Το τσίρκο των δρόμων
Η ψηφιακή έκδοση (e-book) διανέμεται δωρεάν ISBN: 978-960-9776-13-4 Βακχικόν - Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Εκδόσεις Vakxikon.gr Μαραθώνος 36, 122 44 Αιγάλεω www.vakxikon.gr info@vakxikon.gr © 2012 Εκδόσεις Vakxikon.gr & Νίκος Πατεράκης Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 16 Πρώτη Έκδοση: Οκτώβριος 2012 Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr Εξώφυλλο: Η φωτογραφία ανήκει στην Στεφανία Σταυροπούλου
Νίκος Πατεράκης
Το τσίρκο των δρόμων
Vakxikon.gr 2012
In Pompeii The lava flowed and buried the people So poems such as this could be born. Pompeii, Charles Bernstein
ď‚š9ď‚›
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ηλεκτροφόρο σύρμα μακριά ουρά μηχανικού ζώου αλλόκοτα μακρύ χέρι ένωση=σύνδεση=ακλόνητο=δύσκαμπτο [πολύ]θανατηφόρα αλυσίδα κι ένα κίτρινο στάχυ στα μαλλιά σου
11
ΟΙ ΦΑΝΟΣΤΑΤΕΣ είχε δύο χέρια που μύριζαν κανέλλα και στα δάχτυλα στενά δαχτυλίδια που έκαναν το αίμα να σταματά και να πήζει σαν μούστος μετά δύο πρωινά τα δάχτυλα έπεσαν σάπια στο νοτισμένο κοκκινόχωμα του παρτεριού στο μπροστινό μπαλκόνι ο ιερέας από την άλλη άκρη της άλλης πόλης μούσκεψε με τα ιδρωμένα χέρια του τις πυρακτωμένες λάμπες των φανοστατών σ’ όλο το μήκος του δρόμου μέχρι το δισκοπωλείο της τέταρτης κάθετης οδού που έσπασαν κροταλίζοντας έψαλε το ψέμα και η σελήνη φάνηκε ολόγιομη πιο φωτεινή και πιο κόκκινη από τα αυτόφωτα μάτια σου τα εννιά δάκτυλα έγιναν αμπέλι γιατί ο δέκατος ο αντίχειρας έμεινε σαν κρεμάμενο δόντι πάνω από της απραξίας το κενό όπου το κρασί και το δάκτυλο αίμα και σώμα Κυρίου του ρετιρέ
12
ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ μέρας απρόσμενης αόρατα αγγελικά χέρια τυλίγουν με χρυσή κλωστή δήθεν τυχαία ατυχήματα και ελεύθερες πτώσεις μέχρι την κάτω άκρη της κλίμακας προϊδεάζουν την κατάρρευση του χρόνου στο χάος ανάμεσα στα δάκτυλα των ποδιών προετοιμάζουν για μιαν άνευ όρων παράδοση του χρόνου στη βουλή της υποσιτισμένης πολιτείας των ποιητών
13
ΠΟΙΗΜΑ ΣΕΚΑΝΣ Ι Ι. στο άσυλο χτύπησαν δύο γκονγκ [και τους πήρε ώρες μέχρι να βρουν το ρυθμό] και οι μύστες της τρέλας αποδοκίμασαν εκστασιασμένοι την αφαιρετική λογική ΙΙ. ο Ερμής τράβηξε ένα τραπουλόχαρτο από τα χέρια ενός ταχυδακτυλουργού δεν κατάλαβε το κόλπο πίσω από το παιχνίδι τράβηξε πολλά πολλά φύλλα μέχρι που ξεκλήρισε την τράπουλα
14
και έχασε το ένα φτερωτό σανδάλι γιατί ούτε ο Θεός παίζει παιχνίδια χωρίς στοίχημα
15
ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ Οι κραυγές των ζωών αποσβένονται στο δαιδαλώδες των δρόμων των σφαγείων. Τα ρουθούνια μου αιμορραγούν αυτή την τελευταία πνιχτή φωνή ζώου που σφάζεται και γεμίζει το φλιτζάνι με μαύρο αίμα. Ο χασάπης κομματιάζει με ένα φοβερό μαχαίρι την πρώτη ύλη και την αλέθει στη μηχανή του κιμά απρόσεκτα μαζί με κάμποσα δάχτυλα. Τότε σηκώνει το μπαλτά και κόβει το αριστερό του χέρι. Δε ματώνει τίποτα ούτε πονάει, όσο μπορεί να κρατάει το μπαλτά ή ένα μπουκάλι μπύρα με το άλλο χέρι.
16
ΑΠΟΚΡΙΑ Ι Με μαύρη φορεσιά με πλησιάζει. Δε ξέρω αν είναι ένα παγόβουνο Ντυμένο άνθρωπος. Περνάει γοητευτική. Είναι ο διάβολος εξαφανίζεται. Χορεύει με όλους ένα βαλς αέρας μονοσύλλαβος. Ακκίζεται σαν λουστραρισμένη λέξη. Παγωμένη. Καβαλάει ένα ξύλινο αλογάκι. Είναι το άλογο του διαβόλου το άλογο της. Διαβαίνει τη βρεγμένη πόλη Κλείνοντας τα βλέφαρα των νεκρών ποιητών.
