Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: bookstore@vakxikon.gr
e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος: Κυκλαδικό νουάρ
Συγγραφέας: Κία Φιλιππίδου
Επιμέλεια - Διορθώσεις: Χρυσάνθη Ιακώβου
Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2023 Εκδόσεις Βακχικόν & Κία Φιλιππίδου
© Φωτογραφίας Εξωφύλλου: Goami (Istockphoto.com)
ISBN: 978-618-5733-38-4
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Πεζά/Ελληνική Λογοτεχνία
Αριθμός Σειράς: 304/143
Πρώτη Έκδοση: Μάρτιος 2023
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.
ΕΚΔOΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚOΝ
Μέλος του Vakxikon.gr Media & Publishing Group
Βερανζέρου 13, 106 77 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: info@vakxikon.gr
web site: www.vakxikongroup.com
ΣΤΟ ΑΠΟΘΗΚΑΚΙ…
Ιούλιος 2021. Μέρα 0.
Τ ο λιμάνι γυάλιζε κάτω από το ξενοδοχείο της. Βάρκες και μικρά κότερα δεμένα στον μόλο, ταβέρνες που μύριζαν
θαλασσινά και γέμιζαν με χαρούμενους ήχους το βράδυ. Ο
βυθός από κάτω της ήταν φωτισμένος με υποβρύχιους προβο-
λείς κι έκανε τα σκαφάκια να δείχνουν πλεούμενα γλυπτά που παρίσταναν την ευτυχία. Τίποτα από αυτά δεν την έκανε να
αισθάνεται καλύτερα. Ίσως λίγο η βότκα-γκρέιπφρουτ.
Μόνη στην πάνω κοινή βεράντα του ξενοδοχείου, σκυμμένη στο παραπέτο. Ευτυχώς κανείς ποτέ δεν καθόταν εκεί.
Προτιμούσαν όλοι την κάτω, που μπορούσαν να παραγγείλουν
ένα ποτό, ένα κοκτέιλ με παγάκια, να δουν τη θάλασσα χωρίς
να σκύβουν. Γι’ αυτό άλλωστε η Ντίντα βρισκόταν εκεί, με το
αγορασμένο από το σουπερμάρκετ έτοιμο long drink που το
έπινε από το μπουκάλι, σχεδόν ζεστό. Δεν ήθελε να κάθεται
ανάμεσα στα ζευγαράκια και τις παρέες.
χνε κι εκείνη όταν το έκαναν; Δεν είχε μείνει να αναρωτιέται
για πολύ. Είχε κοπανήσει την ξύλινη πορτούλα του υπογείου,
είχε τρέξει στη σκάλα και είχε φύγει κλειδώνοντας την εξωτε-
ρική γυάλινη. Οι συνήθειες είκοσι χρόνων δεν κόβονται. Μετά
είχε επιστρέψει στο σπίτι, πέντε ορόφους πάνω, είχε πάρει
την έτοιμη βαλίτσα και είχε φύγει για να προλάβει το πρώτο
πλοίο που αναχωρούσε εκείνη την ώρα από τον Πειραιά. Έτσι, τυχαία, βρέθηκε στην Πάρο. Όταν έφτασε, της φάνηκε ότι είδε από μακριά έναν φίλο που ήξερε ότι διατηρούσε εκεί εξοχικό, θυμήθηκε ότι είχε περάσει τουλάχιστον πέντε Πάσχα σε σπίτια γνωστών, σπαρμένα στις παραλίες και στα χωριά του νησιού, και φοβήθηκε ότι όλο και κάποιον θα συναντούσε. Δεν ήθελε, δεν θα το άντεχε να εξηγεί. Βλέποντας το καραβάκι για την Αντίπαρο έτοιμο να σαλπάρει, έτρεξε και ανέβηκε.
Νωρίτερα, κάποια στιγμή στη διαδρομή από τον Πειραιά, είχε χαθεί το σήμα της κινητής τηλεφωνίας, αλλά η συσκευή της είχε προλάβει να χτυπήσει πολλές φορές, τονίζοντας σχεδόν απελπισμένα την ένδειξη «Άρης». Η υποκειμενικότητα του
παραλήπτη, είχε σκεφτεί κοιτάζοντας το άψυχο τηλέφωνο με
τα τόσο έντονα συναισθήματα απελπισίας… Είχε χαμογελά-
σει με τη νέα της ανακάλυψη και μετά χαρακτήρισε τον αριθμό
του άντρα της ανεπιθύμητο. Αργότερα είχε ξαναχτυπήσει και
αυτήν τη φορά ήταν η φίλη της η Λία. Δεν ήθελε να μπλοκά-
ρει και τη φίλη της, αλλά ευτυχώς, πριν αποφασίσει αν θα το
έκανε, απομακρύνθηκαν από τις κεραίες. Με τη Λία και τον
άντρα της, τον Γιάννη, θα έφευγαν για Αίγινα την άλλη μέρα. Γι’ αυτό ήταν έτοιμη η βαλίτσα. Θα τους φιλοξενούσαν στο ανακαινισμένο αγροτόσπιτο, που είχαν αγοράσει μερικά χρόνια πριν και είχε γίνει το στέκι της μεγάλης παρέας που ήταν κάτι σαν οικογένεια από τα φοιτητικά
ΝΌΥΑΡ
