Το βιβλίο εκδόθηκε με την υποστήριξη του Latvian Literature, σε συνεργασία με το State Culture Capital Foundation.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: bookstore@vakxikon.gr e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος Πρωτοτύπου: Selected Poems (trsl. Ieva Lešinska, Shearsman Books Ltd, Swindon, UK, 2019). Σε συνεργασία με το Autortiesību un komunicēšanās konsultāciju aģentūra/Latvijas Autoru apvienība – the Copyright and Communications Consulting Agency/Authors’ Union of Latvia
Τίτλος Βιβλίου: Λαχταρώ την αιωνιότητα Συγγραφέας: Aleksandrs Čaks Μετάφραση: Πηνελόπη Ζαλώνη Επιμέλεια - Διορθώσεις: Γιάννης Παπαδόπουλος Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© AKKA/LAA in behalf of heirs of Aleksandrs Čaks © Για την ελληνική γλώσσα, 2022 Εκδόσεις Βακχικόν © Μετάφρασης: Πηνελόπη Ζαλώνη
ISBN: 978-618-5733-06-3
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ποίηση απ’ όλο τον κόσμο Αριθμός Σειράς: 344/88 Πρώτη Έκδοση: Δεκέμβριος 2022
πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται
Η χαρά αναταράζει το αίμα μας όπως μια αγελάδα τσαλαβουτά στην πηγή. Σαν υγρή ανάσα στον καθρέφτη, χαρά στη διαύγειά μας. Η χαρά είναι κομμάτι ενός ζώου, χαρά είναι το ρέψιμο. Μόνο ένα αεροπλάνο, τηλεσκόπιο, τελεφερίκ και – ο πόνος μας εξυψώνουν σαν προσευχή.
ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
Μετά την αερογέφυρα, το αυτοκίνητο βρυχάται σαν τίγρης, αστράφτει σαν μπούμερανγκ.
Καταπίνει τα χιλιόμετρα σαν να ’ναι γλυκά μούρα, ο συριγμός των ελαστικών ένας φιλικός χαιρετισμός.
Περνούν τηλεφωνικοί θάλαμοι, δέντρα, κι αρχίζουν να μοιάζουν με δάχτυλα σφιχτά δεμένα μεταξύ τους.
Περνάμε σαν αστέρι που πέφτει μπροστά από συμμορίες αγοριών και γυναικών που γεννούν κουτσομπολιά αντί για παιδιά. Ο άνεμος επιμένει, αυτός ο σαδιστής και γεννημένος κλέφτης –κλέβει σκέψεις, στερεί την ανάσα μας και αδειάζει το κεφάλι μας, κι η ταχύτητα γίνεται ένας παθιασμένος άνδρας, με παίρνει, με κυριεύει, η καρδιά μου μουδιάζει σαν πόδι.
Τόση απλοχωριά στην καρδιά μου, τόσος ενθουσιασμός, κάθε ρυθμική κίνηση του αυτοκινήτου μπλέκει τα μαλλιά μου με το γαλάζιο τ’ ουρανού, προσφέρει αστέρια στα χείλη μου και πνοή φεγγαριού στα μάγουλά μου.
Περνάει τη γέφυρα, περνάει τη γέφυρα, το αυτοκίνητο πηδάει σαν τίγρης, αστράφτει σαν μπούμερανγκ.
Σε χαιρετώ, λακαριστό δελφίνι! Μακάρι να χτυπούσε η καρδιά μου στην ταχύτητά σου.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ
Γιατί τα μάτια μας είναι τόσο ωχρά μπλε; Γιατί τα μαλλιά μας είναι σαν άχυρο στα μέσα Αυγούστου; Επειδή μας αρέσει να κοιτάμε τον ήλιο και τα σύννεφα. Αγαπάμε τον άνεμο, μονάχα αυτόν, και μισούμε τη γη, αγαπάμε τον αγέρα που τρεμίζει πάνω από τη γη, και τ’ αστέρια που μας φέρνει το δειλινό από το διάστημα. Επειδή δεν αγαπάμε τη γη, την οποία αφήνουμε, ανοίγοντας τις ψυχές μας σαν μάτια, σαν δισκοπότηρα στραμμένα στο μεγαλείο τ’ ουρανού. Μισούμε τη γη, κουβαλάμε μεγαλοπρεπώς τους εαυτούς μας πάνω της σαν ένα πόδι πάνω από μια λακκούβα, που όλα όσα μας απονέμει η γη, πάθη, οδύνες, αγάπη και μίσος, θα έτρεχαν από πάνω μας σαν το νερό από την μπάλα. Μόνο τον άνεμο αγαπάμε, τον παιχνιδιάρη, που κάνει τόσο αναιμικά τα μαλλιά μας.
ΝΥΧΤΑ
Νύχτα.
Στέκομαι δίπλα στ’ ανοιχτό παράθυρο.
Το ρολόι πίσω μου μετράει μονότονα τ’ αστέρια.
Το φεγγάρι κρέμεται στον ορίζοντα σαν μια θεόρατη σταγόνα αίματος.
Η ομίχλη σέρνεται κρυφά μέσα απ’ το βάλτο ως τον λόφο σαν διμοιρία σε μάχη.
Η σιωπή καραδοκεί σε όλες τις γωνίες και ακούει, βουβή, τους χτύπους της καρδιάς μου.