό κρασί. Είχες την ευκαιρία να δοκιμάσεις κάποιο Ελληνικό; Ναι! Οι φίλοι μου εκεί με πήγαν σε μερικά πολύ καλά εστιατόρια. Οφείλω να ομολογήσω πως μου αρέσει πολύ ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα. Το φαγητό και το κρασί είναι εξαιρετικά. Μου αρέσει να πηγαίνω σε ταβέρνες και να μοιράζομαι το φαγητό. Και μου αρέσει και να τρώω αργά το βράδυ, όπως εσείς.
Well, these beautiful habits made us the “bad guys” in Europe. I don’t think so. Personally, I really support the Greeks!
Κι όμως, αυτές οι όμορφες συνήθειες μας έκαναν τους «κακούς» της Ευρώπης... Δε νομίζω... προσωπικά υποστηρίζω θερμά τους Έλληνες!
Anyway, what have you been up to lately? I did some remixes for Fritz Kalkbrenner, Michael Meyer and Tricky. I ‘ve also started working on a new project with Everydayz. We will produce under the moniker “Sunlune”. Our sound will be a bit influenced by Hip Hop. Some kind of street and modern music, mixed together.
Anyway... Τι κάνεις τελευταία, με τι ασχολείσαι; Έχω κάνει κάποια remix για τους Fritz Kalkbrenner, Michael Meyer και Tricky. Επίσης αρχίσαμε με Everydayz να δουλεύουμε ένα νέο project. Κάνουμε μαζί την παραγωγή, με το ψευδώνυμο “Sunlune”. Ο ήχος μας θα είναι λίγο επηρεασμένος από την Hip Hop. Κάτι σαν ένα μείγμα από street και modern music.
What’s easier, working alone or with fellow artists? I like cooperating with other artists, I always learn new stuff. For example, working with a pianist or a singer on a production is very interesting. Most of the time I’m alone in the studio so this brings a good balance.
Τι είναι πιο εύκολο, να δουλεύεις μόνος σου ή μαζί με άλλους καλλιτέχνες; Μου αρέσει να συνεργάζομαι με άλλους καλλιτέχνες . Πάντα μαθαίνω καινούρια πράγματα. Για παράδειγμα, είναι πολύ ενδιαφέρον όταν κάνω παραγωγή μαζί με πιανίστα ή τραγουδιστή. Τον περισσότερο χρόνο τον περνάω μόνος μου στο studio οπότε το να συνεργάζομαι με άλλους μου δίνει ισορροπία.
How does studio process work for you? Is it all about schedule or jamming? In studio sessions I really enjoy improvising. There’s no pressure most of the time so that’s good, but there has to be a deadline just to keep me motivated. But if there’s no inspiration I’m not at all pressured to produce music.
Όσον αφορά στις διαδικασίες και τον τρόπο που λειτουργείς στο studio, με τι έχει να κάνει περισσότερο η δουλειά; Με το πρόγραμμα ή με τη μουσική; Στο studio μου αρέσει να αυτοσχεδιάζω. Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει πίεση, αυτό είναι καλό, όμως πρέπει να υπάρχει και κάποια προθεσμία για να με κρατάει σε εγρήγορση. Αλλά αν δεν υπάρχει έμπνευση δεν πιέζομαι καθόλου να φτιάξω μουσική. USM 31
music echoe
Και από τι εμπνέεσαι; Κυρίως από την καθημερινότητα. Από τη γυναίκα μου, τη διάθεσή μου, από τα περισσότερα απ’ όσα μου συμβαίνουν στην καθημερινή -εκτός ταξιδιών- μη επαγγελματική μου ζωή. Και όταν τσακώνεσαι με τη γυναίκα σου; Εμπνέεσαι με τον ίδιο τρόπο; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, όταν είμαι θυμωμένος γράφω σαν τρελός! Για να δούμε αν είσαι καλός στο να προβλέπεις το μέλλον... Η ηλεκτρονική μουσική αναπτύσσεται ραγδαία. Μπορείς να μαντέψεις σε τι κατάσταση θα βρίσκεται σε πέντε χρόνια; Το μοντέλο της μουσικής βιομηχανίας όπως το ξέρουμε, έχει τελειώσει. Πήγαμε από το Jazz, Techno, African μοτίβο σε ένα μείγμα παλαιότερων ειδών τέχνης. Σε πέντε χρόνια πιστέυω αυτή η διακριτότητα και η προσβασιμότητα νέων, ταλαντούχων καλλιτεχνών θα είναι ευκολότερη μέσω του social networking. Ξέρεις ότι σταματάω πλέον να δουλεύω στο δικό μου imprint. Ονειρεύομαι ένα άλλο μοντέλο διανομής, δεν υπάρχει ανάγκη για labels πια. Η απευθείας διανομή της μουσικής από τον καλλιτέχνη στο κοινό θα ήταν καλύτερη. Θα προσαρμοζόμασταν όλοι στη διαδικτυακή κοινότητα μέσα τη συνεχή ροή ενός μεγάλου, «κοινωνικού» label. Η επιλογή θα ήταν εύκολη για τον καθένα, το downloading θα ήταν ελεύθερο και θα μπορούσαμε να βρούμε έναν άλλο τρόπο για να πληρώνονται οι παραγωγοί. Ίσως μέσω της διαφήμισης. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Και έτσι όπως αλλάζουν τα πράγματα σήμερα, είναι πολύ πιθανό μέσα στα επόμενα χρόνια να δεις το όνειρό σου να γίνεται πραγματικότητα. Τώρα, θέλω να μου πεις πού βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια. Είναι αστείο. Όταν ήμουν 20 χρονών έλεγα στον εαυτό μου ότι σε δέκα χρόνια θα σταματούσα. Τώρα, είμαι 27 και λέω ότι θα σταματήσω σε πέντε. Πραγματικά διασκεδάζω μέσα απ’ όλο αυτό. Ξέρεις, είναι πολύ τρελός τρόπος για να ζεις αλλά λατρέυω τα ταξίδια. Γνωρίζω πολύ ενδιαφέροντα άτομα και κάνω φίλους σ’ όλο τον κόσμο. Οπότε υποθέτω πως σε πέντε χρόνια θα κάνω ό,τι κάνω και σήμερα. Υπάρχει κάτι που θέλεις να πεις στους Έλληνες fans σου; Θα σας δω σύντομα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη. Την τελευταία φορά που ήρθα περνούσατε κάποιες σοβαρές δυσκολίες. Θέλω να ξέρετε ότι σας υποστηρίζω και ότι αυτή η δύσκολη εποχή κάποια στιγμή θα τελειώσει.
32 URBANSTYLEMAG
And how do you get inspired? Most of the time I get inspired by my day life. My wife, my mood, mostly everything that happens in my regular, non travelling, non working life. And when you fight with your wife? Do you get inspired in the same way? That’s an interesting question. Believe it or not, when I get mad I produce like crazy! Let’s test your guessing skills. Electronic music scene is developing very fast. Can you guess how it will be formed in the next five years? The model of music business is over. We moved from the Jazz, Techno, African pattern to a mix of old kinds of arts. In five years I believe that visibility among new, talented artists will be easier through social networking. You know I stop working on my own imprint. I dream of another distribution model. There’s no need of labels anymore. A direct distribution between the artist and the audience would be the best. We would all adjust to the Internet community through a major streaming social label. The choice would be easy for everyone, downloading would be free and we could find another way for the producers to get paid. Maybe through advertising. That’s really interesting. And the way things change nowadays, it’s very possible to see your dream come true in the next years. Now, I want you to tell me, where do you see yourself in five years...? That’s funny. When I was twenty I told myself that in ten years I’ll stop. Now, I’m twenty-seven and I tell that this will be over in five years. I really enjoy myself through this process. You know it’s a really crazy life to live but I love all this traveling. I meet a lot of interesting people. I make friends from all over the world. So, I guess in five years I will be doing what I do today. Is there anything you would like to say to your Greek fans? I’ll see you soon in Athens or Salonica. Last time I came you were going through some serious political difficulties. I want you to know that I support you and that this bad era will eventually come to an end.
artist
Interview. Odisseas Panierakis (od.panierakis@urbanstylemag.gr)
interview with | συνεντευξη
Maayan Nidam b2b Mendo Αυτοί που με γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν πως η επιλογή των καλλιτεχνών για την συγκεκριμένη συνέντευξη δεν είναι καθόλου τυχαία. Το παραδέχομαι, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο roster της Cadenza. Και μιας και το τεύχος έχει ως θέμα το «self-portrait», είπα να το εκμεταλλευτώ. Δύο εξαιρετικοί παραγωγοί, δύο απίστευτα ταλαντούχοι DJs με τον ίδιο καλλιτεχνικό προσανατολισμό. Δίνουν πάντα το 100% στα gigs τους, κάτι που φυσικά αποδεικνύεται τόσο από την πορεία της Cadenza όσο και από τις προσωπικές τους επιτυχίες. Συνέντευξη Back 2 Back με τη Maayan Nidam και το Mendo! Understanding why I picked these two for this particular interview won’t be a tricky one for those who know me well. I must admit, I have a thing for Cadenza’s roster. I reckon it’s a good opportunity, this issue having a “self-portrait” theme and everything... Two exceptional, outstanding producers, incredibly talented, who share the same artistic orientation. They give 100% in their solo gigs as well as their Cadenza appearences, thus, it’s no wonder these two artists as well as Cadenza, have had such a successful course over these past years. Back2Back interview with Maayan Nidam and Mendo!
34 URBANSTYLEMAG
music echoe Πώς αρχίσατε να ασχολείστε με τη μουσική; Maayan: Μεγάλωσα με τη μουσική. Αν και η οικογένειά μου ήταν κάθε άλλο παρά πλούσια, ο πατέρας μου έβαζε στην άκρη χρήματα και μπόρεσε να αγοράσει κάποια στιγμή ένα φανταστικό ηχοσύστημα για το σπίτι. Ακόμα και όταν δεν έπαιζε ο ίδιος ή οι αδερφές μου, υπήρχε το ράδιο να παίζει όλα τα είδη μουσικής, κάθε μέρα όλη μέρα. Και οι δύο αδερφές μου έπαιζαν πιάνο και κιθάρα οπότε ακολούθησα τα βήματά τους και συνέχισα τη μουσική συλλογή τους.
How did you first get involved in music? Maayan: I grew up with music. My family was far from being rich but my dad saved a lot of money and bought a fantastic sound system for the house, so even if he or my sisters didn’t play records on it, there was the radio on 24/7 with all sorts of music. Both my sisters played the piano and the guitar so I followed their leads and continued their music collection. Mendo: At the age of 8, my parents bought me a ‘slot-in record player’. I used to listen to records such as Michael Jackson, Madonna, George Michael, big classics in those days. Then, I fell in love with the ‘80s electronic music, such as Acid House, New Beat and at the age of 15, my mother bought me my first 12” vinyl: Technotronic – ‘Pump Up The Jam’. Soon after, I bought my first turntable and started as a DJ. What music genres, other than electronica, do you listen to when you ‘re alone at your place? Maayan: At home I would mostly listen to more chilled music. Hip hop, old rock & country records, lots of ‘80s pop and some new eclectic records that I discover mostly from checking out shows in Berlin. Mendo: I don’t listen to electronic music in my free time, since I work all week with it, so when I have some time off, I listen to more relaxing music like Sade. Other than music, what elements in your life do you consider important? Maayan: I like moving, so swimming, dancing, walking, travelling etc. And all of this activity makes me hungry, so food is also quite important. I don’t like to eat alone though, so friends will always join me and when the friends are around there’s a lot of laughing and that’s definitely another important aspect in my life. Mendo: My family and friends. How did you first hook up with Luciano and Cadenza? Maayan: On the first year Cadenza had Vagabundos in Ibiza they invited me as a guest. After the gig we all went to party in a small house on the island and bonded. At the time I was with solid-am, but a year after when I felt the need for a change, Jessica from Cadenza, my agent and good friend , suggested I move there. It seemed like a very natural movement. Mendo: I gave Luciano’s tour manager, whom I knew from high school, a demo CD and a few weeks later Luciano called me and told me that he loved my tracks. We met for the first time at his studio in Geneva in 2009. That ‘s how it all started.
Mendo: Στην ηλικία των 8 οι γονείς μου μου αγόρασαν ένα slot-in record player. Άκουγα δίσκους όπως Michael Jackson, Madonna, George Michael, κλασικοί την εποχή εκείνη. Ύστερα ερωτεύτηκα την ηλεκτρονική μουσική των ‘80s, όπως Acid House, New Beat και μετά, στην ηλικία των 15, η μητέρα μου μου αγόρασε το πρώτο μου 12άρι βινύλιο: Technotronic – ‘Pump Up The Jam’. Πολύ σύντομα αγόρασα το πρώτο μου turntable και άρχισα σαν DJ. Ποια είδη μουσικής, εκτός από electronica, ακούτε όταν είστε μόνοι στο σπίτι; Maayan: Στο σπίτι ακούω σχετικά πιο χαλαρή μουσική. Hip hop, old rock και country, πολύ ‘80s pop και κάποιους επιλεγμένους δίσκους που ανακαλύπτω από shows στο Βερολίνο. Mendo: Στον ελεύθερό μου χρόνο δεν ακούω ηλεκτρονική μουσική, δουλεύω όλη την εβδμάδα με αυτή οπότε όταν κάνω διάλειμμα ακούω χαλαρωτική μουσική όπως Sade για παράδειγμα. Εκτός της μουσικής, ποιά άλλα πράγματα στη ζωή σας θεωρείτε σημαντικά; Maayan: Μ’ αρέσει η κίνηση, οπότε κολύμβηση, χορός, περπάτημα, ταξίδια κλπ. Και όλ’αυτά είναι δραστηριότητες που μου ανοίγουν την όρεξη οπότε και το φαγητό είναι πολύ σημαντικό. Δε μ’ αρέσει να τρώω μόνη μου, έτσι πάντα υπάρχουν φίλοι τριγύρω, κι όταν υπάρχουν φίλοι υπάρχει και πολύ γέλιο, το οποίο είναι σίγουρα ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο στη ζωή μου. Mendo: Την οικογένεια και τους φίλους μου. Πώς συναντηθήκατε με τον Luciano και την Cadenza? Maayan: Την πρώτη χρονιά των Vagabundos της Cadenza στην Ίμπιζα με κάλεσαν για ένα guest. Μετά το gig πήγαμε όλοι μαζί σε ένα party που γινόταν σε ένα μικρό σπίτι και έτσι ‘δέσαμε’. Ύστερα από ένα χρόνο και ενώ ένιωθα την ανάγκη για μια αλλαγή, η agent και καλή μου φίλη Jessica μου πρότεινε να μετακομίσω εκεί. Μου φάνηκε πολύ φυσική κίνηση. Mendo: Έδωσα στον tour manager του Luciano -τον οποίο ήξερα από το σχολείο- ένα demo CD και μερικές εβδομάδες μετά με πήρε τηλέφωνο ο Luciano και μου είπε ότι του άρεσαν πολύ τα κομμάτια μου. Πρώτη φορά συναντηθήκαμε στο studio του στη Γενεύη το 2009. Έτσι άρχισαν όλα. Πώς είναι να δουλεύεις μαζί του; Είσασταν ήδη fans της δουλειάς του; Maayan: Όποιος ξέρει το Luciano γνωρίζει πως είναι ένας πολύ ζεστός «οικογενειακός» και χαμογελαστός τύπος, που του αρέσει να σε βλέπει να περνάς καλά. Και πραγματικά περνάς πολύ καλά όταν κάνεις tour μαζί του γιατί μεταδίδει τον ενθουσιασμό του στους πάντες και φέρνει το ομαδικό vibe όπου πάει. Mendo: Ακόμα και μετά από 4 χρόνια δουλειάς μαζί του, εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει το ταλέντο του. Μ’ αρέσει πάντα να παίζω μαζί του. Ήμουν ήδη fan πριν να τον γνωρίσω, αλλά πλεόν είμαι ακόμα περισσότερο. Μου δίνει πάρα πολλή έμπνευση. USM 35
music echoe
How is it to work with him? Had you already been fans of his work? Maayan: Anyone who knows Lucien knows he’s a very warm family guy, who loves to smile and see you having fun. And indeed, it is fun to tour with him because he gets everybody excited and brings this ‘together’ vibe with him wherever he goes. Mendo: After 4 years by his side, I’m still impressed by his talent. It’s always a pleasure to play with him. I was already a fan of his before I got to know him, but I’m even more of a fan now. He gives me so much inspiration. Είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται να είσαι σε ένα collective roster? Maayan: Κάθε agency έχει κι από ένα, απλά με την Cadenza ταξιδεύω περισσότερο μαζί με την ομάδα κι αυτό κάνει τη ζωή γενικά πολύ πιο ξένοιαστη και διασκεδαστική. Mendo: Υπάρχουν περίπου 20 DJs απ’ όλο τον κόσμο κι έχουμε την ευκαιρία να συναντιόμαστε πολύ συχνά στα showcases και τα Vagabundos parties της Cadenza. Είναι πάντα ευχαρίστηση να περνάμε χρόνο μαζί με τον καθένα απ’ αυτούς. Αν έπρεπε να διαλέξεις μια ολοκαίνουρια καριέρα, τι θα ήθελες να κάνεις; Maayan: Θα επέλεγα να παραμείνω ανεξάρτητη και δημιουργική, ίσως συγγραφέας, φωτογράφος, ζωγράφος ή όλα μαζί. Θα προτιμούσα να είχα περισσότερο χρόνο και να τα συνδύαζα με τη μουσική αντί να κάνω ολοκληρωτική αλλαγή καριέρας. Mendo: Πάντα ήθελα να είμαι DJ, οπότε μου είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω, δεν ξέρω ποια θα ήταν η καλύτερη δουλειά μετά το Djing. Πορνοστάρ, ίσως; :-D Μοιραστείτε μαζί μας τα σχέδιά σας για το 2013... Maayan: Φέτος συνεργάζομαι περισσότερο με άλλους καλλιτέχνες. Κάνω μία special συνεργασία με τον Alex Picone για τα 10 χρόνια της Cadenza, η οποία θα κυκλοφορήσει αργότερα μέσα στο χρόνο. Επίσης συνεργάζομαι με τον Cesar Merveille ως ‘The Waves’, με τον Alex Picone ως ‘The Kicks’ και αναμένεται ακόμα ένα EP μαζί με Vera ως ‘Mara Trax’. Mendo: Όπως είπε και η Maayan φέτος γιορτάζουμε τα 10 χρόνια της Cadenza, οπότε αυτό από μόνο του αποτελεί ένα από τα μεγάλα σχέδια. Επίσης έχω δημιουργήσει το δικό μου booking agency όπως και τις ‘Clarisse Nights’ σ’ όλη την Ευρώπη, για τις οποίες ανυπομονώ. Το πρώτο gig θα πραγματοποιηθεί τον Φεβρουάριο στη Βουδαπέστη και ακολουθούν τα επόμενα το καλοκαίρι στο Sankey’s στην Ίμπιζα. 36 URBANSTYLEMAG
Is it easy as it seems to be in a collective roster? Maayan: Every agency has a collective roster, but with Cadenza I get to travel more with the team and that makes life a lot more easy-going and fun. Mendo: There are about 20 DJs from all over the world, and we have the chance to meet pretty often in our Cadenza Showcases and Vagabundos parties. It’s always a pleasure to share moments with each one of them. If you had to choose a brand new career, what would you like to do? Maayan: I would stay independent and creative, maybe a writer, photographer, painter or all of the above. I would love to have more time and combine it with music instead of switching. Mendo: I always wanted to be a DJ, so it’s very hard to answer this. I don’t know what would be the best job after Djing. Pornstar, perhaps? :-D Share your plans for 2013 with us... Maayan: This year I’m collaborating more with other artists. I ‘m doing a special Cadenza 10 years collaboration with Alex Picone which will be released later this year. I am also working with Cesar Merveille as The Waves, with Alex Picone as The Kicks, and you can expect another EP together with Vera as Mara Trax. Mendo: As Maayan said, this year is the 10 years’ anniversary of Cadenza, so celebrating it is probably one of the biggest plans. Also, I started my own booking agency and my own ‘Clarisse Nights’ all over Europe. I’m really looking forward to this. Our first night already takes place next month (February) in Budapest. Other big nights will take place this summer in Sankey’s (Ibiza).