πολυκοσμία, αλλά, όταν αποφάσισαν να αγοράσουν κάτι που
να ικανοποιεί και τους δύο, τα οικονομικά τους έδειξαν προς
Αίγινα. Βρήκαν και ανακαίνισαν μια μεγάλη παλιά αγροικία, με
γοητευτικό αρχιτεκτονικό στιλ, τεράστιο κήπο με φιστικιές και
θέα στη θάλασσα. Της πρόσθεσαν και πισίνα για να κολυμπούν
μετά μουσικής από τα ηχεία τους. Τα λεφτά για την αγορά είχαν
βγει από την πώληση ενός διαμερίσματος που είχε η Ντίντα
δίπλα στο πατρικό της στην Αγία Παρασκευή. Ήταν η «προίκα»
της, αλλά δεν έμειναν ποτέ εκεί, γιατί ήταν πολύ μακριά από το
φαρμακείο. Έτσι το άλλαξε σε «προίκα εξοχικό», όπως έλεγε
γελώντας. Το κόστος για τις επισκευές και την ανακαίνιση, μαζί
με τον κήπο και την πισίνα, ανέβηκε σε μεγάλα ύψη, αλλά τότε
είχαν παραπάνω από καλά έσοδα. Δούλευαν οι δυο τους με βάρδιες, έχοντας και πέντε βοηθούς. Τον τελευταίο χρόνο πήραν
και μια έκτη, γιατί η πελατεία είχε αυξήσει τις απαιτήσεις της
εξαιτίας του κορονοϊού. Τεστ, παρατέστ, ραντεβού για εμβόλια, ουρές… Όσο κι αν το σπίτι τους ήταν στην ίδια πολυκατοικία
με το φαρμακείο, σε κεντρικό σημείο κοντά στο Πασαλιμάνι, όσο κι αν η δουλειά τους αποτελούσε τον πυρήνα της καθημερινότητάς τους, αφού δεν κατάφεραν όσο κι αν προσπάθησαν να κάνουν παιδιά, το συνεχές ωράριο όλη τη βδομάδα, με τις αυξημένες δραστηριότητες λόγω πανδημίας, επέβαλε περισσότερα άτομα προσωπικό. Έτσι προστέθηκε στις παλιές δοκιμασμένες
και συμπαθητικές υπαλλήλους η θεογκόμενα Μαρίνα…
Την πρώτη φορά που την είχε δει η Ντίντα, νέα, ωραία και
ζωηρή, το είχε σκεφτεί. Λες να αρέσει στον Άρη; Είχε διώξει τη
σκέψη. Ας του άρεσε. Τίποτα και καμιά γυναίκα δεν θα μπορούσε να διαταράξει τη σχέση τους. Ήταν απόλυτα πιστοί ο
ένας στον άλλον και είχαν μια τέτοια αλληλεξάρτηση που πολλές φορές την έκανε να νομίζει
ΚΊΑ ΦΊΛΊΠΠΊΔΟΥ
Και ο Άρης τα ίδια. Εθισμένος στην παρουσία της από τότε
που ήταν συμφοιτητές. Τα πιτσουνάκια. Έτσι τους φώναζαν οι
φίλοι τους. Μετά, όταν τελείωσαν τις σπουδές τους, παντρεύ-
τηκαν και κληρονόμησαν το φαρμακείο του πατέρα του Άρη
στο Πασαλιμάνι. Μετακόμισαν στο ρετιρέ της πολυκατοικίας
που το στέγαζε. Παρόλο που ήταν ρετιρέ και σε πρώτη παράλ-
ληλο της παραλιακής, το τετράγωνο με τα κτίρια του ’60 που
τους χώριζε από τη θάλασσα την έκρυβε και δεν την έβλεπαν.
Τη μύριζαν όμως και την αισθάνονταν δική τους. Όποτε ήθελαν περνούσαν αυτό το τετράγωνο και έβγαιναν στα ζαχαροπλαστεία και στα κότερα. Έβγαιναν στην ευτυχία της ακτής, στη ζωντάνια που ξεχείλιζε από το μεγάλο λιμάνι του Πειραιά, παραδίπλα.
Όταν η Ντίντα άφηνε το σπίτι κι έκανε τη βόλτα της, χαμηλά, κάτω από τα καφέ και τα μπαρ, δίπλα στις βάρκες, σκεφτόταν τι τυχερή που ήταν. Όλη αυτή η απεραντοσύνη,
όλα αυτά τα πλεούμενα, όλη αυτή η αύρα, στα πόδια της.
Μετά τη σκηνή στο αποθηκάκι, όταν έφυγε βιαστικά με το
ταξί που περνούσε έξω από την πολυκατοικία της κι έτρεξε να
βρει το πρώτο πλοίο που θα σάλπαρε για το πιο μακρινό νησί
και θα ταξίδευε πολλές ώρες για να προλάβει να σκεφτεί αν
ήθελε να τον συγχωρέσει, αν θα μπορούσε να τον συγχωρέ-
σει, πάλι είπε με το μυαλό της τι τυχερή που ήταν που βρισκό-
ταν κοντά στο μεγάλο λιμάνι. Μετά κατάλαβε την ειρωνεία.
Σκέφτηκε να πει στον οδηγό να γυρίσει, αλλά συνειδητοποί-
ησε ότι δεν μπορούσε. Δεν θα ήταν η ίδια που θα επέστρεφε.
Θα ήταν κάποια άλλη. Εκείνη θα έπρεπε να αποχωρήσει, αν
ήθελε να εξακολουθήσει να είναι ο εαυτός της. Η γυναίκα με
την αυτοπεποίθηση, με την εμπιστοσύνη στον άντρα της, με
την ευτυχία να χαρακτηρίζει