ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: bookstore@vakxikon.gr e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος Βιβλίου: Υπερβατικές συννοσηρότητες Συγγραφέας: Σπυριδούλα Μίχου Επιμέλεια - Διορθώσεις: Σταυρούλα Μπίου Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2022 Εκδόσεις Βακχικόν & Σπυριδούλα Μίχου
ISBN: 978-618-5733-12-4
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ελληνική Ποίηση Αριθμός Σειράς: 346/205 Πρώτη Έκδοση: Δεκέμβριος 2022
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδή
ΕΝΑΠΟΘΕΤΩ ΕΙΣ ΤΟ ΑΜΦΙΟΝ
Συμπλεγματικές διαθέσεις, με σπάνιες ιδιαιτερότητες και ιδιότητες.
Πίσω από ένα όνειρό σου στάθηκα. Αυστηρή η κριτική μου, αισθάνεσαι άβολα μπροστά στον σαρκασμό μου, πέρασαν αιώνες και όμως θες να μάθεις. Θα περάσω το πρωί σκεπτόμενη το μεσημέρι. Δεν ξέρω πώς μεγάλωσε ο χρόνος. Είναι ακόμη Κυριακή όπως και χθες, χωρίς καμία νοσταλγία με διαδέχονται οι κοσμικότητες. Με τόσα σπουδαία και ανούσια, κατά βάση βαρβαρότητες, πέρασε ο καιρός όπως περνούν τα χρόνια, χωρίς τις μέρες στο ενδιάμεσο. Τουλίπες διάλεξα
για το βάζο της αθωότητάς σου. Είχα ακούσει πως είναι σπάνιες, άγριες και μπλε. Μπλε χρώμα βασικό, πρωτογενές. Παράπονα δεν έχω, μονάχα που, ώρες ώρες, σκέφτομαι πως στους εκλεκτούς σου
μια στιγμή δεν χώρεσα. Τα άμφια όλων των ομοίων σου με απέρριψαν.
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΟΖΑΜΒΙΚΗΣ
Σε προφητείες που δεν θα συμβούν, σε βρήκα σύμφωνο.
Αποκαλύψεις σπαρακτικές, πολύ προσωπικές, τοποθετούνται στο σημείο του μυστικού δείπνου.
Προσευχές δεν χρειάζονται πια, δεν θα αδικήσω κανέναν ξανά.
Καφετιές πλέον οι φαρέτρες μας, σε χρώμα κόκκινο μας τις πούλησαν κάποτε. Σαν να μην αισθάνομαι τις αλλαγές μήτε τους καιρούς. Απορρυθμίστηκε η όρασή μου και τα γυαλιά χρόνια μού προσθέτουν. Μεγάλο το τίμημα να μη βλέπω, ποντάρω όμως στο ξελόγιασμα των υπόλοιπων αισθήσεων, αν ισχύει ότι είναι πέντε, δεν θυμάμαι και πόσες πια έμειναν. Μέσα στην ομορφιά εκείνης και αυτής της κλίνης, χωράω τις αφορμές και τις ιδέες μου που σε πεποιθήσεις δεν μεταμορφώθηκαν.
Ζήσαν για μία μέρα, όπως οι σπάνιες Νυμφαλίδες πεταλούδες της Μοζαμβίκης σου
που στέκουν στο χρυσό κάδρο, ακίνητες και υπερήφανες, σε κάποιον από τους τοίχους σου. Τι να ζητήσω πια; Μονάχα να εξαιρεθώ.
(Η) ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ
Καμία ιδέα δεν υπάρχει, όλη η δύναμή της είναι βασισμένη στη συνθήκη, τελείως μεταβαλλόμενη, ερωτεύσιμη, απαγορευμένη. Θέλω τη συνθήκη. Θα την κάνω ιδέα, κάθε φορά το λέω. Έχω τόσες συνθήκες πια, που προσεγγίζουν το σύνολο
μίας συνήθειας. Μία γυάλα λείπει. Βιολί, όμορφο όργανο, έγχορδο, κομματισμένο μέσα σε μια μεγαλοπρέπεια, μια εκχώρηση στο ανελαστικό, μια ακαμψία στη φαυλότητα, μια περγαμηνή από χαλκό, ένα φυλαχτό χωρίς σκοπό, μια ματαίωση του τίποτα. Πόσο θορυβώδες;
ΤΟ ΚΟΝΙΑΚ
Χθες βράδυ πνίγηκα. Αιτία θανάτου άγνωστη μου είπαν. Ώρα (θανάτου) (αυτού) ούτε πριν ούτε μετά το τέταρτο. Ακριβώς. Λυπάμαι που σας ταλαιπωρώ, για να είμαι ειλικρινής όχι γιατί το αξίζετε μα γιατί το προτιμώ. Δεν θέλω να σας δω. Ούτε εγώ θα βρίσκομαι εκεί. Απεχθάνομαι τα γαρίφαλα, μισώ τη βασιλική με τρούλο, αφορίζω το λιβάνι, δεν έχω λεφτά στις τσέπες μου για το πιστοποιητικό γνησιότητας και εντιμότητας. Το κερί λιώνει άλλωστε αργά, ίσως για μέρες. Σας παρακαλώ μην έρθετε. Δεν θέλω να σας δω. Μα γιατί δεν με ακούτε; Δεν θα σερβιριστεί κονιάκ.