17
ΠΟΙΗΜΑ ΣΕΚΑΝΣ ΙΙ Ι. είχαμε κάνει δίκαιη μοιρασιά -εσύ ζωγράφιζες νεράιδες και εγώ μάντευα τις ιστορίες τους -όλα, τα πιο ασήμαντα έχουν όνομα εδώ μέσα, είπες και έτσι όταν εσύ θα ζωγραφίσεις μια μέρα τη ζωή με τα σημαντικά σου χρώματα εγώ θα τη μιλήσω με τα ονόματα ασήμαντων καθημερινών πραγμάτων ΙΙ. χαμογέλασε, ναι, μου χαμογέλασε -μπράβο κορίτσια, είπε σε δυο μεθυσμένες κόρες στην άκρη της νύχτας τους εγώ στάθηκα πιο πέρα τις κοίταζα να στροβιλίζονται σαν πέτρινες καρέκλες που ξαφνικά έσπασαν τη σιωπή την ακινησία του υλικού τους -σε μένα χαμογέλασε και ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πως υπάρχω σαν σε περιθώριο τετραδίου
18
III. αυτά τα όμορφα πράγματα είναι δικά μου και αν τα αφαιρέσεις μένω χωρίς ομορφιά
19
ΠΑΛΙ Από το τζάμι της εσωτερικής πόρτας Βλέπω Το άδειο σπίτι Τους ανθρώπους στο τραπέζι Τους συνδέσμους Που κρατάνε τις λέξεις μεταξύ τους Και σε μια απόσταση όπως Έχει τοποθετηθεί κατά κανόνα Η συστοιχία των κελιών Στα τάρταρα. Μπορεί να μην είναι έτσι.
20
ΥΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ I Οι ιδέες είναι σχήματα σε έναν κόσμο σχημάτων. Οι ιδέες έχουν μηδενικό συντελεστή τριβής. Οι ιδέες φτιάχνονται στο εγκεφαλικό ημισφαίριο. Οι ιδέες φτάνουν στο χείλος μιας τομής κυλίνδρου κατά τη διεύθυνση μιας ακτίνας. Οι ιδέες κινούνται κατέρχονται και ανέρχονται υπό την επίδραση συντηρητικών δυνάμεων. Το βάρος και η κεντρομόλος οι διανυσματικές επιταχύνσεις βοηθούν τις ιδέες να κινούνται από το ένα ημισφαίριο στο άλλο όταν βαρεθούν τον καιρό εκεί όπου βρίσκονται ΤΩΡΑ. Οι ιδέες είναι υλικές γιατί στον τύπο της παγκόσμιας έλξης πρέπει να λαμβάνεται μάζα.
21
Μπορώ να πω ότι οι ιδέες είναι αρρωστημένες γιατί ένα εγκεφαλογράφημα έδειξε τοπικές αλλοιώσεις στο φλοιό. Υπάρχει κβαντική υποδομή: οι ιδέες κρυπτογραφούνται σε ένα κύκλοτρον μεγάλης διακριτικής ικανότητας. Εκεί μέσα οι ιδέες μαγνητίζονται και γίνονται τοπικά υποκείμενα όταν μαυρίζουν τις πειραματικές πλάκες. Οι ιδέες πειθαρχούνται όπως οι μουσικοί μιας συμφωνικής ορχήστρας όταν διαταράσσουν τις περιοδικές ισορροπίες για να εκτελέσουν τον τέταρτο ουγγρικό χορό. Οι ιδέες τελικά περνάνε στο DNA και όταν το κουβάρι της Αριάδνης τελειώσει, μπορείς να ξεδιπλώσεις και να τεντώσεις τις έλικες για να βγεις από το Λαβύρινθο.
22
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ Σε ορειβατικό καταφύγιο ιδρωμένοι φυγάδες σχεδιάζουν το μελλοντικό come back τους. Μεγαλουργούν πάνω στα σχέδια των εγκλημάτων τους– κατόπιν τα καίνε στο τζάκι. Θάρρος- οξυδέρκεια- διαστροφή. -Επιλέξτε κατά βούληση τη διάταξη των ιδιοτήτων.
Κι εγώ το Δαυίδ θαυμάζω που επιδεικνύει ξεγελώντας μας την ανύπαρκτη δύναμη των χεριών του στύβοντας αυγά αντί για πέτρες στις κλειστές παλάμες του.
23
ΤΑΞΙΔΙ Στα ανατολικά σύνορα μόνο το βλέμμα μου –και αυτό αρκεί τούτη τη φορά– περνά πάνω από τα ρευματοφόρα σύρματα αποφεύγοντας τους γραφειοκρατικούς ελέγχους και το τυπικό ψάξιμο των αποσκευών από έναν αλλόγλωσσο τελώνη.
