ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: bookstore@vakxikon.gr e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος Βιβλίου: Σκοτεινή κουκκίδα Συγγραφέας: Γιάννης Σμίχελης Επιμέλεια - Διορθώσεις: Σταυρούλα Μπίου Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2022 Εκδόσεις Βακχικόν & Γιάννης Σμίχελης ISBN: 978-618-5733-14-8
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ελληνική Ποίηση Αριθμός Σειράς: 347/206 Πρώτη Έκδοση: Δεκέμβριος 2022 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή
Κι όλα στριφογύριζαν σαν μια φυλακή
δίχως έξοδο, μονάχα χέρια και πόδια
από τα παράθυρα κρεμασμένα είτε προτεταμένα
και φιλιά, αγγίγματα, σύντομες αγκαλιές
με τον έξω κόσμο, αλλά πάντα το σώμα δέσμιο.
Πού και πού κατάφερνε το κεφάλι
με την ευλυγισία του μυαλού
να περάσει ανάμεσα από τα κάγκελα
και να τραφεί με μια ευρυγώνια ματιά
της ομορφιάς, μα ο λαιμός δεν μπορούσε να γίνει
ελατήριο και να πεταχτεί έξω.
Ήταν πάντα δεμένος με τη σκιά.
Εκείνη, διαρκώς θλιμμένη,
γνώριζε μόνο το παιχνίδι των φωτοσκιάσεων ανάμεσα σε μαύρο μέχρι γκρίζο.
Χαμογελούσε σπάνια με τα δόντια σφιγμένα
και μια καχυποψία έντυνε τον κλειστό χώρο
έπαιζε πρωτότυπες σκηνές καθημερινού θεάτρου
από μια περίοδο μιας άλλης ζωής πάντα με το ίδιο τέλος αηδία.
Σαπισμένα τρόφιμα, κόπρανα μολυσμένα, έλη, βάλτοι και σκουπιδότοποι, όλα ένας αργός πολτός, και πάντα ένα λαμπερό αλαβάστρινο ευθυτενές με διακριτές καμπύλες
λαχταριστό γυναικείο σώμα φωτεινό με γυαλιστερά μάτια να του λέει μειδιώντας: «Φευ, status quo: είναι και χρόνος σ’ αδιέξοδο».
ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ
Μου ’παν να χαλαρώσω
τη ζωή να δεχθώ όπως είναι, τη μεγάλη χαρά και τη συμφορά.
Μα γω ακροβατώ
η μάνα μου με γέννησε στην άκρη του γκρεμού, τον Χάρο μού σύστησαν οι συγγενείς
στης κούνιας τα τραγούδια
κι οι φίλοι μου με συναντούν στον ορίζοντα
της ερημιάς.
Φώναξα «πώς είναι δυνατόν;»
Εκείνη μ’ είχε για εισιτήριο μιας διαδρομής, πάνω στο πιο γλυκό φιλί
τ’ ακυρωτικό κρεβάτι της άμβλωσης
και στην επόμενη γωνία με τον μπούφο
του φιλοσοφικού ξεκατινιάσματος,
ένα ζόμπι να γίνομαι με κλάμα
το αίμα των προδομένων ονείρων.
Από τη μια ήττα στην επόμενη φυγή
κι ένας φαύλος κύκλος μες στην αιθάλη
της ρομαντικής απελπισίας τα σαγόνια της μοίρας να κροταλίζουν δίπλα στα φεγγάρια της τρέλας μου τα πειραγμένα μυαλά μες στη λάσπη
πιράνχας της μικροπρέπειας και η μαστούρα της καφρίλας
στα γαλόνια των περιοίκων.
Πόση πίκρα χρειάστηκα για να τρομάξω;
Το βασικό συστατικό της τοξικότητάς τους
η μιζέρια.
Κάθε πληγή ένας χάρτης της αληθινής ζωής
κι αυτοί κρυμμένοι στα θολά ίχνη των
πισώπλατων μαχαιριών.
Κι όμως ξέφυγα.
Γι’ αυτό σου λέω μην ακούς
παρά μόνο τη φωνή
του μονάκριβου αθώου παιδιού
απρόσμενη, ατόφια, γενναία
και πολύ πολύ εξερευνητική.
Σε κανέναν και τίποτα μην πιστεύεις.
Πίσω απ’ όλα ψάχνε.
Χέσε τους, δεν έχουν κότσια.
Αγάπη δίχως αλήθεια δεν υπάρχει.
Έρωτας χωρίς απελπισία είναι γιαλαντζί.
Κι όσες φορές κι αν πέσεις, θα σηκωθείς μόνο αν φτύνεις
τους συμβιβασμούς ενώ απελευθερώνεσαι
σε γόνιμο κάμπο ευτυχίας.