artist
Interview. Odisseas Panierakis (od.panierakis@urbanstylemag.gr)
interview with | συνεντευξη
UMEK Μια από τις μεγαλύτερες φιγούρες της παγκόσμιας ηλεκτρονικής σκηνής από την γέννηση της κιόλας, δέχτηκε να μιλήσει μαζί μας εν όψει του gig που διοργανώνει η Evolution στις 20 Απριλίου. Δυναμικός DJ, παραγωγός με αστείρευτη έμπνευση και διάθεση για δημιουργία και ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου Techno Label, της 1605 Music Therapy. Για πρώτη φορά σε Ελληνικό έντυπο και αποκλειστικά από το UrbanStyleMag... ο UMEK! We are having a talk with one of the international electronic music scene magnates, ahead of his forthcoming gig which will be held by Evolution, on the 20th of April. An artist who has managed to establish himself in the scene since its very beginning. A dynamic Dj, a producer with a hoard of inspiration and creativity that never seems to end and also the owner of the greatest Techno label, 1605 Music Therapy, interviewed exclusively for UrbanStyleMag. We give you... UMEK!
38 URBANSTYLEMAG
music echoe
How did you discover Techno? In the beginning it was really hard for me to be in touch with electronic music as the scene in Slovenia was non-existing ‘till the beginning of ‘90s when I discovered Cool Night show hosted by Aldo Ivancic, MC Brane and Primoz Pecovnik on Radio Student. They played all kinds of electronic music, from trance, rave, techno, EBM, some really dark stuff … Soon after they started their nights in the student union’s club K4. I became a regular and afterwards I got introduced to artists such as Jure Havlicek (Anna Lies, Moob, now working in the neo-disco scene under a moniker Sare Havlicek) who invited me into his studio and showed me how this music is done. In that time, I was doing my first steps as a producer, using 8-bit Screen Tracker with 4 mono channels and we sampled our sound from the tape cassettes. It was far from being professional but we spent all of our time making music. And when Jure showed me his Rolands 808 and 909 and all other classic machines, I knew that’s exactly what I wanted to do in my life. As there was no copyright legislature in Slovenia at the time I started selling pirate cassettes for a pirate recording label with my friends and soon gathered enough money to buy my first proper sampler. We bought it from Random Logic and the one half of that project, Gregor Zemljic, did a lot of mastering of my music later. He’s now one of the greatest international experts in that field. In terms of artists, there are few who really influenced me, each in his own way. Todd Terry produced Royal House’s ‘Can You Party’ which was the record that got me into house and electronic dance music in the first place. Westbam was the leader of German techno movement in the early ‘90s when I discovered raves and I decided to focus only on darker techno because of Surgeon and the rest of the Birmingham crew. As a deejay I found a lot of inspiration watching Jeff Mills doing his mixing, Carl Cox was the #1 master of building energy on the dance floor. It was really amazing watching this guy mixing records on three decks at the same time. Claude Young was also an inspiration. Music was the main thing, but I’ve adored deejays that were not afraid fiddling with knobs and switches. I ‘ve learned that every piece of equipment you are using is there to be exploited to the limits. There’s a cliché that combines techno stages and parties with drugs. What’s your opinion on that? As every other subculture and culture on our planet, techno is also related to specific drugs, although I don’t think the intensity of drug abuse in techno scene is exceptionally different than in other music subcultures, it’s rather associated with particular drugs. But even that can be a cliché. For example, ecstasy is considered to be a techno drug but in the last decade it also became very popular within the USA hip hop community. Personally I don’t take drugs and I support healthy life - I do not use but I don’t judge either.
Πώς ανακάλυψες την Techno; Αρχικά ήταν πολύ δύσκολο για μένα να έρθω σε επαφή με την ηλεκτρονική μουσική, αφού η σκηνή στη Σλοβενία ήταν ανύπαρκτη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε ανακάλυψα το Cool Night show των Aldo Ivancic, MC Brane και Primoz Pecovnik στο Radio Student. Έπαιζαν πολλά είδη ηλεκτρονικής μουσικής, trance, rave, techno, EBM, μερικές πολύ σκοτεινές μουσικές... Σύντομα άρχισαν να κάνουν gigs στο –φοιτητικόclub K4 όπου έγινα θαμώνας. Ύστερα γνώρισα καλλιτέχνες όπως τον Jure Havlicek (Anna Lies, Moob, τώρα κινείται στη neo-disco σκηνή ως Sare Havlicek) ο οποίος με προσκάλεσε στο studio του και μου έδειξε πώς φτιάχνεται αυτή η μουσική. Τότε έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν παραγωγός, χρησιμοποιούσα 8-bit Screen Tracker με 4 mono κανάλια και έφτιαχνα τον ήχο και τα samples από κασέτες. Ήταν ερασιτεχνικό μεν, όμως περνούσα όλο το χρόνο μου φτιάχνοντας μουσική, οπότε όταν ο Jure μου έδειξε τα Rolands 808 και 909 και όλα τα κλασικά μηχανήματα, ήξερα ότι αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Εφόσον τότε ακόμα δεν υπήρχε στη Σλοβενία νομοθεσία σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, άρχισα να πουλάω πειρατικές κασέτες για ένα πειρατικό label με τους φίλους μου και σύντομα είχα αρκετά χρήματα για να αγοράσω το πρώτο μου κανονικό sampler. Το αγοράσαμε από το Random Logic και το έτερον ήμισυ αυτού του project, ο Gregor Zemljic, έκανε αργότερα το mastering μεγάλου μέρους της μουσικής μου. Πλέον είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους ειδικούς σ’ αυτον τον τομέα διεθνώς. Όσον αφορά σε καλλιτέχνες, υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά με επηρέασαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Ο Todd Terry που έκανε με τη Royal House το ‘Can You Party’, το δίσκο που αρχικά με σύστησε στη house και στην ηλεκτρονική dance μουσική. Ο Westbam ήταν ηγετική φυσιογνωμία στο γερμανικό techno κίνημα των early ‘90s, όταν ανακάλυψα τα raves και αποφάσισα να εστιάσω στην πιο σκοτεινή techno λόγω του Surgeon και του υπόλοιπου Birmingham crew. Σαν DJ εμπνεύστηκα πολύ παρακολουθώντας τον Jeff Mills να μιξάρει. Ο Carl Cox ήταν νούμερο 1 στο χτίσιμο ενέργειας στο dance floor. Ήταν πραγματικά καταπληκτικό να τον παρακολουθώ να μιξάρει δίσκους σε 3 decks ταυτόχρονα. Ο Claude Young αποτέλεσε επίσης έμπνευση. Η μουσική ήταν μεν το κυρίως θέμα του ενδιαφέροντός μου, όμως πάντα λάτρευα τους DJs που δεν φοβόντουσαν να πειράζουν κουμπιά και να πειραματίζονται με τα μηχανήματα. ‘Εμαθα ότι το κάθε κομμάτι του εξοπλισμού που χρησιμοποιείς, είναι εκεί για να το εκμεταλλευτείς στο έπακρο. Υπάρχει ένα κλισέ που συνδυάζει την techno σκηνή και τα parties με τα ναρκωτικά. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό; Όπως κάθε άλλη κουλτούρα και υπο-κουλτούρα στον κόσμο, η techno σχετίζεται με κάποια ναρκωτικά. Αν και δε νομίζω πως η κατάχρηση είναι περισσότερο έντονη στην techno σκηνή, μάλλον αυτή είναι συνδεδεμένη με συγκεκριμένα ναρκωτικά. Όμως ακόμα κι αυτό μπορεί να αποτελεί κλισέ. Για παράδειγμα, το ecstasy θεωρείται «techno ναρκωτικό», όμως την τελευταία δεκαετία έχει γίνει πολύ δημοφιλές και στη hip hop σκηνή των ΗΠΑ. Προσωπικά δεν κάνω χρήση και προτιμώ τον υγιεινό τρόπο ζωής, δεν παίρνω ναρκωτικά όμως ούτε και κατακρίνω αυτούς που το κάνουν.
USM 39
Πώς θα περιέγραφες το τέλειο gig; Τα τέλεια gigs συμβαίνουν μεν, όμως απαιτούν ένα σύνολο από προϋποθέσεις οι οποίες πρέπει να συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Αυτές είναι: ευχάριστος χώρος, τεχνικά καλά εξοπλισμένος και γεμάτος, κοινό που να ανταποκρίνεται και εμένα στο σωστό mood και ικανοποιημένο από τη δουλειά μου τόσο σε δημιουργικό όσο και σε τεχνικό επίπεδο. Καθώς είμαι απαιτητικός με τον εαυτό μου και με τους άλλους, αυτό συμβαίνει λίγες φορές το χρόνο. Όμως επίσης δεν είμαι και ικανοποιημένος από τη δουλειά μου άμα δε φτάσω τουλάχιστον στο 95% αυτού που έχω θέσει ως στόχο για το τέλειο gig, κάθε φορά που παίζω. Η εξέλιξη του PR έχει κάνει γενικά την ηλεκτρονική μουσική mainstream. Πιστεύεις πως συγκεκριμένα η Techno είναι καθαρά underground είδος και πως έτσι πρέπει να είναι; Εξαρτάται από την ποικιλία στους ήχους. Όπως στα περισσότερα είδη μουσικής, έχεις μια underground σκηνή όπως και ένα περισσότερο εμπορικό ρεύμα. Όσον αφορά στην techno, το Βερολίνο για παράδειγμα, ανήκει ακόμα αδιαμφισβήτητα στην underground. Δεν ακούς αυτή τη μουσική σε mainstream ραδιοφωνικούς σταθμούς ούτε πετυχαίνεις αυτά τα -κυρίως viral- arty video clips στο MTV. Από την άλλη, κατά καιρούς υπάρχουν όντως techno κομμάτια (ή μάλλον με techno βάσεις) που περνούν το χάσμα και γίνονται mainstream. Από όλα τα μεγάλα είδη της EDM, η techno πάντα αντιμετωπίζεται και θεωρείται από τις βιομηχανίες των media, της μουσικής και της διαφήμισης ως «μπάσταρδο», αφού είναι τραχύς ήχος, ως επί το πλείστον χωρίς φωνητικά, πάντα πειραματίζεται και αποφεύγει τα κλισέ… Οπότε δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε αναλώθηκε ποτέ όσο η trance και η house, που είναι περισσότερο radio friendly και πιο κοντά στα γούστα του ποπ κοινού. Γι’ αυτό δεν έγινε ποτέ πολύ εμπορική, όμως ούτε και εξασθένησε. Η techno είναι πάντα εδώ, υπάρχει στη σκιά και όχι στο προσκήνιο, παράλληλα όμως είναι παρούσα στα clubs και τα festivals πολύ περισσότερο απ’ ότι νομίζει κανείς κρίνοντας μόνο από τα media. Κάτι που δεν την βλάπτει καθόλου. Πότε αποφάσισες να λανσάρεις το δικό σου imprint; Είχα ξεκινήσει ήδη το πρώτο μου label μαζί με κάποιους συνεργάτες ήδη από το 1995/96. Αρχικά το τολμήσαμε χωρίς καμία γνώση, αυτοσχεδιάσαμε πολύ και μάθαμε πολλά στην πορεία. Τώρα πλέον είμαστε στο χώρο τόσο πολύ καιρό που το κάνουμε αυτόματα σχεδόν, σαν διαδικασία ρουτίνας, αν και χρειάστηκε να αλλάξουμε πολλές λειτουργίες όταν μειώθηκε δραστικά η διανομή βινυλίων. Πλέον πρέπει να προσαρμοστούμε στον κόσμο των –κυρίως- ψηφιακών labels. Η απόφασή μου να ξεκινήσω το δικό μου imprint επηρεάστηκε από αρκετούς παράγοντες. Από το γεγονός πως από την αναλογική είχα μόλις γυρίσει τελείως στην ψηφιακή πλατφόρμα σαν DJ και παραγωγός, είχαμε διασπαστεί σε επίπεδο δημιουργικότητας με το Valentino, επιβράδυνα λίγο την παραγωγή μου, όλη η σκηνή του deejaying και της EDM άλλαξε ριζικά την εποχή εκείνη, όμως ο κύριος λόγος για τη δημιουργία 1605 – Sixteenofive- ήταν το ότι ήθελα να έχω ένα label όπου θα είχα πλήρη έλεγχο στο δημιουργικό κομμάτι και δεν θα χρειαζόταν να κάνω συμβιβασμούς για κανένα, όμως ταυτόχρονα θα είχα πλήρη και προσωπική ευθύνη του project. Τέσσερα ή πέντε χρόνια μετά μπορώ να πω πως ήταν μια γενναία και σωστή απόφαση, οφείλω όμως να παραδεχτώ πως δεν θα είχα την ίδια επιτυχία χωρίς τη βοήθεια και την αφοσίωση του επαγγελματικού μου team. Γνωρίζω πολλούς καλλιτέχνες και labels που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία την εποχή του βινυλίου όμως δεν τα κατάφεραν το ίδιο καλά στην ψηφιακή πλατφόρμα. Επομένως η επιτυχία του 1605 δεν ήταν σε καμία περίπτωση δεδομένη, θα μπορούσαμε να έχουμε βουλιάξει με αυτή- όμως δε βουλιάξαμε.
