ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: bookstore@vakxikon.gr e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος Βιβλίου: Φως όπως μανταρίνι Συγγραφέας: Έφη Ι. Νικολαΐδου Επιμέλεια - Διορθώσεις: Ειρήνη Στυλιανάκη Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν © 2022 Εκδόσεις Βακχικόν & Έφη Ι. Νικολαΐδου
ISBN: 978-618-5662-80-6 Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ελληνική Ποίηση Αριθμός Σειράς: 332/195 Πρώτη Έκδοση: Σεπτέμβριος 2022 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού
Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδή ποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΕΚΔOΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚOΝ Μέλος του Vakxikon.gr Media & Publishing Group Βερανζέρου 13, 106 77 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: info@vakxikon.gr web site: www.vakxikongroup.com
[ 3 ] ΑΤΙΤΛΟ 1 Ήθελε τόσα να γράψει για την αγάπη «Δεν έχουμε» είπε «άλλο καιρό» Πήρε κιόλας να αφραταίνει το χώμα που χάραζε και μπόλιαζε με νέα προοπτική φθαρμένες λέξεις· Μέχρι που άνθισε άδειο το χαρτί «Θα το αγγίξουμε» είπε «μια μέρα το Φως δίχως να μας κάψει».
ριγμένα στο στέρνο Εν πάση περιπτώσει τι ωφελεί κάποιος να κάνει ισολογισμούς όταν μιλά για τη ζωή του; Με ποιες προσθαφαιρέσεις κερδίζεται ή χάνεται ένα χαμόγελο ή δάκρυ; Είναι ξεκάθαρο Βαδίζω σε δρόμο από χώμα και λάσπη Κι αν στο αριστερό μου πλευρό χάσκει θεόρατη η έλλειψή σου κανείς ανίσχυρος σαν μαχαιριά όπως τον τρυπά η μοναξιά
[ 4 ] ΣΤΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ Οι άνθρωποι φεύγουν Με ένα ριγμένο σακίδιο στην πλάτη ή με άδεια χέρια Με πατημασιές μαλακές κι άλλοτε υποταγμένες στο βάρος τους Λέω: «Παλιώνουν οι καημοί εις μνήμην Σκουριασμένοι χαρταετοί υψώνονται κόντρα στον άνεμο» Φωνή όμοια σιωπή που χαράσσει ομόκεντρους κύκλους στην κόρη των ματιών ή αγρότης που μάζεψε τη σοδειά και τώρα ξεκουράζεται με τα χέρια
Πηκτές σταλαγματιές φωτός γεμίζουν πουλιά το σκοτάδι Έχω κάτι να πω Γυρίζω το ρολόι της ζωής μια ώρα πίσω Μαθαίνω να γδέρνω την Ιθάκη που μου πρόσφερες Πόσες μορφές εγκατέλειψα μέχρι να φτάσω να σε κοιτάζω δίχως να τρέμω πως η λαχτάρα σου θα με παγιδεύσει Αρχίζω να μεταλλάσσω το δέρμα μου σε πρόσωπα αγαπημένων Είναι βέβαιο Κανένας λιμένας πρωτοϊδωμένος μήτε πραμάτειες δίνει κάποιος προορισμός αν πρώτα δεν βυζάξεις το αίμα σου στις τέσσερις γωνιές της γης σκορπισμένο
[ 5 ] Μπορείς να αποχωρήσεις Ημιτελής με τις ελλείψεις μου όλες θα διαπλεύσω τις θάλασσες Τι κι αν σαν λεπίδα αρχής μας ξεσκίζει πάντα το τέλος των πραγμάτων Πίστεψέ με «Αποκτάς δύναμη προχωρώντας».
απαντούσα πως έχεις υποτιμήσει τον τρόπο γραφής της σιωπής μου Ανυπόκριτα αποδέχομαι πως ωριμότητα δεν είναι να διαβαίνει ο καιρός λιμνάζοντας χαρακιές σε πρόσωπο και παλάμες· μα η απογύμνωση από ό,τι φαίνεται στέρεο και μας εμποδίζει να αφεθούμε σε ένα δικό μας φτεροκόπημα σε μια ελεύθερη πτώση που
[ 6 ] ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ Αγαπούσες τον Κ. Μόντη, θυμάμαι Κι αυτός ο χρόνος θα ξεκινήσει ακριβώς όπως τελείωσε Με την απουσία σου «Χαρταετοί είμαστε» έλεγες «μ’ εκείνη την εγκατάλειψη στον άνεμο μ’ εκείνη την εγκατάλειψη στο τέλος» Καιρό τώρα διαφωνούσα σιωπηλά Με μικρούς ψιθύρους πίσω από το αυτί
αγκαλιάζει ως και τον θάνατο Τεντώνω τα χέρια Χώμα Βαρύ ως χώμα Στα βάθη εγώ Στέκεσαι δίπλα Δίπλα στον έρωτα των εντόμων και του νερού Υπάρχει λοιπόν το κενό, όταν αυτό που αποκαλούμε «τίποτα» ξεχειλίζει από ζωή και στο μικρό αναπαύεται το θαύμα; Θέλω να πω τα βάθη φτιάχτηκαν για να καθρεφτίζουν την πολλαπλότητα των μορφών Οι φλέβες στον λαιμό για να μοιράζονται το ίδιο αίμα Θεωρώ δίκαιο τα χείλη να είναι η προέκταση των χεριών Προέκταση ονειρέματος η ζωή Πόσα πρόσωπα εγκατέλειψα μέχρι να βρω το δικό μου με μόνο κίνητρο το σώμα σου;