24
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ τα πόδια του κήρυκα ανοίγουν αφήνουν το φίδι να πέσει στη γης και τις γραφές των θεών σε γόνατα διαφορετικών ανθρώπων κάθε εικόνα μάταια στα μάτια σταλάζει τα μάτια που δακρύζουν αίμα πίσω από το λιβάνι στις αλέες και στις στοές οι μύστες οσφραίνονται τον αιώνιο διαχωρισμό της δοξασίας απ’ τα σκουπίδια
25
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΞΑΡΙ Ο άνεμος είναι δυνατός και το δοξάρι τέτοιο που ο ήχος του οργάνου αλληλεπιδρά με τα χόρτα καθώς στροβιλίζεται ανάμεσα και άνωθεν τους. Οι νότες όσο μακριά και αν φτάσουν ποτέ δε φτάνουν αρκετά μακριά, δεν το κατάφεραν ποτέ να περάσουν τα διάκενα [στο κενό δεν υπάρχει πιο άχρηστο πράγμα από τις λέξεις] για να της ακούσεις εσύ. Για τούτο μην υποδύεσαι και προπάντων μη στρέφεις το αυτί στην Ανατολή η στάχτη είναι σκόρπια στους νότιους ανέμους. Τα σκουλήκια αποκτούν φτερά όταν ακούνε τις νότες σου. Σκίζουν το κουκούλι πετάνε σαν πεταλούδες με σορτς και κοντομάνικα. [να μην ξεχνάς να μανταλώνεις γερά τα πόμολα του παραθυριού]
26
ΑΓΟΡΑ όταν πέφτει η ομίχλη στα ερείπια της αρχαίας αγοράς οι προτομές των φιλοσόφων και των ρητόρων τριγυρίζουν με φάτσες περίλυπες αναζητώντας μάταια αγάλματα απλών ανθρώπων για να ξεδιπλώσουν τη διδασκαλία τους
27
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ Μακριά από το λιμάνι μια ξύλινη βάρκα εισάγει τα κύματα κατά μήκος του δρόμου. Το σύνθημα είναι απλό: τρία χαστούκια κόκκινα με το αριστερό κουπί στη ράχη της θάλασσας. Αν βρεις το σύνθημα, αυτή η βάρκα θα σε κατεβάσει, ίσως μια νύχτα που το φεγγάρι ίσα που θα φαίνεται μισό πίσω από τα σύννεφα, στο θάνατο ενός βυθού όπου οι χελώνες έχουν όλες χρυσά καβούκια, που τα εγκαταλείπουν ευχαρίστως χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα γιατί εκεί το πιο πολύτιμο μέταλλο είναι ο άνθρωπος.
28
ΣΚΕΨΗ Ήχος αυτοκινήτου. Ακούω φασαρία γιατί μιλάς και μια ουρά από αυτοκίνητα περιμένει το σύνθημα του φαναριού. Από 'δω ακούω ήχο, συνθήματα διαδηλώσεων, διαμαρτυρία. Απόψε ακούω το παράγγελμα και δεν έχω ιδέα για τα καινούρια συνθήματα. Το σύνθημα είναι ένα χαλασμένο κρεβάτι. Ένας κυκλώνας αμαρτίας τυλίγει τον πράσινο δρόμο που φωτίζεται απ' άκρη σ' άκρη μονάχα με έναν πράσινο φανοστάτη και την περιοδική εναλλαγή πράσινου και κόκκινου από ένα φανάρι που το λατρεύουν καθημερινά ουρές αυτοκινήτων.
Πως γίνεται το ίδιο πράγμα να αμαρτάνει, να φωτίζει και να καταστρέφει την αισθητική του αστικού τοπίου;
Μια αμαρτωλή ανάσα που μυρίζει γκάζι επιλέγει τις λέξεις για να περιγράψουν το γεγονός ό,τι ο ίδιος στέκεται και μιλάει και φωτίζει ενώ εγώ ακούω πράσινος. Απόψε καθαιρούμαι οικειοθελώς από το αξίωμα του λατρευτή.
29
ΜΕΛΕΤΗ Ένα ποντίκι με λέπια σπαρταρά στα δίχτυα του ψαρά που ελπίζει ακόμα πως κάποτε θα ανασύρει το κομματιασμένο λευκό άγαλμα μιας γοργόνας. Για μένα διαδίδεται μια φήμη: πως περπατάω χωρίς παπούτσια πάνω στους τάφους του νεκρού. [Η αλήθεια είναι πως υπολογίζω επιμελώς το στατικό διάγραμμα μιας γέφυρας προς τις μέρες της Αποκάλυψης.] ** ***** ** Πετάω φουντούκια και βελανίδια σε ένα χαριτωμένο σκίουρο που βγάζει –σαν να παίζει κουκλοθέατρο– το κεφάλι του αρουραίου από τον υπόνομο.