40 URBANSTYLEMAG
How would you describe the perfect gig? Well perfect gigs actually do happen, but they depend on a bunch of conditions which have to exist simultaneously. These are: pleasant, technically well equipped and packed venue, very responding crowd on the dancefloor, I have to be in the right mood and satisfied with my work technically and creatively. As I’m very demanding towards myself and others as well, this can happen only couple of times a year, but I’m not satisfied with my work if I don’t get to at least 95% of that perfect gig mark at every performance I do. The PR evolution turned electronic music genres into a mainstream trend. Do you believe that Techno is a strictly underground genre? Is that how it’s supposed to be? It depends on the variety of sound. As in most of music genres you have an underground scene as well as a more commercial stream. In techno, Berlin, for example, definitely still belongs to the underground. You can’t hear that music on the mainstream radio stations or watch those arty, mostly viral, video clips on the MTV. On the other hand we do have techno (based) track crossing over into the mainstream from time to time. Of all big EDM genres, techno has always been considered and treated by the media, music and advertising industry as some kind of “bastard”, as it sounds rough, it’s mostly non-vocal, bound to experimenting and avoiding clichés … So it was never exploited as much as trance and house which are much more radio friendly and close to the taste of pop audience. So it never went extremely commercial but it never faded away either. Techno is always here somewhere in the shadows of media spotlight, but at the same time it’s much more present in the clubs and festivals than you ‘d think judging by its presence in the media. Which is not bad for the genre at all. When did you decide that you wanted to launch your own imprint? I grounded my first label, with some of my colleagues, already in 1995/96. We started this venture without knowledge; we improvised a lot and learned along the way. Now we are in this business for such a long time that we do this as a routine, although we had to change a lot of our operations when the distribution of vinyl was drastically decreased, we now have to adapt to a world of predominantly digital labels. A couple of things influenced the decision to start my own imprint, from the fact that I just shifted from analogue to completely digital platform as a deejay and producer, creatively I parted with Valentino, I slowed down the pace of my music, the whole world of deejaying and EDM music changed radically at the time, but the main reason for launching 1605 – Sixteenofive- was that I wanted to have a label where I would be in a total creative control and I wouldn’t need to compromise for anyone, but at the same time I’d be fully and personally responsible for the project. Four or five years later I can say it was a brave and proper decision, although I must admit I wouldn ‘t have made such a successful story out of it without the help of my dedicated professional team. I know a lot of artists and labels that were very successful in the vinyl era but just can’t make a break on the digital platform. So, the success of 1605 label was in no way granted and we could have crashed and burnt with it – but we didn’t.
music echoe
Αν ήμουν νέος καλλιτέχνης και ήθελα να κυκλοφορήσω ένα κομμάτι μου με την 1605 Music Therapy, τι θα έπρεπε να κάνω; Το πρώτο βήμα θα ήταν να φτιάξεις ένα καλό κομμάτι που θα ήθελα να παίξω σε set μου και στο Behind the Iron Curtain radio show μου. Ο ευκολότερος τρόπος για να αποσπάσεις προσοχή και να έχεις την ευκαιρία να κάνεις release είναι να ανεβάσεις το κομμάτι στο προφίλ της 1605 στο Soundcloud – τις οδηγίες και το νομικό πλαίσιο μπορείς να τα βρεις στο website της 1605 (www.sixteenofive.com). Εξακολουθούμε να δεχόμαστε promo Cds κατά καιρούς, όμως δεν είναι ο σωστός και ο πιο σίγουρος τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί μας, αφού συνεχώς χάνονται κατά λάθος και θα ήταν κρίμα να παραβλέψουμε ένα καλό κομμάτι μόνο και μόνο επειδή είμαστε απρόσεκτοι με τα CDs. Στέλνετε τα promo σας σε ψηφιακή μορφή, παρακαλώ. Ζούμε σε μία εποχή όπου το internet κάνει τα πάντα ευκολότερα για τον καθένα. Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ του τώρα και της εποχής που άρχισες να εξελίσσεσαι; Πρώτ’ απ’ όλα δε χρειάζεται να γράφω εκατοντάδες κασέτες, να αγοράζω και να γράφω ενοχλητικούς φακέλους και στη συνέχεια να πληρώνω πολλά λεφτά για να τους στέλνω σε όλη την Ευρώπη με το ταχυδρομείο. Τότε έπαιρνε τουλάχιστον μία εβδομάδα για να φτάσουν στα labels. Συνολικά μου έπαιρνε ένα μήνα από τη στιγμή που θα έγραφα ενα demo μέχρι να πάρω ένα γράμμα το οποίο συνήθως θά ‘λεγε ότι τους άρεσαν τα κομμάτια μου αλλά δεν είναι συμβατά με αυτό που θέλουν. Πλέον μπορείς να κάνεις release μέσα σε δύο ή τρεις εβδομάδες, μαζί με όλο το βασικό promotion. Ίσως μερικές φορές εξακολουθεί να χρειάζεται μισός χρόνος για να κάνεις release με ορισμένα labels, όμως τότε αυτό ήταν ο κανόνας. Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά πράγματα που έχουν αλλάξει ριζικά στη δουλειά μας με το internet.
If I were a new artist and I wanted to get one of my tracks released on 1605 Music Therapy, what should I do? First step is to create a good track that I’d want to play in my sets and on my Behind the Iron Curtain radio show. The easiest way to get noticed and potentially released is to upload the track on 1605 Soundcloud profile – instructions and the legal framework are available on 1605 website (www.sixteenofive.com). We still get promos on CDs from time to time but that’s not the right way to deal with us, as we lose them unintentionally all the time and it would be a shame to overlook a good track just because we’re clumsy with CDs. Send your promos digitally, please. We live in a world where Internet makes things way easier for everyone. What are the differences between now and the days you started evolving? For a start I don’t have to record hundreds of tape cassettes, buy and write all those annoying envelopes and pay a lot of money to get them delivered all around Europe by mail; at the time it took at least a week to get them to the labels. It used to take me a month from recording a demo to getting the letter from the label in which they usually wrote that they like my tracks but they’re not suitable for their program. Nowadays you can get a track released in two or three weeks with all basic promotion. It may still take half a year to get it released on some labels, but in the past that was more or less the rule. This is just one of the many things in our business that Internet has drastically changed.
Τέλος, δώσε μας τα πέντε κομμάτια που εσύ θεωρείς top5 όλων των εποχών. Λυπάμαι, θέλει πολύ χρόνο για να το σκεφτώ αυτό όπως θά ‘πρεπε, οπότε θα σας δώσω –χωρίς συγκεκριμένη σειρά- πέντε “oldies goldies” που μου έρχονται στο μυαλό τώρα. Joey Beltram – “Caliber” (Warp Records) Quadrophonia – “Quadrophonia” (ARS productions / RCA records) LFO – “LFO” (Warp Record) Cubic 92 – “Night In Motion” (XL Recordings) Royal House – “Can You Party (Can You Feel It)” (CSR - Central Station Records)
8. Finally, give us your top5 tracks of all time. Sorry I don’t have time to think this trough properly, so instead of 5 top tracks of all time I’m listing – in no particular order - five “oldies goldies” that I can think from the top of my head right now: Joey Beltram – “Caliber” (Warp Records) Quadrophonia – “Quadrophonia” (ARS productions / RCA records) LFO – “LFO” (Warp Record) Cubic 92 – “Night In Motion” (XL Recordings) Royal House – “Can You Party (Can You Feel It)” (CSR - Central Station Records)
Σ’ ευχαριστούμε για το χρόνο σου. Παρακαλώ, κι εγώ σας ευχαριστώ για τις ερωτήσεις και εύχομαι ό,τι καλύτερο για το περιοδικό σας.
Thank you for your time. No problem, thank you for your questions and all the best to your magazine.
USM 41
artist Alex gerasimou (ALEX@URBANSTYLEMAG.GR)
interview with | συνεντευξη
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΝΤΙΛΑΣ Σκιαγραφώντας στο μυαλό προσωπικές μουσικές ιστορίες... bio
Ο Μιχάλης Τσαντίλας γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Σπάρτη. Στα σχολικά του χρόνια σπούδασε γαλλικά και πιάνο ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έφτιαξε το πρώτο του ροκ συγκρότημα και ξεκίνησε να γράφει τραγούδια. Πήρε πτυχίο ηλεκτρονικού μηχανικού από το Τ.Ε.Ι. Χανίων και συνέχισε τις σπουδές του στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το 2007 δημιούργησε το blog ‘Δέντρο Μοναχό’ και συμμετείχε στον τελικό του Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών Κοζάνης με το τραγούδι «Και Τι Μ’ Αυτό;». Το 2008 άρχισε η ενασχόλησή του με τη μουσική δημοσιογραφία, η οποία συνεχίζεται μέσω συνεργασιών με διάφορα διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά του χώρου. Το 2009 το τραγούδι του «Wayward Blues» συμπεριλήφθηκε στη διεθνή συλλογή Rock 4 Life International Volume 14 που κυκλοφόρησε από την αμερικανική εταιρεία Quickstar Productions και το 2011 ένα ακόμα τραγούδι του, με τίτλο «Μέσα Στον Πυρετό», βρήκε μια θέση στη συλλογή Αινίγματα Και Μυστικά 2 που διανεμήθηκε δωρεάν από την Underground Tapes. Είναι παντρεμένος και έχει μία κόρη.
Ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική πριν από… …είκοσι πέντε χρόνια περίπου, όταν ένα απόγευμα η μητέρα μου με πήγε, σέρνοντάς με σχεδόν, μέχρι το ωδείο της γειτονιάς μας στη Σπάρτη για να μάθω πιάνο. Ξεκίνησα χωρίς καθόλου όρεξη, καθώς ήμουν τότε παιδί της τρίτης δημοτικού και με ενδιέφερε πολύ περισσότερο το ποδόσφαιρο. Τα πράγματα, όμως, σύντομα άλλαξαν και πλέον το ποδόσφαιρο δε με απασχολεί σχεδόν καθόλου ενώ με ενδιαφέρει απόλυτα η μουσική. Πραγματοποιείς εδώ το ντεμπούτο σου στη δισκογραφία με μια ιδιαίτερη κυκλοφορία με την ονομασία Σκιά Στο Μυαλό. Μίλησε μου για το υλικό αυτής της δουλειάς. Πρόκεται για έντεκα τραγούδια που γράφτηκαν μέσα σε δέκα περίπου χρόνια, από το 1998 μέχρι και το 2007. Ένα από αυτά, το ‘ Ήθελα ’, αποτελεί μελοποίηση του ομώνυμου ποιήματος του Νίκου Καββαδία. Είναι σχεδόν όλα τραγούδια που έγραψα αρκετά νέος και βγάζουν πολλές φορές μια κάποια αφέλεια. Πώς προέκυψε ο τίτλος της δισκογραφικής αυτής δουλειάς; Προέκυψε μάλλον δύσκολα. Έψαχνα στους στίχους των τραγουδιών για να βρω κάτι που να μπορεί να συνοψίσει κατά κάποιο τρόπο το υλικό αλλά να ακούγεται και ωραία. Τελικά κατέληξα σε αυτό το στίχο από το πρώτο τραγούδι, το Μια Σκιά, που λέει: «κάθε λέξη θα ‘ναι, χωρίς το νόημά της πια, σαν σκιά στο μυαλό, που γλιστρά». Πρόκειται για μια μεταφορά για κάθε ιδέα και σκέψη που γεννιέται στον ανθρώπινο εγκέφαλο και που είναι κάτι ακαθόριστο, σαν σκιά που ξεγλιστρά. «Πολύ νόημα» όπως θα έλεγε και ο Χάρρυ Κλυνν... 46 URBANSTYLEMAG
music echoe Ποιές είναι οι μουσικές που σε συγκινούν περισσότερο; Ποιους δίσκους ξεχώρισες τελευταία; Η καρδιά μου αυτή τη στιγμή είναι πιο κοντά στην ποπ και ροκ μουσική, που ούτως ή άλλως είναι ένας αρκετά ευρύς χώρος. Με τα χρόνια, όμως, ανοίγω συνεχώς τους ορίζοντές μου και γίνομαι δεκτικός σε ερεθίσματα που η άγνοια και η στενομυαλιά με έκαναν να σνομπάρω στο παρελθόν. Πλέον δηλώνω απλά μουσικόφιλος και έχω αγαπημένα κομμάτια από όλους τους χώρους, από το σκυλάδικο μέχρι την avant garde. Τελευταία ξεχώρισα το The Seer των Swans, το Shields των Grizzly Bear, το Channel Orange του Frank Ocean και το The Defenestration Of St. Martin του Martin Rossiter. Κάνω και βουτιές στο παρελθόν, όπως πριν λίγες μέρες που ξανάκουσα το Aladdin Sane του David Bowie και ένιωσα σα να το άκουγα για πρώτη φορά. Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα και τι σε οδηγεί στο να γράφεις μουσική; Πηγή έμπνευσης αποτελούν οι άνθρωποι που έχω γύρω μου, το οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο, συμβαίνει στο σπίτι μου, στο δρόμο, στον κόσμο ολόκληρο. Το θέμα είναι να είσαι αρκετά ευαίσθητος ως δέκτης ώστε να συλλαμβάνεις τα σήματα, τη σημασία και τη δυναμική τους. Αλλά νομίζω το πιο σταθερό κίνητρο για δημιουργία είναι η ίδια η μουσική. Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σου και σε ποιο μουσικό είδος θα την τοποθετούσες; Θα χαρακτήριζα τη μουσική μου πολύ καλή (γέλια). Σοβαρά τώρα, θα έλεγα ότι τα τραγούδια μου είναι ενστικτώδη, κομματάκι άτεχνα αλλά συνήθως ειλικρινή. Οι ταμπέλες γενικά είναι ενοχλητικές αλλά δε μπορώ να αρνηθώ ότι στη δική μου περίπτωση ταιριάζει η ετικέτα «ποπ-ροκ» - τουλάχιστον προς το παρόν. Μίλησε μου για τους μουσικούς που συμμετείχαν σε αυτή τη δουλειά αλλά και για όσους έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι ώστε να βγει προς τα έξω το τελικό αποτέλεσμα. Ο κυριότερος συντελεστής του δίσκου ήταν ο Κώστας Παρίσης, ο οποίος επιμελήθηκε τις ενορχηστρώσεις και την όλη παραγωγή, επέλεξε τα τραγούδια που μπήκαν τελικά στον δίσκο, έπαιξε κιθάρες, μπάσο και διάφορα άλλα όργανα. Συμμετείχαν επίσης ο Τάσος Πέππας από τα Υπόγεια Ρεύματα στα τύμπανα, ο Κωστής Χριστοδούλου στο hammond και ο Χρήστος Χριστοδούλου στον προγραμματισμό – οι δύο τελευταίοι είναι αδέρφια και αδερφικοί μου φίλοι. Σε όσους συνέβαλαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο τελικό αποτέλεσμα περιλαμβάνονται επίσης ο τραγουδοποιός Μάρκος Δεληβοριάς, ο οποίος με παρακίνησε να πάω το τραγούδια μου στον Παρίση και να κάνω αυτό το πρώτο βήμα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, που με βοήθησε πολύ με κάποια σχόλια και συμβουλές, ο αδερφός μου Στυλιανός που έφτιαξε το εξώφυλλο, ο Δημήτρης Λαρδής που ανέλαβε τα γραφιστικά και ο Θανάσης Συλιβός που ανέλαβε την έκδοση και τη διανομή μέσω του Μετρονόμου. Εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης (sοcιal networking)... Πραγματικά χρήσιμα εργαλεία ή πραγματικά αναγκαίο κακό; Πραγματικά χρήσιμα εργαλεία σίγουρα. Αλλά κάθε εργαλείο μπορεί να έχει θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα ανάλογα με τη χρήση του. Εγώ τα χρησιμοποιώ με φειδώ και πρέπει να πω ότι με έχουν βοηθήσει όχι μόνο να προωθήσω τη δουλειά μου αλλά και να έρθω σε επαφή με ανθρώπους με τους οποίους πια κάνω παρέα.
Τώρα με τη γενικότερη κρίση που επικρατεί και παίρνει μπάλα και τη δισκογραφία, οδηγούμαστε σε ένα γρήγορο ψαλίδισμα της … παραδοσιακής δομής και υπόστασης του cd, δηλαδή την αίσθηση του απτού όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα… Πού βλέπεις να πηγαίνουν τα πράγματα σε επίπεδο δισκογραφικών εταιριών στο εγχώριο μουσικό στερέωμα; Δεν είμαι μάντης αλλά λέω να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη. Νομίζω ότι το διαδίκτυο δίνει πλέον τόσες πολλές επιλογές και στον καλλιτέχνη και στον ακροατή που οι εταιρείες είναι επόμενο να συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο στον τομέα της διακίνησης και πώλησης δίσκων και να περιοριστούν σε άλλα πεδία κέρδους, όπως η διοργάνωση συναυλιών. Πλατφόρμες όπως το Bandcamp και το CD Baby δίνουν πλέον στον κάθε δημιουργό τη δυνατότητα να έχει τη δική του προσωπική εταιρεία και να πουλάει τη μουσική του απολύτως νόμιμα. Πιστεύω και ελπίζω, πάντως, ότι χειροπιαστές εκδόσεις, σε βινύλιο ή cd, θα συνεχίσουν να υπάρχουν για αρκετό καιρό ακόμα, απλά θα κυκλοφορούν σε περιορισμένα αντίτυπα για συλλέκτες και φετιχιστές σαν κι εμένα. Επιλέγεις ξεκάθαρα να εκφραστείς με ελληνικό στίχο. Σε απασχολεί καθόλου η ... επιλογή της γλώσσας; Πώς βλέπεις τη χρήση της δικής μας γλώσσας αλλά και της αγγλικής στο εγχώριο μουσικό περιβάλλον; Ναι, η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών μου είναι στα ελληνικά, παρότι έχω γράψει και κάποια αγγλόφωνα, δύο από τα οποία περιλαμβάνονται στον δίσκο. Το τι και το πώς θα γράψω μου το υπαγορεύει συνήθως η μελωδία, δεν έκατσα ποτέ να σκεφτώ ποια γλώσσα να επιλέξω. Νομίζω πάντως ότι πιο ειλικρινής, άμεσος και πηγαίος είσαι στη γλώσσα που σκέφτεσαι και μιλάς. Δε θέλω, όμως, να είμαι αφοριστικός, ακούω αρκετά ωραία πράγματα και από το αγγλόφωνο τραγούδι. Όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα τελικά. Αν σου έλεγα να κρατήσεις ένα τραγούδι ή ένα στίχο από αυτή τη δουλειά ποιό θα ήταν αυτό; Θα κρατούσα το ‘Τι Κι Αν’, είναι το μόνο που μου φαίνεται πολύ καλό για να το έχω γράψει εγώ. Πιστεύεις ότι σε αυτή τη χώρα όπως τη ζούμε τώρα, καθημερινά συμβαίνουν πράγματα στην τέχνη αλλά και γενικότερα στην κοινωνία, παρά τη κρίση που επικρατεί; Σίγουρα γίνονται πράγματα, ποτέ δεν σταματά η τέχνη ούτε η ζωή. Ελπίζω ότι θα γίνονται στο μέλλον ακόμα περισσότερα, η κρίση νομίζω έχει αφυπνίσει αρκετό κόσμο. Ειδικά οι διάφορες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης προς αυτούς που έχουν χτυπηθεί ανεπανόρθωτα από τις νέες συνθήκες είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο αυτή τη στιγμή. Τα επόμενα σχέδια του Μιχάλη Τσαντίλα είναι… ...να συνεχίσω και να βελτιώσω τις ζωντανές εμφανίσεις που ξεκίνησα πρόσφατα μαζί με τρεις φίλους μουσικούς, τον κιθαρίστα Χρήστο Σπυράκη, τον μπασίστα Γιάννη Δαμιανό και τον ντράμερ Ιάσωνα Κυριακόπουλο. Θέλω επίσης να ξεκινήσω άμεσα την ηχογράφηση του επόμενου δίσκου μου, σε συνεργασία με τον Χρήστο Χριστοδούλου – θα χρειαστεί για αυτό να στήσουμε ιντερνετική γέφυρα μεταξύ Αθήνας και Άμστερνταμ, όπου κατοικεί τα τελευταία χρόνια. Τέλος, θέλω το συντομότερο να κερδίσω το λαχείο ώστε να πάψει να με απασχολεί τόσο πολύ το βιοποριστικό μου πρόβλημα. Αλλά σκέφτομαι ότι αυτό θα είναι κάπως δύσκολο να γίνει μιας και δεν αγοράζω ποτέ λαχεία... Link http://arockaria.blogspot.gr/
USM 47
17 street th
author. simon silaidis (designwars team, www.designwars.com )
Urban Calligraphys Simon Silaidis / Brush & acrylics Modern Byzantine Painting Fikos Antonios / Brush & acrylics
“Every generation rewrites the past...” 50 URBANSTYLEMAG
17TH street
USM 51
52 URBANSTYLEMAG
17TH streets
USM 53
Does LoveLetters Interview DesignWars team had the honor of interviewing one of the most recognizable and renowned graffiti artists of Europe, DOES. Not only are the trips and the unique style that has flooded the walls of most of the major cities of Europe that make him special, but the quality of his character and the collective perception he has about graffiti. This interview is the first in a series of actions DesignWars in collaboration with DOES will perform, we hope that you enjoy it as much as we enjoyed it. 54 URBANSTYLEMAG
17TH street
What does the power of the letter mean to you? Letters offer a strong basis from which you can experiment freely and discover many different forms and shapes. While I experiment with forms and shapes, I do always try to stay true to the basic letter form. What were your early experiences with letters? When I was fifteen I started taking my sketches to the wall and play around withletters. I mainly did tags and throw ups back then and it was more about vandalism than anything else. I also started a mini crew with my best friends and we had lots of fun together. I did my first piece in 1997, my best friends were patrolling for me. How much of a graffiti scene was there in your hometown when you were younger? When I was younger the Campina factory was a place in Sittard that many writers from all around Europe visited to leave their mark. I never got to paint these walls unfortunately; it was before my graffiti days. In surrounding cities there used to be quite a big scene, but from what I know the scene died down after a major arrest. Nash, Tumki and I are all from Sittard, so although the scene is quite small nowadays, we certainly make the most of it! Tell us a little about your time as a professional soccer player and how that reconciled with your growing interest in graffiti. I entered into a talent development programme when I was 10, was selected for the national team at the age of 12, signed my first contract when I was 15 and made my debut in the fist team at the age 16. I started tagging around my 15th birthday. I guess I needed some kind of relief from all the routine and discipline. I had always been drawing a lot without a particular purpose. When I discovered graffiti I really started to take drawing very seriously as I felt that was my basis. Throughout my soccer career I continued to draw a lot. Especially during my darker moments, which where mainly related to knee injuries, drawing helped me to stay positive. How did you start to move into more complex pieces? You get to a point where you have the basics under control. With the basics I mean letter shape, colour combinations and the balance and flow in a piece. From that moment on I felt like experimenting more and more, which led to more complex pieces. When did you start to really play with colour combinations? In my view, I really started to go crazy with colour combinations when I lived in Sydney. Whereas I was used to doing collaboration walls with Nash and Tumki, I was suddenly on my own and unrestricted in using colours and shapes. Where is the balance between the legible and the abstract? The balance is in the shape of the singular letters. You can add many elements to a letter without bending it out of its basic shape and balance. To what extent do you paint a piece to interact with its location? I donâ&#x20AC;&#x2122;t take the location as a starting point when I decide on a design for a piece. I do especially like popping colours on rough walls in abandoned places. And the location can make your piece more interesting. For example, looking at a piece in on old abandoned church is much more interesting than looking at a piece on a standard wall.
USM 55
How much does a wall itself have an identity before it is painted? The identity of the wall is determined by its surroundings and its location. A wall in an abandoned factory has great character as it is often rough and of course there is the history and the memory of a place that once flourished. Of course, a wall in a modern loft can have great character as well. Are sketches a guideline or an exact blueprint? Sketches have grown to become guidelines for me. I sketch to develop a basic idea and the idea only comes to live when you start working on it. How has Ironlak sponsorship changed things for you? Being sponsored by Ironlak has broadened my reach. More people know about my work through Ironlak. The new friendships are the most valuable part though. I admire Ironlak for being dedicated to the writer scene. It hasnâ&#x20AC;&#x2122;t been easy for them as the competition can be nasty. The guys behind Ironlak try to stay away from all of the negativity and focus on their own goal: make good paint available at low cost for writers all over the world. Has travelling had an effect and an influence on your work? The possibility to travel and meet new people inspires me. You can basically go anywhere in the world and there will always be a writer that is willing to show you around town and have you over for a few days. Travelling has broadened my mind and the experiences on my travels are a great source of inspiration. How does your family feel about your art? Are they supportive? My family is very supportive. What are your plans for the future? What are you working on now? I am currently preparing for this exhibition and another solos exhibition in Australia. I have been working on several videos, some of which will be linked to the exhibitions. Next year will also be a year of many trips to places that I have not visited yet.
56 URBANSTYLEMAG
17TH street
USM 57
58 URBANSTYLEMAG
17TH street
USM 59
under the gray
κάτω απο το γκρίζο
φώναξε
TEXT. JENNY GIOUGI ( kikkerjen@gmail.com )
“Η θεία Τζέλλα συμβουλεύει...” “Auntie Jella’s advice...” Απόσπασμα από την στήλη “Η θεία Τζέλλα συμβουλεύει...”
Excerpts from the column “Auntie Jella’s advice...”
Ως πότε; Πόσο ακόμα; Μα επιτέλους, τι περιμένουμε για να ξυπνήσουμε, για να ξεσηκωθούμε; Ερωτήσεις που ακούγονται όλο και πιο συχνά στις συζητήσεις μεταξύ μας. Αλήθεια λοιπόν, τι μας κρατάει; Η πιο συχνή απάντηση είναι : “ο φόβος”.
Until when? How much longer? Really, what are we still waiting for, what is stopping us from revolting? These questions are voiced ever more often in private talks we all have between friends. So really, what is it that holds us back? The most common answer is : ‘fear’.
Τι σημαίνει ‘φοβάμαι’; ‘Δε γνωρίζω (το μέλλον) και αυτό μου προκαλεί ανασφάλεια’. Φεύγει η σιγουριά. Έρχεται το άγνωστο και δεν είμαι σίγουρος πως και αν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Έτσι τον φόβο μου τον κάνω εχθρό μου γιατί μου προκαλεί δυσφορία. Φέρνει στην επιφάνεια όλα όσα δε μου αρέσουν σε εμένα, όλα τα άλυτά μου θέματα, τις ανεπάρκειες, τις ελλείψεις που θεωρώ πως έχω, γίνονται όλα μαζί ένα κουβάρι και μετά δεν αργεί να με επισκεφτεί και ένα από τα αδέρφια του, ο πανικός και η κατάθλιψη. Ο φόβος είναι το χέρι που ανοίγει το προσωπικό μου κουτί της Πανδώρας...
What does it mean to ‘be afraid’? ‘I know not (the future) and this makes me experience insecurity’. Certainty crumbles away. The unknown is coming and I am not sure how and whether I can face it. So I make my fear into an enemy because it causes me discomfort. It brings to the surface all those things that I dislike about myself, all my unsolved issues, the inadequacies I believe I have; everything becomes a great big ball of ‘mess’ and it doesn’t take long for one of its brothers, panic and depression, to make their appearance too. Fear is the hand that opens up my personal Pandora’s box...
Συνήθως τους φόβους μας τους χειριζόμαστε κάνοντας δύο πράγματα: ή τους θάβουμε, τους καταχωνιάζουμε για να μη τους βλέπουμε και να μη μας προκαλούν όλα αυτά τα δυσάρεστα, ή τους τοποθετούμε απέναντί μας, αρπάζουμε μια χαντζάρα, παίρνουμε θέση μάχης και λέμε ‘εγώ δε φοβάμαι τίποτα ρε, ετοιμάσου να πεθάνεις, θα σε κατατροπώσω!’
We usually treat our fears in tone of wo ways: we bury them up, digging deep enough so we don’t have to see them, so they don’t remind us of all these unpleasant things, or we place them opposite us, we grab our biggest Katana sword, assume battle position and charge crying ‘I’m not afraid of anything, prepare to die, I shall annihilate you!’.
Στην πρώτη περίπτωση προσπαθούμε να τον αγνοήσουμε και στην δεύτερη παίρνουμε στάση άμυνας. Τον αντιμαχόμαστε δηλαδή, αντί απλά να ασχοληθούμε μαζί του. Ο φόβος μου, είναι ακριβώς αυτό: είναι ‘μου’, είναι δικός μου, κομμάτι μου. Αν το χέρι μου έχει κάποιο θέμα, τρέμει ας πούμε, και εγώ το χτυπάω για να γιάνει υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να γίνω καλά; Είναι σαν να εχθρεύομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Το ίδιο ισχύει για όλα τα κομμάτια μας -φυσικά και ενεργειακά.
In the first case we try to ignore it and in the second we take a defensive stance. We are fighting it instead of simply dealing with it. My fear, is just that: it is ‘my’ fear, it’s mine, a part of me. If my arm has an issue, it trembles for example, and I start hitting it to get better, will I ever achieve wellness? It is like I am making an enemy out of my own self. And the same goes for all our pieces -physical and energy ones.
Μπορώ τον φόβο μου να τον δω σαν ένα φίλο που ήρθε από τα παλιά και με κάνει να αναπολώ, να ξεθάβω μνήμες από πράγματα που είχα ξεχάσει ότι έχω. Αρχικά αποδέχομαι ότι υπάρχει, τον αναγνωρίζω απλά σαν κομμάτι της ύπαρξής μου, χωρίς να με (κατα)κρίνω για αυτό! Αναγνωρίζω ότι όπως ένα διαμάντι αποτελείται από πολλές πλευρές, έτσι κι εγώ έχω αμέτρητες όψεις που όλες μαζί συνθέτουν αυτό το ξεχωριστό πλάσμα που είναι ο εαυτός μου. Προσπαθώ να τον κατανοήσω, χωρίς να τον / με κρίνω και τον αποδέχομαι βάζοντάς τον βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Και με έναν πραγματικά εκπληκτικό τρόπο αυτός αρχίζει να αλλάζει, να μικραίνει και να μην με παραλύει πια η θέα του. Το ‘αντίθετο’ του φόβου δεν είναι το θάρρος και η τόλμη, αλλά η Αγάπη. Μπαίνοντας στη δόνηση της πραγματικής Αγάπης όλα τα άλλα σιγά-σιγά εκλείπουν. Μην πέφτετε στην παγίδα να κάνετε νοητικό διάλογο του τύπου “ναι, αλλά...” γιατί τότε αντιμετωπίζετε (πάλι) την κατάσταση με το μυαλό και όχι με την Καρδιά. Κάντε το άλμα πίστης, μπείτε στην διαδικασία να δείτε τα πράγματα μέσα από την Καρδιά αντί της νόησης και θα δείτε πραγματικά όλα να αλλάζουν γύρω σας. Αυτή είναι η έννοια της Συν-Δημιουργίας... Πολύ απλά τα παρουσιάζω τα πράγματα θα μου πείτε! Μα είναι απλά! Αυτό ακριβώς είναι το Συμπαντικό ανέκδοτο της Ύπαρξης!!! 62 URBANSTYLEMAG
I could see my fear as an old friend who comes to remind me of old times, of memories long forgotten and of traits I had forgotten I posses. Initially, I accept the fact that it exists, I acknowledge it as part of my existence, without judgement! I accept that just like a fine diamond has many facets, so too I have countless features that together comprise this unique being that I call my Self. I try to comprehend it, without judging it / me, and I accept it by placing it deep into my heart. And in a magical way it starts to change, it deflates and its mere sight doesn’t paralyse me any more. The ‘opposite’ of fear is not courage or bravery, it’s Love. By entering the frequency of real Love all else starts to fade away. Do not fall into the trap of getting into a rational discourse again -the likes of “yes, but...” because then you would (still) be facing the situation through your intellect, not the Heart. Make that leap of faith, get into the process of looking at things through the Heart instead of the mind and you will soon see everything around you truly changing. This is the meaning of Co-Creation...I’m making everything look too simple, you might say! But everything really is that simple! That’s the Cosmic joke of Existence!!!
happy birthday usm TEXT. JENNY GIOUGI
Τι είναι για μένα το USM... Τι είναι οεοε; Δε θα μιλήσω σαν αναγνώστης αλλά σαν συντελεστής. Το USM λοιπόν, είναι μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη. Είμαι αρκετά κοινωνικό άτομο, συμμετέχω σε πολλά -κινήματα, φορείς, εκδηλώσεις, συζητήσεις. Στέλνω εμαιλ και ποστάρω στο ίντερνετ. Σε ότι κάνω υπάρχει πάντα η άμεση αντίδραση των άλλων. Υπάρχει διάδραση, συζήτηση, ανταλλαγή. Το USM είναι το γυαλί μιας κατεύθυνσης, η βιτρίνα που εκθέτω κομμάτια μου χωρίς να έχω ιδέα τι σκέφτεσαι εσύ που διαβάζεις αυτές τις αράδες αυτή τη στιγμή. Είναι ρίσκο, είναι αδρεναλίνη του μυαλού, είναι σουπερ έκθεση. Και μ’ αρέσει! Χρόνια μας πολλά!
What is USM to me... What is it indeed?! I won’t talk as a reader but as a contributor. USM is a very unusual predicament. I am quite a social being. I’m involved in many things, I take part in movements, organisations, events and debates. I send emails and I post on the net. In whatever I do there is always the direct response from others. There is feedback, discussion, exchange. USM is my one-way glass, my shop-window where I exhibit parts of myself without having the faintest clue of what you are thinking reading these very lines right now. It is a risk, it is adrenaline of the mind, it is hyper exposure. And I like it! Happy birthday to us! 64 URBANSTYLEMAG
TEXT. JENNY GIOUGI ( kikkerjen@gmail.com )
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΣ Η επιστήμη μας λέει ότι οι πρώτες κοινωνίες ήταν μητριαρχικές. Ο λόγος που οι γυναίκες ήταν τόσο αξιοσέβαστες τότε έχει να κάνει με το πιο αξιοθαύμαστο γεγονός της ζωής -την γέννα.
the crime of giving birth
Αυτή η αρχετυπική τελετή, που ήταν ιερή για χιλιάδες χρόνια (εκατομμύρια, αν ληφθούν υπόψη οι ισχυρισμοί για την ύπαρξη της Homo Τrilliensis), με την έλευση της «σύγχρονης» ιατρικής έχει σιγά-σιγά απογυμνωθεί από την οικειότητα, το συναίσθημα και το τελετουργικό της στοιχείο, και έχει μετατραπεί σε μια ψυχρή, άψυχη «διαδικασία», που μοιάζει περισσότερο με γραμμή παραγωγής κάποιου σύγχρονου εργοστάσιου.
Archaeological evidence shows that the first human societies where matriarchal. The reason why women were so respected and revered in those times had to do with the single most amazing fact of life -that of giving birth, bringing another life onto this planet.