30
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Αυτό το μάτι που με κοιτά το φοβάμαι γιατί μου θυμίζει το λάθος ψηφίο που γράφεται έτσι από απροσεξία και όμως καταστρέφει τη [συν<Ο>ο<Χ>χ<Ι>ή] μιας αρμονικής συνάρτησης ποιήματος. Είναι πιο σταθερό το αφηρημένο. Αυτό το μάτι που με κοιτά το φοβάμαι γιατί ανήκει σε κάποιον που φοβάμαι μην του μοιάσω. Αυτό το μάτι είναι της μαριονέτας μάτι, κουμπί σε πουκάμισο ή υπερτροφικά γυαλιστερό μάτι μυγαλίδας πριν τσακιστεί κάτω από τους τροχούς ενός αυτοκινήτου. Αυτό το μάτι, ό,τι και να 'ναι, είναι ένα μάτι που υπάρχει εκεί από την κατάλληλη μέρα της Γέννεσης. Αυτό το μάτι με κοιτά και μου θυμίζει ένα γέρο καρφωμένο σε πολλούς κλώνους γύρω από έναν χαλκοπράσινο Κολοσσό. Αυτό το μάτι δε συνδέεται με οπτικά νεύρα ούτε βέβαια έχει πίσω του γρανάζια και καλώδια και αν το τρυπήσεις δε θα τρέξει γράσο και ρεύμα, ούτε βέβαια αίμα. Αυτό το μάτι ανήκει ίσως σε μια κούκλα με κόκκινα μαλλιά, ένα λευκό πουκάμισο ή ένα μικρό νεκρό θηλαστικό. Το μάτι αυτό που με κοιτά μου θυμίζει κάποιον που δε θέλω να του μοιάσω.
31
ΑΝΟΙΞΗ Puis tu te sentiras la joue égratignée... Un petit baiser, comme une folle araignée, Te courra par le cou... Arthur Rimbaud
Τότε έγραφα με βέλη. Τώρα μετακινώ τους δείκτες του ρολογιού πολλές ώρες μπροστά. Κάθε ώρα επιταχύνω την αλλαγή. Έγινα στόχος περιστρεφόμενων κεφαλών, ματιών και ειρωνικών μειδιαμάτων. Μέχρι και κλέφτης σκουπιδιών, συλλέκτης άχρηστων αντικειμένων έγινα. Τώρα έσπασα τα βέλη και τα ‛κανα στίχους. Έκανα τους ωροδείκτες βέλη και κενό για να μετράω λάθος το χρόνο. Η ποίηση είναι ένα σύννεφο. Μπαινοβγαίνει στα ρουθούνια μας. Είναι ένα σύννεφο ξυράφι. Ένα ξυράφι σύννεφο που μπαινοβγαίνει στα ρουθούνια μας.
32
ΝΥΧΤΑ στην Κατερίνα
Ανέβηκε τη σκάλα, έκλεισε την πόρτα, ύστερα τα φώτα και το φως που αφήνει πάντα για τους κλέφτες. «μπα», λέει, «δε μπορεί, τυχερά είναι αυτά» Ωστόσο, ελπίζει σ᾿ αυτή τη διάρρηξη απόψε. Στο μεταξύ τρυφερή θωπεία προσφέρει στο φανταχτερό κοστούμι του βασιλιά, για σκέψου, ένα κορίτσι που ποτέ δεν ονειρεύτηκε να γίνει βασίλισσα. Στο σκοτάδι μονάχα μπορεί να νιώσει την αυτόφωτη λάμψη του κοστουμιού με τα ψεύτικα διαμαντικά και τις γυαλιστερές πετρούλες. Ένα μήνα το έραβε. Τελικά η πρεμιέρα της παράστασης σε κείμενο ερασιτεχνικό -βασισμένο στο βασιλιά Ληρ- ακυρώθηκε. Ολόκληρη η σκευή εκλάπη. Μονάχα το φανταχτερό κοστούμι απόμεινε. Για σκέψου, οι κλέφτες δεν είχαν την παραμικρή φιλοδοξία. Πάντως, στην απείρων όρων σειρά των γεγονότων υπάρχει πάντα ένα υπόλοιπο. Ο διαρρήκτης –δε μπορεί– θα γυρίσει για να ολοκληρώσει το πλιάτσικο. Το κοστούμι του βασιλιά περασμένο μεθοδικά σε μια κούκλα που της λείπουν τα πόδια τα χέρια και το κεφάλι, κατά τ᾿ άλλα σα να το φοράει πραγματικός άνθρωπος, περιμένει χωρίς στέμμα τον κλέφτη. Στο σκοτάδι εκείνη περιμένει γονατισμένη μπροστά στο βασιλιά. Περιμένει το διεισδυτικό σήμα του φακού που θα πέσει πάνω στην κούκλα, όπως το φως του κεντρικού προβολέα. Τότε θα ξεκινήσει η παράσταση με το πιο ολοκληρωμένο φαλλικό σύμβολο να εισέρχεται στη σκηνή.
33
Η εξουσία του βασιλιά εδώ δεν έχει πόδια. Ισόποσα μοιράζεται στο κενό και τον αδερφικό σπαραγμό. Η μόνη ουσία ευρίσκεται στο γονατισμένο κορμί που θα ενσάρκωνε τον αποδέχτη της σε μια παράσταση που ακυρώθηκε. Η σκευή εκλάπη, ο βασιλιάς απόμεινε άψυχος, μονάχα με τις τιμές του φαινοτύπου μιας αρχοντικήςφορεσιάς. Ο διαρρήκτης δε φάνηκε. Ξημερώνει και ο ακέφαλος βασιλιάς πρέπει να φορέσει πια το στέμμα του για να κυβερνήσει στο βασίλειο της παράστασης της επόμενης μέρας.
34
ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ κράτα την ανάσα σου περνάει ο βασιλιάς Αζάης με την πορφύρα και τη βουβή συνοδεία του φοράει στέμμα από κοχύλια κι είναι η βουλή του ολέθρια ο λαός του δεν πνίγηκε καθώς λένε μην τους ακούς πέθαναν όλοι, ένας –ένας από τη δίψα μην τους ακούς μην τους ακούς– και να θυμάσαι πως τούτη η πολιτεία είναι αδιάβροχη ούτε ο ωκεανός δε μπορεί να ξεπλύνει τα κρίματα της
35
ΕΝΑ ΦΩΣ Ο φανοστάτης ορίζει ένα φλεγόμενο διάνυσμα που δεν έχει αρχή και πέρας γιατί δε μπορείς να το πιάσεις καταρχάς από πουθενά. Το φως αυτό μπορεί να ανατείλει και το ίδιο απότομα μπορεί να δύσει. Τότε οι σκιές μικρών δαχτυλιδιών σκεπάζουν τα δάχτυλα. Τα φύλλα μιας αψηλής ντουλάπας ανοίγουν και κλείνουν παρακολουθώντας αέναα αυτό το φως. Ο αέρας αγέρωχος η δύναμη του είναι η πυκνότητα.
36
Μια γαλανή γραμμή σκίζει την έννοια αυτού του δωματίου. Είναι αυτό που μπορεί και διαπερνά τους τοίχους.
Εδώ και μέρες σχεδιάζω την απόβαση κυκλώνοντας μικρές αγγελίες
37
ΑΠΟΓΕΥΜΑ Μια σκιά και ̒γω σταθερός όλη μέρα, όλο το απόγευμα παρατηρώ και προσπαθώ να φτιάξω μια μικρή καμπάνα. Ένα κλάσμα, μια κίνηση ένα τελικό γράμμα σαν σίγμα - ή μήπως είναι κόκκινο; Τα ξύλινα παράθυρα τρίζουν σαν δαιμονισμένα σε ένα φύσημα του ήλιου. Η σκιά έχει στόμα και ήχο η καμπάνα. Ένα φλεγόμενο μέλος καταμεσής του δρόμου· ανύποπτα 38
διασχίζω σαν σκιά γάτας τις ανεμοδαρμένες ασφάλτους.
39
ΕΓΚΛΗΜΑ Το έγκλημα μας ήταν ότι με χαιρέτησες συνωμοτικά, ότι ξέραμε. Και κάναμε τόσα λίγα που σχεδόν εσύ έκανες περισσότερα από οποιοδήποτε. Μη με ρωτάτε, δεν έχω ιδέα. Θέλω να πω, ή μάλλον, δε θέλω να πω. Γνωρίζω βέβαια κάποια πράγματα για την υπόθεση που σας απασχολεί όμως δε βρίσκω λόγο, ή μάλλον, δε βρίσκω τον τρόπο εκείνο –σας το ̒πα ήδη, δεν έχω ιδέα– που θα σας πείσει πως ό,τι σας πω είναι αληθινό. Εγώ έχω ένα σακίδιο γεμάτο με οπλισμένα ποιήματα. Θα ορμίσω στο πέτρινο κελί των ημερών μας όπου κρατάτε ήρωες που κυκλοφορούν ακόμα με 40
ψευδώνυμα - ακόμα και μέσα στους τέσσερις τοίχους του κελιού. Δε θα κάνω τίποτα. Έγινε η δίκη γιατί με κατηγόρησαν για τις προθέσεις μου. Όλοι –πλην του προέδρου– πήραν το μέρος του λόγου!
41
ΜΑΡΙΝΑ Ενώ το γυμνό πτώμα της Μαρίνας σάπιζε καρφωμένο σ᾿ ένα τοίχο στο σαλόνι μου εγώ το τύλιξα με χριστουγεννιάτικα φωτάκια: κόκκινα και πράσινα και μπλε φωτάκια. Είχα πλέον το πιο πρωτότυπο φωτιστικό στον κόσμο ολόκληρο. Εκτός αν υπάρχουν κι άλλοι που δρουν συνειδητά μακριά από τον εαυτό τους. Έτσι σκέφτηκα και πέρασαν άλλα δυο βράδια και ενώ απολάμβανα τη μυρωδιά της αποσύνθεσης της Μαρίνας που έλιωνε σιγά σιγά στο σαλόνι μου στηριγμένη με δυο ξυλόπροκες κάτω από τις μασχάλες μακριά από λαγκάδια, θάλασσες, κυματισμούς με μόνη τη γεύση του θανάτου και της σήψης στο στόμα, στα μάτια, στα μάγουλα, στο μέτωπο στο σπασμένο λαιμό της που όπως κοίταζε στοργικά το πάτωμα μου θύμιζε τον Εσταυρωμένο έπρεπε - έτσι σκέφτηκα να μην υποκύψω στον εθισμό του Έρωτα της και να τη σκοτώσω όπως και να ̒χει για δεύτερη και τρίτη φορά.