Εδώ και μερικές δεκαετίες λαμβάνει χώρα ένας σιωπηλός αγώνας από γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο που απαιτούν να ξαναπάρουν τον έλεγχο της πιο σημαντικής εμπειρίας της ζωής τους. Έχουν να παλέψουν με κρατικές νομοθεσίες σε ανώτατα δικαστήρια, που -ενάντια σε κάθε λογική και τον κοινό νου, τους λένε ότι δεν έχουν το δικαίωμα αυτές να ορίζουν κάτω από ποιες συνθήκες θα φέρνουν στον κόσμο τα παιδιά τους. Έχουν να παλέψουν με μια διεφθαρμένη, άπληστη και ανήθικη βιομηχανία ‘ΥΓΕΙΑΣ’ που βάζει το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους και την ευημερία τους. Πρόκειται για έναν αγώνα παράλογο, που μοιάζει περισσότερο με το κυνήγι μαγισσών των περασμένων αιώνων, έναν αγώνα που σημαδεύει βαθιά τη συλλογική μας υπόσταση ως ανθρώπινο είδος. Έναν αγώνα που δυστυχώς δεν έρχεται χωρίς θύματα. Η πιο γνωστή υπόθεση είναι αυτή της Ουγγαρέζας μαίας Agnes Gereb, η οποία βοήθησε πάνω από 9,000 παιδιά να έρθουν στον κόσμο και τώρα εκτίει ποινή φυλάκισης για αυτό της το “έγκλημα”. Το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτής της τρελής παρωδίας, λυπούμαι που το λέω, μα λαμβάνει χώρα εδώ, στην Ελλάδα, όπου 79 άνθρωποι -6 γιατροί (5 μαιευτήρες γυναικολόγοι και μία παιδίατρος), 3 μαίες και 70 γονείς πρόκειται να δικαστούν για την ανείπωτη θηριωδία που ονομάζεται ‘γέννα στο σπίτι’! Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι εντελώς αβάσιμες, ενώ κανείς από τους 79 δεν κλήθηκε σε ακροαματική διαδικασία πριν την δικάσιμο (11/06/2013). Aπό μόνο του αυτό αποτελεί σοβαρή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους για μια δίκαιη δίκη. Το κατηγορητήριο στην ουσία υπονοεί ότι δεν είναι καν οι αληθινοί γονείς των παιδιών τους, κατηγορώντας τους γιατρούς ότι προέβησαν σε ψευδείς ιατρικές πιστοποιήσεις του τοκετού, και τους γονείς για ηθική αυτουργία και εξαναγκασμό τους, εμμέσως υπονοώντας ότι τα παιδιά δεν είναι δικά τους αλλά ότι τα απέκτησαν με άλλα μέσα(!).
68 URBANSTYLEMAG
This archetypical ceremony, that has been sacred for thousands of years (millions if you take into account the claims for the existence of Homo Trilliensis), with the advent of ‘modern’ medicine has slowly been stripped of all its intimacy, emotion and ritual, and turned into a cold, lifeless ‘procedure’ -much like the production line in any modern factory. For a few decades now, a silent fight has been taking place by women all around the world who are demanding to regain control over this most important experience in their lives. They have to battle state legislation in high-court rooms, that -against all reason and common sense, tell them they don’t have a say over the conditions under which they give birth to their children. They have to fight against a corrupt, money-hungry and unethical “HEALTH” industry that puts profit over people and their well-being. It’s an absurd fight, one that resembles the witch hunts of centuries past, it is a fight that deeply scars our collective status as the human race. And unfortunately it isn’t victimless either. The most well known case is that of Agnes Gereb, a Hungarian midwife who assisted over 9,000 children to enter this world and is now serving a prison sentence for this “crime” of hers. The latest episode to this illogical parody, I am sorry to say, is now taking place here in Greece, where 79 people -6 doctors (5 obstetricians and one paediatrician), 3 midwives and 70 parents are being brought to justice for the unspeakable atrocity of ‘home birth’! The charges they are facing are completely unfounded and none of the 79 has been called in for a hearing prior to the court date (11/06/2013). This alone constitutes a major breech of their human right to a fair trial. The indictment basically implies that they are not even the real parents to their children, accusing the doctors of providing false reports about the birth having taken place, and the parents of coercing and abetting them to do so, thus indirectly accusing them of not having given birth to their children but rather acquiring them by different means(!).
κάτω απο το γκρίζο
The parents together with the midwives are also accused of severe environmental degradation and aesthetic distortion, grave environmental pollution and severe risk to public health with negative impact on the quality of life by burring the placenta at their own back yards, and throwing the rest of the waste in the garbage bins (to which of course there is no evidence). This, in a country where even hospital waste is not treated properly, where garbage forms small mountains on every street corner and where none of the big industry polluters has ever faced justice. This story has just erupted and I had the (mis)fortune of being one of the first to know as amongst the accused are my sister and a few of my friends who have opted for home births. And as to the accusations of a doctor not being present at least for my sister’s case I know for a fact that they aren’t true as I was present (assisting the birth with my sound massage bowls). As a friend said ‘this will be the first ever trial for environmental pollution where the environmental organisations will testify for the defence!’ Every day in this country we are the spectators to yet another scene of ‘the theatre of the absurd’. Last week we saw the commencement of citizens’ abductions and illegal collection of their genetic material by the authorities in the style of the well-known Latin American dictatorships of the 20th century. Now this. But I don’t despair. Rather I see this as a great opportunity for change. Because by pushing us to the rim the only thing they achieve is to enrage us, to make us overcome our fears and shout “ENOUGH IS ENOUGH!” As this is still very fresh we haven’t had time to organise things yet. Having said that, the Green Party of Greece are already planning to bring this matter to the European Parliament and of course we are planning to do a lot more -like launch petitions, and raise a variety of human rights issues stemming from this. This is a great opportunity to push for major changes in legislation regarding home births and the rights of women as mothers. So please join our campaign, get involved and get active. For more information contact me directly, since the team of the accused has not as of yet assigned a spokesperson, and don’t wait for the next issue of USM to get an update!
Links: http://www.youtube.com/watch?v=D7c8UxbT7CU&feature=youtu.be http://www.youtube.com/watch?v=0-U_6AM6EVs
Οι γονείς μαζί με τις μαίες κατηγορούνται επίσης για σοβαρή υποβάθμιση και μόλυνση του περιβάλλοντος, για αισθητική αλλοίωσή του, καθώς και για σοβαρό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία με αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής μας θάβοντας τον πλακούντα σε δικό τους ιδιόκτητο χώρο και πετώντας τα υπόλοιπα κατάλοιπα της γέννας στους κοινούς κάδους απορριμάτων (για το οποίο βέβαια δεν προσκομίζεται κανένα στοιχείο). Αυτά, σε μια χώρα όπου τα ίδια τα νοσοκομεία δεν διαχειρίζονται σωστά τα απόβλητά τους, όπου τα σκουπίδια σχηματίζουν λόφους σε κάθε γωνία, και όπου κανείς από τους μεγάλους ρυπαντές της βιομηχανίας δεν έχει κάτσει ποτέ στο εδώλιο. Η ιστορία αυτή έχει μόλις ξεσπάσει και είχα την (α)τυχία να είμαι από τους πρώτους που το έμαθαν γιατί ανάμεσα στους κατηγορούμενους βρίσκεται η αδερφή μου και μερικοί από τους φίλους μου που αποφάσισαν να γεννήσουν στο σπίτι. Όσο για τις κατηγορίες της απουσίας γιατρού, τουλάχιστον για την περίπτωση της αδερφής μου, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι δεν ισχύει γιατί ήμουν κι εγώ παρούσα (βοηθώντας την γέννηση με τις ηχογαβάθες μου). Όπως είπε και μια φίλη, ‘θα είναι η πρώτη φορά που περιβαλλοντικές οργανώσεις θα παρουσιαστούν σε δίκη για μόλυνση του περιβάλλοντος ως μάρτυρες υπεράσπισης!’ Κάθε μέρα σε τούτη την χώρα γινόμαστε θεατές μιας ακόμα σκηνής του ‘θεάτρου του παραλόγου’. Αυτήν την εβδομάδα είδαμε την αρχή των απαγωγών πολιτών και την παράνομη συλλογή γενετικού τους υλικού από τις ‘αρχές’ -στο στυλ των γνωστών Λατινοαμερικάνικων δικτατοριών του 20ου αιώνα. Και τώρα αυτό. Αλλά δεν απελπίζομαι. Τουναντίον, βλέπω μια μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή. Επειδή πιέζοντάς μας συνεχώς προς το χείλος το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας εξαγριώσουν, να μας κάνουν να υπερβούμε τους φόβους μας και να φωνάξουμε “ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ!” Δεδομένου ότι το όλο θέμα είναι ακόμα πολύ φρέσκο, η ομάδα των κατηγορουμένων δεν έχει προλάβει να οργανωθεί ακόμα. Παρόλα αυτά, έμαθα ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι ετοιμάζονται να θέσουν το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ ως ομάδα υποστήριξης των διωκόμενων σκοπεύουμε να κάνουμε πολλά -όπως το να οργανώσουμε την συλλογή υπογραφών, και να θίξουμε σειρά θεμάτων που άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία να πιέσουμε για ριζικές αλλαγές στη νομοθεσία που αφορά την γέννα στο σπίτι και τα δικαιώματα των γυναικών ως μητέρων. Για αυτό σας παρακαλώ να συμμετέχετε στην εκστρατεία μας και να δραστηριοποιηθείτε. Για περισσότερες πληροφορίες ελάτε σε επαφή απευθείας μαζί μου, μιας και η ομάδα δεν έχει ορίσει ακόμα κάποιον εκπρόσωπο, και μην περιμένετε το επόμενο τεύχος του USM για να μάθετε νέα! Και να θυμάστε : στις 11 Ιουνίου 2013 έχουμε ραντεβού στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης!
USM 69
text. Sophie Giltizi
“Ποντικοπαγίδα” Ερωτευόμαστε με τον ίδιο τρόπο απ’ τα πέντε μας. Έχουμε έρθει -ξανά- για να ερωτευθούμε με τον ίδιο τρόπο. Κι όσο μεγαλώνουμε, τριγυρίζουμε τον ίδιον έρωτα και τον κοιτάμε κάθε φορά κι απ’ άλλη θέση. Θα σε πιάσω απ’ το χέρι, θα σου πω “έλα μαζί μου”. Μετά θα σ’αφήσω και θα βγω απ’ το δωμάτιο. Δε θα σε τριγυρίσω και δε θα σταθώ. Παρά δίπλα σου.
70 URBANSTYLEMAG
κάτω απο το γκρίζο
USM 71
GRAYZONE GRAYZONE GRAYZONE GRAYZONE GRAYZONE GRAYZONE [NOW PLAYING]
Stereolab - Metronomic Underground
http://youtu.be/AyCjTj0aAQY
USM 73
spot
Rossidou Ioanna
SELF PORTRAIT
74 URBANSTYLEMAG
spot
USM 75
76 URBANSTYLEMAG
spot
USM 77
spot
78 URBANSTYLEMAG
Self Portrait issuePeople USM #29
82 URBANSTYLEMAG
issuePeople
Nikos Daskalidis
SELF PORTRAIT USM 83
84 URBANSTYLEMAG
issuePeople
USM 85
86 URBANSTYLEMAG
issuePeople
Δευτέρα που την πέφτει μ΄ ένα φιλί με κλέφτει, μετά τη σκανταλιά φεύγει για τη δουλειά. Την Τρίτη δεν αντέχει όλο θέλει να μ΄ έχει, αυτό συχνά μου λέει κι όλο σιγοκλαίει. Τετάρτη θέλει κι άλλο και θέλει να εισβάλλω, αρχίζει ο χορός...... μια πίσω και μια εμπρός.
USM INBOX
Την Πέμπτη τι θα κάνω; δεν πάει παραπάνω, κάτω και από πάνω θέλω να ξανασάνω. Παρασκευή πρωί μούτυχε εκροή από την αγωνία αφού ΄ναι στη γωνία. Το Σάββατο είμαι λιώμα σα μια ψυχή σε πτώμα, ψάχνω να βρω αιτία ν΄αρχίσω τη νηστεία. Την Κυριακή στο στρώμα ψάχνω για νοσοκόμα, μα αυτή δεν πειθαρχεί και πάλι απ΄την αρχή.!!! Fil Mil
Fotini Kiriakopoulou
SELF PORTRAIT 88 URBANSTYLEMAG
issuePeople
USM 89
90 URBANSTYLEMAG
issuePeople
USM 91
Theo Kondakos
SELF PORTRAIT 92 URBANSTYLEMAG
issuePeople
USM 93
94 URBANSTYLEMAG
issuePeople
USM 95
SELF PORTRAIT Aphrodite Ioannou
http://aphrodite-ioannou.tumblr.com http://www.dripbook.com/aphrodite_ioannou http://www.eyecandiesblog.com
96 URBANSTYLEMAG
issuePeople
SELF PORTRAIT Mandy Damirali | THE DESIGN | graphic artist & visual designer
USM 97
Συνέντευξη / Φωτογραφία. Μιχάλης Μεϊμάρογλου Μετάφραση. Θεόδωρος Αλεξέλλης
Interview | Συνέντευξη
Apostolos Mpenakis Mytilene, Greece
SELF PORTRAIT O Απόστολος Μπενάκης άφησε την πρωτεύουσα στα εφηβικά του χρόνια και πλέον ζει και εργάζεται στην Μυτιλήνη. Είναι ιδιοκτήτης του πιο ιδιαίτερου café bar της πόλης, το «Μουσικό Καφενείο». Με το UrbanStyleMag έχει οικογενιακή σχέση μιας και είναι από τους πιο θερμούς υποστηρικτές του. Apostolos Benakis left Athens in his teenage years and now lives and works in Mytilene. Apostolos is the owner of the alternative café bar “Mousiko Kafenio”. With UrbanStyleMag is family-related and he is one of the most fervent supporters.
98 URBANSTYLEMAG
issuePeople
How is living on an island? Everyone has an ideal place in their mind where they can develop their personality within their daily life. I was given the opportunity to choose which environment I want to live in. I lived in Athens until I was a teenager, whatever that includes. I had the chance to test myself continuously as far as where I fit in and behave better. My mother lived in Mytilene since 1986, so as time went by I chose to live by her side, by “MousikoKafeneio”, by my friends and, mainly, by the sea. Living next to Mother Nature, living your daily routine in a humane tempo and ending your day drinking a beer and gazing at the harbor is ideal for me. You are a young man who operates a very special venue in Mytilene… Tell us about it. I’m pleased with your characterization of the place where I live and work as “special”. Actually, when you meet the members of my family and the people that are closer to me, no other adjective is suitable. When you live and work in a place, you influence it and it affects you, as well. There is a current trend for people to turn to “alternative venues” for their entertainment. What do you believe has led them to make that choice? Mainstream trends will sooner or later pass and you will have the chance to add a positive vibe in the field of entertainment. Those who will survive are the same people that pre-existed the trend! (laughter) Do you believe that the kind of entertainment someone choses reflects his attitude towards life? If he truly enjoys himself where he hangs out, then that place reflects a part of him. Do you remember a particular event from your time as a bar manager? The morning pursuit of the divine by my mother. Miss you mama. Are you a ninja? I am… What is your advice for our readers and friends? The parties involved have a sound mind in a healthy body and therefore advice is unnecessary. Urban style magazine celebrates its fifth birthday. You are one of the people that have supported it since day one. What are your impressions so far and what would you wish for its future? UrbanStyleMag is an artistic beacon. It is the voice of all those who have diversity in their blood. I wish a happy birthday and a lot of success in Greece and abroad!