42
ΜΙΑ ΠΟΛΗ γεμάτη πόδια πόδια που κόβονται από το γόνατο σαν πλάνο αμερικέν - αλλά ατελές σε κάθε στροφή καμιά πρόκληση σε κάθε στροφή δε συναντάς αυτό που θες φαντάζεσαι πως ανήκει η πόλη μια πόλη σε ̒σενα δια μέσου της έλλειψης νοήματος της ύπαρξης της πόλης μιας πόλης στην επόμενη γωνία το ύφος παράδοση άνευ όρων παράδοση κατ᾿ οίκων του εαυτού της πόλης
43
ΤΡΩΚΤΙΚΑ Τα τρωκτικά μιλούσαν για το μίσος τους και εξηγούσαν γιατί τα άχυρα δε φωτίζουν τη νύχτα όπως τα αστέρια το βυθό. Οι ήχοι πολλοί Χειροκροτήματα, κόκαλα που σπάνε Όλα από το ίδιο σώμα
44
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ Στα νερά που κυματίζουν επιπλέουν εδώ και κει σταυροί αλεξίπτωτα χάντρες βιαστικά σημειώματα ένα μπουκάλι καθαρό οινόπνευμα κάμποσα πτώματα. Σκέφτομαι πως θα με καλέσουν σίγουρα οι μπάτσοι να τα αναγνωρίσω. Πάντα πεθαίνει κάποιος γνωστός ένας παλιός φίλος ή μιαν ανάμνηση «Δε θυμάμαι». Και έτσι πεθαίνει κάτι ακόμα. Η επόμενη λέξη σε σκοτώνει. Θάνατος Θα μπορούσε να είναι και η ίδια η ζωή ή ένα πιστόλι. Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση.
45
ΑΠΟΣΤΑΣΗ Το βράδυ οι μεθυσμένοι χάιδεψαν τις πληγές των νεκρών και δέθηκαν μαζί τους λέγοντας τους πως νικήσαμε για να τους παρηγορήσουν. Τα λουλούδια έχασαν το χρώμα τους και ένα ζευγάρι πήδηξε από το μπαλκόνι του όγδοου ψάχνοντας να βρει το θησαυρό. Εσύ με δάγκωσες, το ξέρω, με ψεύτικη μασέλα και ας φαίνεται όμορφο το χαμόγελο σου. Ύστερα με τα χέρια σου έβγαλες τα σπλάχνα σου και ̒γω σου είπα πως το σέβομαι εννοώντας ότι αδιαφορώ. Στάθηκες στη μέση του άδειου δωματίου γονάτισες απογοητευμένη και η βροχή από το ταβάνι σου έλιωνε το δέρμα ψιθυρίζοντας. Το ίδιο βράδυ οι μελλοθάνατοι συναντούσαν τους δήμιους τους για πρώτη φορά.
46
ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ανάμεσα στα κομμάτια Σου πάνω στο σταυροδρόμι με τις σαράντα έξι χορδές τις τεντωμένες χορδές της άρπας σου ανάμεσα στα κομμάτια σου η βροχή ματώνει το χώμα σταθερά ανάμεσα στα μάτια Σου η λύσσα των θεών που φθονούν ότι έφτιαξαν τα δάκτυλα σου περασμένα μεθοδικά ανάμεσα στις βρεγμένες χορδές σαν ψάρια που θα πεθάνουν μπερδεμένα μες τα δίχτυα που κουρδίζονται σε ντο ύφεση.
47
ΔΟΚΙΜΗ Είπες Ποτέ Κανένας Πουθενά Αρνήσεις Αλλεπάλληλες Εκβιαστικές Σαρκίο Εδώδιμο Τρώγεσαι Μόνο σου
48
Ο ΧΟΡΟΣ
μνήμη Μ. Σαχτούρη
Όταν σταμάτησε να παίζει η μουσική πέταξε τους στίχους της μέσα στις εξισώσεις μου και τ᾿ ανακάτεψε όλα με τα δάκτυλα της «σταμάτα πια δε βλέπεις πως δε βγαίνουν τα νούμερα; δεν έχω χρόνο να τα βάλω πάλι στη σειρά» με σήκωσε από την καρέκλα έκανε μιαν απροσδιόριστη κίνηση με το χέρι (πολύ κινηματογραφική ομολογώ) και άρχισε πάλι η μουσική. χορέψαμε στο ρυθμό ύστερα Εκείνη αποτραβήχτηκε από τον παρτενέρ της υποκλίθηκε όχι σαν χορεύτρια αλλά σαν παλαιστής του καράτε και στάθηκε για λίγο δίπλα σε μια γαβάθα γεμάτη πορτοκάλια. έτσι ντυμένη με πορφυρά και στολισμένη με πετράδια έπεσε με τα μούτρα στο πάτωμα και άρχισε να το τρίβει με τα χέρια και τα μάτια της τη σήκωσα από τις μασχάλες τίναξε τη σκόνη από τα γόνατα της πήρε στα χέρια το βιβλίο με τις εξισώσεις και διάβασε φωναχτά με τη φωνή του Ποιητή.
49
ΑΚΤΙΟ 31 π.Χ. Η ανάσα της Κλεοπάτρας ένα πρωινό, μέρα του Σολ ήταν το πράσινο μήλο στο στόμα ενός γουρουνιού λιβάνι από τα ιερά της ερήμου ήταν αυτό που πόθησε πραγματικά ο Μάρκος Αντώνιος
50
ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΑΖΙ Όταν τέλειωσε το φιλμ σε μισούσα έμοιαζε ο τρόπος που κρατάς την εφημερίδα το τσιγάρο στα δάκτυλα σου το ματωμένο μαχαίρι έμοιαζε ο έρωτας μας με το φιλμικό έρωτα των ηρώων. ώστε εμείς υποκρινόμαστε
51
ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΣΑΙ Έντεκα και τέταρτο καθόμαστε ακόμα στο πάτωμα ενώ ακούγεται η πνιχτή φωνή μιας τρομπέτας you are the promised kiss of springtime υπάρχεις ανάμεσα στα χέρια μου σαν ποτήρι σαν τσιγάρο σαν σκληρόδετο βιβλίο όπως υπάρχουν λέξεις που σιχαίνομαι στο στόμα σου αυτές οι κουβέντες σου για την αποκατάσταση της απλότητας σε φιλώ χωρίς περιθώρια να δυσανασχετήσεις υπάρχω και υπάρχεις όπως υπάρχουν κουμπιά στα πουκάμισα μας γλύφω το αίμα πάνω από τα λεπτά όρια των χειλιών σου φοβάμαι πως είναι φτηνό κόκκινο κρασί το αίμα σου πως είμαστε φτηνές κατασκευές όλο κόκαλο και φτηνό κρασί η ενσαρκωμένη αποστροφή των σκύλων μα κάποτε τρωκτικά ροκανίζουν τα πόδια μας επιτέλους μια σταθερή ελπίδα πως την αφόρητη πεζότητα της αρτιμέλειας θα αντικαταστήσει πριν τα μεσάνυχτα η απαράμιλλη αισθητική του ακρωτηριασμού.
52
ΒΡΟΧΗ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ οι αυλικοί μυρίζουν το βρεγμένο χώμα στους κήπους ανατριχιάζουν όταν βρέχει τζιν ο Σαμάνος υψώνει τα χέρια στον ουρανό «τι ευλογία τα αλκοολούχα σύννεφα»
53
ΚΑΤΣΑΡΟΛΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ Είναι όλο αυτό το πράγμα ένα τεράστιο κατάστρωμα που πρέπει να τρίψω με τα μάτια μου δυο και τρεις φορές βλέπω τα μάτια μου να λιώνουν μέσα από καθρέφτες ο μόνος τρόπος να δεις τα μάτια σου αλήθεια κανένας τρόπος να δεις τα μάτια σου γυάλινα άψυχα είδωλα τα μάτια είναι για να φέρνουν τα έξω μέσα και όχι τα μέσα έξω σταμάτα λοιπόν να κλαις και συγκεντρώσου στη δουλειά.
54
ΒΑΠΤΙΣΗ ο προβολέας φωτίζει πλήρως τη σκηνή το σκηνικό λιτό: τα πάντα κραυγάζουν δια της απουσίας τους υπάρχει πραγματικά μόνο το μαχαίρι στο τζάκι (ίσως είναι χαρτοκόπτης) υπάρχει και το τζάκι κυριαρχεί εκτυφλωτικά το λευκό που σε κάνει να επιθυμείς ξανά το σκοτάδι της αναμονής ο χώρος βυθίζεται άξαφνα στο σκοτάδι σα να τυφλώθηκα οι ηθοποιοί πατάνε το σανίδι και αρχίζει η στιχομυθία τους ακούς κινούνται μεθοδικά σα να είναι γεννημένοι τυφλοί «δρώντων και ου δι᾿ απαγγελίας, δι᾿ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» δεν τους βλέπεις στην τελευταία πράξη της κραυγής ο φόνος κι ύστερα η κάθαρση αμφότερα με το μαχαίρι που μόνο αυτό έχουν δει τα μάτια μου αληθινός φόνος γιατί το μαχαίρι είναι αληθινό αναγνωρίζω τη μυρουδιά αληθινής βενζίνας ο ήρωας ανάβει φωτιά στο τζάκι με ένα σπίρτο που αντανακλάται φευγαλέα στα μάτια του καίγεται η σκηνή καίγεται το κουφάρι του κακού καίγεται ο αληθινός άνθρωπος
55
ΠΑΓΙΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ Η πόλη γέμισε με οίκους τελετών «ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΕΙ» και ο εργολάβος του Αχέροντα πίσω από τη βιτρίνα κοιμάται ανάμεσα στα μανουάλια με μια άηχη τηλεόραση για συντροφιά. Για άηχος ύπνος φαίνεται θα πουλιέται και ο θάνατος.