Πως είναι να ζεις στο νησί; Όλοι έχουν ένα ιδανικό μέρος στο μυαλό τους για να αναπτύξουν την καθημερινότητα τους, συνεπώς και την ζωή τους. Μου δόθηκε η ευκαιρία να επιλέξω σε τι περιβάλλον θέλω να ζήσω. Έμενα στην Αθήνα μέχρι την εφηβεία μου με οτιδήποτε συνεπάγεται αυτό. Είχα την τύχη να τεστάρω τον εαυτό μου συνεχώς για το που ταιριάζω και συμπεριφέρομαι καλύτερα. Η μητέρα μου ζούσε στην Μυτιλήνη από το 1986 οπότε με την πάροδο του χρόνου επέλεξα να μείνω δίπλα της, στο Μουσικό Καφενείο, στους φίλους μου και κυρίως δίπλα στην Θάλασσα. Με το να ζεις δίπλα στην Φύση, να εξελίσσεις την καθημερινότητα σου σε ανθρώπινους ρυθμούς & με το πέρας της ημέρας σου να καταλήγεις να πίνεις μια μπυρίτσα και να κοιτάς το λιμάνι είναι το θέσφατο κατ’ εμέ. Είσαι ένας νέος άνθρωπος που διατηρείς στη Μυτιλήνη ένα πολύ ιδιαίτερο χώρο… Μίλησε μας για αυτόν. Χαίρομαι για το χαρακτηρισμό (γέλια) «ιδιαίτερο» που δίνεις στο χώρο που ζώ και εργάζομαι. Πραγματικά όταν γνωρίσεις τα μέλη της οικογενείας μου και τους ανθρώπους που είναι πιο κοντά σε εμένα, δεν χωράει άλλο επίθετο. Όταν ζεις & εργάζεσαι σε ένα χώρο, εσύ επηρεάζεις αυτόν και αυτός εσένα. Υπάρχει πλέον μια τάση του κόσμου να στρέφεται σε «διαφορετικούς χώρους» για την διασκέδαση του. Τι πιστεύεις ότι τους έχει οδηγήσει σε αυτό; Είναι ένα Mainstream κύμα, που αργά η γρήγορα θα περάσει και θα αφήσεις ένα θετικό απόηχο στο χώρο της ψυχαγωγίας. Αυτοί που θα παραμείνουν στους χώρους αυτούς είναι αυτοί που ήταν και πριν! (γέλια) Πιστεύεις ότι το είδος της διασκέδασης που επιλέγει ένας άνθρωπος, αντικατοπτρίζει την στάση ζωής του; Αν διασκεδάζει πραγματικά στους χώρους που συχνάζει τότε ο χώρος αντικατοπτρίζει ένα κομμάτι του. Ένα περιστατικό που θυμάσαι έντονα από το χώρο του μαγαζιού; Την πρωινή αναζήτηση των θείων υπάρξεων από την μητέρα μου. Miss you mama Είσαι Ninja; Είμαι… Τι θα συμβούλευες του αναγνώστες και φίλους; Οι εμπλεκόμενοι χαίρουν άκρας υγείας και σώας τας φρένας& οι συμβουλές περισσεύουν. Το UrbanStyleMag έχει τα 5 του γενέθλια. Είσαι από τους ανθρώπους που το στήριξαν από την πρώτη του μέρα. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου και τι θα ήθελες να ευχηθείς για το μέλλον του; Το UrbanStyleMagείναι ένας καλλιτεχνικός φάρος. Αποτελεί την φωνή όλων αυτών που η διαφορετικότητα είναι στο αίμα τους. Εύχομαι χρόνια πολλά και πολλές επιτυχίες σε Ελλάδα και εξωτερικό! Μία πρόταση για το σβήσιμο; Ταξιδέψτε! Όπως λέει και ο Μπαμπάς μου «Γυρίζω, Μυρίζω»!
One sentence for the fade-out? Travel! As my father says “To travel is to experience all the different scents of all the different places” USM 99
interview. alex gerasimou
Χρήστος Καρτέρης DE NUEVO
Μια καινούργια ταινία μικρού μήκους με την εσωτερική ματιά ενός νέου σκηνοθέτη…
Ο 23χρονος Χρήστος Καρτέρης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής της τελευταίας ταινίας του Παντελή Βούλγαρη “Ψυχή βαθιά”, βραβευμένος με τη διάκριση πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού από το Φεστιβάλ “Νύχτες Πρεμιέρας”. Έχοντας αποκτήσει εμπειρία στο θέατρο και στο σινεμά, στράφηκε στη σκηνοθεσία και το 2011 γύρισε την πρώτη (ασπρόμαυρη) μεσαίου μήκους ταινία του με τίτλο «Το Ρόδι». Αυτή την περίοδο ολοκλήρωσε το πρώτο του φιλμ μικρού μήκους με τίτλο «De Nuevo» με πρωταγωνιστές τους Κρατερό Κατσούλη, Λιλη Τέγου, Αγγελο Καμαρινόπουλο.
100 URBANSTYLEMAG
issuePeople
Ας ξεκινήσουμε αυτή τη κουβέντα κάπως …ανάποδα: Γιατί ένας νέος σκηνοθέτης να καθήσει να δουλέψει εδώ, να κάνει σινεμά στην Ελλάδα; Έλα ντε; Πιστεύω ότι στην Ελλάδα έχουμε καλές ιδέες αλλά κακή υλοποίηση αυτών των ιδεών. Τα πράγματα δεν λειτουργούν σωστά και μόνο η νέα γενιά μπορεί να τα αλλάξει. Προσωπικά θέλω να εξαντλήσω όλες τις πιθανότητες μου εδώ στην Ελλάδα και μετά όταν μου δοθεί η ευκαιρία να την κάνω για εξωτερικό. Αργότερα να ξαναγυρίσω. Το δικό σου ξεκίνημα πως ήταν; Τι σε ώθησε στο να ασχοληθείς με τον κινηματογράφο; Τελείωσα δραματική σχολή και μου άρεσε και η σκηνοθεσία πάρα πολύ. Όταν τελείωσα ήμουν άνεργος και δεν έκανα τίποτα, έτσι αποφάσισα να μαζέψω φίλους και να κάνουμε μια ταινία μικρού μήκους. Από τότε κόλλησα με την σκηνοθεσία. Αυτό ήταν. Επιστρέφεις με μια ολοκαίνουργια ταινία που φέρει τον τίτλο “De Nuevo” . Πες μας δυο λόγια για αυτό το φιλμ και πως ξεκίνησε η ιδέα για την υλοποίηση του… Ναι το “De Nuevo” είναι η δεύτερη ταινία μικρού μήκους στην οποία κάνω σκηνοθεσία και σενάριο. Είναι μια 7 λεπτη ταινία με πρωταγωνιστή την τηλεόραση που έχουμε σε κάθε σπίτι και χειραγωγεί όλες τις ηλικίες. Έχουμε φτάσει σήμερα να ζούμε μέσα από τηλεοπτικές κλειδαρότρυπες, παρακολουθώντας τις χαμένες ζωές των άλλων. Ταυτιζόμαστε και ονειρευόμαστε με αυτά που δείχνει... Μίλησε μας για τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας αλλά και πως βίωσες τα γυρίσματα… Στην ταινία παίζουν : Κρατερός Κατσούλης, Λίλη Τέγου και ο Άγγελος Καμαρινόπουλος. Διεύθυνση φωτογραφίας έκανε ο Θάνος Τσαβλής και την μουσική της ταινίας ο Ανδρέας Κουλούρης (Project – C ). Το γύρισμα ήταν 8 ώρες, περάσαμε όλοι πολύ καλά και δεν κουραστήκαμε καθόλου. Διότι κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Υπήρχαν σκηνές που να σας δυσκόλεψαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων; Όχι δεν υπήρχε κάτι που να μας δυσκόλεψε στο γύρισμα. Από πού εμπνέεσαι ώστε να δημιουργήσεις ένα θέμα για ταινία; Από την ίδια την ζωή, τα όνειρα των άλλων και τα δικά μου. Τη φαντασία και την αγάπη προς την ανθρωπότητα.
Εν μέσω κρίσης θεωρείς ότι γίνονται πράγματα; Πως ανθίζει η τέχνη μέσα από δυσκολίες και πως οι νέοι δημιουργοί μπορούν να ανταπεξέλθουν – και- στις οικονομικές αντιξοότητες της εποχής που διανύουμε; Όπως είπα και στην αρχή, ιδέες υπάρχουν αλλά κολλάμε στην υλοποίηση αυτών. Η τέχνη πάντα μέσα από δυσκολίες ανθίζει και εκεί φαίνεται πραγματικά αν αυτό που κάνει κάποιος ή βλέπει, είναι τέχνη. Με βάση τις δύσκολες οικονομικές αντιξοότητες οι νέοι πάντα βρίσκουν τρόπο να ανταπεξέλθουν στην εποχή. Παράδειγμα νέες θεατρικές ομάδες, ταινίες ανεξάρτητης παραγωγής. Αυτό είναι μαγικό γιατί ανθίζει κάτι καινούργιο. Τι πιστεύεις ότι λείπει από το σημερινό ελληνικό κινηματογράφο; Θεωρείς ότι «βγαίνουν» καλύτερα πράγματα σήμερα σε σχέση με παλιότερα, έστω και με χαμηλό μπάτζετ; Δεν είμαι ακόμα σε θέση και ειδικός να σου πω τι ακριβώς λείπει από το σημερινό ελληνικό κινηματογράφο. Νομίζω ότι λείπει η υποστήριξη για τους νέους κινηματογραφιστές. Η βοήθεια και η προβολή για τις ταινίες που κάνουν. Σε κάθε εποχή θα βγαίνουν καλά πράγματα και κακά παράλληλα. Παρακολουθείς καινούργιες ταινίες; Υπάρχει κάποιο φιλμ (μικρού ή μεγάλου μήκους) που να ξεχώρισες τελευταία; Όσο μπορώ βλέπω ταινίες. Ξεχώρισα μικρού και μεγάλου μήκους. Από μικρού ξεχώρισα το Παγόβουνο του Κώστα Γεραμπίνη και το Χαμομήλι του Νεριτάν Ζινζιρία. Απο μεγάλου ξεχώρισα και μου έμεινε έντονα το Holly Motors του Λέο Καράξ. Με την πρώτη σου ταινία «Το Ρόδι» συμμετείχες και στο διαγωνιστικό τμήμα του φετινού φεστιβάλ Δράμας μεταξύ άλλων. Μίλησε μας για αυτήν την εμπειρία, την επαφή που είχες με άλλους μικρομηκάδες, τις ταινίες που είδες… Πρώτη φορά έλαβα μέρος σε διαγωνιστικό τμήμα και ήταν πραγματικά πολύ ωραία. Και μόνο που επιλέχθηκε η ταινία ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Γνώρισα πολύ καλά παιδιά που από τότε μέχρι σήμερα κρατάμε επαφή και με μερικούς από αυτούς δουλεύουμε μαζί σε project. Είδα πολλές ταινίες και μου έκαναν πολύ καλή αίσθηση. Πολύ καλή εμπειρία και θα ήθελα να την ξαναζήσω! Εμφανίστηκες στο προσκήνιο ως ηθοποιός στην «Ψυχή Βαθιά», εντούτοις δεν ήθελες να “εξαργυρώσεις” αυτή την επιτυχία π.χ με κάποια τηλεοπτική δουλειά αλλά προτίμησες να δουλέψεις πάνω σε πιο προσεγμένες παραγωγές, όπως και στο σενάριο και στη σκηνοθεσία της πρώτης σου ασπρόμαυρης ταινίας «Το Ρόδι». Έχω την αίσθηση ότι μελετάς πολύ τα πράγματα πριν κάνεις το επόμενο βήμα… Δεν βιάζομαι να κάνω πράγματα με τη μία. Αυτά που κάνω θέλω να είναι προσεκτικά και να έχουνε λόγο ύπαρξης. Τα επόμενα σχέδια του Χρήστου Καρτέρη είναι; Αυτή την περίοδο περιμένω να δω πως θα πάει το “De Nuevo” σε φεστιβάλ τα οποία έρχονται. Δουλεύω σαν βοηθός σκηνοθέτη σε κάποιες ταινίες. Γράφω το σενάριο της επόμενης μικρού μήκους ταινίας μαζί με τον Γιάννη Μπερερή, στην οποία θα ξεκινήσουμε γυρίσματα τoν Γενάρη του 14. Επίσης υπάρχει ένα σενάριο για μεγάλου μήκους που παλεύω παράλληλα με όλα αυτά. Για να δούμε! ΛΙΝΚ http://www.facebook.com/pages/De-Nuevo-Short-Film
USM 101
Alternatrips www.alternatrips.gr Λίγοι είναι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί που γνωρίζουν όλες τις κρυφές, ξεχωριστές ομορφιές του κάθε τόπου. Το Alternatrips είναι μια σελίδα γεμάτη μυστικά ταξιδιωτικών προορισμών που γνωρίζουν μόνο ντόπιοι: Ταβερνάκια, μικροσκοπικοί τεκέδες, παραδοσιακά καφενεία, φεστιβάλ, ιδιαίτεροι ξενώνες, εναλλακτικά μπαράκια, ξεχωριστά φαγητά, βότανα, μυρωδικά, κρυφές παραλίες, εξωτικά σημεία, είναι το «λαυράκι» που βγάζει το Alternatrips και μοιράζεται με τους λάτρεις του αυθεντικού ταξιδιού. Only a few traveller guides manage to include those hidden, unknown beauties of their featured destinations. Alternatrips is a website full of ‘secrets’ known only to the locals. Small taverns, traditional cafes, festivals, unique motels, alternative bars, special dishes, rare herbs and spices, secluded beaches, exotic spots, are the ‘scoop’ Alternatrips gets and happily offers to the lovers of the original travel experience.
102 URBANSTYLEMAG
issuePeople
Who is it for? Alternatrips is for those who travel in search for the different, the extraordinary. Those who consider the trip to be more important than the destination. Their motto is close to what Henry Miller once said: “One’s destination is never a place, but a new way of seeing things.” The Team We, the Alternatrips Team, are a group of people who have a great love for the whimsical, the unusual, the dreamy, the experience. We talk about our hometowns and favorite places to friends and travellers who search for outstanding locations in Greece. Mostly, we are people who appreciate and enjoy communication. This is why we created the Alternatrips Team, in which we get to know eachother, talk and share experiences and thoughts on travelling and locations. We develop friendships and we visit eachother. Our aim to is to have friends in every corner of Greece. Wanna join?! Alternatrips is made for everyone and by everyone. If you have spent some time in Greece then you surely have a special place, a small restaurant or tavern, bar, beach, mountainside, festival, a beautiful hiking route, an activity you enjoyed and were thrilled by, and would like to share it with us. Jump on board and become a member and columnist at Alternatrips! Support us! If you are as excited with our project as we are, you can support us. Up for it? Then: 1. Talk about us to your friends 2. Write an article about your Greek experience and join the columnists’ team of Alternatrips 3. Post a link for our website on your social network profile 4. ‘Like’ us on Facebook https://www.facebook.com/alternatrips 5. Visit our website (http://alternatrips.gr/) and browse the featured locations of our beautiful country. Express your opinion and vote for your favorite Any kind of support will be greatly appreciated! Thank you! The Alternatrips Team Athina, Nensy, Ioannis Tolis, Vangelis, Nikos Fani, Jose, Maria (..you?)
Σε ποιούς απευθύνεται; Το Alternatrips απευθύνεται σε όποιον ταξιδεύει ψάχνοντας το διαφορετικό, σε αυτόν για τον οποίο το ταξίδι είναι πιο σημαντικό απο τον προορισμό.Το μότο αυτού του ταξιδιώτη είναι κοντά σε αυτό που είπε κάποτε ο Henry Miller: “One’s destination is never a place, but a new way of seeing things”. Ο προορισμός δεν είναι ποτέ ένα μέρος, αλλά ένας καινούριος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα... Η ομάδα του Alternatrips. Η ομάδα του Alternatrips είμαστε μια παρέα με αγάπη για το ξεχωριστό, το διαφορετικό, το εμπειρικό, το ονειρικό. Μιλάμε για τον τόπο μας σε φίλους, γνωστούς και ταξιδιώτες που αναζητούν ξεχωριστά μέρη στην Ελλάδα. Κυρίως όμως είμαστε άνθρωποι που θέλουν και αγαπούν την επικοινωνία. Γι’ αυτό έχουμε φτιάξει την ομάδα του Alternatrips, μέσα απο την οποία γνωριζόμαστε καλύτερα, μιλάμε και ανταλλάσουμε απόψεις για μέρη και ταξίδια, αναπτύσσουμε σχέσεις και επισκεπτόμαστε ο ένας το μέρος του άλλου. Σκοπός μας είναι να έχουμε φίλους σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Θέλεις να έρθεις μαζί μας; Το Alternatrips είναι για όλους και φτιάχνεται από όλους. Σίγουρα έχεις κάποιο ξεχωριστό μέρος στο μυαλό σου, κάποιο ξεχωριστό ταβερνάκι, μπαράκι, παραλία, φεστιβάλ, διαδρομή στο βουνό ή κάποια δραστηριότητα που σε έχει συγκλονίσει και θα ήθελες να τη μοιραστείς. Έλα μαζί μας και γίνε μέλος και αρθρογράφος στο Alternatrips. Υποστήριξε μας. Αν σου άρεσε η ιδέα μας και θέλεις να μας υποστηρίξεις, μπορείς να το κάνεις με όποιο τρόπο θέλεις: 1. Μίλησε για την προσπάθειά μας σε φίλους σου. 2. Γράψε μας κι εσύ ένα άρθρο και μπες στην ομάδα αρθρογράφων του Alternatrips 3. Ανάρτησε την προσπάθειά μας στα κοινωνικά σου δίκτυα . 4. Κάνε like στην σελίδα μας στο Fb : https://www.facebook. com/alternatrips 5. Μπες στη σελίδα μας (http://alternatrips.gr/) και περιηγήσου στις ομορφιές αυτού του τόπου. Εξέφρασε την γνώμη σου για το κάθε μέρος και ψήφισε το αγαπημένο σου Όποια και αν είναι η συνεισφορά σου σε αυτή την προσπάθεια, η υποστήριξη που μας παρέχεις είναι ανεκτίμητης αξίας για μας! Σε ευχαριστούμε! Η ομάδα Αθηνά, Νένση, Ιωάννης Τόλης, Βαγγέλης, Νίκος, Φανή, Χοσέ, Μαρία (…εσύ;)
USM 103
Photography. “Louis”
Project. Apoxenosis
104 URBANSTYLEMAG
issuePseople
USM 105
106 URBANSTYLEMAG
issuePseople
USM 107
108 URBANSTYLEMAG
issuePseople
USM 109
110 URBANSTYLEMAG
4D graffiti artist. Leon Keer I have been working on a large amount of 3d street paintings in the last couple of years. It brought me to street art events all over the world. 3D street paintings have to be viewed from the right vantage point. If you are on the opposite site of this view point you will only witness a flat distorted image painted on the floor. Taking pictures is the most fun part. The 3d painting comes even more alive when you take part of the illusion by putting yourself into the picture. I have been looking for ways to, not only to create a bigger visual impact for the spectators but also add artificial information to the street painting. Augmented Reality with new object recognition technologies brought the solution. We now developed a way to make 3d street art even more interactive. When capturing a streetpainting through a camera on a device such as a smartphone or tablet, you are able to put additional information to be displayed on the deviceâ&#x20AC;&#x2122;s screen such as virtual objects or images and texts that cannot be identified by visual perception alone. By creating a 3d overlay we can add pretty much everything to the painting. Therefore I will have to integrate a marker into the painting, or let the painting itself be the marker. The camera on a mobile device recognises the marker and starts streaming the additional information such as text or a 3D animation. Leon Keer www.streetpainting3d.com/augmented-reality
112 URBANSTYLEMAG
In the belly of a whale By. Andreas Lamoth & Frederic Leitzke “In The Belly Of A Whale” is a documentary about the contemporary art scene of Berlin, interviewing urban artists, designers, gallerists & photographers. In 12 episodes the movie highlights backgrounds of creative makers in Berlin. Participants are Lukas Feireiss along with 44 Flavors, Jan “Yaneq” Kage, Ann Besier, Neonchocolate Gallery, Amos Fricke, Marleen Hoerig, Pisa 73, Georg Roske & Jan-Kristof Lipp, Christian Rothenhagen, and KLUB7. vimeo link. http://vimeo.com/30933524 114 URBANSTYLEMAG
backpage backpage backpage backpage backpage backpage
fashion trash fashion designer. ioanna anagnostidou ( fairyland.j@hotmail.com )
118 URBANSTYLEMAG
fashionTrash
USM 119
120 URBANSTYLEMAG
fashionTrash
USM 121
.... decoroom cover. sofia pavlidou
A self-portrait is a representation of an artist, drawn, painted, photographed, or sculpted by the artist
Portrait of a Man in a Turban by Jan van Eyck of 1433 may well be the earliest known panel self-portrait.
124 URBANSTYLEMAG
....
decoroom
picture frame is a decorative edging for a picture, such as a painting or photograph, intended to enhance it, make it easier to display, or protect it.
Picture & Art Hanging Ideas :
http://pinterest.com/bgbg/ home-decor-picture-art-hanging-ideas/
USM 125
STELLA ROUSNIDOU
foodsquare
covered. Maria Toumpi ( Clinical Nutritionist - Dietitian )
Διαιτολόγος και παχύσαρκός; Καρδιολόγος και μανιώδης καπνιστής; Μα ποιόν μπορώ να εμπιστευτώ; Κυριαρχεί η άποψη ότι ένας διαιτολόγος οφείλει να είναι αδύνατος, και μάλιστα πολύ. Γιατί όμως δεν υπάρχει αυτός ο ρατσισμός με τα υπόλοιπα επαγγέλματα υγείας που συνήθως παραβλέπουν τις δικές τους συμβουλές; Γιατί οι άνθρωποι κρίνουν τους διαιτολόγους από την εξωτερική τους εμφάνιση και όχι από τις επιστημονικές τους γνώσεις; Μήπως ο διαιτολόγος αποτελεί περισσότερο ένα ίνδαλμα παρά έναν μέντορα; Τα παραπάνω ερωτήματα τριγυρνούν συχνά στο μυαλό μου και νιώθε ότι πρέπει να υποστηρίξω την ανθρώπινη υπόσταση ενός ειδικού διαχείρισης βάρους. Ένας διαιτολόγος έχει οπλιστεί με γνώσεις που αφορούν στην απώλεια βάρους αλλά και στην αντιμετώπιση παθολογικών καταστάσεων ή διατροφικών διαταραχών. Μπορεί να συμβουλέψει και να έχει ορθή επιστημονική άποψη για οποιονδήποτε κάθεται απέναντί του. Το πώς όμως αποφασίζει ο ίδιος να φερθεί στο σώμα του, μπορεί να διαφέρει. Και αυτό, όσοι έχουν αντιμετωπίσει θέμα με το βάρος τους στο παρελθόν το γνωρίζουν καλά. Οι ψυχολογικοί λόγοι είναι οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες σε ένα πρόγραμμα απώλειας ή ακόμα και πρόσληψης βάρους. Ένας χωρισμός, μια μετακόμιση, ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην υπερκατανάλωση φαγητού ή ακόμα και στην αποφυγή του. Ακόμα ένα ορμονικό πρόβλημα, ένας αρρύθμιστος διαβήτης, μια εγκυμοσύνη που δεν είχε καλή έκβαση, μπορεί να προσθέσει σε κάποιον μερικά κιλά. Αυτό δεν τον κάνει κακό επαγγελματία, αλλά τον κάνει άνθρωπο ευάλωτο ψυχικά με πιθανή εκτόνωση του φόβου, της κούρασης ή της στεναχώριας στο φαγητό. Επιπλέον, αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνει για πάντα σε αυτά τα κιλά. Μπορεί να κάνει την αντίστοιχη προσπάθεια με κάποιον που φτάνει στο γραφείο του για να χάσει ή και να πάρει βάρος. Οι διαιτολόγοι δεν βλέπουν τα υπέρβαρα άτομα σαν αποτυχημένους. Ξέρουν όμως από την εμπειρία τους ότι συνήθως το παραπάνω βάρος, κρύβει καλά ένα μεγάλο πόνο. Όπως ξέρουν αντίστοιχα ότι ένα λιποβαρές σώμα κουβαλάει με ότι δυνάμεις του έχει απομείνει την ανάγκη του για προσοχή. Αν λοιπόν απευθυνθείτε σε κάποιον που η εμφάνισή του δεν σας πείθει, δώστε του μια ευκαιρία να σας αποδείξει ότι το κατέχει το θέμα. Έχοντας και ο ίδιος μια παρόμοια εμπειρία μη επιθυμητού βάρους, ίσως να είναι και σε θέση να καταλάβει καλύτερα πώς νιώθετε, τι φοβάστε, τι σας έχει κουράσει και ποιες καταστάσεις σας χαλάνε τη διάθεση. Προσπαθήστε στο πρόσωπό του να μην στηρίξετε την δική σας ανάγκη για απόκτηση ενός ινδάλματος με τις τέλειες αναλογίες, θέστε τους δικούς σας στόχους και προχωρήστε στο δρόμο της σωματικής βελτίωσης έχοντας δίπλα σας ένα συνοδοιπόρο που γνωρίζει από σφάλματα διατροφικά και μη. 130 URBANSTYLEMAG
foodsquare
USM 131
naturalpark
text. theodoros morfidis ( arminmorf@yahoo.gr )
Kαύσιμο κίνησης και θέρμανση από βιομεθάνιο Το βιοαέριο παράγεται από την αναερόβια χώνευση κτηνοτροφικών κυρίως αποβλήτων, όπως είναι τα λύματα των χοιροστασίων, πτηνοτροφείων, απόβλητα σφαγείων καθώς και άλλων αγροτικών και αστικών οργανικών απορριμμάτων. Το βιοαέριο όταν υφίσταται καθαρισμό και αναβάθμιση ονομάζεται βιομεθάνιο. Υποκαθιστώντας ρυπογόνα ή εισαγόμενα καύσιμα το βιοαέριο και το βιομεθάνιο συμβάλλουν στην ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας και ταυτόχρονα στην επίλυση του προβλήματος διαχείρισης αποβλήτων και απορριμμάτων.
132 URBANSTYLEMAG
naturalpark
Θέρμανση από βιομεθάνιο Το βιομεθάνιο μπορεί να προσφέρει θέρμανση στα νοικοκυριά. Η μονάδα αναερόβιας χώνευσης θα παράγει ανανεώσιμο αέριο. Ως πρώτη ύλη θα χρησιμοποιούνται μετρικοί τόνοι οργανικής ύλης ετησίως για την παραγωγή βιοαερίου το οποίο θα διοχετεύεται απευθείας στο κεντρικό δίκτυο παροχής φυσικού αερίου. Η μονάδα θα παράγει βιομεθάνιο το οποίο σχηματίζεται κατά την αποσύνθεση οργανικής ύλης υπό αναερόβιες συνθήκες. Το βιομεθάνιο έχει χαμηλό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, αναβαθμίζεται σε καθαρό μεθάνιο και μοιάζει πολύ με το φυσικό αέριο. Η αναερόβια χώνευση μπορεί να συμβάλλει στη μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου και στην ενίσχυση των εσόδων από παραγωγή ενέργειας. Εκτός από βιοαέριο, η διαδικασία παράγει ως υποπροϊόν χωνευμένο υλικό, ένα υγρό προϊόν που περιέχει θρεπτικά συστατικά για φυτά και οργανικούς χυμούς που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως λίπασμα. Παράλληλα, η αναερόβια χώνευση παρέχει μια περιβαλλοντικά φιλική επιλογή εναπόθεσης απορριμμάτων σε αγρότες και εταιρείες επεξεργασίας τροφίμων περιορίζοντας τα οργανικά υπολείμματα πουν καταλήγουν στις χωματερές. Καύσιμο κίνησης από βιομεθάνιο Γίνονται αρκετές έρευνες για να μπορεί μια μηχανή να κάνει καύση βιομεθανίου.Το βιομεθάνιο όταν διαρρέει στην ατμόσφαιρα είναι αρκετά επιβλαβές για το κλίμα. Όταν όμως καίγεται μέσα στο ελεγχόμενο περιβάλλον μιας μηχανής, εκπέμπει προς την ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα σε ποσότητες πολύ μικρές σε σχέση με την βενζίνη. Έτσι με το βιοαέριο βοηθάμε το περιβάλλον στη μείωση του φαινομένου του θερμοκηπίου ,στην μείωση των οσμών καθώς και στην αυξημένη απόδοση λίπανσης. Το κέρδος για εμάς θα είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας σε μια εποχή που η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη, η τοπική ανάπτυξη θα είναι τεράστια και τέλος θα έχουμε ασφάλεια ενεργειακού εφοδιασμού άρα μείωση των εισαγωγών καυσίμου. Στην Ελλάδα όλη αυτή η διαδικασία κολλάει στην γραφειοκρατία, στον τρόπο χρηματοδότησης, στο μονοπώλιο της ΔΕΗ στην αδυναμία της Ελληνικής νομοθεσίας και φυσικά στην ανεπαρκή ενημέρωση. Τίποτε δεν πρέπει να λέμε πως είναι άχρηστο. Όλα είναι χρήσιμα και όλα είναι ανακυκλώσιμα. Όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερα άρθρα, η ανακύκλωση αποτελεί λύση για πολλά προβλήματα.
USM 133
Time Warp Mannheim 2013 Για 18η χρονιά ο ήχος του μπάσου του Time Warp festival στο Mannheim της Γερμανίας, δίνει το παλμό για ακόμη μία τεράστια διοργάνωση.
For the 18th year running, Time Warp Mannheim bring fat bass drums and hissing hi-hats to Maimarkthalle, Mannheim, in Germany on Saturday 6th April 2013.
Μεγάλα ονόματα της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής θα συναντηθούν το Σάββατο 6 Απριλίου στο Maimarkthalle του Mannheim για μία μόνο ημέρα.
“For me Time Warp is more than a festival. It’s a rave that keeps up with the spirit of the electronic music scene!” – Laurent Garnier …and the spirit keeps flowing! After sold out editions in Italy and The Netherlands, the path of Time Warp 2013 leads back into the center of Europe – back to Germany. The countdown is running so get ready for a breath taking experience, where music and euphoria push aside any sense of time, a party right out of the heart of the electronic music scene. Get ready for an unforgettable night that will last until late the next day – get ready for Time Warp Mannheim 2013!
Το επίσημο Lineup DJs: Sven Väth, Richie Hawtin, Carl Cox, Laurent Garnier, Luciano, Ricardo Villalobos, Loco Dice, Marco Carola, Chris Liebing, Dubfire, Jamie Jones, Visionquest (Seth Troxler, Lee Curtiss, Ryan Crosson, Shaun Reeves), Dixon, Len Faki, Magda, Ellen Allien, Monika Kruse, Karotte, Marcel Dettmann, Pan-Pot, Joseph Capriati, Agoria, Matthias Tanzmann, Mathias Kaden, Nick Curly, Valentino Kanzyani, Niconé & Sascha Braemer, Keinemusik (Adam Port, David Mayer, Rampa, &Me), Tommy Four Seven, Wankelmut, Hector, Alle Farben, Nekes, Seebase, Steffen Baumann, Sasch BBC, Steffen Deux, Sebastian Kreikemeier LIVE: Gaiser, Lexy & KPaul, Matador, Oliver Schories, Bunte Bummler Το UrbanStyleMag για ακόμη μια χρονιά, στηρίζει αυτή την σημαντική διοργάνωση. Μετά από τις sold out διοργανώσεις στην Ολλανδία και την Ιταλία, το Time Warp επιστρέφει στο Mannheim, τη γενέτειρα του φεστιβάλ. Για εσάς που θα είστε παρόντες για πρώτη φορά, να είστε έτοιμη για μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία! Για τους πιστούς φίλους του Time Warp, σίγουρα μια έκπληξη! Το Time Warp αντιπροσωπεύει πιστά την underground ηλεκτρονική σκηνή όλα αυτά τα χρόνια και συγκαταλέγετε σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως. Πέρα από την μουσική, το Time Warp είναι γνωστό για το οπτικό του υπερθέαμα, δημιουργώντας κάθε φορά μια μοναδική ατμόσφαιρα. Η πρόκληση είναι ξεκάθαρη! Time Warp here we go!