56
ΤΣΙΡΚΟ η πόλη κοιμάται και ξυπνά με την αρρώστια ζει τα βράδια της στις κουβέρτες αδιαφορεί για τη φύση του χρώματος αδιαφορεί για τα χείλια που αρνούνται το φιλί κι ύστερα πάλι ξανά γεμίζει το ποτήρι με νερό ρίχνει ένα αναβράζον παυσίπονο τυλιγμένη πάντα σε ένα μωβ καπνό που μπορεί να είναι και πράσινος είναι ευχαριστημένη που πλέκονται νέα παραμύθια αποσβολώνεται στο θέαμα των ταχυδακτυλουργών που εξαφανίζουν ένα ένα τα νομίσματα και τα επανεμφανίζουν πίσω από τα αυτιά των μάγων που διαβαίνουν τον πάγο που μπορεί και να σπάσει τους καταχειροκροτεί έχει συνηθίσει πια την αρρώστια ο καπνός της την τυλίγει μεθοδικά ενώ νοιώθει πως την προστατεύει
57
ΔΡΟΜΟΙ αυτά τα κενά από άσφαλτο τα λένε δρόμους κάθε μέρα ανακατεύομαι με ανθρώπους στις διαβάσεις ανακατεύομαι με ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω παρόμοιες πολιτικές απόψεις που καταπίνουν το ίδιο εύκολα τα χαρτόνια του περιπτέρου με τις συλλεκτικές μινιατούρες τις ασπιρίνες και την αργεντίνικη λογοτεχνία με ανθρώπους που ξέρουν να μιλάνε πέντε γλώσσες (συμπεριλαμβανομένης και αυτής του σώματος) και όμως δεν εκφράζονται σε καμία όλοι μαζί μετράμε τα χαμένα λεπτά ώσπου να γίνει το κόκκινο φανάρι πράσινο ώστε να περάσουμε με ασφάλεια το κενό άλλοτε πάλι είναι οι μέρες σα να παραμονεύεις στην άκρη ενός πολύβουου δρόμου χωρίς διαβάσεις την κατάλληλη στιγμή για να περάσεις απέναντι πάλι τα χαμένα τέταρτα της ώρας είναι χαμένα τέταρτα της ζωής σου
58
ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ Η κόλαση πρέπει να είναι ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα με μια πόρτα που ανοίγει μόνο για να μπεις τα φώτα δε χαμηλώνουν ποτέ και τα βλέφαρα δεν κλείνουν όσο και αν βαραίνουν. Είναι κι άλλοι εκεί και μιλούν διαρκώς και δε σωπαίνει κανείς ούτε έχεις το δικαίωμα να επιβάλεις τη σιωπή. Τα βλέφαρα δεν κλείνουν και βάζεις τις παλάμες σου μπροστά στα μάτια για να κρύψεις το φως αλλά δε μπορείς συγχρόνως με τα ίδια χέρια να κλείσεις τ’ αυτιά σου. Η κόλαση είναι ακριβώς αυτή η σισύφεια κίνηση των χεριών μεταξύ ματιών και αυτιών.
59
ΠΑΡΑΠΟΝΟ Φέτος η διαύγεια μας θα αναλωθεί στην ερμηνεία συμβόλων. Του χρόνου ίσως και να μπορέσουμε να ισιώσουμε κάπως τις σελωμένες φωνές μας.
60
Η ΤΥΦΛΗ ακούγαμε πως η γυναίκα με τα πιο όμορφα μάτια τυφλώθηκε δεν το πιστεύαμε δεν το πιστεύαμε καμιά φορά έβγαζε τα μάτια της τα δίπλωνε προσεκτικά και τα ̒βαζε στην κωλότσεπη ώσπου ένα δικό μας βράδυ ξεχάστηκε και έκατσε πάνω τους –κάθε δικό μας βράδυ κάθεται μοναχή στο βάθος φορώντας μαύρα γυαλιά πίνει κονιάκ και τα δάκτυλα της χαϊδεύουν ένα βιβλίο με ανάγλυφους χαρακτήρες
61
ΜΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ αυτό με το οποίο γελάς και η στιγμή που μοιράζεσαι είναι κίνηση εγωιστική αυτοπεριστροφική στοχαστικά επιβραβεύεται από το προηγούμενο ποτό η αστοχία θεμιτή αν όχι αναπόφευκτη
62
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Νίκος Πατεράκης γεννήθηκε το 1990. Είναι φοιτητής της Πολυτεχνικής Σχολής Α.Π.Θ. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες. Το "Τσίρκο των Δρόμων" είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή. Επικοινωνία: nikpaterak@gmail.com.
Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ (E-BOOK) ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑΚΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ 2012 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ VAKXIKON.gr