http://www.time-warp.de
134 URBANSTYLEMAG
Anything but mainstream! Time Warp represents the underground scene of electronic music. In 2013, expect rough techno beats with Chris Liebing, Marcel Dettmann and Len Faki, hypnotic minimal sound from acts like Dubfire, Gaiser, Matador and Pan-Pot, deepest house grooves from Jamie Jones, Dixon and Visionquest plus a bunch of well-known headliners like DJ-legend Sven Väth, mastermind Richie Hawtin and global player Carl Cox. Vision meets passion! Music is only one part of the Time Warp experience. In Mannheim the best LJ’s and visual artists work together to create spectacular and unusual high-end stage designs and extravagant dance floor settings. You see what you hear and hear what you see. Sound, lights and visual effects melt together for one purpose: an unforgettable party experience! Come together with music lovers from all over the world to live the moment and break free from the chains of your everyday life. Experience one of the longest and most intense parties the world has to offer – experience Time-Warp Mannheim 2013! Line-up Live acts Gaiser, Lexy & K-Paul, Matador, Oliver, Schories, and Bunte Bummler, are joined by DJs – Sven Väth, Richie Hawtin, Carl Cox, Luciano, Laurent Garnier, Ricardo Villalobos, Loco Dice, Marco Carola, Chris Liebing, Dubfire, Jamie Jones, Dixon, Len Faki, Magda, Ellen Allien, Monika Kruse, Karotte, Marcel Dettmann, Pan-Pot, Joseph Capriati, Agoria, Matthias Tanzmann, Mathias Kaden, Nick Curly, Valentino Kanzyani, Niconé & Sascha Braemer, Adam Port, David Mayer, Rampa &ME, Tommy Four Seven, Wankelmut, Hector, Alle Farben, Nekes, Seebase, Steffen Baumann, Sasch BBC, Steffen Deux, and Sebastian Kreikemeier. Partner for Greece UrbanStyleMag
timewarp mannheim 2013
USM 135
Ανεξιχνίαστα Ανεξιχνίαστα Ανεξιχνίαστα Ανεξιχνίαστα Εγκλήματα Εγκλήματα Εγκλήματα του του του Εγκλήματα του Hollywood Hollywood Hollywood Hollywood TEXT. mari moustaizi
Ατυχήματα, αυτοκτονίες ή δολοφονίες; Θάνατοι που ακόμη ξαφνιάζουν, προκαλούν και εντυπωσιάζουν το κοινό. Θάνατοι διασήμων, γεμάτοι μυστήριο, ερωτηματικά και αμφιβολίες. Θάνατοι που μάλλον δεν θα καταφέρουν να εξιχνιαστούν ποτέ και κάποιοι που ερευνώνται και αποκαλύπτουν ακόμη στοιχεία επιβαρυντικά.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΙΛΙΝ Στις 5 Αυγούστου του 1962 το πτώμα της Μέριλιν Μονρό, βρέθηκε στο σπίτι της, στο Μπρέντγουντ της Καλιφόρνια. Δίπλα της ένα άδειο κουτί υπνωτικών χαπιών. Η επίσημη αιτιολογία κάνει λόγο για «πιθανή αυτοκτονία». Οι φήμες βέβαια οργιάζουν: το γεγονός ότι η ηθοποιός ήταν γυμνή, το ασθενοφόρο που ήταν σταθμευμένο έξω από το σπίτι της το βράδυ του Σαββάτου -ώρες πριν βρεθεί νεκρή- το ελικόπτερο που φέρεται να πετούσε πάνω από το σπίτι της, οι φωνές που ακούγονταν από το διαμέρισμά της, όλα «έχτισαν» το μυστήριο του θανάτου της και οδήγησαν σε θεωρίες συνωμοσίας που ήθελαν κυβερνητικούς αξιωματούχους να τη «βγάζουν από τη μέση» εξαιτίας των όσων φέρεται να γνώριζε για την οικογένεια Κένεντι. Πολλά έχουν ειπωθεί για τη σχέση της ηθοποιού με τα δύο αδέλφια, Τζον και Μπομπ Κένεντι. «Η Μέριλιν ήταν συντετριμμένη και πληγωμένη: θεωρούσε ότι οι Κένεντι την πετούσαν ο ένας στον άλλο σαν ένα κομμάτι κρέας» θυμάται ο Ρούπερτ Άλαν, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της ηθοποιού. Έχουν περάσει 49 χρόνια, αλλά ο θάνατος της Μονρό εξακολουθεί να εξάπτει τη φαντασία. Η «ΚΑΤΑΡΑ» ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΛΙ Ο θάνατος του δεξιοτέχνη των πολεμικών τεχνών, Μπρους Λι, και του γιου του, Μπράντον Λι, συνεχίζει και προκαλεί τη φαντασία μέχρι και σήμερα. Στις 20 Ιουλίου 1973, ο Μπρους Λι βρέθηκε νεκρός σε δωμάτιο ξενοδοχείου όπου διέμενε, έξι μέρες πριν την κυκλοφορία του θρυλικού «Enter the Dragon». Η επίσημη αιτιολογία κάνει λόγο για εγκεφαλικό οίδημα που προκλήθηκε από φάρμακο που του χορήγησε μία ηθοποιός από την Ταϊβάν. Το φάρμακο ανιχνεύτηκε στον οργανισμό του, αλλά για πολλά χρόνια, φανατικοί και μη θαυμαστές του, συνέχιζαν να φτιάχνουν θεωρίες συνωμοσίας. Μία από αυτές αναφέρει ότι δολοφονήθηκε από τη μαφία του Χονγκ Κονγκ γιατί αρνήθηκε να τους πληρώσει χρήματα για προστασία. Κάποιοι μίλησαν για «δαίμονες» και διαβολικά πνεύματα που προκάλεσαν την εξόντωσή του, ενώ άλλοι πίστευαν ότι ήταν καταραμένος. Η θεωρία αυτή βγήκε πάλι στην επιφάνεια όταν ο γιος του πέθανε στις 31 Μαρτίου 1993, στα γυρίσματα της ταινίας «Το Κοράκι». Ο θάνατος επήλθε, όταν ο ηθοποιός γύριζε τη σκηνή του θανάτου του. Η ψεύτικη σφαίρα που θα έπρεπε να βρισκόταν μέσα στο όπλο αποδείχθηκε πολύ αληθινή. Ο ηθοποιός έπεσε κάτω και όλοι θεώρησαν ότι η ερμηνεία του ήταν εξαιρετική. Δευτερόλεπτα μετά, κάποιος από το σετ άκουσε τον Λι να λέει με αδύναμη
136 URBANSTYLEMAG
Η ΛΑΝΑ, ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΑΙ Ο ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡ Ένα έγκλημα βγαλμένο από το σύμπαν των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Τζέιμς Ελρόι. Στο επίκεντρό του, το σύμβολο του σεξ Λάνα Τάρνερ, μια γυναίκα που λάτρευε τους άνδρες και δεν έχανε ευκαιρία να το δηλώνει. Ένας «ζόρικος» άνδρας θα ήταν και η αιτία μιας οικογενειακής τραγωδίας. Στις 4 Απριλίου του 1958 ο εραστής της Τάρνερ, Τζόνι Στομπανάτο, «πρωτοπαλίκαρο» του γκάνγκστερ Μίκι Κοέν, βρέθηκε νεκρός στο σαλόνι του σπιτιού της ηθοποιού. Σύμφωνα με τους αστυνομικούς που έσπευσαν στο σημείο, η Σέριλ, η 14χρονη κόρη της Λάνα από το γάμο της με τον επιχειρηματία Στίβεν Κρέιν, ήταν εκείνη που κρατούσε το μαχαίρι. Φαίνεται πως η Τάρνερ και ο Στομπανάτο είχαν έναν από τους περίφημους καβγάδες τους, εκείνος την απείλησε, η μικρή φοβήθηκε, πήρε το μαχαίρι και χτύπησε τον μαφιόζο. Δεν είναι βέβαια λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Σέριλ ήταν απλά το εξιλαστήριο θύμα και ότι η πραγματική δολοφόνος ήταν η Λάνα Τάρνερ. Η «ΜΑΥΡΗ ΝΤΑΛΙΑ» Αν και ίσως όχι άμεσα συνδεδεμένη με το Χόλιγουντ, η δολοφονία της Ελίζαμπεθ Σορτ (γνωστής και ως Μαύρης Ντάλιας) έχει γίνει συνώνυμη με τη σκοτεινή λάμψη και τα απατηλά όνειρα της Μέκκας του κινηματογράφου. Τον Ιανουάριο του 1947 το πτώμα μίας νεαρής γυναίκας βρέθηκε κομμένο στα δύο στο Λος Άντζελες. Η 22χρονη Ελίζαμπεθ Σορτ είχε φτάσει στο Χόλιγουντ από την Ανατολική Ακτή, ελπίζοντας να κάνει καριέρα ηθοποιού. Ο θάνατός της ήταν εκείνος που την έκανε διάσημη, «γεννώντας» ένα πλήθος από θεωρίες συνωμοσίας, ενώ έγινε «ηρωίδα» σε μυθιστορήματα και ταινίες, εμπνέοντας ακόμα και τον συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, Τζέιμς Έλροϊ. ΤΟ «ΤΕΛΟΣ» ΤΟΥ ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ Το 1951 ο Τζορτζ Ριβς ντύθηκε με την μπλε και κόκκινη στολή του Σούπερμαν για μια τηλεοπτική σειρά. Επρόκειτο για τον ρόλο που τον ανέδειξε και ταυτόχρονα κατέστρεψε την καριέρα του (λέγεται ότι οι συντελεστές της ταινίας «Από Δω Ως την Αιωνιότητα» αποφάσισαν να τον «κόψουν» από την τελική εκδοχή της ταινίας, όταν σε δοκιμαστικές προβολές το κοινό άρχισε να φωνάζει: «Να ο Σούπερμαν!»). Στις 16 Ιουνίου του 1959 ο Τζορτζ Ριβς αυτοκτόνησε. Ή μπορεί και όχι. Αν και ο Ριβς βρέθηκε γυμνός στο κρεβάτι του, με ένα όπλο στο πάτωμα, ανάμεσα στα πόδια του, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο θάνατός του ήταν ατύχημα ή δολοφονία. Σε αυτό συνηγορούσε η απουσία πυρίτιδας από το χέρι του Ριβς (που -όπως ξέρει κάθε θαυμαστής των CSI- θα έπρεπε να υπάρχει εάν επρόκειτο για αυτοκτονία) ή ακόμα και το γεγονός ότι δεν υπήρχαν αποτυπώματα. Κάποιοι κατηγορούν την Τόνι Μάνιξ, πρώην φιλενάδα του Ριβς, με την οποία χώρισε όταν έκανε σχέση με κάποια άλλη γυναίκα, ενώ άλλοι κατηγορούν τον σύζυγο της Τόνι Μάνιξ, Έντι. Ή ακόμα την καινούρια του σύντροφο Λένορ Λίμον. Το 1999 ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, Έντουαρτ Λότσι, είπε πως η Τόνι Μάνιξ του είχε εκμυστηρευτεί πως εξομολογήθηκε σε έναν ιερέα πως εκείνη είναι υπεύθυνη για τον θάνατο του Ριβς. Αποδείξεις δεν βρέθηκαν ποτέ.
Ανεξιχνίαστα Εγκλήματα του Hollywood
USM 137
ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΚΑΡΑΝΤΑΪΝ Ο Μπιλ του Kill Bill βρέθηκε τον Ιούνιο του 2009 νεκρός σε ξενοδοχείο της Μπανγκόκ, όπου πραγματοποιούσε γυρίσματα για την τελευταία του ταινία. Αρχικά, ο θάνατος του Ντέιβιντ Καραντάιν θεωρήθηκε ως αυτοκτονία. Στη συνέχεια, βέβαια, αποδόθηκε σε «αυτοερωτική ασφυξία». Ο ηθοποιός είχε βρεθεί γυμνός στην ντουλάπα του δωματίου του ξενοδοχείου, με ένα σκοινί τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του και ένα άλλο γύρω από τα γεννητικά του όργανα και τα δύο μαζί δεμένα στην ντουλάπα. Οι δύο πρώην σύζυγοί του έσπευσαν να δηλώσουν ότι στον ηθοποιό (γνωστό και από την τηλεοπτική σειρά «Κουνγκ Φου») άρεσαν τα σκληρά ερωτικά παιχνίδια. Οπότε ο θάνατός του ενδέχεται να ήταν ένα ακόμα παιχνίδι που, όμως, πήγε στραβά... Δολοφονία τελικά ο θάνατος της Νάταλι Γουντ; Σχεδόν 32 χρόνια μετά τον μυστηριώδη θάνατο της ηθοποιού μια επανεξέταση της νεκροψίας της, επαναφέρει στη δημοσιότητα το θέμα και δικαιώνει όσους μιλούσαν εξ αρχής για δολοφονία. Η ιατροδικαστική υπηρεσία του Λος Άντζελες έδωσε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα δεκασέλιδη συμπληρωματική αναφορά, στην οποία αναφέρεται ότι ο θάνατος της Νάταλι Γουντ οφειλόταν σε πνιγμό και σε άλλους απροσδιόριστους παράγοντες. Μέχρι σήμερα ως αποκλειστική αιτία του θανάτου της ηθοποιού ήταν ο πνιγμός, όμως όπως όλα δείχνουν οι ιατροδικαστές σκόνταψαν σε νέα στοιχεία, που ανατρέπουν την πρώτη έκθεση. Το μοιραίο βράδυ, η Νάταλι Γουντ και ο σύζυγός της Ρόμπερτ Βάγκνερ βρίσκονταν στη θαλαμηγό τους Splendor και είχαν αράξει ανοιχτά των ακτών της νήσου Καταλίνα. Μαζί τους ήταν ο ηθοποιός Κρίστοφερ Γουόκερ και όπως έχει γίνει γνωστό, οι τρεις τους είχαν καταναλώσει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Γύρω στα μεσάνυχτα η Γουντ έπεσε στη θάλασσα υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και μία μέρα μετά ο καπετάνιος της θαλαμηγού δήλωσε την εξαφάνισή της. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, όπως αναφέρει το star.gr, η Νάταλι Γουντ έχει πάμπολλες ανεξήγητες γρατζουνιές και μώλωπες στο πρόσωπο και στα μπράτσα, που έγιναν πριν πέσει στη θάλασσα, όμως παρά το γεγονός ότι η έκθεση αφήνει να εννοηθεί ότι η Γουντ αντιστάθηκε στον δολοφόνο της, δεν χρησιμοποιεί τον όρο «ανθρωποκτονία». Η επανεξέταση έγινε μετά από παρέμβαση της αδελφής της ηθοποιού, Λάνα και του καπετάνιου της θαλαμηγού, ο οποίος το 2009 είχε αποκαλύψει ότι ο Βάγκνερ τον είχε εμποδίσει να αναφέρει την εξαφάνιση της συζύγου του άμεσα.
138 URBANSTYLEMAG
Ανεξιχνίαστα Εγκλήματα του Hollywood
USM 139
happy birthday usm TEXT. NICOLE ERINI (nicole.erini@urbanstylemag.gr)
Λοιπόν είναι 3 το πρωί, κάνει ψοφόκρυο, εγώ και το laptop μου είμαστε ανάμεσα σε στίβες από ρούχα, βιβλία, CD (ναι, υπάρχουν ακόμα), κούτες και διάφορα αντικείμενα αγνώστου ταυτότητας ή χρήσιμότητας που κανείς δεν ξέρει γιατί αποτελούν ιδιοκτησία μου (ένα σιδεροπρίονο ας πούμε, γιατί υπάρχει στην κουζίνα μου ένας Θεός το ξέρει). Μέχρι αύριο έχω να μετακομίσω ένα σκασμό πράγματα που δεν χρειάζομαι (κι ένα σκύλο), να βρω ένα καναπέ για το σπίτι που αφήνω (τον παλιό τον έφαγε ο σκύλος), να πάω να δω γιατί μου ήρθε η ΔΕΗ 650 ευρώ (αν αυτό ισχύει θα πουλήσω νεφρό-μαλλί-ωάριο για να ζήσουμε εγώ κι ο σκύλος) και να αρχίσω μαθήματα σε ένα ΤΕΙ που, μεταξύ μας, δεν άλλαξε και το ρου της Ιστορίας με την ύπαρξή του. Θυμάμαι όταν πρωτοάρχισα να δουλεύω στο UrbanStyleMag 8 μήνες πριν, πάλι ένα με το laptop και το χαμό τριγύρω (προφανέστα δεν τό ‘χω με την τάξη), με παρόμοια δράματα να έχω σαν δικαιολογίες για να πελαγώνω (καύσωνας, εξεταστική, αφραγκίες, μοναξιές, τα γνωστά) , η δουλειά της μεταφράστριας κειμένων με ξύπνησε και αποδείχθηκε αυτό που λέμε “dream job”. Δεν είναι τόσο η –ομολογουμένως υπέροχη- αισθητική του περιοδικού που κρατά αμείωτο τον ενθουσιασμό μου, ούτε το ότι μπορούν πλέον να ξεσαλώνουν ελεύθερα τα grammar nazi ένστικτά μου, όσο οι άνθρωποι που γνώρισα, είτε «ζωντανά», είτε μέσω των κειμένων τους. Γιατί πίνουμε καφέ στο Skype και μέχρι να πατήσω end call μού’χει φτιάξει η μέρα. Γιατί μεταφράζω συνεντεύξεις ανθρώπων που ήξερα μόνο μέσα από τη μουσική τους και έχει τεράστιο ενδιαφέρον να συνδέεις τους ήχους με τις ιστορίες. Γιατί είναι σαν ένα ασταμάτητο φροντιστήριο Αγγλικών (εντάξει ο καθένας με τα βίτσια του). Κυρίως όμως, γιατί ό,τι κάνουμε όλοι μας εδώ το κάνουμε με κίνητρο αυτή την καύλα για δημιουργία και για εξέλιξη που –πρέπει να- χαρακτηρίζει τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την εποχή τους και τα φαινόμενα αυτής. Αυτό το «ΘΕΛΩ να κάνω κάτι». Όχι οτιδήποτε, αλλά κάτι. Και γιατί ρε γαμώτο καμία κρίση και κανένα προσωπικό δράμα δε θα μπλοκάρει την καύλα αυτή.
140 URBANSTYLEMAG
Το UrbanStyleMag eίναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο βάζω προσπάθεια και υπάρχει ένα νόημα, ένα αποτέλεσμα, ένας ξεκάθαρος σκοπός και κάποια τάξη. Είναι το μοναδικό πράγμα που δε χωράει τη Drama Queen που ζει μέσα μου, αυτή που πελαγώνει με μια μετακόμιση, ένα λογαριασμό της ΔΕΗ, ένα σκύλο που τρώει έπιπλα κι ένα ΤΕΙ που σχετίζεται με τη γνώση όσο κι ο Luciano με την Πάολα. Μου υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχουν αρνητικές καταστάσεις, μόνο αρνητικές στάσεις. Η επιτυχία του μου αποδεικνύει ότι πάει καλά αυτό στο οποίο δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, ότι το χαμό γύρω μας εμείς τον φτιάχνουμε και εμείς τον ξε-φτιάχνουμε. Και ακόμα και αν ο χαμός επικρατεί, πάντα μπορούμε να δημιουργούμε μέσα από αυτόν. Εύχομαι στο UrbanStyleMag να παραμείνει αυθόρμητο, αυθεντικό, δημιουργικό, επιτυχημένο. Να συνεχίσει να μας φτιάχνει τη διάθεση και να σκοτώνει τις Drama Queens που φυτρώνουν μέσα μας :-D
happy birthday usm
happy birthday usm text. Odisseas Panierakis (od.panierakis@urbanstylemag.gr)
Αν μπορούσα να περιγράψω το UrbanStyleMag με μία λέξη, αυτή θα ήταν «αγνότητα». Αγνή προσπάθεια για επιβεβαίωση, για δημιουργία. Αγνή προώθηση καλλιτεχνών που έχουν ελάχιστες ευκαιρίες. Αγνή έκφραση σε μια εποχή που ακόμα και τα πιο απλά λόγια είναι επιτηδευμένα. UrbanStyleMag για μένα είναι πέντε ανέλπιστα πετυχημένα χρόνια γεμάτα λέξεις, μουσική και νέες φιλίες. Ευχαριστώ και εύχομαι να συνεχίσει να εκφράζει αυτό το εγχείρημα η λέξη ‘αγνότητα’, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ιf I could describe UrbanStyleMag with just one word, that would be ‘purity’. Pure effort to verify, to create. Pure promotion of artists who ‘ve had few chances. Pure expression during times when even the simplest of words are meretricious, pretentious. UrbanStyleMag is, for me, five unexpectedly successful years, full of words, music and new friendships. I am thankful and I hope the word ‘purity’ will continue to represent and define this effort for all the following years.
USM 141